Χτυπάει το κουδούνι η γειτόνισσα...κάτι άκουσε λέει στην πιλοτή να σκαλίζουν και μύριζε έντονα βενζίνη. Κατεβαίνω γραμμή κάτω, ακολουθεί και ο πατέρας μου, βλέπω ΛΙΜΝΗ από βενζίνες γύρω από το μηχανάκι.
Κοιτάω καλύτερα βλέπω αυτό:
Ναι.
Κλέψανε όλο το καρμπυρατέρ και μάλιστα τσακ-μπαμ, κόψανε την ντίζα γκαζιού και απλά το βγάλανε, με κολάρο είναι έτσι και αλλιώς. Το καρμπυρατέρ ήτανε ένα Keihin PWK26 μαζί με φίλτρο Polini.
Βγαίνω προς τον δρόμο, βλέπω στην απέναντι μεριά, έναν μαύρες φόρμες, λευκή φούτερ με κουκούλα.
Από το περπάτημα τον κατάλαβα, χέρια στις τσέπες, σαν βλαμμένο πήγαινε και κοιτούσε νευρικά από εδώ και από εκεί...."Ε! Εσυ!" κοιτάει απότομα προς το μέρος μου, περπατάει πιο γρήγορα....αυτό είναι το μαλακισμένο σκέφτομαι, ξεκινάω τρέξιμο
"Έλα εδώ ρε κωλόπαιδο κλέφτη!", είχε ήδη αρκετή απόσταση από εμένα εξαρχής, σίγουρα το 1/3 από εμένα σε κιλά, δεν τον πρόλαβα....
Έχε χάρη όμως, το ξέρω καλά αυτό το καρμπυρατέρ, είχε κάποια πράματα που εγώ ο ίδιος του έβαλα...σε κάποιο μηχανάκι θα το πετύχω, και τότε είναι που θα ρίξω ξύλο όσο δεν πάει.
Όσο για το κλεφτρόνι....μακάρι όλα τα μακάρι.
