Ξάπλες και λοιπά στραβά...

[Λαμπης]

Ένα και καλό που ακόμα με ταλαιπωρεί μια που είμαι αυτή τη στιγμή στο στάδιο της ανάρρωσης από το χειρουργείο αφαίρεσης οστεοσύνθεσης που πήγε να προκαλέσει μόλυνση. Εκτιμώ πως βιάστηκε ο γιατρός να μου βγάλει τα ράμματα με αποτέλεσμα να μην κλείσει η πληγή και οδήγησε σε νέο χειρουργείο και προσπάθεια κλεισίματος του τραύματος με βλαστοκύτταρα...

Κυριακή 12 Μάιου 2019, 2η μέρα του 22oυ 36ωρο (και 8ου προσωπικού)
Από τη προηγούμενη μέρα το έχω πάρει απόφαση πως πλέον το 36ωρο δεν με ευχαριστεί. Ναι τα παιδιά κάνουν μια άρτια διοργάνωση αλλά η συνεχής πίεση που τρώνε από τους "γρήγορους" (αυτούς που βγάζουν ή κρύβουν πινακίδα και πηγαίνουν με όσα όπου βρουν ευθεία και όχι μόνο) για πιο "ζόρικα" 36ωρα έχει οδηγήσει τους περισσότερους από εμάς να κάνουμε ένα τμήμα της διαδρομής νύχτα -με κάποια τμήματα χωμάτινα- πηγαίνοντας παράλληλα με γκρεμό. Αδρεναλίνη ναι, ευχαρίστηση όχι. Και όταν κάτι πλέον δεν το ευχαριστιέμαι το κόβω..

Η μέρα ξεκινάει με την απόφαση του ενός από τους 4 που είμαστε παρέα για επιστροφή στη Κοζάνη. Δυστυχώς δεν μας άκουσε όταν του λέγαμε ότι το 36ωρο είναι "λαστιχοφάγο", όντας πρωτάρης, και σε συνδυασμό με το τεράστιο βάρος του BMW 1600GTL έχει σχεδόν εξαφανιστεί η χάραξη στον πίσω τροχό. Είναι και ο καιρός που κάνει λόγο για βροχές παντού στην Ελλάδα από το απόγευμα οπότε όλοι τον προτρέπουμε να επιστρέψει για το δικό του καλό όπως και κάνει.

Μέχρι το μεσημέρι η μέρα πηγαίνει βασανιστικά... Η διαδρομή ψιλοαδιάφορη με στάσεις για ανεφοδιασμό και ενυδάτωση και τις "αναγκαστικές" φωτογραφίες του 36ωρου. Έχει αρχίσει και η ζέστη και δεν βοηθάει. Πλέον είμαστε 3 μηχανές παρέα. Μπροστά ένα R1200GS Adv. με servo, 2ο ένα R1200GS LC Adv. και τελευταίος εγώ με το Tiger 800 Abs, σχηματισμός μου τηρούμε απαρέγκλιτα. Μόλις έχουμε ολοκληρώσει έναν ανεφοδιασμό και βρισκόμαστε στην ενωτική οδό Τσακώνας - Κυπαρισσίας με τη διαδρομή μας να λέει πως θα περάσουμε έξω από Καλαμάτα.

Στην φαρδιά αυτή ευθεία με 1,5 λωρίδα ανά κατεύθυνση και διπλή γραμμή(...) έχουμε μπροστά μας λεωφορείο του ΚΤΕΛ. Οι 2 πρώτοι το προσπερνάν και εγώ περιμένω να μην έχω από απέναντι αυτοκίνητο που να κινείται κοντά στις γραμμές (μια που και από απέναντι κάνουν προσπεράσεις) και λίγες εκατοντάδες μέτρα μετά κάνω κι εγώ προσπέραση στο λεωφορείο. Με το που μπαίνω μπροστά του και πλησιάζω τους φίλους μου ξαφνικά (στα δικά μου μάτια) μπλοκάρουν και οι 2 φρένα. Τι είχε συμβεί... Στο σημείο αυτό έχουν αποφασίσει σε παρακείμενο βενζινάδικο να κάνουν ένα από τα παιχνίδια της διοργάνωσης και τα παιδιά το είδαν τελευταία στιγμή. Εγώ πάλι δεν το είδα καθόλου, μια που ήμουν στη διαδικασία της προσπέρασης.

Η θέση μου πάνω στο δρόμο είναι λάθος μια που είμαι πίσω και αριστερά από τον 2ο και όχι στην άλλη άκρη της λωρίδας κυκλοφορίας μας. Τα φρένα μου λοιπόν είναι και πιο αργά πατημένα και με ποιο πολλά χιλιόμετρα στο ταχύμετρο. Το αποτέλεσμα; Χτυπάω πίσω και αριστερά το R1200GS LC και φεύγουμε και οι 2 δεξιά με κατεύθυνση προς το πάρκινγκ/έξοδο από το βενζινάδικο.... Κανένας μας δεν έχει πέσει από τη μηχανή αλλά ενώ το BMW σταματάει κάπου εγώ έχω ακόμα χιλιόμετρα... Βλέπω μπροστά μου ένα πέτρινο τοιχίο και αριστερά του 2 ρόδες τρακτέρ που έχουν ένα μικρό κενό ανάμεσα τους. Μετά έχει χωράφι με ελιές αλλά είναι εμφανές πως έχει υψομετρική διαφορά με το πάρκινγκ. Φρεναριστός η μόνη συνειδητή επιλογή που κάνω είναι να προσπαθήσω να μην πέσω πάνω στο σταθερό εμπόδιο-τοιχίο αλλά να προσπαθήσω να περάσω ανάμεσα από τις ρόδες του τρακτέρ και να πέσω με άλμα στο χωράφι. Νομίζω ότι τα καταφέρνω αν και ίσως να χτύπησα με το δεξί μου πόδι τη μία ρόδα ... Νοιώθω να ίπταμαι και να σκάω με τη μηχανή στο χωράφι όπου και έρχεται η νέα πτήση πάνω από το Tiger και να σκάω κάποια μέτρα παρακάτω με την αριστερή πλευρά του σώματος μου και να σέρνομαι για λίγο. Σταματάω κάποια στιγμή χωρίς να έχω χτυπήσει πουθενά με δέντρο ή οτιδήποτε άλλο σταθερό αντικείμενο.

View attachment 23571

Το μόνο που νιώθω είναι πόνος. Αμέσως έρχονται τα παιδιά της διοργάνωσης που ήταν εκεί για το "παιχνίδι", η παρέα μου και άλλοι σύντροχοι που ήταν σταματημένοι στο σημείο. Ένα παλικάρι ξέρει από πρώτες βοήθειες (νοσηλευτής;) και κατευθύνει τους υπολοίπους. Δεν έχω χτυπήσει στο κεφάλι αλλά δε μου βγάζουν το κράνος. Τα άκρα μου τα κινώ κανονικά. Σε λίγο έρχεται το ασθενοφόρο και με μεταφέρουν στο νοσοκομείο της Καλαμάτας.

Εκεί για πρώτη φορά μετά από καιρό έρχομαι αντιμέτωπος με το ΕΣΥ. Και οι εντυπώσεις που αποκομίζω είναι χείριστες... Η γιατρός που είναι εμφανώς κουρασμένη στα Επείγοντα δίνει μισές οδηγίες στους υπολοίπους τους λέω που πονάω αλλά μετά τις ακτινογραφίες μου λένε ότι έχω κάταγμα σφυρού στο αριστερό πόδι το οποίο έτσι όπως είναι μπορεί να διορθωθεί μόνο με νάρθηκα και χωρίς χειρουργείο σε 1 μήνα. Το δεξί πόδι που δεν μπορώ να το πατήσω δεν τους απασχολεί ούτε να το δουν μια που η ακτινογραφία δεν δείχνει σπάσιμο. Δεν μου βγάζουν καν τη κάλτσα (βαρύ διάστρεμμα έκανα μήνες να το πατήσω) και με στέλνουν να φύγω.

(Οι μπότες μου μετά το ατύχημα...και όμως έσπασα το αριστερό πόδι)

View attachment 23572View attachment 23573

Σε όλο αυτό έχω μαζί τα παιδιά της λέσχης και τους φίλους μου η οποίοι περιμένουν μέχρι να έρθει ο αδερφός μου και η νύφη μου από την Αθήνα για να με πάρουν σπίτι τους και την επόμενη να με ανεβάσουν οδικός Κοζάνη. Στις 2 βδομάδες πάνω πάω για ακτινογραφίες για να δούμε αν το κόκκαλο έχει δέσει. Ο ορθοπεδικός που τις βλέπει μου λέει πως το κόκκαλο έχει μετατόπιση και πως δε το είδαν κ.λ.π Ένας μήνας χαμένος λοιπόν και απαραίτητο το χειρουργείο για να επανέλθει. Ψυχολογία σκατά μια που ακόμα και τότε δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω ούτε το 1 πόδι (σηκωτός και καροτσάκι). Χειρουργείο στο Νοσοκομείο της Πτολ/δας στις 28/5/2019 όπου μπαίνουν λάμα και 5 βίδες. Η διαδικασία της αποκατάστασης είναι απελπιστικά αργή με το πόδι να είναι πρησμένο για μήνες...

View attachment 23570

Fast Forward Σεπτέμβριος 2020... Το κόκκαλο έχει δέσει εδώ και μήνες αλλά πέρα από τις όποιες ενοχλήσεις το σημείο εφαρμογής της οστεοσύνθεσης είναι τέτοιο που πιάνεις τα κεφάλια των βιδών με το χέρι. Οτιδήποτε πέρα από χαμηλό παπούτσι ενοχλεί... Μποτάκια - μπότες ούτε λόγος. Οπότε κρίνεται αναγκαστική δεύτερη επέμβαση για να αφαιρεθούν τα υλικά. Η επέμβαση γίνεται από τον ίδιο γιατρό στις 3/9/2020.. Όλα βαίνουν καλώς και όταν πάω στις 3 βδομάδες για αφαίρεση των ραμμάτων (συνδετήρες) ο γιατρός μου λέει πως "είναι λίγο οριακά τα πράγματα αλλά θα τα αφαιρέσω". Κατά την αφαίρεση πονάω περισσότερο από ότι μετά από τα χειρουργεία... Στη διάρκεια της 4ης εβδομάδας και ενώ το τραύμα έδειχνε να κλείνει (πήγα και παράγγειλα το Vstrom μέσα σε εκείνη τη βδομάδα) αρχίζει να βγάζει υγρά... Νοσοκομείο Κοζάνης και από εκεί με αποτρέπουν να με δει γιατρός μια που είχαν μόνο εκπαιδευόμενους. Οπότε τηλέφωνο στο γιατρό και επιστροφή Πτολ/δα. Εκεί το βλέπει και μου λέει "μπορεί να μολύνθηκε" οπότε εξετάσεις, καθαρισμός και γλιτώνω (?) τα χειρότερα μια που δεν βρέθηκε μικρόβιο. Χειρουργείο για καθαρισμό και βλαστοκύτταρα (με αφαίρεση μυελού από το ίδιο πόδι) και από τότε είμαι μέχρι σήμερα με αναρρωτική με το πόδι να είναι μόνιμα δεμένο με αλλαγές κάθε βδομάδα στο νοσοκομείο και επιτέλους ξεπρήζεται αυτή τη βδομάδα που διανύουμε.

Την ερχόμενη Δευτέρα 7/12/20 ευελπιστώ ότι θα με δει για τελευταία φορά ο γιατρός και θα μου αφήσει ανοιχτή τη πληγή για να κλείσει τελείως (τώρα είναι σε ποσοστό 60% θα έλεγα).

(Την επισκευή της μηχανής της έκρινα ασύμφορη και αμφιβόλου αποτελέσματος...)
View attachment 23574View attachment 23575View attachment 23576View attachment 23577View attachment 23578View attachment 23579

Koυραγιο βρε φιλε, ταλαιπωρηθηκες πολύ, αλλά νομίζω το γάιδαρο τον έφαγες., στην ουρά είσαι. . Αφού τα κόκαλα είναι οκ.. Ε θα κλεισει και η πληγή που θα πάει, λίγο χρόνο θέλει ακομα

 

[panGS]

Εγώ παίδες δεν είχα ποτέ πτώση με χλμ.. Μόνο χαζοπτωσεις.
Η πιο πλάκα ήταν που ήμουν με γυναίκα διακοπές στην Πάρο.. Και κάποια στιγμή λέει... Κατουριεμαι...

Βλέπω ένα άνοιγμα και όπως ξακριζω.. Είχε χαλίκι.. Μπλοκάρει το μπροστινό, πάρε μας κατω. Αχαχα. Και όπως σκυβω να σηκωσω τη μηχανη μου σκάει κλοτσιά στον κόλο... Και λέει.. Άστοδιαλο μλκα

Χαχαχα

Στάλθηκε από το Redmi Note 8 Pro μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

 

[Σάββας]

Βασίλη υπομονή σύντροχε.:(
Σε νιώθω. 3 χρόνια για να συνέλθω.

 

[Σάββας]

Σάββα πρέπει να έχω κάνει καταπάτηση του οικοπέδου σου αλλά δεν μπορούσα να αντισταθώ στη θέα που έχει από εκεί και σταμάτησα για τις απαραίτητες φώτο!!!! View attachment 23569

Επ έλα δω Αποστόλη και μετά την λήξη του lock down θα πλερώσεις διόδια υπό τύπου καφέ σε μοτοβόλτα τουλάχιστον 500 χλμ.

 

[dodos]

Επ έλα δω Αποστόλη και μετά την λήξη του lock down θα πλερώσεις διόδια υπό τύπου καφέ σε μοτοβόλτα τουλάχιστον 500 χλμ.

Τέτοιους "φόρους" χαίρομαι να τους πληρώνω !!!! Μίνιμουμ 500 χλμ!!!

 

[Red Shogun]

Μέχρι στιγμής 3 στραβές είχα στον δρόμο...

1) Περίπου 3μιση χρόνια πριν, Αύγουστος βράδυ και ξέσπασε μπόρα. Έξω αέρας και δυνατή βροχή στο τέρμα. Ήτανε να πάω για τσιγάρα και μετά απο ένα φιλικό σπίτι να καθήσουμε με κάτι φίλους. Με τα πόδια 10-15 λεπτά υπόθεση όλο αυτό...με το μηχανάκι κάνα 7λεπτο το πολύ. Αλλά επέλεξα να πάω με το μηχανάκι. Keep in mind, οτι την επόμενη μέρα θα το έστελνα για αλλαγή στα λάστιχα τότε. Ξεκινάω εγω μπροστά μου στα 10μ περίπου ένα αυτοκίνητο. Απο τον αέρα ένας κάδος βγήκε στον δρόμο και το αμάξι μπροστά πάτησε φρένο, σταμάτησε εντελώς.

Ακινητοποιείται εντελώς το αμάξι και εγω πατάω φρενάρισμα πανικού απο αντίδραση. Το μηχανάκι πατινάζ στον δρόμο, αντίθετο ρεύμα να περνάνε αυτοκίνητα άρα δεν έπαιζε ελιγμός και να πατάω κόρνα μπας και η γυναίκα μπροστά να ξεκινήσει έστω μπας και δεν στουκάρουμε. Ε τελικά στούκαρα και έπεσα κάτω. Το κεφάλι κοπάνησε με την άκρη στο πεζοδρόμιο και αν δεν φορούσα κράνος δεν θέλω να ξέρω τι θα γινόταν. Απο πίσω ήτανε 2 παλικάρια με ένα σκούτερ κατέβηκαν με βοήθησαν να σηκωθώ πήγανε το μηχανάκι στην άκρη, να ναι καλά τα παιδιά...η βλαμμένη που οδηγούσε το αμάξι ούτε που σκέφτηκε να κατέβει να δει αν είμαι καλά.


2) Δούλευα ντελίβερι σε φούρνο και έπεσα πάνω σε μέρα περίπτωση. Ο άλλος δεν μπορούσε να έρθει εκείνη την μέρα για κάποιο λόγο και έμεινα μόνος εγω. Πάλευα να φεύγω με εμπορεύματα για άλλα μαγαζιά (εστιατόρια κλπ) και παράλληλα παραγγελίες efood. Να φεύγω φορτωμένος με μια 2 κουτιά ψωμιά για μαγαζιά και άλλες 4 παραγγελίες efood, και όταν γυρνάω πίσω να έχει άλλα τόσα.

Ε δεν είμαι και τέρας ψυχραιμίας και έτσι όπως μπήκα στο στενό που αφήνουμε τα μηχανάκια το γκάζωσα πάνω στα νεύρα και την βιασύνη της δουλειάς. Τελευταία στιγμή πατάω φρένο για να σταματήσω κοκαλώνει το μπροστά και σαβουριάζομαι. Κατά κάποιο τρόπο δεν έπαθα απολύτως τίποτα ούτε το μηχανάκι έπαθε κάτι. Όταν είδαμε αργότερα το βίντεο απο την κάμερα ασφαλείας πίσω ήτανε λίγο γελοία η σαβούρα μου εν τέλει.


3) Στην δουλειά πάλι Φεβρούαριος 2020, είμαι μετά απο 3 μέρες σερί 15ωρα (1 μεσημέρι με 5 ξημερώματα) ε απο κάποιο σημείο και μετά ο εγκέφαλος αρχίζει να καίει φλάτζες απο την κούραση. Πάτησα λάδια στον δρόμο χωρίς να τα προσέξω και σαβουριάστηκα. Ε μετά απο αυτό και έναν αυτιστικό μονόλογο απο το αφεντικό, το παράτησα και δεν ασχολήθηκα ξανά με αυτό το επάγγελμα.


Απο τις 3 σαβούρες οι 2 έγιναν στην δουλειά. Εξτρά συμπέρασμα στο οτι το ντελίβερι δεν μου έκανε καλό γενικά.


Τώρα απο παραλίγο στραβές φέτος καλοκαίρι. Είμαι με φίλη βόλτα και πηγαίνουμε προς Γλαφυρά. Σε μια στροφή, δεν είδα οτι είχε λίγο χώμα στον δρόμο (δεν φαινότανε σχεδόν καθόλου κιόλας) και γλίστρησε ελάχιστα το πίσω μέρος. Ευτυχώς το μηχανάκι δεν έφυγε εκτός πορίας ή το οτιδήποτε έμεινε σταθερό. Η παλμοί όμως έφτασαν τους 10.000 ανα λεπτό κόφτη....

Να μαστε καλά να μην πέφτουμε...τα σίδερα και τα πλάστικα φτιάχνονται εμείς λίγο δύσκολο...

 

[stelios62]

Για μενα τα 36ωρα των φιλτατων Γκουτζεων ειναι κινδυνος θανατος ετσι οπως στηνονται και ειδικα η νυχτερινη οδηγηση .... το ανεφερα στον Προεδρο και η απαντηση του ηταν ..."δεν εχει σκοτωθει κανεις" ...fghg..... φυσικα δεν ξαναπατησα....!

 

[Σάββας]

Για μενα τα 36ωρα των φιλτατων Γκουτζεων ειναι κινδυνος θανατος ετσι οπως στηνονται και ειδικα η νυχτερινη οδηγηση .... το ανεφερα στον Προεδρο και η απαντηση του ηταν ..."δεν εχει σκοτωθει κανεις" ...fghg..... φυσικα δεν ξαναπατησα....!

View attachment 23619

Συμφωνώ απολύτως.
Γι' αυτό ούτε έχω πάει ούτε πρόκειται να πάω.
Καλό θάναι να γίνει ειδικό θέμα για το 36ωρο να γράψετε τις εμπειρίες σας όσοι συμμετείχατε και να το συζητήσουμε.

 

[Red Shogun]

Τι είναι αυτό το 36ωρο ρε παιδιά; Δηλαδή κάνεις τον γύρο μιας πίστας για 36 ώρες non stop? Είναι δυνατόν αυτό;

 

[shadowhunter]

Τι είναι αυτό το 36ωρο ρε παιδιά; Δηλαδή κάνεις τον γύρο μιας πίστας για 36 ώρες non stop? Είναι δυνατόν αυτό;

Kαμία σχέση... Aν έχεις όρεξη και χρόνο διάβασε την εισαγωγή εδώ http://forum.motoguzziclub.gr/index.php?topic=638.0
Τα υπόλοιπα στο ίδιο forum.

 

[StepaS]

Ένα και καλό που ακόμα με ταλαιπωρεί μια που είμαι αυτή τη στιγμή στο στάδιο της ανάρρωσης από το χειρουργείο αφαίρεσης οστεοσύνθεσης που πήγε να προκαλέσει μόλυνση. Εκτιμώ πως βιάστηκε ο γιατρός να μου βγάλει τα ράμματα με αποτέλεσμα να μην κλείσει η πληγή και οδήγησε σε νέο χειρουργείο και προσπάθεια κλεισίματος του τραύματος με βλαστοκύτταρα...

Κυριακή 12 Μάιου 2019, 2η μέρα του 22oυ 36ωρο (και 8ου προσωπικού)
Από τη προηγούμενη μέρα το έχω πάρει απόφαση πως πλέον το 36ωρο δεν με ευχαριστεί. Ναι τα παιδιά κάνουν μια άρτια διοργάνωση αλλά η συνεχής πίεση που τρώνε από τους "γρήγορους" (αυτούς που βγάζουν ή κρύβουν πινακίδα και πηγαίνουν με όσα όπου βρουν ευθεία και όχι μόνο) για πιο "ζόρικα" 36ωρα έχει οδηγήσει τους περισσότερους από εμάς να κάνουμε το Σάββατο βράδυ ένα τμήμα της διαδρομής νύχτα -με κάποια τμήματα χωμάτινα- πηγαίνοντας παράλληλα με γκρεμό. Αδρεναλίνη ναι, ευχαρίστηση όχι. Και όταν κάτι πλέον δεν το ευχαριστιέμαι το κόβω..

Η μέρα ξεκινάει με την απόφαση του ενός από τους 4 που είμαστε παρέα για επιστροφή στη Κοζάνη. Δυστυχώς δεν μας άκουσε όταν του λέγαμε ότι το 36ωρο είναι "λαστιχοφάγο", όντας πρωτάρης, και σε συνδυασμό με το τεράστιο βάρος του BMW 1600GTL έχει σχεδόν εξαφανιστεί η χάραξη στον πίσω τροχό. Είναι και ο καιρός που κάνει λόγο για βροχές παντού στην Ελλάδα από το απόγευμα οπότε όλοι τον προτρέπουμε να επιστρέψει για το δικό του καλό, όπως και κάνει.

Μέχρι το μεσημέρι η μέρα πηγαίνει βασανιστικά... Η διαδρομή ψιλοαδιάφορη με στάσεις για ανεφοδιασμό και ενυδάτωση καθώς και τις "αναγκαστικές" φωτογραφίες του 36ωρου. Έχει αρχίσει και η ζέστη και δεν βοηθάει. Πλέον είμαστε 3 μηχανές παρέα. Μπροστά ένα R1200GS Adv. με servo, 2ο ένα R1200GS LC Adv. και τελευταίος εγώ με το Tiger 800 Abs, σχηματισμός μου τηρούμε απαρέγκλιτα. Μόλις έχουμε ολοκληρώσει έναν ανεφοδιασμό και βρισκόμαστε στην ενωτική οδό Τσακώνας - Κυπαρισσίας με τη διαδρομή μας να λέει πως θα περάσουμε έξω από Καλαμάτα.

Στην φαρδιά αυτή ευθεία -με 1,5 λωρίδα ανά κατεύθυνση και διπλή γραμμή(...)- έχουμε μπροστά μας λεωφορείο του ΚΤΕΛ. Οι 2 πρώτοι το προσπερνάν και εγώ περιμένω να μην έχω από απέναντι αυτοκίνητο που να κινείται κοντά στις γραμμές (μια που και από απέναντι κάνουν προσπεράσεις) και λίγες εκατοντάδες μέτρα μετά κάνω κι εγώ προσπέραση στο λεωφορείο. Με το που μπαίνω μπροστά του και πλησιάζω τους φίλους μου ξαφνικά (στα δικά μου μάτια) μπλοκάρουν και οι 2 φρένα. Τι είχε συμβεί... Στο σημείο αυτό έχουν αποφασίσει σε παρακείμενο βενζινάδικο να κάνουν ένα από τα παιχνίδια της διοργάνωσης και τα παιδιά το είδαν τελευταία στιγμή. Εγώ πάλι δεν το είδα καθόλου, μια που ήμουν στη διαδικασία της προσπέρασης.

Η θέση μου πάνω στο δρόμο είναι λάθος μια που είμαι πίσω και αριστερά από τον 2ο και όχι στην άλλη άκρη της λωρίδας κυκλοφορίας μας. Τα φρένα μου λοιπόν είναι και πιο αργά πατημένα και με πιο πολλά χιλιόμετρα στο ταχύμετρο. Το αποτέλεσμα; Χτυπάω πίσω και αριστερά το R1200GS LC και φεύγουμε και οι 2 δεξιά με κατεύθυνση προς το πάρκινγκ/έξοδο από το βενζινάδικο.... Κανένας μας δεν έχει πέσει από τη μηχανή αλλά ενώ το BMW σταματάει κάπου εγώ έχω ακόμα χιλιόμετρα... Βλέπω μπροστά μου ένα πέτρινο τοιχίο και αριστερά του 2 ρόδες τρακτέρ που έχουν ένα μικρό κενό ανάμεσα τους. Μετά έχει χωράφι με ελιές αλλά είναι εμφανές πως έχει υψομετρική διαφορά με το πάρκινγκ (1,5 με 2 μέτρα μου είπαν μετά). Φρεναριστός η μόνη συνειδητή επιλογή που κάνω είναι να μην πέσω πάνω στο σταθερό εμπόδιο-τοιχίο αλλά να προσπαθήσω να περάσω ανάμεσα από τις ρόδες του τρακτέρ και να πέσω με άλμα στο χωράφι. Νομίζω ότι τα καταφέρνω αν και ίσως να χτύπησα με το δεξί μου πόδι τη μία ρόδα ... Νοιώθω να ίπταμαι και να σκάω με τη μηχανή στο χωράφι όπου και έρχεται η νέα πτήση πάνω από το Tiger και σκάω κάποια μέτρα παρακάτω με την αριστερή πλευρά του σώματος μου και να σέρνομαι για λίγο. Σταματάω κάποια στιγμή χωρίς να έχω χτυπήσει πουθενά με δέντρο ή οτιδήποτε άλλο σταθερό αντικείμενο.

(το σημείο της εξόδου)

View attachment 23571

Το μόνο που νιώθω είναι πόνος. Αμέσως έρχονται τα παιδιά της διοργάνωσης που ήταν εκεί για το "παιχνίδι", η παρέα μου και άλλοι σύντροχοι που ήταν σταματημένοι στο σημείο. Ένα παλικάρι ξέρει από πρώτες βοήθειες (νοσηλευτής ? ) και κατευθύνει τους υπολοίπους. Δεν έχω χτυπήσει στο κεφάλι αλλά δε μου βγάζουν το κράνος. Τα άκρα μου τα κινώ κανονικά. Σε λίγο έρχεται το ασθενοφόρο και με μεταφέρουν στο νοσοκομείο της Καλαμάτας.

Εκεί για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό έρχομαι αντιμέτωπος με το ΕΣΥ. Και οι εντυπώσεις που αποκομίζω είναι χείριστες... Η γιατρός που είναι εμφανώς κουρασμένη στα Επείγοντα δίνει μισές οδηγίες στους υπολοίπους, τους λέω που πονάω αλλά μετά τις ακτινογραφίες μου λένε ότι έχω κάταγμα έξω σφυρού στο αριστερό πόδι το οποίο έτσι όπως είναι μπορεί να διορθωθεί μόνο με νάρθηκα και χωρίς χειρουργείο σε 1 μήνα. Το δεξί πόδι που δεν μπορώ να το πατήσω δεν τους απασχολεί ούτε να το δουν μια που η ακτινογραφία δεν δείχνει σπάσιμο. Δεν μου βγάζουν καν τη κάλτσα (βαρύ διάστρεμμα έκανα μήνες να το πατήσω) και με στέλνουν να φύγω (φύγε κακό απ' τα μάτια μας).

(Οι μπότες μου μετά το ατύχημα... και όμως έσπασα το αριστερό πόδι)

View attachment 23572View attachment 23573

Σε όλο αυτό έχω μαζί τα παιδιά της λέσχης και τους φίλους μου οι οποίοι περιμένουν μέχρι να έρθει ο αδερφός μου και η νύφη μου από την Αθήνα για να με πάρουν σπίτι τους και την επόμενη να με ανεβάσουν οδικός Κοζάνη. Στις 2 βδομάδες πάω για νέες ακτινογραφίες ώστε να δούμε αν το κόκκαλο έχει δέσει. Ο -ιδιώτης- ορθοπεδικός που τις βλέπει μου λέει πως το κόκκαλο έχει μετατόπιση, γιατί δε το είδαν, τι ακτινογραφίες σου έβγαλαν κ.λ.π. Δεύτερη γνώμη από διευθυντή ορθοπεδικής, τα ίδια. Ένας μήνας χαμένος λοιπόν και απαραίτητο το χειρουργείο για να επανέλθει. Ψυχολογία σκατά μια που ακόμα και τότε δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω ούτε το 1 πόδι (σηκωτός και καροτσάκι). Χειρουργείο στο Νοσοκομείο της Πτολ/δας στις 28/5/2019 όπου μπαίνουν λάμα και 5 βίδες. Η διαδικασία της αποκατάστασης είναι απελπιστικά αργή με το πόδι να είναι πρησμένο για μήνες...

View attachment 23570

Fast Forward Σεπτέμβριος 2020... Το κόκκαλο έχει δέσει εδώ και μήνες αλλά πέρα από τις όποιες ενοχλήσεις, το σημείο εφαρμογής της οστεοσύνθεσης είναι τέτοιο που πιάνεις τα κεφάλια των βιδών με το χέρι (μόνο δέρμα ανάμεσα τους). Οτιδήποτε πέρα από χαμηλό παπούτσι με ενοχλεί... Μποτάκια - μπότες ούτε λόγος. Οπότε κρίνεται αναγκαστική δεύτερη επέμβαση για να αφαιρεθούν τα υλικά. Η επέμβαση γίνεται από τον ίδιο γιατρό στις 3/9/2020. Όλα βαίνουν καλώς και όταν πάω στις 3 βδομάδες για αφαίρεση των ραμμάτων (συνδετήρες) ο γιατρός μου λέει πως "είναι λίγο οριακά τα πράγματα όσον αφορά το κλείσιμο αλλά θα τα αφαιρέσω". Κατά την αφαίρεση πονάω περισσότερο από ότι μετά από τα χειρουργεία... Στη διάρκεια της 4ης εβδομάδας και ενώ το τραύμα έδειχνε να κλείνει (πήγα και παράγγειλα το Vstrom μέσα σε εκείνη τη βδομάδα) αρχίζει να βγάζει υγρά... Νοσοκομείο Κοζάνης και από εκεί με αποτρέπουν να με δει γιατρός μια που είχαν μόνο εκπαιδευόμενους, "καλύτερα να σε δει αυτός που σου έκανε το χειρουργείο", ενώ ένας νοσηλευτής μου δείχνει τις πληγές από τα 7 χειρουργεία που χρειάστηκε ο ίδιος στο πόδι του μετά από μόλυνση. Οπότε τηλέφωνο στο γιατρό και επιστροφή Πτολ/δα. Εκεί το βλέπει και μου λέει "μπορεί να μολύνθηκε" οπότε εξετάσεις, καθαρισμός και γλιτώνω (?) τα χειρότερα μια που δεν βρέθηκε μικρόβιο. Χειρουργείο λοιπόν για καθαρισμό και βλαστοκύτταρα (με αφαίρεση μυελού από το ίδιο πόδι) και από τότε είμαι μέχρι σήμερα με αναρρωτική με το πόδι να είναι μόνιμα δεμένο με αλλαγές κάθε βδομάδα στο νοσοκομείο, ενώ επιτέλους ξεπρήζεται αυτή τη βδομάδα που διανύουμε.

Την ερχόμενη Δευτέρα 7/12/20 ευελπιστώ ότι θα με δει για τελευταία φορά ο γιατρός και θα μου αφήσει ανοιχτή τη πληγή για να κλείσει τελείως (τώρα είναι σε ποσοστό 60% θα έλεγα).

(Την επισκευή της μηχανής την έκρινα ασύμφορη και αμφιβόλου αποτελέσματος...)
View attachment 23574View attachment 23575View attachment 23576View attachment 23577View attachment 23578View attachment 23579

Πωωω ρε φίλε!! Μου σφίχτηκε το στομάχι με τα όσα πέρασες. Ελπίζω να μείνουν όλα πίσω σαν μια κακή ανάμνηση και τίποτα παραπάνω.

Εάν τελικά δεν έκοβες για να μπεις στο βενζινάδικο θα το έσωζες πιστεύεις; ή δεν υπήρχε κανένα περιθώριο αντίδρασης πέρα από το να φρενάρεις όπως φρέναρες;;;

 

[panGS]

Ένα και καλό που ακόμα με ταλαιπωρεί μια που είμαι αυτή τη στιγμή στο στάδιο της ανάρρωσης από το χειρουργείο αφαίρεσης οστεοσύνθεσης που πήγε να προκαλέσει μόλυνση. Εκτιμώ πως βιάστηκε ο γιατρός να μου βγάλει τα ράμματα με αποτέλεσμα να μην κλείσει η πληγή και οδήγησε σε νέο χειρουργείο και προσπάθεια κλεισίματος του τραύματος με βλαστοκύτταρα...

Κυριακή 12 Μάιου 2019, 2η μέρα του 22oυ 36ωρο (και 8ου προσωπικού)
Από τη προηγούμενη μέρα το έχω πάρει απόφαση πως πλέον το 36ωρο δεν με ευχαριστεί. Ναι τα παιδιά κάνουν μια άρτια διοργάνωση αλλά η συνεχής πίεση που τρώνε από τους "γρήγορους" (αυτούς που βγάζουν ή κρύβουν πινακίδα και πηγαίνουν με όσα όπου βρουν ευθεία και όχι μόνο) για πιο "ζόρικα" 36ωρα έχει οδηγήσει τους περισσότερους από εμάς να κάνουμε το Σάββατο βράδυ ένα τμήμα της διαδρομής νύχτα -με κάποια τμήματα χωμάτινα- πηγαίνοντας παράλληλα με γκρεμό. Αδρεναλίνη ναι, ευχαρίστηση όχι. Και όταν κάτι πλέον δεν το ευχαριστιέμαι το κόβω..

Η μέρα ξεκινάει με την απόφαση του ενός από τους 4 που είμαστε παρέα για επιστροφή στη Κοζάνη. Δυστυχώς δεν μας άκουσε όταν του λέγαμε ότι το 36ωρο είναι "λαστιχοφάγο", όντας πρωτάρης, και σε συνδυασμό με το τεράστιο βάρος του BMW 1600GTL έχει σχεδόν εξαφανιστεί η χάραξη στον πίσω τροχό. Είναι και ο καιρός που κάνει λόγο για βροχές παντού στην Ελλάδα από το απόγευμα οπότε όλοι τον προτρέπουμε να επιστρέψει για το δικό του καλό, όπως και κάνει.

Μέχρι το μεσημέρι η μέρα πηγαίνει βασανιστικά... Η διαδρομή ψιλοαδιάφορη με στάσεις για ανεφοδιασμό και ενυδάτωση καθώς και τις "αναγκαστικές" φωτογραφίες του 36ωρου. Έχει αρχίσει και η ζέστη και δεν βοηθάει. Πλέον είμαστε 3 μηχανές παρέα. Μπροστά ένα R1200GS Adv. με servo, 2ο ένα R1200GS LC Adv. και τελευταίος εγώ με το Tiger 800 Abs, σχηματισμός μου τηρούμε απαρέγκλιτα. Μόλις έχουμε ολοκληρώσει έναν ανεφοδιασμό και βρισκόμαστε στην ενωτική οδό Τσακώνας - Κυπαρισσίας με τη διαδρομή μας να λέει πως θα περάσουμε έξω από Καλαμάτα.

Στην φαρδιά αυτή ευθεία -με 1,5 λωρίδα ανά κατεύθυνση και διπλή γραμμή(...)- έχουμε μπροστά μας λεωφορείο του ΚΤΕΛ. Οι 2 πρώτοι το προσπερνάν και εγώ περιμένω να μην έχω από απέναντι αυτοκίνητο που να κινείται κοντά στις γραμμές (μια που και από απέναντι κάνουν προσπεράσεις) και λίγες εκατοντάδες μέτρα μετά κάνω κι εγώ προσπέραση στο λεωφορείο. Με το που μπαίνω μπροστά του και πλησιάζω τους φίλους μου ξαφνικά (στα δικά μου μάτια) μπλοκάρουν και οι 2 φρένα. Τι είχε συμβεί... Στο σημείο αυτό έχουν αποφασίσει σε παρακείμενο βενζινάδικο να κάνουν ένα από τα παιχνίδια της διοργάνωσης και τα παιδιά το είδαν τελευταία στιγμή. Εγώ πάλι δεν το είδα καθόλου, μια που ήμουν στη διαδικασία της προσπέρασης.

Η θέση μου πάνω στο δρόμο είναι λάθος μια που είμαι πίσω και αριστερά από τον 2ο και όχι στην άλλη άκρη της λωρίδας κυκλοφορίας μας. Τα φρένα μου λοιπόν είναι και πιο αργά πατημένα και με πιο πολλά χιλιόμετρα στο ταχύμετρο. Το αποτέλεσμα; Χτυπάω πίσω και αριστερά το R1200GS LC και φεύγουμε και οι 2 δεξιά με κατεύθυνση προς το πάρκινγκ/έξοδο από το βενζινάδικο.... Κανένας μας δεν έχει πέσει από τη μηχανή αλλά ενώ το BMW σταματάει κάπου εγώ έχω ακόμα χιλιόμετρα... Βλέπω μπροστά μου ένα πέτρινο τοιχίο και αριστερά του 2 ρόδες τρακτέρ που έχουν ένα μικρό κενό ανάμεσα τους. Μετά έχει χωράφι με ελιές αλλά είναι εμφανές πως έχει υψομετρική διαφορά με το πάρκινγκ (1,5 με 2 μέτρα μου είπαν μετά). Φρεναριστός η μόνη συνειδητή επιλογή που κάνω είναι να μην πέσω πάνω στο σταθερό εμπόδιο-τοιχίο αλλά να προσπαθήσω να περάσω ανάμεσα από τις ρόδες του τρακτέρ και να πέσω με άλμα στο χωράφι. Νομίζω ότι τα καταφέρνω αν και ίσως να χτύπησα με το δεξί μου πόδι τη μία ρόδα ... Νοιώθω να ίπταμαι και να σκάω με τη μηχανή στο χωράφι όπου και έρχεται η νέα πτήση πάνω από το Tiger και σκάω κάποια μέτρα παρακάτω με την αριστερή πλευρά του σώματος μου και να σέρνομαι για λίγο. Σταματάω κάποια στιγμή χωρίς να έχω χτυπήσει πουθενά με δέντρο ή οτιδήποτε άλλο σταθερό αντικείμενο.

(το σημείο της εξόδου)

View attachment 23571

Το μόνο που νιώθω είναι πόνος. Αμέσως έρχονται τα παιδιά της διοργάνωσης που ήταν εκεί για το "παιχνίδι", η παρέα μου και άλλοι σύντροχοι που ήταν σταματημένοι στο σημείο. Ένα παλικάρι ξέρει από πρώτες βοήθειες (νοσηλευτής ? ) και κατευθύνει τους υπολοίπους. Δεν έχω χτυπήσει στο κεφάλι αλλά δε μου βγάζουν το κράνος. Τα άκρα μου τα κινώ κανονικά. Σε λίγο έρχεται το ασθενοφόρο και με μεταφέρουν στο νοσοκομείο της Καλαμάτας.

Εκεί για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό έρχομαι αντιμέτωπος με το ΕΣΥ. Και οι εντυπώσεις που αποκομίζω είναι χείριστες... Η γιατρός που είναι εμφανώς κουρασμένη στα Επείγοντα δίνει μισές οδηγίες στους υπολοίπους, τους λέω που πονάω αλλά μετά τις ακτινογραφίες μου λένε ότι έχω κάταγμα έξω σφυρού στο αριστερό πόδι το οποίο έτσι όπως είναι μπορεί να διορθωθεί μόνο με νάρθηκα και χωρίς χειρουργείο σε 1 μήνα. Το δεξί πόδι που δεν μπορώ να το πατήσω δεν τους απασχολεί ούτε να το δουν μια που η ακτινογραφία δεν δείχνει σπάσιμο. Δεν μου βγάζουν καν τη κάλτσα (βαρύ διάστρεμμα έκανα μήνες να το πατήσω) και με στέλνουν να φύγω (φύγε κακό απ' τα μάτια μας).

(Οι μπότες μου μετά το ατύχημα... και όμως έσπασα το αριστερό πόδι)

View attachment 23572View attachment 23573

Σε όλο αυτό έχω μαζί τα παιδιά της λέσχης και τους φίλους μου οι οποίοι περιμένουν μέχρι να έρθει ο αδερφός μου και η νύφη μου από την Αθήνα για να με πάρουν σπίτι τους και την επόμενη να με ανεβάσουν οδικός Κοζάνη. Στις 2 βδομάδες πάω για νέες ακτινογραφίες ώστε να δούμε αν το κόκκαλο έχει δέσει. Ο -ιδιώτης- ορθοπεδικός που τις βλέπει μου λέει πως το κόκκαλο έχει μετατόπιση, γιατί δε το είδαν, τι ακτινογραφίες σου έβγαλαν κ.λ.π. Δεύτερη γνώμη από διευθυντή ορθοπεδικής, τα ίδια. Ένας μήνας χαμένος λοιπόν και απαραίτητο το χειρουργείο για να επανέλθει. Ψυχολογία σκατά μια που ακόμα και τότε δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω ούτε το 1 πόδι (σηκωτός και καροτσάκι). Χειρουργείο στο Νοσοκομείο της Πτολ/δας στις 28/5/2019 όπου μπαίνουν λάμα και 5 βίδες. Η διαδικασία της αποκατάστασης είναι απελπιστικά αργή με το πόδι να είναι πρησμένο για μήνες...

View attachment 23570

Fast Forward Σεπτέμβριος 2020... Το κόκκαλο έχει δέσει εδώ και μήνες αλλά πέρα από τις όποιες ενοχλήσεις, το σημείο εφαρμογής της οστεοσύνθεσης είναι τέτοιο που πιάνεις τα κεφάλια των βιδών με το χέρι (μόνο δέρμα ανάμεσα τους). Οτιδήποτε πέρα από χαμηλό παπούτσι με ενοχλεί... Μποτάκια - μπότες ούτε λόγος. Οπότε κρίνεται αναγκαστική δεύτερη επέμβαση για να αφαιρεθούν τα υλικά. Η επέμβαση γίνεται από τον ίδιο γιατρό στις 3/9/2020. Όλα βαίνουν καλώς και όταν πάω στις 3 βδομάδες για αφαίρεση των ραμμάτων (συνδετήρες) ο γιατρός μου λέει πως "είναι λίγο οριακά τα πράγματα όσον αφορά το κλείσιμο αλλά θα τα αφαιρέσω". Κατά την αφαίρεση πονάω περισσότερο από ότι μετά από τα χειρουργεία... Στη διάρκεια της 4ης εβδομάδας και ενώ το τραύμα έδειχνε να κλείνει (πήγα και παράγγειλα το Vstrom μέσα σε εκείνη τη βδομάδα) αρχίζει να βγάζει υγρά... Νοσοκομείο Κοζάνης και από εκεί με αποτρέπουν να με δει γιατρός μια που είχαν μόνο εκπαιδευόμενους, "καλύτερα να σε δει αυτός που σου έκανε το χειρουργείο", ενώ ένας νοσηλευτής μου δείχνει τις πληγές από τα 7 χειρουργεία που χρειάστηκε ο ίδιος στο πόδι του μετά από μόλυνση. Οπότε τηλέφωνο στο γιατρό και επιστροφή Πτολ/δα. Εκεί το βλέπει και μου λέει "μπορεί να μολύνθηκε" οπότε εξετάσεις, καθαρισμός και γλιτώνω (?) τα χειρότερα μια που δεν βρέθηκε μικρόβιο. Χειρουργείο λοιπόν για καθαρισμό και βλαστοκύτταρα (με αφαίρεση μυελού από το ίδιο πόδι) και από τότε είμαι μέχρι σήμερα με αναρρωτική με το πόδι να είναι μόνιμα δεμένο με αλλαγές κάθε βδομάδα στο νοσοκομείο, ενώ επιτέλους ξεπρήζεται αυτή τη βδομάδα που διανύουμε.

Την ερχόμενη Δευτέρα 7/12/20 ευελπιστώ ότι θα με δει για τελευταία φορά ο γιατρός και θα μου αφήσει ανοιχτή τη πληγή για να κλείσει τελείως (τώρα είναι σε ποσοστό 60% θα έλεγα).

(Την επισκευή της μηχανής την έκρινα ασύμφορη και αμφιβόλου αποτελέσματος...)
View attachment 23574View attachment 23575View attachment 23576View attachment 23577View attachment 23578View attachment 23579

Σιδερένιος από εδώ και πέρα . Μακάρι να τα αφήσεις όλα αυτά πίσω .

Στάλθηκε από το Redmi Note 8 Pro μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

 

[Drake Ramore]

Για μενα τα 36ωρα των φιλτατων Γκουτζεων ειναι κινδυνος θανατος ετσι οπως στηνονται και ειδικα η νυχτερινη οδηγηση .... το ανεφερα στον Προεδρο και η απαντηση του ηταν ..."δεν εχει σκοτωθει κανεις" ...fghg..... φυσικα δεν ξαναπατησα....!

View attachment 23619

Από την πρώτη φορά που είδα φίλους σε διάφορα φόρουμ να πηγαίνουν στο 36ωρο και ρώτησα τι παίζει, κάτι δεν μου έκατσε.
Χρόνοι, έπαθλα, γόητρο ολοκλήρωσης του και ακόμη περισσότερο νίκης....
Σκοτωμός για να προλάβεις μια θέση συμμετοχής πριν κλείσουν...

Πολλοί κανόνες, πολλή κούραση, ελάχιστη χαρά οδήγησης και βόλτας. Και πολλοί συμμετέχοντες με πολλά να θέλουν να αποδείξουν (όχι όλοι, αλλά το έβλεπα στις συζητήσεις κάποιων πως ζούσαν για την νίκη, και χαλιόντουσαν σε βαθμό συνωμοσιολογίας όταν δεν έβγαιναν στις πρώτες θέσεις)

Κάποια πράγματα σου κάνουν και κάποια όχι. Δεν συμμετείχα ποτέ.

 

[shadowhunter]

Πωωω ρε φίλε!! Μου σφίχτηκε το στομάχι με τα όσα πέρασες. Ελπίζω να μείνουν όλα πίσω σαν μια κακή ανάμνηση και τίποτα παραπάνω.

Εάν τελικά δεν έκοβες για να μπεις στο βενζινάδικο θα το έσωζες πιστεύεις; ή δεν υπήρχε κανένα περιθώριο αντίδρασης πέρα από το να φρενάρεις όπως φρέναρες;;;

Tα ΑΝ πάντα είναι πολλά...

ΑΝ δεν πήγαινα δεξιά και έμενα στη λωρίδα μου μπορεί να με μάζευε το λεωφορείο από πίσω που σίγουρα είχε χειρότερα φρένα, ενώ εγώ έκανα φρενάρισμα πανικού. Μόνο αν μπορούσα να το κρατήσω στο δεξί άκρο του δρόμου. Αλλά το θέμα είναι πως εξ αρχής δεν ήξερα γιατί φρέναρα...

ΑΝ πάλι το χτύπημα πάνω στο φίλο μου με έστελνε στο αντίθετο ρεύμα με τα χιλιόμετρα που είχαν οι απέναντι μάλλον δεν θα ήμουν εδώ
σήμερα.

Εν το μεταξύ δεν ανέφερα πως χτύπησα με το δεξί τμήμα του τιμονιού μου την εργοστασιακή βαλίτσα αλουμινίου του LC την οποία στράβωσα όπως μου είπαν (έσπασε η χούφτα του Tiger που είναι πλαστική και χτύπησα και τα δάχτυλα μου πάνω στη βαλίτσα). Εκεί εικάζω πως για κάποια δεύτερα "έχασα" το μπροστά φρένο από τον πόνο αντανακλαστικά. Μπορεί όμως έτσι να αυξήθηκε η απόσταση ακινητοποίησης. Αλλά τα γάντια έκαναν τη δουλειά τους (https://www.urbanrider.co.uk/knox-orsa-leather-glove-black.html) και την έβγαλα με 1 σταγόνα αίμα (κυριολεκτικά) που όταν έφτασα στο νοσοκομείο είχε ξεραθεί.

Ειλικρινά νοιώθω πολύ τυχερός που την έβγαλα όπως την έβγαλα...

 

[giamar]

Από την πρώτη φορά που είδα φίλους σε διάφορα φόρουμ να πηγαίνουν στο 36ωρο και ρώτησα τι παίζει, κάτι δεν μου έκατσε.
Χρόνοι, έπαθλα, γόητρο ολοκλήρωσης του και ακόμη περισσότερο νίκης....
Σκοτωμός για να προλάβεις μια θέση συμμετοχής πριν κλείσουν...

Πολλοί κανόνες, πολλή κούραση, ελάχιστη χαρά οδήγησης και βόλτας. Και πολλοί συμμετέχοντες με πολλά να θέλουν να αποδείξουν (όχι όλοι, αλλά το έβλεπα στις συζητήσεις κάποιων πως ζούσαν για την νίκη, και χαλιόντουσαν σε βαθμό συνωμοσιολογίας όταν δεν έβγαιναν στις πρώτες θέσεις)

Κάποια πράγματα σου κάνουν και κάποια όχι. Δεν συμμετείχα ποτέ.

Πανω κατω σαν τα φωτογραφικα .
Αλλά εκει ειχε πλακα ,παρα ζορι

 

[Pan-dvs]

Συμφωνώ απολύτως.
Γι' αυτό ούτε έχω πάει ούτε πρόκειται να πάω.
Καλό θάναι να γίνει ειδικό θέμα για το 36ωρο να γράψετε τις εμπειρίες σας όσοι συμμετείχατε και να το συζητήσουμε.

Νομιζω οτι πιο σωστο θα ηταν να ανοιχτει θεμα,στο http://forum.motoguzziclub.gr/ παρα εδω.Θα ηταν ακομψο να συζηταμε εδω για εκδηλωση αλλου φορουμ.

 

[grigoris gs]

Tα ΑΝ πάντα είναι πολλά...

ΑΝ δεν πήγαινα δεξιά και έμενα στη λωρίδα μου μπορεί να με μάζευε το λεωφορείο από πίσω που σίγουρα είχε χειρότερα φρένα, ενώ εγώ έκανα φρενάρισμα πανικού. Μόνο αν μπορούσα να το κρατήσω στο δεξί άκρο του δρόμου. Αλλά το θέμα είναι πως εξ αρχής δεν ήξερα γιατί φρέναρα...

ΑΝ πάλι το χτύπημα πάνω στο φίλο μου με έστελνε στο αντίθετο ρεύμα με τα χιλιόμετρα που είχαν οι απέναντι μάλλον δεν θα ήμουν εδώ
σήμερα.

Εν το μεταξύ δεν ανέφερα πως χτύπησα με το δεξί τμήμα του τιμονιού μου την εργοστασιακή βαλίτσα αλουμινίου του LC την οποία στράβωσα όπως μου είπαν (έσπασε η χούφτα του Tiger που είναι πλαστική και χτύπησα και τα δάχτυλα μου πάνω στη βαλίτσα). Εκεί εικάζω πως για κάποια δεύτερα "έχασα" το μπροστά φρένο από τον πόνο αντανακλαστικά. Μπορεί όμως έτσι να αυξήθηκε η απόσταση ακινητοποίησης. Αλλά τα γάντια έκαναν τη δουλειά τους (https://www.urbanrider.co.uk/knox-orsa-leather-glove-black.html) και την έβγαλα με 1 σταγόνα αίμα (κυριολεκτικά) που όταν έφτασα στο νοσοκομείο είχε ξεραθεί.

Ειλικρινά νοιώθω πολύ τυχερός που την έβγαλα όπως την έβγαλα...

Απίστευτη ταλαιπωρία ότι και να πω θα είναι λίγο. Σου εύχομαι Βασίλη ταχεία ανάρρωση και να μπορέσεις σύντομα να επανέλθεις σε κανονικούς ρυθμούς και παλι. Ας είναι αυτή η τελευταία στραβή που σου συμβαίνει. Περαστικά και καλή συνέχεια.

Στάλθηκε από το MAR-LX1A μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

 

[apache]

Νομιζω οτι πιο σωστο θα ηταν να ανοιχτει θεμα,στο http://forum.motoguzziclub.gr/ παρα εδω.Θα ηταν ακομψο να συζηταμε εδω για εκδηλωση αλλου φορουμ.

Όχι Πάνο κατά την γνώμη μου καλύτερα εδώ,

 

[shadowhunter]

Τα πράγματα που μου έμειναν από αυτή τη περιπέτεια...

1) ο καλός εξοπλισμός σώζει, αξίζει το τελευταίο cent που θα δώσεις.

2) στο δίκυκλο δεν είναι μόνο θέμα ικανοτήτων να γλιτώσεις από μια άσχημη κατάληξη, αλλά και μια μεγάλη δόση τύχης (ή ατυχίας ή θεϊκής παρέμβασης ή όπως το ερμηνεύει ο καθένας), κοινός παράγοντες που δεν εξαρτώνται από εμάς...

3) η καλή περίθαλψη αγοράζεται (στην περίπτωση μου)

 

[esel]

Τα πράγματα που μου έμειναν από αυτή τη περιπέτεια...

1) ο καλός εξοπλισμός σώζει, αξίζει το τελευταίο cent που θα δώσεις.

2) στο δίκυκλο δεν είναι μόνο θέμα ικανοτήτων να γλιτώσεις από μια άσχημη κατάληξη, αλλά και μια μεγάλη δόση τύχης (ή ατυχίας ή θεϊκής παρέμβασης ή όπως το ερμηνεύει ο καθένας), κοινός παράγοντες που δεν εξαρτώνται από εμάς...

3) η καλή περίθαλψη αγοράζεται (είτε στο δημόσιο είτε στον ιδιώτη)

οι ευχες μου για περαστικα κι αγυριστα ειναι δεδομενες

στο 1 και 2 θα συμφωνησω

στο 3 ομως μετα απο τοσα χρονια γαμου με συζηγο του χωρου θα πω οτι δεν ειναι ακριβως ετσι τα πραγματα .....θελει μεγαλη συζήτηση....και για τις δυο εκδοχες..... (βεβαια μιλαω για τα της Αθηνας)
αλλά αυτο ισως να ειναι και θεμα αλλου νηματος προφανως σε αλλο φορα