Neos
member
- Δημοσιεύσεις
- 729
- Ηλικία
- 42
- Περιοχή
- Μαρκόπουλο - Πόρτο Ράφτη
- Μοτοσυκλέτα
- Honda VFR400R-NC21, 2* VFR400R-NC30, RVF400R-NC35, VTR1000SP2-SC45, VFR750F-RC36, AX1-250, VTR1000F-Firestorm
- Όνομα
- Μιχαήλ
Μόλις είδα την ταινία Raise the Titanic , του 1980. Imdb
Trailer
Υπόθεση: Ενας κυβερνητικός επιστήμονας, ένας πράκτορας και το αμερικανικό ναυτικό, ξεκινούν μια επιχείριση εύρεσης και ανέλκυσης του Τιτανικού, επειδή έχουν ανακαλύψει ότι στο αμπάρι του μετέφερε ένα σπάνιο ραδιενεργό ορυκτό, με το οποίο μπορούν να φτιάξουν μια πυραυλική ασπίδα για τις ΗΠΑ. Το υλικό όμως είχε εξορυχθεί από Σοβιετικό έδαφος, οπότε και η Σοβιετική κατασκοπεία είναι στα ίχνη τους.
Η ταινία είναι παλαιάς κοπής. Μονοκόμματη, κάπως μονόχνωτη και χωρίς ιδιαίτερο βάθος. Θυμίζει πάρα πολύ ένα spin off ταινίας James Bond των αρχών της δεκαετίας του ΄80, πιο φτωχή όμως, και σαν υλοποίηση και σαν θεματική.
Η εισαγωγή, θυμίζει πάρα πολύ pre title scene από ταινία James Bond π.χ. το A View to a Kill , το πρώτο ένα τρίτο της ταινίας είναι οι ήρωες που περιφέρονται σε κυβερνητικά γραφεία μέχρι να ξεκινήσει η επιχείριση, κι αφού ξεκινάει η επιχείριση, έχουμε μεγάλο μέρος της ταινίας να αποτελείται από υποβρύχια πλάνα, που για κάποιον που δεν πολυενδιαφέρεται, είναι μάλλον βαρετά.
Η δράση είναι σε αργό ρυθμό, όμως, αν κάποιος που δεν τον πτοούν τα παραπάνω, της δώσει μια ευκαιρία, είναι μια αρκετά ενδιαφέρουσα ταινία, και το μεγαλείο της σκηνής που ο Τιτανικός αναδύεται μέσα από την θάλασσα και ρυμουλκείται στο λιμάνι της Νέας Υόρκης είναι φανταστικό.
Ο κεντρικός ήρωας, είναι ένας πράκτορας που θυμίζει μια Αμερικανική έκδοση του γνωστού πράκτορα, χωρίς τόσο φιγούρα όμως, λίγο πιο σοβαρός, λίγο πιο πρακτικός, και ο ηθοποιός που τον ενσαρκώνει είναι πειστικός στον ρόλο του, παρά το ξύλινο του ρόλου.
Αυτό όμως που είναι πραγματικά φανταστικό, και δίνει έναν επιπλέον αέρα στην ταινία είναι η μουσική του John Barry, τα δύο κυρίως θέματα, Raise the Titanic και το Main Title-The Mine Shaft που πόσταρα στο λινκ. Μεγαλειώδης, μυστηριώδης και με την γνωστή αργή με μεγάλες νότες και πομπώδη πνευστά μουσική του John Barry. Κάποια σημεία, θυμίζουν το soundtrack του Moonraker.
H ταινία γυρίστηκε λίγα χρόνια πριν πραγματικά βρεθεί το ναυάγιο του Τιτανικού. Μια επιτυχία στις μαντεψιές της, είναι ότι προέβλεψε πολύ σωστά το βάθος του Ναυαγίου. Δεν προέβλεπε φυσικά, ότι το σκάφος είναι σπασμένο σε κομμάτια, πράγμα που έχουμε δει στις επόμενες ταινίες που γυρίστηκαν.
Στις σκηνές που ο Τιτανικός επιπλέει και οι ήρωες περπατούν πάνω του, δεν είναι μινιατούρα όπως οι σκηνές στο βυθό, είναι ένα πραγματικό πλοίο το οποίο είναι, ήταν, Ελληνικό. Το κρουαζιερόπλοιο Αθήναι της εταιρίας Τυπάλδος, βλεπε φωτό. Οι παραγωγοί της ταινίας, έψαξαν όλον τον κόσμο για ένα πλοίο που να μπορεί να φτιαχτεί για να μοιάζει με τον Τιτανικό, και το βρήκαν παρατημένο να σαπίζει στην Ελευσίνα. Με ελάχιστες μετατροπές, το λούσανε με πολύ αφρό να παριστάνει την διάβρωση του πλοίου στον πυθμένα, τα σήματα του Τιτανικού και βάψιμο, το πλοίο έζησε μια τελευταία δόξα, πριν οδηγηθεί στην Τουρκία προς διάλυση για παλιοσίδερα.
Τα δύσκολα και καλοφτιαγμένα αλλά ξεπερασμένα εφφέ, ο αργός ρυθμός και το μονοδιάστατο σενάριο, δεν με ενόχλησαν καθόλου. Αντί αυτού ευχαριστήθηκα την ταινία, πολύ περισσότερο από την κοσμική σαχλαμάρα του James Cameron μια δεκαετία μετά, με το φρικτό τραγούδι.
Trailer
Υπόθεση: Ενας κυβερνητικός επιστήμονας, ένας πράκτορας και το αμερικανικό ναυτικό, ξεκινούν μια επιχείριση εύρεσης και ανέλκυσης του Τιτανικού, επειδή έχουν ανακαλύψει ότι στο αμπάρι του μετέφερε ένα σπάνιο ραδιενεργό ορυκτό, με το οποίο μπορούν να φτιάξουν μια πυραυλική ασπίδα για τις ΗΠΑ. Το υλικό όμως είχε εξορυχθεί από Σοβιετικό έδαφος, οπότε και η Σοβιετική κατασκοπεία είναι στα ίχνη τους.
Η ταινία είναι παλαιάς κοπής. Μονοκόμματη, κάπως μονόχνωτη και χωρίς ιδιαίτερο βάθος. Θυμίζει πάρα πολύ ένα spin off ταινίας James Bond των αρχών της δεκαετίας του ΄80, πιο φτωχή όμως, και σαν υλοποίηση και σαν θεματική.
Η εισαγωγή, θυμίζει πάρα πολύ pre title scene από ταινία James Bond π.χ. το A View to a Kill , το πρώτο ένα τρίτο της ταινίας είναι οι ήρωες που περιφέρονται σε κυβερνητικά γραφεία μέχρι να ξεκινήσει η επιχείριση, κι αφού ξεκινάει η επιχείριση, έχουμε μεγάλο μέρος της ταινίας να αποτελείται από υποβρύχια πλάνα, που για κάποιον που δεν πολυενδιαφέρεται, είναι μάλλον βαρετά.
Η δράση είναι σε αργό ρυθμό, όμως, αν κάποιος που δεν τον πτοούν τα παραπάνω, της δώσει μια ευκαιρία, είναι μια αρκετά ενδιαφέρουσα ταινία, και το μεγαλείο της σκηνής που ο Τιτανικός αναδύεται μέσα από την θάλασσα και ρυμουλκείται στο λιμάνι της Νέας Υόρκης είναι φανταστικό.
Ο κεντρικός ήρωας, είναι ένας πράκτορας που θυμίζει μια Αμερικανική έκδοση του γνωστού πράκτορα, χωρίς τόσο φιγούρα όμως, λίγο πιο σοβαρός, λίγο πιο πρακτικός, και ο ηθοποιός που τον ενσαρκώνει είναι πειστικός στον ρόλο του, παρά το ξύλινο του ρόλου.
Αυτό όμως που είναι πραγματικά φανταστικό, και δίνει έναν επιπλέον αέρα στην ταινία είναι η μουσική του John Barry, τα δύο κυρίως θέματα, Raise the Titanic και το Main Title-The Mine Shaft που πόσταρα στο λινκ. Μεγαλειώδης, μυστηριώδης και με την γνωστή αργή με μεγάλες νότες και πομπώδη πνευστά μουσική του John Barry. Κάποια σημεία, θυμίζουν το soundtrack του Moonraker.
H ταινία γυρίστηκε λίγα χρόνια πριν πραγματικά βρεθεί το ναυάγιο του Τιτανικού. Μια επιτυχία στις μαντεψιές της, είναι ότι προέβλεψε πολύ σωστά το βάθος του Ναυαγίου. Δεν προέβλεπε φυσικά, ότι το σκάφος είναι σπασμένο σε κομμάτια, πράγμα που έχουμε δει στις επόμενες ταινίες που γυρίστηκαν.
Στις σκηνές που ο Τιτανικός επιπλέει και οι ήρωες περπατούν πάνω του, δεν είναι μινιατούρα όπως οι σκηνές στο βυθό, είναι ένα πραγματικό πλοίο το οποίο είναι, ήταν, Ελληνικό. Το κρουαζιερόπλοιο Αθήναι της εταιρίας Τυπάλδος, βλεπε φωτό. Οι παραγωγοί της ταινίας, έψαξαν όλον τον κόσμο για ένα πλοίο που να μπορεί να φτιαχτεί για να μοιάζει με τον Τιτανικό, και το βρήκαν παρατημένο να σαπίζει στην Ελευσίνα. Με ελάχιστες μετατροπές, το λούσανε με πολύ αφρό να παριστάνει την διάβρωση του πλοίου στον πυθμένα, τα σήματα του Τιτανικού και βάψιμο, το πλοίο έζησε μια τελευταία δόξα, πριν οδηγηθεί στην Τουρκία προς διάλυση για παλιοσίδερα.
Τα δύσκολα και καλοφτιαγμένα αλλά ξεπερασμένα εφφέ, ο αργός ρυθμός και το μονοδιάστατο σενάριο, δεν με ενόχλησαν καθόλου. Αντί αυτού ευχαριστήθηκα την ταινία, πολύ περισσότερο από την κοσμική σαχλαμάρα του James Cameron μια δεκαετία μετά, με το φρικτό τραγούδι.
