Ιεροί Ναοί και Μοναστήρια

[maik900]

Ιερά Μονή Αρέθα ή «Τα Ρέθα»: Η Παναγιά του Βάλτου

Σε μικρή απόσταση από την όμορφη κωμόπολη της Αμφιλοχίας, υπάρχει ίσως το σημαντικότερο θρησκευτικό μνημείο της περιοχής του Βάλτου το οποίο είναι αφιερωμένο στη Γένεση της Θεοτόκου.

Η Ιερά Μονή Αρέθα ή “Τα Ρέθα”, όπως αποκαλούν οι ντόπιοι, βρίσκεται σε χαμηλό λοφίσκο του όρους Μακρυνόρος και ανήκει στην επαρχία Βάλτου του Νομού Αιτωλοακαρνανίας, απέχει δε 5 km από το χωριό Αγία Τριάδα και 31 km βόρεια της Αμφιλοχίας.

Το Ιερό αυτό μοναστήρι είναι το ιερότερο προσκύνημα της περιοχής του Βάλτου και από τα ιερότερα του Νομού Αιτωλοακαρνανίας με τεράστια σαφώς ιστορική και πνευματική προσφορά.

Η εικόνα της Παναγιάς της Αρεθιώτισσας (Η Κυρία του Βάλτου) θεωρείται θαυματουργή και κάθε χρόνο πλήθος πιστών-προσκυνητών συρρέει στο μοναστήρι, αρκετές φορές και με τα πόδια, για να” εξοφλήσουν” το τάμα τους προς την χάρη της Παναγιάς.



Το καθολικό της μονής ανήκει στον τύπο του τρίκλιτου τετρακιόνιου σταυροειδούς εγγεγραμμένου, με πέντε τρούλους και αποτελεί ένα σπάνιο δείγμα μεταβυζαντινής αρχιτεκτονικής | Photo Credits: www.ariafreepress.gr

Ιστορία

Πρόκειται για μια μονή κτισμένη περίπου στα 1400 μ.Χ. στην οποία εδράζονταν και εδράζεται ένα γυναικείο μοναστικό τάγμα. Μια ακόμη γνωστή σε εμάς πληροφορία είναι ότι το μοναστήρι χρησιμοποιούνταν για τον εξορκισμό τρελών οι οποίοι δένονταν κατά την διάρκεια της τελετής σε μια από τις δύο κολώνες του πρόναου.

Το μοναστήρι «Τα Ρέθα», είναι παλιά μεταβυζαντινή εκκλησία και αποτελεί το ιερότερο προσκύνημα της περιοχής του Βάλτου και ένα από τα ιερότερα του Νομού Αιτωλοακαρνανίας, με μεγάλη ιστορική και πνευματική προσφορά. Πρόκειται για μια μονή κτισμένη περίπου στα 1400 μ.Χ.


Το Προσκυνητάρι της Θαυματουργής εικόνας της Παναγίας Αρεθιώτισσας






















Συνεχιζεται.....

 

[maik900]

Ιερά Μονή Αρέθα ή «Τα Ρέθα»: Η Παναγιά του Βάλτου

Η εικόνα της Παναγιάς της Αρεθιώτισσας «Η Κυρία τους Βάλτου«, θεωρείται θαυματουργή για τους πιστούς προσκυνητές και επισκέπτες της. Από το ’60 και ’70 υπήρχε ένας δρόμος πολύ στενός και χωμάτινος, που δεν έφτανε στο μοναστήρι αλλά ως την ρεματιά πλησίον του. Τρακτέρ ,τρίκυκλα ,τα παλιά λεωφορεία αλλά και με πεζοπορία οι πιστοί έφταναν στον τόπο του προσκυνήματος από την προηγουμένη το απόγευμα κυρίως ή και δυο με τρεις ημέρες νωρίτερα. Αξίζει να αναφερθεί οτι ποίο παλιά οι γυναίκες «εξοφλώντας » τάματα τους, προς την χάρη της Παναγιάς μετέβαιναν στον τόπο της προσκύνησης με πεζοπορία και μάλιστα αρκετές φρορές ξυπόλητες, διανύοντας την απόσταση 20, 30, 40 ακόμα και 50 χ.λ.μ. .

Ιερή μορφή της Μονής είναι ο ιερομόναχος Άνθιμος ο οποίος την Υπηρέτησε σε πολλές διαφορετικές χρονικές περιόδους έως και το 1870, οπότε απεβίωσε και στις συνειδήσεις των πιστών ο π. Άνθιμος έχει ήδη αγιοποιηθεί και στην μονή που υπάρχει ο τάφος του βρίσκεται επίσης και η Κάρα του.


Ο τάφος του Ιερομόναχου Άνθιμου | Photo Credits:
Στο μοναστήρι υπάρχουν 2 λειψανοθήκες που περιέχουν μικρά τεμάχια των Αγίων Προκοπίου, Παρασκευής, Τρύφωνος, Ανδρέου του Ερημίτου, Αναστασίας, Κοσμά και Δαμιανού, Παντελεήμωνα, Βαρβάρας, Νικήτα, Χαραλάμπους και μεταξύ αυτών και ανώνυμων αγίων.

Το μοναστήρι είναι συνεχώς ανοιχτό από το 1984 έως σήμερα και το 2004 έγινε η διαπλάτυνση αλλά και ασφαλτόστρωση του δρόμου που συνδέει την Ιερά Μονή με την εθνική οδό Αμφιλοχίας – Ιωαννίνων στο ύψος του Ανοιξιάτικου.

Μια ακόμη γνωστή πληροφορία είναι ότι το μοναστήρι χρησιμοποιούνταν για τον εξορκισμό τρελών οι οποίοι δένονταν κατά την διάρκεια της τελετής με αλυσίδες σε μια από τις δύο κολώνες του πρόναου.

 

[duke200]

Η μακαριτισα η πεθερά μου έλεγε ότι είμαι για τα Ρεθα αλλά δεν πήγα ποτέ έστω για επίσκεψη. Εκεί κοντά και το χωριό Σταθάς με τα μπουμπούκια που έβγαλε (Πισπιριγκου, Καρακαντζουλα) αποδεικνυεται ότι πρέπει να χε πολύ δουλειά η Μόνη τα παλιά χρόνια.

Sent from my A80Pro using Tapatalk

 

[maik900]

Ι.Ν. Παναγίας των Καταφυγίων​

Η εκκλησία της Παναγίας των Καταφυγίων ευρίσκεται περίπου 10 χιλιόμετρα νοτίως του Δερβενίου Κορινθίας, επί της οδού που οδηγεί στο ορεινό Σαραντάπηχο.

Φθάνοντας στην περιοχή αντικρίζουμε την είσοδο της εκκλησίας που μας οδηγεί στο Ναό με τις υπόλοιπες ενδιαφέρουσες επεκτάσεις του.

Την προσωνυμία της η εκκλησία έχει αποκτήσει από τα Καταφύγια, την περιοχή που οικοδομήθηκε.

Στην περιοχή "καταφύγια" και μέσα σε δυσπρόσιτες σπηλιές και σε απόκρημνα βράχια, είχαν καταφύγει οι Ζαχολίτες στην περίοδο της Τουρκοκρατίας, για να κρυφτούν και να αποφύγουν τους διωγμούς των κατακτητών.

Σύμφωνα με την παράδοση η χρονολογία μετάβασης των ανθρώπων στην περιοχή και η κατασκευή της εκκλησίας άρχισε το 1782.

Μέχρι το 1880 στο εξωκλήσι διακονούσε μία μοναχή η οποία το εγκατέλειψε λόγω των δυσκολιών πρόσβασης και διαβίωσης σε αυτό.

Αργότερα, οι θρησκευόμενοι κάτοικοι της περιοχής, βλέποντας την ανάγκη που απαιτούσε βελτίωση και ανάδειξη του ιερού αυτού προσκυνήματος, που μαζί με την ιερά μονή Προφήτη Ηλία Κούτου και τον ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Ζαχόλης είναι τα θρησκευτικά στολίδια της περιοχής, άρχισαν την βελτίωσή του.

Το 1969 επί εφημερίας του μακαριστού π. Παπανδρεάδη Νικ. που εφημέρευε στη περιοχή, με μεγάλη προσπάθεια λόγω εδάφους, σκάλισαν στους βράχους σκαλοπάτια που συνέδεσαν την εκκλησία με τον δημόσιο δρόμο που οδηγεί από το Δερβένι στη Ζάχολη.

Το 1983 με πρωτοβουλία του μακαριστού π. Χρ. Διαμαντίδη υδροδοτήθηκε η εκκλησία.

Το 2002 ηλεκτροδοτήθηκε.

Από το 1996 και μέχρι σήμερα την ανακαίνιση, επέκταση, βελτίωση και συντήρηση της Παναγίας Καταφυγιώτισσας έχει αναλάβει ο Γεώργιος Ρούσσος, κάτοικος Άνω Αιγιαλού. Με προσωπική εργασία, με καλαισθησία, με σεβασμό στο περιβάλλον, την ιστορία και την αγιότητα του χώρου , έκτισε μία επιβλητική είσοδο, ανακατασκεύασε το παλιό κελί, δημιούργησε κρυφό σχολειό, αποτύπωσε λαογραφικές στιγμές της περιοχής, συνέδεσε με στοές λαξευμένες στους βράχους όλους τους χώρους που εντυπωσιάζουν τους επισκέπτες.
​

 

[Panos76]

Συμπτωματικά, μόλις πριν μισή ώρα ήμουν σε ένα ωραίο μοναστήρι.
Μονή Αρκαδίου

Στάλθηκε από το 21081111RG μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

 

[duke200]

Ι.Ν. Παναγίας των Καταφυγίων​

Η εκκλησία της Παναγίας των Καταφυγίων ευρίσκεται περίπου 10 χιλιόμετρα νοτίως του Δερβενίου Κορινθίας, επί της οδού που οδηγεί στο ορεινό Σαραντάπηχο.

Φθάνοντας στην περιοχή αντικρίζουμε την είσοδο της εκκλησίας που μας οδηγεί στο Ναό με τις υπόλοιπες ενδιαφέρουσες επεκτάσεις του.

Την προσωνυμία της η εκκλησία έχει αποκτήσει από τα Καταφύγια, την περιοχή που οικοδομήθηκε.

Στην περιοχή "καταφύγια" και μέσα σε δυσπρόσιτες σπηλιές και σε απόκρημνα βράχια, είχαν καταφύγει οι Ζαχολίτες στην περίοδο της Τουρκοκρατίας, για να κρυφτούν και να αποφύγουν τους διωγμούς των κατακτητών.

Σύμφωνα με την παράδοση η χρονολογία μετάβασης των ανθρώπων στην περιοχή και η κατασκευή της εκκλησίας άρχισε το 1782.

Μέχρι το 1880 στο εξωκλήσι διακονούσε μία μοναχή η οποία το εγκατέλειψε λόγω των δυσκολιών πρόσβασης και διαβίωσης σε αυτό.

Αργότερα, οι θρησκευόμενοι κάτοικοι της περιοχής, βλέποντας την ανάγκη που απαιτούσε βελτίωση και ανάδειξη του ιερού αυτού προσκυνήματος, που μαζί με την ιερά μονή Προφήτη Ηλία Κούτου και τον ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Ζαχόλης είναι τα θρησκευτικά στολίδια της περιοχής, άρχισαν την βελτίωσή του.

Το 1969 επί εφημερίας του μακαριστού π. Παπανδρεάδη Νικ. που εφημέρευε στη περιοχή, με μεγάλη προσπάθεια λόγω εδάφους, σκάλισαν στους βράχους σκαλοπάτια που συνέδεσαν την εκκλησία με τον δημόσιο δρόμο που οδηγεί από το Δερβένι στη Ζάχολη.

Το 1983 με πρωτοβουλία του μακαριστού π. Χρ. Διαμαντίδη υδροδοτήθηκε η εκκλησία.

Το 2002 ηλεκτροδοτήθηκε.

Από το 1996 και μέχρι σήμερα την ανακαίνιση, επέκταση, βελτίωση και συντήρηση της Παναγίας Καταφυγιώτισσας έχει αναλάβει ο Γεώργιος Ρούσσος, κάτοικος Άνω Αιγιαλού. Με προσωπική εργασία, με καλαισθησία, με σεβασμό στο περιβάλλον, την ιστορία και την αγιότητα του χώρου , έκτισε μία επιβλητική είσοδο, ανακατασκεύασε το παλιό κελί, δημιούργησε κρυφό σχολειό, αποτύπωσε λαογραφικές στιγμές της περιοχής, συνέδεσε με στοές λαξευμένες στους βράχους όλους τους χώρους που εντυπωσιάζουν τους επισκέπτες.
​

Απίθανη!

Sent from my A80Pro using Tapatalk

 

[Aristos]

Συμπτωματικά, μόλις πριν μισή ώρα ήμουν σε ένα ωραίο μοναστήρι.
Μονή Αρκαδίου

Στάλθηκε από το 21081111RG μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

Πανέμορφο & ιστορικό!

Μονή Αρκαδίου - Βικιπαίδεια

el.wikipedia.org

 

[maik900]

Ιερά Μονή Οσίου Μελετίου Κιθαιρώνα​

Στους πρόποδες του Κιθαιρώνα, κοντά στην Οινόη, στα όρια των νομών Αττικής και Βοιωτίας, σε μια όμορφη τοποθεσία γεμάτη πεύκα, βρίσκεται η ιερά Μονή του Οσίου Μελετίου, ένα από τα σπουδαιότερα κέντρα του ασκητικού βίου κατά τη βυζαντινή εποχή.
Η ιστορία της μονής είναι άρρηκτα δεμένη με τη δράση του Οσίου Μελετίου του Νέου, που ήταν ο μεταρρυθμιστής της ασκητικής ζωής στην Ελλάδα.
Ο Όσιος Μελέτιος, που καταγόταν από την Καππαδοκία, στα τέλη του 11ου αιώνα έφθασε στο σημείο αυτό, όπου υπήρχε η Μονή του Συμβόλου, και εγκαθίδρυσε τη δική του μοναχική κοινότητα, ακολουθώντας τις αυστηρές αρχές του ασκητισμού των πρώτων χριστιανικών χρόνων.
Γύρω από την κεντρική μονή, που έλαβε το όνομά του, ίδρυσε και τουλάχιστον είκοσι δύο παραλαύρια, πολλά από τα οποία σώζονται μέχρι σήμερα ερειπωμένα. Η μονή απέκτησε μεγάλη φήμη, έγινε σταυροπηγιακή και διατήρησε την ακμή της έως τον 16ο αιώνα, οπότε ανακαινίσθηκε από τον Μητροπολίτη Αθηνών Νικάνορα.
Στο πέρασμα των αιώνων υπέστη πολλές καταστροφές από επιδρομές και λεηλασίες, και στα χρόνια μετά την απελευθέρωση παρήκμασε, ενώ το 1883 έγινε μετόχι της Μονής Φανερωμένης Σαλαμίνας.
Το 1928 ανασυστάθηκε από τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και το 1950 η μοναχική κοινότητα μετατράπηκε σε γυναικεία.

Στη μονή υπάρχουν ενδιαφέροντα βυζαντινά και νεότερα κτίσματα (ναοί, τράπεζα, συγκροτήματα κελλιών), που ξεχωρίζουν για τη γλυπτική και ζωγραφική τους διακόσμηση.
Το καθολικό είναι μικρός εγγεγραμμένος σταυροειδής ναός, με ευρύχωρο νάρθηκα και οκταγωνικό τρούλο που στηρίζεται σε τέσσερις κίονες.
Το εσωτερικό του ήταν διακοσμημένο με τοιχογραφίες, από την αρχική φάση των οποίων σώζονται ελάχιστα σπαράγματα. Οι τοιχογραφίες που φαίνονται σήμερα στον κυρίως ναό και στον νάρθηκα χρονολογούνται στον 17ο αιώνα.

Στη νότια πλευρά του ναού είναι προσαρτημένο παρεκκλήσιο αφιερωμένο στους Ταξιάρχες, που ίσως ήταν το πρώτο καθολικό της μονής, ενώ σε υπόγεια κρύπτη βρίσκεται ο τάφος του Οσίου Μελετίου. Η μονή πανηγυρίζει την 1η Σεπτεμβρίου, ημέρα εορτής του Οσίου Μελετίου.

 

[maik900]

Μονή Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, Λούσιος Αρκαδία.​

Πάνω από την αριστερή όχθη του ποταμού Λούσιου, στη βάση ενός ψηλού και άγριου βράχου και σχεδόν απέναντι από τη Μονή Φιλοσόφου, δεσπόζει το ιστορικό μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου. Χτίστηκε το 16ο αιώνα και είναι σήμερα από τις μεγαλύτερες και ιστορικότερες μονές της Πελοποννήσου. Είναι ανδρική μονή και έχει τους περισσότερους μοναχούς σε σχέση με τις άλλες μονές της Αρκαδίας. Κατά την παράδοση, η ιδρυσή της ανάγεται στα μέσα του 12ου αιώνα (1167).






Το Καθολικό της είναι κτισμένο στην κοιλότητα του βράχου, έχει σχήμα θολωτής Βασιλικής και εξωτερικά φέρει αγιογραφίες. Παλαιότερα πρέπει στο σημείο αυτό να υπήρχε ασκητήριο. Οι τοιχογραφίες του, παρά τις φθορές, είναι αξιόλογες και σύμφωνα με τον Φώτη Κόντογλου ανάγονται στον 16ο αιώνα και ανήκουν στην κρητική σχολή. Μάλιστα θεωρούνται ότι ανήκουν στο Θεοφάνη τον Κρητικό και το Μόσχο. Η Μονή διαθέτει αξιόλογη βιβλιοθήκη με σημαντικά θεολογικά και φιλοσοφικά βιβλία. Στο Ηγουμενείο και στο Αρχονταρίκι υπάρχουν παλιές φωτογραφίες, εκκλησιαστικά πρόσωπα και γράμματα του Κολοκοτρώνη.

Λίγο πιο έξω από την Μονή σε ένα μικρό ύψωμα είναι κτισμένος το εκκλησάκι του θαυματουργού Αγίου Αθανασίου του νέου, Επισκόπου Χριστιανουπόλεως, προστάτη της μονής, με μέρος των λειψάνων του. Πρόκειται για το πνευματικό καύχημα της Γορτυνίας. Η θέση του προσφέρει πανοραμική θέα στο φαράγγι και την Αρχαία Γόρτυνα. Επίσης στην περιοχή του μοναστηριού υπάρχει η μονόκλιτη βασιλική του Αγίου Ανδρέου και τα ασκηταριά του Ταξίαρχου Μιχαήλ, του Αγίου Γεωργίου, της Μεταμορφώσεως και του Αγίου Ελευθερίου.







Από την ίδρυσή της σχεδόν η Μονή υπαγόταν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Στην περίοδο της τουρκοκρατίας γνώρισε μεγάλη ακμή και συνέβαλε σημαντικά στον αγώνα του 1821. Με βάση την οικονομική ευρωστία που απέκτησε λόγω των πολλών αφιερώσεων και δωρεών που δέχθηκε κατά τον 17ο και 18ο αιώνα, κατόρθωσε να επιτελέσει αξιόλογο φιλανθρωπικό έργο. Συγχρόνως ήταν ασφαλές καταφύγιο για τους κυνηγημένους Έλληνες μετά τις επιδρομές των Τούρκων. Σε αυτό μάλιστα κατέφυγαν το 1779 οι Στεμνιτσιώτες για να σωθούν έπειτα από επιδρομή των Τούρκων. Η διάτρητη από τα βόλια πόρτα στην πύλη της μονής αποτελεί μαρτυρία από την πολιορκία της κατά το επεισόδια αυτό. Τελικά οι πολιορκημένοι διασώθηκαν και οι Τούρκοι αποχώρησαν.

Η συμμετοχή του μοναστηριού στην επανάσταση του 1821 ήταν πολυδιάστατη. Χρησίμευσε σαν καταφύγιο και ορμητήριο του Θ. Κολοκοτρώνη, του Πλαπούτα και άλλων οπλαρχηγών και σαν νοσοκομείο για τους τραυματίες. Για τις ανάγκες του Αγώνα επίσης προσέφερε πολύτιμα ιερά σκεύη. Συγχρόνως ήταν κέντρο ανεφοδιασμού των πολιορκητών της Τριπολιτσάς. Τέλος πολλοί μοναχοί της συμμετείχαν ενεργά στις μάχες. Παρ’ όλη την μεγάλη του προσφορά, το μοναστήρι διαλύθηκε το 1834, με διάταγμα του Όθωνα. Τέσσερα χρόνια όμως αργότερα και μετά από ενέργειες των μοναχών και των κατοίκων της περιοχής τέθηκε πάλι σε λειτουργία (7.12.1838) με διάταγμα πάλι του Όθωνα.

Σήμερα το μοναστήρι ακμάζει και έλκει πολλούς προσκυνητές. Η πρόσβαση σε αυτό μπορεί να γίνει από τη Στεμνίτσα, από τη Δημητσάνα μέσω Παλαιοχωρίου, από το Ελληνικό και από οδοιπορικές διαδρομές μέσα από το φαράγγι. Η μονή διαθέτει ξενώνες στους οποίους ο επισκέπτης μπορεί να διανυκτερεύσει. Απέχει 39 χλμ. από την Τρίπολη.

Από τη μονή κατεβαίνει στο Λούσιο μονοπάτι που διασχίζουν το φαράγγι. Η πιο κοντινή διαδρομή φτάνει στη Μονή Φιλοσόφου ανάμεσα από πλούσια βλάστηση. Κατεβαίνοντας στον ποταμό και σε ειδυλλιακή τοποθεσία, μικρό γεφύρι περνά στην απέναντι όχθη σε σημείο όπου η κοίτη στενεύει και τα νερά κυλούν ορμητικά σχηματίζοντας χοάνες. Μια άλλη μεγαλύτερη διαδρομή οδηγεί μέσα από συντηρημένα μονοπάτια στην Αρχαία Γόρτυνα. Η διαδρομή αυτή διαρκεί περίπου 3 ώρες.

 

[maik900]

Ιερά Μονή Παναγίας Φανερωμένης








Το μοναστήρι της Παναγίας της Φανερωμένης, σημείο αναφοράς των απανταχού Λευκαδίων, βρίσκεται σε ένα ύψωμα πάνω από την πόλη της Λευκάδας, σε απόσταση 3 χλμ. απ’ αυτήν.

Η Παναγία είναι η πολιούχος και προστάτιδα του νησιού. Πανηγυρίζει με κάθε μεγαλοπρέπεια τη Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος, με πλήθη προσκυνητών να συρρέουν από όλες τις γύρω περιοχές. Την ημέρα αυτή, όλων των Λευκαδιτών ο νους, σε όποια γωνιά του πλανήτη κι αν βρίσκονται, στρέφεται ευλαβικά και παρακλητικά στην εικόνα της Κυράς του νησιού.

Η μακραίωνη ιστορία της Μονής ξεκινά στα χρόνια της αρχαιότητας. Τόπος λατρείας της Λευκαδίας Αρτέμιδος τότε, δέχθηκε το κήρυγμα των μαθητών του Αποστόλου Παύλου, Ηρωδίωνα και Σωσίωνα. Με θαυμαστό τρόπο συντρίφτηκε το ξόανο της θεάς και δημιουργήθηκε σταδιακά μικρός «ευκτήριος οίκος». Μετά την Α’ Οικουμ. Σύνοδο (325 μ.Χ.) πέντε από τους θεοφόρους Πατέρες ακολούθησαν τον επίσκοπο Λευκάδος Άγιο Αγάθαρχο στην επιστροφή του στο νησί. Δύο απ’ αυτούς εγκαταστάθηκαν στον χώρο, όπου σήμερα η Μονή, έχτισαν τα πρώτα κελιά και μεγάλωσαν το ναό.

«Φανερωμένη» ονομάστηκε, επειδή η πρώτη εικόνα της Παναγίας, που είχε παραγγελθεί στην Κωνσταντινούπολη, αποκαλύφθηκε σχεδιασμένη πάνω στο σανίδι με θαυμαστό τρόπο, «αχειροποιήτως», στον ιερομόναχο και αγιογράφο Κάλλιστο, μετά από θερμή προσευχή και νηστεία. Ο αγιογράφος χρειάστηκε να προσθέσει μόνο τα χρώματα.

Μέσα στους αιώνες η Ι. Μονή υπέστη πολλές καταστροφές. Όμως, όπως και τα άλλα μοναστήρια του νησιού, στάθηκε φάρος τηλαυγής, φωτίζοντας το λαό να παραμείνει πιστός στην Ορθόδοξη παράδοσή του. Πήρε τη σημερινή της μορφή επί Ενετοκρατίας (1684-1797). Το 18ο αι. λειτουργεί ως κτητορική, αλλά το 1754 εισάγεται το κοινοβιακό σύστημα. Διατηρεί σχολείο στο μετόχι της Αναλήψεως στο Φρύνι.

Μετά από καταστροφική πυρκαγιά, ο ναός ξαναχτίστηκε το 1887 και υποδέχθηκε τη νέα εικόνα της Θεοτόκου, αντίγραφο της παλαιάς, που φιλοτεχνήθηκε στο Άγιον Όρος από τον ιερομόναχο Βενιαμίν Κοντράκη. Τότε φτιάχτηκε και το τέμπλο, έργο του Ευσταθίου Προσαλέντη, καθώς και οι εικόνες του, έργα Χιοναδιτών αγιογράφων.

Το μοναστήρι ανακαινίστηκε πρόσφατα, με τη δημιουργία νέας πτέρυγας κελλιών, ηγουμενείου, συνοδικού, βιβλιοθήκης, παρεκκλησίου του Οσίου Σιλουανού του Αθωνίτου. Στους χώρους του λειτουργούν ακόμη το σύγχρονο Εκκλησιαστικό Μουσείο, πλούσιο σε κειμήλια από την Ι. Μονή και άλλους ναούς του νησιού, καθώς και το «Ναυτικό Μουσείο», με ομοιώματα πλοίων, κατασκευής – δωρεάς του κ. Νικολάου Θάνου (Μορίνα).

Στην Ιερά Μονή εγκαταβιούν 4 αδελφοί και 1 δόκιμος.

 

[stathispatras]

Αύριο θα ειμε εκεί

Στάλθηκε από το Redmi 6 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

 

[maik900]

ΜΟΝΗ ΤΟΠΛΟΥ​

Η Ιερά Μονή της Παναγίας Ακρωτηριανής και του Αγίου Ιωάννη του θεολόγου Τοπλού Σητείας, όπου βρίσκεται στο βόρειο-ανατολικό άκρο της Κρήτης, αποτελεί μια από της πιο παλιές και πιο ιστορικές μονές στην Κρήτη στο πέρασμα των αιώνων. Είναι κτισμένη ανατολικά της Σητείας και κοντά στο Φοινικόδασος του Βάι. Κτίστηκε κατά τον 14ο αιώνα όπως προκύπτει από την χρονολόγηση των αγιογραφιών του κεντρικού ναού.
Η Μονή ήταν στο απόγειο της δόξας της στα μέσα του 14ου και 15ου αιώνα κρίνοντας από τις πολύ σημαντικές εικόνες τις περιόδου εκείνης. Οι εικόνες αυτές αντιπροσωπεύουν την ανάπτυξη της βυζαντινής αγιογραφίας η οποία επηρέασε την Κρήτη σταδιακά μετά την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους. Η μεγάλη καλλιτεχνική αξία των εικόνων αυτών υποδεικνύει το υψηλό επίπεδο μόρφωσης των μοναχών της περιόδου εκείνης οι οποίοι βοήθησαν στην αναβάθμιση του πολιτισμικού επιπέδου της Κρήτης κατά την περίοδο της αναγέννησης.

ΙΣΤΟΡΙΑ​

Η Ιερά Μονή Παναγίας Ακρωτηριανής και Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Τοπλού Σητείας ανήκει στην Ιερά Μητρόπολη Ιεραπύτνης και Σητείας της Εκκλησίας Κρήτης. Ιδρύθηκε κατά τον 14ο αιώνα και είναι κτισμένη στο βόρειο-ανατολικό άκρο της Κρήτης, ανάμεσα στην όμορφη πόλη της Σητείας και στο περίφημο Φοινικόδασος του Βάι, δίπλα στο ακρωτήριο «Σαμώνιον», που αναφέρεται στις Πράξεις των Αποστόλων (Πρ. 27,7) και διέπλευσε ο Απόστολος Παύλος κατά την πορεία του προς τη Ρώμη.
Είναι το μεγαλύτερο και το πιο επιβλητικό οχυρωματικού τύπου Μοναστήρι της Ανατολικής Κρήτης, με το περίτεχνο καμπαναριό του να δεσπόζει από μακριά. Αποτέλεσε ασφαλές φρούριο για τους κατοίκους της γύρω περιοχής στα δύσκολα χρόνια των αλλεπάλληλων πειρατικών επιδρομών κατά τον Μεσαίωνα, αλλά και κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας που ακολούθησε. Για το λόγο αυτό η Μονή είχε το προνόμιο να διαθέτει κανόνι (τοπ) για καθαρά αμυντικούς λόγους. Γιαυτό και ονομάστηκε μετά την κατάλειψη της Σητείας από τους Τούρκους «Τοπλού».
Η Μονή ήταν κέντρο καλλιέργειας των Τεχνών και των Γραμμάτων και βρισκόταν σε ακμή κατά τον 14ο και 15ο αιώνα. Αυτό φαίνεται από τον μεγάλο αριθμό σημαντικών βυζαντινών εικόνων εκείνης της περιόδου που διαθέτει. Η υψηλή εικαστική αξία των εικόνων είναι ενδεικτική του υψηλού επιπέδου της παιδείας των Μοναχών της Μονής, που διαδραμάτισαν σπουδαίο ρόλο στην άνοδο του πολιτιστικού επιπέδου της Αναγεννησιακής Κρήτης στα χρόνια της Ενετοκρατίας.
Καταστράφηκε ολοσχερώς από τον καταστρεπτικό σεισμό του 1612 και ανοικοδομήθηκε γρήγορα στη σημερινή της μορφή, χάρη στις χορηγίες της Ενετικής Συγκλήτου με τη βοήθεια των δύο μεγάλων ενετικών οικογενειών της Επαρχίας Σητείας των Κορνάρων (Cornari) και των Μέτζων (Mezzi) και την επίβλεψη του δραστήριου και επιδέξιου διαχειριστή Ηγουμένου Γαβριήλ Παντόγαλου. Παρέμεινε το προπύργιο για την άμυνα ολόκληρης της Ανατολικής Κρήτης και προικοδοτήθηκε με πολλά κτήματα για να εκπληρώσει τη στρατιωτική αμυντική αποστολή της στην περιοχή. Η περιουσία της Μονής διατηρήθηκε και αυξήθηκε, με κύριες καλλιέργειες την ελιά, το αμπέλι και τα σιτηρά για τις ανάγκες των Μοναχών και των πολλών εργαζομένων.
Στα δύσκολα χρόνια της Τουρκοκρατίας που ακολούθησαν, μετά την κατάληψη της Σητείας το 1646, η Μονή παρέμεινε πάντοτε στο επίκεντρο των αγώνων για την ελευθερία και ανέπτυξε σπουδαίο εθνικό, κοινωνικό και εκπαιδευτικό έργο. Ήταν από τα σπουδαιότερα εκκλησιαστικά και πνευματικά κέντρα της Κρήτης. Το 1704 με Συγίλλιο του Οικουμενικού Πατριάρχου Γαβριήλ ανακηρύχθηκε ως Σταυροπηγιακή και η τεράστια περιουσία της θεωρείται αδούλωτη και αναπαλλοτρίωτη. Παρά ταύτα, τον Ιούνιο του 1821 η Μονή λεηλατήθηκε από τους Τούρκους, οι θησαυροί της συλήθηκαν και σφαγιάσθηκαν 12 Μοναχοί και 12 λαϊκοί. Στη νέα Μεγάλη Κρητική επανάσταση του 1866 η Μονή ήταν κέντρο Επαναστατικό με αρχηγό τον Ηγούμενο Μελέτιο.
Από το 1856 με ευθύνη της Δημογεροντίας λειτούργησε στους χώρους της Μονής οργανωμένο Σχολείο, ενώ από 1870 συστήθηκε Αλληλοδιδακτικό Σχολείο. Σε καταγραφή του 1874 η Μονή Τοπλού θεωρείται η πολυπληθέστερη της Κρήτης σε Μοναχούς και καλλιεργητές των κτημάτων, τα οποία βρίσκονταν γύρω από τη Μονή αλλά και σε πολλά Μετόχια που διατηρούσε σε όλη την Ανατολική Κρήτη μέχρι και στην πόλη του Ηρακλείου.
Στα χρόνια της Κρητικής Πολιτείας και αργότερα μετά την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα το 1913 η Μονή συνεχίζει να επιτελεί μοναδικό κοινωνικό, φιλανθρωπικό και εθνικό έργο στη γύρω περιοχή. Κατά την περιόδο της γερμανικής Κατοχής η Μονή φιλοξενούσε ασύρματο και περιέθαλπτε αντάρτες των συμμαχικών δυνάμεων. Πλήρωσε όμως βαρύ φόρο αίματος, αφού ο Ηγούμενος Γεννάδιος Συλλιγνάκης, δύο Μοναχοί και αρκετοί λαϊκοί αγνωνιστές συνελλήφθησαν από τους Γερμανούς και εκτελέστηκαν στην Αγυιά Χανίων.
Σήμερα, η Ιερά Μονή Τοπλού, ανακαινισμένη και αναστηλωμένη πλήρως, χάρη στις άοκνες προσπάθειες του Ηγουμένου Φιλοθέου Σπανουδάκη, αποτελεί ένα από τα πλέον σημαντικά πολιτισμικά μνημεία της Χώρας μας. Οι τεράστιας μνημειακής αξίας θησαυροί της (συλλογές φορητών εικόνων και κειμηλίων, χειρογράφων και παλαιτύπων, χαρακτικών και χαλκογραφιών κ.α) εκτίθενται συντηρημένοι σε ειδικά διαμορφωμένους επισκέψιμους χώρους και προσελκύουν μεγάλο αριθμό προσκυνητών.

Μονή Σκαφιδιάς​

Η γυναικεία Ιερά Μονή Σκαφιδιάς είναι Ορθόδοξο Ελληνικό μοναστήρι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου και βρίσκεται στον Νομό Ηλείας, στην Τοπική Κοινότητα Σκαφιδιάς, στα 12 χλμ. έξω από την πόλη του Πύργου. Υπάγεται στην Ιερά Μητρόπολη Ηλείας και Ωλένης.

Ιστορικά στοιχεία - Παράδοση

Το μοναστήρι της Παναγίας της Σκαφιδιώτισσας ή Σκαφιδιάς, από την οποία πήρε το όνομα, χτίστηκε περίπου τον 10ο αιώνα μ.Χ. δίπλα από τα καταγάλανα νερά του Ιονίου, στις εκβολές του ποταμού Ιάρδανου. Έκθαμβος θα μείνει ο επισκέπτης αντικρίζοντας από μακριά το μεσαιωνικό φρούριο που το περιστοιχίζει. Εκτός από την αξιόλογη αρχιτεκτονική του έχει και πολλούς θρησκευτικούς και ιστορικούς θησαυρούς όπως: Ιερά σκεύη, άμφια, λειψανοθήκες, στολές, όπλα, εικόνες, νομίσματα, αναθήματα και το λάβαρο της Μονής από χειροκέντητη εικόνα με αφιέρωση στην Παναγία. Σημαντικό είναι το αρχείο της Μονής και η βιβλιοθήκη με πολλά χειρόγραφα βιβλία, που αναφέρονται σε λειτουργικά, μουσικά, αγιογραφικά και άλλα θέματα, αλλά και στην ιστορία της Μονής και τη συμμετοχή της στην Ελληνική Επανάσταση του 1821.

Σήμερα η Μονή αποτελείται από 4 Μοναχές,

 

[maik900]

Μονή Μολυβδοσκέπαστης​

Εκεί που οι πρόποδες του όρους Νεμέρτσικα συναντούν τον Αώο ποταμό, κοντά στη συμβολή του με το Σαραντάπορο, βρίσκεται η μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου Μολυβδοσκέπαστης. Το όνομα της Μονής προέρχεται από τις μολύβδινες πλάκες που, αντί για κεραμίδια ή πέτρινες πλάκες, σκέπαζαν το καθολικό της παλιότερα.
Το μοναστήρι, κατά την παράδοση, ιδρύθηκε από τον αυτοκράτορα Κων/νο Πωγωνάτο, καθώς επέστρεφε από την εκστρατεία του στη Σικελία (671–672 μ.Χ) και αργότερα ανακαινίστηκε από τον αυτοκράτορα Ανδρόνικο Παλαιολόγο (1328– 341 μ.Χ.). Στα μετέπειτα χρόνια ανακαινίστηκε από κατοίκους της Πωγωνιανής, οι οποίοι και αγιογράφησαν το καθολικό της, το 1522.
Η μονή υπήρξε έδρα της αρχιεπισκοπής Πωγωνιανής από τον 12ο έως τον 17ο αιώνα. Από τον 14ο αιώνα λειτουργούσε σχολή χειρογράφων στην οποία ιεροδιδάσκαλοι δίδασκαν χειρογραφία σε μοναχούς και λαϊκούς. Πολλοί λόγιοι και συγγραφείς της εποχής αποφοίτησαν από τη συγκεκριμένη σχολή. Τον Ιούλιο του 1943 η μονή βομβαρδίστηκε από τους Ναζί, κάηκαν τα κελιά και η τραπεζαρία και λεηλατήθηκε το καθολικό της.
Το σημερινό μοναστήρι της Μολυβδοσκέπαστης διατηρεί τη φρουριακή του όψη, έχει ανακαινισμένα κελιά, δύο καμπαναριά και ωραίο κήπο. Το καθολικό της είναι βυζαντινού ρυθμού, με ψηλό τρούλο και καλοδιατηρημένες αγιογραφίες του 13ου – 18ου αιώνα, ενώ στη δυτική πλευρά του νάρθηκα υπάρχουν τοιχογραφίες, που απεικονίζουν τον Κωνσταντίνο Πωγωνάτο και τον Ανδρόνικο Παλαιολόγο.
Το ξυλόγλυπτο τέμπλο της εκκλησίας στηρίζεται πάνω σε υπολείμματα παλιότερου μαρμάρινου τέμπλου. Η μονή, σήμερα, είναι ενεργό ανδρικό μοναστήρι και γιορτάζει κάθε χρόνο τον δεκαπενταύγουστο. Προηγείται αγρυπνία από το βράδυ στις 14 Αυγούστου και ακολουθεί λειτουργεία τα ξημερώματα.
Στην αυλή του Μοναστηριού, πίσω από το Ιερό υπάρχει ο τάφος του μακαριστού Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης Σεβαστιανού. Στην οροφή του καθολικού επανατοποθετήθηκαν πρόσφατα μολύβδινες πλάκες και έτσι το μοναστήρι δίκαια συνεχίζει να φέρει τον τίτλο «Μολυβδοσκέπαστη».

 

[maik900]

Ιερά Μονή Αστερίου​

Σε μια κατάφυτη, ήσυχη πλαγιά του Υμηττού, με πανοραμική θέα προς το λεκανοπέδιο της Αθήνας, στα βορειοανατολικά της Μονής Καισαριανής, βρίσκεται η Μονή Αστερίου, μετόχι της Μονής Πετράκη. Είναι αφιερωμένη στους Ταξιάρχες και αναφέρεται με τις προσωνυμίες Αστερίου ή Αστέρη ή το Αστέρι, για τις οποίες έχουν διατυπωθεί διάφορες απόψεις, αλλά η έρευνα δεν έχει δώσει σαφή ερμηνεία.

Η παράδοση συνδέει την ιστορία της με τον Όσιο Λουκά τον Στειριώτη, που έδρασε τον 10ο αιώνα, ωστόσο η θεωρία αυτή φαίνεται να καταρρίπτεται, καθώς τα αρχιτεκτονικά κατάλοιπα της μονής ανάγονται στον 16ο αιώνα. Το καθολικό υπήρχε τουλάχιστον από το 1646, όπως δείχνει το παλαιότερο από τα χαράγματα που έχουν εντοπιστεί στους τοίχους του. Σύμφωνα με επιγραφή που σώζεται στον ναό, η μονή αποτελούσε πατριαρχικό σταυροπήγιο έως το 1716. Είχε παιδευτική δραστηριότητα και διέθετε πλούσια βιβλιοθήκη, η οποία διασκορπίστηκε το 1687 με την εισβολή των Βενετών του Μοροζίνι, ενώ αργότερα, το 1826-1827, χάθηκαν και τα τελευταία απομεινάρια της, που είχαν μεταφερθεί στην Ακρόπολη της Αθήνας για μεγαλύτερη ασφάλεια. Το 1833, με τον νόμο της αντιβασιλείας του Όθωνα η μονή διαλύθηκε και ερημώθηκε. Το 1960 η βασίλισσα Φρειδερίκη ανέλαβε την ανακαίνισή της και την προσθήκη νέων κτισμάτων.

Το συγκρότημα έχει τη μορφή φρουρίου που αναπτύσσεται μέσα σε τετράπλευρο περίβολο. Στο κέντρο του βρίσκεται το καθολικό, που ανήκει στον τύπο του σύνθετου τετρακιόνιου σταυροειδούς εγγεγραμμένου ναού με τριμερή νάρθηκα στη δυτική πλευρά. Οι τοίχοι του είναι κτισμένοι με αργολιθοδομή και ο τρούλος του, που ανήκει στον απλοποιημένο «αθηναϊκό» τύπο, στηρίζεται σε τέσσερις κίονες που σχηματίζονται από πώρινους σοβατισμένους σπονδύλους. Το εσωτερικό του ναού κοσμούσαν τοιχογραφίες, σπαράγματα των οποίων σώζονται στον κυρίως ναό και στον νάρθηκα. Πρόκειται για έργα απλοϊκής και επαρχιακής τέχνης, που χρονολογούνται στον 16ο αιώνα.
Στο συγκρότημα, εκτός από το καθολικό σώζονται σήμερα ανακαινισμένα τα κελιά, η τράπεζα, και στον εξωτερικό χώρο, η κρήνη.

 

[maik900]

Άγιο Σπήλαιου Αγίου Διονυσίου εν Ολύμπω​

Ο Άγιος Διονύσιος ο εν Ολύμπω, κατά κόσμον Δημήτριος Καλέτσης, γεννήθηκε περίπου το 1500 στο χωριό Σκλάταινα Καρδίτσας, στη σημερινή Δρακότρυπα. Αφού πέρασε από τις μονές του Μεγάλου Μετεώρου στην Καλαμπάκα, το Άγιο Όρος και άλλες, το 1542 εγκαταστάθηκε στον Όλυμπο.

Σε υψόμετρο 900μ. μέσα στο φαράγγι του Ενιπέα, σε φυσικό οχυρό πλάτωμα, ανάμεσα σε δύο ρέματα και σε απόσταση 18 χιλιομέτρων από το Λιτόχωρο, έχτισε την παλαιά Μονή. Την αφιέρωσε στην Αγία Τριάδα, αργότερα, όμως, επικράτησε να ονομάζεται Ιερά Μονή Αγίου Διονυσίου εν Ολύμπω.

Ο Άγιος Διονύσιος, ασκητεύει σε σπηλιά κάτω από ένα βράχο, η οποία απέχει περίπου 20 λεπτά με τα πόδια από το παλιό μοναστήρι. Ο τόπος ονομάστηκε «Άγιο Σπήλαιο» και σώζεται μέχρι και σήμερα, ενώ προσελκύει καθημερινά χιλιάδες επισκέπτες.

Από τη θέση Πριόνια, στην οποία φθάνουμε με αυτοκίνητο, κατηφορίζουμε το μονοπάτι Ε4 προς το Λιτόχωρο. Πριν την Παλαιά Μονή του Αγίου Διονυσίου, συναντούμε τα χαρακτηριστικά ξέφωτα και μία μικρή καλύβα. Στρίβουμε δεξιά, και το μονοπάτι μας οδηγεί σε λίγα λεπτά σε καταρράκτη του Ενιπέα.

Επιστρέφοντας στο Ε4 διασχίζουμε τον Ενιπέα μέσω μίας ξύλινης γέφυρας και συνεχίζουμε την πορεία μας για 20΄ προς το Άγιο Σπήλαιο. Από εκεί επιστρέφουμε στην Παλαιά Μονή όπου μπορούμε να επισκεφτούμε το καθολικό το οποίο ανακαινίζεται, αλλά και τους γύρω χώρους του μοναστηριού.

Η επιστροφή από το μοναστήρι μπορεί να γίνει είτε από το ίδιο μονοπάτι, μέχρι τα Πριόνια και από εκεί στο Λιτόχωρο, είτε με αυτοκίνητο, μέχρι το Λιτόχωρο.

 

[maik900]

Μονή Λουκούς - Αρκαδία

​

Η Ιερά Μονή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, η επιλεγόμενη Λουκούς βρίσκεται κοντά στα ιστορικά χωριά Άστρος και κάτω Δολιανά

Η Μονή ανήκει στα Βυζαντινοϊστορικά μνημεία του τόπου μας. Η προσωνυμία Λουκούς προέρχεται μάλλον από τη Λατινική λέξη 'LUKUS' δηλ. ιερό δάσος και προέρχεται από την εποχή της Φραγκοκρατίας που την κατέλαβαν και μόνασαν καπουτσίνοι μοναχοί. Ανασκαφές που έγιναν έχουν δώσει σημαντικά ευρήματα, που φυλάσσονται στο μουσείο του Άστρους. Κατά το 2ον μ.Χ. αι. εξάλλου στον ίδιο χώρο είχε την πολυτελή ρωμαϊκή έπαυλή του ο σοφιστής Ηρώδης ο Αττικός.

Η χριστιανική ζωή της Μονής αρχίζει τον 5ο μ.Χ. αι. όταν κτίστηκε ο πρώτος χριστιανικός ναός. Στα λείψανα αυτού του ναού το 1117 ανοικοδομήθηκε ο δεύτερος προς τιμή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος.
Η Μονή γνώρισε ημέρες δόξας αλλά κατά την τουρκική κατάκτηση γνώρισε τη διάλυση και την καταστροφή. Μοναχοί της εσφάγησαν και αξιόλογα κειμήλιά της αφαιρέθηκαν, μεταξύ αυτών και η κτητορική της πλάκα.

Η προσφορά της Μονής στην επανάσταση του 1821 είναι αξιόλογη. Ο ηγούμενός της Νεόφυτος ήταν μυημένος στη Φιλική Εταιρεία. Στην άλωση της Τρίπολης οι μοναχοί με κίνδυνο της ζωής τους μετέφεραν τρόφιμα και πολεμοφόδια στο στρατόπεδο των Βερβαίνων. Το 1826 την παραμονή της εορτής της (6 Αυγούστου) η Μονή δοκιμάστηκε σκληρά από τη μεγάλη πυρκαϊά του Ιμπραήμ.

Η αξία της Μονής συγκεντρώνεται στο Καθολικό, ο ρυθμός του ναού είναι καθαρά βυζαντινός με οκταγωνικό υψηλό τρούλο, που στηρίζεται σε τέσσερις κολώνες και με γραμμένο σταυρό στο δάπεδο και στη στέγη. Στο κέντρο του δαπέδου υπάρχει γλυπτός δικέφαλος αετός, δείγμα πως η Μονή ήταν Πατριαρχική-Σταυροπηγιακή. Αριστερά και δεξιά της εισόδου υπάρχουν δύο εκκλησάκια του Αγ. Χαραλάμπους και του Αγ. Παντελεήμονος. Το εσωτερικό των ναών κοσμούν εξαίρετες αγιογραφίες. Αξιοθαύμαστες είναι και οι εικόνες της Μονής, που πολλές από αυτές σώθηκαν από την πυρκαϊά του 1826 λόγω του ηρωισμού των μοναχών.

Η Μονή υπήρξε πάντοτε ανδρική μέχρι το 1946 που μετατράπηκε σε γυναικεία. Από τότε έχουν γίνει πολλά έργα. Κτίστηκαν αλλά και ανοικοδομήθηκαν πολλά οικήματα, ανηγέρθησαν ναοί όπως της Αναλήψεως και του Αγ. Δημητρίου, προστέθηκαν νέα όπως του Αγ. Νικολάου Καρυάς. Το Καθολικό πλουτίστηκε με τα παρεκκλήσια των Αγ. Πάντων και της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Υπάρχει πλούσια βιβλιοθήκη με 300 τόμους, χειρόγραφα, Πατριαρχικά σιγίλια, κώδικες, σταυροί ευλογίας, Ιερό Ευαγγέλιο του 1871, αργυρός σταυρός με Τίμιο Ξύλο, που πολλές φορές ευωδιάζει κ.α. Υπάρχει οργανωμένο εργαστήριο ταπητουργίας, που παρασκευάζονται τσακώνικα κιλίμια σε βυζαντινές παραλλαγές και ζωγραφείο, που καλλιεργείται η βυζαντινή αγιογραφία. Φυσικά δεν λείπουν και οι αγροτικές εργασίες.
Λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω βρίσκεται το Παράλιο 'Αστρος, με τις υπέροχες και καθαρές παραλίες του, που αξίζει να επισκεφτεί κανείς, όπως και το μουσείο του, που περιέχει κειμήλια της Μονής Λουκούς.​

 

[maik900]

I.N. Αγίας Τριάδας​

Η εκκλησία της Αγίας Τριάδας βρίσκεται στην Λαγκάδα και είναι χτισμένη μέσα σε μια σπηλιά, ψηλά σε ένα απότομο βράχο. Χτίστηκε κατά την διάρκεια των χρόνων της πειρατείας και την χρησιμοποιούσαν οι κάτοικοι της περιοχής σαν περιστασιακή κρυψώνα. Είναι από τις εκκλησίες που ξεχωρίζουν καθώς είναι σφηνωμένη μέσα σε βράχο και έχει καταπληκτική θέα προς τον όρμο της Αιγιάλης. Η ανάβαση στον ναό γίνεται μέσω ενός μονοπατιού που αποτελείται από εξήνταπέντε σκαλοπάτια.

Τοποθεσία Αμοργός

Άγιος Ιωάννης ο εν Κρημνώ​

Το εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη «εν Κρημνώ» ή «εν Γκρεμνόν» όπως έχει επικρατήσει να λέγεται, βρίσκεται σκαρφαλωμένο σε έναν απόκρημνο βράχο πάνω από το Καψάλι. Είναι χτισμένο σε σπήλαιο όπου διέμενε ο Ευαγγελιστής Ιωάννης όταν έφτασε στο νησί των Κυθήρων, διωκόμενος από τη Ρώμη. Εκεί πιστεύεται ότι άρχισε να γράφει την Αποκάλυψη, την οποία αργότερα ολοκλήρωσε στο νησί της Πάτμου. Το εκκλησάκι φαίνεται να ανακαινίστηκε το 1725 από τον μοναχό Ιωαννίκιο, όπως μαρτυρά εντοιχισμένη μαρμάρινη πλάκα στην είσοδο. Στο εικονοστάσιο υπάρχει η εικόνα του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, του 15ου αιώνα που είναι έργο του σπουδαίου Κρητικού ζωγράφου Άγγελου Ακοτάντου και αφιέρωμα του επίσης Κρητικού Πέτρου Καστροφύλακα. Μαζί με τα κτίρια που βρίσκονται χαμηλότερα, αποτελούσαν μοναστήρι και σύμφωνα με ιστορικές πηγές, στο προσκύνημα υπήρχαν μοναχοί κατά τους περασμένους αιώνες. Η εκκλησία εορτάζει δύο φορές το χρόνο, στο Γενέθλιον του Αγίου Ιωάννου Προδρόμου (24 Ιουνίου) και στην Αποτομή της Τίμιας Κάρας του (29 Αυγούστου).

Το εκκλησάκι εκτός από τόπος προσκυνήματος προσφέρει και φανταστική θέα. Από κάτω απλώνεται το Καψάλι με τους γραφικούς κολπίσκους ενώ στο βάθος διακρίνεται ή νησίδα Χύτρα και όταν ο ορίζοντας είναι καθαρός τα Αντικύθηρα. Από την άλλη πλευρά το βλέμμα μαγνητίζει η Χώρα με το Βενετσιάνικο κάστρο στη κορυφή. Η πρόσβαση στην εκκλησία-σπήλαιο γίνεται μέσω ενός όμορφου μονοπατιού αποτελούμενο από 130 περίπου σκαλοπάτια. Το μονοπάτι ξεκινάει από το χώρο του κάμπινγκ στο Καψάλι.

Τοποθεσία Κύθηρα​

 

[maik900]

Μοναστήρι Αγίου Μηνά Χίος​

Το μοναστήρι του Αγίου Μηνά ιδρύθηκε μεταξύ των ετών 1572-1595 και ανήκε στο Οικουμενικό Πατριαρχείο Κων/πολης. Γρήγορα επανδρώθηκε και γνώρισε μεγάλη ακμή κυρίως κατά την περίοδο του 17ου και 18ου αιώνα. Τότε πολλοί περιηγητές επισκέπτονται το μοναστήρι καταγράφοντας πολλές σημαντικές πληροφορίες στα κείμενά τους. Γύρω από τον ψηλό περίβολο απλωνόταν πλήθος τα κτίσματα της Μονής: το καθολικό, το κωδωνοστάσιο, η βιβλιοθήκη, η τράπεζα, τα κελιά των μοναχών, οι στέρνες, οι φούρνοι, οι αποθήκες, οι στάβλοι. Την περίοδο αυτή λειτουργεί πλουσιότατη βιβλιοθήκη και Σχολή, στην οποία φοίτησαν κορυφαίες μορφές, όπως ο Δανιήλ Φιλιππίδης, ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε΄ και ο Μητροπολίτης Χίου Πλάτων Φραγκιάδης.

Νέα Μονή Χίου​

Η Νέα Μονή της Χίου είναι ένα παλαιό ιστορικό μοναστήρι, που ιδρύθηκε το 1042 μ.Χ. και είναι γνωστό παγκοσμίως για τα εξαιρετικής τέχνης ψηφιδωτά του. Εορτάζει κατά την απόδοση της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου (23 Αυγούστου). Το 1990 ανακηρύχθηκε μνημείο της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.

Η Νέα Μονή βρίσκεται στο κέντρο του νησιού, σε οδική απόσταση 12 χιλιομέτρων από την πόλη της Χίου. Το αρχιτεκτονικό συγκρότημα της μονής βρίσκεται σε υψόμετρο 670 μέτρων πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, σε μία κοιλάδα του νότιου Προβάτειου όρους ή Προβατά, οι βραχώδεις πλαγιές του οποίου κλείνουν τη θέα εκτός από ένα μικρό άνοιγμα, ενώ η θέα κατά την ανάβαση από την πόλη είναι θαυμάσια. Η περιοχή ήταν πευκόφυτη και σήμερα το δάσος αναγεννάται μετά από πυρκαγιά. Προς τη νότια άκρη του Προβατά, δυτικά και ψηλότερα της Νέας Μονής βρίσκεται και η Σκήτη των Αγίων Πατέρων ιδρυτών της μονής

 

[Panos76]

Έξω από το Μαρκόπουλο Μεσογαίας βρίσκεται ένα εκκλησάκι του 13ου αιώνα.
Το περιβάλλον είναι πανέμορφο κ το εκκλησάκι φροντισμένο.
Το αξιοπερίεργο είναι πως στο ανώφλι της πόρτας έχουν εντοιχίσει ένα αρχαίο άγαλμα, κάτι που δεν το έχω ξανασυναντήσει.

 

[maik900]

Άγιος Νικόλαος ο Κρεμαστός​

Στη νότια πλευρά του όρους Αράκυνθος, στην Αιτωλοακαρνανία, στο εσωτερικό μιας δυσπρόσιτης σπηλιάς, που βλέπει στην λιμνοθάλασσα του Αιτωλικού, είναι καλά κρυμμένο το μοναστήρι του Αγίου Νικολάου του Κρεμαστού.

Ένα από τα μεγαλύτερα σπηλαιώδη μοναστήρια των Βαλκανίων με άνοιγμα 6 μέτρα και βάθος 12 μέτρα. Στο εσωτερικό του, ο επισκέπτης θα συναντήσει το λιθόκτιστο τέμπλο και διάφορες τοιχογραφίες (βραχογραφίες) από τις οποίες εξέχουσα θέση κατέχουν αυτές της Θεοτόκου Βρεφοκρατούσας, της γέννησης του Χριστού, της Σταύρωσης και της Κοίμησης της Θεοτόκου. Εξαιρετικές επίσης τοιχογραφίες σώζονται και σε ένα μικρότερο σπήλαιο, 20μ. βορειότερα. Οι σπάνιες αυτές τοιχογραφίες και των δύο σπηλαίων, ανήκουν στην λεγόμενη Καππαδοκική τεχνοτροπία και φανερώνουν την στενή σχέση της Αιτωλίας και Ακαρνανίας με την Καππαδοκία και την Κωνσταντινούπολη.

Σύμφωνα με τον Μητροπολίτη Ναυπάκτου και Άρτας, Ιωάννη Απόκαυκο, η προσωνυμία “Κρεμαστός” δόθηκε από τον πρώτο μοναχό του σπηλαίου Νίκανδρο, που μόνασε εκεί την περίοδο 990 – 1005. Βέβαια, υπάρχει και μια παράδοση, σύμφωνα με την οποία η ονομασία δόθηκε από τους πιστούς της περιοχής. Όποια εκδοχή και να πιστέψει κανείς, το σπηλαιώδη μοναστήρι μοιάζει στον επισκέπτη σαν να κρέμεται από τα απόκρημνα βράχια του βουνού. Για να φθάσει κανείς εκεί, θα πρέπει να διανύσει μια απόσταση μιάμισης ώρας με τα πόδια από το Κεφαλόβρυσο Αιτωλικού, κινούμενος βορειοανατολικά, μέχρι να συναντήσει μια απότομη χαράδρα και να ανέβει 50 μέτρα, ακολουθώντας ένα στενό και απόκρημνο μονοπάτι.

I.N. Παναγίας των Βράχων​

Η Παναγία των Βράχων βρίσκεται 2 περίπου χιλιόμετρα από τον Κάτω Ταρσό Κορινθίας, στη βορειοανατολική πλευρά της Λεκάνης του Φενεού. Η περιοχή που είναι πλούσια σε νερά είναι γνωστή ως τα “Κορινθιακά Μετέωρα” λόγω του επιβλητικού βραχώδους σχηματισμού που θυμίζει τους εντυπωσιακούς βράχους των Μετεώρων. Ο βραχώδης αυτός σχηματισμός έχει κάθετες και λείες πλευρές και εκτείνεται σε μήκος 800 περίπου μέτρων. Σε μια βαθιά ρωγμή των βράχων, σχηματίζεται μία κοιλότητα, μέσα στην οποία έχει κτισθεί η εκκλησία.

Σύμφωνα με τη παράδοση, ιδρύθηκε ως εκπλήρωση τάματος από μία γυναίκα από τον Ταρσό που με την με τη βοήθεια της Παναγίας σώθηκε μαζί με το παιδί της, κατά την άλωση του κάστρου του Ταρσού το 1458, από τον Μωάμεθ Β’. Κατά την άλωση, πολλές γυναίκες αιχμαλωτίστηκαν, άλλες θανατώθηκαν ενώ κάποιες επέλεξαν να πηδήξουν από το βράχο για να μην γίνουν σκλάβες των Τούρκων. Μία νεαρή γυναίκα με το μωρό στην αγκαλιά ικέτευε τους Τούρκους να λυπηθούν τόσο αυτή όσο και το μωρό της. Οι Τούρκοι όμως δεν συγκινήθηκαν και τους έριξαν από το βράχο. Εκείνη τότε επικαλέστηκε τη βοήθεια της Παναγίας και ως εκ θαύματος η γυναίκα μαζί με το μωρό βρέθηκαν στη βάση του βράχου σώοι και αβλαβής. Ως ένδειξη ευγνωμοσύνης, η γυναίκα διαμόρφωσε τη σχισμή του βράχου σε ναό, τοποθετώντας εκεί μερικές εικόνες.

Σήμερα ο ναός κοσμείται από αξιόλογες τοιχογραφίες και έργα του αγιογράφου Ασημάκη Σκαλτζά. Εκεί βρίσκεται και η φορητή εικόνα της Παναγίας της Βρεφοκρατούσας, ζωγραφισμένη πάνω σε μονοκόμματο πελεκητό ξύλο. Η εικόνα απεικονίζει την Παναγία να κρατάει το Θείο Βρέφος με το δεξί της χέρι. Ακριβώς πάνω από τον ναό βρίσκεται το Σπήλαιο με δύο ορόφους. Ο πρώτος λειτουργούσε ως ασκηταριό, ενώ ο δεύτερος κατά την διάρκεια του παρελθόντος, και κυρίως επί Τουρκοκρατίας, είχε χρησιμοποιηθεί ως καταφύγιο. Η πρόσβαση πραγματοποιείται μέσω μιας πέτρινης σκάλας, ενώ υπάρχουν τρεις θολωτοί χώροι και αγίασμα. Η θέα που απολαμβάνει ο επισκέπτης κόβει πραγματικά την ανάσα.

Ο Ιερός Ναός εορτάζει κάθε χρόνο στις 23 Αυγούστου. Μπορεί εύκολα κάποιος να φτάσει μέσω ενός σύντομου χωματόδρομου από το χωριό Ταρσός. Σε κοντινή απόσταση είναι η ερειπωμένη Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος. Ο χώρος είναι πάντα ανοιχτός στους επισκέπτες.