Ταξιδευτής
new member
Καλησπέρα πέρα ως πέρα, έτσι δεν λένε;
Πάει καιρός που έχω γραφτεί στην όμορφη παρέα εδώ, αλλά δεν είχα καταφέρει ως τώρα να βρω το χρόνο να γράψω δυο γραμμές, να συστηθούμε σωστά βρε παιδί μου.
Νίκος λοιπόν το όνομα, κάποιοι ίσως να με ξέρετε και ως Ταξιδευτή. Η μόνιμη σύντροφος μου μια κατακόκκινη γκείσα κούκλα που ακούει στο όνομα Αύρα (ή αλλιώς Honda VFR 750).
Μαζί της ταξίδεψα για πολλά χρόνια στα τέσσερα άκρα του ορίζοντα, από το ακρωτήρι Ταίναρο μέχρι το Nordkapp και από τα Πυρηναία μέχρι την Ουκρανία και από την Ιρλανδία μέχρι τη Φινλανδία and everything in between... Πάντα μόνος, εγώ και Αυτή όπως μου αρέσει να κάνω στα μακρυνά μου ταξίδια. Απο περιπέτειες άπειρες. Χαμένος μέσα στα μεσάνυχτα σε κάποιο fjord της Νορβηγίας, ταξίδια με καταιγίδες -και πάλι νύχτα- στα μαγευτικά δάση της Ανατολικής Πολωνίας, παρακάμψεις του τρόμου μέσα απο ναρκοθετημένα δάση της Κροατίας... Κάποιοι ίσως έχετε διαβάσει τις ιστορίες μου και ξέρετε -oσοι δεν το έχετε κάνει δεν χάνετε τίποτα το φοβερό*.
* Eαν υπάρχει ενδιαφέρον, τότε θα χαρώ να κάτσω να ανεβάσω μερικά ταξίδια και εδώ...
Η Αύρα μου ήταν πάντα εκεί σε όλα. Σε χωρισμούς αβάσταχτους και σε χαρές ανείπωτες. Να με συντροφεύει στα μικρά και τα μεγάλα. Από το λατρεμένο μου κάμπινγκ στην Παλιά Επίδαυρο μέχρι τη Πράσινη Κόλαση του Nürburgring. Από τότε που κατάφερα να την φέρω στη ζωή μου το 2007 από τη Γερμανία κάνοντας πραγματικότητα ένα παιδικό όνειρο, της έδωσα την υπόσχεση να μη την αφήσω να φύγει ποτέ.
Και τον όρκο μου τον κράτησα στο ακέραιο όταν μετά από χρόνια αναγκάστηκα να κολυμπήσω στα παγωμένα βρωμόνερα του ποταμού Lee στο Cork της Ιρλανδίας για να την ανασύρω απο τον πάτο του ποταμού, όπου κάποια καλόπαιδα την είχαν πετάξει το προηγούμενο βράδυ με βαλίτσες και όλα, έτσι, για το χαβαλέ τους...
Όταν πλέον το φως της ημέρας την ξαναέβλεπε η καλή μου ήταν καλύτερη από ποτέ.
Και να που κάποια στιγμή ο δρόμος με έβγαλε στη μακρυνή Φινλανδία όπου πέρασα τα τελευταία 3 χρόνια της ζωής μου, ανταλλάζοντας χάρτες με πάνες και κράνη με πιπίλες. Άλλες οι προτεραιότητες πλέον αλλά οι μεγάλες αγάπες δεν ξεχνιούνται... Η Αύρα μου σκεπασμένη στην άκρη του γκαράζ να περιμένει τα επόμενα ταξίδια της.
Με τα πολλά τελικά γυρίσαμε πίσω στην Ελλάδα (για τώρα) και κάπως έτσι βρέθηκα και εγώ να αναζητώ νέους δρόμους να χαράξω μαζί με καλές παρέες...
Αρκετά όμως είπα και σας ζάλισα. Χάρηκα που κατάφερα να βρω το χρόνο να γράψω αυτές τις δυο γραμμές που σας χρωστούσα και με το καλό να βρεθούμε και από κοντά να γνωριστούμε εκεί έξω στο δρόμο, like the good old times...
Πάντα όρθιοι!
Πάει καιρός που έχω γραφτεί στην όμορφη παρέα εδώ, αλλά δεν είχα καταφέρει ως τώρα να βρω το χρόνο να γράψω δυο γραμμές, να συστηθούμε σωστά βρε παιδί μου.
Νίκος λοιπόν το όνομα, κάποιοι ίσως να με ξέρετε και ως Ταξιδευτή. Η μόνιμη σύντροφος μου μια κατακόκκινη γκείσα κούκλα που ακούει στο όνομα Αύρα (ή αλλιώς Honda VFR 750).
Μαζί της ταξίδεψα για πολλά χρόνια στα τέσσερα άκρα του ορίζοντα, από το ακρωτήρι Ταίναρο μέχρι το Nordkapp και από τα Πυρηναία μέχρι την Ουκρανία και από την Ιρλανδία μέχρι τη Φινλανδία and everything in between... Πάντα μόνος, εγώ και Αυτή όπως μου αρέσει να κάνω στα μακρυνά μου ταξίδια. Απο περιπέτειες άπειρες. Χαμένος μέσα στα μεσάνυχτα σε κάποιο fjord της Νορβηγίας, ταξίδια με καταιγίδες -και πάλι νύχτα- στα μαγευτικά δάση της Ανατολικής Πολωνίας, παρακάμψεις του τρόμου μέσα απο ναρκοθετημένα δάση της Κροατίας... Κάποιοι ίσως έχετε διαβάσει τις ιστορίες μου και ξέρετε -oσοι δεν το έχετε κάνει δεν χάνετε τίποτα το φοβερό*.
* Eαν υπάρχει ενδιαφέρον, τότε θα χαρώ να κάτσω να ανεβάσω μερικά ταξίδια και εδώ...
Η Αύρα μου ήταν πάντα εκεί σε όλα. Σε χωρισμούς αβάσταχτους και σε χαρές ανείπωτες. Να με συντροφεύει στα μικρά και τα μεγάλα. Από το λατρεμένο μου κάμπινγκ στην Παλιά Επίδαυρο μέχρι τη Πράσινη Κόλαση του Nürburgring. Από τότε που κατάφερα να την φέρω στη ζωή μου το 2007 από τη Γερμανία κάνοντας πραγματικότητα ένα παιδικό όνειρο, της έδωσα την υπόσχεση να μη την αφήσω να φύγει ποτέ.
Και τον όρκο μου τον κράτησα στο ακέραιο όταν μετά από χρόνια αναγκάστηκα να κολυμπήσω στα παγωμένα βρωμόνερα του ποταμού Lee στο Cork της Ιρλανδίας για να την ανασύρω απο τον πάτο του ποταμού, όπου κάποια καλόπαιδα την είχαν πετάξει το προηγούμενο βράδυ με βαλίτσες και όλα, έτσι, για το χαβαλέ τους...
Όμως τα καλόπαιδα δεν είχαν λογαριάσει τη δύναμη του πείσματος και της αγάπης.... Η συνέχεια γράφτηκε στο υπόγειο του Φαλήρου (μιας που δεν υπήρχε περίπτωση κανένας μάστορας να κάτσει να ασχοληθεί όπως θα το ήθελα εγώ) όπου η Αύρα λύθηκε στα εκ των συνετέθη και πέρασε τον επόμενο ενάμισι χρόνο της κάνοντας ολική ανακατασκευή...Όταν πλέον το φως της ημέρας την ξαναέβλεπε η καλή μου ήταν καλύτερη από ποτέ.
Και να που κάποια στιγμή ο δρόμος με έβγαλε στη μακρυνή Φινλανδία όπου πέρασα τα τελευταία 3 χρόνια της ζωής μου, ανταλλάζοντας χάρτες με πάνες και κράνη με πιπίλες. Άλλες οι προτεραιότητες πλέον αλλά οι μεγάλες αγάπες δεν ξεχνιούνται... Η Αύρα μου σκεπασμένη στην άκρη του γκαράζ να περιμένει τα επόμενα ταξίδια της.
Με τα πολλά τελικά γυρίσαμε πίσω στην Ελλάδα (για τώρα) και κάπως έτσι βρέθηκα και εγώ να αναζητώ νέους δρόμους να χαράξω μαζί με καλές παρέες...
Αρκετά όμως είπα και σας ζάλισα. Χάρηκα που κατάφερα να βρω το χρόνο να γράψω αυτές τις δυο γραμμές που σας χρωστούσα και με το καλό να βρεθούμε και από κοντά να γνωριστούμε εκεί έξω στο δρόμο, like the good old times...
Πάντα όρθιοι!
Τελευταία επεξεργασία:
Home!!!
