esel
Μαθουσάλας member
- Δημοσιεύσεις
- 17.094
- Περιοχή
- μαγευτική Μεσογειων (Αθήνα)
- Μοτοσυκλέτα
- BMW GS1200 ADV LC
- Όνομα
- Στελιος Τζιανετοπουλος
- Περιοχή
- μαγευτική Μεσογειων (Αθήνα)
Από το εξαίσιο βιβλίο του Χάρη Αθανασιάδη που δεν σας το συνιστώ απλά ...σας παρακαλώ να το διαβάσετε...
Η Μνήμη και η Πόλις 40+1 Δημόσιες Ιστορίες
Εκδόσεις Ασίνη
Αυτό το DWK το βλέπεις ; Ωραίο , Στιβαρό!
Προφέρεται Ντεκαβε και σημαίνει « το Μικρό Θαύμα».
«Das Kleine Wunder» στα γερμανικά. Και ήταν στα αλήθεια ένα μικρό θαύμα το 1968 όταν το έφερε στο χωρίο ο παππούς ο Αργύρης. Ως τότε μόνο άλογα και κάρα υπήρχαν εκεί άντε και κανά δύο ποδήλατα. Ούτε αυτοκίνητα ούτε άσφαλτος, χωματόδρομοι μονάχα και μονοπάτια. Δεν το πήγε για βόλτες για δουλεία το πήρε. Ήταν 36 χρονών τότε όσο εσύ τώρα και δούλευε σοβατζής στα γύρο χωριά. Στη μια χειρολαβή κρεμούσε τα εργαλεία της δουλείας ,στην άλλη τη χορτόπιτα που του έβαζε γιαγιά Κατερίνα για να αντέξει ως το βράδυ. Σαν έγινα δεκατεσσάρων το ξέκλεβα τις Κυριακές και έφευγα δίχως σκοπα. Θυμάσαι πως είναι το χωριό; Πίσω βουνά και μπροστά ανοίγεται απέραντος ο κάμπος με λόφους εδώ και εκεί σαν νησιά σε πέλαγος. Με τραβούσε αυτή η ανοιχτωσιά . Είδε και από είδε ο πατέρας μου, έβαλε υπογραφή και έβγαλα δίπλωμα ,νωρίς στα δεκαέξι μου, να γλυτώσει τουλάχιστον τα πρόστιμα. Στο μεταξύ βέβαια εγώ ζαχάρωνα μια κόκκινη Φλορέτα, μα αφού δεν κατάφερα να την αποκτήσω (θα σου πω μετά γι’αυτήν). Δεκαοχτάρης πια ,φοιτητής στο Ηράκλειο του 80 πίεζα τον γέρο να μου δώσει το Ντεκαβε. Στην αρχή ούτε να το ακούσει δεν ήθελε. Σύρθηκε τέλος, σαν υποσχέθηκα πως αυτή μόνο θα είναι η συνεισφορά του, για εργαλείο θα το έχω και εγώ , να πηγαινοέρχομαι στην οικοδομή να βγάζω τα έξοδα. Τριγύρισα τη μισή Κρήτη με αυτό. Την άλλη μισή δεν πρόλαβα μου το έκλεψαν ένα βράδυ έξω από την «Ωραία Ελλάδα» το ταβερνείο της Ρένας κι του Τράγου εκεί όπου σύχναζε τότε με το ουζι του ο Ιρλανδός, ο Ρος Ντέιλ. Η στιγμή που χρειάστηκε να αποκαλύψω στον Πατέρα μου την απώλεια ήταν στα αλήθεια ζόρικη, από τις πιο δύσκολες στη ζωή μου. Πέρασανχρόνια να το χωνέψει.
Προχτές ακόμη σαράντα χρόνια από τότε όταν ξέθαψα αυτή την φωτογραφία του τηλεφώνησα : «Δεν μου λες ρε πατέρα το Ντεκαβε πότε το είχες πάρει ; » «Γιατί ; , το βρήκες; » μου αντιγύρισε.
Φοιτητής έμενα μ’άλλους τρείς , είχε όμως ο καθένας το δωμάτιο του. Στο δεύτερο έτος μπήκαμε στον Ρήγα ,γίναμε αριστεροί. Όλοι κολλούσαν τότε στους τοίχους αφίσες με τον Τσε Γκεβάρα όμως εγώ με τον Μάρλον Μπράντα. Ξέρεις εκείνη με το δερμάτινο και τη φανέλα , ίσως την έχεις δει. Αγκαλιάζει χαλαρά το τιμόνι μιας εξακοσάρας Bonneville και κοιτάζει κατά πρόσωπο, προκλητικά μαζί και απορημένα, «συμβαίνει κάτι *5 »σαν να ρωτάει ή ίσως : « Τι γυρεύω εγώ εδώ ανάμεσα σε ανυποψίαστους νοικοκυραίους ; » . Καταλαβαίνεις τώρα γιατί σαν κυκλοφόρησε ξανά το 2003 η Bonneville χρεώθηκα για να την αγοράσω…
συνεχιζεται
Η Μνήμη και η Πόλις 40+1 Δημόσιες Ιστορίες
Εκδόσεις Ασίνη
Αυτό το DWK το βλέπεις ; Ωραίο , Στιβαρό!
Προφέρεται Ντεκαβε και σημαίνει « το Μικρό Θαύμα».
«Das Kleine Wunder» στα γερμανικά. Και ήταν στα αλήθεια ένα μικρό θαύμα το 1968 όταν το έφερε στο χωρίο ο παππούς ο Αργύρης. Ως τότε μόνο άλογα και κάρα υπήρχαν εκεί άντε και κανά δύο ποδήλατα. Ούτε αυτοκίνητα ούτε άσφαλτος, χωματόδρομοι μονάχα και μονοπάτια. Δεν το πήγε για βόλτες για δουλεία το πήρε. Ήταν 36 χρονών τότε όσο εσύ τώρα και δούλευε σοβατζής στα γύρο χωριά. Στη μια χειρολαβή κρεμούσε τα εργαλεία της δουλείας ,στην άλλη τη χορτόπιτα που του έβαζε γιαγιά Κατερίνα για να αντέξει ως το βράδυ. Σαν έγινα δεκατεσσάρων το ξέκλεβα τις Κυριακές και έφευγα δίχως σκοπα. Θυμάσαι πως είναι το χωριό; Πίσω βουνά και μπροστά ανοίγεται απέραντος ο κάμπος με λόφους εδώ και εκεί σαν νησιά σε πέλαγος. Με τραβούσε αυτή η ανοιχτωσιά . Είδε και από είδε ο πατέρας μου, έβαλε υπογραφή και έβγαλα δίπλωμα ,νωρίς στα δεκαέξι μου, να γλυτώσει τουλάχιστον τα πρόστιμα. Στο μεταξύ βέβαια εγώ ζαχάρωνα μια κόκκινη Φλορέτα, μα αφού δεν κατάφερα να την αποκτήσω (θα σου πω μετά γι’αυτήν). Δεκαοχτάρης πια ,φοιτητής στο Ηράκλειο του 80 πίεζα τον γέρο να μου δώσει το Ντεκαβε. Στην αρχή ούτε να το ακούσει δεν ήθελε. Σύρθηκε τέλος, σαν υποσχέθηκα πως αυτή μόνο θα είναι η συνεισφορά του, για εργαλείο θα το έχω και εγώ , να πηγαινοέρχομαι στην οικοδομή να βγάζω τα έξοδα. Τριγύρισα τη μισή Κρήτη με αυτό. Την άλλη μισή δεν πρόλαβα μου το έκλεψαν ένα βράδυ έξω από την «Ωραία Ελλάδα» το ταβερνείο της Ρένας κι του Τράγου εκεί όπου σύχναζε τότε με το ουζι του ο Ιρλανδός, ο Ρος Ντέιλ. Η στιγμή που χρειάστηκε να αποκαλύψω στον Πατέρα μου την απώλεια ήταν στα αλήθεια ζόρικη, από τις πιο δύσκολες στη ζωή μου. Πέρασανχρόνια να το χωνέψει.
Προχτές ακόμη σαράντα χρόνια από τότε όταν ξέθαψα αυτή την φωτογραφία του τηλεφώνησα : «Δεν μου λες ρε πατέρα το Ντεκαβε πότε το είχες πάρει ; » «Γιατί ; , το βρήκες; » μου αντιγύρισε.
Φοιτητής έμενα μ’άλλους τρείς , είχε όμως ο καθένας το δωμάτιο του. Στο δεύτερο έτος μπήκαμε στον Ρήγα ,γίναμε αριστεροί. Όλοι κολλούσαν τότε στους τοίχους αφίσες με τον Τσε Γκεβάρα όμως εγώ με τον Μάρλον Μπράντα. Ξέρεις εκείνη με το δερμάτινο και τη φανέλα , ίσως την έχεις δει. Αγκαλιάζει χαλαρά το τιμόνι μιας εξακοσάρας Bonneville και κοιτάζει κατά πρόσωπο, προκλητικά μαζί και απορημένα, «συμβαίνει κάτι *5 »σαν να ρωτάει ή ίσως : « Τι γυρεύω εγώ εδώ ανάμεσα σε ανυποψίαστους νοικοκυραίους ; » . Καταλαβαίνεις τώρα γιατί σαν κυκλοφόρησε ξανά το 2003 η Bonneville χρεώθηκα για να την αγοράσω…
συνεχιζεται
Τελευταία επεξεργασία: