Τα παλιά τα χρόνια....

User K

new member
Δημοσιεύσεις
0


Κοιτώντας τη φωτογραφία αυτή από ένα παλιό ταξιδιωτικό άρθρο του 1950 δύο πράγματα μου ήρθαν στο μυαλό.
Τα "παλιά τα χρόνια" οι περιπέτειες μας ήταν προσωπικές.
Έπρεπε να είσαι φίλος δηλαδή με κάποιον, για να σου δείξει το άλμπουμ με τις φωτογραφίες του, να σου εξιστόρησει ο ίδιος το ταξίδι του, συχνά με πολλές ανακρίβειες γιατί η μνήμη του ανθρώπου δεν είναι γούγλης και ξεχνά ή ανακατασκευάζει ερήμην του ιδιοκτήτη, τις πληροφορίες προς πιο στο πιο ευχάριστο ή επιθυμητό.
Μου έχει συμβεί να περιγράψω μια εικόνα στην Αγ Αικατερίνη στο Μετέωρα και όταν πήγα να την ξαναδώ ανακάλυψα ότι αυτό που είχε φτιάξει το μυαλό μου ήταν πολύ πιο όμορφο απ αυτό που υπήρχε πραγματικά.
Συμβαίνει και με τα παλιά μας μηχανάκια αυτό αλλά και με διάφορα έργα που είχαμε δει μικροί.
Τα ξαναβλέπεις δηλαδή μεγάλος και απορείς. Τι μου άρεσε τότε?
Σήμερα τα ταξιδιωτικά μας είναι δημόσια, πλαισιωμένα με ακριβείς πληροφορίες και φωτογραφίες δικές μας ή από το ιΝΤεΡΡΝέΤ. Είναι πιο αποστηρωμένα και απόμακρα. Σα να βλέπουμε ταινία. Βγάλαμε το προσωπικό μας φίλτρο δηλαδή και περιγράφουμε πράγματα που δεν ενδιαφέρουν τελικά κανέναν.
542,35 χιλιόμετρα ως εκεί, τρίτο πετραδάκι δεξιά με το Γκάρμιν 48756 XTXLXR και turbo ρε παιδάκι μου
και πολλοί δεν ξέρουν ΟΥΤΕ που βρίσκονται.... (πέραν της κοσμάρας τους φυσικά)
Μ αυτά και μα αυτά δεν έχουμε και λόγο να ρωτάμε, άρα δεν έχουμε και επαφή με τους ανθρώπους του τόπου. Όπως δεν ρωτάμε φυσικά, δεν μας ρωτάνε κι όλας. Συχνά μας ενοχλεί όταν ο παππούς μας πει που πάμε ή από που ερχόμαστε. Ναι τις πιο πολλές φορές είναι παππούς κι εμείς νομίζουμε ότι είναι αργόσχολος και περίεργος χωρίς να μας περνάει απ το μυαλό ότι αυτό το λένε κοινωνικότητα.
Απαντάμε ένα ξερό που αν σου εξηγώ και φεύγουμε. Φεύγουμε από έναν άνθρωπο που νοιάζεται για να εκπληρώσουμε μια χιλιομετρική απόσταση. Πόσο κρίμα!
Αντιμετωπίζουμε το ταξίδι σαν το καμάκι στο νησί που θέλει απλά να γαμήσει και το χειμώνα να κάνει το μάγκα στους χαζούς χωριανούς του. Ανώτερος σκοπός μια θέση εργασίας στη Δανία. (αν γ.. καλά)
Όσο περνούν τα χρόνια κατεβάζω φωτογραφικές, γράφω λιγότερο, μιλάω λιγότερο και ακούω περισσότερο.
Μ ενοχλεί και ο θόρυβος. Η βοή. Εξατμίσεις αυτοκινήτων και μοτοσυκλετών, άσχετη μουσική, καινές και ανούσιες κουβέντες σε ράδιο, τηλεόραση ή λάιβ.
Παλιά με ρωτούσαν γιατί ταξιδεύω μόνος μου και δεν μπορούσα να το περιγράψω. Τώρα μπορώ. Η παρέα και η πλάκα με αποσπά από το δρόμο και το ταξίδι. Φυσικά και μ αρέσουν οι φίλοι αλλά έχουμε καιρό να τα πούμε στην καφετέρια.
Στη Νότια Ιταλία είναι πιο καλό ν ακούς τους ντόπιους να σου λένε για υπεραινώβιες Ελιές.

Υγ
Κάποιοι εκεί γύρω στα 80ς έλεγαν ότι οι Γερμανοί κλείνουν τη ζωή σε άλμπουμ με φωτογραφίες διακοπών.
Σήμερα κάποιοι έχουμε κάνει τη ζωή δημόσια σαπουνόπερα στο ινσταγκραμ.
 

User V

Μαθουσάλας member
Δημοσιεύσεις
12.090
Θυμάμαι κανονιζαμε τι θα φέρει ο καθενας την προηγούμενη,φτιαχναμε τα ταπεράκια,παίρναμε το όχημα και βουρ για εξοχή την Κυριακή.
Δεν ηταν συγκεκριμένο το σημείο και φυσικά δεν ηταν απαραίτητο να υπαρχει κεραμίδι.
Μαζί άλλη 1-2 οικογένειες.Βριςκαμε το σημείο κι απλώναμε κάτω κουβέρτα για να κάτσουμε όταν τελείωνε η βόλτα,το παιχνίδι,το μάζεμα των χόρτων κλπ.
Φωτογραφικές οι γνωστές με το φιλμάκι που στοργικά πηγαίναμε στο μαγαζί να μας εμφανίσουν μια φορα στο τόσο μιας και δεν εβγαζες εύκολα 36 φωτο σε μια μέρα.Τις εκτιμούσαμε τότε τις φωτό και τις φυλάγαμε/φυλαμε σαν θησαυρό.
Σημερα αν δεν γράψουμε ενα καρο χιλιόμετρα δεν μας πιάνεται για βόλτα και απο τις εκατοντάδες φωτογραφίες που βγάζουμε,εμφανίζουμε ΚΑΜΙΑ..
Ειναι στο κινητο,στο στικάκι κλπ μη και μας ματιάσουν..

Ήμαςταν πιο απλοί κι εκτιμούσαμε το ωραίο.Ημασταν ευτυχισμένοι με λίγα κι αξίας.
Τώρα τα έχουμε σχεδόν ολα και δεν χορταινουμε.. Το χειρότερο δε,ΔΕΝ επικοινωνούμε οπως εγραψε ο Νικος.
Λίγος κόσμος σέβεται,λίγος φυλάει τις αξίες που διδάχθηκε απο "τα παλιά τα χρόνια..".
 

Carduelis

new member
Δημοσιεύσεις
208
Ηλικία
63
Όνομα
Νότης Καλτσάς
Όμορφη κουβέντα ανοίξατε κι οι δυό σας!!! Praising




abcdef
Xμ.. χμ.. μπας και λέγεται όμως απλώς χάσμα εποχών/γενεών αυτό που περιγράφετε;
Κάποτε μια βόλτα μέχρι τη Βούλα ήταν ημερήσια εκδρομή και διακοπές θεωρούσαμε ..τριήμερο στην Ανάβυσσο. Οι δρόμοι σε κακά χάλια, αυτοκίνητο ΙΧ είχαν ελάχιστες οικογένειες και τα μηχανάκια της εποχής ζορίζονταν να φτάσουν στα πρώτα διόδια στο Σχηματάρι. Για να πας κάπου έπρεπε να ρωτήσεις τον γνωστό που είχε περάσει κάποτε από εκεί και να βρεις προσωπικά πληροφορίες από πρώτο χέρι για όλα: το καλό δρομολόγιο, πως είναι οι δρόμοι, που θα μείνεις κλπ. Κι επειδή η ιστορία εκδρομή ήταν πολύωρη περιπέτεια και τα φράγκα ελάχιστα, ήθελες οπωσδήποτε μαμαδίσια κεφτεδάκια μέχρι να φτάσεις στη βραστή γίδα του Κωλοσούρτη! Κι άμα έφτανες κάποτε εκεί που γέμιζε το μάτι κι η ψυχή σου ομορφιές, πριν τραβήξεις την πρώτη φιλμάτη φωτο ξεκινούσες τις διαιρέσεις: 36 πόζες (ή 38 αν γέμιζες μόνος τα καρούλια) δια του 2 ή 3 μέρες 18-12 κλικ την ημέρα.
Σήμερα το ίντερνετ και η τεχνολογία τα απλοποίησαν όλα κι αυτό μας έχει κάνει πιό "λαίμαργους" για αποστάσεις, εικόνες, επιδόσεις κλπ Η εύκολη πληροφορία, οι καλύτεροι δρόμοι, τα καλύτερα οχήματα μας σπρώχνουν όλο και πιο μακριά σε χλμ για να βρεις "παρθένες" διαδρομές, εικόνες φρέσκιες, και οτιδήποτε το διαφορετικό. Πάντα έτσι ήταν όμως, απλώς έχει μεγαλώσει η κλίμακα στις μέρες μας.
Επικοινωνούμε μέσω διαδικτύου φθηνά, γρήγορα και αποτελεσματικά αλλά η διαπροσωπική επικοινωνία ήταν, είναι και θα είναι πάντα αλλουνού παππά ευαγγέλιο και τα όμορφα που μας αγγίζουν σε μια εκδρομή ή μια παρέα σχεδόν ποτέ δεν είναι αυτά που καταγράφουν οι φωτογραφικές μηχανές
Ευτυχώς η προσωπική επικοινωνία είναι όμορφη γιατί είναι και δύσκολη, γιατί υπακούει σε "παλιούς" κανόνες, θέλει κόπο και τρόπο και χαρακτήρα και ψυχή και σε βοηθάει να ξεχωρίσεις την ήρα απ το στάρι, τον φίλο απ τον σύντροχο και τελικά αν αξίζει τον κόπο μια βόλτα ή ένας καφές με παρέα ή σόλο!
 
Top Bottom