9-10η ημέρα ταξιδιού, η επιστροφή στα πάτρια εδάφη
Πρωινό ξύπνημα χωρίς δυσκολία παρά την ένταση της προηγούμενης βραδιάς τόσο λόγω του τι συνέβη όσο και από την χορωδία του Αντώνη κατά την διάρκεια της νύχτας …
Αλλά είχα αρχίσει να συνηθίζω και δεν με ενοχλούσε πια…
Ντύνομαι στα γρήγορα και κατεβαίνω για πρωινό μαζί με τον Αντώνη και σιγά σιγά ακολούθησαν και τα υπόλοιπα παιδιά …
Το πρωινό ήταν αρκετά πλούσιο τόσο σε ποσότητα όσο και σε ποικιλία …
Αφού φάγαμε, μαζέψαμε τα πράγματα μας και τα φορτώσαμε στις μηχανές μας…
Μέχρι να ετοιμαστούν όλοι χαζεύουμε την περιοχή από τα μπαλκόνια του σπιτιού ένας υπέροχος ήλιος έχει αρχίσει να ανεβαίνει ψηλά στον ουρανό …
Χαιρετάμε τον φίλτατο πλέον Ιταλό και αναχωρούμε η διαδρομή είναι ωραία και αν εξαιρέσεις μια στάση για ανεφοδιασμό των μηχανών δεν σταματήσαμε πουθενά μέχρι να φτάσουμε στην Ανκόνα …
Το επιστροφή ξεκινάει με χωματόδρομο για ζέσταμα …
Φτάνοντας στο λιμάνι πάμε κατευθείαν για να κάνουμε επικύρωση των εισιτηρίων, εκεί συναντάμε και άλλα 2 παιδιά που επέστρεφαν Ελλάδα, είχαν πάει και αυτοί στην ίδια διοργάνωση …
Ένα σύντομο καφεδάκι στο ίδιο καφέ στην άκρη του λιμανιού που είχα συναντήσει τα παιδιά και μετά πάμε να επιβιβαστούμε στο καράβι που έχει έρθει στην ώρα του …
Τα παιδιά έχουν κλείσει καμπίνα εγώ θα την βγάλω στο σαλόνι …
Στο καράβι συναντηθήκαμε πάλι με την οικογένεια που τα παιδιά είχαν έρθει μαζί …
Οι ώρες περνανε κλασικά βαρετά στο καράβι, με κουβεντούλα, καφέδες, φαγητό και πάλι από την αρχή …
Οι ώρες περνούσαν και σύντομα μαζί με το σκοτάδι άρχισε και ο αγώνας της εθνικής μπάσκετ απέναντι στην Γερμανία …
Ακούγοντας τα σχόλια κατά την διάρκεια του αγώνα είναι εύκολο να καταλάβει κανείς πώς αυτή η χώρα έφτασε εδώ που έφτασε και έχει πολύ δρόμο ακόμα δυστυχώς !!!
Μετά τον αγώνα σιγά σιγά όλοι άρχισαν να αποχωρούν για τις καμπίνες τους, στο σαλόνι έχουμε μείνει ελάχιστοι …
Κλασικά θα υπάρξει ο αξιωματικός υπηρεσίας που σιχτιρίζει για την δουλειά που κάνει και τον ακούω να δίνει εντολές σε έντονο τόνο στην κοπελιά που είναι στο μπαρ να μας πει να μην βάζουμε τα πόδια μας σε άλλη καρέκλα η να μήν ξαπλώνουμε στους καναπέδες …
Και έρχεται η κοπελιά και άλλους τους ξυπνάει άλλοι είμαστε ακόμα ξύπνιοι και μας παρακαλεί να συμμορφωθούμε με τις οδηγίες του αξιωματικού υπό το άγρυπνο βλέμμα του …
Μισάνθρωποι που οι εξουσία τους έκανε χειρότερους …
Το σαλόνι αδειάζει ακόμα πιο πολύ μετά τις οδηγίες του αξιωματικού …
Προσπαθώ να με πάρει ο ύπνος καθιστός σε μια καρέκλα και τελικά τα καταφέρνω …
Δεν πρέπει να πέρασε πολύ ώρα και νιώθω ένα χέρι στον ώμο μου να με σκουντάει ελαφρά !!!
Ανοίγω τα μάτια μου και είναι η ίδια κοπέλα από το μπαρ που μου λέει ότι πήγε για ύπνο ο αξιωματικός και να περάσω στους πίσω καναπέδες από το εστιατόριο να κοιμηθώ …
Την ευχαριστώ και κάνω ότι μου λέει …
Για άλλη μια φορά η τύχη μου χαμογέλασε !!!
Υπάρχουν άνθρωποι ακόμα σκέφτομαι καθώς τεντώνω το κορμί μου στον καναπέ …
Ξυπνάω το πρωί αχάραγα …
Επιστρέφω στο σαλόνι που βρίσκω τον Μιχάλη να έχει αράξει και σιγά σιγά έρχονται και τα υπόλοιπα παιδιά …
Στο μεσοδιάστημα με έψαχνε και ο Αντώνης μήπως θέλω να πάω να ξαπλώσω στο κρεβάτι του αλλά που να με βρεί εκεί που είχαν κρύψει ….
Ξημερώνει φτάνουμε στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας, ο Αντώνης θα κατέβει στην Πάτρα μίας και πρέπει να εργαστεί απομακρυσμένα …
Οι άλλοι τέσσερις της παρέας κατεβαίνουμε στην Ηγουμενίτσα και αρχίζουμε την επιστροφή προς Αθήνα …
Μια στάση στα ΣΕΑ της Άρτας για ανεφοδιασμό και συνεχίζουμε λίγο πριν το Αντίριο επιταχύνω και αφήνω πίσω μου τους υπόλοιπους …
Θα πήγαινα από την Πάτρα να πάρω ένα σετ πίσω τακάκια να τα επιστρέψω στον Γιώργο.
Τους συνάντησα πάλι στα ΣΕΑ του Κιάτου, περνώντας βλέπω την μηχανή του Φώτη και του Γιώργου δεν πρόλαβα να μπω στα ΣΕΑ και λίγο πιο κάτω συναντώ τον Μιχάλη που περίμενε τον Γιώργο …
Σε σύντομο χρονικό διάστημα ο Γιώργος έρχεται και μας βρίσκει, του δίνω τα τακάκια και συνεχίζουμε προς Αθήνα …
Τα παιδιά είχαν ακόμα ένα καράβι να πάρουν για να πάνε στην Κρήτη …
Άλλο ένα ταξίδι είχε τελειώσει με τα καλά του και τα κακά του, συνταξίδεψα με υπέροχους ανθρώπους …
Αν εξαιρέσουμε τα πίσω τακάκια της δικής μου μηχανής και μια καμένη λάμπα στο μηχανάκι του Μιχάλη δεν αντιμετωπίσαμε κάποιο άλλο πρόβλημα …
Και μίας και ανέφερα τον Μιχάλη, ότι και να πώ για αυτόν τον νέο 77 ετών είναι λίγο!!!!
Μόνο και μόνο για την γνωριμία μαζί του άξιζε το ταξίδι !!!
Ακούραστος, δεν παραπονέθηκε ποτέ, μας έκανε να γελάμε, μας πείραζε και δεχόταν τα πειράγματα μας …
Βίος και πολιτεία η ζωή του …
Οι ιστορίες του απίστευτες, μας κρατούσαν συντροφιά τα βράδια …
Μακάρι να φτάσω και εγώ σε αυτή την ηλικία και να μπορώ ακόμα να ταξιδεύω …
Έχει την ηλικία του πατέρα μου και ένιωθα σαν να ταξίδευα μαζί του …
Τελικά για κάποιους ανθρώπους η ηλικία είναι απλά ένα νούμερο που απλά προσθέτει εμπειρία στους ώμους τους!!!
Το δε μηχανάκι του ένα honda rebel 500 ήταν και αυτό άλλη μία έκπληξη του ταξιδιού σε συνδυασμό με τον αναβάτη του ήταν ένα αχτύπητο δίδυμο!!!
Θα μπορούσα αν γράφω χωρίς σταματημό για τον Μιχαλίο αλλά δεν θα είναι δίκαιο για τους υπόλοιπους συνταξιδευτές μου !!!
Ο Φώτης, μια δεκαετία μικρότερος απο τον Μιχαλίο, ζει και αναπνέει Moto Guzzi, θα μπορούσε να ζεί στον Μαντέλο για πάντα !!!
Επίσης το γεγονός ότι έκανε το ταξίδι με ένα πρώτης γενιάς v7, αυτό με τα 40 κάτι άλογα λέει πολλά !!!
Ο Αντώνης, εκεί να μας ξελασπώνει και πάντα πρόθυμος να αναλάβει τις ειδικές αποστολές!!!
Πρέπει να του έχει μείνει κατάλοιπο από τον στρατό …
Ο Στέλιος, ένα νέο παιδί πάντα με ένα χαμόγελο, ο πιο πρόσχαρος της παρέας και πάντα πρόθυμος για αναλάβει την κοινωνική εκπροσώπηση της ομάδας !!!
Απίστευτο το ότι έβγαλε όλο το ταξίδι με ένα Griso και τζετ κράνος …
Ο Γιώργος, απότομος και απόμακρος στην αρχή, αλλά όσο τον γνώριζες έβλεπες ότι κατά βάθος έχει καρδιά μικρού παιδιού !!!
Κύριοι χαίρομαι που ταξίδεψα μαζί σας και ελπίζω να το επαναλάβουμε στο μέλλον …
Μέχρι τότε να είστε όλοι γεροί και ευτυχισμένοι και να γράφετε όμορφα χλμ με τις ρόδες σας και όχι μόνο …
