User C
well know member
- Δημοσιεύσεις
- 3.737
Οι σκέψεις με γεμίζουν στην Εθνική Οδό. Γιατί καβαλάω μετά από τόσα χρόνια; Γιατί γυρίζω σε μέρη που έχω δει; Τι είναι αυτό που με κάνει να ψάχνω διαδρομές γνωστές και άγνωστες στα ψηλά βουνά; Τελικά μόνος ή με παρέα; Για κάποιο λόγο, που τελικά τον κατάλαβα, έχω τριγύρω μου "γκρίνια". Όχι με την κλασική μορφή γκρίνιας που έχουμε συνηθίσει, άλλου είδους. Οι παλιές μηχανές είναι καλύτερες. Παλιά τα πράγματα ήταν καλύτερα. Όταν παλιά καβαλούσαμε οι συνθήκες ήταν ιδανικές. Εμείς πονέσαμε τις μηχανές μας και τα σίδερα μας.
Έχουν δίκιο αν το δεις από την σκοπιά τους τελικά. Οι Άγγλοι λένε "You can't teach an old dog new tricks" και η συνήθεια είναι η ασφαλέστερη οδός. Το να έχεις βολευτεί μέσα στις γνωστές σου συνήθειες, στα γνωστά σου μηχανολογικά. Στα παλιά σου ρούχα που ακόμη αντέχουν. Έχω τριγύρω μου ανθρώπους συνομήλικους, τριγύρω από τα πενήντα. Δεν θέλουν να πιστέψουν πως πλέον δεν αντέχουν, δεν θέλουν να παραιτηθούν και αυτό είναι το καλύτερο. Άρα φταίνε οι καινούργιες μηχανές. Φταίνε οι καινούργιες συνθήκες, τα περισσότερα αυτοκίνητα. Μπορεί να χόρτασαν εικόνες, διαδρομές, οπότε τώρα όλα είναι βαρετά.
Εγώ καβαλάω γιατί ακόμη ψάχνω αυτό που δεν βρήκα. Μπορεί να μεγάλωσα, μπορεί οι ώμοι να γείραν μπροστά και τα μαλλιά να γκριζάρισαν. Μπορεί να πονούν τα κόκαλα και η μέση να κουράζεται ευκολότερα σε λιγότερα χιλιόμετρα. Μπορεί να χρειάζομαι μια στάση παραπάνω...αλλά ακόμη ψάχνω. Με περισσότερη ταλαιπωρία μεν, αλλά ψάχνω αυτό που δεν βρήκα στην εφηβεία μου. Περιπλανιέμαι στους δρόμους, αναζητώντας την στιγμή που έχασα, και όσο έχω ακόμη ψυχικά αποθέματα και χώρο στο σκληρό δίσκο του μυαλού θα γεμίζω εικόνες. Έγινα πιο περίεργος; Ναι, έγινα πιο απαιτητικός στα θέλω μου και στα πόσα ανέχομαι ή όχι. Μπορώ να ανεχτώ την παρέα; Ως ένα σημείο ναι, μετά θέλω να συνεχίσω την μοναχική μου αναζήτηση. Θέλω να μεταδώσω την εμπειρία μου; Ναι σε όποιον θέλει, σε κανέναν με το ζόρι. Θέλω να κερδίσω από αυτό; Ναι, την χαρά στο χαμόγελο του άλλου και μόνο. Στην ματιά του που μου λέει "περνάμε υπέροχα".
Θα συνεχίσω να καβαλώ, περισσότερο μόνος, γιατί αυτή είναι η ψυχοθεραπεία μου. Η ενδοσκόπηση στο μυαλό μου, η συζήτηση με τον εαυτό μου. Η μελέτη της διαδρομής μου από που έρχομαι και να σχεδιάζω το που θα πάει αυτή η διαδρομή. Και με παρέα όμως. Με συμβιβασμούς στα θέλω, στα πρέπει, γιατί έχει γέλιο, έχει συντροφικότητα, έχει μεγάλους και μικρούς. Έχει αυτό που ψάχνουμε συνεχώς...τι είναι αυτό που μας ενώνει. Γιατί στην τελική μπορεί τα αρνητικά συναισθήματα και αναμνήσεις στην ζωή μας να είναι ισχυρότερα, μπορεί να έχουμε περάσει κάποιοι δύσκολα, άλλοι δυσκολότερα, αλλά αυτά που αξίζει να θυμόμαστε, να μιλάμε, και να αναζητούμε είναι οι ευχάριστες στιγμές ανάμεσα στις δυσκολίες. Όπως στα album φωτογραφιών διαλέγαμε και βάζαμε τις καλύτερες φωτογραφίες, έτσι και στο μυαλό μας κρατάμε τις καλύτερες στιγμές μας που μας κάνει να χαμογελάμε όταν έρχονται στην επιφάνεια. Αλλιώς έχουμε τρόπους να χαλαστούμε πολλούς.
Δεν είμαι συγγραφέας. Ενας μεσήλικας είμαι που αναμασώ βιωματικές καταστάσεις στο πληκτρολόγιο μου, χρησιμοποιώντας όμορφες λέξεις, ή και μερικές φορές την γλώσσα του δρόμου. Αυτό δεν με κάνει συγγραφέα, και δεν θα με κάνει ποτέ. Μπορεί να μεταφέρω συναισθήματα, αλλά συγγραφέα δεν με κάνει. Οπότε όποιος χαλιέται, από αυτά που γράφω, τον τρόπο που τα γράφω, απλά προσπερνάει. Άλλωστε αυτό δεν γίνεται για εσένα αναγνώστη που θα το διαβάσεις αλλά για την ανάγκη μου να το γράψω.
Έχουν δίκιο αν το δεις από την σκοπιά τους τελικά. Οι Άγγλοι λένε "You can't teach an old dog new tricks" και η συνήθεια είναι η ασφαλέστερη οδός. Το να έχεις βολευτεί μέσα στις γνωστές σου συνήθειες, στα γνωστά σου μηχανολογικά. Στα παλιά σου ρούχα που ακόμη αντέχουν. Έχω τριγύρω μου ανθρώπους συνομήλικους, τριγύρω από τα πενήντα. Δεν θέλουν να πιστέψουν πως πλέον δεν αντέχουν, δεν θέλουν να παραιτηθούν και αυτό είναι το καλύτερο. Άρα φταίνε οι καινούργιες μηχανές. Φταίνε οι καινούργιες συνθήκες, τα περισσότερα αυτοκίνητα. Μπορεί να χόρτασαν εικόνες, διαδρομές, οπότε τώρα όλα είναι βαρετά.
Εγώ καβαλάω γιατί ακόμη ψάχνω αυτό που δεν βρήκα. Μπορεί να μεγάλωσα, μπορεί οι ώμοι να γείραν μπροστά και τα μαλλιά να γκριζάρισαν. Μπορεί να πονούν τα κόκαλα και η μέση να κουράζεται ευκολότερα σε λιγότερα χιλιόμετρα. Μπορεί να χρειάζομαι μια στάση παραπάνω...αλλά ακόμη ψάχνω. Με περισσότερη ταλαιπωρία μεν, αλλά ψάχνω αυτό που δεν βρήκα στην εφηβεία μου. Περιπλανιέμαι στους δρόμους, αναζητώντας την στιγμή που έχασα, και όσο έχω ακόμη ψυχικά αποθέματα και χώρο στο σκληρό δίσκο του μυαλού θα γεμίζω εικόνες. Έγινα πιο περίεργος; Ναι, έγινα πιο απαιτητικός στα θέλω μου και στα πόσα ανέχομαι ή όχι. Μπορώ να ανεχτώ την παρέα; Ως ένα σημείο ναι, μετά θέλω να συνεχίσω την μοναχική μου αναζήτηση. Θέλω να μεταδώσω την εμπειρία μου; Ναι σε όποιον θέλει, σε κανέναν με το ζόρι. Θέλω να κερδίσω από αυτό; Ναι, την χαρά στο χαμόγελο του άλλου και μόνο. Στην ματιά του που μου λέει "περνάμε υπέροχα".
Θα συνεχίσω να καβαλώ, περισσότερο μόνος, γιατί αυτή είναι η ψυχοθεραπεία μου. Η ενδοσκόπηση στο μυαλό μου, η συζήτηση με τον εαυτό μου. Η μελέτη της διαδρομής μου από που έρχομαι και να σχεδιάζω το που θα πάει αυτή η διαδρομή. Και με παρέα όμως. Με συμβιβασμούς στα θέλω, στα πρέπει, γιατί έχει γέλιο, έχει συντροφικότητα, έχει μεγάλους και μικρούς. Έχει αυτό που ψάχνουμε συνεχώς...τι είναι αυτό που μας ενώνει. Γιατί στην τελική μπορεί τα αρνητικά συναισθήματα και αναμνήσεις στην ζωή μας να είναι ισχυρότερα, μπορεί να έχουμε περάσει κάποιοι δύσκολα, άλλοι δυσκολότερα, αλλά αυτά που αξίζει να θυμόμαστε, να μιλάμε, και να αναζητούμε είναι οι ευχάριστες στιγμές ανάμεσα στις δυσκολίες. Όπως στα album φωτογραφιών διαλέγαμε και βάζαμε τις καλύτερες φωτογραφίες, έτσι και στο μυαλό μας κρατάμε τις καλύτερες στιγμές μας που μας κάνει να χαμογελάμε όταν έρχονται στην επιφάνεια. Αλλιώς έχουμε τρόπους να χαλαστούμε πολλούς.
Δεν είμαι συγγραφέας. Ενας μεσήλικας είμαι που αναμασώ βιωματικές καταστάσεις στο πληκτρολόγιο μου, χρησιμοποιώντας όμορφες λέξεις, ή και μερικές φορές την γλώσσα του δρόμου. Αυτό δεν με κάνει συγγραφέα, και δεν θα με κάνει ποτέ. Μπορεί να μεταφέρω συναισθήματα, αλλά συγγραφέα δεν με κάνει. Οπότε όποιος χαλιέται, από αυτά που γράφω, τον τρόπο που τα γράφω, απλά προσπερνάει. Άλλωστε αυτό δεν γίνεται για εσένα αναγνώστη που θα το διαβάσεις αλλά για την ανάγκη μου να το γράψω.
Αρε Νιντζα θα γερασουμε παρεα γιατι μου κανεις ολα τα χατιριαBike
