Στα χνάρια του Λέοντα Σγουρού.

[Eversman]

Στην Αρχαία Κόρινθο και στον Ακροκόρινθο έχω ξαναβρεθεί πολλές φορές. Πάντα όμως η επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο αλλά και στο κάστρο του Ακροκορίνθου, δεν ήταν εφικτή. Λίγο το ακριβό εισητήριο στα αρχαία (8 ευρώ!!), λίγο το απότομο ανηφόρι και το μεγάλο υψόμετρο στο κάστρο, ήταν παράγοντες αποτρεπτικοί.
Το να τριγυρνάς και να σκαρφαλώνεις με μοτοσυκλετιστικό εξοπλισμό, δέν είναι και ότι καλύτερο, σύν το ότι δεν είναι όλοι στην παρέα για τέτοιου είδους "εξερευνήσεις". Ο καφές έχει συνήθως την τιμητική του και μέχρι εκεί.
Πάντα όμως ήθελα να περπατήσω αυτά τα μέρη και την περασμένη Κυριακή, αποφάσισα να μοτοβολτάρω μοναχικά και να πάω να πάρω τις ανάσες μου. Το γεγονός ότι η είσοδος στον αρχαιολογικό χώρο της Αρχαίας Κορίνθου ήταν ΔΩΡΕΑΝ, ήταν ένας παραπάνω λόγος, να πατήσω μίζα.
Από Νοέμβρη μέχρι και Απρίλη και την πρώτη Κυριακή κάθε μήνα, όλοι οι αρχαιολογικοί χώροι και μουσεία ανά τη χώρα είναι ΔΩΡΕΑΝ.

Χωρίς βιασύνη και από την Παλαιά Ε.Ο. φθάνω στην Αρχαία Κόρινθο. Αρχικά πάω να παρκάρω στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου που βρίσκεται στην πλατεία του χωριού, αλλά αρχίζουν οι φωνές από τους καταστηματάρχες. "Μή εδώ, είναι ιδιωτικός ο χώρος, μή εδώ παρκάρω εγώ, μή εδώ είναι πιάτσα ταξί". Έχω εκνευριστεί και θυμάμαι ότι και την προηγούμενη φορά που ήρθαμε με μοτοσυκλέτες, μας κάνανε τα ίδια χουνέρια και τα είχαμε πάρει. Τέλος πάντων, αυτοί χάνουν στην τελική γιατί όχι σουβενίρ δεν θα αγόραζα με τέτοια συμπεριφορά, αλλά ούτε καφέ.
Φεύγω και παρκάρω στην Δυτική είσοδο που έχει άπλετο πάρκινγκ και δίπλα στο εκδοτήριο των εισητηρίων. Ζητάω από τα κορίτσια να αφήσω τα πράγματα μου και δέχονται ευχαρίστως. Μπαίνω στον χώρο. Ηρεμία, ομορφιά και όλος ο αρχαιολογικός χώρος για πάρτη μου.





Ο επιβλητικός ναός του Απόλλωνα.



Η αφεντιά μου, με τη βοήθεια ενός ευγενέστατου αρχαιοφύλακα.



Τα κατάλοιπα των Ρωμαίων αλλά και της βυζαντής περιόδου, διάσπαρτα παντού. Πολύ όμορφος αρχαιολογικός χώρος.













Κάθομαι σε ένα σκιερό παγκάκι για να ξαποστάσω. Παίρνω ανάσες. Παραδόξως εξακολουθεί να υπάρχει ηρεμία. Μιά χαρά!

Αφήνω τελευταίο το μουσείο. Από εκεί δεν έχω φωτογραφίες. Αξίζει όμως να πάτε, καθώς θα δείτε, μεταξύ άλλων, πήλινα δοχεία γεμάτα με παστά ψάρια (τα οποία έχουν διατηρηθέι εκπληκτικά), την Ρωμαική αίθουσα με τα τεράστια αγάλματα των Ρωμαίων αυτοκρατόρων, όπως και τα Κολοσσιαία αγάλματα αιχαμαλώτων από τη Φρυγία.
Στο αίθριο, εντυπωσιακά είναι τα γλυπτά από τα αετώματα ναών, με παραστάσεις των άθλων του Ηρακλή και μίας εκπληκτικής Αμαζονομαχίας!! Οι λεπτομέρειες είναι φανταστικές.
Αυτό που με απογοήτευσε, είναι η μηδενική προβολή της στρατιωτικής ισχύος της Κορίνθου. Τό μόνο που υπήρχε, ήταν μία προθήκη της πλάκας με ένα κράνος, ένα εγχειρίδιο σχεδόν διαλυμένο και μία(!!!) αιχμή δόρατος.
Άν είσαι μελετητής ή λάτρης της στρατιωτικής Ιστορίας, μην περιμένεις και πολλά δηλαδή. Όμως σαν χώρος αξίζει την επίσκεψη σας. Καθαρός, άνετος και με μπόλικα παγκάκια για να ξεκουραστείς.

Φεύγω με χαμόγελο και ανεβαίνω πρός το κάστρο. Το τελευταίο Βυζαντινό οχυρό, η ύστατη τοποθεσία άμυνας του επίσης τελευταίου Βυζαντινού άρχοντα, του Λέων Σγουρού.

Συνεχίζεται ...

 

[SHOOTER045]

 

[Eversman]

Στο κάστρο έχω ξαναβρεθεί άλλες δύο φορές. Την πρώτη με καλή παρέα, αλλά οι αντοχές του συνόλου δεν ήταν και οι καλύτερες, οπότε αρκεστήκαμε να ανηφορίσουμε λίγο και μετά να ξανακατέβουμε στο πολύ όμορφο καφενείο στη βάση του κάστρου για καφέ. Την δεύτερη φορά, απλά ανεβήκαμε για φωτογραφίες με φόντο την πύλη.
Τώρα όμως, είμαι αποφασισμένος να το περπατήσω όλο, να ανέβω μέχρι το πιό ψηλό σημείο, να φωτογραφίσω όσα περισσότερα μπορώ, αλλά και να βρώ ένα μοναχικό και απάνεμο σημείο για να χαλαρώσω και να πάρω δυνάμεις για την δύσκολη εβδομάδα που έρχεται.

Ανεβαίνοντας πρός την πρώτη πύλη και κοντά στην τάφρο, άλλος ένας ευγενέστατος φύλακας, προσφέρεται να με βγάλει φωτογραφία. Η πύλη, η πρώτη γραμμή άμυνας του οχυρού.



Πάλι ζητώ να αφήσω τα πράγματα μου στο φυλάκιο και οι ευγενικοί αυτοί άνθρωποι δεν μου χαλάνε το χατήρι. Ξαλαφρωμένος, αρχίζω να ανηφορίζω πρός την δεύτερη πύλη, την δεύτερη γραμμή άμυνας.



Οι περισσότεροι θα σας πούν ότι η καλύτερη περίοδος για να γυρίσεις το κάστρο, είναι από Νοέμβρη εώς Απρίλη. Η κλίση είναι μεγάλη, τα επίπεδα πολλά, ο χώρος τε-ρα-στι-ος και ακόμη και οι γυμνασμένοι, θα αναγκαστούν να κάνουν πολλές στάσεις για ανάσες. Αυτό όμως που δεν σου λένε, είναι ότι από ένα σημείο και επάνω, ο αέρας τον χειμώνα είναι δυνατός, τρυπά κόκκαλα και άν είσαι και ιδρωμένος, την έκατσες. Ευτυχώς είχα μία δεύτερη μπλούζα μαζί μου, όπως και ένα διπλωμένος ελαφρύ αντιανεμικό.



Περνάω τη δεύτερη πύλη και ανηφορίζω για την τρίτη και συνεπώς, την τρίτη γραμμή οχύρωσης.



Η θέα στα αριστερά μου.



Στα δεξιά και αρκετά ψηλότερα, στέκει η ακρόπολη του οχυρού, με τον πύργο. Από την Ε.Ο. και κατευθυνόμενοι πρός Τρίπολη, φαντάζει μικρός. Όσο ανεβαίνεις όμως, ο πύργος θεριεύει. Εκεί θέλω να καταλήξω. Εκεί που έστεκε και ο Σγουρός.



Διαβαίνοντας την τρίτη πύλη, στέκομαι λίγο από κάτω της. Τεράστια, επιβλητική. Όποιος εισβολέας, κατάφερε να φτάσει εώς εδώ, σίγουρα θα τα βρήκε σκούρα.
Βλέπω τα σημάδια από την ενισχυμένη ξύλινη πύλη, καθώς και την εσοχή στην οροφή, για την σιδερένια πύλη που ανεβοκατέβαινε.
Αριστερά μου, στέκει ο ναός Αγ. Δημητρίου. Αποφασίζω να κάτσω να ξεκουραστώ και να απολαύσω την ιερότητα του χώρου.









Κάθομαι στις καρέκλες και σχεδόν με παίρνει ο ύπνος. Μου έρχεται στο νού μου ένα άλλο αγαπημένο μου εκκλησάκι, στο Τσιρίγο, αυτό του Άη Γιώργη, πάνω από τον Αβλέμονα. Την ίδια ηρεμία νοιώθω και εδώ ... Με βαριά καρδιά, αφήνω το εκκλησάκι και αρχίζω την ανάβαση από την δεξιά πλευρά της πύλης, πρός τον πύργο της ακρόπολης.

Συνεχίζεται ...

 

[Eversman]

Όταν το 1204, η Κωνσταντινούπολη αλώθηκε από τους Σταυροφόρους, σιγά-σιγά, όλα τα Βυζαντινά οχυρά στον Ελλαδικό χώρο, ακολούθησαν την τύχη της.
Ένα μόνο έστεκε ακόμη. Ο Ακροκόρινθος. Και ο Λέων Σγουρός, ο μοναδικός Βυζαντινός άρχοντας, το διαφέντευε και αντιστεκόταν με δύναμη στην πολιορκία και στις επιθέσεις των Φράγκων. Για τέσσερα χρόνια ο Σγουρός, έμπαζε στα κρυφά προμήθειες στην καστροπολιτεία, κάτω από τη μύτη των Φράγκων και με συνεχόμενες εξόδους, χάλαγε τα κτερίσματα και τις τάφρους τους.

Ανηφορίζω λοιπόν και ο αέρας ξυρίζει. Συναντώ μία πυριταποθήκη, κατάλοιπο της Τουρκικής κατοχής.




Συνεχίζω, μέχρι που φθάνω στα Ανατολικά τείχη, αυτά που φαίνονται από την Ε.Ο.



Από εδώ, γίνεται και η μοναδική πρόσβαση στο ακροπύργιο. Έξυπνα φτιαγμένος, ένας διάδρομος περικλυόμενος, από τη μία με τείχη και από την άλλη με το φυσικό ανάγλυφο του βράχου, δεν δίνει πολλές ελπίδες πρόσβασης στον επιτιθέμενο. Εδώ είναι η ύστατη γραμμή άμυνας και αυτό φαίνεται σε κάθε βήμα.





Πάλι μένω άφωνος, καθώς διαπιστώνω ότι πρόκειται για ένα αυτόνομο κτίσμα, ένα ξεχωριστό κάστρο, με τον πύργο του, τα δικά του ξεχωριστά τείχη, την δική του πύλη. Όσο βρίσκεσαι από κάτω, βλέπεις απλά ένα πύργο. Δεν πάει ο νού σου ότι αυτό είναι ένα κάστρο, μέσα στο κάστρο. Από εδώ, η θέα είναι άπλετη πρός όλες τις κατευθύνσεις.









Κάθομαι πάλι να ξαποστάσω. Απέναντι το Πεντεσκούφι. Το 1208 οι Φράγκοι αποφασίζουν να χτίσουν ένα μικρό κάστρο απέναντι από τον Ακροκόρινθο, έτσι ώστε να επιβλέπουν τον Σγουρό και να αποκόψουν την εισρροή προμηθειών. Με το χτίσιμο του Πεντεσκουφίου, αυτό επιτυγχάνεται και σταδιακά οι πολιορκούμενοι οδηγούνται σε έλλειψη εφοδίων και αρχίζει η πείνα και οι αρρώστιες.

Ο Σγουρός, πιέζεται από τους άλλους άρχοντες να συνθηκολογήσει, αλλά αρνείται και σε μία στιγμή έξαψης και μην αντέχοντας την σκέψη της παράδοσης, από αυτό εδώ το σημείο, σπιρουνίζει το άλογο του και πέφτει στο γκρεμό.

Το Πεντεσκούφι.



Εδώ δεν φυσάει, ο ήλιος σε ζεσταίνει και η θέα σε κάνει να θές να κάτσεις με τις ώρες. Όμως όλα τα ωραία τελειώνουν και εγώ πρέπει να επιστρέψω στην μαυρίλα της καθημερινότητας μου.

Αρχίζω να κατεβαίνω, ανάλαφρος και με χαλαρούς ρυθμούς. Φθάνοντας στην τρίτη πύλη, βλέπω ένα άνοιγμα στην βάση του πύργου της. Δέν διακρίνω κάποιο απαγορευτικό σήμα ή κορδέλα και δεν χρειάζομαι κάτι άλλο για να χωθώ εκεί μέσα. Το κάστρο μου επιφυλλάσει εκπλήξεις ακόμη.

Μπροστά μου, τεράστια σκαλιά με κατεβάζουν στην βάση του πύργου της πύλης. Απόκοσμα είναι εδώ, σκοτεινά και έχει μία παράξενη ηρεμία.





Πρόκειται για τον διπλό, κρυφό πύργο της πύλης. Ο χώρος διαιρείται σε δύο αίθουσες. Η κάθε αίθουσα αυτόνομη από την άλλη, ωστόσο συνδέονται μεταξύ τους, έτσι ώστε και οι δύο μαζί, να προστατεύουν την πύλη, αλλά η κάθε μία να προστατεύει την άλλη.





Παίρνω τα πράγματα μου από το φυλάκιο και αφού ευχαριστήσω τους φύλακες, ξεκινώ τον δρόμο της επιστροφής. Στο κατέβασμα, κάνω μία στάση στην πιό παλιά ίσως πηγή της περιοχής, για μία τελευταία φωτογραφία.



Για όποιον θελήσει να ανέβει στο κάστρο, να τον ενημερώσω ότι θα κουραστεί. Όμως η κούραση εξαφανίζεται από τις εικόνες, τη θέα και τον καθαρό, φρέσκο αέρα που φυσάει πάντα εκεί πάνω, ακόμη και το κατακαλόκαιρο.
Η είσοδος είναι δωρεάν όλο το χρόνο και οι ώρες λειτουργίας από τις 0800-1500. Εάν έχετε τον χρόνο, καθήστε για ένα καφεδάκι στο καφενείο, δίπλα από το πάρκινγκ. Θα με θυμηθείτε. Καλό δρόμο σε όλους και τα λέμε εκεί έξω.

 

[esel]

Ακρως παραστατικός ,περιγραφικός με τις καταλληλες φωτό και αριστα ενημερωμένος
νασαι καλα Παναγιώτη να μας ξεναγήσεις και σε αλλα σημεία...

 

[Pan-dvs]

Βολτουλα μεν,ταξιδι δε... στα μονοπατια της ιστοριας μας.

 

[Kuklinski]

Παναγιωτη εξαιρετικος οπως καθε φορα που σε διαβαζω....

Εκανες καλα και πηγες, εστω και μονος...στην επομενη εχε με υποψιν!!

Να εισαι καλα!!!

 

[BULMONT]

Σ' ωραίος Πάνο !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

[User V]

"Ζήλεψα" την βόλτα,την γραφή,την καλοδιατηρημένη Africana..
Δεν περίμενα κατι λιγότερο βέβαια απο τον Παναγιώτη κι ας μην τον γνωρίζω κατ'ιδίαν.
Ευχαριστώ Παναγιώτη..

 

[ΜΟΥΡΙΚΗΣ]

Μπράβο φίλε ...

 

[evangelos]

Μπράβο!! γιατί μία "απλή" βόλτα την έκανες "ταξίδι" για εμάς!!

Με πολλά άγνωστα, τουλάχιστον σε εμένα, στοιχεία!

 

[Antoine]

Πολυ όμορφη η περιγραφή σου,


Σαν να το περπατουσαμε μαζι

 

[gaslion]