Η Νύχτα με βρήκε στα ορεινά χωριά της Άρτας και το μόνο φώς είναι απο το φανάρι του Himalayan …
Σιχτιρίζω που δεν έχω βάλει έχτρα φωτισμό, και το χειρότερο το προστατευτικό πλέγμα στο φανάρι κόβει απο το υπάρχον φώς ...
Ευτυχώς δεν υπάρχει κίνηση και μπορώ να έχω την μεγάλη σκάλα αναμμένη, η ταχύτητα πέφτει ακόμα περισσότερο, το χειρότερο είναι να είσαι 50 χιλιόμετρα απο τον πολιτισμό (βλέπε Ιόνια οδό) και να μην μπορείς να τα μαζέψεις με τίποτα, χρειάστηκα κάτι παραπάνω από μιάμιση ώρα , αυτό ήταν και το πιο κουραστικό κομμάτι του ταξιδιού, κανά δυο φόρες που προσπάθησα να ανεβάσω ρυθμό μου πετάχτηκαν ξαφνικά μπροστά μου δυό στροφές και οριακά δεν πήγα ευθεία ...
Οπότε χαλάρωσα έριξα ρυθμούς και προσπάθησα να το απολαύσω, και τα κατάφερα ...
Η διαδρομή είναι κλειστή με ανηφόρες και κατηφόρες, κάθε φορά που ανέβαινα έλεγα πίσω από αυτό το βουνό θα δώ την εθνική και κάθε φορά κατέβαινα στα σκοτάδια ...
Πλέον είναι σίγουρο ότι βρίσκομαι στην “μέση γή” ....
Η διαδρομή δεν φαίνεται να τελειώνει, περνάω μέσα απο χωριουδάκια με ελάχιστα σπίτια να έχουν φώς και η μυρωδιά απο το καμένο ξύλο στις σόμπες και στα τζάκια με τρελαίνει και πηγαίνει πίσω στον χρόνο πολύ πίσω όταν ήμουν παιδί και είχαμε μια ξυλόσομπα ...
Άλλα χρόνια πιο απλά, χωρίς πολύπλοκα πράγματα, 2 κανάλια στην τηλεόραση και ένα ραδιοφωνάκι, εντάξει ρεύμα είχαμε :)
Χαμένος στις σκέψεις μου έφτασα τελικά στην Ιόνια οδό, στο πρώτο πάρκινγκ σταματώ κατω από μια λάμπα (τι ωραία που είναι να έχεις φως σκέφτομαι) και ετοιμάζω το δείπνο μου, λιτό, μερικά κεφτεδάκια μια ντομάτα και μερικά παξιμάδια.
Εννοείται ότι τα καταβρόχθισα εν ριπή οφθαλμού, στέλνω μήνυμα στον Μήτσο στο Αιτωλικό ότι είμαι στο ύψος της Άρτας και ότι θέλω κόντα στην μιάμιση ώρα να φτάσω μέχρι εκεί...
Η ώρα έχει πάει 21:00, ξεκινάω, ανανεωμένος, κλειδώνω το γκάζι στα 120 χλμ και σταματώ μόνο για τα διόδια.
Κατά τις 22:30 φτάνω στο Αιτωλικό και συναντώ τον Μητσάρα στο σπίτι του, με περίμενε από το απόγευμα ...
Αυτό και άν είναι στήσιμο ... τελικά δεν το έχω με τα ραντεβού :)
Ο Μητσάρας είναι ένα καταπληκτικό νέο παιδί και έχει το καλύτερο man cave που έχω δεί εγώ προσωπικά ...
Έχει ένα tenere xtz650 και είναι λάτρης της vespa.
Μου έφτιαξε ένα καφεδάκι που το είχα τόσο ανάγκη και καθίσαμε και συζητούσαμε για τις ζωές μας ...
Δημήτρη την επόμενη φορά θα έρθω να πάμε μια βόλτα στα “μέρη” μας ...
Φεύγοντας με φίλεψε και ένα βαζάκι αφρίνα ...
Χαιρετώ τον Δημήτρη και ξεκινώ την επιστροφή μου προς Αθήνα η ώρα έχει πάει 24:00, βγαίνω στην Ιόνια οδό και στα πρώτα ΣΕΑ σταματώ για ανεφοδιασμό του Himalayan, η τελευταία φορά που είχα βάλει βενζίνα ήταν στο Μουζάκι ...
Δεν τα πήγαμε και άσχημα με την αυτονομία ...
Περνάω την γέφυρα του Ρίου, και συνεχίζω με ταχύτητες απο 100 εως 120 ...
Στο ύψος της Ακράτας σταματώ σε ένα ΣΕΑ ήταν κλειστό αλλά είχα αρχίσει να κουράζομαι, κατεβαίνω και τρώω ένα μήλο (σε κρατάει ξύπνιο), φεύγοντας ενα θεόρατο σκυλί τρέχει γαυγίζοντας με άγριες διαθέσεις καταπάνω μου, ανοίγω γκάζι και εξαφανίζομαι ...
Γλυτώσαμε από τα τσοπανόσκυλα στο Τύμπανο και θα μας φάνε τα σκυλιά των ΣΕΑ σκέφτομαι ...
Τα χιλιόμετρα περνούν πλέον αργά και βασανιστικά, έχω αρχίσει να κουράζομαι και να μην μπορώ να παραμείνω συγκεντρωμένος ...
Οδηγώ με την ζελατίνα ανοιχτή για να με κρατάει ξύπνιο ο παγωμένος αέρας ...
Στα ΣΕΑ στα Μέγαρα σταματώ ξανά για άλλο ένα μήλο, έχω φτάσει σε οριακό σημείο αλλά το μηλαράκι με αναζωογόνησε...
Καβαλώ το Himalayan που μετά από τόσες ώρες που περάσαμε μαζί έχουμε γίνει ένα.
Με καταλαβαίνει και το καταλαβαίνω ....
Άντε το πολύ το φάγαμε λεω στον εαυτό μου τι έμεινε μια γκαζιά δρόμος ...
Το Himalayan συμφωνεί μαζί μου και βάζει τα δυνατά του να με παει το συντομότερο σπίτι ...
03:20 περίπου φτάνουμε σπίτι χωρίς παρατράγουδα ...
Ξεφορτώνω το Himalayan κουβαλάω τα πράγματα στο σπίτι το παρκάρω στο πεζοδρόμιο, γυρνάω του ρίχνω μια ματιά να δώ ότι είναι εντάξει, καλά τα κατάφερες του λέω με πήγες και έφερες απροβλημάτιστα ...
858 χλμ κάναμε, 20 ώρες περίπου μετά την αναχώρηση επιστρέψαμε στην βάση μας, ο σπιούνος στο κινητό αναφέρει ότι τα 858 χλμ τα κάναμε σε 15 ώρες και 5 λεπτά, χρειαστήκαμε τρεις ανεφοδιασμούς έναν στην Λαμία, έναν στο Μουζάκι και τον τελευταίο λίγο μετά το Αιτωλικό ...
Το Himalayan το δέχθηκε απροβλημάτιστα, δεν έχει σημασία τι καβαλάς αρκεί αυτό να σου μιλάει στην ψυχή σου, να δένεσαι μαζί του και να σε ταξιδεύει ....