Μόνος εναντίον όλων, ενάντια σε όλους τους οιωνούς.

[User C]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ

Μου έκαναν παράπονα πως έχω καιρό να γράψω, αλλά να γράψω τι; Οταν κάθε μέρα βλέπεις την ίδια διαδρομή, περνάς από τους ίδιους δρόμους, τις ίδιες ώρες, σχεδόν βλέπεις τα ίδια αυτοκίνητα τι εικόνες είναι αυτές που θα σου δημιουργήσουν τις σκέψεις για να γράψεις; Ποια τα ερεθίσματα του μυαλού για να βγάλεις ένα κείμενο που αξίζει να διαβαστεί; Στην τελική όταν γράφεις για να το διαβάσουν, φρόντισε ρε άνθρωπε να γράψεις κάτι αξιόλογο. Να κάνεις τον αναγνώστη να σκεφτεί λίγο έξω από τα κουτιά, να αφήσεις μερικές αναμνήσεις, να τον κάνεις να γελάσει. Θυμάμαι που όταν έπρεπε κάθε Δευτέρα να παραδώσω την στήλη μου το άγχος μου αν θα βρω μια εικόνα, μια μόνο, που να δημιουργήσει αυτό το ερέθισμα.

Ζήλεψα ρε μαλάκα, ναι ζήλεψα. Ταπείνο διήμερο με φίλους ό ένας, ξεμούδιασμα με 400 χιλιόμετρα ο άλλος, Βάλια Κάλντα τριήμερο σκηνάκια ο τρίτος. Πάμε διήμερο στην Μάνη έγραφε ο άλλος, και ένας ακόμη διάβαινε τους εγκαταλελημένους δρόμους της Ελλάδας. Ανθρωπος είμαι και εγώ και ζήλεψα. Δέκα χρόνια, βγάλε τα δυο που ταλαιπωρούμουν με τα συνεργεία, η μηχανή είχε γίνει παπάκι για την κίνηση στην πόλη, ταξίδι μόνο για δουλειά, και αυτό με την ψυχή στο στόμα. Από βόλτα τίποτα, εκτός από τίποτα κοντινές. Δέκα χρόνια με τις αναγκές των άλλων και τις ανάγκες της δουλειάς. Ανθρωπος είμαι, πόσο ακόμη θα μετράω τρεις το λάδι, δυο το ξύδι, πέντε το λαδόξυδο. Δεν μπορεί να είναι τόσο ευκόλο και εγώ να μένω στην απ'έξω. Κάτι κάνω λάθος.

Τετάρτη πρωί με παίρνει συνεργάτης τηλέφωνο για ραντεβού Παρασκευή στην Αρχαία Κόρινθο. Κατευθείαν κλείνω ραντεβού με άλλον συνεργάτη στην Πάτρα και στο μυαλό μου ήδη σχεδιάζω διαδρομές. Μέχρι το μεσημέρι έχω άλλαξει γνώμη και σκέφτομαι θα πάω μια γρήγορη μέχρι την Πάτρα να είμαι πίσω νωρίς το μεσημέρι γιατί με περιμένουν υποχρεώσεις. Το βράδυ σκεφτόμουν να ακυρώσω το ραντεβού στην Πάτρα και να το κάνω μέσω internet. Πέμπτη μεσημέρι ήδη μου έχουν φορτωθεί ραντεβού για την Παρασκευή το απόγευμα. Υποχρεώσεις οικογενειακές και άλλα πολλά. Ημουν σίγουρος πως θα γυρίσω πίσω γιατί δεν προλαβαίνω με τίποτα

Παρασκευή πρωί βγαίνοντας από το γκαράζ, 500 μέτρα πιο κάτω σπασμένος αγωγός νερού, πλημμυρισμένος ο δρόμος και ένα αυτοκίνητο πεσμένο μέσα σε μια τάφρο. Σημάδια σκέφτομαι που μου λένε πως οι οιωνοί δεν είναι μαζί μου. Βενζίνη, έλεγχος πιέσεων στα λάστιχα και μπαίνω βαριεστημένα στην Αττική Οδό. Αν βαριέμαι κάτι είναι ο αυτοκινητόδρομος. Μια ευθεία και εγώ με 140 στην δεξιά να περιμένω να τελειώσει. Μέχρι την Κόρινθο είχα βαρεθεί την ζωή μου και ήδη σκεφτόμουν πως αυτά τα 90 χιλιόμετρα θα πρέπει να τα κάνω προς τα πίσω. Ξεφύσαγα μέσα στο κράνος και βαριόμουν την ζωή μου. Μιλάμε για δουλειά και εγώ κοιτάζω τα βουνά στο βάθος. Θυμάμαι το 2008 στο 36ώρο νύχτα πλέον και λίγο πριν το τερματισμό να πηγαίνουμε με όσα στον έρημο δρόμο από το Λεβίδι προς την Νεμέα ψάχνοντας ΜΙΑ ΤΑΜΠΕΛΑ. Μια ταμπέλα για να την φωτογραφήσουμε. Η τελευταία φωτογραφία από ένα 36ωρο 2500 χιλιομέτρων, με πολύ γέλιο που 13 χρόνια μετά ακόμη η παρέα το συζητάμε και γελάμε.




Συνεχίζεται...

(300 λέξεις λέω ο άλλος στο facebook ότι πρέπει να γράφεις για να διαβάζεται από πολλούς. 300 ρε φίλε δεν μου φτάνουν ούτε για τον πρόλογο)

 

[User C]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ

Καβάλα ξανά στην μηχανή και βγαίνω από Αρχαία Κόρινθο φτάνοντας στο φανάρι. Ευθεία Εθνική Οδός για Αθήνα, αριστερά Εθνική Οδός για Πάτρα, δεξία παλιά εθνική για Αργος. Πρώτη κουμπωμένη και το μάτι ευθεία. "Μην το σκεφτεσαι ρε μαλάκα, δεν προλάβαινεις", έλεγε το αγγελούδι στο δεξί μου αφτί. "Στρίψε δεξία και πήγαινε μια κοντινή", μου έλεγε το διαβολάκι στο αριστερό μου. Πόσες φορές δεν σας έχουν πιάσει σκέψεις στα τριάντα δευτερόλεπτα ενός φαναριού; "Και δεν πάμε μέχρι το Άργος να δούμε και εκείνον τον πελάτη;". Τελικά η λογική υπερίσχυσε και ξεκίνησα για να γυρίσω Αθήνα. Άλλωστε είχε περάσει η ώρα, ήταν ήδη 10:00 και δεν θα προλάβαινα τίποτα. Μέχρι την μέση της διασταύρωσης πήγαινα για Αθήνα, εκεί αλλάζω πορεία και στρίβω δεξία προς Αργος. 10:30 θα είμαι Αργος, θα πιω ένα καφέ, 11:00 θα ξεκινήσω 12:30 θα είμαι Αθήνα. Θα προλάβω να κάνω τα πάντα.

Κινούμαι χαλαρά στην παλιά Εθνική περνώντας μέσα από χωριά, κοιτάζοντας τον κόσμο να φεύγει πίσω μου και να μην μένει τίποτα ούτε στο μυαλό μου, ούτε στον σκληρό των αναμνήσεων. Για άγνωστο για εμένα λόγο, που ούτε έχω καταλάβει πως έγινε, με το που βλέπω την ταμπέλα ΝΕΜΕΑ, στρίβω δεξιά προς την κατεύθυνση του χωριού. Θέλεις να ήταν η ανάμνηση της ταμπέλας που ψάχναμε εκείνη την νύχτα; Θέλεις να ήταν αντανακλαστικό ή μήπως κάποιους από τους αρχαίους θεούς με καθοδηγούσε σε άλλα μονοπάτια που εγώ δεν γνώριζα ακόμη; Πέρασα μέσα από την Νεμέα εντελώς αδιάφορα σαν να μην υπήρχε καθόλου συνεχίζοντας προς Στυμφαλία. Ηθελα να δω νερό. "Ποιο νερό ρε βλάκα;", μονολόγησα μέσα από το κράνος καθώς επέστρεφα στην πραγματικότητα. Νερό έχει να δει αυτή η λίμνη από την εποχή του Ηρακλή.

Εγώ όμως ήθελα λίμνη. Μην υποσχεθείς σε μωρό και σε τρελό κάτι. Περνάω το Απελευρο όρος από την βόρεια μεριά του και την λίμνη που ψάχνω την έχω ήδη στο μυαλό μου. Θα πάω στον Φενεό. Δυο ολόκληρα χρόνια έχω να την επισκεφτώ αφού πέρσυ λόγω καραντίνας δεν βγήκα καθόλου. Βγαινω στον Επαρχιακό δρόμο Κιάτου-Βιτύνας και ανηφορίζω στο υπέροχο στροφιλικι στην Νότια πλευρά του Ορους Κυλλήνη. Κινούμαι μέσα σε ένα υπέροχο δάσος ενώ ψηλά βλέπω τις ξερές κορφές. Περνάω παντελώς αδιάφορα, αφού το μυαλό μου είναι στο εκκλησάκι μέσα στην λίμνη του Φενέου, τα χωριά Μοσιά, Μεσινό, Γκούρα και στρίβω αριστερά προς τον Φενεό. Ηδη η λίμνη είναι μπροστά μου και περνάω πάνω από το φράγμα να κάνω τον κύκλο της λίμνης μέχρι το εκκλησάκι στην άλλη μεριά. Με έχει παραξενέψει πως δεν βλέπω άλλα αυτοκίνητα και κόσμο...και τότε θυμάμαι. Είναι Παρασκευή, ο κόσμος δουλεύει και εσύ άχρηστε κάνεις βόλτες στα βουνά και στις λίμνες.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

(την βλέπω την δουλειά για μια βόλτα ξεμουδιάσματος 10 σελίδες πολυλογίας)

 

[User C]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ

Είμαι αραχτός στην όχθη της λίμνης, καθισμένος στο χώμα, καπνίζοντας ένα τσιγάρο. "Δεν πα να γ*******θούν όλα;", σκέφτομαι. "Δεν την παλεύω άλλο να τρέχω. Θα αράξω εδώ θα κάνω το τσιγάρο μου και δεν γυρνάω πίσω". Κάνω και δεύτερο και σκέφτομαι προς τα που να κινηθώ μετά. "Στην βρύση στην Κλειτορία", σκέφτομαι. "Αυτό είναι. Στην βρύση στην Κλειτορία και να τραβήξω την ίδια φωτογραφία όπως πριν 15 χρόνια. Θα την στείλω στην Χρήστο και στον Γιώργο που είναι στην δουλειά να ζηλέψουν". Μαζεύω τις σβησμένες γόπες μου σε ένα σακουλάκι, και κατευθυνόμαι προς την μηχανή.

Κάνω ένα μεγάλο γύρο και περνάω από την Αρχαία Φενεό. Δεν κόβω δρόμο από την Αρχαία Φενεό προς τα Λυκούρια αλλα κατηφορίζω τον ίδιο δρόμο για να περάσω πάνω από την Ράχη του Ορους Κυλληνη ξανά και να βγω στον δρόμο προς Λεβίδι. Ερημος δρόμος μέσα σε πυκνό ελατοδάσος. Είναι λες και όλος ο κόσμος είναι δικός μου. Δεν είμαι πλέον καλυμένος από σκουπίδια των social media, από ερωτικές πόζες νεαρών σε παραλίες. Δεν υπάρχει ίχνος σκέψης των υποχρεώσεων, και παρόλο που κινούμαι πάνω σε γνωστούς και χιλιοπερασμένους δρόμους, νιώθω εξερευνητής. Δέκα χρόνια είναι αυτά. Δεν ξεπλένονται τόσο εύκολα οι βρωμιές των αμαρτιών μια δεκαετίας. Βγαίνω από την ράχη και χαζεύω στο βάθος την Κανδήλα.

Χωρίς δεύτερη σκέψη, μπαίνω στο χωριό και κάθομαι στο καφένειο απέναντι από το πετρόχτιστο σχολείο. Αράζω στην σκιά του αιωνόβιου δέντρου και απολαμβάνω τον καφέ μου μαζί με τα παππούδια του χωριού. Θυμήθηκε ο ένας το Zundapp που καβάλαγε παλιά, και ο άλλος τις BMW με το καλάθι των Γερμανών που έβλεπε σαν παιδάκι στο πόλεμο. Πίσω μου φωνές ξέγνοιαστων παιδιών στο διάλλειμα τους και εγώ είμαι το ίδιο ξέγνοιαστος σαν αυτά και θέλω να φωνάξω μαζί τους. Η κουβέντα πάει στις διαδρομές, και που να παω, τι να δω. Δεν σταματώ ποτέ τα παππούδια να μιλούν. Μέσα από τέτοιες κουβέντες έχω βγάλει διαμάντια. Πάντα όμως θα μου πουν ένα μυστικό που θα είναι το επόμενο ταξίδι μου.

Το καφεδάκι έχει τελειώσει, και το τασάκι έχει γεμίσει από τα αποτσίγαρα. Φοράω το κράνος και καβαλάω την μηχανή. Τρέχει η κοπέλα από το μαγαζί. "Δυο νέρακια πάρε για τον δρόμο, και το τοστάκι είναι κεράσμενο". Λογομαχία να πληρώσω, που κερδίζει αυτή. Δεν μ αφήσε, και αυτό είναι που μου είχε λείψει. Να γνωρίζεις άγνωστους στην διαδρομή που γίνονται δικοί σου. Η ανάγκη για δυο κουβέντες, για μια προσφορά, για ένα χαμόγελο και ένα χαιρέτισμο. Είχα στην τσέπη μου δυο γλυφιτζούρια (μην ρωτάτε γιατί). Τα βγάζω και τα δίνω στο πιτσιρίκι δίπλα της. Τα μάτια του γυαλίζουν και την κοιτάει. Του γνέφει καταφατικά και το μικρό παίρνει τα γλυφιτζούρια από το χέρι μου. Βάζω μπροστα και ξεκινάω έχοντας πίσω μου τους μέχρι πριν λίγο άγνωστους να με χαιρετούν.


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

(ένταξει ρε μεγάλε μια βόλτα έκανες, μας γάμησες στα συνεχίζεται. Ούτε το "Κωνσταντίνου και Ελένη" στον ΑΝΤ1 τόσα επεισόδια)

 

[SHOOTER045]

Αμα δεν φτασεις την λάμψη στα επεισόδια δεν πιάνεις μία, να ξες.

 

[esel]

Περιμενω να το διαβασω ολο μια και εξω ....οχι σε δόσεις.....

Στάλθηκε από το SM-N975F μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

 

[EvangeloSKG]

Στο τέλος θα πάρουμε και βεβαίωση παρακολούθησης...

 

[panGS]

Επίσης να συμπληρώσω πως αν η ιστορία/σενάριο (γενικά) δεν έχει σεξ , ζούγκλα και καράτε κάπου χωλαίνει...

 

[stelios62]

Κατι σε πιο στενο , σφιχτο και στεγνο εχει ? ... (δρομος , στροφιλικι , ασφαλτος , μην παρεξηγα κιολας) .....!

 

[User C]

Περιμενω να το διαβασω ολο μια και εξω ....οχι σε δόσεις.....

Στάλθηκε από το SM-N975F μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

Επίσης να συμπληρώσω πως αν η ιστορία/σενάριο (γενικά) δεν έχει σεξ , ζούγκλα και καράτε κάπου χωλαίνει...

Για Netflix με περάσατε; Εδώ μιλάμε για ποιότητα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου με ολίγον από Μέση Ανατολή στα επόμενα επεισόδια.

 

[panGS]

Τι ΝΑΤΟΝΕΚΑΝΩ τον Αντονιόνι στο μοτοσακό...θα φτάσω Καλάβρυτα τον άλλο μήνα...
Με σεξ, ζούγκλα και καράτε έχουν κερδίσει Όσκαρ λέμενε...
Όταν έρθεις εκεί που είπες πως θέλεις να έρθεις μαζί με τον @esel και τον @apache , τοτενες θα μιλήσουμε για Ευρωπαϊκό κινηματογράφο...
Να έχεις όμως στο μυαλό σου πως και ο Γκουσγκούνης Ευρωπαίος είναι...



Στάλθηκε από το Redmi Note 8 Pro μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

 

[User C]

Κατι σε πιο στενο , σφιχτο και στεγνο εχει ? ... (δρομος , στροφιλικι , ασφαλτος , μην παρεξηγα κιολας) .....!

Έχει.
Ξεκίνησα το πρωί. Έστριψα. Ήπια καφέ. Γύρισα το απόγευμα.
The End.

(φήμες λένε πως θα βγει και αε κόμικ για να είναι ευλοκοαναγνωστο στην τουαλέτα κατά το χεσιμο)

 

[Σάββας]

Έχει.
Ξεκίνησα το πρωί. Έστριψα. Ήπια καφέ. Γύρισα το απόγευμα.
The End.

(φήμες λένε πως θα βγει και αε κόμικ για να είναι ευλοκοαναγνωστο στην τουαλέτα κατά το χεσιμο)

Σοφ άσε τις μακακίες και συνέχιζε να γράφεις, λείπω κανά τρίωρο, μη μπας και γυρίσω και σε πιάσω να λουφάρεις γιατί ε Ε ?

 

[wheelboy]

Έχει.
Ξεκίνησα το πρωί. Έστριψα. Ήπια καφέ. Γύρισα το απόγευμα.
The End.

(φήμες λένε πως θα βγει και αε κόμικ για να είναι ευλοκοαναγνωστο στην τουαλέτα κατά το χεσιμο)

Κάτι σαν το Μπλέικ!

Οι ιστορίες ενός ανέμελου καβαλάρη

 

[User C]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ

Η Adama άνοιξε την πόρτα της καλύβας, μέσα στο σκοτάδι μπορούσα να ξεχωρίσω τα στητά της στήθη να τρεμουλιάζουν γυμνά ενώ ξεχώριζα το σχήμα των καμπύλων μέσα από την διάφανη φούστα όπως φέγγιζε στην φωτιά. Τα μάτια της σπινθήριζαν από σκανταλιά και πόθο καθώς με πλησιάζε με αργά βήματα σαν αιλουροειδές που πλησιάζει την λεία του. Εκανα ακόμη τον κοιμισμένο την ώρα που γονάτισε δίπλα μου, γλυστρώντας το χέρι της κάτω από τα σκεπάσματα. Τινάχτηκα και την άρπαξα. Την κοίταξα στα μάτια και δεν μπορούσα να αποφασίσω αν θα αφηνόμουν στον πόθο ή αν υπερίσχυε η λογική.

Ημουν δυό μέρες στο χωριό καθώς ο δρόμος με την μηχανή με έβγαλε στην καρδιά της Zululand, βόρεια της Νοτίου Αφρικής εκεί που παλιά λεγόταν Ροδεσία και πλέον Ζιμπάμπουε. Ο Akinwunm, o γέρος φύλαρχος με καλωσόρισε και όρισε στον νεαρό Akin να με φιλοξενήσει. Πράγμα που το έκανε με μεγάλη χαρά. Ηταν ένας νεαρός πολεμιστής που παρά την ορφάνια του, ανέλαβε να προστατεύει την μικρή του αδερφή Adama, ενώ ταυτόχρονα ήταν γεμάτος όνειρα για ηρωικές πράξεις. Περνούσαμε ώρες δίπλα στην φωτιά συζητώντας, πιο πολύ με νοήματα και λιγότερο με λόγια. Μου έδειχνε τα όπλα του, τον μάθαινα Αγγλικές λέξεις και αυτός Ζulu. Ηταν ο άνθρωπος που θέλεις για φίλο στην άγρια ζούγκλα. Την παλιά μου JAWA την είχα αφημένη στην άκρη του χωριού και δεν είχα ασχοληθεί καθόλου με αυτήν. Τα πιτσιρικια του χωριού την έκαναν το προσωπικό τους Luna Park.

Η Adama εσκυψε κοντά μου και σφιχτηκε στο στήθος μου, μπορούσα να να νιώσω τους χτύπους της καρδιάς της ενώ μύριζα τον πόθο της στον αέρα. Και άγιος να ήμουν θα είχα αμαρτήσει. Τα χέρια μου άρχιζουν να ταξιδεύουν πάνω στο γυμνό της κορμί ζωγραφίζοντας με τα δάχτυλα μου τις καμπύλες της. Την σήκωσα και την έβαλα πάνω μου...σηκώθηκε και έκατσε πάνω στο αντικείμενο του πόθου της με μια κίνηση ενώ ενα βογγητό βγήκε από το στόμα της. Την αφήσα να χορεύει στον δικό της ρυθμό και εγώ απλά απολάμβανα την στιγμή.

Ενα δυνατό χτύπημα και η πόρτα έσπασε ενώ 3 φιγούρες εμφανίστηκαν στην πόρτα. Ο Akin, εκείνος ο φίλος του με το ένα μάτι, και ο πιο μεγάλος άντρας που έχω δει ποτέ μου. Μια μίξη από αρκούδα με λύκο. Λόγια ακάτλυπτα έβγαιναν από το στόμα του ενω σε μια στιγμή το ακόντιο του εξφενδονίστηκε και πέρασε δίπλα από το αφτί μου. Το ξεκάρφωσα και ενστικτωδώς μπήκα σε θέμα άμυνας. Η Adama είχε γίνει ένα μικροσκοπικό μπαλάκι στην γωνία κλαίγοντας. Στάθηκα μπροστά της. Πρώτος όρμηξε ο μονόφθαλμος και ξαφνικά μπροστά μου ότι τόσα χρόνια μου μάθαινε ο δασκάλος μου στο kung fu. Αλλάζοντας βάρος στο πόδι μου και γέρνοντας στο πλάι τον άφησα με το βάρος του να φύγει μπροστά ενώ με το πίσω μέρος του ακοντίου του κατάφερα μια γέρη στον σβέρκο που τον άφησε αναίσθητο. Ο Αkin με κοίταξε στα μάτια, παρόλο που είχε τον θηριώδη φίλο του ήξερα πως ο αντίπαλος θα ήταν αυτός. Με βαριά βήματα η αρκούδα με πλησίασε και προσπάθησε να με αρπάξει, τον απέφυγα γονατίζοντας και σημάδεψα ακρίβως εκεί που ήξερα οτι θα πονάει. Μια δυνάτη γυριστή κλωτσιά στα μπάλακια του τον εκαναν να σωριαστεί στο πάτωμα σφαδάζοντας.

Με το ένα χέρι πήρα το σακίδιο μου και κοιτάζοντας στα μάτια τον Akin βγήκα αργά από την πόρτα κουβαλόντας μαζί μου την Adama. Ο Akinwunm στεκόταν όρθιος μαζί με άλλους δυο γέροντες δίπλα στην μηχανή. Πλησίασα τρέχοντας χωρίς να ξέρω τι να περιμένω. Αλλή μια μάχη θα ακολουθούσε ή θα την γλύτωνα φτηνά; Φτάνοντας μπροστά του έσκυψα το κεφάλι με σεβασμό. Μου χάιδεψε τον ώμο και μου έδειξε τον δρόμο. Μίλησε με την Αdama στην γλώσσα τους. Με τα σπαστά της Αγγλικά μου εξήγησε πως επειδή την σκέφτηκα για να την σώσω από την μανία του αδερφού της έχω τον σεβασμό του. Μας έδειξε τον δρόμο να χαθούμε με την μηχανή μέσα στην ζούγκλα. Την Adama θα την άφηνα σε μια θεία της στην Νότιο Αφρικη. Εγώ δεν έπρεπε να πλησιάσω ξανά στο χωριό. Θα καθυστερούσε αυτόν τον Akin και την παρέα του για να χαθώ μέσα στην νύχτα.

Εφυγα γκαζώνοντας απο το λασπωμένο δρομάκι, έχοντας πίσω μου την Adama να σφίγγει γύρισα και κοίταξα και οι τρεις γέροντες με χαιρετούσαν... Ετσι όπως με χαιρετούσαν και τα παππούδια στην Κανδήλα την ώρα που έφευγα...Αυτές οι εικόνες γέμισαν τον μυαλό μου


(προϊον fiction eπειδή ζητήθηκε από το κοινό (@panGS )στην ιστορία να υπάρχει σεξ, καράτε και ζούγκλα)

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

 

[User C]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΕΝΤΕ

Το μυαλό μου είχε ξεχάσει πελάτες, φορτωτικές, εμπορεύματα, και σχέδια γηπέδων. Είχα περάσει το Λεβίδι και συνέχιζα για την Κλειτορία. Το μυαλό μου όμως δεν ήταν στην βρύση για την φωτογραφία. Το μόνο που ζητούσα είναι να μην χάσω το μικρό δρομάκι αφού βγώ από την Κλειτορία. Το δρόμακι που μου είπαν οι παππούδες να ακολουθήσω. Σίγουρα μπορεί τώρα στα γεράματα να έκαναν λάθος, μπορεί να μην υπήρχε καν ο δρόμος αυτός ή να είχε κλείσει. Ενα τεράστιο "Ε ΚΑΙ" πλανιόταν στον αέρα πάνω μου. Θα ήταν η πρώτη ή τελευταία φορά που θα χανόμουν κάπου. Κάθε φορά που χάθηκα κάτι ωραίο βγήκε στο τέλος. Σε αυτές τις λάθος στροφές είναι η μαγεία της ζωής που μας κάνει να ψάχνουμε το επόμενο λάθος.

Κάπως έτσι, πριν 30 χρόνια, οδηγώντας έναν Αυγουστο στην Τυνήσια, μια ομάδα μοτοσυκλετιστών που δεν δέχονταν πως η Τυνησία δεν είναι για Αυγουστο, από την Tozeur προς την Douz σταματήσαμε σε ένα υπαίθριο κιόσκι για να πιούμε ένα αναψυκτικό. Εκει στην συζητήση ο νερουλάς μας είπε πως αντί να πάμε στην Gabes και την Matmata υπήρχε ένας δρόμος που κερδίζαμε τουλάχιστον 200 χλμ και μας περνούσε μέσα από την Chot el Jerid. Δεν μας είπε βέβαια πως τα τελευταία 100 μέτρα ήταν αμμοθίνες και οι μηχανές βούλιαξαν στην άμμο και κάναμε με τα πόδια περα δώθε φορτωτικές τις βαλίτσες και τις μηχανές μέσα στην ζέστη και τον καυτό ήλιο της ερήμου. Ετσι η παραμονή μας στην Douz έγινε 4ημερη αντί διήμερης για να συνέλθουμε. (σήμερα αυτός ο δρόμος είναι ασφαλτοστρωμένος μέχρι και το κέντρο της Douz). Αυτή ή λάθος διακλάδωση είναι αυτό που συζητάμε 30 χρόνια μετά και ας ρίχναμε κατάρες και βρισιές σε ότι γλώσσα ξέραμε ή νομίζαμε πως ξέραμε εκείνη την ώρα.

Μια μικρή πινακίδα, τόσο μικρή που ακόμη και αν την ψάχνεις μπορείς να την χάσεις, πάνω σε μια δεξιά στροφή, έδειχνε ένα δρόμο που έκανε αναστροφή ανηφορίζοντας το βουνό. Δρόμος σκαμμένος από τα αγροτικά μηχανήματα, που δεν σου γέμιζε το μάτι. Σε τίποτα χωράφια θα βγάζει σκέφτηκα αλλά παρόλα αυτά μπήκα. Οσο περνούσαν τα χιλιόμετρα τόσο ο δρόμος χάλαγε μέχρι που έγινε χωματόδρομος. Τα δέντρα αραιώσαν και την θέση τους έδωσαν στο Αλπικό ξερό τοπίο. Βρίσκω ένα ξέφωτο και σταματάω. Αράζω στον κορμό ενός δέντρου και χάνομαι στην ησυχία της στιγμής. Ενας αετός πετά ψηλά κυκλικά και εγώ ξέρω πως το ταξίδι έγινε για εκείνη την στιγμή. Προσπαθώ να μην πάρω ανάσα να μην χαλάσω την ησυχία. Μένω εκεί προσπαθώντας να κάνω την στιγμή να μακρύνει. Μια στιγμή που χαλάει το φρενάρισμα ενός τζηπ της πυροσβεστικής. Μιλάμε για λίγο, καταλαβαίνω ότι βρίσκομαι στην Νότια πλευρά του χιονοδρομικού, και μου δείχνουν το χωματόδρομο που θα με βγάλει στο Σπήλαιο των Λιμνών. Ακολουθώ τα ίχνη από τα λάστιχα τους και μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω βγαίνω ακρίβως στο πλάτωμα έξω από τα σπήλαιο. Το προσπερνώ πηγαίνοντας προς Καλάβρυτα και φτάνω στην διασταύρωση. Δεξιά Διακοπτό, αριστερά Πάτρα. Οχι ρε φίλε δεν έχω ανάγκη τον αυτοκινητόδρομο. Πάμε από τον επαρχιακό. Στρίβω αριστερά και βγαίνω από τα Καλάβρυτα με κατεύθυνση την Πάτρα βλέποντας τις μυτερές κορφές του Ερύμανθου.



ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

 

[stelios62]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ

Η Adama άνοιξε την πόρτα της καλύβας, μέσα στο σκοτάδι μπορούσα να ξεχωρίσω τα στητά της στήθη να τρεμουλιάζουν γυμνά ενώ ξεχώριζα το σχήμα των καμπύλων μέσα από την διάφανη φούστα όπως φέγγιζε στην φωτιά. Τα μάτια της σπινθήριζαν από σκανταλιά και πόθο καθώς με πλησιάζε με αργά βηματα ......

Παιδιά ο κατασκοπος .... Μαλκο είναι εδώ και είναι Έλληνας , καλά το υποψιαζομουν .....!

 

[User C]

Παιδιά ο κατασκοπος .... Μαλκο είναι εδώ και είναι Έλληνας , καλά το υποψιαζομουν .....!

Ποιος ειναι ο Μαλκος ρε;;;


Γκουγκλάρισα...Μάλκο Λίνγκε Αυστριακός πρίγκηπας/κατασκοπος, ήρωας του Ζεραρ Ντε Βιλιέ....Τιμή μου να με συγκρίνεις συγγραφικά με τον Ζεράρ Ντε Βιλιέ

 

[panGS]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ

Η Adama άνοιξε την πόρτα της καλύβας, μέσα στο σκοτάδι μπορούσα να ξεχωρίσω τα στητά της στήθη να τρεμουλιάζουν γυμνά ενώ ξεχώριζα το σχήμα των καμπύλων μέσα από την διάφανη φούστα όπως φέγγιζε στην φωτιά. Τα μάτια της σπινθήριζαν από σκανταλιά και πόθο καθώς με πλησιάζε με αργά βήματα σαν αιλουροειδές που πλησιάζει την λεία του. Εκανα ακόμη τον κοιμισμένο την ώρα που γονάτισε δίπλα μου, γλυστρώντας το χέρι της κάτω από τα σκεπάσματα. Τινάχτηκα και την άρπαξα. Την κοίταξα στα μάτια και δεν μπορούσα να αποφασίσω αν θα αφηνόμουν στον πόθο ή αν υπερίσχυε η λογική.

Ημουν δυό μέρες στο χωριό καθώς ο δρόμος με την μηχανή με έβγαλε στην καρδιά της Zululand, βόρεια της Νοτίου Αφρικής εκεί που παλιά λεγόταν Ροδεσία και πλέον Ζιμπάμπουε. Ο Akinwunm, o γέρος φύλαρχος με καλωσόρισε και όρισε στον νεαρό Akin να με φιλοξενήσει. Πράγμα που το έκανε με μεγάλη χαρά. Ηταν ένας νεαρός πολεμιστής που παρά την ορφάνια του, ανέλαβε να προστατεύει την μικρή του αδερφή Adama, ενώ ταυτόχρονα ήταν γεμάτος όνειρα για ηρωικές πράξεις. Περνούσαμε ώρες δίπλα στην φωτιά συζητώντας, πιο πολύ με νοήματα και λιγότερο με λόγια. Μου έδειχνε τα όπλα του, τον μάθαινα Αγγλικές λέξεις και αυτός Ζulu. Ηταν ο άνθρωπος που θέλεις για φίλο στην άγρια ζούγκλα. Την παλιά μου JAWA την είχα αφημένη στην άκρη του χωριού και δεν είχα ασχοληθεί καθόλου με αυτήν. Τα πιτσιρικια του χωριού την έκαναν το προσωπικό τους Luna Park.

Η Adama εσκυψε κοντά μου και σφιχτηκε στο στήθος μου, μπορούσα να να νιώσω τους χτύπους της καρδιάς της ενώ μύριζα τον πόθο της στον αέρα. Και άγιος να ήμουν θα είχα αμαρτήσει. Τα χέρια μου άρχιζουν να ταξιδεύουν πάνω στο γυμνό της κορμί ζωγραφίζοντας με τα δάχτυλα μου τις καμπύλες της. Την σήκωσα και την έβαλα πάνω μου...σηκώθηκε και έκατσε πάνω στο αντικείμενο του πόθου της με μια κίνηση ενώ ενα βογγητό βγήκε από το στόμα της. Την αφήσα να χορεύει στον δικό της ρυθμό και εγώ απλά απολάμβανα την στιγμή.

Ενα δυνατό χτύπημα και η πόρτα έσπασε ενώ 3 φιγούρες εμφανίστηκαν στην πόρτα. Ο Akin, εκείνος ο φίλος του με το ένα μάτι, και ο πιο μεγάλος άντρας που έχω δει ποτέ μου. Μια μίξη από αρκούδα με λύκο. Λόγια ακάτλυπτα έβγαιναν από το στόμα του ενω σε μια στιγμή το ακόντιο του εξφενδονίστηκε και πέρασε δίπλα από το αφτί μου. Το ξεκάρφωσα και ενστικτωδώς μπήκα σε θέμα άμυνας. Η Adama είχε γίνει ένα μικροσκοπικό μπαλάκι στην γωνία κλαίγοντας. Στάθηκα μπροστά της. Πρώτος όρμηξε ο μονόφθαλμος και ξαφνικά μπροστά μου ότι τόσα χρόνια μου μάθαινε ο δασκάλος μου στο kung fu. Αλλάζοντας βάρος στο πόδι μου και γέρνοντας στο πλάι τον άφησα με το βάρος του να φύγει μπροστά ενώ με το πίσω μέρος του ακοντίου του κατάφερα μια γέρη στον σβέρκο που τον άφησε αναίσθητο. Ο Αkin με κοίταξε στα μάτια, παρόλο που είχε τον θηριώδη φίλο του ήξερα πως ο αντίπαλος θα ήταν αυτός. Με βαριά βήματα η αρκούδα με πλησίασε και προσπάθησε να με αρπάξει, τον απέφυγα γονατίζοντας και σημάδεψα ακρίβως εκεί που ήξερα οτι θα πονάει. Μια δυνάτη γυριστή κλωτσιά στα μπάλακια του τον εκαναν να σωριαστεί στο πάτωμα σφαδάζοντας.

Με το ένα χέρι πήρα το σακίδιο μου και κοιτάζοντας στα μάτια τον Akin βγήκα αργά από την πόρτα κουβαλόντας μαζί μου την Adama. Ο Akinwunm στεκόταν όρθιος μαζί με άλλους δυο γέροντες δίπλα στην μηχανή. Πλησίασα τρέχοντας χωρίς να ξέρω τι να περιμένω. Αλλή μια μάχη θα ακολουθούσε ή θα την γλύτωνα φτηνά; Φτάνοντας μπροστά του έσκυψα το κεφάλι με σεβασμό. Μου χάιδεψε τον ώμο και μου έδειξε τον δρόμο. Μίλησε με την Αdama στην γλώσσα τους. Με τα σπαστά της Αγγλικά μου εξήγησε πως επειδή την σκέφτηκα για να την σώσω από την μανία του αδερφού της έχω τον σεβασμό του. Μας έδειξε τον δρόμο να χαθούμε με την μηχανή μέσα στην ζούγκλα. Την Adama θα την άφηνα σε μια θεία της στην Νότιο Αφρικη. Εγώ δεν έπρεπε να πλησιάσω ξανά στο χωριό. Θα καθυστερούσε αυτόν τον Akin και την παρέα του για να χαθώ μέσα στην νύχτα.

Εφυγα γκαζώνοντας απο το λασπωμένο δρομάκι, έχοντας πίσω μου την Adama να σφίγγει γύρισα και κοίταξα και οι τρεις γέροντες με χαιρετούσαν... Ετσι όπως με χαιρετούσαν και τα παππούδια στην Κανδήλα την ώρα που έφευγα...Αυτές οι εικόνες γέμισαν τον μυαλό μου


(προϊον fiction eπειδή ζητήθηκε από το κοινό (@panGS )στην ιστορία να υπάρχει σεξ, καράτε και ζούγκλα)

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

Ξεκινάω λέγοντας ευχαριστώ στον Σοφιανό που έπιασε τον σφυγμό του κοινού , τον δικό μου δηλαδή και έφτιαξε την ιστορία στα μέτρα του(μου)...
Ευχαριστώ Σοφιανέ !!!

Αυτό μάλιστα είναι σενάριο !!!
Έξυπνο , σωστά δομημένο και έχει όλα αυτά τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που θα μας έκαναν να πούμε καλοτάξιδο στην μεγάλη του πορεία προς τις αίθουσες.
Δείχνει τον αγνό αθώο έρωτα της ιθαγενούς προς τον ξένο , την οργή του πρώην φίλου/αδερφού αλλά τελικά προστάτη της τιμής της νεαράς , τον δυναμισμό και την οξυδέρκεια του ξένου κατά την διάρκεια της πάλης αλλά και μετά .
Την κατανόηση και τον σεβασμό του αρχηγού της φυλής προς τον ξένο , αφού προστάτεψε και βοήθησε την νεαρά να ξεφύγει από την καταπίεση , δείχνοντάς τους τον δρόμο της φυγής .
Ένα τόσο σωστό , αληθοφανές και σωστά δομημένο σενάριο, θα μπορούσε να υποστηρίξει εύκολα οποιαδήποτε συνέχεια/τροπή της ιστορίας .
Ακόμα και ένα διαστημόπλοιο να εμφανιζόταν πάνω απο τα κεφάλια τους στην ζούγκλα , ρουφώντας τους φυγάδες μέσα σε ένα ολόλευκο φως και εν συνεχεία ρίχνοντας μια κλωτσιά στα π@π@ρια του χωροχρόνου τους έφτυνε πάνω σε μια καρέκλα μπροστά από ένα τραπέζι με πέστροφα και κρεμμυδόπιτα , μέσα στο μαγαζί του Ράπανου στο Πλανητέρο , δεν θα φαινόταν κάτι παράταιρο ή παράξενο αλλά μια φυσική συνέχεια στο τέλεια δουλεμένο και εμπνευσμένο σενάριο...

Άλκης pan@GS Στέας

 

[User C]

Ακόμα και ένα διαστημόπλοιο να εμφανιζόταν πάνω απο τα κεφάλια τους στην ζούγκλα , ρουφώντας τους φυγάδες μέσα σε ένα ολόλευκο φως και εν συνεχεία ρίχνοντας μια κλωτσιά στα π@π@ρια του χωροχρόνου τους έφτυνε πάνω σε μια καρέκλα μπροστά από ένα τραπέζι με πέστροφα και κρεμμυδόπιτα , μέσα στο μαγαζί του Ράπανου στο Πλανητέρο , δεν θα φαινόταν κάτι παράταιρο ή παράξενο αλλά μια φυσική συνέχεια στο τέλεια δουλεμένο και εμπνευσμένο σενάριο...

Άλκης pan@GS Στέας

Δεν μπαίνω στα χωράφια του Αρθουρ Κλαρκ, του Ισαακ Ασιμοφ και άλλων ιερών τεράτων της επιστημονικής φαντασίας!!!! (φοβούμαι τις συγκρίσεις λέμε)

Με τον γνωστό Αλκη Στέα τι σχέση έχεις;

 

[panGS]

Δεν μπαίνω στα χωράφια του Αρθουρ Κλαρκ, του Ισαακ Ασιμοφ και άλλων ιερών τεράτων της επιστημονικής φαντασίας!!!! (φοβούμαι τις συγκρίσεις λέμε)

Και καλά κάνεις !!! Δεν θα ήταν πρέπον αυτά τα ιερά τέρατα να στενοχωρηθούν (οι φαν τους δηλαδήΣ) από έναν νέο άσημο συγγραφέα χάνοντας στην σύγκριση !!!



Τίποτα βρε , καμία σΚέση δεν έχω , βαφτίστηκα έτσι για τις ανάγκες της περίληψης (προλόγου) του έργου...