Aυτο δεν ειναι ενα ακομα ταξιδιωτικο...

[Ταξιδευτής]

Μιας που με τη τακτοποιηση του μπροστινου μου ειχε φυγει ενα μεγαλο βαρος, ξεκινησα το επομενο μεγαλο project: τα ηλεκτρικα. Οπως προανεφερα, η ηλεκτρολυση χαλκινων επαφων και καλωδιων αποτελεσε ενα μεγαλο βραχνα στην ολη υποθεση, αλλα ευτυχως με τα ηλεκτρικα τα παω καλα εχοντας την εμπειρια απο παλιοτερες ανακατασκευες.

Παρολαυτα ο ελεγχος και αντικατασταση καλωδιων και επαφων δεν επαυε να ειναι μια σοβαρη και χρονοβορα διαδικασια.
Για να μην χαθω ακολουθησα το διαγραμμα του ρευματος οπως αυτο εμφανιζοταν στο με οδηγο το σχεδιαγραμμα των ηλεκτρικων της μηχανης.
Αρχικα ελυσα την πλεξουδα πιανοντας τις ακρες της οπου τερματιζε σε φισες και ξεκινησα τους ελεγχους.
(Εδω πρεπει να πω οτι σε οσα συστηματα ηξερα οτι δεν ειχαν ρευμα ο ελεγχος ηταν σχετικα τυπικος. Μια μετρηση ωμικης αντιστασης καθως και ελεγχος συνεχειας στις γραμμες. Οι φισες καθαριστηκαν και οπου χρειαζοταν εκοβα την χαλασμενη φισα η καλωδιο και γινοταν αντικατασταση.)

Το ρευμα αρχικα φευγει απο τη μπαταρια και παει στο ρελε της μιζας οπου υπαρχει παντα ρευμα και απο κει ενα ζωντανο καλωδιο συνεχιζει για τον ανορθωτη. Εδω ηταν που ειχε γινει το μεγαλο πανηγυρι και τα σημαδια της ...τιτανομαχιας ηταν κατι παραπανω απο εμφανη στον θετικο ακροδεκτη του ανορθωτη.(Συγκρινετε το με τις επαφες αριστερα στο γκριζο φις που ειναι ουσιαστικα καθαρες καθως εκει πανε τα καλωδια ρευματος απο το δυναμο που δεν ειχαν ρευμα)

Πρεπει να ομολογησω οτι δεν γνωριζα ουτε γνωριζω αν ο ανορθωτης επεζησε εσωτερικα αυτου του μακελειου, ομως ηταν καινουργιος και ο καλυτερος της αγορας. Ξερω οτι ειναι πακτωμενος σε ρητινη αλλα σε τι κατασταση ειναι τα κυκλωματα ειναι αγνωστο. Η συνεχεια θα δειξει υποθετω.

Οπως και αν ειχε εγω θα εκανα το καλυτερο που μπορουσα. Ολη η γραμμη ρευματος απο το ρελε της μιζας μεχρι τον ανορθωτη ειχε καταστραφει εντελως. Δειτε χαλια!

Τα παλια καλωδια κοβωνταν με το χερι σαν απο χαρτι ενω σε καποια σημεια εσωτερικα το καλωδιο ηταν απλα ενα αδειο κουφαρι.
Αυτες οι γραμμες ξηλωθηκαν τελειως και αλλαχτηκαν πληρως με νεα καλωδια ιδιου διαμετρηματος και τα παλια κλιπς αντικατασταθηκαν με φισες εργοστασιακου τυπου ειδικα για το συγκεκριμενο ανορθωτη (ειναι απο Yamaha R1 του '12) και τοποθετηθηκαν μαζι με τις απαραιτητες αδιαβροχες μουφες. Τελος ο ανορθωτης μπηκε σε καλυτερη θεση για να εχει καλυτερη προστασια απο τυχον νερα αλλα και καλυτερη απαγωγη θερμοτητας απο τα fairings.

(Εδω αξιζει να σημειωθει οτι επισης αλλαξε η συνδεσμολογια του ανορθωτη με τη μπαταρια ακολουθωντας την ιδανικη διαταξη που προτεινει το VFR World. Τωρα τα +- δεν περνανε πλεον μεσω του ρελε της μιζας αλλα πανε απευθειας πανω στη μπαταρια οπως γινετε σε πολλες συγχρονες μηχανες.)

Στην αντιπερα οχθη τα ρελε αντλιας βενζινης, φλας, ηλεκτρονικη κλπ δεν ειχαν κανενα προβλημα οποτε εγινε καθαρισμος, επανελεγχος και ενα καλο συγυρισμα σε πλεξουδες και χυμα καλωδια. (Στη φωτο φαινεται και το φρεσκοβαμμενο μαρσπιε).

Α... Και αν αναρωτιεστε για αυτο το υφασματινο καλωδιο παραπανω, ναι ειναι απο ...σιδερο ρουχων! Ηταν εκει απο τον παλιο ιδιοκτητη και η χρηση του ηταν να δινει ρευμα στο 12βολτο πριζακι απο τα πισω φωτα και το εχω κρατησει για συναισθηματικους λογους.

 

[apache]

Καινούργια την έκανες...

 

[Ταξιδευτής]

Στη συνεχεια επιασα να ασχοληθω με τα ηλεκτρικα στο ταμπλο.
Στη μια απο τις δυο φισες που κουμπωνουν στο ταμπλο μια επαφη ειχε εξαφανιστει τελειως λιωνοντας και το αντιστοιχο καλωδιο μαζι της. Τι επαφη ηταν αυτη; Το ρολογακι στο ταμπλο που κανονικα εχει παντα ρευμα.

Το καλωδιο ηταν ευκολο να αλλαχτει αλλα η επαφη; Η καθε φισα περιειχε 10-12 επαφες, μικρα ελασματα σε σχημα Π το οποιο μπαινοντας μεσα στην πριζα του ταμπλο λυγιζε ελαφρα και κλειδωνε πανω στο αντιστοιχο σημειο της πλακετας. Με τη βοηθεια κολλησης και ενος μικρου γυμνωμενου καλωδιου εφτιαξα ενα νεο ελασμα το οποιο περασα μεσα στη φισα και συνδεσα με το καλωδιο βαζοντας για επιπλεον ασφαλεια θερμοσυστελλομενο και στη συνεχεια εκανα εναν ελεγχο και ολα δουλευαν ...ρολοι!

Η φισα καθαριστηκε, οι αλλες επαφες ελεγχθηκαν και βρεθηκαν οκ, οποτε τελικα τα παντα ντυθηκαν με νεα μονωση, δεθηκαν οπως ηταν απο το εργοστασιο και τακτοποιηθηκαν Στη συνεχεια καθαρισα την πλεξουδα, την εδεσα με νεα μονωση και μπηκε στην θεση της μαζι με ολα τα αλλα συμπαραμαρτυρουντα. Μαζι με αυτα εγινε και αντικατασταση της παλιας και κατεστραμενης 12βολτης παροχης με νεα παροχη με θυρες USB γρηγορης φορτισης, νεες καλωδιωσεις και νεο βολτομετρο στο ταμπλο.

Με το ταμπλο το ιδιο ομως τι κανουμε ρε μαστορα; Οσο και να ηθελα να το γλυτωσω, τα οργανα δυστυχως ηταν απο αυτα που επαθαν σημαντικη ζημια στο συμβαν. Καταρχας το νερο πλημμυρισε εντελως τα οργανα με λασπη ενω εκανε και μερικη ζημια στη πλακετα λογω βραχυκυκλωματος σε ευαισθητα κυκλωματα οπως το ρολογακι. Επισης καθως η μηχανη ξαπλωσε στο πατο του ποταμου, αρχικα ολο το βαρος της επεσε στο μουτρο που ειχε βυθιστει πρωτο στραβωνοντας τις βασεις οργανων και εσπασε ολες τις πλαστικες βασεις του ταμπλο.
Αυτες οχι απλα εσπασαν αλλα ξηλωθηκαν απο τη ριζα τους παιρνοντας μαζι κομματια του πισω μερους του ταμπλο και της πλακετας των οργανων.
Απο εκει και περα η δουλεια ολοκληρωθηκε απο τα παιδια στο πανεπιστηριο του Κορκ οι οποιοι στη προσπαθεια να καθαρισουν τα οργανα απο τη λασπη και τα νερα εσπασαν αθελα τους το πλαστικο στοπ του ταχυμετρου. Για το σπασμενο καβουκι τους δεν συζηταω καν.

Ετσι ξεκινησε το ψαξιμο στο internet για καταλληλο αντικαταστατη. Περιμενα αρκετο καιρο και ειχα αρχισει να απελπιζομαι καθως οι υποψηφιοι μνηστηρες ειτε ηταν σε ακομα χειροτερη κατασταση, ειτε ηταν Αμερικανοι (μιλια γαρ) ειτε δινονταν πανακριβα (πχ 300-500 ευρω). Ειχα αρχισει να σκεφτομαι οτι θα παρω ενα απο τα τσαλακωμενα και θα παρω τα κομματια που σωζονται και θα φτιαξω ενα καλο, οταν τελικα εντελως ανελπιστα επεσα πανω σε μια αγγελια που ηταν ακριβως αυτο που εψαχνα: ενα πληρες ευρωπαικο ταμπλο σε απιστευτη κατασταση χωρις γρατζουνια και σε εξαιρετικη τιμη. Bonus τα χιλιομετρα του οδομετρου που ηταν αρκετα κοντα στα δικα μου (μολις 30.000 χλμ λιγοτερα).

Το αγορασα αμεσα και πολυ συντομα ηταν στα χερια μου. Πραγματικα απο κοντα ηταν ακομα καλυτερο απο τις φωτογραφιες. Η πλακετα αριστη και πεντακαθαρη, οι βασεις αθικτες, τα οργανα γυαλισμενα...
Εχοντας ριξει μεχρι εδω ολη αυτη τη δουλεια στα ηλεκτρικα, ηρθε και εκατσε στη νεα βαση οργανων σαν το κερασακι στη τουρτα.

 

[apache]

Από περιέργεια μόνο, οι δράστες βρέθηκαν;

 

[Ταξιδευτής]

Με τα ηλεκτρικα εν πολλοις ετοιμα, πιασαμε να ασχοληθουμε με το πισω μερος της μηχανης.
Μιας που η πισω δισκοπλακα ηταν εδω και πολυ καιρο καταφαγωμενη ηθελα να την αλλαξω, οποτε στη λιστα δωρων ειχε προστεθει μια ωραιοτατη aftermarket μαργαριτουλα. Τι ειχαμε λοιπον να κανουμε; Μια αλλαγη δισκοπλακας; Σιγα τη δουλεια θα πειτε.
Εμ ελα που εδω δεν ηταν και τοσο απλα τα πραγματα ομως. Σε ενα συμβατικο ψαλιδι η υποθεση ειναι πολυ απλη. Ξεβιδωμα του αξονα, βγαλσιμο ροδας, αλλαγη δισκου και δεσιμο. Στο μονομπρατσο ομως το σεναριο ηταν πολυ διαφορετικο...

Η ροδα βγηκε για πλακα ομως η συνεχεια ηταν το προβλημα. Βγαλαμε τη βαση του πισω φρενου, αφαιρεσαμε τη δαγκανα και ξεβιδωσαμε τη δισκοπλακα απο τον αξονα. Με λιγη πειθω και μανουβραρισμα η δισκοπλακα βγηκε, ομως οταν ηρθε η ωρα να βαλουμε την καινουργια ανακαλυψαμε οτι ΔΕΝ εμπαινε με τιποτα.
Ο λογος; Τοσο η παλια οσο και η νεα δισκοπλακα επιαναν στον αξονα με 4 ποδια σε διαταξη σταυρου. Στην εργοστασιακη δισκοπλακα οι γωνιες του σταυρου ηταν πλανισμενες ακριβως για να μπορει να μπει και να βγει χωρις να πρεπει να ξηλωσεις ολο τον αξονα. Στην νεα ομως ο σταυρος δεν ειχε κατι τετοιο με αποτελεσμα να φαμε ενα ακυρο απο εδω μεχρι το Χαμαματσου.

Αφου ειδαμε και αποειδαμε πηραμε τη μεγαλη αποφαση να λυσουμε ολο τον αξονα που ουτως η αλλως θα επρεπε να καθαριστει και να γρασσαριστει. Επι του παροντως το πισω μερος εμεινε ως ειχε με το κυκλωπειο 46αρι (!) παξιμαδι των εφιαλτικων 195 Nm να παραμονευει ως αλλος εφιαλτης στο δρομο με τα ροποκλειδα...

Μην μπορωντας να ολοκληρωσω την παραπανω εργασια για τωρα εστρεψα στη προσοχη μου σε ευκολοτερα θεματα, οπως το δεσιμο της ουρας και της τοποθετησης μερικων ακομα αξεσουαρ.

Ενα απο τα δωρακια που ειχα παρει για την καλη μου ηταν ενας εξαιρετικος συναγερμος με τηλεειδοποιηση, φουρν..εεε αισθητηρα μικροκυματων και ενα σκασμο λειτουργειες που ακομα δεν εχω ιδεα τι κανουν. "Στερνη μου γνωση να σ' ειχα πρωτα" θα μου πειτε αλλα τι να κανουμε...
Εξαλλου δεν ειχα αυταπατες οτι ενας συναγερμος μπορει αν αποτρεψει μια κλοπη. Οταν καποιος ειναι αποφασισμενος, αν δεν εχεις τσιμεντωσει την ιδια τη μηχανη στο μπετο και δεν την εχεις συνδεσει με την πλησιεστερη υπερυψηλη οτι και αν κανεις ειναι χαμενος κοπος...

Οπως και αν ειχε, ηταν κατι που εστω και ψυχολογικα θα με βοηθουσε να νοιωθω λιγο καλυτερα στο μελλον.
Τον συνδεσα στα ηλεκτρικα της μηχανης, τοποθετηθηκε καταλληλως και σε σημειο ασφαλες και αρχισα το γενικοτερο συγυρισμα.
Επρεπε να δεθουν τα φρεσκοβαμμενα πλαστικα του υποπλαισιου και να στερεωθουν ολες οι καλωδιωσεις με τις δεστρες τους, μια ιδιαιτερα ευχαριστη εργασια μετα απο τα προηγουμενα ζορικα κεφαλαια.

Η ουρα και το κουτι της μπαταριας μπηκαν στη θεση τους και μαζι τοποθετηθηκαν και ολα τα περιφερειακα που εδεναν πανω τους. Οι πισω πολλαπλασιαστες, το ρελε της μιζας, οι καλωδιωσεις της μπαταριας κλπ...
(το δεματικο ειναι εκει προσωρινα μεχρι να μπει ο πυρος του ντεποζιτου που παει εκει κανονικα)

 

[Ταξιδευτής]

Διαλλειμα για διαφημισ... ε, για εναν απολογισμο.

Εχουμε και λεμε:
Καθαρισμος μοτερ οκ.
Καρμπυρατερ, φιλτροκουτι κλπ οκ.
Ανακατασκευη κομπλερ μιζας οκ.
Ελεγχος πλεξουδας οκ.
Υποπλαισιο και πλαστικα οκ.
Καθαρισμος, βαψιμο, νεα ζουαν πολλαπλης εξατμισης οκ.
Φισες οκ.
Ηλεκτρικα επιτελους οκ.
Αντικατασταση ταμπλο/φισες οκ.
Ελεγχος αναρτησεων οκ.
Αλλαγη ρουλεμαν και καθαρισμος, βαψιμο και γρασσαρισμα λαιμου οκ.
Αλλαγη κλειδαριας οκ.
Ανοιγμα, ελεγχος και καθαρισμα διακοπτων τιμονιου οκ.
Νεες καλωδιωσεις και φισες ανορθωτη οκ.
Προσθηκη συναγερμου, γενικη τακτοποιηση καλωδιωσεων και νεο ρελε μιζας οκ.
Αμμοβολη και βαψιμο μαρσπιε οκ.


Πλεον δεν ειχαν μεινει πολλα ακομα... Τα πλαστικα, τα φρενα και η πισω αναρτηση.
Τα δυο τελευταια θεωρουσα οτι δεν θα ηταν ιδιαιτερο προβλημα, ομως να που αποδειχτηκε οτι δεν ειχα δικιο.
Οπως σημειωσα και σε προηγουμενο μηνυμα, ειχα σκοπο να κανω μια απλη αλλαγη τακακιων μπροστα-πισω καθως και πισω δισκοπλακας.

Ελα ομως που οταν ο διαολΑς εχει ορεξη...
Με τη βοηθεια του φιλου Μελετη λυσαμε την πισω δαγκανα, βγαλαμε την βαση της και στη συνεχεια πιασαμε τη δισκοπλακα η οποια με λιγη πειθω βγηκε στην ακρη. Η νεα ομως aftermarket πλακα απαιτει πληρες λυσιμο του πισω αξονα για να μπει. Ευκολο σε μια μηχανη με συμβατικο ψαλιδι, τραγικα δυσκολο σε μονομπρατσο. Μεχρι να βρουμε τροπο να λυσουμε το κτηνωδες παξιμαδι το ολο θεμα εχει μεινει στην ακρη.


Οκ πισω δεν εχουμε φρενα. Ας φτιαξουμε τα μπροστινα τουλαχιστον.
Λυνουμε τη δεξια δαγκανα, βγαζουμε τον πειρο, αλλαζουμε τακακια.
Λυνουμε την αριστερη δαγκανα, βγαζουμε τον πειρ.... Ε; Δεν βγαινει; Τι εννοεις εχει σφηνωσει μεσα στη δαγκανα απο υπερβολικο σφιξιμο; Τι θα πει το αλενοκλειδο τρωει τη βιδα και δεν κανει τιποτα;

Τον ηπιαμε. Στην τελευταια αλλαγη τακακιων εγω ο εξυπνος ειχα μαλλον σφιξει υπερβολικα τον πειρο με αποτελεσμα να οι βολτες να βγουν εξω απο το σπειρωμα και να φρακαρουν εντελως. Τωρα το κεφαλι του πειρου ειχε φαγωθει και δεν εβγαινε με τιποτα.

Εφερα τον κολλαουζο.
Τρυπησαμε με το τρυπανι.
Σπασαμε τον κολλαουζο.
Τρυπησαμε με μεγαλυτερο τρυπανι.
Σπασαμε και δευτερο κολλαουζο.

Η δαγκανα ηθελε τα μεγαλα μεσα, οποτε βγηκε εντελως απο τη μηχανη για να δεχτει τις φροντιδες του μηχανουργειου.
Οποτε ουτε μπροστα εχουμε φρενα. Καλα τα παμε!

Λεγοντας για φρενα, θυμαστε που οταν εγραφα για το ολο συμβαν ελεγα οτι καποια πραγματα ισως γινονται και για καλο;
Τελικα μαλλον ισχυει, καθως με ολο αυτο τον σαματα με τα φρενα ανακαλυψα ακομα ενα ωραιο ...δωρακι που μας την ειχε στημενη στη γωνια: το πισω σωληνακι των φρενων ηταν κυριολεκτικα στο τσακ να τρυπησει. Πρεπει να ειχε φυγει απο τη φωλια του και να τριβοταν πανω στο λαστιχο, το οποιο ειχε φαει ολο το εξωτερικο περιβλημα καθως και το μισο του σωληνα. Σκεφτομουν οτι αυτο θα μπορουσε να ειχε συμβει στο ταξιδι μας στην Ιρλανδια η στα Σκωτσεζικα highlands και με επιανε κρυος ιδρωτας. Ουδεν κακο αμιγες καλου δεν λενε;
Τα εργοστασιακα σωληνακια αποχωρησαν και στην θεση τους μπηκαν σωληνακια υψηλης της HEL περιμενοντας τη δαγκανα και τα ρεστα.

Οσο για την πισω αναρτηση επισης το θεμα ηταν απλο αλλα ηθελε βαρια εργαλεια και ροποκλειδα.
Απο τοτε που πηρα την VFR στα χερια μου, ειχα ενα παραπονο: το πλαινο stand ηταν υπερβολικα μακρυ με αποτελεσμα η μηχανη να στεκοταν αρκετα ορθια. Οταν δε τη φορτωνα με τις βαλιτσες στα ταξιδια η κατασταση καταντουσε κωμικοτραγικη. Επρεπε να βρισκω σημεια με την καταλληλη κλιση για να παρκαρω τη μηχανη, καθως ακομα και σε απολυτο επιπεδο η μηχανη ηταν στο οριο πεφτω-δεν πεφτω.

Η λυση ηταν απλη: ενα ελαχιστο σηκωμα της ουρας. Μετα απο ερευνα στο δικτυο κατεληξα οτι ενας αποστατης +6 mm στην φωλια της αναρτησης ηταν η ιδανικη λυση για να σηκωθει λιγο η μηχανη χωρις να επηρεασει αρνητικα το στησιμο της. Ο Μελετης εφτιαξε εναν αποστατη λοιπον, ο οποιος ομως ειναι 8 χιλιοστα με αποτελεσμα να βιδωνει μεν η αναρτηση στη φωλια της αλλα λιγο οριακα για τα γουστα μου. Αναμονη και για την αναρτηση λοιπον και το σωστο αποστατη.

Μια παραπλευρη θετικη εξελιξη με αυτη την αλλαγη ειναι οτι τωρα η μηχανη σηκωνεται στο κεντρικο stand σαν να ειναι παπι!

Και μενουν τα πλαστικααααααα... Ααααααααααααα.... Μια πονεμενη ιστορια.
Εχοντας ασχημη εμπειρια απο ενα προηγουμενο βαψιμο στο εργοστασιακο χρωμα που τελικα κατεληξε να εχει ...κεραμυδι αποχρωση αντι για κοκκινο και απο εναν ακομα που πετυχε μεν το χρωμα αλλα δεν μπορουσα να συνεννοηθω με τιποτα μαζι του, αποφασισα να ψαξω παραπερα.

Πηγα σε ολα τα γνωστα και αγνωστα μαγαζια της αγορας και εφαγα πορτα απο σχεδον ολους. Πολλοι μπορει να μην το γνωριζουν αλλα το χρωμα του VFR μου δεν ειναι απλο κοκκινο. Δεν ειναι καν μεταλλικο. Οχι. Η Honda επελεξε το κωδικο χρωματος που ειχε βαλει στη θρυλικη NR για το VFR μου και ειναι μια απο τις δυσκολοτερες βαφες που υπαρχουν: Χρωμα τριπλης βαφης με περλα.

Σε γενικες γραμμες πεφτει ενα λευκο υποστρωμα και απο πανω πεφτουν μια σειρα χεριων ενος ημιδιαφανους κοκκινου. Οσο πιο πολλα χερια τοσο διαφορετικο το τελικο χρωμα. Πανω απο αυτα πεφτει ενα ημιδιαφανες γαλακτωδες χρωμα με την περλα και στο τελος μπαινει το βερνικι.
Την τελικη αποχρωση δεν μπορεις να την ξερεις προτου τελειωσεις με ολα τα στρωματα, οποτε αν θες να ταιριαξεις το χρωμα την πατησες.

Χαρακτηριστικη ηταν η αντιδραση μεγαλου και καλου μαγαζιου που βλεποντας το χρωμα μου ειπε οτι αν θες να ταιριαξεις το χρωμα που εχεις τωρα εγω δεν το ακουμπαω.

Γιατι να ταιριαξω το χρωμα ομως; Εδω σε θελω. Το εργοστασιακο χρωμα που εχει η μηχανη το λατρευω. Δεν ξερω αν εχει ξεβαψει απο τα χρονια η οχι αλλα ειναι ΑΚΡΙΒΩΣ αυτο που μου αρεσει. Πως θα εβγαινε το "επισημο" χρωμα αραγε; Στην μια περιπτωση που το προσπαθησα πηρα πισω το κομματι καφεκοκκινο.

Δεν θα σας κουρασω, απλα θα πω οτι τελικα βρηκα εναν βαφεα για τον οποιο ακουγονται πολλες θετικες γνωμες και ο οποιος στη γνωριμια μας μου αρεσε πολυ στο στυλ του, την επαγγελματικοτητα του και τον τροπο με τον οποιο εκατσε και ανελυσε το τι πρεπει και τι δεν πρεπει να γινει. Ειναι ο Μακης του Hαppy Rider, το μαγαζι του αδικοχαμενου Τζιμη στο Πολυγωνο που ειχε μεινει θρυλικο για τις δουλειες που εχει κανει ανα τα χρονια ειδικα στα custom Harleys.

Ενα ωραιο πρωι λοιπον πηρα και τα δεκαπεντε (!) κομματια των fairings και τα πηγα απο κει, του ειπα την ολη ιστορια της Αυρας και ο ιδιος εντυπωσιαστηκε, συγκινηθηκε και μου ζητησε χρονο γιατι αυτο το project θα πρεπει να ειναι μια δουλεια αγαπης και θελει να κατσει να δει ενα ενα ολα τα κομματια τι θελουν και πως θα προχωρησουμε. Τωρα αν λεγοντας αγαπη εννοει οτι θα κοστισει ενα νεφρο, μια σπληνα και κανα δυο ακομα μελη δεν ξερω αλλα ξαναλεω οτι θα δουμε...

Εδω που φτασαμε δεν μπορουμε να κανουμε πισω.

 

[Ταξιδευτής]

Η πιο μεγαλη ωρα ειναι τωρα...

Και ετσι ηρθαμε στη μεγαλη στιγμη.
Επιασα τη λιστα των εργασιων μου και κοιταζα τα τικαρισμενα κουτακια. Λιγο απο δω, λιγο απο κει ολες οι εργασιες που επρεπε να γινουν πανω στη μηχανη τελικα εγιναν. Και να που βρισκομαστε στο σημειο που θα κριθουν τα παντα.

Πηγα στον γνωστο λαδα της Φραντζη και κατεβασα ενα ολοκληρο ραφι του πιο φτηνου μηχανολαδου που ειχε. Delek ημισυνθετικο 10w-40.
Ισραηλινο κιετς. Μεγαλο εργοστασιο εκει κατω κιετς. Ποσως με ενδιεφερε. Φρεσκο λαδακι ηταν και στο κατω κατω το ηθελα μονο για ξεπλυμα του μοτερ.

Θα εκανα 2 αλλαγες με αυτα τα λαδια και μετα θα της εβαζα τα "καλα" της: Torco T4R, αυτα με τη χρυση ετικετα.
Εβαλα τη μπαταρια να φορτιζει προληπτικα και γεμισα ευλαβικα το μοτερ με φρεσκο λαδακι.
Εβγαλα απο την αποθηκη την καλη εξατμιση, αυτη που ειχε μπει εκει πριν το μοιραιο περσινο ταξιδι. Δεν ξερω αν μπορω να περιγραψω το πως την περιμενα αυτη τη στιγμη...

Ολους αυτους τους μηνες. Βροχερες και κρυες μερες του χειμωνα, δουλειες, υποχρεωσεις, τρεχαματα, αναποδιες, αναδουλειες, κουραση και βαρεμαρα.

Με τη μηχανη εκει, να στεκει σιωπηλη στη γωνια της, με τα κομματια της σε τευχη, ενα γιγαντιο παζλ που με επιανε πανικος μονο στη σκεψη του να πρεπει να βρω που παει τι, και εγω να προσπερνω βιαστικα γεματος τυψεις που για ακομα μια μερα την αφηνα ετσι χωρις να κανω τιποτα...

Ομως περισσοτερο απ' ολα αγχος και αμφιβολιες για το αν τελικα ολη αυτη η προσπαθεια θα εφερνε αποτελεσμα. Μηπως τελικα ηταν πιο σωστο να ειχα ακουσει τους Ιρλανδους και να ειχα αγορασει μια ιδια -η μαλλον "ιδια"- για να γινοταν η μια δοτης στην αλλη; Μηπως ακομα περισσοτερο να αφηνα ολη την ιστορια πισω μου και να ειχα παρει μια τελειως αλλη μηχανη;

Τοσο καιρο οι προσπαθειες γινονταν πανω σε κατι που δεν ειχα ιδεα αν θα δουλευε τελικα η οχι. Τωρα ειχε ερθει ο καιρος να μαθουμε. It's make or break time.

Μετα απο τοσο καιρο η μηχανη δεν ηταν πλεον στο σημειο που βρισκοταν τοσους μηνες... Η οψη του "συνεργειου" χωρις τη μηχανη εκει ηταν κατι που δεν μπορουσα να συνηθισω αλλα ηταν μια εικονα που περιμενα πως και πως να δω.

Φορεσα την εξατμιση και εκανα τους τελευταιους ελεγχους.

Μετακινησα τη μηχανη μεχρι την εισοδο του γκαραζ καθως ΑΝ τελικα επαιρνε μπροστα θα γεμιζε ολο το υπογειο με καπνα και καυσαερια σε χρονο μηδεν και δεν ειχα καμια ορεξη να παω απο μονοξειδιο του ανθρακα η αρωματικους υδρογονανθρακες.

Ωραια εικονα ε; Σαν μπανταρισμενος τραυματιας πολεμου ειναι!

Βλεπετε να λειπει κατι στην παραπανω φωτο; Σωστα. Το ντεποζιτο. Ηταν στα χερια του βαφεα για να το περιποιηθει.

Οι πατεντες ομως να ειναι καλα και ολα γινονται! Στο σωληνακι βενζινης μπηκε η μεγαλυτερη ...συριγγα που μπορουσα να βρω και στερεωθηκε ορθια με ...κορδονια παπουτσιων για να μπορω να ριχνω βενζινη απο το γνωστο γαλακτομπουκαλο. Μιλαμε για πολυ high-tec λυσεις.

Αυτο ηταν λοιπον. Τωρα η θα εκανε ενα μεγαλο μπαμ και θα σκορπουσε το συμπαν η θα δουλευε. Μεσοβεζικες καταστασεις δεν υπηρχαν.
Με την καρδια να χτυπαει σα σφυρι στο στηθος γυρισα το διακοπτη διστακτικα και πατησα το κουμπι της μιζας...

(ΣΣ. Οσοι διαβασατε το θεμα νωριτερα, μαλλον θα ειδατε το παραπανω βιντεο ηδη στο κειμενο με το "πρωτο μιζαρισμα". Ηταν λαθος, διοτι αυτο το βιντεο ειναι οταν η μηχανη ετοιμαστηκε μετα την ανακατασκευη. Το πρωτο βιντεακι ανεβηκε στο δικτυο και διορθωθηκε στο σχετικο κειμενο.)

 

[Ταξιδευτής]

Λοιπον. Η ημερομηνια στη φωτο γραφει 30/06/2015 6:47 το απογευμα και δυσκολευομαι να το πιστεψω.

Καθως κατεβηκα στο υπογειο για μια ακομα φορα ηξερα οτι αυτη δεν θα ηταν οπως οι αλλες επισκεψεις. Δεν ειχα να φτιαξω κατι τωρα, δεν ειχα να ρυθμισω η να ελεγξω τιποτα. Οι ελεγχοι ειχαν γινει ξανα και ξανα, η μηχανη ειχε μπει μπροστα εστω και ειχε δουλεψει, τα ηλεκτρικα εδειχναν να λειτουργουν αψογα...

Ενας μονο ελεγχος ειχε μεινει να κανω, και ηταν αυτος που περιμενα ολο αυτο τον καιρο που παλευα ωρες ατελειωτες στο σκοτεινο υπογειο: να δοκιμασω τη μηχανη στο δρομο!

Στο ενα χερι ειχα το κλειδι και στο αλλο το κρανος. Το Arai, το καλο. Εκεινο που φορουσα εκεινη τη μερα στο ταξιδι που μας διεκοψαν καποια τσογλ@νια στην Ιρλανδια. Η καρδια ειχε παει στις φτερνες αλλα χτυπουσε σαν σφυρι στ' αυτια μου. Η Αnnika περιμενε εξω απ' το γκαραζ, αλλο τοσο συγκινημενη περιμενοντας με λαχταρα να ακουσει το βρυχυθμο του V4 να αντηχει στα ντουβαρια του υπογειου.

Κλικ. Κλειδι
Κλακ. Μιζα.

Το μοτερ πηρε μπρος με τη μια και το γνωριμο βραχνο μουγκρητο ηταν η πιο ομορφη μελωδια στ' αυτια μας. "Γυρισα. Ειμαι εδω μωρο μου..."

Καβαλησα σε μια θεση που εμοιαζε ταυτοχρονα τοσο ξενη μετα απο καιρο αλλα και τοσο οικεια συναμα και βγηκα στο φως της ημερας.
9 ολοκληρους μηνες αφ' οτου η καλη μου μπηκε ασχημα πληγωμενη και νεκρη στο υπογειο, τωρα ηταν για πρωτη φορα ξανα εξω με τις δικες της δυναμεις!
9 ολοκληρους μηνες αργοτερα η καλη μου εβλεπε ξανα το φως του ηλιου!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

Πηρα την Annika και ξεκινησαμε για μια μικρη βολτα προς τη παραλια. Τα δακρυα μετα βιας εμεναν πισω απ' τα ματια και ο κομπος στο λαιμο επνιγε τα λογια που πασχιζαν να βγουν και δεν ηξεραν τον τροπο.

- Τι λες;
- Ειναι... δεν ξερω... Εσυ;
- Και γω... Ακουσε την πως γουργουριζει!

Αφησαμε το δρομο και την Αυρα να μας παει οπου αυτη ηθελε και με δυο τεραστια χαμογελα που δεν χωρουσαν στα κρανη απολαμβαναμε τις στιγμες. Σιγουρα οι αλλοι οδηγοι θα κοιτουσαν με μεγαλη απορια αυτους τους δυο χαζους πανω σε μια μηχανη-εργοταξιο που εμοιαζε σαν το αποκληρο παιδι του Φρανκεσταιν, που εδειχναν να πλεουν σε πελαγη ευτυχιας.

Καποια στιγμη ο δρομος τελειωσε και μας εβγαλε σε παλια λημερια να αγναντευουμε τη θαλασσα.
Αμιλητος εσβησα το μοτερ, κοιταξα προς το πελαγος και το τσικ τσικ του μοτερ μου γλυκοψιθυριζε "ολα καλα θα πανε"...

 

[Ταξιδευτής]

Το μονο που της ελλειπε ηταν να βαλει τα καλα της. Και καπου εκει ο τρελος καλλιτεχνης του αεροπιστολου επιτελους εδωσε σημεια ζωης:"Νικο, ελα απο το μαγαζι ρε. Εχω κατι να σου δειξω."

Σε χρονο μηδεν ημουν στο μαγαζι και ο Μακης εμφανιστηκε με ματια που γυαλιζαν με ενα μειγμα τρελας και περηφανιας. "Περιμενε να σου δειξω τι εκανα" μου πεταξε και εξαφανιστηκε στο πισω μερος του μαγαζιου για να γυρισει κρατωντας με ευλαβεια το πλαινο φερινγκ, σα να κουβαλουσε τη Μονα Λιζα.

Ειχα μεινει αναυδος.

Τοσο καιρο αναμονη αλλα το αποτελεσμα πραγματικα ηταν...
Δεν ξερω. Δεν βρισκω λογια. Ισως μπορειτε να βρειτε εσεις.

 

[Ταξιδευτής]

Λιγα ειχαν απομεινει: να χαλαρωσουμε λιγο τα ρουλεμαν του λαιμου (ειχαν δεθει με λαθος ροπες τελικα) και να βγαλουμε επιτελους αυτο το θηριωδες 46αρι παξιμαδι του πισω αξονα για να αλλαξουμε τη δισκοπλακα. Ειχα τις γνωσεις αλλα οχι και τα εργαλεια, οποτε ειπα για πρωτη φορα μετα την ανακατασκευη να παω σε ενα μηχανικο που μου ειχαν πει οτι ειναι καλος.

Η απαντηση του μηχανικου στα οσα ηθελα ηταν θετικη ομως ακουγοντας τη μηχανη στο ρελαντι εκρινε οτι θα επρεπε να συγχρονισουμε και λιγο τα καρμπυρατερ.

Προσωπικα δεν ενοιωθα την αναγκη για κατι τετοιο, ομως αφου επεμενε και κατοπιν παροτρυνσης και ενος καλου φιλου ειπα ναι. Και καπου εδω ξεκινησε μια νεα περιπετεια η οποια ομως εφερε ενα ανελπιστο αποτελεσμα...

Δυο μερες μετα επεστρεψα στο μαγαζι, πηρα τη μηχανη και βγηκα στο δρομο οπου ομως με περιμενε μια ασχημη εκπληξη.
Ανοιγοντας το γκαζι εστω και στα 2/5 απο χαμηλα, η μηχανη με το που παιρνουσε τις 4,000 στροφες γονατιζε και κομπιαζε ανεβαζοντας πολυ πιο κρατημενα απ' οτι στις χαμηλοτερες στροφες. Ηταν μια πολυ ασχημη αισθηση... Σαν να προσπαθεις να ανοιξεις το γκαζι με 6η ενω νομιζεις οτι εχεις 3η μεσα και να αναρωτιεσαι γιατι δεν παει το μηχανακι.

Την πρωτη φορα που συνεβει αυτο μαλιστα νομισα οτι αυτο ακριβως ειχε συμβει. Εβρισα τον εαυτο μου σιωπηλα που ειχα λαθος ταχυτητα στο κιβωτιο και πηγα να κατεβασω, ομως συντομα διαπιστωσα μετα λυπης οτι δεν ειχα κανει λαθος. Η μηχανη ΟΝΤΩΣ γονατιζε με το που περνουσε τις 4,000 στροφες και αυτο δεν ηταν στο μυαλο μου.

Μεχρι να γυρισω στο σπιτι εκανα αρκετα χιλιομετρα και διαπιστωσα οτι αυτο γινοταν σε ολες τις ταχυτητες και σε καθε περιπτωση που προσπαθουσα να ανοιξω λιγο παραπανω το γκαζι. Το παραξενο στην ιστορια ηταν οτι ενω ακουγα το μοτερ να μουγκριζει και να προσπαθει, η αισθηση επιταχυνσης δεν ειχε καμια σχεση με πριν. Ανεβαζε στροφες μεν, ομως η δυναμη δεν ηταν πουθενα.

Προτου η μηχανη παει στο μηχανικο την ειχα κανει μια πρωτη βολτα και ειλικρινα δεν θυμομουν να ειχε αυτο το τοσο ασχημο κομπιασμα.
Αυτο που σιγουρα θυμομουν ηταν οτι ανεκαθεν η μηχανη ειχε μπολικο γκαζι και ακομα περισσοτερη ροπη. Με το που περνουσε τις μεσαιες στροφες μαλιστα ειχε ενα πολυ ωραιο σκαλοπατι δυναμης και σου τραβουσε μια γερη κλωτσια γκαζωνοντας για τον κοφτη. Τωρα γινοταν το αντιθετο. Με το που περνουσε τις 4 χιλιαδες...κοψιμο στην επιταχυνση λες και επεφτα πανω σε εναν αορατο τοιχο.

Πηρα τηλεφωνο το συνεργειο κατευθειαν και απογοητευμενος του ειπα τις εντυπωσεις μου. Η απαντηση του ηταν αποστομωτικη: "Α ναι, και εγω οταν εκανα το συγχρονισμο ειδα οτι η μηχανη ηρεμησε σε σχεση με πριν αλλα αυτο μπορει να ηταν γιατι πριν δουλευε ασυγχρονιστα και εβγαζε τη δυναμη της αποτομα."

"Μηπως εφταιγε ο συγχρονισμος;" ειπα. "Δεν μπορει. Δεν πειραξα τιποτα παρα τις βιδες το συγχρονισμου. Δεν εβγαλα καν ντεποζιτο"

Σε ελαχιστο χρονο την ειχα παει πισω για να δουμε τι μπορει να φταιει.
Τελικα κατεληξε στο οτι το σωληνακι της εξαερωσης στο ντεποζιτο ηταν βουλωμενο (που οντως ηταν) και οτι αυτο ειχε σαν αποτελεσμα να κανει υποπιεση μην αφηνοντας την βενζινη να κατεβει στα καρμπς.

Εδω βεβαια υπαρχει η μικρη λεπτομερεια οτι η Αυρα ειναι μια απο τις λιγες μηχανες που παροτι εχει καρμπυρατερ, εχει ΚΑΙ αντλια βενζινης, οποτε σε αυτη τη περιπτωση η αντλια θα δουλευε υπερωριες για να κατεβασει καυσιμο, αλλα σιγουρα σαν ιδεα εστεκε.

Καθαρισαμε το σωληνακι και βγαλαμε τη μηχανη για δοκιμη. Δουλεψε; Με το χερι στη καρδια θα ελεγα.... δεν ξερω. Ισως. Μπορει. Μου φαινεται.
Ηθελα να το πιστευω οτι ειχε διορθωθει ομως και παλι ενοιωθα τη μηχανη να ανεβαζει κρατημενα στροφες και ειδικα μετα τις 4,000. Παντως το μονο σιγουρο ηταν οτι δεν ειχε σε καμια περιπτωση το ωραιο σκαλοπατι που ειχε παλια.

Οταν το ειπα στο μηχανικο ηρθε το τελειωτικο χτυπημα: "Τωρα δουλευει γραμμικα γι' αυτο και νομιζεις οτι δεν παει. Εγω νομιζω οτι παει μια χαρα για εφταμισι". Παροτι το σχολιο περι των εφταμισι με στεναχωρησε το αφησα ασχολιαστο και σκεφτηκα οτι μπορει και να ειχε δικιο...

 

[Ταξιδευτής]

Χρειαζομουν χρονο και χιλιομετρα για να καταλαβω αν τελικα ολο αυτο ηταν μεσα στο κλουβιο μου κεφαλι η αν οντως η μηχανη ειχε καπου προβλημα και γονατιζε.

Μια μοτοβολτα που ειχε οργανωσει ο φιλος Σαββας και την παρεα του ηταν η ιδανικη ευκαιρια να δω τι και πως. Ο προορισμος ηταν στο ομορφο χωριουδακι της Τιθορεας. Ξεκινησα ανεξαρτητα απο τα παιδια και μεσω της αγαπημενης μου διαδρομη Μανδρας - Θηβας κατεληξα να περιμενω τα παιδια στον Αλιαρτο απολαμβανοντας τη χειμωνιατικη λιακαδα.

Θα ηθελα να πω οτι ηταν μια υπεροχη στιγμη ομως θα ημουν ψευτης. Στη διαδρομη μεχρι εκει ειχα κανει πλεον αρκετα χιλιομετρα για να ειμαι σιγουρος οτι η μηχανη ΟΝΤΩΣ ειχε θεμα. ΔΕΝ εφταιγε το αδειο ντεποζιτο. ΔΕΝ εφταιγε η κακη βενζινη. ΔΕΝ εφταιγε το αγυριστο κεφαλι μου. ΔΕΝ εφταιγε ο Ερμης που εκανε τριο με τον Αρη και την Αφροδιτη στην Ανω Ραχουλομαγουλιτσα. Με το που περνουσε η μηχανη τις 4 χιλιαδες στροφες -και εκει ακριβως που περιμενες το ξεσπασμα- το μοτερ επεφτε σε χειμερια ναρκη. Ενω μεχρι τις 4 ανεβαζε ζωηρα μετα... καληνυχτα.

Σκεφτηκα οτι θα μπορουσα να το συνηθισω το νεο χουγι. Αν ανοιγα προσεκτικα και λιγο λιγο το γκαζι τοτε περνουσε το σκαλοπατι των τεσσαρων χιλιαδων χωρις να γονατισει -προφανως ομως αυτο γινοταν γιατι ανοιγα τοσο λιγο που δεν γονατιζε διοτι δεν γκαζωνε κιολας. Ομως ισως και να το συνηθιζα.

Τελικα η μεγαλη απογοητευση ηρθε στη Τιθορεα ανεβαινοντας για την πλατεια του χωριου. Σε μια καλη ανηφορα που ρολαριζα με 1η περνωντας το κακοφημο πλεον σημειο των 4,000 στροφων η μηχανη δεν γονατισε απλα αλλα εκανε δυο-τρια γερα κομπιασματα σαν να εκλεινε απο μονη της το γκαζι στιγμιαια. Επρεπε να βρεθει οπωσδηποτε λυση. Αν πριν ημουν αναποφασιστος αν η μηχανη ειχε προβλημα η αν ηταν στο μυαλο μου ολο αυτο, τωρα ημουν σιγουρος. Ξερω οτι τα VFR φημιζονται για το "ηλεκτρικο" και γραμμικο τους δουλεμα και σε αυτο ο μηχανικος ειχε δικιο, ομως το να κλωτσαει και να μπερδευει ετσι σε μια ανηφορα που ζοριστηκε ΔΕΝ ηταν λογικο.

Σε επομενες βολτες στα περιξ, τα πραγματα παρεμειναν ακρως απογοητευτικα. Με αυτα και αυτα ημουν πλεον προβληματισμενος και πολυ στεναχωρημενος.

Δεν ηθελα να κατηγορησω τον μηχανικο, ομως κατι ειχε συμβει καποια στιγμη απο το συμβαν στην Ιρλανδια μεχρι τωρα. Μπορει ο συγχρονισμος να ειχε φερει στην επιφανεια καποιο αλλο κρυμμενο προβλημα, η πολυ απλα μπορει να ηταν μια κακη συγκυρια. Μπορει το βουλωμενο σωληνακι να ειχε ζορισει τη τρομπα βενζινης σε τετοιο βαθμο που τωρα οταν χρειαζοταν επιπλεον καυσιμο εμενε χωρις. Χιλιες θεωριες γυριζαν στο μυαλο μου.

Απο την αρχη αποφασισα οτι δεν θα πηγαινα πισω σε αυτον για να μου βρει λυση για δυο βασικους λογους. Καταρχας ο ιδιος θεωρουσε οτι η μηχανη ετσι οπως ηταν τωρα πηγαινε καλα, οποτε τι ακριβως να του ζητουσα να φτιαξει; Αφου ηδη εκρινε οτι προβλημα τωρα δεν υπηρχε.
Κατα δευτερον δεν ηθελα με τιποτα να μπω για αλλη μια φορα σε μια διαδικασια να πρεπει να παω στον Χ ειδικο, να αφησω τη μηχανη, να την μελετησει, να περιμενω να την φτιαξει, να τη δοκιμασω, να δω ΑΝ εχει φτιαχτει και αν οχι να ξαναπαω και να τον παρακαλεσω εκ νεου να δει το προβλημα κλπ κλπ. Το εχω ζησει πολλα χρονια αυτο το πραγμα και ειλικρινα το σιχαινομαι.

Στην εποχη της συλλογικης γνωσης του internet μπορεις να μελετησεις, να ρωτησεις, να μαθεις και αν θες ακομα και να εντρυφησεις σε οποιο θεμα θες. Δοξα τον γιαραμπη δυο γραμμαρια μυαλο εχω και αν μη τι αλλο μπορω να ειμαι προσεκτικος και μεθοδικος σε οτι κανω.

Ετσι ξεκινησα τη μελετη: "Καρμπυρατερ, αυτος ο μεγαλος αγνωστος, Επεισοδιο 329"
Τα καρμπυρατερ ειναι εν μερει μηχανολογια και εν μερει τεχνη. Η διαδικασια μιξης εξαχνωμενης βενζινης με ικανες ποσοτητες αερα σε ολο το φασμα στροφων ενος κινητηρα ειναι κατι πολυπλοκο που εμπλεκει μηχανικη, μαθηματικα, φυσικη, υδροδυναμικη, εως και ...μαυρη μαγεια!

Δεν ειχα αυταπατες οτι θα γινω εξπερ, ομως πεντε βασικα πραγματα για το πως λειτουργουν αυτα τα μαραφετια θα τα μαθαινα. Εψαξα, διαβασα, ρωτησα, ξαναδιαβασα, ξαναρωτησα. Οι περισσοτεροι κατεληγαν στο οτι εφταιγε ο συγχρονισμος. Ας ξεκινουσα απο αυτο και θα βλεπαμε τη συνεχεια.

Ο αδελφικος φιλος Κωστας ειχε την καλοσυνη να μου δανεισει το Carb tuner του, οποτε η Αυρα ξαναμπηκε στο χειρουγειο και γδυθηκε με στοχο αυτη τη φορα την καρδια της.

Τα carbs συγχρονιστηκαν αλλα σκεφτηκα οτι αφου ειχα κανει ηδη τοση δουλεια, γιατι να μην βγαλω και τα carbs απο πανω για να τα καθαρισω;

Εδω να κανω μια υπενθυμιση: οπως εγραψα και στην αρχη τα καρμπς που ειχα τωρα επανω ΔΕΝ ηταν αυτα που ειχε η μηχανη απο το εργοστασιο. Τα δικα της ειχαν σχεδον καταστραφει απο τα νερα στο ποταμι, οποτε οταν οι Ιρλανδοι ειχαν ανοιξει τη μηχανη για να βγαλουν τα νερα μου ειχαν προτεινει να παρω αλλα σε αντικατασταση, κατι που εγινε τελικα. Βρηκα ενα ωραιοτατο και καθαρο σετ απο Γερμανια που οι Ιρλανδοι φορεσαν επανω προτου την παρω εγω στα χερια μου. Καθοτι δεν μου ειχαν αναφερει αν ειχαν καθαρισει τα νεα καρμπς η οχι, σκεφτηκα να ριξω μια ματια.

 

[Ταξιδευτής]

Ξεκινωντας να ανοιγω τα νεα καρμπυρατερ ενοιωθα λιγο ηλιθιος. Τα πρωτα δυο λεκανακια ηταν πεντακαθαρα και αν εξαιρεσεις οτι ειχαν ψιλοβουλωμενες τις απορροες καυσιμου (που και παλι μπορει να ειχε προκληθει απο εμενα ολους αυτους τους μηνες που η μηχανη ειχε μεινει αδουλευτη) δεν εδειχνε να υπηρχε λογος να μπω στη επιπονη διαδικασια ξηλωματος των καρμπ απο τη μηχανη.

Τα αλλα δυο λεκανακια εδειχναν να θελουν απλα λιγο καθαρισμα παραπανω αλλα τιποτα το τραγικο, μεχρι που ειδα αυτο:

Αυτο ηταν το ενα απο τα κεντρικα ζιγκλερ και οπως βλεπετε και στη φωτογραφια ηταν ΕΝΤΕΛΩΣ βουλωμενο περα ως περα. Αυτο το ασπρο πραγμα σαν νημα φαινοταν καθαρα και απο τις δυο πλευρες του ζιγκλερ και ηταν σφηνωμενο μεσα για τα καλα. Οταν το αφαιρεσα ξεδιπλωθηκε και εμοιαζε σαν ενα πολυ μακρυ και λεπτο κομματι χαρτιου. Το παραδοξο ηταν πως ειχε καταφερει να διπλωσει μεσα στο ζιγκλερ τοσο τακτικα. Ισως με τον παλμο του ψεκασμου το χαρτι να αρχισε να σφηνωνει και να κανει ...διπλες;

Με το ζιγκλερ σε τετοια κατασταση ουσιαστικα ο αντιστοιχος κυλινδρος δεν εκανε τιποτα ανοιγοντας το γκαζι. Πως να παρει βενζινη; Και μονο αυτο το ευρημα μπορουσε να εξηγησει γιατι η μηχανη γονατιζε ετσι μετα τις 4.000 στροφες. (Σε αυτες τις στροφες παρεπιπτοντως αρχιζουν και ανοιγουν τα κεντρικα ζιγκλερ. Τυχαιο; )

Με το αγιο service manual της Honda ανα χειρας αποφασισα να προχωρησω κατα γραμμα σε πληρη επιθεωρηση και καθαρισμο των καρμπυρατερ μεσα και εξω. Αφου τελειωσα με τα λεκανακια, καθαρισα και μετρησα τις σταθμες των φλοτερ και στη συνεχεια εβγαλα τα ζιγκλερ τα οποια αν και ηταν σαν καινουργια καθαριστηκαν εκ νεου.
Πανω που ολα εδειχναν πλεον νορμαλ και γυρισα στο πανω μερος για να βγαλω τις μεμβρανες και τα slides, ε εκει ηταν που ξεκινησε το πανηγυρι...

Καταρχας ανοιγοντας το πρωτο απο τα 4 καπακια ειδα οτι το ελατηριο απο κατω δεν ειχε ΚΑΜΙΑ σχεση με τα ελατηρια που ειχα βγαλει απο τα παλια μου καρμπυρατερ. Παροτι ειχαν το ιδιο μηκος, τα νεα ειχαν πολυ λιγοτερες περιελιξεις και το συρμα ηταν αρκετα πιο λεπτο απο των δικων μου. Παραξενευτηκα αλλα σκεφτηκα οτι ισως τα νεοτερα καρμπυρατερ να ειχαν αλλα ελατηρια για καποιο λογο που μονο η Χοντα ηξερε. Εβγαλα το slide εξω και ειδα οτι η βελονα ηταν πεντακαθαρη. Δεν υπηρχε λογος να το αποσυναρμολογησω για να την αφαιρεσω αφου ηταν σε τετοια κατασταση. Ενα καθαρισματακι με το πανι και τελος.

Ετσι αφησα το slide στην ακρη κοντα στα παλια δικα μου και εκανα να συνεχισω τη δουλεια. Ομως κατι δεν μου πηγαινε καλα. Γυρισα και παρατηρησα τη βελονα του νεου slide διπλα στις παλιες δικες μου. Η νεα βελονα ηταν πολυ μυτερη και στο τελειωμα της εκανε ενα εντονο V. Αντιθετως οι δικες μου ειχαν πολυ στρογγυλεμενες μυτες και εκαναν μια μικρη καμπυλη αντι για V.

Η πρωτη αντανακλαστικη σκεψη ηταν "πω πω ρε φιλε κοιτα πως ειχαν φαγωθει οι παλιες μυτες!" ομως δεν πηρε πολυ για να καταλαβω οτι κατι αλλο συνεβαινε. Καταρχας οι βελονες ειναι ανοξειδωτο ατσαλι και δεν θα μπορουσαν να εχουν φαγωθει απο την βενζινη ετσι και ακομα και αν ειχαν φαγωθει δεν θα ηταν λογικο να ειναι ολες τοσο ομοιομορφα στρογγυλεμενες.

Ανοιξα τα slides για να λυσω το μυστηριο. Εβγαλα τις βελονες εξω και ...εμεινα μλκ! Οι παλιες με τις νεες δεν ειχαν ΚΑΜΙΑ σχεση! Περα απο τις μυτες, οι νεες βελονες ηταν πιο χοντρες στη μεση τους, ηταν λιγο πιο μακρυες και η μεγαλυτερη διαφορα απ' ολες: το κεφαλι στις νεες ηταν ενα ενιαιο σωμα με την υπολοιπη βελονα ενω στις δικες το κεφαλι ειχε εξι εγκοπες οπου εμπαινε ενα μεταλλικο κλιπ προφανως ρυθμιζοντας το υψος τους!

Οι νεες...

...και οι δικες μου:

Καμια σχεση... Αλλο παλι και τουτο! Πηρα τις βελονες στο σπιτι και ξεκινησα το ψαξιμο. Εβαλα στον θειο γουγλη honda vfr 750 slide needles και μου εβγαλε πρωτη μουρη τις νεες βελονες! Αν υποθεσουμε οτι τα καρμπυρατερ που ειχα τωρα επανω δεν ειχαν ανοιχτει ποτε, αυτο ηταν λογικο. Αν ομως ΑΥΤΕΣ ηταν οι αυθεντικες βελονες, τοτε εγω ΤΙ δι@ολο φορουσα τοσα χρονια στην μηχανη;!;;

Συνεχιζοντας το ψαξιμο μου ηρθε στο μυαλο το βελτιωτικο κιτ Stage 1 της Dynojet που καααααποια στιγμη στο μελλον σκοπευα να αγορασω. Ανοιγω τη σελιδα με το κιτ βλεπω τις βελονες και... μενω καγκελο. Ηταν οι δικες μου!!!

Τοσα χρονια η Αυρα φορουσε το βελτιωτικο κιτ της Dynojet και εγω δεν ειχα ιδεα! Με επιασε νευρικο γελιο και κατεβηκα κατω. Αν ισχυε η θεωρια τοτε και τα κυριως ζιγκλερ θα επρεπε να ειναι διαφορετικα απο τα παλια στα νεα. Και οντως, ηταν.

Τα μαμα ηταν νουμερο #125 ενω αυτα που φορουσα τοσο καιρο εγω και φαινονται στη φωτογραφια ηταν νουμερο #126. Αυτο μπορει να μην φαινεται σαν σημαντικη διαφορα, ομως ηξερα οτι η Dynojet στο κιτ εχει μια σειρα απο ζιγκλερ (οπου μεγαλυτερα νουμερα=μεγαλυτερη διαμετρος) ωστε να επιλεξεις αυτο που θα δουλευε καλυτερα πανω στη μηχανη σου.

Ηταν προφανες οτι οποιος ειχε εγκαταστησει το κιτ στην Αυρα ειχε επιλεξει αυτα τα νουμερα για καποιο λογο (και πιθανον να το ειχε κανει πανω σε δυναμομετρο). Ποιος ημουν εγω να παω κοντρα;

Πηρα τις παλιες βελονες και τα ζιγκλερ και τα εβρασα ολα σε διαλυμα νερου με ξυδι με αλατι. Μεσα σε μερικα λεπτα ειχαν καθαρισει εντελως απο καθε ειδους βρωμια, υπολλειματα καυσιμου και μαυριλες που ειχαν απο τα χρονια. Αφου ηταν σαν καινουργια αλλαξα ολες τις απλες βελονες με τις Dynojet και το ιδιο εκανα με τα μεγαλυτερα ζιγκλερ και τα ελατηρια.

Καθαρισα προσεκτικα τα σωματα με σπρευ καθαρισμου, φυσηξα ολες τις διοδους με πεπεσμενο αερα και αφου ελεγξα σωληνακια, μεμβρανες, orings, φλατζες κλπ ειχα πλεον τελειωσει με τα καρμπυρατερ... Το αποτελεσμα νομιζω οτι ηταν πολυ ικανοποιητικο.

Προτου τα βαλω ομως στη θεση τους εμενε ενα τελευταιο πραγματακι: το καθαρισμα της μεταλλικης πλακας που μπαινει πανω απο τα καμπυρατερ για το φιλτροκουτι και το γυαλισμα των αυλων εισαγωγης αερα. Δεν ηταν απαραιτητο αλλα ηθελα να το κανω ετσι για το γουστο! Συντομα γυαλιζαν σαν χρωμιωμενοι και εγω χαμογελουσα σαν ηλιθιος...

Συνδεσα, λαδωσα και ρυθμισα τις ντιζες, εσφιξα τα κολλαρα και στο τελος βιδωσα το φιλτροκουτι στη θεση του.
Ημουν ετοιμος, ομως εμενε μια μικρη λεπτομερεια. Απο καιρο τωρα ειχα φτιαξει ενα μικρο τατουαζ για την Αυρα μου το οποιο θα φορουσε πανω στο φιλτροκουτι. Εκει δεν θα το εβλεπε ποτε κανεις, ομως θα ηξερα εγω οτι ειναι εκει και αυτο μου εφτανε.

Ηταν ο φοινικας που αναδυεται απο τις σταχτες του, ως υπενθυμιση και επιβραβευση μιας μηχανης που ειχε περασει τα πανδεινα αλλα δεν το ειχε βαλει κατω...

 

[Ταξιδευτής]

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Η επομενη μερα ξημερωσε με τις καλυτερες διαθεσεις.
Χωρις βιασυνη εφτιαξα καφεδακι και εκατσα να κανω απολογισμο...

Επιτελους βρισκομουν στη γραμμη του τερματισμου, αλλα πασχιζα να το πιστεψω. Η αναπαντεχη περιπετεια που μας κληρωσε εναμιση χρονο πριν ειχε πλεον οριστικα κλεισει. Το τελευταιο κεφαλαιο ειχε γραφτει, και το βιβλιο επρεπε να κλεισει.
Ποσα ξενυχτια ειχα γραψει σε αυτο το υπογειο του Φαληρου, με τη λαμπα να καιει βαθεια μεσα στη νυχτα και εμενα σκυμμενο πανω απο ενα ματσο σιδερα και πλαστικα, προσπαθωντας να τους ξαναδωσω πνοη;
Ποσα βραδια ξυπνησα εντρομος οτι δεν θα καταφερω ποτε να ξανασυνθεσω το παζλ των εκατονταδων διαφορετικων βιδων, συνδεσμων, καλωδιων και ελασματων που βρισκονταν σκορπια στο παγκο διπλα στη μηχανη;
Ποσες φορες δεν εχασα το κουραγιο μου, σκεπτομενος οτι ισως θα ηταν καλυτερα απλα να τα παρατουσα;
Ποσες φορες δεν σκεφτηκα το χαμενο ταξιδι που ποτε δεν καταφεραμε να τελειωσουμε και ολα τα λεφτα και τους κοπους που πηγαν χαμενοι;

Και ολα αυτα γιατι; Γιατι δυο τυχαια κ@λοπαιδα που περνουσαν απο τη γειτονια θεωρησαν οτι θα ειχε χαβαλε να βουτηξουν μια ξενη μηχανη και να κανουν το κεφι τους.

Ομως τελικα η υποσχεση που εκεινο το πρωι εδωσα στη καλη μου εγινε πραγματικοτητα. Ολα πηγαν καλα μωρο μου...

Κουμπωσα το κρανος και τα γαντια στη γνωστη ιεροτελεστια που ολοι γνωριζουμε και βγηκα εξω. Παροτι η πρωινη κινηση του Σαββατου στη γειτονια δεν επετρεπε να ανοιξω το γκαζι, ακομα και στις πολυ χαμηλες στροφες η μηχανη εδειχνε γεματη νευρο, ανυπομονη να επιταγχυνει με τη πρωτη ευκαιρια. Αν ηταν ετσι χαμηλα τοτε πως θα ηταν ψηλοτερα;

Βγηκα στη κεντρικη λεωφορο και βρηκα ευκαιρια να ανοιξω το γκαζι με 2α με 3000. Το μοτερ γρυλισε, οι στροφες ανεβηκαν αστραπιαια και το πισω λαστιχο εχασε μονομιας το φως του και αρχισε γραφει κατω φιδακια κουνοντας αριστερα δεξια.
Αρχισα να χαχανιζω σαν ηλιθιος. Μου ειχε λειψει αυτο το γκαζι τοσο πολυ!

Εκοψα ξανα και χουφτωσα βιαια το γκαζι αφηνοντας τη μηχανη να περασει το κακοφημο σημειο των 4000 στροφων. Σα να γιορταζε και εκεινη το αισιο τελος της περιπετειας, το πισω λαστιχο επιασε προσφυση, η μηχανη με εσπρωξε πισω με βια προσπαθωντας να μου ξηλωσει τα χερια, ενω το μπροστινο βρισκοταν ηδη στον αερα!

Πηγα στο κοντινο βενζιναδικο, εσβησα τη μηχανη και εκατσα να τη χαζευω ενω τα χαμογελα δεν χωρουσαν πλεον στο κρανος.
Η Αυρα ειχε επανελθει καλυτερη απο ποτε...

ΥΓ. Το παρον ειναι αφιερωμενο εξαιρετικα σε ολους οσους ειχαν την καλοσυνη να βοηθησουν δυο αγνωστους ανθρωπους στη πιο δυσκολη στιγμη. Τα ονοματα ειναι τοσο πολλα που πιανουν σελιδες, ομως ακομα περισσοτερα ειναι τα συναισθηματα ευγνωμοσυνης και απεριοριστης αγαπης που εχω προς ολους τους.

- Robert Daly - ιδιοκτητης των μηχανηματων εργου.
- Nicholas - οδηγος του γερανοφορου που ηρθε και εβγαλε τη μηχανη δωρεαν εξω.
- Billy & Breda Noonan - ιδιοκτητες του ξενωνα που μας προσεφεραν δωρεαν διανυκτερευση για οσο χρειαζοταν, καθως και δωρεαν γευματα
- Paul "Airman" - ο λιγομιλητος αλλα ουσιαστικος φιλος που ξεκινησε τις διασυνδεσεις και συννενοησεις με την υπολοιπη κοινοτητα
- Joe "Fledermaus" - ο φιλος που ανελαβε να κανονισει τα παντα που ειχαν να κανουν με τη μηχανη οσο ειναι στην Ιρλανδια
- Ailish O' Shea - υπευθυνη του προγραμματος Liveline στο Radio 1 της Ιρλανδιας που κανονισε τη συνεντευξη
- Αoife O' Donoghue - o ιδιοκτητης του ξενοδοχειου που μας προσεφερε τη VIP φιλοξενια και τη μοτοσυκλετα για του χρονου
- Charlie Nicholl - ο φιλος που προσεφερε τη μοτοσυκλετα του αμεσως για να συνεχισουμε αν θελουμε το ταξιδι μας.
- Nevin Power & Μartin Driskoll - οι υπευθυνοι της μοτολεσχης UCCMCC του Πανεπιστημιου του Cork που ανελαβαν μαζι τα μελη τους την ανακατασκευη της μηχανης
- Ski "Confusion" - ο καταπληκτικος τρελαρας "δρουιδης" που παρεα με το φιλο του Πατρικ μας πηγαν ετσι απλα στο Δουβλινο για να φυγουμε
- Ο λιγομιλητος φιλος του Joe με το φορτηγο που ζητησε να παραμεινει ανωνυμος και που πηγε τη μηχανη σε χρονο μηδεν στο συνεργειο αφιλοκερδως
- Lee's Motorcycles - η επισημη αντιπροσωπεια της Honda που δουλεψε επι μερες στη μηχανη για τις πρωτες βοηθειες κανοντας μας ειδικες τιμες για την περισταση
- Ολα εκεινα τα μελη που μας εστειλαν μηνυματα συμπαραστασης θελοντας να μας βοηθησουν με καθε τροπο καθως και ολοι εκεινοι που εδωσαν απλοχερα απο το υστερημα τους για να συγκεντρωθουν χρηματα για την επισκευη της μηχανης και να καλυψουν καθε αλλο τυχον εξοδο...

Μπορει να μη καταφερω να τους ξαναδω ολους απο κοντα, ομως σιγουρα μια μερα η Αυρα θα ξαναπατησει τις ροδες της σ' αυτη τη χωρα ετσι ως ενα ελαχιστο ευχαριστω προς ολους αυτους που στη πιο δυσκολη στιγμη σταθηκαν διπλα μας σαν αδερφια.

Bikers. Proud to be one of them.

 

[esel]

Αν και το ειχα ξαναδιαβάσει πριν από πολλά χρόνια (εποχή fanrider) εντούτοις το ξαναδιάβασα με τρομερό ενδιαφέρον....
το μόνο πού μπορώ να γράψω είναι 3 απέραντα συναισθήματα.

1. Η απέραντη αγάπη για την avra (για όσους λένε ότι δεν δένεσαι με τα σίδερα...)
2. Η απέραντη επιμονή για την avra ώστε να ξαναβρεθεί σε ενεργή κατάσταση
3. Η απέραντη υπομονή για να ξαναβρεθούν οι εργοστασιακές ρυθμίσεις και το στήσιμο της avras

Νικόλα σίγουρα λοιπόν αυτό δεν ήταν ένα ακόμα ταξιδιωτικό ....ήταν ένα ταξίδι συναισθημάτων και θέλησης

 

[Neos]

Δεν το είχα ξαναδιαβάσει μαζεμένο. Ωραία τα γράφεις.

Τα ζιγκλερ της Dynojet και τα ζιγκλέρ της Keihin, δεν έχουν ίδια αρίθμηση. Το 126 dynojet δλδ δεν είναι 1 νούμερο μεγαλύτερο του 125 keihin.

Δες αυτό το πίνακα, https://www.jetsrus.com/FAQs/FAQ_mikuni_vs_dynojet_vs_keihin_sizes.htm και θα δεις ότι το 126 dynojet αντιστοιχεί σε 135 keihin.

Σε όλο το κείμενο αλλού διαβάζουμε πύρο, αλλού πείρο. Το πρώτο είναι εντελώς λάθος, το δεύτερο είναι μερικά σωστό. Εκτός κι αν είναι κάποια κωδικοποίηση και συνειδητά το κάνεις αυτό, το απόλυτα σωστό στην νέα ελληνική είναι το πίρος, με σκέτο ι.

Σε πολλές περιπτώσεις, έκανες επιλογές που έκαναν πιο δύσκολο το όλο εγχείρημα, έβαλες τζάμπα πολυπλοκότητα, θα μπορούσε να γίνει πολύ πιο απλά. Σίγουρα όμως, ήταν κίνηση ματ, κινησάρα δλδ, η δημοσίευση στα φόρουμ και η βοήθεια που ανέλπιστα αυτή έφερε. Εγώ ας πούμε δεν θα το σκεφτόμουν ποτέ, θα είχα διαλέξει τελείως άλλη προσέγγιση.

Το πιο ωραίο απόλα, είναι ότι με την ευκαιρία, τα έκανες ΟΛΑ καινούρια, οπότε τελικά το VFR έγινε πολύ καλύτερο, από ότι ήταν πριν την καταστροφή.

Και εις άλλα ταξίδια και ποτέ ξανά τέτοιο κακό.

 

[duke200]

Απίστευτη ιστορία και με πολλά ηθικά διδάγματα

Στάλθηκε από το M2004J19C μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

 

[Pan-dvs]

 

[Kuklinski]

Οι στιγμες τις εναλλαγης των συναισθηματων με αγγιξαν....

απο την χαρα του ταξιδιου, στην αγωνια της κλοπης
απο την ανακουφιση της ευρεσης, στην απελπισια του ποταμου
οι μικρες νικες και η αλληλεγγυη,
τα προβληματα και η μη-εγκαταληψη της προσπαθειας....

Αντε να την δουμε και απο κοντα την....Αυρα!!!

 

[PetrosPetr]

Φοβερή ιστορία!!! Την είχα ξαναδιαβάσει κάπου στο παρελθόν αλλά δεν θυμόμουν τόσες λεπτομέρειες!

Πολλά μπράβο για την επιμονή σου και το κουράγιο σου και πολλά μπράβο σε όσους σε βοήθησαν που δείχνει ότι ακόμα υπάρχουν άνθρωποι σε αυτόν τον κόσμο...

Να χαίρεσαι την Avra σου φίλε και να συνεχίσετε να κάνετε όμορφα ταξίδια για πολλά πολλά χρόνια ακόμα!!!

 

[Lucky luke]

Αγαπητέ Ταξιδευτή είσαι εξαιρετικός, με καθήλωσες αρκετή ώρα !!!!!!!