Υπέροχοι άνθρωποι......

Σωτήρης Μουστάκας: Η φυλάκιση στα 15, το πλαστό διαβατήριο, η άρνηση να πάει Χόλιγουντ και το πρόωρο τέλος​

Ο Σωτήρης Μουστάκας γεννήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου του 1940 στο χωριό Κάτω Πλάτρες Λεμεσού και ήταν το τελευταίο παιδί της 6μελούς οικογένειας.

Γράφει η Έπη Τρίμη
Έκανε μουσικές σπουδές (βιολί), αλλά το όνειρό του ήταν να γίνει ηθοποιός. Από το Δημοτικό κιόλας ήταν πρωταγωνιστής στα έργα που ανέβαζε με τους συμμαθητές του. Του άρεσε ο Σέξπιρ, αλλά και ο Τσάρλι Τσάπλιν, που τον είχε δει στο σινεμά.

Η σύλληψη στα 15 του​

Σε ηλικία 15 χρονών, συμμετείχε ενεργά στον Απελευθερωτικό Αγώνα της ΕΟΚΑ (1955-1959), ως αγγελιοφόρος διαταγών του αρχηγού της, Διγενή Γρίβα, προς τις διάφορες αντιστασιακές ομάδες. Μοίραζε φυλλάδια κι έγραφε συνθήματα στους τοίχους. Συνελήφθη από τους Άγγλους και φυλακίστηκε για εφτά μήνες. Με πλαστό διαβατήριο ταξίδεψε στην Αθήνα για να σπουδάσει ηθοποιός, παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα του.

Πώς έγινε ηθοποιός​

Ένα χρόνο πριν από τη σύλληψή του, το 1954, έφτασε στην Κύπρο ο θίασος του Νίκου Σταυρίδη για παραστάσεις.
Μία από αυτές παρακολούθησε ο 14χρονος Σωτήρης και ενθουσιασμένος πλησίασε τον Σταυρίδη μετά το τέλος της παράστασης. Με το θάρρος ενός 14χρονου παιδιού, και μιμούμενος τον Σταυρίδη, τού είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός. Ο Σταυρίδης έσκασε τα γέλια με τον μικρό και του είπε να πάει στην Αθήνα να τον βρει. Ο Σωτήρης άργησε στο ραντεβού καθώς μεσολάβησε η σύλληψή του.

Πέρασε με το ζόρι τις εξετάσεις του Εθνικού​

Όταν έφτασε στην Αθήνα, έπιασε δουλειά ως σερβιτόρος για να βγάζει τα προς το ζην, αλλά ταυτόχρονα κυνήγησε το όνειρό του. Μετά από παρότρυνση του Σταυρίδη, έδωσε εξετάσεις στη Δραματική του Εθνικού αλλά απέτυχε. Δεν το έβαλε όμως κάτω. Έδωσε ξανά εξετάσεις τις οποίες πέρασε με το ζόρι, αφού οι περισσότεροι καθηγητές δεν αποδέχονταν το πηγαίο χιούμορ του τον απέρριπταν αποκαλώντας τον “καραγκιόζη”.

Επαγγελματική πορεία​

Ο Μουστάκας έπαιξε σε δεκάδες τηλεταινίες, κινηματογραφικές ταινίες και πολλές θεατρικές παραστάσεις. Το 1994, απέσπασε το βραβείο επιθεώρησης Τα Παναθήναια, για την ερμηνεία του στο Άμλετ.

Το 1996, έλαβε το πρώτο βραβείο Παπαδούκα της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων, για τον ρόλο του την επιθεώρηση Οι Δύο Δουλειές. Τέλος, το 2003 απέσπασε το βραβείο Ερμηνείας Ελληνικού Έργου Καρόλος Κουν, για την συνολική του συνεισφορά στην επιθεώρηση.

Τα βραβεία​

Ο Σωτήρης Μουστάκας το 1994, απέσπασε το βραβείο επιθεώρησης “Παναθήναια”, για την ερμηνεία του στο “Άμλετ”. Το 1996, έλαβε το πρώτο βραβείο Παπαδούκα της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων, για τον ρόλο του την επιθεώρηση “Οι Δύο Δουλειές”. Το 2003 τιμήθηκε με το βραβείο Ερμηνείας Ελληνικού Έργου “Καρόλος Κουν”, για την συνολική του συνεισφορά στην επιθεώρηση.

Ο Σωτήρης Μουστάκας αρνήθηκε πρόταση από το Χόλιγουντ​

Ο αξέχαστος ηθοποιός, θα μπορούσε κάλλιστα να είχε δοκιμάσει την τύχη του και στο Χόλιγουντ. Μάλιστα, κάποια στιγμή του είχε γίνει πρόταση από την εταιρεία Fox, ώστε να παίξει σε ταινία μαζί με τον μεγάλο, Μάικλ Κέιν.
Όμως, ο Σωτήρης Μουστάκας αρνήθηκε. Ίσως δεν πίστεψε ότι θα μπορούσε να απλώσει τόσο τα «φτερά» του.

Η λατρεία του Σωτήρη Μουστάκα στο ψάρεμα και το κυνήγι…​

Ο Σωτήρης Μουστάκας εκτός από καλός ηθοποιός ήταν και άριστος ψαράς. Είχε ένα μικρό σκάφος και μαζί με τη σύζυγό του Μαρία Μπονέλου, η οποία επίσης αγαπούσε το ψάρεμα, δοκίμαζαν συχνά την τύχη τους. Τις περισσότερες φορές τους συνόδευε η κόρη τους Αλεξία, αλλά και φίλοι όπως ο ηθοποιός Γιάννης Βογιατζής.
Ο Μουστάκας, όταν δεν κατάφερνε να πιάσει ψάρια, θύμωνε και αν οι υπόλοιποι ήταν πιο τυχεροί τα έβαζε μαζί τους. Ο αγαπημένος προορισμός του ηθοποιού ήταν η Τζιά. Ένα βράδυ μαζί με τον Βογιατζή, αποφάσισαν να κάνουν ψαροντούφεκο που τότε ήταν παράνομο. Οι ηθοποιοί φοβήθηκαν γιατί αν τους αντιλαμβάνονταν οι ψαράδες της περιοχής μπορεί ακόμα και να τους χτυπούσαν. Όταν η ψαριά δεν πήγαινε καλά, ο ηθοποιός θύμωνε Είτε γιατί δεν θα καταλάβαιναν ότι ήταν άνθρωποι λόγω του σκοταδιού είτε για να τους τιμωρήσουν επειδή τους έπαιρναν τη δουλειά.

Ο Γιάννης Βογιατζής τότε βρήκε τη λύση. Πήρε τηλέφωνο στο λιμενικό και ειδοποίησε τους υπεύθυνους. «Εμείς το βράδυ θα πάμε για ψαροντούφεκο εγώ και ο Σωτήρης ο Μουστάκας, μην έρθουν τίποτα ψαράδες και μας βαράνε με τα κουπιά. Εμείς ό, τι πιάσουμε θα τους τα δώσουμε. Τι να τα κάνουμε; Για χόμπι το κάνουμε», είπε ο ηθοποιός.
Οι δύο φίλοι όχι μόνο δεν λογοδότησαν στις αρχές για την παράνομη πράξη τους, αλλά κατέληξαν να κάνουν ψαροντούφεκο με τη συνοδεία του λιμενικού. Ο Βογιατζής συνόδευε τον Μουστάκα και στο άλλο αγαπημένο του χόμπι, το κυνήγι, χωρίς όμως να συμμετέχει, καθώς δεν του άρεσε να σκοτώνει με όπλο. Συνήθως πήγαιναν σε περιοχές κοντά στην Αθήνα όπως τα Λεγραινά, όταν τελείωναν τις υποχρεώσεις τους στο θέατρο….

Ο έρωτας με την Μαρία Μπονέλου​

Το 1973 παντρεύτηκε την ηθοποιό Μαρία Μπονέλου με την οποία απέκτησε μια κόρη, την Αλεξία. Έμειναν μαζί έως το τέλος της ζωής του το 2007, οπότε εισήχθη στο νοσοκομείο με λοίμωξη του αναπνευστικού. Στα 66 του χρόνια άφησε την τελευταία του πνοή. Τρεις μήνες αργότερα έφυγε από τη ζωή και η Μαρία Μπονέλου που έπασχε από Αλστχάιμερ.

Αυτό ήταν το σαράκι που έτρωγε τον ηθοποιό, αλλά εκείνος έκανε την καρδιά του πέτρα και κάθε βράδυ ανέβαινε στη σκηνή και έκανε τους άλλους να γελάνε, ενώ ήξερε πως η δική του ψυχή δεν θα ξαναγελούσε ποτέ!

Το είχαν σεβαστεί και όλοι οι δημοσιογράφοι, καθώς ήταν ένα κομμάτι της ζωής του το οποίο αποτελούσε το μεγάλο αγκάθι που ξέσκιζε την καρδιά του. Άνθρωπος με αξίες – πάνω και κάτω από το σανίδι -, ο Σωτήρης Μουστάκας δεν σκέφτηκε ούτε για μια στιγμή να εγκαταλείψει τη γυναίκα που λάτρεψε και τον λάτρεψε. Ήταν πάντα δίπλα της. Ακόμα και όταν βρισκόταν στο θέατρο, έπαιρνε αρκετές φορές τηλέφωνο στο σπίτι την κοπέλα που πρόσεχε «το Μαράκι του» για να ρωτήσει πώς πάει το κορίτσι του. Ήξερε πως η κατάσταση δεν ήταν αναστρέψιμη, αλλά ήλπιζε μέχρι την τελευταία στιγμή σε ένα θαύμα.

«Οι γιατροί λένε ότι η Μαρία δεν καταλαβαίνει τίποτα πια. Όμως, εγώ το ξέρω ότι με καταλαβαίνει όταν της μιλάω. Σκέφτομαι τι θα γίνει αν φύγω πρώτα εγώ, κορίτσι μου, και φοβάμαι αν η Αλεξία μου θα είναι δυνατή. Πρέπει να είναι δυνατή» έλεγε.
Και η σκέψη του ήταν στην άλλη του μεγάλη αγάπη, την Αλεξία, την κόρη του, ένα θαυμάσιο παιδί που έχει κάτι από τη στόφα και των δύο γονιών του, ένα πλάσμα σεμνό, ταλαντούχο, μετρημένο, που βίωνε κι εκείνη τη θλίψη με την αρρώστια της μητέρας της.
Στήριγμα ο ένας για τον άλλο, πατέρας και κόρη ήταν σχεδόν πάντα μαζί στο θέατρο. Η αγωνία του όλη ήταν να μη στεναχωρηθεί για κάτι η Αλεξία και προσπαθούσε να δείχνει ευδιάθετος. Όλοι όμως όσοι τον γνωρίζαμε ξέραμε πως όταν έκλεινε την πόρτα στο καμαρίνι του, προσπαθούσε να συγκρατήσει τα δάκριά του, γιατί σκεφτόταν την αγαπημένη του Μαρία.

Το τέλος του Σωτήρη Μουστάκα​

Ο καρκίνος τού είχε χτυπήσει την πόρτα, αλλά εκείνος ήταν τόσο επίμονος και δυνατός χαρακτήρας, που τον πάλεψε παλικαρίσια. Και όλα αυτά χωρίς να λείψει από το σανίδι. Ο Σωτήρης Μουστάκας πονούσε πολύ, αλλά δεν άφηνε να φανεί τίποτα στον κόσμο, ενώ ήταν τόσο δυνατός, που έκανε χιούμορ και στους άλλους ηθοποιούς στα καμαρίνια. Έτσι ήταν ο Σωτήρης Μουστάκας, ένας «μάγος» που κατάφερνε με μια κίνηση να απογειώνει τον κόσμο που τον λάτρευε.
Ο Σωτήρης Μουστάκας πέθανε στις 4 Ιουνίου 2007 σε νοσοκομείο της Αθήνας, σε ηλικία 66 ετών. Λίγες ώρες πριν από το μοιραίο είχε αισθανθεί αδιαθεσία, κατά τη διάρκεια πρόβας του «Πλούτου» του Αριστοφάνη, που θα παρουσίαζε με τους Θύμιο Καρακατσάνη, Γιώργο Κωνσταντίνου και Βάσια Τριφύλλη.


Πηγη www.enimerotiko.gr

εξαιρετικο ταλεντο

Χάρρυ Κλυνν: Η καριέρα στην Αμερική, οι αξέχαστες ατάκες και ο θάνατος του γιου του που τον έστειλε στον τάφο​

Ο Χάρυ Κλιν (Βασίλης Τριανταφυλλίδης) είχε γεννηθεί στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης στις 7 Μαΐου του 1940.

Της Έπη Τρίμη
Ξεκίνησε να εργάζεται από την ηλικία των 5 ετών λόγω της δεινής οικονομικής κατάστασης των γονέων του και η καριέρα του σαν ηθοποιός ξεκίνησε τη δεκαετία του 1960.

Το Greek boy που λάτρεψαν οι Αμερικανοί​

Το 1965 ο Χάρυ Κλιν αναχώρησε για τον Καναδά. “Για έναν χορό, μια εμφάνιση στο Μοντρεάλ. Ήταν ευκαιρία για εμένα, να πάω να δω τον Καναδά. Ήθελα κι όλας να φύγω. Δεν ξέρω. Υπήρχε μια τάση φυγής μέσα μου, από όταν ήμουν μικρός”.
Η μια μέρα έγιναν δέκα μέρες (τον είχε καλέσει επιχειρηματίας να δουλέψει στο μαγαζί του) και μετά ήλθε μια πρόταση από ελληνικό μαγαζί του Ντιτρόιτ. Πήγε στην Αμερική. Η συμφωνία ήταν για 15 ημέρες. Στην πρεμιέρα (“ημέρα Σάββατο, θυμάμαι”) ο τεράστιος χώρος ήταν κατάμεστος από Έλληνες. Την επομένη είχε γίνει πάλι sold out. Αλλά από Αμερικανούς. “Έντρομος είχα πάει στον επιχειρηματία για να του πω ότι δεν ξέρω αγγλικά. Μου είπε “δεν πειράζει. Εσύ θα λες αυτά που λες και εγώ θα σε πληρώνω”. Προσπάθησε να σκεφτεί πώς θα έβγαιναν οι επόμενες ημέρες, έως το τέλος της συμφωνίας. “Εμπνεύστηκα το Greek boy: τον Έλληνα που προσπαθεί να πει, με σπασμένα ελληνικά, κάποιο ανέκδοτο στην παρέα”. Ο γιος του επιχειρηματία του έκανε και κάποια μαθήματα επί της αγγλικής και άρχισε να μεταφράζει τις σκέψεις του, στα αγγλικά, χρησιμοποιώντας τις λέξεις που ήξερε. “Αυτό όχι μόνο άρεσε, αλλά έκανε πάταγο”. Το ότι παρουσίαζε στη σκηνή, όσα ζούσε, έκανε πάταγο.

Η συνεργασία με τον Woody Allen​

Ο Χάρυ Κλιν δεν είχε δικαίωμα στα όνειρα, όταν μεγάλωνε στο γκέτο της Καλαμαριάς. Για αυτό και έκανε τα μεγαλύτερα. Υλοποίησε τα περισσότερα, δούλεψε δίπλα στον Woody Allen, ήταν μεταξύ των δημιουργούν μιας σκηνής στην Αμερική και όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, ήμασταν πια έτοιμοι να κατανοήσουν το χρυσάφι που είχαμε στα χέρια μας, αλλά το αγνοούσαμε, γιατί δεν μπορούσαμε να το κατανοήσουμε. Αυτή είναι η ιστορία του Χάρρυ Κλυνν, όπως τη διηγήθηκε σε κάποιες από τις συνεντεύξεις του.
Του είπαν πως δεν μπορεί να ονειρεύεται. Τους έδειξε πώς γίνεται! Η ζωή του Χάρρυ Κλυνν, όπως τη διηγήθηκε ο ίδιος: τα δέκα χρόνια στις ΗΠΑ, η συνεργασία με τον Woody Allen, η σκηνή που δημιούργησε, οι ατάκες για τους Έλληνες και τη FYROM που είναι επίκαιρες.

Το “Χάρρυ Κλυνν” είναι το παρατσούκλι της Καλαμαριάς “το παρατσούκλι της γειτονιάς μου​

Γεννήθηκα στην Καλαμαριά, στις 7/5 του 1940. Το 1950, σε καλοκαιρινό κινηματογράφο, στο Θερμαϊκό, σκαρφαλωμένος στο στύλο της ΔΕΗ. Έρολ Φλιν. Οι πρώτες εντυπώσεις και το θαύμα της ξιφομαχίας. Ο Βασίλης Τριανταφυλλίδης παίζει το ρόλο του Έρολ Φλιν στο Σκάμα του δημοτικού, στην Καλαμαριά. Και παραδόξως το Φλιν γίνεται Κλιν. Και επειδή έπρεπε να βρούμε κάποιο άλλο όνομα να ταιριάζει σε μονοσύλλαβο επίθετο, βάλαμε Χάρι Κλιν. Έτσι βγήκε”, είχε πει ο Χάρυ Κλιν.

Ήθελα μόνο να επιβιώσω, να μπορώ να ζήσω. Δεν είχα καν διάθεση να διακριθώ​

Ο Χάρυ Κλιν δεν είχε την παραμικρή διάθεση να ασχοληθεί με το θέαμα.Μάλιστα ο ίδιος είχε πει: “Ήθελα μόνο να επιβιώσω, να μπορώ να ζήσω. Δεν είχα καν διάθεση να διακριθώ. Αυτό ήταν πολυτέλεια για ένα παιδί που έμενε στο γκέτο της Καλαμαριάς, στο προσφυγικό γκέτο. Και το λέω γκέτο, γιατί υπήρχε ένα χοντρό κρύσταλλο που μας χώριζε από τη Θεσσαλονίκη.
Εμείς στην Καλαμαριά, τα τσαμούρια, που σημαίνει οι λασπωμένοι άνθρωποι, δεν είχαμε όνειρα. Δεν είχαμε δικαιώματα επιλογών. Έπρεπε να επιβιώσουμε. Είμαι 54 χρόνων και δουλεύω 49 χρόνια. Θα έπρεπε να ‘χα πάρει προ καιρού σύνταξη. Εκεί λοιπόν, στο γκέτο της Καλαμαριάς αρχίζει ο μεγάλος αγώνας για την επιβίωση. Κουλούρια, φιστίκια, νερό, μικρός έμπορος, ψαράς, ελαιοχρωματιστής, παιδί για θελήματα και πολλά όνειρα. Καλπάζουσα φαντασία και αγάπη για τη γλώσσα. Τους ποιητές. Η παρέα μου ήταν οι ποιητές της Θεσσαλονίκης, της καλής Θεσσαλονίκης. Και κάποιοι στίχοι παιδικοί που δημοσιεύονται στην εφημερίδα “Μακεδονία”. Σατιρικοί, πολλοί από αυτούς. Όπως το “η τύχη μας ευνόησε και εμάς και τα όνειρα μας γίνανε κιμάς. Τα κάναμε κεφτέδες και τα φάγαμε και τώρα πεινασμένοι καρτερούμε, πάλι καινούργια όνειρα να δούμε”. Το είχε γράψει ο Χάρυ Κλιν το 1954.


Συνεχιζεται.......

Πηγη www.enimerotiko.gr

Πέρασε στην ιατρική, δεν πήγε ποτέ​

Στην Καλαμαριά ο Χάρυ Κλιν γνωρίστηκε με ποιητές, ζωγράφους και τους καθοδηγητές της Αριστεράς. “Με τον Γιώργο τον Ζαρζαβατζή -σημαίνει μανάβης. Καθαρός κομμουνιστής, με το κλειστό πουκάμισο και τα λαμπερά μάτια. Ο πατέρας μου, ο μπαρμπά Νίκος. Ο καθοδηγητής μου. Καμία σχέση με τους σημερινούς κομμουνιστές -τουλάχιστον τους Έλληνες. Εκεί ο αγώνας επιβίωσης αρχίζει να γίνεται όνειρο, όταν έδωσα εξετάσεις για το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, για να γίνω γιατρός. Μετά σκέφτηκα πιο ανθρωπιστικά και είπα “δεν βαριέσαι; Ένας γιατρός λιγότερος (γελάει)”. Δεν είχε δώσει βιολογία. Πέρασε 8ος. “Δεν πήγα ποτέ. Πήγα στο Λουξεμβούργο, αυτό στο Καρνάγιο. Τα καράβια. Η ατμόσφαιρα ήταν κατράμι, η θάλασσα μύριζε φύκι και τα παιδιά σκαρφαλωμένα, να βλέπουν το μεγάλο ήρωα της εποχής, τον Γιώργο Οικονομίδη, σε μια βραδιά ταλέντων”.
Τα δώρα ήταν πολλά. “Μια χρυσή λίρα, ένα κοστούμι, μια πετρογκάζ και κάποιο χρηματικό έπαθλο, από τον καφέ “Παπαγάλος”. Και τα ταλέντα, τα ατάλαντα να περνούν μπροστά από τον Οικονομίδη και ο Βασίλης Τριανταφυλλίδης αναρωτιόταν, ταυτόχρονα με άλλους, δικούς του φίλους που ήταν σκαρφαλωμένοι πάνω στο καράβι”.


Του έλεγαν “γιατί δεν πας να πάρεις τα λεφτά;”, κάποιος τον έσπρωξε (“δεν ξέρω ποιος ήταν”), αλλά τα λεφτά τα πήρε. “Και τη λίρα και τη πετρογκάζ”. Ανέβηκε στη σκηνή και έκανε ένα διάλογο με τον Οικονομίδη. Μετά δέχθηκε ένα τηλεγράφημα. Διάβασε “έλα γρήγορα στο γραφείο μου, Πατησίων 10”. Μπήκε στο τρένο. “Κλασική διαδρομή, Λιανοκλάδι, Ομόνοια και εγώ χαμένος. Ξενοδοχείο “Η Ελλάς”. 1958. Οκτώβρης. Και εγώ πεινασμένος. Μετά, η πρώτη εμφάνιση μου στο “Άλσος” και αδυναμία να βγω στη σκηνή”. Βγήκε. Με τον Γιώργο Οικονομίδη. “Και έτσι ξεκίνησα”, είχε πει ο Χάρυ Κλιν.

Χρωστά πολλά στις πειρατικές κασέτες​

Αυτό που γινόταν ήταν να γράφει ο κόσμος τα προγράμματα του Χάρυ Κλιν και να τα κυκλοφορεί σε πειρατικές κασέτες που πωλούνταν στην Ομόνοια, το Μοναστηράκι, τη Θεσσαλονίκη. Έγινε γνωστός από αυτά. “Σκέφτηκα, αφού τα αγοράζει ο κόσμος, να κάνω δίσκους”. Μοιράστηκε το όραμα του με τον Γιώργο Πιτσίλα, τον πρώτο σύζυγο της Νάνα Μούσχουρη, από το “Τρίο Καντσόνε”. Πήγαν μαζί στην Columbia που δέχθηκε να κυκλοφορήσει, δοκιμαστικά, 100 δίσκους. Σύντομα έγιναν 100.000. “Ο δίσκος “Για δέσιμο” ήταν μια πολύ μεγάλη επιτυχία”. Ακολούθησαν άλλοι 14 δίσκοι και μετά το θέατρο.

Ποδόσφαιρο​

Μεγάλη αγάπη του υπήρξε ο αθλητισμός και ιδιαίτερα το ποδόσφαιρο. Το 1980 ηγείται μίας ομάδας Ποντίων και φίλων του συλλόγου της γενέτειράς του, του Απόλλωνα Καλαμαριάς. Σκοπός της ομάδας αυτής ήταν η αποκατάσταση του ονόματος του ποδοσφαιρικού σωματείου. Η προσπάθεια κρίνεται επιτυχημένη αφού η ομάδα κατά το διάστημα της προεδρίας του αποκτά γήπεδο, επανέρχεται στην Α΄ Εθνική Κατηγορία μετά από 20 χρόνια, αποκτά υποδομές, φυτώριο και γύρω της συσπειρώνει παλιούς και νέους φίλους. Ο Χάρρυ Κλυνν προχωρά και σε προτάσεις αναδιάρθρωσης του θεσμικού πλαισίου του επαγγελματικού ποδοσφαίρου και αναδεικνύεται σε ηγετική μορφή της σύγκρουσης του 1988 μεταξύ συλλόγων και πολιτείας που οδηγεί για πρώτη φορά στα ελληνικά χρονικά σε διακοπή του πρωταθλήματος.
Την εποχή εκείνη το επαγγελματικό ποδόσφαιρο περνάει νέα μεγάλη κρίση. H πολιτεία αφαιρεί τη διοργάνωση του πρωταθλήματος από την ΕΠΑΕ και την παραχωρεί στην ΕΠΟ. Ομόφωνα όλες οι ομάδες προτείνουν για πρόεδρο της ΕΠΑΕ τον Xάρρυ Kλυνν. O Xάρρυ Kλυνν αναλαμβάνει την προεδρία, αναδιοργανώνει την EΠAE, έρχεται σε επαφές με τη FIFA και την UEFA και προτείνει όρους που είναι εξαιρετικά ελκυστικοί και η πολιτεία δεν μπορεί να αρνηθεί. Το πρωτάθλημα τελικά ξαναγυρίζει στην ΕΠΑΕ. Τρία χρόνια αργότερα αποχωρεί από την προεδρία.Η πρότασή του για την καθιέρωση ημιεπαγγελματικού ποδοσφαίρου απορρίφτηκε από την πλειοψηφία των ΠΑΕ.

Πολιτική​

Ο Χάρρυ Κλυνν υπήρξε πολιτικά ενεργός ακόμη και κατά τις περιόδους που δεν συμμετείχε σε κάποιον επίσημο θεσμό. Χαρακτηριστική είναι η εμπλοκή του στο θέμα της Ποντιακής ομογένειας, στης οποίας το επίσημο κίνημα προεδρεύει, καθώς και η γνωστή του πολιτική σάτιρα. Στην πιο πρόσφατη πολιτική του δράση, μετά την εκλογή της νέας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ τον Ιανουάριο του 2015, υπήρξε θερμός υποστηρικτής της, δια μέσου των αναρτήσεων κυρίως πολιτικών άρθρων του στο προσωπικό του ιστολόγιο, στα οποία εξέφραζε την σκληρή κριτική αντίθεσή του στις κυβερνήσεις των δύο πρώτων μνημονίων. Η στήριξη του αυτή στην νέα κυβέρνηση, παραδόξως διότι δεν συνάδει με τις πολιτικές του θέσεις προ της ψήφισης του 3ου μνημονίου, συνέχισε απρόσκοπτα ακόμη και μετά την ψήφιση του νέου μνημονίου και την εφαρμογή του από τις αρχές του Σεπτεμβρίου του 2015.

Διάσημες ατάκες του Χάρυ Κλιν​

• Μόλις με βλέπουν οι γυναίκες πέφτουν κάτω. Αυτό, ασφαλώς, ισχύει γι’ αυτές που δε μπορούν να σταθούν στα πόδια τους.
• Στην Ελλάδα η κυβέρνηση έχει πάντα ένα πρόβλημα για κάθε λύση.
• Έχει υπολογισθεί ότι μέσα σε τρία χρόνια θα υπάρχουν μονάχα στο λεκανοπέδιο της Αττικής 10 εκατομμύρια αυτοκίνητα. Όποιος, λοιπόν, θέλει να περάσει στο απέναντι πεζοδρόμιο, ας το κάνει από τώρα.
• Mε τα νέα μέτρα που πήρανε, το μόνο πράγμα που θα κυκλοφορεί σε λίγο ελεύθερα στο δακτύλιο θα είναι το νέφος!
• Mε το καυσαέριο που αναπνέουμε δεν ξέρω αν, τελικά, πρέπει να πηγαίνουμε σε γιατρό ή σε συνεργείο…
• Tα πράγματα με τον OTE όσο πάνε και χειροτερεύουν. Τώρα χρειάζεσαι διπλάσιο χρόνο για να βγάλεις λάθος νούμερο.
• Kρατάτε την Aθήνα καθαρή, πετάτε τα σκουπίδια σας στον Πειραιά.
• Tα τελευταία χρόνια η τεχνολογία καλπάζει. Προχθές αγόρασα μια συσκευή τηλεόρασης μικροκυμάτων. Tώρα πρόγραμμα της μιας ώρας το βλέπω σε έξι λεπτά!
• Mόνο στην Eλλάδα θα μπορούσε να συμβεί αυτό. Διακόπτουν τα έκτατα δελτία ειδήσεων για να μεταδώσουν τα κανονικά.
• Tα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα όσο φαίνονται… είναι χειρότερα…

Το τέλος​

Σε ηλικία 78 ετών έφυγε από τη ζωή ο δημοφιλής ηθοποιός Χάρυ Κλυνν. Η υγεία του είχε επιβαρυνθεί το τελευταίο διάστημα, μετά από το θάνατο του γιου του και βρισκόταν καθηλωμένος με αναπνευστικά προβλήματα σε αναπηρικό αμαξίδιο.
Η πορεία του στην καλλιτεχνική σκηνή ήταν σημαντική και σε βάθος δεκαετιών κατάφερε να πει μερικές ατάκες που έχουν γραφτεί ανεξίτηλα στη μνήμη των θεατών.

Πηγη www.enimerotiko.gr

Το " Πωλειται Πατρις" που ειπε τοτε και δεν καταλαβαιναμε το τραγικο χιουμορ , ποσο επικαιρο σημερα.
Στο καλο Τιτανα.

Ρένος Φουντουλάκης: Έχτισε ένα σχολείο για τα παιδιά σε χωριό της Ζανζιβάρης – Πώς ξεκίνησαν όλα​

Ρένος Φουντουλάκης: Ένας σύγχρονος ήρωας που οφείλουμε να γνωρίζουμε!
Ο Ρένος, ιδρυτής του “CR HOPE Foundation” αφιέρωσε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στο μεγάλο του όνειρο. Να χτίσει ένα σχολείο για τα παιδιά ενός απομακρυσμένου χωριού της Ζανζιβάρης. Έδωσε τον δικό του αγώνα και δικαιώθηκε. Ακόμη κι όταν έχασε τον αδερφό του δεν το έβαλε κάτω. Γέμισε με κουράγιο και αποφάσισε να αφιερώσει το έργο του στη μνήμη του. >>>>

Η ζωή του μοιράζεται μεταξύ Ντουμπάι και Ζανζιβάρης. Είναι ιδρυτής του CR HOPE Foundation και αφιέρωσε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στο μεγάλο του όνειρο, να χτίσει ένα σχολείο για τα παιδιά ενός μικρού και απομακρυσμένου χωριού της Ζανζιβάρης.

Ο Ρένος Φουντουλάκης έδωσε τον δικό του αγώνα και τα κατάφερε. Ακόμη κι όταν έχασε τον αδερφό του δεν το έβαλε κάτω. Οπλίστηκε με κουράγιο και αποφάσισε να αφιερώσει το έργο του στη μνήμη του.​

Ήταν αρκετά δύσκολο να πείσει όμως τους κατοίκους της Ζανζιβάρης για τις προθέσεις του. «Είναι μουσουλμάνοι και αρχικά πίστευαν πως εγώ όντας χριστιανός έχω σκοπό να τους εκχριστιανίσω. Δούλεψα πάρα πολύ σκληρά για καταφέρω εμπράκτως να κερδίσω την εμπιστοσύνη τους αλλά πλέον νιώθω δικαιωμένος» αναφέρει χαρακτηριστικά ο Ρένος Φουντουλάκης.
Το σχολείο που κατάφερε να χτίσει με πολλή αγάπη αυτή τη στιγμή φιλοξενεί 53 παιδιά ηλικίας 3-7 ετών. «Οι μαθητές αλλά και οι γονείς τους είναι υπερ-χαρούμενοι που βρίσκονται μαζί μας και μας το αποδεικνύουν καθημερινά. Κάποιοι γονείς μας φέρνουν φρούτα ως ένδειξη αγάπης. Αυτά τα παιδιά για εμένα είναι η κληρονομιά που αφήνω σε αυτόν τον κόσμο ελπίζοντας σε ένα καλύτερο “αύριο”. Νιώθω υπέροχα όταν είμαι ανάμεσα τους σε βαθμό που πραγματικά θα χρησιμοποιήσω τον όρο “ευλογία” για να περιγράψω το συναίσθημα αυτό» τονίζει στο newsbeast.gr.

«Θυμάμαι σε μία από τις επισκέψεις μου στο νησί με ένα γκρουπ από το Ντουμπάι κάναμε δωρεές ρούχων στο χωριό όπου έχει χτιστεί το σχολείο μας. Οι περισσότεροι από εμάς ήταν Δυτικοί που σημαίνει πως τα ρούχα που είχαμε συλλέξει δεν άρμοζαν στην κουλτούρα και τον τρόπο ένδυσης των ντόπιων. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να σχηματιστούν λανθασμένες εντυπώσεις όσον αφορά τις προθέσεις μας» σημειώνει.

Όλα όπως διηγείται ξεκίνησαν τον Ιούλιο του 2016. «Με μια παρέα πέντε ατόμων αποφασίσαμε να ξεφύγουμε για λίγες ημέρες από τον καύσωνα του Ντουμπάι για να επισκεφτούμε το μαγευτικό νησί της Ζανζιβάρης.​

Την πρωτοβουλία για αυτό το ταξίδι την είχε ο αδερφός μου Γιάννης, στον οποίο θα είμαι για πάντα ευγνώμων» λέει εξηγώντας πως ο τρόπος που ξεκίνησε το CR HOPE Foundation, ο μη κερδοσκοπικός οργανισμός (ΜΚΟ) με έδρα την Ζανζιβάρη, του οποίου ο πρωταρχικός στόχος είναι η παροχή δωρεάν παιδείας για παιδιά ηλικίας 3-7 ετών με σκοπό την καταπολέμηση της φτώχειας καθώς και του κοινωνικού αποκλεισμού και των διακρίσεων, «ήταν πολύ… τυχαίος».


Ο Ρένος Φουντουλάκης

«Για πρώτη φορά στη ζωή μου είδα την απόλυτη φτώχεια»​

«Μία μέρα, αφήσαμε την καταγάλανη παραλία του ξενοδοχείου μας για να επισκεφθούμε ένα -απομακρυσμένο από τους τουρίστες- χωριό στην περιοχή Kiwengwa. Εκεί, για πρώτη φορά στη ζωή μου είδα την απόλυτη φτώχεια… όπως σπίτια φτιαγμένα κυριολεκτικά από λάσπη και άχυρα στα οποία διέμεναν πολυμελής οικογένειες, παιδιά που έπαιζαν ξυπόλυτα φορώντας φθαρμένα ρούχα και πολλές άλλες εικόνες που με έκαναν να αναλογιστώ ότι είμαι πραγματικά ευνοημένος.

Αυτό που μου κίνησε κυρίως το ενδιαφέρον ήταν το γεγονός ότι παρόλες τις αντιξοότητες που αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι εκείνου του χωριού, είχαν όλοι τους ένα πλατύ χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό τους» δηλώνει ο Ρένος Φουντουλάκης.​

«Εκείνη την στιγμή ένιωσα έντονη την επιθυμία να τους προσφέρω βοήθεια ώστε να μπορέσουν να αποκτήσουν ένα καλύτερο μέλλον. Εάν και η πρώτη μου σκέψη ήταν να τους δώσω χρήματα στη συνέχεια πίστεψα πως αυτή κίνηση δεν θα άλλαζε κάτι ουσιαστικά στις ζωές τους. Η τελική μου ιδέα ήταν να χρηματοδοτήσω έναν δάσκαλο για να διδάξει δωρεάν αγγλικά τα παιδιά του χωριού – ελπίζοντας πως εκείνα στη συνέχεια θα μπορέσουν να βρουν εργασία σε ένα από τα πολλά ξενοδοχεία του νησιού» αναφέρει.

Η γνωριμία με τον ιδιοκτήτη ενός καταστήματος και η πρόταση που του άλλαξε τη ζωή​

Η ζωή του όπως τονίζει ο Ρένος Φουντουλάκης άλλαξε μόλις γνώρισε τον ιδιοκτήτη ενός μαγαζιού, του ατόμου που αργότερα δημιουργήσαν από κοινού το CR HOPE.
«Καθώς βρισκόμασταν σε ένα μαγαζί με σουβενίρ, ο ιδιοκτήτης του με πλησίασε και προσπάθησε να με πείσει να αγοράσω μερικά δείγματα από το μαγαζί του με σκοπό να τα μεταπουλήσω στο Ντουμπάι. Δέχτηκα την πρόταση του με τον όρο ότι οποιοδήποτε κέρδος από αυτό το εγχείρημα θα διατεθεί στη χρηματοδότηση ενός δασκάλου για να διδάξει δωρεάν αγγλικά τα παιδιά του χωριού.

Ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού (ο Mr. Cosiano) έμεινε έκπληκτος από αυτή την ιδέα και αμέσως συμφώνησε. Λίγο καιρό αφού επέστρεψα στο Ντουμπάι, ο Mr. Cosiano μου έστειλε ένα μήνυμα για να δει πως πάνε οι πωλήσεις μας. Του απάντησα πως δεν έχω καταφέρει να πουλήσω κάποια από τα σουβενίρ, ωστόσο η επιθυμία μου να χρηματοδοτήσω έναν δάσκαλο είναι ακόμα έντονη.​

Και εκείνος απάντησε “έχω ένα κομμάτι γης, εάν θες μπορώ να στο προσφέρω για χτίσουμε ένα σχολείο μαζί”» περιγράφει στο newsbeast.gr.


Ο συνιδρυτής του CR HOPE Cosiano Mbise
Κάπως έτσι δημιουργήθηκε το CR HOPE που σημαίνει Cosiano & Renos Hope… to enlighten the children of Zanzibar.
«Ο λόγος που έκανε αυτή την προσφορά είναι επειδή κάποτε ο ίδιος ήταν πλανόδιος μέχρι που ένας ευγενικός Καναδός τουρίστας προσφέρθηκε να του δώσει χρήματα για να βελτιώσει τα αγγλικά του. Η ζωή του Mr. Cosiano από τότε άλλαξε τόσο ώσπου κατάφερε από πλανόδιος να ανοίξει το δικό μαγαζί χάρη στα μαθήματα αγγλικών» εξηγεί.

Ο θάνατος του αδερφού που τον πείσμωσε​

Λίγο καιρό αργότερα ο Ρένος έχασε τον αδερφό του και αποφάσισε να κάνει τα πάντα ώστε εάν αυτός τον βλέπει από ψηλά να είναι περήφανος.
«Όταν έχασα τον αδερφό μου αφιέρωσα αυτό το έργο στη μνήμη του για να τον κάνω περήφανο όταν με βλέπει από ψηλά. Αυτό μου έδωσε αμέτρητο κουράγιο και κατά κάποιο τρόπο με πείσμωσε για να συνεχίσω τις προσπάθειες μέχρι την υλοποίηση του. Πραγματικά, από εκείνη τη στιγμή έως και σήμερα πιστεύω στους αγγέλους» επισημαίνει.


Ο αδερφός του Ρένου Φουντουλάκη, Γιάννης Φουντουλάκης

Η χωρισμένη στα δύο ζωή και οι αντιθέσεις μεταξύ Ντουμπάι – Ζανζιβάρης​

Αν και η βάση του είναι το Ντουμπάι ο Ρένος Φουντουλάκης περνάει αρκετό χρόνο και στη Ζανζιβάρη. Η ζωή του είναι μοιρασμένη μεταξύ δύο περιοχών με αρκετές αντιθέσεις.

«Όταν βρίσκομαι στο Ντουμπάι ζω σε συνθήκες πολυτέλειας και παράλληλα εργάζομαι σε ένα περιβάλλον που είναι αρκετά απαιτητικό και ανταγωνιστικό.​

Επίσης, περιβάλλομαι από γνωριμίες με υψηλό μορφωτικό και οικονομικό υπόβαθρο. Στη Ζανζιβάρη πηγαίνω σχεδόν κάθε μήνα και απολαμβάνω την τροπική φύση καθώς την απλότητα και ομορφιά των ανθρώπων. Όταν βρίσκομαι εκεί ο ρόλος μου είναι να συνεισφέρω στην κοινωνία ενισχύοντας το πρόγραμμα μας, πράγμα που μου δίνει απόλυτη χαρά. Δηλώνω εκπληκτικά τυχερός και ευγνώμων που έχω τη δυνατότητα να ταξιδεύω τόσο συχνά ενώ παράλληλα δουλεύω» σημειώνει.

«Ο στόχος μας μελλοντικά είναι να επεκτείνουμε το σχολείο μας από νηπιαγωγείο και δημοτικό σε γυμνάσιο. Αυτό απαιτεί την κατασκευή περισσότερων τάξεων καθώς και την εύρεση των κατάλληλων εκπαιδευτικών» αναφέρει τονίζοντας πως ακόμη κι αν συνάντησε πολλές δυσκολίες δεν σκέφτηκε ποτέ να τα παρατήσει.
«Οποιαδήποτε δυσκολία αντιμετωπίζω τη βλέπω ως πρόκληση για να συνεχίσω το έργο μας. Έχω αφιερώσει τη ζωή μου σε αυτό και δεν πρόκειται να αφήσω τίποτα και κανέναν να το εμποδίσει» τονίζει.




Πηγη https://filoitexnisfilosofias.com

Η 16χρονη πολίστρια που έσωσε τρεις ανθρώπους από πνιγμό στο Ρίο πριν τρεις μέρες.

Ανήμερα της γιορτής της Ζωοδόχου Πηγής και η 16χρονη πολίστρια Ντένια Κουρέτα, έσωσε από πνιγμό τρεις συνανθρώπους μας, οι οποίοι παρασύρθηκαν από τη θάλασσα στην περιοχή του Δημορρηγόπουλου στο Ρίο.
Η αθλήτρια της ΝΕ Πατρών βρισκόταν στο σημείο με τη μητέρα της έχοντας βρεθεί λίγο πιο πριν στην εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής, όπου κάθε χρόνο τέτοια ημέρα αφήνουν τις λαμπάδες τους, από το Πάσχα. Φεύγοντας από την εκκλησία, η οποία ήταν κλειστή, άκουσαν μια γυναίκα να καλεί σε βοήθεια ενώ μέσα στη θάλασσα βρίσκονταν τρεις άνθρωποι σε απόσταση περίπου 50 μέτρων από τη στεριά. Η 16χρονη πολίστρια χωρίς δεύτερη σκέψη έπεσε στο νερό για να σώσει τους δυο άνδρες και τη μια γυναίκα που πάλευαν με το ρεύμα. Η νεαρή αθλήτρια περιέγραψε στο protothema.gr πως έσωσε από πνιγμό τα τρία άτομα και πόσο πολύ τη βοήθησε το γεγονός ότι ασχολείται με το πόλο.
Χθες ήταν της Ζωοδόχου Πηγής και με τη μητέρα μου είχαμε πάει στο εκκλησάκι για να αφήσουμε τις λαμπάδες όπως κάνουμε κάθε χρόνο. Όμως ήταν κλειστό και φύγαμε. Θα πηγαίναμε να ρίξουμε μια βουτιά στη θάλασσα και βγαίνοντας από το αυτοκίνητο ακούσαμε μια γυναίκα να φωνάζει βοήθεια βοήθεια και είδαμε στη θάλασσα έναν ηλικιωμένο. Χωρίς δεύτερη σκέψη έπεσα στη θάλασσα. Είδα ότι ήταν ένα μεγάλο πλοίο το οποίο είχε δημιουργήσει ρεύμα και τον είχε παρασύρει. Πριν από εμένα είχαν πάει ένας ακόμη άνδρας και μια γυναίκα νεαρή για να τον βοηθήσουν, αλλά τους πήρε και αυτούς το ρεύμα. Κολυμπώντας τους έφθασε και το πρώτο που έκανα ήταν να τους καθησυχάσω.
Ήταν όλοι τους καλά, είχαν τις αισθήσεις τους και τους είπα «ηρεμήστε και εμπιστευτείτε με». Αυτοί βλέποντας μια πιτσιρίκα στην αρχή δίστασαν αλλά τους εξήγησα ότι ξέρω τι να κάνω και να με εμπιστευτούν. Είπα στον έναν κύριο να με πιάσει από τον αστράγαλο ο άλλος κύριος πιάστηκε από τον πρώτο άνδρα και η κοπέλα πιάστηκε από τον ένα κύριο δημιουργώντας ουσιαστικά μια ανθρώπινη αλυσίδα. Το γεγονός ότι με είχαν πιάσει ήταν κάτι γνώριμο για εμένα αφού έχουμε κάνει αρκετές παρόμοιες ασκήσεις στην προπόνηση οπότε το θεώρησα ότι ήταν κάτι εύκολο για εμένα. Αλλά ενώ μου φάνηκε εύκολο δεν ήταν καθόλου γιατί το πλοίο μας τραβούσε δυνατά και εμείς προσπαθούσαμε να αντισταθούμε. Κολυμπούσα αλλά δεν έβλεπα αποτέλεσμα. Τα τρία άτομα φώναζαν και βοήθεια και τους έλεγα να ηρεμήσουν και ευτυχώς δεν πανικοβλήθηκαν και δεν με τράβηξαν προς το βυθό. Όταν κατάλαβα ότι βγαίνουμε στη στεριά τους είπα ότι όλα καλά θα πάνε, όπως και έγινε».
Η Ντένια Κουρέτα μόλις έβγαλε στη στεριά τα τρία άτομα εκείνα την ευχαρίστησαν, ενώ η 16χρονη κοπέλα μη πιστεύοντας αυτό που είχε καταφέρει κάθισε σε μια άκρη σκεπτόμενη όλο αυτό που είχε ζήσει. Μετά από κάποια λεπτά τηλεφώνησε στο πατέρα της τον κ. Μιχάλη Κουρέτα ο οποίος μόλις άκουσε όλα όσα του εξιστόρησε η κόρη του έκλαψε από συγκίνηση. «Έβαλα τα κλάματα όταν με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι έσωσε τρεις ανθρώπους που πνίγονταν στο Ρίο. Μου είπε το περιστατικό. Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με αρχές και αξίες και είμαστε υπερήφανοι γι’αυτό»

Από το Πρώτο Θέμα














Τον λένε Rundiger. Είναι χρόνια σε διαφορα μέρη της Ελλάδας. Στην Γλυφα περίπου έξι. Δεν έχει τίποτα, άλλο από ανά ποδήλατο, και αυτό δανεικό.
Είναι φιλέλληνας, και το «χόμπι» του είναι να καθαρίζει τους δρόμους και τις παραλίες, χειμώνα καλοκαίρι. Το κάνει με υπομονη χωρις να παραπονιέται. Δεν θέλει χρήματα ποτε, ούτε την αναγνώριση , και στην ερώτηση γιατί το κάνει, η απάντηση: σεβασμός στην γη που μας φιλοξενεί,που θα παραδώσουμε στις επόμενες γενεές.

Τώρα πέτα το σκουπίδι σου..

Τζόι Μίλν
Η Τζόι από την Σκωτία έχει ένα εκπληκτικό χάρισμα.Μπορεί να διακρίνει αν ένα άτομο εμφανίσει, η έχει ήδη Πάρκινσον μόνο από την μυρωδιά!
Μπορεί να το διακρίνει ακόμα και μυρίζοντας τα ρούχα κάποιου!
Μάλιστα είχε εντοπίσει στον άντρα της τα συμπτώματα 6 ολόκληρα χρόνια πριν εκδηλωθεί η πάθηση του.
Το χάρισμα της προσπαθούν να εκμεταλλευτούν οι ερευνητές που μαζί με την Τζόι ψάχνουν να βρούν τι είναι αυτό ακριβώς που μυρίζει, ώστε να μπορούν να προλάβουν με κάποια θεραπεία την εκδήλωση του Πάρκινσον, και να σώσουν ανθρώπινες ζωές.
πηγη:https://time.com/4084875/parkinsons-disease-smell/...









Ο Ιπποκράτης έκανε εγχειρήσεις στον εγκέφαλο και στην καρδιά πριν από 2.500 χρόνια! Ο πρωτοπόρος που έλαβε υπ’ όψιν το περιβάλλον...
Γεννήθηκε τον 5ο π.Χ. αιώνα στην Κω, όπου και σπούδασε ιατρική, στο φημισμένο Ασκληπιείο. Μαθήτευσε κοντά σε σοφιστές, φιλοσόφους, αλλά και κοντά στον Ηρόδικο, που θεωρείται ο θεμελιωτής της ιατρικής γυμναστικής.
Όταν ολοκλήρωσε τις σπουδές του, ξεκίνησε να ταξιδεύει σε διάφορα μέρη, προκειμένου να επιμορφωθεί. Θεωρούσε ξεπερασμένο τον τρόπο που ασκούνταν η ιατρική μέχρι τότε και πίστευε πως ταξιδεύοντας, θα μπορούσε να εφοδιαστεί με την απαραίτητη γνώση, αλλά και εμπειρία για να εξασκήσει την ιατρική.
Επιστρέφοντας στην Κω από ένα ταξίδι του στην Αίγυπτο, ξεκίνησε τον «πόλεμο» εναντίον της σχολής της Κνίδου, που είχε επικεφαλής τον γιατρό Ευρυφόντα. Η σχολή αυτή ήταν, μέχρι τότε, ότι ανώτερο υπήρχε και η γνώμη του Ευρυφόντα ήταν σεβαστή σε όλο τον κόσμο. Σύμφωνα με τη σχολή της Κνίδου, η ιατρική ασκούνταν μέσα σε ναούς και ιερούς χώρους, ενώ τον ρόλο των γιατρών αναλάμβαναν ιερείς, που κρατούσαν μυστικές τις μεθόδους τους.
Ασθενής και θεραπευτής! Οι ασθενείς δεν εξετάζονταν, αλλά κατέγραφαν οι ίδιοι τα συμπτώματα και τις παρατηρήσεις για την υγεία τους σε ειδικά δελτία και πρότειναν μόνοι τους τη θεραπεία. Ο Ιπποκράτης μελέτησε αυτά τα δελτία και αποκάλυψε τα μυστικά της «ιερατικής» ιατρικής στην αγορά της Κω. Ήταν το πρώτο «χτύπημα» εναντίον της σχολής της Κνίδου. Η χαριστική βολή, όμως, του Ιπποκράτη, ήταν η ίδρυση της ιδιωτικής σχολής ιατρικής, στην οποία μπορούσε να μαθητεύσει όποιος ήθελε. Έτσι, απάλλαξε την ιατρική από το μυστικισμό και τις δεισιδαιμονίες και ξεκίνησε την οργανωμένη διδασκαλία της. Το παν είναι η πρόληψη Ο Ιπποκράτης ήταν καινοτόμος και πρωτοπόρος σε όλους τους τομείς. Πάνω από όλα ήταν επιστήμονας, που παρατηρούσε το αντικειμενό του, έκανε έρευνα και κατέγραφε τα συμπεράσματά του μεθοδικά. Πίστευε ότι το παν είναι η πρόληψη και όχι η διάγνωση. Σε αυτή τη θέση, μάλλον, συνέτεινε το γεγονός, ότι εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν.
ανεπτυγμένες θεραπευτικές και φαρμακευτικές μέθοδοι, άρα το ζήτημα ήταν να προλάβει την εκδήλωση κάποιας ασθένειας. Για την αρρώστια υποστήριζε, ότι υπάρχουν στάδια «γέννηση, εξέλιξη, θάνατος». Εντόπιζε την ασθένεια σαν πρόβλημα ολόκληρου του οργανισμού και όχι σε ένα συγκεκριμένο σημείο. Γι΄ αυτό και η εξέταση, κατά τον Ιπποκράτη, έπρεπε να είναι εξονυχιστική. Τόσο ο ίδιος, όσο και οι μαθητές του, εξέταζαν κάθε σημείο ενός ασθενή. Τα μαλλιά, τα μάτια, τα νύχια, την αναπνοή, τον ύπνο, τη φαγούρα, ακόμα και τα δάκρυα, ήταν αντικείμενα μελέτης για τους «Ιπποκρατικούς» γιατρούς. Ιδιαίτερη έμφαση έδινε ο Ιπποκράτης στα υγρά του σώματος, το αίμα, το φλέγμα, την κίτρινη και τη μαύρη χολή. Θεωρούσε, πως η καλή υγεία ήταν αποτέλεσμα της σωστής αναλογίας των υγρών αυτών. Γι’ αυτό, στις εξετάσεις του δοκίμαζε ακόμα και τα πτύελα και τα ούρα των ασθενών. Ο πρώτος που έλαβε υπ’ όψιν το περιβάλλον, τις εργασιακές συνθήκες και τον καιρό.
Ξεχωριστή θέση στην ιατρική του Ιπποκράτη κατείχε η φύση. Κατά τον πατέρα της σύγχρονης ιατρικής, στον άνθρωπο ενυπάρχει μια ζωική δύναμη, που καθορίζει την ισορροπία του οργανισμού και δεν είναι άλλη από τη φύση. Γι’ αυτό, ερευνούσε το φυσικό περιβάλλον του ασθενή. Τον τόπο διαμονής, το κλίμα στο οποίο ζούσε, αλλά και τις καιρικές μεταβολές του τόπου του. Η σωστή διατροφή και η δίαιτα ήταν επίσης βασικές προϋποθέσεις για την καλή υγεία του ανθρώπου. Λόγω της μαθητείας του κοντά στον Ηρόδικο, ο Ιπποκράτης έδινε μεγάλη σημασία στη φυσικοθεραπεία και στη βασική της μέθοδο, που είναι η μάλαξη. Κι όλα αυτά, πριν δυόμιση χιλιάδες χρόνια, όταν οι περισσότεροι άνθρωποι, για να γίνουν καλά, προσεύχονταν στον Δία! Οι χειρουργικές επεμβάσεις του Ιπποκράτη Παρά τα σχεδόν ανύπαρκτα μέσα της εποχής του, ο Ιπποκράτης πραγματοποιούσε δύσκολες χειρουργικές επεμβάσεις. Εκείνος και οι μαθητές του, αντιμετώπιζαν με επιτυχία περιστατικά της ορθοπεδικής, της καρδιοχειρουργικής και της βασικής χειρουργικής.
Ακόμα και επεμβάσεις στο ανθρώπινο κρανίο πραγματοποιούσε ο Ιπποκράτης, όπως διαβάζουμε σε αρκετά από τα έργα του. Εκτός από την ίδια την επέμβαση, ο Ιπποκράτης έδινε μεγάλη σημασία στην προετοιμασία του ασθενούς και του χειρουργείου.
Στο έργο του Κατ’ ιατρείον, περιγράφει αναλυτικά πώς πρέπει να ετοιμάζεται ο ασθενής πριν την επέμβαση, πώς αποστειρώνονται τα εργαλεία, πως διαμορφώνεται ο χώρος, αλλά και πώς χρησιμοποιείται το τεχνητό και το φυσικό φως κατά την επέμβαση. Το ήθος των «Ιπποκρατικών» Για τον Ιπποκράτη δεν αρκούσε μόνο η επιστημονική γνώση των μαθητών του. Ένας γιατρός έπρεπε να είναι φροντισμένος και καθαρός, για να μπορεί να φροντίσει τους άλλους. Γι’ αυτό συμβούλευε τους μαθητές του να προσέχουν το σώμα, αλλά και την εμφάνισή τους. Να φοράνε καθαρά και απλά ρούχα και να είναι εγκρατείς.
Ο χαρακτήρας του γιατρού ήταν επίσης πολύ σημαντικός για τον Ιπποκράτη. Οι μαθητές του όφειλαν να είναι σοβαροί και σεμνοί, αλλά και να αστειεύονται με μέτρο. Να είναι αφιλοκερδείς, δίκαιοι και να αναγνωρίζουν τα λάθη τους. Να σέβονται τις γυναίκες, να μην πραγματοποιούν εκτρώσεις και να μην σχετίζονται με γυναίκες ασθενείς. Τέλος, να είναι ταπεινοί, καθόλου πονηροί και να μην αποκαλύπτουν ποτέ τα μυστικά των ασθενών τους. Η παγκόσμια αναγνώριση της προσφοράς του Ιπποκράτη στην ιατρική, δικαιολογεί απόλυτα και τον τίτλο του πατέρα της σύγχρονης ιατρικής.
Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/o-ippokratis-ekane.../

maik900 έγραψε:

Τζόι Μίλν
Η Τζόι από την Σκωτία έχει ένα εκπληκτικό χάρισμα.Μπορεί να διακρίνει αν ένα άτομο εμφανίσει, η έχει ήδη Πάρκινσον μόνο από την μυρωδιά!
Μπορεί να το διακρίνει ακόμα και μυρίζοντας τα ρούχα κάποιου!
Μάλιστα είχε εντοπίσει στον άντρα της τα συμπτώματα 6 ολόκληρα χρόνια πριν εκδηλωθεί η πάθηση του.
Το χάρισμα της προσπαθούν να εκμεταλλευτούν οι ερευνητές που μαζί με την Τζόι ψάχνουν να βρούν τι είναι αυτό ακριβώς που μυρίζει, ώστε να μπορούν να προλάβουν με κάποια θεραπεία την εκδήλωση του Πάρκινσον, και να σώσουν ανθρώπινες ζωές.
πηγη:https://time.com/4084875/parkinsons-disease-smell/...

View attachment 32332







Ο Ιπποκράτης έκανε εγχειρήσεις στον εγκέφαλο και στην καρδιά πριν από 2.500 χρόνια! Ο πρωτοπόρος που έλαβε υπ’ όψιν το περιβάλλον...
Γεννήθηκε τον 5ο π.Χ. αιώνα στην Κω, όπου και σπούδασε ιατρική, στο φημισμένο Ασκληπιείο. Μαθήτευσε κοντά σε σοφιστές, φιλοσόφους, αλλά και κοντά στον Ηρόδικο, που θεωρείται ο θεμελιωτής της ιατρικής γυμναστικής.
Όταν ολοκλήρωσε τις σπουδές του, ξεκίνησε να ταξιδεύει σε διάφορα μέρη, προκειμένου να επιμορφωθεί. Θεωρούσε ξεπερασμένο τον τρόπο που ασκούνταν η ιατρική μέχρι τότε και πίστευε πως ταξιδεύοντας, θα μπορούσε να εφοδιαστεί με την απαραίτητη γνώση, αλλά και εμπειρία για να εξασκήσει την ιατρική.
Επιστρέφοντας στην Κω από ένα ταξίδι του στην Αίγυπτο, ξεκίνησε τον «πόλεμο» εναντίον της σχολής της Κνίδου, που είχε επικεφαλής τον γιατρό Ευρυφόντα. Η σχολή αυτή ήταν, μέχρι τότε, ότι ανώτερο υπήρχε και η γνώμη του Ευρυφόντα ήταν σεβαστή σε όλο τον κόσμο. Σύμφωνα με τη σχολή της Κνίδου, η ιατρική ασκούνταν μέσα σε ναούς και ιερούς χώρους, ενώ τον ρόλο των γιατρών αναλάμβαναν ιερείς, που κρατούσαν μυστικές τις μεθόδους τους.
Ασθενής και θεραπευτής! Οι ασθενείς δεν εξετάζονταν, αλλά κατέγραφαν οι ίδιοι τα συμπτώματα και τις παρατηρήσεις για την υγεία τους σε ειδικά δελτία και πρότειναν μόνοι τους τη θεραπεία. Ο Ιπποκράτης μελέτησε αυτά τα δελτία και αποκάλυψε τα μυστικά της «ιερατικής» ιατρικής στην αγορά της Κω. Ήταν το πρώτο «χτύπημα» εναντίον της σχολής της Κνίδου. Η χαριστική βολή, όμως, του Ιπποκράτη, ήταν η ίδρυση της ιδιωτικής σχολής ιατρικής, στην οποία μπορούσε να μαθητεύσει όποιος ήθελε. Έτσι, απάλλαξε την ιατρική από το μυστικισμό και τις δεισιδαιμονίες και ξεκίνησε την οργανωμένη διδασκαλία της. Το παν είναι η πρόληψη Ο Ιπποκράτης ήταν καινοτόμος και πρωτοπόρος σε όλους τους τομείς. Πάνω από όλα ήταν επιστήμονας, που παρατηρούσε το αντικειμενό του, έκανε έρευνα και κατέγραφε τα συμπεράσματά του μεθοδικά. Πίστευε ότι το παν είναι η πρόληψη και όχι η διάγνωση. Σε αυτή τη θέση, μάλλον, συνέτεινε το γεγονός, ότι εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν.
ανεπτυγμένες θεραπευτικές και φαρμακευτικές μέθοδοι, άρα το ζήτημα ήταν να προλάβει την εκδήλωση κάποιας ασθένειας. Για την αρρώστια υποστήριζε, ότι υπάρχουν στάδια «γέννηση, εξέλιξη, θάνατος». Εντόπιζε την ασθένεια σαν πρόβλημα ολόκληρου του οργανισμού και όχι σε ένα συγκεκριμένο σημείο. Γι΄ αυτό και η εξέταση, κατά τον Ιπποκράτη, έπρεπε να είναι εξονυχιστική. Τόσο ο ίδιος, όσο και οι μαθητές του, εξέταζαν κάθε σημείο ενός ασθενή. Τα μαλλιά, τα μάτια, τα νύχια, την αναπνοή, τον ύπνο, τη φαγούρα, ακόμα και τα δάκρυα, ήταν αντικείμενα μελέτης για τους «Ιπποκρατικούς» γιατρούς. Ιδιαίτερη έμφαση έδινε ο Ιπποκράτης στα υγρά του σώματος, το αίμα, το φλέγμα, την κίτρινη και τη μαύρη χολή. Θεωρούσε, πως η καλή υγεία ήταν αποτέλεσμα της σωστής αναλογίας των υγρών αυτών. Γι’ αυτό, στις εξετάσεις του δοκίμαζε ακόμα και τα πτύελα και τα ούρα των ασθενών. Ο πρώτος που έλαβε υπ’ όψιν το περιβάλλον, τις εργασιακές συνθήκες και τον καιρό.
Ξεχωριστή θέση στην ιατρική του Ιπποκράτη κατείχε η φύση. Κατά τον πατέρα της σύγχρονης ιατρικής, στον άνθρωπο ενυπάρχει μια ζωική δύναμη, που καθορίζει την ισορροπία του οργανισμού και δεν είναι άλλη από τη φύση. Γι’ αυτό, ερευνούσε το φυσικό περιβάλλον του ασθενή. Τον τόπο διαμονής, το κλίμα στο οποίο ζούσε, αλλά και τις καιρικές μεταβολές του τόπου του. Η σωστή διατροφή και η δίαιτα ήταν επίσης βασικές προϋποθέσεις για την καλή υγεία του ανθρώπου. Λόγω της μαθητείας του κοντά στον Ηρόδικο, ο Ιπποκράτης έδινε μεγάλη σημασία στη φυσικοθεραπεία και στη βασική της μέθοδο, που είναι η μάλαξη. Κι όλα αυτά, πριν δυόμιση χιλιάδες χρόνια, όταν οι περισσότεροι άνθρωποι, για να γίνουν καλά, προσεύχονταν στον Δία! Οι χειρουργικές επεμβάσεις του Ιπποκράτη Παρά τα σχεδόν ανύπαρκτα μέσα της εποχής του, ο Ιπποκράτης πραγματοποιούσε δύσκολες χειρουργικές επεμβάσεις. Εκείνος και οι μαθητές του, αντιμετώπιζαν με επιτυχία περιστατικά της ορθοπεδικής, της καρδιοχειρουργικής και της βασικής χειρουργικής.
Ακόμα και επεμβάσεις στο ανθρώπινο κρανίο πραγματοποιούσε ο Ιπποκράτης, όπως διαβάζουμε σε αρκετά από τα έργα του. Εκτός από την ίδια την επέμβαση, ο Ιπποκράτης έδινε μεγάλη σημασία στην προετοιμασία του ασθενούς και του χειρουργείου.
Στο έργο του Κατ’ ιατρείον, περιγράφει αναλυτικά πώς πρέπει να ετοιμάζεται ο ασθενής πριν την επέμβαση, πώς αποστειρώνονται τα εργαλεία, πως διαμορφώνεται ο χώρος, αλλά και πώς χρησιμοποιείται το τεχνητό και το φυσικό φως κατά την επέμβαση. Το ήθος των «Ιπποκρατικών» Για τον Ιπποκράτη δεν αρκούσε μόνο η επιστημονική γνώση των μαθητών του. Ένας γιατρός έπρεπε να είναι φροντισμένος και καθαρός, για να μπορεί να φροντίσει τους άλλους. Γι’ αυτό συμβούλευε τους μαθητές του να προσέχουν το σώμα, αλλά και την εμφάνισή τους. Να φοράνε καθαρά και απλά ρούχα και να είναι εγκρατείς.
Ο χαρακτήρας του γιατρού ήταν επίσης πολύ σημαντικός για τον Ιπποκράτη. Οι μαθητές του όφειλαν να είναι σοβαροί και σεμνοί, αλλά και να αστειεύονται με μέτρο. Να είναι αφιλοκερδείς, δίκαιοι και να αναγνωρίζουν τα λάθη τους. Να σέβονται τις γυναίκες, να μην πραγματοποιούν εκτρώσεις και να μην σχετίζονται με γυναίκες ασθενείς. Τέλος, να είναι ταπεινοί, καθόλου πονηροί και να μην αποκαλύπτουν ποτέ τα μυστικά των ασθενών τους. Η παγκόσμια αναγνώριση της προσφοράς του Ιπποκράτη στην ιατρική, δικαιολογεί απόλυτα και τον τίτλο του πατέρα της σύγχρονης ιατρικής.
Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/o-ippokratis-ekane.../

View attachment 32334

Click to expand...

Το σουρεαλ ειναι οτι η ενω συγχρονη ιατρικη εχει εμβλημα τον ιπποκρατη, εχει ακυρωσει ολη τη φιλοσοφια του.
Ας ειχανε τον φλεμινγκ

Τελείωσε με άριστα Νομική στο Καποδιστριακό και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές LLM στο UNIVERSITΥ OF LONDON (QM) in Commercial and Corporate Law.
Μιλά άπταιστα Αγγλικά και σε εξαιρετικό επίπεδο Γαλλικά και Ισπανικά. Επίσης παίζει πιάνο καθώς σπούδαζε για πολλά χρόνια στο Ωδείο Χανίων. Μπορεί να μην στέλνουν SMS για αυτήν για να μείνει στο ριάλιτι με άλλους 10 "πουθενάδες"...αλλά για αυτήν ακούστηκε ο Εθνικός μας ύμνος στη Βουδαπέστη που στέφθηκε χθες πρωταθλήτρια Ευρώπης στα 100μ πεταλούδα. Τι λέμε όμως τώρα! Ψιλά γράμματα. Θα έρθει στο αεροδρόμιο και θα ειναι αυτή και 5 δικοί της άνθρωποι...

​

​

​

Δεν έχει σημασία τι φοράτε στα πόδια σας αλλά η πίστη που έχεις σε αυτό που κάνεις !!​

Το 11χρονο κορίτσι των Φιλιππίνων που βλέπετε στη φωτογραφία είναι η Rhea Bullos.
Δεδομένου ότι δεν είχε χρήματα για να αγοράσει πάνινα παπούτσια για τον διαγωνισμό στον οποίο συμμετείχε, κάλυψε τα πόδια του με γάζες και έτρεξε.
Επειδή οι αδυναμίες δεν εμποδίσαν τη φαντασία του, δεν ξέχασε να σχεδιάσει το λογότυπο της μάρκας των ονείρων του.
Τι συνέβη στη συνέχεια;
Ήρθε πρώτη και στους τρεις αγώνες των 400, 800 και 1500 μέτρων που συμμετείχε και επέστρεψε με 3 χρυσά μετάλλια.

Ο ΔΙΑΒΗΤΗΣ
Αυτή είναι γνωστή ως μία από τις πιο απίστευτες στιγμές της «επιστήμης του φαρμάκου».
Το 1922, στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο, επιστήμονες πήγαν σε έναν νοσοκομειακό θάλαμο με παιδιά που ήταν σε κώμα και πέθαιναν από διαβητική κετοξέωση. Φανταστείτε ένα δωμάτιο γεμάτο γονείς που κάθονταν δίπλα στα κρεβάτια περιμένοντας τον αναπόφευκτο θάνατο του παιδιού τους.
Οι επιστήμονες πήγαν από κρεβάτι σε κρεβάτι και έκαναν ένεση στα παιδιά με το νέο εκχύλισμα - ινσουλίνη. Καθώς άρχισαν να εγχέουν την ινσουλίνη στο τελευταίο παιδί με κώμα, το πρώτο παιδί που εγχύθηκε άρχισε να ξυπνάει.
Ένα προς ένα, όλα τα παιδιά ξύπνησαν από το διαβητικό κώμα τους. Ένα δωμάτιο θανάτου, έγινε τόπος χαράς και ελπίδας.
Σας ευχαριστούμε Dr. Banting και ο Dr. Best. Χάρη σε σας ζούνε εκατομύρια άνθρωποι με διαβήτη μια φυσιολογική ζωή..

Μαθήματα δύναμης και θέλησης παραδίδει η Μαρία Νίτσα, η πρώτη νηπιαγωγός με σύνδρομο Down στη χώρα μας.
Η Μαρία Νίτσα από την Μεσοποταμία Καστοριάς, που έχει σύνδρομο Down αλλά και διαβήτη, το 2017 πραγματοποίησε την εγγραφή της στο Παιδαγωγικό Τμήμα Νηπιαγωγών Φλώρινας, όπου πέρασε, έπειτα από 12 χρόνια μελέτης.
Τώρα, ολοκλήρωσε τις σπουδές της και ετοιμάζεται σε ένα μήνα να πάρει το πτυχίο της. Η Μαρία θα γίνει και η πρώτη Νηπιαγωγός στην Ελλάδα με σύνδρομο Down.
Η Μαρία είναι ο κατάλληλος άνθρωπος να διδάξει μικρούς και μεγάλους ότι η θέληση για γνώση και ζωή μπορεί να ξεπεράσει πολλές δυσκολίες.
Καλή αρχή Μαρία!
Πηγή: www.rosa.gr

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΑΤΖΗΣ. 15 χρονών.
Του υποκλίνεται όλος ο πλανήτης.
Όχι απλώς έφτιαξε ρομπότ με τεχνητή νοημοσύνη,
Έχει το χαμηλότερο κόστος που έχει χρησιμοποιηθεί ποτέ, αξίας μόλις 500 ευρώ, και από προχθές συγκαταλέγεται επίσημα, στους έξι στον πλανήτη, που έχουν κατασκευάσει InMoov ρομπότ !
Ο ίδιος χαρακτηρίστηκε η επιτομή της σεμνότητας.
Ανέβηκε τρεις φορές στο βήμα της κατάμεστης αίθουσας της Λέσχης Επιχειρηματικότητας.
Είναι μαθητής της Α’ Λυκείου από την Καβάλα, και έχει στο εφηβικό του δωμάτιο ένα ανθρωποειδές ρομπότ, ύψους 1.85 μ. που συνεννοείται σε άπταιστα Αγγλικά.
Στο άκουσμα των επιτευγμάτων του μικρού Δημήτρη ο Στέλιος Χατζηιωάννου ανακοίνωσε την χορηγία 10.000 ευρώ για τις σπουδές του και αμέσως μετά στην ίδια κίνηση, την χορηγία 10.000 ευρώ προχώρησε και ο πρόεδρος της KPMG στην Ελλάδα.
Σε μια τόσο μικρή ηλικία, κατόρθωσε με το προσωπικό του έργο να βάλει την Ελλάδα στην διεθνή κοινότητα δημιουργών τεχνολογικής εξέλιξης, και να βρίσκεται στην κορυφή, με τους πρώτους έξι.
Ασχολήθηκε με τη ρομποτική για πρώτη φορά σε ηλικία 11 ετών. Μόλις τρία χρόνια αργότερα κατάφερε να σχεδιάσει και να κατασκευάσει μόνος του έναν οικιακό εκτυπωτή τρισδιάστατων αντικειμένων. .
Καμία βοήθεια από το ίδρυμα Ωνάση.
Καμία βοήθεια από το Σταύρος Νιάρχος.

Πηγη https://filoitexnisfilosofias.com

«Έφευγαν» στα 25: Ο γιατρός-πρότυπο που ανακάλυψε τον ύπουλο εχθρό που σκότωνε τους νέους της Νάξου​

Μια σπάνια περίπτωση επιστήμονα
Γεννημένος στην Απείρανθο, ένα μικρό ορεινό χωριό της Νάξου, ο Νίκος Πρωτονοτάριος ήρθε από πολύ μικρός αντιμέτωπος με το «μυστήριο» που «έτρωγε» τον τόπο του. Νέοι άνθρωποι, σε πολλές περιπτώσεις ακόμη και μικρά παιδιά, έχαναν την ζωή τους αιφνιδιαστικά, προδομένοι από τις καρδιές τους.

Για πολλά χρόνια η επιστημονική κοινότητα απλά παρατηρούσε το φαινόμενο, ανίκανη να δώσει μια εξήγηση ή αποδίδοντας τα αίτιά της σε άλλους παράγοντες, αγνοώντας τους πραγματικούς λόγους εκδήλωσης του φαινομένου. Όταν ο Πρωτονοτάριος επέστρεψε στο νησί του ως γιατρός πλέον αποφάσισε να μην μείνει απλός παρατηρητής, αλλά να κάνει κάτι ώστε να βοηθήσει στην αποκωδικοποίηση αυτού του ύπουλου εχθρού που σκότωνε τους συντοπίτες του.

Εκείνο το διάστημα, περίπου στα μέσα της δεκαετίας του ’80, είδε δύο νέους 20 και 25 ετών να φεύγουν από την ζωή από καρδιά, ενώ διαχειρίστηκε και μια οικογένεια που είχε χάσει τα τρία από τα επτά παιδιά της. Κάποιος άλλος νεαρός επιστήμονας που απλά έκανε το αγροτικό του ίσως να μην είχε ασχοληθεί καν. Εκείνος, όμως, μαζί με την σύζυγό του Αντιγόνη – Ελένη (Ανταλένα) Τσατσοπούλου αφιερώθηκε σε αυτόν τον σκοπό.



Παράλληλα με το υπόλοιπο έργο του, ο Πρωτονοτάριος ξεκινά την επιστημονική αναζήτηση. Και το κάνει αποκλειστικά με δικά του μέσα. Χωρίς τελευταίας τεχνολογίας εργαλεία, δίχως επανδρωμένα εργαστήρια, δίχως παχυλές επιχορηγήσεις. Δεν έχει πίσω του την στήριξη μεγάλων εταιρειών ούτε διαθέτει κάποια πρότυπα ερευνητική μονάδα. Λειτουργεί στο ιατρικό κέντρο που είχε ιδρύσει ο ίδιος μαζί με την γυναίκα του και τον δίδυμο αδελφό του και το κάνει στο απομονωμένο χωριό ενός μακρινού νησιού. Αν αναλογιστεί κανείς τις δυσκολίες και τα εμπόδια, αντιλαμβάνεται για τι άθλο μιλάμε…

Μετά από εντατική και ακούραστη μελέτη και έρευνα, το 1986 δημοσιεύει στο διεθνές καρδιολογικό επιστημονικό περιοδικό British Heart Journal την εργασία του που προκαλεί πάταγο μεταξύ των συναδέλφων του και σήμερα αναγνωρίζεται καθολικά η ιστορική αξία της. Σε αυτήν γίνεται αναφορά στην Νόσο της Νάξου, καθώς η ασθένεια παίρνει το όνομα του μέρους όπου εκδηλωνόταν για χρόνια δίχως κανείς να γνωρίζει πού οφειλόταν. Ο Πρωτονοτάριος είναι αυτός που αποκαλύπτει τον «δολοφόνο». Είναι ένα γονίδιο που μεταβιβάζεται ως υπολειπόμενο, δηλαδή οδηγεί στη νόσο εφόσον μεταβιβαστεί και από τους δύο γονείς στο παιδί τους, όπως συμβαίνει με την Μεσογειακή Αναιμία. Εάν αυτό συμβεί, τότε υπάρχει μια εκ γενετής υπερτροφία του δεξιού μέρους της καρδιάς, η οποία προδιαθέτει για εκδήλωση θανατηφόρων αρρυθμιών. Αποδεικνύει ότι οι συντοπίτες τους γεννιούνταν λειτουργώντας ως «ξενιστές» του «φονιά» τους.

Η τελική ταυτοποίησή της έγινε το 2000, ενώ η επιστημονική ονομασία της είναι Αρρυθμιογόνος Μυοκαρδία, αν και οι περισσότεροι επιμένουν στον όρο «Νόσος της Νάξου», αφού εκεί το πρόβλημα εμφανίστηκε πολύ εντονότερο. Με το έργο του Πρωτονοτάριου εντοπίστηκε το ένοχο γονίδιο (πλακοσφαιρίνη) και παράλληλα για πρώτη φορά στην ιστορία της κλινικής καρδιολογίας, εφαρμόστηκε η γενετική στην αντιμετώπιση μιας μυοκαρδιοπάθειας, ανοίγοντας νέους ευρύτερους δρόμους συνολικά στον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουμε σήμερα τα καρδιολογικά προβλήματα.
Χάρη στην εργασία του κατέστη δυνατό να δημιουργηθεί ένα διαγνωστικό τεστ ώστε να μπορεί να εντοπιστεί το παθογόνο γονίδιο και όπως συμβαίνει και με την Μεσογειακή Αναιμία, αποφεύγονται οι γάμοι μεταξύ φορέων προκειμένου να μην μεταδοθούν τα γονίδια και να δημιουργηθεί το θανατηφόρο εκρηκτικό «κοκτέιλ», με την ελπίδα ότι έτσι σταδιακά θα εξαλειφθεί, ενώ σήμερα αναπτύσσονται συνεχώς και νέα φάρμακα με τα οποία οι φορείς μπορούν να ζουν μια πιο φυσιολογική ζωή, περιορίζοντας κατά πολύ τις πιθανότητες αιφνίδιου θανάτου.

Σήμερα στη Νάξο, αλλά και σε άλλα κοντινά νησιά του Αιγαίου, η νόσος συνεχίζει να υπάρχει. Χωρίς όμως πια να «θερίζει» ύπουλα, όπως στο παρελθόν. Τα νούμερα είναι απολύτως ενδεικτικά, ενώ δεν σπανίζει η εικόνα ηλικιωμένων ή και υπερηλίκων που ζουν με αυτήν… Κάτι που παλιότερα θα ήταν αδιανόητο αφού με βεβαιότητα η καρδιά τους θα τους είχε προδώσει πολύ πριν φτάσουν στα γεράματα. Φυσικά γνωρίζουν ότι το οφείλουν σε έναν άνθρωπο. Στον Νίκο Πρωτονοτάριο, που έφυγε από την ζωή χτυπημένος από καρκίνο μόλις στα 59 του, και έζησε με μοναδικό γνώμονα το να τιμήσει κάθε λέξη του Όρκου του Ιπποκράτη…

Πηγη https://menshouse.gr

maik900 έγραψε:

«Έφευγαν» στα 25: Ο γιατρός-πρότυπο που ανακάλυψε τον ύπουλο εχθρό που σκότωνε τους νέους της Νάξου​

View attachment 33972

Μια σπάνια περίπτωση επιστήμονα
Γεννημένος στην Απείρανθο, ένα μικρό ορεινό χωριό της Νάξου, ο Νίκος Πρωτονοτάριος ήρθε από πολύ μικρός αντιμέτωπος με το «μυστήριο» που «έτρωγε» τον τόπο του. Νέοι άνθρωποι, σε πολλές περιπτώσεις ακόμη και μικρά παιδιά, έχαναν την ζωή τους αιφνιδιαστικά, προδομένοι από τις καρδιές τους.

Για πολλά χρόνια η επιστημονική κοινότητα απλά παρατηρούσε το φαινόμενο, ανίκανη να δώσει μια εξήγηση ή αποδίδοντας τα αίτιά της σε άλλους παράγοντες, αγνοώντας τους πραγματικούς λόγους εκδήλωσης του φαινομένου. Όταν ο Πρωτονοτάριος επέστρεψε στο νησί του ως γιατρός πλέον αποφάσισε να μην μείνει απλός παρατηρητής, αλλά να κάνει κάτι ώστε να βοηθήσει στην αποκωδικοποίηση αυτού του ύπουλου εχθρού που σκότωνε τους συντοπίτες του.

Εκείνο το διάστημα, περίπου στα μέσα της δεκαετίας του ’80, είδε δύο νέους 20 και 25 ετών να φεύγουν από την ζωή από καρδιά, ενώ διαχειρίστηκε και μια οικογένεια που είχε χάσει τα τρία από τα επτά παιδιά της. Κάποιος άλλος νεαρός επιστήμονας που απλά έκανε το αγροτικό του ίσως να μην είχε ασχοληθεί καν. Εκείνος, όμως, μαζί με την σύζυγό του Αντιγόνη – Ελένη (Ανταλένα) Τσατσοπούλου αφιερώθηκε σε αυτόν τον σκοπό.

Παράλληλα με το υπόλοιπο έργο του, ο Πρωτονοτάριος ξεκινά την επιστημονική αναζήτηση. Και το κάνει αποκλειστικά με δικά του μέσα. Χωρίς τελευταίας τεχνολογίας εργαλεία, δίχως επανδρωμένα εργαστήρια, δίχως παχυλές επιχορηγήσεις. Δεν έχει πίσω του την στήριξη μεγάλων εταιρειών ούτε διαθέτει κάποια πρότυπα ερευνητική μονάδα. Λειτουργεί στο ιατρικό κέντρο που είχε ιδρύσει ο ίδιος μαζί με την γυναίκα του και τον δίδυμο αδελφό του και το κάνει στο απομονωμένο χωριό ενός μακρινού νησιού. Αν αναλογιστεί κανείς τις δυσκολίες και τα εμπόδια, αντιλαμβάνεται για τι άθλο μιλάμε…

Μετά από εντατική και ακούραστη μελέτη και έρευνα, το 1986 δημοσιεύει στο διεθνές καρδιολογικό επιστημονικό περιοδικό British Heart Journal την εργασία του που προκαλεί πάταγο μεταξύ των συναδέλφων του και σήμερα αναγνωρίζεται καθολικά η ιστορική αξία της. Σε αυτήν γίνεται αναφορά στην Νόσο της Νάξου, καθώς η ασθένεια παίρνει το όνομα του μέρους όπου εκδηλωνόταν για χρόνια δίχως κανείς να γνωρίζει πού οφειλόταν. Ο Πρωτονοτάριος είναι αυτός που αποκαλύπτει τον «δολοφόνο». Είναι ένα γονίδιο που μεταβιβάζεται ως υπολειπόμενο, δηλαδή οδηγεί στη νόσο εφόσον μεταβιβαστεί και από τους δύο γονείς στο παιδί τους, όπως συμβαίνει με την Μεσογειακή Αναιμία. Εάν αυτό συμβεί, τότε υπάρχει μια εκ γενετής υπερτροφία του δεξιού μέρους της καρδιάς, η οποία προδιαθέτει για εκδήλωση θανατηφόρων αρρυθμιών. Αποδεικνύει ότι οι συντοπίτες τους γεννιούνταν λειτουργώντας ως «ξενιστές» του «φονιά» τους.

Η τελική ταυτοποίησή της έγινε το 2000, ενώ η επιστημονική ονομασία της είναι Αρρυθμιογόνος Μυοκαρδία, αν και οι περισσότεροι επιμένουν στον όρο «Νόσος της Νάξου», αφού εκεί το πρόβλημα εμφανίστηκε πολύ εντονότερο. Με το έργο του Πρωτονοτάριου εντοπίστηκε το ένοχο γονίδιο (πλακοσφαιρίνη) και παράλληλα για πρώτη φορά στην ιστορία της κλινικής καρδιολογίας, εφαρμόστηκε η γενετική στην αντιμετώπιση μιας μυοκαρδιοπάθειας, ανοίγοντας νέους ευρύτερους δρόμους συνολικά στον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουμε σήμερα τα καρδιολογικά προβλήματα.
Χάρη στην εργασία του κατέστη δυνατό να δημιουργηθεί ένα διαγνωστικό τεστ ώστε να μπορεί να εντοπιστεί το παθογόνο γονίδιο και όπως συμβαίνει και με την Μεσογειακή Αναιμία, αποφεύγονται οι γάμοι μεταξύ φορέων προκειμένου να μην μεταδοθούν τα γονίδια και να δημιουργηθεί το θανατηφόρο εκρηκτικό «κοκτέιλ», με την ελπίδα ότι έτσι σταδιακά θα εξαλειφθεί, ενώ σήμερα αναπτύσσονται συνεχώς και νέα φάρμακα με τα οποία οι φορείς μπορούν να ζουν μια πιο φυσιολογική ζωή, περιορίζοντας κατά πολύ τις πιθανότητες αιφνίδιου θανάτου.

Σήμερα στη Νάξο, αλλά και σε άλλα κοντινά νησιά του Αιγαίου, η νόσος συνεχίζει να υπάρχει. Χωρίς όμως πια να «θερίζει» ύπουλα, όπως στο παρελθόν. Τα νούμερα είναι απολύτως ενδεικτικά, ενώ δεν σπανίζει η εικόνα ηλικιωμένων ή και υπερηλίκων που ζουν με αυτήν… Κάτι που παλιότερα θα ήταν αδιανόητο αφού με βεβαιότητα η καρδιά τους θα τους είχε προδώσει πολύ πριν φτάσουν στα γεράματα. Φυσικά γνωρίζουν ότι το οφείλουν σε έναν άνθρωπο. Στον Νίκο Πρωτονοτάριο, που έφυγε από την ζωή χτυπημένος από καρκίνο μόλις στα 59 του, και έζησε με μοναδικό γνώμονα το να τιμήσει κάθε λέξη του Όρκου του Ιπποκράτη…

Πηγη https://menshouse.gr

Click to expand...

Αχ ρε πατρίδα. Αυτή η ασθένεια όντως ήταν πολύ διαδεδομένη στην Νάξο υπήρχε μια άλλη οικογένεια με 5 παιδιά που τελικά έζησε μόνο ένα. Αυτό που είχε ακουστεί δεν ξέρω αν ισχύει είναι ότι αυτή η ασθένεια υπάρχει και σε χωριό της Ιταλίας στην Σικελία το οποίο λέγεται και αυτό Νάξος.

Ο ήρωας της… διπλανής πόρτας βρίσκεται στην Αλεξάνδρεια​

Ο 37χρονος που δεν δίστασε να μπει μέσα σε κανάλι για να σώσει ένα μωρό​

Με μια αφοπλιστική απλότητα ο 37χρονος Άκης Καπατζάς από την Αλεξάνδρεια Ημαθίας εξηγεί την πράξη αυτοθυσίας του όταν χτες αψήφησε οποιοδήποτε κίνδυνο και μπήκε μέσα σ΄ ένα κανάλι γεμάτο ψηλές καλαμιές για να βγάλει ένα μωρό που είχε εγκλωβιστεί μέσα σ΄ ένα ΙΧ. «Ο καθένας θα σταματούσε, θα έκανε το ίδιο», λέει στο makthes.gr ο κ. Καπατζάς, οικογενειάρχης και πατέρας παιδιών ο ίδιος, ο οποίος βρέθηκε την πιο κατάλληλη στιγμή στο σωστό σημείο.

Λίγα μέτρα πιο κάτω από την επιχείρησή του, στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας, συνέβη το τροχαίο που θα μπορούσε να έχει τραγική κατάληξη (δείτε το σχετικό ρεπορτάζ του veriotis.gr με κλικ εδώ). Μια μητέρα με το μωρό της βρέθηκαν με το ΙΧ τους πολύ βαθιά μέσα σε ένα αποστραγγιστικό κανάλι. «Βγήκε ένα σκυλί και έκοψε το δρόμο της κυρίας.

Η κυρία φρενάρισε και έφυγε με το ΙΧ μέσα στο κανάλι αφού έφερε τρεις-τέσσερις τούμπες» λέει και προσθέτει: «Εγώ έτυχε εκείνη την ώρα να περάσω. Έγινε λίγα μέτρα πιο κάτω από την επιχείρηση μου. Τυχαία άκουσα το φρενάρισμα και κατάλαβα ότι κάτι έγινε, αλλιώς δε θα φαινόταν τίποτε από το δρόμο. Το αυτοκίνητο έφυγε βαθιά στο κανάλι. Δεν θα μπορούσε από το δρόμο να το δει κάποιος. Είχε πολύ πυκνή βλάστηση, καλάμια και το βάθος ήταν πολύ μεγάλο. Δεν νομίζω από εκεί να περνούσε κάποιος άνθρωπος και να μπορούσε να το δει», περιγράφει ο κ. Καπατζάς.

Το ατύχημα είχε αίσιο τέλος, αφού δεν υπήρξε κάποιος τραυματισμός για τους επιβαίνοντες του οχήματος. «Κατάφερα μόνο το μωρό να βγάλω. Την μητέρα δεν μπορούσα» λέει.

Ο κ. Καπατζάς όμως με το μωρό στην αγκαλιά δεν έφυγε, δεν απομακρύνθηκε. Έμεινε εκεί δίπλα της και της έδινε κουράγιο μέχρι να έρθει η αστυνομία και η πυροσβεστική. «Την καθησύχαζα. Μόλις ήρθε η αστυνομία τους έβαλαν στο περιπολικό και έφυγαν. Δεν έχω μάθει, όμως ακόμα αν είναι καλά. Δεν υπήρξε τραυματισμός αλλά είχαν φέρει πόσες τούμπες με το αυτοκίνητο, τρεις με τέσσερις σίγουρα» προσθέτει συγκλονισμένος.

«Η γυναικά φώναζε βοήθεια. Το μωρό έκλαιγε. Ήταν λίγο περίεργα τα πράγματα. Η μητέρα είχε το μωρό στην αγκαλιά της. Κατάφερα να πάρω το μωρό και αμέσως τηλεφώνησα στην αστυνομία. Ήρθαν πάρα πολύ γρήγορα. Σε πέντε λεπτά ήταν εδώ. Περίπου έξι με επτά περιπολικά ήρθαν άμεσα» λέει στο makthes.gr.

​

Sindhutai Sapkal ή όπως την αποκαλούν "Η μητέρα των ορφανών".​

Είναι 72 ετών σήμερα. Την πάντρεψαν στα 12 της για να την ξεφορτωθεί η οικογένεια της, με έναν άντρα 20 χρόνια μεγαλύτερο. Στα 20 της, ήταν έγκυος στο τέταρτο παιδί της που ήταν κόρη (μετά από τρεις γιούς) και ο άντρας της την έδιωξε από το σπίτι. Γέννησε και άρχισε να ζητιανεύει στους δρόμους για να ζήσει αυτή και η κόρη της. Ζούσε σε νεκροταφεία και στάβλους. Δύο φορές είχε σκεφτεί να αυτοκτονήσει για να βάλει τέλος στο μαρτύριο της.
Στην διάρκεια αυτής της τραγωδίας όμως ήρθε σε επαφή με ορφανά παιδιά. Παιδιά που πεινούσαν, παιδιά μόνα τους χωρίς προστάτες, παιδιά του δρόμου. Άρχισε να τα υιοθετεί. Όπως είπε η ίδια " Θα ζητιάνευα λίγο παραπάνω αλλά τουλάχιστον δεν θα πεινούσαν αυτά". Αυτό συνεχίστηκε μέχρι το 1970 όταν και με την βοήθεια κάποιων ανοίγει το πρώτο της ορφανοτροφείο.
Σήμερα είναι μητέρα για πάνω από 1500 ορφανά . Κάποια από τα παιδιά της έχουν γίνει δικηγόροι και ιατροί. Μάλιστα η βιολογική κόρη της κάνει διδακτορικό στην ζωή και στο έργο της. Άλλα από τα παιδιά της έχουν ανοίξει δικά τους ορφανοτροφεία για να μην βρεθούν και άλλα παιδιά στην ίδια μοίρα.
Εχει τιμηθεί με πάνω από 270 εγχώρια και διεθνή μετάλλια και βραβεία με τα λεφτά από αυτά να πάνε ως χρηματική ενίσχυση στα ορφανά.
Έχει λάβει, το 2021, το τέταρτο υψηλότερο τιμητικό βαθμό για πολίτη Ινδίας για την συνεισφορά της και το 2017 το πρώτο που απονέμεται σε γυναίκα πολίτη.
"Αν μπορούσα να υιοθετήσω και τα 2εκ ορφανά της κοινωνίας θα το έκανα σήμερα".
"Πείνασα αλλά μετά σκέφτηκα την ίδια πείνα στα παιδικά τους στομάχια".

Το 1958 μια έγκυος γυναίκα μπήκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο με κρίση σκωληκοειδίτιδας. Οι γιατροί την προειδοποίησαν ότι ίσως είχαν προκαλέσει σοβαρή βλάβη στο έμβρυο μετά την επέμβαση και την συμβούλεψαν να προχωρήσει σε άμβλωση αλλά εκείνη αρνήθηκε κατηγορηματικά.
Το παιδί γεννήθηκε με γλαύκωμα και μόνο από το δεξί του μάτι έβλεπε θολά σχήματα και χρώματα.
Παρολαυτα μεγάλωσε φυσιολογικά στην φάρμα των γονιών του που έφτιαχναν εργαλεία και πούλαγαν κρασί . Στα 7 του χρόνια είχε μάθει φλάουτο, τρομπέτα ,σαξώφονο , κιθάρα, τρομπόνι και ντραμς. Η κλασική μουσική , μόνο, ηρεμούσε σύμφωνα με την μητέρα του αυτό το ανήσυχο πνεύμα.
Στα 12 σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου , έπαιζε στην θέση του τερματοφύλακα και τον βρήκε η μπάλα με δύναμη το πρόσωπο. Προκλήθηκε αιμορραγία στο δεξί μάτι · οι γιατροί ακόμη και με βδέλλες προσπάθησαν να την σταματήσουν αλλά μάταια. Όλοι συμβούλευαν το τυφλό παιδί να προσέχει αλλά εκείνος δεν το έβαλε κάτω. Συμμετείχε ακόμη και σε ιππικούς αγώνες. Σπούδασε νομική αλλά την λεωφόρο της δόξας την περπάτησε ως τενόρος και τραγουδοποιός , ο Αντρέα Μποτσέλι.

Ο Κενυάτης δρομέας Abel Mutai ήταν μόνο λίγα μέτρα από τη γραμμή του τερματισμού, αλλά μπερδεύτηκε με τις πινακίδες και σταμάτησε, νομίζοντας ότι είχε τελειώσει τον αγώνα.
Ο ΙΣΠΑΝΟΣ, Ivan Fernandez, ήταν ακριβώς πίσω του και, συνειδητοποιώντας τι συνέβαινε, άρχισε να φωνάζει στον Κενυάτη για να συνεχίσει να τρέχει. Ο Μουτάι δεν ήξερε ισπανικά και δεν καταλάβαινε.
Συνειδητοποιώντας τί συνέβαινε, ο Φερνάντεζ ώθησε τον Μουτάι στη νίκη.
Ένας δημοσιογράφος ρώτησε τον Ιβάν, ′′ Γιατί το έκανες αυτό?" Ο Ιβάν απάντησε, ′′ Πάνω απ΄όλα πρέπει να είμαστε άνθρωποι."
Ο ρεπόρτερ επέμεινε ′′ Μα γιατί άφησες τον Κενυάτη να κερδίσει?" απάντησε ο Ιβάν, ′′ Δεν τον άφησα να κερδίσει, θα κέρδιζε. Ο αγώνας ήταν δικός του."
Ο ρεπόρτερ επέμεινε και ξαναρώτησε, ′′ Μα θα μπορούσες να νικήσεις!"
Ο Ιβάν τον κοίταξε και απάντησε: ′′ Αλλά τότε ποια θα ήταν η αξία της νίκης μου; Ποια θα ήταν η τιμή αυτού του μεταλλίου; Τί θα σκεφτόταν η Μητέρα μου γι'αυτό?"
Υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι..