User K
new member
- Δημοσιεύσεις
- 0
Κοιτώντας τη φωτογραφία αυτή από ένα παλιό ταξιδιωτικό άρθρο του 1950 δύο πράγματα μου ήρθαν στο μυαλό.
Τα "παλιά τα χρόνια" οι περιπέτειες μας ήταν προσωπικές.
Έπρεπε να είσαι φίλος δηλαδή με κάποιον, για να σου δείξει το άλμπουμ με τις φωτογραφίες του, να σου εξιστόρησει ο ίδιος το ταξίδι του, συχνά με πολλές ανακρίβειες γιατί η μνήμη του ανθρώπου δεν είναι γούγλης και ξεχνά ή ανακατασκευάζει ερήμην του ιδιοκτήτη, τις πληροφορίες προς πιο στο πιο ευχάριστο ή επιθυμητό.
Μου έχει συμβεί να περιγράψω μια εικόνα στην Αγ Αικατερίνη στο Μετέωρα και όταν πήγα να την ξαναδώ ανακάλυψα ότι αυτό που είχε φτιάξει το μυαλό μου ήταν πολύ πιο όμορφο απ αυτό που υπήρχε πραγματικά.
Συμβαίνει και με τα παλιά μας μηχανάκια αυτό αλλά και με διάφορα έργα που είχαμε δει μικροί.
Τα ξαναβλέπεις δηλαδή μεγάλος και απορείς. Τι μου άρεσε τότε?
Σήμερα τα ταξιδιωτικά μας είναι δημόσια, πλαισιωμένα με ακριβείς πληροφορίες και φωτογραφίες δικές μας ή από το ιΝΤεΡΡΝέΤ. Είναι πιο αποστηρωμένα και απόμακρα. Σα να βλέπουμε ταινία. Βγάλαμε το προσωπικό μας φίλτρο δηλαδή και περιγράφουμε πράγματα που δεν ενδιαφέρουν τελικά κανέναν.
542,35 χιλιόμετρα ως εκεί, τρίτο πετραδάκι δεξιά με το Γκάρμιν 48756 XTXLXR και turbo ρε παιδάκι μου
και πολλοί δεν ξέρουν ΟΥΤΕ που βρίσκονται.... (πέραν της κοσμάρας τους φυσικά)
Μ αυτά και μα αυτά δεν έχουμε και λόγο να ρωτάμε, άρα δεν έχουμε και επαφή με τους ανθρώπους του τόπου. Όπως δεν ρωτάμε φυσικά, δεν μας ρωτάνε κι όλας. Συχνά μας ενοχλεί όταν ο παππούς μας πει που πάμε ή από που ερχόμαστε. Ναι τις πιο πολλές φορές είναι παππούς κι εμείς νομίζουμε ότι είναι αργόσχολος και περίεργος χωρίς να μας περνάει απ το μυαλό ότι αυτό το λένε κοινωνικότητα.
Απαντάμε ένα ξερό που αν σου εξηγώ και φεύγουμε. Φεύγουμε από έναν άνθρωπο που νοιάζεται για να εκπληρώσουμε μια χιλιομετρική απόσταση. Πόσο κρίμα!
Αντιμετωπίζουμε το ταξίδι σαν το καμάκι στο νησί που θέλει απλά να γαμήσει και το χειμώνα να κάνει το μάγκα στους χαζούς χωριανούς του. Ανώτερος σκοπός μια θέση εργασίας στη Δανία. (αν γ.. καλά)
Όσο περνούν τα χρόνια κατεβάζω φωτογραφικές, γράφω λιγότερο, μιλάω λιγότερο και ακούω περισσότερο.
Μ ενοχλεί και ο θόρυβος. Η βοή. Εξατμίσεις αυτοκινήτων και μοτοσυκλετών, άσχετη μουσική, καινές και ανούσιες κουβέντες σε ράδιο, τηλεόραση ή λάιβ.
Παλιά με ρωτούσαν γιατί ταξιδεύω μόνος μου και δεν μπορούσα να το περιγράψω. Τώρα μπορώ. Η παρέα και η πλάκα με αποσπά από το δρόμο και το ταξίδι. Φυσικά και μ αρέσουν οι φίλοι αλλά έχουμε καιρό να τα πούμε στην καφετέρια.
Στη Νότια Ιταλία είναι πιο καλό ν ακούς τους ντόπιους να σου λένε για υπεραινώβιες Ελιές.
Υγ
Κάποιοι εκεί γύρω στα 80ς έλεγαν ότι οι Γερμανοί κλείνουν τη ζωή σε άλμπουμ με φωτογραφίες διακοπών.
Σήμερα κάποιοι έχουμε κάνει τη ζωή δημόσια σαπουνόπερα στο ινσταγκραμ.