Με το πρώτο μου παπί μικρός (κάπου 15-16) όταν δεν γνώριζα πως όταν αγοράζουμε μεταχειρισμένο ελέγχουμε λάστιχα και φρένα και όλα τα γύρω γύρω, έφυγα φέτα σε μια στροφή επειδή τα λάστιχα ήταν ξύλινα. Ούτε κράνος ούτε τίποτα τότε. Ευτυχώς δεν χτύπησα, παρα μόνο σύρθηκα και γρατζουνίστηκα. Μετά έμαθα και μπορώ να πω πως αυτή η πρώτη κρυάδα νωρίς νωρίς με έκανε πιο προσεκτικό.
Αφου έπιασα τα παπιά, είχα και μια ακόμη με παπί πριν κάποια χρόνια που πήρα μαζί μου έναν γέρο που δεν βγήκε απο διάβαση, αλλά ανάμεσα απο δύο παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Τον έστειλα νοσοκομείο τον άνθρωπο. Φυσικά με το που έπεσε, σηκώθηκα, σταμάτησα την κυκλοφορία, έβαλα δύο περαστικούς να αφήνουν τα αμάξια λίγα λίγα να περνάνε απο τις δύο λωρίδες, φώναξα σε ένα σουπερ μαρκετ απέναντι να φέρει ένα ρολό χαρτί που αφου τον σκούπισα του το έβαλα μαξιλάρι. Μετά ήρθε η τροχαία και ασθενοφόρο, πήραν τον γέρο, και εγώ πήγα για κατάθεση. Εκει έμαθα πως παρότι πήγαινα κάτω απο το όριο ταχύτητας, παρότι είχα όλον τον εξοπλισμό προβλεπέ, παρότι ο γέρος είχε 100% υπαιτιότητα, παρότι φρέναρα απο νωρίς και στην ουσία τον έσπρωξα με 5χλμ στο τέλος και πέσαμε, μπορούσε να με τρέχει στα δικαστήρια! Anyway, ο άνθρωπος αναγνώρισε την υπαιτιότητα του 100% και δεν κινήθηκε δικαστικά.
Οι άλλες μου πτώσεις είναι με τα τρανσαλπ που είχα κατα καιρούς, στο χώμα, που νόμιζα πως έχω μηχανάκι για χώμα!
Ψιλά πράγματα, εκτός απο μια καλή που έφυγα σε ένα μικρό γκρεμοπλατωμα ας το πω και έσπασα πλαστικά, στράβωσα τιμόνι, ψιλοτρύπησα ψυγείο και μετά έπρεπε να το ανεβάσω και πάνω, να το δέσω και με ταινίες και tie wrap και να πάω σπίτι με 50χλμ/ώρα για να μην ανάψει το μηχανάκι. Και όλα αυτά ενώ είχα την φαεινή ιδέα να πάω χώμα μόνος. Από τότε ποτέ μόνος στο χώμα και σταδιακά καθόλου χώμα πλέον.
Μια παλιά ρήση λέει:
Υπάρχουν δύο ειδών μοτοσικλετιστές. Αυτοί που έχουν πέσει και αυτοί που θα πέσουν.
Ας ντυνόμαστε και ας εξοπλιζόμαστε για την πιθανή πτώση και όχι για την βόλτα.
motoparea.gr
