Ημέρα ποίησης.

[User C]

Αριστουργημα
Ποιανου ειναι?

αγνώστου πατρός από το internet

 

[maik900]

Καλό μήνα με το ποίημα του μήνα: Κωστής Παλαμάς, [Μπήκε ο Μάης]…​

“Και τώρα μπήκε ο Μάης ο μήνας μπήκε
με την Πρωτομαγιά του,

τη χαροκόπα θυγατέρα,
και να στ’ απλόχωρο λιβάδι,
στ’ ολόχλωρο, στ’ ολανθισμένο,
μεθάει και σκούζει και φρενιάζει
της γυφτουριάς το πανηγύρι,
το πανηγύρι της Κακάβας.
Κ’ η ρεματιά που το χωρίζει
το ένα τ’ απλόχωρο λιβάδι
σε δυο αδερφάκια λιβαδάκια,
βλέπει απ’ το μια της άκρη, βλέπει
κι από την άκρη της την άλλη,
σε μια τριγύρω νερομάννα,
γιορτή παράξενη μεγάλη
το χρόνο μια φορά,
στο έμπα του Μάη του μήνα,
στ’ άνθια του Μάη και τη χαρά.”

 

[maik900]

Ας θυμηθούμε το διαχρονικό ποίημα του Ελύτη που είναι πιο επίκαιρο από πότε​

Το 1979 τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας, ενώ αποτέλεσε ένα από τα επίλεκτα μέλη της λεγόμενης «γενιάς του τριάντα» στον χώρο της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Ο Ελύτης πέθανε στις 18 Μαρτίου 1996, σε ηλικία 85 ετών, κληροδοτώντας ένα εκπληκτικό έργο στην Ελλάδα και τον υπόλοιπο κόσμο.

Ήρθαν

ντυμένοι φίλοι

αμέτρητες φορές οι εχθροί μου

το παμπάλαιο χώμα πατώντας

και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους.

Έφεραν το Σοφό, τον Οικιστή, και το Γεωμέτρη,

βίβλους γραμμάτων και αριθμών,

την πάσα υποταγή και δύναμη,

το παμπάλαιο φως εξουσιάζοντας.

Και το φως δεν έδεσε ποτέ με τη σκέπη τους.

Ούτε μέλισσα καν δεν γελάστηκε

το χρυσό ν’ αρχίσει παιχνίδιούτε ζέφυρος καν,

τις λεύκες να φουσκώσει ποδιές.

Έστησαν και θεμελίωσαν

στις κορφές, στις κοιλάδες, στα πόρταπύργους

κραταιούς και επαύλεις

ξύλα και άλλα πλεούμενα,

τους νόμους τους θεσπίζονταςτα καλά και συμφέροντα,

στο παμπάλαιο μέτρο εφαρμόζοντας.

Και το μέτρο δεν…

έδεσε ποτέ με την σκέψη τους.

Ούτε καν ένα χνάρι θεού

στην ψυχή τους σημάδι δεν άφησε

ούτε καν ένα βλέμμα ξωθιάς

τη μιλιά τους δεν είπε να πάρει.

Έφτασαν ντυμένοι «φίλοι»

αμέτρητες φορές οι εχθροί μου

τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας.

Και τα δώρα τους άλλα δεν ήτανε

παρά μόνο σίδερο και φωτιά.

Στ’ ανοιχτά που καρτέραγαν δάχτυλα

μόνο όπλα και σίδερο και φωτιά.

Μόνο όπλα και σίδερο και φωτιά

Οδυσσέας Ελύτης – ‘Αξιον Εστί – Ψαλμός Z

 

[maik900]

Μαρία Πολυδούρη

Μόνο γιατί μ`αγάπησες

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες
στα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι’ αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κ’ έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της ύπαρξής μου στέμμα,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν.

Μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάη
είδα τη λυγερή σκιά μου, ως όνειρο
να παίζει, να πονάη,
μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες.

Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε
γι’ αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ’ ακολουθούσες όπου πήγαινα,
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα,
γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.

Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες
έζησα, να πληθαίνω
τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες
κ’ έτσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες.​

 

[maik900]

10 αποφθέγματα από τον Χιλιανό συγγραφέα και ποιητή Πάμπλο Νερούδα​

Ο Χιλιανός συγγραφέας και ποιητής Πάμπλο Νερούδα είχε γεννηθεί στις 12 Ιουλίου του 1904 και πέθανε στις 23 Σεπτεμβρίου του 1973. Ήταν σύμφωνα με τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, ο σημαντικότερος ποιητής του 20ού αιώνα....


10 αποφθέγματα του για τη ζωή και τον έρωτα >>
«Σ’ αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε, σ’ αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια: σ’ αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ’ άλλον τρόπο»
«Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο…»
«Τόσες μέρες να σε βλέπω τόσο ακλόνητη και τόσο κοντά μου, πώς πληρώνεται αυτό, με τι το πληρώνω;»
«Δεν ξέρω οι άλλοι πώς αγαπούν, δεν ξέρω πώς αγαπήθηκαν άλλοτε, εγώ σε κοιτάζω και σε ερωτεύομαι, κι έτσι ζω»
«Σκληρή η αλήθεια, σαν αλέτρι»
«Θέλω με σένα να κάνω αυτό που η άνοιξη κάνει στα δέντρα της κερασιάς»
«Μα περίμενέ με, φύλαξε για μένα τη γλυκύτητά σου, Θα σου δώσω, ακόμη, ένα τριαντάφυλλο»
«Έχω ανάγκη τη θάλασσα γιατί με διδάσκει: δεν ξέρω αν μου δίνει μουσική ή συνείδηση»
«Πάρε μου το ψωμί, αν θέλεις, πάρε μου τον αέρα, αλλά μη μου παίρνεις το γέλιο σου»
«Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια, αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Άνοιξη να ‘ρθει»
«Όλα τα μονοπάτια οδηγούν στον ίδιο στόχο: Να εκφράσουμε στους άλλους αυτό που είμαστε»

Πηγη https://apotis4stis5.com

 

[maik900]

Πού γέρνεις αδερφέ μου; Πού αναπαύεται η οργή σου;
Στης ντροπής, ούτε που κοντοστάθηκες το πρώτο το σκαλί.
Αιώνες τώρα, εκεί που φτύνεις είναι γη σου
κι έχουν τη μυρωδιά των άταφων νεκρών οι ντροπαλοί.
Τον ορίζοντα που κοιτάς, δε τον ζωγράφισε ανθρώπου χέρι,
ούτε η βροχή έκανε χώρο στον ήλιο για μια δράκα στάρι.
Ούτε η αγάπη μέριασε, για λίγο αντίδωρο κι ένα αγιοκέρι.
Ούτε το δάκρυ ζήλεψε φυλακισμένη μέλισσα σε κεχριμπάρι.
Από τα γεννοφάσκια σου, βαριές ευχές σε στόλιζαν
για να μη λείπει ποτέ η φωτιά απ΄το περίγραμμα σου.
Τύχη σε γιόμιζαν, ξέραν που τόξευαν κι όλα όσα ξόρκιζαν
για να ‘χεις παραβλάσταρο το φόβο και πίκραμα σου.
Κι η λευτεριά σου, των αδούλωτων το μόνο σημαδούρι,
πώς και σου φάνταζε λίθος ασήκωτος του λογισμού;
Πώς και σε τρόμαζε ο βοριάς σκίζοντας σου το ανεμούρι
κι ο ήχος του νερού, στη στενοποριά του ποταμού;
Μάλλον κάποιος δεν πρόκαμε ν΄αποσώσει την ευχή του.
Δε σου εξήγησε πως τα επιμύθια δε ‘ναι για χόρταση
πως το σκοτάδι χρωστάει στην αμφιλύκη την ατίμωσή του
κι ότι οι άγγελοι παραθερίζουνε πια στην κόλαση.
Τριγύρω σου οι αξύπνητοι ιδρωκοπούν για σένα.
Διαρκώς μαζεύουνε, φόβους στα πόδια σου αποθέτουνε.
Σε κάθε επιστροφή τους έχουν τα μαύρα τα πανιά κατεβασμένα.
Θρασεύουνε, όλο και πιο πολύ σε ξεπαστρεύουνε.
Τώρα σου απόμεινε των καιρών η σκοτεινιασμένη όψη.
Το νεκροκέρι που βαστάς είναι δικό σου ψώνι.
Οι παραστάτες φυλακάτορες σ΄έχουν πετσοκόψει.
Αν βρει η μαυράδα απλοχωριά, αιώνιο γίνεται καψόνι.
Εμείς οι δυό, πώς και βρεθήκαμε στην ίδια λόχμη;
Κάθε ανάσα μου τους μοιάζει αντιμιλιά,
Καλά καλά δε ξέρεις ποιο έχω παρανόμι
Γιατί είχες φύγει πριν του πετεινού τη δεύτερη λαλιά.
Κι είχα τόσα να σε ρωτήσω
Πού κρυφτήκανε τα όνειρα που ξεχειλίζανε την πλάση;
Στο βυθό της σκέψης μου λύπες γιατί σωριάζονται;
Πώς κι η λιόντισσα ψυχή σας τόσο καλά τα ‘χει ζυγιάσει;
Γιατί οι ακάματοι, αγριάρμενοι, λατρεύουν να διχάζονται;
Γιατί του χρόνου οι άπραγοι διαβάτες την ασφάλεια διαλέγουν;
Κι εμάς, γιατί της λευτεριάς προαιώνιοι πόθοι μας θεριεύουν;
Γιατί οι θλιμμένοι στους γελαστούς πάντα αντιλέγουν;
Και γιατί οι πονηροί, οι τωρινοί, τη μνήμη μας κουρσεύουν;
Μπορώ να σε ρωτάω μέρες, χωρίς μια απάντηση να πάρω.
Μόνη μου δικαίωση η βουβαμάρα και των ματιών σου το χαμήλωμα.
Ξέρεις πως το ‘χω εύκολο να σε κοντράρω, να σε σοκάρω,
αρνούμαι όμως στην ιερά σινδόνη σου να γίνω αποτύπωμα.
Ο άνθρωπος ο ελευθερόστομος ποτέ δεν ειρηνεύει.
Πολλές φορές θρηνεί όσους γλυτώσανε από σας κι από το θάνατο.
Στα λεύτερα διαλείμματά σου δεν καθρεφτίζεται, δε χωρατεύει.
Δρομάρι δεν ανέχεται, ζει στο αμετάβλητο και στο απαράβατο.
Γίνεται ρείθρο βαθύ κι η φωνή της πέρα άκρης.
Σιωπή κλειστού κουκουναριού και στουρναρόπετρα συνάμα.
Θεογονίας ευωδιά, χυμός αμπελιού της Άσκρης.
Ξέχειλη λήκυθος απ’ της ελιάς το επίγειο θάμα.
Τη στερνή μέρα του φόβου προσδοκάει με υπομονή
και στη μυλόπετρα του χρόνου αλέθει όλες τις χαρές του.
Γίνεται θυμάδα μπαρουτιού κι ωδή στην επικούρεια ηδονή.
Δεν τον βρίσκει χαραμέρι μ’ άλυτες τις διαφορές του.
Όπου το απόσκιο κεραμώνει, νύχτες λευτερώνει.
Είναι μπουκέτο με σπαραγμούς και της αδικίας βρούχος.
Πνεύμα ασκλάβωτο, άσβηστος φάρος που τους τυφλώνει.
Από το άγιο αρτοφόρι ίσως ο μόνος δικαιούχος.
Και σήμερα τα τσανάκια της προόδου, οι ρημαχτές,
τα καταφέρανε στο μελαγχολείο τους μαθητεύουν τα παιδιά μας.
Βγάλ’το από το νου σου, δε σε δικάζουμε για χτες,
απλά εσύ γνωρίζεις πόσα ονόματα έχει ο φονιάς μας.
Μας χωρίζει η άβυσσος και της ζωής οι απογκρεμιές.
Εμείς τα λάφυρα τα θάψαμε νωρίς στα βάλτα.
Για εσάς οι σκλαβωτές ονειροπύλη ανοίξανε με πεθυμιές.
Φτάνει τα λόγια, απρόφερτα να παραδέρνονται στα ράχτα.
Ποιος να ‘χει λίγο τίμιο σπόρο μαζί με λίγο αποκοτιά;
Nα του χαρίσω χίλια λόγια μου, να σαρκωθούν μπροστά του.
Πότε γιορτάζει η άγια προσμονή, να μεταλάβουμε φωτιά;
Μήπως ανταμώσουμε αυτόν που φορούσε τη ψυχή μας στα όνειρά του;
Η φλόγα μας δεν έσβησε Κωστή στα βαλτονέρια.
Έλαχε η χώρα που μας σώριασαν, της λευτεριάς η μάνα να ‘ναι.
Ως άνομοι τιμήσαμε τ’ αλέρωτα μας χέρια
μα κοίτα, οι αεροκάμωτοι πως μας περιγελάνε.
Μέσα στο τσόφλι δε χωρούμε, έλεγες τότε, Μακρυγιάννη
κι ότι απ’ άλλους δρόμους ο κόσμος αυτός θα ξαναγίνει.
Δε μέτρησες ότι από βόλι η πληγή ίσως να γιάνει
Όμως απ’ τη βολή, το αίμα τρέχει σαν κρήνη.

 

[maik900]

Να μάθεις να φεύγεις – Μενέλαος Λουντέμης​

“Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών.

Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν.

Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας.

Να φεύγεις !

Αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς.

Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για το δρόμο.

Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι.

Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο.

Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ.

Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε.

Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου (όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας).

Αποδέξου το.

Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες.

Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις.

Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι.

Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη.

Να φεύγεις από εκεί που δε σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι.

Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο.

Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω -δεν τους το χρωστάς.

Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, το χρόνο σου και την καρδιά σου.

Μην πιστεύεις αυτά που λένε -η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει.

Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει.

Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς

-οι τρίτες για τους γελοίους.

Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση τη σχέση, την κοροϊδία κοροϊδία.

Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει

-σαν μωρό κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλειφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο.

Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα

– όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου

Και να μάθεις να φεύγεις από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες.

Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα.

Να φεύγεις από όσα νόμισες γι’ αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ’ αυτά.”

 

[maik900]

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

Παραπλανητικό​

Η σιωπηλή αθωότητα της άγνοιας. Πόσες
διαδοχικές αναιρέσεις, σφαλερές διαισθήσεις.
Κοιτούσες το βουνό, το ποτάμι, το σύννεφο.
Τα ωραία κορίτσια χάθηκαν στον κήπο
πίσω από πανύψηλα χρυσάνθεμα.
Η νύχτα
διαστέλλονταν πάνω απ' την πόλη.
Κι εσύ
απόμεινες ασάλευτος μέσα στο διχασμό σου,
έχοντας μόνο άλλοθι το άστρο.

 

[maik900]

 

[maik900]

 

[The Owl.]

View attachment 49939

Μονογραμμα...
οτι πιο τεραστιο εχει γραφτει ποτε στην ελληνικη ποιηση!!!!

 

[The Owl.]

και κατι ακομα απο εναν σπουδαιο αλλα αγνωστο σε πολλους ποιητη,τον Αργυρη Χιονη

''Θα ’ρθει μια μέρα που τα δέντρα θα μισήσουν την αχαριστία των ανθρώπων
και θα σταματήσουν να παράγουν ίσκιο, θροΐσματα κι οξυγόνο.
Θα πάρουνε τις ρίζες τους και θα φύγουν.
Μεγάλες τρύπες θα μείνουνε στη γη, εκεί που ήταν πριν τα δέντρα.
Όταν οι άνθρωποι καταλάβουνε τι έχασαν, θα πάνε και θα κλάψουνε πικρά πάνω απ’ αυτές τις τρύπες.
Πολλοί θα πέσουν μέσα. Τα χώματα θα τους σκεπάσουν.
Κανείς δεν θα φυτρώσει.'''

και εδω μια μοναδικη εκτελεση που το απογειωνει!

 

[maik900]

Κωνσταντίνος Καβάφης: Μήτε σε απέκτησα, μήτε θα σε αποκτήσω ποτέ, θαρρώ...​

Μήτε σε απέκτησα, μήτε θα σε αποκτήσω
ποτέ, θαρρώ. Μερικά λόγια, ένα πλησίασμα
όπως στο μπαρ προχθές, και τίποτε άλλο.
Είναι, δεν λέγω, λύπη. Αλλά εμείς της Τέχνης
κάποτε μ’ έντασι του νου, και βέβαια μόνο
για λίγην ώρα, δημιουργούμεν ηδονήν
η οποία σχεδόν σαν υλική φαντάζει.

Έτσι στο μπαρ προχθές —βοηθώντας κιόλας
πολύ ο ευσπλαχνικός αλκολισμός—
είχα μισή ώρα τέλεια ερωτική.
Και το κατάλαβες με φαίνεται,
κ’ έμεινες κάτι περισσότερον επίτηδες.

Ήταν πολλή ανάγκη αυτό. Γιατί
μ’ όλην την φαντασία, και με το μάγο οινόπνευμα,
χρειάζονταν να βλέπω και τα χείλη σου,
χρειάζονταν να ’ναι το σώμα σου κοντά.

Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993

 

[maik900]

Ο Μοναχικός – Φρίντριχ Νίτσε​

“Σιχαίνομαι ν’ ακολουθώ, σιχαίνομαι και να καθοδηγώ.

Να υπακούω; Όχι! Και να κυβερνώ; Ούτε και τούτο!

Όποιος δεν φοβάται τον εαυτό του, φόβο δεν προκαλεί.

Και μόνον όποιος φόβο προκαλεί, μπορεί να οδηγήσει άλλους.

Σιχαίνομαι ακόμα και να καθοδηγώ τον εαυτό μου!

Μ’ αρέσει, όπως στα ζώα του δάσους και της θάλασσας,

να χάνομαι για λίγο.

Nα κάθομαι ανακούρκουδα σε μια ερημιά

και να στοχάζομαι,

να ξαναφέρνω πάλι πίσω τον εαυτό μου από μακριά,

πλανεύοντάς τον για να γυρίσει ξανά σ’ εμένα.”

 

[maik900]

Φυγή – Γιώργος Σεφέρης​

Δεν ήταν άλλη η αγάπη μας
έφευγε ξαναγύριζε και μας έφερνε
ένα χαμηλωμένο βλέφαρο πολύ μακρινό
ένα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο
μέσα στο πρωινό χορτάρι
ένα παράξενο κοχύλι που δοκίμαζε
να το εξηγήσει επίμονα η ψυχή μας.

H αγάπη μας δεν ήταν άλλη ψηλαφούσε
σιγά μέσα στα πράγματα που μας τριγύριζαν
να εξηγήσει γιατί δε θέλουμε να πεθάνουμε
με τόσο πάθος.

Kι αν κρατηθήκαμε από λαγόνια κι αν αγκαλιάσαμε
μ’ όλη τη δύναμή μας άλλους αυχένες
κι αν σμίξαμε την ανάσα μας με την ανάσα
εκείνου του ανθρώπου
κι αν κλείσαμε τα μάτια μας, δεν ήταν άλλη
μονάχα αυτός ο βαθύτερος καημός να κρατηθούμε
μέσα στη φυγή.