Ιεροί Ναοί και Μοναστήρια

[maik900]

Ιερά Μονή Κηπίνας​

Η Ιερά Μονή Κηπίνας είναι παλαιό μοναστήρι -μοναδικής αρχιτεκτονικής κατασκευής- που βρίσκεται στα βόρεια Τζουμέρκα, και είναι δομημένο εξ’ ολοκλήρου μέσα σε απόκρημνο, κατακόρυφο βράχο, κοντά στο χωριό Καλαρρύτες του νομού Ιωαννίνων. Είναι ανδρική μονή που είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου.

Η μονή ως κατασκευή υψώνεται επάνω από τον ομώνυμο Καλαρρυτιώτικο ποταμό και η πρόσβαση σε αυτή είναι εφικτή μόνο από μικρό μονοπάτι το οποίο είναι λαξευμένο μέσα στο βράχο, με κεντρική είσοδο μια ξύλινη γέφυρα. Ονομάσθηκε έτσι («Κηπίνα»), από τους κήπους που παλαιότερα καλλιεργούσαν οι μοναχοί της στη εκεί περιοχή.

Σε παλαιά γραπτά κείμενα υπάρχει αναφορά ότι ιδρύθηκε το 1212 από τον Αρχιεπίσκοπο Γρηγόριο, αν και υπάρχει η άλλη άποψη ότι ιδρύθηκε τον 13ο αιώνα από μοναχούς της Μονής Βύλιζας. Κατά τον 18ο αιώνα η μονή γνώρισε ιδιαίτερη άνθηση ενώ τον 19ο αιώνα εγκαταλείφθηκε και το 1931 έγινε μετόχι της μονής Τσούκας.

Φέρει μια μικρών διαστάσεων μονόκλιτη βασιλική με νάρθηκα και στο εσωτερικό της έχει διακόσμηση με τοιχογραφίες από τον 17ο αιώνα. Το τέμπλο είναι ξυλόγλυπτο και φέρει επιχρυσωμένη ένθεση. Το καθολικό έχει ως στέγη τον φυσικό βράχο, ο οποίος έχει λαξευτεί με τέτοιο τρόπο ώστε να σχηματίζει ένα κανονικό ομοιόμορφο θόλο.

Σήμερα τα κελιά της μονής είναι ανακαινισμένα και συντηρημένα, διαμορφωμένα με ξύλινα στοιχεία που συνθέτουν ένα αρχιτεκτονικό συγκρότημα σε δύο επίπεδα, που είναι εναρμονισμένο με τα βράχια και τα εν γένει φυσικά στοιχεία.

 

[maik900]

Μονή Παναγίας Χρυσοσκαλίτισσας







Η μονή της Παναγίας της Χρυσοσκαλίτισσας βρίσκεται 72χλμ νοτιοδυτικά των Χανίων, πολύ κοντά στη μαγευτική λιμνοθάλασσα του Ελαφονησίου. Ως το 2012 λειτουργούσε ως γυναικείο μοναστήρι, καθώς τη χρονιά αυτή τοποθετήθηκε μοναχός, αφού το 2008 απεβίωσε η τελευταία μοναχή. Το μοναστήρι είναι κτισμένο με μορφή φρουρίου, σκαρφαλωμένο σε βράχο 35μ με απεριόριστη θέα στη θάλασσα. Στην απογραφή του 1637 αναφέρεται ως Παναγία Γουνοσκαλίτισσα από τον ιερέα του χωριού Κούνενι (σημερινή Βάθη).Δεν είναι γνωστή η ακριβής ημερομηνία ιδρύσεως της μονής, αλλά εικάζεται ότι τοποθετείται στα χρόνια της όψιμης Ενετοκρατίας, περίπου το 1500.

Η ονομασία Χρυσοσκαλίτισσα οφείλεται στο ένα σκαλοπάτι από τα 98, που κατά την παράδοση ήταν χρυσό. Λέγεται ότι μόνο όσοι πιστεύουν πραγματικά μπορούν να το δουν ακόμη. Ωστόσο, μια άλλη εκδοχή θέλει το σκαλοπάτι να έχει πωληθεί από το Πατριαρχείο για να αντιμετωπιστούν τα οικονομικά προβλήματα της μονής.

Ο κεντρικός ναός είναι δίκλιτος με τα κλίτη του αφιερωμένα στην Κοίμηση της Θεοτόκου και στην Αγία Τριάδα και κτίστηκε το 1894 για να αντικαταστήσει τον αρχικό μικρό σπηλαιώδη ναό. Το μοναστικό συγκρότημα συμπληρώθηκε με το κτίσιμο θολωτών χώρων στην επιφάνεια του βράχου, ενώ κάτω από το βράχο υπάρχουν τα κτίρια του «Παρθενώνα», όπου αρχικά κτίστηκε για να στεγάζονται οι ηλικιωμένες μοναχές που δεν μπορούσαν να ανεβαίνουν καθημερινά τα πολλά σκαλιά.

Στο καθολικό σήμερα σώζεται η θαυματουργή εικόνα της Κοίμησης της Θεοτόκου που χρονολογείται στο δεύτερο μισό του 17ου αιώνα. Η εικόνα αναπαριστά την Κοίμηση με την κεφαλή της Παναγίας στα δεξιά σε αντίθεση με τη συνήθη αναπαράσταση με το κεφάλι στα αριστερά της εικόνας. Επίσης διακρίνεται πάνω στην εικόνα τρύπα από βόλι. Στο τέμπλο διακρίνεται η εικόνα του Αγίου Βασιλείου με μια τρύπα από ριπή Γερμανικού πολυβόλου στις 14 Νοεμβρίου 1943, η οποία σταμάτησε από θαύμα όταν πλησίασε τη μορφή του αγίου.

Η εικόνα της Κοίμησης λέγεται ότι εμφανίστηκε στο βράχο με θαύμα σε ένα βοσκό της περιοχής, ο οποίος έβλεπε ένα φως από μακριά, και η Παναγία με όραμα του ζήτησε να κτιστεί ναός στη χάρη της. Αρχικά κτίστηκε ναός σε χαμηλότερο και εύκολα προσβάσιμο σημείο, στο σημείο που σήμερα βρίσκεται ο ναός του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου.

Όμως η Παναγία με όραμα ζήτησε επιτακτικά να κτιστεί ναός στο σημείο που βρέθηκε η εικόνα της, πάνω στο δύσβατο βράχο. Τότε, ξεκίνησε η κατασκευή του ναού πάνω με θαυματουργό τρόπο, καθώς ο βράχος ήταν *****ός σαν σφουγγάρι, βοηθώντας τους εργάτες να τον λαξεύσουν. Ο αρχικός ναός ήταν σπηλαιώδης μέχρι το 1894, που κτίστηκε ο σημερινός.

 

[Panos76]

Δεν είμαι ιδιαίτερα θρήσκος, αλλά μου αρέσουν οι παλιές εκκλησίες και τα μοναστήρια, ιδιαίτερα αυτά που κουβαλούν μια ιστορία.
Έτσι λοιπόν, πριν λίγο καιρό πήγαμε με κάτι φίλους για την κυριακάτικη λειτουργία σε ένα μέρος που δεν ήξερα.
Το μοναστήρι της Κοιμήσεως Θεοτόκου Κυπαρισσιώτισας Μεγάρων.
Κτισμένο τον 11ο αιώνα στα ερείπια ειδωλολατρικού ναού, η ιστορία λέει πως οι μοναχοί επιβίωσαν της επιδρομής πειρατών κάπου τον 16ο αιώνα, ανεβαίνοντας σε ένα κυπαρίσσι.
Από εκεί πήρε το όνομα η Μονή.

 

[maik900]

Μονή Μακελλαριάς​

Η Ιερά Μονή Παναγίας Μακελλαριάς Καλαβρύτων βρίσκεται στην ορεινή Αχαΐα, στο βορειοδυτικό τμήμα του Δήμου Καλαβρύτων, νοτίως του χωριού των Λαπαναγών, πάνω σε ένα γυμνό και απότομο βράχο, και σε απόσταση 30 χιλιομέτρων περίπου από την πόλη των Καλαβρύτων. Εορτάζει δύο φορές τον χρόνο, στις 14 Σεπτεμβρίου, ανήμερα της εορτής της Υψώσεως του Τίμιου Σταυρού, και πιο πανηγυρικά στις 15 Αυγούστου, ανήμερα της Κοίμησης της Θεοτόκου (Δεκαπενταύγουστος).

Η ιστορία της Μονής​

Σύμφωνα με επιγραφή του 1805, που βρίσκεται στο νάρθηκα παρεκκλησίου της Μονής, ιδρυτής της φέρεται ο γνωστός στρατηγός του Ιουστινιανού Βελισσάριος ο οποίος έκτισε το 532 μ.Χ. τη Μονή, πιθανόν για να εξιλεωθεί από τη σφαγή των στασιαστών στην περίφημη «Στάση του Νίκα» στην Κωνσταντινούπολη. Η αρχική αυτή Μονή, που ήταν αφιερωμένη στη Παναγία και ονομαζόταν "Παναγία η Λιθαριώτισσα" ή "Λιθοστρωτιώτισσα", καταστράφηκε από τους Τούρκους το 1458.

Σύμφωνα με την παράδοση, την περίοδο εκείνη λόγω της εξαιρετικά οχυρής της θέσης, η Μονή είχε γίνει καταφύγιο των κατοίκων των γύρω χωριών οι οποίοι με αρχηγό των αγωνιστή Γιάννο αντιστάθηκαν για πολλές μέρες στις επιθέσεις των Τούρκων. Παρά την γενναία και σκληρή αντίσταση των υπερασπιστών της Μονής, οι Τούρκοι κατάφεραν τελικά να την κυριεύσουν. Από τη φρικτή σφαγή (μακελειό) που ακολούθησε τα κελιά των μοναχών γέμισαν με αίμα.

Έκτοτε η Μονή πήρε το προσωνύμιο "Μακελλαριά". Το 1784 η Μονή ανακαινίστηκε από τον Ιερομόναχο Νεόφυτο.

Μεγάλη υπήρξε η προσφορά της Μονής κατά την Επανάσταση του 1821. Μάλιστα αρκετοί μοναχοί της αγωνίστηκαν εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Κοντά στη Μονή της Μακελλαριάς διεξήχθη στις 26 - 27 Αυγούστου του 1827 η νικηφόρα για τους Έλληνες Μάχη της Καυκαριάς, όπου αποκρούστηκαν τα προελαύνοντα στρατεύματα του Ιμπραήμ.

Το καθολικό και τα παρεκκλήσια της Μονής​

Πάνω στο βράχο που είναι χτισμένη η Μονή βρίσκεται και το καθολικό της, το οποίο είναι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Πρόκειται για έναν απλό μονόχωρο ναό με καμαρωτή οροφή χωρίς κάποιο ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον εντός του οποίου υπάρχουν δύο θαυμάσια μαρμαρόγλυπτα μανουάλια, κατασκευασμένα το 1813. Δίπλα στο καθολικό υπάρχει ένας νεότερος αλλά μεγαλύτερος ναός βυζαντινού ρυθμού με ωραίο ξυλόγλυπτο τέμπλο αφιερωμένος στην Αγία Τριάδα.

Στο ναό αυτό φυλάσσεται πάνω σε πολυτελές ξυλόγλυπτο προσκυνητάρι η θαυματουργή εικόνα της "Παναγίας της Μακελλαρίτισσας". Ένας ακόμα μικρός ναός, εντός σπηλαίου, βρίσκεται λίγο χαμηλότερα από τη θέση του σημερινού μοναστηριού και είναι αφιερωμένος στην Μεταμόρφωση του Σωτήρος. Εκεί ο βράχος πάνω από την Αγία Τράπεζα στάζει όλο το χρόνο νερό στο οποίο ο λαός αποδίδει ιαματική δύναμη.

 

[maik900]

Μονή Σίμωνος Πέτρας​

Η Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Σίμωνος Πέτρας, λεγόμενη και Σιμωνόπετρα είναι μία από τις είκοσι μονές του Αγίου Όρους και κατατάσσεται δέκατη τρίτη στην ιεραρχική τάξη των αθωνικών μονών.

Βρίσκεται σε υψόμετρο 300 μέτρων από τη θάλασσα πάνω σε βράχο από γρανίτη. Η μονή είναι ένα από τα τολμηρότερα οικοδομήματα της βυζαντινής μηχανικής, καθώς αποτελεί ένα επταώροφο πυργωτό κτίριο. Το Καθολικό της μονής είναι αφιερωμένο στη Γέννηση του Χριστού.

Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής είναι ο Αρχιμανδρίτης Ελισσαίος Σιμωνοπετρίτης.

Η ίδρυσή της οφείλεται στον Όσιο Σίμωνα, που ασκήτεψε στα μέσα του 13ου αιώνα σε σπήλαιο κοντά στη μονή, ο οποίος σε όραμα διείδε τη μελλοντική της ανοικοδόμηση. Στην αρχή της άσκησής του, από τους πολλούς χρόνους, που έμεινε συνολικά μέσα στο στενό και υγρό σπήλαιο, άκουσε μία φωνή, που ήταν η φωνή της Παναγίας, για να κτίσει τη μονή πάνω στον απέναντι κωνικό βράχο. Στην αρχή δίστασε να το κάνει, αλλά στη συνέχεια, μετά και πάλι από το άκουσμα της φωνής της Παναγίας για δεύτερη και τρίτη φορά, που η φωνή της Θεοτόκου ήταν πιο επιτακτική, ξεκίνησε να κτίζει το μοναστήρι (το έτος 1257), το οποίο μετά από την υπόδειξη της Παναγίας ονομάστηκε Νέα Βηθλεέμ, προς τιμήν της Γεννήσεως του Χριστού, γι αυτό και εορτάζει στις 25 Δεκεμβρίου (με το παλαιό ημερολόγιο, όπως όλες οι μονές του Αγίου Όρους).

Κατά τα έτη 1365 – 1371 η μονή ανακαινίστηκε και επεκτάθηκε από τον Σέρβο ηγεμόνα των Σερρών Ιωάννη Ούγγλεση. Το 1581 καταστράφηκε από πυρκαγιά στην οποία έχασαν τη ζωή τους μεγάλος αριθμός μοναχών. Τότε ο ηγούμενος της μονής, Ευγένιος, ταξίδεψε στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες για τη διενέργεια εράνου. Ο τότε ηγεμόνας της Βλαχίας Μιχαήλ ο Γενναίος ενδιαφέρθηκε για το μοναστήρι και του δώρισε σημαντική ακίνητη περιουσία, καθώς και τα ποσά για την ανοικοδόμηση της μονής. Η Μονή κάηκε συνολικά τρεις φορές. Τη σημερινή της μορφή την πήρε μετά την τελευταία μεγάλη πυρκαγιά του 1891.

Στον πρώτο όροφο της ανατολικής πτέρυγας στο ηγουμενείο, βρίσκεται το παρεκκλήσι της Αγίας Μαρίας Μαγδαληνής, της οποίας το αριστερό χέρι σώζεται άφθαρτο και ενίοτε σε θερμοκρασία ανθρώπινου χεριού εδώ και πολλούς αιώνες. Toν Νοέμβριο του έτους 1888 ο Καθηγούμενος Αρχιμανδρίτης Νεόφυτος Μολάκας με συνοδεία τον Ιερομόναχο Διονύσιο και τον μετέπειτα διάδοχό του στην ηγουμενεία Ιεροδιάκονο Ιωαννίκιο ταξίδεψαν για τη Ρωσία για να συγκεντρώσουν βοήθεια για το Μοναστήρι. Πήραν μαζί τους αργυρό κιβώτιο, που περιείχε τον Tίμιο Σταυρό, την αριστερά χείρα της Αγίας Μαγδαληνής, μέρος της Αγίας θεοπρομήτορος Άννης και μέρος του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Παντελεήμονος.

Όταν στις 28 Μαΐου 1891 έφθασαν στο Ροστόβ, και ενώ την ίδια ημέρα θα αναχωρούσαν από την Οδησσό για το Άγιον Όρος, μετά μεγάλης λύπης έλαβαν, μέσω των Pώσων αδελφών του εκεί Μετοχίου της Μονής Αγίου Παντελεήμονος, τηλεγράφημα από τους πατέρες της Σιμωνόπετρας, που τους πληροφορούσε ότι κάηκε όλο το μοναστήρι. Στις 29 Νοεμβρίου 1892 επανήλθαν στο Μοναστήρι, μετά από απουσία τεσσάρων ετών (20-21.11.1888 έως 29.11.1892).

Στο δεύτερο όροφο βρίσκεται το παρεκκλήσι του Αγίου Χαραλάμπους. Στη μεσαία πτέρυγα, κάτω από την τράπεζα, βρίσκεται το παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου. Το παρεκκλήσι του Κοιμητηρίου της μονής Σίμωνος Πέτρας βρίσκεται νοτιοανατολικά, έξω από τα τείχη της και τιμάται στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Ένα άλλο παρεκκλήσι του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου βρίσκεται στη νεώτερη τέταρτη πτέρυγα, που άρχισε, κατόπιν εγκρίσεως του Kέντρου Αγιορειτικής Κληρονομίας (ΚεΔAK), που εδρεύει στη Θεσσαλονίκη, να κτίζεται το έτος 1996 και ολοκληρώθηκε το έτος 2000.

Η Μονή εορτάζει στις 25 Δεκεμβρίου, τη Γέννηση του Χριστού. Στις 28 Δεκεμβρίου εοορτή του κτήτορα Οσίου Σίμωνα. Επίσης εορτάζει στις 22 Ιουλίου, γιορτή της Αγίας Μαρίας Μαγδαληνής, η οποία τιμάται ως συνκτητόρισσα της Μονής. Τέλος, εορτάζει και στις 9 Μαΐου τη μνήμη του Οσίου Ιερωνύμου Σιμωνοπετρίτου του Μικρασιάτου.

Η Μοναστική δύναμη της Μονής, σύνολο μοναχών, δοκίμων και των εντός Αγίου Όρους εξαρτηματικών αδελφών, κυμαίνεται σήμερα περίπου στα 85 άτομα. Οι εκτός Αγίου Όρους εξαρτηματικοί μοναχοί που διαβιούν στα Μετόχια της Μονής ανέρχονται περίπου στα 40 άτομα. Έτσι η συνολική δύναμη των εντός και εκτός Αγίου Όρους μοναχών ανέρχεται στους 120-130 μοναχούς.

Βρίσκεται περί το μέσον και επί της αριστερής ακτής της Χερσονήσου. Απέχει γύρω στις 2,30 ώρες από τη Δάφνη και γύρω στα 45 λεπτά έντονα ανηφορικού δρόμου από το λιμανάκι (αρσανά) της μονής