Τραγούδια που άφησαν ιστορία ( προσωπική και μη)

[Kuklinski]

 

[maik900]

Σε συνέντευξη του όμως ο θρυλικός Cohen είχε αποκαλύψει την έμπνευση του πίσω από αυτό το τραγούδι, η οποία είναι πολύ πιο τραγική από ότι θα πίστευε κανείς.

Αναλυτικά είπε:

«Είναι περίεργο το πώς γράφονται τα τραγούδια γιατί κάθε τραγούδι προέρχεται από ένα «σπόρο» που σου δίνει κάποιος ή που σου δίνει ο κόσμος και αυτό είναι που κάνει τη διαδικασία σύνθεσης ενός τραγουδιού τόσο μυστηριακή. Το συγκεκριμένο τραγούδι προήλθε από πράγματα που άκουσα ή διάβασα για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Β’ παγκοσμίου πολέμου. Σε κάποια από αυτά, ακριβώς δίπλα στα κρεματόρια, υπήρχε ένα κουαρτέτο μουσικών το οποίο εξαναγκαζόταν να παίζει κλασσική μουσική ενώ οι άνθρωποι δίπλα τους καιγόταν ζωντανοί. Οπότε ο στίχος «dance me to your beauty with a burning violin» εννοεί την ομορφιά του να είσαι παρόν στην ολοκλήρωση μιας ζωής, στο τέλος της ύπαρξης της. Βέβαια, η γλώσσα είναι ίδια με αυτή που θα χρησιμοποιούσε κάποιος για να «παραδοθεί» σε ένα αγαπημένο πρόσωπο. Οπότε, αφού η γλώσσα είναι η ίδια δε χρειάζεται να ξέρει κάποιος την πραγματική σημασία του τραγουδιού, αφού μπορεί εξίσου να χρησιμοποιηθεί για οποιονδήποτε παθιασμένο σκοπό».

Η αφορμή για τη δημιουργία του εν λόγω τραγουδιού είναι ακόμα πιο συγκεκριμένη. Αφορά ευθέως σε μια εμβληματική προσωπικότητα του στρατοπέδου Άουσβιτς ΙΙ-Μπικερνάου, μια άκρως τραγική μορφή, τον κρατούμενο που σημαδεύτηκε στο χέρι με τον «επουράνιο αριθμό τηλεφώνου» (όπως τον χαρακτήριζαν μεταξύ τους οι κρατούμενοι, κάνοντας μαύρο χιούμορ αλληλεγγύης) 121000097. Σε αυτήν την ουδέτερη «στάμπα», την αυτόματη αριθμητική έκλειψη της προσωπικότητας, τη γραφειοκρατική μελανιά με την οποία δηλωνόταν ευθαρσώς ο σαδισμός μιας εύτακτης μοιρασιάς εξευτελισμού και πόνου, αντιστοιχούσε η εμβριθής προσωπικότητα του Ελληνοεβραίου Ιάκωβου Στρούμσα (Jacques Strοumsa), γεννηθέντος στη Θεσσαλονίκη το 1913, ο οποίος έμελλε να μείνει στην ιστορία ως ο «βιολιστής του Άουσβιτς».

Στον Στρούμσα, λοιπόν, και στο μακάβριο καθήκον του εντός του χιτλερικού στρατοπέδου αναφέρεται ο Leonard Cohen στο τραγούδι «Dance me to the end of love». Προσέξτε την ειδική νύξη στον στίχο περί «burning violin». Πρόκειται για το φλεγόμενο εκείνο βιολί που αναριγούσε κάτω από τα δεξιοτεχνικά δάχτυλα του Στρούμσα, ο οποίος ήταν υποχρεωμένος από τους δημίους του, προκειμένου να κερδίσει μια έστω και αβέβαιη παράταση ζωής, να αποδίδει με άψογο τρόπο κλασικά αριστουργήματα (αλλά και στρατιωτικά εμβατήρια), ως ο αρχιβιολιστής μιας ορχήστρας εγχόρδων με «ειδικά καθήκοντα».

Ορχήστρα κρατουμένων του ναζιστικού στρατοπέδου συγκέντρωσης Janowska που παίζει κατά την εκτέλεση των κρατουμένων.
Ο Cohen τραγουδά εκ μέρους μιας γυναίκας. Μιας συγκεκριμένης γυναίκας, η οποία ξεψύχησε στο Άουσβιτς. Πρόκειται για τη σύζυγο του Στρούμσα. Μέσα από τη φωνή του και με τους στίχους του, εκείνη απευθύνεται στον αγαπημένο της για τελευταία φορά, καθώς σπρώχνεται μέσα στο γενικευμένο πανικό προς τους θαλάμους αερίων και τους φούρνους, αναζητώντας μια ύστατη ευλογία απαντοχής και αναπτέρωσης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, προσπαθώντας να αποχαιρετίσει τον κόσμο τυλιγμένη στην αγάπη που της χάρισε η ζωή, η ζωή που ήταν καταδικασμένη από τους ναζί να σβήσει εντός ολίγων λεπτών με τον πιο βάρβαρο τρόπο. Απέναντί της, ο αγαπημένος της παίζει βιολί σε αυτήν την ύστατη συνάντησή τους, παρηγορώντας την, προτού εκείνη αποχωρίσει για πάντα από τη σκηνή και από τη ζωή του βιολιστή και από τη ζωή της αγάπης. Εκείνη τον παρακαλά, τον παροτρύνει: «Dance me to the end of love». Αυτήν την εικόνα μελοποίησε ο Cohen.

 

[scrabler]

Bro Hymn

To all my friends, present past and beyond
Especially those who weren't with us too long
Life is the most precious thing you can lose
While you were here the fun was never ending
La_ugh a minute was only beginning
Canton, Colvin, Nichols, this one's for you...

και προσοχη στο δρομο...

 

[maik900]

American Pie – Don McLean

Ένα κατά τα άλλα «χαρούμενο» τραγούδι, κρύβει πίσω του μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες του διεθνούς πενταγράμμου. Το 1959 και έχοντας τελειώσει άλλη μία συναυλία στην Iowa, οι διάσημοι rock μουσικοί Buddy Holly, J. P. "The Big Bopper" Richardson και Ritchie Vallens, ετοιμάζονταν για τον επόμενο σταθμό της περιοδείας τους στην Minessota.

Στις 3 Φεβρουαρίου του 1959, οι τρεις μουσικοί επιβιβάζονται σε τσάρτερ για να μεταβούν στην πόλη, όμως λίγα λεπτά μετά την απογείωση η κακοκαιρία και οι λανθασμένοι χειρισμοί του πιλότου προκαλούν την συντριβή του. Όλοι οι επιβάτες βρήκαν τραγικό θάνατο και η μέρα εκείνη χαρακτηρίστηκε ως «The Day the Music Died». Το 1971, ο Don McLean γράφει το «American Pie» προς τιμήν τους.

 

[maik900]

King/Food For Thought-UB40​

Κυκλοφόρησε 29 Αυγούστου 1980

Το " Food for Thought " είναι ένα τραγούδι του βρετανικού συγκροτήματος reggae UB40 , το οποίο κυκλοφόρησε ως το ντεμπούτο σινγκλ τους τον Φεβρουάριο του 1980 από το άλμπουμ τους Signing Off . Κυκλοφόρησε ως διπλό A-side με το " King ", έφτασε στο νούμερο τέσσερα στο UK Singles Chart .

Η έμπνευση για το "Food for Thought" λέγεται ότι προήλθε από τη γενοκτονία στην Καμπότζη , γνωστή τότε ως Καμπούτζια, που ανέλαβαν μέλη του κυβερνώντος Κομμουνιστικού Κόμματος , γνωστών ως Ερυθροί Χμερ , του οποίου η ολοκληρωτική κυβέρνηση σκότωσε μεταξύ 1,5 και 3 εκατομμύριο ανθρώπους, μεταξύ 1975 και 1979.

Οι στίχοι του τραγουδιού γράφτηκαν από τον Robin Campbell με τη βοήθεια του πατέρα του, folksinger Ian Campbell , και σχετίζονται με «την υποκρισία των Χριστουγέννων, το γεγονός ότι υπάρχουν πεινασμένοι άνθρωποι στην Αφρική και εδώ εμείς όλοι κάθονται τριγύρω τρώγοντας το χριστουγεννιάτικο δείπνο μας και δοξάζοντας τον Κύριο».

 

[maik900]

Shine On, You Crazy Diamond – Pink Floyd

Στις 6 Ιανουαρίου 1975, οι Pink Floyd επέστρεψαν στο στούντιο για να ηχογραφήσουν το άλμπουμ τους You Were Here. Ένα άλμπουμ που άγγιξε θέματα, όπως η απουσία, η διαφθορά της μουσικής βιομηχανίας και η πνευματική κατάρρευση που προκαλείται από τα ναρκωτικά, όπως στην περίπτωση του ιδρυτή τους Roger Keith Barrett – Syd. Το θρυλικό «Shine On, You Crazy Diamond», με το οποίο αρχίζει και τελειώνει το άλμπουμ είναι αναμφισβήτητα ένα αφιέρωμα στον Syd.

Συμπτωματικά την ημέρα που ξεκίνησαν οι ηχογραφήσεις ήταν και τα 29 γενέθλια του Syd. Ενώ τα φωνητικά για το τραγούδι ολοκληρώνονταν τα μέλη του συγκροτήματος παρατήρησαν βαρύ άντρα με ξυρισμένο κεφάλι και φρύδια να περιπλανιέται στο στούντιο. Αργότερα ο Nick Mason είπε ότι δεν φαινόταν «ασταθής κι όχι εντελώς λογικός».

«Ο Roger καθόταν στο γραφείο και μπαίνοντας είδα τον άντρα να κάθεται πίσω του, τεράστιος, ογκώδης και φαλακρός», είπε ο Richard Wright σε μια συνέντευξή του το 1984. «Σκέφτηκα ότι φαίνεται λίγο περίεργος. Τελοσπάντων, με τον Roger καθίσαμε μαζί στο γραφείο και δουλέψαμε για περίπου δέκα λεπτά και αυτός ο τύπος σηκωνόταν βούρτσιζε τα δόντια του και μετά ξανακαθόταν.

Έκανε πραγματικά περίεργα πράγματα αλλά ήταν ήρεμος και ήσυχος. Ρώτησα τον Roger: «Ποιος είναι αυτός;» και ο Roger είπε «δεν ξέρω». Εγώ είπα πως «υπέθεσα ότι είναι φίλος σου». Ο Ρότζερ είπε: «Όχι, δεν ξέρω ποιος είναι». Μου πήρε πολύ χρόνο αλλά ξαφνικά συνειδητοποίησαν ότι ήταν ο Syd. Ίσως μετά από 45 λεπτά».

Όταν οι υπόλοιποι συνειδητοποίησαν ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν ο πρώην ηγέτης του γκρουπ, τώρα πια μια σκιά του εαυτού του, τρομοκρατήθηκαν. Ο Waters έβαλε τα κλάματα. Ο Syd τους είπε ότι θα ήταν χαρούμενος να προσφέρει τις υπηρεσίες του στη μπάντα αλλά ήταν σαφές στους υπόλοιπους ότι δεν θα μπορούσε.

Είχε σταματήσει να ηχογραφεί μουσική και να παίζει την προηγούμενη χρονιά μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια για ένα σόλο. Μετά από αυτή τη συνάντηση τα μέλη των Pink Floyd δεν είδαν ξανά τον Syd καθώς εκείνος επέστρεψε μόνιμα στην ιδιαίτερη πατρίδα του, το Cambridge της Αγγλίας, όπου πέθανε το 2006 από επιπλοκές διαβήτη σε ηλικία των 60 ετών.

 

[maik900]

Μια βραδιά στο Λούκι: Το υπέροχο τραγούδι των αδερφών Κατσιμίχα με την θλιβερή ιστορία​

«Προχτές εκεί που τα `πινα με κάποιο κολλητό μου, κοιτώ και βλέπω πίσω μου δυο μάτια δυο ματάκια..» Ένα τραγούδι που το έχουμε σιγοψυθυρίσει όλοι ουκ ολίγες φορές. Ποια είναι η ιστορία του​

Το Πάσχα του 1978 ο καλλιτέχνης Άγγελος Σφακιανάκης μαζί με δύο ακόμη φίλους του έχουν πάει στη Ζάκυνθο και εκεί, όπως γράφει ο πρώτος, γνωρίζουν μια «ξεχωριστή ύπαρξη». Τη Ρενέ. Ένα κορίτσι τόσο γοητευτικό που τελικά έγινε τραγούδι και μάλιστα τόσο αγαπημένο ώστε φαν και μη των αδερφών Κατσιμίχα να το έχουμε σιγοψυθυρίσει ουκ ολίγες φορές.

Πρόκειται για το «Μια βραδιά στο Λούκι» και εάν ο τίτλος δεν σας θυμίζει κάτι τότε ίσως να σας θυμίσουν κάτι οι στίχοι: «Προχτές εκεί που τα `πινα με κάποιο κολλητό μου, κοιτώ και βλέπω πίσω μου δυο μάτια δυο ματάκια» ή «εγώ για κείνη χάνομαι και κείνη ούτε με ξέρει, αχ, να ‘μ*****α αεράκι, καπνός από τσιγάρο στα στήθια της να μπαίνω και κείνη ας μη με θέλει».

Αυτό το κορίτσι λοιπόν, που οι γυναίκες ζήλεψαν και οι άντρες ερωτεύτηκαν, δυστυχώς έφυγε από τη ζωή τον Σεπτέμβριο του 2015.

Ο ίδιος ο Άγγελος Σφακιανάκης λέει την ιστορία:​

“Την Μεγάλη Παρασκευή πέρασε απ το σπίτι με κάτι φίλους του οικοδεσπότη μια ξεχωριστή ύπαρξη. Αδύνατη, τρυφερή, πρόσχαρη με μακριά δάχτυλα και κομμένα τα μαλλιά της αλά γκαρσόν. Μας την σύστησε ο συνοδός της, από δω η «Ρενέ» . Η χάρη της και μια γλυκιά καλοσύνη τυλιγμένη με την αστική της ευγένεια απλώθηκε σε όλη την παρέα. Κάναμε συντροφιά και η Ρενέ ξανά ήρθε την επομένη μόνη.

Το βράδυ με τον Αντώνη γοητευμένοι και οι δύο από την νέα γνωριμία πίναμε και συζητούσαμε ως μύστες του ωραίου προσπαθώντας να προσδιορίσουμε την γοητεία της . Ο Αντώνης που ήταν εικαστικός , εκείνα τα χρόνια δούλευε κάτι σχεδιαστικές φόρμες που ήταν πότε κοίλες και πότε κυρτές ανάλογα στο φως και την εσωτερική διάθεση του παρατηρητή.​

Μ’ αρέσει γιατί είναι «ήτο δεν ήτο» δήλωσε. Είναι θελκτική αλλά χωρίς σεξισμό. Είναι κορίτσι με την αθωότητα αγοριού. Είναι άφυλα ερωτική. Είναι νεράιδα αλλά και του κόσμου τούτου συμπλήρωσα εγώ. Η Ρενέ είχε βαφτιστεί πλέον από τον Βεζυρτζή ως «ήτο δεν ήτο».

Έτσι δεν έμαθα ποτέ το επίθετό της. Η Πασχαλιάτικη Ζάκυνθος τελείωσε και συνεχίσαμε να βλεπόμαστε στην Αθήνα. Ένα βράδυ πήγα την Ρενέ στο Λούκυ, ένα μπαρ στη Χάρητος . Συνάντησα γνωστούς και φίλους. Ο Αλέξης, ο Νίκος, ο Γιώργος, η Τούλα, ο Θωμάς. Το Λούκι ήταν στέκι. Ήταν κι ο Χάρης Κατσιμίχας με τον Ζιώγαλα εκεί.

Με τον καιρό με τη Ρενέ χαθήκαμε. Μετά από χρόνια ο Χάρης μου εκμυστηρεύτηκε εγκάρδια πως το κορίτσι που περιγράφει στο τραγούδι «Μία βραδιά στο Λούκι» ήταν το κορίτσι που συνόδευα εκείνο το βράδυ. Το «Μία βραδιά στο Λούκι» γράφτηκε με αφορμή την Ρενέ. Είμαι βέβαιος πως γράφτηκαν κι άλλα τραγούδια για κείνη, απλώς δεν τα έμαθα ποτέ. Καλό ταξίδι Ρενέ.”

Να θυμίσουμε πως το τραγούδι συμπεριλήφθηκε στον δίσκο του Πάνου Κατσιμίχα με τίτλο “Αγώνες Κέρκυρας 82” που κυκλοφόρησε το 1982.​

 

[KostasT]

Μια βραδιά στο Λούκι: Το υπέροχο τραγούδι των αδερφών Κατσιμίχα με την θλιβερή ιστορία​

«Προχτές εκεί που τα `πινα με κάποιο κολλητό μου, κοιτώ και βλέπω πίσω μου δυο μάτια δυο ματάκια..» Ένα τραγούδι που το έχουμε σιγοψυθυρίσει όλοι ουκ ολίγες φορές. Ποια είναι η ιστορία του​

Το Πάσχα του 1978 ο καλλιτέχνης Άγγελος Σφακιανάκης μαζί με δύο ακόμη φίλους του έχουν πάει στη Ζάκυνθο και εκεί, όπως γράφει ο πρώτος, γνωρίζουν μια «ξεχωριστή ύπαρξη». Τη Ρενέ. Ένα κορίτσι τόσο γοητευτικό που τελικά έγινε τραγούδι και μάλιστα τόσο αγαπημένο ώστε φαν και μη των αδερφών Κατσιμίχα να το έχουμε σιγοψυθυρίσει ουκ ολίγες φορές.

Πρόκειται για το «Μια βραδιά στο Λούκι» και εάν ο τίτλος δεν σας θυμίζει κάτι τότε ίσως να σας θυμίσουν κάτι οι στίχοι: «Προχτές εκεί που τα `πινα με κάποιο κολλητό μου, κοιτώ και βλέπω πίσω μου δυο μάτια δυο ματάκια» ή «εγώ για κείνη χάνομαι και κείνη ούτε με ξέρει, αχ, να ‘μ*****α αεράκι, καπνός από τσιγάρο στα στήθια της να μπαίνω και κείνη ας μη με θέλει».

Αυτό το κορίτσι λοιπόν, που οι γυναίκες ζήλεψαν και οι άντρες ερωτεύτηκαν, δυστυχώς έφυγε από τη ζωή τον Σεπτέμβριο του 2015.

Ο ίδιος ο Άγγελος Σφακιανάκης λέει την ιστορία:​

“Την Μεγάλη Παρασκευή πέρασε απ το σπίτι με κάτι φίλους του οικοδεσπότη μια ξεχωριστή ύπαρξη. Αδύνατη, τρυφερή, πρόσχαρη με μακριά δάχτυλα και κομμένα τα μαλλιά της αλά γκαρσόν. Μας την σύστησε ο συνοδός της, από δω η «Ρενέ» . Η χάρη της και μια γλυκιά καλοσύνη τυλιγμένη με την αστική της ευγένεια απλώθηκε σε όλη την παρέα. Κάναμε συντροφιά και η Ρενέ ξανά ήρθε την επομένη μόνη.

Το βράδυ με τον Αντώνη γοητευμένοι και οι δύο από την νέα γνωριμία πίναμε και συζητούσαμε ως μύστες του ωραίου προσπαθώντας να προσδιορίσουμε την γοητεία της . Ο Αντώνης που ήταν εικαστικός , εκείνα τα χρόνια δούλευε κάτι σχεδιαστικές φόρμες που ήταν πότε κοίλες και πότε κυρτές ανάλογα στο φως και την εσωτερική διάθεση του παρατηρητή.​

Μ’ αρέσει γιατί είναι «ήτο δεν ήτο» δήλωσε. Είναι θελκτική αλλά χωρίς σεξισμό. Είναι κορίτσι με την αθωότητα αγοριού. Είναι άφυλα ερωτική. Είναι νεράιδα αλλά και του κόσμου τούτου συμπλήρωσα εγώ. Η Ρενέ είχε βαφτιστεί πλέον από τον Βεζυρτζή ως «ήτο δεν ήτο».

Έτσι δεν έμαθα ποτέ το επίθετό της. Η Πασχαλιάτικη Ζάκυνθος τελείωσε και συνεχίσαμε να βλεπόμαστε στην Αθήνα. Ένα βράδυ πήγα την Ρενέ στο Λούκυ, ένα μπαρ στη Χάρητος . Συνάντησα γνωστούς και φίλους. Ο Αλέξης, ο Νίκος, ο Γιώργος, η Τούλα, ο Θωμάς. Το Λούκι ήταν στέκι. Ήταν κι ο Χάρης Κατσιμίχας με τον Ζιώγαλα εκεί.

Με τον καιρό με τη Ρενέ χαθήκαμε. Μετά από χρόνια ο Χάρης μου εκμυστηρεύτηκε εγκάρδια πως το κορίτσι που περιγράφει στο τραγούδι «Μία βραδιά στο Λούκι» ήταν το κορίτσι που συνόδευα εκείνο το βράδυ. Το «Μία βραδιά στο Λούκι» γράφτηκε με αφορμή την Ρενέ. Είμαι βέβαιος πως γράφτηκαν κι άλλα τραγούδια για κείνη, απλώς δεν τα έμαθα ποτέ. Καλό ταξίδι Ρενέ.”

Να θυμίσουμε πως το τραγούδι συμπεριλήφθηκε στον δίσκο του Πάνου Κατσιμίχα με τίτλο “Αγώνες Κέρκυρας 82” που κυκλοφόρησε το 1982.​

Ωραιες τραγουδιαρικες ιστοριες με υπογραφη Κατσιμιχα.Τι να λεμε;