ACE CAFE ............
- Thread starter BULMONT
- Ημερομηνία δημιουργίας
- Δημοσιεύσεις
- 26.344
- Ηλικία
- 62
- Περιοχή
- Αγρινιο
- Μοτοσυκλέτα
-
KAWASAKI ΖΧR 900 1999
MODENAS X CITE 135 2009
- Όνομα
- ΜΙΧΑΛΗΣ
- Περιοχή
- ΑΓΡΙΝΙΟ
esel
Μαθουσάλας member
- Δημοσιεύσεις
- 17.132
- Περιοχή
- μαγευτική Μεσογειων (Αθήνα)
- Μοτοσυκλέτα
- BMW GS1200 ADV LC
- Όνομα
- Στελιος Τζιανετοπουλος
- Περιοχή
- μαγευτική Μεσογειων (Αθήνα)
πολυ ωραια ιδεα για καποια χρονια πίσω ...τωρα με τις κλοπές που πεφτουν εκει ουτε ζωγραφιστη δεν θα παρω μαζί μου την "κούκλα" μου....
Α, ενα tracer διπλα σε ενα triumph
BULMONT
Μαθουσάλας member
- Δημοσιεύσεις
- 26.344
- Ηλικία
- 62
- Περιοχή
- Αγρινιο
- Μοτοσυκλέτα
-
KAWASAKI ΖΧR 900 1999
MODENAS X CITE 135 2009
- Όνομα
- ΜΙΧΑΛΗΣ
- Περιοχή
- ΑΓΡΙΝΙΟ
Ace cafe London: Ένας ναός της μοτοσυκλετιστικής ιστορίας
Κατεβαίνοντας από το μετρό στο σταθμό Stonebridge park, συναντάς στα δεξιά σου μια αερογέφυρα. Περπατώντας από κάτω της, ξαφνικά, το μάτι πιάνει τη μορφή μιας μοτοσυκλέτας. Δεν είναι όμως αληθινή, είναι ένα έργο τέχνης από μέταλλο, κολλημένο πάνω στην περίφραξη του δρόμου και δημιουργεί την αίσθηση ότι κάτι κρύβεται στην περιοχή. Περπατάς 200m πιο κάτω και μπροστά σου ξεδιπλώνεται ένα μεγαλοπρεπές κτίριο που στην αρχή το περνάς για συνεργείο ή βουλκανιζατέρ. Και αυτή η αίσθηση δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα.
Το Ace cafe London ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1938 (!) ακριβώς δίπλα στον τότε καινούργιο North Circular road του Λονδίνου ως ένα καφέ που εξυπηρετούσε όσους χρησιμοποιούσαν τον συγκεκριμένο περιφερειακό δρόμο της πόλης. Λειτουργούσε σε 24ωρη βάση και εξαιτίας της θέσης που βρισκόταν ήταν ένα πέρασμα για όλων των ειδών τα οχήματα. Έτσι ο ιδιοκτήτης του αποφάσισε να το μετατρέψει και σε service point, προσφέροντας υπηρεσίες επισκευής, πλυσίματος και ανεφοδιασμού. Δυστυχώς όμως κατά τη διάρκεια του πολέμου και επειδή βρίσκεται πολύ κοντά σε σιδηροδρομική γραμμή, το κτίριο βομβαρδίστηκε ατυχώς, καθώς τα αεροπλάνα αστόχησαν στην προσπάθεια τους να καταστρέψουν το σιδηρόδρομο.
Επανήλθε σε λειτουργία το 1949, έγινε στέκι μοτοσυκλετιστών που πήγαιναν στο καφέ για να συναντηθούν με τους "ομοϊδεάτες" τους ή να επισκευάσουν τις μοτοσυκλέτες τους, αλλά και για ένα ακόμη λόγο που συνδέεται άρρηκτα πλέον με την ιστορία του καφέ: τη rock μουσική. Πουθενά αλλού δεν μπορούσες να ακούσεις τέτοια μουσική, τα ραδιόφωνα της εποχής την απέφευγαν ως μίασμα, οπότε τέτοιου είδους καφέ - σταθμοί με jukebox ήταν η μόνη λύση για τους ροκάδες. Εξαιτίας της ένδυσης τους (δερμάτινα κτλ) αλλά και της μουσικής και της συμπεριφοράς τους, ονομάστηκαν από την αστυνομία και τους διώκτες τους ως Rockers. Μέχρι και το 1969, που έκλεισε λόγω των οικονομικών συγκυριών και της αύξησης των τιμών των μοτοσυκλετών στην Αγγλία, το καφέ ήταν ένα κομμάτι της πολιτιστικής ιστορίας, καθώς πολλές μουσικές μπάντες γεννήθηκαν εκεί, όπως επίσης χρησιμοποιήθηκε και στα γυρίσματα μιας κινηματογραφικής ταινίας (The Leather Boys, 1963).
Το moto4fun βρέθηκε στο ιστορικό καφέ ένα παγωμένο βράδυ του Ιανουαρίου, 9 χρόνια μετά την πλήρη επανεκκίνηση της λειτουργίας του το 2001. Αν και έγινε μια προσπάθεια νωρίτερα, το Σεπτέμβριο του 1994, βασισμένη σε μία ιδέα του Mark Wilsmore με μια μεγαλοπρεπή συγκέντρωση 12.000 ατόμων για την 25η επέτειο από το κλείσιμο του καφέ (το 1969) που καθιερώθηκε ως Ace Day, το καφέ παρέμεινε κλειστό και η περιοχή αποκτούσε ζωή κάθε χρόνο από τις τεράστιες συγκεντρώσεις που διοργάνωνε ο Mark. Από το 1997 λειτουργούσε (ένα κομμάτι του κτιρίου μόνο) κάθε Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή, στις αργίες και κάθε πρώτη Τετάρτη του μήνα! O Wilsmore κατάφερε να πάρει την απαιτούμενη άδεια, να αγοράσει εξ'ολοκλήρου το χώρο και εν τέλει να επανεκκινήσει τη λειτουργία του Ace Cafe το 2001 μετά από μια τεράστια διαδικασία ανανέωσης και ανακατασκευής του καφέ.
Κάπου εδώ έρχεται η έκπληξη για εμάς (μία από αυτές), όταν μπαίνοντας στο καφέ και ρωτώντας για τον διευθυντή, μας οδήγησαν στο πρώτο τραπέζι δίπλα στη μπάρα, όπου ήρεμα έτρωγε ένας τύπος με γυαλάκια και fly μπουφάν. Μας συστήθηκε ως Carl Garner, μέλος του events team όπως γράφει η επαγγελματική του κάρτα και ήδη είχαμε μείνει με το στόμα ανοιχτό. Επαγγελματική κάρτα σε μοτοσυκλετιστικό club - καφέ; "
mate, it's a full time job for me and 40 more!" (είναι δουλειά πλήρους απασχόλησης για μένα και άλλους 40) μας είπε. Σαράντα άνθρωποι εργάζονται στο Ace για να καλύπτουν τις ανάγκες του χώρου σε καθημερινή βάση 364 μέρες το χρόνο και όχι 365 όπως χαρακτηριστικά είπε ο Carl, καθώς η μόνη μέρα που το καφέ είναι κλειστό είναι ανήμερα τα Χριστούγεννα. Το καφέ είναι ανοιχτό καθημερινά από 7πμ μέχρι και 11μμ .
Εξηγώντας του ότι είμαστε από την Ελλάδα τον έκανε να ενθουσιαστεί, καθώς ο άμεσος προϊστάμενος του, ο operations manager του Ace είναι ελληνικής καταγωγής (!), ονομάζεται George Tsouknikas, αλλά δυστυχώς την ημέρα της επίσκεψης μας έλειπε στην Ελλάδα. Οι δυο τους είναι υπεύθυνοι για ολόκληρο το ετήσιο πρόγραμμα των εκδηλώσεων του καφέ, από τις συναυλίες μέχρι τις διοργανώσεις και τα φεστιβάλ, καθώς στο Ace πάντα κάτι συμβαίνει. Οι εκδηλώσεις είναι χωρισμένες ως προς το αντικείμενο τους με γνώμονα είτε τη μοτοσυκλέτα, είτε το αυτοκίνητο που πλέον αποτελεί ένα μεγάλο κομμάτι του Ace. Από Yamaha day, Triumph day, Bmw day κτλ σε Valentine night dinner, από εκεί σε cafe racer review και σε ladies day. Βέβαια, το "παράπονο" του Carl ήταν ότι δεν υπάρχει μεγάλος αριθμός μελών που να ανήκουν στο γυναικείο φύλο, όμως ευελπιστεί αυτό να αλλάξει. Στην ερώτηση μας πόσα περίπου μέλη υπολογίζει ότι έχει το Ace, δεν ήξερε να μας απαντήσει με ένα σαφή αριθμό, "κάποιες χιλιάδες νομίζω" μας είπε και ήταν αρκετό.
Η συζήτηση μας περιπλανήθηκε κυρίως στα ιστορικά δεδομένα που αφορούν το Ace, με κύριο θέμα τη διαμάχη μεταξύ των teds και των mods. Οι teddy boys (σας θυμίζει κάτι;), που οδηγούσαν εκείνη την εποχή μοτοσυκλέτες, έστηναν ομηρικούς καυγάδες πίσω στα 60's με τους mods, όσους δηλαδή οδηγούσαν mopeds (scooters) και προέρχονταν κυρίως από την μεσαία τάξη. Η διαμάχη αυτή αποτέλεσε επίσης και έναν από τους λόγους για τους οποίους το Ace σταμάτησε τη λειτουργία του για λόγους συμπεριφοράς. Κάθε χρόνο οι teds έκαναν μια διαδρομή προς τη θάλασσα με κατεύθυνση το Brighton όπου και έπαιζαν στην κυριολεξία ξύλο με τους mods και επέστρεφαν από την ίδια διαδρομή στο Λονδίνο. Από τη στιγμή λοιπόν που το Ace επανήλθε σε λειτουργία, κάθε χρόνο τον Σεπτέμβριο διοργανώνεται μια ετήσια εκδρομή προς το Brighton από την ίδια ακριβώς διαδρομή της εποχής εκείνης. Οι συμμετοχές είναι χιλιάδες, όχι μόνο βέβαια από μέλη του Ace και καλύπτεται πλήρως από δημοσιογραφικά μέσα.
Μέσα στο Ace cafe ξετυλίγεται και μια ιστορία ενός αγγλικού μοτοσυκλετιστικού club, όμως το συγκεκριμένο έχει ιδιαίτερη φύση, μεταφυσική! Το 59 Club ξεκίνησε ως ένα club νέων το 1959, όμως το 1962 ένας πάστορας - μοτοσυκλετιστής ο William Shergold, θέλησε να συμμαζέψει τις ατίθασες συμπεριφορές των τότε μοτοσυκλετιστών που δημιουργούσαν προβλήματα. Επισκέφθηκε το Ace cafe, όπου γνώριζε ότι σύχναζαν, μοιράζοντας φυλλάδια για την ενορία του και ευλόγησε όλες τις μοτοσυκλέτες που υπήρχαν στην περιοχή! Κατάφερε σε μικρό χρονικό διάστημα να μαζέψει αρκετούς Rockers στην εκκλησία του, παρέχοντας τους φαγητό και στέγη, δημιουργώντας έτσι ένα μεγάλο κομμάτι μοτοσυκλέτας μέσα στο νεανικό του club, τόσο που αργότερα μετονομάστηκε σε '59 Motorycle Club'. Ο ίδιος ο Shergold πήγαινε στο club αλλά και στο Ace πάνω στη μοτοσυκλέτα του φορώντας πάντα το λευκό κολάρο από το ράσο του, μέχρι και που πέθανε, αφήνοντας τη συνέχεια της δουλειάς του στον Scott Anderson, επίσης πάστορα - μοτοσυκλετιστή!
Η συζήτηση με τον Carl ήταν τόσο γεμάτη που ήδη είχε νυχτώσει και θα χάναμε το τρένο της επιστροφής, ενώ είχε πέσει τόσο το φως που οι φωτογραφίες μας σίγουρα θα έχαναν σε ευκρίνεια. Μας ανέβασε όμως στον πάνω όροφο, όπου και υπάρχει ένα φωτογραφικό αφιέρωμα στην ιστορία του Ace cafe από την αρχική του μορφή πριν τον πόλεμο, μέχρι και την σημερινή του μετά την πλήρη ανακατασκευή του χώρου. Φεύγοντας, υποσχεθήκαμε στον Carl να του στείλουμε σε mail το άρθρο μας για το Ace.
"Να γράψεις τίποτα καλό, γιατί θα το διαβάσει στα ελληνικά ο George και τότε δεν σε σώζει τίποτα" μας συμβούλεψε γελώντας.
Κατεβαίνοντας από το μετρό στο σταθμό Stonebridge park, συναντάς στα δεξιά σου μια αερογέφυρα. Περπατώντας από κάτω της, ξαφνικά, το μάτι πιάνει τη μορφή μιας μοτοσυκλέτας. Δεν είναι όμως αληθινή, είναι ένα έργο τέχνης από μέταλλο, κολλημένο πάνω στην περίφραξη του δρόμου και δημιουργεί την αίσθηση ότι κάτι κρύβεται στην περιοχή. Περπατάς 200m πιο κάτω και μπροστά σου ξεδιπλώνεται ένα μεγαλοπρεπές κτίριο που στην αρχή το περνάς για συνεργείο ή βουλκανιζατέρ. Και αυτή η αίσθηση δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα.
Το Ace cafe London ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1938 (!) ακριβώς δίπλα στον τότε καινούργιο North Circular road του Λονδίνου ως ένα καφέ που εξυπηρετούσε όσους χρησιμοποιούσαν τον συγκεκριμένο περιφερειακό δρόμο της πόλης. Λειτουργούσε σε 24ωρη βάση και εξαιτίας της θέσης που βρισκόταν ήταν ένα πέρασμα για όλων των ειδών τα οχήματα. Έτσι ο ιδιοκτήτης του αποφάσισε να το μετατρέψει και σε service point, προσφέροντας υπηρεσίες επισκευής, πλυσίματος και ανεφοδιασμού. Δυστυχώς όμως κατά τη διάρκεια του πολέμου και επειδή βρίσκεται πολύ κοντά σε σιδηροδρομική γραμμή, το κτίριο βομβαρδίστηκε ατυχώς, καθώς τα αεροπλάνα αστόχησαν στην προσπάθεια τους να καταστρέψουν το σιδηρόδρομο.
Επανήλθε σε λειτουργία το 1949, έγινε στέκι μοτοσυκλετιστών που πήγαιναν στο καφέ για να συναντηθούν με τους "ομοϊδεάτες" τους ή να επισκευάσουν τις μοτοσυκλέτες τους, αλλά και για ένα ακόμη λόγο που συνδέεται άρρηκτα πλέον με την ιστορία του καφέ: τη rock μουσική. Πουθενά αλλού δεν μπορούσες να ακούσεις τέτοια μουσική, τα ραδιόφωνα της εποχής την απέφευγαν ως μίασμα, οπότε τέτοιου είδους καφέ - σταθμοί με jukebox ήταν η μόνη λύση για τους ροκάδες. Εξαιτίας της ένδυσης τους (δερμάτινα κτλ) αλλά και της μουσικής και της συμπεριφοράς τους, ονομάστηκαν από την αστυνομία και τους διώκτες τους ως Rockers. Μέχρι και το 1969, που έκλεισε λόγω των οικονομικών συγκυριών και της αύξησης των τιμών των μοτοσυκλετών στην Αγγλία, το καφέ ήταν ένα κομμάτι της πολιτιστικής ιστορίας, καθώς πολλές μουσικές μπάντες γεννήθηκαν εκεί, όπως επίσης χρησιμοποιήθηκε και στα γυρίσματα μιας κινηματογραφικής ταινίας (The Leather Boys, 1963).
Το moto4fun βρέθηκε στο ιστορικό καφέ ένα παγωμένο βράδυ του Ιανουαρίου, 9 χρόνια μετά την πλήρη επανεκκίνηση της λειτουργίας του το 2001. Αν και έγινε μια προσπάθεια νωρίτερα, το Σεπτέμβριο του 1994, βασισμένη σε μία ιδέα του Mark Wilsmore με μια μεγαλοπρεπή συγκέντρωση 12.000 ατόμων για την 25η επέτειο από το κλείσιμο του καφέ (το 1969) που καθιερώθηκε ως Ace Day, το καφέ παρέμεινε κλειστό και η περιοχή αποκτούσε ζωή κάθε χρόνο από τις τεράστιες συγκεντρώσεις που διοργάνωνε ο Mark. Από το 1997 λειτουργούσε (ένα κομμάτι του κτιρίου μόνο) κάθε Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή, στις αργίες και κάθε πρώτη Τετάρτη του μήνα! O Wilsmore κατάφερε να πάρει την απαιτούμενη άδεια, να αγοράσει εξ'ολοκλήρου το χώρο και εν τέλει να επανεκκινήσει τη λειτουργία του Ace Cafe το 2001 μετά από μια τεράστια διαδικασία ανανέωσης και ανακατασκευής του καφέ.
Κάπου εδώ έρχεται η έκπληξη για εμάς (μία από αυτές), όταν μπαίνοντας στο καφέ και ρωτώντας για τον διευθυντή, μας οδήγησαν στο πρώτο τραπέζι δίπλα στη μπάρα, όπου ήρεμα έτρωγε ένας τύπος με γυαλάκια και fly μπουφάν. Μας συστήθηκε ως Carl Garner, μέλος του events team όπως γράφει η επαγγελματική του κάρτα και ήδη είχαμε μείνει με το στόμα ανοιχτό. Επαγγελματική κάρτα σε μοτοσυκλετιστικό club - καφέ; "
mate, it's a full time job for me and 40 more!" (είναι δουλειά πλήρους απασχόλησης για μένα και άλλους 40) μας είπε. Σαράντα άνθρωποι εργάζονται στο Ace για να καλύπτουν τις ανάγκες του χώρου σε καθημερινή βάση 364 μέρες το χρόνο και όχι 365 όπως χαρακτηριστικά είπε ο Carl, καθώς η μόνη μέρα που το καφέ είναι κλειστό είναι ανήμερα τα Χριστούγεννα. Το καφέ είναι ανοιχτό καθημερινά από 7πμ μέχρι και 11μμ .Εξηγώντας του ότι είμαστε από την Ελλάδα τον έκανε να ενθουσιαστεί, καθώς ο άμεσος προϊστάμενος του, ο operations manager του Ace είναι ελληνικής καταγωγής (!), ονομάζεται George Tsouknikas, αλλά δυστυχώς την ημέρα της επίσκεψης μας έλειπε στην Ελλάδα. Οι δυο τους είναι υπεύθυνοι για ολόκληρο το ετήσιο πρόγραμμα των εκδηλώσεων του καφέ, από τις συναυλίες μέχρι τις διοργανώσεις και τα φεστιβάλ, καθώς στο Ace πάντα κάτι συμβαίνει. Οι εκδηλώσεις είναι χωρισμένες ως προς το αντικείμενο τους με γνώμονα είτε τη μοτοσυκλέτα, είτε το αυτοκίνητο που πλέον αποτελεί ένα μεγάλο κομμάτι του Ace. Από Yamaha day, Triumph day, Bmw day κτλ σε Valentine night dinner, από εκεί σε cafe racer review και σε ladies day. Βέβαια, το "παράπονο" του Carl ήταν ότι δεν υπάρχει μεγάλος αριθμός μελών που να ανήκουν στο γυναικείο φύλο, όμως ευελπιστεί αυτό να αλλάξει. Στην ερώτηση μας πόσα περίπου μέλη υπολογίζει ότι έχει το Ace, δεν ήξερε να μας απαντήσει με ένα σαφή αριθμό, "κάποιες χιλιάδες νομίζω" μας είπε και ήταν αρκετό.
Η συζήτηση μας περιπλανήθηκε κυρίως στα ιστορικά δεδομένα που αφορούν το Ace, με κύριο θέμα τη διαμάχη μεταξύ των teds και των mods. Οι teddy boys (σας θυμίζει κάτι;), που οδηγούσαν εκείνη την εποχή μοτοσυκλέτες, έστηναν ομηρικούς καυγάδες πίσω στα 60's με τους mods, όσους δηλαδή οδηγούσαν mopeds (scooters) και προέρχονταν κυρίως από την μεσαία τάξη. Η διαμάχη αυτή αποτέλεσε επίσης και έναν από τους λόγους για τους οποίους το Ace σταμάτησε τη λειτουργία του για λόγους συμπεριφοράς. Κάθε χρόνο οι teds έκαναν μια διαδρομή προς τη θάλασσα με κατεύθυνση το Brighton όπου και έπαιζαν στην κυριολεξία ξύλο με τους mods και επέστρεφαν από την ίδια διαδρομή στο Λονδίνο. Από τη στιγμή λοιπόν που το Ace επανήλθε σε λειτουργία, κάθε χρόνο τον Σεπτέμβριο διοργανώνεται μια ετήσια εκδρομή προς το Brighton από την ίδια ακριβώς διαδρομή της εποχής εκείνης. Οι συμμετοχές είναι χιλιάδες, όχι μόνο βέβαια από μέλη του Ace και καλύπτεται πλήρως από δημοσιογραφικά μέσα.
Μέσα στο Ace cafe ξετυλίγεται και μια ιστορία ενός αγγλικού μοτοσυκλετιστικού club, όμως το συγκεκριμένο έχει ιδιαίτερη φύση, μεταφυσική! Το 59 Club ξεκίνησε ως ένα club νέων το 1959, όμως το 1962 ένας πάστορας - μοτοσυκλετιστής ο William Shergold, θέλησε να συμμαζέψει τις ατίθασες συμπεριφορές των τότε μοτοσυκλετιστών που δημιουργούσαν προβλήματα. Επισκέφθηκε το Ace cafe, όπου γνώριζε ότι σύχναζαν, μοιράζοντας φυλλάδια για την ενορία του και ευλόγησε όλες τις μοτοσυκλέτες που υπήρχαν στην περιοχή! Κατάφερε σε μικρό χρονικό διάστημα να μαζέψει αρκετούς Rockers στην εκκλησία του, παρέχοντας τους φαγητό και στέγη, δημιουργώντας έτσι ένα μεγάλο κομμάτι μοτοσυκλέτας μέσα στο νεανικό του club, τόσο που αργότερα μετονομάστηκε σε '59 Motorycle Club'. Ο ίδιος ο Shergold πήγαινε στο club αλλά και στο Ace πάνω στη μοτοσυκλέτα του φορώντας πάντα το λευκό κολάρο από το ράσο του, μέχρι και που πέθανε, αφήνοντας τη συνέχεια της δουλειάς του στον Scott Anderson, επίσης πάστορα - μοτοσυκλετιστή!
Η συζήτηση με τον Carl ήταν τόσο γεμάτη που ήδη είχε νυχτώσει και θα χάναμε το τρένο της επιστροφής, ενώ είχε πέσει τόσο το φως που οι φωτογραφίες μας σίγουρα θα έχαναν σε ευκρίνεια. Μας ανέβασε όμως στον πάνω όροφο, όπου και υπάρχει ένα φωτογραφικό αφιέρωμα στην ιστορία του Ace cafe από την αρχική του μορφή πριν τον πόλεμο, μέχρι και την σημερινή του μετά την πλήρη ανακατασκευή του χώρου. Φεύγοντας, υποσχεθήκαμε στον Carl να του στείλουμε σε mail το άρθρο μας για το Ace.
"Να γράψεις τίποτα καλό, γιατί θα το διαβάσει στα ελληνικά ο George και τότε δεν σε σώζει τίποτα" μας συμβούλεψε γελώντας.