User C
well know member
- Δημοσιεύσεις
- 3.737
Ενα όνειρο που πολλοί δεν θα μπορέσουν να καταλάβουν.
Πριν πολλά χρόνια αποφάσισα πως η χαρά κρύβεται στο στρίψιμο του δεξιού μου καρπού.
Δυο άγνωστοι τύποι, σε μια ερημιά σταμάτησαν να με βοηθήσουν όταν είχα μείνει από πίσω φρένο. Θα έρθω να σας βρω τους είπα εκείνο το μακρινό 1996 (ο ένας ήταν ο Ηρακλής)
Αγόρασα μηχανή για ένα προσωπικό όνειρο. Μια μέρα όταν θα είμαι πολύ γέρος (πιο γέρος από τον Χρήστο, ένας από το χωριό δεν τον ξερετε), και δεν θα μπορώ να καβαλήσω πια, θα έχω στο γκαράζ μου σαν τρόπαιο τις αναμνήσεις μου.
Γνώρισα ανθρώπους που με δίδαξαν κάτι και έχουν το ίδιο πνεύμα με μένα, γνώρισα και άλλους που είμαι πολύ ευχαριστήμενος που τους ξέχασα.
Βρέθηκα βρέγμενος στον δρόμο με τον Δαλλα, ένιωσα κρύo νύχτα στο βουνό με τον Γιώργο, ένιωσα να καίγομαι από την ζέστη, και φοβήθηκα πηγαίνοντας ζω-πεθαίνω νύχτα με τον Χάρη. Έχω σταματήσει πεινασμένος και δεν πρόλαβα να φάω γιατί είχα τον Στέλιο μαζί μου. Μερικοί απλά από τους τρελούς που γνώρισα στην πορεία.
Έπεσα, σηκώθηκα, πολλές φορές χτύπησα, έσπασα και αρκετά κόκκαλα. Αλλά επίσης γέλασα δυνατά μέσα στο κράνος μου, μίλησα χιλιάδες φορές με τον εαυτό μου, τραγούδησα και ούρλιαξα σαν τρελός. Ναι... μερικές φορές έκλαψα κιόλας.
Είδα υπέροχα μέρη και έζησα απίστευτες εμπειρίες. Μπήκα σε στροφές που νόμιζα πως κάπου ψηλά με κοιτά ο Rossi και χαμογελά ευχαριστημένος, κέρασα τσάγια και με κέρασαν. Πήρα στροφές γεμάτες τρόμο που πίστευα ότι δεν θα τελειώσουν...
Σταμάτησα χιλιάδες φορές να χαζέψω ένα τοπίο, μίλησα με παντελώς άγνωστους του όποιους θυμάμαι (και ξεχνώ ανθρώπους που βλέπω συχνα). Βγήκα έξω με τους δαίμονες μου, και γύρισα σπίτι απόλυτα ήρεμος στο μυαλό και την καρδιά.
Πολλές φορές σκέφτηκα πόσο επικίνδυνο είναι αυτό που κάνω και με καβλώνει, αλλά έμαθα πως το κουράγιο είναι να ξεπερνάς τους φόβους σου. Κάθε φορά που την καβαλάω σκέφτομαι πόσο υπέροχο είναι αυτό που κάνω.
Σταμάτησα να μιλάω σε αυτούς που δεν καταλαβαίνουν (απλά δεν θα καταλάβουν) και έμαθα να επικοινωνώ με σήματα με άλλους αναβάτες. Ξόδεψα χρήματα που δεν είχα, έχασα πράγματα, αλλά όλες αυτές οι στιγμές δεν μετράνε σε μια στιγμή με την μηχανή.
Δεν είναι απλά ο τρόπος μεταφορά από το σημείο Α στο σημείο Β, ή ένα κομμάτι σίδερο με ρόδες, είναι το χαμένο κομμάτι της ψυχής και του πνεύματός μας.
Και κάποιος μου είπε "Πρέπει να πουλήσεις την μηχανή και να γίνεις πιο σοβαρός άνθρωπος"...δεν απάντησα, απλά κούνησα το κεφάλι μου, χαμογέλασα και προχώρησα.
Ξέρω πως έχω και άλλους τρελούς κοντά μου να γεράσουμε παρέα. Έφτασα 47 και ακόμη πιστεύω πως η χαρά κρύβεται στο στρίψιμο του δεξιού μου χεριού.
...και η περιπέτεια συνεχίζεται.
Πριν πολλά χρόνια αποφάσισα πως η χαρά κρύβεται στο στρίψιμο του δεξιού μου καρπού.
Δυο άγνωστοι τύποι, σε μια ερημιά σταμάτησαν να με βοηθήσουν όταν είχα μείνει από πίσω φρένο. Θα έρθω να σας βρω τους είπα εκείνο το μακρινό 1996 (ο ένας ήταν ο Ηρακλής)
Αγόρασα μηχανή για ένα προσωπικό όνειρο. Μια μέρα όταν θα είμαι πολύ γέρος (πιο γέρος από τον Χρήστο, ένας από το χωριό δεν τον ξερετε), και δεν θα μπορώ να καβαλήσω πια, θα έχω στο γκαράζ μου σαν τρόπαιο τις αναμνήσεις μου.
Γνώρισα ανθρώπους που με δίδαξαν κάτι και έχουν το ίδιο πνεύμα με μένα, γνώρισα και άλλους που είμαι πολύ ευχαριστήμενος που τους ξέχασα.
Βρέθηκα βρέγμενος στον δρόμο με τον Δαλλα, ένιωσα κρύo νύχτα στο βουνό με τον Γιώργο, ένιωσα να καίγομαι από την ζέστη, και φοβήθηκα πηγαίνοντας ζω-πεθαίνω νύχτα με τον Χάρη. Έχω σταματήσει πεινασμένος και δεν πρόλαβα να φάω γιατί είχα τον Στέλιο μαζί μου. Μερικοί απλά από τους τρελούς που γνώρισα στην πορεία.
Έπεσα, σηκώθηκα, πολλές φορές χτύπησα, έσπασα και αρκετά κόκκαλα. Αλλά επίσης γέλασα δυνατά μέσα στο κράνος μου, μίλησα χιλιάδες φορές με τον εαυτό μου, τραγούδησα και ούρλιαξα σαν τρελός. Ναι... μερικές φορές έκλαψα κιόλας.
Είδα υπέροχα μέρη και έζησα απίστευτες εμπειρίες. Μπήκα σε στροφές που νόμιζα πως κάπου ψηλά με κοιτά ο Rossi και χαμογελά ευχαριστημένος, κέρασα τσάγια και με κέρασαν. Πήρα στροφές γεμάτες τρόμο που πίστευα ότι δεν θα τελειώσουν...
Σταμάτησα χιλιάδες φορές να χαζέψω ένα τοπίο, μίλησα με παντελώς άγνωστους του όποιους θυμάμαι (και ξεχνώ ανθρώπους που βλέπω συχνα). Βγήκα έξω με τους δαίμονες μου, και γύρισα σπίτι απόλυτα ήρεμος στο μυαλό και την καρδιά.
Πολλές φορές σκέφτηκα πόσο επικίνδυνο είναι αυτό που κάνω και με καβλώνει, αλλά έμαθα πως το κουράγιο είναι να ξεπερνάς τους φόβους σου. Κάθε φορά που την καβαλάω σκέφτομαι πόσο υπέροχο είναι αυτό που κάνω.
Σταμάτησα να μιλάω σε αυτούς που δεν καταλαβαίνουν (απλά δεν θα καταλάβουν) και έμαθα να επικοινωνώ με σήματα με άλλους αναβάτες. Ξόδεψα χρήματα που δεν είχα, έχασα πράγματα, αλλά όλες αυτές οι στιγμές δεν μετράνε σε μια στιγμή με την μηχανή.
Δεν είναι απλά ο τρόπος μεταφορά από το σημείο Α στο σημείο Β, ή ένα κομμάτι σίδερο με ρόδες, είναι το χαμένο κομμάτι της ψυχής και του πνεύματός μας.
Και κάποιος μου είπε "Πρέπει να πουλήσεις την μηχανή και να γίνεις πιο σοβαρός άνθρωπος"...δεν απάντησα, απλά κούνησα το κεφάλι μου, χαμογέλασα και προχώρησα.
Ξέρω πως έχω και άλλους τρελούς κοντά μου να γεράσουμε παρέα. Έφτασα 47 και ακόμη πιστεύω πως η χαρά κρύβεται στο στρίψιμο του δεξιού μου χεριού.
...και η περιπέτεια συνεχίζεται.
να το ξανασκεΠτώ...
