Πέθανε ο σπουδαίος συνθέτης και τραγουδιστής Σταύρος Λογαρίδης

[maik900]

Πέθανε ο σπουδαίος συνθέτης και τραγουδιστής Σταύρος Λογαρίδης​

Ο Σταύρος Λογαρίδης έχασε τη μάχη με τον καρκίνο σε ηλικία 69 ετών​

Εχασε τη μάχη με τον καρκίνο ο Σταύρος Λογαρίδης, ο σπουδαίος μουσικός και τραγουδιστής. Ηταν 69 ετών. Ηταν ένας σημαντικός δημιουργός που ποτέ δεν θέλησε τα φώτα της επικαιρότητας πάνω του. Ηταν μέλος της θρυλικής μπάντας Poll, μαζί με τον Κώστα Τουρνά και τον Ρόμπερτ Ουίλιαμς.
Ο Λογαρίδης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1953, ήρθε σε ηλικία 15 χρονών στην Αθήνα, ενώ πέρασε και από την Γερμανία.

Ξεκίνησε τη μουσική πριν πάει δημοτικό με την καθοδήγηση του παππού του που ήταν άρχων πρωτοψάλτης στο ναό του Αγίου Γεωργίου στο Πατριαρχείο χειροτονημένος από τον Αθηναγόρα. Εγραψε σπουδαία μουσική και για κινηματογραφικά τραγούδια ενώ είχε την τύχη να δουλέψει με άξιους ανθρώπους του σινεμά όπως η Μαρία Αλκαίου, ο Γιώργος Πανουσόπουλος, ο Κώστας Φέρρης, ο Μάνος Κατράκης, ο Άρης Ρέτσος, η Μπέττυ Λιβανού.
Από παιδί είχε κλίση στον ήχο καθώς και στην ρυθμική αγωγή. Όταν ο παππούς του κατάλαβε ότι ο μαθητής του δεν ήταν παιδάκι που συγκεντρωνόταν εύκολα για να τον μάθει γραφή, άρχισε να του μαθαίνει ήχους και ρυθμούς: τον έπαιρνε μαζί του στην εκκλησία και τον άφηνε να ακολουθεί τους ψάλτες εξ ενστίκτου με τενούτες που αυτοσχεδίαζε ο μικρός Σταύρος. Ο πατέρας του έπαιζε κιθάρα και η μητέρα του ακορντεόν.

Την πρώτη κιθάρα του την απέκτησε 10 ετών, όταν πρωτοάκουσε τη μουσική των sixties. 14 ετών φτιάχνει το συγκρότημα Juniors και τον ίδιο χρόνο το συγκρότημα Sphinx. Οι Sphinx πήρανε μαζί με τον Άλεξ Μπανάκη, τον Νάκη Σαρή και τον Μιχάλη Ασπιώτη το πρώτο βραβείο παντουρκικού διαγωνισμού μουσικής που κήρυξε η εφημερίδα «Hurriyet» τότε. Στα 15 του έρχεται στην Αθήνα και πάει στην τότε Polydor και κυκλοφορεί τον πρώτο του δίσκο 45 στροφών με τον αστείο τίτλο «Ήταν μια μικρούλα και μελαχρινούλα». Συνεργάζεται στο στούντιο με τον οργανίστα των Charms και συμμετέχει για να βγάλει λεφτά σε φωνητικά του Χατζηδάκη στις ταινίες της Αλίκης Βουγιουκλάκη, στου Φίνου.

Ο τότε διευθυντής της Polydor Ν. Αντύπας επιμένει να τον γνωρίσει σε κάτι μουσικούς με «πολύ ωραία τραγούδια», όπως έλεγε, για να δημιουργηθεί ένα συγκρότημα το 1970. Ο Σταύρος προσπαθούσε να εξηγήσει στον Αντύπα ότι τα συγκροτήματα δεν φτιάχνονται με συνοικέσια εταιρειών αλλά μέσα από φιλίες. Μετά όμως από επιμονή και πιέσεις τον πείθει να πάει στο σπίτι των μουσικών να ακούσει τα τραγούδια και να τους γνωρίσει. Εκεί γνωρίζεται για πρώτη φορά με τον Κ. Τουρνά, τον Robert Williams και τον Κ. Παπαϊωάννου. Ενθουσιάζεται από τα τραγούδια, και τιμά τίς αρχές του περί «group φιλίας». Ξεκινάνε οι πρόβες και φτιάχνεται το συγκρότημα Poll που θα κάνει δύο μεγάλους δίσκους ορόσημο στην ελληνική σκηνή, το Άνθρωπε και το Λευκό Album. Καθώς και μια σειρά 45άρια singles. Ο Σταύρος αποχωρεί από το συγκρότημα όταν οι υπόλοιποι του συγκροτήματος παίρνουν την απόφαση να εμφανιστούν στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1972.

Με το συγκρότημα Ακρίτας​

Φτιάχνει το συγκρότημα Ακρίτας, κυκλοφορεί ομώνυμο άλμπουμ που πουλιέται στη Γερμανία, Ιαπωνία και θεωρείται ένα από τα πιο προοδευτικά άλμπουμ όλων των εποχών στον κόσμο. Το συμπεριλαμβάνουν και το μνημονεύουν ακόμα και σήμερα τα πιο προοδευτικά sites μουσικής σε Ευρώπη και Αμερική. Στην Ιαπωνία κυκλοφόρησε με γιαπωνέζικο εξώφυλλο, που θεωρείται σπάνιο συλλεκτικό αντικείμενο στους κύκλους των μουσικόφιλων σήμερα. Οι Ακρίτας συνεργάστηκαν live με τα Μπουρμπούλια της εποχής εκείνης και ηχογράφησαν έξι τραγούδια στη Γερμανία με τον Δ. Παπαχρήστου, τον Α. Τασούλη και τον Γ. Τσουπάκη. Αργότερα θα έρθει στο συγκρότημα και η Α. ΜacKinnon και ο Γ. Παπαδόπουλος με τους οποίους ταξίδεψαν στο Λονδίνο για να γράψουν με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου. Ηχογράφησαν 5 τραγούδια που έχουν μείνει ακυκλοφόρητα μέχρι σήμερα.

Στην τηλεόραση και κινηματογράφο​

Παράλληλα μέχρι το 1977 θα κάνει μουσική για δύο σήριαλ στην τηλεόραση, την Μενεξεδένια Πολιτεία του Α. Τερζάκη, για την οποία κι έγινε μια μεγάλη δίκη στο Λονδίνο το 1987, διότι ο εκδότης του Λογαρίδη, η ΕΜΙ Λονδίνου, θεώρησε ότι έπρεπε να μηνύσει την Warner Αμερικής και τον Βαγγέλη Παπαθανασίου για προσβολή εκδοτικών δικαιωμάτων… Επίσης έκανε τη μουσική για τη σειρά Οικογένεια Ζαρντή του Κ. Χατζηαργύρη στην κρατική τηλεόραση συνεργαζόμενος με τον σκηνοθέτη Κώστα Φέρρη. Έχει γράψει τη μουσική για την ταινία μεγάλου μήκους Η Φόνισσα του Α. Παπαδιαμάντη όπου και απέσπασε το 1ο βραβείο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στην πρώτη μεταπολιτευτική κι επεισοδιακή του πρεμιέρα με κριτική επιτροπή τη Μελίνα Μερκούρη, Μάνο Λοΐζο, Νίκο Κούνδουρο κ.ά. Συμμετείχε ενεργά στην οικοδόμηση του νέου ελληνικού κινηματογράφου με συνεργασίες και φιλίες με τον Πανουσόπουλο («Οι Απέναντι», 1981), τον Νικολαΐδη, τον Φέρρη ( Εξόριστος στην Κεντρική Λεωφόρο, 1979), τον Περάκη, τον Κούνδουρο, Αντ. Καφετζόπουλο και άλλους.

Από το 1976 έως το 1981 κυκλοφορεί τρεις προσωπικούς δίσκους, το Ασπρόμαυρο ομώνυμο δίσκο[εκκρεμεί παραπομπή] με παραγωγό τον Γιάννη Πετρίδη, με συνεργάτες τον Μανώλη Ρασούλη και Γρηγόρη Φαληρέα. Το άλμπουμ Σε άλλη γη με παραγωγό τον Λουκά Σιδερά των Aphrodite’s Child, με συνεργάτες τον Π. Σιδηρόπουλο, Γ. Φιλιππίδη, Γ. Μπετζίκη, Δ. Παπαχρήστου κ.ά. Επίσης στον δίσκο Οικογένεια Ζαρντή και το Προσεχώς όπου περιλαμβάνει τη μουσική που έγραψε για την ταινία Οι απέναντι του Γ. Πανουσόπουλου. Πάντα συνεχίζει να συνεργάζεται με τον φίλο του και παντοτινό του κιθαρίστα Δήμη Παπαχρήστου (1953-2007).
Εκείνη την εποχή κλείνει το συμβόλαιό του με την Polydor. Το 1985 συνεργάζεται με την εταιρεία Lyra. Δουλεύει με τον Γ. Ζήκα και την Ελευθερία Αρβανιτάκη στον δίσκο Με τα φεγγάρια χάνομαι όπου ενορχηστρώνει και τραγουδάει τα 10 τραγούδια του δίσκου, τα άλλα δύο τα τραγούδησε η Ελ. Αρβανιτάκη κάνοντας το ντεμπούτο της σαν σόλο καριέρα μετά από την Οπισθοδρομική Κομπανία που συμμετείχε έως τότε. Το 1985 επίσης ηχογραφεί ένα άλμπουμ στο Λονδίνο με την ΕΜΙ (Λονδίνου), το Alchemy που έχει μόνο ορχηστρική μουσική μεταξύ των οποίων και μια εκδοχή-νέα εκτέλεση του επίμαχου κομματιού της διένεξής του με τον Βαγγέλη, Μενεξεδένια Πολιτεία (1975).

Το 1981 πάει στο Αμβούργο όπου συνεργάζεται για 2 χρόνια με το γερμανικό συγκρότημα Elephant. Από το 1986 μέχρι το ’89 θα περάσει τη σκοτεινή εποχή της ζωής του με τον εφιάλτη της δίκης «Παπαθανασίου», μέχρι το ‘ανώτατο’ δικαστήριο στο Λονδίνο. Τότε κάνει και μια παραγωγή στον Χρ. Κυριαζή και άλλους. Τον ίδιο χρόνο κυκλοφορεί το άλμπουμ Μανούλα Ελλάς από τη Minos. Το 1992 μετακομίζει στην Τήνο και μένει 3 χρόνια όπου δουλεύει τον δίσκο Ονειρεμένες Πολιτείες με συνεργάτες τη Βάσω Αλλαγιάννη, Τάσο Φαληρέα και τον Γιώργο Κύβελο, ο οποίος κυκλοφόρησε στην BMG. Τότε άρχισε και το δρομολόγιο Τήνος – Άγιο Όρος σ’ ένα μεταφυσικό ταξίδι. Την πρώτη φορά κάθισε στη Μονή Γρηγορίου 4 μήνες. Μετά ξαναγυρνά στην Αθήνα και το 1996 ξεκινάει πάλι με τη Minos τον δίσκο Περασμένος Αιώνας που κυκλοφορεί το 1999 με συνεργάτες τον Μπ. Στόκα, την Ελ. Δήμου και τον Ν. Πορτοκάλογλου. Ακολουθεί ο δίσκος με τη Sony Μια βουτιά στην αγάπη με συνεργάτες τον Κ. Λειβαδά, Ελ. Τσαλιγοπούλου, Μ. Φάμελλο, Ν. Πορτοκάλογλου, Γ. Κλιούμη.

Το 2007 κυκλοφορεί τον δίσκο Ξαφνικά Καλοκαίρι με την Ελ. Ζιώγα και την Λ. Δημοπούλου, Τζ. Κεφαλά, Γ. Σπάθα στη Minos και πάλι με κιθαρίστα τον Δ. Παπαχρήστου. Ο Λογαρίδης εμφανιζόταν σπάνια και πιο σπάνιες υπήρξαν οι συναυλίες του. μια από τις τελευταίες συνεργασίες του live ήταν το 2005 με τους Socrates και τον Δ. Πουλικάκο στο Magic Bus του Club22 με τον κιθαρίστα ζωής και φίλο του Δήμη Παπαχρήστου, τον αποίο χάνει από καρκίνο μετά από δύο χρόνια. Το 2009 κυκλοφορεί ένα διπλό δίσκο και ένα DVD στην εφημερίδα «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» με τίτλο Τα παιδία παίζει.

Συνεργασίες​

Οι συνεργασίες του σε δίσκους και τραγούδια είναι άπειρες κι έχουν το χαρακτηριστικό της πολυφωνίας. Συνεργάστηκε με μεγάλους της λαϊκής, αλλά και της rock σκηνής, από τον Κ. Παπαδόπουλο, μπουζούκι του Θεοδωράκη που έχει παίξει και το συρτάκι Ζορμπάς στην ομώνυμη ταινία, μέχρι τον Π. Σιδηρόπουλο, που έχουν κάνει και δυο κομμάτια μαζί. Στις συνεργασίες του συμπεριλαμβάνονται οι Poll, ο Άρης Τασούλης, Λ. Σιδεράς, Γ. Πετρίδης, Π. Σιδηρόπουλος, Γ. Πανουσόπουλος, Κ. Παπαδόπουλος, Ελ. Αρβανιτάκη, Γ. Ζήκας, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Χ. Αλεξίου, Κ. Λειβαδάς, Ν. Πορτοκάλογλου, Πυξ Λαξ, Μ. Στόκας, Β. Αλλαγιάννη, Χ. Κυριαζής, Α. Βαρδής, Δ. Πουλικάκος, Μ. Φάμελλος, Ε. Ζιώγα, Κ. Φέρρης, Β. Παπαθανασίου, Ε. Δήμου, Τ. Φαληρέας, Μ. Ρασούλης, Λ. Ζώης, Γ. Φιλλιπίδης, Γ. Ρομανός, Socrates, Π. Σκούταρης, Μπουρμπούλια, Θ. Παπαντίνας. Φίλοι και παρέα του υπήρξαν ο Δ. Παπαχρήστου, Γ. Φιλλιπίδης, Βλάσσης Μπονάτσος, Ε. Ζιώγα, Γ. Μαγκλάρας, Π. Σιδηρόπουλος, Αλ. Μπανάκης, Β. Ντάλας, Γ. Αλεξίου, Γ. Σπάθας, Κ. Φέρρης, Γ. Παπαδόπουλος, Β. Αλλαγιάννη, Κ. Παπαϊωάννου.

Πηγη www.in.gr

Καλο σου ταξιδι

 

[karellen]

Το 82 σε μια συναυλία reunion ο Λυκαβηττός ήταν γεμάτος ασφυκτικά από κόσμο.
Οι Poll βγαίνανε στη σκηνή ένας ένας,μόλις δε φάνηκε ο Λογαρίδης έγινε πανικός από κάτω!
Αντίθετα με το Robert Williams το γιουχάισμα και τα βρισίδια πηγαίνανε γόνα.

Περιττό να σας πω τι έγινε μόλις βγήκε η τυπάκλα ο Τουρνάς,σείστηκε όλος ο Λυκαβηττός!

 

[apache]

RIP

 

[maik900]

 

[maik900]

Σταύρος Λογαρίδης : H τετραγωνική ρίζα του Rock’n’Roll​

Άγνωστες στιγμές της ζωής του και η τελευταία του επιθυμία



Ο Σταύρος Λογαρίδης άφησε την τελευταία τον πνοή στο παθολογικό του Νίμιτς, όπου νοσηλευόταν για αρκετές μέρες. Αντιμετώπισε γενναία την αρρώστια του, που εμφανίστηκε πριν περίπου επτά χρόνια, όπως και την ίδια τη ζωή του όλα τα χρόνια.

Ζούσε στο Παλαιό Φάληρο όπου μετοίκισε όταν ήρθε από την Κωνσταντινούπολη στην Αθήνα το 1968 σε ηλικία 15 ετών μαζί με τον φίλο του και αείμνηστο κιθαρίστα Δήμη Παπαχρήστου με τον οποίο συνεργάστηκαν αργότερα στους Ακρίτας και στις δισκογραφικές δουλειές καθώς και σε συναυλίες, ενώ επίσης γειτνίαζαν οι κατοικίες τους.

Τέτοιες στενόχωρες στιγμές, δηλαδή της απώλειας ενός ανθρώπου που κάνεις παρέα επί σειρά ετών για ένα διάστημα στο παρελθόν, είσαι ψυχολογικό ράκος και την ίδια στιγμή πρέπει να ασκήσεις το δημοσιογραφικό σου καθήκον. Ε, ναι αυτή είναι η κατάρα του επαγγέλματος.


Στο σπίτι του στο Π. Φάληρο

Ο προικισμένος αυτός τραγουδιστής, μουσικός και συνθέτης υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που βγήκαν στη χώρα μας, ένας μουσικός μπροστά από την εποχή του, που πειραματίστηκε όσο λίγοι με τον ήχο. Παράλληλα διέθετε απαράμιλλες φωνητικές δυνατότητες και ήξερε να χειρίζεται τη φωνή του όπως ήθελε. Για μένα προσωπικά ήταν η μεγάλη φωνή του rock στην Ελλάδα.

Ο Σταύρος Λογαρίδης ισούται με την τετραγωνική ρίζα του Rock’n’Roll. Αν η Αμερική είχε τον Lou Reed τότε η Ελλάδα είχε τον Σταύρο Λογαρίδη. Αν είχε γεννηθεί στην Αγγλία ή στην Αμερική το μουσικό του ανάστημα θα ήταν γνωστό παγκόσμια. Σε μια χώρα που τέτοια ταλέντα δύσκολα φθάνουν στα αστέρια γιατί το μουσικό προσκήνιο είναι διαφορετικό, ο Σταύρος Λογαρίδης πιστεύω ότι διαχρονικά θα έχει το χρόνο με το μέρος του σε αυτή την άνιση μάχη. Ο ίδιος το έλεγε κάπως διαφορετικά : «Αν ο Κιθ Ρίτσαρντς είχε γεννηθεί στην Ελλάδα μπορεί να ήταν οτιδήποτε άλλο εκτός από μουσικός».

Η ζωή του πολυτάραχη και αν μπορεί κανείς να την περιγράψει σε λίγες λέξεις θα έλεγα ότι ήταν ο πιο «τρελός», ο πιο ταξιδεμένος και ο πιο αυθεντικός ρόκερ. Έτσι τον είχα προλογίσει στο διήμερό του στον «Ιανό» τον Νοέμβριο του 2012. Όταν άκουσε τα λόγια μου αυτά βγήκε από το καμαρίνι του με μια μαγκούρα στο χέρι αυτοσαρκαζόμενος παριστάνοντας τον υπερήλικα για τα όσα είχε κάνει στην πορεία του.

Αν και ήταν πολύ μα πάρα πολύ μοναχικός τύπος και πολλές φορές καταθλιπτικός στη ζωή του είχε ένα απίστευτο χιούμορ με τους ανθρώπους που έρχονταν κοντά.


Με τον Νίκο Γιαννάτο συνεργάτες στο δίσκο «Ονειρεμένες Πολιτείες»

Επίσης είχε βαθιά πίστη στο Χριστό. Μια φορά το χρόνο επισκεπτόταν το Άγιο Όρος και τον πνευματικό του εκεί. Κάποιες φορές γύριζε στεναχωρημένος γιατί διαπίστωνε την επίδραση που είχε η τεχνολογία και ο σύγχρονος κόσμος ακόμη κι εκεί.

Υπερευαίσθητος και ταυτόχρονος σκληρός στην μάχη της επιβίωσης. Η αγάπη του για τα ζώα ήταν δεδομένη. Η λατρεία που είχε για την σκυλίτσα του, την Σίμπα, που έμοιαζε με λουκάνικο, δεν περιγράφεται με λόγια όπως και η θλίψη του όταν πέθανε σε βαθιά γεράματα.



Ζούσε επί χρόνια στο περιθώριο με την έννοια ότι όλα αυτά τα πράγματα τα οποία εμείς τα θεωρούμε απαραίτητα και χωρίς αυτά δεν φανταζόμαστε τη ζωή μας τα οποία στην ουσία μας την κάνουν ίσως πιο περίπλοκη και πεζή για εκείνον ήταν ανούσια.

Αν φανταστεί κανείς ότι ο σπουδαίος αυτός τραγουδιστής και μουσικός δεν είχε καν αστυνομική ταυτότητα (έβγαλε τα τελευταία χρόνια), το διαβατήριο του ήταν ληγμένο από την δεκαετία του ’80 που ταξίδευε για δουλειές στο εξωτερικό, δεν είχε τραπεζικές κάρτες και άλλα χαρτιά που χρειάζεται κάποιος για να κάνει οτιδήποτε καταλαβαίνει κανείς ότι ζούσε εντελώς underground. Ακόμη και τα μηχανήματα που χρειαζόταν για τις ηχογραφήσεις της μουσικής του, κατάφερνε με διάφορους τρόπους να τα παραγγέλνει διαδικτυακά.


Poll : Σ.Λογαρίδης – Ρ. Ουίλιαμς – Κ. Τουρνάς

Ανήκε στη γενιά που μεγάλωσε με τον David Bowie που ήταν μουσικός μπροστά από την εποχή του και είχε επηρεάσει γενικότερα το ανεπανάληπτο συγκρότημα του, τους Poll επίσης των Κώστα Τουρνά, Ρόμπερτ Ουίλιαμς και Κώστα Παπαϊωάννου, του ντράμερ τους τον οποίο ένοιωθε πολύ κοντά στην ψυχή του, ο οποίος ζει εδώ και χρόνια στη Γερμανία.

Συνεχιζεται.......

 

[maik900]

Ο αγαπημένος τραγουδιστής του Σταύρου ήταν ο Eric Burdon. Από κοντά στις προτιμήσεις του ήταν και ο John Fogerty. Ένας άλλος μουσικός που θαύμαζε ιδιαίτερα ήταν ο Jeff Beck, o οποίος ήταν επίσης ο αγαπημένος κιθαρίστας του Δήμη Παπαχρήστου. Η τραγουδίστρια που θαύμαζε περισσότερο από τις Ελληνίδες ήταν η Σωτηρία Μπέλλου. Όλοι αυτοί είχαν ένα κοινό μεταξύ τους και με τον Σταύρο. Ήταν προικισμένοι στη δουλειά τους αλλά κυρίως είχαν ανεπτυγμένο το αίσθημα της ελευθερίας και ήταν ασυμβίβαστοι.



Από συγκροτήματα ξεχωριστή θέση στην καρδιά του είχαν οι Stones και ιδιαίτερα οι Mick Jagger και Keith Richards που παρακολουθούσε πάντα ότι έκαναν. Στους Beatles ξεχώριζε τον Paul McCartney που είχε επίσης γλύκα στη φωνή του και στην μουσική του. Από τον ελληνικό καλλιτεχνικό στερέωμα εκτιμούσε ιδιαίτερα τον Γιώργο Νταλάρα, τον Γιώργο Ζήκα και την Ελευθερία Αρβανιτάκη.

Μιλούσε πάντα με αγάπη για τους παλιούς φίλους του, τον Παύλο Σιδηρόπουλο, τον Γιώργο Φιλιππίδη και τον Βλάσση Μπονάτσο, με τον οποίο ήταν και συγκάτοικοι ένα διάστημα στα 70s ενώ είχε διαχρονική φιλία με τον Λουκά Σιδερά και τον Τάκη Ανδρούτσο (Πελόμα Μποκιού) και εκτιμούσε τον Γιάννη Σπάθα και το Νίκο Πορτοκάλογλου. Τον τελευταίο καιρό είχε επαφή με τον Μανώλη Φάμμελο που επίσης εκτιμούσε και ίσως να ετοίμαζαν κάτι μαζί. Είχαν συνεργαστεί στο εξαιρετικό άλμπουμ του Σταύρου «Μια Βουτιά στην Αγάπη» (2002) το οποίο όμως δεν είχε την προβολή που του άξιζε και αυτό ήταν ένα από τα παράπονά του.


Στο στούντιο

Η τελευταία δισκογραφική του παρουσία είναι το 2007 με το άλμπουμ «Ξαφνικά Καλοκαίρι» μια home studio παραγωγή για την οποία έγραψαν στίχους η Ελένη Ζιώγα και η Λίνα Δημοπούλου. Επίσης συμμετείχε η Τζώρτζια Κεφαλά των Μπλε ερμηνεύοντας το «Ψάχνω να βρω το φίλο μου, την επιτυχία των Poll με τη φωνή του Σταύρου, αλλά και οι κορυφαίοι μουσικοί όπως οι Γιάννης Σπάθας και Δήμης Παπαχρήστου στις κιθάρες.

Το άλμπουμ αυτό έγινε με πολύ δουλειά και μεράκι από πλευράς του. Τον πλήγωσε όμως μια κριτική για το δίσκο του. Ας μην ξεχνάμε ότι ανδρώθηκε σαν μουσικός σε μια εποχή που η μουσικοκριτική έπαιζε σημαντικό ρόλο.

Το 2007 είχε ξεκινήσει η φθίνουσα πορεία της σε μια παράλληλη πορεία με τις δισκογραφικές εταιρίες. Ωστόσο η κριτική αυτή προήλθε από κριτικό της εποχής της ακμής του.


Με την Χάρις Αλεξίου στο στούντιο

Κάποια στιγμή τον κούρασε όλο αυτό το σκηνικό με το ροκ στην Ελλάδα. Μια προσπάθεια που δεν καταλήγει πουθενά. Ήρθε η στιγμή που ήθελε να αποτινάξει από επάνω του την ταμπέλα του ροκ τραγουδιστή.

Προτιμούσε να είναι τραγουδιστής, σκέτο. Έτσι σταδιακά εμπλούτισε το ρεπερτόριό του τραγουδώντας για περίπου μια δεκαετία σποραδικών ζωντανών εμφανίσεων και άλλα τραγούδια, λαϊκότραπα, όπως «Τα Βεγγαλικά σου Μάτια» ή πειραγμένα ρεμπέτικα καθώς ποτέ δεν είχε μπουζούκι στην ορχήστρα του, όπως το «Πίνω και Μεθώ» εκπλήσσοντας ευχάριστα το ακροατήριό του που την γλύκα της φωνής του σπάνια μπορεί αν την ακούσει από άλλον ερμηνευτή. Τα κατάφερε. Η φωνή του ήταν υπεράνω κάθε μουσικού είδους που τραγουδούσε. Όμως ότι και να τραγούδησε το ροκ ήταν επάνω του και βαθιά μέσα του χαραγμένο.

Σ. Λογαρίδης - Τα Βεγγαλικά σου Μάτια 2011

Λόγω οικογενειακής παράδοσης ήξερε την τέχνη του κοσμήματος και μάλιστα στην δεκαετία του ’90 είχε κοσμηματοπωλείο στο Π. Φάληρο το οποίο στις αρχές των 00’s μετατράπηκε σε ένα πολύ όμορφο στέκι που λειτουργούσε από το πρωί έως το βράδυ. Εκεί γινόντουσαν φοβερές συνευρέσεις φίλων του μουσικών φίλων του ενώ περνούσαν να τον δουν πολλοί φίλοι και φαν του. Βεβαίως οι μουσικές του δραστηριότητες δεν του επέτρεψαν να το λειτουργήσει πολλά χρόνια.

Ήταν αναμφισβήτητα δύσκολος άνθρωπος για τους περισσότερους, αλλά πολύ ευαίσθητος και δοτικός για όσους τον αγαπούσαν.

Τα τελευταία χρόνια είχε σταματήσει τις ούτως ή άλλως σποραδικές εμφανίσεις του και ήταν πραγματικά ακριβοθώρητος. Στο σπίτι του ωστόσο συνέχεια έγραφε ή έπαιζε μουσική, ενώ τακτικά περνούσαν από εκεί μουσικοί να παίξουν μαζί του. Είχε στο μυαλό του ένα σχήμα με δύο συνθεσάιζερ που όμως δεν τελειοποιήθηκε.


Τελευταίο live στο “Babel», μαζί με τον Ρόμπερτ Ουίλιαμς

Τα τελευταία του live καταγράφηκαν στα δύο στέκια της Ναταλί Ρασούλη στο Μαρούσι, στο «Το Σπίρτο» και στο «Babel» (τελευταία ζωντανή εμφάνιση) στις 4 Ιουνίου 2016, όπου κάλεσε στην σκηνή τον Ρόμπερτ Ουίλιαμς και τραγούδησαν μαζί το «Ήλιε Μου» των Poll σε ένα συγκινητικό ντουέτο.

To βράδυ αυτό ήταν εκεί και η Βάσω Αλλαγιάνη της οποίας ο Σταύρος της αφιέρωσε το τραγούδι της «Βοτσαλάκι» σε μια εκπληκτική ερμηνεία του, από το δίσκο του «Ονειρεμένες Πολιτείες» του 1996.

Το Βοτσαλάκι - Σταύρος Λογαρίδης - Στίχοι Μουσική: Βάσω Αλλαγιάννη

Στην επικοινωνία που είχα με τον ντράμερ των Ακρίτας, Γιώργο Τσουπάκη - ήταν συντετριμμένος από την απώλεια του φίλου και παλιού του συνεργάτη - θυμήθηκε για λίγο τις μέρες εκείνες : «Έψαχναν ένα ντράμερ και πέρασα οντισιόν από τον Σταύρο και τον Άρη Τασούλη (πλήκτρα), συνιδρυτές των Ακρίτας και μόλις έπαιξα τύμπανα, αμέσως είπαν : Τελειώσαμε αυτός είναι…Δεν είμαι καλά ψυχολογικά να μιλήσω. Περάσαμε και εύκολα και δύσκολα μαζί με τον Σταύρο».



Η πραγμάτωση της τελευταίας του επιθυμίας να αφήσει την τελευταία του πνοή στην Ινδία δεν τελεσφόρησε. Δεν πρόλαβε. Ο πόνος δεν τον άφησε ήσυχο να κάνει αυτό που ήθελε. Ίσως ήταν η μόνη φορά…
*Την κηδεία ανέλαβε ο Οργανισμός Συλλογικής Διαχείρισης και Προστασίας Συγγενικών Δικαιωμάτων Τραγουδιστών «Ερατώ» που θα βγάλει σχετική ανακοίνωση για το πότε και που θα τελεστεί.

*Οι φωτογραφίες είναι από το προσωπικό αρχείο του Σταύρου Λογαρίδη

Πηγη www.ogdoo.gr

 

[maik900]

Σταύρος Λογαρίδης: Μια μεγάλη αδυναμία από τη χώρα μας και ένας μουσικός με τόση γλύκα, όσο και σκόνη!​

Γλύκα επειδή η φωνή του είναι πόρτα στην ψυχή του. Όταν συμβαίνει αυτό σε καλλιτέχνη, αγγίζει αμέσως, δεν μπορείς να το προσπεράσεις έτσι εύκολα.

Σκόνη, και είναι αποκλειστικά προσωπική μου αυτή η αίσθηση, επειδή κάτι δεν πήγε καλά και έτσι, το όνομα Σταύρος Λογαρίδης, δεν θα το ακούσεις στο ραδιόφωνο, δεν θα το πολυδιαβάσεις σε κείμενα και άρθρα και επίσης επειδή ο ίδιος , είναι άφαντος.

⚜️Πέρα από την ποιότητα της φωνής του, ο Σταύρος Λογαρίδης υπήρξε ένας εξαιρετικός συνθέτης, τόσο της μουσικής που επικρατούσε τη δεκαετία του 70 ( prog rock ) όσο και μουσικής soundtrack . Παράδειγμα η μουσική επένδυση στη Φόνισσα σε σκηνοθεσία Κώστα Φέρρη , όπου εκείνη την εποχή ( 1974) ο Λογαρίδης ήταν μόλις 21 ετών. Εκεί δημιούργησε ένα άνευ προηγουμένου ηχητικό τοπίο για μία τόσο απαιτητική ταινία.

Ο ίδιος ο Κώστας Φέρρης αναφέρει: «Τότε θυμάμαι κατηγορήθηκα επειδή λέει έκανα ταινία τη “Φόνισσα” του Παπαδιαμάντη με pop μουσική. Έτσι είχε γράψει ο Μπακογιαννόπουλος στην Καθημερινή. Που την είδε την pop ο άνθρωπος; Μόνο αυτός ξέρει. Παραλίγο ήταν να πάρει το Βραβείο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης»

Και τελικά ποιος πήρε το βραβείο? «Κανένας. Κι έγινε χαμός. Προτάθηκε ο Λογαρίδης, κι ο μακαρίτης ο Μάνος Λοΐζος που ήταν στην επιτροπή είπε ότι θυμίζει Pink Floyd κι άφησε να εννοηθεί πως η μουσική ήταν κλεμμένη από τους Pink Floyd. Ότι έμοιαζε λιγάκι σαν ήχος Pink Floyd ήτανε Pink Floyd. Πάντως έγινε χαμός στη Θεσσαλονίκη. Όταν είπαν ότι δεν δίνουν Βραβείο Μουσικής άρχισαν όλοι στην αίθουσα να φωνάζουν: “ντροπή Λοΐζο, ντροπή Λοΐζο”».*

Δικό μου σχόλιο εδώ: δεν έχω δει την ταινία, αλλά φαντάζεστε έναν τέτοιο ήχο με εικόνα...τη φόνισσα του Παπαδιαμάντη? Μου σηκώνεται η τρίχα μόνο που το σκέφτομαι. Και μάλιστα, την εποχή εκείνη στον ελληνικό κινηματογράφο!

⚜️Μία άτυχη στιγμή για τον Λογαρίδη ήταν αυτή. Αλλά δεν ήταν και η μόνη. Το 1975 ο Λογαρίδης συνέθεσε τη μουσική για την τηλεοπτική σειρά Μενεξεδένια Πολιτεία ( μυθιστόρημα του Άγγεκου Τερζάκη ) σε σκηνοθεσία πάλι του Κώστα Φέρρη. Το ομότιτλο κομμάτι του Λογαρίδη, φέρει πολλές ομοιότητες με το ορχηστρικό σάουντρακ του Βαγγέλη Παπαθανασίου Chariots Of Fire για την ομότιτλη ταινία, το οποίο εκείνος συνέθεσε το 1981. Ο Λογαρίδης τράβηξε τον Παπαθανασίου στα δικαστήρια για κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας. Η δίκη έγινε στην Αγγλία. Και ο Λογαρίδης την έχασε.

Μιλάμε για απώλεια πολλών εκατομμυρίων για τον Λογαρίδη. Να σκεφτεί κανείς πως το Chariots of Fire, έφτασε στην πρώτη θέση στις Ηνωμένες Πολιτείες, γκρεμίζοντας την Joan Jett από την κορυφή με το I Love Rock n Roll και πως μέχρι σήμερα έχει πουλήσει πάνω από 3.000.000 αντίτυπα.

Εδώ να συμπληρώσω ότι ο Παπαθανασίου και ο Λογαρίδης υπήρξαν φίλοι και πολλές φορές ο ένας έπαιζε τη μουσική του στον άλλο κάτι που δείχνει πως εύκολα ο ένας επηρέαζε τον άλλο. Πάμε παρακάτω...

⚜️Τον γνωρίσαμε από τους Poll. Το μοναδικό folk rock συγκρότημα των Κώστα Τουρνά, Ρόμπερτ Ουίλιαμς, Κώστα Παπαΐωάννου και Σταύρου Λογαρίδη. Ενδεικτικά αναφέρω τα τραγούδια που έγραψε ο Λογαρίδης: Ο Γέρος, Μια μέρα βροχερή, Ψάχνω να βρω τον φίλο μου, Σαν πέρναγε ο χειμώνας. Πέρα από τον στίχο και τη μουσική, η φωνή αυτού του "αγγέλου" σε λυγίζει.

⚜️Ο δίσκος που κυκλοφόρησε με το όνομα "Ακρίτας" (1973) είναι ένας από τους σημαντικότερους παγκοσμίως prog rock δίσκους, συλλεκτικός και απλά α ρι στου ργη μα τι κος. Ο Λογαρίδης τότε ήταν 20 χρονών.

⚜️Αφορμή όμως για να ξεκινήσω να γράφω αυτό το ποστ, είναι ο δίσκος που κυκλοφόρησε το 1978 με τίτλο "Σταύρος Λογαρίδης". Σε παραγωγή Γιάννη Πετρίδη (του γνωστού ραδιοφωνικού παραγωγού). Με ελληνικούς και αγγλικούς στίχους. Και αυτός ψιλοδυσεύρετος αν κρίνω από την τιμή που πωλείται στα δισκάδικα αλλά και ιντερνετικά. Από το άλμπουμ σας βάζω πρώτο το αγαπημένο μου Close The Door.

Οι δουλειές του Λογαρίδη είναι πολλές. Μην κουράζω, ήδη το κείμενο ξέφυγε.

Πηγη https://apotis4stis5.com

 

[esel]

απ τους σπουδαιοτερους μουσικούς που περασαν απ αυτη την χώρα