«Μη φλιέστε ντιπ, είμαστε τίγκα»: Η επική ατάκα οδηγού του ΚΤΕΛ Αιτωλοακαρνανιας που έμεινε στην ιστορία
Φωτιγραφία ανάρτησης: 1981 (περίπου) – Υπεραστικός Σταθμός Αγρινίου, Αναστασιάδη & Παπαθανάση γωνία. Φωτογραφία του Φάνη Παπαβασιλείου.
«Μη φλιέστε ντιπ»: Μια ατάκα του Αγρινιώτη οδηγού του υπεραστικού ΚΤΕΛ πριν από δεκαετίες, έχει μείνει στην ιστορία, με διάφορες εκδοχές, με τον «πυρήνα» της πάντως να παραμένει ο ίδιος.
Ο Λ. Τηλιγάδας, περιγράφει το περιστατικό στην Άμφισσα, γράφοντας σήμερα στο
agriniostories:
«Μία φορά κι έναν καιρό, τότε που το Αγρίνιο είχε καταφέρει μετά από πολλούς αγώνες να έχει μια οικονομική σχολή, έφταναν στην πόλη φοιτητές από κάθε νόμο της χώρας.
Την εποχή εκείνη το Αγρίνιο δεν είχε πολλές δημόσιες υπεραστικές συγκοινωνίες. Είχε το ΚΤΕΛ, τα πειρατικά ταξί που έκαναν το ταξίδι Αγρίνιο – Αθήνα (αχάραγα και νύχτα) για να αποφύγουν τις μηνύσεις, και δύο ταξιδιωτικά πρακτορεία με τα οποία οι Αγρινιώτες πήγαιναν για μπάνιο στην Τουρλίδα, στην Αγία Τριάδα, στο Λούρο, στην Αμφιλοχία, στη Μπούκα και στο Κατάφουρκο, τα Σαββατοκύριακα στην Αθήνα και τις εκδρομές τους στο εξωτερικό. Ούτε σιδηρόδρομο είχε, αν και είχε σιδηροδρομικό σταθμό ούτε αεροπορική συγκοινωνία είχε, αν και είχε αεροδρόμιο από την εποχή που η αεροπορία ήταν στα πειράματα.
Το πιο μεγάλο δρομολόγιο ήταν το δρομολόγιο, Αγρίνιο – Θεσσαλονίκη. Η αναχώρηση από το Αγρίνιο πραγματοποιούνταν στις 9:15 με 9:30 και και η άφιξη στη Θεσσαλονίκη στις 7:30 το βράδυ.
Μεγάλη ταλαιπωρία. Οκτώ ώρες και βάλε βιδωμένος σε μια καρέκλα με ένα μικρό ξεμούδιασμα στη Λαμία.
Το ίδιο συνέβαινε και από Θεσσαλονίκη προς Αγρίνιο: Αναχώρηση από Θεσσαλονίκη 9:15 με 9:00 το πρωί και γύρω στις 7:30 το βράδυ στο Αγρίνιο.
Γενάρης μήνας λοιπόν, σούρουπο και ψιλόβροχο στην κεντρική πλατεία της Άμφισσας. Ένα νεαρό ζευγάρι περίμενε στη γωνία της πλατείας όπου ήταν η στάση, να έρθει το λεωφορείο, για να το πάρει ο νεαρός να ρθεί να σπουδάσει οικονομολόγος στη Ντούτσαγα.
Όταν το λεωφορείο έκανε την εμφάνιση του στην πλατεία, το αγόρι αγκάλιασε το κορίτσι… και το φιλί του αποχωρισμού σκόρπισε μια «τρικυμία στα χείλη», όπως θα έλεγε κι ο ποιητής.
Ο οδηγός του λεωφορείου βλέποντας τη σκηνή, ανοίγει ασυγκίνητος και ατάραχος το τζάμι και περνώντας από μπροστά τους χωρίς να σταματήσει το λεωφορείο για να επιβιβαστεί ο νεαρός, τους φωνάζει:
– Μη φλιέστε, ντιπ… Είμαστε τίγκα!!!»
