User C
well know member
- Δημοσιεύσεις
- 3.737
Την περασμένη Κυριακή είπα να κάνω μια βόλτα οικογενειακά σε Πλάκα, Ακρόπολη, Θησείο και Μοναστηράκι. Δεν φτάνει που θα έχανα την Κυριακάτικη βόλτα με την μηχανή, η γυναίκα μου είχε και την φαεινή ιδέα να καλέσει και το αγόρι της κόρης μου. Θα έμπαινα στο αυτοκίνητο να πάω στον σταθμό του τρένου, θα έμπαινα στο τρένο για το κέντρο, θα περπατούσα στην ζέστη, θα περίμενα πόση ώρα να πιω καφέ...Θα είχα και τον μαντράχαλο μαζί.
Ευγενικά τον υποδέχτηκα και προσπάθησα να είμαι φιλικός προσπαθώντας να πιάσω κουβέντα μαζί του. Φορούσε μια μπλούζα των Raidersαπό το NFL και προσπάθησα να του ανοίξω κουβέντα γι' αυτό. "Δεν θα πάρετε πρωτάθλημα ποτέ ", του λέω (οπάδος των Patriotsεγώ και οι Raiders έχουν να πάρουν πρωτάθλημα από το 1983). "Δεν ασχολούμε", μου απαντα και συνέχιζει "τυχαία την πήρα την μπλούζα...Κοιτάω τον 9χρονο γιο μου και κουνάμε κεφάλι. NBA βλέπεις του λεει ο μικρός. "Ούτε με το μπάσκετ ασχολούμε" μας απαντά με θράσος. "Τουλάχιστον βλέπεις κανένα MotoGP, τίποτα Nitro Circus, XFighters" ρωτάμε και οι δυο με μια φωνή. Μας κοιτάζει με το σπινθηροβόλο βλέμμα της αγελάδας, και καταλαβαίνουμε ότι μιλάμε ξένες γλώσσες γι αυτόν. Πλησιάζει ο μικρός το πρόσωπό του κοντά στο δικό του και του λέει πολύ αργά και συλαβιστά "Οι ΜΗ ΧΑ ΝΕΣ ΣΟΥ Α Ρ Ε ΣΟΥΝ;"..."Οχι", απαντά, "Τις φοβάμαι πολύ". Κοιταζόμαστε με τον Σοφ Jr και λέμε να τον αφήσουμε ήσυχο.
Κάπου εδώ να αναφέρω πως και οι φίλοι μου κάτι καμμένοι σαν και μένα, από αναθυμιάσεις βενζίνης και λαδιού, είναι με τα δάχτυλα τους συνήθως να έχουν λεκέδες από την μηχανή ή το δεξί χερί να είναι σε μόνιμη αγκύλωση κλειστό για να πιάνει το γκάζι. Επίσης φίλος του γαμπρού όταν του είχε πει πως γουστάρει την Ναυσικα του είχε πεί "Τον έχεις δει τον μπαμπά της Ναυσικάς; Καλύτερα να μην τον δεις".
Όπως προχωράμε λοιπόν στους δρόμους στο Μοναστηράκι, πρώτος φίλος μοτοσυκλετιστής που η γυναίκα του τον τράβηξε και αυτόν εκεί. Χαμόγελα, αγκαλιές αποσυρόμαστε λίγο παραπέρα και του λέω "Κοίτα άγρια αυτόν που είναι δίπλα στην Ναυσικά, και μετά μίλα μου σοβάρα και ξανακοίταξε τον". Οι Ψυχολογικές επιχειρήσεις είχαν μόλις ξεκινήσει. Κοιτάζω πίσω από την πλάτη μου και του χαμογελώ φιλικά. Δεν κάνουμε ούτε 100 μέτρα και συναντάμε τον δεύτερο. Το σκηνικό επαναλαμβάνεται και στο χαμόγελο μου μου απαντά με αμήχανη ματιά. Τον καθησυχάζω με τα μάτια "δεν τρέχει τίποτα"...και προχωρόντας του λέω "Καλό παιδί αλλά από τότε που στούκαρε στην κολώνα με το κεφάλι πότε βλέπει να πέφτει χιόνι στην λιακάδια, πότε βλέπει πουλιά να του επιτίθενται και δεν του αρέσουν οι καινούριες γνωριμίες. Οι γιατροί όμως λένε πως θα στρώσει με τον καιρό". Ο τρόμος πλέον είναι στα μάτια του.
Καθόμαστε για καφέ όλοι μαζί και πιάνουμε κουβέντα περί ανέμων και υδάτων. Με τον Ντίνο να συζητά με ευχαρίστηση αλλά ντροπαλά για όλα τα θέματα (εκτός φυσικά απο μοτοσυκλέτες). Κάποια στιγμή πετάει την ατάκα "Μ 'αρέσει να κάνω παρέα μαζί σας". Τον κοιτάζω χαμογελάστα και του λέω "Αυτό λέω κι εγώ. Είναι ωραία να περνάμε χρόνο όλοι μαζί. Έλεγα κάποια στιγμή να σε γνωρίσω και στους φίλους μου". "Δεν έχω πρόβλημα" μου λέει. "ΕΧΕΙΣ" πετάγεται η κόρη μου από δίπλα και την κοιτάζουμε και οι δυο. Ολοι ξέραμε πως πλέον το νερό είχε μπει στο αυλάκι.
Νιώθω ένα χτύπημα στην πλάτη και γυρνώ και βλέπω τον Χρήστο. Χαιρετούρες, αγκαλιές (ποιος τον χέζει τον κορωνοϊο), κάθεται στο τραπέζι και τους αφήνουμε τους υπόλοιπους στα περί ανέμων και υδάτων. "Ρε συ προχτές σε σκεφτόμουν" μου λέει. "Ελπίζω όχι σεξουαλικά" του απαντώ. "Οχι ρε βλάκα", μου λέει, "είδα στον ύπνο μου πως ταξιδεύαμε παρέα για Βόρειο Ακρωτήρι". "Πότε ξεκινάμε;" τον ρωτάω. "Όποτε θέλεις είμαι έτοιμος να φύγουμε", συνεχίζω. "Να εκεί είναι το πρόβλημα...", μου λέει, "Το ίδιο μου απάντησες και στο όνειρο". "Και είναι πρόβλημα αυτό ρε; Το ζήτημα είναι να μαζέψουμε τα φράγκα, να βρούμε τις κενές μέρες, να καβαλήσουμε και να φύγουμε. Όπως κάνουμε πάντα", του λέω. "Το πρόβλημα είναι πως δεν έχω μηχανή ρε βλάκα", μου λέει, "και δεν είχα και στο όνειρο". "Και πως ταξιδεύαμε ρε χαμένε" τον ρωτώ γεμάτο περιέργια. "Με το παπί", μου λέει αγχωμένος.
Ο καφές είχε τελειώσει και παραγγείλαμε τσίπουρα. Οι υπόλοιποι είχαν ήδη βαρεθεί και έτσι έφυγαν βόλτα για τα μαγαζιά. Πήραμε και κάτι λευκές σελίδες από τον εκτυπώτη του μαγαζιού, στυλό, ανοίξαμε και τους χάρτες στα κινητά. Πόσα χιλιόμετρα να πάμε, πόσα να γυρίσουμε, πόσα για βένζινες, πόσα για ξενοδόχεια, πόσα για φαγήτο, πόσα για λάδι, πόσα για ξύδι..."Ρε συ", μου λέει, "Δεν έχω μηχανή σου είπα"..."Ε δεν έχεις το πάπι;" του απαντώ. Τον βλέπω να με κοιτάζει με απορία. "Θα βάλουμε στο κόστος να πάρω και εγώ ένα παπί και πάμε με τα παπιά πάνω". Τον βλέπω να με κοιτάζει σαν τον καήμενο χαζό ξάδερφο από το χωριό. "Ελα ηρέμησε" μου λέει, "Θα μας περάσει κι αυτό. Δεν είναι τίποτα. Θα βγούμε μια βόλτα μέχρι το Λιανοκλάδι, άντε μέχρι τον Γοργόποταμο και θα μας περάσει".
Μην τα πολυλογούμε, είμαστε τρεις μέρες τώρα και ψάχνουμε παπί για εμένα, και υπολογίζουμε καταναλώσεις και σέρβις για τα παπιά να πάμε Β. Ακρωτήρι και να γύρισουμε. Εγώ είμαι σίγουρος ότι θα γύρισουμε, αυτός όχι.
Αφιερωμένο στον @Σάββας που γκρινιάζει ότι έχω καιρό να γράψω και στον @esel που το μυαλό του είναι ήδη στο Nordkapp και μας έκανε και εμάς όλους να ταξιδεύουμε με το μυαλό μας.
Ευγενικά τον υποδέχτηκα και προσπάθησα να είμαι φιλικός προσπαθώντας να πιάσω κουβέντα μαζί του. Φορούσε μια μπλούζα των Raidersαπό το NFL και προσπάθησα να του ανοίξω κουβέντα γι' αυτό. "Δεν θα πάρετε πρωτάθλημα ποτέ ", του λέω (οπάδος των Patriotsεγώ και οι Raiders έχουν να πάρουν πρωτάθλημα από το 1983). "Δεν ασχολούμε", μου απαντα και συνέχιζει "τυχαία την πήρα την μπλούζα...Κοιτάω τον 9χρονο γιο μου και κουνάμε κεφάλι. NBA βλέπεις του λεει ο μικρός. "Ούτε με το μπάσκετ ασχολούμε" μας απαντά με θράσος. "Τουλάχιστον βλέπεις κανένα MotoGP, τίποτα Nitro Circus, XFighters" ρωτάμε και οι δυο με μια φωνή. Μας κοιτάζει με το σπινθηροβόλο βλέμμα της αγελάδας, και καταλαβαίνουμε ότι μιλάμε ξένες γλώσσες γι αυτόν. Πλησιάζει ο μικρός το πρόσωπό του κοντά στο δικό του και του λέει πολύ αργά και συλαβιστά "Οι ΜΗ ΧΑ ΝΕΣ ΣΟΥ Α Ρ Ε ΣΟΥΝ;"..."Οχι", απαντά, "Τις φοβάμαι πολύ". Κοιταζόμαστε με τον Σοφ Jr και λέμε να τον αφήσουμε ήσυχο.
Κάπου εδώ να αναφέρω πως και οι φίλοι μου κάτι καμμένοι σαν και μένα, από αναθυμιάσεις βενζίνης και λαδιού, είναι με τα δάχτυλα τους συνήθως να έχουν λεκέδες από την μηχανή ή το δεξί χερί να είναι σε μόνιμη αγκύλωση κλειστό για να πιάνει το γκάζι. Επίσης φίλος του γαμπρού όταν του είχε πει πως γουστάρει την Ναυσικα του είχε πεί "Τον έχεις δει τον μπαμπά της Ναυσικάς; Καλύτερα να μην τον δεις".
Όπως προχωράμε λοιπόν στους δρόμους στο Μοναστηράκι, πρώτος φίλος μοτοσυκλετιστής που η γυναίκα του τον τράβηξε και αυτόν εκεί. Χαμόγελα, αγκαλιές αποσυρόμαστε λίγο παραπέρα και του λέω "Κοίτα άγρια αυτόν που είναι δίπλα στην Ναυσικά, και μετά μίλα μου σοβάρα και ξανακοίταξε τον". Οι Ψυχολογικές επιχειρήσεις είχαν μόλις ξεκινήσει. Κοιτάζω πίσω από την πλάτη μου και του χαμογελώ φιλικά. Δεν κάνουμε ούτε 100 μέτρα και συναντάμε τον δεύτερο. Το σκηνικό επαναλαμβάνεται και στο χαμόγελο μου μου απαντά με αμήχανη ματιά. Τον καθησυχάζω με τα μάτια "δεν τρέχει τίποτα"...και προχωρόντας του λέω "Καλό παιδί αλλά από τότε που στούκαρε στην κολώνα με το κεφάλι πότε βλέπει να πέφτει χιόνι στην λιακάδια, πότε βλέπει πουλιά να του επιτίθενται και δεν του αρέσουν οι καινούριες γνωριμίες. Οι γιατροί όμως λένε πως θα στρώσει με τον καιρό". Ο τρόμος πλέον είναι στα μάτια του.
Καθόμαστε για καφέ όλοι μαζί και πιάνουμε κουβέντα περί ανέμων και υδάτων. Με τον Ντίνο να συζητά με ευχαρίστηση αλλά ντροπαλά για όλα τα θέματα (εκτός φυσικά απο μοτοσυκλέτες). Κάποια στιγμή πετάει την ατάκα "Μ 'αρέσει να κάνω παρέα μαζί σας". Τον κοιτάζω χαμογελάστα και του λέω "Αυτό λέω κι εγώ. Είναι ωραία να περνάμε χρόνο όλοι μαζί. Έλεγα κάποια στιγμή να σε γνωρίσω και στους φίλους μου". "Δεν έχω πρόβλημα" μου λέει. "ΕΧΕΙΣ" πετάγεται η κόρη μου από δίπλα και την κοιτάζουμε και οι δυο. Ολοι ξέραμε πως πλέον το νερό είχε μπει στο αυλάκι.
Νιώθω ένα χτύπημα στην πλάτη και γυρνώ και βλέπω τον Χρήστο. Χαιρετούρες, αγκαλιές (ποιος τον χέζει τον κορωνοϊο), κάθεται στο τραπέζι και τους αφήνουμε τους υπόλοιπους στα περί ανέμων και υδάτων. "Ρε συ προχτές σε σκεφτόμουν" μου λέει. "Ελπίζω όχι σεξουαλικά" του απαντώ. "Οχι ρε βλάκα", μου λέει, "είδα στον ύπνο μου πως ταξιδεύαμε παρέα για Βόρειο Ακρωτήρι". "Πότε ξεκινάμε;" τον ρωτάω. "Όποτε θέλεις είμαι έτοιμος να φύγουμε", συνεχίζω. "Να εκεί είναι το πρόβλημα...", μου λέει, "Το ίδιο μου απάντησες και στο όνειρο". "Και είναι πρόβλημα αυτό ρε; Το ζήτημα είναι να μαζέψουμε τα φράγκα, να βρούμε τις κενές μέρες, να καβαλήσουμε και να φύγουμε. Όπως κάνουμε πάντα", του λέω. "Το πρόβλημα είναι πως δεν έχω μηχανή ρε βλάκα", μου λέει, "και δεν είχα και στο όνειρο". "Και πως ταξιδεύαμε ρε χαμένε" τον ρωτώ γεμάτο περιέργια. "Με το παπί", μου λέει αγχωμένος.
Ο καφές είχε τελειώσει και παραγγείλαμε τσίπουρα. Οι υπόλοιποι είχαν ήδη βαρεθεί και έτσι έφυγαν βόλτα για τα μαγαζιά. Πήραμε και κάτι λευκές σελίδες από τον εκτυπώτη του μαγαζιού, στυλό, ανοίξαμε και τους χάρτες στα κινητά. Πόσα χιλιόμετρα να πάμε, πόσα να γυρίσουμε, πόσα για βένζινες, πόσα για ξενοδόχεια, πόσα για φαγήτο, πόσα για λάδι, πόσα για ξύδι..."Ρε συ", μου λέει, "Δεν έχω μηχανή σου είπα"..."Ε δεν έχεις το πάπι;" του απαντώ. Τον βλέπω να με κοιτάζει με απορία. "Θα βάλουμε στο κόστος να πάρω και εγώ ένα παπί και πάμε με τα παπιά πάνω". Τον βλέπω να με κοιτάζει σαν τον καήμενο χαζό ξάδερφο από το χωριό. "Ελα ηρέμησε" μου λέει, "Θα μας περάσει κι αυτό. Δεν είναι τίποτα. Θα βγούμε μια βόλτα μέχρι το Λιανοκλάδι, άντε μέχρι τον Γοργόποταμο και θα μας περάσει".
Μην τα πολυλογούμε, είμαστε τρεις μέρες τώρα και ψάχνουμε παπί για εμένα, και υπολογίζουμε καταναλώσεις και σέρβις για τα παπιά να πάμε Β. Ακρωτήρι και να γύρισουμε. Εγώ είμαι σίγουρος ότι θα γύρισουμε, αυτός όχι.
Αφιερωμένο στον @Σάββας που γκρινιάζει ότι έχω καιρό να γράψω και στον @esel που το μυαλό του είναι ήδη στο Nordkapp και μας έκανε και εμάς όλους να ταξιδεύουμε με το μυαλό μας.
