DKW History

[maik900]

DKW Automobile - Jörgen Skafte Rasmussen

DKW ( Dampf-Kraft-Wagen , αγγλικά: "ατμοκίνητων αυτοκινήτων" , επίσης της Deutsche Kinder-Wagen αγγλικά: "το αυτοκίνητο γερμανική παιδιά" . Das-Kleine-Wunder , αγγλικά: "το μικρό θαύμα" ή Des-Knaben-Wunsch , Αγγλικά: "η επιθυμία του αγοριού" - από τότε που η εταιρεία κατασκευάζει μηχανές δίχρονων παιχνιδιών ) είναι μια γερμανική μάρκα αυτοκινήτων και μοτοσικλετών . Η DKW ήταν μία από τις τέσσερις εταιρείες που δημιούργησαν την Auto Union το 1932 και είναι, ως εκ τούτου, πρόγονος της σύγχρονης εταιρείας Audi . [2]

Το 1916, ο Δανός μηχανικός Jørgen Skafte Rasmussen ίδρυσε εργοστάσιο στο Zschopau της Σαξονίας της Γερμανίας για την παραγωγή εξαρτημάτων ατμού. Εκείνη την χρονιά προσπάθησε να παράγει ένα ατμοκίνητο αυτοκίνητο, που ονομάζεται DKW. Παρόλο που απέτυχε, έκανε το 1919 ένα δίχρονο κινητήρα παιχνιδιών, που ονομάζεται Des Knaben Wunsch - "η επιθυμία του αγοριού". Έβαλε μια ελαφρώς τροποποιημένη εκδοχή αυτού του κινητήρα σε μοτοσικλέτα και τον ονόμασε Das Kleine Wunder - "το μικρό θαύμα" τα αρχικά από αυτό που έγινε η μάρκα DKW : μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1920, η DKW ήταν ο μεγαλύτερος κατασκευαστής μοτοσικλετών στον κόσμο.

Τον Σεπτέμβριο του 1924, η DKW αγόρασε τη Slaby-Beringer , εξοικονομώντας τις από την οικονομική κρίση της υπερπληθωρισμού της Γερμανίας . Ο Rudolf Slaby έγινε επικεφαλής μηχανικός της DKW. Το 1932, η DKW συγχωνεύθηκε με την Audi , την Horch και την Wanderer για να δημιουργήσει την Auto Union. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο , η DKW μετακόμισε στη Δυτική Γερμανία . Το αρχικό εργοστάσιο έγινε MZ . Auto Union ανήκει στην ιδιοκτησία της Daimler-Benz το 1957 και αγοράστηκε από τον όμιλο Volkswagen το 1964. Το τελευταίο γερμανικό αυτοκίνητο DKW ήταν τοF102 , η οποία σταμάτησε την παραγωγή το 1966. Ο διάδοχός της, το τετράχρονο F103 , διατέθηκε στο εμπόριο με την επωνυμία Audi, μια άλλη μάρκα της Auto Union.

Τα αυτοκίνητα με σήμανση DKW συνέχισαν να κατασκευάζονται με άδεια στη Βραζιλία και την Αργεντινή μέχρι το 1967 και το 1969 αντίστοιχα. Το εμπορικό σήμα DKW ανήκει σήμερα στην Auto Union GmbH, θυγατρική που ανήκει εξ ολοκλήρου στην Audi AG, η οποία κατέχει επίσης τα δικαιώματα για άλλα ιστορικά εμπορικά σήματα και πνευματική ιδιοκτησία του συνδυασμού Auto Union.

• 1Αυτοκίνητα κατασκευασμένα μεταξύ 1928 και 1942
• 2Αυτοκίνητα κατασκευασμένα μετά το 1945
• 3DKW στη Νότια Αμερική
• 4φορτηγά και οχήματα επαγγελματικής χρήσης
• 5Μοτοσικλέτες
• 6Αυτοκίνητα
• 6.1Προπολεμική παραγωγή
• 6.2Μετά τον πόλεμο
• 7 Μοτοσικλέτες και σκούτερ

 

[maik900]

DKW Η μοίρα της μηχανής αγώνων / Kurt Kuhnke KS-1 250cc 55 hp/8500rpm δυο κύλινδροι με τέσσερα έμβολα!

Και μια πολύ σπάνια φωτογραφία του Αδόλφου Χίτλερ για την επιθεώρηση του εργοστασίου της DKW.
Λίγο πριν από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και για τα αμέσως μετά το τέλος του πολέμου χρόνια, οι σχεδιαστές αγωνιστικών μοτοσικλετών της DKW πειραματίζονταν στα όρια ισχύος των δικύλινδρων μοτοσυκλετων. Κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1930, οι δικύλινδρες 250cc μηχανές με υπερσυμπιεστή είχαν πολύ ενδιαφέρον για τα διεθνή κυκλώματα αγώνων.
Στις προσπάθειες της DKW για περισσότερη ισχύ, ο Kurt Bang επικεφαλής του αγώνα, στις εγκαταστάσεις τους στο Zschopau, κοντά στο Chemnitz, ξεκίνησε έναν αντιτιθέμενο εμβολοφόρο κινητήρα της κατηγορίας Ddouble Crank με διπλούς κυλίνδρους.
Σύμφωνα με το DIN 1940, έκδοση του Μαρτίου 1958, ο αντι-εμβολοφόρος κινητήρας ορίζεται ως ένας κινητήρας διπλού εμβόλου, του οποίου τα έμβολα κινούνται σε αντίθετες κατευθύνσεις.
(Ο Ferdinand Kindermann είχε το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας αυτού του τύπου κινητήρα το 1877)
Στο σημείο αυτό η ιστορία των υπερτροφοδοτούμενων μηχανών της DKW γίνεται εξαιρετικά σκοτεινή. Υπήρξε ένας φυγοκεντρικός-υπερσυμπιεστής για δικύλινδρο μοτέρ αντιθέτων κινούμενων-εμβόλων σε εξέλιξη, είναι ένας κινητήρας εμβολοφόρος εσωτερικής καύσης , στον οποίο δύο έμβολα λειτουργούν αντίθετα το ένα απέναντι στο άλλο στον ίδιο κύλινδρο και μοιράζονται έναν κοινό θάλαμο καύσης στη μέση του κυλίνδρου.
Αυτό το αξιόλογο μηχάνημα θα ήταν μια εξέλιξη των 250/350cc, πριν ξεσπάσει ο πόλεμος το 1939. αλλά λεπτομέρειες σχετικά με αυτό το σχέδιο και τη μοίρα οποιωνδήποτε πρωτοτύπων είναι ανεπαρκής. Μόνο μερικά σκίτσα και φωτογραφίες παραμένουν. Ο σχεδιασμός διαθέτει διπλούς κυλίνδρους με τέσσερα έμβολα και διπλό στροφαλοφόρο άξονα.
Κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και της ρωσικής κατοχής, οι εργασίες σε αυτόν τον κινητήρα σταμάτησαν και τα έργα του Zschopau κατασχέθηκαν από τις σοβιετικές δυνάμεις. Το όλο εργοστάσιο αποσυναρμολογήθηκε και μεταφέρθηκε στη Σοβιετική Ένωση, όπου ανακατασκευάστηκε στο Ishewsk
Από τη στιγμή που οι Σοβιετικοί είχαν ανακαλύψει τα σχέδια γι 'αυτά τα δικύλινδρα, άρχισαν να αναπτύσσουν την ιδέα και να παράγουν διάφορα πρωτότυπα. Οι μηχανικοί του IFA-DKW Kurt Bang και Karl Kluge, υπό την επίβλεψη του πρώην μηχανικού DKW August Prüssing, ανατέθηκαν στην ανάπτυξη του κινητήρα. Από το 1946 έως το 1949 κατασκευάστηκαν ένα 250cc και τέσσερις 350cc μηχανές.
Εξετάζοντας τα εγκάρσια σχέδια που δείχνουν τόσο τις πλάγιες όψεις όσο και κατόψεις του κινητήρα , αποκαλύπτουν την κατηγορία διπλού κυλίνδρου με τέσσερα έμβολα, και κάθε κύλινδρο χωρητικότητας 125cc με ψύξη νερού. Ένα μονό καρμπυρατέρ 27mm που βρίσκεται πριν από την είσοδο με ένα υπερσυμπιεστή που παρέχει καύσιμο και αέρα (μείγμα με πίεση). Αυτή η ώθηση δόθηκε μετά το κλείσιμο των θυρίδων εξάτμισης και πριν από το κλείσιμο των θυρών εισαγωγής. Υπήρχαν δύο εξατμίσεις καυσαερίων με συντονισμένη διαμόρφωση για κάθε θύρα εξόδου.
Ο μπροστινός στρόφαλος παρέχει μια κίνηση από το ένα άκρο στην αντλία κυκλοφορίας νερού με ελικοειδές γρανάζι και για τη λίπανση του υπερσυμπιεστή, στο άλλο άκρο εμπλέκονται γρανάζια συγχρονίζοντας αμφότερους τους στροφαλοφόρους άξονες μέσω ενός συμπλέκτη σε ένα κιβώτιο ταχυτήτων.
Οι μοτοσυκλέτες που κατασκευάστηκαν χάθηκαν στην ιστορία που δεν θα ξαναβρεθούν ποτέ ... Αλλά ένας κινητήρας των 250cc κρυμμένος κρυφά στη Δύση από τον οδηγό Kurt Kuhnke τοποθετήθηκε σε ένα πλαίσιο DKW του μεσοπολέμου.
Μετά τον πρώιμο θάνατο του Kurt Kuhnke, η μηχανή αγώνων άλλαξε χέρια αρκετές φορές. Τελικά, την απέκτησε ο Hermann Herz, η μοτοσυκλέτα αποσυναρμολογήθηκε πλήρως, τα ελαττώματα επισκευάστηκαν και τοποθετήθηκαν νέα μέρη, και ξανά συναρμολογήθηκαν. Αυτή η συγκεκριμένη μοτοσικλέτα, που ονομάστηκε Kuhnke Sport 1 (KS-1) , έτρεξε στη Γερμανία μέχρι την απαγόρευση των υπερσυμπιεστών μηχανών του 1951, κατόπιν εξαφανίστηκε για αρκετές δεκαετίες.
Τελικά ανακτήθηκε και αποκαταστάθηκε το 1991, σε συνεργασία με μια ομάδα στο πανεπιστήμιο του darmstadt, έκαναν τη μοτοσικλέτα και τον κινητήρα πλήρως ανακαινισμένο. Δείτε αυτό το μηχάνημα που απεικονίζεται πιστεύεται ότι και ο διάσημος οδηγός αγώνων Siegfried Wunsch (1916-2000) δοκίμασε αυτή τη μοτοσυκλέτα, όπου και απέδωσε το αξιοσέβαστο αποτέλεσμα των 55 hp/8500rpm.
Σήμερα το KS-1 κατοικεί στο Μουσείο Μοτοσικλέτας του Augustusburg της Γερμανίας.

https://www.facebook.com/video.php?v=1498139470347443

 

[stelios62]

.... και δεν φτανει που το φτιαξαν σε μικρογραφια , τα ξαδελφια τους απεναντι επεμεναν να το φτιαξουν και σε μεγαλη ναυτικη μηχανη πλοιων (Doxford αντιθετων εμβολων) ...!

 

[maik900]

DKW MOTOCROSS 125 1971 12,5hp/7300rpm 132km/h​

Η DKW ή η Dampf-Kraft Wagen ξεκινάει το 1916 όταν ο Δανός μηχανικός Jorgen Rasmussen ίδρυσε εργοστάσιο στη Σαξονία της Γερμανίας για να κατασκευάσει ατμοκίνητα αυτοκίνητα. Μέχρι τη δεκαετία του 1930, η DKW ήταν ο μεγαλύτερος κατασκευαστής μοτοσυκλετών στον κόσμο.
Ο πεντατάχυτος δίχρονος κινητήρας DKW 125 ήταν ένα τέλειο τετράγωνο, με 54 χιλιοστά διάμετρο και x 54 χιλιοστά διαδρομή, 123 κυβικών με μια αναλογία συμπίεσης 9: 1 απέδιδε 12,5 άλογα σε 7.300 σ.α.λ. Η κεφαλή του κυλίνδρου είχε υπέροχα διαμήκη πτερύγια, με την παλιομοδίτικη μέθοδο ανάμιξης βενζίνης και ελαίου μαζί σε αναλογία 25: 1, τροφοδοτώντας τον θάλαμο καύσης μέσω ενός καρμπυρατέρ Bing 24mm. Για τις μοτοκρός οι μηχανές ονομαζόταν αρχικά Sachs 125s. Η Sachs, η οποία επίσης προμήθευε κινητήρες στους Penton, Monark, Hercules και KTM, συγχωνεύθηκε με την DKW στη δεκαετία του '60 και μέχρι το 1970 οι Sachs 125 μετονομάστηκαν ως DKW.
Στο μπροστινό μέρος υπήρχε ένα τριγωνικό ψαλίδι, το οποίο αναφέρεται ως Earles, πατενταρισμένο από τον Άγγλο Ernest Earles το 1953. Ο Ernie Earles είχε δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για το σχεδιασμό του, οπότε πιθανότατα έλαβε κάποια δικαιώματα από την Sachs.
Αρκετοί κατασκευαστές μοτοσυκλετών πηραν άδεια από το διπλώμα ευρεσιτεχνίας Earles για αγωνιστικές μοτοσυκλέτες το 1953, όπως η MV Agusta και η BMW Motorcycle , ενώ άλλες εταιρείες (όπως η μοτοσικλέτα Douglas ) χρησιμοποίησαν το σχέδιο Earles για τους roadster ή για μηχανές εκτός δρόμου. Η BMW χρησιμοποίησε τα πιρούνια Earles σε όλες τις μοτοσικλέτες τους μεταξύ 1955 και 1968.
Οι μπουκάλες με τα ελατήρια στο πιρούνι ήταν διπλής απόσβεσης και το σύστημα παρείχε εξαιρετική σταθερότητα στο τιμόνι. Αυτό ήταν σίγουρα μια βελτίωση σε σχέση με τα πιο συνηθισμένα και φθηνότερα, τηλεσκοπικά πιρούνια της εποχής, τα οποία είχαν μια καταθλιπτική τάση προς τα κάτω όταν χτυπούσαν σε τάφρους και τρύπες, μερικές φορές πετούσαν τον αναβάτη πάνω από τις μπάρες .
Ο τροχός πίσω ήταν 18 ιντσών, και μπροστά 21.

 

[maik900]

DKW HOBBY,1954-’57: “Μοντέρνο” του ’50​

Το DKW Hobby που έφτιαχνε η Audi…​

Στα μέσα περίπου της δεκαετίας του 1950 εμφανίζεται μια νέα τάση στους “λαϊκούς” δύο τροχούς που λέγεται μοτο-σκούτερ, ένα δημιούργημα που συνδέει τους δυο κόσμους. Είναι τα “αυτόματα μοτοποδήλατα”, “σκουτεροειδή με μεγάλους τροχούς” και η γερμανική DKW δεν χάνει χρόνο και παρουσιάζει το DKW Hobby 75 με 16άρηδες παρακαλώ τροχούς. Σας θυμίζει τίποτα; Κείμενο: Βασίλης Αντζουλάτος

Αυτό που συνέβαινε τότε, τη δεκαετία του 1950, είναι κάτι αντίστοιχο με τη σημερινή τάση που υιοθετείται κυρίως από την Honda με τα Integra και X-ADV και πιο παλιά από την Aprilia με τα Mana και τα SRV 850, αν και σε περισσότερα κυβικά.

Η μόδα των “μοτο-σκουτερ” του ’50, προϊόν της οποίας ήταν και το Moto Guzzi Galleto που έχουμε παρουσιάσει παλιότερα, ήταν δημοφιλής σε Ιταλία και Γερμανία και έφερε στην αγορά το DKW Hobby, με δίχρονο κινητήρα 75 κυβικών και μεγάλους τροχούς 16 ιντσών.
Αν σας έρχονται στο μυαλό τα Honda SH, τότε ναι, σωστά το σκεφτήκατε!

H μετάδοση είναι διαρκώς μεταβαλλόμενη και ο δίχρονος κινητήρας που αποδίδει 3 ίππους, είναι τοποθετημένος κάτω από τη σέλα, μπροστά όμως από τον πίσω τροχό (σε αντίθεση με τη Vespa π.χ που τον είχε πάνω στον πίσω τροχό) σε μια διάταξη που είναι σχεδόν ίδια με αυτή που χρησιμοποιεί σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία των σκούτερ!

Λέμε “σχεδόν” ίδια, μιας και η διάταξη του DKW του ’50 είναι καλύτερη, αφού έχει πιο σωστά τοποθετημένο τον κινητήρα πάνω στο πλαίσιο, όπως θα δείτε στο ασπρόμαυρο σχέδιο παραπάνω.
Είναι πιο κεντρικά τοποθετημένος στο σκούτερ, βοηθώντας την κατανομή βάρους, ενώ για την πίσω ανάρτηση υπήρχε κανονικό ψαλίδι!

Το σκούτερ ήταν κατασκευασμένο από την θρυλική για τις μοτοσυκλέτες της και άλλοτε – “μεγαλύτερη μοτοβιομηχανία στον κόσμο”, τη γερμανική DKW.

Η ιστορία ξεκινάει το 1916, όταν ο Δανός μηχανικός Jorgan Skafte Rasmussen ιδρύει ένα εργοστάσιο στη Σαξονία, για την παραγωγή εξαρτημάτων ατμομηχανών.
Το 1919 η DKW φτιάχνει ένα μικρό δίχρονο μοτέρ που ονομάζεται Des Knaben Wunsch (“η επιθυμία των μικρών αγοριών”), που μετονομάστηκε σε Das Kleine Wunder (“το μικρό θαύμα”), απ’ όπου βγήκε και η επωνυμία της DKW!


Η βιομηχανία είχε έδρα και εργοστάσιο στην πόλη Zschopau της Ανατολικής Γερμανίας (το εργοστάσιο όπου μετά τον Β’ Παγκ. Πόλεμο φτιάχνονταν οι μοτοσυκλέτες της MZ) και μέχρι τη δεκαετία του 1930 εξελίχθηκε στην μεγαλύτερη παραγωγό μοτοσυκλετών στον κόσμο.

Το DKW Hobby παρουσιάστηκε τον Οκτώβριο του 1954 και αντί για τις παραδοσιακές μικρές ζάντες των σκούτερ, φορούσε τροχούς μοτοσυκλέτας 16 ιντσών με ακτίνες . Έμεινε στην παραγωγή για τρία χρόνια, μέχρι το 1957, και έπειτα κατασκευαζόταν με άδεια και στη Γαλλία σαν Manurhin, την περίοδο 1957-1962.
Επίσης κάτι καινοτομικό ήταν το τηλεσκοπικό πιρούνι μπροστά, ενώ όλο το πίσω του τμήμα καλυπτόταν από ένα λαμαρινένιο “καβούκι¨ που έμοιαζε με βιομηχανικό σωλήνα εξαερισμού…
Εντάξει, οι Γερμανοί δεν είχαν καταφέρει να το κάνουν κομψό, όπως θα έκαναν οι Ιταλοί ή οι Γάλλοι για παράδειγμα.

Για να αφαιρεθεί το ακαλαίσθητο μεταλλικό οπίσθιο καβούκι-κάλυμμα και να αποκαλυφθεί ο κινητήρας έπρεπε να λυθούν μερικές βίδες. Το ρεζερβουάρ βενζίνης κάλυπτε το χώρο κάτω από τη σέλα και πάνω από τον κινητήρα.
Η DKW προτίμησε κι αυτή το σύστημα μετάδοσης κίνησης με ιμάντα CVT (Constant Variable Transmission) που είχε πλέον υιοθετηθεί παγκοσμίως για σχεδόν όλα τα σκούτερ μικρού κυβισμού, με τη μόνη θεμελιώδη διαφορά ότι το Hobby διέθετε χειροκίνητο συμπλέκτη για την εμπλοκή του ιμάντα.

Ένα ακόμα μεγάλο πλεονέκτημα ήταν ότι η τελική μετάδοση γινόταν με αλυσίδα (!), η οποία βρισκόταν μέσα σε μια πλήρως κλειστή θήκη δύο τεμαχίων.
Η πίσω ανάρτηση ήταν πολύ απλή στην κατασκευή της, ενώ ο μονοκύλινδρος, αερόψυκτος με βεντιλατέρ, δίχρονος κινητήρας των 75cc (45×47 mm) είχε τροφοδοσία από ένα καρμπυρατέρ Bing 14 mm. Η απόδοση όπως είπαμε ήταν οι 3 ίπποι στις 5.000 σ.α.λ, μια ισχύς που ήταν χαμηλή για τα επίπεδα της εποχής.

Οικονομία υλικών δεν είχε γίνει πάνω στο Hobby, αφού ήταν μια κατασκευή που χαρακτηριζόταν “παλαιότερης γενιάς”, αλλά παρ’ όλα αυτά το βάρος δεν ανέβαινε πάνω από τα 80 κιλά!

Στην αριστερή πλευρά της ποδιάς του σκούτερ, πάνω από το λογότυπο Hobby, υπήρχε το πρασινόλευκο έμβλημα της DKW, το οποίο κοσμούσαν οι τέσσερις ενωμένοι κύκλοι της Auto Union (σας θυμίζει κάτι;) η οποία είναι η προγονός της σημερινής Audi. Γι’ αυτό και η Audi θεωρεί το DKW Hobby “δικό της παιδί” του παρελθόντος.

Πηγη https://scooternet.gr

 

[kostas_366]

Tι μου θυμίζεις. dkw 175 2χρονη, 3 ή 4 ταχύτητες (νομίζω 4). Ήταν η μοτοσυκλέτα του Πατέρα. Εργάτης κανονικός για χρόνια, όλες τις εποχές. Το ρεζερβουάρ ειχε ένα καπάκι και έβαζες 2-3 εργαλεία. Σε αυτό έμαθα. Έκλεισε άσχημα η γνωριμία μας.

DKW RT 175

DKW RT 175

second.wiki