Pan-dvs
well know member
Κεντρική Πίνδος: Το πέρασματου Μπάρου
Ετοιμαστείτε για... ανελέητο κλωθογύρισμα. Ο δρόμος κουλουριάζεται σαν φίδι μέσα σε φαράγγια, πυκνόφυτα δάση και απόκρημνες πλαγιές. Με αφετηρία την Καλαμπάκα, η περιπέτεια ξεκινά από τα χωριά του Ασπροπόταμου και κορυφώνεται στον αυχένα του Μπάρου, σ’ ένα από τα λιγοστά προσβάσιμα ορεινά «περάσματα» από τη Θεσσαλία στην Hπειρο, από τα βλαχοχώρια των Τρικάλων στα χωριά των Τζουμέρκων.
Η ορεινή διάβαση του Μπάρου, ο δρόμος που μόλις διακρίνεται κινείται σε ύψος 1.900 μέτρων.
Mέσα στην καρδιά της Πίνδου, σε σημείο όπου η πολύκορφη Κακαρδίτσα σμίγει με το βουνό Περιστέρι, βρίσκεται ένα από τα πλέον δύσβατα περάσματα της Πίνδου γνωστό για τις τρομερές χιονοθύελλες που ξεσπούν απροειδοποίητα ακόμη και την άνοιξη.
Η ορεινή διάβαση του Μπάρου ήταν γνωστή εδώ και αιώνες στα καραβάνια των κυρατζήδων (αγωγιατών) που μετέφεραν ανθρώπους και εμπορεύματα στα δυσπρόσιτα χωριά, αλλά και στους τσελιγκάδες της Πίνδου που κάθε άνοιξη ανέβαζαν τα κοπάδια τους από τα χειμαδιά της Θεσσαλίας, ψηλά στα αλπικά λιβάδια για να βοσκήσουν ελευθέρα όλο το καλοκαίρι.
Τότε ήταν μια εποχή που τα κορφοβούνια της Κεντρικής Πίνδου και οι κοινότητες που ρίζωναν στις πλαγιές της, έσφυζαν από ζωή. Με την πάροδο του χρόνου, αλλά κυρίως μετά τον Εμφύλιο πόλεμο ο τόπος άδειασε... Αργότερα ανοίχθηκαν δρόμοι που συνέδεσαν τα Τζουμερκοχώρια με την Αρτα και τα Γιάννενα, τα χωριά του Ασπρου με τα Τρίκαλα και την Καλαμπάκα.
Μέσα στις νέες συνθήκες που διαμορφώθηκαν το ορεινό πέρασμα του Μπάρου πέρασε σε αχρηστία και λησμονήθηκε.
Το καλοκαίρι κάποιοι κάτοχοι τετρακίνητων οχημάτων αποφάσιζαν να αναζητήσουν την περιπέτεια διασχίζοντας τον τρισάθλιο χωματόδρομο που τολμούσε να σκαρφαλώσει σε μεγάλα υψόμετρα συνδέοντας την Ανθούσα και το Χαλίκι (Θεσσαλία) με τους Καλαρρύτες και το Ματσούκι (Ηπειρος). Μέσα σε αυτούς και ο γράφων που πολλές φορές αναγκάστηκε να γυρίσει πίσω ηττημένος από τις λάσπες, τις κατολισθήσεις ή τις ξεχασμένες χιονούρες που ακόμη και τον Ιούνη επέμεναν να καταλαμβάνουν το οριακά στενό οδόστρωμα, εκεί ψηλά στη ράχη του Καταρραχιά σε υψόμετρο 1.800 και βάλε?
Το χωριό Χαλίκι είναι το βορειότερο από τα χωριά του Ασπροπόταμου.
Σήμερα ο δρόμος αυτός έχει ασφαλτοστρωθεί (μόλις τον περασμένο Νοέμβρη ολοκληρώθηκε η κατασκευή και του τελευταίου χωμάτινου τμήματος). Ετσι αν ο καιρός είναι ήπιος και έχει περάσει το εκχιονιστικό μηχάνημα της Νομαρχίας μπορείς την άνοιξη ακόμη και με συμβατικό αυτοκίνητο να πιεις τον καφέ σου στην όμορφη πλατεία της Ανθούσας και το μεσημεράκι να φας στις γραφικές ταβέρνες των Καλαρρυτών απολαμβάνοντας τη διαδρομή και τα σπάνιας ομορφιάς τοπία!
Ας βάλουμε όμως τα πράγματα σε μια ταξιδιωτική σειρά ώστε να προσανατολιστούμε γεωγραφικά, να συμφιλιωθούμε με το πολύπλοκο ορεινό ανάγλυφο της Κεντρικής Πίνδου και τις αποστάσεις. Το χωριό Ανθούσα των Τρικάλων απέχει 70 χιλιόμετρα από την Καλαμπάκα και βρίσκεται στην άνω λεκάνη απορροής του Αχελώου, γνωστού εδώ στα ορεινά και σαν Ασπροπόταμου η Ασπρου.
Ο δρόμος αποκαλύπτει τις ορεινές του διαθέσεις από τα πρώτα χιλιόμετρα. Οι στροφές κάνουν την εμφάνισή τους αμέσως μετά την Καλαμπάκα και συνεχίζονται βασανιστικά αμείωτες σε όλη τη διάρκεια της προτεινόμενης διαδρομής. Προσπερνάμε τα χωριά Καστανιά, Αμάραντος, τη δασική τοποθεσία Κουκουφλί με τα πηγαία νερά όπου λειτουργεί από το 1973 ο πεστροφογεννητικός σταθμός Ασπροποτάμου και κατηφορίζουμε για τη θέση Τρία Ποτάμια.
Εδώ συναντιούνται ο κύριος κορμός του Αχελώου που έρχεται από τον Βορρά και τα δυο ορεινά ρέματα Σκληνιασώτικο και Χαλικιώτικο. Στα Τρία Ποτάμια ο δρόμος διακλαδίζεται. Το αριστερό παρακλάδι οδηγεί στα κοντινά και γι’ αυτό εύκολα επισκέψιμα χωριά Πολυθέα, Αγία Παρασκευή, Μηλιά, αλλά και στο Περτούλι.
Η Ανθούσα είναι χαρακτηρισμένη ως παραδοσιακός οικισμός.
Δεξιά, ο επίσης ασφάλτινος δρόμος κατευθύνεται προς Βορρά σε πορεία στο σύνολό της παράλληλη με την κοίτη του Αχελώου. Το τέλος αυτής της διαδρομής θα μας φέρει στο χωριό Ανθούσα αλλά και στο χωριό Χαλίκι που είναι το τελευταίο και πιο βόρειο από τα βλάχικα χωριά του Ασπροπόταμου.
Ανθούσα
Πνιγμένη στις οξιές και στο χρυσάφι
Η Ανθούσα είναι χαρακτηρισμένη παραδοσιακός οικισμός και από την πρώτη στιγμή καταλαβαίνεις ότι δεν πρόκειται για ένα οποιοδήποτε χωριό.
Η Βλαχολεπενίτσα ή Λεπενίτσα (το παλιό όνομα της Ανθούσας) δεν είναι απλά ένας ακόμα ορεινός οικισμός. Να φανταστεί κανείς πως εδώ ψηλά στην Πίνδο, πριν ακόμη έρθουν οι δρόμοι, είχε φτάσει το ηλεκτρικό ρεύμα! Ηδη από το 1952, οι εφευρετικοί κάτοικοι εκμεταλλεύτηκαν τα άφθονα νερά των χειμάρρων της περιοχής, δίνοντας ενέργεια σε μικρές υδρογεννήτριες. Παλαιότερα το χωριό ήταν γνωστό για τους επιδέξιους χρυσοχόους του, μα και για τους σκληροτράχηλους τσελιγκάδες του.
Τώρα πια για τουλάχιστον 8 μήνες τον χρόνο, η ορεινή αυτή κοινότητα ερημώνει και οι κάτοικοι μετακινούνται με τα κοπάδια τους στα χειμαδιά της Θεσσαλίας (κυρίως γύρω από τα Φάρσαλα). Στην είσοδο της Ανθούσας μας υποδέχεται το μικρό μα χαριτωμένο πέτρινο γεφύρι και μετά μια υπέροχη πλακόστρωτη πλατεία με τους παλιούς καφενέδες που το καλοκαίρι εκτελούν χρέη ψησταριάς. Στο κέντρο της πλατείας εντύπωση προκαλεί η ιδιαίτερης αισθητικής λιθόκτιστη βρύση. Δίπλα βρίσκεται η εκκλησία των Αγ. Πάντων με το περίτεχνο σκαλιστό τέμπλο του 1786, ενώ άξια προσοχής είναι η εκκλησία της Αγ. Παρασκευής (1730).
Καλαρρύτες με φόντο τα χιόνια της Κακαρδίτσας.
.......
πηγη:http://www.ethnos.gr/taksidi_ipeiros/arthro/kentriki_pindos_to_perasmatou_mparou-63798626/
Ετοιμαστείτε για... ανελέητο κλωθογύρισμα. Ο δρόμος κουλουριάζεται σαν φίδι μέσα σε φαράγγια, πυκνόφυτα δάση και απόκρημνες πλαγιές. Με αφετηρία την Καλαμπάκα, η περιπέτεια ξεκινά από τα χωριά του Ασπροπόταμου και κορυφώνεται στον αυχένα του Μπάρου, σ’ ένα από τα λιγοστά προσβάσιμα ορεινά «περάσματα» από τη Θεσσαλία στην Hπειρο, από τα βλαχοχώρια των Τρικάλων στα χωριά των Τζουμέρκων.
Η ορεινή διάβαση του Μπάρου, ο δρόμος που μόλις διακρίνεται κινείται σε ύψος 1.900 μέτρων.
Mέσα στην καρδιά της Πίνδου, σε σημείο όπου η πολύκορφη Κακαρδίτσα σμίγει με το βουνό Περιστέρι, βρίσκεται ένα από τα πλέον δύσβατα περάσματα της Πίνδου γνωστό για τις τρομερές χιονοθύελλες που ξεσπούν απροειδοποίητα ακόμη και την άνοιξη.
Η ορεινή διάβαση του Μπάρου ήταν γνωστή εδώ και αιώνες στα καραβάνια των κυρατζήδων (αγωγιατών) που μετέφεραν ανθρώπους και εμπορεύματα στα δυσπρόσιτα χωριά, αλλά και στους τσελιγκάδες της Πίνδου που κάθε άνοιξη ανέβαζαν τα κοπάδια τους από τα χειμαδιά της Θεσσαλίας, ψηλά στα αλπικά λιβάδια για να βοσκήσουν ελευθέρα όλο το καλοκαίρι.
Τότε ήταν μια εποχή που τα κορφοβούνια της Κεντρικής Πίνδου και οι κοινότητες που ρίζωναν στις πλαγιές της, έσφυζαν από ζωή. Με την πάροδο του χρόνου, αλλά κυρίως μετά τον Εμφύλιο πόλεμο ο τόπος άδειασε... Αργότερα ανοίχθηκαν δρόμοι που συνέδεσαν τα Τζουμερκοχώρια με την Αρτα και τα Γιάννενα, τα χωριά του Ασπρου με τα Τρίκαλα και την Καλαμπάκα.
Μέσα στις νέες συνθήκες που διαμορφώθηκαν το ορεινό πέρασμα του Μπάρου πέρασε σε αχρηστία και λησμονήθηκε.
Το καλοκαίρι κάποιοι κάτοχοι τετρακίνητων οχημάτων αποφάσιζαν να αναζητήσουν την περιπέτεια διασχίζοντας τον τρισάθλιο χωματόδρομο που τολμούσε να σκαρφαλώσει σε μεγάλα υψόμετρα συνδέοντας την Ανθούσα και το Χαλίκι (Θεσσαλία) με τους Καλαρρύτες και το Ματσούκι (Ηπειρος). Μέσα σε αυτούς και ο γράφων που πολλές φορές αναγκάστηκε να γυρίσει πίσω ηττημένος από τις λάσπες, τις κατολισθήσεις ή τις ξεχασμένες χιονούρες που ακόμη και τον Ιούνη επέμεναν να καταλαμβάνουν το οριακά στενό οδόστρωμα, εκεί ψηλά στη ράχη του Καταρραχιά σε υψόμετρο 1.800 και βάλε?
Το χωριό Χαλίκι είναι το βορειότερο από τα χωριά του Ασπροπόταμου.
Σήμερα ο δρόμος αυτός έχει ασφαλτοστρωθεί (μόλις τον περασμένο Νοέμβρη ολοκληρώθηκε η κατασκευή και του τελευταίου χωμάτινου τμήματος). Ετσι αν ο καιρός είναι ήπιος και έχει περάσει το εκχιονιστικό μηχάνημα της Νομαρχίας μπορείς την άνοιξη ακόμη και με συμβατικό αυτοκίνητο να πιεις τον καφέ σου στην όμορφη πλατεία της Ανθούσας και το μεσημεράκι να φας στις γραφικές ταβέρνες των Καλαρρυτών απολαμβάνοντας τη διαδρομή και τα σπάνιας ομορφιάς τοπία!
Ας βάλουμε όμως τα πράγματα σε μια ταξιδιωτική σειρά ώστε να προσανατολιστούμε γεωγραφικά, να συμφιλιωθούμε με το πολύπλοκο ορεινό ανάγλυφο της Κεντρικής Πίνδου και τις αποστάσεις. Το χωριό Ανθούσα των Τρικάλων απέχει 70 χιλιόμετρα από την Καλαμπάκα και βρίσκεται στην άνω λεκάνη απορροής του Αχελώου, γνωστού εδώ στα ορεινά και σαν Ασπροπόταμου η Ασπρου.
Ο δρόμος αποκαλύπτει τις ορεινές του διαθέσεις από τα πρώτα χιλιόμετρα. Οι στροφές κάνουν την εμφάνισή τους αμέσως μετά την Καλαμπάκα και συνεχίζονται βασανιστικά αμείωτες σε όλη τη διάρκεια της προτεινόμενης διαδρομής. Προσπερνάμε τα χωριά Καστανιά, Αμάραντος, τη δασική τοποθεσία Κουκουφλί με τα πηγαία νερά όπου λειτουργεί από το 1973 ο πεστροφογεννητικός σταθμός Ασπροποτάμου και κατηφορίζουμε για τη θέση Τρία Ποτάμια.
Εδώ συναντιούνται ο κύριος κορμός του Αχελώου που έρχεται από τον Βορρά και τα δυο ορεινά ρέματα Σκληνιασώτικο και Χαλικιώτικο. Στα Τρία Ποτάμια ο δρόμος διακλαδίζεται. Το αριστερό παρακλάδι οδηγεί στα κοντινά και γι’ αυτό εύκολα επισκέψιμα χωριά Πολυθέα, Αγία Παρασκευή, Μηλιά, αλλά και στο Περτούλι.
Η Ανθούσα είναι χαρακτηρισμένη ως παραδοσιακός οικισμός.
Δεξιά, ο επίσης ασφάλτινος δρόμος κατευθύνεται προς Βορρά σε πορεία στο σύνολό της παράλληλη με την κοίτη του Αχελώου. Το τέλος αυτής της διαδρομής θα μας φέρει στο χωριό Ανθούσα αλλά και στο χωριό Χαλίκι που είναι το τελευταίο και πιο βόρειο από τα βλάχικα χωριά του Ασπροπόταμου.
Ανθούσα
Πνιγμένη στις οξιές και στο χρυσάφι
Η Ανθούσα είναι χαρακτηρισμένη παραδοσιακός οικισμός και από την πρώτη στιγμή καταλαβαίνεις ότι δεν πρόκειται για ένα οποιοδήποτε χωριό.
Η Βλαχολεπενίτσα ή Λεπενίτσα (το παλιό όνομα της Ανθούσας) δεν είναι απλά ένας ακόμα ορεινός οικισμός. Να φανταστεί κανείς πως εδώ ψηλά στην Πίνδο, πριν ακόμη έρθουν οι δρόμοι, είχε φτάσει το ηλεκτρικό ρεύμα! Ηδη από το 1952, οι εφευρετικοί κάτοικοι εκμεταλλεύτηκαν τα άφθονα νερά των χειμάρρων της περιοχής, δίνοντας ενέργεια σε μικρές υδρογεννήτριες. Παλαιότερα το χωριό ήταν γνωστό για τους επιδέξιους χρυσοχόους του, μα και για τους σκληροτράχηλους τσελιγκάδες του.
Τώρα πια για τουλάχιστον 8 μήνες τον χρόνο, η ορεινή αυτή κοινότητα ερημώνει και οι κάτοικοι μετακινούνται με τα κοπάδια τους στα χειμαδιά της Θεσσαλίας (κυρίως γύρω από τα Φάρσαλα). Στην είσοδο της Ανθούσας μας υποδέχεται το μικρό μα χαριτωμένο πέτρινο γεφύρι και μετά μια υπέροχη πλακόστρωτη πλατεία με τους παλιούς καφενέδες που το καλοκαίρι εκτελούν χρέη ψησταριάς. Στο κέντρο της πλατείας εντύπωση προκαλεί η ιδιαίτερης αισθητικής λιθόκτιστη βρύση. Δίπλα βρίσκεται η εκκλησία των Αγ. Πάντων με το περίτεχνο σκαλιστό τέμπλο του 1786, ενώ άξια προσοχής είναι η εκκλησία της Αγ. Παρασκευής (1730).
Καλαρρύτες με φόντο τα χιόνια της Κακαρδίτσας.
.......
πηγη:http://www.ethnos.gr/taksidi_ipeiros/arthro/kentriki_pindos_to_perasmatou_mparou-63798626/
