Ένα και καλό που ακόμα με ταλαιπωρεί μια που είμαι αυτή τη στιγμή στο στάδιο της ανάρρωσης από το χειρουργείο αφαίρεσης οστεοσύνθεσης που πήγε να προκαλέσει μόλυνση. Εκτιμώ πως βιάστηκε ο γιατρός να μου βγάλει τα ράμματα με αποτέλεσμα να μην κλείσει η πληγή και οδήγησε σε νέο χειρουργείο και προσπάθεια κλεισίματος του τραύματος με βλαστοκύτταρα...
Κυριακή 12 Μάιου 2019, 2η μέρα του 22oυ 36ωρο (και 8ου προσωπικού)
Από τη προηγούμενη μέρα το έχω πάρει απόφαση πως πλέον το 36ωρο δεν με ευχαριστεί. Ναι τα παιδιά κάνουν μια άρτια διοργάνωση αλλά η συνεχής πίεση που τρώνε από τους "γρήγορους" (αυτούς που βγάζουν ή κρύβουν πινακίδα και πηγαίνουν με όσα όπου βρουν ευθεία και όχι μόνο) για πιο "ζόρικα" 36ωρα έχει οδηγήσει τους περισσότερους από εμάς να κάνουμε το Σάββατο βράδυ ένα τμήμα της διαδρομής νύχτα -με κάποια τμήματα χωμάτινα- πηγαίνοντας παράλληλα με γκρεμό. Αδρεναλίνη ναι, ευχαρίστηση όχι. Και όταν κάτι πλέον δεν το ευχαριστιέμαι το κόβω..
Η μέρα ξεκινάει με την απόφαση του ενός από τους 4 που είμαστε παρέα για επιστροφή στη Κοζάνη. Δυστυχώς δεν μας άκουσε όταν του λέγαμε ότι το 36ωρο είναι "λαστιχοφάγο", όντας πρωτάρης, και σε συνδυασμό με το τεράστιο βάρος του BMW 1600GTL έχει σχεδόν εξαφανιστεί η χάραξη στον πίσω τροχό. Είναι και ο καιρός που κάνει λόγο για βροχές παντού στην Ελλάδα από το απόγευμα οπότε όλοι τον προτρέπουμε να επιστρέψει για το δικό του καλό, όπως και κάνει.
Μέχρι το μεσημέρι η μέρα πηγαίνει βασανιστικά... Η διαδρομή ψιλοαδιάφορη με στάσεις για ανεφοδιασμό και ενυδάτωση καθώς και τις "αναγκαστικές" φωτογραφίες του 36ωρου. Έχει αρχίσει και η ζέστη και δεν βοηθάει. Πλέον είμαστε 3 μηχανές παρέα. Μπροστά ένα R1200GS Adv. με servo, 2ο ένα R1200GS LC Adv. και τελευταίος εγώ με το Tiger 800 Abs, σχηματισμός μου τηρούμε απαρέγκλιτα. Μόλις έχουμε ολοκληρώσει έναν ανεφοδιασμό και βρισκόμαστε στην ενωτική οδό Τσακώνας - Κυπαρισσίας με τη διαδρομή μας να λέει πως θα περάσουμε έξω από Καλαμάτα.
Στην φαρδιά αυτή ευθεία -με 1,5 λωρίδα ανά κατεύθυνση και διπλή γραμμή(...)- έχουμε μπροστά μας λεωφορείο του ΚΤΕΛ. Οι 2 πρώτοι το προσπερνάν και εγώ περιμένω να μην έχω από απέναντι αυτοκίνητο που να κινείται κοντά στις γραμμές (μια που και από απέναντι κάνουν προσπεράσεις) και λίγες εκατοντάδες μέτρα μετά κάνω κι εγώ προσπέραση στο λεωφορείο. Με το που μπαίνω μπροστά του και πλησιάζω τους φίλους μου ξαφνικά (στα δικά μου μάτια) μπλοκάρουν και οι 2 φρένα. Τι είχε συμβεί... Στο σημείο αυτό έχουν αποφασίσει σε παρακείμενο βενζινάδικο να κάνουν ένα από τα παιχνίδια της διοργάνωσης και τα παιδιά το είδαν τελευταία στιγμή. Εγώ πάλι δεν το είδα καθόλου, μια που ήμουν στη διαδικασία της προσπέρασης.
Η θέση μου πάνω στο δρόμο είναι λάθος μια που είμαι πίσω και αριστερά από τον 2ο και όχι στην άλλη άκρη της λωρίδας κυκλοφορίας μας. Τα φρένα μου λοιπόν είναι και πιο αργά πατημένα και με πιο πολλά χιλιόμετρα στο ταχύμετρο. Το αποτέλεσμα; Χτυπάω πίσω και αριστερά το R1200GS LC και φεύγουμε και οι 2 δεξιά με κατεύθυνση προς το πάρκινγκ/έξοδο από το βενζινάδικο.... Κανένας μας δεν έχει πέσει από τη μηχανή αλλά ενώ το BMW σταματάει κάπου εγώ έχω ακόμα χιλιόμετρα... Βλέπω μπροστά μου ένα πέτρινο τοιχίο και αριστερά του 2 ρόδες τρακτέρ που έχουν ένα μικρό κενό ανάμεσα τους. Μετά έχει χωράφι με ελιές αλλά είναι εμφανές πως έχει υψομετρική διαφορά με το πάρκινγκ (1,5 με 2 μέτρα μου είπαν μετά). Φρεναριστός η μόνη συνειδητή επιλογή που κάνω είναι να μην πέσω πάνω στο σταθερό εμπόδιο-τοιχίο αλλά να προσπαθήσω να περάσω ανάμεσα από τις ρόδες του τρακτέρ και να πέσω με άλμα στο χωράφι. Νομίζω ότι τα καταφέρνω αν και ίσως να χτύπησα με το δεξί μου πόδι τη μία ρόδα ... Νοιώθω να ίπταμαι και να σκάω με τη μηχανή στο χωράφι όπου και έρχεται η νέα πτήση πάνω από το Tiger και σκάω κάποια μέτρα παρακάτω με την αριστερή πλευρά του σώματος μου και να σέρνομαι για λίγο. Σταματάω κάποια στιγμή χωρίς να έχω χτυπήσει πουθενά με δέντρο ή οτιδήποτε άλλο σταθερό αντικείμενο.
(το σημείο της εξόδου)
View attachment 23571
Το μόνο που νιώθω είναι πόνος. Αμέσως έρχονται τα παιδιά της διοργάνωσης που ήταν εκεί για το "παιχνίδι", η παρέα μου και άλλοι σύντροχοι που ήταν σταματημένοι στο σημείο. Ένα παλικάρι ξέρει από πρώτες βοήθειες (νοσηλευτής ? ) και κατευθύνει τους υπολοίπους. Δεν έχω χτυπήσει στο κεφάλι αλλά δε μου βγάζουν το κράνος. Τα άκρα μου τα κινώ κανονικά. Σε λίγο έρχεται το ασθενοφόρο και με μεταφέρουν στο νοσοκομείο της Καλαμάτας.
Εκεί για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό έρχομαι αντιμέτωπος με το ΕΣΥ. Και οι εντυπώσεις που αποκομίζω είναι χείριστες... Η γιατρός που είναι εμφανώς κουρασμένη στα Επείγοντα δίνει μισές οδηγίες στους υπολοίπους, τους λέω που πονάω αλλά μετά τις ακτινογραφίες μου λένε ότι έχω κάταγμα έξω σφυρού στο αριστερό πόδι το οποίο έτσι όπως είναι μπορεί να διορθωθεί μόνο με νάρθηκα και χωρίς χειρουργείο σε 1 μήνα. Το δεξί πόδι που δεν μπορώ να το πατήσω δεν τους απασχολεί ούτε να το δουν μια που η ακτινογραφία δεν δείχνει σπάσιμο. Δεν μου βγάζουν καν τη κάλτσα (βαρύ διάστρεμμα έκανα μήνες να το πατήσω) και με στέλνουν να φύγω (φύγε κακό απ' τα μάτια μας).
(Οι μπότες μου μετά το ατύχημα... και όμως έσπασα το αριστερό πόδι)
View attachment 23572View attachment 23573
Σε όλο αυτό έχω μαζί τα παιδιά της λέσχης και τους φίλους μου οι οποίοι περιμένουν μέχρι να έρθει ο αδερφός μου και η νύφη μου από την Αθήνα για να με πάρουν σπίτι τους και την επόμενη να με ανεβάσουν οδικός Κοζάνη. Στις 2 βδομάδες πάω για νέες ακτινογραφίες ώστε να δούμε αν το κόκκαλο έχει δέσει. Ο -ιδιώτης- ορθοπεδικός που τις βλέπει μου λέει πως το κόκκαλο έχει μετατόπιση, γιατί δε το είδαν, τι ακτινογραφίες σου έβγαλαν κ.λ.π. Δεύτερη γνώμη από διευθυντή ορθοπεδικής, τα ίδια. Ένας μήνας χαμένος λοιπόν και απαραίτητο το χειρουργείο για να επανέλθει. Ψυχολογία σκατά μια που ακόμα και τότε δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω ούτε το 1 πόδι (σηκωτός και καροτσάκι). Χειρουργείο στο Νοσοκομείο της Πτολ/δας στις 28/5/2019 όπου μπαίνουν λάμα και 5 βίδες. Η διαδικασία της αποκατάστασης είναι απελπιστικά αργή με το πόδι να είναι πρησμένο για μήνες...
View attachment 23570
Fast Forward Σεπτέμβριος 2020... Το κόκκαλο έχει δέσει εδώ και μήνες αλλά πέρα από τις όποιες ενοχλήσεις, το σημείο εφαρμογής της οστεοσύνθεσης είναι τέτοιο που πιάνεις τα κεφάλια των βιδών με το χέρι (μόνο δέρμα ανάμεσα τους). Οτιδήποτε πέρα από χαμηλό παπούτσι με ενοχλεί... Μποτάκια - μπότες ούτε λόγος. Οπότε κρίνεται αναγκαστική δεύτερη επέμβαση για να αφαιρεθούν τα υλικά. Η επέμβαση γίνεται από τον ίδιο γιατρό στις 3/9/2020. Όλα βαίνουν καλώς και όταν πάω στις 3 βδομάδες για αφαίρεση των ραμμάτων (συνδετήρες) ο γιατρός μου λέει πως "είναι λίγο οριακά τα πράγματα όσον αφορά το κλείσιμο αλλά θα τα αφαιρέσω". Κατά την αφαίρεση πονάω περισσότερο από ότι μετά από τα χειρουργεία... Στη διάρκεια της 4ης εβδομάδας και ενώ το τραύμα έδειχνε να κλείνει (πήγα και παράγγειλα το Vstrom μέσα σε εκείνη τη βδομάδα) αρχίζει να βγάζει υγρά... Νοσοκομείο Κοζάνης και από εκεί με αποτρέπουν να με δει γιατρός μια που είχαν μόνο εκπαιδευόμενους, "καλύτερα να σε δει αυτός που σου έκανε το χειρουργείο", ενώ ένας νοσηλευτής μου δείχνει τις πληγές από τα 7 χειρουργεία που χρειάστηκε ο ίδιος στο πόδι του μετά από μόλυνση. Οπότε τηλέφωνο στο γιατρό και επιστροφή Πτολ/δα. Εκεί το βλέπει και μου λέει "μπορεί να μολύνθηκε" οπότε εξετάσεις, καθαρισμός και γλιτώνω (?) τα χειρότερα μια που δεν βρέθηκε μικρόβιο. Χειρουργείο λοιπόν για καθαρισμό και βλαστοκύτταρα (με αφαίρεση μυελού από το ίδιο πόδι) και από τότε είμαι μέχρι σήμερα με αναρρωτική με το πόδι να είναι μόνιμα δεμένο με αλλαγές κάθε βδομάδα στο νοσοκομείο, ενώ επιτέλους ξεπρήζεται αυτή τη βδομάδα που διανύουμε.
Την ερχόμενη Δευτέρα 7/12/20 ευελπιστώ ότι θα με δει για τελευταία φορά ο γιατρός και θα μου αφήσει ανοιχτή τη πληγή για να κλείσει τελείως (τώρα είναι σε ποσοστό 60% θα έλεγα).
(Την επισκευή της μηχανής την έκρινα ασύμφορη και αμφιβόλου αποτελέσματος...)
View attachment 23574View attachment 23575View attachment 23576View attachment 23577View attachment 23578View attachment 23579
