Πρόσφατα διάβασα ένα άρθρο περι χρόνου και της αντίληψης αυτού όταν κάποιος είναι πάνω σε μοτοσυκλέτα. Ήταν αστείο το timing που έπεσε στα χέρια μου αυτό το διαμαντάκι, αφού πέρναγα μια περιοδο απομακρυσμένος λόγω δουλειάς από τη μηχανή μου και με αρκετό χρόνο για αναλογισμο, όνειρα για επόμενες εκδρομές, σκέψεις για το πως θα ξόδευα το εκατομμύριο που θα κέρδιζα αν έπαιζα στη λαχειοφόρο αγορά κλπ. Πολύς χρόνος. Ίσως παραπάνω αποσο θα έπρεπε. Εκει πάνω σε μια από τις μέρες αυτές μου αναγνώρισα και επίσημα τον τίτλο του daydreamer. Και ενώ βρισκόμουν στο απόγειο του σχεδιασμού για το εγγύς μέλλον πραγμάτων που θα ήθελα να κάνω, αλλά ήδη γνώριζα πως ούτε τα χρήματα, ούτε το χρόνο είχα για αυτά, συναντώ ηλεκτρονικά τον άνθρωπο που μέσα από κείμενα του έρχομαι λίγο πιο κοντα στην πεποίθηση πως όλα αυτά στο κεφάλι μου μπορεί και να … γίνουν. Έτσι σαν ζαλισμένος ηλικιωμένος μπροστα στο γυαλί που δείχνει ειδήσεις παίρνω θάρρος από αυτά που ως τώρα διαβάζω από τον τυπά. Κείμενα που προσεγγίζουν (ξεπερνούν θα παραδεχτώ) το καυστικο χιούμορ που ψηλαφίζω τα τελευταία χρόνια. Ο κόσμος του μοτοσυκλετισμου ανέκαθεν έκρυβε μέσα του εναλλακτικές απόψεις, αναπάντεχες ταυτίσεις στο apex με άτομα που δεν περίμενες, και μια σοφία που θες να γίνεις μέρος της όσο πιο γρήγορα μπορείς. Όταν όμως όλα αυτά βρίσκει κάποιος τον τρόπο να τα αποδώσει σε λέξεις τοτε φίλε μου μαγεύεσαι. Μπήκα αργά δυστυχώς στο χώρο που ονομάζεται μοτοσυκλετισμος (καλά στα 28) αλλά χαιρομαι και επιβεβαιώνομαι κάθε μέρα πως ανήκω σε αυτόν. Όχι για τις οδηγικές ικανότητες (νιουφις γαρ) αλλά για τους ανθρώπους και τα συναισθήματα που γνωρίζω. Και ας είναι να μειώνεται ο χρόνος μας λόγω υποχρεώσεων, με τοσο περισσότερη όρεξη και ανυπομονησία θα ταξιδεύσουμε τις υπόλοιπες μέρες. Στα επόμενα χιλιόμετρα, στις τυχαίες συναντήσεις στη βροχή, στη στροφή, στο συνεργείο, με το καλό να ξανασμιξουμε.