ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ “ΑΝΑΒΑΣΗ” ΠΑΡΝΗΘΑΣ!
Ετσι, πολύ απλά, η ΕΛΠΑ αποφάσισε να τους καταργήσει. «Αφου σας ενοχλούν αγαπητέ, τι να κάνουμε, ας σταματήσουν. Ασε που είναι και επικίνδυνοι για τα μηχανάκια!»
Αυτά συνέβαιναν στο μακρινό παρελθόν, και τα αναφέραμε για να θυμίσουμε την νοοτροπία που επικρατούσε τότε, αλλά είναι γεγονός ότι όπως τα χρόνια περνούσαν και οι μοτοσυκλέτες, οι ταχύτητες και η οδήγηση ανέβαιναν συνεχώς επίπεδα, οι Αναβάσεις θα είχαν «υποχρεωτικώς» καταργηθεί βάσει λογικής, γιατί δεν πρέπει να περιμένεις να συμβεί κάτι πολύ άσχημο για να δράσεις, αλλά να το προλάβεις (αφού το βλέπεις να έρχεται!).
Η Ελληνική Λεσχη Ιαπωνικής Κλασσικής Μοτοσυκλέτας αποτελεί μια δεμένη ομάδα μελών και φίλων, που τα τελευταία χρόνια έχει έντονη δραστηριότητα με πολλές εκδηλώσεις δρόμου, που ουσιαστικά είναι περιηγητικές βόλτες με στάσεις για αξιοθέατα και φαγητό, στις διαδρομές των οποίων συνήθως περιλαμβάνεται μια «ανάβαση» (ή και περισσότερες) όπου υπάρχει χρονομέτρηση regularity (με σταθερή ταχύτητα), εντός των ορίων του Κ.Ο.Κ.
Την δική μας προσοχή, πέραν της δημοσιογραφικής κάλυψης που προσπαθούμε να κάνουμε για κάθε εκδήλωση, τράβηξε η αφίσα με την αναγγελία για την «Αναβαση Πάρνηθας», το μοναδικό βουνό που δεν προλάβαμε (λόγω ηλικίας-οι ανήλικοι δεν έτρεχαν τότε!) να ανεβούμε, στην διάρκεια της πρωταθληματικής μας καρριέρας Αναβάσεων (που μας χάρισε δύο τίτλους και τα ρεκόρ των περισσότερων αναβάσεων, με τα δύο Bultaco Astro 250 και 360 – οι κανονισμοί των μοτοσυκλετών του ΄70 επέτρεπαν να συμμετέχει ένας αναβάτης και στις δύο Κατηγορίες).
Η Honda CB 450, όπως θα διαβάσετε σύντομα σε άρθρο που ετοιμάζουμε (κάποιες φωτογραφίες έχουν ήδη διαρρεύσει), είναι η μοτοσυκλέτα του παρελθόντος που μας συγκινεί περισσότερο απο κάθε άλλη, και κάποιοι καλοί λόγοι θα υπάρχουν γι’ αυτό (που θα τους διαβάσετε), αφού τις ζήσαμε όλες μετά το 1970, τις δοκιμάσαμε όλες μετά το 1974, και αποκτήσαμε τις περισσότερες, κάτι που συνεχίζουμε να κάνουμε μέχρι σήμερα. Ετσι, η ιδέα του να ανέβουμε «οργανωμένα» (γιατί για βόλτα παμε και μόνοι μας) την Πάρνηθα στα «πατήματα» της μαύρης «τεσσάρας» black bomber CB 450 Κ0 του Νίκου Γκουντούφα, και της όμοιας του Γιάννη Τόγελου, μας ενθουσίασε! Δείτε μεταξύ 18’’ και 40’’ στην αρχή του video της ΕΙΡΤ απο το 1968 που ακολουθεί (με μουσική υπόκρουση τα εμβατήρια της δικτατορίας!,) τα δύο 450 να ανεβαίνουν στην Πάρνηθα, μετά την BSA 650 του Πρωταθλητή 1967 Κώστα Μακαρώνα, και πείτε μας, αν είχατε μια Honda CB 450 του 1970, θα αντιστεκόσαστε;
Μια μικρή προκαταβολή- “διαρροή” απο το (μεγάλο!) άρθρο που ετοιμάζουμε για την Honda CB 450 (όπου συνδέεται το “τότε” με το σήμερα)
Μη έχοντας ποτέ πριν συμμετάσχει σε εκδήλωση της Λέσχης Ιαπωνικής Κλασικής Μοτσυκλέτας, δεν γνωρίζαμε ποια ήταν η «έννοια» του ορισμού «Ανάβαση» με την υποσημείωση «regularity» (που είδαμε στην αφίσα), αν θα γινόταν κάποια μέτρηση, αν θα υπήρχαν αποτελέσματα, κτλ. Οι απορίες μας λύθηκαν στο σημείο συγκέντρωσης, όταν ο Πρόεδρος της Λέσχης μας ενημέρωσε ότι υπάρχει όριο Κ.Ο.Κ. 30 χ.α.ω. σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής, το οποίο και θα έπρεπε να σεβαστούμε απολύτως. Τέλος! Δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς, είναι αλήθεια, γιατί ο καλός καιρός της Κυριακής (28/11) είχε δημιουργήσει ουρές εκδρομέων, με τα ΙΧ να ακουμπούν σχεδόν προφυλακτήρες σε όλο το βουνό! Θα ήταν (και ήταν) αδύνατον να πραγματοποιηθεί οποιαδήποτε αξιόπιστη μέτρηση, που θα «υποχρέωνε» τους συμμετέχοντες να κινηθούν γρήγορα με τις κλασσικές τους μοτοσυκλέτες σε αυτή την «ορεινή Πανεπιστημίου», και σε ώρα αιχμής μάλιστα. Απο εκεί και μετά, ο καθένας αποφασίζει αν θα πάει με 30, με 40 ή με 50 (που λέει και το τραγούδι)
Λιγο μας ενδιέφεραν αυτά, γιατί η δική μας ιδέα για κλασσικές εκδηλώσεις δρόμου, είναι το να συγκεντρώνονται οι ομοϊδεάτες και να συζητούν για τις μοτοσυκλέτες τους, κατόπιν να πηγαίνουν την ωραία βόλτα τους (οδηγώντας ο κάθε ένας όσο αργά ή γρήγορα του κάνει κέφι), και αν στη διαδρομή της βόλτας υπάρχει και κάποιο «Ιστορικό» κίνητρο, όπως η Παρνηθα, ακόμα καλύτερα. Ετσι, συγκεντρωθήκαμε, φωτογραφηθήκαμε, κατόπιν κινήσαμε ένας ένας για το βουνό, ξεκινήσαμε πρώτοι (ευχαριστούμε για το Τιμής Εννεκεν Νο 1, που είναι αφιερωμένο απο εμάς στους φίλους Νίκο Γουντούφα και Γιάννη Τόγελο), οδηγήσαμε με τα μάτια στο σήμερα και με την φαντασία πίσω στο 1968, προσέξαμε ΠΟΛΥ τα αυτοκίνητα (να ΜΗΝ κινδυνέψουμε και να ΜΗΝ προκαλέσουμε), φτάσαμε κάποτε στην κορυφή, φωτογραφίσαμε (ξανά!) τους φίλους μας και επιστρέψαμε πανευτυχείς, γιατί, επιτέλους, «ανεβήκαμε οργανωμένα» στην Ανάβαση Πάρνηθας με την Honda CB 450, «σβήνοντας» κάπως τον παιδικό μας πόθο!
Μακάρι, περισσότερο σύντομα παρά αργά, οι δυνάμεις της κλασσικής μοτουκλέτας να βρεθούν σε ένα κατάλληλο χώρο για σπορ, ώστε να ξεκινήσει, σε ασφαλείς συνθήκες, αυτό που λείπει απο την Ελλάδα: Iστορικοί αγώνες μοτοσυκλέτας, με προδιαγραφές και κανονισμούς. Μέχρι τότε, οι βόλτες εντός Κ.Ο.Κ. με τα τυπικά ή «άτυπα» regularity, θα λειτουργήσουν σαν υποκατάστατα, με βοήθεια την φαντασία και απαραίτητο συστατικό την αγάπη για την μοτοσυκλέτα. Γιατί τελικά, ιστορική ή σύγχρονη δεν πειράζει και τόσο: Όπως πάει η μόδα με τα στρογγυλοφάναρα, όλες σε λίγο με «κλασσικές» θα μοιάζουν! Δ.Π.
Πηγη
www.motosport.com.gr
