Πρώτο ταξίδι έτυχε ναύλος για Τοσκάνη

[ekos]

Λένε ότι το ταξίδι ξεκινάει μόλις βάλεις μπροστά

Εγώ λέω ότι το ταξίδι ξεκινάει όταν δεις μια εικόνα και πεις «εκεί θέλω να πάω!!»

Έτσι όταν ο Βασίλης ζήτησε να ετοιμάσουμε ένα σχέδιο για ταξίδι στο εξωτερικό μέχρι να φτάσω σπίτι η απόφαση είχε παρθεί.

Χάρτες ανοίχθηκαν, ταξιδιωτικά διαβάστηκαν, ερωτήσεις σε φίλους που έχουν πάει έγιναν, και σιγά σιγά φτιάχτηκε το πρόγραμμα της εκδρομής, τα μέρη που θα πηγαίναμε, τα ξενοδοχεία που θα μέναμε, η εκδρομή είχε ήδη ξεκινήσει.

Οι συμμετέχοντες άρχισαν δειλά δειλά να εκδηλώνονται, άνθρωποι με τους όποιους είχα ταξιδέψει ξανά αλλά και άγνωστοι, βρεθήκαμε, μιλήσαμε, γνωριστήκαμε για να νιώσουμε πιο άνετα.

Ό καιρός περνούσε.. κλείναμε ξενοδοχεία.. εισιτήρια και πλέον μετρούσαμε τις μέρες για να φύγουμε.

 

[ekos]

Σάββατο 16 Ιουνίου

Η μεγάλη ημέρα ξημέρωσε, φορτώνουμε βαλίτσες και φεύγουμε για το σημείο συνάντησης στα ΣΕΑ Μέγαρων. Όλοι θα ήταν εκεί πλην του Γιάννη και Ανδρέα που ήδη είχαν ταξιδέψει με το αεροπλάνο και θα τους βρίσκαμε στην Σιένα.

Φτάνουμε και βρίσκουμε τον Νίκο, μετά έρχεται ο Βαγγέλης με την Μαρία και περιμένουμε τον Στέλιο με την Τόνια..
Και νάτος ο Βασίλης μαζί με το βροχερό του συννεφάκι, που ήρθε να μας κατευοδώσει και να μας βγάλει τις πρώτες φωτογραφίες!
Η ομάδα είναι έτοιμη, το ηθικό ψηλά, βάζουμε μπροστά και φεύγουμε!!!
Ο καιρός όμως, είχε άλλα σχέδια. Το συννεφάκι του ο Βασίλης δεν το πήρε μαζί του κι αυτό προσπαθούσε να μας ακολουθήσει..
Δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε ούτε 10 χλμ. και η βροχή κάνει την εμφάνιση της.
Στάση δεξιά, αδιάβροχα και συνεχίζουμε για Πάτρα.

Φτάνοντας στην Πάτρα σταματάμε για βενζίνη, βγάζουμε αδιάβροχά και μας έρχεται το μαντάτο!!

3 ώρες καθυστέρηση θα έχει το καράβι!!!!
Νευρά, νεύρα, νεύρα..

Ευτυχώς έρχεται ο φίλος Αντρέας από την Πάτρα μαζί με την γυναίκα του και με την παρέα ξεχνιόμαστε.
Πάμε όλοι μαζί για φαγητό και καφεδάκι σε μια όμορφη καφετέρια στα Βραχναίκα. Έτσι με καλή παρέα και κουβέντα (για μηχανές και ταξίδια..τι άλλο άραγε) πέρασαν πιο εύκολα οι ώρες τις καθυστέρησης.
Πλησιάζει η ώρα της αναχώρησης και ο Αντρέας επιμένει να μας πάει μέχρι το Λιμάνι (Χρωστάω αδερφέ, δεν ξεχνάω)
Μας αποχαιρετάει, κάνουμε check in και περιμένουμε την σειρά μας να μπούμε μέσα.
Τελικά θα φύγουμε στις 22:00 αντί στις 16:30 (@@@@@)

Χωριζόμαστε άντρες στην τετράκλινη καμπίνα και γυναίκες στην τρίκλινη, κάνουμε ένα ντους να φύγει η ένταση από πάνω μας και περιμένουμε να περάσουν οι ώρες του ταξιδιού..

Ευτυχώς ανακαλύπτουμε ένα ξύλινο ποδοσφαιράκι και το γέλιο που πέφτει είναι ατέλειωτο.. τα ντοκουμέντα αδιάψευστος μάρτυρας…Βαγγέλη μου έχασες !!!!!
Οι ώρες όμως περνάνε βασανιστικά και πέφτουμε για ύπνο, ξυπνάμε, πίνουμε καφέ και ακόμα τίποτα….σαν ακίνητοι..
Τελικά φτάνουμε στην Αγκόνα στις 20:00, βγαίνουμε από το πλοίο στις 21:00 με το πρόγραμμα τις Κυριακής να έχει πάει στον βρόντο.
Ετοιμαζόμαστε και βουρ για το ξενοδοχείο, κρίμα που την διαδρομή την κάναμε νύχτα και είδαμε ελάχιστα πράγματα.
Κατά τις 24:00 φτάνουμε στο Hotel Montaperti Siena, στην περιοχή Asciano και σε απόσταση 11 χιλιομέτρων από το κέντρο της Siena.
Κουρασμένοι αλλά με τίποτα να μην μπορεί να μας χαλάσει την διάθεση, ούτε και το ζεστό νερό που δεν τρέχει σε όλα τα δωμάτια.

 

[ekos]

Δευτέρα 18 Ιουνίου

Ξύπνημα, πρωινό στο ξενοδοχείο και επάνω στις μηχανές.
Το πρόγραμμα έχει επίσκεψη στα χωριά του Chianti με κατάληξη στο San Gimignano
Μέσω μιας υπέροχης διαδρομής, που διασχίζει όμορφα χωριά, τακτοποιημένους αμπελώνες και μας δίνει την πρώτη γεύση Τοσκάνης, φτάνουμε στην Castellina in Chianti, το κεντρικό χωριό των οινοπαραγωγών.
Κάνουμε την βόλτα μας, βγάζουμε τις φωτογραφίες μας, πίνουμε τον καφέ μας (κρύο παρακαλώ) και εμπρός για το San Gimignano.

Το San Gimignano είναι πασίγνωστο για τους πύργους του, πλέον έχει μόνο 14 από τους 74 που είχε κάποτε και σε ταξιδεύει σε μια άλλη εποχή.
Νομίζεις ότι μέσα από τα στενά του θα πεταχτούν ιππότες και βάρδοι.
Χαζεύεις τους πύργους, τα σπίτια και τα μαγαζιά που είναι όλα χτισμένα με πέτρα Τοσκάνης ..Το ταξίδι στον χρόνο μόλις είχε αρχίσει…
Το στομάχι όμως έχει αρχίζει να διαμαρτύρεται.. τα μαγαζιά γεμάτα από κόσμο.. και μετά από περπάτημα και αναζήτηση κάνουμε ένα ελαφρύ γεύμα με ποικιλίες αλλαντικών -τυριών και τοπικό κρασί.

Δεν τελειώσαμε όμως.. στην Piazza della Cisterna μπαίνουμε στην τεράστια ουρά (που εξυπηρετείται ταχύτατα) για παγωτό στο παγκοσμίου φήμης Dondoli που έχει κερδίσει διακρίσεις πολλές φορές ως το καλύτερο παγωτό του κόσμου.

Τρομερή εξυπηρέτηση και φοβέρες γεύσεις, μην το χάσετε θα χάσετε!
Πηγαίνουμε ξανά στις μηχανές μας με κατεύθυνση άλλα χωριά, με επόμενο σταθμό το Colle di Val d’ Elsa όπου όμως το ιστορικό κέντρο είναι κλειστό στα οχήματα. Κανένας μας όμως δεν είχε διάθεση για περπάτημα και κατευθυνόμαστε προς την Staggia με το όμορφο
κάστρο της, το οποίο δυστυχώς είναι κι αυτό κλειστό για εργασίες.

Ο θαυμαστός κόσμος του gps έκανε και πάλι το θαύμα του.. Μέσω μια καταπληκτικής διαδρομής που μας έστειλε φτάνουμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση.
Εκεί, γύρω από την πισίνα αποφασίζεται να επισκεφτούμε το βράδυ την διπλανή Σιένα, όπως και κάναμε.
Ούτε σ ένα δεκάλεπτο φτάσαμε και αφήσαμε τις μηχανές σε παρκινγκ για ΜΟΤΟ. Περπατήσαμε για την Piazza Del Campo,εκεί οπού διεξάγεται το Palio κάθε χρόνο στις 2 Ιουλίου και την 16 Αυγούστου ανάμεσα στις 17 συνοικίες της Σιένα. Όμως μείναμε να χαζεύουμε το Palazzo Pubblico με τον 102 μέτρων πύργο του που αποκαλείται Torre del Mangia.
Πλέον στεγάζει το δημαρχείο της Σιένα και είναι το κεντρικό σημείο της πόλης.
Καθόμαστε απέναντι του να φάμε την μακαρονάδα μας και έτσι να κλείσει η πρώτη μας ουσιαστική ημέρα στην Τοσκάνη.

 

[ekos]

Τρίτη 19 Ιουνίου

Πρωινό ξύπνημα με ιδιαίτερη ανυπομονησία για το τι ομορφιές θα δούμε και σήμερα.
Κατεύθυνση προς Montepulciano, ένα χωριό που χρονολογείται από την εποχή των Ετρούσκων και έγινε πασίγνωστο χάρη στις σκηνές που γυρίστηκαν εκεί για την ταινία “The Twilight Saga: The New Moon”, (αν και στην ταινία λένε ότι είναι στην Volterra) και αποτελεί την πύλη για την πανέμορφη Val d’Orcia.

Ένα πολύ εντυπωσιακό χωριό… απολαύσαμε τον καφέ μας και σε κάποια σημεία του θαυμάσαμε από ψηλά την ομορφιά της φύσης, με τα λοφάκια, τα παραδοσιακά σπίτια με τα κυπαρίσσια τους και τα φανταστικά χρώματα.
Επόμενη στάση μας το Montefollonico, ένα μικρό χωριό που αν δεν άκουγες κάποιες φωνές θα έλεγες ότι είναι εγκαταλελειμμένο, οπότε και εμείς το εγκαταλείψαμε με κατεύθυνση την Pienza.
Στον δρόμο προς την Pienza έχουμε μπει για τα καλά στην Val d’Orcia και το μάτι έχει αρχίσει και δεν προλαβαίνει να αποτυπώσει και να χορτάσει όλη την ομορφιά.
Στην Pienza τσιμπάμε ένα ελαφρύ γεύμα και φεύγοντας από εκεί..σε ένα μπαλκόνι με εξαιρετική θέα είδαμε ….. την Val d’Orcia!!!!

Επιτέλους, όλες οι φωτογραφίες, όλη η ομορφιά που λαχταρούσα να δω ήταν μπροστά στα ματιά μου.
Ακούγεται κλισέ αλλά όντως δεν υπάρχει φωτογραφική μηχανή ή βίντεο που να μπορεί να χωρέσει όλη αυτή την ομορφιά.
Μια ατέλειωτη κοιλάδα, ίσως από τις πιο όμορφες του κόσμου όπου μέσα της κλείνονται απίστευτες καστροπολιτείες..
Το μάτι δεν λέει να ξεκολλήσει…το χέρι όμως στο γκάζι κολλημένο και σαν άλλοι στρατιώτες στο καράβι του Οδυσσέα που προσπαθούν να αποφύγουν τις σειρήνες συνεχίζουμε ..
Αναχωρούμε από την Pienza με κατεύθυνση στο Montalcino, το χωριό του φημισμένου κρασιού, Brunello di Montalcino.
Όλη η διαδρομή μας είναι κι αυτή μαγική. Διασχίζουμε την Val d’Orcia και κάθε στροφή είναι πίνακας ζωγραφικής. Θυμήθηκα την φράση του Ελύτη «Θεέ μου τι μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε!» μόνο που εδώ ο Θεός έδωσε απλόχερα το πράσινο..το καφέ..το κίτρινο..το κυπαρίσσι..το γαλάζιο..το λευκό… παλέτα κανονική.
Όπως πηγαίνουμε βλέπω μια υπέροχη αγροικία με τα κυπαρίσσια της και δεν κρατιέμαι και χωρίς να έχω ειδοποιήσει κανένα στρίβω προς τα εκεί.
Θέλω να βγάλω φωτογραφία κάτω από τα κυπαρίσσια!
Όλοι ακολουθούν αν και ο δρόμος είναι χώμα με ψιλό χαλίκι.
Φτάνοντας κάτω από την αγροικία, βγάλαμε την φωτογραφία που ήθελα και όλοι επιθυμούσαμε.

Έχουμε μαγευτεί όλοι μας, αλλά πρέπει να προχωρήσουμε.
Συνεχίζουμε για Montalcino χαζεύοντας την φύση και μια μικρή στάση βλέπουμε λίγο το όμορφο χωριό και αναχωρούμε για το ξενοδοχείο μας.
Αποφασίσαμε σήμερα, να φάμε στο ξενοδοχείο, για να μαζέψουμε και τα πράγματα αφού αύριο αναχωρούμε για άλλες πόλεις.

 

[ekos]

Τέταρτη 20 Ιουνίου

Ξημέρωσε σκεφτόμενοι ότι την πόλη της Σιένας δεν την έχουμε δει αρκετά.
Αποφασίσαμε να πάμε για έναν καφέ στην Piazza Del Campo και μετά μια βόλτα μέχρι το πανέμορφο Duomo της (καθεδρικός ναός) που είναι κατασκευασμένο από λευκό και πράσινο-μαύρο μάρμαρο σε εναλλασσόμενες λωρίδες .

Ο χρόνος όμως πιέζει .. βάζουμε μπρος με κατεύθυνση την Volterra.

Η εντυπωσιακή διαδρομή αλλά και το στροφιλικάκι μας φτιάχνει την διάθεση και έτσι βλέπουμε μια πολύ εντυπωσιακή πόλη, που όπως σε όλη την Τοσκάνη δεσπόζει στην κορφή ενός λόφου.
Περιδιαβαίνουμε τα στενά της, τρώμε το panini μας και εμπρός για Πίζα.
Φεύγουμε όμως από τους λόφους και η θερμοκρασία ανεβαίνει ενώ η διαδρομή δεν είναι το ίδιο όμορφη.

Ευτυχώς το GPS μας βγάζει δίπλα στον εντυπωσιακό κεκλιμένο πύργο της, μαζί με κάτι χιλιάδες κόσμου που έχει έρθει να δει το σύμβολο της Ιταλίας.
Πολλές φωτογραφίες αλλά και αρκετή ζέστη οπότε φύγαμε για την Λούκα που θα διανυκτερεύαμε απόψε.
Η διαδρομή μας ανεβάζει, φτάνουμε στο ξενοδοχείο, ξεκουραζόμαστε και αποφασίζουμε να πάμε στην παλιά πόλη με τα πόδια.
Δεν τα υπολογίσαμε καλά όμως και έτσι δεν είδαμε αρκετά το «κρυμμένο μυστικό» και παλιά πρωτεύουσα της Τοσκάνης παρά μόνο τον εντυπωσιακό Torre Guinigi με τις 7 βελανιδιές στην κορυφή του που βλέπαμε από μακριά.
Κατευθυνθήκαμε για φαγητό στην άκρως εντυπωσιακή Piazza dell’Anfiteatro, μια περίκλειστη στρογγυλή πλατεία όπου πραγματικά «τσακίσαμε» τις πίτσες και τις μπύρες που έρχονταν σε καράφες και ήρθαμε στα ίσια μας.

Η Τόνια με την Μαρία ένιωθαν αρκετά κουρασμένες όμως για να γυρίσουν με τα πόδια, οπότε μαζί με τους άντρες τους πήρανε ένα ταξί για την επιστροφή. Οι υπόλοιποι (Άρτεμης, Νίκος, Γιάννης και Ανδρέας) γυρίσαμε με τα πόδια χαζεύοντας την πολύ όμορφη πόλη. Επάνω στον δρόμο μας είδαμε ένα υπαίθριο μπαράκι στο οποίο καθίσαμε για ένα ποτό.

Η πιο χαλαρωτική στιγμή του ταξιδιού.
Με πόδια βαριά σηκωνόμαστε για το ξενοδοχείο γιατί αύριο μας περιμένουν τα Cinque Terre.

 

[ekos]

Αφού κάναμε τον καλύτερο μας ύπνο στην Ιταλία, παίρνουμε το πρωινό μας, ετοιμάζουμε τα πράγματα, τα οποία θα αφήναμε στο δωμάτιο για να μην τα κουβαλάμε μαζί, και αναχώρηση για La Spezia όπου το τραίνο για τα Cinque Terre μας περίμενε για να δούμε μετά από ημέρες θάλασσα.
Αυτά τα όχι και τόσο γνωστά χωριά μου είχαν κινήσει την περιέργεια εδώ και χρόνια και από τις φωτογραφίες φαινόντουσαν πολύ όμορφα και ήθελα να τα δω επιτέλους από κοντά…
Επειδή όμως η διαδρομή με τις μηχανές θα μας περνούσε πολύ ψηλά και δεν θα βλέπαμε τίποτα, είχαμε αποφασίσει από πριν να πάρουμε το τραίνο, που με 14 ευρώ σε πηγαίνει απεριόριστες φορές σε όλα τα χωριά.
Η καλή ημέρα από το πρωί φαίνεται λέει ο λαός μας, και έτσι είναι.
Μπαίνοντας για πρώτη φορά στην Autostrada χάνω την έξοδο και παίρνω τον δρόμο για Φλωρεντία, κάνουμε αναστροφή, πληρώνουμε και φεύγουμε στην σωστή κατεύθυνση τελικά.

Μερικά χιλιόμετρα μετά μας κάνει δώρο ένα μποτιλιάρισμα γιατί κάνουν έργα στην εθνική.
Τότε θυμάμαι ότι φίλοι μου έχουν πει ότι στην Ιταλία τα μηχανάκια επιτρέπονται στην ΛΕΑ, μπαίνω μπροστά με alarm, η ομάδα ακολουθεί, κανένας δεν ασχολείται μαζί μας και έτσι ξεπερνάμε το εμπόδιο.
Και ενώ είχαμε βρει παρκινγκ για να αφήσουμε τις μηχανές με ασφάλεια και σε σκιά, αυτό είναι ασφυκτικά γεμάτο και θέσεις δεν υπάρχουν πουθενά.
Ανεβαίνουμε στον σταθμό, σταματάμε τις μηχανές κάτω από κάτι δέντρα και βλέπουμε έναν με στολή να διώχνει κόσμο αλλά με εμάς δεν ασχολείται.
Το παίζουμε και εμείς τουρίστες, τις αφήνουμε στην σκιά και βγάζουμε εισιτήρια.
Αποφασίσαμε να πάμε από μακρινό και να γυρίζουμε προς τα πίσω.
Δυστυχώς απογοητευτήκαμε ομαδικά.

Στα χωριά όλα…Εγκατάλειψη, αφρόντιστα, πολύ στενά και με πάρα πολύ κόσμο, που σε συνδυασμό με την ζέστη της ημέρας έκανε την κατάσταση αφόρητη.
Επίσης η παράλιες τους δεν είναι για Έλληνες, οι δίκες μας είναι απλά σε …άλλο επίπεδο.
Αν θέλετε να πάρετε μια ιδέα, πηγαίνετε στην Πάργα που είναι 100 φορές ομορφότερη.
Η παρέα όμως δεν χάνει το κέφι της με τίποτα, σαν σχολική εκδρομή ένα πράγμα.

Βγάζουμε τις φωτογραφίες μας, τρώμε το panini μας στην Manarola και παίρνουμε το τραίνο να γυρίσουμε στην La Spezia και εκεί μας περιμένει η πιο άσχημη στιγμή της εκδρομής.
Η μηχανή του Βαγγέλη είναι πεσμένη κάτω! Η φρεσκοασφαλτωμένοι δρόμοι, έκρυβαν πολύ καλά τις τρύπες και δυστυχώς μία ήταν κάτω από το σταντ της μηχανής.
Τρέχουμε, την σηκώνουμε και βλέπουμε τις απώλειες.
Ευτυχώς η μηχανή δεν έχει κάτι, πέρα από μια σπασμένη ζελατίνα.

Τώρα τι κάνουμε;
Θα αντέχει τον αέρα ή όχι;
Εκείνη την στιγμή βλέπω το φρυδάκι που έχω στην δική μου, το βγάζω και το τοποθετούμε στην δική του, να μειώσουμε λίγο τον αέρα.
Το φρυδάκι σε συνδυασμό με της πιο χαμηλές ταχύτητες που διατηρούμε ευτυχώς τον βοηθάει και ακολουθεί κανονικά και έτσι το κακό τρίτωσε και η ημέρα κύλησε καλά μετά.
Φτάσαμε στην Λούκα, φορτώσαμε βαλίτσες και αναχωρούμε με κατεύθυνση την πρωτεύουσα της Τοσκάνης, την πόλη των Μέδικων, την Φλωρεντία.
Ξανά Autostrada, που μας οδηγεί γρήγορα και με ασφάλεια στο ξενοδοχείο μας οπού θα συναντήσουμε την Χριστίνα, την κόρη του Νίκου που μιλάει Ιταλικά και γνωρίζει και την πόλη για να ξεναγηθούμε.
Τελικά σε κάθε ταξίδι της Ομάδας στο εξωτερικό βρίσκεται πάντα κάποιος ανθρωπος να αναλάβει χρέη ξεναγού και να μας χαρίσει απλόχερα γνωσεις και όμορφες εικόνες..
Φτάνουμε, ξεφορτώνουμε και ξανά πάνω στην μηχανή γιατί ο Γιάννης πρέπει να παραδώσει το Ducati Multistrada 950 που είχε νοικιάσει.
Οδηγώ στους δρόμους της Φλωρεντίας και παρατηρώ ότι δεν διαφέρουν και πολύ από εμάς στην οδήγηση τους, ειδικά οι οδηγοί σκούτερ πάνε χωρίς αύριο.
Παραδίνοντας το μηχανάκι του, εγώ χαζεύω τα υπεραυτοκίνητα που έχει εκεί μέσα. Άπιαστα όνειρα για μερικούς…
Γυρνώντας μας λένε από το ξενοδοχείο ότι σε απόσταση 3 χλμ έχει τραμ που μας μεταφέρει στην πόλη και αποφασίζω εγώ με την Άρτεμη να προσεγγίσουμε έτσι την πόλη, ο Βαγγέλης, η Μαρία, ο Στέλιος και η Τόνια θα έρχονταν με μηχανή ενώ ο Νίκος, ο Γιάννης και ο Αντρέας θα κατεβαίναν με ταξί για να βρουν την Χριστίνα που ήταν ήδη στην πόλη.
Η τοπικές συγκοινωνίες σου δείχνουν πράγματα που δεν τα βλέπεις με όχημα, βλέπεις του ντόπιους και πως κινούνται. Οσφρίζεσαι τον παλμό της πόλης.
Το τραμ περνάει πάνω από τον Άρνο και μας αφήνει δίπλα στον κεντρικό σταθμό του τραίνου, από εκεί περπατάμε για να βρούμε τους υπολοίπους στην Ponte Vecchio, την γνωστότερη γέφυρα της Φλωρεντίας που έχει πολλά μαγαζιά κατά μήκος του, κυρίως κοσμηματοπωλεία.

Η ώρα όπως έχει περάσει και το στομάχι και πάλι… διαμαρτύρεται, πλησιάζει 22:00 και οι κουζίνες σε πολλά μαγαζιά έχουν κλείσει αλλά βρίσκουμε να φάμε την πίτσα μας διπλά στο Palazzo Vecchio.
Τρομερό, είμαστε στο λίκνο της ιταλικής Αναγέννησης, διπλά στο αρχικό σπίτι των Μέδικων και το χαμόγελο έχει φτάσει στα αυτιά.

Η ώρα πέρασε αρκετά, κατευθυνόμαστε πάλι στην Ponte Vecchio ψάχνοντας για ταξί οι 6 που δεν πήραμε τις μηχανές, κανένα ελεύθερο δεν περνάει, με το αυτόματο τηλεφωνικό κέντρο δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε και τότε συμβαίνει το πιο τρελό σκηνικό της εκδρομής.
Σταματάει ένα Prius, του λέμε που πάμε και μας λέει «θα σας πάρω και τους 6»!
Που θα μας βάλει;
Τότε ο τύπος μπαίνει μέσα και τραβάει 2 επιπλέον θέσεις στο πίσω μέρος και μπαίνουμε μέσα όλοι!!!!
Με το στόμα ανοικτό γυρνάμε στο ξενοδοχείο γιατί και η αυριανή ημέρα έχει πολύ περπάτημα.

 

[ekos]

Παρασκευή 22 Ιουνίου

Παίρνουμε το πρωινό μας και αποφασίζουμε να πάμε όλοι με το τραμ, αφήνοντας τις μηχανές εκεί για να περπατήσουμε στην πόλη.
Τα πειράγματα έδιναν και έπαιρναν. Τα γέλια μας έκαναν τους άλλους να μας κοιτούν. 10 σοβαροί ενήλικες έχουν γίνει δεκαπεντάχρονα, γελάμε με κάθε τι και προχωράμε στην Galleria dell’ Accademia di Firenze για να δούμε τον περίφημο Δαβίδ του Μιχαήλ Άγγελου.
Ευτυχώς που ο Βαγγέλης ήξερε για τις μεγάλες ουρές που έχει οπότε είχαμε κάνει κράτηση εισιτήριων πολύ πιο νωρίς.
Περπατάμε και θαυμάζουμε την πόλη με το πρωινό φως και ξαφνικά ανοίγουν οι ουρανοί..Τρέχουμε να προφυλαχθούμε, παίρνουμε τα εισιτήρια και μπαίνουμε στο μουσείο πολύ νωρίτερα.
Χαζεύουμε διάφορους πίνακες και γλυπτά, όπως την «Αρπαγή των Σαβίνων Γυναικών», περνάμε στην κεντρική αίθουσα που κυριαρχεί ο Δαβίδ, το σημαντικότερο μαζί με την Πιετά έργο του Μιχαήλ Άγγελου.

Το άγαλμα έχει ύψος 5,17 μετρά και είναι πάνω σε βάθρο.
Αρχικά ήταν τοποθετημένο έξω από το Palazzo Vecchio αλλά για να διατηρηθεί το μεταφέρανε στο μουσείο.
Το γλυπτό έχει μεγάλη ιστορία μέχρι να φτιαχτεί και κατά περίεργο λόγο οι Φλωρεντινοί ταυτίστηκαν μαζί του περισσότερο από κάθε άλλο γλυπτό της πόλης τους.Πραγματικά εντυπωσιακό, βλέπεις την τελειότητα που μόνο σε αρχαιοελληνικά αγάλματα μπορείς να δεις.
Στην κεντρική αίθουσα υπάρχουν και πολλά ημιτελή έργα του Μιχαήλ Άγγελου και είναι πραγματικά εντυπωσιακό να βλέπεις πως το μάρμαρο παίρνει σιγά σιγά μορφή.
Βγαίνουμε από την Acaddemia και η βροχή ευτυχώς έχει σταματήσει.

Κάνουμε μια βόλτα στην πόλη και αποχαιρετάμε τον Γιάννη και τον Αντρέα, οι οποίοι σήμερα επιστέφουν στην Ελλάδα.
Τότε αποφασίζουμε να επισκεφτούμε ένα ακόμα μουσείο, από τα παλαιοτέρα μουσεία – πινακοθήκες στον κόσμο, το περίφημο Galleria degli Uffizi.
Ο Βαγγέλης, η Μαρία, ο Στέλιος και η Τόνια έχουν ξαναπάει αλλά ο Νίκος με την Χριστίνα θέλουν να το δουν.
Βγάζουμε εισιτήρια και κάνουμε μια βόλτα και τσιμπάμε κάτι μέχρι να έρθει η ώρα να μπούμε.

2 ώρες μετά βγαίνουμε εκστασιασμένοι. Ατέλειωτα αγάλματα και πίνακες, με κορυφαία έργα του Μποτιτσελι, Καραβατσιο, Ντα Βίντσι κι άλλων κορυφαίων δημιουργών. Δεν είναι τυχαίο που συγκαταλέγεται αναμεσά στα κορυφαία μουσεία του κόσμου.
Από όλα αυτά, δυο θα μου μείνουν χαραγμένα στο μυαλό.
Η »Μέδουσα» του Caravaggio και το σημαντικότερο έκθεμα, η»Αναδυομένη Αφροδίτη» του Botticelli.
Μένεις έκθαμβος όταν το κοιτάς, είναι σαν τρισδιάστατο, νιώθεις τον αέρα που φυσάει και παίρνει τα μαλλιά της Αφροδίτης.
Ευχαριστώ που επιμένατε να πάμε, δεν το χάνεις αυτό.
Κουρασμένοι όπως είμασταν πήραμε την απόφαση να μην πάμε στο ξενοδοχείο, να παραμείνουμε στην πόλη και να περιμένουμε να πάμε όλοι μαζί για φαγητό.
Περιηγηθήκαμε λίγο και καταλήξαμε σε ένα υπέροχο καφέ στην ταράτσα ενός εμπορικού κέντρου με θέα το Duomo.

Τον απολαύσαμε και πήγαμε να δούμε το Palazzo Pitti, ένα εντυπωσιακό κτίριο 32.000 τετραγωνικών που αρχικά ήταν σπίτι του τραπεζίτη Πίτι.
Αργότερα αγοράστηκε από τους Μέδικους και έγινε η κύρια κατοικία τους.
Το εντυπωσιακό είναι ότι επικοινωνούσε με το Palazzo Vecchio (την πρώην κατοικία των Μέδικων και έδρα της κυβέρνησης) και το Uffizi μέσω ενός υπερυψωμένου διάδρομου, του Corridoio Vasariano που περνούσε πάνω από την Ponte Vecchio!!!!

Επιστρέφοντας προς την άλλη μεριά της Φλωρεντίας, περναμε την Ponte Vecchio, κάνουμε κάποια ψώνια αναμνηστικών, τρώμε το παγωτό μας από το φημισμένο Venchi και πηγαίνουμε να βρούμε τους υπολοίπους για να γευτούμε την περίφημη Bistecca alla fiorentina στο εστιατόριο Trattoria Dall’Oste, διπλά στον σταθμό του τραίνου.
Παραγγέλνουμε και μας έρχεται ένα τεράστιο πιάτο, που πραγματικά ήταν γευστικότατη.

Έχουμε όμως κουραστεί και γυρίζουμε προς το ξενοδοχείο γιατί αύριο αναχωρούμε προς το σπίτι μας.

 

[ekos]

Σάββατο 23 Ιουνίου

Τελευταία ημέρα στην Ιταλία.
Πρωινό, φτιάξιμο βαλίτσες και αναχώρηση για Μπολόνια.
Έχουμε όμως αποφασίσει από πριν να μην πάρουμε την Autostrada, αλλά τον SR 65 (strada regionale 65 della Futa) για να περάσουμε από το Passo della Futa.
Πολύ όμορφη διαδρομή, με πιο ορεινή φύση αλλά υπέροχη.
Φυσικά όπως κάθε Passo που σέβεται των εαυτό του, οι στροφές διαδέχονται η μια την άλλη, από ανοικτές μέχρι κλειστές ανάστροφες.
Πολλά ποδήλατα (όπως σε όλη την Τοσκάνη) αλλά και αρκετές μηχανές που πάνε από χαλαρά μέχρι τσίτα με τους ώμους να ακουμπάνε κάτω!!
Το πιο χαρακτηριστικό είναι ότι σχεδόν όλοι χαιρετάνε και εμείς φυσικά ανταποδίδουμε.
Ανεβαίνουμε βουνό, ανεβαίνουμε βουνό και στα 903 μετρά υψόμετρο βρίσκουμε το περίφημο Passo della Futa.

Σταματάμε, κολλάμε τα αυτοκόλλητα της ομάδας, βγάζουμε τις φωτογραφίες μας αλλά δεν βλέπουμε αρκετές μηχανές σταματημένες. Έτσι ρωτάμε και μας λένε ότι όλοι σχεδόν συνεχίζουν και πάνε μέχρι το επόμενο πάσο, το Passo della Raticosa.

Γρήγορη σύσκεψη και η απόφαση πάρθηκε επιτόπου ας μην πάμε στο Μaranello, συνεχίζουμε για το επόμενο πάσο.
Η φύση και οι στροφές συνεχίζουν να είναι απολαυστικές και έτσι φτάνουμε στον αυχένα του βουνού, στο Passo della Raticosa.
Εκεί έχει πάνω από 200 μηχανές, όλων τον ειδών και όλες τις μάρκες με τα Ducati να κυριαρχούν (Ιταλία γαρ).
Φωτογραφίες, αυτοκόλλητα και εμπρός για την Bologna.
Τώρα έχει αρχίσει η κάθοδος αλλά η διαδρομή δεν αλλάζει και πολύ, όμορφα χωριά, προσεγμένη φύση και στριφτός δρόμος με μηχανές να ανεβαίνουν και να κατεβαίνουν συνεχώς.
Σε κάποιο σημείο βλέπουμε και ένα σοβαρό ατύχημα, ένα Yamaha MT07 ή 09 έχει χτυπήσει ένα φορτηγό στο πλάι και έχει κόψει όλο το μπροστινό σύστημα!!!!
Ευτυχώς ο οδηγός δεν έχει χτυπήσει και οι φίλοι του μας κάνουν νόημα να προσπεράσουμε.

Σιγά σιγά, καθώς όσο πλησιάζουμε στην Μπολόνια η κίνηση πυκνώνει, φτάνουμε στην Μπολόνια και πάμε στο κέντρο της για να τσιμπήσουμε κάτι.
Στην Piazza Maggiore καθόμαστε και απολαβαίνουμε το τελευταίο μας γεύμα επι Ιταλικού εδάφους, καθώς μαθαίνουμε ότι το πλοίο θα έχει μια ώρα καθυστέρηση (Μόνο!!)
Ανεφοδιαζόμαστε, βγαίνουμε Autostrada και……. κολλημένοι όσο βλέπει το μάτι.
Πλέον όμως ξέρουμε το κόλπο, ΛΕΑ με αλαρμ και πηγαίνουμε έτσι για περίπου 60 χλμ ώσπου βλέπουμε ότι δεξιά ένα αυτοκίνητο έχει πέσει κάτω από την Εθνική!!!
Συνεχίζουμε όσο γρηγορά μπορούμε, έχοντας και τον περιορισμό της σπασμένης ζελατίνας του Βαγγέλη και στις 16:30 φτάνουμε στην Αγκόνα.

Κάνουμε check in, τσακωνόμαστε με την Ιταλίδα γιατί δεν λέει να κατανοήσει ότι θέλω να κατεβώ στην Ηγουμενίτσα αντί για την Πάτρα και θέλει να ακυρώσει όλη την κράτηση και την καμπίνα και πηγαίνοντας στο καράβι βρίσκουμε τον Αντρέα, τον Γιάννη, τον Στάθη και τον Δημήτρη, που ξέραμε ότι θα ταξιδέψουμε μαζί τους και μπαίνουμε μέσα όλοι μαζί.
Τελικά το καράβι θα φύγει με καθυστέρηση 2:30 ωρών και το ανιαρό κόμματι της επιστροφής ξεκινά.
Ευτυχώς οι ανταλλαγές πληροφοριών για το ταξίδι των φίλων μας αλλά και η επισκόπηση του δικού μας κάνουν τον χρόνο να περνάει πιο εύκολα και σε συνδυασμό με τον ύπνο προσεγγίζουμε την Πάτρα.

 

[ekos]

Κυριακή 24 Ιουνίου

Πλησιάζουμε πλέον στην Πάτρα, χαιρετάμε τους φίλους μας οι οποίοι αποφασίζουν να τσιμπήσουν κάτι πριν φύγουν και πηγαίνουμε για ανεφοδιασμό.

Εκεί ο Βαγγέλης με την Μαρία και ο Στέλιος με την Τόνια αποφασίζουν να κάνουν κάπου στάση για να τσιμπήσουν κάτι ενώ ο Νίκος θέλει να συνεχίσει και θα έρθει μαζί μας μέχρι την Αθήνα.
Αποχαιρετιζόμαστε μετά από 9 ημέρες και μπαίνουμε στην εθνική αλλά στο ύψος του Αιγίου ο καιρός αποφασίζει ότι πρέπει να βάλουμε αδιάβροχα.
Σταματάμε, βάζουμε αδιάβροχα και σε 2 χιλιόμετρα η βροχή σταματάει αλλά πλέον δεν σταματάμε εμείς.
Τα χιλιόμετρα φεύγουν με ευκολία και στα διόδια Ελευσίνας αποχαιρετάμε τον τελευταίο συνταξιδευτή μας.
Έτσι στις 22:00 φτάνουμε σπίτι μας.
Το πρώτο ταξίδι στο εξωτερικό με μηχανή έχει τελειώσει!



Θέλω να ευχαριστήσω τον Γιάννη και τον Αντρέα, τον Νίκο που μας γνώρισε και την υπέροχη κόρη του Χριστίνα, την Τόνια με τον Στέλιο, την Μαρία και τον Βαγγέλη που με ακολουθήσαν σε αυτή την εξόρμηση των T-Motoriders και περάσαμε καταπληκτικά. Πότε ξαναφεύγουμε είπαμε;
Τον Γιάννη για το υπέροχο σχέδιο που έφτιαξε για την μπλούζα και τον Βασίλη που με εμπιστεύτηκε να οδηγήσω την ομάδα στο Εξωτερικό.
Μα πάνω από όλους την γυναίκα μου Άρτεμη που εκτός ότι με ακολουθεί στην τρέλα μου, έκανε όλες τις συνεννοήσεις για τα ξενοδοχεία και ήταν η μεταφράστρια μας σε όλο το ταξίδι που χωρίς αυτή δεν θα τα είχαμε καταφέρει τόσο καλά.

Πότε είναι το επόμενο είπαμε;

https://www.t-motoriders.gr/taxidiotiko-taxidi-ektos-synoron-2018/

 

[SHOOTER045]

 

[ekos]

Νετι;


Sent from my iPhone using Tapatalk

 

[SHOOTER045]

Νετι;


Sent from my iPhone using Tapatalk

Αυτό ήταν??
Δεν έχει άλλο??

 

[Sofia]

Πολυ ωραίοι, μπραβο σας!
Αντε κ στο επόμενο...

 

[ekos]

Αυτό ήταν??
Δεν έχει άλλο??

Αχορταγο αγορι

 

[esel]

Για καποιον ανεξηγητο λογο ολοι μα σχεδόν ολοι οταν ξεκινουν τα ταξιδακια οξω συνηθως ξεκινουν απο Τοσκάνη και δικάβαλοι....
Δημοσθένη εύγε με γυρισες ακριβως 15 χρονια πίσω !!! Περιμένω να δω και τα επομενά σου...

 

[apache]

Το ιδίο ταξιδι το ειχα κανει το 1997... Εύγε Δήμο.

 

[The Owl.]

Ομορφιες!
Συντομα στο επομενο,η Τοσκανη ειναι υπεροχη,προσιτη κ μοναδικη,δεν την βαριεσαι ποτε,3 φορες εχω παει κ ανετα πηγαινα μθα ακομα!

 

[ekos]

Για καποιον ανεξηγητο λογο ολοι μα σχεδόν ολοι οταν ξεκινουν τα ταξιδακια οξω συνηθως ξεκινουν απο Τοσκάνη και δικάβαλοι....
Δημοσθένη εύγε με γυρισες ακριβως 15 χρονια πίσω !!! Περιμένω να δω και τα επομενά σου...

Εύκολη πρόσβαση, βατές διαδρομές και πανέμορφα μέρη
Τι άλλο θες για πρώτο ταξίδι;


Sent from my iPhone using Tapatalk

 

[Pan-dvs]

Μπραβο στην παρεα.

 

[ta-sio]

Για δες...Το ίδιο ταξίδι έκανα και εγώ το 2016 ακριβώς στα ίδια μέρη...(Α ρε Μπολόνια)