Σε γενικές γραμμές νορμάλ άνθρωπο δεν με λες, αντιθέτως πολύ εύκολα μπορείς να με κατατάξεις στους βλαμμένους. Αν μου καρφωθεί μια ιδέα στο μυαλό όσο ηλίθια, περίεργη, πειραγμένη και αν είναι εγώ θα την κάνω. Δεν ξέρω αν θα την συνεχίσω πάντως θα την κάνω και όταν την ξεκινήσω, όσο και αν πονάω, όσο και αν κλαίω, θα την συνεχίσω μέχρι τέλους. Κάπως έτσι μου καρφώθηκε η ιδέα να κατεβαίνω στην δουλειά με το ποδήλατο, και δώστε μεγάλη προσοχή στο κατεβαίνω γιατί είναι κυριολεκτικό. Γιατί δεν μένουμε στην Ολλανδία που το η μεγαλύτερη υψομετρική διαφορά είναι ένα μέτρο και τα δύο μέτρα τα θεωρούν λόφο. Δεν μένουμε καν Λονδίνο που εκεί μπορεί και να έχει 10 μέτρα υψομετρική διαφορά περιοχή με περιοχή. Όχι δεν μένουμε ούτε στο Σαν Φρανσίσκο...ΟΚ αυτό έχει ανηφόρες. Μένω στους πρόποδες της Πάρνηθας και η δουλειά μου είναι στο κέντρο της Αθήνας. Υψομετρική διαφορά 485 μέτρα. Λεπτομέρειες φυσικά που δεν κάθομαι σκεφτώ όταν εμένα μου καρφώνεται η ιδέα. Απόσταση 15 χιλιόμετρα, σιγά την απόσταση σκέφτεται ο βλαμμένος.
Πρωινό γεμάτο ενέργεια και βιταμίνες, έλεγχος στον καιρό οπτικά, κράνος, σακίδιο και καβάλα στο ποδήλατο να κατεβώ στην δουλειά. Βγαίνω από την αυλόπορτα και κατηφορίζω την Πάρνηθος φορτώνοντας χιλιόμετρα με ελάχιστο πετάλι. 20 βαθμοί Κελσίου και το πρωινό αεράκι χτυπάει το πρόσωπο μου. Η απόλυτη αίσθηση ελευθερίας, περισσότερο ακόμη και από την μηχανή. Δεν ακούς κανένα θόρυβο και κινείσαι με άνεση παντού, κόλπα και μικρά αλματάκια από πεζοδρόμια, γρήγορη κίνηση ανάμεσα στα αυτοκίνητα αφού ο όγκος μου είναι μικρότερος και από της μηχανής και το χαμόγελο συνεχώς στο πρόσωπο μου. Οδηγώ 15 λεπτά και έχω διανύσει περισσότερο από το μισό της διαδρομής. Κοιτάζω το ρόλοι και δεν το πιστεύω. Δεν έχω ιδρώσει καν και έχω περάσει την Νέα Φιλαδέλφεια. Είμαι ο άρχοντας του δρόμου και μια χαρίζω στον εαυτό μου μια μεγαλειώδη σούζα.
Έχω φτάσει στην δουλειά χαμογελαστός, μισή ώρα νωρίτερα, ξεκούραστος, στεγνός, και γεμάτος ενέργεια. Πόσο μαλάκας ήμουν που δεν το έκανα τόσο καιρό. Έχω χρόνο να πάρω καφέ με την ησυχία μου, να κάνω ένα τσιγάρο και να χαζολογήσω. Είμαι γεμάτος ενέργεια και είμαι πολύ ευχαριστημένος με αυτό Κυλάει μια Δευτέρα σαν Παρασκευή και έρχεται η ώρα να φύγω χαρωπός μέσα στην γεμάτη αφέλεια αθωότητα μου για το τι πράγμα με περιμένει. Καβαλάω το ποδήλατο και αρχίζω την αντίστροφη πορεία χαμογελαστός και με αυξάνω ταχύτητα. Σε 15 λεπτά έχω κάνει την μισή διαδρομή και παίρνοντας μια μεγάλη αριστερή στροφή βλέπω την πρώτη ανηφόρα. Δεν με πτοεί καθόλου και συνεχίζω φορτωμένος χιλιόμετρα να ανεβαίνω. Κατεβάζω από 21 σε 20 ταχύτητα, και από 30 χλμ/ώρα πέφτω στα 15. Από 20 σε 14 και η ταχύτητα κατεβαίνει στα 12 χιλιομέτρα την ώρα. Από 14 σε 6 και η ταχύτητα φτάνει στο εξωφρενικό ύψος των 7 χλμ/ώρα...και η ανηφόρα ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ...Νιώθω σαν τον Fluffy όταν σκεφτόταν πως δεν συστήθηκε σωστά στον πρίγκιπα και θα τον μαστιγώνει. Ahhhhh....JibriiiiiiL. Κάθε μαστίγωμα είναι και μια πεταλιά για να προχωρήσει το ποδήλατο 30 γ*******μένα εκατοστά... και η ανηφόρα ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ.
Μετά από 2,5 χλμ ανηφόρας είμαι μεταξύ να ξαπλώσω την άκρη του δρόμου σε εμβρυακή στάση, με το δάχτυλο στο στόμα και να κλαίω φωνάζοντας "ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΚΑΝΩ ΜΑΜΑ", ή να πετάξω το ποδήλατο στο πρώτο γκρεμιλίκι που θα βρω και να συνεχίσω με το λεωφορείο. Η γαϊδουριά μου όμως δεν μ αφηνει να κλάψω με την ησυχία μου και συνεχίζω στην ανηφόρα για άλλα 2 χλμ παρακαλώντας κάποιος να με πατήσει με ένα φορτηγό για να έχω μια καλή δικαιολογία γιατί δεν γύρισα ποτέ στο σπίτι με το ποδήλατο! Έχουν περάσει ήδη 50 λεπτά από την ώρα που ξεκίνησα και μου απομένουν άλλα 5 χιλιόμετρα τα οποία με την μηχανή μου φαινόταν πως είναι ίσιωμα (εκτός του τελευταίου). Με το αυτοκίνητο επίσης μου φαινόταν πως ήταν ίσιωμα. Νιώθω τις γάμπες μου να καίνε, το μπλουζάκι είναι μούσκεμα στον ιδρώτα. Ιδρώτας στάζει μέσα από τα γυαλιά μου και απορώ γιατί ο κόσμος με κοιτάζει τρομοκρατημένος στο δρόμο μέχρι που βλέπω την φάτσα μου σε μια βιτρίνα. Αυτό που θυμόμουν σαν ίσιωμα ήταν τελικά ανηφόρα! ΝΑΙ γαμώ το κέρατο μου το τράγιο, κι άλλη ανηφόρα. Κι άλλος ίδρωτας, κι άλλο κλάμα αλλά ο μαλάκας συνεχίζει γιατί είπε ότι θα γυρίσει με το ποδήλατο και όταν το λέει θα γυρίσει με το ποδήλατο. 700 μέτρα μέχρι το σπίτι και η μεγαλύτερη ανηφόρα ever. Αυτή που περνάω κάθε μέρα άνετα είναι μπροστά μου και αποφασίζω να εγκαταλείψω εκεί. Και τα πόδια συνεχίζουν να κάνουν πετάλι.
Θρακομακεδόνες - Αγ. Νικόλαος κατάβαση 30 λεπτά. Ανάβαση 1 ώρα και 30 λεπτά και 48 δευτερόλεπτα και 145 παναγίες και 8 κιλά ιδρώτα και 850 Ορκς και ένα ταξίδι στην Μέση Γη...ΟΚ παραληρώ αλλά έκανα 15 χιλιόμετρα γ*******μένης ανηφόρας και το δικαιούμαι. Και αφού γυρίζω σπίτι τρώω και κολοκυθάκια βραστά με πατάτες βραστές. Ρε μπας και είμαι και κανένας πρωταθλητής και μου το κρύβετε;
ΟΚ το πήρα απόφαση. Αύριο στην δουλειά θα πάω με....
...ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ
(πόσο μαλάκας μπορεί να είμαι;;;;)
