Του κόσμου τα παράξενα

[maik900]

Η Διαιρεμένη Εκκλησία σε μια πόλη της Αυστρίας​

Ένας δρόμος διασχίζει αυτό το μικρό αυστριακό παρεκκλήσι.


Αν κανείς παραβρεθεί στη Θεία Λειτουργία στη μικρή ρωμαιοκαθολική εκκλησία Sankt Maria στο Liesertal, βόρεια της πόλης Gmünd in Kärnten στο αυστριακό ομόσπονδο κρατίδιο Καρινθία, θα διαπιστώσει ότι ο πάστορας θα σταματήσει το κήρυγμα καθώς, ένας δρόμος χωρίζει στη μέση την εκκλησία. Ο πάστορας βρίσκεται στο ιερό, στην ανατολική πλευρά του δρόμου, ενώ οι πιστοί κάθονται στο κτίριο που βρίσκεται στην απέναντι πλευρά του δρόμου.


Από το 1443, σε αυτό το σημείο στον πρώην ρωμαϊκό δρόμο που οδηγούσε στο Σάλτσμπουργκ, είχε ανεγερθεί ένα Marterl (ένα εικονοστάσι). Εκείνη την εποχή, ο δρόμος ήταν μια σημαντική εμπορική οδός από τη Βενετία προς το Σάλτσμπουργκ, και το εικονοστάσι ήταν ένα μέρος που μπορούσαν οι ταξιδιώτες να προσευχηθούν.



Το 1754, το εικονοστάσι αντικαταστάθηκε από το παρεκκλήσι. Επειδή όμως δεν υπήρχε πολύς χώρος μεταξύ του δρόμου και της πλαγιάς, το ιερό χτίστηκε περίπου δύο μέτρα πάνω από το δρόμο και οι πιστοί συγκεντρώνονταν στο δρόμο μπροστά από την εκκλησία.



Τελικά, κάποιος πάστορας λυπήθηκε τους προσκυνητές που συχνά στέκονταν μέσα στην βροχή και έχτισε μια διώροφη κατασκευή στην απέναντι πλευρά του δρόμου. Σε αυτό το κτίριο, υπάρχουν δύο δωμάτια με καρέκλες και παγκάκια. Και τα δύο κτήρια είναι ανοιχτά στην πλευρά του δρόμο και ασφαλίζονται με πύλες από σφυρήλατο σίδερο.

Πλέον, οι λειτουργία γινόταν σε δύο κτίρια: στο ένα στεκόταν ο ιερέας και στο άλλο οι πιστοί και, αν τυχόν περνούσε όχημα, έπρεπε ο πάστορας να διακόψει το κήρυγμά του. Μέχρι το 1905, αυτό συνέβαινε συχνότερα γιατί, μέχρι τότε, ο δρόμος ήταν ομοσπονδιακός. Εκείνη τη χρονιά, κατασκευάστηκε ο παρακαμπτήριος που υπάρχει μέχρι και σήμερα. Όμως, ακόμη και σήμερα, η τοπική κίνηση εξακολουθεί να διέρχεται από την εκκλησία.



Στο ιερό της εκκλησίας υπάρχει μια τοιχογραφία η οποία λέγεται ότι βασίζεται σε σχέδιο του Μιχαήλ Άγγελου, την οποία έφτιαξε ο βοηθός του Orciel dela Volterra. Από τότε, τα καιρικά φαινόμενα έχουν καταστρέψει την εικόνα,. Το 1861, ο Αυστριακός ζωγράφος Josef Messner την ζωγράφισε με λάδι, αλλά ούτε αυτή κράτησε πολύ και συντηρήθηκε ξανά το 1944.

Άλλα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ναού είναι το αγίασμα σε σχήμα καρδιάς και η επιγραφή πάνω από το ιερό, όπου βρίσκεται -κρυμμένη- με ρωμαϊκούς αριθμούς η χρονιά κατασκευής του απέναντι τμήματος του ναού. Η επιγραφή γράφει "Durch sein Blut sind wir gerechtfertigt worden" (Με το αίμα του δικαιωθήκαμε). Αν κανείς προσθέσει τους ρωμαϊκούς αριθμούς που είναι βαμμένοι με κόκκινο χρώμα, θα έχει το έτος 1784. Στο θησαυροφυλάκιο του παρεκκλησίου, υπάρχει ένα μικρό σχέδιο που αναφέρεται στο έτος 1443 και στην κατασκευή του εικονοστασίου. Το ξύλινο ανοιχτό καμπαναριό και το ξύλινο κάλυμμα της οροφής προσφέρουν επίσης ένα ιδιαίτερο θέαμα.



Η εκκλησία ανακαινίζεται τακτικά και έτσι συντηρείται, αν και σήμερα φιλοξενεί μόνο λίγες τακτικές λειτουργίες. Η συντήρηση πραγματοποιείται από τον δήμο της πόλης Gmünd in Kärnten επειδή, τον 19ο αιώνα, οι εκπρόσωποι της κοινότητας δεσμεύτηκαν με -ένα δεσμευτικό- έγγραφο να διατηρήσουν την εκκλησία για πάντα.

Πηγη https://3otiko.blogspot.com

 

[maik900]

Το μυστήριο της γέφυρας Overtoun στη Σκωτία που αυτοκτονούν τα σκυλιά​

Τουλάχιστον 300 σκυλιά έχουν πηδήξει από τη γέφυρα Overtoun στο Ντάμπαρτον της Σκωτίας και οι ντόπιοι πιστεύουν ότι φταίει η παραφυσική δραστηριότητα.

Από τη δεκαετία του 1960, η γέφυρα Overtoun στο Ντάμπαρτον της Σκωτίας είναι ένα μυστηριώδες μέρος "αυτοκτονιών σκύλων", όπως λένε οι ντόπιοι.

Σύμφωνα με τους New York Times, ντόπιοι ερευνητές υπολογίζουν ότι τουλάχιστον 300 σκυλιά έχουν πηδήξει από τη γέφυρα, ενώ τα τοπικά ταμπλόιντ αναφέρουν ότι ο αριθμός πλησιάζει τα 600. Συνολικά, περίπου 50 σκυλιά έχουν όντως πεθάνει ως αποτέλεσμα αυτών των ανεξήγητων αλμάτων από τη γέφυρα. Αυτό το απόκοσμο, θλιβερό φαινόμενο έχει αποφέρει στο μέρος το παρατσούκλι "Γέφυρα των αυτοκτονιών σκύλων".

Η ιστορία της γέφυρας Overtoun


To Overtoun House

Αρχικά, το μέρος ήταν γνωστό ως Overtoun Farm και εκεί βρισκόταν αυτό που σήμερα είναι ο επίσημος κήπος. Το 1859, ο James White απέκτησε την αγροικία για να αποσυρθεί από τη νομική και, μαζί με τον πατέρα και τον θείο του, να μπουν στην επιχείρηση παραγωγής χημικών. Τρία χρόνια αργότερα, έχτισε το Overtoun House.

Όταν το 1884 ο White ο πρεσβύτερος πέθανε, ο γιος του, John White, προσέλαβε τον σχεδιαστή τοπίου Henry Milner για να σχεδιάσει μια γέφυρα και να ενώσει το Overtoun με τον Garshake. Η παλιά γέφυρα Overtoun, όπως είναι σήμερα, είναι μια επέκταση του δρόμου που γειτνιάζει με το Overtoun House.

Εδώ και πολλά χρόνια, η γέφυρα, που ολοκληρώθηκε το 1895, είναι ένα δημοφιλές μέρος για πεζοπορία και ιδιοκτήτες σκύλων, εν μέρει λόγω του περίτεχνου σχεδιασμού και του καταπράσινου τοπίου και στις δύο πλευρές. Από τότε όμως, δεκάδες περιπατητές έχουν αναφέρει περίεργα συμβάντα στα οποία ο σκύλος τους, με κάποιο τρόπο "καταλαμβάνεται" και τρέχει προς τη γέφυρα πριν στα βράχια που έχει 50 πόδια από κάτω.

Κάποιοι μάρτυρες ισχυρίζονται ότι είδαν σκυλιά να σκαρφαλώνουν στον τοίχο της γέφυρας πριν κάνουν το άλμα. Σε πιο ανησυχητικές αναφορές, ορισμένοι είπαν ότι τα σκυλιά που επέζησαν από το πρώτο άλμα, επέστρεψαν στη γέφυρα και προσπάθησαν ξανά.

Το φαινόμενο έχει σοκάρει τους ιδιοκτήτες σκύλων. Πριν από τρία χρόνια, η Lottie MacKinnon περνούσε με το κόλεϊ της, την Bonnie, τη γέφυρα Overtoun. Ξαφνικά, η MacKinnon είπε ότι μπορούσε να αισθανθεί κάτι να αλλάζει στον σκύλο της. "Κάτι την ξεπέρασε μόλις πλησιάσαμε τη γέφυρα. Στην αρχή [η Bonnie] πάγωσε, αλλά μετά κυριεύτηκε από μια περίεργη ενέργεια και έτρεξε και πήδηξε από το στηθαίο". Η Bonnie ήταν μία από τις τυχερές που επέζησαν από το άλμα από τη γέφυρα Overtoun.

Τα τελευταία χρόνια, η MacKinnon δεν είναι η μόνη που έχει δει το σκυλί της να "αλλάζει" ενώ περνάει τη γέφυρα. Το 2011, ο David και η Louise McPhail περνούσαν την γέφυρα με το λαμπραντόρ τους, τη Sophie. Πριν καν η Louise προλάβει να αντιδράσει, η Sophie είχε κάνει το άλμα. "Άρχισα να φωνάζω στον David "η Sophie πήδηξε από τη γέφυρα, πήδηξε από τη γέφυρα!'. Συνέβη τόσο γρήγορα, μέσα σε δευτερόλεπτα".

Οι φαινομενικές αυτοκτονίες σκύλων που πηδούν από τη γέφυρα Overtoun έχει προκαλέσει αρκετή αγωνία στους κατοίκους του Ντάμπαρτον και η σκωτσέζικη εταιρεία για την Πρόληψη της Βαναυσότητας στα Ζώα έστειλε εκπροσώπους για έρευνα. Όμως οι ερευνητές έμειναν άφωνοι καθώς δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι συμβαίνει.

Οι θεωρίες αφθονούν


Οι κάτοικοι του Ντάμπαρτον είναι γνωστοί για τις δεισιδαιμονίες τους, κάτι που βοηθά στην εξήγηση των θεωριών τους για τα σκυλιά που έχουν πηδήξει από τη γέφυρα.

"Μεγαλώσαμε παίζοντας στα χωράφια του Overtoun και πιστεύουμε στα φαντάσματα γιατί όλοι έχουμε δει ή αισθανθεί πνεύματα εδώ", είπε ένας ντόπιος.

Πολλοί ντόπιοι είναι πεπεισμένοι ότι η δύναμη πίσω από το φαινόμενο είναι παραφυσική. Ο τοπικός μύθος λέει ότι η Λευκή Κυρία του Overtoun, που πιστεύεται ότι είναι το φάντασμα της θλιμμένης χήρας του πρώην ιδιοκτήτη του μέρους John White, το έχει στοιχειώσει μέχρι σήμερα. Οι ντόπιοι έχουν μιλήσει για θεάσεις φαντασμάτων στα παράθυρα και γύρω από τους χώρους, και ορισμένοι πιστεύουν ότι είναι πιθανό να αναγκάζει τους σκύλους να πεθάνουν.

Άλλοι εικάζουν ότι η αιτία πίσω από τις παράξενες συμπεριφορές των σκύλων είναι πολύ πιο λογική.


Ερευνητές και ειδικοί σε ζώα που γνωρίζουν την υπόθεση της γέφυρας Overtoun έχουν προτείνει ότι τα σκυλιά απλώς έλκονται από τις έντονες μυρωδιές που αναδύουν τα θηλαστικά που ζουν στο καταπράσινο φαράγγι κάτω από τη γέφυρα. Αυτή η θεωρία υποστηρίζεται από το γεγονός ότι οι σκύλοι έχουν απίστευτα δυνατή όσφρηση, αλλά όχι καλή όραση -σε σχέση με τον άνθρωπο.

Τα σκυλιά μπορούν να μυρίσουν περίπου 100.000 φορές καλύτερα από τους ανθρώπους και είναι γνωστό ότι έλκονται από διάφορες έντονες μυρωδιές. Αυτό πιθανώς εξηγεί γιατί, συχνά, τα σκυλιά φέρνουν, με καλή διάθεση, στους ιδιοκτήτες τους "δώρα" έκπληξη -σκουπίδια, πτώματα νεκρών ζώων και, μερικές φορές, ακόμη και περιττώματα. Οι επιστήμονες και οι βιολόγοι πιστεύουν ότι οι σκύλοι ενεργούν με αυτόν τον τρόπο ώστε να μπορούν να καλύψουν τη δική τους μυρωδιά. Αυτό θυμίζει τον βιολογικό πρόγονό τους, τον λύκο. Είναι γνωστό ότι οι λύκοι κυλιούνται σε υπολείμματα νεκρών ζώων πριν κυνηγήσουν για να καλύψουν τη μυρωδιά τους και να τρέξουν προς το θήραμά τους. Ουσιαστικά, είναι ένστικτο επιβίωσης.

Ο Δρ Ντέιβιντ Σαντς, ένας ειδικός στην συμπεριφορά των ζώων, κλήθηκε από το συμβούλιο του Ντάμπαρτον για να διερευνήσει την αιτία, συμφώνησε με την θεωρεία και επιπλέον πρότεινε ότι τα άλματα των σκύλων μπορεί να έχει να κάνει με τη διαφορά στην οπτική γωνία μεταξύ σκύλων και ανθρώπων. "Ο κόσμος τους είναι διαφορετικός από τον δικό μας. Είμαστε ψηλοί. Έτσι έχουμε μια πολύ μεγαλύτερη προοπτική του περιβάλλοντος. Τα σκυλιά έχουν πολύ χαμηλό επίπεδο προοπτικής".

"Το ερώτημα είναι γιατί αυτή η γέφυρα; Γιατί, απ' όλες τις γέφυρες που υπάρχουν στην χώρα, η γέφυρα Overtoun; Μπορεί αυτό το μέρος να έχει αυτή τη μοναδική συνταγή της άγριας ζωής, της δομής, του αριθμού των σκύλων που την διασχίζουν", είπε ο Δρ Σαντς. "Και ίσως αυτό είναι αρκετό για να γίνει αυτή η γέφυρα μοναδική".

Όποια και αν είναι η αιτία, η γέφυρα Overtoun συνεχίζει να είναι hotspot για τους σκύλους. Μάλιστα, ένα μέλος του τοπικού συμβουλίου κάλεσε το Συμβούλιο του Ντάμπαρτον να τοποθετήσει προειδοποιητικές πινακίδες γύρω από την περιοχή της γέφυρας, με την ελπίδα να περιοριστεί αυτή η παράξενη και μακάβρια τάση.

Πηγη https://3otiko.blogspot.com

 

[maik900]

Έπεσε από τα 14.500 πόδια και σώθηκε από μυρμήγκια​

Ο λόγος που συνέβη αυτό​

Υπάρχουν άνθρωποι που τους αρέσει η αδρεναλίνη, που ζουν στα άκρα και συνεχώς προσπαθούν να βρίσκουν ευκαιρία για να το κάνουν. Το να πέσεις από τα 14.500 πόδια σίγουρα είναι μέσα σε αυτές της δραστηριότητες.​

Το skydiving είναι μια δραστηριότητα κομμένη και ραμμένη σε ανθρώπους που αναζητούν την έκρηξη αδρεναλίνης και την περιπέτεια. Το να πέφτεις από ένα αεροπλάνο με περίπου 200 χιλιόμετρα την ώρα ωστόσο, πολλές φορές θεωρείται πιο ασφαλές από το να οδηγείς αυτοκίνητο.
Το 2012, μόλις 19 άνθρωποι είχαν δυστύχημα με αλεξίπτωτο, ενώ 34.000 πέθαναν σε τροχαία. Οι λόγοι που μπορεί να γίνει ένα δυστύχημα είναι αρκετοί, να μην ανοίξει το αλεξίπτωτο, να ανοίξει σε χαμηλό ύψος, προσγείωση σε κακό έδαφος κ.α. Τις περισσότερες φορές πρόκειται για ανθρώπινο λάθος.
Αν πέσει κάποιος από τα 14.500 πόδια με 200 χιλιόμετρα την ώρα, σίγουρα θα πεθάνει στη σύγκρουση. Όχι όμως η Joan Murray. Το 1999, η 47χρονη τότε Joan είχε αγάπη στην οικογένειά της, στη δουλειά της ως τραπεζικός και στο νέο της χόμπι, το skydiving. Στις 25 Σεπτεμβρίου ταξίδεψε μια ώρα και ετοιμάστηκε για την πτώση.
Όταν το αεροπλάνο έφτασε στο σωστό ύψος, περίμενε το σινιάλο για να πηδήξει. Όταν πήδηξε για 45 δευτερόλεπτα ένιωθε τον αέρα στο πρόσωπό της και το ευχαριστιόταν όσο τίποτα άλλο. Όταν όμως πήγε να ανοίξει το αλεξίπτωτο, εκείνο δεν άνοιξε.
Έπρεπε να σκεφτεί γρήγορα. Το είχε κάνει άλλωστε 35 ακόμα φορές, οπότε δεν ήταν νέα σε όλο αυτό. Το εφεδρικό αλεξίπτωτο άνοιξε και αρχικά η ταχύτητα μειώθηκε, αλλά ξαφνικά άρχισε στριφογυρίζει. Τα σχοινιά μπλέχτηκαν και αυξήθηκε και πάλι η ταχύτητα της πτώσης.
Στα 700 πόδια το αλεξίπτωτο είχε αχρηστευτεί εντελώς και έπεφτε με ταχύτητα περίπου 125 χιλιομέτρων. Όταν έπεσε οι διασώστες έτρεξαν αμέσως στο σημείο και την πήγαν στο νοσοκομείο. Κανένας δεν πίστευε ότι θα γλιτώσει. Η δεξιά τς πλευρά είχε διαλυθεί. Οι γιατροί δεν πίστευαν πως ζούσε ακόμα, αλλά κατά τη διάρκεια της νοσηλείας παρατήρησαν μερικά μικρά φουσκώματα σε όλο της το σώμα.
Κάποια στιγμή κατάλαβαν πως ήταν δαγκώματα από μυρμήγκια της φωτιάς. Όταν η Joan προσγειώθηκε, έπεσε πάνω σε μια φωλιά και την δάγκωσαν 200 φορές. Μπορεί αυτό να το θεωρήσετε ως έναν περαιτέρω τραυματισμό, αλλά τα μυρμήγκια της έσωσαν την ζωή.

Τα μυρμήγκια της φωτιάς έχουν ένα δηλητήριο που ονομάζεται σολενοψίνη. Όταν τα μυρμήγκια συνέχιζαν να την δαγκώνουν, το δηλητήριο ερέθισε το νευρικό της σύστημα και η καρδιά της συνέχισε να χτυπά.
Η Joan παρέμεινε σε κώμα για δυο εβδομάδες, αλλά κατάφερε να συνέλθει εντελώς μετά από 20 εγχειρήσεις και 17 μεταγγίσεις αίματος. Έκανε φυσιοθεραπείες και όταν έφυγε από το νοσοκομείο, μπόρεσε να περπατήσει από το αναπηρικό καροτσάκι μέχρι το αυτοκίνητο της.
Απέρριψε το δικαίωμα που είχε να καταγραφεί με ποσοστό αναπηρίας και συνέχισε να δουλεύει στην τράπεζα. Και το πιο παράξενο ήταν, ότι θέλησε να ξανακάνει skydiving. Το 2001, λίγο μετά που επέστρεψε στην δουλειά, έκανε την 37η πτώση της. Όταν την ρώτησαν πως ένιωσε, εκείνη απάτησε «Ήταν τέλεια»…

Πηγη www.e-radio.gr

 

[giamar]

Έπεσε από τα 14.500 πόδια και σώθηκε από μυρμήγκια​

Ο λόγος που συνέβη αυτό​

Υπάρχουν άνθρωποι που τους αρέσει η αδρεναλίνη, που ζουν στα άκρα και συνεχώς προσπαθούν να βρίσκουν ευκαιρία για να το κάνουν. Το να πέσεις από τα 14.500 πόδια σίγουρα είναι μέσα σε αυτές της δραστηριότητες.​

Το skydiving είναι μια δραστηριότητα κομμένη και ραμμένη σε ανθρώπους που αναζητούν την έκρηξη αδρεναλίνης και την περιπέτεια. Το να πέφτεις από ένα αεροπλάνο με περίπου 200 χιλιόμετρα την ώρα ωστόσο, πολλές φορές θεωρείται πιο ασφαλές από το να οδηγείς αυτοκίνητο.
Το 2012, μόλις 19 άνθρωποι είχαν δυστύχημα με αλεξίπτωτο, ενώ 34.000 πέθαναν σε τροχαία. Οι λόγοι που μπορεί να γίνει ένα δυστύχημα είναι αρκετοί, να μην ανοίξει το αλεξίπτωτο, να ανοίξει σε χαμηλό ύψος, προσγείωση σε κακό έδαφος κ.α. Τις περισσότερες φορές πρόκειται για ανθρώπινο λάθος.
Αν πέσει κάποιος από τα 14.500 πόδια με 200 χιλιόμετρα την ώρα, σίγουρα θα πεθάνει στη σύγκρουση. Όχι όμως η Joan Murray. Το 1999, η 47χρονη τότε Joan είχε αγάπη στην οικογένειά της, στη δουλειά της ως τραπεζικός και στο νέο της χόμπι, το skydiving. Στις 25 Σεπτεμβρίου ταξίδεψε μια ώρα και ετοιμάστηκε για την πτώση.
Όταν το αεροπλάνο έφτασε στο σωστό ύψος, περίμενε το σινιάλο για να πηδήξει. Όταν πήδηξε για 45 δευτερόλεπτα ένιωθε τον αέρα στο πρόσωπό της και το ευχαριστιόταν όσο τίποτα άλλο. Όταν όμως πήγε να ανοίξει το αλεξίπτωτο, εκείνο δεν άνοιξε.
Έπρεπε να σκεφτεί γρήγορα. Το είχε κάνει άλλωστε 35 ακόμα φορές, οπότε δεν ήταν νέα σε όλο αυτό. Το εφεδρικό αλεξίπτωτο άνοιξε και αρχικά η ταχύτητα μειώθηκε, αλλά ξαφνικά άρχισε στριφογυρίζει. Τα σχοινιά μπλέχτηκαν και αυξήθηκε και πάλι η ταχύτητα της πτώσης.
Στα 700 πόδια το αλεξίπτωτο είχε αχρηστευτεί εντελώς και έπεφτε με ταχύτητα περίπου 125 χιλιομέτρων. Όταν έπεσε οι διασώστες έτρεξαν αμέσως στο σημείο και την πήγαν στο νοσοκομείο. Κανένας δεν πίστευε ότι θα γλιτώσει. Η δεξιά τς πλευρά είχε διαλυθεί. Οι γιατροί δεν πίστευαν πως ζούσε ακόμα, αλλά κατά τη διάρκεια της νοσηλείας παρατήρησαν μερικά μικρά φουσκώματα σε όλο της το σώμα.
Κάποια στιγμή κατάλαβαν πως ήταν δαγκώματα από μυρμήγκια της φωτιάς. Όταν η Joan προσγειώθηκε, έπεσε πάνω σε μια φωλιά και την δάγκωσαν 200 φορές. Μπορεί αυτό να το θεωρήσετε ως έναν περαιτέρω τραυματισμό, αλλά τα μυρμήγκια της έσωσαν την ζωή.

Τα μυρμήγκια της φωτιάς έχουν ένα δηλητήριο που ονομάζεται σολενοψίνη. Όταν τα μυρμήγκια συνέχιζαν να την δαγκώνουν, το δηλητήριο ερέθισε το νευρικό της σύστημα και η καρδιά της συνέχισε να χτυπά.
Η Joan παρέμεινε σε κώμα για δυο εβδομάδες, αλλά κατάφερε να συνέλθει εντελώς μετά από 20 εγχειρήσεις και 17 μεταγγίσεις αίματος. Έκανε φυσιοθεραπείες και όταν έφυγε από το νοσοκομείο, μπόρεσε να περπατήσει από το αναπηρικό καροτσάκι μέχρι το αυτοκίνητο της.
Απέρριψε το δικαίωμα που είχε να καταγραφεί με ποσοστό αναπηρίας και συνέχισε να δουλεύει στην τράπεζα. Και το πιο παράξενο ήταν, ότι θέλησε να ξανακάνει skydiving. Το 2001, λίγο μετά που επέστρεψε στην δουλειά, έκανε την 37η πτώση της. Όταν την ρώτησαν πως ένιωσε, εκείνη απάτησε «Ήταν τέλεια»…

Πηγη www.e-radio.gr

Μάηκ Φαντάζεσαι να την έχεις πεθερά αυτην ;

 

[maik900]

Οι Ιπτάμενοι Άντρες και τα Ιπτάμενα Γαϊδούρια τους: Οι τολμηροί σόουμαν της Αγγλίας του 18ου αιώνα​

Γκραβούρα του William Hogarth (1733/34) με έναν σόουμαν στην οποία φαίνεται (πάνω δεξιά) ένας άνδρας (πιθανώς ο Cadman) που «πετάει» από το καμπαναριό μιας εκκλησίας

Τον Δεκέμβριο του 1733, η Newcastle Courant μετέφερε τη σύντομη αλλά αξιοσημείωτη ιστορία ενός σόουμαν γνωστού ως "The Flying Man":

"14 Δεκεμβρίου. Εκείνη τη νύχτα [πριν από επτά νύχτες], ο Flying Man πέταξε από την κορυφή του Κάστρου στο Bailey-Gate, και μετά έριξε τον γάιδαρό του προς τα κάτω, και συνέβησαν αρκετά ατυχήματα από την απροσεξία των ανθρώπων που δεν έφυγαν από κάτω, όταν δόθηκε μια πολύ μεγάλη και έγκαιρη προειδοποίηση. Γιατί τα βάρη που είχε στα πόδια του γκρέμισαν αρκετούς, γέμισαν μώλωπες άλλους με βίαιο τρόπο και σκότωσαν ένα κορίτσι επιτόπου".

Ο Ιπτάμενος Άντρας ήταν ένας σόουμαν που περιόδευσε στην Αγγλία δίνοντας παραστάσεις ολισθαίνοντας σε σχοινί αψηφώντας τον θάνατο. Έδενε το σχοινί του από ένα καμπαναριό ενός μεταξύ δύο ψηλών σημείων -τον πύργο ενός κάστρου και το καμπαναριό της εκκλησίας- και έκανε διάφορα ακροβατικά, ενώ τον παρακολουθούσαν τα πλήθη, που συχνά αριθμούσαν χιλιάδες κόσμου. Έπειτα ανέβαινε στο σχοινί και, φορώντας ένα αυλακωτό ξύλινο θώρακα, "πετούσε" προς τα κάτω -ενώ πυροβολούσε με πιστόλια και χτυπούσε ένα τύμπανο ή έπαιζε μια τρομπέτα- καθώς τον ακολουθούσε ένας πίδακας καπνού. Ταυτόχρονα, κάποιος σύντροφός του τριγυρνούσε στο πλήθος και μάζευε χρήματα σε ένα καπέλο.

Ο πιο διάσημος Ιπτάμενος Άντρας της Βρετανίας ήταν ο Robert Cadman (ή Kidman), γνωστός ως "ο διάσημος Ίκαρος του Σχοινιού". Πιθανότατα γεννημένος στο Shropshire γύρω στο 1712, ο Cadman ζητούσε την άδεια για να "πετάξει" από ψηλά κτίρια, προσφέροντας να επισκευάσει τα καμπαναριά και τους ανεμοδείκτες ενώ βρισκόταν εκεί πάνω. Ίσως, ο Ιπτάμενος Άντρας που περιγράφει η Newcastle Courant να ήταν ο Cadman, αν και είχε αρκετούς μιμητές. Ο σόουμαν ήταν ενεργός -τουλάχιστον- από το 1733 μέχρι τον Φεβρουάριο του '40, όταν σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια μιας παράστασης στο St Mary's Chuch στο Shrewsbury. Το σχοινί του κόπηκε και έπεσε από μεγάλο ύψος μπροστά στα μάτια χιλιάδων θεατών.

Ένας άλλος διάσημος σόουμαν του είδους ήταν ο Thomas Pelling, αλλά, τον Δεκέμβριο του '33, δε θα μπορούσε να είχε εμφανιστεί στο Νιουκάστλ επειδή είχε σκοτωθεί τον προηγούμενο Απρίλιο. Ο Pelling, από το Λίνκολνσαϊρ, πέθανε όταν χτύπησε στον πύργο μιας εκκλησίας σε ένα χωριό κοντά στο Γιόρκ στην προσπάθειά του να "πετάξει" από το καμπαναριό του. Τον έθαψαν εκεί που πέθανε και με δημόσια συνδρομή στήθηκε ένα πέτρινο μνημείο στον τοίχο της εκκλησίας. Πρόσφατα, το χωριό τίμησε τον Pelling με ένα νέο μνημείο και το "Flying Man Festival".

Τον Μάιο του '33, λίγους μήνες πριν από την παράσταση στο κάστρο του Νιουκάστλ, ένας "διάσημος Ιπτάμενος Άντρας" (πιθανόν ο Cadman) πέταξε από το Κάστρο του Εδιμβούργου στην αγορά Grass Market. Ενώ έκανε τα κόλπα του στο σχοινί, κουράστηκε και παρακάλεσε τον προμηθευτή του κάστρου να του πάει ένα μπουκάλι μπίρα. Εκείνος αρνήθηκε και ο Ιπτάμενος έπρεπε να ολοκληρώσει την παράστασή του με στεγνό λαρύγγι.

Για το περιστατικό στο Νιουκάστλ, υπάρχουν λίγες λεπτομέρειες για τον Ιπτάμενο Άντρα και για το κορίτσι που σκοτώθηκε επί τόπου. Η ιστορία επαναλήφθηκε και σε άλλες εφημερίδες σε όλη τη χώρα, και τους επόμενους αιώνες σε διάφορους ιστορικούς τόμους, αλλά δεν επεκτάθηκε ποτέ.

Υπάρχουν πολλές ιστορίες για τους Ιπτάμενους Άντρες που κατέστρεψαν καμπαναριά εκκλησιών, που έσπασαν το λαιμό τους ή τους ακρωτηρίασαν και τα δύο πόδια μετά από τρομερά ατυχήματα. Ο θάνατος του Cadman το 1740 φαίνεται να ήταν το τέλος της σύντομης εποχής αυτών των σόουμαν.

Πηγη www.e-radio.gr

 

[maik900]

Το 80 χρόνων μυστήριο ενός αερόπλοιου του πολεμικού ναυτικού των ΗΠΑ​

Τον Αύγουστο του 1942, το αερόπλοιο L-8 του πολεμικού ναυτικού των ΗΠΑ επέστρεφε από μια περιπολία στην ακτή της Καλιφόρνια για ιαπωνικά υποβρύχια. Όμως τα δύο άτομα του πληρώματός του δεν βρέθηκαν πουθενά.


Ξεκίνησε ως μια αποστολή ρουτίνας επιτήρησης τους πρώτους μήνες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και κατέληξε σε ένα μυστήριο που παραμένει άλυτο μετά από οκτώ δεκαετίες.

Στις 6 το πρωί τις 16 Αυγούστου του 1942, το αεροπλάνο L-8 του πολεμικού ναυτικού των ΗΠΑ απογειώθηκε από ένα μικρό αεροδρόμιο στο Treasure Island, ένα τεχνητό νησί που κατασκευάστηκε στον κόλπο του Σαν Φρανσίσκο για μια πρόσφατη παγκόσμια έκθεση. Στο αερόπλοιο επέβαιναν δύο άνδρες: ο υποπλοίαρχος Ernest DeWitt Cody και ο σημαιοφόρος Charles Ellis Adams.

Πέντε ώρες αργότερα, το L-8 συνετρίβη σε ένα δρόμο στην κοντινή πόλη Daly της Καλιφόρνια, ξύνοντας στέγες και ξηλώνοντας ηλεκτροφόρα καλώδια. Τα τοπικά συνεργεία της πυροσβεστικής άφησαν μια φωτιά που έκαιγε στους κοντινούς λόφους για να σπεύσουν στο σημείο, να σβήσουν τυχόν φλόγες και να προσπαθήσουν να σώσουν το πλήρωμά του. Γρήγορα όμως ανακάλυψαν ότι δεν υπήρχε κανένας για να σώσουν. Με κάποιο τρόπο, και οι δύο πιλότοι είχαν εξαφανιστεί.


Σχεδόν αμέσως, οι εφημερίδες έδωσαν στο αερόπλοιο το παρατσούκλι που έχει μέχρι σήμερα, "Ghost Blimp" (αερόπλοιο φάντασμα).



Εκείνη την εποχή, οι ΗΠΑ συμμετείχαν στον πόλεμο για λίγο περισσότερο από οκτώ μήνες. Οι Αμερικανοί ήταν σε επιφυλακή για πιθανές ιαπωνικές επιθέσεις στη Δυτική Ακτή, οπότε, για να παρακολουθούν τα ιαπωνικά υποβρύχια, το Πολεμικό Ναυτικό συγκέντρωσε έναν στόλο από αερόπλοια, όπως ακριβώς έκανε και στην Ανατολική Ακτή για να περιπολεί για γερμανικά υποβρύχια.

Τα περισσότερα από τα αερόπλοια στα οποία βασίστηκε το Πολεμικό Ναυτικό για αυτούς τους σκοπούς ήταν τύπου "blimp". Σε αντίθεση με τα άκαμπτα αερόπλοια με μεταλλικό σκελετό, όπως τα γερμανικά ζέπελιν, αυτά τα αερόπλοια αποτελούνταν από ένα μπαλόνι γεμάτο αέριο -που αποκαλείται "φάκελος"-, με ένα όχημα ελέγχου -την "γόνδολα"- συνδεδεμένο στο κάτω μέρος του. Λόγω της απλότητάς τους, τα blimp μπορούσαν να χειριστούν μικρά πληρώματα, αλλά και να αιωρούνται χωρίς πλήρωμα (όπως φάνηκε με το L-8) εκτός αν ο "φάκελος" τρυπούσε και διέρρεε το αέριο.

"Τα blimp είχαν τις τέλειες επιχειρησιακές δυνατότητες για παράκτιες περιπολίες", λέει ένας ιστορικός της αεροπορίας. "Μπορούσαν να μείνουν στον αέρα για μεγάλες χρονικές περιόδους, να πετούν αργά και σε πολύ χαμηλά υψόμετρα, να αιωρούνται πάνω από στόχους και να λειτουργούν σε συνθήκες χαμηλής ορατότητας και χαμηλών οροφών σύννεφων, κάτι που δεν μπορούσαν να κάνουν τα αεροπλάνα με σταθερές πτέρυγες εκείνη την εποχή".

Το L-8 ήταν ένα αερόπλοιο της Goodyear που είχε κατασκευάσει η γνωστή εταιρεία ελαστικών για διαφημιστικούς σκοπούς. Στις αρχές του 1942, το πήρε το Πολεμικό Ναυτικό μαζί με ακόμη τέσσερα αερόπλοια της ίδιας σειράς L και τα έστειλε στο Moffett Field στην κομητεία Σάντα Κλάρα της Καλιφόρνια, όπου βρισκόντουσαν ήδη πολλά τεράστια υπόστεγα αερόπλοιων. Άλλα αερόπλοια της σειράς L πήγαν στο Lakehurst του Νιου Τζέρσι, εκεί που καταστράφηκε το 1937 στο ζέπελιν Hindenburg.

Ο Cody και ο Adams ήταν και οι δύο έμπειροι πιλότοι αερόπλοιων. Ο 27χρονος Κόντι είχε αποφοιτήσει από τη Ναυτική Ακαδημία το 1938. Ο 34χρονος Άνταμς ήταν στο Πολεμικό Ναυτικό για πάνω από μια δεκαετία και πρόσφατα αναβαθμίστηκε σε αξιωματικό. Είχε ήδη επιζήσει από μια διάσημη καταστροφή αερόπλοιου: τη συντριβή και τη βύθιση του U.S.S. Macon στα ανοιχτά της Καλιφόρνια το 1935.

Ένας τρίτος άνδρας, ο βοηθός μηχανικού James Riley Hill, επέβαινε για λίγο, αλλά ο Κόντι τον διέταξε να φύγει λίγο πριν το L-8 φύγει από το Treasure Island. Ο Χιλ πίστευε ότι ο Κόντι ανησυχούσε για το πρόσθετο βάρος.

Η πρώτη μιάμιση ώρα της πτήσης φαίνεται να ήταν χωρίς προβλήματα. Στις 7:50, οι άνδρες ανέφεραν ότι είχαν εντοπίσει μια πετρελαιοκηλίδα στο νερό -πιθανή ένδειξη υποβρυχίου- και την ερευνούσαν. Ήταν η τελευταία φορά που τους άκουσε κάποιος.

Ανησυχώντας όταν το L-8 απέτυχε να αναφέρει, το Πολεμικό Ναυτικό έστειλε αεροπλάνα για να το ψάξει. Οι φόβοι αμβλύνθηκαν όταν μια κοντινή στρατιωτική βάση ανέφερε ότι το αερόπλοιο είχε προσγειωθεί εκεί και οι δύο πιλότοι είχαν βγει -είδηση που σύντομα αποδείχτηκε ψευδής.


Το L-8 συνετρίβη σε έναν δρόμο στο Daly City της Καλιφόρνια, γύρω στις 11 π.μ. στις 16 Αυγούστου 1942

Αντ 'αυτού, το αερόπλοιο είχε ακουμπήσει σε μια παραλία περίπου ένα μίλι μακριά. Οι περαστικοί είπαν ότι δεν υπήρχε κανείς πάνω του. Αρκετοί από αυτούς προσπάθησαν να το συγκρατήσουν, αλλά σηκώθηκε ξανά και άρχισε να κινείται προς την πόλη Daly.

Οι διασώστες της αστυνομίας και της πυροσβεστικής στην πόλη Daly βρήκαν την πόρτα του οχήματος ελέγχου ανοιχτή, χωρίς όμως σημάδια πυρκαγιάς ή άλλης ζημιάς. Ο ασύρματός του λειτουργούσε και τα αλεξίπτωτα των δύο ανδρών ήταν ανέγγιχτα. Έλειπε μόνο ένα από τα ανθυποβρυχιακά φορτία που μετέφερε συνήθως, αλλά και αυτό βρέθηκε σύντομα σε ένα κοντινό γήπεδο γκολφ. Εκτός από τους δύο άντρες, τα μόνα που έλειπαν ήταν τα σωσίβια τους, γνωστά με το παρατσούκλι "Mae West" από το πλούσιο στήθος της ηθοποιού και κωμικού. Αυτό όμως δεν προκάλεσε έκπληξη, καθώς ήταν συνήθης πρακτική των πιλότων να φορούν τα σωσίβια τους κατά την πτήση.

Συνεχιζεται.....

 

[maik900]

Το 80 χρόνων μυστήριο ενός αερόπλοιου του πολεμικού ναυτικού των ΗΠΑ​

Όσο οι ερευνητές έψαχναν περισσότερο, τόσο μεγάλωνε και το μυστήριο. Εκείνη την ημέρα, στα νερά ανοιχτά του Σαν Φρανσίσκο υπήρχαν ψαρόβαρκες, καθώς και πλοία του Πολεμικού Ναυτικού και της Ακτοφυλακής, οπότε, πολλοί άνθρωποι είδαν το αερόπλοιο. Σύμφωνα με μαρτυρίες που συγκέντρωσαν οι ερευνητές, το πλήρωμα είχε ρίξει δύο φωτοβολίδες καπνού πάνω από την πετρελαιοκηλίδα για να σημειώσει τη θέση της και στη συνέχεια ανέβηκε σε μεγαλύτερο υψόμετρο. Ένα διερχόμενο υδροπλάνο Clipper της Pan Am το παρατήρησε και ένα αεροπλάνο έρευνας το εντόπισε στα 2.000 πόδια, διπλάσιο από αυτό που πετούσε συνήθως, πριν χαθεί κάτω από τα σύννεφα.

Εν τω μεταξύ, στο έδαφος, εκατοντάδες παρευρισκόμενοι παρακολούθησαν το αερόπλοιο που ξεφούσκωνε συνεχώς καθώς κινούνταν στον ουρανό. Αργότερα, κάποιος περιέγραψε ότι έμοιαζε με "μεγάλο σπασμένο κλαδί". Κάποιοι άλλοι τράβηξαν φωτογραφίες, τις οποίες η αστυνομία έκανε ό,τι μπορούσε για να κατασχέσει.

Όπως συμβαίνει συχνά, οι μάρτυρες είχαν αντικρουόμενες μαρτυρίες. Κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι δεν είδαν κανέναν πάνω του. Μια γυναίκα που έκανε ιππασία στην περιοχή είπε ότι είχε χρησιμοποιήσει κιάλια και εντόπισε, όχι δύο, αλλά τρεις άνδρες. Άλλοι ανέφεραν ότι είδαν άνδρες να πέφτουν με αλεξίπτωτο.

Για μέρες, το Πολεμικό Ναυτικό συνέχισε να ερευνά τα νερά ανοιχτά του Σαν Φρανσίσκο. Μια αισιόδοξη θεωρία ήταν ότι ο Κόντι και ο Άνταμς είχαν περισυλλεχθεί από κάποιο πλοίο που δεν κατάφερε να αναφέρει τη διάσωσή τους επειδή διατηρούσε σιγή ασυρμάτου. Δεν βρέθηκε όμως ποτέ κανένα ίχνος, ούτε από τους δύο άντρες, ούτε από τα σωσίβια τους.


Το L-8 παραδίδει εξαρτήματα στο αεροπλανοφόρο U.S.S. Hornet τον Απρίλιο του 1942


Αμέσως μετά την καταστροφή και για τις επόμενες δεκαετίες, προέκυψαν πολυάριθμες θεωρίες. Οι άνδρες είχαν συλληφθεί από τους Ιάπωνες. Είχαν αυτομολήσει. Είχαν δολοφονηθεί από λαθρεπιβάτη. Μάλωσαν για μια γυναίκα και σκοτώθηκαν. Είχαν απαχθεί από εξωγήινους.

Σήμερα, πολλοί ειδικοί συμφωνούν με την θεωρία ότι απλώς έπεσαν από το αερόπλοιο, πιθανώς όταν ο ένας πήγε να επισκευάσει κάτι εκτός του σκάφους και έχασε τα πατήματά του, ακολουθούμενος από τον άλλο άνδρα που προσπάθησε να τον σώσει και επίσης έπεσε. Το Πολεμικό Ναυτικό ευνόησε και αυτή την εξήγηση, αλλά παραδέχτηκε ότι ήταν απλώς "θέμα εικασιών".

Άλλοι έχουν προτείνει ότι ο ένας έπεσε από το αερόπλοιο και ο άλλος πήδηξε στη θάλασσα για να τον βοηθήσει. Κάποιοι απορρίπτουν αυτή την ιδέα. "Είναι πιθανό και οι δύο αξιωματικοί να έπεσαν κατά λάθος στον ωκεανό. Αν όμως έπεφτε ο ένας κατά λάθος, ο άλλος θα παρέμενε στον ασύρματο (ήταν λειτουργικός) για βοήθεια και... θα σημείωνε την τοποθεσία πού έπεσε ο σύντροφός του. Υπάρχει ένα καλά ριζωμένο ένστικτο σε οποιονδήποτε στο Πολεμικό Ναυτικό να μην εγκαταλείψει το πλοίο του εκτός αν είναι απολύτως απαραίτητο", σημειώνει ο ιστορικός αεροπλοΐας.

"'Μην εγκαταλείπεις το πλοίο' είναι το ανεπίσημο σύνθημα του Ναυτικού των ΗΠΑ", προσθέτει.


Το όχημα ελέγχου του L-8

Μετά την επισκευή, το L-8 επέστρεψε σε υπηρεσία στο Πολεμικό Ναυτικό. Μετά τον πόλεμο, επέστρεψε στην Goodyear, όπου το όχημα ελέγχου έγινε τελικά μέρος του Goodyear Blimp America. Όταν το εν λόγω αερόπλοιο αποσύρθηκε το 1982, το όχημα μεταφέρθηκε στο Εθνικό Ναυτικό Μουσείο Αεροπορίας στην Pensacola της Φλόριντα, όπου εκτίθεται.

Πηγη https://3otiko.blogspot.com

 

[maik900]

Τι έγινε όταν ένας επιχειρηματίας προσέλαβε έναν εκτελεστή, ο οποίος προσέλαβε έναν εκτελεστή, ο οποίος προσέλαβε έναν εκτελεστή...​

Και εκείνος άλλον, κι άλλον...​

​

Μια τρελή ιστορία ξεκίνησε στην Κίνα τον Οκτώβριο του 2013 και ολοκληρώθηκε αρκετά χρόνια μετά, ευτυχώς χωρίς ανθρώπινες απώλειες. Έξι άτομα βέβαια βρέθηκαν στη φυλακή. Ένας επιχειρηματίας και πέντε πληρωμένοι εκτελεστές.​

Ο Tan Youhui, επιχειρηματίας στον κλάδο των ακινήτων, προσέλαβε τον Xi Guangan, για να σκοτώσει τον μεγαλύτερο ανταγωνιστή του, Wei Mou. Του προσέφερε 2 εκατομμύρια γουαν, ή αν προτιμάτε 282 χιλιάδες ευρώ.
Ο Guangan δέχθηκε και πήρε τα χρήματα, αλλά δεν έκανε την εκτέλεση. Αντ’ αυτού προσέλαβε έναν άλλον εκτελεστή για να σκοτώσει τον ανταγωνιστή, με τα μισά λεφτά από αυτά που είχε πάρει. Δηλαδή 141 χιλιάδες δολάρια.
Αλλά η αλυσίδα δεν σταμάτησε εκεί. Ο δεύτερος εκτελεστής προσέλαβε έναν τρίτο για να κάνει τον φόνο, δίνοντάς 270 χιλιάδες γουαν μπροστά και άλλα 500 χιλιάδες, όταν έκανε την δουλειά. Το ίδιο όμως έκανε και αυτός, δίνοντας σε έναν τέταρτο εκτελεστή 200 χιλιάδες μπροστά και 500 χιλιάδες μετά την εκτέλεση.
Η αλυσίδα σταμάτησε στον 5ο εκτελεστή κατά σειρά. Ο Ling Xiansi συμφώνησε να κάνει τη δουλειά έναντι 100 χιλιάδων γουαν. Περίπου δηλαδή 28 χιλιάδες δολάρια. Αλλά ο Liang δεν βρήκε άλλον εκτελεστή όπως οι προηγούμενοι. Συναντήθηκε με το «θύμα» Wei Mou και του είπε ότι βρίσκεται στο στόχαστρο, προτείνοντάς του να σκηνοθετήσει τον θάνατό του αντί να τον σκοτώσει.
Μάλιστα τον βοήθησε τελικά να το κάνει. Φωτογραφίες τον έδειχναν δεμένο και φιμωμένο, με τον Ling να τις στέλνει στον άνθρωπο που τον προσέλαβε. Ο ένας εκτελεστής, έστελνε τις φωτογραφίες στον άλλον, μέχρι που έφτασαν στα χέρια του Tan.
Ωστόσο, η αστυνομία είχε ήδη ειδοποιηθεί. Λίγα χρόνια αργότερα, ο Tan καταδικάστηκε σε πέντε χρόνια φυλάκισης, ενώ οι πέντε εκτελεστές που προσέλαβε καταδικάστηκαν ανάμεσα σε δυο και τέσσερα χρόνια. Η αλυσίδα εκτελεστών έσπασε και κανείς δεν εκτελέστηκε εν τέλει.

 

[maik900]

Αυτό είναι το πιο στοιχειωμένο νησί του κόσμου​

Είναι γεμάτο περίεργα μεταφυσικά φαινόμενα!​

Το νησί Poveglia βρίσκεται στην Ιταλία και συγκεκριμένα κοντά στη Βενετία.​

Λέγεται ότι είναι τόσο απόκοσμο που θα δυσκολευτείς να βρεις έναν Ιταλό πρόθυμο να πατήσει το πόδι του στο νησί, πολλοί ψαράδες δε θα ψαρέψουν καν στην περιοχή γύρω από το Poveglia και ήταν εντελώς απαγορευμένο για τους επισκέπτες για πολλά χρόνια.
Το νησί Poveglia εμφανίζεται για πρώτη φορά στην ιστορική καταγραφή το 421 και κατοικήθηκε έως ότου οι κάτοικοι το εγκατέλειψαν εξαιτίας του πολέμου το 1379. Για περισσότερα από 100 χρόνια ξεκινώντας από το 1776, το νησί χρησιμοποιήθηκε ως σταθμός καραντίνας για όσους έπασχαν από πανώλη και άλλες ασθένειες, και αργότερα ως ψυχιατρείο. Το ψυχιατρείο έκλεισε το 1968 και από τότε το νησί δεν κατοικείται. Λόγω της ιστορίας του, το νησί προβάλλεται συχνά σε εκπομπές με μεταφυσικά θέματα.

"Το νησί των φαντασμάτων"​

Ο μύθος λέει ότι πάνω από 160.000 άνθρωποι κάηκαν εκεί κατά τη διάρκεια του «Μαύρου Θανάτου», της φοβερής πανούκλας. Πολλά έχουν ειπωθεί για το νησί και άλλα τόσα παραμένουν ανεξήγητα μέχρι σήμερα, με τη χειρότερη μοίρα να φαίνεται να το ακολουθεί για αιώνες.
Το 1922 κατασκευάστηκε εκεί ψυχιατρική κλινική. Επικεφαλής ήταν ένας σαδιστής γιατρός, ο οποίος λέγεται ότι διεξήγαγε πειράματα εφαρμόζοντας απαγορευμένες τακτικές και βασάνιζε ασθενείς. Λέγεται, ότι τους υπέβαλε σε λοβοτομές με τρυπάνια και χωρίς την παραμικρή αναισθησία. Ο άνθρωπος αυτός είχε μετατρέψει σε τόπο μαρτυρίου το καμπαναριό της εκκλησίας που είχε χτιστεί στο νησί καθώς μετέφερε εκεί τους ασθενής τους οποίους βασάνιζε δίχως τέλος. Συχνά οι ασθενείς ανέφεραν ότι άκουγαν θορύβους από βασανισμούς και ουρλιαχτά μέσα στη νύχτα. Τελικά, ο ίδιος έβαλε τέλος στη ζωή του πηδώντας από το καμπαναριό της εκκλησίας. Το άσυλο έκλεισε οριστικά το 1968 και από τότε το νησί ερήμωσε.

Η πρόσφατη ιστορία​

Το 1960 ένας ιδιώτης αγνόησε τους θρύλους που συνοδεύουν το νησί και θέλησε να αγοράσει μια μεγάλη έκταση εκεί προκειμένου να χτίσει αφενός το σπίτι του κι αφετέρου να φτιάξει ένα μεγάλο τουριστικό συγκρότημα. Το μεγαλεπήβολο σχέδιο του, όμως, κατέρρευσε κυριολεκτικά μέσα σε μια νύχτα. Το επόμενο πρωί, χωρίς ποτέ ο ίδιος ή κάποιο μέλος της οικογένειας του να δώσει κάποια εξήγηση, εγκατέλειψαν το φρικιαστικό νησί και δεν επέστρεψαν ποτέ ξανά.

 

[maik900]

Τότε που ο Ναπολέων δέχτηκε επίθεση από κουνέλια​

Η ιστορία έχει γράψει ότι η πιο οδυνηρή ήττα του Ναπολέοντα ήρθε στο Βατερλώ. Οκτώ χρόνια νωρίτερα όμως, ο Γάλλος αυτοκράτορας είχε δεχτεί μια επίθεση από μια αμείλικτη ορδή κουνελιών.

Γι' αυτήν την παράξενη ιστορία υπάρχουν δύο εκδοχές. Οι περισσότεροι συμφωνούν ότι συνέβη τον Ιούλιο του 1807, αφότου ο Ναπολέοντας υπέγραψε τις Συνθήκες του Τιλσίτ -οι οποίες τερμάτισαν τον πόλεμο μεταξύ της Γαλλικής και της Ρωσικής Αυτοκρατορικής. Θέλοντας να το γιορτάσει, ο αυτοκράτορας πρότεινε ένα κυνήγι κουνελιού, ζητώντας από τον αρχηγό του επιτελείου του Λουί Αλεξάντρ Μπερτιέ να το πραγματοποιήσει.

Ο Μπερτιέ κανόνισε ένα γεύμα στην ύπαιθρο, κάλεσε μερικούς από τους υψηλόβαθμους αξιωματικούς του στρατού και μάζεψε μερικά κουνέλια. Κάποιοι λένε ότι ο Μπερτιέ μάζεψε κάποιες εκατοντάδες κουνέλια, ενώ άλλοι ισχυρίζονται ότι συγκέντρωσε μέχρι και 3.000. Ότι και να συνέβη, υπήρχαν πολλά κουνέλια και οι άντρες του Μπερτιέ τα έβαλαν σε κλουβιά στις παρυφές ενός χορταριασμένου χωραφιού. Όταν ο Ναπολέων άρχισε να περιφέρεται -συνοδευόμενος από ένοπλους- τα κουνέλια απελευθερώθηκαν από τα κλουβιά τους και το κυνήγι ξεκίνησε.

Όμως συνέβη κάτι περίεργο. Τα κουνέλια δεν έτρεξαν τρομαγμένα αλλά, αντίθετα, εκατοντάδες από αυτά κατευθύνθηκαν προς τον Ναπολέοντα και τους άνδρες του.

Στην αρχή, η ομάδα του Ναπολέοντα γέλασε με το συμβάν. Όταν όμως η επίθεση συνεχίστηκε, η ανησυχία μεγάλωσε. Τα κουνέλια έφθασαν τον αυτοκράτορα τάχιστα, και λέγεται ότι άρχισαν να σκαρφαλώνουν πάνω του. Ο Ναπολέων προσπάθησε να τα διώξει με το καμουτσίκι του, καθώς οι άντρες του προσπαθούσαν να τα διώξουν με μπαστούνια. Οι αμαξάδες άρχισαν να χτυπούν τα μαστίγιά τους για να τρομάξουν τους "επιτιθέμενους". Αυτοί όμως συνέχισαν την επίθεσή τους.

Ο Ναπολέων υποχώρησε και φυγαδεύτηκε στην άμαξά του. Όμως η επίθεση δεν σταμάτησε. Σύμφωνα με τον ιστορικό Ντέιβιντ Τσάντλερ, "η ορδή των κουνελιών χωρίστηκε σε δύο πτέρυγες και ξεχύθηκε στα πλευρά της ομάδας και κατευθύνθηκε προς την αυτοκρατορική άμαξα", ενώ, σύμφωνα με πληροφορίες, κάποια από αυτά πήδηξαν μέσα στην άμαξα.

Η επίθεση σταμάτησε μόνο όταν η άμαξα απομακρύνθηκε. Ο άνθρωπος που κυριαρχούσε στην Ευρώπη δεν τα κατάφερε απέναντι στα κουνέλια.

Η ατυχής έκβαση του κυνηγιού ήταν λάθος του Μπερτιέ. Αντί να χρησιμοποιήσει άγριους λαγούς, αγόρασε ήρεμα κουνέλια από ντόπιους αγρότες, τα οποία, δεν φοβήθηκαν τον αυτοκράτορα και την ομάδα του, αλλά απεναντίας, νόμισαν ότι ήταν η ώρα του φαγητού.

Πηγη https://3otiko.blogspot.com

 

[maik900]

Το απαγορευμένο βιβλίο που γράφτηκε με το αίμα του Σαντάμ Χουσείν​

Ένα θεολογικό παράδοξο​

Βαθιά κάτω από το τζαμί Umm al-Qura στη Βαγδάτη, κλειδωμένο σε ένα μυστικό χρηματοκιβώτιο, βρίσκεται ένα αντικείμενο που δημιουργεί παράδοξο. Είναι τόσο βλάσφημο που ο Ισλαμικός νόμος επιτάσσει την καταστροφή του, αλλά και τόσο ιερό που εν τέλι δεν μπορεί. Αυτό είναι το ματωμένο Κοράνι, ένα αντίγραφο του ιερού βιβλίου του Ισλάμ, γραμμένο με το αίμα του πρώην δικτάτορα του Ιράκ, Σαντάμ Χουσείν.​

Ο Σαντάμ το παρήγγειλε το 1998 για τα 61α γενέθλιά του. Είχε πρόσφατα αγκαλιάσει ξανά την πίστη του στο Ισλάμ, όταν ο γιος του Ουνται γλίτωσε από απόπειρα δολοφονίας δυο χρόνια νωρίτερα. Σε ανακοίνωσή του το 2000, είπε πως ήταν μια προσφορά στο θεό ώστε να τον ευχαριστήσει που τον έχει κρατήσει ασφαλή από όλους τους κινδύνους και τις συνωμοσίες σε όλη τη διάρκεια της πολιτικής του καριέρας.
Για δυο χρόνια, μια νοσοκόμα πήρε συνολικά 27 λίτρα από το αίμα του Σαντάμ ώστε να γραφτεί το βιβλίο. Ο καλλιγράφος που το μετέφερε στο χαρτί το ανακάτευε με χημικά για να το σταθεροποιήσει στα 114 κεφάλαια του βιβλίου. Εκτέθηκε στο τζαμί σε ένα μέρος που άνοιγε μόνο για ειδικούς καλεσμένους.
Από την αρχή προκάλεσε τριγμούς στις τάξεις των κληρικών. Σύμφωνα με τη Σαρία, το ανθρώπινο αίμα θεωρείται ακάθαρτο, μαζί και οτιδήποτε αγγίζει. Το να γράψεις με αίμα το ιερό βιβλίο λοιπόν απαγορεύεται. Ο καλλιγράφος το ήξερε αλλά το έκανε γιατί φοβόταν την τιμωρία από τον Σαντάμ.
Κάποιοι αμφισβήτησαν και την ποσότητα του αίματος που έδωσε ο Σαντάμ, αφού σε όλον τον κόσμο, το μέγιστο που μπορεί να δώσει ένας άνθρωπος σε έναν χρόνο είναι τρία λίτρα. Θα του έπαιρνε δηλαδή τουλάχιστον εννέα χρόνια και όχι δυο, με κάποιους να λένε πως γράφτηκε με αίμα φυλακισμένων.
Το βιβλίο έμεινε στο τζαμί για δυο χρόνια, μέχρι που οι Αμερικανοί κατέλαβαν τη Βαγδάτη. Η κληρικοί του τζαμιού το έκρυψαν σε ένα χρηματοκιβώτιο κάτω από αυτό και φρόντισαν να το συντηρούν. Δεν το δείχνουν ποτέ στους επισκέπτες, αφού οι κληρικοί και οι πολιτικοί διαφωνούν με το τι τελικά να το κάνουν. Ο τρόπος που φτιάχτηκε το κάνει βλάσφημο, αλλά παραμένει ένα Κοράνι, που σύμφωνα με την ισλαμική παράδοση δεν μπορεί να καταστραφεί.
Έτσι δημιουργεί ένα θεολογικό παράδοξο, ενώ πολλοί πολιτικοί φοβούνται ότι οι οπαδοί του Σαντάμ βλέπουν μέσα από αυτό και πολλά ακόμα κειμήλια την επιστροφή στο καθεστώς του δικτάτορα.

 

[maik900]

Η παράξενη μάχη των βατράχων σε μια μικρή πόλη των ΗΠΑ του 1754​

Αν κάποιος βρεθεί στη μικρή πόλη Windham στο ανατολικό Κονέκτικατ των ΗΠΑ θα δει ότι οι κάτοικοί της έχουν μια περίεργη εμμονή με τους βατράχους.


Πολλές τοπικές επιχειρήσεις έχουν πάρει το όνομά τους από βατράχους και έχουν τα συγκεκριμένα αμφίβια στα λογότυπά τους. Παντού υπάρχουν γκράφιτι και αγάλματα βατράχων, μεταξύ των οποίων και τεσσάρων μεγάλων χάλκινων στις τέσσερις γωνίες μιας γέφυρας στον ποταμό Willimantic. Ακόμη και η επίσημη σφραγίδα της πόλης έχει έναν βάτραχο.

Η πηγή αυτής της εμμονής είναι ένα περιστατικό που συνέβη πριν από περισσότερα από 250 χρόνια, σε μια εποχή που οι χίλιοι περίπου άποικοι που κατοικούσαν σε αυτό το μικροσκοπικό χωριό στα σύνορα του Κονέκτικατ ζούσαν σε διαρκή κατάσταση αγωνίας για τυχόν επιθέσεις από τους Ινδιάνους. Καθημερινά, ακούγονταν νέες φήμες για σφαγές και αιματοχυσίες. Η παράνοια ήταν ακραία.



Μια σκοτεινή νύχτα του Ιουνίου του 1754, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, οι κάτοικοι του Windham πετάχτηκαν από τα κρεβάτια τους εξαιτίας άγριων κραυγών που φαινόταν να αντηχούν στους γύρω λόφους. Πολλοί νόμιζαν ότι ήταν επιδρομή Ινδιάνων. Κάποιοι νόμιζαν ότι ήταν οι σάλπιγγες της Ημέρας της Κρίσης. Άλλοι άκουσαν τύμπανα να χτυπούν. Μερικοί τρομοκρατημένοι νόμιζαν ότι άκουγαν ονόματα. Κάποιοι δήλωσαν ότι ένιωθαν τα κρεβάτια τους να δονούνται. Κανείς όμως δεν ήξερε από πού προερχόταν ο ήχος.

Οι άντρες οπλίστηκαν και άρχισαν να τρέχουν αλαφιασμένοι. Κάποιοι άρχισαν να πυροβολούν στο σκοτάδι. Σύμφωνα με την αφήγηση του αιδεσιμότατου Σάμιουελ Πίτερς, τότε φοιτητή στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ, μερικοί παράτησαν τα κρεβάτια τους γυμνοί, φοβούμενοι έναν σεισμό ή τη "διάλυση της φύσης". Μόλις ξημέρωσε, αποκαλύφθηκε η πραγματική αιτία του θορύβου.



Το χωριό Windham βρίσκεται σε ένα λόφο, από την κορυφή του οποίου, το έδαφος σταδιακά κατεβαίνει σε μια μικρή λιμνούλα. Εκεί, οι χωρικοί βρήκαν τα πτώματα εκατοντάδων βουβαλοβάτραχων. Για κάμποσο χρονικό διάστημα, το Windham βρισκόταν υπό έντονη ξηρασία και κάθε διαθέσιμη πηγή νερού είχε στεγνώσει. Αυτή η μικροσκοπική λιμνούλα ήταν η τελευταία που απέμεινε. Προφανώς, επηρεάστηκαν και οι βάτραχοι, οι οποίοι πήδηξαν στη λίμνη και πολέμησαν μεταξύ τους για λίγο νερό, κάτι που οι κάτοικοι εξέλαβαν εσφαλμένα ότι ήταν επιδρομή Ινδιάνων.

Η ιστορία εξαπλώθηκε σε όλο το Κονέκτικατ και οι κάτοικοι της πόλης έγιναν ανέκδοτο, αλλά αντί να προσπαθήσουν να το κάνουν να ξεχαστεί, επέλεξαν να αγκαλιάσουν την ιστορία ως μέρος της ταυτότητας της πόλης. Σύντομα, οι βάτραχοι βρήκαν μια θέση στο νόμισμα της Windham Bank και η επίσημη σφραγίδα της πόλης επανασχεδιάστηκε ώστε να περιλαμβάνει έναν βάτραχο. Η λίμνη, η οποία παλαιότερα ήταν γνωστή ως Follett's Pond, μετονομάστηκε σε Frog Pond. Οι κάτοικοι έγραψαν ποιήματα, τραγούδια και όπερες για τη "μάχη των βατράχων", και οι παππούδες και οι γιαγιάδες έλεγαν την ιστορία στα εγγόνια τους με μεγάλη χαρά.

Το 2000, η πόλη έκανε τα εγκαίνια στη νέα γέφυρα του Βατράχου (Frog Bridge) στην οποία υπάρχουν τέσσερις χάλκινοι βάτραχοι ύψους 11 ποδιών που σκαρφαλώνουν νωχελικά σε γιγάντιους στύλους και στις δύο πλευρές της γέφυρας.


Παραδοσιακά, η ιστορία λέει ότι οι βάτραχοι πάλευαν για το νερό που λιγόστευε στη λίμνη, αλλά κάποιοι αμφισβητούν την εγκυρότητά της.

Το 1857, ο William Lawton Weaver έγραψε ένα φυλλάδιο 48 σελίδων για το γεγονός με τη δική του ερμηνεία. Σύμφωνα με τον Weaver, τη στιγμή που συνέβη το περιστατικό, δεν υπήρχε ξηρασία και υπήρχε άφθονο νερό στη λίμνη. Επίσης, δεν υπήρχαν ενδείξεις σύγκρουσης μεταξύ των βατράχων, όπως ορατές πληγές, αν και, το επόμενο πρωί, βρέθηκαν πολλοί νεκροί βάτραχοι. Αν λοιπόν δεν τσακώθηκαν, τι τους έκανε να κάνουν τόση φασαρία;

Η Susan Z. Herrick, μια ερευνήτρια που ειδικεύεται στη βιολογία των βατράχων, επιχειρεί να απαντήσει σε μερικά από τα ερωτήματα που έθεσε ο Weaver. Η Herrick υποπτεύεται ότι οι βουβαλοβάτραχοι έβγαζαν δυνατές κραυγές όπως κάνουν τα αρσενικά για να προσελκύσουν τα θηλυκά, αλλά και για να ενημερώσουν τα άλλα αρσενικά για την παρουσία τους. Υπό κανονικές συνθήκες, οι αρσενικοί σέβονται ο ένας την επικράτεια του άλλου και το δικαίωμά τους να βγάζουν κραυγές ζευγαρώματος. Υπό καταστάσεις όμως άγχους, όπως όταν βρήκαν μια συρρικνούμενη ακτογραμμή και ωθήθηκαν ο ένας κοντά στον άλλο, πιθανότατα, τα αρσενικά "εγκατέλειψαν την διεκδίκηση μιας περιοχής και επικεντρώθηκαν στο να αποκτήσουν τουλάχιστον ένα θηλυκό".

"Χωρίς συντονισμό των κραυγών, ο θόρυβος πρέπει να ήταν απαίσιος, και νομίζω ότι αυτό άκουσαν οι χωρικοί", εικάζει η Herrick.



Πηγη https://3otiko.blogspot.com

 

[maik900]

Η παράξενη ιστορία του ποδιού του Λόρδου Άξμπριτζ​

Στις 18 Ιουνίου του 1815, στη μάχη του Βατερλό, ο Χένρι Πέτζετ, 2ος κόμης του Άξμπριτζ και αργότερα 1ος Μαρκήσιος του Άνγκλεσι, είχε υπό τις διαταγές του 13.000 άνδρες του συμμαχικού ιππικού και 44 πυροβολαρχίες με ίππους. Σε κάποιο σημείο της μάχης, ο Λόρδος Άξμπριτζ ηγήθηκε μιας επίθεσης με 2.000 άνδρες του βρετανικού βαρέος ιππικού εναντίον του γαλλικού 1ου Σώματος Στρατού υπό τον στρατάρχη Ζαν-Μπατίστ Ντρουέ, κόμη ντ' Ερλόν (Jean-Baptiste Drouet, Comte d' Erlon) και πέτυχε να τρέψει σε άτακτη φυγή το γαλλικό πεζικό. Ωστόσο, ο Άξμπριτζ δεν μπόρεσε να συγκεντρώσει τις δυνάμεις του, οι οποίες συνέχισαν την καταδίωξη και έπεσαν σε ενέδρα από την αντεπίθεση του γαλλικού ιππικού. Ο Άξμπριτζ πέρασε το υπόλοιπο της μάχης οδηγώντας μια σειρά επιθέσεων εναντίον των Γάλλων.

Προς το τέλος της μάχης, το γαλλικό πυροβολικό είχε σχεδόν ησυχάσει. Ο Ουέλινγκτον είχε βγάλει τα κιάλια του και παρακολουθούσε το πεδίο της μάχης, όταν, μια από τις τελευταίες γαλλικές οβίδες, πέρασε δίπλα του και έπεσε στο δεξί γόνατο του Λόρδου Άξμπριτζ. Λέγεται ότι, ο Λόρδος γύρισε προς τον Ουέλινγκτον και αναφώνησε, "Μα τον Κύριο, κύριε, έχασα το πόδι μου!" και ο Ουέλινγκτον απάντησε, "Μα τον Κύριο, κύριε, χάσατε το πόδι σας!". Πραγματικότητα ή όχι, πρόκειται αναμφίβολα για μια ιστορία που αναφέρεται συχνά για να δείξει την εκκεντρικότητα του βρετανικού λαού.

Το γόνατο του Λόρδου έσπασε και ο ίδιος μεταφέρθηκε εκτός πεδίου μάχης, στο αρχηγείο του στο Βατερλό, σε ένα σπίτι που ανήκε στον κύριο Hyacinthe Joseph Marie Paris. Ο γιατρός εξέτασε το πόδι και τον ενημέρωσε ότι έπρεπε να ακρωτηριαστεί.


Ο Άξμπριτζ παρέμεινε ψύχραιμος με τα νέα. Για την εγχείρηση, τον κάθισαν σε μια ξύλινη καρέκλα και, παρόλο που δεν του παρείχαν αναισθητικό, άντεξε τον ακρωτηριασμό χωρίς να βογγίξει. Η μόνη του παρατήρηση ήταν ότι η λεπίδα δεν φαινόταν πολύ κοφτερή.

Αργότερα εκείνο το βράδυ, τον επισκέφτηκε ένας από τους πιο έμπιστους ανώτερους αξιωματικούς του, ο σερ Hussey Vivian. Ο Άξμπριτζ του ζήτησε να ρίξει μια ματιά στο κομμένο πόδι, λέγοντας ότι ορισμένοι από τους φίλους του πίστευαν ότι δεν έπρεπε να το κόψουν. Ο Λόρδος ήθελε μια ειλικρινή γνώμη από τον Vivian για το αν πίστευε ότι θα μπορούσε να είχε σωθεί ή όχι. Σύμφωνα με τον σερ Vivian, "πήρα το κομμένο μέλος, το εξέτασα προσεκτικά και, απ' όσο κατάφερα να καταλάβω, ήταν εντελώς διαλυμένο. Ως εκ τούτου, του είπα ότι μπορούσε να ηρεμήσει, καθώς, κατά τη γνώμη μου, ήταν καλύτερα που του έκοψαν το πόδι".


Το πριόνι που χρησιμοποιήθηκε για τον ακρωτηριασμό

Ο κύριος Paris, ο ιδιοκτήτης του σπιτιού όπου ξεκουραζόταν ο Άξμπριτζ, ζήτησε από τον Λόρδο να θάψει το πόδι στον κήπο του. Αφού έλαβε την άδεια, το τοποθέτησε σε ένα μικρό ξύλινο φέρετρο, το έθαψε κάτω από μια ιτιά και έβαλε μια μικρή πλάκα από πάνω με την επιγραφή:

"Εδώ βρίσκεται το πόδι του ένδοξου και γενναίου κόμη Άξμπριτζ, Αντιστράτηγου της Αυτού Βρετανικής Μεγαλειότητας, Αρχηγού του Αγγλικού, Βελγικού και Ολλανδικού ιππικού, που τραυματίστηκε στις 18 Ιουνίου 1815 στην αξιομνημόνευτη μάχη του Βατερλό, ο οποίος με τον ηρωισμό του, βοήθησε στον θρίαμβο της υπόθεσης της ανθρωπότητας, που ενδόξως αποφασίστηκε από την ηχηρή νίκη της εν λόγω ημέρας".

Προς μεγάλη έκπληξη, το πόδι άρχισε να προσελκύει επισκέπτες από την ελίτ της ευρωπαϊκής κοινωνίας, όπως ο Βασιλιάς της Πρωσίας και ο Πρίγκιπας της Οράγγης, κάτι που -φυσικά- λάτρεψε ο κος Paris. Έτσι, μετέτρεψε το εξοχικό του σε ένα μακάβριο τουριστικό αξιοθέατο, ορίζοντας αντίτιμο στους επισκέπτες για να δουν το δωμάτιο όπου έμεινε ο Άξμπριτζ, καθώς και τη ματωμένη καρέκλα πάνω στην οποία τον έβαλαν κατά τη διάρκεια του ακρωτηριασμού, πριν τους συνοδεύσει στον κήπο για να δουν το "ιερό".

Συνεχιζεται.....

 

[maik900]

Η παράξενη ιστορία του ποδιού του Λόρδου Άξμπριτζ​

Όσοι πήγαν, εντυπωσιάστηκαν. Λέγεται ότι ο Πρίγκιπας Αντιβασιλέας έκλαψε σχεδόν ανεξέλεγκτα όταν διάβασε την επιγραφή στην μικρή πλάκα. Δεν είχαν όμως όλοι την ίδια αντίληψη. Λίγο μετά την επίσκεψη του πρίγκιπα, κάποιος έγραψε έναν σύντομο στίχο στην πλάκα:

Εδώ βρίσκεται το άκρο του Μαρκήσιου του Άνγκλεσι.
Ο Διάβολος θα πάρει το υπόλοιπο από αυτόν.

Επίσης, γράφτηκαν πολλά μακροσκελή ποιήματα για το χαμένο πόδι, με πιο γνωστό ένα που έγραψε ο πολιτικός Τζορτζ Κάνινγκ.

Η απώλεια του ποδιού δεν αποδυνάμωσε τον Λόρδο ούτε εμπόδισε την καριέρα του. Έφτασε μέχρι τον βαθμό του στρατάρχη και χρίστηκε Ιππότης του Ευγενέστατου Τάγματος της Περικνημίδας (Most Noble Order of the Garter), υπηρετώντας δύο φορές ως "Lord Lieutenant" της Ιρλανδίας και δύο φορές ως Αρχιστράτηγος πυροβολικού. Μετά τον ακρωτηριασμό, ο Άξμπριτζ χρησιμοποίησε ένα ξύλινο τεχνητό πόδι που σχεδιάστηκε από τον κορυφαίο κατασκευαστή τεχνητών άκρων του Λονδίνου, τον James Potts από το Τσέλσι, του οποίου το πελατολόγιο ήταν πολλοί απόστρατοι. Το ξύλινο πόδι του Άξμπριτζ, για να είναι πιο ελαφρύ, ήταν κούφιο. Είχε επίσης αρθρώσεις στο γόνατο, στον αστράγαλο και στα δάκτυλα, που του έδιναν τη δυνατότητα να περπατάει πολύ πιο φυσικά. Η χρήση χορδών εξασφάλιζε πιο ομαλή και σχεδόν αθόρυβη κάμψη των αρθρώσεων. Ο σχεδιασμός, σε σχέση με τα υπάρχοντα τεχνητά πόδια, ήταν τόσο πολύ βελτιωμένος που ο κατασκευαστής υπέβαλε αίτημα για δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για το σχέδιο με το όνομα "Anglesey leg", από τον ίδιο τον Άξμπριτζ.


Το ξύλινο πόδι του Λόρδου Άξμπριτζ στο Plas Newydd

Ο Λόρδος έζησε μέχρι τα 86 του και πέθανε το 1854, 39 χρόνια μετά τον τραυματισμό του στο Βατερλό. Σήμερα, ένα από τα τεχνητά πόδια που χρησιμοποιούσε διατηρείται στο σπίτι της οικογένειας στο Plas Newydd που ανήκει στο Εθνικό Καταπίστευμα του Άξμπριτζ στο Άνγκλεσι.

Το 1878, ο γιος του επισκέφτηκε τον κήπο που ήταν θαμμένο το πόδι του πατέρα του και ανακάλυψε ότι πλέον δεν ήταν εκεί, αλλά είχε μεταφερθεί σε μια ανοιχτή έκθεση. Μετά από έρευνα του Βέλγου πρεσβευτή στο Λονδίνο, ανακαλύφθηκε ότι είχε εκτεθεί σε μια καταιγίδα που ξερίζωσε την ιτιά δίπλα στην οποία ήταν θαμμένο. Από σεβασμό προς τον Άξμπριτζ και την οικογένειά του, ο πρέσβης ζήτησε να επιστραφεί το πόδι στην οικογένεια. Όμως η οικογένεια του κυρίου Paris αρνήθηκε, απρόθυμη να χάσει τα κέρδη από τους πολλούς επισκέπτες που πήγαιναν να δουν την αιματοβαμμένη καρέκλα και τη μικρή πλάκα. Προσφέρθηκαν όμως να το πουλήσουν στην οικογένεια Άξμπριτζ, κάτι που τους εξόργισε. Τότε, παρενέβη ο υπουργός Δικαιοσύνης του Βελγίου, ο οποίος διέταξε να ταφούν εκ νέου τα οστά, κάτι που όμως δεν έγινε και αντ' αυτού, τα έκρυψαν. Το 1934, όταν πέθανε και ο τελευταίος Paris, η χήρα του βρήκε τα οστά στο γραφείο του και, θέλοντας να αποφύγει άλλο ένα σκάνδαλο, τα πέταξε στον κλίβανο της κεντρικής θέρμανσής της.



Ο Λόρδος Άξμπριτζ παραμένει θαμμένος στον καθεδρικό ναό του Λίτσφιλντ, όπου έχει ανεγερθεί ένα μνημείο προς τιμήν του. Στο Χλανβαϊρπουχγκουίνγκιλ (πλήρες όνομα Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch, το μεγαλύτερο τοπωνύμιο στην Ευρώπη), κοντά στο στενό Μενάι στην Ουαλία, υπάρχει ένα μνημείο, μια δωρική στήλη ύψους 27 μέτρων, η Στήλη Άνγκλεσι, που ανεγέρθηκε δύο χρόνια μετά τη Μάχη του Βατερλό για να τιμήσει την ανδρεία του στους Ναπολεόντειους Πολέμους.

Πηγη https://3otiko.blogspot.com

 

[maik900]

Τι σημαίνουν τελικά τα κρεμασμένα παπούτσια στα καλώδια της ΔΕΗ; Η λύση του ... μυστηρίου​

Δε συμβαίνει μόνο στη Θεσσαλονίκη, αλλά παντού​

Στην Θεσσαλονίκη άγνωστοι κρεμούν αθλητικά στα καλώδια της ΔΕΗ - Οι θεωρίες για το περίεργο «φαινόμενο»​

Αθλητικά παπούτσια αιωρούνται σε καλώδια της ΔΕΗ στην Αγίου Δημητρίου, απέναντι από το ΥΜΑΘ, στην Θεσσαλονίκη.

Το φαινόμενο αυτό δεν είναι καινούργιο, σύμφωνα με το seleo.gr, καθώς γίνεται εδώ και χρόνια, ωστόσο, οι Θεσσαλονικείς έχουν διαρκώς την απορία, γιατί κρέμονται εκεί τα παπούτσια και πως… στο καλό ανέβηκαν τόσο ψηλά και τα κρέμασαν;
Κι όμως, είναι κάτι που δεν συμβαίνει μόνο στην Θεσσαλονίκη. Πρόκειται για το λεγόμενο «shoefiti», το οποίο έχει ταξιδέψει σε όλον τον κόσμο. Ξεκίνησε από την δεκαετία του ’70. Υπάρχουν πολλές θεωρίες γιατί συμβαίνει όλο αυτό.
Η μία είναι ότι αποτελούν σημάδι της αστικής αποσύνθεσης, της παρακμής και της ερήμωσης μιας περιοχής. Δείχνουν πως το σύστημα της περιοχής δεν λειτουργεί σωστά και καταρρέει.

Άλλη θεωρία υποστηρίζει πως τα πρώτα παπούτσια κρεμάστηκαν από συμμορίες αγοριών, που έκαναν μπούλινγκ σε παιδιά του σχολείου τους. Τα ανάγκαζαν να βγάζουν τα παπούτσια και τους τα πετούσαν πάνω στα καλώδια για να γυρίσουν στο σπίτι ξυπόλυτα.

Τρίτη θεωρία είναι αυτή που λέει πως ήταν έθιμο των στρατιωτών, οι οποίοι πετούσαν τα άρβυλα μόλις ολοκλήρωναν τη στρατιωτική τους θητεία.

Ακόμη μια θεωρία υποστηρίζει ότι αποτελεί «σήμα» πως, στην συγκεκριμένη περιοχή, μπορεί κάποιος να βρει εύκολα ναρκωτικές ουσίες και ότι εκεί δρουν συμμορίες.
Επίσης, μια καλή εξήγηση είναι ότι πολλοί το κάνουν χωρίς… συγκεκριμένο λόγο. Απλώς, αντιγράφουν κάτι που είδαν.

 

[maik900]

Μιχαήλ Τολότος, ο μοναχός που -λέγεται ότι- δεν είδε ποτέ γυναίκα στη ζωή του​

Έλληνες μοναχοί το 1907


Το απόσπασμα της εφημερίδας Edinburg Daily Courier με ημερομηνία 29 Οκτωβρίου 1938, αφηγείται μια συναρπαστική ιστορία για έναν Έλληνα μοναχό που υποτίθεται ότι έζησε ολόκληρη τη ζωή του χωρίς να έχει δει ποτέ γυναίκα.



Σύμφωνα με το δημοσίευμα, ο μοναχός είχε περάσει όλη του τη ζωή στο Άγιο Όρος. Αν και η ιστορία είναι ενδιαφέρουσα, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι δεν υπάρχει τρόπος να επαληθευτεί η ακρίβειά της.


Απόκομμα της εφημερίδας Edinburg Daily Courier με ημερομηνία 29 Οκτωβρίου 1938

Όπως λέει η ιστορία, το 1856, μόλις 4 ώρες μετά τη γέννησή του ενός παιδιού, η μητέρα του πέθανε. Επειδή δεν εμφανίστηκε ούτε πατέρας, αλλά ούτε κάποιος άλλος συγγενής, το αγόρι εγκαταλείφθηκε στα σκαλιά ενός μοναστηριού στην κορυφή του Αγίου Όρους και υιοθετήθηκε από τους μοναχούς, οι οποίοι το ονόμασαν Μιχαήλ Τολότος.

Η ζωή του Μιχαήλ περιορίστηκε αποκλειστικά στο Άγιο Όρος, όπου ανατράφηκε υπό την κηδεμονία των μοναχών εντός των ορίων της μονής, με τον αυστηρό κώδικα.

Όπως είναι γνωστό, ένας από τους πιο αξιοσημείωτους κανόνες που υπάρχουν εδώ και χίλια χρόνια στο Άγιο Όρος είναι ότι απαγορεύεται η είσοδος στις γυναίκες -όπως και τα κατοικίδια.

Ο Μιχαήλ δεν έφυγε ποτέ από το Άγιο Όρος και πέθανε εκεί το 1938 σε ηλικία 82 ετών. Ως αποτέλεσμα του ασκητικού τρόπου ζωής, πιστεύεται ότι ο Μιχαήλ πέθανε χωρίς να δει ποτέ γυναίκα.


Ο θάνατος του Μιχαήλ στην εφημερίδα Hartford Courant του Χάρτφορντ στο Κονέκτικατ, στις 24 Δεκεμβρίου 1938

Αν και η ιστορία κυκλοφορεί ευρέως, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι δεν υπάρχουν ιστορικά αρχεία ή στοιχεία που να υποστηρίζουν την ύπαρξή του. Είναι πιθανό η ιστορία να είναι έργο φαντασίας ή ένας μύθος που δημιουργήθηκε για να τονίσει τις αρετές της αγαμίας και του μοναχισμού στην Ορθόδοξη Χριστιανική παράδοση. Ωστόσο, τα αποσπάσματα από τις εφημερίδες είναι αληθινά με την αρχική πηγή όμως να παραμένει αμφισβητήσιμη.

Πηγη https://3otiko.blogspot.com

 

[maik900]

Γη της Ελευθερίας: Ένα μικροέθνος στον Δούναβη​

Κατά μήκος του ποταμού Δούναβη, ανάμεσα στην Κροατία και τη Σερβία, υπάρχει ένα κομμάτι γης που δεν το διεκδικεί καμία από τις δύο χώρες και αυτό λόγω μιας συνοριακής διαμάχης.

Η Σερβία ισχυρίζεται ότι τα σύνορά της τελειώνουν στον Δούναβη και η γη δεν είναι δική τους. Από την άλλη, η Κροατία αρνείται να διεκδικήσει τη γη καθώς δεν αποδέχεται τον ισχυρισμό της Σερβίας σχετικά με τα σύνορα στον ποταμό.

Από τη μεριά της Σερβίας, τα σύνορα είναι ο ποταμός Δούναβης όπως είναι σήμερα και, επομένως, αυτό το κομμάτι γης στα δυτικά του ποταμού δικαίως είναι τμήμα της Κροατίας. Όμως η Κροατία δεν το διεκδικεί γιατί αν το έκανε, αυτό θα σήμαινε ότι αναγνωρίζει τον Δούναβη όπως είναι σήμερα ως σύνορο με την Σερβία και έτσι θα έχανε όλες τις πολύ πιο πολύτιμες αξιώσεις της για την πιο άφθονη γη στα ανατολικά του ποταμού.


Η περιοχή που διεκδικεί η Λίμπερλαντ είναι το κομμάτι γης με το πράσινο χρώμα, με την ένδειξη "Siga" στον χάρτη - πηγή

Για να γίνουν τα πράγματα πιο περίπλοκα, πολλοί προσπάθησαν να διεκδικήσουν αυτό το κομμάτι γης, συνολικής έκτασης μόλις 7 τετ. χλμ, που καλύπτεται κυρίως από δάση, δεν ζει κανείς εκεί και, σύμφωνα με τα τοπικά ΜΜΕ, υπάρχει μόνο ένα παλιό σπίτι που έχει εγκαταλειφθεί εδώ και δεκαετίες.

Μεταξύ αυτών λοιπόν, ήταν και ένας Τσέχος πολιτικός και ακτιβιστής, ο Βιτ Γιέντλιτσκα, ο οποίος, στις 13 Απριλίου του 2015 (την επέλεξε επίτηδες επειδή είναι η ημέρα των γενεθλίων του Τόμας Τζέφερσον, τρίτου Προέδρου των ΗΠΑ και κύριος συντάκτης της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας) επικαλέστηκε το δόγμα terra nullius ("γη του κανενός") και ανακήρυξε την Ελεύθερη Δημοκρατία της Λιβερλανδίας, ή, απλά, Λιβερλανδία ή Λίμπερλαντ. Ούτε η Σερβία όμως, ούτε η Κροατία, επιτρέπουν να αναδυθεί ένα νέο κράτος σε ένα κομμάτι γης τόσο κοντά στα σύνορά τους.

Η Σερβία έχει δηλώσει ότι, ενώ θεωρεί το όλο θέμα ασήμαντο, το κράτος της Λίμπερλαντ δεν παραβιάζει τα σερβικά σύνορα, τα οποία λένε ότι οριοθετούνται από τον Δούναβη, ενώ η Κροατία δήλωσε ότι, μετά από διεθνή διαιτησία, η γη πρέπει να αποδοθεί είτε στη Σερβία ή την Κροατία και όχι σε τρίτους, ενώ δεν διεκδικεί ευθέως τη γη για την ίδια.

Με άλλα λόγια, δεν το θέλουμε, αλλά κανείς άλλος δεν μπορεί να το έχει. Και φαίνεται ότι δεν υπάρχει λύση, καθώς, καμία χώρα δε θέλει να διεκδικήσει τη γη, αλλά δε θέλει επίσης να αναγνωρίσει την κυριαρχία της Λίμπερλαντ.


Η σημαία του μικροέθνους - πηγή

Παρόλα αυτά ο Γιέντλιτσκα σχεδίασε τη σημαία του μικροέθνους, η οποία αποτελείται από ένα κίτρινο φόντο -που αντιπροσωπεύει τον φιλελευθερισμό- και μια μαύρη οριζόντια ρίγα -που εκπροσωπεί τον αναρχισμό. Ισχυρίζεται ότι η χώρα έχει όσους νόμους απαιτούνται και οι φόροι καταβάλλονται σε εθελοντική βάση. Στην ιστοσελίδα του μικροέθνους περιγράφει την κυβέρνησή του ως "συνταγματική δημοκρατία με στοιχεία άμεσης δημοκρατίας".

Ο ίδιος προσφέρει διαβατήρια της Λίμπερλαντ σε όλους εκτός από Ναζί, κομμουνιστές και "εξτρεμιστές". Τέλος, ισχυρίζεται ότι έχει ένα σχέδιο για να μετατρέψει την χώρα σε οικονομικό κέντρο και φορολογικό παράδεισο.


Πηγη https://3otiko.blogspot.com

 

[maik900]

Όταν ένα γερμανικό υποβρύχιο βυθίστηκε εξαιτίας μιας τουαλέτας​

Όταν μια τουαλέτα δε λειτουργεί όπως πρέπει, δεν είναι και το πιο ευχάριστο πράγμα -και ο νοών νοείτω...

Ωστόσο, πιθανότατα, καμία καταστροφή στην τουαλέτα δεν είναι πιο καταστροφική από αυτό που συνέβη όταν, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Γερμανός πλοίαρχος Karl-Adolf Schlitt κατέβασε το παντελόνι του για να... ξαλαφρώσει και βύθισε ένα υποβρύχιο.

Τραγωδία στα 200 πόδια κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας



Η καταστροφή συνέβη στις 14 Απριλίου του 1945, όταν το γερμανικό υποβρύχιο U-1206 επιχειρούσε στα ανοιχτά της ακτής του Aberdeenshire στην Σκωτία.

Τα "U-boat" (που πήραν το όνομά τους από το "unterseeboot", δηλαδή "υποθαλάσσιο σκάφος") ήταν σκάφη ικανά να κινούνται απαρατήρητα και να εξαπολύουν καταστροφική δύναμη πυρός εναντίον εχθρικών πλοίων. Αναπτύχθηκαν κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και κατέστρεψαν τις υπερατλαντικές ναυτιλιακές διαδρομές καθώς είχαν την δύναμη να βυθίσουν πλοία 20 φορές το μέγεθός τους. Η Γερμανία στόχευε τόσο στρατιωτικά όσο και πολιτικά πλοία -παράδειγμα το επιβατηγό πλοίο Lusitania το 1915, όπου σκοτώθηκαν σχεδόν 1200 άνθρωποι.

Τα νεότερα υποβρύχια Type VIIC, όπως ήταν γνωστά, είχαν εντυπωσιακό προφίλ, με δύο αντιαεροπορικά πυροβόλα, πέντε τορπιλοσωλήνες κ.ά.. Όταν συνέβη η τραγωδία, το U-1206 ήταν σχετικά νέο και είχε αποπλεύσει από τη Νορβηγία, επιχειρώντας σε βάθος 200 ποδιών.

Λόγω της προηγμένης τεχνολογίας του, ο πλοίαρχος Schlitt δεν αμφέβαλλε καθόλου ότι μπορούσε να επισκεφτεί -χωρίς το παραμικρό πρόβλημα- την τουαλέτα. Στην τελική, το σκάφος υπερηφανευόταν για τον τελευταίας εξέλιξης σηπτικό βόθρο του, που απελευθέρωνε τα απόβλητα κατευθείαν στη θάλασσα αντί να τα αποθηκεύει στο υποβρύχιο. Αυτό, εξοικονομούσε χώρο, όπως και χωρητικότητα, μιας και δεν υπήρχε η μεγάλη δεξαμενή περιττωμάτων να του δίνει επιπλέον βάρος.

Όταν λοιπόν ο Schlitt ολοκλήρωσε τη.. δουλειά του, συνειδητοποίησε ότι δεν ήξερε πώς να χειριστεί τον μηχανισμό έκπλυσης. Αυτό βέβαια δεν ήταν ασυνήθιστο μιας και, επειδή το σύστημα υδραυλικών εγκαταστάσεων ήταν καινούργιο, τα μέλη του πληρώματος έπρεπε να εκπαιδευτούν για τον τρόπο λειτουργίας του. Ο Schlitt, είτε δεν παρακολούθησε την εκπαίδευση, είτε μπερδεύτηκε με τη διαδικασία.

Έτσι, κάλεσε για βοήθεια έναν μηχανικό. Πλέον, και οι δύο άνδρες προσπαθούσαν να δουν πώς δούλευε το σύστημα.

Όταν κάποιος ασχολείται με λύματα, δε θέλει ποτέ να ακούσει τη φράση "γυρνάς τη λάθος βαλβίδα". Αυτό ακριβώς δηλαδή που έκανε ο μηχανικός. Αμέσως, η τουαλέτα άρχισε να γεμίζει, τόσο με θαλασσινό νερό, όσο και με περιττώματα. Μια άλλη αφήγηση της ιστορίας λέει ότι ο Schlitt προσπάθησε να καθαρίσει μόνος του την τουαλέτα, χωρίς την βοήθεια κανενός μηχανικού. Άλλες θεωρίες λένε ότι το σύστημα δε λειτουργούσε σε μεγάλα βάθη.

Όποια και αν είναι η αλήθεια, το σύστημα απέτυχε και πλέον, το πλήρωμα του υποβρυχίου έπρεπε να παλέψει και με τα περιττώματα -εκτός από την μυρωδιά του ιδρώτα και του σώματος και τις αναθυμιάσεις των ντιζελοκινητήρων.

Ωστόσο, το πραγματικό πρόβλημα βρισκόταν στη διαμόρφωση του πλοίου. Η τουαλέτα βρισκόταν ακριβώς πάνω από τη θήκη των μπαταριών του υποβρυχίου και, όταν το μείγμα υπερχείλισε, προέκυψε αέριο χλώριο.

Μεταξύ των τοξικών αναθυμιάσεων και της πλημμύρας, ο Schlitt δεν είχε άλλη επιλογή από το να βγει στην επιφάνεια. Για να το κάνει αυτό, έπρεπε να ρίξει τορπίλες ώστε να αυξήσει την άνωση του υποβρυχίου.

Όταν όμως το σκάφος βγήκε στην επιφάνεια, εθεάθη αμέσως από τα Συμμαχικά πλοία, τα οποία άρχισαν να βάλλουν εναντίον του. Ο Schlitt εγκατέλειψε το U-1206 και περίπου 50 ναυτικοί συνελήφθησαν ως αιχμάλωτοι πολέμου -10 περίπου από αυτούς απέφυγαν την άμεση σύλληψη αλλά συνελήφθησαν αργότερα. Άλλοι τέσσερις άνδρες σκοτώθηκαν, είτε από την επίθεση των Βρετανών, είτε λόγω πνιγμού. Όταν δε η είδηση έφτασε στους Βρετανούς, αποκάλεσαν το περιστατικό "sh*twreck" (ναυάγιο σκ*τών).


Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1970, το ναυάγιο του U-1206 βρισκόταν ανενόχλητο σε βάθος 70 μέτρων, όταν το ανακάλυψαν εργάτες που κατασκεύαζαν έναν υποβρύχιο πετρελαιαγωγό.

Για την ιστορία, ο τύπος VIIC ήταν η ραχοκοκκαλιά του γερμανικού υποβρυχιακού στόλου. Το πρώτο VIIC, μπήκε σε υπηρεσία το 1940, και κατασκευάστηκαν συνολικά 568 σε διάφορα ναυπηγεία κατά τη διάρκεια του πολέμου, καθιστώντας το πιο ευρέως παραγόμενο υποβρύχιο στην ιστορία.



Σήμερα, εξακολουθεί να υπάρχει μόνο ένα σκάφος τύπου VIIC, το U-995, που βρίσκεται στο ναυτικό μουσείο Laboe, έξω από το Κίελο της Γερμανίας.

Πηγη https://3otiko.blogspot.com

 

[maik900]

Όταν οι άνθρωποι στην βικτωριανή εποχή ίσιωναν τα αγγούρια​

Με τη χρήση ενός γυάλινου σωλήνα για να μη καμπυλώνουν.



Για τους άνετα οικονομικά Βικτοριανούς, υπήρχαν λίγα πράγματα που τους εξόργιζαν. Όπως για παράδειγμα, ένα καμπυλωτό αγγούρι.

Στα τραπέζια τους, έμπαιναν μόνο τα ευχάριστα αισθητικά αγγούρια, ενώ τα στραβά, πετόντουσαν στα γουρούνια. Επίσης, τα ίσια αγγούρια αποδείχτηκαν καλύτερα για τις λεπτές φέτες που έβαζαν στο βασικό σνακ της ώρα του τσαγιού βασιλικού: το σάντουιτς αγγουριού. Αλλά η καλλιέργεια αγγουριών δεν ήταν πάντα εύκολη. Παράγοντες όπως η υγρασία ή η κακή επικονίαση, μπορούσαν να προκαλέσουν καμπύλες στα νέα αγγούρια.

Ένας άνθρωπος όμως δεν ήταν διατεθειμένος να αφήσει τη φύση να βάλει το χέρι της στο σχήμα των αγγουριών. Ο μηχανικός George Stephenson, γνωστός και ως "Πατέρας του Σιδηρόδρομου" για την εργασία του με τις πρώτες βρετανικές ατμομηχανές, ήταν ένθερμος κηπουρός. Είχε επιτυχία καλλιεργώντας πεπόνια, σταφύλια και πεύκα, αλλά δυσκολευόταν να καλλιεργήσει ίσια αγγούρια. Απογοητευμένος, δημιούργησε στο εργοστάσιο του στο Νιούκασλ την πρώτη συσκευή ισιώματος αγγουριών.

Η συσκευή ήταν σχετικά απλή: Ήταν ένας γιγαντιαίος γυάλινος σωλήνας με ένα μικρό άνοιγμα στην κορυφή. Μόλις άρχιζε το αγγούρι να μεγαλώνει, οι κηπουροί έπρεπε να βάλουν την κληματσίδα μέσα στη μικρή τρύπα, έτσι ώστε το αγγούρι να κρέμεται κάθετα μέσα στο τεράστιο -φαλλικό- διαφανές στήριγμα.

Η συσκευή έγινε δημοφιλής μεταξύ των κορυφαίων κηπουρών -ίσως χρησιμοποιήθηκε και σε αγώνες αγγουριού. Αλλά ήταν ακριβή, απαιτούσε εργατικό δυναμικό και ίσως, δεν ήταν εξ ολοκλήρου απαραίτητη. Τελικά, αντικαταστάθηκε από την κάθετη καλλιέργεια και τις ποικιλίες αγγουριού με τη λιγότερη καμπυλότητα, που χρησιμοποιούμε σήμερα.

Παρόλο που το ίσιωμα των αγγουριών μπορεί σήμερα να έχει εξαφανιστεί, η ζήτηση για ίσια αγγούρια όμως όχι. Μέχρι το 2008, οι κανονισμοί της Ε.Έ. απαιτούσαν όλα τα αγγουριά κατηγορίας Ι που πωλούνται να είναι "πρακτικά ίσια" και να "έχουν καμπύλη όχι περισσότερο από 1/10".

Πηγη https://3otiko.blogspot.com

 

[maik900]

Η ιστορία της μούμιας της Πενσιλβάνια που θα ταφεί μετά από 128 χρόνια​

Γιατί θα ταφεί τώρα​

Εδώ και 128 χρόνια στην Πενσιλβάνια των ΗΠΑ, μια μούμια, από τις πιο παλιές που υπάρχουν στη χώρα, εκτίθεται σε ένα γραφείο ελευτών στην μικρή πόλη Ρέντινγκ.​

Πρόκειται για έναν άντρα με άγνωστη ταυτότητα, που οι ντόπιοι αποκαλούν Stoneman Willie. Αυτός ο άνδρας πέθανε στις 19 Νοεμβρίου του 1895. Ήταν κλέφτης και αλκοολικός και πέθανε από νεφρική ανεπάρκεια σε μια φυλακή. Το σώμα του μουμιοποιήθηκε κατά λάθος, από έναν νεκροτόμο που απλά πειραματιζόταν με νέους τρόπους ταρίχευσης. Από τότε το γραφείο τελετών Auman εκθέτει τη σορό του.

Ο άνδρας είχε δώσει ψεύτικο όνομα όταν τον είχαν συλλάβει με την πραγματική ταυτότητα του stoneman Willie να παραμένει άγνωστη, αφού οι τοπικοί φορείς δεν μπόρεσαν να εντοπίσουν τους συγγενείς του. Το γραφείο τελετών τον είχε ταριχεύσει όσο οι αρχές έψαχναν κάποιο συγγενή, αλλά όταν κανείς δεν βρέθηκε, ζήτησε από την πολιτεία να του επιτραπεί να κρατήσει τη σορό αντί να την θάψουν, με το επιχείρημα ότι ήθελαν να παρατηρήσουν την πειραματική διαδικασία ταρίχευσης.

Αυτή η παράξενη έκθεση του γραφείου τελετών θα τερματιστεί όμως αυτήν την εβδομάδα. Με την πρόοδο της τεχνολογίας που ήρθε στα επόμενα 128 χρόνια, το γραφείο τελετών πιστεύει τελικά ότι ταυτοποίησε τον Stoneman Willie και θα κάνει τα μεγάλα αποκαλυπτήρια του ονόματός του στον τάφο του κατά την κηδεία του.

Την Κυριακή 1η Οκτωβρίου, οι κάτοικοι της μικρής πόλης γιόρτασαν στους δρόμους τα 275 χρόνια από την ίδρυση της, με την παρέλαση να περιλαμβάνει και μια νεκροφόρα με τον Stoneman Willie μέσα, αφού πλέον αποτελεί έναν τοπικό θρύλο και μέρος της κουλτούρας της περιοχής.

Μέχρι την ταφή του, ο Stoneman Willie θα εκτεθεί για το «τελευταίο αντίο» στο Auman's Funeral Home, ενώ αυτό το Σάββατο θα κάνει την τελευταία του «βόλτα» στους δρόμους του Ρέντινγκ και θα ταφεί σε τοπικό νεκροταφείο, όπου τελικά στην ταφόπλακα, θα αναγραφεί και το πραγματικό του όνομα.