Iστοριες γι'αγριους.

[maik900]

Πηγη ΟΙ ΜΗΧΑΝΟΒΙΟΙ Συγγραφέας : Συλλογικό έργο
Εκδότης: Εκδόσεις Καστανιώτη

 

[maik900]

BURT MUNRO: ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΑΧΥΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΑ “ΑΙΩΝΙΑ” ΡΕΚΟΡ​

Τα ρεκόρ του Μπερτ που κρατάνε ακόμα​

Μοτοσυκλέτα χωρίς πάθος δεν γίνεται, ελάχιστοι είναι όμως αυτοί που αφιέρωσαν πραγματικά τη ζωή τους στο δίτροχο όραμά τους, όπως ο Νεοζηλανδός Burt Munro. Αντισυμβατικός, με βίο σχεδόν ασκητικό, ο Munro κατάφερε με μια μοτοσυκλέτα του 1920 να θέσει νέα ρεκόρ ταχύτητας στη δεκαετία του 1960, έχοντας αναλάβει εξολοκλήρου την εξέλιξή της. Μια μοναδική ιστορία, για έναν μοναδικό άνθρωπο.
Η προσπάθεια του Burt Murno, ενός φτωχού ερασιτέχνη που τα έβαλε με τους πλούσιους επαγγελματίες και τους κέρδισε, πέρασε και στον κινηματογράφο. Η ταινία «The World’s Fastest Indian», του 2005 είναι ένα έπος, ένας ύμνος στη μοτοσυκλέτα και την ταχύτητα. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.


Στις 25 Μαρτίου του 1899, γεννιέται στο Edendale της Νέας Ζηλανδίας ο Herbert (Burt) James Munro. Με την οικογένειά του να διατηρεί μια φάρμα, ο Munro εξοικειώνεται με τις δουλειές στην ύπαιθρο και την αγροτική/κτηνοτροφική ζωή, όμως από πολύ νωρίς αρχίζει να εκδηλώνει την ανήσυχη φύση του.

Συνήθιζε να τρέχει με τα άλογα της φάρμας, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, απλά απολαμβάνοντας την αίσθηση της ταχύτητας, κάτι που έβρισκε αντίθετο τον πατέρα του, ο οποίος θεωρούσε αυτές τις εξορμήσεις στα καταπράσινα λιβάδια της Νέας Ζηλανδίας, ανούσιες και άσκοπες.
Ο Munro ασφυκτιούσε με τη ζωή και την καθημερινή ρουτίνα στο αγρόκτημα και αποζητούσε συνεχώς διεξόδους, όμως παρ΄όλα αυτά έμεινε πιστός στην οικογένεια και ακέραιος σε ό,τι αφορούσε τις υποχρεώσεις του.
Μετά το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, και με την έναρξη της μεγάλης οικονομικής ύφεσης, η οικογενειακή φάρμα πουλήθηκε και ο Munro, ελεύθερος λόγω των συνθηκών, αναζήτησε αλλού την τύχη του. Έπιασε δουλειά ως εργάτης σε κατασκευαστική εταιρία και με τα χρήματα που έβγαζε χρηματοδοτούσε το νέο του μεγάλο πάθος, τις μοτοσυκλέτες.
Απόλυτα προσηλωμένος σε αυτό, σύντομα απέκτησε μια Douglas, την οποία βρήκε πολύ αργή για τα γούστα του, ενώ ακολούθησε ένα μοντέλο της Clyno, το οποίο επίσης αποδείχθηκε «απογοητευτικά αργό».

Ο Munro άρχισε επίσης να λαμβάνει μέρος σε αγώνες Speedway σε οβάλ χωμάτινες πίστες και πολύ σύντομα η δραστηριότητά του αυτή απόκτησε επαγγελματικό (και αμειβόμενο) χαρακτήρα.
Ωστόσο η αναζήτησή του για μια πραγματικά γρήγορη μοτοσυκλέτα συνεχίστηκε μέχρι που κατέληξε σε μια Indian Scout με V2 κινητήρα 37 κυβικών ιντσών (606 cc) η οποία την εποχή εκείνη διαφημιζόταν ως η ταχύτερη μοτοσυκλέτα του κόσμου.
Έχοντας βρει μια μοτοσυκλέτα που να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του και με το πάθος του να αναγνωρίζεται και να εκτιμάται στον δίτροχο μικρόκοσμο της Νέας Ζηλανδίας, ο Munro περνά σε μια νέα φάση της ζωής του. Συνεχίζει να αγωνίζεται σε κορυφαίο επίπεδο πλέον τόσο στην Νέα Ζηλανδία όσο και στην Αυστραλία, ενώ εργάζεται ως πωλητής μοτοσυκλετών και μηχανικός.

Σε ό,τι αφορά στην ιδιότητα του μηχανικού, ο Munro ήταν αυτοδίδακτος αλλά πολύ ικανός και ταλαντούχος, έχοντας μια πολύ διεισδυτική ματιά και αναλυτικότητα στην προσπάθεια κατανόησης του τρόπου λειτουργίας των κινητήρων και των επί μέρους μιας μοτοσυκλέτας.
Ήταν επίσης πολύ εφευρετικός, επίμονος και αντισυμβατικός, καταφέρνοντας όμως πάντα να επιτυγχάνει τους στόχους του ακόμα και αν χρειαζόντουσαν δεκάδες δοκιμές και αποτυχίες, μέχρι που να βρεθεί η λύση.
Ο Munro αφοσιώνεται πλήρως στους δύο τροχούς και περνά ατελείωτες ώρες στο συνεργείο μαστορεύοντας και βελτιώνοντας μοτοσυκλέτες, πολλές φορές μέχρι τα χαράματα, ενώ όταν δεν βρίσκεται στο συνεργείο, συμμετέχει σε αγώνες.

Σύντομα η προσωπική του μοτοσυκλέτα, η Indian Scout του 1920, γίνεται μοντέλο δοκιμών, για τις πιο παράτολμες βελτιώσεις, που αποσκοπούσαν φυσικά στην επίτευξη μεγαλύτερης τελικής ταχύτητας. Για τον σκοπό αυτό, μια από τις πρώτες βελτιώσεις που έκανε ο Munro, ήταν η μετατροπή του μοτέρ από πλαγιοβάλβιδο σε μια διάταξη με τις βαλβίδες στην κεφαλή.
Αυτό απαιτούσε την κατασκευή νέων κυλίνδρων – πέραν όλων των υπολοίπων φυσικά – όμως ο Munro δεν είχε εξειδικευμένο εξοπλισμό στο μικρό του συνεργείο, ούτε και περίσσεια χρημάτων. Αυτό που είχε ήταν ένας μικρός τόρνος, μια βασική σειρά εργαλείων και ράσπες. Αλλά όπως αναφέρθηκε ήδη, είχε επίσης αστείρευτο πάθος και εφευρετικότητα.

Ως υλικό για τους κυλίνδρους, λοιπόν, χρησιμοποιήθηκαν τμήματα από τις σωληνώσεις ενός παλαιού δικτύου αερίου, που ο Munro είχε φυλάξει όταν έγιναν εργασίες αντικατάστασης στην περιοχή που έμενε.
Τα τοιχώματα των σωλήνων αυτών είχαν αρκετό πάχος ώστε να επιτρέπουν στον Munro να «παίξει» με τη διάμετρο στο εσωτερικό, δημιουργώντας διάφορους κυβισμούς.

Συνεχιζεται........

Πηγη https://motorbike.gr

 

[maik900]

BURT MUNRO: ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΑΧΥΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΑ “ΑΙΩΝΙΑ” ΡΕΚΟΡ

Αυτή η διαδικασία ξεκίνησε το 1926 και συνεχίστηκε επί δεκαετίες, με τον Munro να κατασκευάζει επίσης πιστόνια, εκκεντροφόρους, βολάν, μπιέλες και πολλά άλλα τμήματα του κινητήρα, χρησιμοποιώντας πάντα βασικά εργαλεία και απλές τεχνικές κατεργασίας!

Αν υπήρχε ανάγκη για τη χρήση ενός ειδικού εξωλκέα ή ενός συγκεκριμένου εργαλείου, ο Munro απλά τα κατασκεύαζε.



Είχε μια σχεδόν «ερωτική» σχέση με τα μέταλλα και κυκλοφορούν πολλοί αστικοί μύθοι γύρω από αυτό, όπως για παράδειγμα ότι έβαζε ρινίσματα σκουριάς στον καφέ του για τη γεύση.

Πέραν αυτών των υπερβολών, το σίγουρο είναι ότι μάζευε οτιδήποτε από αυτά που ο περισσότερος κόσμος θα αποκαλούσε «σαβούρα» και scrap και το εκμεταλλευόταν.

Για παράδειγμα, οι περισσότερες μπιέλες που έχει φτιάξει, προέρχονταν από έναν μεγάλο άξονα γεωργικού μηχανήματος, ενώ στην αναζήτησή του για πιο ανθεκτικά κράματα, έχει χυτεύσει ακόμα και έλικα αεροπλάνου που κατασκευαζόταν από μια πρόσμιξη που δεν ήταν διαθέσιμη στο εμπόριο.



Μετά από κάθε μετατροπή, έβγαζε τη μοτοσυκλέτα για δοκιμή, όχι πάντα επιτυχή βέβαια. Χαρακτηριστικό είναι ότι μέσα σε έναν αρκετά παραγωγικό μήνα, είχε διαλύσει τον κινητήρα της μοτοσυκλέτας του 11 φορές.

Αλλά για τον Munro αυτό δεν ήταν αποτυχία, ήταν μια διαδικασία εξέλιξης και μέσω της παρατήρησης των κατεστραμμένων τμημάτων, ερχόταν σταδιακά η βελτίωση.

Καθώς η σύζυγός του τον είχε εγκαταλείψει από τα τέλη της δεκαετίας του 1940, ακριβώς γιατί δεν μπορούσε να αποδεχθεί τον τρόπο ζωής του και τις ατελείωτες ώρες που αφιέρωνε στο πάθος του, ο Munro μετατράπηκε σταδιακά σε ένα ασκητή-μηχανικό, ο οποίος ζούσε και ανέπνεε μέσα στο συνεργείο που είχε στο γκαράζ του σπιτιού του, βγάζοντας ελάχιστα χρήματα προς το ζην, από επισκευές σε αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες.


Η αφοσίωσή του στο να κάνει όλο και πιο γρήγορη την Scout του, άγγιζε τα όρια της μονομανίας και όπως ήταν φυσικό, όλο αυτό πάθος απέδιδε καρπούς, με τον Munro να καταρρίπτει το ένα ρεκόρ ταχύτητας μετά το άλλο, στην Νέα Ζηλανδία και στην Αυστραλία.

Η Ωκεανία πλέον δεν τον χώραγε και ο Munro έβαλε ως στόχο την Αμερική και το πιο ξακουστό πεδίο άλατος (αλυκή) στον κόσμο, την Bonneville, όπου κάθε χρόνο συγκεντρωνόταν η αφρόκρεμα όσων επιχειρούσαν να καταρρίψουν ρεκόρ ταχύτητας.

Το πρόβλημα ήταν ότι ο Munro είχε ελάχιστα χρήματα και δεν μπορούσε σε καμία περίπτωση να καλύψει τα έξοδα αυτού του ταξιδιού. Βέβαια πρόβλημα και μάλιστα ανυπέρβλητο, χαρακτηρίζεται για όλους εμάς τους υπόλοιπους κάτι τέτοιο, αφού για έναν άνθρωπο με όραμα και απίστευτο πάθος ήταν απλά ένα προσπελάσιμο εμπόδιο.



Ο Μunro βρήκε την άκρη λοιπόν και επιβιβάστηκε σε ένα εμπορικό πλοίο από την Νέα Ζηλανδία για τις ΗΠΑ, εξοφλώντας το αντίτιμο του εισιτηρίου του με το να εργάζεται ως μάγειρας κατά τη διάρκεια του ταξιδιού.

Φθάνοντας στην Αμερική, αγόρασε το πιο φθηνό αυτοκίνητο που μπορούσε να βρει και ξεκίνησε το ταξίδι του για την Utah, ρυμουλκώντας τη μοτοσυκλέτα του σε ένα τρείλερ και διανυκτερεύοντας μέσα στο αμάξι.

Αυτή ήταν η πρώτη φορά που ο Munrο βρέθηκε στη Μέκκα της ταχύτητας και αποτέλεσε την αναγνωριστική του επίσκεψη, συγκεντρώνοντας όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούσε για το μέρος και τους κανονισμούς.



Ο Munro θα επέστρεφε άλλες εννιά φορές στην Bonneville, συμμετέχοντας ως αγωνιζόμενος, πάντα στη σέλα της αγαπημένης του Indian Scout. Kατάφερε τρεις φορές να πετύχει νέα παγκόσμια ρεκόρ.

Το 1962, με 288 km/h στην κατηγορία των 55 κυβικών ιντσών (883 κ.εκ.), το 1966 με 270,47 km/h στην κατηγορία των 1000 cc και το 1967, με 295,45 km/h, στην κατηγορία μέχρι 999 cc.

Το ρεκόρ του 1967 κρατά ακόμα και σήμερα και δεν έχει καταρριφθεί!

Ο Burt Munro, έφυγε από την ζωή στα 78 του χρόνια, στις 6 Ιανουαρίου του 1978, στο σπίτι του στη Νέα Ζηλανδία.



Έχει συμπεριληφθεί από το 2006 στο αμερικάνικο AMA Hall of Fame (μεγάλος τίτλος τιμής για τους Αμερικανούς), ενώ το 2014, 36 χρόνια μετά τον θάνατο του, κατάφερε να σπάσει άλλο ένα ρεκόρ ταχύτητας, το δικό του, αφού κατόπιν ενστάσεως του γιου του, έγινε διόρθωση στον υπολογισμό των τιμών της ταχύτητας για την προσπάθεια του το 1967, και ο μέσος όρος στα δύο περάσματα ανήλθε στα 296,25 km/h!

Η ζωή του Βurt Munro μεταφέρθηκε όπως είπαμε και στη μεγάλη οθόνη το 2005, με την ταινία «The World’s Fastest Indian», στην οποία πρωταγωνιστεί ο Άντονι Χόπκινς και την οποία συστήνουμε ανεπιφύλακτα!

Πηγη https://motorbike.gr


ΥΓ δειτε τη ταινια οπωσδηποτε οσοι δεν την εχετε δει

 

[maik900]

Πραγματάκια που σκέφτονται και άλλοι, εκτός από σένα​

Τσέκαρε αν έχεις κάνει και εσύ αυτές τις σκέψεις

Μου τη δίνει όταν δεν με χαιρετάνε στο δρόμο οι άλλοι μοτοσυκλετιστές​

Εννοείται ότι σου τη δίνει. Αισθάνεσαι σαν να μη σε παίζουν. Εντελώς φυσιολογικό. Κοίταξε όμως τι γίνεται: Κάποιοι οδηγοί δεν τους καίγεται καρφί όταν δουν κάποιον άλλον που απλά οδηγεί μοτοσυκλέτα. Παραδόξως, το να μην ανταποκρίνονται στο χαιρετισμό τους οι άλλοι, ρίχνει πολύ τη διάθεση σε κάποιους. Έχω να σας αποκαλύψω κάτι αγαπητοί φίλοι μου παρεξηγιάρηδες: Κανείς δεν κοιτάζει το μοντέλο της μοτοσυκλέτας σας πριν σας χαιρετήσει. Σας έχω ακούσει πολλές φορές να λέτε “δεν με χαιρέτισε γιατί δεν είχα καλή μοτοσυκλέτα”. Όχι, δεν σας χαιρέτησε γιατί του ήταν αδιάφορη και η μοτοσυκλέτα σας και εσείς ο ίδιος!

Δεν θέλω να σταματώ για να βοηθήσω κάποιον οδηγό γιατί δεν έχω την παραμικρή ιδέα από τεχνικά θέματα​

Δεν πειράζει. Σταμάτα. Ο άλλος μπορεί να χρειάζεται βενζίνη ή ένα εργαλείο ή απλά το κινητό σου για να κάνει μία κλήση. Μπορεί να μην ξέρεις πώς να χρησιμοποιείς το μπουζόκλειδο που έχεις στην εργαλειοθήκη σου αλλά μπορεί ο άλλος να μην έχει καν μπουζόκλειδο! Δεν μπορώ να θυμηθώ σε πόσες μοτοσυκλέτες έχω κάνει σήμα να σταματήσουν και επίσης δεν μπορώ να θυμηθώ πόσες φορές χρειάστηκα -μη τεχνική- βοήθεια. Πρόσφατα χάλασε ο διακόπτης μίας Shovelhead και ένας άλλος οδηγός που σταμάτησε να δει αν χρειάζομαι κάτι τελικά με βοήθησε με την ταινία από το περιτύλιγμα του σάντουιτς του. Κάνε στην άκρη και μην σε νοιάζει αν αισθάνεσαι άβολα. Μπορεί κάποιος πραγματικά να σε χρειάζεται.

Θα ντραπώ αν μου πέσει​

Εσύ και όλοι οι άλλοι! Το έχουμε πάθει όλοι. Αν σου πέσει η μοτοσυκλέτα (δεν ξέρω τι είχες καταλάβει μέχρι τώρα) θα φανείς χαζός. Οι φίλοι δίπλα σου θα σε βοηθήσουν να την σηκώσεις. Αν δεν σε βοηθήσουν, τότε θα ρίξεις πολύ ιδρώτα. Σίγουρα όταν απομακρυνθείς θα γελάνε όλοι. Η συμβουλή μου; ΜΗΝ ΤΗΝ ΑΦΗΣΕΙΣ ΝΑ ΣΟΥ ΠΕΣΕΙ ΚΑΤΩ! Αν πρέπει να σου πέσει κάν’το όταν δεν είναι κανείς μπροστά. Αλλιώς συμφιλιώσου με την ιδέα ότι θα φας δούλεμα.

Μου αρέσουν οι Harley αλλά μου φαίνονται λίγο μαλάκες οι οδηγοί τους​

Δηλώνω ένοχος αν και το πρόβλημα με μένα είναι ότι δεν γουστάρω κανέναν γενικά και τους θέλω όλους μακριά μου. Όμως για να είμαστε δίκαιοι πρέπει να παραδεχτούμε ότι μαλάκες βλέπουμε επάνω και σε άλλα μοντέλα μοτοσυκλετών (εκτός από αυτούς που οδηγούν Kawasaki KE100 βεβαίως). Η συμβουλή μου; Μην είσαι μαλάκας. Αν παρόλα αυτά είσαι, τότε μην αγοράζεις Harley. Πάρε κάτι άλλο.

Παραδέχομαι ότι μερικές φορές έχω οδηγήσει σε κακές συνθήκες απλά για να κάνω τον έξυπνο σε κάποια κουβέντα​

Το έχουμε κάνει όλοι αυτό. Για παράδειγμα, η πιο κρύα μου βόλτα μέχρι σήμερα ήταν 35 μίλια με -5 βαθμούς. Ήταν πραγματικά απαίσια. Όμως! αυτά τα 30 λεπτά πόνου έφεραν πολλά “α τι λες;” θαυμασμού κάθε φορά που διηγήθηκα αυτή την ιστορία, πράγμα που αποδείχθηκε μεγάλη απόσβεση για το μαρτύριο μου. Να, για παράδειγμα τώρα την λέω σε σας. Είναι μια καλή ευκαιρία τώρα να κάνετε μία αναζήτηση για τις χειρότερες συνθήκες που μπορεί να οδηγήσει κάποιος, όπως σε ένα ηφαίστειο ξέρω ‘γώ ή κάτι τέτοιο. Αυτές οι ιστορίες έχουν μεγάλο σουξέ σε μοτοσυκλετιστικά forums.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΣΟΥΖΑ!​

Κανείς δεν μπορεί εκτός από 8 ανθρώπους περίπου στον κόσμο. Όλες οι εικόνες που βλέπετε στο διαδίκτυο είναι αυτών των οκτώ! Επίσης είναι νόμος πια ότι αν μπορείς να κάνεις σούζα πρέπει να το κάνεις τουλάχιστον τέσσερις φορές στην βόλτα για να δουν ΌΛΟΙ πόσο υπέροχος είσαι. Ομολογώ ότι ούτε εγώ μπορώ να οδηγήσω με σούζα. Μπορώ να σηκώσω για λίγο την μοτοσυκλέτα ίσα ίσα για να με πάρει η κάμερα αλλά δεν μπορώ κάτι άλλο. Συμβουλή: Βρες κάποιον να σε παίρνει συνεχώς φωτογραφίες μέχρι να σου κάτσει μία σούζα ακόμα και αν είναι λίγο πριν διαλύσεις την μηχανή σου. Μετά κάνε αυτήν εικόνα προφίλ και άσε τους άλλους μοτοσυκλετιστές να νιώθουν κατώτεροι.

Ξέρω ότι είναι λάθος, αλλά δεν με ενδιαφέρουν ΚΑΘΟΛΟΥ οι αγώνες​

Είναι επειδή είσαι Αμερικανός. Αυτές οι αηδίες είναι για τους Ευρωπαίους. Ξεκίνα να βλέπεις Supercross μπορεί να σου αρέσει αυτό. Σε όλους αρέσει αυτό!

Πηγη https://motoria.gr

 

[maik900]

Πηγη ΟΙ ΜΗΧΑΝΟΒΙΟΙ Συγγραφέας : Συλλογικό έργο
Εκδότης: Εκδόσεις Καστανιώτη

 

[maik900]

Πηγη ΟΙ ΜΗΧΑΝΟΒΙΟΙ Συγγραφέας : Συλλογικό έργο
Εκδότης: Εκδόσεις Καστανιώτη

 

[maik900]

ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ, ΦΙΛΕ ΜΟΥ…​

Αυγουστιάτικο μεσημέρι, σε μιά απο τις πιο όμορφες πόλεις του Ελληνικού βορρά. Ενα κακοπαθημένο, δικάβαλλο χωματερό, ανεβαίνει ήσυχα το δρόμο με τις καφετέριες, και παρκάρει κάπου, στη σκιά. Είναι δίχρονο, παλιό αλλά κομπλέ, απο αυτά τα μοτεράκια που είναι προορισμένα να δουλεύουν για πάντα. Αλλά τι λάστιχα…
Και φσσστ, γυρνάει η μνήμη στα χρόνια που υπήρχε ένα «γυμνό» εντουράκι χωρίς αριθμό και φώτα για αγώνες και για κυκλοφορία, και το έδινα για βόλτα το τετράγωνο στου Ελληνωρώσων στον Αποστόλη που τον φωνάζαμε Τόλη, και σε αντάλλαγμα έπαιρνα το μηχανάκι του το Ζακς Πρίορ το πενηντάρι για να βγάλω βόλτα το κορίτσι το βράδυ, μηχανοκίνητοι Τομ Σώγερ εργατικών συνοικιών…
Και αυτό, ΑΝ υπήρχε τάλληρο για βενζίνη.
Σε καταλαβαίνω, φίλε μου
Και μετά, αργότερα, με εκείνο το δυσκολοπληρωμένο (και τελικά χαμένο…) εφτάμιση, που όλο έμενε και το έσπρωχνα στο βενζινάδικο βοηθώντας με τη μίζα στις ανηφόρες, μέχρι που έμενε απο μπαταρία, αλλά έφερνα με τα πόδια ένα λίτρο σε μπουκάλι, και ευτυχώς, τα πρώτα Κ(0) είχαν και μανιβέλλα…
Σε καταλαβαίνω, φίλε μου
Εύκολο και ευχάριστο το να μιλάς για καινούργια λάστιχα, όμορφα κράνη, ζεστά δερμάτινα και μοντέρνες μοτοσυκλέτες, αν έχεις τον τρόπο να τα αποκτήσεις.
Αλλά δύσκολο και οδυνηρό αν δεν έχεις μία.
Τα πως και τα γιατί δεν έχουν τόση σημασία. Γιατί αυτό που μετράει, είναι ότι σήμερα υπάρχει κόσμος, κόσμος πολύς, που τα φέρνει βόλτα απο δύσκολα μέχρι καθόλου.
Και δεν θα πω ποτέ στον φίλο, στους φίλους, που βλέπουν το μηχανάκι τους χωρίς λάστιχα, με «έτοιμη» αλυσσίδα και τελειωμένο μοτέρ, «να μην το καβαλήσουν γιατί είναι επικίνδυνο»!
Γιατί σε καταλαβαίνω, φίλε μου…
Επειδή θυμάμαι όλα τα μηχανάκια που πόθησα και δεν μπόρεσα, όλες τις στιγμές που πάλεψα αλλά δεν τα κατάφερα, όλες τις φορές που ένιωσα το σύμπαν εναντίον μου, όλα τα βράδυα “που έκλεισα” και τα πρωϊνά που συνέχισα, επειδή βρήκα κάπως, από κάποιον, απο κάποιους, «λίγα λίτρα βενζίνης» για να βάλω, για να πάρω, μπροστά ξανά.
Και επειδή όποιος μου μιλούσε για τα «ανοιγμένα» λάστιχα, για το κράνος που δεν φόραγα, για τον θόρυβο που έκανα, για τον τρόπο που οδηγούσα και γι’ αυτά που έλεγα, γινόταν αυτόματα εχθρός μου.
Και εγώ δεν θέλω να με νιώσεις εχθρό.
Γιατί σε καταλαβαίνω, φίλε μου…
Και έχω εκατό ιστορίες να σου διηγηθώ, που κάποιες ίσως να μοιάζουν πολύ με την δική σου.
Όπως αυτή για το παλληκαράκι που ποθούσε αλλά δεν μπορούσε να τρέξει σε ένα αγώνα τις παλιές τις μέρες του Εντούρο, γιατί δεν είχε τη συμμετοχή, δεν είχε αλυσσίδα ούτε και γρανάζια, δεν είχε πίσω λάστιχο, του έλειπε η βενζίνη.
Και κάποιος, κάπως, του τα βρήκε.
Και το παιδί, έγινε Πρωταθλητής…
Γι’ αυτό σε καταλαβαίνω, φίλε μου.
Και, για δες. Πρέπει να έχω ακόμα εκείνο το ζευγάρι τα παλιά λάστιχα, που όμως έχουν κάμποσες χιλιάδες χιλιόμετρα ακόμα επάνω τους, και δεν μου έκανε καρδιά να τα αφήσω
Και το κράνος το περασμένο και φορεμένο, που μαζεύει σκόνη και περιμένει να πολυμεριστεί και να γίνει άχρηστο.
Δεν θέλω να «στα χαρίσω», ή να «στα δωρίσω».
Θέλω να στα δώσω, συνάδελφε.
Επειδή ας πούμε ότι τώρα εγώ κουτσομπορώ, κι εσύ ακόμα το παλεύεις.
Κι επειδή ξέρω, ότι όσο το μηχανάκι σου δουλεύει κι εσύ μπορείς να το καβαλάς, περίπτωση να μείνει κλειδωμένο δεν υπάρχει, κι ας φτάσει να πηγαίνει με τις ζάντες.
Αυτό έκανα κι εγώ και πολλοί άλλοι, αυτό και θα ξανάκανα, όπως και πολλοί άλλοι, αν με έβαζε η ζωή μπροστά στο δίλημμα.
Οι πολλοί άλλοι με εκείνο το ξεχασμένο ζευγάρι λάστιχα, και το κράνος που δεν χρησιμοποιούν πια.
Και κάπως θα βρεθούμε, θα συντονιστούμε και θα συνεννοηθούμε μεταξύ μας, όλοι οι συνάδελφοι, αρχίζοντας σήμερα, απο εδώ.
Γιατί σε καταλαβαίνουμε, φίλε μου.
Γιατί σας καταλαβαίνουμε, φίλοι μας…

www.motosport.com.gr Δημήτρης Παπανδρέου

 

[maik900]

Μια Ιστορία από τον Στράτο Φλαμή

Το 1969 είχα πάει στην Kawasaki. Σε αυτή την εταιρεία τότε ήμασταν εγώ, ο Φώτης Λέκκας και ο Μίλτος Κατρίνης και τρέχαμε τα samurai τα 250. Εκείνη την χρονιά στη Honda είχαν τα CB 450 και ήταν πολύ δύσκολo να τα πιάσεις με τα 250 άρια. Λίγο πριν τον Αγώνα της Κέρκυρας (Αύγουστο του 1969) , μπαίνει στην αντιπροσωπία ένας Αμερικάνος έχοντας από έξω ένα Kawasaki H1 500. Τα H1 τα είχαμε παραγγείλει και στην Ελλάδα αλλά δεν είχαν προλάβει να φθάσουν ακόμη. Ο Αμερικάνος που είχε έρθει για τουρισμό στην Ελλάδα την είχε φέρει μαζί του, και είπε να την αφήσει κάπου ασφαλή, για να συνεχίσει τις διακοπές του στα νησιά. Που καλυτέρα από την αντιπροσωπία σκέφτηκε? Και έτσι έγινε, άφησε ήσυχος την μοτοσυκλέτα του στην αντιπροσωπία και συνέχισε τις διακοπές του. Μόλις έφυγε είχαμε πέσει όλοι και την κοιτάγαμε, θα την τρέξουμε πετάγεται και λέει ξαφνικά ο Μέρλος ( γενικός διευθυντής της Kawasaki ) στον Ηλία Καμμένο, που μετά από ένα σωρό αρνητικές απαντήσεις του Κυρ Ηλία τελικά τον κατάφερε.
”Αν πάθει κάτι θα του δώσουμε μια καινούργια, σε λίγο καιρό θα είναι εδώ”, θυμάμαι να του λέει, ”ευκαιρία να χτυπήσουμε τα honda”. Και ο κλήρος σε ποιον θα την τρέξει έπεσε σε εμένα. Άλλο που δεν ήθελα και εγώ, και έτσι μου την δώσανε να την κυκλοφορώ κάποιες μέρες στον δρόμο προτού τον Αγώνα για να την μάθω λίγο. Πολύ δύναμη για εκείνη την εποχή, δεν κυκλοφορούσε τότε κάτι τόσο δυνατό ακόμη εδώ. Το Σιρκουί της Κέρκυρας ήταν Αγώνας Ταχύτητας του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος Ελλάδος που γινόταν στους δρόμους της πόλης, έχοντας πάντα διεθνής συμμετοχές. Ειδικά για το 1969 η ΕΘΕΜ είχε προσκαλέσει στο νησί πάρα πολλούς ξένους Πρωταθλητές, με τους περισσότερους να έχουν συμμετοχή και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, προσφέροντας τους ένα αρκετά σεβαστό χρηματικό ποσό. Εκείνη την εποχή οι Αγώνες μάζευαν πολύ κόσμο, καμία σχέση με τώρα. Αν αναλογιστεί κανείς ότι ήταν και καλοκαίρι στο νησί, με όλες αυτές τις ξένες συμμετοχές, και κλείνοντας τους δρόμους της πόλης για 2 μέρες, μπορείς να φανταστείς τι γινότανε. Χαμός.

…Φθάνοντας στην πλατεία στην εκκίνηση θυμάμαι όλο τον κόσμο να σηκώνεται όρθιος και να πανηγυρίζει. ‘Όπως σας είπα πολύς κόσμος, κάθε φορά που το θυμάμαι ανατριχιάζω.Άρχισα να ανοίγω σιγά σιγά την διαφορά και έμεινα μπροστά για τέσσερις γύρους, όπου και ένιωσα τα πόδια μου βρεγμένα, και προτού να καταλάβω τι είχε συμβεί η kawasaki άρχισε να ρετάρει μέχρι που έμεινε. Από τους κραδασμούς είχε ξεβιδωθεί το ρουμπινέτο της βενζίνης και είχε χυθεί όλη η βενζίνη.
Στράτος Φλαμής

Μερικά από τα πολλά μεγάλα ονόματα που είχαν έρθει για να τρέξουν ήταν ο μεγάλος Giovanni Perrone, Πρωταθλητής Ιταλίας και με συμμετοχές στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στα μεγάλα κυβικά με Matchless 500, ο επίσης Ιταλός Πρωταθλητής Franco Trabalzini με Norton, που με την Norton του την ίδια χρονιά το 1969 ήρθε δεύτερος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στα μεγάλα κυβικά στον Αγώνα της Γιουγκοσλαβίας. Ο Stephen από Αγγλία με Linto 500 gp, ο Corgen, Canpiche, Margraff και ένα σωρό ακόμη ξένοι Πρωταθλητές, όλοι τους με τις Αγωνιστικές τους gp μοτοσυκλέτες. Στο χώρο των πιτς περνούσαν και χάζευαν την Kawasaki που οι περισσότεροι δεν είχαν προλάβει να την δουν ακόμη και στην χώρα τους.
Το Kawasaki ήταν τελείως νορμάλ, μόνο το μπροστινό φανάρι και τους καθρέφτες είχε βγάλει ο Κούρος, βάζοντας τα number plate για τον Αγώνα. Μέχρι και το πίσω φανάρι είχε αφήσει πάνω, και στα φρένα άναβε το στοπ! ”Ωραία μηχανή! αλλά για βόλτα όχι για Αγώνα΄΄ θυμάμαι να λένε οι ξένοι. ”Άστους να λένε” έλεγε με τον γνωστό μάγκικο τρόπο του ο Κούρος κατά κόσμο Γιώργος Ίσσαρης, μηχανικός της Kawasaki, κάνοντας τις τελευταίες ρυθμίσεις στην μοτοσυκλέτα πριν τα χρονομετρημένα. Μετά από μια τρελή κούρσα έφερα τον 2ο χρόνο στα χρονομετρημένα, πίσω από τον Stephen με την 500αρα Linto του. Δυνατό το Kawasaki αλλά η Linto ακόμη πιο δυνατή, καθαρόαιμη gp μοτοσυκλέτα άλλωστε, αλλά το σημαντικότερο σαν τετράχρονη έβγαζε και πιο γλυκά την δύναμη σε σχέση με την δίχρονη Kawasaki που ψαλίδιζέ δεξιά και αριστερά, βρίσκοντας κάποιες φορές στο πεζοδρόμιο στις εξόδους προσπαθώντας να κερδίσει και το παραμικρό για να ανταγωνιστεί τα τέρατα.
Μετά το γρήγορο πανηγύρι στα pits για την δεύτερη θέση εκκίνησης ακούγεται από τα μεγάφωνα ο Αλυτάρχης του Αγώνα. Ο αείμνηστος καμικάζι Αγώνων αυτοκινήτων και παλιότερα και μοτοσυκλετών Γιώργος Ραπτόπουλος να μας φωνάζει στην γραμματεία. ”Θα βγάλω μαύρη σημαία και θα σας ακυρώσω” φώναζε ”είπαμε αλλά όχι και έτσι, θα σκοτώσουμε τον κόσμο ρε σεις” φώναζε. Εξηγώντας του ότι δεν γινόταν αλλιώς αν ήθελα να κρατηθώ μπροστά, και με εισήγηση του ιδίου του Ηλία Καμμένου τον πείσαμε και πήραμε την εκκίνηση για την Κυριακή , γυρνώντας όλο χαμόγελα στα pits.
Την Κυριακή στον Αγώνα ο Stephen οδήγησε όλο τον πρώτο γύρο, και λίγο προτού τελειώσει ο δεύτερος πέρασα μπροστά. Φθάνοντας στην πλατεία στην εκκίνηση θυμάμαι όλο τον κόσμο να σηκώνεται όρθιος και να πανηγυρίζει. ‘Όπως σας είπα πολύς κόσμος, κάθε φορά που το θυμάμαι ανατριχιάζω. Άρχισα να ανοίγω σιγά σιγά την διαφορά και έμεινα μπροστά για τέσσερις γύρους, όπου και ένιωσα τα πόδια μου βρεγμένα, και προτού να καταλάβω τι είχε συμβεί η kawasaki άρχισε να ρετάρει μέχρι που έμεινε. Από τους κραδασμούς είχε ξεβιδωθεί το ρουμπινέτο της βενζίνης και είχε χυθεί όλη η βενζίνη. O Stephen μετά έμεινε μπροστά σχεδόν μέχρι το τέλος όπου τον πέρασε o Perrone για να πάρει την νίκη, με τρίτο τον Trabalzini.
Όταν γυρίσαμε στην Αθήνα κάποιος το είχε πει στον Αμερικάνο ο οποίος από την χαρά του μου την ξαναέδωσε να την τρέξω στον επόμενο Αγώνα στο Τατόι αυτή την φορά και με αυτόν παρών. Στο Τατόι χωρίς να έχω κάποιο θέμα πήρα μια εύκολη νίκη και την Καρό Σημαία στον τελευταίο Αγώνα της χρονιάς. Πρόσφατα ξανασυνάντησα τον Perrone στην πίστα του Varano στην Ιταλία, ο οποίος άρχισε να κουνάει δεξιά αριστερά το χέρι του γελώντας για να δείξει πως πήγαινε ο πίσω τροχός της kawasaki στην Κέρκυρα. Αυτή ήταν η ιστορία της πρώτης τρικύλινδρης 500ρας Kawasaki που ήρθε στην Ελλάδα. Την οποία πήρε κρυφά η αντιπροσωπία, μου την έδωσε να την τρέξω. Βρέθηκε μπροστά από gp μοτοσυκλέτες και ξένους Πρωταθλητές στο Σιρκουί της Κέρκυρας, και τελικά κατέληξε να πάρει την νίκη και την Καρό Σημαία στο Τατόι. Για τους παραπάνω λόγους αυτοί οι 2 Αγώνες είναι από τους αγαπημένους μου. Σας ευχαριστώ πολύ που με κάνατε να τα ξαναθυμηθώ, να είστε πάντα καλά.
Στράτος Φλαμής

Σιρκουί Κερκυρας

Σιρκουί Κέρκυρας

ι

Τατόι

Πηγη https://motostory.gr

 

[panavour]

Φλαμης-Αποκοτος,αντιπρόσωποι της ΜΟΡΙΝΙ στην Ελλάδα.Ιστορικες εποχές για τα καλύτερα V2 ever.

 

[maik900]

Ο Ανδρέας Τσουκαλάς​

''...μπορώ να θυμηθώ ότι με προσπέρασε, αρκετές φορές ακουμπούσε ο ένας τον άλλον αλλά χωρίς δόλο.''



Λοιπόν το 1994 έγινε ο καλύτερος μου Αγώνας με τον Γιάννη Μπούστα. Το Πρωτάθλημα τότε διακόπηκε. Μετέπειτα γίνανε τότε 2 Αγώνες θυμάμαι. Ήταν βρεγμένη η πίστα και ώρα με την ώρα άρχισε να στεγνώνει, τέλος πάντων ο Αγώνας ξεκίνησε με τον Μπούστα πρώτο και εγώ να τον ακολουθώ από κοντά, τον προσπέρασα στην 10 στροφή στην Τρίπολη και μετά από 3 γύρους ο Γιάννης με είχε από κοντά, περίμενε την ευκαιρία του και να με διάβαζε. Προσπάθησα να φύγω αλλά δεν γινόταν πήγαινε γρήγορα και πολύ επιθετικά. Ήταν στο ρυθμό του Αγώνα.
Μπορώ να θυμηθώ ότι με προσπέρασε, αρκετές φορές ακουμπούσε ο ένας τον άλλον αλλά χωρίς δόλο. Ήταν μεγάλη η ένταση προς το τέλος του Αγώνα. Στους 2 τελευταίους γύρους να απομένουν πρέπει να αλληλοπεραστήκαμε πάνω από 3-4 φορές τελικά φτάσαμε στην Κ8 στροφή του τελευταίου γύρου μπροστά εγώ, στην επόμενη έρχεται ο Γιάννης και περνάει στην Κ9 από την πιο δύσκολη στροφή. Με ξάφνιασε, ευτυχώς δεν είχαμε πολύ διαφορά μια μοτοσυκλέτα μπροστά. Πηγαίνουμε για την τελευταία δεξιά και κλειστή στην Κ10 και τερματισμός, τα περιθώρια λίγα, ο Γιάννης κρατάει κλειστή γραμμή και το ξέρω, τα παίζω όλα για όλα.

Αφήνω τα φρένα…μπαίνω από εσωτερική όσο το δυνατόν πιο γρήγορα πριν προλάβει και κλείσει την πόρτα που λέμε εμείς και προσπερνάω οριακά κερδίζοντας εγώ, αλλά οφείλω να πω ότι όποιος και να κέρδισε ήταν το ίδιο. Ήταν ο καλύτερος μου Αγώνας από θέμα θεάματος. Ευχαριστώ που μου θύμισες αυτόν τον Αγώνα.

Ανδρέας Τσουκαλάς

Πηγη https://motostory.gr

 

[Aggelos 1969]

Ο Ανδρέας Τσουκαλάς​

''...μπορώ να θυμηθώ ότι με προσπέρασε, αρκετές φορές ακουμπούσε ο ένας τον άλλον αλλά χωρίς δόλο.''

View attachment 41454

Λοιπόν το 1994 έγινε ο καλύτερος μου Αγώνας με τον Γιάννη Μπούστα. Το Πρωτάθλημα τότε διακόπηκε. Μετέπειτα γίνανε τότε 2 Αγώνες θυμάμαι. Ήταν βρεγμένη η πίστα και ώρα με την ώρα άρχισε να στεγνώνει, τέλος πάντων ο Αγώνας ξεκίνησε με τον Μπούστα πρώτο και εγώ να τον ακολουθώ από κοντά, τον προσπέρασα στην 10 στροφή στην Τρίπολη και μετά από 3 γύρους ο Γιάννης με είχε από κοντά, περίμενε την ευκαιρία του και να με διάβαζε. Προσπάθησα να φύγω αλλά δεν γινόταν πήγαινε γρήγορα και πολύ επιθετικά. Ήταν στο ρυθμό του Αγώνα.

Μπορώ να θυμηθώ ότι με προσπέρασε, αρκετές φορές ακουμπούσε ο ένας τον άλλον αλλά χωρίς δόλο. Ήταν μεγάλη η ένταση προς το τέλος του Αγώνα. Στους 2 τελευταίους γύρους να απομένουν πρέπει να αλληλοπεραστήκαμε πάνω από 3-4 φορές τελικά φτάσαμε στην Κ8 στροφή του τελευταίου γύρου μπροστά εγώ, στην επόμενη έρχεται ο Γιάννης και περνάει στην Κ9 από την πιο δύσκολη στροφή. Με ξάφνιασε, ευτυχώς δεν είχαμε πολύ διαφορά μια μοτοσυκλέτα μπροστά. Πηγαίνουμε για την τελευταία δεξιά και κλειστή στην Κ10 και τερματισμός, τα περιθώρια λίγα, ο Γιάννης κρατάει κλειστή γραμμή και το ξέρω, τα παίζω όλα για όλα.

Αφήνω τα φρένα…μπαίνω από εσωτερική όσο το δυνατόν πιο γρήγορα πριν προλάβει και κλείσει την πόρτα που λέμε εμείς και προσπερνάω οριακά κερδίζοντας εγώ, αλλά οφείλω να πω ότι όποιος και να κέρδισε ήταν το ίδιο. Ήταν ο καλύτερος μου Αγώνας από θέμα θεάματος. Ευχαριστώ που μου θύμισες αυτόν τον Αγώνα.

Ανδρέας Τσουκαλάς

Πηγη https://motostory.gr

Τους έχω δει να τρέχουν στην Τρίπολη. Θυμάμαι έναν αγώνα τους εκείνα τα χρόνια να πέφτουν και οι δύο στην τελευταία στροφή από επαφή μεταξύ τους πριν τον τερματισμό. Αγωνία ποιος θα σηκωθεί πρώτος να περάσει την γραμμή του τερματισμού σπρώχνωντας την μοτοσυκλέτα με τα χέρια.

 

[maik900]

Iστοριες με φιδια


Σαββατο βραδυ Διαλογος

Ελα ωρε θα παμε καμια βολτα θαρθεις με το ποτιστικο Sapiokaravo FJR οκ θα παρω και τη κορη μαζι που παμε Αρτα για καφε τα λεμε το πρωι.

Κυριακη πρωι 9,30 πμ

Καλημερα τι θα κανεις Sapiokaravo FJR πμ Έλα μωρέ Παναγία....θα το σπρώξουμε?? maik900 οκ τι ωρα ραντεβου 10,30 στο συνεργειο παω στο συνεργειο ανεβα να σπρωξω 1-2-3 φορες π@π@ρια τιποτα περιμενε να ερθουν και οι υπολοιποι να μη τα πολυλογουμε 2 ατομα να σπρωχνουμε και το πουρδελο να μη παιρνει, εστω και καθυστερημενα το πηραμε χαμπαρι που ο προηγουμενος ιδιοκτητης ποιος ξερει τι καναλι τραβαγε και ειχε προνοησει και ειχε αφησει αναμονη εξω απο το φερινγκ για να δινεις ρευμα απευθειας, βαζει το Sapiokaravo FJR τα καλωδια για να δωσουμε ρευμα και παω να πατισω μιζα τι να δω ο μ@λακας ηταν κλειστο το kill switch ειταν στη θεση of εκει να δεις τι εγινε απο κοσμητικα επιθετα για 5 λεπτα καλα ωρε Sapiokaravo FJR τοση ωρα που εισαι καβαλα και σε σπρωχνουμε δε πηρες χαμπαρι τιποτα και ο μ@λακας πλακωνει τα γελια.

ΥΓ σου ειπα θα σε κανω ρομπα ιδρωσα να σε σπρωχνω με τα δερματινα Υγεια φιλε ναμαστε καλα να τα διηγουμαστε

 

[Σάββας]

Πολύ φιλαράκι το Σαπιοκάραβο με τον Εντερπράϊζ πι ες άι.......

 

[Sapiokaravo]

Iστοριες με φιδια


Σαββατο βραδυ Διαλογος

Ελα ωρε θα παμε καμια βολτα θαρθεις με το ποτιστικο Sapiokaravo FJR οκ θα παρω και τη κορη μαζι που παμε Αρτα για καφε τα λεμε το πρωι.

Κυριακη πρωι 9,30 πμ

Καλημερα τι θα κανεις Sapiokaravo FJR πμ Έλα μωρέ Παναγία....θα το σπρώξουμε?? maik900 οκ τι ωρα ραντεβου 10,30 στο συνεργειο παω στο συνεργειο ανεβα να σπρωξω 1-2-3 φορες π@π@ρια τιποτα περιμενε να ερθουν και οι υπολοιποι να μη τα πολυλογουμε 2 ατομα να σπρωχνουμε και το πουρδελο να μη παιρνει, εστω και καθυστερημενα το πηραμε χαμπαρι που ο προηγουμενος ιδιοκτητης ποιος ξερει τι καναλι τραβαγε και ειχε προνοησει και ειχε αφησει αναμονη εξω απο το φερινγκ για να δινεις ρευμα απευθειας, βαζει το Sapiokaravo FJR τα καλωδια για να δωσουμε ρευμα και παω να πατισω μιζα τι να δω ο μ@λακας ηταν κλειστο το kill switch ειταν στη θεση of εκει να δεις τι εγινε απο κοσμητικα επιθετα για 5 λεπτα καλα ωρε Sapiokaravo FJR τοση ωρα που εισαι καβαλα και σε σπρωχνουμε δε πηρες χαμπαρι τιποτα και ο μ@λακας πλακωνει τα γελια.

ΥΓ σου ειπα θα σε κανω ρομπα ιδρωσα να σε σπρωχνω με τα δερματινα Υγεια φιλε ναμαστε καλα να τα διηγουμαστε

Αχαχαχαχα με εδωσες ρεεεεε, ηταν πρωι ακομη δεν δουλευε ο σκληρος!

 

[Sapiokaravo]

Εδώ είμαστε έπρεπε να σπρώξουμε για να το θυμηθώ.
Θείο συγνώμη θα επανορθώσω.

Στάλθηκε από το M2006C3MNG μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

 

[maik900]

Η Χαμένη των ερυθρόδερμων φυλή …​

Άρθρο: Ιωάννης Αλεξανδράκης
Είναι περίεργο το βήμα που μου δίνετε εδώ… μάλλον κι εγώ το χρησιμοποιώ λίγο άτσαλα μια και την μια γράφω ιστορίες μυθοπλασίας, την άλλη εκθέσεις ιδεών, αλλά αυτό που δεν μπορώ ν αποφύγω , είναι η κατάθεση ψυχής . Μεγάλωσα με ιστορίες , άλλες της έζησα , σε κάποιες πρωταγωνίστησα , άλλες όμως , μου της διηγήθηκαν κάτι απίστευτοι μύστες …κάτι οντότητες που είχαν ξεπεράσει τα όρια της ανθρώπινης υπόστασης και ακροβατώντας στο νόμιμο και το παράνομο , είχαν υποτάξει την δύναμη και ανήκαν πλέον σε κάτι μυθικά θρυλικό , ήταν τα παιδιά των Απάτσι , οι γητευτές του κεραυνού , οι απέθαντοι της ασφάλτου .
Το «μπούμερανγκ» του Γιάννη Γιοκαρίνη , έχει έναν στοίχο που πάει ως εξής … και με ευχέλαια και με τρισάγια και το πρωί να με ξυπνούν τα γκάζια …. Τα γκάζια , ποια γκάζια ? τι θέλει να μας πει ο συμπαθητικός πιανίστας των εφηβικών μας χρόνων ? Γιατί «η πόλη ποτέ δεν κοιμάται» , θα μπορούσε πολύ απλά ν απαντήσει ο Τσιλιφόνης μέσα απ’ την κάμερα του αλλά … Θα σας πω εγώ , που πέρασα το δεύτερο μισό της πρώτης δεκαετίας της ζωής μου σ ένα σπίτι , είκοσι μέτρα από μια μεγάλη έρημη ευθεία . Θα σας πω εγώ , που έβλεπα δύο φορές την ημέρα στην τηλεόραση, το σποτάκι με την μηχανή να διασχίζει τους δρόμους και τα φώτα των σπιτιών ν ανάβουν μια και ο αλήτης με το μηχανάκι …τους ξύπνησε όλους …γιατί ? Σε κάθε παιδικό μου ξημέρωμα αντί για κοκόρια , άκουγα τετρακύλινδρα και δικύλινδρα σε μια ευθεία που απαιτούσε στο τέλος της , όλο το είναι του αναβάτη στα φρένα ώστε να μην βρεθεί στην θάλασσα . Πάνω και κάτω και ξανά και δώστου και κάθε πρωί πριν το σχολείο , πήγαινα να δω της λαστιχές στον δρόμο . Στεκόμουν στην αρχή του δρόμου κι έβλεπα μαύρες γραμμές … της έκανα εικόνα , το έκανα ταινία και την έπαιζα , με χρώμα και ήχο μέχρι το βράδυ στο μυαλό μου . Δεν ήξερα καν πως έμοιαζαν αυτοί οι άνθρωποι , ούτε καν αυτά τα μηχανάκια . Προσπάθησα βράδια πολλά να μείνω μέχρι το ξημέρωμα αλλά … ποτέ δεν κατάφερα , είτε να τους πετύχω , είτε ν αποδράσω απ’ το σπίτι .

Τα πρώτα χρόνια του βίντεο κλαμπ , κάπου στο 1981, πρέπει να είδα σε σπίτι εύπορου συμμαθητή(ένεκα του βίντεο ) το Mad Max κι όλα τα παραπάνω ν αποκτούν μια ποιο πραγματική εικόνα κι έναν λίγο παράξενο τσαμπουκά . Δεν ήταν καλή η επιρροή γι’ αρχή . Θυμάμαι , έβγαλα την μαγνητοταινία από μια μεγάλη κασέτα και την έδεσα στης δύο πλευρές του δρόμου , παγίδα και καλά τύπου MadMax… το ‘χω ακόμα τύψεις , έριξα έναν άνθρωπο μ ένα CB κάτω…κι αν ήμουν ποιο *****ισμένο και δεν έβαζα μαγνητοταινία αλλά κάτι γερό …θα είχα καταφέρει να σκοτώσω κάποιον στα έντεκα μου ! δεν θέλω καν να περνάει απ’ το μυαλό μου σήμερα … Ας είναι , πρώτη φορά στην ζωή μου, είδα ινδιάνο το 1983 … Αδερφέ τι στιγμή ! τι να λέμε , το ‘χω σαν να το έζησα χθες … Καλοκαίρι κι είμαι όπως όλα τα παιδιά της επαρχίας , μ ένα φανελάκι και με το μαγιό στο δρόμο ,όπου ουσιαστικά περπατάω για να συναντήσω τους φίλους μου σε μια παραλία της πόλης . Ακούω πίσω μου και στο βάθος , ένα γραααααρρρρρ γραααααρρρ γραααααρρρ , βαρύ κι αλύπητο να φθάνει προς τα μένα . Δεν έμοιαζε καθόλου μ αυτά που άκουγα τα βράδια στο σπίτι , αυτό δεν λυσσούσε , αυτό ανεβοκατέβαινε , ρυθμικά θα έλεγες . Είμαι στην δεξιά πλευρά του δρόμου , γυρνάω και στα δέκα μέτρα πίσω μου , βλέπω μια μηχανή σχεδόν κάθετη στο δρόμο αλλά με το φανάρι της να βλέπει στην ευθεία . Από πίσω καπνοί χαμός και πάνω ένας τύπος ξερακιανός , εικοσιπέντε το πολύ χρόνων , κοντό μαλλί με χαίτη και να φορά ένα κοντό ποδοσφαιρικό σορτσάκι Adidas μια χρυσή καδένα και τίποτα άλλο. Με πέρασε και ο θόρυβος ήταν εκκωφαντικός , το θέαμα αξεπέραστο ! μετρούσε πεζοδρόμια δεξιά αριστερά , η εξάτμιση έβγαζε σπίθες σε κάθε γκαζιά και τα λάστιχα άφηναν μια ελαφριά κάπνα . Ο δρόμος άδειος , δεν υπήρχε ψυχή , μόνο εγώ ήμουν εκεί … αυτός λοιπόν ήταν ο Θόδωρας κι αυτό , ήταν ένα ντεβιλοβισεκιασμένο SUZUKIGS1000 . Το μάτι μου αντέδρασε σαν να έβλεπα για πρώτη φορά τον Ήλιο κι αποφάσισα πως αυτό ήταν , αυτό που ήθελα να κάνω στην ζωή μου . Επαγγελματικός προορισμός να μετράω πεζοδρόμια , το χω στην σκέψη μου σήμερα και γελάω …ναι , μοιάζει αστείο αλλά τότε …
Μπορώ να σας γράφω ώρες αλλά στην ουσία θέλω να σας πω δύο ακόμα μικρά αποσπάσματα απ’ το βιβλίο των ερυθρόδερμων που έχω χαραγμένο στην μνήμη μου . Ξέρετε σ όλες της γειτονιές , σ όλες της πόλης , υπάρχει κάποιος πιλότος που ξεχωρίζει και ο κοινωνικός περίγυρος , θεωρεί πως αν υπήρχαν χρήματα , αν είμασταν μια άλλη χώρα, ο εν προκειμένω οδηγός θα μπορούσε να γίνει πρωταθλητής κόσμου . Δεν νομίζω πως όλα αυτά που λέγαμε έστεκαν αλλά σε κάθε περίπτωση , ήταν αποδεικτικά της οδιγικής ή αν θέλετε ζογκλερικής ποιότητας και αφοβίας κάποιου ανθρώπου . Κέντρο πόλης λοιπόν , μέρα μεσημέρι και στο φανάρι ένα ΚΖ …. Κομπλέ τα πάντα όλα πάνω ,εξάτμιση devil , εφτάχτυνες campagniolo ,πίσω marzocchi , στραμπιλιασμένο , με τα μπρέμπα του(Θεός ξέρει ποιο ducati τα έκλεγε ) ,κοκωβιό από GS , κομπλέ λέμε … δρόμος πηγμένος , ανάβει φανάρι , φεύγει δύο πατσαβούρια και το μηχανάκι όρθιο …φανάρι και ξανά , δύο πατσαβούρια , όρθιο …καπάκι… σηκώνετε , σηκώνει το μηχανάκι , μανιβελιά , δυο πατσαβούρια , σούζα μέχρι να το χάσει το μάτι , ανάμεσα στ’ αυτοκίνητα , μετά ελιγμών … την άλλη μέρα , το μηχανάκι , φτιαγμένο , γυαλισμένο , αγρατζούνιστο σαν να μην έπεσε ποτέ … αυτός ήταν ο Κώστας .Τέλος, 1992 , εκτός έδρας ,Έχω αρχίσει από Λιμανάκια … πάω προς τα πέρα με ένα U , καινούριο μηχανάκι , τεχνολογία GP και τέτοια και με κυνηγάει από πίσω ένας τύπος με Ζ1300 δικάβαλος . Κομμάτια λέμε , φτάνουμε πέρα στα μαγαζιά που πάνω απ’ την παραλία είχε τότε ένα φανάρι ( σήμερα δεν ξέρω καν πως είναι εκεί , έχω δεκαετίες να πάω) . Σταματάμε , βλέπω το μηχανάκι , άλλωστε ένα εξακύλινδρο , είναι πάντα εντυπωσιακό … το μηχανάκι λοιπόν, δεν φοράει εμπρός δαγκάνες ! Γουρλώνω τα μάτια και του λέω …ρε φίλε , τόση ώρα άφρενος με κυνηγάς ? και μου απαντάει …βάρος μικρέ , πολύ βάρος … και του απαντάω το απλό … ναι αλλά οι δίσκοι? Και παίρνω στα καπάκια την απάντηση … άσχημο χωρίς , πολύ άδειο λέμε . Εδώ όνομα να σας πω δεν έχω γιατί ποτέ δεν τον γνώρισα αλλά πιστεύω πως είναι πληρέστατη η περιγραφή αυτών θρυλικών ανθρώπων και σίγουρα οι παλαιότεροι ,έχουν κιόλας κάνει μια βαθιά κατάδυση στην ξεχασμένη μνήμη τους .

Παλιά , εδώ στα Χανιά , υπήρχε ένα περίεργο έθιμο πρωτοχρονιάς ….για εφτά οκτώ χρόνια , ίσως και παραπάνω , μετά την αλλαγή του χρόνου , στο κέντρο της πόλης , έφτιαχναν μια νοητή ανθρώπινη αλυσίδα κι ανάμεσα περνούσαν μηχανές που έκαναν ταρζανιές …του RD και του ΧΤ το κάγκελο εν ολίγης .

Συνεχιζεται.......

 

[maik900]

Η Χαμένη των ερυθρόδερμων φυλή …​

Το 1992 , το έθιμο τελείωνε μια και σωστά πράττοντας η αστυνομία , μάζευε κόσμο … εδώ που τα λέμε , το να περνούν άλογα σ ένα διάδρομο ενάμιση μέτρου από ανθρώπους , δεν το λες και ασφαλές . Μηχανάκια δεν σίμωσαν στο κέντρο παρά μόνο πιτσιρικαίοι που προσπαθούσαν άνευ πολλών αλόγων να διαιωνίσουν το έργο και κατέληγαν στα περιπολικά . Είμασταν εκεί μ ένα φίλο που αργότερα υπηρέτησε στην ομάδα Ζ και βλέπαμε τους σβούρους . Είναι λοιπόν μια παρέα δεκαπεντάρια εμπρός μας και λένε …αν ήταν ο Αλεξαντρόγιαννης τώρα εδώ , θα είχαν να λένε οι μπάτσοι , θα περνούσε στην μία , με το ένα χέρι και σιγά μην τον έπιαναν . Έχω μείνει μαλάκας και ομολογώ συγκινημένος και κολακευμένος όσο ποτέ ! Γυρνάει λοιπόν ο φίλος μου και τους λέει , τον ξέρετε τον Αλεξαντρόγιαννη ? όλα είπαν ναι , μόνο συγγενή που δεν μ έβγαλαν κι ήμουν εκεί , απέναντι τους ! Θα ήταν αδύνατο όμως να με αναγνωρίσουν πεζό μπροστά τους και χωρίς το Husqvarna να τρομοκρατεί τους περαστικούς …. Το όνομα, το πρόσωπο , ο Κώστας , ο Θόδωρας , ο Γιάννης … δεν είναι τίποτα , είναι απλά η επικεφαλίδα μιας ιστορίας , ενός αστικού μύθου που φλερτάρει με το ψέμα όσο με το νόμιμο και με την αλήθεια ,όσο με την παρανομία .

Οκ , εκείνη την βραδιά , δεν συστήθηκα ποτέ στα παιδιά αλλά , καβάλησα το 510 αν και δεν ήταν στο πρόγραμμα ,πέρασα από εκεί , όπως ακριβώς το περιέγραφαν . Δεν ξέρω σήμερα που είναι , ποια είναι κι αν υπάρχουν αυτά τα εφτά οκτώ δεκαπεντάρια αλλά … στο βάθος του μυαλού τους έχουν την ιστορία … το είπαν και το είδαν . Εγώ…εγώ τι ? συνεχίζω να μετράω γέφυρες … δεν είναι όπως τότε που τρέχαμε ξημερώματα χειμώνα , άκρανοι , χωρίς μπλούζες για να μην χαλάμε την αεροδυναμική … δεν είναι όπως τότε που ξαπλώναμε κι αλλάζαμε ταχύτητες με το χέρι και πιάναμε ελαφρά την μπροστινή μανέτα ν ανάψει το στοπ να βγάλουμε τον αντίπαλο απ’ την ουρά μας στον αέρα . Είναι όμως ακόμα δρόμοι και προσπαθώ μια και πια επηρεάζω , να είμαι νόμιμος , να τηρώ τον ΚΟΚ , να φοράω σωστά ρούχα να δίνω ένα παράδειγμα σωστό , όμως …το μυαλό μου , ζει μια άλλη πραγματικότητα , βλέπω τον Μανώλη , τον Γιώργο , ψαρωμένους δίπλα μου…. Έχω στο μυαλό μου , τον Αντώνη , που πάντα ωρυόμενος έλεγε και λέει «έλεος ρε *****α μην τα πατινάρεις έτσι τα γ*******μένα» , βλέπω στης γέφυρες ανθρώπους , κίνηση …στοιχήματα ,γυναίκες, αστυνομία , φώτα . Θυμάμαι όλους αυτούς που έφυγαν και ξέρεις κάτι , ήταν νέοι και ωραίοι . Ήταν κάτι τύποι που μπορούσαν να κάνουν τα πάντα , που ήξεραν τα πάντα και απλά επέλεξαν , να μην γεράσουν . Βλέπω στο μυαλό μου ωραία πράγματα και ξέρω πως δεν μπορούν ποτέ και δεν θα ήθελα να γυρίσουν … δεν είναι η κίνηση ίδια , δεν είναι οι μηχανές ίδιες αλλά το σημαντικότερο , το θέλω να ζήσω ! έχει αντικατασταθεί με το , θέλω ν αναπνέω για πολλά χρόνια . Να σου πω τι είναι καλύτερο , δεν ξέρω … κακά τα ψέματα όμως, η παρανομία είναι κάτι σαν την αμαρτία , είναι δηλαδή ο καρπός που αν και λάθος , τον θέλεις κολασμένα . Αυτοί λοιπόν οι τύποι , ανδρώθηκαν κάτω απ τα τοτέμ του κεραυνού και ήπιαν το νερό της αιώνιας νιότης …άφοβοι στο θάνατο σαν να μην γεννήθηκαν πότε , μπήκαν στο παλιό ινδιάνικο μονοπάτι , λάτρεψαν αυτούς που έφυγαν και τι κι αν άσπρισαν , κατάφεραν να μην γεράσουν ούτε μία μέρα .

Πηγη www.motoinactiontv.gr

 

[stelios62]

Μπλιαχ ... ποτέ μου δεν συμπάθησα την καγκουρια, την κουρελου , το ρόδα τσάντα και κοπάνα ... πάντα με μάγευαν οι όμορφες δυνατες μηχανές και όσοι τις συντηρούσαν και τις ταξίδευαν σωστα. Και πάντα θα θυμάμαι κάποιους που έφυγαν άδικα .... με τελικές στους δρόμους της Δραπετσώνας....!

 

[maik900]

Μπλιαχ ... ποτέ μου δεν συμπάθησα την καγκουρια, την κουρελου , το ρόδα τσάντα και κοπάνα ... πάντα με μάγευαν οι όμορφες δυνατες μηχανές και όσοι τις συντηρούσαν και τις ταξίδευαν σωστα. Και πάντα θα θυμάμαι κάποιους που έφυγαν άδικα .... με τελικές στους δρόμους της Δραπετσώνας....!

Αμωρε γκρινιαρη

 

[maik900]

Μια τυχαία συνάντηση στην αυλή με τα Kawasaki Eliminator​

Ένα σπάνιο Eliminator 1000​

Πρώτη μέρα του Μαρτίου αναζητώντας χώρο στάθμευσης για το αυτοκίνητο κάπου σε μια γειτονιά της Ηλιούπολης, βλέπω έναν πιτσιρικά με μαύρα χέρια που πάλευε πάνω από μια παλιά μοτοσυκλέτα στο μικρό γωνιακό γκαράζ που βρίσκεται στην αυλή του σπιτιού του, να μου κάνει νόημα να το αφήσω μπροστά στον χώρο του

Κείμενο: Μένιος Κατής​

Αφού πάρκαρα, πλησίασα στα κάγκελα της αυλής για να τον ευχαριστήσω γιατί με έβγαλε από τη δύσκολη θέση να καίω άσκοπα βενζίνη τριγυρνώντας στα στενά μέχρι να βρω μια θέση. Εκεί, λοιπόν, διαπίστωσα ότι το "μηχανάκι" που με τόσο ζήλο έφτιαχνε ήταν ένα Kawasaki Eliminator 1000.
Ένα μοντέλο σπάνιο καθώς έμεινε στην παραγωγή για μόλις δύο χρόνια (1987 και 1988) και τα αντίτυπα που κυκλοφόρησαν σε παγκόσμιο επίπεδο ήταν δεν ήταν 2.500. Ένα από αυτά λοιπόν βρίσκεται στην αυλή του. Και δεν είναι το μόνο από την πολυπληθή οικογένεια. Εκεί υπήρχαν επίσης ένα Eliminator 400 κι άλλο ένα 250 κ.εκ. πλήρως λειτουργικά που τα χρησιμοποιεί σε καθημερινή βάση, ανάλογα με τη διάθεση. «Εχω κι άλλο ένα 400άρι για ανταλλακτικά, όπως και ένα παλιό GPZ», μου λέει.
Το 1.000άρι το βρήκε σε έναν τύπο που έχει συλλογή από παλιά μηχανάκια, διαφόρων κατηγοριών και σε διαφορετικές καταστάσεις. Κάποια είναι άψογα συντηρημένα, άλλα είναι σε άσχημη κατάσταση και περιμένουν ανθρώπους με μεράκι και αγάπη για τους δύο τροχούς να τους φερθούν με στοργή.
Τον κοίταξα με απορία. «Μα εσύ είσαι πιτσιρικάς πως και γνωρίζεις το Eliminator;» του λέω.
«Όταν ήρθα από την Αγγλία, δεν έφερα τη μοτοσυκλέτα που είχα εκεί γιατί το κόστος ήταν μεγάλο. Ηθελα, λοιπόν, να αγοράσω μία και βρήκα το 400άρι. Μου άρεσε, το πήρα και το έφτιαξα», μου απάντησε. Και κάπως έτσι το μικρόβιο της ανακατασκευής εξελίχθηκε «αρρώστια». Στο μικρό γκαράζ προστέθηκε το 250άρι και εσχάτως ήρθε το σπάνιο 1.000άρι, το οποίο χρειάζεται δουλειά, αλλά ο γείτονας είναι αποφασισμένος να το κάνει όπως πρέπει.
«Το ευχάριστο είναι ότι ο κινητήρας του (σ.σ. τετρακύλινδρος υγρόψυκτος 997 κ.εκ. και 110 hp) είναι σε πολύ καλή κατάσταση. Τον τσέκαρα πριν το πάρω», μου λέει.
Το καλό στην εποχή μας είναι ότι υπάρχουν άπειρες πηγές αναζήτησης ανταλλακτικών και αυτό μου τόνισε κι εκείνος. Ας είναι καλά τα «ψαχτήρια» στο διαδίκτυο και οι φίλοι του που έχουν ανάλογες «ανησυχίες».
Αν πιάνουν τα χέρια σου και έχεις όρεξη, χώρο και χρόνο να ασχοληθείς, όλα φτιάχνονται. Χρειάζεται όμως υπομονή, διάθεση και αγάπη. Πολλή αγάπη για να «αναστήσεις» μοτοσυκλέτες με μεγάλη ή μικρή ιστορία που μπορεί να ρημάζουν παρατημένες σε κάποια γειτονιά. Δεν έχει σημασία αν ήταν δημοφιλή μοντέλα στην εποχή τους. Σημασία έχει να αρέσει σε εσένα.
«Εχεις δει εδώ πιο κάτω το παρατημένο GPz550;», τον ρωτάω και πριν προλάβω να ολοκληρώσω τη φράση, μου λέει «μόνο αυτό είναι νομίζεις; Εχω γυρίσει όλη την Ηλιούπολη και έχω καταγράψει όλα τα παρατημένα μηχανάκια που υπάρχουν εδώ κι εκεί. Εχω εντοπίσει κάποιες ενδιαφέρουσες περιπτώσεις και προσπαθώ να βρω τους ιδιοκτήτες τους για να ρωτήσω αν πουλάνε».
Ναι υπάρχουν και αυτοί οι τύποι που τους αρέσει να δίνουν ευκαιρίες σε «γέρικα άλογα». Να τα φτιάχνουν και να τα καβαλούν με υπερηφάνεια. Και αυτές οι βόλτες να ξέρετε είναι οι πιο γλυκές γατί απολαμβάνεις αυτό στο οποίο εσύ έδωσες (νέα) ζωή επενδύοντας προσωπική δουλειά και χρόνο.

Πηγη https://2wo.gr