N
notakos600
Guest
Ντροπαλή μέσα στη μοναξιά της, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα, πανέμορφη και αφτιασίδωτη.
Ξαπλωμένη κάτω από τον ήλιο ενός απομεσήμερου κάποιου ξέπνοου Μάη τόσο ήρεμη...λες και στοχάζεται...λες και από τα δειλά κυματάκια της θα ξεπηδήσουν σκέψεις, στίχοι, συναισθήματα...
Η μαύρη λωρίδα του δρόμου παίζει με τις ρόδες ένα παιχνίδι...ακουμπούν μόλις λίγα εκατοστά το ένα στο άλλο...σαν φιλί με τις άκρες των χειλιών, παιχνίδι ερωτικό...ρυθμικό και μελωδικό.
Οι εικόνες των αγρών, των λόφων ξετυλίγονται σαν εικόνες υψηλής ευκρίνειας, χαιδεύοντας το μάτι, γαργαλώντας τη φαντασία...ηρεμώντας το πνεύμα.
Το πινέλο του ζωγράφου γυρνά απαλά το βινύλιο αυτού του πανάρχαιου φυσικού εικονοσκοπίου με ήχο...ένας φωνόγραφος με εικόνες...πολλές εικόνες...να πλημμυρίζουν τα αισθητήρια με εκατομμύρια δεδομένα.
Ώσπου ξαφνικά...το απέραντο γαλάζιο της λίμνης...αυτή η ποσότητα υγρού στοιχείου ξαπλωμένη ανάμεσα στα βουνά...τα δικά της βουνά...να κοιμάται στην αγκαλιά τους. Το ξέρει καλά πως είναι ανθρώπινο δημιούργημα...αλλά αυτό την κάνει ακόμη πιο όμορφη...πιο πρασινογάλαζη...σαν αμαρτία...σαν όνειρο...σαν τη θύμηση κάποιας παλιάς αγαπημένης...
(Ένα απομεσήμερο στη τεχνητή λίμνη Λάδωνα.)
Ξαπλωμένη κάτω από τον ήλιο ενός απομεσήμερου κάποιου ξέπνοου Μάη τόσο ήρεμη...λες και στοχάζεται...λες και από τα δειλά κυματάκια της θα ξεπηδήσουν σκέψεις, στίχοι, συναισθήματα...
Η μαύρη λωρίδα του δρόμου παίζει με τις ρόδες ένα παιχνίδι...ακουμπούν μόλις λίγα εκατοστά το ένα στο άλλο...σαν φιλί με τις άκρες των χειλιών, παιχνίδι ερωτικό...ρυθμικό και μελωδικό.
Οι εικόνες των αγρών, των λόφων ξετυλίγονται σαν εικόνες υψηλής ευκρίνειας, χαιδεύοντας το μάτι, γαργαλώντας τη φαντασία...ηρεμώντας το πνεύμα.
Το πινέλο του ζωγράφου γυρνά απαλά το βινύλιο αυτού του πανάρχαιου φυσικού εικονοσκοπίου με ήχο...ένας φωνόγραφος με εικόνες...πολλές εικόνες...να πλημμυρίζουν τα αισθητήρια με εκατομμύρια δεδομένα.
Ώσπου ξαφνικά...το απέραντο γαλάζιο της λίμνης...αυτή η ποσότητα υγρού στοιχείου ξαπλωμένη ανάμεσα στα βουνά...τα δικά της βουνά...να κοιμάται στην αγκαλιά τους. Το ξέρει καλά πως είναι ανθρώπινο δημιούργημα...αλλά αυτό την κάνει ακόμη πιο όμορφη...πιο πρασινογάλαζη...σαν αμαρτία...σαν όνειρο...σαν τη θύμηση κάποιας παλιάς αγαπημένης...
(Ένα απομεσήμερο στη τεχνητή λίμνη Λάδωνα.)
fgh
