ΑΥΤΟ ΤΟ ΞΕΡΕΤΕ ?

[maik900]

Θερμικό στρες: Τι συμβαίνει στον οργανισμό σας, σε αυτό τον πρωτόγνωρο παγκόσμιο καύσωνα​

Η θερμοκρασία είναι πολύ υψηλή και το σώμα μας κυριολεκτικά δεν αντέχει, σύμφωνα με την επιστήμη​

Εάν η εποχή του ζεστού καιρού δοκιμάζει την υπομονή σας και καταναλώνει την ενέργειά σας φέτος, δεν είστε μόνοι – οι θερμοκρασίες έχουν ήδη ξεπεράσει τους 100 βαθμούς σε πολλές περιοχές αυτό το καλοκαίρι και νέα έρευνα δείχνει ότι μπορεί να είναι κυριολεκτικά πολύ ζεστό για να αντέξουν τα σώματά μας.​

Το ανθρώπινο σώμα παλεύει να διαχειριστεί τη ζέστη και πρέπει να εργαστεί σκληρότερα για να παραμείνει δροσερό σύμφωνα με μια μικρή μελέτη από ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Roehampton στην Αγγλία.

Η ερευνητική ομάδα, βασισμένη σε μια προηγούμενη μελέτη, μέτρησε διάφορες μετρήσεις υγείας 13 ενηλίκων εθελοντών που υποβλήθηκαν σε μια ώρα ανάπαυσης υπό διαφορετικές συνθήκες θερμοκρασίας και υγρασίας, που κυμαίνονταν από 82 βαθμούς Φαρενάιτ έως 122 βαθμούς.

Η ομάδα κατέγραψε τις θερμοκρασίες του πυρήνα και του δέρματος των εθελοντών, καθώς και την αρτηριακή πίεση, τον καρδιακό ρυθμό και τον ρυθμό αναπνοής τους. Διαπίστωσαν ότι ο μεταβολικός ρυθμός των συμμετεχόντων αυξήθηκε σε θερμοκρασίες 104 βαθμών, ειδικά όταν αυτή η θερμοκρασία συνδυαζόταν με υψηλή υγρασία.

54 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν εκτεθεί σε επικίνδυνα επίπεδα ζέστης τις τελευταίες ημέρεςΤα ευρήματα υποδεικνύουν ότι το ανθρώπινο σώμα πρέπει να εργαστεί πολύ πιο σκληρά για να διατηρείται δροσερό σύμφωνα με την έρευνα που παρουσιάστηκε από τις 4 έως τις 7 Ιουλίου στο ετήσιο συνέδριο της Εταιρείας Πειραματικής Βιολογίας του 2023 στο Εδιμβούργο της Σκωτίας.

Αυτά είναι άσχημα νέα καθώς συνεχίζουν να καταγράφονται θερμοκρασίες άνω του μέσου όρου παγκοσμίως και αναμένεται να επιδεινωθούν όσο περνάει το καλοκαίρι.

Οι προειδοποιήσεις για τη θερμότητα έχουν σαρώσει τις ΗΠΑ και την Ευρώπη
Οι θερμοκρασίες έχουν ήδη ξεπεράσει τους 40 βαθμούς αυτό το καλοκαίρι στις ΗΠΑ. Τον περασμένο μήνα, το Τέξας γνώρισε ένα θανατηφόρο κύμα καύσωνα, με ορισμένες πόλεις να καταγράφουν θερμοκρασίες άνω των 110 βαθμών. Και ο ανιχνευτής κινδύνου θερμότητας της Washington Post σημειώνει ότι περισσότεροι από 54 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν εκτεθεί σε επικίνδυνα επίπεδα ζέστης τις τελευταίες ημέρες, προειδοποιώντας για θερμοκρασίες άνω των 100 βαθμών σε πολιτείες όπως η Αριζόνα, η Λουιζιάνα και η Φλόριντα.

Φέτος έχει ήδη σπάσει τα ρεκόρ για προειδοποιήσεις για υπερβολική ζέστη και τα υψηλά πάνω από το μέσο όρο αναμένεται να συνεχιστούν και το υπόλοιπο καλοκαίρι, σύμφωνα με μετεωρολογικούς οργανισμούς όπως η Εθνική Μετεωρολογική Υπηρεσία.
Η ζέστη δεν είναι ο μόνος παράγοντας που πρέπει να ανησυχείτε όταν πρόκειται για την ασφάλεια του καλοκαιριού. Η υψηλή υγρασία σε συνδυασμό με την υψηλή θερμοκρασία δημιουργεί ένα φαινόμενο γνωστό ως συνθήκες «υγρού βολβού», το οποίο μπορεί να είναι θανατηφόρο.

Στις περισσότερες ζεστές καιρικές συνθήκες, μπορούμε να δροσίσουμε το σώμα μας ιδρώνοντας, απελευθερώνοντας την υπερβολική θερμότητα καθώς η υγρασία εξατμίζεται από το δέρμα. Αλλά όταν η σχετική υγρασία ξεπερνά το 95% και οι θερμοκρασίες είναι 88 βαθμούς ή υψηλότερες, υπάρχει υπερβολική υγρασία στον αέρα για να εξατμιστεί ο ιδρώτας. Ως αποτέλεσμα, μπορεί να συσσωρευτεί θερμικό στρες, το οποίο μπορεί να επιδεινώσει τον κίνδυνο σοβαρών προβλημάτων υγείας όπως η θερμοπληξία.

Τα σημάδια του θερμικού στρες ξεκινούν με την αφυδάτωση, η οποία μπορεί να προκαλέσει κόπωση και κράμπες και να κλιμακωθεί σε θερμική εξάντληση, που περιλαμβάνει πόνους, ναυτία και πυρετό.

Πηγη www.e-radio.gr

 

[maik900]

Ο μπαμπουίνος που εργαζόταν στον σιδηρόδρομο και δεν έκανε ποτέ λάθος​

Εργάστηκε για εννέα χρόνια​

Την δεκαετία του 1880, ένας σιδηροδρομικός σηματωρός με πρόσθετα πόδια, ο James Edwin Wide, επισκέφτηκε μια πολυσύχναστη αγορά της Νότιας Αφρικής, όταν πρόσεξε κάτι εντυπωσιακό. Έναν μπαμπουίνο να οδηγεί μια βοϊδάμαξα. Εντυπωσιασμένος από τις δεξιότητές του, τον αγόρασε, του έδωσε το όνομα Jack και εκτός από κατοικίδιο τον έκανε και βοηθό του.​

Χρειαζόταν άλλωστε βοήθεια. Αρκετά χρόνια νωρίτερα είχε χάσει και τα δυο του πόδια σε εργατικό ατύχημα, κάτι που έκανε την απόσταση των 800 μέτρων που είχε να διανύσει καθημερινά μέχρι τον σιδηροδρομικό σταθμό αρκετά δύσκολη. Το πρώτο πράγμα που εκπαίδευσε τον μπαμπουίνο να κάνει ήταν να τον σπρώχνει από και προς τη δουλειά μέσα σε ένα καροτσάκι. Σύντομα, ο Jack βοηθούσε επίσης στις δουλειές του σπιτιού, σκούπιζε πατώματα και έβγαζε τα σκουπίδια.

Αλλά εκεί που τα κατάφερε καλύτερα ήταν στον σιδηροδρομικό σταθμό. Όταν τα τρένα προσέγγιζζαν τον σταθμό, σφύριζαν συγκεκριμένες φορές ώστε ειδοποιήσουν τον σταθμάρχη ποια τροχία έπρεπε να αλλάξει. Ο μπαμπούινος κοίταζε τον Wide και αντέγραψε τις κινήσεις τους, ξεκινώντας να τραβάει ο ίδιος τους μοχλούς.

Δεν πέρασε πολύς καιρός και ο Wide χαλάρωσε και άφησε σε εκείνον την δουλειά. Τον εκπαίδευσε τόσο καλά, που πολλές φορές καθόταν στην καμπίνα ταϊζοντας τα πουλιά του, ενώ ο μπαμπούινος δεμένος με αλυσίδα, χειριζόταν τους μοχλούς. Μια ημέρα ένας υπέρκομψος επιβάτης κοίταξε έξω από το παράθυρο και είδε τον μπαμπουίνο να κάνει την δουλειά και όχι έναν άνθρωπο. Παραπονέθηκε λοιπόν στις σιδηροδρομικές αρχές. Δεν απέλυσαν τον Wide, αλλά προτίμησαν να κάνουν ένα τεστ στις ικανότητες του μπαμπουίνου. Και φυσικά έμειναν έκπληκτοι.

Οι δυο τους είχαν μια πολύ αγαπημένη σχέση. Ένας επιστάτης που πέρασε από τον σιδηροδρομικό σταθμό έγραψε πως «Ήταν πολύ συγκινητικό να βλέπω την αγάπη του για τον κύριό του. Καθώς πλησίασα, κάθονταν και οι δύο στο καρότσι. Τα χέρια του μπαμπουίνου ήταν γύρω από το λαιμό του κυρίου του, με το ένα να χαϊδεύει το πρόσωπο του Wide».

Στον Jack δόθηκε επίσημα αριθμός εργασίας και πληρωνόταν 20 σεντς την ημέρα και μισό μπουκάλι μπύρα την εβδομάδα. Πέθανε το 1890, από φυματίωση. Εργάστηκε στον σιδηροδρομικό σταθμό για εννέα χρόνια και δεν έκανε ποτέ λάθος, κάτι που δείχνει ότι η τελειότητα δεν είναι αποκλειστικά χαραρακτηριστικό των ανθρώπων.

Πηγη www.e-radio.gr

 

[maik900]

Το χρώμα που θα σώσει τον πλανήτη από την υπερθέρμανση​

Mπορεί να αντανακλά έως και το 98 τοις εκατό της ηλιακής ακτινοβολίας, μειώνοντας τις εσωτερικές θερμοκρασίες και την ανάγκη για κλιματισμό​

Οι επιστήμονες δημιούργησαν την πιο λευκή μπογιά όλων των εποχών—και μπορεί να βοηθήσει στην ψύξη του πλανήτη - Όπως έλεγε και στη διαφήμιση "το λευκότερο λευκό"​

Μερικά χρόνια αφότου ο κόσμος ανακάλυψε το vantablack, ένα υλικό που μπορεί να απορροφήσει σχεδόν όλο το φως, μια νέα απόχρωση έχει εμφανιστεί στην άλλη άκρη του φάσματος: μια λευκή μπογιά - ένα λευκό τόσο ανακλαστικο που θα μπορούσε μια μέρα να δώσει λύση στην κλιματική κρίση.

Σύμφωνα με τους New York Times, μια ομάδα του Πανεπιστημίου Purdue με επικεφαλής τον καθηγητή μηχανολογίας Xiulin Ruan έφτιαξε μια εξαιρετικά λευκή επίστρωση που μπορεί να αντανακλά έως και το 98 τοις εκατό των ακτίνων του ήλιου. Εάν χρησιμοποιηθεί σε στέγες, θα μπορούσε να μειώσει δραματικά τις εσωτερικές θερμοκρασίες που συνήθως θερμαίνονται από την απορρόφηση θερμότητας. Στην επιφάνειά του, το χρώμα μπορεί να είναι έως και 13 βαθμούς Κελσίου πιο κρύο από τον αέρα του περιβάλλοντος κατά τη διάρκεια της ημέρας και έως και -7 πιο κρύο τη νύχτα.

«Είναι πιο ισχυρό από τα κεντρικά κλιματιστικά που χρησιμοποιούνται στα περισσότερα σπίτια».

Η μαύρη άσφαλτος, για παράδειγμα, θα μπορούσε να καίει κάτω από τον μεσημεριανό ήλιο, ενώ το χρώμα θα μπορούσε να είναι δροσερό στην αφή! Το μείγμα, το οποίο περιέχει θειικό βάριο, διασκορπίζει επίσης το φως, πράγμα που σημαίνει ότι θα βλέπεις καθαρά.
Τα χρώματα που αντανακλούν τη θερμότητα δεν είναι νέα, αλλά η συνταγή Purdue είναι ένα σημαντικό χτύπημα στην απόδοση που έχει τη δυνατότητα να μειώσει το κόστος ψύξης. Θα πρέπει, φυσικά, να χρησιμοποιηθεί σε στέγες που μπορούν να δεχτούν βαφή. Είναι επίσης πιθανό η συσσώρευση βρωμιάς να επηρεάσει την απόδοση με την πάροδο του χρόνου — τουλάχιστον μέχρι να καθαριστεί.

Ο Purdue ανέπτυξε πρόσφατα μια ελαφρύτερη έκδοση του χρώματος, η οποία θα μπορούσε να έχει εφαρμογές σε επιστρώσεις αυτοκινήτων, υποδήματα και ρούχα. Μπορεί να είναι εμπορικά διαθέσιμο τον επόμενο χρόνο.

Πηγη www.e-radio.gr

 

[maik900]

Ο άνθρωπος που έσωσε πάνω από 300 χιλιάδες Έλληνες στην καταστροφή της Σμύρνης​

Ο Αμερικανός που συνέτισε τους Έλληνες​

Η Σμύρνη ήταν μια από τις σημαντικότερες πόλεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Και ήταν αμιγώς ελληνική. Δυστυχώς, εκεί γράφτηκε το τελευταίο κεφάλαιο της Μικρασιατικής Καταστροφής, με πολλούς Έλληνες τις πόλεις να χάνουν την ζωή τους και ακόμα περισσότερους να αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τον τόπο τους.​

Αυτό που δεν ξέρουμε είναι η ιστορία του Asa Kent Jennings, ενός Αμερικανού πάστορα που το 1922 βρέθηκε στη Σμύρνη, αναλαμβάνοντας τη διοίκηση της Χριστιανικής Αδελφότητας Νέων. Και κατάφερε να ενορχηστρώσει μια από τις πιο εντυπωσιακές περιπτώσεις μαζικής διάσωσης ανθρώπων στην ιστορία.

Ο Jennings έγινε ο ήρωας που κανείς δεν περίμενε. Το ύψος του ξεπερνούσε με το ζόρι το 1,5 μέτρο και το σώμα του ήταν κυρτό από παλιότερη ασθένεια. Επίσης είχε μόλις φτάσει στην πόλη και δεν την ήξερε τόσο καλά, ούτε τους ανθρώπους της.
Στα μέσα Σεπτεμβρίου οι εθνικιστές του Κεμάλ και ξεκίνησαν να εκτελούν τους χριστιανούς κατοίκους της, τους Αρμένιους και τους Έλληνες. Η Σμύρνη άλλωστε ήταν μια πολύγλωσση πόλη, όπου ζούσαν μαζί για αιώνες, Τούρκοι, Έλληνες, Αρμένιοι, Εβραίοι και Ευρωπαίοι, ωστόσο οι Έλληνες ήταν πλειοψηφία.

Στις 13 Σεπτεμβρίου, το αρμένικο τμήμα της πόλης πιάνει φωτιά, μάλλον για να ξεφορτωθούν οι Τούρκοι τα πτώματα που ήταν στους δρόμους. Η φωτιά εξαπλωνόταν και οι Τούρκοι γίνονταν όλο και πιο βίαιοι με τους αβοήθητους ανθρώπους που είχαν φτάσει στο λιμάνι.

Τα βρετανικά, αμερικανικά, ιταλικά και γαλλικά που βρίσκονταν στο λιμάνι, επέλεξαν αρχικά να μην εμπλακούν, αφού είχαν διαταγές να μην μπλέξουν στη σύγκρουση. Κάποια στιγμή, οι Βρετανοί ξεκίνησαν να σώζουν κόσμο όταν αρκετοί έπεσαν στη θάλασσα λόγω της φωτιάς, αλλά όταν εκείνη σταμάτησε, η διάσωση σταμάτησε. Τα 4/5 της πόλης ήταν κατεστραμμένα. Χιλιάδες άνθρωποι στις αποβάθρες έμειναν να πεθάνουν χωρίς φαγητό και νερό.

Η κατάσταση ήταν απελπιστική, ενώ τα πλοία δεν ήταν ούτε διαθέσιμα, ούτε πρόθυμα να μεταφέρουν τους ανθρώπους. Κι εκεί βγήκε στην επιφάνεια ο Jennings. Είχε δημιουργήσει ήδη έναν σταθμό Πρώτων Βοηθειών για εγκύους στην προκυμαία και όπως είχε πει αργότερα, ένιωσε του χέρι του Θεού στον ώμο του.
O Asa K. Jennings

Για να τα καταφέρει και να γράψει ιστορία, δωροδόκησε, είπε ψέματα και στο τέλος απείλησε. Όλα για ιερό σκοπό, αφού κατάφερε να συγκεντρώσει δεκάδες ελληνικά εμπορικά πλοία, να ζητήσει τη βοήθεια του στόλου των ΗΠΑ και με τη βοήθεια ενός νεαρού αξιωματικού του ναυτικού, να μεταφέρει 300 χιλιάδες και πλέον πρόσφυγες στα ελληνικά νησιά, στον Πειραιά και τη Θεσσαλονίκη, μέσα σε μια εβδομάδα, προλαβαίνοντας ακριβώς την τουρκική προθεσμία.

Συναντήθηκε με τον Κεμάλ με κίνδυνο της ζωής του και του ζήτησε να του δώσει χρόνο να τους μεταφέρει με κάποιον τρόπο. Ο Κεμάλ του έδωσε μια εβδομάδα καιρό, με τον όρο να μην αποχωρήσουν οι άντρες 17-45 ετών.Ο Jennings βρήκε αρχικά ένα ιταλικό πλοίο που δέχθηκε να πάρει 2.000 πρόσφυγες έναντι χρηματικής αμοιβής, που μεγάλο μέρος της πλήρωσε ο ίδιος.

Όταν έφτασε στη Μυτιλήνη, είδε 25 ελληνικά πλοία δεμένα στο λιμάνι και έπαθε σοκ. Βρήκε τον Στρατηγό Αθανάσιο Φράγκο και τον παρακαλεί να στείλει τα πλοία για να σωθούν οι Έλληνες, αλλά εκείνος αρνήθηκε. Ανεβαίνει στο θωρηκτό Κιλκίς μόλις έφτασε στο λιμάνι της Μυτιλήνης και καταφέρνει να στείλει ένα τηλεγράφημα στην ελληνική κυβέρνηση ζητώντας άδεια για να αποπλεύσει ο στόλος ώστε να βοηθήσει τους Έλληνες Μικρασιάτες.

Ο πρωθυπουργός Νικόλαος Τριανταφυλλάκος κοιμάται. Στέλνει τρία τηλεγραφήματα και παίρνει την απάντηση ότι το έτοιμα του δεν είναι εφικτό, γιατί τα πλοία θα κινδυνεύσουν. Στο τέταρτο τηλεγράφημα είχε γίνει έξαλλος και είπε ότι αν δεν του δώσουν θετική απάντηση σε 2 ώρες, θα τηλεγραφούσε χωρίς κρυπτογράφηση και όλοι θα μάθαιναν για την άρνηση της κυβέρνησης να βοηθήσει τους Έλληνες πρόσφυγες.
Και ο εκβιασμός έπιασε. Λίγο αργότερα ο μικρόσωμος Jennings, ως «ναύαρχος» μπήκε στο λιμάνι της Σμύρνης και άρχισε να σώζει κόσμο. Συνέχισε και σε άλλες πόλεις, με την επιχείρηση να επεκτείνεται από τη Συρία μέχρι τον Εύξεινο Πόντο. Ήθελε όλοι να έχουν την ευκαιρία να σωθούν.
Ο αριθμός των διασωθέντων αλλάζει από πηγή σε πηγή. Πάντως όλοι μιλούν για περισσότερους από 300.000 πρόσφυγες, με τον αριθμό να φτάνει έως και το ένα εκατομμύριο. Η Ελλάδα τον διόρισε και αντιπρόσωπο στη διάσκεψη της Λωζάνης, αλλά δεν τον τίμησε ιδιαίτερα.
Τέσσερις δήμοι τον τίμησαν. Ο δήμος Χίου, Καβάλας, Λάρνακας και Βόλου μόνο τον έχουν τιμήσει. Στον Βόλο, στο μνημείο που του αφιερώθηκε γράφει «Ο σωτήρας 300.000 Ελλήνων στη Σμύρνη το 1922» και ακολουθείται από το «…στην καρδιά κάθε ανθρώπου κοιμάται ένα λιοντάρι…»…

Πηγη www.e-radio.gr

 

[maik900]

Το παράνομο παιχνίδι που οδήγησε μια πόλη σε μια τραγωδία​

Πώς αυτό το άθλημα ξεκίνησε μια ταραχή;​

Υπήρχε κάποτε ένα παραδοσιακό ολλανδικό παιχνίδι γνωστό ως Eel Grabbing, σύμφωνα με το οποίο ένα σχοινί ήταν τεντωμένο ανάμεσα σε δύο σπίτια σε ένα κανάλι, και ένα ζωντανό χέλι δεμένο στη μέση. Αυτή είναι λοιπόν η ιστορία μιας εξέγερσης του Άμστερνταμ, που οδήγησε στο θάνατο 26 ανθρώπων.​

Άντρες με μικρές βάρκες επέπλεαν κάτω από το κορδόνι και προσπαθούσαν να τραβήξουν το χέλι από αυτό. Ο νικητής λάμβανε συχνά ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό - οι μισθοί μιας εβδομάδας.

Στις 25 Ιουλίου 1886, ένα μεγάλο πλήθος κόσμου είχε συγκεντρωθεί για να παρακολουθήσει ένα παιχνίδι της πλέον παράνομης Αρπαγής χελιού στο Lindengracht στο Άμστερνταμ. Τέσσερις αστυνομικοί από ένα κοντινό αστυνομικό τμήμα ξεκίνησαν να σταματήσουν το θέαμα, μπήκαν σε ένα από τα σπίτια από τα οποία είχε δεθεί το σκοινί και το έκοψαν.

Ωστόσο, αυτό δεν πήγε καλά με το τεράστιο πλήθος των ανθρώπων που είχαν έρθει για να παρακολουθήσουν το παιχνίδι. Μόλις οι αστυνομικοί βγήκαν από το σπίτι, ένας από τους δυσαρεστημένους θεατές άρχισε να χτυπά τους αστυνομικούς με την ομπρέλα του.

Λίγες ώρες αργότερα αυτό μετατράπηκε σε πλήρη εξέγερση, με την αστυνομία να χρησιμοποιεί τα ρόπαλά της για να χτυπήσει πίσω τις μανιασμένες μάζες, ενώ οι ταραχοποιοί πέταξαν πέτρες και άλλα βλήματα στην αστυνομία.

Καθώς έπεφτε η νύχτα, η θερμοκρασία έπεσε και το ίδιο έπεσε και η ψυχραιμία των ταραχοποιών, ηρεμώντας το περιστατικό και φαινομενικά φέρνοντας το στο τέλος του. Αλλά καθώς ξημέρωσε, οι ταραχοποιοί, τώρα αναζωογονημένοι μετά από μια βροχερή νυχτερινή ανάπαυση, επέστρεψαν δυναμικά για να εισβάλουν στο αστυνομικό τμήμα σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το παράνομο παιχνίδι τους Αρπαγή χελιού που σταμάτησε.

Αυτό οδήγησε τον στρατό να κινητοποιηθεί και να βγάλει τα όπλα του. Όπως μπορείτε να φανταστείτε, αυτό οδήγησε σε μια αρκετά μεγάλη σύγκρουση μεταξύ των ενόπλων στρατιωτών και των άοπλων ταραχοποιών.

Αυτό που συνέβη στη συνέχεια ήταν το ίδιο πράγμα που συμβαίνει πάντα στην ιστορία, όταν άνθρωποι χωρίς όπλα αντιστέκονται σε ανθρώπους με όπλα.
Στον απόηχο αυτών των ταραχών, δύο χιλιάδες διαδηλωτές συνελήφθησαν.

 

[maik900]

Mετά το Quiet Quiting, έρχεται το Quiet Firing: Τι είναι η αθόρυβη απόλυση​

Το Quiet Firing είναι σύμπτωμα αδύναμης ηγεσίας​

​

To Quiet Quiting δεν είναι η μόνη τάση στην εργασία. Το Quiet Firing συμβαίνει, επίσης, και συνεχίζεται εδώ και πολύ καιρό. Tο Quiet Firing είναι μια αλλαγή oνόματος μιας ιδέας που υπάρχει εδώ και καιρό!​

Αντί να διαχειρίζονται σωστά έναν υπάλληλο, τα αφεντικά αποφεύγουν τα καθήκοντά τους και ελπίζουν ότι θα παραιτηθεί από μόνος του. Και σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορεί να σπρώχνουν τους υπαλλήλους τους έξω από την πόρτα χωρίς να το καταλάβουν.​

«Το Quiet Firing είναι μια αλλαγή oνόματος μιας ιδέας που υπάρχει εδώ και καιρό», λέει η Annie Rosencrans, διευθύντρια στο HiBob, μια πλατφόρμα διαχείρισης ανθρώπων. «Είναι όταν οι μάνατζερ έχουν χάσει την πίστη τους στην ικανότητα των μελών της ομάδας τους να κάνουν τη δουλειά τους. Αντί να τους δίνουν άμεση ανατροφοδότηση ή ευκαιρίες να αναπτύξουν νέες δεξιότητες, ελπίζουν ότι το άτομο θα φύγει».
Η «αθόρυβη απόλυση» μπορεί επίσης να περιγράψει διευθυντικά στελέχη που συμπεριφέρονται άσχημα στους υπαλλήλους σε σημείο που παραιτούνται, προσθέτει η Δρ Ella F. Washington, οργανωτική ψυχολόγος και ιδρύτρια και διευθύνουσα σύμβουλος της Ellavate Solutions, μιας εταιρείας συμβούλων στρατηγικής DEI. «Είναι οι εργοδότες που στερούν το δικαίωμα του εργαζομένου με σιωπηρούς τρόπους», λέει.

Το Quiet Firing είναι σύμπτωμα αδύναμης ηγεσίας. «Οι διευθυντές συχνά δεν είναι ικανοί να κάνουν συζητήσεις σχετικά με την απόδοση, την ανατροφοδότηση και τις προσδοκίες», λέει η Ουάσιγκτον. «Αν ένας υπάλληλος δεν αποδίδει στο αναμενόμενο επίπεδο, αντί να τον καθοδηγεί, να του δίνει σχόλια και να του λέει τις συνέπειες της συνεχιζόμενης κακής απόδοσης, οι διευθυντές τον παγώνουν».

Φυσικά αυτό δεν σημαίνει πως ο υπάλληλος είναι ανίκανος να ανταπεξέλθει, απλώς ο διευθυντής μπορεί να μην είναι ικανός να βγάλει στους υπαλλήλους τους τον καλύτερό τους εαυτό, ή να είναι πολύ συγκεντρωτικός κ.ο.κ «Αυτό είναι πιο εύκολο από το να κάνεις αυτές τις ειλικρινείς συζητήσεις που βοηθούν τους υπαλλήλους να διορθώσουν την πορεία τους όταν υπάρχει πρόβλημα απόδοσης», λέει.

Είναι επίσης πιθανό ένας διευθυντής να μην το συνειδητοποιεί. «Αν ένας διευθυντής έχει πολλές άμεσες αναφορές και τον τραβούν προς πολλές κατευθύνσεις, μπορεί να επικεντρώνει τις προσπάθειές του στους ανθρώπους που θεωρεί ότι συμβάλλουν περισσότερο ή έχουν μεγαλύτερη αξία», λέει η Rosencrans. «Μπορεί ακούσια να παραμελούν ορισμένα μέλη της ομάδας, χωρίς να τους δίνουν την προσοχή που χρειάζονται για να συνεχίσουν να αναπτύσσονται».

 

[maik900]

Ο άνδρας που ζει 70 χρόνια σε μεταλλική συσκευή αναπνοής​

Ο Polio Paul έχει μπει στο Ρεκόρ Γκίνες ως ο μακροβιότερος ασθενής με σιδερένιο πνεύμονα.​

Ο Paul Alexander σήμερα είναι 77 ετών και μπήκε στο ρεκόρ Γκίνες αφού από την ηλικία των 6 ζει σε μια μεταλλική συσκευή αναπνοής.​

Στα 6 του έτη χτυπήθηκε απο την πολιομυελίτιδα. Τότε ήταν που οι γιατροί για να τον σώσουν έπρεπε να βρούνε τρόπο για να διευκολύνουν την αναπνοή του, αφού οι πνεύμονες του χτυπήθηκαν απο την ασθένεια.

Από τότε ζει μέσα σε έναν σιδερένιο πνεύμονα 600 λιβρών, ενώ αρνείται να μεταβεί σε μια πιο προηγμένη συσκευή.
Στις ΗΠΑ το 1951 58.000 παιδιά χτυπήθηκαν από την πολιομυελίτιδα. Η ασθένεια επιτίθεται στους μύες, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να αναπνεύσει ο ασθενής χωρίς υποστήριξη.
Το 1955 με τον εμβολιασμό σώθηκαν χιλιάδες ζωές, αλλά ο Paul ήταν ήδη παράλυτος από το λαιμό και κάτω.

Αμέσως μετά τη διάγνωσή του, ο Paul υποβλήθηκε σε επείγουσα τραχειοτομή και το σώμα του τοποθετήθηκε σε σιδερένιο πνεύμονα για να βοηθήσει στην καταπολέμηση της θανατηφόρας ασθένειας.
Από τότε, η επιβίωσή του εξαρτάται αποκλειστικά από τον αναπνευστήρα.
Η μηχανή του Alexander δημιουργήθηκε το 1928, αλλά λόγω της προόδου της τεχνολογίας, δεν έχει παραχθεί ξανά παρόμοιο μοντέλο από τα τέλη της δεκαετίας του 1960.

Και ενώ η εξέλιξη της τεχνολογίας έφερε νέες συσκευές πιο εύχρηστες που διευκολύνουν μια κανονική ζωή, ο Paul αρνείται να αλλάξει συσκευή.
Παρά τις δυσκολίες που έτυχαν στο δρόμο του ο Paul αποφοίτησε, έγινε δικηγόρος και έγραψε και ένα βιβλίο με τα απομνημονεύματά του.

Πηγη www.e-radio.gr

 

[maik900]

Ο γητευτής των αλόγων στα Άνω Πορόια Σερρών​

Ο Νίκος Βαρκάς, εκτροφέας αλόγων, λάτρης αυτών και περιηγητής έχει δημιουργήσει το μεγαλύτερο κοπάδι αλόγων ελληνικής φυλής Πίνδου, το οποίο σήμερα ξεπερνάει τα 1.000 άλογα

Της Μαρίας Αραμπατζή
Έξι δανεικά άλογα και η τεράστια αγάπη γι’ αυτά, ήταν αρκετά για τον κ. Νίκο Βαρκά ώστε να εκπληρώσει ένα παιδικό όνειρο και να φτιάξει το μεγαλύτερο κοπάδι αλόγων ελληνικής φυλής στην Ευρώπη.

Άνω Πορόια Σερρών​

Στα Άνω Πορόια Σερρών, στους πρόποδες του όρους Μπέλες με θέα την λίμνη Κερκίνη, μεγάλωσε και κατοικεί ο κ. Νίκος Βαρκάς, εκτροφέας αλόγων, λάτρης αυτών και περιηγητής. Πριν από 26 χρόνια, ο κ. Βαρκάς αποφάσισε να πάρει έξι δανεικά άλογα και να τα διαθέσει για περιηγήσεις στη φύση.
Εννιά χρόνια μετά (2006) ο κ. Βαρκάς είχε ήδη φτάσει να εκτρέφει εκατό άλογα. Με σκληρή δουλειά και πολύ προσωπική φροντίδα κατάφερε να δημιουργήσει το μεγαλύτερο κοπάδι αλόγων ελληνικής φυλής Πίνδου, το οποίο σήμερα ξεπερνάει τα χίλια άλογα.

Το ελληνικό άλογο είναι ένα είδος υπό εξαφάνιση και γι’ αυτό το λόγο επιδοτείται, για να διασωθεί η φυλή. Παράλληλα ο ίδιος δραστηριοποιείται στον τομέα του εναλλακτικού τουρισμού με περιηγήσεις στις ομορφιές του δάσους του όρους Μπέλες. Από τα χίλια άλογα που εκτρέφει ο κ. Βαρκάς, στις περιηγήσεις διαθέτει γύρω στα 20 άλογα, για μικρές και μεγάλες διαδρομές. Διαδρομές σε μονοπάτια μέσα στο κατάφυτο δάσος , με τα γάργαρα νερά να τρέχουν ολόγυρα σε ένα γραφικό χωριό. Η ιππασία είναι εύκολη, κατάλληλη για όλες τις ηλικίες, χωρίς να απαιτείται προηγούμενη εμπειρία.

Το παιδικό απωθημένο​

Εκτός από την μεγάλη αγάπη που κατέχει για το είδος ο κ. Βαρκάς, αυτό που τον παρακίνησε να ξεκινήσει ήταν το απωθημένο που είχε ως μικρό παιδί να έχει και αυτός ένα άλογο, όπως τόσοι συγχωριανοί του είχαν.
«Μεγάλωσα την δεκαετία του 70’, στο χωριό υπήρχαν αρκετά άλογα και γαϊδούρια, εμείς είχαμε την ατυχία να μην έχουμε στο σπίτι μας, παρακαλούσα τον πατέρα μου να πάρουμε ένα άλογο αλλά επειδή είχαμε τρακτέρ μου έλεγε, ο κόσμος πάει μπροστά εμείς έχουμε τρακτέρ, τα άλογα πλέον δεν τα χρησιμοποιούν για γεωργικές δουλειές το τρακτέρ είναι πολύ πιο χρήσιμο, εν πάση περιπτώσει εμένα το όνειρο μου ήταν να έχω ένα άλογο και μεγαλώνοντας μου ήρθε η ιδέα να κάνω το παιδικό μου όνειρο πραγματικότητα και το χόμπι να γίνει δουλειά», τονίζει ο κ. Βαρκάς.

Μεγάλα έξοδα​

Οι δυσκολίες για την συντήρηση μίας τόσο μεγάλης φάρμας είναι αρκετές και συνήθως οικονομικές, καθώς οι ετήσιες δαπάνες για την συντήρηση ενός αλόγου ανέρχονται στα 600-700 ευρώ. Τα αντίστοιχα Ευρωπαϊκά προγράμματα που τρέχουν, καλύπτουν μόνο ένα πολύ μικρό μέρος αυτών. Η τροφή που χρειάζεται ημερησίως για την διατροφή των αλόγων ανέρχεται στους 16 τόνους, γι’ αυτό και ο κ. Βαρκάς καλλιεργεί 10.000 στρέμματα γης, ώστε να μπορεί να τους την εξασφαλίσει.

Με τόλμη και τρέλα​

«Με νύχια και με δόντια καταφέρνουμε να τα φέρουμε βόλτα, με τις περιηγήσεις που είναι ένα άλλο κομμάτι εκείνο, μπορούμε να επιβιώσουμε, το ποσό που έδιναν μέχρι τώρα από το πρόγραμμα δεν είναι καθόλου ικανοποιητικό, τώρα περιμένουμε να γίνει αναδιάρθρωση σε όλες τις τιμές για όλα τα ζώα και έχουμε την ελπίδα ότι αυτά τα ζώα να έχουν ένα καλύτερο μέλλον, αλλά και εμείς ως επαγγελματίες», επισημαίνει ο κ. Βαρκάς.
«Θέλει τόλμη και τρέλα», λέει κλείνοντας ο κ. Βαρκάς για όσους έχουν μεγάλα παιδικά όνειρα και θέλουν να τα εκπληρώσουν.

 

[maik900]

Σε αυτή την πόλη, οι άνθρωποι ζουν κάτω από τη γη εξαιτίας της ζέστης​

Η πόλη στην οποία το 60% του πληθυσμού ζει υπόγεια​

Πριν από περίπου 150 εκατομμύρια χρόνια, η πόλη Coober Pedy καλύφθηκε από ωκεανό - και όταν το νερό υποχώρησε, τα αμμώδη ορυκτά πυριτίου από τον βυθό της θάλασσας έρεαν στις βραχώδεις ρωγμές και τις κοιλότητες και στερεοποιήθηκαν. Έτσι άλλαξαν όλα.​

Όπως οι ανθρακωρύχοι παλαιότερων εποχών, πολλοί από τους σημερινούς κατοίκους έχουν επιλέξει να ζουν κάπως διαφορετικά για να αντιμετωπίσουν καλύτερα τη ζέστη και να εξοικονομήσουν ενέργεια.

Οι άνθρωποι εκεί ζουν υπόγεια για να επιβιώσουν από τις πολύ υψηλές θερμοκρασίες το καλοκαίρι που ξεπερνούν τους 50 βαθμούς Κελσίου. Συγκεκριμένα το 60% του πληθυσμού, όπως αναφέρει το BBC, κατοικεί σε υπόγεια σπίτια.
Το Coober Pedy και τα περίχωρά του περιγράφονται συχνά ως φεγγαρόμορφα και αν είσαι πάνω, τότε νομίζεις πως είναι έρημη πόλη! Όμως κάτω από το έδαφος όλα εξηγούνται. Καθώς μπαίνεις στα υπόγεια περάσματα τα σπίτια αποκαλύπτονται σταδιακά.


Ο δήμος προσφέρει όλες τις ανέσεις που αναμένονται σε μια μεγάλη επαρχιακή πόλη. Καθώς πολλά από τα κτίρια είναι εν μέρει ή εντελώς υπόγεια, συνιστάται σε όποιον επισκεφθεί αυτή την πόλη να έχει μαζί του ένα χάρτης ή οδηγό για να τον βοηθήσει να βρεί τον δρόμο.
Το Περιφερειακό Συμβούλιο του Coober Pedy υπολογίζει ότι ο πληθυσμός είναι περίπου 2.500 ατομα. Περίπου το 60% των ανθρώπων εχουν καταγωγή από Ευρώπη! Συνολικά, υπάρχουν περισσότερες από 45 εθνικότητες που εκπροσωπούνται δημιουργώντας μια πολύ εθνοτικά διαφορετική κοινότητα.
Το Coober Pedy εχει τις βασικές υπηρεσίες όπως ιατρική, υγεία, πρόνοια, νόμο και τάξη, εκπαίδευση και αναψυχή. Οι τέσσερις κύριες βιομηχανίες είναι η εξόρυξη οπαλίου, ο τουρισμός, η πρωτογενής παραγωγή και οι υπηρεσίες υποστήριξης.

Και πώς πίνουν νερό;
Οι χαμηλές βροχοπτώσεις της περιοχής μαζί με την έλλειψη μόνιμης φυσικής πηγής νερού ώθησαν την κυβέρνηση του 1922 να κατασκευάσει μια υπόγεια δεξαμενή νερού για να χωρέσει 500.000 γαλόνια νερου (περίπου 2 εκατομμύρια λίτρα).
Αυτή η παροχή παρέμεινε αναξιόπιστη και έτσι η Πολιτειακή Κυβέρνηση ανέπτυξε το 1967 μια μονάδα ηλιακής αφαλάτωσης για την παραγωγή φρέσκου νερού από αλμυρό νερό που αντλείται από 100 μέτρα κάτω από την επιφάνεια. Ωστόσο, αυτό δεν παρήγαγε αρκετό νερό και συχνά καταστράφηκε από ισχυρούς ανέμους. Από το 1985, το Coober Pedy District Council λειτουργεί μια σύγχρονη μονάδα αφαλάτωσης νερού. Η ποιότητα του νερού είναι πλέον εξαιρετική.

 

[maik900]

Ο Έλληνας πλοίαρχος που πέταξε 11 λαθρεπιβάτες σε θάλασσα με καρχαρίες​

Και όχι δεν έγινε τον Μεσαίωνα, αλλά το 1984​

Από τις ιστορίες στο αστυνομικό και δικαστικό ρεπορτάζ που αδυνατείς να πιστέψεις, όσα και αν εχεις δει στη διαδρομή σου σαν δημοσιογράφος.​

Μια ιστορία που φιλοξένησαν οι εφημεριδες και που συγκλόνισε το πανελλήνιο, λόγω της σκληρότητας των πρωταγωνιστών.

Το 1984, και συγκεκριμένα τον Μάρτιο, στο ελληνικό εμπορικό πλοίο "Γαρυφαλλιά", που ταξιδεύει από την Μομπάσα της Κένυας για το Καράτσι του Πακιστάν, εντοπιζονται 11 λαθρεπιβάτες, όλοι με καταγωγή απο το Σουδάν.

Ο πλοίαρχος, δινει εντολή να κλειδωθούν σε ένα αμπάρι, δεν τους δινεται τροφή και νερό για 48 ώρες, και σαν να μην έφτανε αυτό, οι ναύτες του πλοίου αναγκάζονται να πετάξουν τους λαθρεπιβάτες στη θάλασσα, σε σημείο μάλιστα όπου ήταν γνωστή η παρουσία καρχαριών.

Το πλοίο επιστρέφει μετά από ένα μήνα στην Ελλάδα και ο μάγειρας του πλοίου, ενημερώνει το Λιμεναρχείο της Πάτρας για το ακριβώς έγινε.

Ξεκινάει έρευνα και η υπόθεση παίρνει τη δικαστική οδό.

Στη κατάθεσή του ο πλοίαρχος υποστηρίζει πως οι Σουδανοί είχαν μολυσματικές ασθένειες, και ενώ ετοιμάζεται να τους αφήσει στη θάλασσα με σωστική λέμβο, εκείνοι αντιδρούν και αρχίζουν να βιαιοπραγούν εναντίον του πληρώματος.

Τότε οι ναύτες τους έριξαν στη θάλασσα, παρουσιάζοντας τη πτώση τους σαν ατύχημα.

Το πλήρωμα επιβεβαίωσε την κατάθεσή του, εκτός από 3 μέλη που υποστήριξαν πως πριν τους πετάξουν στη θάλασσα τους είχαν σπάσει τα χέρια, ώστε να μην μπορούν να κολυμπήσουν.

Ο καπετάνιος καταδικάζεται πρωτόδικος σε φυλάκιση 10 μηνών και δια παντός αφαίρεση του ναυτικού φυλλαδίου, αλλά στη δεύτερη δίκη που γίνεται δύο χρόνια μετά αφήνεται ελεύθερος αφού οι δικαστές αναφέρουν ότι δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι οι 11 άτυχοι Σομαλοί πνίγηκαν ή φαγώθηκαν από καρχαρίες.

Βλέπετε δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα με κάμερες τότε...

Πηγη www.e-radio.gr