Σαν σήμερα

[maik900]

Σαν σήμερα: «Έφυγε» ο τελευταίος του Rock n` Roll​

Πέντε χρόνια χωρίς τον Lemmy​

Ian Fraser Lemmy Kilmister. Ο «άρχοντας» της Rock n’ Roll, ο «θείος» Lemmy χάρισε στους φαν του μια ιδιαίτερη μουσική, αλλά έμεινε στην ιστορία ως πηγή έμπνευσης μιας ολόκληρης γενιάς, όχι μόνο για την μουσική του αλλά και για τον τρόπο ζωής του. κάποιοι μάλιστα υποστηρίζουν πως ήταν ο τελευταίος του Rock n’ Roll.​

Γεννήθηκε στο Staffordshire της Αγγλίας την παραμονή των Χριστουγέννων του 1945. Οι γονείς του χώρισαν όταν ήταν τριών μηνών, έτσι ο Ian μεγάλωσε με την μητέρα του και την γιαγιά του, τις οποίες υπεραγαπούσε. Η μητέρα του ξαναπαντρεύτηκε έναν ποδοσφαιριστή, με τον Ian να αναγκάζεται να μείνει με τον πατριό του και τα δυο του παιδιά.

@caranddriver.com
Πήγε σχολείο στο Ysgol Syr Thomas Jones. Εκεί του κόλλησε το παρατσούκλι «Lemmy», που ήταν μια συντομογραφία της φράσης, «lend me», την οποία και χρησιμοποιούσε για να ζητάει δανεικά.
Η έμπνευσή στην μουσική του ήρθε όταν άκουσε για πρώτη φορά τους «The Beatles» σε συναυλία. Τους θαύμαζε όσο ζούσε από τότε. Ήταν μια μέρα που του άλλαξε την ζωή. Πολύ αργότερα είχε πει την μνημειώδη φράση, «Θυμάμαι πριν από το Rock». Κάτι που σημαίνει πως την ημέρα εκείνη ήταν σαν να ξαναγεννήθηκε.
Αγόρασε μια κιθάρα και εντάχθηκε στην μπάντα «The Sundowners». Το 1962 μετακόμισε στο Stockport μαζί με την κοπέλα του, με την οποία απέκτησε έναν γιο. Μετά από αποτυχημένα περάσματα από πολλές μπάντες, εντάχθηκε στους «Rockin’ Vickers» με τους οποίους κυκλοφόρησε το πρώτο του σινγκλ το 1965.

Τέσσερα χρόνια αργότερα θα μετακομίσει στο Λονδίνο, όπου θα συγκατοικήσει με τον μπασίστα του Jimmy Hendrix, Noel Redding. Το 1972 έρχεται και η πρώτη του μεγάλη δουλειά, όταν θα γίνει μέλος του space rock συγκροτήματος, «Hawkwind». Εκεί θα κάνει και την πρώτη του μεγάλη επιτυχία, με το σινγκλ «Silver Machine» που σκαρφάλωσε στο No3 των βρετανικών charts. Στους «Hawkwind» ο Lemmy έκανε αυτό που έκανε και στην υπόλοιπη καριέρα του. Έπαιζε μπάσο, τραγουδούσε και έπαιρνε ναρκωτικά. Ύστερα από την μεγάλη επιτυχία του συγκροτήματος με τον δίσκο «Space Ritual» ήρθε και η αμερικάνικη περιοδεία. Όμως ο Lemmy συνελήφθη για κατοχή αμφεταμίνης, ενώ περνούσαν τα σύνορα από τις ΗΠΑ στον Καναδά. Τα υπόλοιπα μέλη αποφάσισαν να τον απομακρύνουν από την μπάντα.
Άλλο που δεν ήθελε ο Lemmy. Χρόνια αργότερα είπε πως ήταν ωραία εποχή τότε, αλλά δεν ταίριαζε με τους υπόλοιπους. Μαζί με τον κιθαρίστα των «Pink Fairies» θα φτιάξουν τους θρυλικούς «Motörhead», το 1975, το συγκρότημα που ταυτίστηκε με το όνομά του και το αντίστροφο. Με τους «Motörhead», έκανε πάνω από τριάντα δίσκους, με την μεγάλη τους επιτυχία να ακούγεται στους ήχους του «Ace of Spades». Οι «Motörhead», άλλαξαν πολλά μέλη, με τον Lemmy να παραμένει ο ηγέτης και ο σταθερός τους πυλώνας.

Ο Lemmy βρήκε την γαλήνη του μουσικά. Την βρήκε και στην ζωή του, από τότε μου μετακόμισε στο Los Angeles. Προτιμούσε να μένει σε ένα μικρό σπίτι, γεμάτο από βραβεία και συλλεκτικά αντικείμενα, προκειμένου να βρίσκεται δίπλα στο αγαπημένο του μπαρ, το Rainbow, και σε κοντινή απόσταση από όλα όσα θεωρούσε σημαντικά. Σταδιακά περιορίστηκε στην χρήση χαπιών speed και μαριχουάνας, κόβοντας τις υπόλοιπες ναρκωτικές ουσίες. Όμως ποτέ δεν αποχωρίστηκε το αγαπημένο του Jack Daniel’s. Ούτε όταν έμαθε πως πάσχει από διαβήτη.

Ο τελευταίος του δίσκος με τους «Motörhead», κυκλοφόρησε στις 28 Αυγούστου του 2015 και ονομάστηκε – ίσως προφητικά – «Bad Magic». Γιατί μόνο ως κακή μαγεία μπορεί να θεωρηθεί η ημέρα που ξημέρωσε στις 28 Δεκεμβρίου του 2015. Η είδηση του θανάτου του Lemmy μούδιασε όλη την rock κοινότητα. Πάντα υπήρχε η ψευδαίσθηση στους φανατικούς θαυμαστές του πως ο Lemmy δεν πρόκειται να πεθάνει ποτέ.
Τέσσερις μέρες μετά τα 70α γενέθλια του, ο Lemmy έφυγε για ένα μέρος που μόνο αυτός ξέρει, από μια καλπάζουσα μορφή καρκίνου που είχε διαγνωσθεί μόλις δύο ημέρες πριν. Οκτώ μήνες αργότερα, στο αγαπημένο του μπαρ Rainbow στο Los Angeles, έγιναν τα αποκαλυπτήρια του αγάλματός του.
Από τότε πέρασαν 5 ολόκληρα χρόνια κι όλα αυτά μοιάζουν σαν να έγιναν χθες...

Πηγη www.e-radio.gr

 

[maik900]

Σαν σήμερα: Η ναυμαχία που φόβισε τους Τούρκους​

Στις 5 Ιανουαρίου του 1913​

Στις 5 Ιανουαρίου του 1913, στο Βόρειο Αιγαίο, διεξήχθη ίσως η πιο αποφασιστική ναυμαχία για την έκβαση του Α’ Βαλκανικού Πολέμου, μαζί με τη Ναυμαχία της Έλλης, έναν μήνα νωρίτερα. Με την έκβασή του, ο ελληνικός στόλος σταθεροποίησε την κυριαρχία του στο Αιγαίο, ενώ ο τουρκικός δεν τόλμησε μέχρι το τέλος του πολέμου να ξαναβγεί από τα στενά των Δαρδανελλίων.​

Το πρωί εκείνης της μέρας, ένα τουρκικό καταδρομικό, τρία θωρηκτά και 8 αντιτορπιλλικά, εξήλθαν από τα στενά των Δαρδανελλίων με κατεύθυνση προς την Λήμνο. Ο ναύαρχος Παύλος Κουντουριώτης ήταν ήδη ενήμερος για τις κινήσεις του και πήρε γρήγορες αποφάσεις. Διέταξε άμεσα την έξοδο του ελληνικού στόλου από το λιμάνι του Μούδρου. Το πιο αξιόπιστο ελληνικό πλοίο, το θρυλικό θωρηκτό Αβέρωφ ηγήθηκε του στόλου, που αποτελούνταν ακόμα από άλλα τρία θωρηκτά, δυο ανιχνευτικά και τρία αντιτορπιλλικά.

Τα τουρκικά πλοία έφτασαν ανοιχτά της Λήμνου και λίγο πριν το μεσημέρι, άρχισαν να βάλλουν κατά του ελληνικού στόλου από απόσταση 8.400 μέτρων. Ο ελληνικός στόλος απάντησε αμέσως. Οι Τούρκοι ήταν άστοχοι, αλλά οι βολές της ελληνικής πλευράς όχι.
Η παρουσία του θωρηκτού Αβέρωφ, ήταν κάτι που αιφνιδίασε τους Τούρκους. Μέχρι εκείνη την στιγμή πίστευαν ότι βρισκόταν στην καταδίωξη του τουρκικού θωρηκτού Χαμιδιέ, που είχαν βγάλει στο Αιγαίο για αντιπερισπασμό. Ο Κουντουριώτης κατάλαβε το σχέδιο τους και κράτησε τον ελληνικό στόλο ενωμένο. 20 περίπου λεπτά αργότερα, το Αβέρωφ έκανε την επίθεση του στο θωρηκτό Χαϊρεντίν – Μπαρμπαρόσα, αναγκάζοντας το να αποσυρθεί από την μάχη. Το ακολούθησαν και άλλα πλοία και ύστερα από πολύ λίγη ώρα, ο τουρκικός στόλος τράπηκε σε φυγή.
Το Αβέρωφ άρχισε την καταδίωξη. Λίγο πριν τις 2, είχε καταφέρει να πλήξει άλλο ένα θωρηκτό που είχε υποχωρήσει άθικτο. Τελικά, οι Τούρκοι κατάφεραν να μπουν στα στενά, απ’ όπου δεν ξαναβγήκαν μέχρι το τέλος του πολέμου. Η τουρκική πλευρά είχε 100 νεκρούς και πολλές ζημιές, ενώ από την ελληνική, μόνο ένας δίοπος τραυματίστηκε.

Το αποτέλεσμα της ναυμαχίας της Λήμνου, ανάγκασε κατά μεγάλο ποσοστό την κυβέρνηση της Τουρκίας να υπογράψει συνθήκη ειρήνης. Ο τουρκικός στόλος έμεινε καθηλωμένος στα ανοιχτά της Κωνσταντινούπολης με μοναδικό σκοπό, να προστατέψει την πόλη από ενδεχόμενη βουλγαρική επίθεση. Το θρυλικό θωρηκτό Αβέρωφ ηγήθηκε της ναυμαχίας και έμεινε στην ιστορία.

Πηγη www.e-radio.gr

 

[maik900]

Σαν σήμερα: H «Ημέρα των μαρτύρων» και οι «διαδηλώσεις της σημαίας»​

Στις 9 Ιανουαρίου του 1964​

Η «Ημέρα των Μαρτύρων» εμφανίζεται σε πολλές χώρες ως γιορτή. Για κάθε χώρα είναι διαφορετική η σημασία της. Η πιο γνωστή είναι αυτή του Παναμά. Στις 9 Ιανουαρίου, ο Παναμάς έχει εθνική εορτή και τα πάντα είναι κλειστά. Μια γιορτή που ισχύει από το 1964.​

Ο Παναμάς κέρδισε την ανεξαρτησία του από την Κολομβία το 1903 με την βοήθεια των ΗΠΑ. Αυτομάτως οι ΗΠΑ πήραν τον έλεγχο της ζώνης του καναλιού και ξεκίνησαν να το χτίζουν τον επόμενο χρόνο. Οι ΗΠΑ πλήρωσαν 10 εκατομμύρια δολάρια και κάθε χρόνο έδιναν επιπλέον 250 χιλιάδες δολάρια. Σιγά σιγά, η διώρυγα του Παναμά έγινε έδαφος των ΗΠΑ, με δική της αστυνομία, σχολεία, λιμάνια και ταχυδρομεία.
Το 1963, ο πρόεδρος Τζον Κένεντι δέχθηκε να προσθέσει τη σημαία του Παναμά δίπλα σε εκείνη των ΗΠΑ σε όλες της μη στρατιωτικές εγκαταστάσεις της διώρυγας, αλλά δολοφονήθηκε πριν ολοκληρωθεί η απόφασή του. Έναν μήνα μετά τον θάνατό του, η σημαία των ΗΠΑ αποσύρθηκε από όλες τις εγκαταστάσεις, αλλά η απόφαση έλεγε πως ούτε εκείνη του Παναμά θα ανέβαινε σε αυτά τα μέρη. Οι Zonians, οι κάτοικοι δηλαδή της ζώνης της διώρυγας, εξοργίστηκαν και άρχισαν να σηκώνουν την σημαία των ΗΠΑ όπου μπορούσαν. Οι μαθητές το έκαναν πρώτη στα σχολεία, κι όταν οι αρχές τις κατέβασαν, ξεκίνησαν οι κινητοποιήσεις.

@playacommunity.com
Τα νέα έφτασαν στο καλύτερο δημόσιο σχολείο του Παναμά. Ο 17χρονος τότε Guillermo Guevara Paz μαζί με 200 ακόμα μαθητές πήραν τη σημαία του Παναμά και αποφάσισαν να την ανεβάσουν δίπλα από εκείνη των ΗΠΑ, διακηρύσσοντας έτσι την ανεξαρτησία της χώρας τους. Η αστυνομία δέχθηκε να ανέβει η σημαία του Παναμά αλλά το συγκεντρωμένο πλήθος των Zonians αντέδρασε. Ξέσπασαν επεισόδια και η ιστορικής σημασίας σημαία του Παναμά σκίστηκε.

Το νέο έφτασε στον λαό του Παναμά που έφτασε στα σύνορα της χώρας με την Ζώνη της Διώρυγας. Το πλήθος πετούσε πέτρες και η αστυνομία απάντησε με πυροβολισμούς. Πολλοί ανέβηκαν στον φράχτη με σημαίες του Παναμά, έναν φράχτη που κάποιοι παρομοίαζαν με το τείχος του Βερολίνου. Τη νύχτα τουλάχιστον 5.000 Παναμέζοι βρίσκονταν ακόμα σε διαμάχη με του 85 αστυνομικούς.
Το επόμενο πρωί, υπήρχαν ήδη 6 νεκροί. Τα νέα έφτασαν σε ολόκληρο τον Παναμά και οι μαζικές εξεγέρσεις δεν άργησαν. Ο αριθμός των νεκρών έφτασε συνολικά τους 28. Τα κράτη καταδίκασαν το περιστατικό εις βάρος των ΗΠΑ, με την Αίγυπτο δια στόματος του ηγέτη της Gamal Abdel Nasser, πρότεινε την κρατικοποίηση της διώρυγας, ακριβώς όπως είχε κάνει κι εκείνη με το Σουέζ.
Η «ημέρα των μαρτύρων», ή οι «διαδηλώσεις της σημαίας» όπως επίσης ονομάζεται, ήταν ο μεγαλύτερος καταλύτης ώστε οι ΗΠΑ να αποχωρήσουν πλήρως από τη χώρα 13 χρόνια αργότερα και να θέσουν ένα χρονοδιάγραμμα για την πλήρη παραχώρηση της διώρυγας στον Παναμά.

Πηγη www.e-radio.gr

 

[maik900]

Σαν σήμερα: Η πιο βίαιη εξέγερση στην ιστορία του Βυζαντίου​

Η Στάση του Νίκα​

Η Στάση του Νίκα, ήταν η πιο βίαιη εξέγερση στην ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας αλλά και της πόλης, με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και με μεγάλο μέρος της πόλης να καίγεται ολοσχερώς.​

Από την εποχή του Βυζαντίου ακόμα, οι πρόγονοί μας είχαν μια οπαδική μανία. Η Στάση του Νίκα οφείλεται στην εξέγερση φιλάθλων άλλωστε. Τα χαμηλότερα στρώματα είχαν οργανώσει κάτι σαν τους σημερινούς συνδέσμους οπαδών, που τότε παρακολουθούσαν με φανατισμό τις αρματοδρομίες. Αυτές οι ομάδες ήταν τέσσερις. Οι Βένετοι (μπλε), οι Πράσινοι, οι Ρούσσοι (κόκκινοι) και οι λευκοί. Οι δυο τελευταίοι δεν είχαν και τόσο μεγάλη δημοτικότητα. Οι Πράσινοι και οι Βένετοι λοιπόν ήταν, όπως λένε οι ιστορικοί, κάτι μεταξύ συμμοριών και πολιτικών κομμάτων, αφού μπορούσαν να επηρεάσουν τις πολιτικές εξελίξεις. Η συγκρούσεις τους ήταν φανατισμένες.
Το 531 μ.Χ ένας «Βένετος» και ένας «Πράσινος» συνελήφθησαν με την κατηγορία της δολοφονίας. Καταδικάστηκαν σε θάνατο δι’ απαγχονισμού. Ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός όμως (που ήταν «δηλωμένος» οπαδός την Βενετών), με προσωπική του απόφαση θα μετατρέψει την ποινή σε φυλάκιση. Οι Βένετοι και οι Πράσινοι ζητούν την πλήρη απαλλαγή τους, με τον Ιουστινιανό να μην τους δίνει σημασία.
Στις 11 Ιανουαρίου του 532 μ.Χ., οι «φίλαθλοι» ξεσηκώνονται, πυρπολώντας σπίτια και δημόσια κτίρια. Προξενούν ακόμα ζημιές και στην Αγία Σοφιά. Το σύνθημά τους είναι ίδιο με αυτό που φώναζαν στον ιππόδρομο ώστε να εμψυχώσουν τους αρματοδρόμους: Νίκα.

Τους στασιαστές υποστήριξαν και οι πολίτες, θέλοντας να διαμαρτυρηθούν για τα οικονομικά μέτρα του αυτοκράτορα. Το πλήθος όσο περνούσε η ώρα μεγάλωνε. Οι συγκλητικοί σιγοντάρουν την εξέγερση, αφού έβλεπαν τα προνόμια τους να χάνονται, μετά τις μεταρρυθμίσεις του Ιουστινιανού. Το πλήθος συγκεντρώθηκε στον ιππόδρομο και ανέβασε στον θρόνο τον ανιψιό του Ιουστινιανού, τον Υπάτιο.
Ο Ιουστινιανός δεν μπορεί να ελέγξει την κατάσταση. Σκέφτεται να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη. Η γυναίκα του όμως, η Θεοδώρα, τον πείθει να μείνει. Θα διατάξει τότε τον στρατό να καταλήξει την εξέγερση. Αυτή, μετά την επέμβαση θα πνιγεί στο αίμα. Οι στρατηγοί Βελισάριος και Μούνδος, στριμώχνουν το πλήθος στον ιππόδρομο και ακολουθεί σφαγή. Οι νεκροί θα φτάσουν τους 30.000, με την εξέγερση να τελειώνει στις 18 Ιανουαρίου.
Ο Ιουστινιανός εδραιώθηκε. Εκτέλεσε τον ανιψιό του, τον αδερφό του και πολλούς ευγενείς, με τις περιουσίες του να δημεύονται. Η λαμπρή περίοδος της αυτοκρατορίας του είχε ξεκινήσει με αίμα...

Πηγη www.e-radio.gr

 

[maik900]

Σαν σήμερα: Η γαλανόλευκη καθιερώνεται ως το επίσημο σύμβολο των Ελλήνων​

Στις 13 Ιανουαρίου του 1822​

Από το 1821, όταν και ξέσπασε η Ελληνική Επανάσταση μέχρι και την Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου το 1822, δεν υπήρχε ενιαία διοίκηση του αγώνα. Κάθε στρατιωτικό σώμα λοιπόν, είχε τη δική του σημαία.​

Οι επαναστατικές σημαίες ήταν στα χρώματα της Φιλικής Εταιρείας (άσπρο-μαύρο-κόκκινο), και τα σύμβολά της (όπως π.χ. μια άγκυρα ή έναν φοίνικα). Άλλοι ακολουθούσαν τα μπαϊράκια των αρματολών, που είχαν πάνω τον σταυρό και κάποιον άγιο ενώ κάποιοι άλλοι, εξεγέρθηκαν υπό το λάβαρο της εκκλησίας της ενορίας τους.

Στις 13 Ιανουαρίου του 1822, η οποία εκτός από το «Προσωρινόν Πολίτευμα της Ελλάδος» και το πρώτο της σύνταγμα, ψήφισε και για τη μορφή της ελληνικής σημαίας. Τα χρώματα τα οποία καθιερώθηκαν ήταν το κυανό και το λευκό. Αφού αποφασίστηκαν τα χρώματα, ανατέθηκε στο Εκτελεστικό Σώμα να προσδιορίσει ποια θα είναι η τελική της μορφή.

Σύμφωνα με θεωρίες που έχουν κυκλοφορήσει τα χρόνια που ακολούθησαν, η Εθνοσυνέλευση απέρριψε το κόκκινο και το πράσινο, χρώματα άμεσα συνυφασμένα με την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η επιλογή του κυανού και του λευκού από την άλλη, συμβολίζουν το γαλάζιο χρώμα της θάλασσας του Αιγαίου και το λευκό των κυμάτων της.

Μια άλλη θεωρία, πιο γνωστή και πιο διαδεδομένη από τις προηγούμενες, αφορά τις λωρίδες, οι οποίες συμβολίζουν τις συλλαβές της φράσης «ελευθερία ή θάνατος», οι πέντε κυανές τις συλλαβές «Ε-λευ-θε-ρί-α» και οι τέσσερις λευκές «ή Θά-να-τος».
Δύο μήνες αργότερα στις 15 Μαρτίου του 1822, εκδόθηκε η τελική απόφαση του Εκτελεστικού Σώματος, την οποία και υπέγραψε ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος. Το διάταγμα όριζε:

α) των μεν κατά γην δυνάμεων η σημαία, σχήματος τετραγώνου, θα είχεν εμβαδόν κυανούν, το οποίο θα διηρείτο εις τέσσαρα ίσα τμήματα από άκρων έως άκρων του εμβαδού

β) η δε κατά θάλασσαν σημαία θα ήτο διττή, μία διά τα πολεμικά και άλλη διά τα εμπορικά πλοία. Και της μεν διά τα πολεμικά πλοία το εμβαδόν θα διηρείτο ες εννέα οριζόντια παραλληλόγραμμα, παραμειβομένων εις αυτά των χρωμάτων λευκού και κυανού' εις την άνω δε προς τα έσω γωνίαν τούτου του εμβαδού εσχηματίζετο τετράγωνον κυανόχρουν, διηρημένον εν τω μέσω δι' ενός σταυρού λευκοχρόου. Της δε διά τα εμπορικά πλοία διωρισμένης το εμβαδό θα ήτο κυανούν' εις την άνω προς τα έσω γωνίαν τούτου του εμβαδού εσχηματίζετο ωσαύτως τετράγωνον λευκόχρουν και διηρημένον εν τω μέσω δι' ενός σταυρού κυανοχρόου.

Η σημαία των δυνάμεων της ξηράς, ήταν επίσημη σημαία του ελληνικού κράτους μέχρι και το 1978. Σήμερα, η «κατά θάλασσαν σημαία» των πολεμικών πλοίων έχει επικρατήσει ως το επίσημο σύμβολο του ελληνικού έθνους.

Πηγη www.e-radio.gr

 

[maik900]

Ημέρα μνήμης του Ολοκαυτώματος: Το έγκλημα της ανθρωπότητας που δεν πρέπει ποτέ να ξεχαστεί​

Γιατί αν ξεχαστεί θα γίνουμε κι εμείς συνένοχοι​

Η Διεθνής Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος έχει καθιερωθεί την 27η Ιανουαρίου. Ήταν η ημέρα που τα σοβιετικά στρατεύματα απελευθέρωσαν το Άουσβιτς - Μπιρκενάου, το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης του ναζιστικού καθεστώτος. Με τον όρο Ολοκαύτωμα χαρακτηρίζεται η συστηματική πολιτική διώξεων και εξόντωσης περίπου 6 εκατομμυρίων Εβραίων από το καθεστώς των Ναζί. Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της ανθρωπότητας, η οποία αν ποτέ κληθεί να ζητήσει συγχώρεση για τα εγκλήματά της, τα οποία δεν είναι λίγα, θα πρέπει να ξεκινήσει από αυτό.​

Στη Γερμανία ο αντισημιτισμός δεν ξεκίνησε, αλλά κορυφώθηκε με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία. Υπήρχε ήδη σαν πραγματικότητα αρκετά χρόνια πριν, από τα τέλη του 19ου αιώνα, με το σκεπτικό της να ξεκινά από συντηρητικούς χριστιανούς.

Όταν ο Χίτλερ ίδρυσε το κόμμα των Ναζί, έκανε σαφές πως οι Εβραίοι δεν θα μπορούσαν να είναι μέλος του έθνους το οποίο οραματιζόταν. Ήδη από το 1933, οι Εβραίοι στέλνονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης με το καθεστώς να τους ασκεί ψυχολογική πίεση να εγκαταλείψουν τη χώρα. Δυο χρόνια αργότερα σε συνέδριο του ναζιστικού κόμματος στη Νυρεμβέργη, υιοθετήθηκαν μέτρα που έγιναν γνωστά ως «Νόμοι της Νυρεμβέργης», οι οποίοι απέκλειαν τους Εβραίους από το να δουλεύουν στο δημόσιο και απαγόρευε τους γάμους και τις σeξουαλικές σχέσεις μεταξύ Εβραίων και Γερμανών. Ήταν η αρχή της λεγόμενης «Τελικής Λύσης» και του Ολοκαυτώματος.

@wikipedia.org
Η «Νύχτα των Κρυστάλλων» το βράδυ της 9ης Νοεμβρίου, σηματοδότησε και το ξεκίνημα του. Το πογκρόμ του ναζιστικού καθεστώτος εναντίον των Εβραίων, δόθηκε με αφορμή τη δολοφονία του γραμματέα της γερμανικής πρεσβείας στη Γαλλία, από έναν νεαρό Εβραιοπολωνό, που διαμαρτυρήθηκε για την απέλαση 17.000 Εβραίων μέσα σε άθλιες συνθήκες. Ο Χίτλερ είχε πλέον τη δικαιολογία να ξεκινήσει ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της ιστορίας.
Ακολούθησε η εισβολή στην Πολωνία και αργότερα στη Σοβιετική Ένωση. Την ίδια ώρα η πολιτική και η προπαγάνδα των Ναζί κατά των Εβραίων γινόταν όλο και σκληρότερη. Η ολοκληρωτική τους εξόντωση είχε αποφασιστεί και μπήκε σε εφαρμογή με την ίδρυση στρατοπέδων συγκέντρωσης και γκέτο.

Τα κέντρα εξόντωσης τους ιδρύθηκαν στην Πολωνία, η οποία είχε τον μεγαλύτερο εβραϊκό πληθυσμό. Εκεί στήθηκαν θάλαμοι αερίων και κρεματόρια για να μπορούν να εκτελούνται μαζικά. Στο μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης, το Άουσβιτς - Μπιρκενάου, περίπου 6.000 Εβραίοι εκτελούνταν καθημερινά. Περίπου οι μισοί Εβραίοι που έχασαν την ζωή τους από τους Ναζί, δηλαδή κοντά στα τρία εκατομμύρια άνθρωποι, εκτελέστηκαν με αυτόν τον τρόπο. Οι επιζήσαντες των στρατοπέδων ήταν ένα μικρό ποσοστό από όσους βρέθηκαν σε αυτά.

@EU 21
Οι υπόλοιποι εξοντώθηκαν είτε με μεμονωμένες, είτε με μαζικές εκτελέσεις όπως εκείνες του Κάμενετς-Ποντόλσκ και Μπάμπι Γιαρ στην Ουκρανία, όπου εκτελέστηκαν συνολικά πάνω από 120 χιλιάδες Εβραίοι, αλλά και στην λεγόμενη επιχείρηση «Εορτή του Θερισμού» στην Πολωνία, όπου σε ένα διήμερο εκτελέστηκαν 42 χιλιάδες Εβραίοι μέσα σε λάκκους που είχαν σκαφτεί για αυτόν ακριβώς τον σκοπό.
Συνολικά 1 εκατομμύριο άνθρωποι δολοφονήθηκαν με απάνθρωπο τρόπο στο σύμπλεγμα του Άουσβιτς, 800.000 στα γκέτο, 1,3 εκατομμύρια στα εδάφη που κατείχαν η Γερμανοί στη Σοβιετική ένωση, 925.000 στο στρατόπεδο εξόντωσης Treblinka 2 και άλλα δυο εκατομμύρια άνθρωποι σε άλλα διάφορα σημεία.

@ushmm.org
Μπορεί η ιδέα του Ολοκαυτώματος να ξεκίνησε από την ιδεολογία του Χίτλερ, ο οποίος είχε πιστέψει ακράδαντα στη διαδεδομένη ιδέα ότι η ήττα της Γερμανίας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, είχε ενορχηστρωθεί από τους Εβραίους και σε μια σειρά από άλλες φήμες, αλλά σε αυτό συμμετείχαν χιλιάδες άνθρωποι, οι οποίοι το οργάνωσαν και το εκτέλεσαν. Πρόκειται για ένα μαζικό και φρικιαστικό έγκλημα που ενορχηστρώθηκε από πολλούς ανθρώπους.
Η Διεθνής Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος έχει καθιερωθεί ακριβώς για να μην ξεχαστεί ένα τέτοιο έγκλημα. Γιατί αν ξεχαστεί θα γίνουμε και εμείς συνένοχοι σε αυτό. Μόνο η μνήμη μας βοηθά να μην επαναλάβουμε τα εγκλήματα του παρελθόντος, τα οποία είναι πολλά.

Πηγη www.e-radio.gr

 

[maik900]

Σαν σήμερα: Βρέθηκε η εικόνα της Παναγίας της Τήνου μετά από όραμα μοναχής​

Στις 30 Ιανουαρίου του 1823​

Στην εικόνα της Παναγιάς της Τήνου αποδίδονται πολλά θαύματα. Βρέθηκε στις 30 Ιανουαρίου του 1823 στο κτήμα Δοξαρά του νησιού και στη θέση αυτή κτίστηκε ο ναός όπου τοποθετήθηκε η εικόνα, η οποία απεικονίζει τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Ο Ναός της Ευαγγελιστρίας στην Τήνο έγινε με τα χρόνια κέντρο της ορθοδοξίας, όπου πιστοί απ’ όλη την Ελλάδα έρχονται για να προσκυνήσουν.​

Με την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης το 1821, ο Γέροντας Μιχάλης Πολυζώνης είδε στον ύπνο του την Παναγία να τον διατάζει να σκάψει στον αγρό του Αντώνη Δοξαρά για αν βρει την εικόνα της. Εκείνος την άκουσε αλλά η εικόνα δεν βρέθηκε.

Ένα χρόνο περίπου αργότερα, η μοναχή Πελαγία, κατά κόσμον Λουκία Νεγρεπόντη, είδε κι αυτή επανειλημμένα στον ύπνο της την παναγία, η οποία τη διέταζε να εμφανιστεί μπροστά στους προκρίτους του νησιού και να τους μεταπείσει, ώστε να συνεχιστούν οι έρευνες στο κτήμα.
Οι έρευνες τελικά συνεχίστηκαν αλλά τα μόνα που βρέθηκαν ήταν τα ερείπια ενός αρχαίου ναού και ένα ξερό πηγάδι. Αμέσως μετά, στην Τήνο έπεσε επιδημία πανώλης. Για να εξιλεωθεί η Παναγία, αποφασίστηκε να κτιστεί ένας μικρός ναός στο σημείο. Κατά τη διάρκεια της τελετής του θεμέλιου λίθου, οι παρευρισκόμενοι είδαν με έκπληξη πως το πηγάδι ήταν γεμάτο νερό. Θεώρησαν πως έγινε θαύμα και η αναζήτηση της εικόνας ξεκίνησε ξανά.
Στις 30 Ιανουαρίου του 1823, οι εργασίες για την ανέγερση του ναΐσκου συνεχίζονταν, όταν η αξίνα ενός εθελοντή του δήμου προσέκρουσε στην εικόνα και την έσπασε στα δυο. Μόλις το κατάλαβε μάζεψε τα κομμάτι και ενώ προσπαθούσε να τα κολλήσει, εκείνα κόλλησαν μόνα τους, ως εκ θαύματος.
Η είδηση εξαπλώθηκε αστραπιαία στο νησί και οι πιστοί έτρεξαν να προσκυνήσουν την εικόνα. Λίγες μέρες αργότερα, η πανώλη εξαφανίστηκε από την Τήνο. Η εικόνα που είναι μικρή σε διαστάσεις, αναπαριστά τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Είχε υποστεί φθορές από πυρκαγιά αλλά και από την παραμονή της για δεκάδες χρόνια στο έδαφος.
Σήμερα βρίσκεται ναό που κτίσθηκε πάνω από τον αρχικό ναΐσκο με συνεισφορές των κατοίκων της Τήνου και είναι κατάκοσμη και σκεπασμένη εξ ολοκλήρου πλην των προσώπων, με χρυσό, άργυρο και με αναρίθμητα τιμαλφή και πολύτιμους λίθους.

Πηγη www.e-radio.gr

 

[maik900]

Σαν σήμερα: Η φωτογραφία που ξεσήκωσε το κίνημα κατά του πολέμου στο Βιετνάμ​

Η εν ψυχρώ δολοφονία του Νκουγιέν Βαν Λεμ​

Πρόκειται για την πιο διάσημη φωτογραφία του πολέμου στο Βιετνάμ. Σε αυτή απεικονίζεται ο αρχηγός της αστυνομίας, να εκτελεί εν ψυχρώ με μια σφαίρα στο κεφάλι έναν Βιετκόνγκ. Τραβήχτηκε την 1η Φεβρουαρίου του 1968 στην Σαϊγκόν, από τον φωτογράφο του δικτύου Associated Press Έντι Άνταμς, και έκανε τον γύρο του κόσμου ξεσηκώνοντας το αντιπολεμικό κίνημα στις ΗΠΑ αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο.​

Στη φωτογραφία ο στρατηγός και αρχηγός της αστυνομίας, Νγκουγιέν Νγκοκ Λόαν, πυροβολεί στο κεφάλι τον νοτιοβιετναμέζο κομμουνιστή Νκουγιέν Βαν Λεμ. Αργότερα ισχυρίστηκε, μιλώντας στους εκπροσώπους του τύπου, ότι επρόκειτο για μια κίνηση αγανάκτησης, γιατί νωρίτερα ο Λεμ και οι σύντροφοί του, είχαν πραγματοποιήσει επιδρομή σκοτώνοντας δεκάδες αστυνομικούς. Ανάμεσα τους, βρίσκονταν και συγγενείς του. Κανένας από τους παρευρισκόμενους δημοσιογράφους δεν δικαιολόγησε την πράξη του.



Η φωτογραφία δημοσιεύτηκε και έκανε τον γύρο του κόσμου. Σε λίγο καιρό, είχε γίνει σύμβολο της βαρβαρότητας του πολέμου στο Βιετνάμ. Η ζημιά στην εικόνα των Αμερικανών, ειδικά στο εσωτερικό της χώρας ήταν τεράστια, αφού είχαν αναλάβει το κύριο βάρος της διεξαγωγής του εμφυλίου, όντας στο πλευρό των Νοτιοβιετναμέζων που πολεμούσαν κατά των Βορείων κομμουνιστών.

Ο φωτογράφος έγινε διάσημος και γνώρισε την δόξα, ενώ το 1969, τιμήθηκε με το βραβείο Πούλιτζερ. Αργότερα όμως, φαίνεται πως λυπήθηκε για αυτά που προκάλεσε η φωτογραφία και με επιστολή του στο περιοδικό TIME προσπάθησε να δικαιολογήσει τον στρατηγό Λοάν.
Η επιστολή έγραφε: «Ο στρατηγός σκότωσε ένα Βιετκόνγκ κι εγώ τον σκότωσα με τη φωτογραφική μου μηχανή. Οι φωτογραφίες είναι το πιο ισχυρό όπλο στον κόσμο. Οι άνθρωποι τις πιστεύουν, αλλά οι φωτογράφοι συχνά ψεύδονται, έστω και χωρίς δόλο. Οι φωτογραφίες λένε συχνά τη μισή αλήθεια, όπως και στην περίπτωση του Λόαν».
Όταν ο στρατηγός Λοάν πέθανε εξόριστος στις ΗΠΑ το 1998, ο Άνταμς τον χαρακτήρισε «ήρωα ενός δίκαιου σκοπού». Ο Έντι Άνταμς, ο φωτογράφος που τράβηξε την πιο διάσημη φωτογραφία του πολέμου του Βιετνάμ, πέθανε στις 18 Σεπτεμβρίου του 2004, σε ηλικία 71 ετών.

Πηγη www.e-radio.gr

 

[maik900]

Σαν σήμερα: Η αεροπορική τραγωδία της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ​

8 παίκτες της ομάδας του Matt Busby έχασαν την ζωή τους​

Η αεροπορική τραγωδία της 6ης Φεβρουαρίου του 1958, έχει σημαδέψει την ιστορία του αθλητισμού. Και όχι μόνο. Το αεροπλάνο που μετέφερε την αποστολή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, συνετρίβη αμέσως μετά την απογείωση του από το αεροδρόμιο του Μονάχου και είχε ως αποτέλεσμα να χάσουν την ζωή τους οι 23 από τους 43 επιβαίνοντας, ανάμεσά τους και 8 παίκτες της ομάδας του Matt Busby.​

Η πτήση τσάρτερ, ερχόταν από το Βελιγράδι, όπου η Γιουνάιτεντ είχε αποσπάσει ισοπαλία 3-3 από τον Ερυθρό Αστέρα και είχε προκριθεί στον επόμενο γύρο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Το κλίμα ήταν πανηγυρικό. Τα ξημερώματα της 6ης Φεβρουαρίου προσγειώθηκε στο Μόναχο για ανεφοδιασμό. Στις 3:04, κατά την Τρίτη προσπάθεια απογείωσης (είχε χιονοθύελλα), το αεροπλάνο δεν κέρδισε ύψος και κατέπεσε σε ένα χωράφι δίπλα από το αεροδρόμιο.

Τα συνεργεία διάσωσης ανέσυραν νεκρούς 7 δημοσιογράφους, 4 στελέχη της ομάδας, 2 μέλη πληρώματος και 7 ποδοσφαιριστές. Ο Duncan Edwards πέθανε λίγες μέρες αργότερα από βαριά τραύματα, ανεβάζοντας τον αριθμό των νεκρών ποδοσφαιριστών στους 8.

Η είδηση έκανε τον γύρο του κόσμου. Η νεανική ομάδα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (από τότε κόλλησε και το παρατσούκλι «Μπέμπηδες»), είχε χάσει 8 από τα στελέχη της. Οι γερμανικές αρχές κατηγόρησαν τον πιλότο και η British Airways τον απέλυσε αμέσως.

Χωρίς 10 παίκτες πλέον (άλλοι 2 αποσύρθηκαν από την ενεργό δράση), το μέλλον της ομάδας ήταν αβέβαιο. Όμως η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ προς έκπληξη όλων, έφτασε μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας, όπου έχασε από την Μπόλτον με 2-0.

Ο Matt Busby όταν συνήλθε από τα τραύματα του, έφτιαξε μια καινούργια ομάδα «Μπέμπηδων». Η οποία εννέα χρόνια αργότερα κέρδισε το Κύπελλο Πρωταθλητριών, συντρίβοντας την Μπενφίκα με 4-1, έχοντας στις τάξεις της παίκτες που έγραψαν ιστορία, όπως ο Sir Bobby Charlton και ο Bill Foulkes.

Η αεροπορική τραγωδία καλλιέργησε τον μύθο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Σήμερα είναι μια από τις πιο δημοφιλείς ομάδες του πλανήτη.

Πηγη www.e-daily.gr

 

[maik900]

Σαν σήμερα: Πέθανε ο εθνικός ευεργέτης, Ανδρέας Συγγρός​

Ο πιο ισχυρός άνδρας του καιρού του​

Ο Ανδρέας Συγγρός εκτός από εθνικός ευεργέτης ήταν και ένας διακεκριμένος επιχειρηματίας και πολιτικός. Την εποχή που έζησε, αν εξαιρέσουμε τον βασιλιά, τότε ήταν ο πιο ισχυρός άνδρας στην Ελλάδα.​

Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1830 ως Ανδρέας Τσιγγρός. Το Συγγρός, ως πιο εύηχο το υιοθέτησε αρκετά αργότερα. Φοίτησε στην περίφημη σχολή του Θεόφιλου Καΐρη στην Άνδρο και αργότερα σε ένα από τα μεγαλύτερα εμπορικά κέντρα της εποχής, την Ερμούπολη της Σύρου. Ο πατέρας του ήταν γιατρός και το ίδιο επιθυμούσε και για τον γιο του. Αλλά εκείνος είχε αλλού ταλέντο.
Εργάστηκε στην Σύρο και στην Κωνσταντινούπολη και έδειξε από την αρχή πως ο εμπορικός κόσμος του ανήκει. Σε ηλικία 19 ετών, ήταν ήδη διευθυντικό στέλεχος στην νεοσύστατη εταιρεία «Βούρος, Δαμιανός και Σία», η οποία έκανε εμπόριο με την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Τα αφεντικά του κάποια στιγμή τον έκαναν συνεταίρο.

14 χρόνια αργότερα είχε ήδη φτιάξει μια αξιόλογη περιουσία. Δάνεισε μάλιστα και 6 εκατ. δραχμές στο ελληνικό κράτος. Το 1867 μετέφερε την έδρα της εταιρείας του «Συγγρός. Κορωνιός και Σία» στην Αθήνα. Οκτώ χρόνια αργότερα έφτασε λίγο [πριν την χρεοκοπία, λόγω της κρίσης μετά τον Γαλλο-Πρωσικό πόλεμο. Όμως με μερικές ριψοκίνδυνες επιλογές, έσωσε μεγάλο μέρος της και ίδρυσε της «Τράπεζα Κωνσταντινουπόλεως» στην γενέτειρά του.
Έναν χρόνο αργότερα επιστρέφει στην Αθήνα και ιδρύει την «Γενική Πιστωτική Τράπεζα», ενώ θα εξαγοράσει και την γαλλοϊταλική εταιρεία που εκμεταλλευόταν μέχρι τότε τα μεταλλεία Λαυρίου, ιδρύοντας την «Ελληνική Λαυρίου». Για να αντιμετωπίσει το κόστος εξαγοράς, προχώρησε στην μετοχοποίηση της. Η μετοχή όμως έπεσε κατακόρυφα και οδήγησε πολλούς ανθρώπους στην καταστροφή. Πρόκειται για το πρώτο σκάνδαλο χρηματιστηρίου στην Ελλάδα, που τότε λειτουργούσε πάνω από το καφενείο «Η Ωραία Ελλάς» στην Ομόνοια.

Όταν η Θεσσαλία ενσωματώθηκε στο ελληνικό κράτος δεν έχασε χρόνο και ίδρυσε ακόμα μια τράπεζα, που ονομάστηκε «Τράπεζα Ηπειροθεσσαλίας», με έδρα τον Βόλο. Οι επιχειρηματικές του δραστηριότητες ήταν πάμπολλες. Επένδυσε στην διάνοιξη της Διώρυγας της Κορίνθου, στην σιδηροδρομική γραμμή Αθηνών – Λαυρίου, την ίδρυση της Πανελληνίου Ατμοπλοΐας και της Εταιρείας σιδηροδρόμων Αθηνών – Πειραιώς. Οι τράπεζές του συμμετείχαν στην σύναψη των δανείων του ελληνικού κράτους και λέγεται πως κρύβεται πίσω από την χρεοκοπία του 1893, με σκοπό να μπορέσει να αγοράσει την Εθνική Τράπεζα.

Από την άλλη πάλι, οι δωρεές του ήταν συχνές και εντυπωσιακές. Το φιλανθρωπικό του έργο ξεπέρασε τα 5 εκατ. δραχμές, ποσό τεράστιο για την εποχή. Ανάμεσα στα πιο εντυπωσιακά έργα του βρίσκονται το Νοσοκομείο Αφροδισίων και Δερματικών Παθήσεων «Ανδρέας Συγγρός», το Δημοτικό Θέατρο Αθηνών, τα αρχαιολογικά Μουσεία Δελφών και Ολυμπίας και η χρηματοδότηση του εκσυγχρονισμού της οδού Φαλήρου (νυν Λεωφόρος Συγγρού).

Ασχολήθηκε και με την πολιτική, ως μέγας θαυμαστής του Χαρίλαου Τρικούπη. Εξελέγη τέσσερις φορές βουλευτής σε τρεις διαφορετικές περιφέρειες. Αλλά παρόλες τις πιέσεις, δεν πήρε ποτέ υπουργείο. Πέθανε σε ηλικία 69 ετών, στις 13 Φεβρουαρίου του 1899 από καρδιακό επεισόδιο. Στην πολυτελή κηδεία του παραβρέθηκαν ο βασιλιάς και όλη η πολιτική ηγεσία καθώς και πλήθος πολιτών. Το φιλανθρωπικό του έργο το συνέχισε η γυναίκα του Ιφιγένεια Μαυροκορδάτου, με την οποία δεν απέκτησαν παιδιά.

Ο Ανδρέας Συγγρός ήταν ένας από τους ισχυρότερους άνδρες που πέρασαν από την Ελλάδα, με την προσωπικότητα, τον ίο και την επιχειρηματική του δραστηριότητα να είναι μέχρι και σήμερα αμφιλεγόμενες, αφού πολλοί μιλούν για έναν απλό καιροσκόπο, ενώ άλλοι για έναν μεγάλο ευεργέτη.

Πηγη www.e-radio.gr

 

[maik900]

Σαν σήμερα: Η σφαγή του Αγίου Βαλεντίνου​

Στις 14 Φεβρουαρίου 1929​

Ανήμερα της ημέρας των ερωτευμένων, ο Αλ Καπόνε έκρινε σκόπιμο να λύσει της διαφορές του με τον αντίζηλό του Μπαγκς Μοράν. Το μακελειό που ακολούθησε εκείνη την ημέρα, στις 14 Φεβρουαρίου του 1929, έμεινε στην ιστορία ως «Η σφαγή του Αγίου Βαλεντίνου».​

Εν μέσω ποτοαπαγόρευσης, η μαφία έκανε χρυσές δουλειές. Όμως η απληστία των μαφιόζων δεν σταματούσε ποτέ. Ο Αλ Καπόνε είχε υπό την κυριαρχία του το νότιο Σικάγο, ενώ ο Μπαγκς Μοράν με τους ιρλανδογερμανούς συμμορίτες του, το βόρειο. Η διακίνηση αλκοόλ τους έκανε να κερδίζουν εκατομμύρια.

Ο Καπόνε ήθελε εκδίκηση, επειδή ο Μοράν είχε σκοτώσει ορισμένους δικούς του, αλλά φυσικά ήθελε να έχει υπό τη «προστασία» του ολόκληρη την πόλη. Το σχέδιο το συνέλαβε ένα πρωτοπαλίκαρό του. Θα έκλεινε ραντεβού στον Μοράν και θα του πρότεινε να αγοράσει ένα μεγάλο φορτίο ουίσκι. Οι άνθρωποι του Καπόνε θα είχαν μεταμφιεστεί σε αστυνομικούς και θα έκαναν τη δουλειά τους όπως ήξεραν.

@chicagotribune.com
Ο Μοράν όμως είχε την τύχη με το μέρος του. Στις 14 Φεβρουαρίου του 1929, συναντήθηκε το πρωί με το πρωτοπαλίκαρο του Καπόνε σε μια αποθήκη του Σικάγο. Οι πέντε άνδρες του Καπόνε, με αυτοκίνητα που έμοιαζαν με περιπολικά έφτασαν στην ώρα τους. Είδαν κάποιον που έμοιαζε με τον Μοράν και μαζί με τους επτά που τον συνόδευαν, τους διέταξαν να στηθούν στον τοίχο με ψηλά τα χέρια. Χωρίς δεύτερη κουβέντα έβγαλαν τα πολυβόλα Τόμσον, γνωστά και ως «Chicago Typewriter» και τους σκότωσαν εν ψυχρώ.

@dnainfo.com
Η αστυνομία έφτασε στο σημείο και βρήκε επτά πτώματα. Κανένα από αυτά δεν ήταν όμως του Μοράν. Είχε αργήσει στο ραντεβού και μόλις είδε τους ψεύτικους αστυνομικούς την «κοπάνησε». Το πρωτοπαλίκαρο του Καπόνε αλλά και ο ίδιος είχαν άλλοθι. Ο αρχιμαφιόζος άλλωστε είχε φροντίσει να βρίσκεται στη Φλόριντα εκείνη την ημέρα. Η υπόθεση ξέφυγε από το Σικάγο και έγινε ομοσπονδιακή.

«Η σφαγή του Αγίου Βαλεντίνου» τελικά έγινε η αφορμή για την γενικευμένη έρευνα και τελικά την σύλληψη του Αλ Καπόνε για φοροδιαφυγή. Ο Μοράν, ειδικότερα μετά την κατάργηση της ποτοαπαγόρευσης, από αρχιμαφιόζος έγινε ληστής τραπεζών.
Η αποθήκη στο βόρειο Σικάγο έγινε ατραξιόν για τουρίστες μέχρι και το 1967, όταν και κατεδαφίστηκε.

Πηγη www.e-radio.gr

 

[maik900]

Σαν σήμερα: Η απελευθέρωση των Ιωαννίνων​

Στις 21 Φεβρουαρίου του 1913​

Πρόκειται για την μεγαλύτερη πολεμική αντιπαράθεση μεταξύ Ελλάδας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στο μέτωπο της Ηπείρου. Η μάχη για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων κράτησε τρεις μήνες και τελείωσε στις 21 Φεβρουαρίου του 1912.​

Όταν ξέσπασε ο Α’ βαλκανικός Πόλεμος, τα ελληνικά στρατεύματα συγκεντρώθηκαν στην Άρτα και κράτησαν αρχικά αμυντική στάση. Ο αριθμός των ελληνικών δυνάμεων ήταν μικρότερος από εκείνον των Οθωμανών. Στις 6 Οκτωβρίου ξεκίνησαν οι αψιμαχίες. Ο ελληνικός στρατός ανέλαβε αμέσως επιθετικές πρωτοβουλίες και στις 12 Οκτωβρίου κατέλαβε την Φιλιππιάδα και στις 21 Οκτωβρίου την Πρέβεζα.

Αργότερα κατευθύνθηκε προς την πεδιάδα των Ιωάννινων όπου είχε συγκεντρωθεί ο κυρίως όγκος των τουρκικών δυνάμεων, ενισχυμένος από νέες δυνάμεις που είχαν έλθει από το Μοναστήρι. Η ενίσχυση του αντιπάλου αλλά και οι κακές καιρικές συνθήκες ανέκοψαν την πορεία του ελληνικού στρατού. Η κατάκτηση των Ιωαννίνων ήταν έτσι κι αλλιώς δύσκολη, αφού ο ελληνικός στρατός θα έπρεπε να εκπορθήσει πρώτα τα οχυρά του Μπιζανίου, μια ισχυρή αμυντική τοποθεσία.

Η κυβέρνηση του Βενιζέλου επιζητούσε την γρήγορη απελευθέρωση της Ηπείρου, πριν από τη σύναψη συνθήκης ειρήνης στη Συνδιάσκεψη του Λονδίνου που βρισκόταν σε εξέλιξη. Ο στρατός της Ηπείρου ενισχύθηκε με μια μεραρχία από τη Θεσσαλονίκη και επιτέθηκε κατά των οχυρών του Μπιζανίου για πρώτη φορά στις 29 Νοεμβρίου, υπό τον αντιστράτηγο Κωνσταντίνο Σαπουντζάκη.

Στις 8 Δεκεμβρίου ακόμα δυο μεραρχίες έφτασαν στην περιοχή. Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος θεωρούσε «αδέξιο» τον αντιστράτηγο και μετά από υπουργικό συμβούλιο πήρε την ηγεσία του στρατού στην Ήπειρο, αν και αρχικά είχε αντιρρήσεις. Όμως ένα αυτοκίνητο με δυο άνδρες αυτομόλησε προς την πλευρά των τουρκικών δυνάμεων. Ο Σαπουντζάκης θέλοντας να προστατεύσει και το γόητρό του, πίστευε πως θα προδώσουν την διάταξη των ελληνικών δυνάμεων και ζήτησε να επιτεθεί πριν την άφιξη του βασιλιά.

Το αίτημά του έγινε δεκτό από το επιτελείο και η νέα επίθεση κατά των οχυρών του Μπιζανίου ξεκίνησε το πρωί της 7ης Ιανουαρίου του 1913. Οι αμυνόμενοι όμως κατόρθωσαν να αποκρούσουν και αυτή την επίθεση, προκαλώντας απώλειες στην ελληνική πλευρά.

Τρεις ημέρες αργότερα έφτασε ο Κωνσταντίνος. Την επόμενη ημέρα έδωσε εντολή για κατάπαυση του πυρός. Ο βασιλιάς βρήκε το στρατό σχεδόν αποδεκατισμένο, όχι από τις απώλειες στην μάχη, αλλά από τον βαρύ χειμώνα και την κούραση. Ζήτησε ενισχύσεις, αλλά ο Βενιζέλος που επισκέφθηκε το σημείο απέρριψε τα αιτήματά του, καθώς δεν υπήρχε τρόπος να διατεθούν περισσότερες δυνάμεις από τη Μακεδονία.

Ο Κωνσταντίνος και οι επιτελείς του κατέστρωσαν σχέδιο για κύρια επίθεση στις 20 Φεβρουαρίου. Νωρίτερα, είχε στείλει επιστολή στον Εσάτ Πασά να παραδοθεί αφού η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν ουσιαστικά η χαμένη του πολέμου. Πήρε όμως αρνητική απάντηση.

Η γενική επίθεση εκδηλώθηκε το πρωί της 20ς Φεβρουαρίου. Τα ελληνικά στρατεύματα έφτασαν στην παρυφές των Ιωάννινων. Η συμβολή του 9ου τάγματος του 1ου Συντάγματος Ευζώνων υπό τον Ταγματάρχη Ιωάννη Βελισσάριο, που πέρασε μέσα από τις τουρκικές δυνάμεις και βρέθηκε στα μετόπισθεν του εχθρού, ήταν αποφασιστικής σημασίας. Κατέστρεψαν τα τηλεφωνικά δίκτυα και έκοψε έτσι την επικοινωνία της τουρκικής διοίκησης με τον στρατό της, που παρέμενε αποκομμένος στο Μπιζάνι.

Η παράδοση δεν άργησε να έρθει. Το ίδιο βράδυ ο Εσάτ Πασάς έστειλε επιστολή στον Κωνσταντίνο για άμεση παράδοση της πόλης χωρίς όρους. Η επιστολή έφερε τις υπογραφές των πρόξενων της Ρωσίας, της Γαλλίας, της Ρουμανίας και της Αυστρο-Ουγγαρίας στα Ιωάννινα.

Στις 5.30 το πρωί της 21ης Φεβρουαρίου δόθηκε εντολή για κατάπαυση του πυρός, αφού ο Κωνσταντίνος είχε συμφωνήσει με το περιεχόμενο της επιστολής. Ο ελληνικός στρατός είχε 284 νεκρούς, ενώ οι Τούρκοι δεκαπλάσιους.

Στις 22 Φεβρουαρίου οι ελληνικές δυνάμεις παρέλασαν στην πόλη. Μετά από 483 χρόνια, τα Ιωάννινα ήταν ελευθέρα. Η απελευθέρωση τους πέρα από την εξουδετέρωση των Οθωμανών στην Ήπειρο, είχε επίδραση και στο ελληνικό γόητρο, που με αυτή την επιτυχημένη εκστρατεία εξυψώθηκε σε όλη τη χώρα. Τις επόμενες ημέρες ο ελληνικός στρατός κινήθηκε βορειότερα και ως τις 5 Μαρτίου 1913 είχε απελευθερώσει τη Βόρειο Ήπειρο.

Πηγη www.e-radio.gr

 

[maik900]

Σαν σήμερα: Ο μεγάλος σεισμός του 1981​

Η σεισμική ακολουθία που συντάραξε Αττική και Κορινθία​

​

Είναι ο μεγαλύτερος σεισμός που έχει καταγραφεί στη συγκεκριμένη περιοχή. Τα 6,7 Ρίχτερ με επίκεντρο τις Αλκυονίδες νήσους στον Κορινθιακό κόλπο, έπληξαν σχεδόν ανεπανόρθωτα την Κορινθία και τη Φωκίδα, ενώ η Αττική έζησε για περισσότερες από δέκα μέρες τον τρόμο του Εγκέλαδου, με τους Αθηναίους να κοιμούνται στα πάρκα σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες.​

Στις 22:55 τη νύχτα, σχεδόν όλη η νότια Ελλάδα κουνήθηκε. Ο σεισμός στον κόλπο των Αλκυονίδων με μέγεθος 6,7 της κλίμακας Ρίχτερ, δεν ήταν μόνο καταστροφικός για περίπου 85.000 κτίρια (22.554 μη επισκευάσιμα), αλλά κόστισε τη ζωή και σε 20 συνολικά ανθρώπους. Οι τραυματίες ήταν πάνω από 500. Αρχικά η εκτίμηση ήταν 6,6 Ρίχτερ αλλά τελικά η μέτρηση άγγιξε τα 6,7 Ρίχτερ, σύμφωνα με το Αστεροσκοπείο Αθηνών.

Ο κύριος σεισμός όμως δεν ήρθε μόνος του. Ακολούθησαν ισχυροί μετασεισμοί, σχεδόν ίδιου μεγέθους με τον κύριο, που έσπειραν τον τρόμο και δεν άφησαν τους κατοίκους των περιοχών που επλήγησαν να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Την επόμενη μέρα ο μετασεισμός έφτασε τα 6,4 Ρίχτερ, ενώ εννέα ημέρες αργότερα, ακόμα ένας μετασεισμός 6,3 Ρίχτερ, προκάλεσε ακόμα περισσότερες ζημιές.
Οι μετασεισμοί σταμάτησαν περίπου δυο μήνες μετά. Οι κάτοικοι της πρωτεύουσας κοιμόντουσαν εκτός κτιρίων, αφού ο φόβος τούς είχε κυριέψει. Στην Κορινθία, το Λουτράκι καταστράφηκε σε ένα μεγάλο ποσοστό, μετατρεπόμενο από τουριστικό θέρετρο, σε κατεστραμμένο τοπίο. Η Περαχώρα καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς, ενώ άλλες περιοχές με μεγάλες ζημιές ήταν η Κινέττα, το Κιάτο, τα Μέγαρα, η Κόρινθος και το Βραχάτι.

Πολλοί άνθρωποι στην Αθήνα έκαναν καιρό να ξαναμπούν σε σπίτι. Τα πάρκα και οι πλατείες ήταν ασφυκτικά γεμάτες, ειδικότερα τις πρώτες μέρες μετά από τον φονικό σεισμό. Πολλά γράφτηκαν εκείνοι την εποχή, ενώ οι μαρτυρίες των ανθρώπων είναι ανατριχιαστικές. Στην Αττική, το διήμερο μεταξύ 24 και 26 Φεβρουαρίου οι πυροσβεστικές δυνάμεις απεγκλωβίζουν εκατοντάδες άτομα από ανελκυστήρες, βοηθούν στην απομάκρυνση ασθενών και ηλικιωμένων από τα σπίτια τους, κατεβάζουν οικοσκευές από ετοιμόρροπες πολυκατοικίες και επεμβαίνουν για την κατάσβεση δεκάδων πυρκαγιών.
Η Αθήνα έμελλε να ξαναζήσει τον τρόμο του Εγκέλαδου 18 χρόνια αργότερα, με τον σεισμό της Πάρνηθας το 1999. Μπορεί ο σεισμός τότε να ήταν μικρότερος σε μέγεθος (5,9 Ρίχτερ), όμως το επίκεντρο ήταν πολύ πιο κοντά. Και κόστισε τη ζωή σε 145 ανθρώπους. Ο φονικότερος σεισμός στην ιστορία της Ελλάδας έγινε τον 19ο αιώνα, και συγκεκριμένα το 1881 στη Χίο, όπου τα θύματα ξεπέρασαν τους 4.000.

Πηγη www.e-radio.gr

 

[maik900]

Σαν σήμερα: Η ανεξιχνίαστη δολοφονία του πρωθυπουργού Ούλωφ ​

Το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου του 1986, στην πρωτεύουσα της Σουηδίας, τη Στοκχόλμη, έκανε αρκετό κρύο. Η ησυχία στη σουηδική πρωτεύουσα ήταν κάτι που συνηθίζεται. Ο ήχος από πυροβολισμούς τάραξε την ησυχία και προκάλεσε πανικό.​

Ο τότε πρωθυπουργός της Σουηδίας Ούλωφ Πάλμε, σοσιαλιστής και παγκοσμίως γνωστός για την ειρηνευτική του δράση, συνήθιζε να μην κυκλοφορεί με συνοδεία σωματοφυλάκων. Εκείνο το βράδυ επέστρεφε πεζός από έναν κινηματογράφο με τη σύζυγό του Λισμπέτ. Στον κεντρικό δρόμο Σβεαβέγκεν της Στοκχόλμης, λίγο πριν από τα μεσάνυχτα, δεν είχε πολύ κίνηση. Ο Σουηδός πρωθυπουργός, πήγαινε προς το σπίτι του, όταν ένας άγνωστος επιτέθηκε στο ζευγάρι με πιστόλι. Ο Ούλωφ Πάλμε έπεσε αιμόφυρτος στο έδαφος με δυο σφαίρες στο στομάχι, ενώ η σύζυγός του, δέχθηκε μια σφαίρα στην πλάτη. Η Σουηδία ήταν τρομοκρατημένη και συγχρόνως απογοητευμένη. Γιατί ο Πάλμε ήταν ένας από τους πιο δημοφιλείς πολιτικούς στη χώρα.

Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο αλλά ήταν ήδη νεκρός. Η σύζυγός του ξέφυγε από τον κίνδυνο και σιγά σιγά ανάρρωσε. Από τη στιγμή της δολοφονίας του μέχρι και σήμερα, έχει επικρατήσει ένα όργιο φημών και θεωριών ως προς το φλέγον ερώτημα που παραμένει μέχρι σήμερα. «Ποιος σκότωσε τον Ούλωφ Πάλμε»;

Στη δολοφονία του έχουν μπλεχτεί μυστικές υπηρεσίες και διεθνή συμφέροντα. Η σύζυγός του Πάλμε αναγνώρισε τον δολοφόνο στο πρόσωπο του Κρίστερ Πέτερσον, ενός ναρκομανή με πολύ βεβαρυμμένο ποινικό μητρώο. Όμως τελικά ο Πέτερσον αθωώθηκε από το σουηδικό δικαστήριο λόγω έλλειψης στοιχείων. 33 χρόνια μετά και ενώ ο φάκελος της δολοφονίας του έχει ξανανοίξει, η δολοφονία του πιο αγαπητού Σουηδού πρωθυπουργού παραμένει ανεξιχνίαστη και συγκρίνεται με τη δολοφονία του εξίσου δημοφιλούς Τζον Κένεντι, το 1963.

Ο Κρίστερ Πέτερσον​

Ο Ούλωφ Πάλμε παρόλο που προερχόταν από την ανώτερη τάξη, ήταν ένας αληθινός Σοσιαλδημοκράτης. Όταν ως φοιτητικός ηγέτης ταξίδευε σε φτωχές και αναπτυσσόμενες χώρες, δεν κοιτούσε ποτέ αδιάφορα. Ούτε αποστασιοποιημένα. Είδε τι μπορεί να κάνει ο πόλεμος και η φτώχεια και από εκείνη τη στιγμή επέλεξε να σταθεί απέναντί τους. Όμως οι θέσεις του πείραξαν πολλούς. Η έντονη κριτική στις ΗΠΑ κατά τον πόλεμο του Βιετνάμ δημιούργησε εχθρούς. Η καταδίκη του Απαρτχάιντ, ακόμα περισσότερους. Πόσο μάλλον όταν τα έβαλε με τα συμφέροντα και οργάνωσε εκστρατείες κατά των πυρηνικών όπλων.

Παρείχε οικονομική και πολιτική βοήθεια στην «Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης» και συναντήθηκε με τον Φιντέλ Κάστρο, όταν κανένας δεν τολμούσε. Οι πράξεις του έκαναν πολλούς να τον λατρέψουν αλλά και να τον μισήσουν. Εκείνοι που ήθελαν να τον βγάλουν από τη μέση, δεν ήταν λίγοι.

«Ως πρωθυπουργός ο Ούλωφ Πάλμε αφύπνισε τα δυνατά αισθήματα των συμπατριωτών του», έχει δηλώσει η εισαγγελέας Κέρστιν Σκαρπ. «Λειτουργούσε πολωτικά, είχε πολλούς πολιτικούς εχθρούς». Πάνω από 10.000 άνθρωποι ανακρίθηκαν μετά τη δολοφονία του. 134 από αυτούς παραδέχτηκαν πως αυτοί τον σκότωσαν. Οι φάκελοι της υπόθεσής του καλύπτουν ράφια μήκους 250 μέτρων.

Ήταν πρωθυπουργός της Σουηδίας από το 1969 μέχρι το 1976 και από το 1982 μέχρι και τον θάνατό του, στις 28 Φεβρουαρίου του 1986. Η συνωμοσιολογία για τον θάνατό του έχει ξοδέψει χρόνο και μελάνι σε όποιον βάλθηκε να ασχοληθεί με την υπόθεση. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι η δολοφονία του ήταν εντολή του ΠΚΚ, κάποιοι άλλοι πίστεψαν ότι το έκαναν έμποροι όπλων, ενώ πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι ήταν έργο ακροδεξιών της σουηδικής αστυνομίας. Κανένας δεν έχει αποκλείσει βέβαια το σενάριο για πληρωμένο δολοφόνο.

Ο Πάλμε είχε μια μεγάλη αγάπη για την Ελλάδα και ιδιαιτέρως για την Κρήτη όπου είχε και σπίτι. Ένα χρόνο μετά τον θάνατό του, θεσπίστηκε το «Βραβείο Ούλωφ Πάλμε», που αποδίδεται κάθε χρόνο για ένα εξαιρετικό επίτευγμα στο πνεύμα του αδικοχαμένου Σουηδού πολιτικού.

Ο Ούλωφ Πάλμε ήξερε ότι είχε εχθρούς. Όμως επέμενε να ζει σαν πολίτης και όχι σαν πρωθυπουργός. Σαν απλός άνθρωπος και όχι σαν πολιτικός. Δεν φοβήθηκε ποτέ του, παρόλο που είχε αμέτρητους εχθρούς. Και αυτή είναι η ισχυρότερη κληρονομιά του.

Πηγη www.e-daily.gr

 

[maik900]

Σαν σήμερα: Ο ιός «Μιχαήλ Αγγελος» προκαλεί φρενίτιδα σε όλον τον κόσμο​

«Μεγάλη απειλή, μικρή ζημιά»​

Στις 6 Μαρτίου είναι τα γενέθλια του ξακουστού ζωγράφου και γλύπτη Μικελάντζελο, ή όπως τον λέμε στην Ελλάδα, Μιχαήλ Άγγελο. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν οι υπολογιστές είχαν αρχίσει να γίνονται πιο εμπορικοί, σχεδιάστηκε ένας ιός που έφερε το όνομά του και που χτυπούσε την ημέρα των γενεθλίων του. Ο ιός προκάλεσε τεράστιο πανικό με τα μέσα να αναφέρουν πως εκατομμύρια υπολογιστές σε όλον τον κόσμο έπαθαν ζημιά ή «κράσαραν». Ο πανικός αυτός απ’ ότι αποδείχθηκε ήταν υπερβολικός αφού η ζημιά ήταν πολύ μικρότερη με τον ιό «Μιχαήλ Άγγελο» να μένει στην ιστορία ως «μεγάλη απειλή, μικρή ζημιά».​

Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στις αρχές του Φεβρουαρίου του 1991 στην Αυστραλία και σχεδιάστηκε για να μολύνει συστήματα DOS. Επρόκειτο ουσιαστικά για έναν ιό boot sector, δηλαδή έναν ιό περιοχής εκκίνησης που είναι σχεδιασμένοι να μολύνουν δισκέτες ή σκληρούς δίσκους.

Σχεδιάστηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να παραμείνει αδρανής μέχρι τις 6 Μαρτίου, στα γενέθλια του μεγάλου ζωγράφου, και εκείνη την ημερομηνία να ενεργοποιηθεί διαγράφοντας μεγάλα μέρη από τους τομείς του σκληρού δίσκου. Ύστερα από την δράση του, τα δεδομένα συνέχιζαν να βρίσκονται στον σκληρό δίσκο αλλά δεν ήταν ανακτήσιμα για τον μέσο χρήστη, αφού ο ιός έκανε overwrite τα δεδομένα με τυχαίους χαρακτήρες.

Αν και σχεδιάστηκε για να μολύνει τα DOS, o ιός αποδείχθηκε πως μπορούσε να μολύνει και άλλα λειτουργικά συστήματα. Μόλις το λειτουργικό σύστημα μολυνόταν, οποιαδήποτε δισκέτα εισαγόταν, μολυνόταν κι αυτή με τη σειρά της. Έτσι ο ιός έγινε γνωστός τον Ιανουάριο του 1992, όταν και8 αποκαλύφθηκε πως ορισμένοι υπολογιστές και κατασκευαστές λογισμικού έστειλαν κατά λάθος προϊόντα που είχαν μολυνθεί με αυτόν.

Οι μολυσμένοι υπολογιστές ήταν μερικές χιλιάδες, αλλά με τη δημοσιότητα που πήρε το θέμα, έφτασε να γίνεται λόγος για εκατομμύρια υπολογιστές που μολύνθηκαν από τον ιό «Μιχαήλ Άγγελο». Μέχρι τις 6 Μαρτίου του 1992, είχαν αναφερθεί μόλις μεταξύ 10 και 20 χιλιάδων μολυσμένων μηχανημάτων.

Τα επόμενα χρόνια, πολλοί συμβούλευαν τους χρήστες να μην ανοίγουν τους υπολογιστές τους στις 6 Μαρτίου. Τα μέσα έχασαν σιγά σιγά το ενδιαφέρον τους και ο ιός ξεχάστηκε. Κατάφερε όμως για κάποια χρόνια να προκαλέσει φρενίτιδα και να κρατήσει πολλούς υπολογιστές κλειστούς στην ημέρα των γενεθλίων του Μικελάντζελο.

Πηγη www.e-daily.gr

 

[maik900]

Σαν σήμερα: Ιδρύεται ο Ολυμπιακός Πειραιώς​

Στις 10 Μαρτίου του 1925​

Ιδρύεται σαν σήμερα πριν από 98 χρόνια, ένας από τους μεγαλύτερους αθλητικούς συλλόγους στην Ελλάδα, ο Ολυμπιακός Πειραιώς, που προέκυψε από την συγχώνευση του «Πειραϊκού Ποδοσφαιρικού Ομίλου» και του «Ομίλου Φιλάθλων Πειραιά».​

Η ομάδα ιδρύθηκε σε ένα ταβερνάκι της καρδιάς του Πειραιά, με τον Νότη Καμπέρο να σκέφτεται το όνομα Ολυμπιακός, ως κάτι δυναμικό με αθλητική ισχύ. Ο τότε Δήμαρχος Πειραιά Μιχάλης Μανούσκος, κόλλησε και τις λέξεις «Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιά» και έτσι προέκυψε το γνωστό σε όλους μας σήμερα Ο.Σ.Φ.Π.​

Τα χρώματα ο Ολυμπιακός τα πήρε εντελώς τυχαία. Ο Γιάννης Ανδριανόπουλος είχε σπουδάσει νομικά στο Λονδίνο και θαύμαζε την ποδοσφαιρική ομάδα της Άρσεναλ που είχε ιδρυθεί το 1886 και τα χρώματα της ήταν το κόκκινο και το άσπρο (τα άσπρα μανίκια προστέθηκαν το 1933).

Ο κύριος λόγος για να ιδρυθεί τότε ο Ολυμπιακός ήταν για να υπάρξει αντίπαλο δέος στον πανίσχυρο Εθνικό Πειραιώς αλλά και στις ομάδες της Αθήνας, τον Παναθηναϊκό (1908) και την νεοιδρυθείσα ΑΕΚ (1924). Η ομάδα προήλθε από λαϊκά στρώματα, από ανθρώπους του λιμανιού του Πειραιά που δεν είχαν υψηλά εισοδήματα. Οι άμεσες επιτυχίες της ομάδας μαζί με το λαϊκό προφίλ, έκαναν τον Ολυμπιακό εξαιρετικά δημοφιλή σχεδόν αμέσως μετά την ίδρυσή του.

Πήρε το πρώτο του πρωτάθλημα στο ποδόσφαιρο το 1931 και από τότε έχει γίνει ο πολυνίκης του θεσμού με 44 κατακτήσεις. Στο μπάσκετ, το πρώτο πρωτάθλημα ήρθε το 1949 και από τότε η ομάδα του Πειραιά έχει κατακτήσει το τρόπαιο συνολικά 12 φορές. Γενικά, στα 16 αθλήματα που συμμετέχει ως σύλλογος, ο Ολυμπιακός Πειραιώς πρωταγωνιστεί, με τις κύριες επιτυχίες του να επεκτείνονται και στο βόλεϊ αλλά και στο γουότερ-πόλο.

Τη φανέλα του Ολυμπιακού έχουν φορέσει μεγάλες δόξες του αθλητισμού τόσο στο ποδόσφαιρο όσο και στο μπάσκετ αλλά και στο στίβο. Το παρατσούκλι του Ολυμπιακού, το γνωστό «Θρύλος», βγήκε από την εξαετία ’53-’59, όταν η ομάδα κατέκτησε έξι πρωτάθληματα ποδοσφαίρου και τέσσερα νταμπλ. Από τότε, οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού το χρησιμοποιούν για να δηλώσουν την υπεροχή τους σε σχέση με τις υπόλοιπες ομάδες και ειδικότερα με τους μεγάλους τους αντιπάλους, τον Παναθηναϊκό («οι αιώνιοι αντίπαλοι»), την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ.

Ο Ολυμπιακός Πειραιώς, εν έτη 2021, είναι η λαοφιλέστερη ομάδα, καταφέρνοντας να έχει φιλάθλους σε όλη την Ελλάδα. Η εμπλοκή της ηγεσίας του ποδοσφαιρικού σωματείου σε κατά καιρούς σκάνδαλα έχει στιγματίσει ολόκληρο τον αθλητικό σύλλογο, όμως οι φίλαθλοί του συνεχίζουν να συσπειρώνονται αλλά και να πληθαίνουν.

Ο Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς ξεκίνησε πριν από 98 χρόνια από το ταβερνάκι του Μοίρα στις φτωχογειτονιές του Πειραιά και κατάφερε να γίνει ένας από τους μεγαλύτερους συλλόγους της χώρας αλλά και ένας από τους πιο αναγνωρίσιμούς στο εξωτερικό.

Ο πρώτος ύμνος του Ολυμπιακού (1930)

Πηγη www.e-radio.gr

 

[maik900]

Η πιο θανατηφόρα αεροπορική επιδρομή στην ιστορία​

Διαφορετική βραδιά, ίδιο αποτέλεσμα. Το Τόκιο καίγεται κατά τη διάρκεια μιας επιδρομής στις 26 Μαΐου 1945

Στις 10 Μαρτίου του 1945, η Πολεμική Αεροπορία του Στρατού των ΗΠΑ διεξήγαγε την πιο θανατηφόρα αεροπορική επιδρομή της ιστορίας κατά αμάχων στο Τόκιο, αφήνοντας 100.000 νεκρούς. Ο βομβαρδισμός του Τόκιο σηματοδότησε την αρχή του τέλους για την Αυτοκρατορική Ιαπωνία.



"Εάν έρθει ο πόλεμος με τους Ιάπωνες, θα πολεμήσουμε ανελέητα", είπε ο στρατηγός Τζορτζ Σ. Μάρσαλ στους δημοσιογράφους σε μια ενημέρωση στις 15 Νοεμβρίου του 1941, τρεις εβδομάδες πριν από το Περλ Χάρμπορ. "Θα σταλούν αμέσως Ιπτάμενα Φρούρια για να βάλουν φωτιά στις χάρτινες πόλεις της Ιαπωνίας. Δε θα υπάρξει κανένας δισταγμός σχετικά με τον βομβαρδισμό αμάχων -θα είναι παντού". Η πρόβλεψη του Μάρσαλ έγινε πραγματικότητα τη νύχτα της 9ης προς 10η Μαρτίου του '45.


Χάρτης που ετοιμάστηκε από μηχανικούς του αμερικανικού στρατού το 1942

Εκείνη τη νύχτα, ένας στόλος από 334 βομβαρδιστικά B-29 απογειώθηκε από τις νεοσύστατες βάσεις στα νησιά Μαριάνα, με προορισμό το Τόκιο. Σε διάστημα λίγων ωρών, έριξαν 1.667 τόνους εμπρηστικές βόμβες ναπάλμ στην ιαπωνική πρωτεύουσα, σκοτώνοντας περισσότερους από 100.000 ανθρώπους, με ένα μόνο χτύπημα, και τραυματίζοντας πολλαπλάσιο αριθμό. Ήταν ο μεγαλύτερος αριθμός νεκρών από οποιαδήποτε αεροπορική επιδρομή κατά τη διάρκεια του πολέμου, συμπεριλαμβανομένης της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι. Συγκριτικά, ο βομβαρδισμός της Δρέσδης έναν μήνα νωρίτερα είχε ως αποτέλεσμα περίπου 25.000 θανάτους.


Αριστερά, ο ταξίαρχος Lauris Norstad, στο κέντρο ο στρατηγός Curtis LeMay και δεξιά, ο ταξίαρχος Thomas S. Power εξετάζουν μια έκθεση σχετικά με τον βομβαρδισμό του Τόκιο.

Η επιδρομή της 9ης Μαρτίου, με την κωδική ονομασία "Operation Meetinghouse", γνωστή στην Ιαπωνία ως "Μεγάλη Αεροπορική Επιδρομή του Τόκιο", σηματοδότησε μια αλλαγή στην στρατηγική βομβαρδισμών των ΗΠΑ. Δεν ήταν τα B-17 Flying Fortresses που έκαναν τη δουλειά, όπως είχε προβλέψει ο Μάρσαλ, αλλά τα νέα B-29 μεγάλων αποστάσεων με έδρα τα νησιά Σαϊπάν και Τινιάν. Ο στρατηγός Curtis LeMay, που είχε το παρατσούκλι "Iron Ass" και ο οποίος είχε οριστεί πρόσφατα επικεφαλής της Διοίκησης Βομβαρδιστικών XXI, ζήτησε αλλαγή στην τακτική. Τα βομβαρδιστικά που πετούν σε μεγάλο υψόμετρο είχαν δείξει ό,τι στις πρώτες τους αποστολές ήταν τρομερά ανακριβή στο χτύπημα των στόχων τους. Τα πληρώματα των B-29 έβλεπαν τους ισχυρούς ανέμους που πνέουν στα 30.000 πόδια να σκορπίζουν τις βόμβες που μόλις είχαν αφήσει. Αυτό, μαζί με τη συχνή νεφοκάλυψη πάνω από την Ιαπωνία, είχαν οδηγήσει τα B-29 να βάλλουν τους στόχους τους λιγότερο από το 10% του χρόνου, κατά μέσο όρο.


Στιγμιότυπο από τη θανατηφόρα νύχτα


Πολλοί άνθρωποι κάηκαν ή πέθαναν από ασφυξία. Η ανατολή του ήλιου αποκάλυψε το φρικτό θέαμα των απανθρακωμένων πτωμάτων μετά την επιδρομή

Για την επιδρομή της 9ης Μαρτίου στο Τόκιο, ο LeMay έκανε μερικές βασικές αλλαγές. Τα B-29 θα πετούσαν πάνω από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές της πόλης στα 7.000 πόδια -αντί για 30.000-, όλα μαζί και όχι σε σχηματισμό. Για να μειώσουν τον κίνδυνο από τα ιαπωνικά μαχητικά -στην πραγματικότητα συνάντησαν μικρή αντίσταση-, έκαναν επιδρομές τη νύχτα. Τέλος, για να δημιουργηθεί χώρος για περισσότερες βόμβες, θα αφαιρούνταν από τα αεροσκάφη τα μη απαραίτητα, όπως τα όπλα τους και οι πυροβολητές. "Αλλάζοντας τακτική και διπλασιάζοντας το φορτίο βομβών ανά αεροπλάνο, ο LeMay δημιούργησε μια δύναμη ικανή να ξεκινήσει τεράστιες καταιγίδες", έγραψε ένας ιστορικός.


Το απανθρακωμένο περίβλημα μιας γυναίκας που κρατούσε είχε το μικρό παιδί της στην πλάτη της

Ιάπωνας αστυνομικός ανάμεσα σε νεκρούς και γεμάτα ερείπια δρόμους του Τόκιο αμέσως μετά τον βομβαρδισμό

Συνεχιζεται...

 

[maik900]

Οι Αμερικανοί γνώριζαν ότι τα ξύλινα ιαπωνικά κτίρια θα καιγόντουσαν. Οι μηχανικοί του στρατού είχαν ετοιμάσει χάρτες των πιο εύφλεκτων τομέων του Τόκιο και είχαν παρατηρήσει σπίτια ιαπωνικού στιλ να πυρπολούνται σε ένα ψευδές "ιαπωνικό χωριό" που κατασκευάστηκε στο Dugway Proving Ground στη Γιούτα.


Τμήμα του οικιστικού Τόκιο μετά τις αεροπορικές επιδρομές της Επιχείρησης Meetinghouse

Δρόμος κοντά στο Ushigome Ichigaya στο Τόκιο στα μέσα Απριλίου μετά τους βομβαρδισμούς
Τη νύχτα της επιδρομής, μεταξύ 1:30 και 3:00 π.μ., τα αεροπλάνα έριξαν συνολικά 500.000 βόμβες M-69. 15 τετ. μίλια ενός από τα πιο πυκνοκατοικημένα αστικά κέντρα του κόσμου -που ισοδυναμεί με τη μισή έκταση του Μανχάταν- κάηκαν ολοσχερώς. Περισσότεροι από 1 εκατομμύριο άνθρωποι έμειναν άστεγοι. Όπως περιέγραψε ο ιστορικός John Dower στο βιβλίο του "War Without Mercy" το 1986, "Η ζέστη από την φωτιά ήταν τόσο έντονη που, σε ορισμένα σημεία, έβραζαν τα κανάλια, έλιωναν μέταλλα και κτίρια και ανθρώπινα όντα ξεσπούσαν αυθόρμητα σε φωτιά". Εκείνη τη νύχτα, οι φλόγες κατά τόπους έφτασαν τους 982οC (1.800oF). Όπως έγραψε στο ημερολόγιό του ο πιλότος ενός από τα B-29, ο Robert Bigelow, "Είχαμε δημιουργήσει μια κόλαση πέρα από την πιο τρελή φαντασία του Δάντη" και θυμήθηκε τον πυροβολητή του που τον ενημέρωνε ότι οι φωτιές της πόλης ήταν ορατές ακόμη και όταν ήταν 150 μίλια μακριά και κατευθυνόντουσαν πίσω στη βάση τους.


Σωροί απανθρακωμένων πτωμάτων. Τα μάτια έγιναν στάχτη, τα μαλλιά κάηκαν και μερικά σώματα είχαν θρυμματιστεί

Η φωτογραφία, που τραβήχτηκε από την οροφή του πολυκαταστήματος Asakusa Matsuya, δείχνει μια περιοχή που ισοπεδώθηκε

Για την Ιαπωνία, ήταν η φρικτή αρχή του τέλος του πολέμου. Σύμφωνα με μια μεταπολεμική εκτίμηση των ΗΠΑ, οι συνολικές απώλειες αμάχων στην Ιαπωνία ως αποτέλεσμα εννέα μηνών αεροπορικής επίθεσης ήταν περίπου 806.000, συμπεριλαμβανομένων 330.000 θανάτων, περισσότερες από τις 780.000 απώλειες μάχης που υπέστησαν οι Ιάπωνες.

Η φρίκη του βομβαρδισμού του Τόκιο


Ένα τρίχρονο αγόρι κάηκε από τις βόμβες ναπάλμ μιας επακόλουθης επιδρομής τον Μάιο του 1945

"Το να σκοτώσω Ιάπωνες δεν με ενόχλησε πολύ εκείνη την εποχή", δήλωσε ο στρατηγός LeMay. "Υποθέτω ότι αν είχα χάσει τον πόλεμο, θα είχα δικαστεί ως εγκληματίας πολέμου". Ο LeMay ανταμείφθηκε με πολλά μετάλλια και προήχθη σε επικεφαλής της Στρατηγικής Αεροπορικής Διοίκησης των ΗΠΑ. Ακόμη και η ιαπωνική κυβέρνηση του απένειμε μετάλλιο για τη βοήθεια στην ανάπτυξη της μεταπολεμικής Πολεμικής Αεροπορίας της Ιαπωνίας. Πέθανε το 1990 σε ηλικία 84 ετών. Η μοιραία κληρονομιά του στην "Operation Meetinghouse" ζει στους Ιάπωνες που επέζησαν από τον βομβαρδισμό του Τόκιο.


Άποψη του κατεστραμμένου Nakamise-dōri -του δρόμου που οδηγεί στον ναό Sensō-ji- όπως αποτυπώνεται από την κορυφή του πολυκαταστήματος Asakusa Matsuya
Το 2002, ο Katsumoto Saotome, ο οποίος ήταν 12 ετών κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού, ίδρυσε το Tokyo Air Raids Center for War Damages. Στόχος του είναι να διατηρήσει τις αναμνήσεις των επιζώντων. Το ιδιωτικό μουσείο του Saotome -η πόλη αρνήθηκε να το χρηματοδοτήσει- περιλαμβάνει αντικείμενα και εγγραφές σε περιοδικά και έχει γίνει η de facto έκθεση για τον βομβαρδισμό στο Τόκιο.


Σωροί πτωμάτων που ανατινάχτηκαν στον ποταμό κοντά στη γέφυρα Kikukawa στην περιοχή Honjo

"Για ένα παιδί που δεν ήξερε την αληθινή έννοια του θανάτου ή του φόβου, η 10η Μαρτίου ήταν η πρώτη μου εμπειρία από αυτό", γράφει. "Δεν έχω τίποτα για να περιγράψω τη μνήμη εκείνης της βραδιάς. Είναι δύσκολο να μιλήσω γι' αυτό, ακόμη και τώρα".

 

[maik900]

Σαν σήμερα: Εκτελείται ο ήρωας του κυπριακού αγώνα Ευαγόρας Παλληκαρίδης​

Ο ατρόμητος έφηβος που δεν φοβήθηκε ούτε την ζωή, ούτε τον θάνατο...​

Η Κύπρος ήταν υπό βρετανική κατοχή από το 1878, όταν οι Άγγλοι υπέγραψαν μυστική σύμβαση με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, μισθώνοντας ουσιαστικά την Κύπρο, ώστε να βοηθήσουν τους Οθωμανούς σε περίπτωση ρωσικής καθόδου. Ύστερα από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Μεγάλη Βρετανία κατήγγειλε την σύμβαση και το νέο καθεστώς επικυρώθηκε με την «Συνθήκη της Λοζάνης» το 1923.​

Μέσα στην Αγγλοκρατούμενη Κύπρο θα γεννηθεί ένα παιδί που έδωσε την ζωή του «εις το όνομα της ελευθερίας». Άλλωστε το είπε και ο ίδιος κατά την διάρκεια της δίκης του: «Ό,τι έκαμα, το έκαμα ως Έλλην Κύπριος, όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο»...

Κατέβασε και τεμάχισε την αγγλική σημαία την ημέρα της στέψης της βασίλισσας Ελισάβετ​

Γεννήθηκε στην Τσάδα της Πάφου, στις 26 ή 27 Φεβρουαρίου του 1938. Ο αγώνας για την απελευθέρωση είχε αρχίσει. Από τα μαθητικά του χρόνια κιόλας θα συμμετάσχει ενεργά σε αυτόν. Το 1953, όταν ήταν μόλις 15 χρονών, κατέβασε και τεμάχισε την αγγλική σημαία στο Κολέγιο της Πάφου, την ίδια μέρα που στέφτηκε βασίλισσα η Ελισάβετ. Η πράξη αυτή εξόργισε της αρχές, οι οποίες άρχισαν αμέσως συγκρούσεις εναντίον μαθητών. Ο διοικητής έστειλε όμως αμέσως διαταγή να αποσυρθούν οι αστυνομικοί, για να μην βαφτεί ο εορτασμός της στέψης της βασίλισσας με αίμα. Παρολ’ αυτά, η Πάφος έγινε το μόνο μέρος υπο βρετανική κατοχή, που δεν γιορτάστηκε η στέψη.

Η φήμη του θα φτάσει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Κύπρου. Με την ίδρυση της ΕΟΚΑ το 1955 (Εθνική Οργάνωσις Κυπρίων Αγωνιστών), θα γίνει αμέσως μέλος της. Την ίδια χρονιά θα συλληφθεί λόγω της συμμετοχής του σε παράνομη πορεία. Σε εκείνη την πορεία είχε επιτεθεί σε δυο Άγγλους στρατιώτες που κακοποιούσαν τον συμμαθητή του Λουκά Πετρίδη και τον ελευθέρωσε.

Απόδραση στο βουνό και δεύτερη σύλληψη​

Απέφυγε την δίκη καταφεύγοντας στο βουνό, απ’ όπου, όπως ανακοίνωσε στην οικογένειά του, θα συνέχιζε τον αγώνα. Στις 16 Δεκεμβρίου του 1955 επικηρύχθηκε από τους Άγγλους με το, τεράστιο για εκείνη την εποχή, ποσό των 5.000 λιρών. Τον επόμενο χρόνο θα συλληφθεί ξανά σε ενέδρα της αγγλικής στρατιωτικής περιπόλου (που λειτουργούσε «βάσει ληφθησών πληροφοριών»), αυτή την φορά για κατοχή και διακίνηση παράνομου οπλισμού. Την στιγμή της σύλληψής του είπε στους Άγγλους, «Είμαι ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης και πολεμώ για την πατρίδα μου».
Βασανίστηκε όσο λίγοι άλλοι κατά την διάρκεια της κράτησης του. Αλλά δεν λύγισε. Μεταφέρθηκε στο δικαστήριο στις 25 Φεβρουαρίου του 1957. Ούτε εκεί του έλειψε το θάρρος. Παραδέχθηκε την ενοχή του ενώ γνώριζε πως θα τον κρεμάσουν. Δεν ήθελε να αφήσει καμία υπερασπιστική γραμμή στους συνηγόρους του. Δεν υπήρχε τιμή σε κάτι τέτοιο. Ο δικαστής τον καταδίκασε σε θάνατο, αφού δεν συγκινήθηκε καθόλου από την πρωτοφανή εφηβική λεβεντιά του 19χρονου Ευαγόρα.

Οι προσπάθειες για να απονεμηθεί χάρη​

Έγιναν πολλές προσπάθειες να αποτραπεί η εκτέλεση του. Την επόμενη της καταδίκης του οι συμμαθητές του έστειλαν επιστολή στον στρατηγό Χάρντινγκ, με την οποία ζητούσαν να απονεμηθεί χάρη στον Παλληκαρίδη. Από τότε ξεκίνησε σειρά διαδηλώσεων. Η κυπριακή αδελφότητα Αθηνών ζήτησε την συνδρομή του βασιλιά Παύλου. Η ελληνική κυβέρνηση έστειλε δεκάδες τηλεγραφήματα στην αγγλική κυβέρνηση και στον ΟΗΕ. Ο σκληρός στρατηγός Σερ Χάρντινγκ και οι Άγγλοι διπλωμάτες ήταν ανένδοτοι.

Η εκτέλεση​

Μια μέρα πριν από την εκτέλεση έγραψε σε ένα κομμάτι χαρτί:
«Θ΄ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα, τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί».
Τα μεσάνυχτα και αφού θα μεταλάβει, πήγε να τον δει η μητέρα του. «Μη θρηνείς μάνα, πεθαίνω για την Ελλάδα». Η μητέρα του είπε αργότερα: «Μου έλεγε αστεία και προσπαθούσε να με παρηγορήσει…». Την ίδια στιγμή ακούγονταν οι φωνές των διαδηλωτών της ΕΟΚΑ για ένωση με την Ελλάδα.
Την επόμενη μέρα, στις 14 Μαρτίου του 1957, ο 19χρονος Ευαγόρας Παλληκαρίδης θα εκτελεστεί από τους Άγγλους, χωρίς να λυγίσει ούτε δευτερόλεπτο. Οι Άγγλοι θα τον θάψουν μέσα στην φυλακή για να μην μετατρέψουν τον τάφο του σε λαϊκό προσκύνημα. Ο ατρόμητος 19χρονος, ήταν ένα παλικάρι όνομα και πράγμα, που η θυσία του στο όνομα της ελευθερίας οδήγησε στην απελευθέρωση της Κύπρου δυο χρόνια αργότερα.

Πηγη www.e-radio.gr

 

[maik900]

Σαν σήμερα: Πέθανε ο Έλληνας που κατέκτησε τον κόσμο, Αριστοτέλης Ωνάσης​

Η συναρπαστική ζωή και ο τραγικός θάνατος του Έλληνα μεγιστάνα​

Ακόμα και δεκαετίες μετά τον θάνατό του, ο Αριστοτέλης Ωνάσης παραμένει συνώνυμο του πλούτου. «Ποιος είσαι; Ο Ωνάσης;». Σίγουρα έχετε ξεστομίσει αυτή τη φράση έστω και μια φορά στη ζωή σας. Τα πλούτη του Έλληνα μεγιστάνα ήταν αμύθητα. Το επιχειρηματικό του δαιμόνιο αξεπέραστο. Το ένστικτό του μοναδικό. Ένας άνδρας που έχτισε μια τεράστια περιουσία μόνος του, με την πονηριά του και τη γοητεία του. Πάντα σίγουρος για τον εαυτό του, ήταν ο μεγάλος έρωτας γυναικών που έχουν γράψει ιστορία. Ο Αριστοτέλης Ωνάσης, έζησε περισσότερες από μια ζωές, με ένα τέλος που ήταν τόσο τραγικό όσο πλούσια ήταν η ζωή του...​

Η πλούσια ζωή στη Σμύρνη και η Μικρασιατική καταστροφή​

Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1906. Η οικογένειά του ήταν εύπορη, αφού ο πατέρας του ήταν ένας από τους πιο πλούσιους καπνεμπόρους στην πόλη. Η μητέρα του παντρεύτηκε νέα, έγινε μάνα νέα και πέθανε νέα. Στα 33 της. Ο πατέρας του παντρεύτηκε αμέσως τη δεύτερή του γυναίκα, την Ελένη, από την οποία ο Ωνάσης απέκτησε άλλες δυο αδερφές (είχε και μια μεγαλύτερη).

Η γιαγιά του ήταν ιδιαίτερα θρήσκα και ονειρευόταν να τον δει παπά. Αργότερα αποδείχθηκε ότι δεν έκανε καθόλου για παπάς. Όμως στα «μικράτα» του ήταν παπαδοπαίδι, μέχρι που ο ατίθασος χαρακτήρας τον οδήγησε αλλού. Ήταν πλούσιος, γοητευτικός και με δυνατό κορμί.

Πείραζε τις κοπέλες και δωροδοκούσε τους υπαλλήλους του σχολείου του. Πήγαινε συχνά σε οίκους ανοχής, ενώ οι πρώτες του «φορές» ήταν με τη δασκάλα των γαλλικών του, την πλύστρα του σπιτιού και μια παντρεμένη Τουρκάλα.

Το 1922 ήρθε η καταστροφή της Σμύρνης. Ο πατέρας του μπήκε φυλακή, η δουλειά του πέρασε σε τουρκικά χέρια και η αποθήκη καπνού κάηκε. Ο Αριστοτέλης Ωνάσης αναγκάστηκε να φύγει, πάμπτωχος πια, για την Ελλάδα.

Στην Αργεντινή​

Έφτασε σε ηλικία 16 ετών. Δεν έκατσε όμως πολύ. Γύρισε στην Κωνσταντινούπολη και τον Αύγουστο του 1923 ξεκίνησε με 250 δολάρια στην τσέπη για τη χώρα που τότε ήταν η χαρά του επιχειρηματία: την Αργεντινή.

Μόλις έφτασε στο Μπουένος Άιρες έκανε διάφορες χαμαλοδουλειές. Λαντζιέρης, εφημεριδοπώλης, νυχτοφύλακας, υπάλληλος σε πλυντήριο. Βρήκε ευκαιρία και τρύπωσε στη βρετανική τηλεφωνική εταιρεία, στη νυχτερινή βάρδια. Εκεί άρχισε να φαίνεται το δαιμόνιο του και τα μεγαλεπήβολα σχέδιά του. Άρχισε να ακούει κρυφά συνομιλίες, αποσπώντας χρήσιμες πληροφορίες τις οποίες μπορούσε να αξιοποιήσει. Λίγο αργότερα, ιδρύει μια μικρή εταιρεία εισαγωγής καπνού και κατασκευής τσιγάρων.

Ήρθε για λίγο στην Ελλάδα και γνώρισε τον υπουργό Ανδρέα Μιχαλακόπουλο. Τον κατάφερε ώστε να του δώσει ελληνικό διαβατήριο και τον τίτλο του ειδικού Ακολούθου. Μαζί με τα νέα του πειστήρια, επέστρεψε στο Μπουένος Άιρες, με τις πόρτες των μεγάλων σαλονιών να είναι πλέον ανοικτές. Στα 25 του έγινε αναπληρωματικός πρόξενος και ένα χρόνο αργότερα είχε έρθει η ώρα για τη μεγάλη άνοδό του. Αγοράζει ένα διαλυμένο εμπορικό πλοίο 7.000 τόνων και 6 καναδέζικα πλοία. Ο εφοπλιστής Αριστοτέλης Ωνάσης μόλις γεννήθηκε...

Η «κατάκτηση» του κόσμου​

Το επιχειρηματικό του ένστικτό άρχισε να κάνει την εμφάνισή του. Οι επενδύσεις του ήταν θέμα μιας «όσφρησης» που φαίνεται να έχουν οι μεγιστάνες. Δεν εξηγείται αλλιώς ότι έπιασε στον αέρα τη βιομηχανική επανάσταση και τον μελλοντικό ρόλο του πετρελαίου στον πλανήτη. Αγόρασε το πρώτο του τάνκερ λίγο πριν η ναυτιλία γίνει ότι πιο σημαντικό υπάρχει στο εμπόριο. Αγόρασε βέβαια και άλλα. Όταν ξέσπασε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, έφυγε για τη Νέα Υόρκη.

Υπέγραφε μεταφορές κάρβουνου με ανύπαρκτα πλοία και μεταφορές πετρελαίου με πλοία που ακόμα δεν είχαν ναυπηγηθεί. Ναι, μπορεί να ακούγεται σαν κομπίνα αλλά οι πετρελαϊκές εταιρείες, όπως η Texaco, η Mobil και η Socony το ήξεραν. Και προτιμούσαν να κάνουν δουλειές μαζί του, που μπορεί να τραβούσαν και μήνες, παρά να υπογράψουν συμφωνία με κάποιον άλλον. Δεν ήταν μόνο ικανότατος businessman, ήταν και ένας συνομιλητής που σε κέρδιζε, σε έπειθε να πέσεις μαζί του στη φωτιά.

Βλέπει πριν απ’ όλους το «θαύμα της Γερμανίας». Η συμφωνία του Potsdam απαγόρευε στους Γερμανούς να χρησιμοποιούν πλοία μεγαλύτερα των 15.000 τόνων. Όμως ο Ωνάσης βρήκε τη λύση. Αγόρασε φαλαινοθηρικά και τα μετέτρεψε.

Την ίδια εποχή θα μεταβεί στο Μόντε Κάρλο. Η χαμηλή φορολογία είχε κάνει από τότε το κρατίδιο του Μονακό, έναν παράδεισο για τους πλούσιους. Το 1953, είναι πλέον ο βασιλιάς του Πριγκιπάτου! Του ανήκουν σχεδόν τα πάντα.

Τέσσερα χρόνια αργότερα με προτροπή του Κωνσταντίνου Καραμανλή, αναλαμβάνει την ελαφρώς ζημιογόνα αεροπορική εταιρεία Τ.Α.Ε, για την οποία ξοδεύει 2 εκατ. δολάρια. Τη μετατρέπει σε «Ολυμπιακή Αεροπορία», μια αεροπορική εταιρεία «πέντε ηπείρων». Διαθέτει επισήμως πλέον 70 εταιρείες, με την περιουσία του να είναι αμύθητη. Εκείνη την περίοδο θα αγοράσει και τον Σκορπιό, που θα γίνει η θερινή του κατοικία και το ησυχαστήριο του.

Οι γυναίκες​

Όταν μετακόμισε στη Νέα Υόρκη κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, γνώρισε τη 16χρονη κόρη του μεγαλοεφοπλιστή Σταύρου Λιβανού. Την ερωτεύτηκε και την παντρεύτηκε. Δεν έλεγες άλλωστε εύκολα «όχι» στον Αριστοτέλη Ωνάση.

Το 1946 έγινε ο γάμος τους και το ζεύγος εγκαταστάθηκε στο Παρίσι. Δυο χρόνια αργότερα γεννήθηκε ο Αλέξανδρος ενώ το 1950, γεννήθηκε και η Χριστίνα. Ο γάμος του όμως τα επόμενα χρόνια δεν πάει καθόλου καλά.

Το 1958 θα γνωρίσει την διεθνούς φήμης ντίβα, Μαρία Κάλλας. Η θυελλώδης σχέση τους κράτησε περίπου 10 χρόνια. Δεν παντρεύτηκαν ποτέ. Φήμες κάνουν λόγο και για ένα παιδί που γέννησε η Κάλλας το 1960 και ονομάστηκε Όμηρος Λενγκρίνι. Το παιδί πέθανε από αναπνευστικά προβλήματα λίγες ώρες μετά τη γέννησή του.

Το 1968 παντρεύεται τη χήρα του Τζον Κένεντι, Τζάκυ. Ο γάμος αυτός οδήγησε την Κάλλας σε κατάρρευση. Ο Ωνάσης φαίνεται πως την είχε γνωρίσει πολλά χρόνια πριν, όταν γνώρισε τον τότε γερουσιαστή της Μασαχουσέτης στον Ουίνστον Τσόρτσιλ, λέγοντας του πως αυτός ο άνδρας μπορεί μια μέρα να γίνει πρόεδρος των ΗΠΑ.

Πολλές ακόμα γυναίκες φημολογείται πως πέρασαν από το κρεβάτι του. Μέριλιν Μονρόε, Γκρέτα Γκάρμπο, Εβίτα Περόν, είναι μόνο λίγες από αυτές.

Ο θάνατος του Αλέξανδρου και η κατάρρευση​

Στις 22 Ιανουαρίου του 1973, ο Αλέξανδρος Ωνάσης θα σκοτωθεί σε αεροπορικό δυστύχημα. Ο Ωνάσης δεν πίστεψε ότι επρόκειτο για ατύχημα, προσφέροντας 1 εκατ. δολάρια σε όποιον του φέρει αποδείξεις. Από τότε δεν ήταν ποτέ πια ο ίδιος.

Την ίδια χρονιά, με το μυαλό του στον θάνατο του γιου του, οι δουλειές του πάνε από το κακό στο χειρότερο. Το 1975 δωρίζει την «Ολυμπιακή Αεροπορία» στο ελληνικό κράτος. Αποσύρεται στον Σκορπιό, με μυασθένεια. Οι καλύτεροι γιατροί επιστρατεύονται, αλλά φαίνεται πως ο Ωνάσης δεν έχει πια όρεξη για ζωή. Πέθανε στις 15 Μαρτίου του 1975, σε ηλικία 69 ετών.

Η πρώτη του γυναίκα πέθανε στο κρεβάτι της από υπερβολική δόση βαρβιτουρικών. Η δεύτερη το 1994, από καρκίνο. Η κόρη του βρέθηκε νεκρή στο μπάνιο της το 1988, κάτω από μυστήριες συνθήκες. Η «κατάρα των Ωνάση», έχει αρχίσει να έχει επιχειρήματα. Μόνη του κληρονόμος η Αθηνά Ωνάση, που σήμερα είναι 37 ετών.

Η άνοδος του Ωνάση ήταν σχεδόν το ίδιο απότομη με την πτώση του. Έτσι συμβαίνει συνήθως σε ενθουσιώδεις και παθιασμένους ανθρώπους. Ο Ωνάσης μεγαλούργησε και κατέκτησε τον κόσμο. Όχι πάντα με θεμιτά μέσα. Δεν παύει να είναι ωστόσο μέχρι και σήμερα, ένας από τους ικανότερους (αν όχι ο ικανότερος) Έλληνες επιχειρηματίες στην ιστορία.

Πηγη www.e-daily.gr