Gilera History

[maik900]

Η Gilera είναι ένας Ιταλός κατασκευαστής μοτοσικλετών που ιδρύθηκε στο Arcore το 1909 από τον Giuseppe Gilera. Το 1969 η εταιρεία αγοράστηκε από την Piaggio .

Ιστορία
Το 1935, η Gilera απέκτησε δικαιώματα για τον τετρακύλινδρο κινητήρα Rondine . Ήταν εκείνη τη στιγμή, ο ισχυρότερος κινητήρας στον κόσμο με 45 kW (60 hp). Η πρώτη τετρακύλινδρη μοτοσικλέτα με το πλαίσιο ήταν ο αγωνιστής 1939 Gilera 500 Rondine . Είχε εκκεντροφόρους διπλής κεφαλής, συμπιεσμένο με συμπιεστή υπερσυμπιεστή και ψύχθηκε με νερό, παράγοντας 60 kW (80 hp) @ 9000 και είχε μέγιστη ταχύτητα 230 km / h. [1] Αυτό αποτέλεσε τη βάση για τα αγωνιστικά μηχανήματα της Gilera για σχεδόν σαράντα χρόνια. Από τα μέσα της δεκαετίας του '30, η Gilera ανέπτυξε μια σειρά τετράχρονωνμηχανές μηχανών. Οι κινητήρες κυμαίνονταν από 100 έως 500 cc, το πιο γνωστό είναι το Saturno του 1939. Σχεδιασμένο από τον Giuseppe Salmaggi, το Saturno ήταν εμπνευσμένο από τον προπολεμικό Gilera VTEGS 500 cc "Otto Bulloni" αλλά ήταν αρκετά διαφορετικό λόγω της κατασκευής του. [2]

Μετά την αποχώρηση από το διαγωνισμό το 1957, η Gilera άλλαξε απότομα την κατεύθυνση. Υποβάλαζαν την έως τώρα επιτυχημένη σειρά τετράχρονων singles και άρχισαν να επικεντρώνονται σε εκδηλώσεις για μοτοκρός και εκτός δρόμου σε συνεργασία με τον ανεξάρτητο ειδικό Elmeca. Οι πωλήσεις μειώθηκαν κατά τη δεκαετία του 1960 και από το 1968 η εταιρεία ήταν υπό αναγκαστική διαχείριση. [3]

Το 1969, η Gilera έγινε μέλος του ομίλου Piaggio. Το 1992, η Gilera επέστρεψε στην αρένα του Grand Prix και η Piaggio συνεχίζει να παράγει μοτοσυκλέτες μικρής εκτόπισης με το όνομα Gilera. Το περίφημο εργοστάσιο του Arcore έκλεισε το 1993 και τώρα οι μοτοσυκλέτες (μόνο σκούτερ) που φέρουν το όνομα Gilera παράγονται από την Piaggio στην Pontedera.


Περιεχόμενα

• 1Ιστορία
• 2Ιστορία αγώνων
• 2.1Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα
  • 2.2Παγκόσμιο Πρωτάθλημα MotoGP
  • 2.3Πρωταθλητές της MotoGP World Constructors
  • 2.4Τουριστικό Τρόπαιο της Νήσου Μαν
• 3Μοτοσικλέτες
  • 3.1Ιστορικό
  • 3.2Σύγχρονη

 

[maik900]

Gilera 500 Rondine 1939 κινητήρας τετρακύλινδρος τετράχρονος υδρόψυκτος 492cc με υπερσυμπιεστή 4speed 87hp/ 9,000rpm 274km/h 182kg
Ο σχεδιασμός της Rondine χρονολογείται από τις αρχές της δεκαετίας του 1920 και σχεδιάστηκε από δυο νέους Ιταλούς μηχανικούς τον Carlo Gianini και Piero Remor σε ένα εργαστήριο κοντά στα Λουτρά του Διοκλητιανού, δίνοντάς της το όνομα "Rondine" στη μνήμη ενός αεροπλάνου της εταιρίας Transadriatica που είχε πετάξει κατά τη διάρκεια της 1922 Μαρτίου στη Ρώμη.
Κατασκευάστηκε πρώτα από την GBR(Gianini-Bonmartini-Remor) και αργότερα από την Opra (Officine di precisione romana automobilistiche), η οποία παρουσίασε το πρώτο μοντέλο το 1928 στο Auto Show του Μιλάνου. Δεν ήταν η πρώτη μοτοσυκλέτα των 4 κυλίνδρων, καθώς οι εταιρείες του Βελγίου προωθούσαν και την αμερικανική εταιρεία Henderson που τις παρήγαγαν τουλάχιστον μια δεκαετία νωρίτερα
Η ιστορία αυτής της θαυμάσιας μοτοσικλέτας είναι αρκετά περίπλοκη. Όταν κατασκευάστηκε για πρώτη φορά, το Gilera Rondine 500 ήταν μια από τις πιο ισχυρές μοτοσυκλέτες και η πιο εξελιγμένη μηχανικά στον κόσμο, η οποία καθόρισε το πρότυπο για τις μηχανές μοτοσικλετών μέχρι σήμερα.
Αναπτύσσοντας 87 ίππους στις 9.000 σ.α.λ. ήταν ένα τέτοιο τέρας που πέτυχε σύντομα τις σημαντικότερες διεθνείς νίκες - και βέβαια καθιέρωσε το παγκόσμιο ρεκόρ ταχύτητας του 1937, στα 274,181 χλμ / ώρα. Κερδίζοντας και το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1939,
Ενώ η αισθητική της είναι απόλυτα σαφής - μπορείτε να δείτε μια του 1937 μοντέλο, "γυμνή" και πόσο άσχημη "ντυμένη" φαίνεται στις φωτογραφίες.
Το δεύτερο μισό της δεκαετίας του '30, οι έξι υπάρχουσες εκδόσεις αυτής της πανίσχυρης μοτοσικλέτας αποκτήθηκαν από τη Gilera με έδρα το Μιλάνο.

 

[EvangeloSKG]

Η Gilera κάπου τη δεκαετία του '50 δημιούργησε εργοστάσιο-θυγατρική στην Αργεντινή, που παρήγε μεταξύ άλλων την GranTourismo 200, μοτοσυκλέτα-σύμβολο της λατινοαμερικάνικης χώρας.

 

[maik900]

Η Gilera κάπου τη δεκαετία του '50 δημιούργησε εργοστάσιο-θυγατρική στην Αργεντινή, που παρήγε μεταξύ άλλων την GranTourismo 200, μοτοσυκλέτα-σύμβολο της λατινοαμερικάνικης χώρας.

Αυτη πρεπει να λες βαγγελη

 

[EvangeloSKG]

Ακριβώς αυτή! Και για όσους κατέχουν ισπανικά, το κανάλι του Pablo Imhoff (pablitoviajero) είναι πολύ αξιόλογο.

 

[maik900]

GILERA SATURNO 500, 1988-1991

H σύντομη τροχιά ενός λαμπρού πλανήτη
Η ιστορία του μοντέλου Gilera Nuovo Saturno ήταν βραχεία όπως και η ζωή του. Μόλις τρία χρόνια διατηρήθηκε στην αγορά, κι αυτό όχι επειδή δεν ήταν πετυχημένο εμπορικά, αλλά γιατί το εργοστάσιο της Gilera σταμάτησε στις αρχές του ’90 να παράγει μοτοσυκλέτες, αφού έτσι διέταζε η “μητέρα Piaggio”. Saturno στα ιταλικά σημαίνει Κρόνος και ο συγκεκριμένος “πλανήτης”, αν και λαμπρός έμελλε να έχει περιορισμένη τροχιά.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’80, η Gilera είχε δημιουργήσει μια νέα οικογένεια μοτοσυκλετών μεσαίου κυβισμού για χρήση εντός και εκτός δρόμου, χρησιμοποιώντας τον ολοκαίνουριο μονοκύλινδρο κινητήρα της.



Ο κινητήρας αυτός, υγρόψυκτος με δύο εκκεντροφόρους (!) και τέσσερις βαλβίδες, πρωτοπαρουσιάστηκε το 1985 πάνω στο Gilera Dakota 350. Είχε σχεδιαστεί από τον μεγάλο μηχανικό Lucio Masut, μεταφέροντας πάνω του όλη την τελευταία τεχνολογία της εποχής.

Από τους αντικραδασμικούς άξονες και τον ελαστικό, οδοντωτό ιμάντα στην κίνηση των εκκεντροφόρων, μέχρι τα πλαϊνά καπάκια μαγνησίου, έκανε άμεσα εντύπωση στο κοινό που τον είδε για πρώτη φορά στο σαλόνι του Μιλάνο το 1985.

Δύο χρόνια μετά ο κυβισμός είχε ανέβει στα 492cc, είχε παρουσιαστεί η Gilera Dakota 500 και λίγο αργότερα εμφανίστηκε το μοντέλο XRT 600, με τον κυβισμό να ανεβαίνει ακόμα παραπάνω, στα 569cc.


Σε ένα περίεργο γύρισμα της τύχης, ήταν οι Ιάπωνες πελάτες της Gilera αυτοί που ζήτησαν να χρησιμοποιήσει τον τεχνολογικά προηγμένο και όμορφο εμφανισιακά μονοκύλινδρο κινητήρα της σε ένα μοντέλο δρόμου που θα προσπαθούσε να επαναφέρει ένα θρυλικό όνομα του ένδοξου αγωνιστικού παρελθόντος της: το Saturno.

Ένα σύγχρονο (nuovo-νέο) Saturno Bialbero (δύο εκκεντροφόρων) με κλασική εμφάνιση, δημιουργήθηκε μετά από παραγγελία μιας γιαπωνέζικης εταιρίας που ήθελε να φτιάξει μια μοναδική μοτοσυκλέτα, ειδικά σχεδιασμένη ώστε να πιάνει τον παλμό της ιαπωνικής αγοράς της εποχής.


Επετειακή μαύρη έκδοση

Η λύση ήταν ο μονοκύλινδρος κινητήρας της Gilera Dakota 500, σε ένα “περιτύλιγμα” σπορ δρόμου. Ένα πρωτότυπο Saturno έφτασε στην έκθεση του Τόκιο του ’87.

Οι Ιάπωνες, που πάντα ενδιαφέρονται για τα εξωτικά ευρωπαϊκά μοντέλα και την κλασική μοτοσυκλέτα της Γηραιάς Ηπείρου, είδαν στο σχήμα του Gilera Saturno 500 να ξαναγράφεται η ιστορία της ιταλικής – αρκετές φορές Παγκόσμιας Πρωταθλήτριας ταχύτητας – εταιρίας, είδαν το δοξασμένο Gilera Saturno της δεκαετίας του ’40 σε μοντέρνα μορφή.

Παρά το γεγονός ότι η nuova Gilera Saturno 500 προοριζόταν αρχικά μόνο για την αγορά του Ανατέλλοντος Ηλίου, το μοντέλο τελικά έφτασε και σε άλλες αγορές, ήδη από τους τελευταίους μήνες του 1988.

Χρειάστηκαν δύο χρόνια ακόμα για να φτάσει έστω και σε περιορισμένο αριθμό στη Μ. Βρετανία, της οποίας οι μοτοσυκλετιστές παρακαλούσαν να την αποκτήσουν.

Μόλις 50 Saturno έφτασαν στα τέλη του 1990 με πολύ υψηλή τιμή (στις 5 χιλιάδες λίρες). Με λιγότερα χρήματα θα μπορούσε να αγοράσει κάποιος ένα τετρακύλινδρο supersport 600cc ή ένα 750cc, αλλά παρ’ όλα αυτά η πρώτη “φουρνιά” Gilera Saturno εξαντλήθηκε αμέσως.

Το Gilera Nuovo Saturno ήταν απλό, εξαιρετικά λιτό σπορ, με στενά κλιπόν και φέρινγκ, πιστό στη φιλοσοφία των αυθεντικών μονοκύλινδρων cafe racer.


Μεγάλα δισκόφρενα και απλής σχεδίασης κόκκινες ζάντες. Η εξάτμιση τελείωνε ψηλά και δεξιά

Με ελαφρύ πλαίσιο που διακοπτόταν κάτω από τον κινητήρα, τύπου χωροδικτύωμα από λεπτές σωλήνες και ένα μεγάλο σπορ ντεπόζιτο στην κορυφή του. Το μεγαλούτσικο φέρινγκ με μονό, στρογγυλό προβολέα και το ογκώδες αλλά κομψό μονόσελο ολοκλήρωναν το πολύ γοητευτικό σύνολο.

Φυσικά μια τέτοια μοτοσυκλέτα δεν θα μπορούσε παρά να βαφτεί κατακόκκινη, όπως και το ψαλίδι και οι τροχοί της, ενώ η “δύο σε μία” εξάτμιση ξεκινούσε από τον κύλινδρο με “εντουράδικη” διακλάδωση και κατέληγε σε ένα μεγάλο τελικό που βρισκόταν ψηλά, στη δεξιά πλευρά της μοτοσυκλέτας.

Ο κινητήρας τροφοδοτούμενος από ένα 40άρι Dell’Orto απέδιδε 45 ίππους (!) στις 7.000 rpm και 3,1 kgm στις 6.000 rpm, το σασμάν είχε πέντε σχέσεις. Το πιρούνι ήταν της Marzocchi με 40άρια καλάμια και πίσω υπήρχε μονό αμορτισέρ. Το δισκόφρενο (ένα) στον μπροστινό τροχό είχε διάμετρο 300 mm και 4πίστονη δαγκάνα, ενώ πίσω υπήρχε δίσκος 240 mm με διπίστονη δαγκάνα, όλα της Brembo.

Με άδειο το 20λιτρο ντεπόζιτο η 500 ζύγιζε μόλις 137 κιλά, ενώ η μικρή ιπποδύναμη σε σύγκριση με τις άλλες σπορ μοτοσυκλέτες της εποχής, της επέτρεπε να “πατάει” πάνω σε λεπτά λάστιχα (110 μπροστά και 140 πίσω) κι έτσι να εμφανίζει κοφτερές, γρήγορες αντιδράσεις που συνδυαζόταν με άριστο κράτημα. Μπορεί η Gilera Nuovo Saturno 500 να έφτανε τα 160 km/h τελικής, αλλά μπορούσε να στρίβει “με όλα”, γνήσια θυγατέρα της ιταλικής παράδοσης κρατήματος.

Στην Ιαπωνία κυκλοφόρησε και έκδοση με 350 κυβικά, αλλά και μια ακόμα special edition βαμμένη μαύρη με χρυσά σιρίτια, όπως θα δείτε σε φωτογραφία παραπάνω.


Ακόμα και το ψαλίδι ήταν βαμμένο κόκκινο. Παρατηρήστε το πλαίσιο “διαμάντι” με τον κρεμαστό κινητήρα

Δυστυχώς για την Gilera, το χώρο της μοτοσυκλέτας και τον κόσμο της, η ιδιοκτήτρια της εταιρίας (από το 1969) Piaggio, στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και πιο συγκεκριμένα το 1993, αποφάσισε να σταματήσει την παραγωγή μοτοσυκλετών με το σήμα της ιστορικής ιταλικής φίρμας, να κλείσει το εργοστάσιο στην πόλη Arcore και να την μετατρέψει σε σκουτερο-εταιρία.

Τουλάχιστον όμως, στο πάνθεον των πιο όμορφων και σημαντικών μοτοσυκλετών του κόσμου ανεξαρτήτως εποχής, η Gilera Saturno 500 του ’88-’91 κρατάει επάξια μια θέση. Πόσο αστείο είναι το γεγονός ότι όλα ξεκίνησαν μετά από απαίτηση των Ιαπώνων, προκαλώντας έτσι τη δημιουργία μιας αξιόλογης καθαρόαιμης ευρωπαϊκής μοτοσυκλέτας cafe racer;

Θα γουσταρα να το εχω

Πηγη https://motorbike.gr/

 

[maik900]

Gilera b 125 Cross bicilindrica (1980)
Κινητήρας: δίχρονος δικύλινδρος 124,62 cc υδρόψυκτος δύο καρμπυρατέρ Dell'Orto PHBH 28 mm 38 HP στις 12.700rpm (στον τροχό) έξι ταχύτητες βάρος 92 κιλά άδειο.
Ο Witteveen γεννήθηκε τον Μάιο του 1947 στο Stavoren στην Ολλανδία. Αποφοίτησε ως μηχανικός, και συνεργάστηκε με τη Hercules-DKW ως υπεύθυνος στο τμήμα αγώνων. Στις αρχές της δεκαετίας του εβδομήντα, μετακόμισε στην Ιταλία, δούλεψε για δύο χρόνια στη Simonini πριν από την πρόσληψη του στο τμήμα αγώνων της Gilera. Τον Ιανουάριο του 1978 ο Jan Witteveen ως εκπαιδευμένος επαγγελματικά στη Γερμανία στο Fichtel & Sachs, ανέλαβε την τεχνική εξέλιξη του τμήματος αγώνων Gilera,
Ο Jan Witteveen σχεδίασε ένα είδος τέρατος! τη Gilera B 125 που εξέπληξε τον κόσμο του moto Cross παρουσιάζοντας την στην έναρξη του παγκοσμίου κυπέλλου στην Ολλανδία, στις 30 Μαρτίου 1980 με αναβάτη τον Franco PERFINI μια 125cc δικύλινδρη μοτοσυκλέτα με περιστρεφόμενες βαλβίδες εισαγωγής, πολύ Ισχυρή, και γρήγορα θα μπορούσε να ξεπεράσει τον ανταγωνισμό. Δυστυχώς δεν θα έχει το χρόνο, γιατί μετά από μία μόνο σεζόν του παγκόσμιου πρωταθλήματος έρχεται ξαφνικά τροποποίηση του κανονισμού από τη FIM, η οποία την αποκλείει από το Παγκόσμιο Κύπελλο.

 

[stelios62]

..... dellorto καθετου ροης ? ...... γηρασκω αει .....!

 

[maik900]

Gilera marte 499cc 14hp/ 4800rpm 4speed 80km/h
Η Gilera Ιδρύθηκε το 1909 από τον Giuseppe Gilera στο Μιλάνο, το πρώτο μηχάνημα της εταιρίας Gilera ήταν ο κινητήρας OHV των 317cc με ιμάντα στον πίσω τροχό. Τα περισσότερα άλλα μοντέλα ήταν SV έως ότου επέστρεψε στην OHV το 1926.
Ο Giuseppe ξεκίνησε την επαγγελματική του ζωή σε ηλικία 15 ετών με τον Bianchi και αργότερα συνεργάστηκε με τον Moto-Rève, μεταξύ άλλων.
Η Gilera απέκτησε δικαιώματα για τον τετρακύλινδρο κινητήρα Rondine το 1935, που σηματοδότησε την αρχή μιας 40ετούς διαδοχής αγώνων νίκης.
Το μεταπολεμικό αριστούργημα Gilera Marte
Το 1941 ο στρατός έδωσε εντολή για την παραγωγή μιας ειδικής εκδοχής για στρατιωτική μοτοσικλέτα, για την οποία το μοντέλο LTE χρησίμευσε ως πρωτότυπο, με κινητήρα 499 cc, 10 ίππων L-head. Αυτό το μοντέλο Gilera ήταν εφοδιασμένο με sidecar και ονομάστηκε Marte.
Το πλαίσιο Gilera Marte ήταν ως επί το πλείστον το ίδιο με το μοντέλο LTE, ακόμη και οι στρατιωτικές μοτοσικλέτες από εταιρείες όπως οι Bayerische Motoren Werke, AG και Zündapp Werke, GmbH ήταν σε πολλές περιπτώσεις κατώτερες της μοτοσικλέτας Gilera Marte.
Οι μηχανικοί διατήρησαν το βασικό σχεδιασμό του κινητήρα του LTE, αλλά αύξησαν τη συμπίεση σε 5 :1 και την ισχύ από 10 έως 14 ίππους. Σε αντίθεση με τη συντηρητική προσέγγιση του κινητήρα, η μετάδοση δεν θα μπορούσε να ήταν πιο διαφορετική. Η πιο προφανής καινοτομία ήταν η κίνηση που αντικατέστησε την αλυσίδα-και-γρανάζι του LTE, με κιβώτιο 4 ταχυτήτων έφτασαν τα 190 κιλά και τελική ταχύτητα περίπου 80 χλμ / ώρα.
Οι διαφορές μεταξύ στρατιωτικών και πολιτικών εκδόσεων ήταν εκπληκτικά λίγες : το μαύρο πλαίσιο, η κόκκινη δεξαμενή καυσίμου και ο ίσιος σωλήνας εξάτμισης ήταν το σύνολο των αλλαγών.
Είναι ξεκάθαρο ότι ο Signore Gilera σχεδίασε και δημιούργησε ένα πραγματικά πρωτοποριακό μηχάνημα μοναδικό για την εποχή του.
Περαιτέρω απόδειξη της μηχανικής ιδιοφυίας της Gilera ήρθε μερικά χρόνια αργότερα, με τη μάρκα να κυριαρχεί στους αγώνες Grand Prix της δεκαετίας του '50. Μετά τη νίκη του παγκόσμιου πρωταθλήματος αγωνιστικών 500cc έξι φορές σε οκτώ χρόνια.
Η Gilera συμφώνησε με άλλους Ιταλούς κατασκευαστές μοτοσικλετών για να σταματήσουν τους αγώνες Grand Prix μετά την εποχή του 1957, τόσο ως μέτρο περικοπής κόστους, και ως σημάδι ότι είχαν πάρει αρκετά βραβεία για να διαρκέσουν μια ζωή.
Η Gilera αποκτήθηκε από τον Piaggio , ο οποίος έκλεισε το εργοστάσιο Arcore το 1993, κλείνοντας ένα σημαντικό κεφάλαιο της ιστορίας μοτοσικλετών μετά από 84 χρόνια παρουσίας της Gilera.

 

[maik900]

Gilera CX 125: Το φουτουριστικό 2χρονο supersport που έχει ακόμα ζήτηση​

Ένα σχεδόν καινούργιο έπιασε 10.000 ευρώ σε δημοπρασία!​

Το 1989 η Gilera παρουσίασε ένα μικρό 2χρονο supersport με φουτουριστική σχεδίαση. Το ονόμασε: CX 125.

Κείμενο: Μένιος Κατής​

Λίγοι πίστευαν τότε ότι το εν λόγω μοντέλο θα έβγαινε σύντομα στην παραγωγή. Κι όμως, 2 χρόνια αργότερα, το μικρό 2χρονο 125άρι βρίσκονταν προς πώληση στις αντιπροσωπείες.
Tο CX 125 ήταν ιδιαίτερο από όλες τις απόψεις.
Το αιχμηρό του φέρινγκ με τις δύο εισαγωγές αέρα, το μονόμπρατο ψαλίδι, το μονό upside-down πιρούνι 45mm που η εταιρεία εξέλιξε σε συνεργασία με την Paioli, οι «διαφορετικές» 17άρες ζάντες του ήταν κάποια από τα στοιχεία που το έκαναν ξεχωριστό.
Η μοτοσυκλέτα έφερε την υπογραφή του Federico Martini, του ανθρώπου που σχεδίασε την Bimota DB1. Το πλαίσιο ήταν κατασκευασμένο από ατσάλι σε αντίθεση με τον ανταγωνισμό (Cagiva Mito και Aprilia RS 125) που χρησιμοποιούσαν αλουμινένια πλαίσια.
Το CX 125 ζύγιζε μόλις 120 κιλά χωρίς τα υγρά του και σε συνδυασμό με τον πανίσχυρο μονοκύλινδρο 2χρονο κινητήρα 124 κ. εκ. που απέδιδε 30 hp @ 9.900 σ.α.λ και 18 Nm @ 10.250 σ.α.λ. είχε εκρηκτικές επιδόσεις. Η τελική του άγγιζε τα 170 km/h (168.3 km/h), ενώ χρειαζόταν 14.8 δευτερόλεπτα για το 400άρι από στάση με ταχύτητα εξόδου 142.5 km/h!
Η παραγωγή του μοντέλου σταμάτησε το 1993 λόγω των οικονομικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε εκείνη την εποχή η Piaggio στην οποία άνηκε η Gilera.
Κάποια CX 125 υπάρχουν ακόμα και απ' ότι φαίνεται είναι περιζήτητα από τους συλλέκτες. Σκεφτείτε ότι στις 5 Σεπτεμβρίου, ένα σχεδόν καινούργιο CX 125 με μόλις 6 χιλιόμετρα στο οδόμετρο πουλήθηκε σε δημοπρασία μέσω της ιστοσελίδας Catawiki στην τιμή των 10.000 ευρώ! Αν μη τι άλλο εντυπωσιακό ποσό για ένα 125άρι που κατασκευάστηκε πριν από 30 χρόνια...

Πηγη https://2wo.gr

 

[maik900]

GILERA FERRO 2003: ΑΥΤΟΜΑΤΗ ΜΟΤΟΣΥΚΛΕΤΑ 19 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ!​

Η αυτόματη μοτοσυκλέτα της Piaggio​

Ήταν Οκτώβριος του 2003, τότε που η Piaggio δεν είχε αποφασίσει ακόμα να “τραβήξει την πρίζα” από την θυγατρική Gilera, κι έτσι στη διεθνή έκθεση του Μιλάνου παρουσιάστηκε η αυτόματη μοτοσυκλέτα Gilera Ferro. Ένα πολύ όμορφο και ενδιαφέρον τεχνολογικά πρωτότυπο… που δεν είδε όμως ποτέ το φως της παραγωγής.
Εκείνα τα χρόνια, στις αρχές της δεκαετίας του 2000, η Piaggio είχε αποφασίσει να δημιουργήσει μια νέα σειρά μοτοσυκλετών που θα αναβίωναν την, πολύ σημαντική για την ιταλική ιστορία της μοτοσυκλέτας, θρυλική Gilera.
Η Gilera, η οποία είχε περάσει στα χέρια της Piaggio ήδη από το 1969, από το 1993 μετά από απόφαση της διοίκησης είχε μετατραπεί σε εταιρία που λανσάριζε στην αγορά αποκλειστικά και μόνο… σκούτερ.

To Gilera Ferro ήταν το δεύτερο πολύ ενδιαφέρον πρωτότυπο των ανθρώπων της εταιρίας (το πρώτο ήταν ένα τετρακύλινδρο supersport 600, για το οποίο θα μιλήσουμε σε άλλο άρθρο) και ήταν ένα ιδιαίτερης σχεδίασης naked, πραγματικά καινοτόμο: φορούσε έναν δικύλινδρο κινητήρα, που είχε σχεδιαστεί εξ ολοκλήρου από την Piaggio και συγκεκριμένα από τον γνωστό αρχιμηχανικό της Lucio Masut.

Αυτός ο κινητήρας ήταν δικύλινδρος V-90º, τετράχρονος φυσικά, υγρόψυκτος, 8βάλβιδος με έναν εκκεντροφόρο, κυβισμού 850cc και απέδιδε 85 ίππους.

Το όμορφο Gilera Ferro ήταν σχεδιασμένο από τον γνωστό σχεδιαστή Rodolfo Frascoli, ο οποίος είχε προτιμήσει μια “περίεργη αισθητική”, που προσδιοριζόταν βασικά από το ζευγάρι των μικρών ορθογώνιων προβολέων που ήταν τοποθετημένοι στη μάσκα, αλλά και τα δυο τελικά των εξατμίσεων που “κρύβονταν” κάτω από τα καπάκια της ουράς.

Ο σχεδιαστικός οίκος του Rodolfo Frascoli, για όσους δεν το γνωρίζουν, είναι υπεύθυνος για τον σχεδιασμό πολλών Moto Morini, Moto Guzzi, Gilera, αλλά και πρόσφατων μοντέλων της Triumph, όπως για παράδειγμα το Tiger Sport 660.

Εκτός από την προσεγμένη και καινοτόμο σχεδίαση, υπήρχαν και πρωτότυπες τεχνικές λύσεις, όπως το μονόμπρατσο ψαλίδι, τα κυματιστά δισκόφρενα και το θηριώδες ανεστραμμένο πιρούνι.
Όμως υπήρχε και κάτι άλλο: ο δικύλινδρος κινητήρας δεν άλλαζε ταχύτητες με συμβατικό τρόπο, αλλά ήταν εξοπλισμένος με έναν ηλεκτρονικό μηχανισμό αλλαγής και διαχείρισης σχέσεων μέσω σερβομηχανισμού.

Ήταν ένα ημιαυτόματο ηλεκτρονικό σύστημα που λειτουργούσε με κουμπιά τα οποία βρίσκονταν στους διακόπτες του αριστερού άκρου του τιμονιού, κι έτσι ο αναβάτης μπορούσε να ανεβοκατεβάζει ταχύτητες.
Παράλληλα το Ferro λανσάριζε – ένα συνηθισμένο για τα σημερινά δεδομένα – σύστημα που έλεγχε ηλεκτρονικά το φρένο του κινητήρα.
Χάρη σε αυτό, ο αναβάτης μπορούσε να επιλέξει μεταξύ του έντονου ή του πιο ήπιου φρεναρίσματος στο κλείσιμο του γκαζιού.

Το Gilera Ferro – στα Ιταλικά “ferro” σημαίνει σίδερο/ανθεκτικό – δεν ξεπέρασε ποτέ το στάδιο του πρωτοτύπου και δεν μπήκε στην παραγωγή.
Ο κινητήρας του όμως έδωσε κίνηση σε μια άλλη μοτοσυκλέτα, την Aprilia Mana 850. Βλέπετε η Piaggio είχε αποφασίσει να εξαφανίσει σταδιακά από την αγορά το θρυλικό όνομα της Gilera, η οποία μέσω μιας υπερεκατονταετούς πορείας είχε κατακτήσει πολλές αγωνιστικές και εμπορικές επιτυχίες παγκοσμίως!

Πηγη https://motorbike.gr

 

[maik900]

Gilera GP 800 / Aprilia SRV 850: Ο βασιλιάς των scooter​

Το μεγαλύτερο scooter παραγωγής​

Το concept «scooter 800cc» μας παρουσιάστηκε ως μοντέλο της Gilera αλλά συνεχίστηκε ως Aprilia, όμως παρέμεινε το μεγαλύτερο, ισχυρότερο και πιο γρήγορο scooter που κατασκευάστηκε ποτέ

Κείμενο: Ηλίας Μπόσμος - Πηγή:inmoto.it​

Κάπως έτσι λοιπόν, το μακρινό (;) 2006 εμφανίστηκε το GP800. Τον καιρό εκείνο, οι δρόμοι της Ευρώπης αλλά κυρίως της Ιταλίας (δηλαδή της πατρίδας της Piaggio) έσφυζαν από Yamaha TMax. Σύμβολο κύρους αλλά και γενάρχης της κατηγορίας, το μεγάλο scooter της εταιρείας των τριών διαπασών σημείωνε εξωπραγματικές πωλήσεις, κάτι που δεν άρεσε και τόσο στην ιταλική εταιρεία που (κατά γενική ομολογία) εφηύρε τα scooter. Η αλήθεια όμως είναι ότι το Piaggio Gruppo παρασύρθηκε λίγο, τόσο που κατασκεύασε ένα mega scooter με V2 839cc και 75hp, δηλαδή 31 (!) περισσότερους από τον ανταγωνιστή του.

Οι επιδόσεις του GP800 ήταν φυσικά πρωτόγνωροι για την κατηγορία, γεμίζοντας με επιφωνήματα θαυμασμού όσους το χρησιμοποιούσαν σε περιφερειακούς δρόμους. Τεχνικά σύνθετο, με ένα σωληνωτό πλαίσιο να αγκαλιάζει τον κινητήρα του Aprilia Mana ο οποίος ήταν τοποθετημένος όσο το δυνατόν πιο κοντά στο κέντρο του scooter, άφηνε λίγο χώρο κάτω από τη σέλα, κάτι το οποίο φυσικά αποτελεί σημαντικό μειονέκτημα για την κατηγορία, ενώ το κιβώτιο ταχυτήτων ήταν το κλασικό CVT που συναντάει κανείς σε όλα τα scooter. H τελική μετάδοση γινόταν με αλυσίδα-κάτι που δεν άρεσε σε αρκετούς υποψήφιους κατόχους.

Ο μεγάλος κυβισμός και η αυξημένη ιπποδύναμη είχαν και αντίστοιχα προβλήματα, αφού με 249 κιλά στεγνό, το ιταλικό scooter ουσιαστικά ήταν μια μεγάλη αυτόματη μοτοσυκλέτα στην πόλη. Με συμπεριφορά GT σε εθνική και περιφερειακό, το GP800 είχε την ανάλογη συμπεριφορά (λόγω όγκου, βάρους και γεωμετρίας) και σε πυκνό μποτιλιάρισμα, κάτι το οποίο ξένισε πολλούς, ενώ η τιμή αγοράς του ήταν περίπου 1000ευρώ μεγαλύτερη από το TMax.
Ο Ειδικός Τύπος της εποχής εξύμνησε το γκάζι αλλά και τη σταθερότητα του στον ανοικτό δρόμο ενώ σχολίασε αρνητικά το βάρος, την απουσία αποθηκευτικών χώρων και τη μάλλον αδιάφορη σχεδίαση. Οι περισσότεροι αναβάτες θεώρησαν ότι η Gilera θέλοντας να κατατροπώσει σε επιδόσεις τον ανταγωνισμό το παράκανε με τον κυβισμό, τρομάζοντας το αγοραστικό κοινό το οποίο μάλλον δεν ήταν έμπειροι μοτοσυκλετιστές απλώς ήθελαν ένα scooter το οποίο θα αισθανόταν άνετα στην καθημερινή μετακίνηση από τα προάστια στο κέντρο της πόλης.

Το 2012, το Piaggio Group αποφάσισε να μην κάνει ένα reset στο μοντέλο αλλά να το μετονομάσει σε Aprilia και να του δώσει μια αισθητική από το Noale, δηλαδή έναν προβολέα που θύμιζε RSV4, ενώ άλλαξε το όνομα του σε SRV 850. Όπως αποδείχθηκε, το σχέδιο δεν πήγε καλύτερα αφού οι πωλήσεις παρέμειναν χαμηλές και τελικά το 2016 αποσύρθηκε από την αγορά χωρίς πολλούς αποχαιρετισμούς. Από τότε, κανείς ανταγωνιστής δεν έχει ακολουθήσει αυτό το μονοπάτι, θέλοντας να παρουσιάσει το scooter με τη μεγαλύτερη ισχύ και μάλλον κάτι τέτοιο δύσκολα θα γίνει.

Πηγη https://2wo.gr

 

[stelios62]

Η οριακή γραμμή της πραγματικης δυνατοτητας μεταξύ σκούτερ και μοτοσυκλέτας είναι κάτι που μπερδεύει πολλούς αγοραστές ακόμη ομως και τα .... εργοστασια.

 

[giamar]

Πάντως το εν λόγω μηχανάκι ερχόταν με μηχανικό κιβώτιο ταχυτήτων , προδιαγραφών Γερμανίας.
Έχω συνταξιδεψει με ένα τέτοιο με 190χαω στην εθνική για ώρα.
Αλλά έπινε σαν Σκοτσέζος μπεκρας την βενζίνα ,ανά 150χιλιομετρα ήθελε γεμισμα

 

[stelios62]

Πάντως το εν λόγω μηχανάκι ερχόταν με μηχανικό κιβώτιο ταχυτήτων , προδιαγραφών Γερμανίας.
Έχω συνταξιδεψει με ένα τέτοιο με 190χαω στην εθνική για ώρα.
Αλλά έπινε σαν Σκοτσέζος μπεκρας την βενζίνα ,ανά 150χιλιομετρα ήθελε γεμισμα

Καλά το ... έπινε , είναι σχετικό στα 190 km/h....!
Μήπως είχε και μικρό ρεζερβουάρ όμως , όπως συνήθως έχουν τα σκουτερ?

 

[giamar]

Καλά το ... έπινε , είναι σχετικό στα 190 km/h....!
Μήπως είχε και μικρό ρεζερβουάρ όμως , όπως συνήθως έχουν τα σκουτερ?

Δεν θυμαμαι ειλικρινά.
Με θύμησε το gsxr που επίανε ρεζέρβα για πλάκα

 

[stelios62]

Δεν θυμαμαι ειλικρινά.
Με θύμησε το gsxr που επίανε ρεζέρβα για πλάκα

Τα specs που βλέπω λένε 18,5 λιτρα ρεζερβουάρ για το Gilera ... 'νταξει τα ετσουζε λίγο παραπάνω σαν Ιταλικό....

 

[giamar]

Τα specs που βλέπω λένε 18,5 λιτρα ρεζερβουάρ για το Gilera ... 'νταξει τα ετσουζε λίγο παραπάνω σαν Ιταλικό....

Οι επιδόσεις αυτά έχουν.
Προτιμώ κάτι που καίει και παει,παρά έναν τάφο χωρίς κανένα fun factor .

 

[maik900]

Gilera Meeting στη Monza​

Η διήμερη γιορτή της Gilera επιστρέφει μετά από απουσία επτά ετών, τον Ιούνιο στη Monza.
Η συνάντηση Gilera Meeting διοργανώνεται κανονικά κάθε πέντε χρόνια από το Ιστορικό Αρχείο Gilera, ξεκινώντας από το 2000, με τις επόμενες εκδηλώσεις να γίνονται το 2005, το 2009 (έναν χρόνο πρόωρα για να συμπέσει με τα 100 χρόνια από την πρώτη μοτοσυκλέτα της Gilera το 1909) και το 2015. Δυστυχώς η εκδήλωση του 2020 έπεσε θύμα του κορωνοϊού και των σχετικών περιοριστικών μέτρων.

Φέτος, με διετή καθυστέρηση, η εκδήλωση αυτή επιστρέφει στις 4 και 5 Ιουνίου 2022 στα πλαίσια του Monza Sport Festival, υπό την αιγίδα της Ιταλικής Ομοσπονδίας Μοτοσυκλέτας (FMI) και με τη συνεργασία των Gilera Club Arcore, Moto Club Monza ‘Oscar Clemencigh’ και Moto Club Carate Brianza.


Οι διήμερες εκδηλώσεις θα ξεδιπλωθούν μεταξύ του πάρκου της Villa Borromeo Arcore και της πίστας Autodromo Nazionale di Monza, η οποία φέτος συμπληρώνει τον πρώτο της αιώνα, καθώς εγκαινιάστηκε επίσημα στις 3 Σεπτεμβρίου 1922.
Στην ιστορική αυτή πίστα, τον “Ναό της Ταχύτητας”, θα παρελάσουν μοτοσυκλέτες από όλη την ιστορία της Gilera.


Οι προεγγραφές για το Gilera Meeting θα είναι ανοικτές ως τις 20 Μαΐου, απλώς αποστέλλοντας μια συμπληρωμένη φόρμα μέσω email στο segreteria@registrostoricogilera.org.
Μετά από αυτή την ημερομηνία, οι εγγραφές θα γίνονται επιτόπου στη Villa Borromeo στις 4 και 5 Ιουνίου.
Όλες οι σχετικές πληροφορίες, καθώς και η φόρμα συμμετοχής βρίσκονται εδώ: www.registrostoricogilera.org/raduno-gilera-2022.

Πηγη www.bikeit.gr

 

[maik900]

Gilera Supersport 600 2001: Θύμα των περιστάσεων​

Ένα σπορ διαμάντι που έμεινε στο ράφι​

Μπορεί τα πιο γνωστά τετρακύλινδρα supersport 600άρια να είναι τα CBR, ZX-6R, R6 και GSX-R600, αλλά αν η Gilera είχε κάνει την κίνηση το 2001 και είχε περάσει στην παραγωγή του Supersport 600, τα πράγματα ίσως να ήταν σήμερα διαφορετικά. Κείμενο: Βασίλης Αντζουλάτος
Ιταλική τετρακύλινδρη σε σειρά μοτοσυκλέτα παραγωγής έχει να παρουσιαστεί από την εποχή των θρυλικών Benelli της δεκαετίας του ’70 (διαβάστε εδώ το ειδικό αφιέρωμα του Motorbike) και η Gilera στις αρχές του νέου αιώνα ήταν έτοιμη να δοκιμάσει την τύχη της.

Μπορεί για τους νεότερους, το όνομα Gilera να μην λέει και πολλά, ενώ οι μεγαλύτεροι θα την ξέρουν σαν μια μάρκα που κατασκεύαζε σπορτίβικα σκούτερ. Οι ακόμα μεγαλύτεροι, που έχουν γράψει δεκαετίες στο κοντέρ τους, θα θυμούνται τα δίχρονα σπορ 125άρια, τα KZ, τα Crono, και τα πανέμορφα SP-01 και 02, αλλά και τα ψευδοεντούρο Dakota 500 και RC 600.

Οι μελετητές της μοτοσυκλετιστικής ιστορίας θα γνωρίζουν βέβαια πως η Gilera τη δεκαετία του ’50 κέρδισε έξι (!) Παγκόσμιους Τίτλους στη μεγάλη κατηγορία των 500 cc, με αναβάτες τους Umberto Maseti (2), Geoff Duke (3) και Libero Liberati (1).

Ήδη πριν από το 1969 η Piaggio είχε αγοράσει το όνομα της Gilera, η οποία (με έτος ίδρυσης το 1909), ήταν μια από τις ιστορικότερες ιταλικές και ευρωπαϊκές φίρμες.
Όμως το 1993 η Piaggio σοκάρει το μοτοσυκλετιστικό στερέωμα κλείνοντας το “σπίτι”, το θρυλικό, δηλαδή, εργοστάσιο του Arcore – λίγο μετά την ολοκλήρωση της σύντομης αλλά πολύ ακριβής περιπέτειας στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα των 250 cc – και αποφασίζει να βάλει την ταφόπλακα στη Gilera, μετατρέποντάς την σε μια ακόμα εταιρία που φτιάχνει σκούτερ.

Ωστόσο, μερικά χρόνια μετά, θέλοντας η Piaggio να τονίσει τον σπορ χαρακτήρα των σκούτερ της Gilera καταφέρνει να κερδίσει δύο ακόμα Παγκόσμια Πρωταθλήματα Ταχύτητας, το 2001 στην κατηγορία των 125 κυβικών με αναβάτη τον Manuel Poggiali και το 2008 στα 250 cc με αναβάτη τον αδικοχαμένο Marco Simoncelli.

Ήταν η φόρα που είχε πάρει το όνομα της φίρμας το 2001 με τον παγκόσμιο τίτλο του Poggiali που έκανε κάποιους μέσα στην εταιρία να προτείνουν μια σπορ μοτοσυκλέτα που θα επανέφερε το ιταλιάνικο πάθος για γρήγορες σπορ μοτοσυκλέτες με το έμβλημα της Gilera.

Η Gilera SS 600 παρουσιάστηκε στα διεθνή σαλόνια στα τέλη του 2001 και λανσάρισε μια υπέροχη εμφάνιση, με ένα κουστούμι και φέρινγκ που κάλλιστα θα μπορούσαν να σταθούν μέχρι και σήμερα στην αγορά.
Η σχεδίαση ακολουθούσε τα πιο προχωρημένα πρότυπα της εποχής, μέσα από μια τέχνη που μόνο οι Ιταλοί κατέχουν, με τα χρώματα και τα γραφικά να θυμίζουν την αγωνιστική μοτοσυκλέτα του Παγκόσμιου Πρωταθλητή Manuel Poggiali.
Ένα μόνο χρώμα έβαφε τα πλαστικά της SS 600, ένα φλογισμένο Rosso Corsa, που δεχόταν πάνω του τα δυο κλασικά δαχτυλίδια του λογότυπου της Gilera.

Μιας και γνώριζαν οι Ιταλοί ότι οι Ιάπωνες με τους 4κύλινδρους σε σειρά κινητήρες τους, ήταν άπιαστοι από πλευράς μηχανολογίας, αξιοπιστίας και επιδόσεων, αποφάσισαν να συνεργαστούν μαζί τους.

Έτσι συμφώνησαν με τη Suzuki για την προμήθεια κινητήρων GSX-R600, οι οποίοι εκείνη τη χρονιά είχαν τροφοδοσία με ψεκασμό και 116 ίππους που αποδίδονταν στις 13.000 rpm. Επιπλέον η Gilera που είχε δουλέψει στην τροφοδοσία και στην “αναπνοή” του μοτέρ, είχε τοποθετήσει στην 600 μια εξάτμιση και τελικό της Akrapovic.

Η είσοδος του αέρα προς το φιλτροκούτι γινόταν από την περιοχή του λαιμού του πιρουνιού (εισαγωγή ανάμεσα στους προβολείς).

Ο υπέροχος κινητήρας της Suzuki μπήκε μέσα σε ένα περιμετρικό, δύο δοκών αλουμινένιο πλαίσιο που χρησιμοποιούσε στην περιοχή της έδρασης του ψαλιδιού πλάκες τιτανίου κολλημένες με ειδική κόλλα, μια μέθοδο που προερχόταν από την αεροναυπηγική!
Tο βάρος της Gilera SS 600 (όπου “SS” σημαίνει Supersport) δεν ξεπερνούσε τα μόλις 162 κιλά!
Με διαστάσεις και βάρη, αλλά και χαρακτηριστικά που θύμιζαν Bimota, η SS 600 είχε το κατάλληλο σπορ μεταξόνιο στα 1.392 mm.

Το πιρούνι ήταν ανεστραμμένο (μια εποχή που τα 600άρια φορούσαν συμβατικά για μείωση του κόστους), με διάμετρο 43mm και πλήρως ρυθμιζόμενο! To μονό πίσω αμορτισέρ προερχόταν από τη Sachs.

Οι εντυπωσιακές προδιαγραφές της Gilera δεν σταματούσαν όμως εκεί, αφού οι δίσκοι στον μπροστινό τροχό είχαν διάμετρο 320 mm και χρησιμοποιούσαν δαγκάνες τεσσάρων εμβόλων που έφεραν την υπογραφή της Brembo!
Μέσα στις πρώτες ανακοινώσεις για τη Gilera SS 600 ήταν και η συμμετοχή της στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Supersport.

Γιατί εξαφανίστηκε όμως αυτή η υπέροχη και πολλά υποσχόμενη μοτοσυκλέτα;

Υπάρχουν αρκετές εξηγήσεις. Πρώτον, το όνομα της Gilera είχε χαθεί από το χώρο της μοτοσυκλέτας, για οκτώ περίπου χρόνια, με απόφαση Piaggio.

Δεύτερον, η τιμή της 600 θα ήταν κατά πολύ ακριβότερη σε σύγκριση με τους Ιάπωνες αντιπάλους της.

Τρίτον, δεν υπήρχε δίκτυο για την πώλησή της, ενώ παράλληλα η Supersport θα γινόταν “δύσκολη περίπτωση πώλησης” για τους dealer της Piaggio, που δεν είχαν άλλη εμπειρία παρά μόνο σε σκούτερ.

Τέλος, το project SS 600 είχε φτωχύνει τα ταμεία της Piaggio κατά 15 εκατομμύρια ευρώ, αφού τόσο κόστισε ο σχεδιασμός, η έρευνα και η εξέλιξη, που ήταν πάρα πολλά για την Piaggio, η οποία βρισκόταν στα πρόθυρα της χρεωκοπίας.

Δύο χρόνια αργότερα, το 2003, η Piaggio διασώθηκε από τον Όμιλο Immsi του Roberto Colaninno, με το Gilera Supersport 600 να πέφτει θύμα της εταιρικής αναδιοργάνωσης.

Αυτό που προγραμματίστηκε για τη Gilera, την περίφημη Casa di Arcore, ήταν μόνο κάτι πενηντάρια, τα σπορ σκούτερ Nexus, και το μεγάλο maxi scooter V-2 GP800.

Στη συνέχεια, ο ρόλος του κατασκευαστή σπορ μοτοσυκλετών μέσα στον Όμιλο εταιριών της Piaggio πέρασε στη Aprilia, ενώ η Gilera σταδιακά “αποχώρησε οριστικά από τη σκηνή”, αποχαιρετώντας τελικά το προσκήνιο με ένα πενηντάρι σκούτερ…

Παρ’ όλα αυτά, η Gilera Supersport 600, για όλους εμάς τους φίλους της Gilera, θα μείνει σαν το διαμάντι ενός ονείρου… που δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα… αλλά και δεν πρέπει ποτέ να ξεχαστεί.

Πηγη https://motorbike.gr