- Δημοσιεύσεις
- 26.718
- Ηλικία
- 62
- Περιοχή
- Αγρινιο
- Μοτοσυκλέτα
-
KAWASAKI ΖΧR 900 1999
MODENAS X CITE 135 2009
- Όνομα
- ΜΙΧΑΛΗΣ
- Περιοχή
- ΑΓΡΙΝΙΟ
Adventure Borders 2, Κόνιτσα με KTM 390 Adventure
«Έτσι δεν είμαστε όλοι με τα μηχανάκια μας; Partners in crime, έτοιμοι για περιπέτειες
Φαντάσου εσένα, μ έναν φίλο, να πρέπει να κάνετε μια επιλογή. Κοιτάζεστε στα μάτια, και με ένα στραβό χαμόγελο, συμφωνείτε βουβά σε μια απόφαση – αυτή που φέρνει τους περισσότερους μπελάδες και σίγουρα περιπέτειες
Κείμενο: Ελένη Δανάη Μαυράκη - Φωτογραφίες: Λάμπρος Ράπτης, Ελένη Δανάη Μαυράκη
Κάπως έτσι ήμουν κι εγώ με το KTM 390 ADVENTURE, εν μέσω κακοκαιρίας Μπάλου, όταν έπρεπε να πάρω την απόφαση, με ποια μοτοσυκλέτα να ανέβω στο ADVENTURE RIDE 2 στην Κόνιτσα. Η εναλλακτική μου ήταν το ΚΤΜ 125 EXC. Θα περνάγαμε τις λάσπες, τις πέτρες, ανηφόρες και κατηφόρες χωρίς κανένα πρόβλημα. Από την άλλη, με το 390 ADVENTURE, θα γνωριζόμασταν καλύτερα, σίγουρα θα μπλέκαμε κάπου και θα ανακαλύπταμε καλύτερα πώς μπορεί να στηρίξει ο ένας τον άλλο – ή μάλλον, σε τι μπελάδες μπορεί να μπλέξει ο ένας τον άλλο.Το ανέβασμα στην Κόνιτσα έγινε με το 390 φορτωμένο σε τρέηλερ, μαζί με δυο πορτοκαλί ξαδελφάκια της enduro οικογένειας, δίνοντάς μου την ευκαιρία να γνωρίσω και αποκτήσω δυο νέους φίλους στο όχημα και να ξαναβρώ παλιότερους φίλους, σε προπορευόμενα αυτοκίνητα. Φτάσαμε πολύ αργά, αλλά ο Δημήτρης Τουφεξής aka Η Διοργάνωση, είχε φροντίσει να παραμείνει ανοιχτή και με φαγητό μια ταβέρνα, για χάρη μας. Άλλωστε είχαμε κάνει από τηλεφώνου «κράτηση» σε ο,τι προλαβαίναμε – για μένα, γίδα βραστή. Γίδα βραστή, πίτα ηπειρώτικη και τραχανά για πρωινό, ήταν η λίστα με τα to-eat μου σε αυτή το ταξίδι.Έτσι δεν είμαστε όλοι με τα μηχανάκια μας; Partners in crime, έτοιμοι για περιπέτειες
Η αρχή
Το Σάββατο ξεκινήσαμε με συνάντηση στην πλατεία της Κόνιτσας για μια ενημέρωση από τον Δημήτρη, φωτογραφίες, κανονίσματα και ένα σχετικό σετάρισμα στις μοτοσυκλέτες, για όσους δεν είχαν προλάβει. Βγήκαν οι καθρέφτες, βγήκε και το traction control, μπήκε βενζίνη και επιλογή Off – road (καλά ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ που έχω τόσες δυνατότητες διαλόγου με την μοτοσυκλέτα μου, το επόμενο που θα πειραματιστώ είναι το Bluetooth), κούμπωσα κράνος και μπουφάν και ξεκινήσαμε.Καθώς δεν γνώριζα τους περισσότερους – και όσους γνώριζα είχαν ανέβει με εντούρο μοτοσυκλέτες, ζήτησα από τον Δημήτρη που έκανε χρέη – μεταξύ άλλων, σκούπας, να ξεκινήσω μαζί του, γιατί δεν ήμουν καθόλου σίγουρη αν θα προλάβαινα να ακολουθήσω τα εντούρο με το adventure στις λάσπες. Μέχρι την μέση της ημέρας, το σχέδιο πήγαινε καλά. Στο ίσιωμα η αλήθεια είναι ότι δεν έλαμψε ιδιαιτέρως το άστρο μου, καθώς προσπαθούσα να καταλάβω πώς συμπεριφέρονται κιλά και μοτοσυκλέτα στη λάσπη, αλλά σε κάπως πιο πέτρινα περάσματα, τα περάσαμε χωρίς δράμα. Σταματάγαμε λίγο πιο πριν, βλέπαμε πώς περνάγανε οι προηγούμενοι, πού έπρεπε να πατήσει ο καθένας και προς τα πού να πάει – και αν κόλλαγες, πάντα υπήρχαν ένα – δυο ζευγάρια χέρια πίσω και πλάι από την μοτοσυκλέτα να βοηθήσουν.
Το KTM 390 ADVENTURE ζούσε το όνειρο, ως μια σχετικώς παχιά enduro μοτοσυκλέτα. Λίγο πιο ψηλό να ήταν, και δεν θα δίσταζε πουθενά! Τα πέρασε όλα. Πέτρινες ρεματιές, πέτρινα ανηφορικά, πέτρινα από δω κι από κει και στην μέση λάσπη σε ευθεία, σε κατηφορικά, σε ανηφορικά. Και ονειρεμένα τοπία.
Ήταν φορές που σταματούσα σαν άλλη Γιαπωνέζα τουρίστρια, ίσα ίσα να βγάλω φωτογραφίες – έχοντας ένα πολύ υπομονετικό και ευδιάθετο Δημήτρη να φροντίζει ότι θα φτάσω ακέραιη μέχρι το τέλος της ημέρας και διαδρομής. Εντάξει, μπορεί και να τον κούρασα λίγο με τις στάσεις– αλλά δεν είπε κουβέντα. Το φθινοπωρινό τοπίο της Ηπείρου είναι πολύχρωμα μαγευτικό κοιτώντας ποτάμια, βράχους, δέντρα, βουνά. Σε κάνουν να μην θες να βιαστείς τόσο, να κρατηθείς κάπως για να το απολαύσεις.
Αυτή άλλωστε ήταν και η αιτία του καλέσματος από τον Δημήτρη, ο λόγος διοργάνωσης του ADVENTURE RIDE για δύο χρονιές στην Κόνιτσα. Να δώσει την ευκαιρία σε κόσμο που αγαπάει την οδήγηση σε χωμάτινους δρόμους, να δει περάσματα, διαδρομές και εικόνες του τόπου του, μιας ακριτικής περιοχής που γίνεται δημοφιλής προορισμός συνήθως μόνο τον χειμώνα, σε ένα πιο τουριστικό και φασαριόζικο πλαίσιο. Είχα ξαναβρεθεί σε αυτά τα μέρη παλιότερα, αρκετές φορές. Πάντα Γενάρη, πάντα με αυτοκίνητο. Άλλες εικόνες, άλλα χρώματα και σίγουρα άλλη εμπειρία, αφού δεν είχα αυτή την αμεσότητα με το περιβάλλον που σου δίνει η οδήγηση της μοτοσυκλέτας.
Παράλληλα βέβαια με αυτά τα ωραία και ρομαντικά, να σας πω ότι είχα αρχίσει να δίνω τις μάχες μου με την λάσπη. Δεν έχω εμπειρία οδήγησης τέτοιας μοτοσυκλέτας σε λάσπη και όπως καταλαβαίνει κανείς, όχι, δεν άνοιγα γενικά το γκάζι. Προσπαθούσα να μην κουράζω πολύ τα χέρια και να μην κάνω κατάχρηση του συμπλέκτη, καθώς ας μην ξεχνάμε, ακόμη το στρώνω το δόλιο το 390. Ανέβαζε θερμοκρασία, άναβε φωτάκια, οριακά δεν έβγαζε χέρια να μου δώσει κανένα χαστούκι για τις ιδέες που έχω και το τραβάω μαζί μου. Σταμάταγα, του έδινα τον χρόνο του να ηρεμίσει, ξεκινούσα πάλι. Ο Δημήτρης είχε φύγει για να βοηθήσει μπροστά – πολύ παρήγορο να ξέρω ότι δεν βίωνα μόνο εγώ αυτή την ταλαιπωρία, και είχα μείνει πίσω από ένα Honda CRF 250. Το οποίο πέρναγε εξαιρετικά στις λάσπες, όπως κάθε μοτοσυκλέτα enduro εκείνη την ημέρα.
Συνεχιζεται.......
Πηγη https://2wo.gr