Κειμενα με ηθικο διδαγμα!!!

Η κυρία Ραβιόλι ήρθε να επισκεφτεί τον
γιο της Άντονι για δείπνο. Μένει με μια γυναίκα συγκάτοικο, τη Μαρία.
Κατά τη διάρκεια του γεύματος, η μητέρα του δεν μπορούσε να μην παρατηρήσει πόσο όμορφη είναι η συγκάτοικος του Άντονι.
Κατά τη διάρκεια της βραδιάς, ενώ έβλεπε τους δύο να συνομιλούν, άρχισε να αναρωτιέται αν μεταξύ του Άντονι και της συγκάτοικού του υπήρχαν κάτι... περισσότερο… από όσα φαινόταν.
Διαβάζοντας τις σκέψεις της μαμάς του, ο Άντονι προσφέρθηκε εθελοντικά να την εξηγήσει..
«Ξέρω τι πρέπει να σκέφτεσαι, αλλά σε διαβεβαιώνω, η Μαρία και εγώ είμαστε απλώς φίλοι και συγκάτοικοι».
Περίπου μια εβδομάδα αργότερα, η Μαρία ήρθε στον Άντονι λέγοντας:
«Από τότε που ήρθε η μητέρα σου για δείπνο, δεν μπορώ να βρω το ασημένιο μπολ με την ζάχαρη. Δεν νομίζεις ότι το πήρε, σωστά;»
«Λοιπόν, αμφιβάλλω λέει ο Άντονι , αλλά θα της στείλω ένα email, για να είμαι σίγουρος».
Κάθισε λοιπόν και έγραψε ένα email:
Αγαπητή μου μαμά,
Δεν λέω ότι "πήρες" τη ζαχαριέρα από το σπίτι μου αλλά δεν λέω και ότι «δεν» την πήρες.
Αλλά το γεγονός παραμένει ότι λείπει από τότε που ήσουνα εδώ για δείπνο.
Ο αγαπημένος σου γιος,
Άντονι.
Λίγες μέρες αργότερα, ο Άντονι έλαβε ένα email απάντησης από τη μαμά του που έγραφε:
Αγαπητέ μου γιε,
Δεν λέω ότι «κοιμάσαι» με τη Μαρία αλλά και δεν λέω ότι «δεν» κοιμάσαι μαζί της.
Αλλά το γεγονός παραμένει ότι αν κοιμόταν στο ΔΙΚΟ της κρεβάτι, θα είχε βρει μέχρι τώρα τη ζαχαριέρα.
Η αγαπημένη σου μαμά
Ηθικό:
Ποτέ δεν ξεγελιέμαι η μαμά σου.
(Τα εικονιζόμενα πρόσωπα είναι τυχαία,το κείμενο είναι διδακτικό)

Ένα φτωχό αγόρι χτύπησε την πόρτα για να ζητήσει φαγητό. Αυτός που του άνοιξε έκανε κάτι απίστευτο!​

Μια μέρα, ένα φτωχό μικρο αγόρι που πουλούσε αγαθά από πόρτα σε πόρτα για να πληρώσει τα δίδακτρα για το σχολείο του, πείνασε.
Έψαξε τις τσέπες του, αλλά ανακάλυψε ότι τα χρήματα που είχε μαζέψει, δεν έφταναν για να αγοράσει κάτι για να φάει.

Έτσι αποφάσισε ότι στο επόμενο σπίτι που θα χτυπήσει την πόρτα θα ζητήσει από αυτόν που θα την ανοίξει λίγο φαγητό.
Περπάτησε λίγο ακόμη μέχρι που βρέθηκε μπροστά σε ένα μικρό σπιτάκι. Χτύπησε διστακτικά την πόρτα και περίμενε μέχρι που την άνοιξε μια όμορφη νεαρή γυναίκα. Ο μικρός τα έχασε. Αντί για φαγητό ντράπηκε και της ζήτησε ένα ποτήρι νερό.
Η κοπέλα τον είδε και κατάλαβε ότι θα ήταν πεινασμένος. Πήγε μέσα και όταν επέστρεψε του έφερε ένα μεγάλο ποτήρι γάλα.

Το αγόρι το ήπιε αργά και στη συνέχεια τη ρώτησε: «Πόσο σας χρωστάω;».

«Δεν μου χρωστάς τίποτα», του απάντησε εκείνη: «Η μητέρα μου, μου έχει διδάξει να μην αποδέχομαι ποτέ πληρωμή για μια πράξη καλοσύνης».
Ο μικρός συγκινημένος την ευχαρίστησε και συνέχισε το δρόμο του.
Όταν ο μικρός Χάουαρντ Κέλι έφυγε από εκείνο το σπίτι, όχι μόνο αισθάνονταν ισχυρότερος σωματικά, αλλά ένιωθε και πολύ μεγαλύτερη πίστη στον άνθρωπο.
Λίγο πριν χτυπήσει την πόρτα της άγνωστης γυναίκας ένιωθε έτοιμος να παρατήσει την προσπάθεια του να μαζέψει χρήματα για το σχολείο του. Είχε συναντήσει τόσους και τόσους ανθρώπους, χτυπώντας πόρτες, αλλά ελάχιστοι αγόραζαν αυτά που πουλούσε και κανείς τους δεν σκέφτηκε να του προσφέρει έστω ένα ποτήρι νερό.
Η ευγενική πράξη όμως εκείνης της άγνωστης γυναίκας τον βοήθησε να βρει το κουράγιο και να συνεχίσει την προσπάθεια.

Χρόνια αργότερα, η ίδια γυναίκα, είχε ένα πολύ σπάνιο πρόβλημα υγείας και βρίσκονταν σε κρίσιμη κατάσταση. Οι γιατροί της μικρής πόλης, αδυνατούσαν να βρουν τη λύση, για αυτό και την έστειλαν με το ασθενοφόρο στο σύγχρονο νοσοκομείο της κοντινής μεγάλης πόλης.
Στο νοσοκομείο κλήθηκε να την εξετάσει ο γιατρός Χάουαρντ Κέλι.


Όταν άκουσε το όνομα της πόλης από την οποία είχε έρθει η ασθενής με την σπάνια πάθηση, ένα περίεργο φως γέμισε τα μάτια του. Αμέσως σηκώθηκε και κατευθύνθηκε, φορώντας την ιατρική στολή προς το δωμάτιο της, για να την δει.
Την αναγνώρισε αμέσως. Την εξέτασε και επέστρεψε στο γραφείο του αποφασισμένος να κάνει ότι καλύτερό μπορεί για να σώσει τη ζωή της.
Από εκείνη την ημέρα και για πολλές μέρες ακόμη, έδωσε ιδιαίτερη προσοχή στην υπόθεση της. Μετά από έναν μακρύ και δύσκολο αγώνα, η μάχη κερδήθηκε.
Ώσπου ήρθε η ώρα φεύγοντας η φτωχή γυναίκα να πληρώσει τα έξοδα του νοσοκομείου.

Ο Δρ. Κέλι πριν σταλθεί το χαρτί στο δωμάτιο της γυναίκας ζήτησε πρώτα να το φέρουν σε αυτόν για να το εγκρίνει. Το κοίταξε και στη συνέχεια έγραψε κάτι πάνω του. Έπειτα το έβαλε σε ένα φάκελο και το έδωσε στο προσωπικό για να μεταφερθεί στο δωμάτιο της γυναίκας.
Η γυναίκα πήρε τον φάκελο στα χέρια της φοβισμένη. Ήξερε ότι το ποσό που θα έβλεπε ανοίγοντας τον φάκελο θα την ανάγκαζε να δουλεύει για όλη της τη ζωή για να μπορέσει να το αποπληρώσει.
Το άνοιξε, έβγαλε το χαρτί, το κοίταξε αλλά εκεί που θα έπρεπε να γράφει το πόσο με τα χρήματα που χρωστούσε, έγραφε κάτι άλλο.
«Πληρωμένο εξ ολοκλήρου με ένα ποτήρι γάλα». Από κάτω υπήρχε η υπογραφή του Δρ. Χάουαρντ Κέλι.
Δάκρυα χαράς πλημμύρισαν τα μάτια της, τη στιγμή που θυμήθηκε εκείνο το μικρό, πεινασμένο αγόρι που της είχε χτυπήσει την πόρτα.

Μοιραστείτε αυτή την ιστορία που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα από την ζωή του Δρ. Χάουαρντ Κέλι (1858-1943). Μπορεί έτσι να διαδοθεί ένα όμορφο, θετικό μήνυμα. Ακόμη και μια ασήμαντη πράξη καλοσύνης μπορεί να γίνει αφορμή για κάτι πολύ μεγαλύτερο…

Όλοι Είχαν Προειδοποιηθεί Να Μην Αγγίξουν Αυτή Τη Γάτα. Ένας Άντρας Όμως Το Έκανε Και Του Άλλαξε Τη Ζωή​

Όλοι είχαν προειδοποιηθεί να μην αγγίξουν αυτή τη γάτα. Ένας άντρας όμως το έκανε και του άλλαξε τη ζωή.​

Όλοι στο συγκρότημα διαμερισμάτων ήξεραν ποιος ήταν ο “Άσχημος” . Ο Άσχημος ήταν ένας μικρός γάτος που περιφέρονταν στη γειτονιά και αγαπούσε τρία πράγματα σε αυτόν το κόσμο: να παλεύει με τους άλλους γάτους, να τρώει σκουπίδια αλλά και τα χάδια, όταν τα έβρισκε.
Ο συνδυασμός αυτών των πραγμάτων σε συνδυασμό με την ζωή που πέρασε στους δρόμους, είχαν την επίδρασή τους στον Άσχημο. Για παράδειγμα ο μικρός γάτος είχε μόνο ένα μάτι και εκεί όπου θα έπρεπε να υπάρχει το άλλο, βρίσκονταν στη θέση του μια τρύπα.

Δεν είχε όμως μόνο αυτό το πρόβλημα. Του έλειπε και το αυτί από την ίδια πλευρά που δεν είχε μάτι, ενώ το αριστερό του πόδι πρέπει να είχε σπάσει άσχημα στο παρελθόν και να επουλώθηκε με αφύσικο τρόπο γιατί στο περπάτημα του, δεν θύμιζε με τίποτα μια γάτα.​

Ο Άσχημος θα ήταν ένας όμορφος άσπρος γάτος, αν δεν υπήρχαν οι πληγές που κάλυπταν το τρίχωμα του, στο κεφάλι του, στο λαιμό του, ακόμη και στους ώμους του. Κάθε φορά που κάποιος έβλεπε τον Άσχημο είχε πάντα την ίδια αντίδραση: “Πω πω, πόσο άσχημη είναι αυτή η γάτα!!!”
Όλα τα παιδιά είχαν προειδοποιηθεί να μην τον αγγίζουν και οι ενήλικες του πέταγαν πέτρες, τον κλωτσούσαν και τον έδιωχναν όταν προσπαθούσε να πλησιάσει στις πόρτες τους.
Ο Άσχημος είχε πάντα την ίδια αντίδραση στις επιθέσεις των ανθρώπων. Αν του πέταγες νερό με το λάστιχο, στέκονταν πάντα ακίνητος μέχρι να βαρεθείς και να σταματήσεις. Αν του πέταγες πέτρες, αντί να τρέξει, σε πλησίαζε περισσότερο και έτριβε το ψηλόλιγνο σώμα του στα πόδια σου, σαν να σε συγχωρούσε για τη πράξη σου.
Κάθε φορά που ο Άσχημος έβλεπε μικρά παιδιά, έτρεχε γρήγορα προς το μέρος τους για να ακουμπήσει με το κεφάλι του τα χέρια τους, ικετεύοντας για την αγάπη τους. Αν αυτά δεν τον έδιωχναν αμέσως, έπαιρνε θάρρος και άρχιζε να γλύφει με μανία τα παπούτσια, τα παντελόνια ότι μπορούσε να βρει, σαν τους έλεγε “Ευχαριστώ που με αποδέχεστε όπως είμαι”

Μια μέρα ο “Άσχημος” θέλησε να μοιραστεί την αγάπη του με το όμορφο χάσκι ενός γείτονα. Το χάσκι όμως δεν ήταν τόσο ευγενικό και φιλικό με τον Άσχημο.
Όλοι η γειτονιά άκουσε τις κραυγές του δύστυχου γάτου την ώρα που το χάσκι τον δάγκωνε άσχημα σε όλο του το σώμα. Κάποιοι φιλεύσπλαχνοι γείτονες μόλις κατάλαβαν τι συμβαίνει, έτρεξαν για να τον βοηθήσουν. Ήταν όμως πολύ αργά για τον Άσχημο. Όταν πλησίασαν ήταν πια φανερό ότι η θλιβερή ζωή του, είχε φτάσει στο τέλος της.

Ο Άσχημος ήταν ξαπλωμένος στη μέση μιας μεγάλης κόκκινης κηλίδας. Τα πίσω πόδια και το κάτω μέρος της πλάτης του, είχαν πάρει ένα αφύσικο σχήμα, ενώ είχε τρομερές πληγές σε όλο του το σώμα.​

Κάποιος άντρας, τον λυπήθηκε, τον σήκωσε και προσπάθησε να τον μεταφέρει στο σπίτι του για να τον περιποιηθεί. “Καθώς τον μετέφερα, μπορούσα να ακούσω τον συριγμό και το λαχάνιασμα του. Μπορούσα να αισθανθώ τον αγώνα που έδινε για να κρατηθεί στη ζωή” είπε αργότερα.

Την ώρα που ο άντρας έτρεχε προς το σπίτι του κρατώντας στην αγκαλιά του το τραυματισμένο γατί, κάτι ένιωσε. Γύρισε το βλέμμα του και είδε τον ετοιμοθάνατο Άσχημο να προσπαθεί, με όση δύναμη του είχε απομείνει, να τρίψει το κεφάλι του πάνω του. Ο άντρας τον χάιδεψε και αυτός γύρισε, τον κοίταξε με το ένα του μάτι και άρχισε να κάνει αυτόν τον χαρακτηριστικό ήχο που κάνουν όλα τα γατιά όταν νιώθουν χαρά και ευχαρίστηση. Ακόμα και στις τελευταίες της στιγμές, μέσα σε τρομερούς πόνους, αυτή η σημαδεμένη γάτα το μόνο που ζητούσε ήταν λίγη αγάπη, ίσως και λίγη συμπόνια.
“Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα ότι ο Άσχημος είναι το πιο όμορφο, το πιο τρυφερό πλάσμα που είχα δει ποτέ μου” είπε ο άντρας αργότερα. “Δεν προσπάθησε ούτε μια φορά να με δαγκώσει, να με γρατσουνίσει ή να παλέψει για να με αποφύγει. Ο Άσχημος απλά με κοίταξε σαν να μου εμπιστευόταν απόλυτα τη ζωή του, σαν να γνώριζε ότι θα μπορούσα να του ανακουφίσω τον πόνο του”
Ο Άσχημος τελικά πέθανε πριν προλάβει ο άντρας να φτάσει στο σπίτι του.
“Κάθισα σε κάποια σκαλοπάτια με το νεκρό γατί στην αγκαλιά μου για αρκετή ώρα και προσπαθούσα να σκεφτώ πώς ένα σημαδεμένο, παραμορφωμένο μικρό αδέσποτο μπόρεσε και άλλαξε έτσι τη ζωή μου.

Πως μου δίδαξε μέσα σε τόσο λίγα δευτερόλεπτα τι σημαίνει να έχεις πραγματική καθαρότητα του πνεύματος, να αγαπάς τόσο απόλυτα και τόσο αληθινά. Να δίνεις, χωρίς να ζητάς ανταλλάγματα.​

Ο Άσχημος μου έμαθε πολλά περισσότερα για την προσφορά και τη συμπόνια από χίλια βιβλία, διαλέξεις ή τηλεοπτικές εκπομπές. Γι ‘αυτό θα τον ευχαριστώ για πάντα. Ο Άσχημος ήταν σημαδεμένος εξωτερικά, αλλά εγώ ήμουν σημαδεμένος εσωτερικά. Ήταν ώρα για μένα να προχωρήσω και να μάθω να αγαπώ αληθινά και βαθιά. Για να δώσω τον εαυτό μου σε εκείνους που νοιάζονται για μένα.”
Κάποιοι άνθρωποι θέλουν να είναι πιο πλούσιοι, κάποιοι πιο επιτυχημένοι και κάποιοι άλλοι πιο όμορφοι. Ο άντρας όμως από εκείνη την μέρα, όπως είπε, θα προσπαθήσει απλά να γίνει πιο άσχημος.

Πηγή: dinfo

maik900 έγραψε:

Ένα φτωχό αγόρι χτύπησε την πόρτα για να ζητήσει φαγητό. Αυτός που του άνοιξε έκανε κάτι απίστευτο!​

Μια μέρα, ένα φτωχό μικρο αγόρι που πουλούσε αγαθά από πόρτα σε πόρτα για να πληρώσει τα δίδακτρα για το σχολείο του, πείνασε.
Έψαξε τις τσέπες του, αλλά ανακάλυψε ότι τα χρήματα που είχε μαζέψει, δεν έφταναν για να αγοράσει κάτι για να φάει.

Έτσι αποφάσισε ότι στο επόμενο σπίτι που θα χτυπήσει την πόρτα θα ζητήσει από αυτόν που θα την ανοίξει λίγο φαγητό.
Περπάτησε λίγο ακόμη μέχρι που βρέθηκε μπροστά σε ένα μικρό σπιτάκι. Χτύπησε διστακτικά την πόρτα και περίμενε μέχρι που την άνοιξε μια όμορφη νεαρή γυναίκα. Ο μικρός τα έχασε. Αντί για φαγητό ντράπηκε και της ζήτησε ένα ποτήρι νερό.
Η κοπέλα τον είδε και κατάλαβε ότι θα ήταν πεινασμένος. Πήγε μέσα και όταν επέστρεψε του έφερε ένα μεγάλο ποτήρι γάλα.

Το αγόρι το ήπιε αργά και στη συνέχεια τη ρώτησε: «Πόσο σας χρωστάω;».

«Δεν μου χρωστάς τίποτα», του απάντησε εκείνη: «Η μητέρα μου, μου έχει διδάξει να μην αποδέχομαι ποτέ πληρωμή για μια πράξη καλοσύνης».
Ο μικρός συγκινημένος την ευχαρίστησε και συνέχισε το δρόμο του.
Όταν ο μικρός Χάουαρντ Κέλι έφυγε από εκείνο το σπίτι, όχι μόνο αισθάνονταν ισχυρότερος σωματικά, αλλά ένιωθε και πολύ μεγαλύτερη πίστη στον άνθρωπο.
Λίγο πριν χτυπήσει την πόρτα της άγνωστης γυναίκας ένιωθε έτοιμος να παρατήσει την προσπάθεια του να μαζέψει χρήματα για το σχολείο του. Είχε συναντήσει τόσους και τόσους ανθρώπους, χτυπώντας πόρτες, αλλά ελάχιστοι αγόραζαν αυτά που πουλούσε και κανείς τους δεν σκέφτηκε να του προσφέρει έστω ένα ποτήρι νερό.
Η ευγενική πράξη όμως εκείνης της άγνωστης γυναίκας τον βοήθησε να βρει το κουράγιο και να συνεχίσει την προσπάθεια.

Χρόνια αργότερα, η ίδια γυναίκα, είχε ένα πολύ σπάνιο πρόβλημα υγείας και βρίσκονταν σε κρίσιμη κατάσταση. Οι γιατροί της μικρής πόλης, αδυνατούσαν να βρουν τη λύση, για αυτό και την έστειλαν με το ασθενοφόρο στο σύγχρονο νοσοκομείο της κοντινής μεγάλης πόλης.
Στο νοσοκομείο κλήθηκε να την εξετάσει ο γιατρός Χάουαρντ Κέλι.


Όταν άκουσε το όνομα της πόλης από την οποία είχε έρθει η ασθενής με την σπάνια πάθηση, ένα περίεργο φως γέμισε τα μάτια του. Αμέσως σηκώθηκε και κατευθύνθηκε, φορώντας την ιατρική στολή προς το δωμάτιο της, για να την δει.
Την αναγνώρισε αμέσως. Την εξέτασε και επέστρεψε στο γραφείο του αποφασισμένος να κάνει ότι καλύτερό μπορεί για να σώσει τη ζωή της.
Από εκείνη την ημέρα και για πολλές μέρες ακόμη, έδωσε ιδιαίτερη προσοχή στην υπόθεση της. Μετά από έναν μακρύ και δύσκολο αγώνα, η μάχη κερδήθηκε.
Ώσπου ήρθε η ώρα φεύγοντας η φτωχή γυναίκα να πληρώσει τα έξοδα του νοσοκομείου.

Ο Δρ. Κέλι πριν σταλθεί το χαρτί στο δωμάτιο της γυναίκας ζήτησε πρώτα να το φέρουν σε αυτόν για να το εγκρίνει. Το κοίταξε και στη συνέχεια έγραψε κάτι πάνω του. Έπειτα το έβαλε σε ένα φάκελο και το έδωσε στο προσωπικό για να μεταφερθεί στο δωμάτιο της γυναίκας.
Η γυναίκα πήρε τον φάκελο στα χέρια της φοβισμένη. Ήξερε ότι το ποσό που θα έβλεπε ανοίγοντας τον φάκελο θα την ανάγκαζε να δουλεύει για όλη της τη ζωή για να μπορέσει να το αποπληρώσει.
Το άνοιξε, έβγαλε το χαρτί, το κοίταξε αλλά εκεί που θα έπρεπε να γράφει το πόσο με τα χρήματα που χρωστούσε, έγραφε κάτι άλλο.
«Πληρωμένο εξ ολοκλήρου με ένα ποτήρι γάλα». Από κάτω υπήρχε η υπογραφή του Δρ. Χάουαρντ Κέλι.
Δάκρυα χαράς πλημμύρισαν τα μάτια της, τη στιγμή που θυμήθηκε εκείνο το μικρό, πεινασμένο αγόρι που της είχε χτυπήσει την πόρτα.

Μοιραστείτε αυτή την ιστορία που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα από την ζωή του Δρ. Χάουαρντ Κέλι (1858-1943). Μπορεί έτσι να διαδοθεί ένα όμορφο, θετικό μήνυμα. Ακόμη και μια ασήμαντη πράξη καλοσύνης μπορεί να γίνει αφορμή για κάτι πολύ μεγαλύτερο…

Click to expand...

Aπο διαφήμιση εταιρίας στην Ταϊλάνδη το ανάλογο..

Το χαλί που το πατούσαν όλοι: Μια διδακτική ιστορία για τα προσωπικά όρια​

Μια φορά κι έναν καιρό στα βάθη της Περσίας ήταν το πιο όμορφο, το πιο πολύτιμο, το πιο ακριβό και ξεχωριστό χαλί του κόσμου. Το διακοσμούσαν παραστάσεις που περιέγραφαν τη χαρά της ζωής και ήταν κατασκευασμένο από μετάξι και ίνες από χρυσό και ασήμι.

Ο ιδιοκτήτης του, ένας έμπορος χαλιών, ήταν τόσο περήφανος για το απόκτημά του, που αντί να το κρεμάσει, όπως και όλα τα άλλα χαλιά, το έστρωσε στην είσοδο, για να το καμαρώνει ο ίδιος αλλά και για να είναι το πρώτο πράγμα που θα έβλεπε ο κάθε πελάτης την ώρα που θα έμπαινε στο μαγαζί του.

Έτσι η φήμη για την ομορφιά του χαλιού εξαπλώθηκε στα πέρατα της οικουμένης. Χιλιάδες κόσμου συνέρρεαν στο κατάστημα, για να θαυμάσουν αυτό το μοναδικό χαλί. Ο έμπορος ούτε για μια στιγμή δεν διανοήθηκε να το πουλήσει. Κατάφερε, όμως, να πουλήσει αμέτρητα χαλιά σε πολύ ακριβές τιμές.

Η προσφορά λοιπόν του χαλιού μας ήταν τεράστια. Ένιωθε να το πλημμυρίζει η ευτυχία, γιατί έκανε πάμπλουτο και τον ιδιοκτήτη του και την οικογένειά του. Έκανε όμως χαρούμενους και χιλιάδες ανθρώπους, που θαυμάζοντας ένα τέτοιο σπάνιο αντικείμενο τέχνης γέμιζαν τα μάτια τους και τις ψυχές τους με απίστευτη ομορφιά.
Δυστυχώς η ευτυχία του καταστηματάρχη και του χαλιού δεν κράτησαν για πάντα. Με την πάροδο του χρόνου, επειδή όλοι το πατούσαν ασταμάτητα χωρίς να σκεφτούν ότι κι αυτό ήταν φθαρτό και θα μπορούσε να καταστραφεί, άρχισε να λερώνεται. Να ξεθωριάζει και να ξεφτίζει. Τότε το κυρίευσε ο πανικός και προσπαθούσε συνέχεια να φαίνεται πιο όμορφο, τεντωνόταν και φώναζε σε κάθε επισκέπτη:

«Σε παρακαλώ, πέρασε, μπορείς να με κάνεις ό τι θέλεις, πάτα με κι άλλο!».

Νόμιζε το δύστυχο ότι όσο πιο πολύ το πατούσαν, όσο πιο πολλά πρόσφερε στους ανθρώπους, τόσο πιο πολύ θα το αγαπούσαν και θα γίνονταν κι αυτοί αλλά και το ίδιο ευτυχισμένοι.​

Η πραγματικότητα όμως ήταν άλλη. Μπορεί να συνέχιζαν να το πατάνε, έπαψαν όμως να του δίνουν και σημασία κι αυτό, παρά τις αγωνιώδεις προσπάθειές του, φθειρόταν ολοένα και η αρχική αγαλλίασή του μετατρεπόταν σε δυσαρέσκεια, θυμό και φόβο που το δηλητηρίαζαν κάθε λεπτό της ημέρας. Ο έμπορος έπαψε φυσικά να είναι περήφανος γι’ αυτό. Το κοίταζε με περιφρόνηση στην αρχή και με θυμό στη συνέχεια, γιατί οι πελάτες είχαν λιγοστέψει πολύ και ο ίδιος, όντας και πολύ επιπόλαιος, είχε φτωχύνει ξανά.

Tο τελειωτικό χτύπημα ήρθε μια μέρα, όταν ένας πελάτης μπαίνοντας στο μαγαζί είπε:

«Τι το θέλεις αυτό το παλιόχαλο στην είσοδο του μαγαζιού σου; Αυτό το ξεφτισμένο και ξεθωριασμένο κουρέλι είναι για πέταμα!».
Το κακόμοιρο το χαλί μας λοιπόν, έχοντας χάσει όλη του την ομορφιά, διαλυμένο και βαθύτατα δυστυχισμένο, κατέληξε πεταμένο στη γωνιά μιας σκοτεινής και υγρής αποθήκης, παρέα με τα ποντίκια που κι αυτά δεν το σεβάστηκαν και το ροκάνιζαν καθημερινά δίνοντάς του ακόμα μεγαλύτερο πόνο.

Έτσι συμβαίνει και με τις ζωές μας. Όταν συνέχεια «γινόμαστε χαλί να μας πατήσουν», πιστεύοντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα προσφέρουμε την ευτυχία και στον εαυτό μας και στους άλλους, πετυχαίνουμε συνήθως το αντίθετο. Αυτοί που τους προσφέρουμε ασταμάτητα παύουν να αναγνωρίζουν την αξία μας, τους βλάπτουμε κακομαθαίνοντάς τους κι εμείς καταλήγουμε φθαρμένοι και διαλυμένοι.

Πηγή: dinfo

«Η χελώνα που ήθελε να πετάξει»​

Μία μικρή χελώνα ήθελε κάποτε να μοιάσει σε εκείνους τους ψηλούς αετούς που πετάνε στον ουρανό. Συνεχώς παραπονιόταν που γεννήθηκε χελώνα, θεωρούσε τον εαυτό της άτυχο και δυστυχή.

-Και όμως, πρέπει να είσαι υπερήφανη που γεννήθηκες χελώνα! της έλεγε η μητέρα της. Έχουμε και εμείς τα προτερήματά μας και ας μη μπορούμε να πετάξουμε ψηλά. Δεν έχουμε δυνατά και πελώρια φτερά που αγκαλιάζουν τον ουρανό, αλλά έχουμε και εμείς τη δική μας αξία!

-Εγώ θα γίνω ένας περήφανος αετός! έλεγε και ξαναέλεγε εκείνη. Θα τα καταφέρω, θα μάθω να πετάω μόνη μου και θα τους μοιάσω! Γιατί να είμαι υπερήφανη που γεννήθηκα χελώνα;

Έτσι, περνούσε τις περισσότερες ώρες της ημέρας παρατηρώντας τους αετούς, το πέταγμα και τις κινήσεις τους. Προσπαθούσε να τους μιμηθεί, ονειρευόταν την ώρα και τη στιγμή που θα ήταν μία σαν αυτούς και θα έπαυε να είναι πια μικρή χελώνα.

Μετά από ημέρες, πίστεψε πως τελικά θα μπορούσε να πετάξει και εκείνη, θεώρησε πως κατάφερε να αντιγράψει το πέταγμά τους.

Είχε μεθύσει τόσο πολύ από τη χαρά της επιτυχίας, που δε σκέφτηκε ούτε για μία στιγμή πως μπορεί και να έχει κάνει λάθος.

Ανέβηκε τότε σε ένα ύψωμα και αφού κοίταξε κάτω στο κενό και αναφώνησε ‘’σήμερα, επιτέλους, θα πετάξω!’’ άφησε το σώμα της ελεύθερο να αφεθεί στο κενό. Δεν πρόλαβε να αντιδράσει, έπεσε στο κενό σε κλάσματα δευτερολέπτου και άφησε την τελευταία της πνοή.

Ηθικό δίδαγμα: Ο καθένας από εμάς πρέπει να αισθάνεται υπερήφανος για αυτό που είναι, να μη θέλει να μοιάσει σε κανέναν, αλλά να επιθυμεί την καλύτερη εκδοχή του δικού του εαυτού. Δεν αξίζει, λοιπόν, κανείς να φθονεί κανέναν άλλον, είναι μοναδικός όπως ακριβώς είναι.

Κατά τη διάρκεια μιας φάρσας, ένας μαθητής κόλλησε ένα χαρτί στην πλάτη του συμμαθητή του που έγραφε

"Είμαι nλί θioς"
και ζήτησε από την υπόλοιπη τάξη να μην το πουν στο αγόρι.
Έτσι οι μαθητές άρχισαν να γελούν κατά διαστήματα...
Ήρθε το απογευματινό μάθημα μαθηματικών ξεκίνησε και η δασκάλα τους έγραψε μια δύσκολη ερώτηση στον πίνακα.
Κανείς δεν μπόρεσε να απαντήσει εκτός από το αγόρι με το χαρτί.
Μέσα στα ανεξήγητα γέλια, περπάτησε προς τον πίνακα και έλυσε το πρόβλημα.
Η δασκάλα ζήτησε από την τάξη να τον χειροκροτήσει και να του αφαιρέσουν το χαρτί από την πλάτη.
Εκείνη του είπε: «Φαίνεται ότι δεν ξέρεις για το χαρτί που έχει κολλήσει στην πλάτη σου ο συμμαθητής σου. "
Τότε η δασκάλα κοίταξε την υπόλοιπη τάξη και είπε:
"Πριν σας δώσω μια τιμωρία, να σας πω 2 πράγματα:
Πρώτα, σε όλη τη ζωή σας, οι άνθρωποι θα σας βάζουν ταμπέλες με πολλές άσχημες λέξεις για να σταματήσουν την πρόοδό σας..
Αν ο συμμαθητής σας ήξερε για το χαρτί, δεν θα σηκωνόταν να απαντήσει στην ερώτηση.
Το μόνο που έχεις να κάνεις στη Ζωή είναι να αγνοήσεις τις ετικέτες που σου δίνουν οι άνθρωποι και να αρπάξεις κάθε ευκαιρία που έχεις για να μάθεις και
να αναπτυχθείς "
Δεύτερον, είναι ξεκάθαρο ότι δεν έχει κανέναν πιστό φίλο ανάμεσά σας ....
να του πει για το χαρτί..
Δεν έχει σημασία πόσους φίλους έχεις - σημασία έχει η πίστη που μοιράζεσαι με τους φίλους σου.
Εάν δεν έχεις φίλους που μπορούν να σε υπερασπιστούν πίσω από την πλάτη σου, που μπορούν να σε προσέχουν, να σε προστατεύσουν και που πραγματικά νοιάζονται για σένα, είναι καλύτερα να είσαι μόνος... ..
Πάντα να προσέχει ο ένας την πλάτη του άλλου

Ένα κρύο βράδυ ένας δισεκατομμυριούχος συνάντησε έναν γέρο φτωχό έξω.

Τον ρώτησε, "δεν νιώθεις κρύο που είσαι έξω και δεν φοράς κανένα παλτό;" Ο γέρος απάντησε: «Δεν έχω, αλλά το έχω συνηθίσει». Ο δισεκατομμυριούχος απάντησε, "Περίμενε με. Θα μπω στο σπίτι μου τώρα και θα σου φέρω ένα.

" Ο καημένος χάρηκε τόσο πολύ και είπε ότι θα τον περιμένει. Ο δισεκατομμυριούχος μπήκε στο σπίτι του και ασχολήθηκε εκεί και ξέχασε τον φτωχό.

Το πρωί θυμήθηκε εκείνον τον φτωχό γέροντα και βγήκε να τον ψάξει, αλλά τον βρήκε νεκρό από το κρύο, αλλά άφησε ένα ΣΗΜΕΙΩΜΑ: «Όταν δεν είχα ζεστά ρούχα, είχα τη δύναμη να πολεμήσω το κρύο γιατί το είχα συνηθίσει αλλά όταν μου υποσχέθηκες να με βοηθήσεις, δέθηκα με την υπόσχεσή σου και αυτό μου πήρε τη δύναμη να αντισταθώ.

ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ: Μην υπόσχεσαι τίποτα αν δεν μπορείς να τηρήσεις την υπόσχεσή σου. Μπορεί να μην σημαίνει τίποτα για εσάς, αλλά μπορεί να σημαίνει τα πάντα για κάποιον άλλο.

Ένας φτωχός, νεαρός σερβιτόρος δούλευε.
Όταν ένας πλούσιος γέρος ήρθε στο εστιατόριο.
Ο σερβιτόρος ξόδεψε πολύ κόπο για να προτείνει το καλύτερο φαγητό και ποτό που είχε να προσφέρει το εστιατόριο, ελπίζοντας ότι αυτό θα του έδινε ένα μεγάλο φιλοδώρημα.
Αλλά τελικά ο πλούσιος παρήγγειλε μόνο ένα σάντουιτς και μια λεμονάδα.
Γνωρίζοντας ότι ένα μικρό γεύμα σήμαινε ένα μικρό φιλοδώρημα. Ο σερβιτόρος έφυγε κάπως απογοητευμένος.
Αφού τελείωσε το φαγητό του, ο πλούσιος ζήτησε τον λογαριασμό.
Όταν ήρθε ο νεαρός σερβιτόρος, ο πλούσιος παρατήρησε ότι υπήρχε θλίψη στα μάτια του.
Ρώτησε, "είναι όλα εντάξει, γιε μου; Είχες δύσκολη μέρα; ”
«Έχω δύσκολη ζωή, κύριε» απάντησε ο σερβιτόρος.
Τότε ο σερβιτόρος συνέχισε τη δουλειά του χωρίς να σκέφτεται τίποτα. Όταν επέστρεψε στο τραπέζι του πλούσιου και βρήκε φιλοδώρημα $10.000.
Ο σερβιτόρος έτρεξε να προλάβει τον πλούσιο. Ακριβώς όπως έμπαινε στο αυτοκίνητό του.
Ρώτησε, "γιατί το έκανες αυτό; ”
Ο γέρος απάντησε, όταν ήμουν στην ηλικία σου, «Πάλεψα σε εστιατόρια σαν αυτά Ένας πλούσιος άνθρωπος κάποτε μου έδωσε ένα τέτοιο φιλοδώρημα που πλήρωνε τα δίδακτρα του κολεγίου μου. Ελπίζω ότι τα χρήματά του θα σας βοηθήσουν όπως βοήθησαν εμένα"
Ο νεαρός έμεινε άφωνος και με δάκρυα.
"Κύριε, μόλις πληρώσατε για τη θεραπεία του καρκίνου της μητέρας μου. ”
"Μόνο δίνοντας είσαι σε θέση να λάβεις περισσότερα από όσα ήδη έχεις"

Είναι συχνό φαινόμενο τους Άξιους άδικα να τους Κακολογούν​

Είναι πολύ συχνό φαινόμενο τους άξιους άδικα να τους κακολογούν​

Ένας βεζίρης είχε υπηρετήσει τον κύριό του για 30 χρόνια και ήταν γνωστό πως τον θαύμαζαν για την αφοσίωση, τη φιλαλήθεια και την πίστη του στον Θεό. Εξαιτίας της τιμιότητάς του, ωστόσο, είχε κάνει πολλούς εχθρούς στην αυλή, οι οποίοι διέδιδαν ιστορίες για τη διπροσωπία του και τη δολιότητά του. Μέρα νύχτα προσπαθούσαν να επηρεάσουν το σουλτάνο μέχρι που τα κατάφεραν κι άρχισε κι αυτός να νοιώθει δυσπιστία απέναντι στον αθώο βεζίρη.

Τελικά διέταξε να θανατώσουν τον άνθρωπο που τον είχε υπηρετήσει τόσο πιστά.
Στο βασίλειό του, όσοι καταδικάζονταν σε θάνατο δένονταν και πετιόνταν σε ένα κυνοτροφείο, όπου ο σουλτάνος διατηρούσε τα αγριότερα κυνηγετικά σκυλιά. Τα σκυλιά αμέσως κομμάτιαζαν το θύμα.

Ωστόσο, πριν τον πετάξουν, ο βεζίρης ζήτησε μια τελευταία χάρη: «Θα ήθελα 10 μέρες ανάπαυλα», είπε, «για να πληρώσω τα χρέη μου, να μαζέψω τα χρήματα που μου οφείλουν, να επιστρέψω όσα εμπιστεύτηκαν διάφοροι άνθρωποι στη φύλαξή μου, να μοιράσω τα αγαθά μου στα μέλη της οικογένειάς μου και στα παιδιά μου και να τους ορίσω έναν κηδεμόνα».
Αφού ο βεζίρης εγγυήθηκε ότι δεν θα δραπέτευε, ο σουλτάνος ικανοποίησε το αίτημά του.

Ο βεζίρης έσπευσε στο σπίτι του, μάζεψε 100 χρυσά νομίσματα και μετά επισκέφτηκε τον κυνηγό που φρόντιζε τα σκυλιά του σουλτάνου. Του πρόσφερε τα 100 χρυσά νομίσματα και είπε: «Άσε με να φροντίσω τα σκυλιά για δέκα μέρες». Ο κυνηγός συμφώνησε και για τις επόμενες δέκα μέρες ο βεζίρης φρόντιζε και καθάριζε τα ζώα με μεγάλη προσοχή και επίσης τα τάιζε πλουσιοπάροχα. Στο τέλος των δέκα ημερών έτρωγαν από το χέρι του.

Την ενδέκατη ημέρα κάλεσαν το βεζίρη να παρουσιαστεί στο σουλτάνο, επανέλαβαν τις κατηγορίες και ο σουλτάνος παρακολουθούσε καθώς έδεσαν το βεζίρη και τον πέταξαν στα σκυλιά. Όμως όταν αυτά τον είδαν, έτρεξαν καταπάνω του κουνώντας τις ουρές τους. Του ψιλοδάγκωσαν τους ώμους με αγάπη και αφοσίωση και άρχισαν να παίζουν μαζί του. Ο σουλτάνος και οι παρευρισκόμενοι έμειναν κατάπληκτοι και ο σουλτάνος ρώτησε το βεζίρη γιατί δεν τον κατασπάραξαν.

Ο βεζίρης απάντησε: «Φρόντιζα αυτά τα σκυλιά για δέκα ημέρες. Ο σουλτάνος είδε με τα μάτια του το αποτέλεσμα. Εσάς σας φρόντισα για τριάντα χρόνια και ποιο είναι το αποτέλεσμα; Έχω καταδικαστεί σε θάνατο εξαιτίας των κατηγοριών των εχθρών μου». Ο σουλτάνος κοκκίνισε από τη ντροπή του. Όχι μόνο έδωσε χάρη στο βεζίρη, αλλά του δώρισε και μια υπέροχη φορεσιά και του παρέδωσε και τους ανθρώπους που είχαν κηλιδώσει τη φήμη του. Ο καλόκαρδος βεζίρης τους απελευθέρωσε και συνέχισε να τους μεταχειρίζεται με καλοσύνη.

Πηγή:lecturesbureau.gr

Η γυναίκα και το φίδι:​

Η ιστορία που θα σας διηγηθώ είναι αληθινή και αφορά μία γυναίκα που ζούσε κάποτε στην Ινδία την εποχή του Μεσαίωνα και είχε για κατοικίδιο έναν πύθωνα, τον οποίο λάτρευε. Το φίδι είχε τέσσερα μέτρα μήκος και φαινόταν υγιές μέχρι που μία μέρα ξαφνικά σταμάτησε να τρώει.

Η ανορεξία του πύθωνα συνεχίστηκε και τις επόμενες εβδομάδες. Η απελπισμένη γυναίκα έκανε τα πάντα, αλλά τίποτα δεν βοήθησε το φίδι να ξαναβρεί την όρεξη του. Στο τέλος αποφάσισε να το πάει στον κτηνίατρο ως έσχατη λύση.
Ο κτηνίατρος άκουσε προσεκτικά όσα του είπε η γυναίκα και μετά τη ρώτησε: «Το φίδι σας κοιμάται μαζί σας τη νύχτα και τυλίγεται γύρω σας;».

Η γυναίκα έκπληκτη από την ερώτησή του κτηνιάτρου και κυρίως από το πόσο μέσα είχε πέσει, απάντησε καταφατικά: «Ακριβώς έτσι, γιατρέ μου. Και λυπάμαι πολύ, γιατί δεν μπορώ να το βοηθήσω».

Ο κτηνίατρος τότε απάντησε: «Κυρία μου, το φίδι σας δεν είναι άρρωστο. Ετοιμάζεται να σας φάει. Κάθε φορά που έρχεται δίπλα σας και νομίζετε ότι σας αγκαλιάζει τυλίγοντας το σώμα του γύρω σας απλά υπολογίζει το μέγεθος σας και προετοιμάζεται για να σας επιτεθεί. Δεν τρώει ώστε να έχει αρκετό χώρο να σας χωνέψει πιο εύκολα».
Το ηθικό δίδαγμα αυτής της ιστορίας;

Έχεις φίλους κοντά σου με τους οποίους μιλάτε 24 ώρες το 24ωρο και 7 μέρες την εβδομάδα. Τους αγαπάς, τους νοιάζεσαι και νομίζεις ότι σε αγαπούν και εκείνοι, αλλά οι προθέσεις τους είναι άλλες. Είναι φίλοι-φίδια. Οι αγκαλιές και τα φιλιά δεν είναι πάντα ειλικρινή. Πρέπει να μάθεις να ξεχωρίζεις ποιοι είναι οι φίλοι και ποιοι είναι τα φίδια.

Να μη φοβάσαι αυτόν που θεωρείς εχθρό σου, γιατί μπορεί να μην είναι. Να φοβάσαι τους ψεύτικους φίλους σου, τους Ιούδες, τα φίδια τα κολοβά, που τη στιγμή που σε αγκαλιάζουν και σε φιλούν, καραδοκούν να σε «φάνε» και μηχανεύονται το κακό σου.

Πηγη www.awakengr.com

O άνθρωπος καταδίκασε το Θεό εις θάνατο και ο Θεός καταδίκασε τον άνθρωπο στην αθανασία

Πατήρ Ιουστίνος Πόποβιτς.

Sent from my X19 using Tapatalk

Μην ελέγχετε μέσω του φόβου, ελέγξτε μέσω της αγάπης | Μια εκπληκτική ιστορία με τον Γκάντι​

Byawakengr
Posted on 10/10/2023



Κάποτε, ο Μανιλάλ Γκάντι είχε ένα σημαντικό συνέδριο στην πόλη. Η απόσταση ήταν περίπου 16-17 μίλια από το σπίτι τους, οπότε ζήτησε από τον γιο του, Αρούν, να τον πάει με το αυτοκίνητο εκείνος. Ο Αρούν, που μόλις είχε μάθει να οδηγεί, ενθουσιάστηκε με την προοπτική.

Πριν αναχωρήσουν, η μητέρα του Αρούν του έδωσε μια λίστα με τα είδη που χρειαζόταν από το παντοπωλείο. Επίσης, ο Μανιλάλ του ζήτησε να τακτοποιήσει μερικές εκκρεμότητες, όπως το σέρβις του αυτοκινήτου. Πριν μπει στο συνέδριο, ο Μανιλάλ ζήτησε από τον Αρούν να τον περιμένει στις 17.00 το απόγευμα.

Ο Αρούν τακτοποίησε όλες τις δουλειές και, στη συνέχεια, υποκύπτοντας στην έλξη ενός κινηματογράφου, παρακολούθησε μια ταινία. Όμως απορροφήθηκε τόσο πολύ που δεν συνειδητοποίησε πώς πέρασε η ώρα. Η ταινία τελείωσε στις 17:30 και ο Αρούν κατάλαβε ότι άργησε.

Όταν έφτασε στον πατέρα του, μία ώρα αργότερα, στις 18.00 δεν τόλμησε να του πει την αλήθεια όταν εκείνος τον ρώτησε γιατί είχε αργήσει. Αντ’ αυτού, προσπάθησε να τον πείσει με ένα ψέμα λέγοντάς ότι καθυστέρησε διότι το αυτοκίνητο δεν είχε βγει εγκαίρως από το σέρβις.

Ο Μανιλάλ όμως είχε ήδη καλέσει στο συνεργείο και αναγνώρισε το ψέμα. Και τότε είπε “Δεν ξέρω πού έκανα λάθος μαζί σου και γιατί έπρεπε να μου πεις ψέματα σήμερα. Θα προσπαθήσω να μάθω πού έκανα λάθος και θα πάω σπίτι, 18 μίλια, με τα πόδια. Δεν έρχομαι μαζί σου στο αυτοκίνητο.” Και αμέσως, ξεκίνησε για να πάρει το δρόμο της επιστροφής με τα πόδια. Ήταν αργά και η απόσταση τεράστια για να τη διασχίσει κανείς με τα πόδια. Ο Αρούν, το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να τον ακολουθεί με το αμάξι καθώς ο πατέρας του περπατούσε.

Ο Μανιλάλ αποφάσισε να διδάξει στον γιο του μια σημαντική ζωτική διδασκαλία. Δήλωσε ότι θα περπατούσε όλη την απόσταση για να επιστρέψει σπίτι. Ο Αρούν, σοκαρίστηκε με την αντίδραση του πατέρα του και βιώνοντας την ενοχή της πράξης του, ακολούθησε τον Μανιλάλ με το αυτοκίνητο, παρακολουθώντας τον να περπατά για ώρες μέσα στο σκοτάδι έξω από την πόλη υποβάλλοντας τον εαυτό του σε μια μεγάλη δοκιμασία χωρίς να έχει καμία ευθύνη. Και τότε, όπως είπε ο ίδιος αποφάσισε ότι δεν θα ξαναπεί ποτέ ξανά ψέματα.

Ο Μανιλάλ Γκάντι, με την απλότητα και βαθύτητα των πράξεων του, αποκάλυψε μια από τις πιο πολύτιμες αλήθειες της ζωής. Δεν τον κατακρίνει, δεν τον χαρακτήρισε ψεύτη, δεν τον τιμώρησε με οργή. Γιατί, αν είχε επιλέξει αυτόν τον δρόμο, το πιο πιθανό είναι ότι ο Αρούν θα είχε επαναλάβει το λάθος του.

Αντί γι’ αυτό, ο Μανιλάλ επέλεξε το μονοπάτι της αγάπης και της συμπόνοιας, αφήνοντας ένα ανεξίτηλο μάθημα στην καρδιά του γιου του. Μέσα από αυτήν την απλή, αλλά ισχυρή πράξη, μας διδάσκει ότι η αληθινή ισχύς βρίσκεται στον έλεγχο μέσω της αγάπης, όχι του φόβου.

Την ιστορία διηγήθηκε ο ίδιος ο Αρούν Γκάντι (εγγονός και συνεχιστής του έργου του Μαχάτμα Γκάντι) στο συνέδριο Leading Minds στην Αθήνα.

Πηγη www.awakengr.com

Ο σοφός γέροντας και o αλαζόνας φοιτητής​

Ένα αραβικό παραμύθι λέει ότι υπήρχε κάποτε ένας γέροντας πολύ σοφός. Τόσο πολύ, που όλοι έλεγαν ότι στο πρόσωπό του μπορούσε να διαβάσει κανείς τη σοφία. Μια ωραία μέρα, ο σοφός αυτός αποφάσισε να ταξιδέψει με καράβι, στο οποίο έτυχε να είναι κι ένας νεαρός φοιτητής.
Ο φοιτητής, αλαζόνας, ανέβηκε στο πλοίο με έναν αέρα ανωτερότητας και, όταν έπειτα από λίγο έμαθε ότι με το ίδιο πλοίο ταξίδευε και κάποιος σοφός, πήγε και τον συνάντησε.
«Έχετε ταξιδέψει πολύ;» ρώτησε ο νεαρός τον γέροντα κι εκείνος απάντησε ναι.
«Έχετε πάει και στη Δαμασκό;» τον ξαναρώτησε.

Ο γέροντας του μίλησε για τα αστέρια που μπορούσε να δει κανείς από την πόλη, για τα δειλινά της, για τον κόσμο της∙ περιέγραψε τις μυρωδιές, τη φασαρία που γινόταν στο παζάρι…και καθώς μιλούσε ο φοιτητής τον διέκοψε:
«Ήδη το βλέπω πως έχετε πάει κι εκεί, αλλά…έχετε μήπως σπουδάσει στη σχολή αστρονομίας της Δαμασκού;»

Ο γέροντας είπε πως όχι. Ο νεαρός εξεπλάγη και αναφώνησε: «Τότε έχετε χάσει μισή ζωή!».
Ο γέροντας ζάρωσε τους ώμους του ενώ ο νεαρός συνέχισε να μιλάει.
«Έχετε πάει μήπως και στην Αλεξάνδρεια;»
Ο γέροντας απάντησε μιλώντας για την ομορφιά της πόλης, για το λιμάνι και τον φάρο της, για τους πολυσύχναστους δρόμους της, για την παράδοσή της…

«Ήδη το βλέπω ότι έχετε πάει κι εκεί» τον διέκοψε ο νεαρός «αλλά έχετε μήπως σπουδάσει στη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας;».
Ο γέροντας ένευσε και πάλι αρνητικά και ο νεαρός αναφώνησε: «Τότε έχετε χάσει μισή ζωή!».
Ο σοφός δεν είπε τίποτα, αλλά στη στιγμή είδε ότι στην άλλη πλευρά το καράβι άρχιζε να μπάζει νερά. Κοίταξε τον νεαρό και τον ρώτησε: «Έχεις σπουδάσει σε πολλά μέρη, έτσι δεν είναι;».

Ο νεαρός απαρίθμησε ένα σωρό σχολές, βιβλιοθήκες και τόπους σοφίας που έμοιαζε να μην έχουν τέλος. Όταν σώπασε, ο γέροντας τον ρώτησε: «Και σε κάποια από αυτά τα μέρη μήπως έμαθες να κολυμπάς;».
Ο φοιτητής έφερε στον νου του τα δεκάδες μαθήματα που είχε παρακολουθήσει στα διάφορα μέρη, αλλά κανένα δεν ήταν μάθημα κολύμβησης.
«Όχι» απάντησε.

Ο γέροντας τότε ανασκουμπώθηκε και σηκώθηκε όρθιος για να πηδήξει απ’ το καράβι. Πριν πέσει στη θάλασσα, του είπε: «Τότε, λοιπόν, έχεις χάσει τη ζωή ολόκληρη».