User C
well know member
- Δημοσιεύσεις
- 3.737
Ηταν μια βροχέρη νύχτα Σαββάτου όταν συζητώντας με τον @wheelboy στο τηλέφωνο λέγαμε τι θα κάνουμε την επόμενη με τις κόρες μας. Εγώ είχα αποφασίσει να κινηθώ στην Εύβοια. Θα έμπαινα από Ραφήνα στο καράβι για το Μαρμάρι και θα την έπαιρνα από Νότια προς Βόρεια με προορισμό την Αιδηψό όπου και θα έβγαινα Αρκίτσα για να γυρίσω. Αυτός θα πήγαινε Λουτράκι για καφέ και οφθαλμόλουτρο μέσα από τα σκούρα του γυαλιά. Στην συζήτηση μπήκε και ο Ντίνος, που δεν θα έκανε τίποτα γιατί μαζεύει την μηχανή για Μαρόκο, και ο Δημήτρης που είναι ακόμη διακοπές (το @#$@#). Αφού λοιπόν συζητήσαμε όλες τις εναλλακτικές και πόσες οδικές βοηθείες χρειάζεται ο καθένας μας για τα μπουρδέλα που καβαλάμε, διότι ως γνωστόν Ευρωπαϊκό μη μπουρδέλο δεν υπάρχει, καλύτερα κινεζάκι παρά να πέσεις στην αναγκή του Ευρωπαίου, πέφτει η ιδέα. "Ρε μαλάκα δεν πάμε παρέα;". "Εγώ Εύβοια δεν πάω", λέει ο Γιάννης. "Ούτε εγώ Λουτράκι".
Κάπου εκεί με την επιδράση του αλκοόλ πλέον στα μυαλά μας, ο καβγάς έχει ξεκινήσει να ζωηρεύει. "Αντε ρε μαλάκα με τα βυζιά της μηχανής σου που θέλεις και Εύβοια", έλεγε ο Γιάννης, "Πήγαινε παίξε Pacman καλύτερα στην οθόνη της μηχανής σου", έλεγα εγώ...Μας σκάει ειδοποιήση στα κινητά. "Κυριακή 28/8/2022 μεγάλη βόλτα ενίσχυσης της Β. Ευβοιας"..."Καλά ρε Γιάννη ότι είπαμε ξέχασε το. Καλό είναι το μηχανάκι σου και ας μην έχει άξονα", του λέω εγώ...Γλυκαίνει και αυτός "Θα σου φέρω σπρέυ για την αλυσίδα σου το πρώι μου λέει. Το ραντεβού κλείστηκε με συνοπτικές διαδικάσίες στην έξοδο 1 της Αττικής Οδού με κατεύθυνση προς Οινόη.
Δεν είχαμε βγάλει κάποιο συγκεκριμένο πρόγραμμα, ούτε διαδρομή. Πάμε και όσο αντέχουν τα κορίτσια. Παλιά Εθνική προς Θήβα λοιπόν και βλέπουμε. Περνάμε την Θήβα, Συνεχίζουμε προς Λιβαδειά και θυμάμαι τον εγκαταλελειμένο σταθμό της Δαύλιας με το καφέ απέναντι (το καφέ δεν υπάρχει...σχεδόν το γκρέμισαν). Στρίβουμε δεξιά προς Τιθορέα, και συνεχίζουμε την διαδρομή μας στον κάμπο. Εχει περάσει ήδη 1 1/2 ώρα καβάλα και περνώντας από την Χαιρώνεια και το λιοντάρι της σκέφτομαι "ρε μαλάκα θα σε βρίζουν. Ούτε για μια φωτογραφία δεν σταμάτησες". Παρ'όλα αυτά το λιοντάρι το περνάω χωρίς να σταμάτησω. Φτάνουμε στον σταθμό της Δαύλειας και μπαίνω στο λασπωμένο χωματόδρομο για να φτάσουμε στα εγκαταλελημένα κτήρια. Στάση και οι φωτογραφικές παίρνουν φωτιά. Αλλος να φωτογραφίζει τις μοτοσυκλέτες, άλλος καλλιτεχνικές τις γραμμές και τα κτήρια και άλλες το πιο ινσταγκραμικό ενσταντανέ.
Μετά από πάρα πολύ για εμένα, λίγη για τα κορίτσια ώρα καβαλάμε και συνεχίζουμε την διαδρομή μας. Φτάνουμε Κάτω Τιθορέα που την περνάμε και αυτή, γιατι σε όλη την πλατεία υπήρχαν τραπεζάκια για ένα μνημόσυνο,χωρίς να σταματήσουμε και στην Αμφίκλεια ακούω πλέον την κοιλιά του Γιάννη στο Ducati να γουργουρίζει...Σταματώ στην πλατεία και αράζουμε στην παχιά σκιά της μουριάς που κυριαρχεί εκεί. Παραγγέλνουμε καφέδες και είμαστε σε αναζήτηση για κάτι φαγώσιμο...Δυστυχώς για όλους μας στον φούρνο είχαν τελειώσει ΤΑ ΠΑΝΤΑ...πήρα αγκαλίτσα τον Γιάννη για να σταματήσει να κλαίει και ήπιαμε τους καφέδες. Κάπου εκεί πέφτει η ιδέα να πάμε στο Vagonetto. Για όποιον δεν ξέρει το Vagonetto είναι ένα μουσείο μεταλείων. Για την επισκέψη εκεί προϋποθέτει πως χρειάζεται ραντεβού, αλλά εμάς δεν μας πτόησε καθόλου. "Πάμε και βλέπουμε" λέμε.
Βγαίνουμε στο πιστάκι του Μπράλου, και ανηφορίζουμε προς την Άμφισσα, περνάμε την έξοδο της Παύλιανης και κάπου εκεί αρχίζουν τα γρανάζια του εγκεφάλου να δουλεύουν περισσότερο από ότι τα γρανάζια της γωνιακής μου στον άξονα. Μισή ώρα αργότερα παρκάρουμε τις μηχανές μας στο πάρκινγκ του Μουσείου και ενημερωνόμαστε πως υπάρχει μια ακύρωση και έτσι χωράμε και οι τεσσέρις στην περιήγηση. Για όποιον δεν έχει πάει, συμβουλή να πάει οπωσδήποτε. Είναι μια εμπειρία μοναδική. Φεύγοντας από εκεί η επόμενη βόλτα που θα γίνει δημόσια εδώ μέσα είχε ήδη σχηματιστεί στο μυαλό μου.
Φεύγουμε και περνάμε μέσα από την Γραβιά με κατεύθυνση το Επτάλοφο (Αγόριανη) και από εκεί στο Λιβάδι Αράχοβας, που πλέον είναι Λιβάδι από Σαλέ και δεν έχει μείνει εκατοστό ανεκμετάλευτο. Στρίβουμε αριστερά και ανηφορίζουμε προς το έρημο αυτή την εποχή Χιονοδρομικό φτάνοντας στα κλειστά Κελάρια. Μια υπέροχη διαδρομή μέσα σε πυκνό ελατοδάσος. Από εκεί ξανά πίσω προς Αράχοβα γιατί τα κορίτσια μας είχαν πεινάσει. Φαγητό στα γρήγορα γιατί τα μυαλά μας δουλεύουν που άλλου να πάμε. Κάνενα κορίτσι δεν είχε πάει στις πηγές της Κρύας στο φρούριο της Λιβαδειάς και έτσι αφού πήραμε την άδεια από τις μαμάδες πίσω στην βάση βάλαμε πλώρη για τον τελευταίο προορισμό.
Τελευταίο άραγμα στις πηγές. Τα κορίτσια έλιωσαν στις φωτογραφίες και στην συνέχεια στο τσατ οργανώνοντας που θα πάνε το βράδυ με την παρέα του, ενώ εγώ κι ο Γιάννη χαιδεύαμε τις κοιλιές μας (ο καθένας την δικιά του για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις) πίνοντας καφεδάκι και ακούγοντας τα νερά να τρέχουν. Το τελευταίο κομμάτι εντελώς διαδικαστικό μέχρι την Θήβα όπου οι δρόμοι χωρίστηκαν αυτός πηγαίνοντας προς Ελευσίνα από την παλιά Εθνική ενώ εγώ να βγαίνω στην Ν.Ε.Ο για Αθήνα.
Ηδη όμως είχαμε κλείσει την επόμενη βόλτα.
Κάπου εκεί με την επιδράση του αλκοόλ πλέον στα μυαλά μας, ο καβγάς έχει ξεκινήσει να ζωηρεύει. "Αντε ρε μαλάκα με τα βυζιά της μηχανής σου που θέλεις και Εύβοια", έλεγε ο Γιάννης, "Πήγαινε παίξε Pacman καλύτερα στην οθόνη της μηχανής σου", έλεγα εγώ...Μας σκάει ειδοποιήση στα κινητά. "Κυριακή 28/8/2022 μεγάλη βόλτα ενίσχυσης της Β. Ευβοιας"..."Καλά ρε Γιάννη ότι είπαμε ξέχασε το. Καλό είναι το μηχανάκι σου και ας μην έχει άξονα", του λέω εγώ...Γλυκαίνει και αυτός "Θα σου φέρω σπρέυ για την αλυσίδα σου το πρώι μου λέει. Το ραντεβού κλείστηκε με συνοπτικές διαδικάσίες στην έξοδο 1 της Αττικής Οδού με κατεύθυνση προς Οινόη.
Δεν είχαμε βγάλει κάποιο συγκεκριμένο πρόγραμμα, ούτε διαδρομή. Πάμε και όσο αντέχουν τα κορίτσια. Παλιά Εθνική προς Θήβα λοιπόν και βλέπουμε. Περνάμε την Θήβα, Συνεχίζουμε προς Λιβαδειά και θυμάμαι τον εγκαταλελειμένο σταθμό της Δαύλιας με το καφέ απέναντι (το καφέ δεν υπάρχει...σχεδόν το γκρέμισαν). Στρίβουμε δεξιά προς Τιθορέα, και συνεχίζουμε την διαδρομή μας στον κάμπο. Εχει περάσει ήδη 1 1/2 ώρα καβάλα και περνώντας από την Χαιρώνεια και το λιοντάρι της σκέφτομαι "ρε μαλάκα θα σε βρίζουν. Ούτε για μια φωτογραφία δεν σταμάτησες". Παρ'όλα αυτά το λιοντάρι το περνάω χωρίς να σταμάτησω. Φτάνουμε στον σταθμό της Δαύλειας και μπαίνω στο λασπωμένο χωματόδρομο για να φτάσουμε στα εγκαταλελημένα κτήρια. Στάση και οι φωτογραφικές παίρνουν φωτιά. Αλλος να φωτογραφίζει τις μοτοσυκλέτες, άλλος καλλιτεχνικές τις γραμμές και τα κτήρια και άλλες το πιο ινσταγκραμικό ενσταντανέ.
Μετά από πάρα πολύ για εμένα, λίγη για τα κορίτσια ώρα καβαλάμε και συνεχίζουμε την διαδρομή μας. Φτάνουμε Κάτω Τιθορέα που την περνάμε και αυτή, γιατι σε όλη την πλατεία υπήρχαν τραπεζάκια για ένα μνημόσυνο,χωρίς να σταματήσουμε και στην Αμφίκλεια ακούω πλέον την κοιλιά του Γιάννη στο Ducati να γουργουρίζει...Σταματώ στην πλατεία και αράζουμε στην παχιά σκιά της μουριάς που κυριαρχεί εκεί. Παραγγέλνουμε καφέδες και είμαστε σε αναζήτηση για κάτι φαγώσιμο...Δυστυχώς για όλους μας στον φούρνο είχαν τελειώσει ΤΑ ΠΑΝΤΑ...πήρα αγκαλίτσα τον Γιάννη για να σταματήσει να κλαίει και ήπιαμε τους καφέδες. Κάπου εκεί πέφτει η ιδέα να πάμε στο Vagonetto. Για όποιον δεν ξέρει το Vagonetto είναι ένα μουσείο μεταλείων. Για την επισκέψη εκεί προϋποθέτει πως χρειάζεται ραντεβού, αλλά εμάς δεν μας πτόησε καθόλου. "Πάμε και βλέπουμε" λέμε.
Βγαίνουμε στο πιστάκι του Μπράλου, και ανηφορίζουμε προς την Άμφισσα, περνάμε την έξοδο της Παύλιανης και κάπου εκεί αρχίζουν τα γρανάζια του εγκεφάλου να δουλεύουν περισσότερο από ότι τα γρανάζια της γωνιακής μου στον άξονα. Μισή ώρα αργότερα παρκάρουμε τις μηχανές μας στο πάρκινγκ του Μουσείου και ενημερωνόμαστε πως υπάρχει μια ακύρωση και έτσι χωράμε και οι τεσσέρις στην περιήγηση. Για όποιον δεν έχει πάει, συμβουλή να πάει οπωσδήποτε. Είναι μια εμπειρία μοναδική. Φεύγοντας από εκεί η επόμενη βόλτα που θα γίνει δημόσια εδώ μέσα είχε ήδη σχηματιστεί στο μυαλό μου.
Φεύγουμε και περνάμε μέσα από την Γραβιά με κατεύθυνση το Επτάλοφο (Αγόριανη) και από εκεί στο Λιβάδι Αράχοβας, που πλέον είναι Λιβάδι από Σαλέ και δεν έχει μείνει εκατοστό ανεκμετάλευτο. Στρίβουμε αριστερά και ανηφορίζουμε προς το έρημο αυτή την εποχή Χιονοδρομικό φτάνοντας στα κλειστά Κελάρια. Μια υπέροχη διαδρομή μέσα σε πυκνό ελατοδάσος. Από εκεί ξανά πίσω προς Αράχοβα γιατί τα κορίτσια μας είχαν πεινάσει. Φαγητό στα γρήγορα γιατί τα μυαλά μας δουλεύουν που άλλου να πάμε. Κάνενα κορίτσι δεν είχε πάει στις πηγές της Κρύας στο φρούριο της Λιβαδειάς και έτσι αφού πήραμε την άδεια από τις μαμάδες πίσω στην βάση βάλαμε πλώρη για τον τελευταίο προορισμό.
Τελευταίο άραγμα στις πηγές. Τα κορίτσια έλιωσαν στις φωτογραφίες και στην συνέχεια στο τσατ οργανώνοντας που θα πάνε το βράδυ με την παρέα του, ενώ εγώ κι ο Γιάννη χαιδεύαμε τις κοιλιές μας (ο καθένας την δικιά του για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις) πίνοντας καφεδάκι και ακούγοντας τα νερά να τρέχουν. Το τελευταίο κομμάτι εντελώς διαδικαστικό μέχρι την Θήβα όπου οι δρόμοι χωρίστηκαν αυτός πηγαίνοντας προς Ελευσίνα από την παλιά Εθνική ενώ εγώ να βγαίνω στην Ν.Ε.Ο για Αθήνα.
Ηδη όμως είχαμε κλείσει την επόμενη βόλτα.
