Κάστρα, Πύργοι και Φρούρια

[maik900]

Κάστρο Πόρτο Κάγιο​

ή Κάστρο της Μάνης ή Κάστρο Αχιλλείου





Κάστρο του 16ου αιώνα στο νοτιότερο σημείο της Προσηλιακής Μάνης και της ηπειρωτικής Ελλάδας, κτισμένο σε ύψωμα πάνω από ένα καλά προστατευμένο φυσικό λιμάνι.

---

Τοποθεσία & Στρατηγική Σημασία​

Φαίνεται ότι ο βασικός λόγος δημιουργίας του κάστρου ήταν η εμμονή του σουλτάνου Σελίμ για την κατάκτηση της Κύπρου που την κατείχαν οι Ενετοί. Οι Οθωμανοί είχαν απόλυτη ανάγκη μιας ναυτικής βάσης, κάπου στο θαλάσσιο δρόμο Βενετίας - Ανατολικής Μεσογείου, για να μπορούν να εμποδίζουν τις βενετικές γαλέρες που θα επιχειρούσαν να ανεφοδιάσουν την Κύπρο. (Όλα αυτά στα πλαίσια του Δ’ Ενετοτουρκικού πόλεμου, 1570-1573.)

Το κάστρο ήταν ιδανικό για αυτό το σκοπό όντας σε ένα εξαιρετικό φυσικό λιμάνι στο νοτιότερο σημείο της ηπειρωτικής Ελλάδας.

---

Το Όνομα του Κάστρου​

Το όνομα Πόρτο Κάγιο ή Πορτοκάγιο προέρχεται από την ονομασία που είχαν δώσει στον όρμο οι Ενετοί: Porto delle Quaglia που σημαίνει «Λιμάνι των Ορτυκιών». Και αυτό γιατί η περιοχή είναι μεγάλο πέρασμα ορτυκιών το φθινόπωρο. Παλιοί περιηγητές είχαν εντυπωσιαστεί από το πλήθος των ορτυκιών και από τις μεθόδους που χρησιμοποιούσαν οι κάτοικοι της Μάνης για να τα πιάνουν (με δίχτυα) και να τα παστώνουν.

Ιστορία​

Η κατασκευή του κάστρου από τους Τούρκους ολοκληρώθηκε το 1570 ή λίγο πριν. Σκοπός του ήταν ο έλεγχος της Μάνης και η προστασία του λιμανιού που, όπως αναφέρθηκε, προοριζόταν για ορμητήριο του οθωμανικού στόλου εναντίον των Ενετών. Το κάστρο ήταν βαθιά σε εχθρική περιοχή και οι Τούρκοι έδωσαν μεγάλη προσοχή στο σχεδιασμό και στην κατασκευή του, κάτι που σήμερα δεν του φαίνεται.

Το κάστρο θα μπορούσε να εξελιχθεί σε πολύ σοβαρή απειλή και γι’ αυτό οι Ενετοί αντέδρασαν γρήγορα. Τον Ιούνιο του 1570, έστειλαν 24 γαλέρες από τα Χανιά υπό τον ναύαρχο Querini (Κουερίνι) ο οποίος με τη βοήθεια των Μανιατών κυρίευσε το κάστρο. Οι Ενετοί δεν ήθελαν ή δεν μπορούσαν να κρατήσουν το κάστρο και, όπως ήταν φυσικό, φεύγοντας το κατέστρεψαν.

​

​

Κάστρο της Μπαρδούνιας​

ή Κάστρο της Βαρδούνιας ή Μπουρδούνιας





Ένα κάστρο με ενετικά και οθωμανικά χαρακτηριστικά στη νότια Λακωνία, στα σύνορα με τη Μάνη.

---

Τοποθεσία & Στρατηγική Σημασία​

Το κάστρο είναι χτισμένο βόρεια από το Γύθειο, στην ενδοχώρα, σε περιοχή που πήρε το όνομά της από το κάστρο και λέγεται Μπαρδούνια ή Βαρδούνια (και τα χωριά της, «Μπαρδουνοχώρια»). Η στρατηγική σημασία της τοποθεσίας έγκειται στο γεγονός ότι συνορεύει με τη Μάνη. Οι Οθωμανοί χρειάζονταν το κάστρο στην προσπάθειά τους να περιορίσουν τους ανυπότακτους Μανιάτες. Για τον ίδιο λόγο έφεραν εδώ τουρκικό πληθυσμό και Αλβανούς. Το φυσικό σύνορο με τη Μάνη είναι ο γνωστός από την αρχαιότητα ποταμός Σμήνος, στην όχθη του οποίου είναι χτισμένο το κάστρο. Το ποτάμι λέγεται και ποτάμι της Αγίας Μαρίνας ή ποτάμι της Άρνας ή Μπαρδουνοπόταμος.

---

Το Όνομα του Κάστρου​

Η λέξη «Βαρδούνια» πιθανόν να προέρχεται από παραφθορά της λέξης Villeharduine (δηλ. «Βιλεαρδουίνος», το όνομα των ηγετών του Πριγκιπάτου της Αχαΐας). Αυτή η εκδοχή είναι λίγο εξεζητημένη και επιπλέον αυτό θα σήμαινε ότι το κάστρο είναι φράγκικο –που μάλλον δεν είναι. Θεωρείται πιθανότερο η ρίζα της να είναι η ενετική λέξη “bardia” από την ιταλική “guardia”. Βardia σημαίνει «φύλαξη» ή «φρουρά». Εξάλλου έτσι προέκυψαν και οι διάφορες ενετικές βαρδιόλες σε άλλα σημεία της Ελλάδας.

Οι Ενετοί το κάστρο το έλεγαν Bardugna Castello, όπως προκύπτει από κατάλογο του 1618. Φαίνεται ότι από τότε η ονομασία έμεινε στο κάστρο και στην ευρύτερη περιοχή.

---

Ιστορία​

Δεν υπάρχουν αναφορές από μεσαιωνικές πηγές για το κάστρο. Μπορούμε να συμπεράνουμε κάποια στοιχεία από την ιστορία του βασιζόμενοι εν μέρει στην αφήγηση του Εβλιγιά Τσελεμπή και στις αρχιτεκτονικές και οικοδομικές ενδείξεις μέσα στο κάστρο.

Ο Τούρκος περιηγητής Εβλιγιά Τσελεμπή στο οδοιπορικό του στην Ελλάδα το 1668-1671 επισκέφτηκε το κάστρο και μας πληροφορεί ότι το κυρίευσε α Μωάμεθ Β’ ο Πορθητής όταν κατέλυσε το Δεσποτάτο του Μορέως το 1460.

Πηγη www.kastra.eu

 

[maik900]

Κάστρο Chambord, Γαλλία






Κάστρο του Εδιμβούργου, Σκωτία

 

[maik900]

Κάστρο Γρηγοράκηδων​

ή Πύργος Γρηγοράκη ή Πύργος Αντώνμπεη



Το συγκρότημα των Γρηγοράκηδων με τη φρουριακή του συγκρότηση χαρακτηρίζεται σαν ένα μικρό κάστρο. Κατασκευάστηκε από το 1782 στον Αγερανό, 6 χιλ. βόρεια από το Σκουτάρι και 4 χλμ. ΝΑ του κάστρου του Πασσαβά, ανάμεσα σε δυο μικρές πεδιάδες, το Κάμπο και το Βαθύ. Βρίσκεται επάνω σε λόφο στην άκρη μιας λωρίδας ξηράς που εισχωρεί στη θάλασσα και σχηματίζει φυσικό μικρό λιμάνι.

Πιθανόν, ο ιδρυτής του συγκροτήματος είναι ο εξάδελφος του Τζανέτου Γρηγοράκη (ή Τζανήμπεη) και μετέπειτα μπέης της Μάνης Αντώνμπεης (1803-1810). Άλλη άποψη αναφέρει ότι ο Αντώνμπεης Γρηγοράκης είναι ο ανακαινιστής του συγκροτήματος, αφού αυτό καταστράφηκε από τους Τούρκους το 1807, όταν κατέστρεψαν όλα τα οχυρά που είχε ιδρύσει ο υπό διωγμό τότε Τζανήμπεης Γρηγοράκης.

---

Ιστορία​

Το Κάστρο των Γρηγοράκηδων, όπως και όλα τα Μανιάτικα κάστρα, δεν είχαν την έννοια του κλασσικού φεουδαρχικού πύργου όπου μία και μοναδική οχυρή θέση αναλάμβανε να καλύψει την άμυνα μιας ευρύτερης περιοχής.

Εντάσσεται σε ένα οικισμό, που αποτελείται από τρία ισοδύναμα συγκροτήματα της ίδιας οικογένειας, από τα οποία σώζονται τα δύο. Συγκεκριμένα στη περιοχή αυτή εγκαταστάθηκε ένας κλάδος των Γρηγοράκηδων, οι Κουτσογληγοριάνοι, στα τέλη του 18ου – αρχές 19ου αιώνα, με αρχηγό το καπετάνιο Αντώνη Γρηγοράκη (1757 – 1822). Υπήρξε ο 5ος Μπέης της Μάνης και άσκησε το αξίωμά του με τη βοήθεια των πέντε καπεταναίων ανιψιών του Δημήτριο Καβαλλιέρη, Γρηγόρη Τσικουρίο, Λάμπρο, Τζώρτζη Ξηνταράκο και Γιάννη Κατσανό, καθώς και με τους δυο γαμπρούς του. Το Κωσταντή Ζερβάκο και το Θεόδωρο Γρηγοράκη, που τον διαδέχτηκαν στο μπεϊλίκι σαν 6ος και 7ος Μπέης, αντίστοιχα.

Κάστρο της Κελεφάς​

Το κάστρο βρίσκεται δυτικά του χωριού Κελεφά και νότια του Οιτύλου. Κτισμένο στην νοτιότερη απόληξη της οροσειράς του Ταϋγέτου, δεσπόζει σε φυσική οχυρωματική θέση πάνω από τον όρμο του Οιτύλου.

---

Τοποθεσία & Στρατηγική Σημασία​

Το κάστρο κτίστηκε από τους Τούρκους για να ελέγχει τους ανυπότακτους Μανιάτες. Μαζί με το κάστρο του Πασσαβά στα ανατολικά και της Ζαρνάτας στα βόρεια ήλεγχαν τα περάσματα στη Μάνη από ξηρά και θάλασσα.

---

Ιστορία​

Το Κάστρο της Κελεφάς χτίστηκε γύρω στα 1670, κατ’ εντολήν του Μεγάλου Βεζίρη Κιοπρουλή που έστειλε 6000 άντρες στρατολογημένους από την Αθήνα, την Εύβοια και την Ναύπακτο. Λέγεται ότι το κάστρο ήταν ανταμοιβή στο Μανιάτη αρχιπειρατή Λιμπεράκη Γερακάρη καταγόμενου από τη μεγάλη οικογένεια των Κοσμάδων, που είχε τις ρίζες της από τη Βάθια της Μάνης, με σκοπό να διαιρέσει και να υποτάξει τους Μανιάτες.

Το Κάστρο της Κελεφάς, ήταν έδρα του Χασάν Πασά, και διατηρήθηκε από τους Τούρκους από το 1670 μέχρι το 1685, οπότε κυριεύτηκε από τους Ενετούς και τους Μανιάτες συμμάχους τους.

Οι Βενετοί το τελειοποίησαν και το έκαναν ένα από τα ισχυρότερα κάστρα, ενώ όρισαν προβλεπτή το Βερνάρδο Βλάβη. Το 1715 παραδόθηκε με συνθήκη στους Τούρκους, αλλά σταδιακά εγκαταλείφθηκε.



Τελικά, η διάρκεια ζωής/λειτουργίας του κάστρου ήταν σχετικά μικρή: Μικρότερη από 80 χρόνια.

Το κάστρο ταυτίζεται μερικές φορές με το θρυλικό κάστρο της Μαΐνης, η ακριβής θέση του οποίου παραμένει επισήμως άγνωστη.

Πηγη www.kastra.eu

 

[maik900]

Το Olavinlinna είναι ένα κάστρο με τρεις πύργους του 15ου αιώνα που βρίσκεται στη Savonlinna της Φινλανδίας. Είναι χτισμένο σε ένα νησί στο στενό Kyrönsalmi που συνδέει τις λίμνες Haukivesi και Pihlajavesi. Είναι το βορειότερο μεσαιωνικό πέτρινο φρούριο που στέκεται ακόμα.





Το Φρούριο Yongtai είναι ένα χωριό και μια ιστορική πόλη-φρούριο σε σχήμα χελώνας στο Gansu της Κίνας . Χτισμένο το 1608 από τους ηγεμόνες της δυναστείας Μινγκ για να αμυνθεί από επιθέσεις από βόρειες μειονότητες, στάθμευε 2000 πεζούς και 500 μονάδες ιππικού. Ολόκληρο το φρούριο περικλείεται από ένα χωματένιο τείχος που περιλαμβάνει αμυντικούς πύργους. Λόγω της ερημοποίησης, το χωριό είναι πλέον εγκαταλελειμμένο, μειώνοντας από 1500 άτομα τη δεκαετία του 1950 σε περίπου 100 σήμερα.

 

[maik900]

Πύργος Μεσίσκλη​

Ένας από τους πιο ιδιαίτερους και ιστορικούς πύργους της Μάνης βρίσκεται στην Νόμια της Μέσα Μάνης και ανήκει στην οικογένεια Μεσίσκλη. Πρόκειται ίσως για τον παλαιότερο πύργο της Μάνης.

Βρίσκεται στο κέντρο της Νόμιας, απέναντι από την εκκλησία των Ταξιαρχών. Η Νόμια βρίσκεται στο λεγόμενο Νικλιάνικο που είναι βασικά η περιοχή της Κοίτας και της Νόμιας, όπου τον 14ο αιώνα εγκαταστάθηκαν οι διωγμένοι από το Νύκλι της Αρκαδίας προύχοντες και έφεραν νέα ήθη και έθιμα τα οποία σφράγισαν τον μανιάτικο τρόπο ζωής. Τότε οργανώθηκε μια φεουδαρχική ιεραρχία σε πατριές, τότε άρχισαν να χτίζονται οι πρώτοι πύργοι για να πολεμάνε οι Νυκλιάνοι με τους ντόπιους και μεταξύ τους για κυριαρχία (οι νικητές ήταν οι «μεγαλογέννητες» και οι χαμένοι οι «αχαμνόμεροι»).

Πρόκειται, με άλλα λόγια, για το μέρος όπου κατασκευάστηκαν οι πρώτοι Μανιάτικοι πύργοι.

Δεν γνωρίζουμε την ακριβή ημερομηνία κατασκευής του πύργου του Μεσίσκλη για δύο λόγους: Πρώτον διότι λόγω παλαιότητας δεν υπάρχουν γραπτές μαρτυρίες για την κατασκευή του και δεύτερον διότι ο πύργος αυτός, όπως και πολλοί άλλοι στην Μάνη, χτίστηκαν πάνω σε παλαιότερες θέσεις όπου προϋπήρχαν παλαιότερα οικοδομήματα. Η πιθανότερη περίοδος κατασκευής του ανάγεται στα τέλη του 17ου με αρχές 18ου αιώνα. Είναι δηλαδή σίγουρα προεπαναστατική κατασκευή. Υπάρχει και μια εκδοχή, ότι είναι κτίσμα του 14ου αιώνα. Μάλλον απίθανο.

Ο πιο γνωστός από τους κτήτορες του πύργου ήταν ο Μεσίσκλης, λοχαγός του Όθωνα, που διαφώνησε με την εντολή του Όθωνα για το γκρέμισμα των πύργων της Μάνης (που τελικά δεν έγινε).

---

Δομικά, Αρχιτεκτονικά, Οχυρωματικά Στοιχεία​

Ο πύργος έχει ύψος 9 μέτρα περίπου στέκοντας επιβλητικά μέσα στον οικισμό. Περιβάλλεται από άλλες οικίες της οικογένειας Μεσίσκλη για λόγους ασφαλείας. Σε περίπτωση πολέμου οι ένοικοι των οικιών προσέτρεχαν στον οικογενειακό πύργο. Επιπροσθέτως τα σπίτια που ενώνονταν με τον πύργο του προσέφεραν μεγαλύτερη ασφάλεια διότι τον κάλυπταν, τον έκαναν πιο δυσπρόσβλητο.

Η επικοινωνία μεταξύ τους γινόταν μέσω στενών, σκαλοπατιών και οικιών για ακόμα πιο δύσκολη προσέγγιση στον κύριο όγκο του πύργου. Τα παράθυρα είναι σχεδόν ανύπαρκτα και τα μόνα ανοίγματα είναι μικρές σχισμές στους τοίχους για να περνάει το τουφέκι. Οι λεγόμενες ντουφεκότρυπες βρίσκονται παντού στον πύργο ιδίως στον τελευταίο όροφο.

Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του πύργου αποτελεί η γωνιακή πολεμίστρα του προς την πλευρά του δρόμου για λόγους στρατηγικής σημασίας. Η γωνιακή πολεμίστρα έδινε την δυνατότητα στον αμυνόμενο να ελέγχει τις δύο εξωτερικές πλευρές του πύργου.

Η είσοδος είναι στενή ώστε να είναι απολύτως ελεγχόμενη. Το φρουριακό συγκρότημα στο σύνολο του έχει αυτονομία καθώς έχει πλήθος αποθηκευτικών χώρων για τρόφιμα και στέρνα στην βάση του για την κάλυψη αναγκών σε νερό.

Πύργος Παντελεάκου​

Ο πύργος του Παντελεάκου στο Φλομοχώρι της μέσα ανατολικής Μάνης είναι ένας από τους ψηλότερους πύργους της Μάνης και από τους καλύτερα διατηρημένους.

Έχει ύψος 18,5 μέτρα και έχει 5 ορόφους με το ισόγειο και 6 με το λιακό (την ταράτσα).
Ξεκίνησε να χτίζεται το 1810 και ολοκληρώθηκε το 1835 (οι ημερομηνίες των σταδίων κατασκευής είναι χαραγμένες στους γωνιόλιθους του κάθε ορόφου). Ο πύργος όσο ανεβαίνει στενεύει: από τα 9,8 τ.μ. του ισογείου φτάνει στα 6,2 τ.μ. στον τελευταίο όροφο.

Η μετακίνηση εσωτερικά είναι πολύ στενάχωρη και μόνο οι ντουφεκότρυπες και λίγα μικρά παράθυρα υπάρχουν ως ανοίγματα.

Λέγεται πως κατά την προετοιμασία της επανάστασης του 1821 ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης συναντήθηκε στον πύργο αυτό με διάφορους οπλαρχηγούς της προσηλιακής Μάνης στα πλαίσια οργάνωσης του Αγώνα της εθνεγερσίας.

Στον προαύλιο χώρο ο πύργος διαθέτει φούρνο και στέρνα για να διασφαλίζεται η αυτονομία του σε περίπτωση πολιορκίας. Το ύψος του πύργου και η στρατηγική του θέση στον οικισμό προσδιορίζουν την ισχύ και τον χαρακτήρα της οικογένειας Παντελεάκου η οποία είναι από τις παλαιότερες στον χώρο.

Πηγη www.kastra.eu

 

[maik900]

Φρούριο Berzé-le-Châtel, Γαλλία










Fort Bard, also known as Bard Fort



Το Fort Bard, γνωστό και ως Bard Fort (ιταλικά: Forte di Bard, γαλλικά: Fort de Bard), είναι ένα οχυρωμένο συγκρότημα που χτίστηκε τον 19ο αιώνα από τον Οίκο της Σαβοΐας σε μια βραχώδη προεξοχή πάνω από το Bard, μια πόλη και μια κοινότητα στην Αόστα. Περιοχή κοιλάδας της βορειοδυτικής Ιταλίας.

Το Fort Bard έχει αποκατασταθεί πλήρως μετά από πολλά χρόνια παραμέλησης. Το 2006 άνοιξε ξανά στους τουρίστες ως Μουσείο των Άλπεων, έχει επιπλέον εκθέσεις τέχνης και γκαλερί. Το καλοκαίρι, η κύρια αυλή χρησιμοποιείται για να φιλοξενήσει μουσικές και θεατρικές παραστάσεις.
Ιστορία
Το φρούριο, το οποίο βρίσκεται στην είσοδο της κοιλάδας της Αόστα, βρίσκεται σε ένα στενό φαράγγι πάνω από τον ποταμό Ντόρα Μπαλτέα. Έχει χρησιμοποιηθεί για χιλιετίες για τον έλεγχο της ιστορικής διαδρομής μεταξύ Ιταλίας και Γαλλίας. Οι σημερινές οχυρώσεις χτίστηκαν από τον Κάρολο Αλβέρτο της Σαβοΐας μεταξύ 1830 και 1838. Αντικατέστησε ένα κάστρο του 10ου αιώνα που είχε χτιστεί από μόνο του σε μια παλαιότερη κατασκευή που ιδρύθηκε από τον Θεόδωρο Α' τον 5ο αιώνα.

Το κάστρο ήταν υπό τον έλεγχο των ισχυρών τοπικών αρχόντων του Bard μέχρι τα μέσα του 13ου αιώνα, όταν η ιδιοκτησία πέρασε στον Οίκο της Σαβοΐας. Υπό τον έλεγχό τους ενισχύθηκαν και βελτιώθηκαν οι άμυνες. Στις 14 Μαΐου 1800, ένας γαλλικός στρατός 40.000 ατόμων σταμάτησε από 400 Αυστρο-Πιεμόντε στρατιώτες στο Fort Bard. Κράτησαν το πέρασμα για δύο εβδομάδες, καταστρέφοντας εντελώς το σχέδιο του Ναπολέοντα Βοναπάρτη να κάνει μια αιφνιδιαστική επίθεση στην κοιλάδα του Πάδου και στο Τορίνο.

Όταν άκουσε τα νέα, ονόμασε το οχυρό vilain castel de Bard. Τότε ο Βοναπάρτης διέταξε να ισοπεδώσουν το οχυρό. Μόλις το 1830 ο Κάρολος Αλβέρτος της Σαβοΐας, φοβούμενος νέες επιθέσεις από τους Γάλλους, διέταξε να ξαναχτιστεί το οχυρό.

 

[maik900]

Κάστρο του Πασσαβά​

Το ερειπωμένο κάστρο του Πασσαβά σηματοδοτούσε για αιώνες τα σύνορα της Μάνης. Το κάστρο βρίσκεται 10 χιλιόμετρα από το Γύθειο, στα μισά περίπου της απόστασης προς Αρεόπολη, μακριά από κατοικημένες περιοχές.

---

Τοποθεσία & Στρατηγική Σημασία​

Το κάστρο υψωνόταν στα πλευρά της μεγάλης και τραχειάς κλεισούρας που αποτελεί το μοναδικό πέρασμα από τα ανατολικά προς τη Μάνη και έτσι έλεγχε την κύρια είσοδο της Έξω Μάνης προς το Οίτυλο και την Αρεόπολη.

Το κάστρο δημιουργήθηκε κυρίως για να επιτηρούνται οι Μανιάτες, που σε όλη τη διάρκεια της Φραγκοκρατίας, πρόβαλλαν συνεχή αντίσταση στους Φράγκους.

---

Το Όνομα του Κάστρου​

Το όνομα αποδίδεται στο Γαλλικό «Pas avant» που σημαίνει «ως εδώ», επειδή η πορεία των Φράγκων σταμάτησε σ’ αυτή τη κλεισούρα, όπου οι οχυρωμένοι Μανιάτες ανέκοψαν τη προέλασή τους. Υπάρχει και η εκδοχή το όνομα να οφείλεται στην φράγκικη πολεμική κραυγή «passe avant» (εμπρός). Σημειωτέον ότι ενώ το κάστρο χτίστηκε το 1254, η ονομασία είχε καθιερωθεί ήδη από το 1209.

Κάστρο Τηγάνι​

ή Κάστρο Μαΐνης



Το κάστρο βρίσκεται στη χερσονησίδα Τηγάνι στον όρμο του Μέζαπου στην νοτιοδυτική Μάνη. Ουσιαστικά πρόκειται για μια μικρή βυζαντινή πόλη τελείως ερειπωμένη.

Το κάστρο κατά πάσα πιθανότητα χτίστηκε επί Ιουστινιανού, τον 6ο αιώνα. Πρέπει να εγκαταλείφθηκε τον 7ο αιώνα δεδομένου ότι δεν διασώζονται μεταγενέστερα οχυρωματικά και οικοδομικά στοιχεία.

---

Τοποθεσία & Στρατηγική Σημασία​

Το Τηγάνι είναι μία στενή και χαμηλή βραχώδης λωρίδα γης μήκους 1700 μέτρων μέσα στη θάλασσα, σαν τη λαβή ενός τηγανιού, που απλώνεται από την άλλη πλευρά του κόλπου, τρία μίλια από το. Μέζαπο. Είναι κτισμένο σε φυσικά οχυρή θέση πάνω σε έναν σχεδόν στρογγυλό και απόκρημνο βράχο, ύψους 50 μ από την επιφάνεια της θάλασσας, που περιβάλλεται στις 3 πλευρές από θάλασσα ενώ απέχει αρκετά από την κοντινή βραχώδη ακτή.

---

Το Όνομα του Κάστρου​

Το κάστρο αυτό έχει επικρατήσει να λέγεται και κάστρο Μαΐνης επειδή από πολλούς ταυτίζεται με το ιστορικό φράγκικο κάστρο της Μεγάλης Μαΐνης ή Grande Magne. Η Μεγάλη Μαΐνη κτίστηκε το 1248 από τον Βιλεαρδουίνο σε άγνωστη σήμερα τοποθεσία κάπου στη δυτική πλευρά της Μάνης, σε βράχο που δέσποζε πάνω από ένα μεγάλο φυσικό λιμάνι (όλα αυτά σύμφωνα με το Χρονικόν του Μορέως). Η ονομασία Μαΐνη προϋπήρχε σαν επισκοπή και σαν κάστρο, αλλά φαίνεται ότι το φράγκικο κάστρο ήταν εκείνο που έδωσε το όνομα «Μάνη» σε ολόκληρη την περιοχή και γι’ αυτό έχει ιδιαίτερη ιστορική σημασία.

Δεν είναι καθόλου βέβαιο όμως ότι το Τηγάνι ήταν η Μεγάλη Μαΐνη. Αφενός επειδή δεν έχει λιμάνι και κυρίως επειδή δεν υπάρχουν καθόλου υπολείμματα από φράγκικα κτίσματα. Υπάρχει και η ενδιάμεση εκδοχή εδώ να ήταν η βυζαντινή Μαΐνη και η φράγκικη Grand Magne να ήταν κάπου αλλού.

Σημειωτέον ότι άλλα κάστρα που είναι υποψήφια για να είναι η Μεγάλη Μαΐνη είναι το κάστρο στο Πόρτο Κάγιο , η Κελεφά και το Κάστρο της Ωριάς ή της Οχιάς σε βράχο πάνω από το Κάβο Γκρόσσο. Κανένα όμως από αυτά δεν ικανοποιεί όλα τα κριτήρια ώστε να μπορούμε να αποφανθούμε με βεβαιότητα πού ήταν το αρχέτυπο Κάστρο της Μάνης.

 

[maik900]

Κάστρο Μήθυμνας​

Το κάστρο του Μολύβου, αποτελεί το δεύτερο σε μέγεθος και σημασία κάστρο της Λέσβου. Στη σημερινή του μορφή είναι σε μεγάλο βαθμό έργο των Γενοβέζων ηγεμόνων με πολλές μεταγενέστερες προσθήκες και επισκευές επί οθωμανικής κυριαρχίας αλλά και με σύγχρονες επισκευές που δύσκολα διακρίνονται καθώς έχουν γίνει με τα ίδια υλικά.

Στο λόφο του κάστρου βρισκόταν η ακρόπολη της αρχαίας πόλης τουλάχιστον από τον 5ο αι. π.Χ. της οποίας έχουν εντοπιστεί υπολείμματα κάτω από δύο πύργους. Από την ακρόπολη των παλαιοχριστιανικών και βυζαντινών χρόνων δεν σώζεται τίποτα. Στη βυζαντινή φάση αποδίδεται πιθανότατα η δεξαμενή που βρίσκεται στο μέσο της αυλής του κάστρου.

---

Ιστορία​

Θεμελιώθηκε κατά τους Βυζαντινούς χρόνους πάνω στα ερείπια της αρχαίας οχύρωσης, κυρίως της νότιας πλευράς. Κατά μια εκδοχή, ιδρύθηκε τον 6ο αι. επί του αυτοκράτορα Ιουστινιανού.
Το 1128 κυριεύτηκε από τους Ενετούς και από το 1204 έως το 1287 ήταν υπό την κατοχή του Βαλδουίνου Β΄ της Φλάνδρας. Κατά μια άλλη άποψη, το κάστρο χτίστηκε μετά τα μέσα του 13ου αιώνα με σκοπό να καταστεί δυνατή η αντιμετώπιση των Τούρκων και Φράγκων επιδρομέων.

Το βέβαιο είναι πως στα τέλη του 13ου αι. πέρασε στα χέρια των Γενοβέζων, οι οποίοι το παρέλαβαν εντελώς κατεστραμμένο. Το 1373 ο Γατελούζος Φραγκίσκος Α’ επέφερε ενισχύσεις και επισκευές στο κάστρο. Η σημερινή μορφή του κάστρου είναι αποτέλεσμα των εργασιών του 14ου αι. και των Οθωμανικών προσθηκών μετά το 1462.

 

[maik900]

Κάστρο Butrón​

Το Κάστρο Butrón ( στα βασκικά Butroe ή Butroeko gaztelua ) είναι ένα γοτθικό φρούριο μεσαιωνικής προέλευσης , κηρυγμένο ως Ιστορική Κληρονομιά, στον δήμο Gatica , στην επαρχία Vizcaya ( Ισπανία ) . Βρίσκεται στο κέντρο ενός δασώδους κτήματος, σε μια απομονωμένη περιοχή, αν και όχι μακριά από το Μπιλμπάο και κοντά σε πόλεις όπως η Sopelana , η Urdúliz , η Plencia.

Ιστορία​

Η προέλευση του κτιρίου χρονολογείται από τον Μεσαίωνα , όταν στην τοποθεσία υπήρχε το πυργόσπιτο της καταγωγής Butrón , το οποίο τροποποιήθηκε με την πάροδο των αιώνων και κατέληξε καλυμμένο με την εμφάνιση μιας χυδαία αγροικίας . Η σημερινή του εμφάνιση ανταποκρίνεται σε μια βαθιά αναμόρφωση που πραγματοποιήθηκε τον 19ο αιώνα από τον Μαρκήσιο της Κούβας .
Έχοντας ως βάση τα θεμέλια και μέρος των υφιστάμενων κυλινδρικών πύργων, μετά την αφαίρεση των προσθηκών, το σημερινό κάστρο χτίστηκε συνδυάζοντας, με μεγάλη δόση φαντασίας, διαφορετικές αναφορές σε αρχαία κτίρια, όπως τα βαυαρικά κάστρα του 19ου αιώνα . , μακριά από τα πρωτότυπα πυργόσπιτων και κάστρων που χαρακτηρίζουν την περιοχή. Η φύλαξη είναι παρόμοια με αυτή του Αλκαζάρ της Σεγκόβια . Η κατασκευή σχεδιάστηκε περισσότερο ως χόμπι και οπτική έλξη παρά με σκοπό τη στέγαση μιας συγκεκριμένης χρήσης. Στην πραγματικότητα, είναι πολύ άβολο ως σπίτι, αφού οι πύργοι δεν έχουν πολύ χρήσιμο χώρο, και ορισμένα δωμάτια συνδέονται μεταξύ τους με εξωτερικούς διαδρόμους και σκάλες.

Το Κάστρο της Slovenská Ľupča​

Ένα από τα καλύτερα διατηρημένα κάστρα στη Σλοβακία βρίσκεται πάνω από το χωριό Slovenská Ľupča στους πρόποδες των βουνών Nízke Tatry .
Η ιστορία του Κάστρου Ľupčiansky hrad συνδέεται με τον 13ο αιώνα. Το κάστρο ήταν μέρος της προίκας των Βασίλισσων του Βασιλείου της Ουγγαρίας. Χάρη στη θέση του κοντά σε εκτεταμένα δάση γεμάτα θηράματα , ο ηγεμόνας το επισκεπτόταν συχνά.

Το 1620 το κάστρο έγινε ιδιοκτησία της οικογένειας Széchy. Παντρεύοντας με τη Mária Széchy, ο Juraj Wesselényi , ο Ούγγρος παλαδίνος, κέρδισε το κάστρο.
Παρά το γεγονός ότι ο αρχηγός της εξέγερσης των κτημάτων κατά του ηγεμόνα των Αψβούργων το χρησιμοποιούσε ως κατοικία του, η οργή των Αυτοκρατόρων δεν επηρέασε το ίδιο το κάστρο. Επέζησε σε καλή κατάσταση μέχρι τη σύγχρονη εποχή.

Το κράτος κατείχε τον 19ο αιώνα και το χρησιμοποιούσε για ορφανοτροφείο από το 1873. Αργότερα το γυναικείο θρησκευτικό τάγμα το κατέλαβε και κατά τη διάρκεια της Σλοβακικής Εθνικής Εξέγερσης στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο οι Ναζί μετέτρεψαν το Κάστρο σε φυλακή ανταρτών .
Πρόσβαση: με τα πόδια από το χωριό Slovenská Ľupča ή οδήγηση μέχρι το κάστρο.

 

[maik900]

Κάστρο Γερακίου​

To κάστρο του Γερακίου είναι ένα φράγκικο κάστρο που εξελίχθηκε σε καστροπολιτεία, σε υψόμετρο 400μ στους πρόποδες του Πάρνωνα, σε σημείο που ήταν κατοικημένο από την προϊστορική εποχή.

Ήταν ένα από τα πιο σημαντικά κάστρα της Πελοποννήσου κάποτε, αλλά δεν διατηρείται σε καθόλου καλή κατάσταση.

Ιστορία​

Μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως από τους Λατίνους σταυροφόρους το 1204, οι Φράγκοι έγιναν κύριοι εκτός άλλων περιοχών και της Πελοποννήσου, του Μωρέως, την οποία διαίρεσαν σε δώδεκα μεγάλες βαρονίες και τοπαρχίες. Μία απ΄ αυτές ήταν και το Γεράκι μαζί με την περιοχή του, όπου ανέλαβε επικεφαλής ο Γάλλος βαρόνος Γκυ ντε Νιβελέ (Guy de Nivelet) το 1209.

Ο Γκυ ντε Νιβελέ ή ο γιος του Ιωάννης έκτισε εκεί το κάστρο. Δεν είναι ακριβώς γνωστό πότε. Το πιο πιθανό γύρω στο 1250.

Ο Νιβελέ είναι αυτός που ονόμασε το κάστρο «Γεράκι». Η πόλη ήταν γνωστή από την αρχαιότητα σαν «Γερόνθραι» και κατοικείτο συνεχώς από την Νεολιθική εποχή όπως αποδεικνύεται από ευρήματα της 4ης χιλιετίας π.Χ.

Το Γεράκι μαζί με το κάστρο του έμειναν μόνο 50 χρόνια στα χέρια των Φράγκων. Το 1262 αναγκάσθηκαν να το παραδώσουν στους Βυζαντινούς μαζί με τα κάστρα της Μονεμβασίας, του Μυστρά και της Μάνης σαν λύτρα για την απελευθέρωση του Γουλιέλμου Βιλλεαρδουίνου και των άλλων βαρόνων και ιπποτών, οι οποίοι στη μάχη της Πελαγονίας το 1259 είχαν συλληφθεί αιχμάλωτοι από τους Βυζαντινούς.

Μετά την ανάκτησή του από τους Βυζαντινούς, το Γεράκι φαίνεται ότι σημείωσε νέα περίοδο κοινωνικής και θρησκευτικής ακμής. Γι’ αυτό συναντάει κανείς εγκατεστημένες στην περιοχή οικογένειες με σπουδαιοφανείς τίτλους και μεγάλα ονόματα

Οι Βυζαντινοί κράτησαν το Γεράκι 200 χρόνια. Το 1460 όμως ο Μυστράς μαζί με την υπόλοιπη Λακωνία (και το Γεράκι), εκτός από τη Μονεμβασία, περιήλθαν στα χέρια των Τούρκων, των οποίων ηγήθηκε ο ίδιος ο Μωάμεθ ο Κατακτητής.

Τρία χρόνια αργότερα, το 1463, το Κάστρο του Γερακίου καταλήφθηκε από τους Βενετούς, αλλά έμεινε κάτω από την κυριαρχία τους μόνο πέντε χρόνια και το 1468 πέρασε πάλι στα χέρια των Τούρκων.

Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, κτίστηκαν μέσα στο κάστρο και στη γύρω περιοχή και άλλοι ναοί.

Το κάστρο εγκαταλείφθηκε σχετικά νωρίς, κάπου τον 15ο ή τον 16ο αιώνα, οπότε το Γεράκι μεταφέρθηκε στη θέση του σημερινού οικισμού και αποτέλεσε κεφαλοχώρι της ενετοκρατούμενης και τουρκοκρατούμενης Πελοποννήσου.

Προσωπική εκτίμηση: το κάστρο πρέπει να εγκαταλείφθηκε λίγο μετά την κατάληψη από τους Τούρκους δεδομένου ότι δεν υπάρχουν τουρκικά ή ενετικά ίχνη. Μετά από αυτό, σταδιακά παρήκμασε και ο υπόλοιπος οικισμός που μέχρι το τέλος του 16ου αιώνα, ουσιαστικά, ερήμωσε.

 

[maik900]

Κάστρο Γερακίου​

To κάστρο του Γερακίου είναι ένα φράγκικο κάστρο που εξελίχθηκε σε καστροπολιτεία, σε υψόμετρο 400μ στους πρόποδες του Πάρνωνα, σε σημείο που ήταν κατοικημένο από την προϊστορική εποχή.

Ήταν ένα από τα πιο σημαντικά κάστρα της Πελοποννήσου κάποτε, αλλά δεν διατηρείται σε καθόλου καλή κατάσταση.

Ιστορία​

Μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως από τους Λατίνους σταυροφόρους το 1204, οι Φράγκοι έγιναν κύριοι εκτός άλλων περιοχών και της Πελοποννήσου, του Μωρέως, την οποία διαίρεσαν σε δώδεκα μεγάλες βαρονίες και τοπαρχίες. Μία απ΄ αυτές ήταν και το Γεράκι μαζί με την περιοχή του, όπου ανέλαβε επικεφαλής ο Γάλλος βαρόνος Γκυ ντε Νιβελέ (Guy de Nivelet) το 1209.

Ο Γκυ ντε Νιβελέ ή ο γιος του Ιωάννης έκτισε εκεί το κάστρο. Δεν είναι ακριβώς γνωστό πότε. Το πιο πιθανό γύρω στο 1250.

Ο Νιβελέ είναι αυτός που ονόμασε το κάστρο «Γεράκι». Η πόλη ήταν γνωστή από την αρχαιότητα σαν «Γερόνθραι» και κατοικείτο συνεχώς από την Νεολιθική εποχή όπως αποδεικνύεται από ευρήματα της 4ης χιλιετίας π.Χ.

Το Γεράκι μαζί με το κάστρο του έμειναν μόνο 50 χρόνια στα χέρια των Φράγκων. Το 1262 αναγκάσθηκαν να το παραδώσουν στους Βυζαντινούς μαζί με τα κάστρα της Μονεμβασίας, του Μυστρά και της Μάνης σαν λύτρα για την απελευθέρωση του Γουλιέλμου Βιλλεαρδουίνου και των άλλων βαρόνων και ιπποτών, οι οποίοι στη μάχη της Πελαγονίας το 1259 είχαν συλληφθεί αιχμάλωτοι από τους Βυζαντινούς.

Μετά την ανάκτησή του από τους Βυζαντινούς, το Γεράκι φαίνεται ότι σημείωσε νέα περίοδο κοινωνικής και θρησκευτικής ακμής. Γι’ αυτό συναντάει κανείς εγκατεστημένες στην περιοχή οικογένειες με σπουδαιοφανείς τίτλους και μεγάλα ονόματα

Οι Βυζαντινοί κράτησαν το Γεράκι 200 χρόνια. Το 1460 όμως ο Μυστράς μαζί με την υπόλοιπη Λακωνία (και το Γεράκι), εκτός από τη Μονεμβασία, περιήλθαν στα χέρια των Τούρκων, των οποίων ηγήθηκε ο ίδιος ο Μωάμεθ ο Κατακτητής.

Τρία χρόνια αργότερα, το 1463, το Κάστρο του Γερακίου καταλήφθηκε από τους Βενετούς, αλλά έμεινε κάτω από την κυριαρχία τους μόνο πέντε χρόνια και το 1468 πέρασε πάλι στα χέρια των Τούρκων.

Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, κτίστηκαν μέσα στο κάστρο και στη γύρω περιοχή και άλλοι ναοί.

Το κάστρο εγκαταλείφθηκε σχετικά νωρίς, κάπου τον 15ο ή τον 16ο αιώνα, οπότε το Γεράκι μεταφέρθηκε στη θέση του σημερινού οικισμού και αποτέλεσε κεφαλοχώρι της ενετοκρατούμενης και τουρκοκρατούμενης Πελοποννήσου.

Προσωπική εκτίμηση: το κάστρο πρέπει να εγκαταλείφθηκε λίγο μετά την κατάληψη από τους Τούρκους δεδομένου ότι δεν υπάρχουν τουρκικά ή ενετικά ίχνη. Μετά από αυτό, σταδιακά παρήκμασε και ο υπόλοιπος οικισμός που μέχρι το τέλος του 16ου αιώνα, ουσιαστικά, ερήμωσε

 

[maik900]

Το οχυρό Raigad: Τεράστιο οχυρό 1.356 μ. πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας​

Βρίσκεται στην περιοχή Raigad της Μαχαράστρα της Ινδίας, το οχυρό Raigad (που σημαίνει Βασιλικό Φρούριο) ήταν κάποτε η πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας Maratha. Η κατασκευή αρκετών δομών στο φρούριο έλαβε χώρα αφού ο Chhatrapati Shivaji το έκανε πρωτεύουσα το 1662.

Υπήρχαν περίπου 300 πέτρινα σπίτια, αρχοντικά, φρουρές παλατιών και μια αγορά μήκους ενός μιλίου στο φρούριο. Το φρούριο είχε επίσης διακοσμητικούς κήπους, κολώνες, μονοπάτια και δεξαμενές νερού.

Ο μόνος κύριος δρόμος προς το φρούριο περνάει από την «Maha Darwaja» (Τεράστια πόρτα) που θα ήταν κοντά στο ηλιοβασίλεμα. Το φρούριο έχει επίσης δύο αρκετά ψηλούς προμαχώνες και στις δύο πλευρές του δρόμου που έχουν ύψος περίπου 20–21 μέτρα.

Το φρούριο που βρίσκεται 1.356 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας στην οροσειρά Sahyadri έχει τεράστιο μέγεθος. Εκτείνεται περίπου 2,5 χλμ από Ανατολή προς Δύση και 1,6 χλμ από Βορρά προς Νότο. Υπάρχουν 1737 σκαλοπάτια που οδηγούν στο φρούριο.

 

[kostas_366]

Μεσαιωνικό Φρούριο Πιάδας, Νέα Επίδαυρος

Ιστορικά στοιχεία

Πολλές είναι οι διαφορετικές ονομασίες που μαρτυρούνται σε δυτικούς πορτολάνους από την αρχή του 14ου αι., όπως Preduia, Pedruia, Predena, Pednera, ενώ στους ελληνικούς πορτολάνους μαρτυρείται με το όνομα Πιάδα (Piada). Παράλληλα, απαντούν και οι ονομασίες Pigiada, Pegiada, Pyegata, Pleda, Pedroia.

Η Πιάδα φαίνεται πως ιδρύθηκε κατά τους βυζαντινούς χρόνους με σκοπό την προστασία των κατοίκων από τις πειρατικές επιθέσεις που σημειώνονται εκείνη την εποχή στη θάλασσα. Κατά την σύγκρουση Βυζαντινών και Φράγκων στις αρχές του 13ου αι., η Πιάδα πιθανώς λειτούργησε ως σημαντικός λιμένας για την ενίσχυση των Βυζαντινών από την Αυτοκρατορία της Νίκαιας. Μετά την κατάληψή της από τους Φράγκους, ο οικισμός ανήκε στην καστελανία της Κορίνθου. Αποτέλεσε στη συνέχεια τμήμα της προίκας της Bartholomée Chauderon και δόθηκε το 1272 ως φέουδο στον Nicolo Ghisi του ενετικού οίκου Ghisi του Αρχιπελάγους. Το 1342, η Πιάδα πέρασε στα χέρια του Nicola Acciaiuoli και μεταξύ του 1365 και 1394 βρισκόταν στην κυριαρχία του Nerio Accaiuoli. Μετά το 1400, την ευρύτερη περιοχή της Πιάδας κατείχε η οικογένεια των Καταλανων αρχόντων της Αίγινας Capoena. Ωστόσο, το 1463 και το 1467, όπως πληροφορούμαστε από χωρογραφικούς πίνακες των κάστρων, η Πιάδα πέρασε στα χέρια των Ενετούς και μάλιστα αναφέρεται στην απογραφή Grimani του 1700 ως Pigiada.

Το 1821, στην Πιάδα πραγματοποιήθηκε η Α' Εθνοσυνέλευση του επαναστατημένου ελληνικού κράτους (20 Δεκεμβρίου 1821), κατά την οποία αποφασίστηκε το πρώτο σύνταγμα της Ελλάδος και ορίστηκε η ελληνική σημαία ως εθνικό σύμβολο.

Περιγραφή

Το κάστρο πιθανώς κατασκευάστηκε στους βυζαντινούς χρόνους και συμπληρώθηκε στα χρόνια της φραγκοκρατίας. Έχει ακανόνιστο σχήμα καθώς ακολουθεί το φρύδι του βράχου. Η κάτοψή του είναι μακρόστενη, εκτεινόμενη στον άξονα Α-Δ και έχει μήκος περίπου 120μ. και πλάτος μεταξύ 15 και 20 μ. Τα τείχη είναι κάθετα με πάχος περίπου 0,70μ. Είναι κατασκευασμένα από αδρά πελεκημένους λίθους μεσαίου μεγέθους με συνδετικό κονίαμα και τμήματα κεραμιδιών.

Οχυρωμένες με τείχος είναι μόνο η νότια, δυτική και ανατολική πλευρά του, ενώ η βόρεια έχει αφεθεί ατείχιστη λόγω της φυσικής οχύρωσης που παρέχει η απότομη χαράδρα του Βόθυλα. Η πύλη του κάστρου βρισκόταν στα ανατολικά. Στη νότια πλευρά σώζονται τα κατάλοιπα πεταλόσχημου προμαχώνα (;) και δυο αρκετά κατεστραμένων τετράπλευρων πύργων.

Ο κεντρικός πύργος, τετράγωνης κάτοψης, βρισκόταν στα βοειοδυτικά, στο ψηλότερο σημείο του υψώματος. Σώζεται τώρα πια μόνο το δάπεδο που ανήκε στη δεξαμενή, η οποία βρισκόταν στο κατώτερο τμήμα του πύργου, και είναι επιχρισμένο από υδραυλικό κονίαμα (κουρασάνι).

Στο εσωτερικό του κάστρου, σώζονται ορισμένα οικοδομικά λείψανα, εκ των οποίων τα ερείπια δυο μονόχωρων ναών. Σε καλή κατάσταση σώζεται στα δυτικά ένας τρίτος μονόχωρος καμαροσκεπής ναός, αφιερωμένος στον Άγ. Ιωάννη τον Θεολόγο. Ο ναός, σύμφωνα με κτητορική επιγραφή τοιχογραφήθηκε το 1710, ενώ σώζει εντοιχισμένη ανάγλυφη πλάκα μεσοβυζαντινών χρόνων, με μεταγενέστερα χαραγμένη τη χρονολογία 1708.

 

[KostasT]

Μεσαιωνικό Φρούριο Πιάδας, Νέα Επίδαυρος

Ιστορικά στοιχεία

Πολλές είναι οι διαφορετικές ονομασίες που μαρτυρούνται σε δυτικούς πορτολάνους από την αρχή του 14ου αι., όπως Preduia, Pedruia, Predena, Pednera, ενώ στους ελληνικούς πορτολάνους μαρτυρείται με το όνομα Πιάδα (Piada). Παράλληλα, απαντούν και οι ονομασίες Pigiada, Pegiada, Pyegata, Pleda, Pedroia.

Η Πιάδα φαίνεται πως ιδρύθηκε κατά τους βυζαντινούς χρόνους με σκοπό την προστασία των κατοίκων από τις πειρατικές επιθέσεις που σημειώνονται εκείνη την εποχή στη θάλασσα. Κατά την σύγκρουση Βυζαντινών και Φράγκων στις αρχές του 13ου αι., η Πιάδα πιθανώς λειτούργησε ως σημαντικός λιμένας για την ενίσχυση των Βυζαντινών από την Αυτοκρατορία της Νίκαιας. Μετά την κατάληψή της από τους Φράγκους, ο οικισμός ανήκε στην καστελανία της Κορίνθου. Αποτέλεσε στη συνέχεια τμήμα της προίκας της Bartholomée Chauderon και δόθηκε το 1272 ως φέουδο στον Nicolo Ghisi του ενετικού οίκου Ghisi του Αρχιπελάγους. Το 1342, η Πιάδα πέρασε στα χέρια του Nicola Acciaiuoli και μεταξύ του 1365 και 1394 βρισκόταν στην κυριαρχία του Nerio Accaiuoli. Μετά το 1400, την ευρύτερη περιοχή της Πιάδας κατείχε η οικογένεια των Καταλανων αρχόντων της Αίγινας Capoena. Ωστόσο, το 1463 και το 1467, όπως πληροφορούμαστε από χωρογραφικούς πίνακες των κάστρων, η Πιάδα πέρασε στα χέρια των Ενετούς και μάλιστα αναφέρεται στην απογραφή Grimani του 1700 ως Pigiada.

Το 1821, στην Πιάδα πραγματοποιήθηκε η Α' Εθνοσυνέλευση του επαναστατημένου ελληνικού κράτους (20 Δεκεμβρίου 1821), κατά την οποία αποφασίστηκε το πρώτο σύνταγμα της Ελλάδος και ορίστηκε η ελληνική σημαία ως εθνικό σύμβολο.

Περιγραφή

Το κάστρο πιθανώς κατασκευάστηκε στους βυζαντινούς χρόνους και συμπληρώθηκε στα χρόνια της φραγκοκρατίας. Έχει ακανόνιστο σχήμα καθώς ακολουθεί το φρύδι του βράχου. Η κάτοψή του είναι μακρόστενη, εκτεινόμενη στον άξονα Α-Δ και έχει μήκος περίπου 120μ. και πλάτος μεταξύ 15 και 20 μ. Τα τείχη είναι κάθετα με πάχος περίπου 0,70μ. Είναι κατασκευασμένα από αδρά πελεκημένους λίθους μεσαίου μεγέθους με συνδετικό κονίαμα και τμήματα κεραμιδιών.

Οχυρωμένες με τείχος είναι μόνο η νότια, δυτική και ανατολική πλευρά του, ενώ η βόρεια έχει αφεθεί ατείχιστη λόγω της φυσικής οχύρωσης που παρέχει η απότομη χαράδρα του Βόθυλα. Η πύλη του κάστρου βρισκόταν στα ανατολικά. Στη νότια πλευρά σώζονται τα κατάλοιπα πεταλόσχημου προμαχώνα (;) και δυο αρκετά κατεστραμένων τετράπλευρων πύργων.

Ο κεντρικός πύργος, τετράγωνης κάτοψης, βρισκόταν στα βοειοδυτικά, στο ψηλότερο σημείο του υψώματος. Σώζεται τώρα πια μόνο το δάπεδο που ανήκε στη δεξαμενή, η οποία βρισκόταν στο κατώτερο τμήμα του πύργου, και είναι επιχρισμένο από υδραυλικό κονίαμα (κουρασάνι).

Στο εσωτερικό του κάστρου, σώζονται ορισμένα οικοδομικά λείψανα, εκ των οποίων τα ερείπια δυο μονόχωρων ναών. Σε καλή κατάσταση σώζεται στα δυτικά ένας τρίτος μονόχωρος καμαροσκεπής ναός, αφιερωμένος στον Άγ. Ιωάννη τον Θεολόγο. Ο ναός, σύμφωνα με κτητορική επιγραφή τοιχογραφήθηκε το 1710, ενώ σώζει εντοιχισμένη ανάγλυφη πλάκα μεσοβυζαντινών χρόνων, με μεταγενέστερα χαραγμένη τη χρονολογία 1708.

Κοιτα που παω Επιδαυρο τοσα χρονια και δεν το πηρα πρεφα. Αξιζει μια επισκεψουλα!

 

[kostas_366]

Κοιτα που παω Επιδαυρο τοσα χρονια και δεν το πηρα πρεφα. Αξιζει μια επισκεψουλα!

Αξίζει πράγματι. Τώρα ετοιμάστηκε. Τώρα δόθηκε στο κοινό, αν και έχει ακόμη ελλείψεις.
Εγκαίνια έγιναν το Σάβατο.

 

[maik900]

Κάστρο Ζαραφώνας​

Αξιόλογο δείγμα μεσαιωνικής οχυρωματικής αρχιτεκτονικής που διατηρείται σε σχετικά καλή κατάσταση.

Το κάστρο είναι βυζαντινό αλλά με φράγκικες επιρροές όσον αφορά την τεχνοτροπία κατασκευής του.

Τοποθεσία & Στρατηγική Σημασία​

Το κάστρο δεσπόζει σε μια απομονωμένη αλλά εκτεταμένη περιοχή με καλλιεργήσιμες εκτάσεις και βοσκότοπους.

Είναι σε κομβική θέση καθώς ελέγχει το πέρασμα από το οροπέδιο του Γερακίου στην Τσακωνιά, ενώ έχει οπτική επαφή με το Γεράκι, τον Βρονταμά, την πεδιάδα του Έλους και τον μυχό του Λακωνικού κόλπου.

Ιστορία​

Όσον αφορά στη χρονολόγηση του κάστρου, οι A. Bon και K. Andrews υποστήριξαν ότι δεν είναι φράγκικο και ανάγεται με βεβαιότητα στην περίοδο μετά την ανακατάληψη της Λακωνίας από τους Βυζαντινούς του Δεσποτάτου του Μορέως αποδίδοντας προφανώς την κατασκευή σε μια ενιαία οικοδομική φάση.

Η πρόσφατη έρευνα αποκάλυψε τουλάχιστον δύο φάσεις κατασκευής. Επίσης οδήγησε στην αποκάλυψη μιας καθοριστικής επιγραφής: στη δυτική εξωτερική πλευρά του πύργου εντοπίστηκε εγχάρακτο σταυροειδές συμπίλημα «Θ Δ Π» επάνω σε πωρόλιθο, το όποίο συνδέει την κατασκευή με την προσπάθεια του Δεσπότη Θεοδώρου Β’ Παλαιολόγου (1407-1448) να ενισχύσει την άμυνα του Δεσποτάτου μπροστά στην οθωμανική απειλή.

Η ιστορία του κάστρου μετά την Οθωμανική κατάκτηση μας είναι άγνωστη.

---

Δομικά, Αρχιτεκτονικά, Οχυρωματικά Στοιχεία​

Έχει σχήμα τραπεζίου και η κάτοψη είναι προσαρμοσμένη στη μορφολογία του εδάφους.

Ο οχυρωματικός περίβολος αποτελείται από πέντε τμήματα κατακόρυφων τειχών που συνδέονται με πύργους: 3 στη δυτική πλευρά και 2 στην ανατολική.

Το κάστρο καλύπτει συνολική έκταση περίπου 745 τ.μ.

Ο ψηλός κεντρικός πύργος (με ύψος περί τα 8μ) είναι σχεδόν στο μέσον της δυτικής πλευράς του περιβόλου και στην ίδια ευθεία με τον βορειοδυτικό και τον νοτιοδυτικό πύργο και προεξέχει πολύ από τα υπόλοιπα κτίρια και τα τείχη καθώς υψώνεται σε 3 επίπεδα, με καμαροσκέμαστη κινστέρνα στο ισόγειο και δύο ορόφους.

 

[maik900]

Κάστρο Oberhofen​

Το Κάστρο Oberhofen είναι ένα κάστρο στον δήμο Βέρνης στην Ελβετία .

Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, ο Freiherr von Oberhofen έχτισε το Κάστρο Balm σε έναν λόφο πάνω από το χωριό. Το 1200, μια κόρη της οικογένειας, η Ίτα, παντρεύτηκε την οικογένεια φον Έσενμπαχ και της έδωσε το κάστρο και το χωριό. Τον 13ο αιώνα ξεκίνησαν ένα νέο κάστρο με τάφρο στις όχθες της λίμνης Thun . Ένας από τους τελευταίους ιδιοκτήτες του κάστρου, ο Walter IV von Eschenbach, δολοφονήθηκε μαζί με τον βασιλιά Αλβέρτο Α' το 1308 από τον ανιψιό του Albert John .

Το 1306 η οικογένεια φον Έσενμπαχ αναγκάστηκε να πουλήσει το Ομπερχόφεν και το κάστρο στους Αψβούργους . Οι Αψβούργοι διόρισαν μια διαδοχή υποτελών για να διαχειρίζονται την περιοχή γι' αυτούς, ειδικά τους Κιβούργους που κατείχαν επίσης το Κάστρο Τουν . Μετά την ήττα του Kyburg στο Burgdorferkrieg του 1383-84 και την αποφασιστική ήττα των Αψβούργων στη μάχη του Sempach το 1386, η Βέρνη άρχισε να επεκτείνεται στα αυστριακά εδάφη στο Bernese Oberland .

Δημιούργησαν το bailiwick του Oberhofen και μετέτρεψαν το Κάστρο Oberhofen σε διοικητικό κέντρο για το bailiwick. Μετά τη γαλλική εισβολή του 1798 , το Oberhofen am Thunersee έγινε μέρος του καντόνιου της Ελβετικής Δημοκρατίας του Oberland . Μετά την κατάρρευση της Δημοκρατίας και την Πράξη Διαμεσολάβησης του 1803 εντάχθηκε στη νεοσύστατη Περιοχή Thun .
Το κάστρο πέρασε σε ιδιώτες μετά το 1803 και είχε αρκετούς ιδιοκτήτες τα επόμενα χρόνια. Το 1849-52 η οικογένεια Pourtàles ανακαίνισε και επέκτεινε το κάστρο στη σημερινή του εμφάνιση.

Το 1940 ο Αμερικανός William Maul Measy ίδρυσε το ίδρυμα του Κάστρου Oberhofen για τη διαχείριση και τη συντήρηση του κάστρου. Το 1952 έγινε μέρος του Ιστορικού Μουσείου της Βέρνης και δύο χρόνια αργότερα άνοιξαν υποκατάστημα στο κάστρο.

Το κεντρικό φυλάκιο πιθανότατα χρονολογείται γύρω στο 1200 και είναι περίπου 11 επί 12,5 μέτρα (36 πόδια × 41 πόδια) με τοίχους πάχους 2 μέτρων (6,6 πόδια). Το υπόλοιπο κάστρο αναπτύχθηκε τους επόμενους αιώνες γύρω από αυτό το αρχαίο φυλάκιο. Ένα παρεκκλήσι προστέθηκε στον πρώτο όροφο του οικοπέδου στην πλευρά της λίμνης το 1473. Ίσως την ίδια εποχή χτίστηκε ένας πύργος στη λίμνη. Ο λιμναίος πύργος εμφανίζεται σε μια απεικόνιση του κάστρου το 1680.