SHOOTER045
Μαθουσάλας member
- Δημοσιεύσεις
- 12.101
- Ηλικία
- 49
- Περιοχή
- ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΑ /ΠΕΛΛΑΣ
- Μοτοσυκλέτα
- GLX 90
- Όνομα
- ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
- Περιοχή
- Ν.ΠΕΛΛΑΣ
Στα βουνά αδερφές μου…στα βουνά.
- Thread starter User C
- Ημερομηνία δημιουργίας
User C
well know member
- Δημοσιεύσεις
- 3.737
Ποια είναι αυτή που ανοιγοκλείνει το στόμα της;
SHOOTER045
Μαθουσάλας member
- Δημοσιεύσεις
- 12.101
- Ηλικία
- 49
- Περιοχή
- ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΑ /ΠΕΛΛΑΣ
- Μοτοσυκλέτα
- GLX 90
- Όνομα
- ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
- Περιοχή
- Ν.ΠΕΛΛΑΣ
User C
well know member
- Δημοσιεύσεις
- 3.737
Σαν μπαρμπούνι που αναπνέει ειναι
SHOOTER045
Μαθουσάλας member
- Δημοσιεύσεις
- 12.101
- Ηλικία
- 49
- Περιοχή
- ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΑ /ΠΕΛΛΑΣ
- Μοτοσυκλέτα
- GLX 90
- Όνομα
- ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
- Περιοχή
- Ν.ΠΕΛΛΑΣ
User C
well know member
- Δημοσιεύσεις
- 3.737
Τετάρτη απόγευμα έχω αφήσει την γυναίκα στο ΚΤΕΛ και φεύγω να βρω την παρέα για μπίρες σε γνωστό στέκι στο Χαϊδάρι με τον ψηλό ταβερνιάρη να μας περιμένει. Ήδη μέσα στο αυτοκίνητο σκέφτομαι τι θα κάνω τις επόμενες μέρες, μέρες ελευθερίας. Εντάξει να λέμε την αλήθεια, δεν θα μου έλεγε τίποτα η Ρούλα του στυλ "μην πας", αλλά όσο και να το κάνεις όταν καθημερινά δουλεύω τόσες ώρες το Σαββατοκύριακο θα ήθελα να το περάσουμε μαζί. Το μόνο που σίγουρο που έχω αποφασίσει είναι μια νυχτερινή παραλία, και κάπου την Κυριακή. Κυριαρχούσε στο μυαλό μου η νυχτερινή βόλτα την περασμένη Τετάρτη με τον Ντίνο και τον Γιάννη για παγωτάκι στην Π. Φώκαια, όποτε άλλη μια την χρειαζόμουν. Μοναχική όμως αυτή την φορά, γιατί αυτό το μόνος μου είχε λείψει.
Φτάνοντας στο τραπέζι είχα κατασταλάξει. Πέμπτη βραδινή για όπου με βγάλει και Σάββατο πρωί φεύγω πάλι για όπου με βγάλει. Με το που το άκουσε ο Ντίνος, χωρίς καμιά δεύτερη σκέψη, αμέσως είπε "Μέσα". Στα πρόχειρα βγάλαμε ένα πρόγραμμα, ο θεός να το κάνει πρόγραμμα, Θα κινηθούμε στην κεντρική Εύβοια, θα κοιμηθούμε στο δάσος όπου μας αρέσει, και την Κυριακή κάνουμε ένα μπάνιο και φεύγουμε για Αθήνα. Ο Murphy ήταν από πάνω μας εκείνη την ώρα και δεν χαμογελούσε απλώς αλλά είχε ξεκαρδιστεί. Πέμπτη τέλειωσα περίπου 20:00, σπίτι κατευθείαν, κάτι πρόχειρο για φαγητό και 21:30 ήμουν καβάλα στην μοτοσυκλέτα χωρίς να ξέρω προς που θα κινηθώ. Κατηφόριζα από την Πάρνηθα προς την Εθνική απλά και μόνο για να οδηγήσω.
Φτάνοντας στον κόμβο της Μεταμόρφωσης στρίβω αριστερά προς Λαμία, βγαίνω στην έξοδο της Βαρυμπόμπης και από Αγ. Στέφανο κινούμαι προς Βαρνάβα, περνώ το κιόσκι χωρίς να σταματήσω και συνεχίζω προς το βουνό. Ο δρόμος με έβγαλε στο μνημείο του ατυχήματος της πτήσης της Helios ψηλά πάνω από το Γραμματικό. Παρέα μου ένα πυροσβεστικό όχημα. Ανταλλάσσουμε δυο κουβέντες με τους πυροσβέστες και κατηφορίζω προς τον Μαραθώνα και από εκεί Ν. Μάκρη, Αγ. Ανδρέα, Μάτι, Ζούμπερι, και Ραφήνα πάντα παραλιακά. Κατέληξα να περνάω μέσα στην νύχτα από Βραυρώνα, Χαμολιά, πάνω στο βουνό για Πόρτο Ράφτη και από εκεί λίγο πριν το Ακρωτήρι Μαυρονερίου. Εκεί ήταν που ένιωσα την ανάγκη να σταματήσω. Έκατσα σε ένα βράχο κοιτάζοντας την μαύρη θάλασσα, και τα φώτα των καραβιών που ταξίδευαν. Μαζί τους, μαζί με τους εκατοντάδες επιβάτες μέσα, ταξίδευα και εγώ στο μυαλό μου. Το μόνο που χρειαζόμουν ήταν αυτό. Η απόλυτη ησυχία της βραδιάς της φύσης, με το δροσερό αεράκι της θάλασσας. Μακριά από ανθρώπους, συμπεριφορές, μακριά από το φαίνεσθαι και τις απόλυτες απόψεις των υπολοίπων. Δεν έκανα τίποτα το σημαντικό, απλά κατηφόρισα στο Νοτιοανατολικό άκρο της Αττικής, για μένα όμως ήταν αυτό που χρειαζόμουν για να αποστασιοποιηθώ από όλους και όλα.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Φτάνοντας στο τραπέζι είχα κατασταλάξει. Πέμπτη βραδινή για όπου με βγάλει και Σάββατο πρωί φεύγω πάλι για όπου με βγάλει. Με το που το άκουσε ο Ντίνος, χωρίς καμιά δεύτερη σκέψη, αμέσως είπε "Μέσα". Στα πρόχειρα βγάλαμε ένα πρόγραμμα, ο θεός να το κάνει πρόγραμμα, Θα κινηθούμε στην κεντρική Εύβοια, θα κοιμηθούμε στο δάσος όπου μας αρέσει, και την Κυριακή κάνουμε ένα μπάνιο και φεύγουμε για Αθήνα. Ο Murphy ήταν από πάνω μας εκείνη την ώρα και δεν χαμογελούσε απλώς αλλά είχε ξεκαρδιστεί. Πέμπτη τέλειωσα περίπου 20:00, σπίτι κατευθείαν, κάτι πρόχειρο για φαγητό και 21:30 ήμουν καβάλα στην μοτοσυκλέτα χωρίς να ξέρω προς που θα κινηθώ. Κατηφόριζα από την Πάρνηθα προς την Εθνική απλά και μόνο για να οδηγήσω.
Φτάνοντας στον κόμβο της Μεταμόρφωσης στρίβω αριστερά προς Λαμία, βγαίνω στην έξοδο της Βαρυμπόμπης και από Αγ. Στέφανο κινούμαι προς Βαρνάβα, περνώ το κιόσκι χωρίς να σταματήσω και συνεχίζω προς το βουνό. Ο δρόμος με έβγαλε στο μνημείο του ατυχήματος της πτήσης της Helios ψηλά πάνω από το Γραμματικό. Παρέα μου ένα πυροσβεστικό όχημα. Ανταλλάσσουμε δυο κουβέντες με τους πυροσβέστες και κατηφορίζω προς τον Μαραθώνα και από εκεί Ν. Μάκρη, Αγ. Ανδρέα, Μάτι, Ζούμπερι, και Ραφήνα πάντα παραλιακά. Κατέληξα να περνάω μέσα στην νύχτα από Βραυρώνα, Χαμολιά, πάνω στο βουνό για Πόρτο Ράφτη και από εκεί λίγο πριν το Ακρωτήρι Μαυρονερίου. Εκεί ήταν που ένιωσα την ανάγκη να σταματήσω. Έκατσα σε ένα βράχο κοιτάζοντας την μαύρη θάλασσα, και τα φώτα των καραβιών που ταξίδευαν. Μαζί τους, μαζί με τους εκατοντάδες επιβάτες μέσα, ταξίδευα και εγώ στο μυαλό μου. Το μόνο που χρειαζόμουν ήταν αυτό. Η απόλυτη ησυχία της βραδιάς της φύσης, με το δροσερό αεράκι της θάλασσας. Μακριά από ανθρώπους, συμπεριφορές, μακριά από το φαίνεσθαι και τις απόλυτες απόψεις των υπολοίπων. Δεν έκανα τίποτα το σημαντικό, απλά κατηφόρισα στο Νοτιοανατολικό άκρο της Αττικής, για μένα όμως ήταν αυτό που χρειαζόμουν για να αποστασιοποιηθώ από όλους και όλα.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
User C
well know member
- Δημοσιεύσεις
- 3.737
Σηκώθηκα μετά από πολύ ώρα και κατευθύνθηκα προς τον Κουβαρά για να καταλήξω στο Λαγονήσι. Παραλιακή, Πέμπτη βράδυ με όλους τους "πιλότους" τριγύρω μου να προσπαθούν να κατεβάσουν χρόνους. Στα Λιμανάκια είχα γυρίσει στην πραγματικότητα αγχωμένος να τελειώσει το βασανιστήριο και αφού μπήκα στον "πολιτισμό" της υποκουλτούρας των μπουζουκομάγαζων της Γλυφάδας και της υπόλοιπης παραλιακής, γεμάτη γυαλισμένα αυτοκίνητα, απαστράπτουσες γυναικείες παρουσίες και πλαστικά χαμόγελα, να φωτογραφίζονται στα κινητά τους για να δουν όλοι πόσο γαμάτα περνούν, η ανάγκη για απομόνωση έγινε μεγαλύτερη. Το Σαββατοκύριακο όπως και αν ξημερώσει εγώ θα φύγω στις ερημιές...
Την Παρασκευή ο Ντίνος μπλεγμένος με την δουλειά του, είδε πως δεν τον έπαιρνα. Εγώ το πρόγραμμα μου δεν θα το άλλαζα. Σάββατο μόλις τελείωνα θα έφευγα. Έτσι Παρασκευή απόγευμα, κατέβηκα στο γκαράζ και ετοίμασα τις βαλίτσες με τα κατασκηνωτικά απαραίτητα για μια διανυκτέρευση, και για κάποιο λόγο έβγαλα τα χωμάτινα (μπότες, μπουφάν). Χαμογέλασα πονηρά, ενώ στην πραγματικότητα ήξερα πως δε θα μπω καθόλου στο χώμα. Το πρόγραμμα που έβγαλα στο μυαλό μου είναι να ξεκινήσω περίπου 14:00 να σταματήσω μόλις ζεσταθώ, και νωρίς το απόγευμα να έχω βρει το μέρος που θα στήσω την σκηνή μου.
Το Σάββατο το μεσημέρι με το που έχω τελειώσει όλες τις επαγγελματικές υποχρεώσεις, ξεκινάω να ετοιμαστώ και χτυπάει το κινητό μου. Ο Ντίνος μου λέει να του στείλω το στίγμα που θα βρίσκομαι και θα έρθει. Κανονίζουμε να φύγουμε παρέα και έτσι 16:00 είμαστε ντυμένοι, φορτωμένοι στο σημείο του ραντεβού και βάζουμε μπροστά τις μοτοσυκλέτες να ξεκινήσουμε. Περνάμε τα βαρετά διαδικαστικά χιλιόμετρα της Ε.Ο. μέχρι την Χαλκίδα. Ανεφοδιασμός σε βενζίνη και βάζουμε πλώρη προς την Δίρφυ. Μέχρι εκεί η ζέστη μας είχε ταλαιπωρήσει αρκετά αλλά ο καιρό μας αποζημίωσε βγάζοντας ένα υπέροχο αεράκι που μας συντρόφευσε μέχρι την Στενή. Τα γλυκά στην Στενή μας φώναζαν καθώς επίσης έπρεπε να κάνουμε και κάποιες απαραίτητες αγορές σε προμήθειες για να περάσει η νύχτα. Καφεδάκι με γλυκό (εκμέκ κανταΐφι) και καπάκι στο περίπτερο. Μπόλικες μπίρες να μας φτάσουν, κανένα ξηρό καρπό να μασουλάμε, μερικά κριτσίνια και πάγο. Στις μηχανές κάναμε μια αναδιάταξη, αφού έδωσα μερικά πράγματα μου στον Ντίνο, και κάποια τα έβαλα στον σάκο πίσω, γιατί η δεξιά βαλίτσα έπρεπε να είναι άδεια. Αδειάσαμε τον πάγο μέσα στην βαλίτσα, τις μπίρες και τα νερά από πάνω, και πάγο ξανά από πάνω. Το απόλυτο ψυγείο της κατασκήνωσης.
Ξεκινήσαμε με γεμάτες μπαταρίες το ανηφορικό παιχνιδιάρικο στροφιλίκι για την κορφή του περάσματος, ελαφρώς σβέλτα. Λίγο ότι μας είχε λείψει η οδήγηση, λίγο ο αεράκι που έσκαγε πάνω μας φτάσαμε στην κορφή λίγο πιο γρήγορα από όσο συνήθως. Χωρίς να ρωτήσω τον Ντίνο, βγαίνω στην έξοδο με τον χωματόδρομο για το καταφύγιο της Δίρφης. Έχω φορτώσει την τρίτη μου, παρόλο που δεν έχω λάστιχα με τακούνι και ανηφορίζω όσο πιο ψηλά γίνεται, ο χωματόδρομος, γίνεται κροκάλα, και από εκεί μυτερές κοφτερές πέτρες όπως σε κάθε βουνό πάνω από τα 1500 μέτρα. Κόβω ταχύτητα να προστατεύσω όσο γίνεται τα λάστιχα μου. Ο δρόμος στενεύει, μικρά νεροφάγωματα από τα χειμωνιάτικα χιόνια, και 3 χιλιόμετρα μετά βλέπουμε το καταφύγιο. Το προσπερνάω και σταματώ 200 μέτρα μετά στα τελευταία έλατα που υπάρχουν στο βουνό. Εκεί είναι που κατασκηνώνω πάντα όταν ανεβαίνω ορειβατικά. Φτάνει ο Ντίνος κατεβαίνει από την μηχανή, πάει να βγάλει το κινητό από την τσέπη του αλλά δεν είναι εκεί. Το είχε ξεχάσει πάνω στην βάση της μοτοσυκλέτας και κάπου στον χωματόδρομο έφυγε από την βάση. Δεν προλαβαίνουμε ούτε φωτογραφία να βγάλουμε. Φεύγουμε πίσω να βρούμε το κινητό του. Πολύ αργά πλέον, καθιστοί κοιτώντας ο καθένας από μια άκρη του δρόμου να βρούμε το κινητό, γεμάτοι άγχος γιατί είναι εργαλείο δουλειάς. Τελικά η συσκευή είχε φύγει στα πρώτα 100 μέτρα του χωματόδρομου, έπεσε χωρίς να πάθει απολύτως τίποτα.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Την Παρασκευή ο Ντίνος μπλεγμένος με την δουλειά του, είδε πως δεν τον έπαιρνα. Εγώ το πρόγραμμα μου δεν θα το άλλαζα. Σάββατο μόλις τελείωνα θα έφευγα. Έτσι Παρασκευή απόγευμα, κατέβηκα στο γκαράζ και ετοίμασα τις βαλίτσες με τα κατασκηνωτικά απαραίτητα για μια διανυκτέρευση, και για κάποιο λόγο έβγαλα τα χωμάτινα (μπότες, μπουφάν). Χαμογέλασα πονηρά, ενώ στην πραγματικότητα ήξερα πως δε θα μπω καθόλου στο χώμα. Το πρόγραμμα που έβγαλα στο μυαλό μου είναι να ξεκινήσω περίπου 14:00 να σταματήσω μόλις ζεσταθώ, και νωρίς το απόγευμα να έχω βρει το μέρος που θα στήσω την σκηνή μου.
Το Σάββατο το μεσημέρι με το που έχω τελειώσει όλες τις επαγγελματικές υποχρεώσεις, ξεκινάω να ετοιμαστώ και χτυπάει το κινητό μου. Ο Ντίνος μου λέει να του στείλω το στίγμα που θα βρίσκομαι και θα έρθει. Κανονίζουμε να φύγουμε παρέα και έτσι 16:00 είμαστε ντυμένοι, φορτωμένοι στο σημείο του ραντεβού και βάζουμε μπροστά τις μοτοσυκλέτες να ξεκινήσουμε. Περνάμε τα βαρετά διαδικαστικά χιλιόμετρα της Ε.Ο. μέχρι την Χαλκίδα. Ανεφοδιασμός σε βενζίνη και βάζουμε πλώρη προς την Δίρφυ. Μέχρι εκεί η ζέστη μας είχε ταλαιπωρήσει αρκετά αλλά ο καιρό μας αποζημίωσε βγάζοντας ένα υπέροχο αεράκι που μας συντρόφευσε μέχρι την Στενή. Τα γλυκά στην Στενή μας φώναζαν καθώς επίσης έπρεπε να κάνουμε και κάποιες απαραίτητες αγορές σε προμήθειες για να περάσει η νύχτα. Καφεδάκι με γλυκό (εκμέκ κανταΐφι) και καπάκι στο περίπτερο. Μπόλικες μπίρες να μας φτάσουν, κανένα ξηρό καρπό να μασουλάμε, μερικά κριτσίνια και πάγο. Στις μηχανές κάναμε μια αναδιάταξη, αφού έδωσα μερικά πράγματα μου στον Ντίνο, και κάποια τα έβαλα στον σάκο πίσω, γιατί η δεξιά βαλίτσα έπρεπε να είναι άδεια. Αδειάσαμε τον πάγο μέσα στην βαλίτσα, τις μπίρες και τα νερά από πάνω, και πάγο ξανά από πάνω. Το απόλυτο ψυγείο της κατασκήνωσης.
Ξεκινήσαμε με γεμάτες μπαταρίες το ανηφορικό παιχνιδιάρικο στροφιλίκι για την κορφή του περάσματος, ελαφρώς σβέλτα. Λίγο ότι μας είχε λείψει η οδήγηση, λίγο ο αεράκι που έσκαγε πάνω μας φτάσαμε στην κορφή λίγο πιο γρήγορα από όσο συνήθως. Χωρίς να ρωτήσω τον Ντίνο, βγαίνω στην έξοδο με τον χωματόδρομο για το καταφύγιο της Δίρφης. Έχω φορτώσει την τρίτη μου, παρόλο που δεν έχω λάστιχα με τακούνι και ανηφορίζω όσο πιο ψηλά γίνεται, ο χωματόδρομος, γίνεται κροκάλα, και από εκεί μυτερές κοφτερές πέτρες όπως σε κάθε βουνό πάνω από τα 1500 μέτρα. Κόβω ταχύτητα να προστατεύσω όσο γίνεται τα λάστιχα μου. Ο δρόμος στενεύει, μικρά νεροφάγωματα από τα χειμωνιάτικα χιόνια, και 3 χιλιόμετρα μετά βλέπουμε το καταφύγιο. Το προσπερνάω και σταματώ 200 μέτρα μετά στα τελευταία έλατα που υπάρχουν στο βουνό. Εκεί είναι που κατασκηνώνω πάντα όταν ανεβαίνω ορειβατικά. Φτάνει ο Ντίνος κατεβαίνει από την μηχανή, πάει να βγάλει το κινητό από την τσέπη του αλλά δεν είναι εκεί. Το είχε ξεχάσει πάνω στην βάση της μοτοσυκλέτας και κάπου στον χωματόδρομο έφυγε από την βάση. Δεν προλαβαίνουμε ούτε φωτογραφία να βγάλουμε. Φεύγουμε πίσω να βρούμε το κινητό του. Πολύ αργά πλέον, καθιστοί κοιτώντας ο καθένας από μια άκρη του δρόμου να βρούμε το κινητό, γεμάτοι άγχος γιατί είναι εργαλείο δουλειάς. Τελικά η συσκευή είχε φύγει στα πρώτα 100 μέτρα του χωματόδρομου, έπεσε χωρίς να πάθει απολύτως τίποτα.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
User C
well know member
- Δημοσιεύσεις
- 3.737
Η ώρα είχε περάσει αρκετά με την αναζήτηση, και αφού ο Ντίνος ήταν ήρεμος αποφασίσαμε να συνεχίσουμε στην αναζήτηση του σημείου του σημερινού μας σπιτιού. Κατηφορίσαμε το βουνό προς την θάλασσα, κοιτώντας πάνω τις ξερές πλέον κοίτες των χειμάρρων που ακολουθούσαν την πορεία μας. Μετά από αρκετή ώρα βρίσκουμε το μέρος της διανυκτέρευσής μας. Το σημείο που έκανε κλικ μέσα στο μυαλό μας. Πυκνή φυλλωσιά από τα πλατάνια πάνω μας, λίγο νερό στον χείμαρο δίπλα μας, μακριά από κόσμο (που τελικά ήρθε αργότερα), όχι πολύ μακριά από φαγητό αν χρειαζόμασταν κάτι το βράδυ.
Στηρίξαμε τις μηχανές με πέτρες και ξεκίνησε το ξεφόρτωμα. Πειράζοντας ο ένας τον άλλον, και γελώντας στήσαμε τις σκηνές μας και φτιάξαμε το καθιστικό μας με τις βαλίτσες της μηχανής. Η βαλίτσα με τον πάγο, έγινε τραπεζάκι, η άλλη βαλίτσα ήταν κάθισμα, μαζί με δυο σκαμπό που είχαμε μαζί μας ήμασταν οι βασιλιάδες του κόσμου. Ξαλαφρωμένοι από τον μοτοσυκλετιστικό μας εξοπλισμό, με τις μπίρες στο χέρι χαλαρώσαμε ακούγοντας τα πρώτα νυχτοπούλια που έβγαιναν. Άλλωστε τι θέλει ένας άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος. Καλή παρέα, κουβέντα, ησυχία. Χωρίς άγχη της δουλειάς, χωρίς σκέψεις για υποχρεώσεις, μόνο αυτός οι φίλοι του και ο ουρανός από πάνω, που δεν πέσει στο κεφάλι μας όπως φοβόντουσαν οι Γαλάτες του Αστερίξ.
Συζητούσαμε μέχρι αργά. Συζητήσεις για ταξίδια παλιά, για ταξίδια μελλοντικά, για βόλτες, για οδήγηση, για σεξ (ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται οπότε καταλαβαίνετε πείνα δυο παντρεμένοι μαζί). Η συζήτηση κατέληξε σε όσα διαβάζουμε τριγύρω μας. Όχι όσα βλέπουμε... όσα διαβάζουμε. Πως ο καθένας προσπαθεί να επιβάλλει την άποψη του και την μοναδική αλήθεια σε όλους τους άλλους. Πως από εραστές της μοτοσυκλέτας γίναμε οπαδοί σε μάρκες, τύπους, πως χάνουμε τις στιγμές μας για να ψάξουμε αυτό που δεν έχουμε. Πως κάποιοι στεναχωριούνται και δεν το αντέχουν, πως άλλοι (λίγοι) αδιαφορούν.
Η βραδιά είχε προχωρήσει, η κούραση της ημέρας είχε αρχίσει να βαραίνει τα κεφάλια μας σε συνδυασμό με τις μπίρες και έτσι αποφασίσαμε να αποσυρθούμε στα ιδιαίτερα. Διάβασα λίγο από το βιβλίο μου, ενώ δίπλα άκουγα τον Ντίνο να παίζει με το κινητό. Κοιμήθηκα χωρίς να το καταλάβω έναν ύπνο βαρύ, απόλυτης ξεκούρασης.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Στηρίξαμε τις μηχανές με πέτρες και ξεκίνησε το ξεφόρτωμα. Πειράζοντας ο ένας τον άλλον, και γελώντας στήσαμε τις σκηνές μας και φτιάξαμε το καθιστικό μας με τις βαλίτσες της μηχανής. Η βαλίτσα με τον πάγο, έγινε τραπεζάκι, η άλλη βαλίτσα ήταν κάθισμα, μαζί με δυο σκαμπό που είχαμε μαζί μας ήμασταν οι βασιλιάδες του κόσμου. Ξαλαφρωμένοι από τον μοτοσυκλετιστικό μας εξοπλισμό, με τις μπίρες στο χέρι χαλαρώσαμε ακούγοντας τα πρώτα νυχτοπούλια που έβγαιναν. Άλλωστε τι θέλει ένας άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος. Καλή παρέα, κουβέντα, ησυχία. Χωρίς άγχη της δουλειάς, χωρίς σκέψεις για υποχρεώσεις, μόνο αυτός οι φίλοι του και ο ουρανός από πάνω, που δεν πέσει στο κεφάλι μας όπως φοβόντουσαν οι Γαλάτες του Αστερίξ.
Συζητούσαμε μέχρι αργά. Συζητήσεις για ταξίδια παλιά, για ταξίδια μελλοντικά, για βόλτες, για οδήγηση, για σεξ (ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται οπότε καταλαβαίνετε πείνα δυο παντρεμένοι μαζί). Η συζήτηση κατέληξε σε όσα διαβάζουμε τριγύρω μας. Όχι όσα βλέπουμε... όσα διαβάζουμε. Πως ο καθένας προσπαθεί να επιβάλλει την άποψη του και την μοναδική αλήθεια σε όλους τους άλλους. Πως από εραστές της μοτοσυκλέτας γίναμε οπαδοί σε μάρκες, τύπους, πως χάνουμε τις στιγμές μας για να ψάξουμε αυτό που δεν έχουμε. Πως κάποιοι στεναχωριούνται και δεν το αντέχουν, πως άλλοι (λίγοι) αδιαφορούν.
Η βραδιά είχε προχωρήσει, η κούραση της ημέρας είχε αρχίσει να βαραίνει τα κεφάλια μας σε συνδυασμό με τις μπίρες και έτσι αποφασίσαμε να αποσυρθούμε στα ιδιαίτερα. Διάβασα λίγο από το βιβλίο μου, ενώ δίπλα άκουγα τον Ντίνο να παίζει με το κινητό. Κοιμήθηκα χωρίς να το καταλάβω έναν ύπνο βαρύ, απόλυτης ξεκούρασης.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
User C
well know member
- Δημοσιεύσεις
- 3.737
Ξύπνησα μετά από πολύ καιρό εντελώς ξεκούραστος, την ώρα που χάραζε. Ο ήλιος στο σημείο που είχαμε στήσει θα έβγαινε εντελώς πολύ αργά, μετά από 09:00 και έτσι το πρωινό μου θα ήταν σουπερ. Έφτιαξα ένα καφέ και κατευθύνθηκα προς την κοίτη του ποταμού. Μπροστά μου είχα το ποτάμι, ψηλά τις κορφές από το Κορακοβούνι και αν κοίταζα προς τα αριστερά έβλεπα το Αιγαίο. Αυτό ήταν το σημείο που χρειαζόμουν. Απόλαυσα τον πρωινό καφέ μέχρι να ξυπνήσει ο Ντίνος (εμείς οι γέροι κοιμόμαστε πολύ λιγότερο), και όταν σηκώθηκε έφτιαξε και αυτός ένα καφεδάκι.
Ενώ κανείς δεν μας κυνηγούσε, εμείς βιαζόμασταν να συνεχίσουμε. Η αλήθεια είναι πως αυτό που θέλαμε είναι να δούμε μέρη, να περάσουμε δρόμους, να ξεχάσουμε το πίσω. Το ταξίδι η βόλτα, έχει αυτή την όμορφη αίσθηση, οδηγώντας και αφήνοντας πίσω σου μέρη, τοπία, εικόνες, αφήνεις πίσω σου και τις έγνοιες τις καθημερινότητας. Όπως κυλούν οι ρόδες στον δρόμο, σιγά σιγά σβήνουν τα άσχημα συναισθήματα, τις κουβέντες...λίγο λίγο μαζί με τα λάστιχα. Αυτή είναι η μαγεία της μοτοσυκλέτας. Δεν είναι ένα μέσο που σε πάει από μέρος Α στο μέρος Β. Σε ταξιδεύει, σε γεμίζει πνευματικά και συναισθηματικά σε κάθε στροφή, σε ολοκληρώνει κατά κάποιο τρόπο, ενώ ταυτόχρονα θεραπεύει την ψυχή (πολύ πιο οικονομικά από έναν ψυχολόγο).
Φορτώσαμε τις μοτοσυκλέτες και περάσαμε την γέφυρα τύπου Bailey που προσφάτως σηκώθηκε ξανά, αφού πριν χρόνια την είχε πάρει η ορμή του νερού ένα χειμώνα, και έτσι όλοι περνούσαμε μέσα από την κοίτη του ποταμού. Ανηφορίσαμε το χωμάτινο κομμάτι προς τον Κούτρουλα. Χωματόδρομος αρκετά πατημένος, αφού περνούν όλο το χρόνο αγροτικά από εκεί. Σιγά σιγά το σώμα λύνεται. Έχει μνήμη το σώμα και θυμάται. Οι ταχύτητες ανέβηκαν, μαζί με το παιχνίδι, οι γραμμές έρχονταν καλύτερα, ο χορός αναβάτη μοτοσυκλέτας γινόταν όλο και πιο παιχνιδιάρικος. Η μια φουρκέτα υποδεχόταν την άλλη και ο πίσω τροχός σπίνιαρε με το γκάζι να φέρει την μοτοσυκλέτα στην σωστή τροχιά. Λίγο πριν την κορυφή και τον Κούτρουλα, αποφασίζω να το πάω λίγο δυσκολότερα, αφού ήμουν σίγουρος πως ο Ντίνος θα ακολουθήσει χωρίς γκρίνια.
Στρίβω στο μικρό αγροτικό χωματόδρομο που εξυπηρετούσε 10-20 αυτοκίνητα τον δρόμο. Δυσκολότερος μεν αλλά ομορφότερος. Το τερέν να εναλλάσσεται από σκληρό χώμα, σε αμμώδες, κατηφόρες με μεγάλη κλίση και φουρκέτες και σαθρή κροκάλα από κάτω. Τα κλαδιά των δέντρων και των θάμνων σε πολλά σημεία να κλείνουν σχεδόν τον δρόμο. Τον είχα κάνει πολλές φορές αυτόν τον χωματόδρομο και είναι 6 χιλιόμετρα χωμάτινης οδηγικής απόλαυσης. Μέρος που εξασκείς κάθε τεχνική, που το μυαλό θυμάται τις λεπτομέρειες. Δρόμος που κάθε εποχή είναι διαφορετικός αναλόγως τις καιρικές συνθήκες. Άλλοτε λασπωμένος να κολλάει η μηχανή, άλλοτε με τεράστια νεροφαγώματα που σε αναγκάζουν να είσαι μέσα τους για ώρα και άλλοτε γεμάτος σκόνη και πούδρα που να σε τραβάει μπροστά στις κατηφόρες.
Κανένα χιλιόμετρο πριν το τέλος η πίσω μου ρόδα χάνει εντελώς πρόσφυση, η τροχιά μου είναι προς τα δέντρα στην άκρη του δρόμου. Το ένστικτο και η εμπειρία με κάνουν να κρατήσω το γκάζι ανοιχτό. Το ανοίγω λίγο περισσότερο, κλοτσιά με την μπότα στο χώμα να ισιώσει η μηχανή και να φέρω την ισορροπία στην αντίθετη μεριά. Η ρόδα έρχεται από την άλλη και ανοίγω το γκάζι λίγο περισσότερο και ισιώνει. Την γλιτώσαμε και αυτή την φορά, και για άλλη μια φορά σκέφτομαι, πως η εμπειρία δεν φτάνει. Μόνο τα σχολεία σε κάνουν να έχεις τέτοιου είδος αυτοματοποίηση ώστε να γίνονται τα πράγματα χωρίς σκέψη. Κατηφορίζουμε τα τελευταία 100 μέτρα και βγαίνουμε στο ποτάμι της Παραλίας Μετοχίου κατευθυνόμενοι προς την παραλία.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Ενώ κανείς δεν μας κυνηγούσε, εμείς βιαζόμασταν να συνεχίσουμε. Η αλήθεια είναι πως αυτό που θέλαμε είναι να δούμε μέρη, να περάσουμε δρόμους, να ξεχάσουμε το πίσω. Το ταξίδι η βόλτα, έχει αυτή την όμορφη αίσθηση, οδηγώντας και αφήνοντας πίσω σου μέρη, τοπία, εικόνες, αφήνεις πίσω σου και τις έγνοιες τις καθημερινότητας. Όπως κυλούν οι ρόδες στον δρόμο, σιγά σιγά σβήνουν τα άσχημα συναισθήματα, τις κουβέντες...λίγο λίγο μαζί με τα λάστιχα. Αυτή είναι η μαγεία της μοτοσυκλέτας. Δεν είναι ένα μέσο που σε πάει από μέρος Α στο μέρος Β. Σε ταξιδεύει, σε γεμίζει πνευματικά και συναισθηματικά σε κάθε στροφή, σε ολοκληρώνει κατά κάποιο τρόπο, ενώ ταυτόχρονα θεραπεύει την ψυχή (πολύ πιο οικονομικά από έναν ψυχολόγο).
Φορτώσαμε τις μοτοσυκλέτες και περάσαμε την γέφυρα τύπου Bailey που προσφάτως σηκώθηκε ξανά, αφού πριν χρόνια την είχε πάρει η ορμή του νερού ένα χειμώνα, και έτσι όλοι περνούσαμε μέσα από την κοίτη του ποταμού. Ανηφορίσαμε το χωμάτινο κομμάτι προς τον Κούτρουλα. Χωματόδρομος αρκετά πατημένος, αφού περνούν όλο το χρόνο αγροτικά από εκεί. Σιγά σιγά το σώμα λύνεται. Έχει μνήμη το σώμα και θυμάται. Οι ταχύτητες ανέβηκαν, μαζί με το παιχνίδι, οι γραμμές έρχονταν καλύτερα, ο χορός αναβάτη μοτοσυκλέτας γινόταν όλο και πιο παιχνιδιάρικος. Η μια φουρκέτα υποδεχόταν την άλλη και ο πίσω τροχός σπίνιαρε με το γκάζι να φέρει την μοτοσυκλέτα στην σωστή τροχιά. Λίγο πριν την κορυφή και τον Κούτρουλα, αποφασίζω να το πάω λίγο δυσκολότερα, αφού ήμουν σίγουρος πως ο Ντίνος θα ακολουθήσει χωρίς γκρίνια.
Στρίβω στο μικρό αγροτικό χωματόδρομο που εξυπηρετούσε 10-20 αυτοκίνητα τον δρόμο. Δυσκολότερος μεν αλλά ομορφότερος. Το τερέν να εναλλάσσεται από σκληρό χώμα, σε αμμώδες, κατηφόρες με μεγάλη κλίση και φουρκέτες και σαθρή κροκάλα από κάτω. Τα κλαδιά των δέντρων και των θάμνων σε πολλά σημεία να κλείνουν σχεδόν τον δρόμο. Τον είχα κάνει πολλές φορές αυτόν τον χωματόδρομο και είναι 6 χιλιόμετρα χωμάτινης οδηγικής απόλαυσης. Μέρος που εξασκείς κάθε τεχνική, που το μυαλό θυμάται τις λεπτομέρειες. Δρόμος που κάθε εποχή είναι διαφορετικός αναλόγως τις καιρικές συνθήκες. Άλλοτε λασπωμένος να κολλάει η μηχανή, άλλοτε με τεράστια νεροφαγώματα που σε αναγκάζουν να είσαι μέσα τους για ώρα και άλλοτε γεμάτος σκόνη και πούδρα που να σε τραβάει μπροστά στις κατηφόρες.
Κανένα χιλιόμετρο πριν το τέλος η πίσω μου ρόδα χάνει εντελώς πρόσφυση, η τροχιά μου είναι προς τα δέντρα στην άκρη του δρόμου. Το ένστικτο και η εμπειρία με κάνουν να κρατήσω το γκάζι ανοιχτό. Το ανοίγω λίγο περισσότερο, κλοτσιά με την μπότα στο χώμα να ισιώσει η μηχανή και να φέρω την ισορροπία στην αντίθετη μεριά. Η ρόδα έρχεται από την άλλη και ανοίγω το γκάζι λίγο περισσότερο και ισιώνει. Την γλιτώσαμε και αυτή την φορά, και για άλλη μια φορά σκέφτομαι, πως η εμπειρία δεν φτάνει. Μόνο τα σχολεία σε κάνουν να έχεις τέτοιου είδος αυτοματοποίηση ώστε να γίνονται τα πράγματα χωρίς σκέψη. Κατηφορίζουμε τα τελευταία 100 μέτρα και βγαίνουμε στο ποτάμι της Παραλίας Μετοχίου κατευθυνόμενοι προς την παραλία.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
User C
well know member
- Δημοσιεύσεις
- 3.737
Την πρωινή μας πείνα την αποζημίωσε η ταβέρνα λίγο πριν την παραλία, απέναντι από τα πλατάνια. Φρέσκο τυροπιτάρι, που το φτιάχνει μόνη της η ταβερνιάρισσα με δικά της υλικά, και μια ομελέτα σούπερ ενισχυμένη, με πατάτες, λουκάνικα, ντομάτα, πιπεριά, τυρί φέτα και άλλα. Να μυρίζει η ντομάτα όπως μύριζε στα παιδικά μας χρόνια. Η φιλοξενία και τα χαμόγελα μας έκαναν να νιώσουμε σπίτι μας. Σε αυτό το σημείο όμως η μπότα μου αποφάσισε να παραδώσει πνεύμα. Λίγο η παλαιότητα, λίγο η σκληρή χρήση που έχει φάει σε τόσα τερέν, αποφάσισε να διαλυθεί. Duct tape kαι όλα καλά. Άλλωστε στο χωριό μου λένε, "πρέπει να κινείται και είναι ακίνητο; WD40. Δεν πρέπει να κουνιέται και αυτό κουνιέται; Duct Tape"...με δυο απλά πραγματάκια και λύνεις κάθε πρόβλημα στο δρόμο.
Βγάζουμε τα ρούχα μας (μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό) και βουτάμε στην θάλασσα. Λίγο άραγμα και 14:30 είμαστε ντυμένοι να ξεκινήσουμε. Δείχνω στον Ντίνο το σημείο που θα πάμε ψηλά στο βουνό (ασφάλτινα) και νομίζει ότι τον τρολάρω. "Έχει δρόμο εκεί ρε;" με ρωτάει. "Έχει και θα σταματήσουμε και για φωτογραφίες" του απαντώ. Ξεκινάμε και περνάμε το χωριό του Μετοχίου, ανεβαίνοντας το βουνό που οδηγεί προς Κύμη. Με είχε πάρει λίγο νωρίτερα ο Μάνος και μου είχε πει να πάμε στο Φαράγγι του Μανικιάτη. Τα Μανίκια τα είχα επισκεφτεί πολλές φορές στο αναρριχητικό πεδίο αλλά στον καταρράκτη δεν είχα κατεβεί ποτέ. Έτρωγα όλο τον χρόνο μου στον βράχο και ο καταρράκτης έμενε πάντα για την επομένη φορά.
Τώρα είναι η επομένη φορά σκέφτηκα. Έχει περάσει η ώρα και περνάμε τον χωματόδρομο για να τα Θαψά, υποσχόμενοι πως η επόμενη φορά θα είναι εκεί. Περνάμε την Κύμη και μετά τις Κονίστρες βγαίνουμε προς Μανίκια. Η θέα πάντα σε εντυπωσιάζει από τους κάθετους βράχους με τις βιδωμένες πλακέτες (πράγμα που προσωπικά με ενοχλεί. Οι μόνιμες πλακέτες, αφενός αφαιρούν ένα μεγάλο κομμάτι της χαράς της αναρρίχησης με μέλημα την "ασφάλεια". Αν ήθελα να είμαι ασφαλής δεν θα σκαρφάλωνα στο βράχο. Αφετέρου χαλάνε την ομορφιά του τοπίου, όπως γυαλίζουν στον ήλιο). Είχα δει στον χάρτη ότι ο χωματόδρομος για τον καταρράκτη είναι μετά το Μονόδρι στον δρόμο για την Σέτα. Αλλά αυτό θα μας έκανε ένα μεγάλο κύκλο για να ξαναγυρίσουμε στο ύψος του αναρριχητικού πεδίου...Όπως οδηγούσαμε βλέπω ένα άνοιγμα στους θάμνους αριστερά. "ΕΔΩ" σκέφτομαι. Αφού ο Ντίνος είχε βεβαιωθεί νωρίτερα πως δεν τον τρόλαρα ότι υπάρχει δρόμος για εκεί ψηλά που του έδειξα, ήταν σίγουρος πως και εδώ έχει δρόμο...ΑΛΙΜΟΝΟ
Φυσικά και δεν ήταν δρόμος, σε μερικά σημεία θα το έλεγες μονοπάτι, σε άλλα χωράφι, σε άλλα ζούγκλα...είχε πλάκα όμως. Μια πολύ άσχημη μυρωδιά γέμιζε τα ρουθούνια μας και φτάνουμε σε ένα σημείο που πλέον δεν πάει άλλο (αλλά δεν έχει και χώρο να γυρίσουμε τις μηχανές). Κατεβαίνω με τα πόδια καμιά30αρια μέτρα, μια πράσινη λασπολακούβα και δυο νεαρά μοσχάρια νεκρά δίπλα...Δεν ήθελα να το πω στον Ντίνο γιατί σίγουρα θα με έβριζε μέχρι το 2030 επειδή χαθήκαμε. Ανηφορίζω καβαλάω την μηχανή, τις γυρίζουμε με σχετική δυσκολία και παίρνουμε τον ίδιο δρόμο για επιστροφή μέχρι που βγαίνουμε στην άσφαλτο. Αργότερα όταν είδα τα βίντεο που τράβαγε ο Ντίνος με την κάμερα του σιγουρεύτηκα ότι με έβριζε πολύ ώρα πριν.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Βγάζουμε τα ρούχα μας (μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό) και βουτάμε στην θάλασσα. Λίγο άραγμα και 14:30 είμαστε ντυμένοι να ξεκινήσουμε. Δείχνω στον Ντίνο το σημείο που θα πάμε ψηλά στο βουνό (ασφάλτινα) και νομίζει ότι τον τρολάρω. "Έχει δρόμο εκεί ρε;" με ρωτάει. "Έχει και θα σταματήσουμε και για φωτογραφίες" του απαντώ. Ξεκινάμε και περνάμε το χωριό του Μετοχίου, ανεβαίνοντας το βουνό που οδηγεί προς Κύμη. Με είχε πάρει λίγο νωρίτερα ο Μάνος και μου είχε πει να πάμε στο Φαράγγι του Μανικιάτη. Τα Μανίκια τα είχα επισκεφτεί πολλές φορές στο αναρριχητικό πεδίο αλλά στον καταρράκτη δεν είχα κατεβεί ποτέ. Έτρωγα όλο τον χρόνο μου στον βράχο και ο καταρράκτης έμενε πάντα για την επομένη φορά.
Τώρα είναι η επομένη φορά σκέφτηκα. Έχει περάσει η ώρα και περνάμε τον χωματόδρομο για να τα Θαψά, υποσχόμενοι πως η επόμενη φορά θα είναι εκεί. Περνάμε την Κύμη και μετά τις Κονίστρες βγαίνουμε προς Μανίκια. Η θέα πάντα σε εντυπωσιάζει από τους κάθετους βράχους με τις βιδωμένες πλακέτες (πράγμα που προσωπικά με ενοχλεί. Οι μόνιμες πλακέτες, αφενός αφαιρούν ένα μεγάλο κομμάτι της χαράς της αναρρίχησης με μέλημα την "ασφάλεια". Αν ήθελα να είμαι ασφαλής δεν θα σκαρφάλωνα στο βράχο. Αφετέρου χαλάνε την ομορφιά του τοπίου, όπως γυαλίζουν στον ήλιο). Είχα δει στον χάρτη ότι ο χωματόδρομος για τον καταρράκτη είναι μετά το Μονόδρι στον δρόμο για την Σέτα. Αλλά αυτό θα μας έκανε ένα μεγάλο κύκλο για να ξαναγυρίσουμε στο ύψος του αναρριχητικού πεδίου...Όπως οδηγούσαμε βλέπω ένα άνοιγμα στους θάμνους αριστερά. "ΕΔΩ" σκέφτομαι. Αφού ο Ντίνος είχε βεβαιωθεί νωρίτερα πως δεν τον τρόλαρα ότι υπάρχει δρόμος για εκεί ψηλά που του έδειξα, ήταν σίγουρος πως και εδώ έχει δρόμο...ΑΛΙΜΟΝΟ
Φυσικά και δεν ήταν δρόμος, σε μερικά σημεία θα το έλεγες μονοπάτι, σε άλλα χωράφι, σε άλλα ζούγκλα...είχε πλάκα όμως. Μια πολύ άσχημη μυρωδιά γέμιζε τα ρουθούνια μας και φτάνουμε σε ένα σημείο που πλέον δεν πάει άλλο (αλλά δεν έχει και χώρο να γυρίσουμε τις μηχανές). Κατεβαίνω με τα πόδια καμιά30αρια μέτρα, μια πράσινη λασπολακούβα και δυο νεαρά μοσχάρια νεκρά δίπλα...Δεν ήθελα να το πω στον Ντίνο γιατί σίγουρα θα με έβριζε μέχρι το 2030 επειδή χαθήκαμε. Ανηφορίζω καβαλάω την μηχανή, τις γυρίζουμε με σχετική δυσκολία και παίρνουμε τον ίδιο δρόμο για επιστροφή μέχρι που βγαίνουμε στην άσφαλτο. Αργότερα όταν είδα τα βίντεο που τράβαγε ο Ντίνος με την κάμερα του σιγουρεύτηκα ότι με έβριζε πολύ ώρα πριν.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
User C
well know member
- Δημοσιεύσεις
- 3.737
Περάσαμε το Μονόδρι και στην έξοδο του προς την Σέτα βγαίνουμε ξανά στον χωματόδρομο (4 χλμ.) για τον καταρράκτη. Ανοιχτός πατημένος χωματόδρομος, ότι πρέπει για παιχνίδι και γκάζια, κατηφορίζουμε σχετικά γρήγορα. Κάπου εκεί σκέφτηκα πως από χτες στην Λάμαρη μέχρι εκεί δεν έχουμε συναντήσει ούτε ένα αυτοκίνητο. Είμαι πολύ χαρούμενος γι' αυτό και συνεχίζουμε φτάνοντας μέχρι την λίμνη πριν τον καταρράκτη. Βγάζουμε κράνη μπουφάν, και αράζουμε δίπλα στο νερό Ο καιρός είναι ιδανικός. Ούτε πολύ, ζέστη ούτε πολύ αέρας. Περνάμε αρκετή ώρα εκεί μέχρι που ένα ζευγάρι πεζοπόρων μας χαλάει την απόλυτη ησυχία. Αυτό ήταν το σημάδι πως κάπου εδώ πρέπει να τελειώνουμε.
Είπαμε να σταματήσουμε να πιούμε ένα καφέ στην Σέτα, το τελευταίο ορεινό χωριό που θα περνούσαμε. Δυστυχώς όμως το "Παραδοσιακό Καφενείο" εκεί μεταφράζεται σε μοντέρνα σιδερένια τραπέζια, με στρογγυλές καρέκλες κωλόμπαρου των 80's με πολύχρωμο ύφασμα. Φεύγουμε τρέχοντας από εκεί που ο πολιτισμός έχει κερδίσει το μέρος και περιμένει τον τουρισμό να φτάσει. Τα τελευταία 30 χιλιόμετρα μέχρι την Ερέτρια εντελώς διαδικαστικά πόσο περισσότερο όταν τελικά μετά από 160 χλμ. είδαμε ξανά αυτοκίνητο στον δρόμο.
Φτάνοντας στο λιμάνι, οι κοιλιές μας ζητούν γλυκό και λίγο ακόμη άραγμα πριν φτάσουμε στο σπίτι. Αφήνουμε δυο δρομολόγια του καραβιού να περάσουν, δεν μιλάμε, απλά έχουμε κλείσει τα μάτια και απολαμβάνουμε την δροσιά του απογεύματος. Μπαίνουμε στο φέρι παρκάρουμε τις μηχανές και ανεβαίνουμε στο πάνω κατάστρωμα. Βγάζουμε μπουφάν ακουμπάμε σακίδια, εμείς όμως δεν καθόμαστε...κάτι μας τρώει. Θέλουμε λίγο ακόμη. Λίγο μόνο.
Καθόμαστε και έχουμε τον ήλιο να χτυπάει τα πρόσωπα μας. Κοιταζόμαστε και γελάμε. Τα πρόσωπα μας φωνάζουν "ΞΑΝΑ"...με μια φωνή και οι δυο ρωτάμε..."ΠΟΤΕ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ";
ΤΕΛΟΣ (μέχρι το επόμενο)
Είπαμε να σταματήσουμε να πιούμε ένα καφέ στην Σέτα, το τελευταίο ορεινό χωριό που θα περνούσαμε. Δυστυχώς όμως το "Παραδοσιακό Καφενείο" εκεί μεταφράζεται σε μοντέρνα σιδερένια τραπέζια, με στρογγυλές καρέκλες κωλόμπαρου των 80's με πολύχρωμο ύφασμα. Φεύγουμε τρέχοντας από εκεί που ο πολιτισμός έχει κερδίσει το μέρος και περιμένει τον τουρισμό να φτάσει. Τα τελευταία 30 χιλιόμετρα μέχρι την Ερέτρια εντελώς διαδικαστικά πόσο περισσότερο όταν τελικά μετά από 160 χλμ. είδαμε ξανά αυτοκίνητο στον δρόμο.
Φτάνοντας στο λιμάνι, οι κοιλιές μας ζητούν γλυκό και λίγο ακόμη άραγμα πριν φτάσουμε στο σπίτι. Αφήνουμε δυο δρομολόγια του καραβιού να περάσουν, δεν μιλάμε, απλά έχουμε κλείσει τα μάτια και απολαμβάνουμε την δροσιά του απογεύματος. Μπαίνουμε στο φέρι παρκάρουμε τις μηχανές και ανεβαίνουμε στο πάνω κατάστρωμα. Βγάζουμε μπουφάν ακουμπάμε σακίδια, εμείς όμως δεν καθόμαστε...κάτι μας τρώει. Θέλουμε λίγο ακόμη. Λίγο μόνο.
Καθόμαστε και έχουμε τον ήλιο να χτυπάει τα πρόσωπα μας. Κοιταζόμαστε και γελάμε. Τα πρόσωπα μας φωνάζουν "ΞΑΝΑ"...με μια φωνή και οι δυο ρωτάμε..."ΠΟΤΕ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ";
ΤΕΛΟΣ (μέχρι το επόμενο)
User C
well know member
- Δημοσιεύσεις
- 3.737
Αντί επιλόγου...
Δεν είχα σκοπό να γράψω ταξιδιώτικο. Θέλεις απο γινάτι, θέλεις γιατι βαρέθηκα να ακούω και να διαβάζω *****ίες. Θέλεις γιατί όσο μεγαλώνω γίνομαι πιο περίεργος και δεν ανέχομαι *****ίες. Χτες το βράδυ στον Αθηναϊκο Καφέ, μίλησα λίγο με τον @R.E.H . Με τον Παναγιώτη έχουμε ανταλλάξει δυο κουβέντες στους καφέδες, δεν έτυχε να πάμε πουθενά μαζί. Πάντα όταν ανεβάζει μια βόλτα του την θαυμάζω απεριόριστα. Κινείται με τον δικό του τρόπο και τα δικά του θέλω, στα ίδια πνευματικά μονοπάτια με τα δικά μου. Ο καθένας με τον τρόπο του. Αυτός με τις υπέροχες φωτογραφίες του, και τις περιγραφές αυτών, εγώ με τις ιστορίες μου...το αποτέλεσμα όμως είναι το ίδιο. Και οι δυο φεύγουμε με ότι έχουμε, όταν θελήσουμε απλά και μόνο για να φύγουμε. Αν δεν γυρνούσαμε θα ήταν πρόβλημα. Φεύγουμε τόσο όσο χρειάζεται να γυρίσουμε και να ξαναφύγουμε άλλη μια φορά. Χάρηκα τόσο πολύ που μιλήσα μαζί του, που ανταλλάξαμε τις ελάχιστες σκέψεις μας, που ταυτιστηκαμε χωρίς να έχουμε πολλά κοινά, παρά μόνο την αγάπη για την μοτοσυκλέτα και την βόλτα με την μοτοσυκλέτα, που πήρα κουράγιο. Θα μου πείτε "Στ'αρ#$@## μας ρε ΣΟΦ" και καλά θα κάνετε. Δεν θα μπω ποτέ στο τριπάκι όμως να ψάχνω συνεχώς το ακατόρθωτο, να σκέφτομαι πως μου συμπεριφέρθηκε κάπου καποτε καποιος σε μια έκθεση, ή να ψάχνω να βρω να μηδενίσω καθε χαρά κάποιου γιατι ΚΑΠΟΤΕ πριν από 30 χρόνια "ΕΜΕΝΑ ΠΟΥ ΜΕ ΒΛΕΠΕΙΣ..."
Κάπως έτσι και με αυτές τις σκέψεις γράφτηκε αυτό το ταξιδιωτικό...Αρα ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
Δεν είχα σκοπό να γράψω ταξιδιώτικο. Θέλεις απο γινάτι, θέλεις γιατι βαρέθηκα να ακούω και να διαβάζω *****ίες. Θέλεις γιατί όσο μεγαλώνω γίνομαι πιο περίεργος και δεν ανέχομαι *****ίες. Χτες το βράδυ στον Αθηναϊκο Καφέ, μίλησα λίγο με τον @R.E.H . Με τον Παναγιώτη έχουμε ανταλλάξει δυο κουβέντες στους καφέδες, δεν έτυχε να πάμε πουθενά μαζί. Πάντα όταν ανεβάζει μια βόλτα του την θαυμάζω απεριόριστα. Κινείται με τον δικό του τρόπο και τα δικά του θέλω, στα ίδια πνευματικά μονοπάτια με τα δικά μου. Ο καθένας με τον τρόπο του. Αυτός με τις υπέροχες φωτογραφίες του, και τις περιγραφές αυτών, εγώ με τις ιστορίες μου...το αποτέλεσμα όμως είναι το ίδιο. Και οι δυο φεύγουμε με ότι έχουμε, όταν θελήσουμε απλά και μόνο για να φύγουμε. Αν δεν γυρνούσαμε θα ήταν πρόβλημα. Φεύγουμε τόσο όσο χρειάζεται να γυρίσουμε και να ξαναφύγουμε άλλη μια φορά. Χάρηκα τόσο πολύ που μιλήσα μαζί του, που ανταλλάξαμε τις ελάχιστες σκέψεις μας, που ταυτιστηκαμε χωρίς να έχουμε πολλά κοινά, παρά μόνο την αγάπη για την μοτοσυκλέτα και την βόλτα με την μοτοσυκλέτα, που πήρα κουράγιο. Θα μου πείτε "Στ'αρ#$@## μας ρε ΣΟΦ" και καλά θα κάνετε. Δεν θα μπω ποτέ στο τριπάκι όμως να ψάχνω συνεχώς το ακατόρθωτο, να σκέφτομαι πως μου συμπεριφέρθηκε κάπου καποτε καποιος σε μια έκθεση, ή να ψάχνω να βρω να μηδενίσω καθε χαρά κάποιου γιατι ΚΑΠΟΤΕ πριν από 30 χρόνια "ΕΜΕΝΑ ΠΟΥ ΜΕ ΒΛΕΠΕΙΣ..."
Κάπως έτσι και με αυτές τις σκέψεις γράφτηκε αυτό το ταξιδιωτικό...Αρα ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
Sapiokaravo
well know member
Οταν θα βρεις χρονο να ερθεις στα μερη μας, θα φροντισω να βρουμε αντιστοιχα βουνα σαν της Ευβοιας.
Συνεχισε να μας συντροφευεις ετσι ομορφα.
Συνεχισε να μας συντροφευεις ετσι ομορφα.
User C
well know member
- Δημοσιεύσεις
- 3.737
Μακάρι να είχα τα λεφτά σου την ομορφιά σου και το κέφι σου και ας μην μπορούσα να γράψω ούτε το όνομά μου
- Δημοσιεύσεις
- 26.404
- Ηλικία
- 62
- Περιοχή
- Αγρινιο
- Μοτοσυκλέτα
-
KAWASAKI ΖΧR 900 1999
MODENAS X CITE 135 2009
- Όνομα
- ΜΙΧΑΛΗΣ
- Περιοχή
- ΑΓΡΙΝΙΟ
Καλοριζικα ωρε λεβεντη νασαι καλα να γυριζεις στα βουνα και στα λαγκαδια
Road Runner
new member
Ταξίδεψα κι εγώ ένα διωράκι το πρωί μαζί σου.
Είμαστε πολλοί που για διάφορους λόγους δεν μπορούμε να "ξεφεύγουμε" ούτε συχνά, ούτε μακριά. Το να διαβάζουμε μέσα στη ρουτίνα μας ένα όμορφο ταξιδιωτικό, είτε στην Αφρική, είτε στο Λαύριο, είναι βάλσαμο για το μυαλό μας.
Σ ευχαριστώ που το μοιράστηκες.
Είμαστε πολλοί που για διάφορους λόγους δεν μπορούμε να "ξεφεύγουμε" ούτε συχνά, ούτε μακριά. Το να διαβάζουμε μέσα στη ρουτίνα μας ένα όμορφο ταξιδιωτικό, είτε στην Αφρική, είτε στο Λαύριο, είναι βάλσαμο για το μυαλό μας.
Σ ευχαριστώ που το μοιράστηκες.
User C
well know member
- Δημοσιεύσεις
- 3.737
Ημουν εκεί που είσαι και εύχομαι το συντομότερο να ερθεις εδώ που είμαι. Το Σαββατοκύριακο ξοδεψαμε 30 λιτρα βενζίνης (56 Ευρω), 12 ευρω σε ψώνια για τσιμπημα, μπύρες, και παγο, 21 Ευρώ για καφέδες και 15 Ευρώ για φαγητό...συνολικά 2 άτομα 104 Ευρω (50 Ευρώ ανα ατομο). Ξέρω πως είναι σε κάποιον να μην περισσεύει το 50αρικο, και δεν θελω κανεις να ειναι σε αυτή την θέση.