Σαν σήμερα

[maik900]

Ayrton Senna: 27 χρόνια χωρίς τον “Θεό” της Formula 1​

27 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την “μαύρη” Πρωτομαγιά του 1994. Τότε που οι δείκτες του ρολογιού έδειχναν 2.17 μ.μ και στην πίστα της Ίμολα στην Ιταλία επικρατεί παγωμάρα. Σιωπή.
O Ayrton Senna είχε ένα σοβαρό ατύχημα όταν με 250 χλμ/ώρα καρφώθηκε πάνω στον εξωτερικό τοίχο της στροφής Tamburello. Ένα μεταλλικό κομμάτι από την μπροστινή ανάρτηση είχε διαπεράσει το κράνος του, προκαλώντας σοβαρότατες κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και ο Ayrton ήταν κλινικά νεκρός. Μεταφέρθηκε με ελικόπτερο στο νοσοκομείο της Μπολόνια, με την καρδιά του να σταματά στις 18.40 μ.μ το ίδιο απόγευμα, βυθίζοντας σε πένθος τη Βραζιλία, τον μηχανοκίνητο αθλητισμό και γενικότερα όλο τον πλανήτη.

Πέρασαν κιόλας 27 χρόνια​

Πρωτομαγιά σήμερα, μια ημερομηνία που η Formula 1 έχασε τον “θεό” της. 27 χρόνια μετά, ο μύθος του Ayrton Senna παραμένει ζωντανός. 27 χρόνια μετά, ο καθένας μας θυμάται εκείνο τον αγώνα στην πίστα της Ίμολα, που εκτός από τον Senna, έχασε τη ζωή του και ο Αυστριακός Roland Ratzenberger. Ο Senna εκείνο το Σαββατοκύριακο ήταν ανήσυχος.

Φόβος είναι ο κίνδυνος που βιώνει ένας οδηγός να μην τραυματιστεί ή σκοτωθεί,

έλεγε ο Ayrton και εκείνη την Κυριακή διαισθανόταν αυτόν το φόβο. Ένα 24ωρο νωρίτερα, ο Αυστριακός Ronald Ratzenberger είχε χάσει τη ζωή του, όταν η Simtek που οδηγούσε είχε καρφωθεί στον τοίχο. Αυτό προκάλεσε σοκ στον Senna, που φώναζε για περαιτέρω μέτρα ασφαλείας και ήταν εμφανώς προβληματισμένος.

Έμοιαζε να βρίσκεται πάλι σε ένα μακρινό κόσμο, βυθισμένος στις σκέψεις του, ίσως να μιλούσε πάλι με Εκείνον…

Το μονοθέσιο μου είναι νευρικό και η πίστα γλιστερή και επικίνδυνη, χωρίς αρκετά σημεία διαφυγής,

δήλωνε λίγο πριν από την εκκίνηση, λόγια που αποδείχθηκαν τραγικά προφητικά… Είχε προμηθευτεί μία αυστριακή σημαία ώστε αν νικήσει να τιμήσει τη μνήμη του Ratzenberger αλλά αυτό δεν συνέβη ποτέ. Στην εκκίνηση, οι Pedro Lamy και JJ Lehto συγκρούστηκαν και το αυτοκίνητο ασφαλείας μπήκε στην πίστα και παρέμεινε εντός αυτής μέχρι και τον 5ο γύρο.

Ένα πέρασμα αργότερα ήρθε η μοιραία στιγμή. Προσεγγίζοντας την στροφή Tamburello, η Williams συνέχισε ευθεία ακολουθώντας καταδικαστική πορεία προς τον τσιμεντένιο τοίχο που βρισκόταν εφιαλτικά κοντά. Ο Senna δεν είχε περιθώρια αντίδρασης.
Ο Alain Prost έχει δηλώσει για το περιστατικό:

20 λεπτά πριν την εκκίνηση πήγα στα paddocks της Williams, βρισκόταν πίσω από τους υπολογιστές, ολομόναχος, κοιτώντας τα δεδομένα.Πήγα να του ευχηθώ καλή τύχη για τον αγώνα. Σε αυτό το σημείο, οι λέξεις λιγόστεψαν, φαινόταν πολύ αναστατωμένος. Δεν ήταν καλά. Είναι η τελευταία εικόνα που έχω από τον Ayrton, όχι στην εκκίνηση, αλλά στα paddocks, μόνο του με τις σκέψεις τουΤα τραγικά νέα προκάλεσαν παγκόσμια θλίψη. Όλος ο κόσμος και όχι μόνο οι φίλοι της Formula 1 ήταν συντετριμμένοι από το θάνατό του. Η Βραζιλία έπεσε σε πένθος. Ο Senna κηδεύτηκε με τιμές εθνικού ήρωα, παρουσία 250.000 συμπατριωτών του, που έσπευσαν να του πουν το ύστατο χαίρε. Άλλωστε, ήταν θεός τους. Μέσα στη μιζέρια που τους περιστοίχιζε έβρισκαν στο πρόσωπο του Ayrton ένα λόγο να νιώθουν υπερήφανοι.

Η πίστη στον Θεό

Η σχέση του με τον Θεό τελικά ήταν πιο στενή απ’ όσο πίστευαν όλοι. Τόσο, που Εκείνος θέλησε να τον θαυμάζει από κοντά. Και τον πήρε πρόωρα κοντά Του. Ο Βραζιλιάνος λατρευόταν από τους συμπατριώτες του και λάτρευε τον Θεό. Η πίστη του ήταν το μεγαλύτερο όπλο του.

Όλα είναι θέλημα Θεού και κατευθυνόμενα από Εκείνον,

έλεγε ο Ayrton. Πίστευε βαθιά και κάθε φορά που έμπαινε στο μονοθέσιο ξεκινούσε μία μυστική κουβέντα με Το δημιουργό του. Προσευχόταν και κοιτούσε το άπειρο, άδειαζε τον εαυτό του από κάθε σκέψη και συναίσθημα.



Και μετά, πατούσε το γκάζι και τρέλαινε τα χρονόμετρα, κάνοντας συχνά πράγματα πέρα από τη λογική. Όπως στα δοκιμαστικά του GP του Monaco το 1988, όπου βρισκόμενος “σε άλλο, τρομακτικό επίπεδο” κατέβασε από το πουθενά το χρόνο των υπολοίπων οδηγών κατά 2 και πλέον δευτερόλεπτα. Ο Senna είχε αυτήν την απίστευτη ικανότητα, να σημειώνει ξαφνικά απίστευτους χρόνους. Ένα χάρισμα μοναδικό.

Συνεχιζεται.....

Πηγη www.autoblog.gr

 

[maik900]

Μοναδικός​

Υπερέβαλλε εαυτόν με μονοθέσια που στα χέρια άλλων θα έμοιαζαν αργά και πάνω απ’ όλα “χόρευε” στη βροχή. Όταν οι ουρανοί άνοιγαν κανείς δεν μπορούσε να τον νικήσει, παρότι η εποχή του περιελάμβανε κι άλλους σπουδαίους οδηγούς: Nigel Mansell, Nelson Piquet και φυσικά ο Alen Prost. Ειδικά ο Γάλλος αποτελούσε το αντίπαλον δέος. Ήταν ο μεγάλος του αντίπαλος και οι μεταξύ τους μονομαχίες εντός πίστας έχουν μείνει στην ιστορία. Όπως άλλωστε και οι καβγάδες τους αλλά ποτέ δεν έπαψαν να τρέφουν απεριόριστο σεβασμό ο ένας για τον άλλον.

Όμως, ο ίδιος δεν ήταν απλά ένας πιλότος. Όταν έτρεχε, εκπροσωπούσε ένα ολόκληρο έθνος. Παρότι γόνος πλούσιας οικογένειας, είχε καταφέρει να αγγίξει και τον πιο φτωχό Βραζιλιάνο. Εξάλλου, ο ίδιος είχε βοηθήσει ουκ ολίγες φορές τα φτωχά παιδιά της ταλαιπωρημένης πατρίδας του, κυρίως με ανώνυμες δωρεές, κάτι που συνεχίζει εν τη απουσία του και η οικογένειά του μέσω του Instituto Ayrton Senna. Λίγους μήνες προτού το μοιραίο ατύχημα o Senna είχε πει:

Εάν κάποτε έχω ένα σοβαρό ατύχημα, ελπίζω να πεθάνω μια και έξω. Δεν θέλω να καταλήξω σε αναπηρική καρέκλα. Δεν θέλω να υποφέρω στο νοσοκομείο από οποιονδήποτε τραυματισμό έχω υποστεί. Εάν πρέπει να ζήσω, θέλω να ζήσω κανονικά και έντονα χωρίς κανένα πρόβλημα. Γιατί τέτοιος άνθρωπος είμαι, με έντονο χαρακτήρα. Θα ήταν καταστροφικό εάν έπρεπε να ζήσω με πάσης φύσεως προβλήματα.

Γιατί έσπασε η κολόνα του τιμονιού;​

Ο θάνατος του Ayrton Senna δεν οφειλόταν σε δικό του λάθος. Το ατύχημα προκλήθηκε από μηχανική βλάβη και οι εκδοχές που έχουν ακουστεί εκ τότε είναι πολλές. Ο Frank Williams και μέλη της ομάδας και της FIA κατηγορήθηκαν για ανθρωποκτονία. Το βασανιστικό ερώτημα ήταν: Τι προκάλεσε το θάνατο του Βραζιλιάνου; Η κολόνα του τιμονιού έσπασε πριν ή μετά τη σύγκρουση;
Ακολουθώντας την επιθυμία του Senna για περισσότερο χώρο στο cockpit, οι μηχανικοί της Williams είχαν μετατοπίσει την κολόνα. Η θεωρία των κατηγόρων λέει ότι είτε το υλικό που χρησιμοποιήθηκε για να κολληθούν τα δύο μέρη αυτής δεν ήταν ανάλογης ποιότητας με την ίδια την κολόνα είτε ότι στο συγκεκριμένο σημείο, η διάμετρος της ήταν μικρότερη του κανονικού.

Αμφότερες οι εκδοχές μπορούσαν να προκαλέσουν σπάσιμο της κολόνας και να ευθύνονται για τη γνωστή σε όλους συνέχεια. Μυστήριο καλύπτει το τι συνέβη με το μαύρο κουτί του μονοθέσιου της Williams. Λίγο μετά το ατύχημα μέλη της βρετανικής ομάδας το έβγαλαν από τη διαλυμένη FW15. Το αν περιείχε δεδομένα που θα έδιναν τις πολυπόθητες απαντήσεις δεν θα το μάθουμε ποτέ, αφού στα χέρια της ιταλικής δικαιοσύνης έφτασε κατεστραμμένο.
Θα μπορούσα να γράφω αρκετές εκατοντάδες λέξεις, εστιάζοντας στη ζωή του, αλλά και στο τι πήγε στραβά και η κολόνα του τιμονιού έσπασε, αλλά τι σημασία θα είχε; Το δικαστήριο τέσσερα χρόνια μετά το ατύχημα έκλεισε την υπόθεση, με όλους τους κατηγορούμενος να απαλλάσσονται. Ωστόσο, όποιος κι αν ήταν ο υπεύθυνος, η ουσία είναι ότι εδώ και 27 χρόνια ο Ayrton δεν βρίσκεται κοντά μας.

To 2010 o σκηνοθέτης Asif Kapadia ετοίμασε ένα ντοκιμαντέρ για την ζωή του αείμνηστου βραζιλιάνου οδηγού της Formula 1, Ayrton Senna, με την διάρκειας 106 λεπτών βιογραφική ταινία να αποσπά εξαιρετικές κριτικές από κοινό και κριτικούς, καθώς κέρδισε δύο βραβεία BAFTA.

To ντοκιμαντέρ είναι πλέον διαθέσιμο και στο Netflix και αν δεν το έχεις δει, σου προτείνω να το δεις αυτές τις ημέρες.

Πηγη www.autoblog.gr

 

[maik900]

​

Σαν σήμερα: Ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος τιμάται με το Διεθνές Βραβείο Λένιν​

Ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος τιμάται στη Μόσχα με το Διεθνές Βραβείο Λένιν για την Ειρήνη. Το ημερολόγιο γράφει 2 Μαΐου 1977.
Μια μέρα σαν σήμερα, στις 2 Μαιου του 1977, ο Γιάννης Ρίτσος τιμάται στη Μόσχα με το Διεθνές Βραβείο Λένιν για την Ειρήνη. Το σοβιετικό ειδησεογραφικό πρακτορείο ΤΑΣΣ μετέδωσε την είδηση: «Γιάννης Ρίτσος. Ποιητής, πολίτης και κοινωνικός παράγοντας, ολόκληρη η σταδιοδρομία και το δημιουργικό έργο του οποίου είναι αφιερωμένα σε ένα στόχο: στην πάλη για την αλήθεια, την ελευθερία και την ευτυχία των ανθρώπων, στην πάλη για την ειρήνη στον κόσμο. Σήμερα ο Γ. Ρίτσος βρίσκεται στις πρώτες γραμμές των οικοδόμων της ειρήνης. Την είδηση για την απονομή στον Ρίτσο του Διεθνούς Βραβείου Λένιν για την εδραίωση της ειρήνης μεταξύ των λαών, την δέχτηκε η προοδευτική ελληνική κοινή γνώμη σαν αναγνώριση των τεράστιων υπηρεσιών του μεγάλου γιου της Ελλάδας στην υπόθεση της διαφύλαξης και της εδραίωσης της ειρήνης».

Η απονομή του βραβείου στον Έλληνα ποιητή είχε παγκόσμια απήχηση, όπως άλλωστε είχε και το έργο του, αλλά και η αγωνιστική του διαδρομή και η προσφορά του στην υπόθεση της ειρήνης.
Συγκινημένος ο ποιητής της ρωμιοσύνης μετά την είδηση για την απονομή του βραβείου, θα δηλώσει: «Θερμά και ειλικρινά ευχαριστώ για την απόφαση που πάρθηκε. Σ’ όλη τη ζωή μου είμαι αφοσιωμένος στα ιδανικά της ειρήνης. Σήμερα για μένα είναι μια μεγάλη γιορτή και είμαι συγκινημένος μέχρι το βάθος της ψυχής μου. Δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυα της χαράς και της ευγνωμοσύνης για τη μεγάλη αναγνώριση και την εκτίμηση του δημιουργικού μου έργου, Δεν κρύβω τα δάκρυα γιατί αυτό το γεγονός συνέπεσε την παραμονή των γενεθλίων μου».

Το Διεθνές Βραβείο Ειρήνης Λένιν δημιουργήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 1949 από τη Σοβιετική κυβέρνηση και μέχρι το 1955 έφερε την ονομασία Διεθνές Βραβείο Στάλιν για την Ενίσχυση της Ειρήνης μεταξύ των Λαών. Η απονομή του γινόταν ετησίως ως το 1990.

Πηγη www.ethnos.gr

 

[maik900]

Η Ημέρα της Νίκης των λαών​

76 χρόνια από τη νίκη κατά του ναζισμού​

Ήταν 8 Μαΐου του 1945, όταν το Γ’ Ράιχ που σκόρπισε τον τρόμο στην Ευρώπη για περισσότερα από 5 χρόνια, συνθηκολόγησε και παρέδωσε τα όπλα. Εκείνο το βράδυ η Γερμανία υπέγραψε το σύμφωνο παράδοσης.​

Ωστόσο, επειδή η διαφορά ώρας στη Σοβιετική Ένωση είχε αλλάξει την ημερομηνία, η Ημέρα της Νίκης γιορτάζεται κυρίως από τις πρώην Σοβιετικές χώρες στις 9 Μαΐου. Η 8η Μαΐου έχει παραμείνει ως Ημέρα της Μνήμης και της Συμφιλίωσης, με τους Ευρωπαίους να τιμούν φόρο τιμής σε όλα τα θύματα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Οι ημέρες αυτές βοηθούν ώστε να παραμείνει στη μνήμη η φρίκη του πολέμου, την ίδια στιγμή που οι περισσότεροι αυτόπτες μάρτυρες έχουν αρχίσει να φεύγουν από την ζωή. Βέβαια, και οι ίδιοι Οι Γερμανοί, παρόλο που ήταν οι μεγάλοι ηττημένοι του πολέμου, γιορτάζουν και οι ίδιοι την απελευθέρωσή τους από τον ναζισμό, ευχαριστώντας τους Συμμάχους και τον Κόκκινο Στρατό για τη νίκη τους εναντίον του Χίτλερ.

Η συνθηκολόγηση υπογράφτηκε στις 23.01 της 8ης Μαΐου με γερμανική ώρα, αλλά στη Ρωσία είχε ήδη φτάσει 9 Μαΐου, με τις αρχές να μεταφέρουν το χαρμόσυνο γεγονός το επόμενο πρωί.
Ο εορτασμός ξεκίνησε σε 15 δημοκρατίες τις Σοβιετικής Ένωσης, αλλά πλέον γιορτάζεται σε πολλές χώρες, όπως η Γερμανία, η Μογγολία, η Σερβία, η Μολδαβία, το Μαυροβούνιο και όλες τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.

Πηγη www.e-radio.gr

 

[User C]

9/5/1950


Ο γαλλολουξεμβούργιος πολιτικός Ρομπέρ Σουμάν παρουσιάζει την πρότασή του για τη δημιουργία της ενωμένης Ευρώπης. Η πρότασή του αυτή, που έμεινε στην ιστορία ως «Διακήρυξη Σούμαν», θεωρείται ότι συνεισέφερε στη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ενωσης

 

[maik900]

Τριάντα χρόνια χωρίς τον Στράτο Διονυσίου​

Σαν σήμερα στις 11 Μαΐου 1990, έφυγε από τη ζωή ο Στράτος Διονυσίου, ο οποίος θεωρείται ένας από τους κορυφαίους ερμηνευτές του λαϊκού και ελαφρολαϊκού τραγουδιού, με στιβαρή φωνή και μεγάλες διαχρονικές επιτυχίες.

Ο Στράτος Διονυσίου γεννήθηκε στις 8 Νοεμβρίου 1935 στη Νιγρίτα Σερρών, από γονείς Μικρασιάτες πρόσφυγες. Από μικρός βγήκε στη βιοπάλη και το 1947 εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη. Δούλεψε ως μικροπωλητής, εργάτης και ράφτης, προτού ασχοληθεί με το τραγούδι. Η πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση έγινε στο κέντρο «Φαρίντα» της Θεσσαλονίκης, όπου έκανε αίσθηση με την πλούσια και τη γεμάτη φωνή του, με τη χαρακτηριστική και υπέροχη βραχνάδα. Εκεί γνώρισε και τη σύντροφο της ζωής του Γεωργία Λαβένη, με την οποία ανέβηκε στα σκαλιά της εκκλησίας το 1955. Το ζευγάρι απέκτησε τέσσερα παιδιά, τον Άγγελο (γ. 1957), τον Στέλιο (γ. 1974) και τον Διαμαντή (γ. 1977), που ακολούθησαν τα βήματα του πατέρα τους και την Τασούλα (1959-2012).
Στα τέλη της δεκαετίας του ‘50 αποφασίζει να κάνει το μεγάλο βήμα και να κατέβει στην Αθήνα, όπως και τόσοι άλλοι καλλιτέχνες από τη Θεσσαλονίκη. Συνεργάζεται αρχικά με την Καίτη Γκρέυ και το 1959 εμφανίζεται στη δισκογραφία με το τραγούδι του Σταύρου Χατζιδάκη και του Χρήστου Κολοκοτρώνη «Δεν είμαι ένοχος». Ο κόσμος άρχισε να τον γνωρίζει και οι δισκογραφικές εταιρείες δεν άργησαν να τον ανακαλύψουν. Υπογράφει συμβόλαιο με την «Κολούμπια» και κάνει τις πρώτες επιτυχίες του: «Δεν με πόνεσε κανείς» (διασκευή από ινδικό τραγούδι), «Στης Αγάπης μου το Δίσκο» ή «Ηλεκτρόφωνο» (μουσική και στίχοι Μπάμπη Μπακάλη), «Φύγε φύγε» (Στράτου Ατταλίδη / Κώστα Βίρβου) και άλλες.
Το όνομά του άρχισε να γίνεται γνωστό στο ευρύ κοινό και οι μεγάλοι δημιουργοί του λαϊκού τραγουδιού άρχισαν να του εμπιστεύονται παλιές τους επιτυχίες, οι οποίες κυκλοφόρησαν σε δεύτερη εκτέλεση με τη φωνή του: «Αχάριστη» του Βασίλη Τσιτσάνη, «Πριν το χάραμα» του Γιάννη Παπαϊωάννου, «Η μπαμπέσα» του Γιώργου Μητσάκη, «Το φτωχομπούζουκο» του Μανώλη Χιώτη.
Το 1967 είναι μια χρονιά σταθμός για την καριέρα του, καθώς γνωρίζεται με τον Άκη Πάνου, ο οποίος του γράφει μερικές από τις μεγάλες του επιτυχίες: «Γιατί, καλέ γειτόνισσα» (1968), «Φέρτε το παιδί του χάρου» (1971), «Στο σταθμό του Μονάχου» (1972), «Ήταν ψεύτικα» (1972), «Μια γυναίκα» (1984), «Ασ’ τη να φύγει» (1984) κ.ά. Ο Μίμης Πλέσσας τον ανακαλύπτει, όταν τραγουδά στο κέντρο «Σου-Μου» της Ιεράς Οδού δίπλα στην Ανθούλα Αλιφραγκή και του δίνει να τραγουδήσει το «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου» σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου, που έγραψε για την ταινία «Ορατότης μηδέν» με πρωταγωνιστή τον Νίκο Κούρκουλο. Το τραγούδι σημείωσε τεράστια επιτυχία πριν ακόμη βγει το φιλμ στους κινηματογράφους στις αρχές του 1970. Ακολούθησαν όμως κι άλλοι, πολλοί δίσκοι, με τραγούδια που έγιναν το ίδιο ή και ακόμη πιο μεγάλες επιτυχίες: «Ο παλιατζής» (1969) και «Αγάπη μου επικίνδυνη» (1969) των Αντώνη Ρεπάνη και Δημήτρη Γκούτη και «Αφιλότιμη» (1972) των Γιώργου Χατζηνάσιου και Τάσου Οικονόμου.
Σε μία περίοδο που η καριέρα του είχε απογειωθεί, ο Στράτος έμπλεξε σε μια υπόθεση ναρκωτικών, που ο ίδιος τη χαρακτήρισε πλεκτάνη. Στις 30 Μαΐου 1975 καταδικάσθηκε σε φυλάκιση 3 ετών κι εκτόπιση τριών ετών στα Γιάννινα για κατοχή ποσότητας ναρκωτικών (χασίς). Οδηγήθηκε στις φυλακές της Τίρυνθας, όπου παρέμεινε μέχρι το Πάσχα του 1976, οπότε αποφυλακίστηκε. Η καριέρα του, όμως, είχε πάρει την κατιούσα και το καλλιτεχνικό κύκλωμα τον είχε απορρίψει.
Με τη βοήθεια του στενού του φίλου Τόλη Βοσκόπουλου, που μεσουρανούσε εκείνη την περίοδο στις πίστες, κατόρθωσε να σταθεί στα πόδια του και να επανέλθει σύντομα στο προσκήνιο με διαχρονικές επιτυχίες, όπως τα τραγούδια «Τα πήρες όλα» (1981) και «Και λέγε λέγε» (1981) των Θανάση Πολυκανδριώτη και Γιάννη Πάριου, «Άκου, βρε φίλε» (1982) των Τάκη Σούκα και Κώστα Κοφινιώτη, «Ο Σαλονικιός» (1985) και «Με σκότωσε γιατί την αγαπούσα» (1985) των Τάκη Σούκα και Κώστα Κοφινιώτη, «Εγώ ο ξένος» (1988) και «Λέγε με παλιόπαιδο» (1988) του Τάκη Μουσαφίρη.
Στις αρχές της δεκαετίας του ‘80 είχε μαζί του τη Χαρούλα Αλεξίου, η οποία έκανε τις δεύτερες φωνές. Ακολούθησε μια πολύχρονη συνεργασία με τη Μαρίνα Βλαχάκη και τα τελευταία δύο χρόνια της ζωής του πάνω στην πίστα δίπλα του ήταν η Κική Λουκά.
Ο Στράτος Διονυσίου πέθανε από ρήξη ανευρύσματος κοιλιακής αορτής το πρωί της 11ης Μαΐου 1990, σε ηλικία 54 ετών. Βρέθηκε λιπόθυμος σε σουίτα του ξενοδοχείου «Χανδρής» στη λεωφόρο Συγγρού (απέναντι από τον Ιππόδρομο του Νέου Φαλήρου), την οποία νοίκιαζε για να παρακολουθεί, όχι μόνο τις αγαπημένες του ιπποδρομίες, αλλά και την προπόνηση των αλόγων του.

Άφησε την τελευταία του πνοή κατά τη μεταφορά του στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός». Το προηγούμενο βράδυ είχε εμφανισθεί κανονικά στο κέντρο του «Στράτος» της οδού Φιλελλήνων, ενώ νωρίτερα είχε ηχογραφήσει τραγούδια για το νέο του δίσκο, που κυκλοφόρησε μετά τον θάνατό του, με τον τίτλο «Ποιος άλλος;» και συνθέσεις του Τάκη Μουσαφίρη. Η κηδεία του ήταν πάνδημη και την παρακολούθησαν χιλιάδες θαυμαστών του στο Α’ Νεκροταφείο της Αθήνας.

Πηγη zougla.gr

 

[esel]

Τριάντα χρόνια χωρίς τον Στράτο Διονυσίου​

View attachment 31786
Σαν σήμερα στις 11 Μαΐου 1990, έφυγε από τη ζωή ο Στράτος Διονυσίου, ο οποίος θεωρείται ένας από τους κορυφαίους ερμηνευτές του λαϊκού και ελαφρολαϊκού τραγουδιού, με στιβαρή φωνή και μεγάλες διαχρονικές επιτυχίες.

Ο Στράτος Διονυσίου γεννήθηκε στις 8 Νοεμβρίου 1935 στη Νιγρίτα Σερρών, από γονείς Μικρασιάτες πρόσφυγες. Από μικρός βγήκε στη βιοπάλη και το 1947 εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη. Δούλεψε ως μικροπωλητής, εργάτης και ράφτης, προτού ασχοληθεί με το τραγούδι. Η πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση έγινε στο κέντρο «Φαρίντα» της Θεσσαλονίκης, όπου έκανε αίσθηση με την πλούσια και τη γεμάτη φωνή του, με τη χαρακτηριστική και υπέροχη βραχνάδα. Εκεί γνώρισε και τη σύντροφο της ζωής του Γεωργία Λαβένη, με την οποία ανέβηκε στα σκαλιά της εκκλησίας το 1955. Το ζευγάρι απέκτησε τέσσερα παιδιά, τον Άγγελο (γ. 1957), τον Στέλιο (γ. 1974) και τον Διαμαντή (γ. 1977), που ακολούθησαν τα βήματα του πατέρα τους και την Τασούλα (1959-2012).
Στα τέλη της δεκαετίας του ‘50 αποφασίζει να κάνει το μεγάλο βήμα και να κατέβει στην Αθήνα, όπως και τόσοι άλλοι καλλιτέχνες από τη Θεσσαλονίκη. Συνεργάζεται αρχικά με την Καίτη Γκρέυ και το 1959 εμφανίζεται στη δισκογραφία με το τραγούδι του Σταύρου Χατζιδάκη και του Χρήστου Κολοκοτρώνη «Δεν είμαι ένοχος». Ο κόσμος άρχισε να τον γνωρίζει και οι δισκογραφικές εταιρείες δεν άργησαν να τον ανακαλύψουν. Υπογράφει συμβόλαιο με την «Κολούμπια» και κάνει τις πρώτες επιτυχίες του: «Δεν με πόνεσε κανείς» (διασκευή από ινδικό τραγούδι), «Στης Αγάπης μου το Δίσκο» ή «Ηλεκτρόφωνο» (μουσική και στίχοι Μπάμπη Μπακάλη), «Φύγε φύγε» (Στράτου Ατταλίδη / Κώστα Βίρβου) και άλλες.
Το όνομά του άρχισε να γίνεται γνωστό στο ευρύ κοινό και οι μεγάλοι δημιουργοί του λαϊκού τραγουδιού άρχισαν να του εμπιστεύονται παλιές τους επιτυχίες, οι οποίες κυκλοφόρησαν σε δεύτερη εκτέλεση με τη φωνή του: «Αχάριστη» του Βασίλη Τσιτσάνη, «Πριν το χάραμα» του Γιάννη Παπαϊωάννου, «Η μπαμπέσα» του Γιώργου Μητσάκη, «Το φτωχομπούζουκο» του Μανώλη Χιώτη.
Το 1967 είναι μια χρονιά σταθμός για την καριέρα του, καθώς γνωρίζεται με τον Άκη Πάνου, ο οποίος του γράφει μερικές από τις μεγάλες του επιτυχίες: «Γιατί, καλέ γειτόνισσα» (1968), «Φέρτε το παιδί του χάρου» (1971), «Στο σταθμό του Μονάχου» (1972), «Ήταν ψεύτικα» (1972), «Μια γυναίκα» (1984), «Ασ’ τη να φύγει» (1984) κ.ά. Ο Μίμης Πλέσσας τον ανακαλύπτει, όταν τραγουδά στο κέντρο «Σου-Μου» της Ιεράς Οδού δίπλα στην Ανθούλα Αλιφραγκή και του δίνει να τραγουδήσει το «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου» σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου, που έγραψε για την ταινία «Ορατότης μηδέν» με πρωταγωνιστή τον Νίκο Κούρκουλο. Το τραγούδι σημείωσε τεράστια επιτυχία πριν ακόμη βγει το φιλμ στους κινηματογράφους στις αρχές του 1970. Ακολούθησαν όμως κι άλλοι, πολλοί δίσκοι, με τραγούδια που έγιναν το ίδιο ή και ακόμη πιο μεγάλες επιτυχίες: «Ο παλιατζής» (1969) και «Αγάπη μου επικίνδυνη» (1969) των Αντώνη Ρεπάνη και Δημήτρη Γκούτη και «Αφιλότιμη» (1972) των Γιώργου Χατζηνάσιου και Τάσου Οικονόμου.
Σε μία περίοδο που η καριέρα του είχε απογειωθεί, ο Στράτος έμπλεξε σε μια υπόθεση ναρκωτικών, που ο ίδιος τη χαρακτήρισε πλεκτάνη. Στις 30 Μαΐου 1975 καταδικάσθηκε σε φυλάκιση 3 ετών κι εκτόπιση τριών ετών στα Γιάννινα για κατοχή ποσότητας ναρκωτικών (χασίς). Οδηγήθηκε στις φυλακές της Τίρυνθας, όπου παρέμεινε μέχρι το Πάσχα του 1976, οπότε αποφυλακίστηκε. Η καριέρα του, όμως, είχε πάρει την κατιούσα και το καλλιτεχνικό κύκλωμα τον είχε απορρίψει.
Με τη βοήθεια του στενού του φίλου Τόλη Βοσκόπουλου, που μεσουρανούσε εκείνη την περίοδο στις πίστες, κατόρθωσε να σταθεί στα πόδια του και να επανέλθει σύντομα στο προσκήνιο με διαχρονικές επιτυχίες, όπως τα τραγούδια «Τα πήρες όλα» (1981) και «Και λέγε λέγε» (1981) των Θανάση Πολυκανδριώτη και Γιάννη Πάριου, «Άκου, βρε φίλε» (1982) των Τάκη Σούκα και Κώστα Κοφινιώτη, «Ο Σαλονικιός» (1985) και «Με σκότωσε γιατί την αγαπούσα» (1985) των Τάκη Σούκα και Κώστα Κοφινιώτη, «Εγώ ο ξένος» (1988) και «Λέγε με παλιόπαιδο» (1988) του Τάκη Μουσαφίρη.
Στις αρχές της δεκαετίας του ‘80 είχε μαζί του τη Χαρούλα Αλεξίου, η οποία έκανε τις δεύτερες φωνές. Ακολούθησε μια πολύχρονη συνεργασία με τη Μαρίνα Βλαχάκη και τα τελευταία δύο χρόνια της ζωής του πάνω στην πίστα δίπλα του ήταν η Κική Λουκά.
Ο Στράτος Διονυσίου πέθανε από ρήξη ανευρύσματος κοιλιακής αορτής το πρωί της 11ης Μαΐου 1990, σε ηλικία 54 ετών. Βρέθηκε λιπόθυμος σε σουίτα του ξενοδοχείου «Χανδρής» στη λεωφόρο Συγγρού (απέναντι από τον Ιππόδρομο του Νέου Φαλήρου), την οποία νοίκιαζε για να παρακολουθεί, όχι μόνο τις αγαπημένες του ιπποδρομίες, αλλά και την προπόνηση των αλόγων του.

Άφησε την τελευταία του πνοή κατά τη μεταφορά του στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός». Το προηγούμενο βράδυ είχε εμφανισθεί κανονικά στο κέντρο του «Στράτος» της οδού Φιλελλήνων, ενώ νωρίτερα είχε ηχογραφήσει τραγούδια για το νέο του δίσκο, που κυκλοφόρησε μετά τον θάνατό του, με τον τίτλο «Ποιος άλλος;» και συνθέσεις του Τάκη Μουσαφίρη. Η κηδεία του ήταν πάνδημη και την παρακολούθησαν χιλιάδες θαυμαστών του στο Α’ Νεκροταφείο της Αθήνας.

Πηγη zougla.gr

ειχα παει απο σποντα στο Συνταγμα οταν τραγουδουσε ...και μαλιστα σε εποχές που ημανε πολυ σκληροπυρινικός rocker.....ειχα μεινει εκστασιασμενος απο την συμπεριφορα του στην πιστα.....ειχαμε κανει κανα 2λεπτο κουβεντα μαλιστα....ο λαικος και το φρικιο.....ανεξίτηλα γραμμενα στην μνημη μου....

 

[Λαμπης]

ειχα παει απο σποντα στο Συνταγμα οταν τραγουδουσε ...και μαλιστα σε εποχές που ημανε πολυ σκληροπυρινικός rocker.....ειχα μεινει εκστασιασμενος απο την συμπεριφορα του στην πιστα.....ειχαμε κανει κανα 2λεπτο κουβεντα μαλιστα....ο λαικος και το φρικιο.....ανεξίτηλα γραμμενα στην μνημη μου....

Ο δασκαλος μου στα τυμπανα ηταν ο ντραμερ του για χρονια..
Μου χε πει ιστοριες...
Σιγουρα δεν ηταν το καλυτερο παιδι...,,

 

[Sapiokaravo]

Ο δασκαλος μου στα τυμπανα ηταν ο ντραμερ του για χρονια..
Μου χε πει ιστοριες...
Σιγουρα δεν ηταν το καλυτερο παιδι...,,

Ξερω τον κιθαριστα του απο Αρτα μερια. Ο Ηλιας, εχει παιξει με πολλους, μεγαλους καλλιτεχνες.
Μου εχει αναφερει τρελλες ιστοριες με τον μακαριτη, ειδικα Μεγαλη Βρετανια μερια. (hotel)

 

[maik900]

Η Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, καθιερώθηκε από τη Βουλή των Ελλήνων το 1994 και τιμάται κάθε χρόνο στις 19 Μαΐου.​

Ήταν η 19η Μαΐου του 1919, όταν ο Κεμάλ Ατατούρκ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα και ξεκίνησε τη δεύτερη και πιο σκληρή φάση της γενοκτονίας των Ποντίων. Η γενοκτονία συνέβη στο πλαίσιο του απελευθερωτικό αγώνα των Τούρκων ενάντια στους δυτικούς, Άγγλους, Γάλλους, Ιταλούς και Έλληνες, οι οποίοι κατείχαν εδάφη της Μικράς Ασίας. Από 200.000 έως 350.000 Ελληνοπόντιοι εξολοθρεύτηκαν από τους Νεότουρκους, από τους συνολικά 750.000 περίπου που ζούσαν στην περιοχή από το 1916 μέχρι και το 1923.

Οι απόγονοι εκείνων που βίωσαν τη φρίκη της τουρκικής βαρβαρότητας, 102 χρόνια μετά, διατηρούν άσβεστη τη φλόγα της ποντιακής κληρονομιάς τους δίνοντας αγώνες για τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων ούτως ώστε να βρουν ανάπαυση οι ψυχές τους.

Η πρόταση καθιέρωσης της Ημέρας Μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων έγινε από τον Ανδρέα Παπανδρέου το 1991. Ψηφίστηκε στις 24 Φεβρουαρίου του 1994 και έγινε νόμος του κράτους δυο εβδομάδες αργότερα. Η 19η Μαΐου είναι μια άκρως σημαντική επέτειος για ολόκληρο τον ελληνισμό, με τα 102 χρόνια που πέρασαν να μην έχουν απαλείψει τις πληγές.

 

[stelios62]

Χαθηκε η μιση ελληνικη γη τοτε σε μια νυχτα και κανεις δεν εφταιξε ενω τωρα που χανεται και η υπολοιπη υπαρχει μια αγωνια μεγαλη ..... εστω και ιντερνετικα....!

 

[maik900]

Σαν σήμερα: Η ανταρσία του «Βέλους» ενάντια στη χούντα​

Στις 25 Μαΐου του 1973​

Το Ελληνικό Ναυτικό δεν συμμετείχε ενεργά στο κίνημα της 21ης Απριλίου, έχοντας μια πιο φιλελεύθερη παράδοση από τα σώματα Ξηράς. Αμέσως μετά την επικράτηση των Συνταγματαρχών, ο αρχηγός του Ναυτικού Κωνσταντίνος Εγκολφόπουλος παραιτήθηκε. Μάλιστα, στο κίνημα του Βασιλιά Κωνσταντίνου, που απέτυχε τον Δεκέμβριο του 1967, ο στόλος βγήκε στο Αιγαίο.​

Αμέσως μετά την αποτυχία, ένας στενός πυρήνας του Ναυτικού, με πρωτεργάτες τους Πλωτάρχες Παππά, Σέκερη και Μάλλιαρη, άρχισαν να οργανώνουν ένα συνωμοτικό κίνημα μέσα στις τάξεις του στρατεύματος, με απώτερο σκοπό την ανατροπή της δικτατορίας.

Το 1969, ο μικρός πυρήνας αυτός, άρχισε να μεγαλώνει. Όλο και περισσότεροι ήθελαν να προσφέρουν βοήθεια ώστε να έρθει η ανατροπή της χούντας. Τα σχέδια που έπεσαν στο τραπέζι ήταν πολλά. Από απαγωγή του ίδιου του Παπαδόπουλου, μέχρι την κατάληψη νησιών, συμπεριλαμβανομένων της Κρήτης και της Μήλου, και τον σχηματισμό κυβέρνησης εκεί. Όμως κανένα από αυτά τα σχέδια δεν έγινε ποτέ πράξη.
Ο κύκλος των κινηματιών ύστερα από τρία χρόνια είχε μεγαλώσει, ενώ τα κυριότερα μέλη του, είχαν καταλάβει καίριες θέσεις στην ιεραρχία του Ναυτικού. Στο κίνημα μάλιστα είχαν ενταχθεί και στρατιωτικοί από άλλα σώματα, αλλά και πολίτες που είχαν κοινό σκοπό. Ένας από αυτούς ήταν και ο απόστρατος Πλωτάρχης, Βαρδής Βαρδινογιάννης.

Μετά την εξέγερση της Νομικής, τον Φεβρουάριο του 1973, οι κινηματίες αποφάσισαν πως είχε έρθει η ώρα να αναλάβουν δράση. Γι’ αυτή τους την απόφαση ενημέρωσαν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Ευάγγελο Αβέρωφ αλλά και τον βασιλιά Κωνσταντίνο. Θα απέκλειαν το λιμάνι του Πειραιά μαζί με άλλα λιμάνια της χώρας και θα μετέτρεπαν παράλληλα σαν ορμητήριο τους τη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών της Σύρου, όπου θα έβαζαν διοικητή τον απόστρατο ταγματάρχη και μέλος του κινήματος, Σπύρο Μουστακλή.
Όρισαν σαν ημερομηνία της εξέγερσης την 22η Μαΐου. Μια μέρα πριν όμως, υποψιάστηκαν πως το σχέδιο τους έγινε αντιληπτό από τη χούντα και το ανέβαλαν. Το επόμενο βράδυ στρατιωτικές δυνάμεις περικύκλωσαν τον Ναύσταθμο και ξεκίνησαν οι συλλήψεις, οι ανακρίσεις και οι βασανισμοί.

Το κίνημα έψαχνε έναν ηγέτη. Η χούντα έβγαλε ανακοίνωση μιλώντας για «οπερέτα ναυτικού κινήματος ολίγων αποστράτων αξιωματικών». Σε ηρωική μορφή του Κινήματος του Ναυτικού αναδείχτηκε ο απόστρατος ταγματάρχης Σπύρος Μουστακλής, ο οποίος βασανίστηκε απάνθρωπα στα μπουντρούμια του ΕΑΤ-ΕΣΑ για 47 ημέρες και έμεινε ανάπηρος.

Στις 25 Μαΐου του 1973, ο κυβερνήτης του αντιτορπιλικού «Βέλος», αποχώρησε από άσκηση του ΝΑΤΟ που γινόταν στη Σαρδηνία και κατέπλευσε προς το Φιουμιτσίνο της Ιταλίας. Εκεί, μαζί με το πλήρωμά του, ζήτησαν πολιτικό άσυλο. Με αυτόν τον τρόπο ολοκληρώθηκε και το «Κίνημα του Ναυτικού», όπως έμεινε στην ιστορία.
Η ηρωική ενέργεια του Παππά, έδειξε σε όλο τον κόσμο, την αντίθεση μερίδας του στρατεύματος στην απριλιανή χούντα. Οι συλληφθέντες του κινήματος ήταν 79. Και μετά από ανακρίσεις και βασανιστήρια, δεν οδηγήθηκαν σε δίκη, αλλά τους δόθηκε αμνηστία. Δεν συνέφερε σε καμία περίπτωση την χούντα να αντιπαρατεθεί με έναν ολόκληρο κλάδο των Ενόπλων Δυνάμεων.

Οργανωτικά λοιπόν μπορεί να απέτυχε, αλλά πολιτικά, το «Κίνημα του Ναυτικού» στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία. Η βάση της χούντας, οι Ένοπλες Δυνάμεις, είχε πλέον κλονιστεί. Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος προσπάθησε να δείξει ένα πιο «ανοιχτό» πρόσωπο μετά από την ανταρσία του «Βέλους», όμως η εξέγερση του Πολυτεχνείου 6 μήνες αργότερα, οδήγησε στην πλήρη ανατροπή του καθεστώτος της χούντας.

Πηγη www.e-daily.gr

 

[maik900]

Σαν σήμερα: Το βιβλίο που θεωρείται από πολλούς ότι προέβλεψε το μέλλον του κόσμου​

Στις 8 Ιουνίου του 1949​

Ήταν η 8η Ιουνίου του 1949 όταν εκδόθηκε το βιβλίο του Τζορτζ Όργουελ «1984». Ένα βιβλίο που έγινε σταθμός για ολόκληρο τον 20ο αιώνα, ένα βιβλίο που θεωρήθηκε μανιφέστο και προφητικό από πολλούς.
Έγραψε το βιβλίο το 1948, για αυτό και επέλεξε τον αναριθμητισμό του «1984». Μεταφράστηκε σχεδόν αμέσως σε διάφορες γλώσσες και θεωρήθηκε αργότερα πως τελικά προέβλεψε το μέλλον. Η πιο χαρακτηριστική αναφορά είναι αυτή στον Μεγάλο Αδελφό, τον ανύπαρκτο πολιτικό ηγέτη της χώρας, τον Μεγάλο Αδελφό που σε παρακολουθεί, δυο λέξεις που έγιναν συνώνυμο της παρακολούθησης του κράτους.

Ο συγγραφέας και του βιβλίου «Η Φάρμα των Ζώων», περιγράφει στο «1984» την ιστορία του Γουίνστον Σμιθ στον εφιαλτικοί κόσμο της Ωκεανίας, μιας χώρας με ένα απολυταρχικό καθεστώς. Βρίσκεται σε διαρκή πόλεμο με άλλες υπερδυνάμεις, με τους κατοίκους να ζουν υπό εντελώς καταπιεστικές συνθήκες. Το βιβλίο θεωρήθηκε προφητικό. Το ερώτημα είναι αν το βιβλίο προέβλεψε ήδη το μέλλον ή αν η ζωή το αντέγραψε.

Η αλήθεια του πάντως είναι εκεί. Ο Μεγάλος Αδελφός μας βλέπει. Συνήθως τα έργα επιστημονικής φαντασίας χάνουν γρήγορα τη νεότητά τους, όμως το «1984» συνεχίζει να προειδοποιεί για έναν κόσμο που είναι ήδη εδώ και για έναν που έρχεται. Είναι ένα βιβλίο κατά των απολυταρχικών καθεστώτων, κατά του Ψυχρού Πολέμου και υπέρ των ελευθεριών του ανθρώπου. Ένα ερημικό νησί στη Σκωτία ήταν ο ιδανικός τόπος για να γραφτεί.

Το πραγματικό όνομα του Όργουελ ήταν Έρικ Άρθουρ Μπλερ. Γεννήθηκε το 1903 στην Ινδία από Άγγλους αποίκους και πέθανε στα 47 του στο Λονδίνο. Υπήρξε δημοσιογράφος και συγγραφέας πολλών αξέχαστων βιβλίων, ενώ παρέμεινε πάντα υποστηρικτής του δημοκρατικού σοσιαλισμού πολεμώντας με τον Δημοκρατικό Στρατό στον ισπανικό Εμφύλιο εναντίον του Φράνκο, εμπειρία για την οποία έγραψε το εξαιρετικό βιβλίο «Φόρος Τιμής στην Καταλωνία». Το 2008, οι Times, τον κατέταξαν ως δεύτερο στη λίστα με τους «50 κορυφαίους Βρετανούς συγγραφείς από το 1945».

Πηγη www.e-radio.gr

 

[maik900]

Σαν σήμερα: Η αυτοκτονία του Αρη Βελουχιώτη​

Στις 16 Ιουνίου του 1945​

Το πρωινό της 16ης Ιουνίου του 1945, ο Άρης Βελουχιώτης, ή κατά κόσμον Αθανάσιος Κλάρας, αυτοκτονεί στη Μεσούντα της Άρτας, όταν περικυκλώθηκε από παραστρατιωκές ομάδες και μονάδες του Στρατού. Πεισματάρης, περήφανος και απόλυτος, είναι μέχρι και σήμερα μια από τις πιο αμφιλεγόμενες μορφές του αντάρτικου αγώνα. Οι Αριστεροί τον θεωρούν ήρωα, ενώ οι δεξιοί, εγκληματία και δολοφόνο αθώων.​

Γεννήθηκε στις 27 Αυγούστου του 1905 στη Λαμία. Ο πατέρας του Δημήτρης ήταν δικηγόρος και η μητέρα του ήταν η Αγλαΐα Ζέρβα, από την οποία πιστεύεται πως είχε μακρινή συγγένεια με τον ορκισμένο εχθρό του την περίοδο της κατοχής, Ναπολέοντα Ζέρβα.

Το 1919 αποβλήθηκε από το σχολείο λόγω κακής διαγωγής και γράφτηκε στην Γεωργική Σχολή της Λάρισας, από όπου αποφοίτησε 3 χρόνια αργότερα. Εργάστηκε για μικρό χρονικό διάστημα ως δημόσιος υπάλληλος και το 1924 κατέβηκε στην Αθήνα, όπου εντάχθηκε στο ΚΚΕ.

Η κομμουνιστική του δράση τον έστειλε σε στρατόπεδο ανεπιθύμητων κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας. Μετά την απόλυσή του, φυλακίστηκε πολλές φορές και εξορίστηκε άλλες τόσες, μέχρι και το 1940. Το 1936 καταδικάστηκε σε τετραετή φυλάκιση από τη δικτατορία Μεταξά και αποφυλακίστηκε το 1939, όταν υπέγραψε «δήλωση μετάνοιας», αποκηρύσσοντας τον κομμουνισμό και το ΚΚΕ. Η πράξη του αυτή θεωρήθηκε ατιμωτική και τον ακολουθούσε σε όλη την υπόλοιπη ζωή του.
Στον πόλεμο εναντίον των Ιταλών, υπηρέτησε ως στρατιώτης του πυροβολικού στη Μακεδονία. Αργότερα επέστρεψε στην Αθήνα, με την αντιστασιακή του δράση να ξεκινά από την Ευρυτανία το 1942. Εκείνη την περίοδο θα αποκτήσει το ψευδώνυμο Άρης Βελουχιώτης, από τον Άρη τον θεό του πολέμου και το βουνό Βελούχι.
Οι πρώτες του πράξεις έδειχναν πως ήταν ένας σκληρός τιμωρός, ή δίκαιος όπως έλεγε ο ίδιος, των προδοτών του ελληνικού έθνους. Στις 9 Σεπτεμβρίου, το τμήμα του οποίο ηγούνταν έδωσε την πρώτη του μάχη στη χαράδρα της Ρέκας στην Γκιώνα κατά ιταλικού αποσπάσματος και έναν μήνα αργότερα, αντιμετώπισε με επιτυχία τον ιταλικό λόχο στο Κρίκελο της Ευρυτανίας. Η τεράστια φήμη που απέκτησε, ήταν για τη συμμετοχή του στην ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου, η οποία έγινε σε συνεργασία των αντάρτικων ομάδων του ΕΛΑΣ με αρχηγό τον Βελουχιώτη και του ΕΔΕΣ, με αρχηγό τον Ναπολέοντα Ζέρβα.

Μετά από αυτή την επιτυχία, έγινε μια προσπάθεια εδραίωσης της συνεργασίας των αντιστασιακών οργανώσεων. Η συνεργασία τελικά δεν καρποφόρησε, ύστερα από την αποτυχημένη συνάντηση που είχε ο Βελουχιώτης με τον Ζέρβα και τον υπαρχηγό της αγγλικής αποστολής, Κρις Γουντχάουζ. Αυτή η αποτυχία οδήγησε σε ένταση μεταξύ των αντιστασιακών ομάδων, με αιματηρές συγκρούσεις, με αποκορύφωμα την άγρια δολοφονία του συνταγματάρχη Δημήτριου Ψαρρού (συνιδρυτής της αντιστασιακής οργάνωσης ΕΚΑ), από άντρες του Βελουχιώτη το 1944 στη Φωκίδα. Από πολλούς θεωρήθηκε υπεύθυνος για το στυγνό αυτό έγκλημα, αν και το πιο πιθανό είναι να μην ήταν παρών στη δολοφονία.
Ο Βελουχιώτης στάλθηκε αργότερα στην Πελοπόννησο όπου πολέμησε με τους Γερμανούς κατακτητές αλλά και με τα τάγματα ασφαλείας, που αποτελούσαν της δυνάμεις ασφαλείας της κατοχικής κυβέρνησης Ράλλη. Οι μάχες ήταν σκληρές και αιματηρές εναντίον των ταγμάτων ασφαλείας, ειδικά μετά την αποχώρηση των Γερμανών. Η Μάχη του Μελιγαλά και η σφαγή «επί δικαίων και αδίκων» από τους άνδρες του Άρη εξακολουθεί να διχάζει μέχρι σήμερα.

Στις πόλεις που καταλαμβάνονταν από τον ΕΛΑΣ, ξεκινούσαν αμέσως λαϊκά δικαστήρια, με πολλές εκτελέσεις, πολλές φορές και αθώων. Το 1944, με τη μεσολάβηση του υπουργού Εθνικής Ενότητας της εξόριστης κυβέρνησης, Παναγιώτη Κανελλόπουλου, ο Βελουχιώτης δέχεται να αναστείλει τα έκτακτα στρατοδικεία και επέστρεψε στη Ρούμελη. Κατά την αναχώρηση του, χαιρέτησε τους Μοραΐτες καπετάνιους του ΕΛΑΣ, λέγοντας την πασίγνωστη φράση «Καλή αντάμωση στα γουναράδικα».
Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, υπέγραψε και αυτός την αποστράτευση των ομάδων, αλλά κατηγόρησε την πολιτική ηγεσία του ΕΑΜ για την τακτική της, που κατά την άποψή του οδηγούσε στην εγκαθίδρυση των Άγγλων στην Ελλάδα και στη δίωξη των αγωνιστών του ΕΑΜ. Υπήρξε ίσως ο μεγαλύτερος υπέρμαχος της μετατροπής του αντιστασιακού αγώνα σε κοινωνικό - πολιτικό και την επιβολή «λαοκρατικού» καθεστώτος. Έτσι, παρά την αποδοχή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, έκανε λόγο για την ανάγκη συνέχισης του αγώνα εναντίον του «του νέου ζυγού». Αυτό προκάλεσε την αντίδραση και της κυβέρνησης, αλλά και του ΚΚΕ. Στις 16 Ιουνίου του 1945, το κόμμα τον αποκηρύσσει και τον διαγράφει με δημοσίευμα στον Ριζοσπάστη.

Την ίδια μέρα, ο Άρης Βελουχιώτης αποφασίζει να αυτοκτονήσει, περικυκλωμένος στην Άρτα. Το πτώμα του αποκεφαλίστηκε και κρεμάστηκε σε έναν κεντρικό φανοστάτη των Τρικάλων. Ακολούθησε γλέντι μέχρι το πρωί από τους διώκτες του και σε ερώτηση στη Βουλή των Κοινοτήτων από βουλευτές του Εργατικού Κόμματος για το «βάρβαρο της πράξης», ο αρμόδιος υπουργός απάντησε ότι αυτό αποτελεί «αρχαιοελληνικό πολεμικό έθιμο».
Το ΚΚΕ αποκατέστησε πολιτικά τον Άρη Βελουχιώτη δυο φορές, στις 20 Ιουνίου του 1962 και στις 16 Ιουλίου του 2011. Μέχρι σήμερα, ο Βελουχιώτης παραμένει μια από τις πιο αμφιλεγόμενες μορφές του αντιστασιακού αγώνα. Ήρωας ή εγκληματίας; Η βιβλιογραφία γύρω από το όνομά του είναι μεγάλη με τις απόψεις να είναι διαφορετικές.

Πηγη www.e-radio.gr

 

[maik900]

Σαν σήμερα: Μια ημέρα που έφερε επανάσταση στην τεχνολογία και τη μουσική​

Σαν σήμερα πριν ακριβώς 42 χρόνια υλοποιήθηκε μια ιδέα που πλέον είναι καθημερινό φαινόμενο. Το να περπατάς και να ακούς μουσική. Η εταιρεία Sony κυκλοφόρησε μια συσκευή, που το όνομα της παραπέμπει ακριβώς σε αυτό: Walkman, δηλαδή άνθρωπος που περπατάει.​

Το πρώτο Walkman είχε χρώμα ασημένιο και μπλε. Η Sony τροποποίησε ένα δημοσιογραφικό κασετόφωνο, αφαιρώντας το κύκλωμα εγγραφής και του μεγαφώνου και προσθέτοντας έναν stereo ενισχυτή. Η ιδέα ανήκε στον συνιδρυτή της εταιρείας Μασάρου Ιμπούκα, που ήθελε να έχει μια συσκευή για τα πολλά και συχνά ταξίδια του.
Το πρώτο Walkman ονομαζόταν Sony TPS – L2, προσφερόταν σε δερμάτινη θήκη και επέτρεπε σε δυο άτομα να ακούν μουσική ταυτόχρονα. Αρχικά διατέθηκε στην ιαπωνική αγορά και από εκεί σε όλον τον κόσμο, αποκτώντας εκατομμύρια πελάτες. Η μόδα του Walkman που έπαιζε κασέτες είχε ήδη γίνει παγκόσμια. Η Sony πίστευε πως θα πουλήσει 5.000 προϊόντα κάθε μήνα. Όμως πούλησε τελικά 50.000 σε ένα δίμηνο.
Το πρώτο Walkman το 1979

Πολλές εταιρείες ακολούθησαν τη Sony, κι έτσι η δεκαετία του ’80 έγινε η δεκαετία των κασετών και του Walkman με τα λεπτά ακουστικά που κούμπωναν σαν στεφάνι στο κεφάλι σου. Αργότερα έδωσαν τη θέση τους στα φορητά cd player, στα ipod και πλέον στα κινητά, όπου με κάποιες εφαρμογές μπορείς να ακούς ό,τι τραγούδι θέλεις. Οι πιο παλιοί θα το θυμούνται ρομαντικά, αλλά ακόμα και νεότεροι, θα έχουν χρησιμοποιήσει το ίδιο ή κάποιο από τους «απογόνους» του. 42 χρόνια Walkman λοιπόν, μια από τις μεγαλύτερες εφευρέσεις του 20ου αιώνα (για όσους αγαπούν τη μουσική και τη θέλουν μαζί τους παντού)!

Πηγη www.e-radio.gr

 

[stelios62]

Ι got it , made in japan.
Πολύ μπαταρία μας έφαγε για .... Καζαντζίδη ....!

 

[KostasT]

Ι got it , made in japan.
Πολύ μπαταρία μας έφαγε για .... Καζαντζίδη ....!

Και Νταλάρα "που ναι τα χρόνια, ωραία χρόνια" να τα λέμε κι αυτά.

 

[maik900]

Σαν σήμερα: Το νόμισμα που άλλαξε την ιστορία του κόσμου​

Ήταν 6 Ιουλίου του 1785 όταν κυκλοφόρησε το νόμισμα που άλλαξε την ιστορία των νομισμάτων αλλά και του κόσμου. Μέχρι πρόσφατα ήταν το πιο διαδεδομένο νόμισμα στον κόσμο, αφού το 2005 κυκλοφορούσαν 760 δισεκατομμύρια δολάρια, με τα περισσότερα από αυτά να βρίσκονται εκτός ΗΠΑ.​

Μετά την Αμερικανική Επανάσταση, οι πρώτες 13 πολιτείες είχαν όλες διαφορετικό νόμισμα, κι έτσι προέκυψε η ανάγκη του ενιαίου νομίσματος. Οι ιθαγενείς είχαν το Γουαμπουν και οι επαναστάτες το χάρτινο Κοντινένταλ. Η λέξη Δολάριο δεν ήταν άγνωστη. Το ισπανικό πέσο ή ντολάρο κυριαρχούσε ακόμα και στις βρετανικές αποικίες της Βόρειας Αμερικής. Στις αρχές Ιουλίου λοιπόν το δολάρια υποδιαιρούμενο από 100 σεντς έγινε το επίσημο νόμισμα των ΗΠΑ. Ήταν η πρώτη φορά που ένα κράτος υιοθετούσε δεκαδικό νομισματικό σύστημα.
Η λέξη δολάριο προέρχεται από μια παραλλαγή της λέξης τάλερ, ένα νόμισμα του 16ου αιώνα που κυκλοφορούσε στην περιοχή της σημερινής Τσεχίας. Από το τάλερ άλλωστε προέρχεται και η λέξη τάλιρο.


Το σύμβολο του δολαρίου, είναι το γνωστό $. Γι’ αυτό υπάρχουν διάφορες εξηγήσεις. Η πιο επικρατούσα αναφέρει πως αρχικά επρόκειτο για ένα U και ένα S, τα αρχικά δηλαδή του United States. Εξαιτίας της κακής κοπής, το U καταργήθηκε σιγά σιγά και παρέμεινε το S με τις δυο κάθετες ευθείες ($).
Αυτές οι κάθετες γραμμές συμβολίζουν τη σταθερότητα του νομίσματος. Το ίδιο συμβαίνει και στο Ευρώ (€) και στο Ιαπωνικό Γιεν (¥). Αρχικά τα δολάρια ήταν μόνο μεταλλικά, με το πρώτο χάρτινο να κυκλοφορεί το 1862, κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου. Μέχρι το 1975, το δολάριο είχε αντίκρισμα σε χρυσό ή ασήμι. Από τότε είναι μόνο λογιστικό χρήμα και διαπραγματεύεται ελεύθερα, ακολουθώντας τους κανόνες της αγοράς.
Στις μέρες μας παραμένει το πιο ισχυρό νόμισμα στον κόσμο, αν και αμφισβητείται τα τελευταία χρόνια, κυρίως από το ευρώ. Πολλοί οικονομολόγοι υποστηρίζουν ότι η ζήτηση του δολαρίου διεθνώς επιτρέπει στις ΗΠΑ να έχουν ελλείμματα χωρίς τον κίνδυνο υποτίμησης. Ωστόσο, προβλέπουν ότι στο μέλλον το δολάριο θα δεχθεί σοβαρές πιέσεις, οι οποίες θα έχουν σοβαρές επιπτώσεις στην παγκόσμια οικονομία.

Πηγη www.e-radio.gr

 

[Sapiokaravo]

Σαν σημερα σε μερικα χρονια......... θα διαβαζουν οτι ανακοινωθηκαν 1797 κρουσματα.

 

[giamar]

Σαν σημερα σε μερικα χρονια......... θα διαβαζουν οτι ανακοινωθηκαν 1797 κρουσματα.

Νταξ ,το καραγκιοζιλικι τους έχει ξεπεράσει κάθε όριο πλέον .
Ας οψεται....