Θρύλοι της μουσικής

[maik900]

Όταν η Αθήνα έμεινε «άφωνη»: Shirley Bassey στο Θέατρο Λυκαβηττού, τον Σεπτέμβριο του 1993​

Η συναυλία της Shirley Bassey στην Αθήνα, στο Θέατρο Λυκαβηττού, τον Σεπτέμβριο του 1993, σε σπάνιες φωτογραφίες του Χρήστου Κισατζεκιάν.

HShirley Veronica Bassey που λες είναι κατά την ταπεινή μου άποψη η σημαντικότερη εν ζωή ερμηνεύτρια της Υφηλίου, από κάθε μα κάθε άποψη. Ο θηλυκός Tom Jones! Τελεία και παύλα. Και για δες λιγάκι κάτι: κι δυο τους είναι Ουαλοί παρακαλώ! Τυχαίο; Ή μήπως φταίνε τα ιερά χώματα αυτής της στριμωγμένης μα υπέρλαμπρης χώρας του Ηνωμένου Βασιλείου;


Γεννημένη στο παραμυθένιο Κάρντιφ τον μακρινό Ιανουάριο του 1937 από νιγηριανό πατέρα και αγγλίδα μάνα, βγήκε στη βιοπάλη από τα δεκατέσσερά της δουλεύοντας σκληρά σε εργοστάσιο που παρήγαγε λουκάνικα. Μα λουκάνικα; Κι όμως. Την ίδια χρονιά το αχαλίνωτο πάθος της για το τραγούδι την ήθελε να δοκιμάζει την τύχη της στις μικροσκοπικές τοπικές μουσικές σκηνές, έτσι που το 1956 ηχογράφησε το πρώτο της τραγούδι με τίτλο “Burn My Candle” στη δισκογραφική Phillips με την άλλη πλευρά του επτάϊντσου δίσκου σαρανταπέντε στροφών να περιέχει μια εντυπωσιακή για την ηλικία/απειρία της διασκευή του “Stormy Weather”.

Πρώτη κομβική στιγμή της ανυπέρβλητης καριέρας της που μετρά πλέον επτά συναπτές δεκαετίες (!) ήταν η ζωντανή της εμφάνιση στην δημοφιλέστατη τηλεοπτική εκπομπή των Η.Π.Α. “The Ed Sullivan Show” στις 13 Νοεμβρίου του 1960. Ο δρόμος είχε ανοίξει διάπλατα για αυτήν. Και να που το 1965 η μνημειώδης φωνητική ερμηνεία της στο “Goldfinger” της ομώνυμης κινηματογραφικής ταινίας του διάσημου πράκτορα James Bond την ήθελε πλέον παγκοσμίου φήμης. Όμως λίγοι γνωρίζουν το εξής απίστευτο γεγονός... Η πρωτόγνωρη επιτυχία του εν λόγω τραγουδιού την ήθελε να ηχογραφεί ακόμη ένα για το επόμενο φιλμ του διάσημου κατασκόπου, το καταιγιστικό “Thunderbold”.

Όμως το “Mr. Kiss Kiss Bang Bang” των John Barry και Leslie Bricusse τελικά απορρίφθηκε από τους παραγωγούς οι οποίοι ανέθεσαν στον πρώτο να συγγράψει ένα νέο άσμα με αυτόν τον τίτλο. Και το έδωσαν να το πει ποιος; Ο συμπατριώτης της που σας έλεγα, ο τιτανοτεράστιος Tom Jones, ο οποίος φυσικά ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να σταθεί δίπλα της! Μιλάμε για Σύγκρουση Τιτάνων, ξεκάθαρα. Άλλο αν αργότερα η υπέρλαμπρη ντίβα πήρε το αίμα της πίσω δυο φορές σημαδεύοντας αντιστοίχως τα “Diamonds Are Forever” (1971) και “Moonraker” (1979).

© Χρήστος Κισατζεκιάν
Φωτορεπορτάζ Shirley Bassey – Θέατρο Λυκαβηττού, Αθήνα, Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 1993
Κι όμως. Το πάλκο υπήρξε ανέκαθεν το φυσικό της περιβάλλον. Το Βασίλειο της. Ήταν εκεί που η ακτινοβολία της χαλάρωνε αυτομάτως την κάτω γνάθο των απανταχού οπαδών της.

Ήταν εκεί που στέφθηκε κατ’ εξακολούθηση η Πρώτη Κυρία της καρδιάς μας, με τις θέσεις των εκάστοτε συναυλιακών χώρων διαρκώς εξαντλημένες, μα και τις πωλήσεις των δίσκων της να έχουν ξεπεράσει στις μέρες μας το ασύλληπτο νούμερο των εκατόν τριανταπέντε εκατομμυρίων! «Το χειροκρότημα του κοινού είναι καλύτερο και από το σεξ» συνήθιζε άλλωστε να δηλώνει κάθε τόσο δημοσίως. Εμείς οι Έλληνες είχαμε μόνο δυο φορές την ευκαιρία να το βιώσουμε τούτο το μαγικό αλισβερίσι.

Η πρώτη κάτω από τη σκιά της Ακρόπολις, στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού το 1990, και η δεύτερη τούτη εδώ που βλέπεις, στο επίσης πανέμορφο ανοικτό θέατρο στην κορυφή του λόφου του Λυκαβηττού τρία χρόνια μετά.

© Χρήστος Κισατζεκιάν

Με μια μικρή μα πλουσιότατη ορχήστρα κλασικών ακουστικών οργάνων να πλαισιώνει την επίσης μικρή μπάντα ηλεκτρικών συνοδεία τυμπάνων, ως είθισται, η Shirley ήθελε ολάκερο το κατάμεστο θερινό θέατρο να τηρεί απόλυτη, κατανυκτική, άκρα του τάφου σιγή όποτε κείνη άνοιγε το μοναδικό στόμα της, για να ξεσπά στα ενδιάμεσα σε ιαχές αυθόρμητης λατρείας.

Κι αν τυχόν δε πιστεύεις πως όχι μια, μα αρκετές φορές κατά τη διάρκεια αυτής της ανεπανάληπτης βραδιάς τα δάκρυα κυλούσαν στα μάτια μου / μας, δες τουλάχιστον εδώ δυο από τα αμέτρητα βλέμματα ευλάβειας που προξένησε η αρχόντισσα της jazz / soul / pop... Σου μιλώ για μια από τις πιο αισθαντικές συναυλίες της σαραντάχρονης μανίας μου ως αμετανόητου θεατή.

Η ερωτική / συναισθηματική της ζωή υπήρξε θυελλώδης. Οι δυο τις γάμοι δεν κράτησαν πολύ και οι περιπέτειες της με διάσημους παρτενέρ μοιάζουν με κινηματογραφικό σενάριο για Όσκαρ. Τόσο που στο διάβα της τρικυμιώδους ζωής της απέκτησε παρακαλώ δυο αγνώστου πατρός κόρες, υιοθέτησε το γιο μιας ανιψιάς της και έτσι βρέθηκε να ζει με πέντε εγγόνια στο Μόντε Κάρλο.

© Χρήστος Κισατζεκιάν
Και να σου την που το Νοέμβριο του 2020 μας χάρισε άλλο ένα παντοτινό διαμάντι ως αστείρευτη πηγή πάθους. Το “I Owe It All To You” βρίθει ευγνωμοσύνης και φτάνοντας στο Top-5 των πωλήσεων στην Μεγάλη Βρετανία την θέλει την πρώτη ερμηνεύτρια της σύγχρονης μουσικής που κατέχει κυκλοφορίες στις σαράντα πρώτες θέσεις των charts για επτά συναπτές δεκαετίες!

Κατανοείς το μέγεθος; Μα άκουσέ την σε παρακαλώ με προσοχή, με κλειστά τα μάτια και ορθάνοικτα αυτιά να τραγουδά το σπαραξικάρδιο “Adagio” του Tomasso Albinoni όπως ΜΟΝΑΧΑ ΑΥΤΗ μπορεί στα ογδονταφεύγα της και πες μου εσύ μετά!... Έλα πάμε όλοι μαζί, μια βαθιά υπόκλιση παρακαλώ στην σημαντικότερη εν ζωή ερμηνεύτρια της Υφηλίου. Εγώ πάντως της το χρωστώ.

Τα βίντεο είναι από προηγούμενη εμφάνιση της στην χώρα μας

Πηγη https://apotis4stis5.com

 

[maik900]

Roy Orbison: Ένας τραγουδιστής για τη θλίψη και τα όνειρα​

Λίγοι τραγουδιστές είχαν την εκτίμηση των συναδέλφων τους, στον βαθμό που κατάφερε να την αποκτήσει με το έργο που δημιούργησε όσο ζούσε ο Roy Orbison.

Ο θαυμαστής της φωνής του, και μετέπειτα φίλος του, Bob Dylan έχει γράψει γι' αυτόν ότι η φωνή του ήταν σαν να έρχεται από την κορυφή του Ολύμπου και στο άκουσμά της όταν οδηγούσες, εύκολα μπορούσες να χάσεις τον έλεγχο του αυτοκινήτου σου από την προσήλωση που έδειχνες στον ήχο της μουσικής του.

Bruce Springsteen, Elvis Costello, Tom Waits, Jackson Browne και πολλοί άλλοι ήταν φίλοι της μουσικής του, ακόμα και οι Beatles στις αρχές της καριέρας τους το 1963 έγιναν κομμάτι της θρυλικής ιστορίας του, ανοίγοντας τις συναυλίες του στη Βρετανία εκείνη τη χρονιά.

Ο Roy Kelton Orbison γεννήθηκε στο Vernon του Τέξας, στις 23 Απριλίου του 1936, και ήταν γιος γονέων εργαζόμενων σε διάφορες δουλειές, που προσπαθούσαν να συντηρήσουν την οικογένειά τους στις δύσκολες συνθήκες πολέμου που επικρατούσαν τότε.

Ο Roy ανακάλυψε από μικρός το ενδιαφέρον του για την κιθάρα και όταν η αδελφή του έπεφτε για ύπνο, αυτός έπαιζε διάφορα παιδικά τραγούδια ξενυχτώντας. Ετσι κατάφερε από επτά χρόνων να έχει ένα δικό του ραδιοφωνικό σόου κάθε Σάββατο πρωί· για να φτάσει μάλιστα το μικρόφωνο, τον έβαζαν να καθήσει σε μια ειδική σε ύψος καρέκλα.

Στα 13 του έφτιαξε την πρώτη του μπάντα με το όνομα The Wink Westeners και έκανε εμφανίσεις σε όλο το δυτικό Τέξας τραγουδώντας κάντρι και επιτυχίες της εποχής. Ο συμφοιτητής του Pat Boone είναι αυτός που θα του συστήσει να στραφεί προς τον νέο ήχο της ροκ εγκαταλείποντας την κάντρι.

Το 1955 ηχογραφεί το πρώτο του τραγούδι, που ήταν το Ooby Dooby, και έναν χρόνο αργότερα με την νέα του μπάντα, την οποία ονόμασε The Teen Kings, το ηχογραφεί ξανά στο στούντιο του Norman Petty, στο Νέο Μεξικό, όπου ηχογραφούσε εκείνη την περίοδο τα πρώτα τραγούδια του και ο Buddy Holly.

Το 1956 στο προσωπικό του τηλεοπτικό σόου φιλοξενεί τον Johnny Cash και μεταξύ τους αναπτύσσεται μια μεγάλη φιλία, η οποία θα κρατήσει μέχρι τον θάνατο του Roy, το 1988. Ο Cash θα του συστήσει να τραγουδά σε χαμηλότερο τόνο και θα του δώσει τη διεύθυνση του Sam Philips στην εταιρεία Sun στο Μέμφις, προτείνοντας να πει στον μεγάλο παραγωγό «ότι ο Johnny Cash σού ζητά να με γράψεις στην εταιρεία σου».

Οταν ο Roy βρήκε το κουράγιο να του τηλεφωνήσει, (θυμίζω ότι ο Philips ήταν αυτός που είχε υπογράψει και τον Elvis Presley λίγους μήνες πριν), ο Sam του είπε, κλείνοντας το τηλέφωνο, «ο Cash δεν είναι ο ιδιοκτήτης τής Sun και δεν κάνει κουμάντο εδώ». Ο Orbison βρήκε το κουράγιο να τον ξανακαλέσει έπειτα από λίγα λεπτά, για να διαμαρτυρηθεί για τη συμπεριφορά του, και ο Sam αμέσως του ζήτησε να πάει να υπογράψει λέγοντάς του χαρακτηριστικά ότι τον ξέρει από το Ooby Dooby.

Μετά την ηχογράφηση των πρώτων τραγουδιών στη Sun, ο Roy κάνει περιοδεία μαζί με τους Johnny Cash, Jerry Lee Lewis και Carl Perkins και λίγους μήνες αργότερα μαζί με τον Cash εγκαταλείπουν τη Sun για νέες εταιρείες.

Το 1958 θα γνωρίσει τους Everly Brothers και θα γράψει γι' αυτούς το Claudette, που ήταν το όνομα της πρώτης του γυναίκας, η οποία σκοτώθηκε το 1965 σε ατύχημα με τη μοτοσικλέτα της. Αυτή δεν ήταν η μοναδική τραγωδία που βρήκε τον Roy· το φθινόπωρο του 1968, δύο από τα τρία παιδιά του απανθρακώνονται όταν καίγεται το σπίτι τους.

Αρκετά από τα τραγούδια του έδωσαν την αφορμή να δημιουργηθούν πετυχημένες κινηματογραφικές ταινίες, ενώ άλλα ακούγονται σε ταινίες παίζοντας καθοριστικό ρόλο, όπως το In Dreams στο Blue Velvet του David Lynch. Το In Dreams έγινε και ταινία του Neil Jordan το 1999, με πρωταγωνιστές τους Annette Benning και Robert Downey Jr.

Το Oh, Pretty Woman ενέπνευσε, ως τίτλος, το φιλμ με τους Richard Gere και Julia Roberts, ενώ ως τραγούδι επηρέασε αρκετά τους Stones στη δημιουργία τού (Ι Can't Get Νο) Satisfaction. Ο Roy έκανε περιοδεία με τους Stones στην Αυστραλία λίγους μήνες πριν αυτοί παρουσιάσουν τη μεγαλύτερη ίσως επιτυχία τους.

Το Running Scared, που γράφτηκε με επιρροές από το Bolero του Ravel, έγινε ταινία το 1986, με πρωταγωνιστές τους Gregory Hines και Billy Crystal, το Only The Lonely, που όταν το άκουσε για πρώτη φορά ο Elvis Presley αγόρασε μια μεγάλη ποσότητα από δίσκους και τη μοίρασε στους φίλους του, ταινία του 1991, στην οποία έπαιζαν οι John Candy και Ally Sheedy.

Από τα υπόλοιπα, αρκετά κατάφεραν να ξεπεράσουν τον χρόνο και να διασκευαστούν από νεότερους καλλιτέχνες, όπως το Crying-Don McLean, Κ.D. Lang, Blue Bayou-Linda Ronstadt, Dream Baby, με το οποίο έκλεινε αρκετές συναυλίες του ο Bruce Springsteen, ο οποίος είναι φανατικός θαυμαστής και έχει επηρεαστεί από τον Roy Orbison, Love Hurts-Nazareth.

Το 1987 ο Roy Orbison άρχισε τη συνεργασία του με τον Jeff Lynne των Electric Light Orchestra για την κυκλοφορία ενός νέου δίσκου. Την ίδια περίοδο, ο Lynne έκανε παραγωγή στο άλμπουμ Cloud Nine του George Harrison και σ' ένα γεύμα που είχαν οι τρεις τους, ο Orbison δέχτηκε να συμμετάσχει στο άλμπουμ τού Harrison. Οι τρεις μουσικοί επικοινώνησαν με τον Bob Dylan, ο οποίος τους παραχώρησε το στούντιο του σπιτιού του και κατευθυνόμενοι προς αυτό σταμάτησαν στο σπίτι ενός άλλου φίλου τους, του Tom Petty, για να πάρει ο Harrison την κιθάρα του.

Ετσι ξαφνικά βρέθηκαν όλοι παρέα και δημιουργήθηκε το άλμπουμ των Travelling Wilburys, το οποίο γνώρισε μεγάλη επιτυχία και οδήγησε στη θριαμβευτική επιστροφή του Orbison στη συνέχεια, με την κυκλοφορία του άλμπουμ Mystery Girl, στο οποίο συμμετείχαν ονόματα όπως οι Elvis Costello, Bono και Edge από τους U2, ο Edge μάλιστα έγραψε το She's Α Mystery Το Me για τον Orbison και οι Jeff Lynne και Tom Petty, το You Got It.

Ο προσωπικός τρόπος ερμηνείας του έκανε αρκετούς μετέπειτα τραγουδιστές να δηλώσουν θαυμαστές του και επηρεασμένοι από αυτόν. Ανάμεσα σ' αυτούς που χαρακτηρίζουν τη φωνή του πηγή έμπνευσης γι' αυτούς, είναι οι Barry και Robin Gibb των Bee Gees, ο Bob Dylan, ο Springsteen, ο Robert Plant, που εκτός από τα ρυθμ εντ μπλουζ παρακολουθούσε, όταν ήταν μικρός, τον Elvis και τον Orbison, από τον οποίο ξεχώριζε το συναίσθημα που υπήρχε στην ερμηνεία του, ο Billy Joel και ο Chris Isaac από τους σχετικά νεότερους.

Ο Roy, που το περιοδικό Stone σε λίστα του, το 2008, τον κατατάσσει στη 13η θέση με τους σημαντικότερους τραγουδιστές όλων των εποχών, προδόθηκε από την καρδιά του στις 6 Δεκεμβρίου του 1988, σε ηλικία 52 ετών, λίγους μήνες πριν από τη θριαμβευτική προσωπική επιστροφή του στην επικαιρότητα με την κυκλοφορία του You Got It.

Πηγη https://apotis4stis5.com

 

[maik900]

Πέθανε 96 ετών ο Harry Belafonte -Ήταν ένας αληθινός superstar​

Ο Harry Belafonte πέθανε σήμερα 96 ετών είχε στο ενεργητικό του μια πραγματικά απίστευτη καριέρα, που καλύπτει τις πολιτικές δραστηριότητες, τον κινηματογράφο, τη μουσική και τη συχνή ανάμειξή του στα καθημερινά, με ενεργό συμμετοχή σε διάφορες κοινωνικές δραστηριότητες, που τον κατατάσσουν στους σημαντικούς ακτιβιστές με μεγάλη δραστηριότητα. Πρόσφατα βραβεύτηκε με τιμητικό όσκαρ.

Σε μια εποχή που ο διαχωρισμός λευκών, μαύρων ήταν ακόμα ευρέως διαδεδομένος και τα μαύρα πρόσωπα εξακολουθούσαν να είναι σπάνια στις μεγάλες και μικρές οθόνες, η άνοδος του Μπελαφόντε στο ανώτερο κλιμάκιο της show business ήταν ιστορική. Δεν ήταν ο πρώτος μαύρος διασκεδαστής που ξεπέρασε τα φυλετικά όρια. Ο Λούις Άρμστρονγκ, η Έλα Φιτζέραλντ το είχαν κάνει πριν από αυτόν. Κανένας όμως δεν είχε κάνει τόσο θόρυβο όσο εκείνος, και για μερικά χρόνια κανείς στη μουσική, μαύρος ή λευκός, δεν ήταν μεγαλύτερος.

Η μουσική του καλύπτει γεωγραφικά ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη μας και τα τραγούδια του προέρχονται από τον χώρο της λαϊκής μουσικής όλων των χωρών, την τζαζ, την όπερα, αλλά και τη σύγχρονη μουσική κάθε εποχής.

Ο πατέρας του ήταν από τη Μαρτινίκα και η μητέρα του ήταν από την Τζαμάικα. Εκεί θα πάει να ζήσει κοντά στη γιαγιά του, από το 1932 μέχρι το 1940, ο Harrold George «Harry» Belafonete Jr., όπως είναι ολόκληρο το όνομά του. Οι δύο γονείς του προέρχονταν από γάμο λευκού με μαύρη.

Στη συνέχεια, επιστρέφει στην πόλη και στην περιοχή όπου γεννήθηκε, την 1η Μαρτίου 1927, στο Χάρλεμ της Νέας Υόρκης.

Εκεί θα περάσει τα εφηβικά του χρόνια ακούγοντας τζαζ, μπλουζ, ρυθμ εντ μπλουζ, αλλά και μουσικές από άλλους λαούς που οι μετανάστες μετέφεραν στην Αμερική.

Στα τέλη της δεκαετίας του '40 και μετά τη θητεία του στο Ναυτικό, αρχίζει μαθήματα σε δραματική σχολή έχοντας στην ίδια τάξη μαζί του ονόματα όπως οι Marlon Brando, Walter Matthau, Sidney Poitier και Tony Curtis, με τους οποίους συχνά έπαιζε σε διάφορα θεατρικά έργα.

Στην ίδια περίοδο γνώρισε τον Monte Kay, ένα νεαρό που είχε έντονη αγάπη για την τζαζ και μετέφερε αυτά τα συναισθήματα και στον φίλο του Harry.

Η σχέση του με τον χώρο της τζαζ, η ασχολία του με αυτήν και η φιλία του με τον Kay οδήγησαν τον τελευταίο στο να τον προσκαλέσει να παίξει σε κλαμπ της Νέας Υόρκης, με τη συνοδεία μουσικών όπως οι Charlie Parker, Miles Davis και Max Roach.

Σ' αυτή την πρώτη εμφάνιση, ο Harry ερμήνευσε δύο κλασικά τραγούδια, το Pennies From Heaven και το Skylark, μαζί με το Recognition, που ήταν δικιά του σύνθεση και το είχε παρουσιάσει για πρώτη φορά στους συμμαθητές του στη δραματική σχολή, και το Lean On Me, που ήταν γραμμένο από έναν άγνωστο μουσικό, τον φίλο του Aln Greene.

Η σχέση του με τον χώρο της τζαζ, η ασχολία του με αυτήν και η φιλία του με τον Kay οδήγησαν τον τελευταίο στο να τον προσκαλέσει να παίξει σε κλαμπ της Νέας Υόρκης, με τη συνοδεία μουσικών όπως οι Charlie Parker, Miles Davis και Max Roach.

Σ' αυτή την πρώτη εμφάνιση, ο Harry ερμήνευσε δύο κλασικά τραγούδια, το «Pennies From Heaven» και το «Skylark», μαζί με το «Recognition», που ήταν δικιά του σύνθεση και το είχε παρουσιάσει για πρώτη φορά στους συμμαθητές του στη δραματική σχολή, και το «Lean On Me», που ήταν γραμμένο από έναν άγνωστο μουσικό, τον φίλο του Aln Greene.

Η εμφάνιση έγινε στο κλαμπ «Royal Roost» και για συνοδεία είχε τον φίλο του Al Haig στο πιάνο, τον Miles Davis τρομπέτα, τον Max Roach στα ντραμς, τον Charlie Parker στο σαξόφωνο και τον Tommy Potter στο μπάσο.

Ανάμεσα στο κοινό εκείνο το βράδυ ήταν η Billie Holiday και ο Lester Young, που ήταν ιδιαίτερα φιλικοί μαζί του και τον βοήθησαν να ξεπεράσει το τρακ που είχε σ' αυτή την πρώτη εμφάνιση.
Ύστερα από αυτήν την εμφάνιση, ο Monty Kay φτιάνει μια εταιρεία και γίνεται ο μάνατζέρ του.

Ο Belafonte σε ηλικία 22 ετών παντρεύεται, γίνεται πατέρας και με τη γυναίκα του ανοίγουν ένα εστιατόριο στην περιοχή του Γκρίνγουιτς Βίλατζ, όπου υπήρχε έντονη καλλιτεχνική ζωή και βοήθησε τον Belafonte να κάνει πολλές γνωριμίες στον χώρο, αποκτώντας ταυτόχρονα πολύτιμες εμπειρίες από αυτά που παρακολουθούσε κάθε βράδυ.

Στο εστιατόριο, το οποίο είχε ανοίξει με άλλους δύο φίλους του, κάθε βράδυ έρχονταν καλλιτέχνες από τον χώρο της φολκ, ενώ οι πελάτες είχαν καταγωγή από διάφορες χώρες του κόσμου, γεγονός που οδήγησε τον Belafonte στο να ερμηνεύει τραγούδια από διάφορες χώρες, ενώ έντονο ήταν και το στοιχείο της ανταλλαγής πολιτικών απόψεων σε μια έντονα πολιτικοποιημένη περίοδο του περασμένου αιώνα.
Οι εμπειρίες του στο μαγαζί του τον οδήγησαν στην απόφαση να επιστρέψει στο τραγούδι επαγγελματικά και να τραγουδά πια ρεπερτόριο από διάφορες χώρες, που ως βάση του θα είχε την παραδοσιακή μουσική.

Ετσι με τους φίλους του, Millard Thomas και Craig Work, αρχίζει να παρουσιάζει στα τέλη της δεκαετίας του 1950 μία σειρά από τραγούδια που ως προέλευση είχαν τα παραδοσιακά, αλλά και μοντέρνα τραγούδια από τη φολκ μουσική.
Τα πρώτα τραγούδια που κυκλοφόρησαν όμως σε δίσκο, στις αρχές της δεκαετίας του 1950, ανήκαν στην ποπ και έμοιαζαν αρκετά στο ύφος που τραγουδούσε ο Billy Eckstine, γνωστός λευκός τραγουδιστής της εποχής.

Η επιστροφή του στη Νέα Υόρκη από το Μαϊάμι τον οδήγησε στο νέο του συμβόλαιο με την εταιρεία RCA και στη συνεργασία του με τον διευθυντή ορχήστρας o Winterhalter, υπό τις οδηγίες του οποίου θα ηχογραφήσει για πρώτη φορά το «Matilda, Matilda», που ήταν και η πρώτη επαφή του με το Calypso.

Στη συνέχεια η παρουσία του στις ταινίες Bright Road, Carmen Jones, που ήταν η σύγχρονη μεταφορά της όπερας Carmen, και η τρίτη του ταινία «Island In The Sun», που σημείωσε μεγάλη επιτυχία εκτός από ταινία και στον μουσικό χώρο με το ομώνυμο τραγούδι, βοήθησαν στο να κάνει μια εκπληκτική σειρά συναυλιών, στις οποίες έσπασε αρκετά ρεκόρ σε αριθμό προσέλευσης θεατών.

Από τις τελευταίες πετυχημένες εμφανίσεις του στον κινηματογράφο, αυτή που έκανε το 1996 στην ταινία του Robert Altman «Kansas City».
Το 1956 έχει ήδη στο ενεργητικό του πετυχημένες εμφανίσεις στο Μπρόντγουεϊ, με πρώτους ρόλους σε παραστάσεις όπως οι: «Three For Tonight» και «The Caine Mutiny».

Την ίδια χρονιά αντιμετωπίζει προσωπικά προβλήματα, χωρίζει με την πρώτη του γυναίκα και ξαναπαντρεύεται με μια λευκή χορεύτρια.
Το 1957 το άλμπουμ του «Calypso» θα παραμείνει για 31 εβδομάδες στην κορυφή του αμερικανικού καταλόγου με τις επιτυχίες της εποχής, ιδιαίτερα μεγάλο χρονικό διάστημα για τα δεδομένα της εποχής. Στο άλμπουμ αυτό υπήρχαν οι επιτυχίες του «Jamaica Fairwell» και «Day-ο (Banana Boat Song)», που είχαν ηχογραφηθεί με τη βοήθεια του Lord Burges, ενός Νεοϋρκέζου με καταγωγή από την Τζαμάικα, όπως και ο Belafonte. Η έμπνευση τους ήλθε όταν έπαιξαν στην τηλεοπτική ταινία Διακοπές στο Τρινιντάντ, που προβλήθηκε τον Οκτώβριο του 1955.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ήταν ο μόνος που κατάφερε να παίξει επί έναν μήνα συνέχεια στο γεμάτο Ελληνικό Θέατρο του Λος Αντζελες, ενώ αντίστοιχη πρωτοφανή επιτυχία είχαν και οι εμφανίσεις του στην πόλη της Νέας Υόρκης.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 εντυπωσιακή ήταν η συνεισφορά του στην αναβίωση της μουσικής φολκ μέσα από την επιρροή που άσκησαν τα τραγούδια του σε καλλιτέχνες όπως το Kingston Trio, η Joan Baez, ο Dylan και όλοι οι υπόλοιποι που αναβίωσαν στη συνέχεια το μουσικό αυτό είδος.

Στη δεκαετία του 1960 παρουσιάζει στο αμερικανικό κοινό ονόματα από τον διεθνή χώρο, όπως η Miriam Makeba από τη Νότια Αφρική και η δικιά μας Νάνα Μούσχουρη. Με τη Νάνα μάλιστα ηχογραφούν ένα σημαντικό άλμπουμ που γνωρίζει μεγάλη επιτυχία, με τίτλο «An Evening With Belafonte/Mouskouri».

Είχαν γνωριστεί το 1960, όταν σε μία εμφάνισή του στην Αθήνα ο Belafonte θέλησε να παρακολουθήσει ελληνική μουσική και είδε τη Μούσχουρη να τραγουδά σ’ ένα μικρό κλαμπ.

Τον Σεπτέμβριο του 1964, όταν η Νάνα επισκέφτηκε την Αμερική στην πρώτη της περιοδεία εκεί, ξανασυναντήθηκαν και με τη συνεργασία του Μάνου Χατζιδάκι, που είναι ο συνθέτης στα 8 από τα 10 τραγούδια, ηχογράφησαν αυτό το άλμπουμ.

Έντονη ήταν η πολιτική του παρουσία στα κοινά από την αρχή της καριέρας του, που είχε ως συνέπεια να μπει στη μαύρη λίστα στην εποχή του McCarthy στη δεκαετία του 1950, ενώ η υποστήριξή του στη Ρωσία την εποχή του Ψυχρού Πολέμου και οι αντιδράσεις γι’ αυτό από τους κατοίκους του αμερικανικού Νότου οδήγησαν στο να απέχει για αρκετά χρόνια από τις συναυλίες στις νότιες Πολιτείες της Αμερικής. Στην περασμένη δεκαετία ήταν πολέμιος της πολιτικής τού Μπους στο Ιράκ.

Πηγη https://apotis4stis5.com

 

[maik900]

Willie Nelson: Ένας θρύλος της μουσικής κάντρι​

Από τους καλλιτέχνες της κάντρι που βοήθησαν να περάσει το μουσικό αυτό είδος στις νεότερες γενιές των φίλων του ροκ, ο Willie Nelson ξεκίνησε αρχικά ως συνθέτης, γράφοντας κυρίως τραγούδια για άλλους στις αρχές της δεκαετίας του '60 κι αφήνοντας τότε τις προσωπικές του φιλοδοξίες για καριέρα τραγουδιστή σε δεύτερη μοίρα.

Γεννημένος στο Abbott του Τέξας, στις 29 Απριλίου του 1933, ζούσε με τους γονείς των γονιών του, μαζί με την αδελφή του Bobbie, λόγω της εξαφάνισης της μητέρας του και του θανάτου του πατέρα του. Μέχρι 10 χρόνων δούλευε σε βαμβακοφυτείες· όσο και να φαίνεται παράξενο, από τότε, δηλαδή πριν από... 69 χρόνια, άρχισε να παίζει κιθάρα σε τοπικές μπάντες γερμανών και τσέχων μεταναστών, που έπαιζαν πόλκα.


Μεγαλώνοντας κατετάγη στην αεροπορία και στη συνέχεια γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο ενώ παράλληλα έκανε διάφορες δουλειές, όπως η πώληση της Βίβλου και εγκυκλοπαιδειών, γυρνώντας από σπίτι σε σπίτι, δίδασκε μαθητές τα πρωινά της Κυριακής, αφού προηγουμένως -τα βράδια του Σαββάτου- δούλευε σαν ντισκ-τζόκεϊ και μουσικός σε διάφορους μουσικούς χώρους.

Το 1953, στα 20 χρόνια του, είχε έναν άτυχο γάμο με τη Μάρθα, που ήταν Ινδιάνα από τη φυλή των Τσερόκι και, όπως δήλωσε αργότερα, κάθε βράδυ ήταν σαν να ζούσε την τελευταία βραδιά του στρατηγού Κάστερ που, μαζί με το στρατό του, είχε εξολοθρευθεί από τους Ινδιάνους.

Το 1956 κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο, το τραγούδι Lumberjack, που έγραψε γι' αυτόν ο Leon Payne (ήταν τότε ντισκ-τζόκεϊ). Αργότερα, τραγούδια του Payne, ο οποίος έγραψε και το Ι Love You Because, θα ερμηνεύσουν ονόματα, όπως οι Elliott Smith, Jeff Buckley, Elvis Costello, κ.ά.

Με τα πρώτα 50 δολάρια που κέρδισε, πουλώντας το πρώτο του τραγούδι, που ήταν το Family Bible, ο Willie αποφάσισε να πάει στο Νάσβιλ, όπου και συνάντησε τον συνθέτη Hank Cochran, που ήταν αυτός που τον βοήθησε να υπογράψει το πρώτο συμβόλαιο ως συνθέτης.

Αρκετές οι επιτυχίες που είχε στις αρχές της δεκαετίας του '60, με τραγούδια της κάντρι, που όμως είχαν απήχηση και σε άλλους μουσικούς χώρους: Crazy, το κλασικό τραγούδι της Patsy Cline, Pretty Paper, με τον Roy Orbison, Hello Walls, με τον Faron Young, Funny How Time Sleeps Away, με τον Jimmy Elledge και αργότερα τον Johnny Tillotson, Night Life, με τον Ray Price, στον οποίο το έδωσε για 150 δολάρια και σύντομα ηχογραφήθηκε από 70 διαφορετικούς καλλιτέχνες, κ.ά.

Ο Price τον προσέλαβε, μάλιστα, σαν μπασίστα στο συγκρότημά του, τους Cherokee Cowboys, αγνοώντας το ότι ο Willie δεν είχε παίξει ποτέ πριν μπάσο.

Όλες αυτές οι επιτυχίες τον βοήθησαν να υπογράψει και το πρώτο του συμβόλαιο, ως τραγουδιστής, αλλά η ιδιόρρυθμη φωνή του κρίθηκε αντιεμπορική και δεν βρήκε τότε ανταπόκριση στο κοινό.

Όταν το 1970 πήρε φωτιά το σπίτι του στο Νάσβιλ, ο Willie αποφάσισε να επιστρέψει στο Τέξας, όπου και συνέχισε να γράφει τραγούδια για άλλους, τραγουδώντας παράλληλα και ο ίδιος. Στις 4 Ιουλίου του 1972 παρουσίασε για πρώτη φορά ένα Φεστιβάλ, στο οποίο συμμετείχαν τραγουδιστές της κάντρι και του ροκ, το οποίο θα καθιερωθεί στα επόμενα χρόνια και θα ονομαστεί η Ημέρα του Willie Nelson.

Το πέρασμά του από τις δισκογραφικές εταιρείες RCA και Atlantic δεν είχε τα προσδοκώμενα αποτελέσματα και χρειάστηκε να φτάσουμε στο 1975, να αρχίσει κυκλοφορία μιας σειράς δίσκων του στην εταιρεία Columbia (στην οποία ο Nelson ηχογράφησε ένα μεγάλο μέρος από τα κλασικά αμερικανικά τραγούδια του προηγούμενου αιώνα, δίνοντας το δικό του στίγμα, με την ξεχωριστή φωνή του), για να γνωρίσει μεγάλη εμπορική επιτυχία και να φέρνει την κάντρι πιο κοντά στις σύγχρονες μουσικές εξελίξεις.

Η επιτυχία του στην Columbia οδήγησε την RCA στην κυκλοφορία της συλλογής The Outlaws, στην οποία, εκτός από τραγούδια του Nelson, υπήρχαν και ερμηνείες από τους Waylon Jennings, Jessi Colter και Tompall Glaser. Το άλμπουμ ήταν το πρώτο από το χώρο της κάντρι μουσικής που έγινε πλατινένιο, σημειώνοντας υψηλές για την εποχή πωλήσεις, και καθιέρωσε το λεγόμενο «κίνημα των παρανόμων».

Η συλλογή αυτή άνοιξε το δρόμο για τη συνεργασία του με τον Waylon Jennings και στη συνέχεια με πολλούς άλλους καλλιτέχνες, όπως οι Leon Russell, Merle Haggard, Ray Price, Brenda Lee, Dolly Parton, Kris Kristofferson, Roger Miller, Johnny Cash, και αρκετούς ακόμα, με τους οποίους είχε συνεργασθεί στο παρελθόν ως συνθέτης.

Μια άλλη συλλογή, που κυκλοφόρησε το 2002, με τον τίτλο The Great Divide, έχει τη συμμετοχή αρκετών ονομάτων από το χώρο του ροκ, όπως οι Rob Thomas -που είναι ο τραγουδιστής των Matchbox 20-, Bonnie Raitt, Sheryl Crow, Kid Rock, Cyndi Lauper, κ.ά.
Απροσδόκητη για πολλούς ήταν και η συνεργασία του με τον ράπερ Snoop Dogg, με τον οποίο ηχογράφησαν μαζί το 2008 το SuperMan· μάλιστα, ύστερα από αυτή τη συνεργασία έγιναν φίλοι και κυκλοφόρησαν το βίντεο My Medicine, ειδικά γι' αυτούς που ασχολούνται με το Διαδίκτυο.

Εκτός από συνθέτης και τραγουδιστής, άλλες ιδιότητες με τις οποίες κατάφερε να διακριθεί στην πολύχρονη πορεία του ο Nelson, είναι αυτές του συγγραφέα και ποιητή, ενώ πετυχημένο ήταν και το πέρασμά του από τον κινηματογράφο, μέσα από ταινίες όπως The Electric Horseman (1979), Honeysuckle Rose (1980), Songwriter (1984), The Dukes Of Hazzard (2005) και τουλάχιστον άλλες 25, στις οποίες εμφανίστηκε.

Μια άλλη σημαντική του δραστηριότητα είναι αυτή του ακτιβιστή: μαζί με τη γυναίκα του Annie έχουν δημιουργήσει μια σειρά από επιχειρήσεις, στις οποίες προωθούν οικολογικά προϊόντα. Έχει οργανώσει αρκετές συναυλίες για να συγκεντρωθούν χρήματα προς ενίσχυση θυμάτων φυσικών καταστροφών, όπως αυτή από το τσουνάμι στον Ινδικό Ωκεανό.

Μεγάλο είναι το ενδιαφέρον του για τα άλογα, για τις συνθήκες διαβίωσης των οποίων συχνά έχει έλθει σε κόντρα με τις αρχές.
Αρκετά είναι τα τραγούδια του που αναφέρονται στην ειρήνη και έχει δημιουργήσει πριν από μερικά χρόνια ένα ινστιτούτο, όπου ασχολείται με την έρευνα σχετικά με το κατά πόσο υφίστανται συνθήκες ειρηνικής διαβίωσης σε διάφορα μέρη του πλανήτη.

Φέτος συμπληρώνονται 60 χρόνια από τότε που κάποιος άλλος τραγουδιστής ηχογράφησε ένα τραγούδι του Willie και ουσιαστικά 62 χρόνια συμμετοχής του στις μουσικές εξελίξεις, των χρόνων μετά την πρώτη του εμφάνιση σε μια μικρή πόλη του Τέξας.

Πηγη https://apotis4stis5.com

 

[maik900]

Tina Turner μια γυναίκα θρύλος που έδωσε πολλά στο ροκ​

Με μία ανεξάντλητη δύναμη από το 1958 που ξεκίνησε, η TinaTurner έδωσε πολλά στο ροκ και την σόουλ.

Τα φωνητικά της μιμήθηκαν αρκετοί ροκ τραγουδιστές που άντλησαν ιδέες όχι μόνο από τον τρόπο ερμηνείας της, αλλά και την σκηνική της παρουσία.

Χωρίς αυτήν ο ήχος των Αc/dc μάλλον δεν θα υπήρχε.

Αν το αριστούργημα River Deep Mountan High που ηχογράφησε με τον Phil Spector είχε μεγαλύτερη απήχηση στις ΗΠΑ σίγουρα η καριέρα της θα είχε απογειωθεί νωρίτερα, κάτι που τελικά έγινε στην δεκαετία του '70, κυρίως με αρκετές διασκευές στις οποίες έβαζε την δική της σφραγίδα.

Όλοι όσοι έχουν συνεργασθεί μαζί της έχουν να λένε για την ανεξάντλητη δύναμη της και την παρουσία της στις συναυλίες οι οποίες ήταν αυτές που της έδωσαν μεγαλύτερη αίγλη.
Όλα τα μεγάλα ονόματα έχουν συνεργασθεί μαζί της, David Bowie, Paul McCartney, Mick Jagger, Rod Stewart, Bryan Adams κα.

Το όνομα της είναι στο Rock and Roll Hall Of Fame, σαν ντουέτο με τον Ike Turner.
Ο θάνατος της κάνει πιο φτωχή την μουσική, γιατί λίγες γυναίκες είχαν και έχουν αυτή την δυναμική που σάρωνε τα πάντα επάνω στην σκηνή και οδηγούσε το κοινό της στο να την αποθεώνει σε κάθε της εμφάνιση, όλοι οι καλλιτέχνες βγάζουν μία προσωπικότητα. στην σκηνή, αυτή όμως έβγαζε μαζί και κομμάτια από την ψυχή της

Η Τina Turner δεν ήταν η Βασίλισσα των τσαρτ με δεκάδες επιτυχίες, ήταν όμως ένα σύμβολο που έδινε το παράδειγμα σε νέα παιδιά να αγαπήσουν και να ασχοληθούν με την μουσική και μέσα από σκληρή δουλειά να πετύχουν να αγαπηθούν και να γίνουν παγκόσμια είδωλα..

Η Turner είχε εξαιρετική φωνή, σημαντική εντυπωσιακή σκηνική παρουσία την οποία έχουν αντιγράψει πολλοί καλλιτέχνες, ειδικά άνδρες και παράλληλα αρκετά δράματα στην ζωή της που παίζουν τον ρόλο τους στην δημιουργία ενός θρύλου.

Τα μεγαλύτερα μουσικά είδωλα στην εποχή μας θα συμπληρώσουν σύντομα τον μουσικό κύκλο τους και ο πλανήτης πάντα θα αναζητά αυτούς που θα πάρουν την θέση τους.

Μπορεί να μην είναι πάντα στο ύψος της καλλιτεχνικής αξίας των προηγούμενων γενεών, αλλά όλα στη ζωή είναι ένας κύκλος.

Ήδη δεν έχει περάσει το μισό 2023 και έχουμε τις απώλειες ονομάτων όπως οι David Crosby, Lisa Marley Presley, Harry Belafonte, Andy Rourke, Burt Bacharach, Jeff Beck

Η Tina είχε βάλει την σφραγίδα της στο ροκ, την σόουλ, αλλά και ιδιαίτερες στιγμές όπως οι ταινίες της σειράς James Bond.

Πηγη https://apotis4stis5.com

 

[maik900]

Paul Simon, ο υπέρτατος καλλιτέχνης​

Κάθε μέρα ο Κώστας Ζουγρής επιλέγει και προτείνει στο Από τις 4 στις 5 τα άλμπουμ που ξεχωρίζει από κάποιο σημαντικό όνομα από τον χώρο της δισκογραφίας μαζί με ένα σύντομο βιογραφικό από το διαδίκτυο

Ο Paul Frederic Simon (γεννημένος στις 13 Οκτωβρίου 1941) είναι Αμερικανός μουσικός, τραγουδιστής, τραγουδοποιός και ηθοποιός του οποίου η καριέρα εκτείνεται σε έξι δεκαετίες. Είναι ένας από τους πιο αναγνωρισμένους τραγουδοποιούς στη μουσική.
Ο Σάιμον γεννήθηκε στο Νιούαρκ του Νιου Τζέρσεϋ και μεγάλωσε στο δήμο Κουίνς της Νέας Υόρκης. Άρχισε να παίζει με τον συμμαθητή του Art Garfunkel το 1956, όταν ήταν ακόμη στην πρώτη τους εφηβεία.

Μετά από περιορισμένη επιτυχία, το ζευγάρι επανενώθηκε αφού μια ηλεκτρική εκδοχή του τραγουδιού τους "The Sound of Silence" έγινε επιτυχία το 1966. Οι Simon & Garfunkel ηχογράφησαν μαζί πέντε άλμπουμ με τραγούδια κυρίως γραμμένα από τον Simon, συμπεριλαμβανομένων των επιτυχιών "Mrs. Robinson", " Αμερική», «Bridge over Troubled Water» και «The Boxer».

Μετά τον χωρισμό των Simon & Garfunkel το 1970, ο Simon ηχογράφησε τρία αναγνωρισμένα άλμπουμ τα επόμενα πέντε χρόνια, τα οποία μπήκαν όλα στο Top 5 του Billboard 200. Το ομότιτλο άλμπουμ του του 1972 περιείχε τα τραγούδια επιτυχίας "Mother and Child Reunion " και "Me and Julio Down by the Schoolyard".

Το άλμπουμ του 1975 Still Crazy After All These Years, το οποίο περιλάμβανε guest φωνητικά από τον Garfunkel, ήταν το πρώτο του νούμερο ένα σόλο άλμπουμ. Περιλάμβανε το νούμερο 1 σινγκλ "50 Ways to Leave Your Lover", μεταξύ άλλων 40 κορυφαίων τραγουδιών όπως τα "Still Crazy After All These Years", "Gone at Last" και "My Little Town".

Ο Simon επανενώθηκε με τον Garfunkel για μια παράσταση στο Central Park της Νέας Υόρκης το 1981, προσελκύοντας μισό εκατομμύριο θεατές, και ακολούθησε μια παγκόσμια περιοδεία με τον Garfunkel. Μετά από μια πτώση σταδιοδρομίας, ο Simon κυκλοφόρησε το Graceland το 1986, ένα άλμπουμ εμπνευσμένο από τη μουσική των χωρών της Νότιας Αφρικής. Πούλησε 14 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως και παραμένει η πιο δημοφιλής και αναγνωρισμένη σόλο δουλειά του.

Από το άλμπουμ κυκλοφόρησαν διάφορα σινγκλ, όπως τα "You Can Call Me Al", "The Boy in the Bubble" και "Diamonds on the Soles of Her Shoes". Κέρδισε το βραβείο Grammy για το άλμπουμ της χρονιάς το 1987.

Ο Simon συνέχισε να περιοδεύει καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990. Έγραψε ένα μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ, το The Capeman, και ηχογράφησε ένα συνοδευτικό άλμπουμ, Songs from The Capeman, το οποίο κυκλοφόρησε το 1997. Το άλμπουμ του You're the One το 2000 προτάθηκε ξανά για βραβεία Άλμπουμ της Χρονιάς. Ακολούθησε εκείνο το άλμπουμ με πολλά χρόνια περιοδείας, συμπεριλαμβανομένης μιας άλλης περιοδείας επανασύνδεσης με τον Garfunkel.

Στη συνέχεια κυκλοφόρησε το Surprise (2006), το τελευταίο του άλμπουμ της δεκαετίας. Το 2016, κυκλοφόρησε το Stranger to Stranger, το οποίο έκανε το ντεμπούτο του στο νούμερο 3 στο Billboard Album Chart και στο νούμερο 1 στο UK Albums Chart. Σημείωσε τη μεγαλύτερη εμπορική και κριτική επιτυχία του εδώ και τριάντα χρόνια. Το πιο πρόσφατο άλμπουμ του είναι το In the Blue Light (2018), το οποίο περιέχει αναδιασκευές λιγότερο γνωστών τραγουδιών από τα προηγούμενα άλμπουμ του.

Ο Simon έχει κερδίσει δεκαέξι βραβεία Grammy για τη σόλο και τη συνεργατική του δουλειά, συμπεριλαμβανομένων τριών για το άλμπουμ της χρονιάς (Bridge Over Troubled Water, Still Crazy After All these Years και Graceland) και ένα βραβείο Lifetime Achievement. Έχει εισαχθεί δύο φορές στο Rock and Roll Hall of Fame: πρώτα το 1990 ως μέλος των Simon & Garfunkel και ξανά το 2001 για τη σόλο καριέρα του.

Το 2006 επιλέχθηκε ως ένας από τους «100 ανθρώπους που διαμόρφωσαν τον κόσμο» από τον Time Το 2011, το Stone ονόμασε τον Simon έναν από τους 100 καλύτερους κιθαρίστες, και το 2015 κατατάχθηκε στην όγδοη θέση στη λίστα τους με τους 100 καλύτερους τραγουδοποιούς όλων των εποχών. Ο Σάιμον ήταν ο πρώτος παραλήπτης του Βραβείου Γκέρσουιν για το Δημοφιλές Τραγούδι της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου το 2007

 

[maik900]

Steve Miller Band από τις καλύτερες ροκ μπάντες​

Οι Steve Miller Band είναι ένα αμερικανικό ροκ συγκρότημα που δημιουργήθηκε το 1966 στο Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνια. Το συγκρότημα διευθύνεται από τον Steve Miller στην κιθάρα και στα κύρια φωνητικά. Το συγκρότημα είχε μια σειρά από επιτυχημένα σινγκλ από τα μέσα έως τα τέλη της δεκαετίας του 1970 που αποτελούν βασικά στοιχεία της κλασικής ροκ, καθώς και αρκετά παλαιότερα ψυχεδελικά ροκ άλμπουμ.

Ο Μίλερ άφησε το πρώτο του συγκρότημα για να μετακομίσει στο Σαν Φρανσίσκο και να σχηματίσει το Steve Miller Blues Band. Λίγο αφότου ο Harvey Kornspan διαπραγματεύτηκε το συμβόλαιο του συγκροτήματος με την Capitol Records το 1967, το συγκρότημα συντόμευσε το όνομά του σε Steve Miller Band. Τον Φεβρουάριο του 1968, το συγκρότημα ηχογράφησε το ντεμπούτο του άλμπουμ, Children of the Future.

Συνέχισε την παραγωγή των άλμπουμ Sailor, Brave New World, Your Saving Grace, Number 5, Rock Love, Fly Like an Eagle, Book of Dreams, μεταξύ άλλων. Τα Greatest Hits του συγκροτήματος 1974–78, που κυκλοφόρησαν το 1978, πούλησαν πάνω από 13 εκατομμύρια αντίτυπα. Το 2016, ο Steve Miller εισήχθη ως σόλο καλλιτέχνης στο Rock and Roll Hall of Fame.

 

[maik900]

Uriah Heep για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι​

Στην ιστορία της μουσικής, υπάρχουν καλλιτέχνες που ενώ έδωσαν ώθηση στο είδος τους και ενέπνευσαν νεότερους, για κάποιους λόγους δεν πήραν την δημοσιότητα και αναγνώριση που άξιζαν. Ένα συγκρότημα αυτής της κατηγορίας είναι και οι Uriah Heep.

Στα πρώτα χρόνια της μεγάλης τους καριέρας έβγαλαν σημαντικά άλμπουμ με μερικά ιστορικά τραγούδια που θα ακούγονται όσο υπάρχει ο άνθρωπος.

Σχηματίστηκαν στο Λονδίνο το 1967,με τραγουδιστή τον Νταίηβιντ Γκάρικ,τον Μικ Μποξ στην κιθάρα,τον Κεν Χένσλει στα πλήκτρα,τον Αλεξ Νάπιερ στα τύμπανα και τον Πωλ Νιούτον στο μπάσσο. Αρχικά ονομάζονταν Spice.To 1969 υπέγραψαν το πρώτο τους συμβόλαιο στην Vertigo Records και άλλαξαν το όνομά τους σε Uriah Heep.O δε Γκάρικ σε David Byron.

O David Byron είχε μια από τις καλύτερες φωνές της hard rock σκηνής.

Αφού άλλαξαν πάμπολα μέλη στη σύνθεσή τους στο πέρασμα των χρόνων, συνεχίζουν μέχρι σήμερα, με μοναδικό μέλος της αρχικής σύνθεσης τον Mick Box.

Μερικοί από τους ύμνους τους.

 

[maik900]

David Bowie | H συναρπαστική ζωή του «χαμαιλέοντα της ροκ»​

Ο άνθρωπος που με το ταλέντο και τις εκκεντρικές του εμφανίσεις άλλαξε για πάντα τον χώρο που υπηρέτησε, έφυγε από τη ζωή στις 10 Ιανουαρίου του 2016.

O David Bowie υπήρξε ένας από τους πιο συναρπαστικούς μουσικούς της εποχής μας, ανακαλύπτοντας ξανά τον εαυτό του συνεχώς και επηρεάζοντας αμέτρητους άλλους στην πορεία. Έφυγε δύο μέρες μετά τα 69α του γενέθλια, στις 10 Ιανουαρίου του 2016, περιτριγυρισμένος από την οικογένειά του, μετά από μια θαρραλέα, 18μηνη μάχη με τον καρκίνο. Η είδηση του θανάτου του συγκλόνισε πολλούς καλλιτέχνες – που με συγκίνηση μίλησαν για εκείνον- αλλά και εκατομμύρια θαυμαστές του σε όλον τον κόσμο.

Σαν να ήξερε ότι έπρεπε να αποχαιρετήσει όσους τον αγαπούσαν και θέλησε να τους ετοιμάσει ένα τελευταίο τραγούδι για να τον θυμούνται… Ένα δώρο αποχωρισμού… Λίγα εικοσιτετράωρα πριν το τελευταίο του ταξίδι, λοιπόν, κυκλοφόρησε το τελευταίο του άλμπουμ Blackstar με το τραγούδι Lazarus.
“Look up here, I’m in heaven…” (Κοίτα εδώ ψηλά, είμαι στον ουρανό…) τραγουδά.

Ο «χαμαιλέοντας της ροκ», ο άνθρωπος που με το ταλέντο και τις εκκεντρικές του εμφανίσεις άλλαξε για πάντα τον χώρο που υπηρέτησε με αγάπη και αφοσίωση σε ολόκληρη τη ζωή του.

Την περίοδο της εφηβείας του αρχίζει να παίζει μουσική με φίλους αλλάζοντας συνέχεια συγκροτήματα μέχρι να βρει εκείνο το σχήμα που θα τον ικανοποιούσε. Το 1967 αποφασίζει να ακολουθήσει σόλο καριέρα παίρνοντας το όνομα του Jim Bowie – ενός θρυλικού Αμερικανού πολεμιστή που είχε δώσει το όνομά του σε ένα είδος μαχαιριού.

Τι κι αν το πρώτο του άλμπουμ απέτυχε… ο David δεν πτοείται κι επιστρέφει δύο χρόνια αργότερα με ένα τραγούδι-σταθμό στην καριέρα του κορυφαίου καλλιτέχνη που κανείς δεν μπορεί να προσπεράσει…Το Space Oddity .

Έκανε πάνω από δύο δωδεκάδες άλμπουμ, συμπεριλαμβανομένου του “Blackstar”, το οποίο κυκλοφόρησε μόλις δύο ημέρες πριν από το θάνατό του. Έπαιζε πάνω από δώδεκα όργανα, συμπεριλαμβανομένης μιας δεξιόχειρας κιθάρας, παρόλο που ήταν αριστερόχειρας. Το concept άλμπουμ του Bowie, “The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars”, παρουσίασε τον κόσμο στην glam-rock περσόνα του το 1972. Τέσσερα χρόνια αργότερα, πρωταγωνίστησε στην ταινία “The Man Who Fell to Earth”. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, εγκατέλειψε τη συνήθεια ναρκωτικών και εμφανίστηκε στο «The Elephant Man» στο Μπρόντγουεϊ.

Δύο χρόνια μετά από καρδιακή προσβολή το 2004, ο Bowie ερμήνευσε τρία τραγούδια στη σκηνή με την Alicia Keys στη Νέα Υόρκη. Θα ήταν η τελευταία του παράσταση. Τη χρονιά που ακολούθησε τον θάνατό του, ο Bowie και το “Blackstar” κέρδισαν τέσσερα βραβεία Grammy. Το 2019, το BBC ανέφερε ότι ο David Bowie Μπάουι κέρδισε τη δημοσκόπηση για τον καλύτερο διασκεδαστή του 20ου αιώνα, ξεπερνώντας τους Charlie Chaplin, Billie Holiday και Marilyn Monroe.

«Μου αρέσει η τρελή τέχνη και, τις περισσότερες φορές, η μουσική εκεί έξω», είπε κάποτε o Bowie. «Αντί να έχω ένα επιτυχημένο τραγούδι αυτές τις μέρες, μου αρέσει η ιδέα ότι είμαι εκεί μέσα αλλάζω το σχέδιο για το πώς μοιάζει η κοινωνία και ο πολιτισμός, όπως ακούγεται. Άλλαξα τα πράγματα. Ήξερα ότι θα το κάνω. Σε κάνει να αισθάνεσαι υπέροχα και πολύ ικανοποιητικά.»
Η θεατρική λάμψη, η δημιουργικότητα, η σεξουαλική ασάφεια και η απίστευτη μουσική του Bowie κράτησαν το ατελείωτο ενδιαφέρον του κοινού. Aς ρίξουμε μια ματιά σε κάποιες πτυχές της ζωής του μεγάλου καλλιτέχνη που ίσως δεν είναι ιδιαίτερα γνωστές.

1947: Γεννήθηκε στο Brixton​

Ο David Bowie γεννήθηκε στις 8 Ιανουαρίου 1947 ως David Robert Hayward-Jones στο Brixton του Λονδίνου. Ο πατέρας του, Haywood Stenton Jones, ανήκε σε μια ευκατάστατη οικογένεια που ήταν συνεργάτες στην Public Benefit Boot Company.

1960-1962: Μαθαίνοντας να παίζει σαξόφωνο​

O Bowie έγινε θαυμαστής της τζαζ και σε ηλικία 13 ετών άρχισε να παίζει σαξόφωνο. Παρακολούθησε το Τεχνικό Λύκειο Bromley με τον Peter Frampton, του οποίου ο πατέρας ήταν ο διευθυντής του σχολείου. Όταν ήταν 15 ετών, ένας φίλος του τον γρονθοκόπησε στο μάτι. Ο τραυματισμός άφησε μια από τις κόρες του ματιού μόνιμα διευρυμένη, με αποτέλεσμα να φαίνεται ότι τα μπλε μάτια του είχαν δύο διαφορετικά χρώματα.

1962: Το ντεμπούτο των Kon-Rads​

O Bowie δημιούργησε το πρώτο του συγκρότημα, τους Kon-Rads, το 1962. Ήταν μέλος των Hookers Brothers, στη συνέχεια των King Bees, και αργότερα έγινε μέλος στο Lower Third.

1966: Ο Davy Jones γίνεται David Bowie​

Ο Bowie υιοθέτησε το ψευδώνυμο David Bowie το 1966. Είχε προσπαθήσει να κρατήσει το όνομα Davy Jones, αλλά ήταν το ίδιο όνομα με τον τραγουδιστή των Monkees . Επέλεξε το νέο του όνομα από τον Αμερικανό πρωτοπόρο Jim Bowie, ο οποίος πιστώνεται για το μαχαίρι Bowie. Ένα χρόνο αργότερα, κυκλοφόρησε το πρώτο του ομότιτλο άλμπουμ.

1969: Κυκλοφορία του “Space Oddity”​

Το σινγκλ του Bowie “Space Oddity” κυκλοφόρησε λίγες μέρες πριν από την εκτόξευση του αμερικανικού Apollo 11 στο φεγγάρι. Ήταν η σημαντική επιτυχία του, φτάνοντας στην πρώτη πεντάδα στη Βρετανία.

1970: Παντρεύτηκε την Angela Barnett​

Ο Bowie παντρεύτηκε το μοντέλο και ηθοποιό Angela Barnett τον Μάρτιο του 1970. Ο γάμος τους κράτησε 10 χρόνια. Ως μέρος της συμφωνίας του διαζυγίου τους, η Barnett δεν μπορούσε να αποκαλύψει λεπτομέρειες του γάμου τους για αρκετά χρόνια. Το 1992 κυκλοφόρησε τα απομνημονεύματα με τίτλο «Backstage Passes: Life on the Wild Side with David Bowie».

1970: Ένα ταξίδι στην Αμερική​

Ο Bowie κυκλοφόρησε το «The Man Who Sold the World» στα τέλη του 1970. Έκανε το πρώτο του ταξίδι στην Αμερική για να το προωθήσει την επόμενη άνοιξη.

1971: Γεννιέται o γιος του​

Γεννήθηκε ο γιος τους Duncan Zowie Haywood Jones στις 9 Μαΐου 1971. Ονομάστηκε αρχικά Zowie, αργότερα Jo και μετά Duncan Jones. Έγινε συγγραφέας και σκηνοθέτης.

1972: Η άνοδος του Ziggy Stardust​

Ο Bowie κυκλοφόρησε το εμβληματικό άλμπουμ “The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars” τον Ιούνιο του 1972. Πολλοί λάτρεις της μουσικής γνώρισαν για πρώτη φορά το glam-rock Ziggy Stardust πρόσωπο του Bowie όταν εμφανίστηκε ζωντανά στην εκπομπή “Top of The Pops” του 1972. Ο Bowie έκανε περιοδεία ως Ziggy Stardust μέχρι τα μέσα του 1973.

Συνεχιζεται.....

 

[maik900]

David Bowie | H συναρπαστική ζωή του «χαμαιλέοντα της ροκ»​

​

1972: Βγαίνοντας σε μια συνέντευξη​

Σε μια συνέντευξη σε περιοδικό το 1972, ο Bowie είπε ότι ήταν ομοφυλόφιλος. Αλλά σε μια μεταγενέστερη συνέντευξη το 1983 στο « Stone», είπε ότι το έφτιαξε, αποκαλώντας τον εαυτό του “ετερόφυλο σε ντουλάπα”. Άλλες φορές αναφέρθηκε ως αμφιφυλόφιλος.

1975: “Young Americans”, συνεργασία με τον John Lennon​

Το άλμπουμ “Young Americans” κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 1975. Περιλάμβανε μια συνεργασία με τον John Lennon στο τραγούδι “Fame”, το οποίο έγινε το πρώτο No 1 σινγκλ του Bowie στις ΗΠΑ. Ο τραγουδιστής της R&B Luther Ο Vandross ερμήνευσε εφεδρικά φωνητικά στο άλμπουμ

1976: “The Man Who Fell to Earth”​

Ο μουσικός πρωταγωνίστησε στην ταινία επιστημονικής φαντασίας του 1976 “The Man Who Fell to Earth”. Έπαιξε έναν εξωγήινο που ταξιδεύει προς τη Γη προσπαθώντας να σώσει τον πλανήτη του.

Χριστούγεννα με τον Bing Crosby​

Ο Bowie εμφανίστηκε στο χριστουγεννιάτικο τηλεοπτικό σώου του Bing Crosby που είχε μαγνητοσκοπηθεί στο Λονδίνο και προβλήθηκε μετά τονν θάνατο του Crosby. Το ζευγάρι τραγούδησε μια εκδοχή ντουέτο του “The Little Drummer Boy”.

1977-1979: Ζώντας, δουλεύοντας στο Βερολίνο​

Από το 1977 έως το 1979, ο Bowie έζησε στη γερμανική πρωτεύουσα και κυκλοφόρησε αυτό που έγινε γνωστό ως η «τριλογία του Βερολίνου» με τα άλμπουμ: «Low», «Heroes, » και «Lodger». Μετά τον θάνατο του Bowie, οι θαυμαστές προσπάθησαν να μετονομάσουν την οδό όπου ζούσε σε David-Bowie-Straβe» ή David Bowie Street.

1978: Αφήγηση του “Peter and the Wolf”​

Κατά την περιοδεία του το 1978, ο Bowie αφηγήθηκε το “Peter and the Wolf” με την Ορχήστρα της Φιλαδέλφειας. Το άλμπουμ έχει εξαντληθεί και έχει γίνει συλλεκτικό.

1980: Ένα διαζύγιο και μια παράσταση στο Broadway​

O Bowie, ο οποίος είχε μετακομίσει στην Ελβετία, και η Angela Barnet υπέβαλαν αίτηση διαζυγίου στις αρχές του 1980. Αργότερα την ίδια χρονιά, ο Bowie πρωταγωνίστησε στο “The Elephant Man” στο Broadway .

1981: Συνεργασία με τους Queen​

O Bowie συνεργάστηκε με τους Queen για να κάνει το single “Under Pressure” το 1981. Έγινε το τρίτο του τραγούδι που έφτασε στο Νο. 1 στα βρετανικά charts. Ο Bowie ήθελε αρχικά να έχει τον τίτλο “People on the Streets.”

1983: Το “Let`s Dance” πουλά εκατομμύρια​

Το “Let`s Dance” που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1983, έγινε γρήγορα το πιο επιτυχημένο εμπορικά άλμπουμ του Bowie, πουλώντας περίπου 7 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως. Ο παραγωγός του άλμπουμ είπε ότι ηχογραφήθηκε σε μόλις 17 ημέρες.

1992: Το μοντέλο Iman​

O Bowie και το supermodel Iman παντρεύτηκαν το 1992. Ο γιος του Bowie Duncan Jones ήταν κουμπάρος. Ο Bowie είχε κάνει πρόταση γάμου στην Iman κάτω από το Pont Neuf στο Παρίσι.

1996: Hall of Fame​

Το 1996, ο μουσικός εισήχθη στο Rock and Roll Hall of Fame από τη Madonna. Την επόμενη χρονιά, του δόθηκε ένα αστέρι στο Hollywood Walk of Fame. Το 2000, απέρριψε τη βασιλική τιμή του Διοικητή του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και τρία χρόνια αργότερα απέρριψε επίσης την ιδιότητα του ιππότη.

2001: Αφιέρωμα στη Νέα Υόρκη​

Ο Bowie και η Iman απέκτησαν μια κόρη, την Alexandria Zahra Jones, το 2001. Αργότερα την ίδια χρονιά, έδωσε μια συγκινητική παράσταση στο The Concert for New York City at Madison Το Square Garden μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου. Έπαιξε το τραγούδι των Simon και Garfunkel «America» και το δικό του κομμάτι, «Heroes».

2004: Μια καρδιακή προσβολή στη σκηνή​

Κατά την περιοδεία για την προώθηση του άλμπουμ του “Reality”, ο Bowie υπέστη καρδιακή προσβολή κατά τη διάρκεια μιας παράστασης στη Γερμανία. Αμέσως υποβλήθηκε σε επείγουσα αγγειοπλαστική.

2016: Θάνατος από καρκίνο​

Στα 69α γενέθλιά του, ο Bowie κυκλοφόρησε το άλμπουμ του “Blackstar”. Δύο μέρες αργότερα, πέθανε από καρκίνο. «Ο David Bowie πέθανε ειρηνικά σήμερα περιτριγυρισμένος από την οικογένειά του μετά από μια θαρραλέα μάχη 18 μηνών με τον καρκίνο», ανέφερε μια δήλωση στην ιστοσελίδα του.

2016: Η τέφρα του ρίχτηκε στο Μπαλί​

Την εποχή του θανάτου του, η περιουσία του υπολογιζόταν σε 100 εκατομμύρια δολάρια. Το σώμα του αποτεφρώθηκε και οι στάχτες του ρίχτηκαν στο νησί Μπαλί του Ειρηνικού.

 

[maik900]

Άλαν Πάρσονς​

Ο Alan Parsons (γεννημένος στις 20 Δεκεμβρίου 1948) είναι Άγγλος τραγουδοποιός, μουσικός και παραγωγός δίσκων.

Ο Πάρσονς ήταν μηχανικός ήχου σε άλμπουμ, όπως τα Beatles ' Abbey Road (1969) και Let It Be (1970), το The Dark Side of the Moon των Pink Floyd (1973) και το ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ από την Ambrosia το 1975. Το δικό του Parsons συγκρότημα, το Alan Parsons Project , καθώς και οι επόμενες σόλο ηχογραφήσεις του, είχαν επίσης εμπορική επιτυχία. Έχει προταθεί για 13 βραβεία Grammy , με την πρώτη του νίκη να σημειώνεται το 2019 για το καλύτερο Immersive Audio Album για το Eye in the Sky (35th Anniversary Edition).

Μουσική καριέρα​

Αφού έπιασε δουλειά στο τμήμα αντιγραφής κασετών στην EMI , ο Πάρσονς άκουσε την κύρια κασέτα για τους Beatles Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band και αποφάσισε να προσπαθήσει να βρει δουλειά στα Abbey Road Studios . Τον Οκτώβριο του 1967, σε ηλικία 18 ετών, ο Πάρσονς πήγε να εργαστεί ως βοηθός μηχανικός στην Abbey Road. Ήταν χειριστής ταινιών κατά τη διάρκεια των συνεδριών Get Back των Beatles , και κέρδισε την πρώτη του πίστωση στο LP Abbey Road . Έγινε τακτικός εκεί, κατασκευάζοντας έργα όπως το Wings ' Wild Life και το Red Rose Speedway , πέντε άλμπουμ των Hollies και το The Dark Side of the Moon των Pink Floyd , για το οποίο έλαβε την πρώτη του υποψηφιότητα για βραβεία Grammy .

«Ήταν λίγο απογοητευμένος για μένα που δεν πήρα όλα τα εύσημα μηχανικής», παρατήρησε ο Parsons για το Dark Side of the Moon , «επειδή ο Chris [Thomas] ήρθε ως επιβλέπων μίξης… Δούλευα στο άλμπουμ για ένα χρόνο και προφανώς το ήξερα από μέσα-έξω από το στάδιο της μίξης… Υπήρχαν στιγμές που πίστευα ότι ο Chris έκανε λάθος, ιδιαίτερα σχετικά με τη χρήση περιορισμού και συμπίεσης στη μίξη, που ποτέ δεν ήμουν οπαδός… Αν και, Αργότερα, μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω μίξη του άλμπουμ όπως ήθελα όταν έκανα την τετραφωνική έκδοση».

Ο Πάρσονς παρήγαγε επίσης τρία άλμπουμ από τον Pilot , ένα σκωτσέζικο ποπ ροκ συγκρότημα, οι επιτυχίες του οποίου περιελάμβαναν τα "January" και "Magic". Επίσης, έκανε μίξη του ντεμπούτου άλμπουμ του αμερικανικού συγκροτήματος Ambrosia και έκανε την παραγωγή του δεύτερου άλμπουμ τους, Somewhere I've Never Traveled . Ο Πάρσονς ήταν υποψήφιος για βραβείο Grammy και για τα δύο άλμπουμ.

Το 1975, απέρριψε την πρόσκληση των Pink Floyd να δουλέψει στο Wish You Were Here – τη συνέχεια του Dark Side – και αντί αυτού ξεκίνησε το Alan Parsons Project με τον παραγωγό, τον τραγουδοποιό και περιστασιακό τραγουδιστή Eric Woolfson , τον οποίο είχε γνωρίσει στο Abbey Road. Το Project αποτελούνταν από μια περιστρεφόμενη ομάδα μουσικών και τραγουδιστών στούντιο, κυρίως τα μέλη των Pilot και (στο πρώτο άλμπουμ) τα μέλη των Ambrosia.

Σε αντίθεση με τα περισσότερα ροκ συγκροτήματα, οι Alan Parsons Project δεν εμφανίστηκαν ποτέ ζωντανά κατά τη διάρκεια της ακμής τους, αν και κυκλοφόρησαν αρκετά μουσικά βίντεο. Η μόνη ζωντανή του εμφάνιση κατά την αρχική του ενσάρκωση ήταν το 1990. Κυκλοφόρησε δέκα άλμπουμ, το τελευταίο το 1987. Το Project ολοκληρώθηκε το 1990 μετά τον χωρισμό των Parsons και Woolfson, με το 11ο άλμπουμ των Project να κυκλοφόρησε εκείνη τη χρονιά ως σόλο άλμπουμ του Woolfson. Ο Πάρσονς συνέχισε να κυκλοφορεί έργα στο όνομά του και σε συνεργασία με άλλους μουσικούς. Ο Πάρσονς και η μπάντα του έκαναν τακτικές περιοδείες σε πολλά μέρη του κόσμου.

Αν και καταξιωμένος τραγουδιστής, πληκτίστας, μπασίστας, κιθαρίστας και φλαουτίστας , ο Πάρσονς τραγούδησε μόνο σπάνια και παρεΐστικα μέρη στα άλμπουμ του, όπως τα φωνητικά στο παρασκήνιο στο " Time ". Ενώ το πληκτρολόγιό του ακουγόταν πολύ στα άλμπουμ του Alan Parsons Project, πολύ λίγες ηχογραφήσεις διαθέτουν το φλάουτο του. Επέστρεψε για λίγο για να διευθύνει εξ ολοκλήρου τα Abbey Road Studios. Ο Parsons συνέχισε επίσης την επιλεκτική του παραγωγή για άλλα συγκροτήματα.

Από όλους τους συνεργάτες του, ο κιθαρίστας Ian Bairnson δούλεψε με τον Parsons τη μεγαλύτερη διάρκεια, συμπεριλαμβανομένων των άλμπουμ του Parsons μετά το Project: Try Anything Once , On Air , The Time Machine και The Secret .

Ο Chris Thompson εντάχθηκε στο συγκρότημα του Alan Parsons για το πρώτο του σόλο άλμπουμ μετά τη διάσπαση των The Alan Parsons Project και ήταν επίσης ένας από τους δύο frontmen στην περιοδεία που ακολούθησε, η οποία καταγράφηκε στο άλμπουμ Alan Parsons Live . Για την κυκλοφορία αυτού του άλμπουμ στις ΗΠΑ το 1995 (με τίτλο The Very Best Live ), το συγκρότημα πρόσθεσε τρεις νέες ηχογραφήσεις στούντιο, που ηχογραφήθηκαν τον Φεβρουάριο του 1995. Μία από αυτές ήταν το " You're the Voice ", το οποίο σηματοδότησε την πρώτη φορά μια έκδοση με ο αρχικός τραγουδοποιός (Thompson) είχε κυκλοφορήσει.

Το "You're the Voice" εκτελέστηκε στη συνέχεια στη συναυλία World Liberty τον Μάιο του 1995 από τους The Alan Parsons Band, Chris Thompson και Metropole Orkest . Η μόνη επίσημη κυκλοφορία που συνδέθηκε με εκείνη τη συναυλία ήταν ένα σινγκλ, που περιείχε μια ραδιοφωνική επεξεργασία της ζωντανής έκδοσης του "You're the Voice" (εξαφανίστηκε μετά από τέσσερα λεπτά). Το B-side ήταν μια ζωντανή ηχογράφηση του "White Dawn", το οποίο εκτελέστηκε από τη χορωδία Metropole Orkest and Gelders Opera και Operetta Gezelschap (GOOG). Η διασκευή του τραγουδιού έγινε από τον Andrew Powell και τη διεύθυνση του Dick Bakker.

Το 1998, ο Πάρσονς έγινε αντιπρόεδρος του Ομίλου EMI Studios, συμπεριλαμβανομένων των Abbey Road Studios. Σύντομα άφησε τη θέση, αποφασίζοντας να επιστρέψει σε πιο δημιουργικές προσπάθειες. Ο Parsons παρέμεινε ως δημιουργικός σύμβουλος και συνεργάτης παραγωγός για την ομάδα.

Εκτός από τα χρυσά και πλατινένια βραβεία από πολλά έθνη, ο Parsons έχει λάβει δεκατρείς υποψηφιότητες για βραβεία Grammy. Το 2006, ήταν υποψήφιος για το καλύτερο άλμπουμ ήχου surround για το A Valid Path . Το 2019, κέρδισε το πρώτο του βραβείο Grammy για το καλύτερο καθηλωτικό ηχητικό άλμπουμ για την ανανεωμένη 35η επετειακή του έκδοση του Eye in the Sky .

Ξεκινώντας το 2001 και παρατείνοντας για τέσσερα χρόνια, ο Πάρσονς οδήγησε ένα σόου αφιερώματος των Beatles με τίτλο A Walk Down Abbey Road με καλλιτέχνες όπως ο Todd Rundgren , η Ann Wilson of Heart , ο John Entwistle των Who και ο Jack Bruce of Cream . Η δομή του σόου περιελάμβανε ένα πρώτο σετ όπου όλοι οι μουσικοί συγκεντρώθηκαν για να εκτελέσουν τις επιτυχίες του άλλου και ένα δεύτερο σετ με όλα τα τραγούδια των Beatles.

Τον Μάιο του 2005, ο Parsons εμφανίστηκε στο Canyon Club στο Agoura Hills, στην Καλιφόρνια , για να μιξάρει τον ήχο μπροστά από το σπίτι για το συγκρότημα των Pink Floyd με έδρα τη Νότια Καλιφόρνια , Who One's Pink; καθώς ερμήνευσαν ολόκληρο το The Dark Side of the Moon .

Το 2010, ο Parsons κυκλοφόρησε το single του "All Our terdays" μέσω της Authentik Artists. Ο Parsons κυκλοφόρησε επίσης μια εκπαιδευτική σειρά DVD το 2010, με τίτλο The Art and Science of Sound Recording ( ASSR ) σχετικά με την παραγωγή μουσικής και την πλήρη διαδικασία ηχογράφησης. Το single "All Our terdays" γράφτηκε και ηχογραφήθηκε κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του ASSR . Η σειρά, που αφηγείται ο Billy Bob Thornton , παρέχει λεπτομερή μαθήματα για σχεδόν κάθε πτυχή της διαδικασίας ηχογράφησης.

Ο Parsons παρήγαγε το άλμπουμ Grand Ukulele του Jake Shimabukuro , το οποίο κυκλοφόρησε στις 2 Οκτωβρίου 2012. Επίσης, το 2012, συνέβαλε με βασικά φωνητικά και ερμήνευσε πλήκτρα και κιθάρα στο κομμάτι "Precious Life" από το γερμανικό ντουέτο ηλεκτρονικής μουσικής Lichtmond, και εμφανίστηκε με πολλούς άλλους Σημειωμένοι μουσικοί της progressive-rock στο άλμπουμ The Prog Collective του Billy Sherwood , τραγουδώντας πρωταγωνιστές στο "The Technical Divide".

Ο Parsons σχεδίασε το τρίτο σόλο άλμπουμ του Steven Wilson , The Raven that Refused to Sing (And Other Stories) , που κυκλοφόρησε στις 25 Φεβρουαρίου 2013.

Στα τέλη του 2013, κυκλοφόρησε ένα ζωντανό άλμπουμ που ηχογραφήθηκε σε περιοδεία στη Γερμανία και την Αυστρία με τον τίτλο LiveSpan , συνοδευόμενο από ένα single με τίτλο "Fragile" με τον Simon Philips στα ντραμς.

Η Legacy Recordings, το τμήμα καταλόγων της Sony Music Entertainment, γιόρτασε την 35η επέτειο του Eye in the Sky με την παγκόσμια κυκλοφορία ενός οριστικού πολυτελούς συλλεκτικού κουτιού, με σπάνιο και ακυκλοφόρητο υλικό, στις 17 Νοεμβρίου 2017.

Στις 26 Απριλίου 2019, ο Parsons κυκλοφόρησε ένα νέο στούντιο άλμπουμ, το The Secret , το πρώτο του άλμπουμ μετά από 15 χρόνια.

Στις 15 Ιουλίου 2022, ο Parsons κυκλοφόρησε ένα νέο στούντιο άλμπουμ, From the New World .