Περί ραδιοφώνου

[maik900]

Η Ιστορία του Ραδιοφώνου: 115 χρόνια από την ίδρυση του



Πριν από εκατόν δέκα πέντε χρόνια, το 1895, ο πατέρας του ραδιοφώνου Γουλιέλμος Μαρκόνι κατόρθωσε να μεταδώσει ηχητικά σήματα Μορς διαμέσου ερτζιανών κυμάτων. Οι επιτυχίες του Μαρκόνι και άλλων ερευνητών όπως του Reginald Fessenden και του Lee de Forest αποτελούν την απαρχή της ανάπτυξης της ραδιοφωνίας. Χωρίς τη μεσολάβηση αγωγών αλλά με ηλεκτρομαγνητικά κύματα και στη λήψη τους από ειδικούς δέκτες, η ραδιοφωνία μεταδίδει πλέον σε μεγάλες αποστάσεις ομιλίες και μουσική…

Η εξέλιξη του
Γύρω στα 1873 ο Μαξουελ πρότεινε τη θεωρία του ηλεκτρομαγνητισμού, σύμφωνα με την οποία ένα ηλεκτρομαγνητικό κύμα μπορεί να μεταδοθεί χωρίς να μεσολαβεί κάποιο φυσικό μέσο.

Το 1883 ο Hertz επαλήθευσε τη θεωρία του Μάξγουελ για τον ηλεκτρομαγνητισμό και ανακάλυψε τα ραδιοκύματα. Κάπου στα 1897 ο Marconi επαληθεύει τα πειράματα του Hertz και καταφέρνει να στείλει ασύρματο σήμα σε απόσταση 3km.

Με τη συσκευή αυτή ο Ιταλός Marconi πηγαίνει στην Αγγλία -που ήταν η κύρια ναυτική δύναμη της εποχής- και ιδρύει την εταιρεία «Marconi Wireless telegraph» και προσφέρει υπηρεσίες στη ναυσιπλοΐα. Τα ραδιοκύματά του δεν μετέδιδαν φωνή αλλά σήματα Μορς. Ήταν τα Χριστούγεννα του 1906 στην Νέα Υόρκη όταν ο Fassenden μετέδωσε για πρώτη φορά φωνή και μουσική.

Αργότερα ήρθε ο De Forest για να ανακαλύψει το πρώιμο ραδιόφωνο, τη Λυχνία, η οποία ήταν η μόνη μορφή ραδιοφώνου για τα επόμενα 50-60 χρόνια. Μέχρι τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο το ραδιόφωνο είναι ένα μέσο χρησιμοποιούμενο σε ερασιτεχνική βάση και δεν είναι καθόλου ανεπτυγμένο ή διαδεδομένο.

Η εξάπλωση του
Σταθμός για την ιστορία του ραδιοφώνου αποτελεί η έμπνευση ενός Αμερικανού, του Frank Conrad, ο οποίος εργαζόταν ως μηχανικός και ερασιτεχνικά ασχολείτο με το ραδιόφωνο και τον αθλητισμό. Ο Conrad τυχαία βγήκε στον αέρα με το ραδιόφωνο για να μεταδώσει τα αποτελέσματα των αγώνων. Απέκτησε φανατικό κοινό.

Ήταν τότε που μεταδόθηκε και η πρώτη ραδιοφωνική διαφήμιση, ενός καταστήματος στη γειτονιά του Conrad. Την εκπομπή του Conrad, που ουσιαστικά αυτός θεωρείται ο πατέρας του ραδιοφώνου, πήρε η εταιρεία Westing House και τη μεγάλωσε. Στις 20 Νοεμβρίου 1920 λειτούργησε ο πρώτος ραδιοφωνικός σταθμός, ο K.D.K.A., που λειτουργεί ακόμη και σήμερα. Το 1926 έχουμε την παραγωγή ενός δέκτη αρκετά εύχρηστου, ποιοτικού και φτηνού.

Από τότε το ραδιόφωνο κατακτά ένα πολύ ευρύ κοινό. Στην πορεία έχουμε τη σύσταση και της νομοθεσίας για την οργάνωση των σταθμών και των συχνοτήτων. Η εδραίωση όμως του ραδιοφώνου έρχεται μετά το 1930, όπου σ' αυτή την περίοδο δημιουργείται το καλά οργανωμένο δίκτυο σταθμών (κρατικών και ιδιωτικών) τόσο στην Αμερική όσο και στην Ευρώπη.

Ο ανταγωνισμός
Κατά τη διάρκεια του Β' παγκοσμίου πολέμου το ραδιόφωνο και ο Τύπος γίνονται δύο μέσα ανταγωνιστικά μεταξύ τους γιατί το ραδιόφωνο αποκτά μεγάλο ειδησεογραφικό περιεχόμενο. Η λήξη του Μεγάλου Πολέμου φέρνει όμως το ραδιόφωνο στην αρχική του ιδιότητα και γίνεται ξανά ένα μέσο κυρίως ψυχαγωγικό.

Στα τέλη της δεκαετίας του '40 με αρχές της δεκαετίας του '50 το ραδιόφωνο αποκτά ένα νέο ανταγωνιστή, την τηλεόραση η οποία έχει στα χέρια της ένα πολύ δυνατό όπλο έναντι του ραδιοφώνου, την εικόνα. Η ακροαματικότητα του ραδιοφώνου πέφτει κατακόρυφα και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί ψάχνουν λύσεις. Η λύση έρχεται το '50-'60 και την εμφάνιση της δημοφιλέστατης μουσικής Rock and Roll. Η κρίση ξεπερνιέται και το ραδιόφωνο καθιερώνεται ως αποκλειστικά ψυχαγωγικό-μουσικό μέσο.

Τη δεκαετία του '60 αμφισβητείται στην Ευρώπη το κρατικό ραδιόφωνο γιατί δεν μετέδιδε Rock και απορρίπτεται από τη νεολαία της εποχής. Εμφανίζεται η Πειρατική Ραδιοφωνία με πρωτοπόρο το Radio Caroline στην Αγγλία, το οποίο εκπέμπει από ένα μικρό πλοίο στα χωρικά ύδατα της Αγγλίας και μεταδίδει μόνο Rock. Η ακροαματικότητά του είναι τόσο ψηλή που απειλεί το BBC. Ακολουθεί ευρεία διάδοση αυτού του τύπου ραδιοφωνίας σε όλη την Ευρώπη.

“Πριν από εκατόν δέκα πέντε χρόνια, το 1895, ο πατέρας του ραδιοφώνου Γουλιέλμος Μαρκόνι κατόρθωσε να μεταδώσει ηχητικά σήματα Μορς διαμέσου ερτζιανών κυμάτων.”

Το ραδιόφωνο ενηλικιώνεται
Μετά από αυτό οδηγούμαστε στην απορρύθμιση (Deregulation) της δεκαετίας του '70 και μπαίνουμε ουσιαστικά στην τελευταία φάση της ωριμότητας του ραδιοφώνου. Τις λυχνίες αντικαθιστούν τα μικρά Τρανσίστορ. Το ραδιόφωνο και το κασετόφωνο συνδυάζονται σε μια συσκευή. Η ραδιομετάδοση εμφανίζεται την περίοδο 1921-1922 σχεδόν συγχρόνως σε όλα τα βιομηχανικά κράτη. Γεννιέται από τις αλλαγές της τεχνολογίας των ραδιοεπικοινωνιών και από την ανάγκη των μεγάλων εταιρειών ραδιοηλεκτρικού υλικού, που αύξησαν κατακόρυφα την παραγωγή τους κατά τη διάρκεια του πολέμου, να ανοικτούν προς την ιδιωτική αγορά, ακόμη και αν ορισμένοι από τους μεγαλύτερους ομίλους, στις ΗΠΑ κυρίως, αντιλαμβάνονται με καθυστέρηση τη σημασία της ραδιομετάδοσης.

Από τον ερασιτεχνισμό στον επαγγελματισμό
Στις αρχές του 1920, η μη επαγγελματική χρήση της ασύρματης επικοινωνίας περιορίζεται σε μερικούς ερασιτέχνες που επικοινωνούν μεταξύ τους στα στενά περιθώρια που τους επιτρέπουν οι στρατιωτικές αρχές, οι οποίες δεν δείχνουν να ανησυχούν από την ανάπτυξη ενός μη ελεγχόμενου συστήματος διαπροσωπικής επικοινωνίας, ενώ παράλληλα ενθουσιάζονται με την νέα τεχνική καλλιεργώντας έτσι μια θετική εικόνα του νέου μέσου.

Λίγο πριν από τον πόλεμο, η ραδιοεπικοινωνία στρέφεται προς το μοντέλο της ραδιομετάδοσης. Πριν από το 1914 δημιουργούνται σε όλες τις χώρες πειραματικές ραδιοφωνικές εκπομπές. Στις ΗΠΑ, φοιτητές αρχίζουν να μεταδίδουν δελτία ειδήσεων και μουσικά προγράμματα. Στο Βέλγιο αναμεταδίδουν μια συναυλία κλασικής μουσικής.

Ο εφευρέτης Λι Ντε Φορέστ, προσεγγίζοντας ένα βιομηχανικό σχέδιο, το οποίο δεν θα καταφέρει όμως να φέρει σε πέρας μόνος του, οργανώνει το 1908 τη μετάδοση μίας συναυλίας από τον Πύργο του Άιφελ και, το 1910, την αναμετάδοση μιας παράστασης με τον Καρούζο από τη Μετροπόλιταν Όπερα της Νέας Υόρκης. Αλλά ο Λι ντε Φορέστ παραγκωνίζεται από τις μεγάλες αμερικανικές βιομηχανικές εταιρείες που δεν θέλουν να τον ανταμείψουν για τις ευρεσιτεχνίες του, με αποτέλεσμα αυτοί οι πειραματισμοί να μην έχουν συνέχεια.

Στη Γαλλία, οι μόνες τακτικές εκπομπές είναι η ενημέρωση για την ώρα, που από το 1910 μεταδίδεται δύο φορές την ημέρα από τον Πύργο του Άιφελ, τα δελτία καιρού και το χρηματιστήριο.
Όλες αυτές οι εκπομπές διακόπτονται όμως κατά τη διάρκεια του πολέμου από τις στρατιωτικές αρχές.

Το συμβατικό ραδιόφωνο περιλαμβάνει δύο κατηγορίες συχνοτήτων τα AM και τα FM. Στις συχνότητες αυτές χρησιμοποιούνται συγκεκριμένα μήκη κύματος ανάλογα με το σκοπό (π.χ. εμπορικά ραδιόφωνα εκπέμπουν στις συχνότητες FM 88-108). Άλλες συχνότητες χρησιμοποιούνται για άλλους σκοπούς όπως π.χ. από την Αστυνομία και την Πυροσβεστική. Εκτός από το συμβατικό ραδιόφωνο υπάρχει και το Internet Radio (ραδιόφωνο του διαδικτύου) που εκπέμπει stream audio (δηλαδή επιφορτώνεται το αρχείο σε πραγματικό χρόνο, ο ήχος φορτώνεται εκείνη την στιγμή που παίζει) και τέλος το Podcasting που εκπέμπει μαγνητοφωνημένα.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ....

 

[maik900]

Η ραδιοφωνική διαδρομή της Ελλάδας



Μοιραία στιγμή για την Ελληνική ραδιοφωνία είναι όταν επιστρέφει από την Ελβετία όπου σπούδαζε ο Στέφανος Ελευθερίου. Σ' αυτόν χρωστάει το ραδιόφωνο την εξέλιξη του στον τόπο μας. Ένας δεύτερος υποκινητής του ραδιοφωνικού ζητήματος είναι ο Κ. Πετρόπουλο, επιμελητής του Πανεπιστημίου στην έδρα της Φυσικής. Αυτός, πέρα από τις εργαστηριακές του έρευνες αναλαμβάνει πρωτοβουλία για τη διαφώτιση της κοινής γνώμης περί ραδιοφωνίας. Το Ελληνικό κοινό ενημερώνεται και ουσιαστικά την εποχή αυτή, αφυπνίζεται του ραδιοφωνικό του ενδιαφέρον.

Το 1925 είναι λοιπόν μια σημαδιακή χρονιά για τα ραδιοφωνικά μας πράγματα. Την ίδια εποχή που ο Ελευθερίου φεύγει από την ΔΕΥΝ, ένας ανήσυχος ρωμιός της διασποράς έρχεται από τη Γερμανία στην Ελλάδα, ο Χρίστος Τσιγκιρίδης.

Η επίσημη εκδοχή έχει συνδέσει την έναρξη του ραδιοφωνικού σταθμού του Τσιγκιρίδη,, με την Έκθεση Θεσσαλονίκης του 1928. Υπάρχουν ωστόσο ισχυρά δεδομένα που μας κάνουν να πιστεύουμε πως ο πρωτοπόρων των Μακεδονικών αιθέρων ξεκίνησε τις πειραματικές εκπομπές του το 1925 μ' έναν πομπό εγκαταστημένο στο σπίτι του.

Οι πρώτοι εκφωνητές της ΕΙΡ ήταν η αλησμόνητη Αφροδίτη Λαουτάρη, η Αγγελική Κοτσάλη και η Κονταράτου. Κατόπιν προστέθηκαν ο Μιχάλης Κοφινιώτης, λαμπρό αστέρι της οπερέτας, η Νιόβη Πηνιατόγλου, ο Κώστας Σταυρόπουολος, ο μετέπειτα ιστορικός αρχιεκφωνητής Τζων Βεϊνόγλου.

“Σταθμός για την ιστορία του ραδιοφώνου αποτελεί η έμπνευση ενός Αμερικανού, του Frank Conrad, ο οποίος εργαζόταν ως μηχανικός και ερασιτεχνικά ασχολείτο με το ραδιόφωνο και τον αθλητισμό... Ο Conrad τυχαία βγήκε στον αέρα με το ραδιόφωνο για να μεταδώσει τα αποτελέσματα των αγώνων... Απέκτησε φανατικό κοινό...”

Η ραδιοφωνική συνείδηση εξαπλώνεται σταθερά. Το κράτος συγκινείται και τον Ιανουάριο του 1927 δημοσιεύεται στην «Καθημερινή»: «Υπό του υπουργείου της Συγκοινωνίας πρόκειται να προκηρυχθή ταχής διαγωνισμός δια την εγκατάστασιν κεντρικού σταθμού ραδιοφώνου. Ήδη έχουν υποβληθεί εις το υπουργείον προτάσεις 17 εταιριών».

Ωστόσο, η πρώτη σύμβαση με κάποιον Εμμ. Μάρκογλου (αρχικά με τον οίκο Δημητριάδη που όμως υπαναχώρησε) υπογράφεται τα 1929. Το 1930 ο Μάρκογλου κηρύσσεται κι αυτός έκπτωτος για αθέτηση υποχρεώσεων και στη θέση του εμφανίζεται μια μυστηριώδης Ανώνυμη Ραδιοφωνική Εταιρεία, Αμερικανικών συμφερόντων, η Α.Ε. ΝΤΙΡΧΑΜ που εδρεύει στη Βοστώνη των ΗΠΑ. Ένας πεντάχρονο; Ραδιοφωνικός «γολγοθάς» αρχίζει. Με έντονο τρόπο εκδηλώνεται την ίδια εποχή και το ενδιαφέρον κι άλλων ξένων εταιριών για την Ελληνική Ραδιοφωνική εργολαβία.

Η πρωτοβουλία στην επόμενη φάση αναλαμβάνεται από τον πρώτο διδάξαντα. Ο Στέφανος Ελευθερίου για να παρακάμψει την αρπαγή της «ΝΤΥΡΧΑΜ», που κρατάει καθηλωμένη τη ραδιοφωνική υπόθεση, δημιουργεί στα τέλη του 1934 μια ημιπαράνομη ημικρατική παρέμβαση, που λειτουργεί παρασκηνιακά αλλά μέσα στους κόλπους του υπουργείου.

Σ' ένα δωμάτιο ντυμένο με κουβέρτες στήνεται το ραδιοφωνικό στούντιο και στον Πειραιά σένα λιμενικό φυλάκιο τοποθετείται η αντένα. Αυτός ήταν ο θρυλικός σταθμός του Πειραιά που εξέπεμπε επί ενάμιση χρόνο μεταδίδοντας τραγούδια από δίσκους αλλά και ζωντανά προγράμματα με καλλιτέχνες του μελοδράματος που φιλοξενούσε συχνά. Η ταραγμένη πολιτικά περίοδος έδωσε την ευκαιρία στο σταθμό του Πειραιά να μεταδώσει, δύο φορές εκλογικά αποτελέσματα.

Στο τέλος του 1935 το Νομικό Συμβούλιο γνωστοποιεί πως με αναγκαστικό νόμο το Ελληνικό Δημόσιο μπορεί να απεμπλακεί από τον σφικτό εναγκαλισμό της Αμερικανικής Εταιρείας. Τους πρώτους μήνες του 1936 όλα ήταν έτοιμα για τη δημιουργία του κανονικού Κρατικού Σταθμού.

Τα ηρωικά χρόνια της Ελληνικής Ραδιοφωνίας
Τα ηρωικά χρόνια της ραδιοφωνίας ξεκίνησαν την Κυριακή 27 Απριλίου 1941. Όταν η πρωινή Αθήνα έδινε την εντύπωση έρημης πόλης καθώς τα Γερμανικά στρατεύματα είχαν φθάσει στα προάστια της Ελληνικής πρωτεύουσας. Ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Αθηνών εξέπεμπε το τελευταίο του μήνυμα. Ο εκφωνητής με φωνή που παλλόταν από τη συγκίνηση έλεγε: «Αδέλφια ψηλά το κεφάλι. Ο Σταθμός αυτός ύστερα από λίγο δεν θα είναι Ελληνικός. Μην τον ακούτε πια. Έλληνες, ο αγώνας συνεχίζεται» Τα τελευταία αυτά λόγια του εκφωνητή πνίγονταν από τις πρώτες στροφές του Εθνικού μας Ύμνου.

Σε λίγο Γερμανοί μοτοσικλετιστές κατηφόριζαν από τους Αμπελοκήπους τη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας και οι ραδιοθάλαμοι του Ζαππείου καθώς και οι εγκαταστάσεις του πομπού στα Νέα Λιόσια ήσαν από τα πρώτα σημεία που κατέλαβε ο εχθρός. Το Ελληνικό ραδιόφωνο που από το πρωί της 18ης Οκτωβρίου 1940 με τις διάφορες εκπομπές του ενημέρωνε και εμψύχωνε το μαχόμενο Ελληνικό Έθνος, σίγησε.

Η καταστροφή του πομπού του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών στα Νέα Λιόσια, είχε σαν αποτέλεσμα να μην μπορέσει να λειτουργήσει ο σταθμός την ημέρα της απελευθέρωσης και να μεταδώσει το χαρμόσυνο μήνυμα της Ελευθερίας. Το μήνυμα αυτό μεταδόθηκε από το BBC το οποίο μετέδωσε και έκτακτες ανταποκρίσεις από την ελεύθερη πια Αθήνα.

Επειδή δεν υπήρχε δυνατότητα άμεσης επισκευής των εγκαταστάσεων του πομπού στα Νέα Λιόσια αποφασίστηκε να χρησιμοποιηθεί για τις εκπομπές του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών ένας μικρός ραδιοφωνικός πομπός telefunken που διέθετε το Πανεπιστήμιο Αθηνών για τις ανάγκες των εργαστηρίων Φυσικής. Ο πομπός αυτός εγκαταστάθηκε στο Ζάππειο και άρχισε να εκπέμπει και πάλι το πρόγραμμα του ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Αθηνών.

Παράλληλα, οι τεχνικοί της Ελληνικής Ραδιοφωνίας κατόρθωσαν να επισκευάσουν το σταθμό βραχέων κυμάτων της Παλλήνης και έτσι λίγες μέρες μετά την εγκατάσταση στην Αθήνα της κυβέρνησης Εθνικής Ένωσης του Γεωργίου Παπανδρέου ο πομπός αυτός μετέδιδε στα βραχέα κατά τις βραδινές ώρες το πρόγραμμα του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών.

Χάρις στην αυταπάρνηση του προσωπικού της η Ελληνική Ραδιοφωνία κατόρθωσε στις δύσκολες ώρες της Κατοχής ν' ανταποκριθεί πλήρως στις προσδοκίες του Ελληνικού λαού και να εμψυχώσει την Αντίσταση του ενάντια στους κατακτητές. Για το λόγω αυτό ο θρυλικός «τσοπανάκος» δεν είναι ένα ακόμη ραδιοφωνικό σήμα σαν τα τόσα άλλα που πλημμυρίζουν στις μέρες μας τα ερτζιανά κύματα, αλλά αποτελεί τη μουσική έκφραση σε ραδιοφωνική μετάδοση της απόφασης του Ελληνικού λαού να ζει Ελεύθερος.

“Μοιραία στιγμή για την Ελληνική ραδιοφωνία είναι όταν επιστρέφει από την Ελβετία όπου σπούδαζε ο Στέφανος Ελευθερίου... Σ’ αυτόν χρωστάει το ραδιόφωνο την εξέλιξη του στον τόπο μας...”

Το πέρασμα από την πειρατική στην ιδιωτική ραδιοφωνία
Δεν θα ήταν καθόλου υπερβολή να πούμε ότι οι ερασιτεχνικοί σταθμοί ήταν μια μορφή «ήρεμης επανάστασης» στην αισθητική, στον τρόπο επικοινωνίας και συμπεριφοράς. Στην ουσία άνοιξαν την πόρτα στην ξένη μουσική, δημιούργησαν σχέσεις, ανθρώπινη επικοινωνία και το σημαντικότερο, δημιούργησαν ένα δεδομένο που έκανε τους ανθρώπους να θέλουν «ελεύθερη ραδιοφωνία» Κι όλα αυτά χωρίς κόστος. Οικονομικό από τη μια, αφού οι ίδιοι χρηματοδοτούσαν μηχανήματα και δίσκους, χωρίς κανένα οικονομικό όφελος.

Μόνο η ευχαρίστηση του τηλεφώνου που χτυπάει, των μηνυμάτων που «φτερουγίζουν» στον αέρα για να βρουν τους αποδέκτες τους και της μουσικής που φανέρωναν τις γνώσεις του «πειρατή». Το φόβο και την αγωνία της εξουσίας, από την άλλη, που καραδοκούσε με τα ραδιογωνιόμετρα για να συλλάβει τους «πειρατές» και να κατασχέσει τα μηχανήματα. Αυτή η «ήρεμη επανάσταση» είχε στην πλάτη της πολλά χρόνια φυλακής και μεγάλη αντίδραση της εξουσίας, όπως όλες οι επαναστάσεις.

Οι σταθμοί μετακινούνταν συνέχεια, τα τηλέφωνα άλλαζαν, οι κεραίες έπαιρναν τη μορφή ενός τυχαίου καλωδίου, σιωπούσαν για ένα διάστημα και ξανάρχιζαν σε άλλη συχνότητα και οι «πιστοί» ακολουθούσαν.

Μια τεράστια συνωμοσία «πειρατών» κα ακροατών, εναντίον της εξουσίας, που παρά το λυσσαλέο κυνήγι δεν κατάφερε να την σταματήσει.

Για τους περισσότερους «πειρατές» το να στήσουν έναν σταθμό και να εκπέμπουν ήταν ένα σύντομο παιχνίδι που το εγκατέλειπαν μόλις οι υποχρεώσεις της ζωής (στρατιωτικό, δουλειά, οικογένεια) τους πίεζαν. Μερικοί όμως, το πήραν πιο σοβαρά, επέμεναν, είχαν κι αυτό το κάτι διαφορετικό στην παρουσίαση και προχώρησαν, βελτιώνοντας το σήμα και τα μηχανήματα τους, αλλά και παρακολουθώντας τη μουσική εξέλιξη δημιουργώντας πολλούς και μόνιμους fans.

Ο απόηχος των «πειρατών» ήταν αυτός που άνοιξε τον δρόμο στην «Ελεύθερη ραδιοφωνία», όπως ονομαζόταν στην αρχή μέχρι που διαπιστώθηκε ότι ο τίτλος δεν της ταίριαζε και μετατράπηκε σε «ιδιωτική ραδιοφωνία».

Στα πλαίσια τη γενικής εκσυγχρονιστικής προσπάθειας και προσαρμογής των δομών στις προδιαγραφές της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, εκσυγχρονίστηκε και ο θεσμός της ραδιοφωνίας.

Με το νόμο 1730/1987 ιδρύθηκε νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου για τη ραδιοφωνία και την τηλεόραση, που λειτουργεί με τη μορφή ανώνυμης εταιρίας με έδρα την Αθήνα. Με την Υπουργική απόφαση 14631/Ζ2/2691/29.5.87 καθορίστηκαν οι προϋποθέσεις και οι όροι ίδρυσης ραδιοσταθμών τοπικής ισχύος, από Δήμους και κοινότητες.

Τέλος με το προεδρικό διάταγμα 25/1988 έχουμε την "απελευθέρωση" της ιδιωτικής ραδιοφωνίας, καθώς τέθηκαν οι όροι ίδρυσης τοπικών ραδιοφωνικών σταθμών και από φυσικά ή νομικά πρόσωπα. Σήμερα η κατανομή των ραδιοφωνικών συχνοτήτων γίνεται από το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο (ΕΣΡ).

 

[maik900]

ζωντανό ραδιόφωνο.......https://www.radiofono.gr/live

Διαδικτυακοί ραδιοφωνικοί σταθμοί από την Ελλάδα......https://radiofona.com.gr/


Το ακουω απλα υπεροχο....... https://www.kasetophono.com/

 

[thanosgp]

Η ραδιοφωνική διαδρομή της Ελλάδας

View attachment 17145

Μοιραία στιγμή για την Ελληνική ραδιοφωνία είναι όταν επιστρέφει από την Ελβετία όπου σπούδαζε ο Στέφανος Ελευθερίου. Σ' αυτόν χρωστάει το ραδιόφωνο την εξέλιξη του στον τόπο μας. Ένας δεύτερος υποκινητής του ραδιοφωνικού ζητήματος είναι ο Κ. Πετρόπουλο, επιμελητής του Πανεπιστημίου στην έδρα της Φυσικής. Αυτός, πέρα από τις εργαστηριακές του έρευνες αναλαμβάνει πρωτοβουλία για τη διαφώτιση της κοινής γνώμης περί ραδιοφωνίας. Το Ελληνικό κοινό ενημερώνεται και ουσιαστικά την εποχή αυτή, αφυπνίζεται του ραδιοφωνικό του ενδιαφέρον.

Το 1925 είναι λοιπόν μια σημαδιακή χρονιά για τα ραδιοφωνικά μας πράγματα. Την ίδια εποχή που ο Ελευθερίου φεύγει από την ΔΕΥΝ, ένας ανήσυχος ρωμιός της διασποράς έρχεται από τη Γερμανία στην Ελλάδα, ο Χρίστος Τσιγκιρίδης.

Η επίσημη εκδοχή έχει συνδέσει την έναρξη του ραδιοφωνικού σταθμού του Τσιγκιρίδη,, με την Έκθεση Θεσσαλονίκης του 1928. Υπάρχουν ωστόσο ισχυρά δεδομένα που μας κάνουν να πιστεύουμε πως ο πρωτοπόρων των Μακεδονικών αιθέρων ξεκίνησε τις πειραματικές εκπομπές του το 1925 μ' έναν πομπό εγκαταστημένο στο σπίτι του.

Οι πρώτοι εκφωνητές της ΕΙΡ ήταν η αλησμόνητη Αφροδίτη Λαουτάρη, η Αγγελική Κοτσάλη και η Κονταράτου. Κατόπιν προστέθηκαν ο Μιχάλης Κοφινιώτης, λαμπρό αστέρι της οπερέτας, η Νιόβη Πηνιατόγλου, ο Κώστας Σταυρόπουολος, ο μετέπειτα ιστορικός αρχιεκφωνητής Τζων Βεϊνόγλου.

“Σταθμός για την ιστορία του ραδιοφώνου αποτελεί η έμπνευση ενός Αμερικανού, του Frank Conrad, ο οποίος εργαζόταν ως μηχανικός και ερασιτεχνικά ασχολείτο με το ραδιόφωνο και τον αθλητισμό... Ο Conrad τυχαία βγήκε στον αέρα με το ραδιόφωνο για να μεταδώσει τα αποτελέσματα των αγώνων... Απέκτησε φανατικό κοινό...”

Η ραδιοφωνική συνείδηση εξαπλώνεται σταθερά. Το κράτος συγκινείται και τον Ιανουάριο του 1927 δημοσιεύεται στην «Καθημερινή»: «Υπό του υπουργείου της Συγκοινωνίας πρόκειται να προκηρυχθή ταχής διαγωνισμός δια την εγκατάστασιν κεντρικού σταθμού ραδιοφώνου. Ήδη έχουν υποβληθεί εις το υπουργείον προτάσεις 17 εταιριών».

Ωστόσο, η πρώτη σύμβαση με κάποιον Εμμ. Μάρκογλου (αρχικά με τον οίκο Δημητριάδη που όμως υπαναχώρησε) υπογράφεται τα 1929. Το 1930 ο Μάρκογλου κηρύσσεται κι αυτός έκπτωτος για αθέτηση υποχρεώσεων και στη θέση του εμφανίζεται μια μυστηριώδης Ανώνυμη Ραδιοφωνική Εταιρεία, Αμερικανικών συμφερόντων, η Α.Ε. ΝΤΙΡΧΑΜ που εδρεύει στη Βοστώνη των ΗΠΑ. Ένας πεντάχρονο; Ραδιοφωνικός «γολγοθάς» αρχίζει. Με έντονο τρόπο εκδηλώνεται την ίδια εποχή και το ενδιαφέρον κι άλλων ξένων εταιριών για την Ελληνική Ραδιοφωνική εργολαβία.

Η πρωτοβουλία στην επόμενη φάση αναλαμβάνεται από τον πρώτο διδάξαντα. Ο Στέφανος Ελευθερίου για να παρακάμψει την αρπαγή της «ΝΤΥΡΧΑΜ», που κρατάει καθηλωμένη τη ραδιοφωνική υπόθεση, δημιουργεί στα τέλη του 1934 μια ημιπαράνομη ημικρατική παρέμβαση, που λειτουργεί παρασκηνιακά αλλά μέσα στους κόλπους του υπουργείου.

Σ' ένα δωμάτιο ντυμένο με κουβέρτες στήνεται το ραδιοφωνικό στούντιο και στον Πειραιά σένα λιμενικό φυλάκιο τοποθετείται η αντένα. Αυτός ήταν ο θρυλικός σταθμός του Πειραιά που εξέπεμπε επί ενάμιση χρόνο μεταδίδοντας τραγούδια από δίσκους αλλά και ζωντανά προγράμματα με καλλιτέχνες του μελοδράματος που φιλοξενούσε συχνά. Η ταραγμένη πολιτικά περίοδος έδωσε την ευκαιρία στο σταθμό του Πειραιά να μεταδώσει, δύο φορές εκλογικά αποτελέσματα.

Στο τέλος του 1935 το Νομικό Συμβούλιο γνωστοποιεί πως με αναγκαστικό νόμο το Ελληνικό Δημόσιο μπορεί να απεμπλακεί από τον σφικτό εναγκαλισμό της Αμερικανικής Εταιρείας. Τους πρώτους μήνες του 1936 όλα ήταν έτοιμα για τη δημιουργία του κανονικού Κρατικού Σταθμού.

Τα ηρωικά χρόνια της Ελληνικής Ραδιοφωνίας
Τα ηρωικά χρόνια της ραδιοφωνίας ξεκίνησαν την Κυριακή 27 Απριλίου 1941. Όταν η πρωινή Αθήνα έδινε την εντύπωση έρημης πόλης καθώς τα Γερμανικά στρατεύματα είχαν φθάσει στα προάστια της Ελληνικής πρωτεύουσας. Ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Αθηνών εξέπεμπε το τελευταίο του μήνυμα. Ο εκφωνητής με φωνή που παλλόταν από τη συγκίνηση έλεγε: «Αδέλφια ψηλά το κεφάλι. Ο Σταθμός αυτός ύστερα από λίγο δεν θα είναι Ελληνικός. Μην τον ακούτε πια. Έλληνες, ο αγώνας συνεχίζεται» Τα τελευταία αυτά λόγια του εκφωνητή πνίγονταν από τις πρώτες στροφές του Εθνικού μας Ύμνου.

Σε λίγο Γερμανοί μοτοσικλετιστές κατηφόριζαν από τους Αμπελοκήπους τη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας και οι ραδιοθάλαμοι του Ζαππείου καθώς και οι εγκαταστάσεις του πομπού στα Νέα Λιόσια ήσαν από τα πρώτα σημεία που κατέλαβε ο εχθρός. Το Ελληνικό ραδιόφωνο που από το πρωί της 18ης Οκτωβρίου 1940 με τις διάφορες εκπομπές του ενημέρωνε και εμψύχωνε το μαχόμενο Ελληνικό Έθνος, σίγησε.

Η καταστροφή του πομπού του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών στα Νέα Λιόσια, είχε σαν αποτέλεσμα να μην μπορέσει να λειτουργήσει ο σταθμός την ημέρα της απελευθέρωσης και να μεταδώσει το χαρμόσυνο μήνυμα της Ελευθερίας. Το μήνυμα αυτό μεταδόθηκε από το BBC το οποίο μετέδωσε και έκτακτες ανταποκρίσεις από την ελεύθερη πια Αθήνα.

Επειδή δεν υπήρχε δυνατότητα άμεσης επισκευής των εγκαταστάσεων του πομπού στα Νέα Λιόσια αποφασίστηκε να χρησιμοποιηθεί για τις εκπομπές του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών ένας μικρός ραδιοφωνικός πομπός telefunken που διέθετε το Πανεπιστήμιο Αθηνών για τις ανάγκες των εργαστηρίων Φυσικής. Ο πομπός αυτός εγκαταστάθηκε στο Ζάππειο και άρχισε να εκπέμπει και πάλι το πρόγραμμα του ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Αθηνών.

Παράλληλα, οι τεχνικοί της Ελληνικής Ραδιοφωνίας κατόρθωσαν να επισκευάσουν το σταθμό βραχέων κυμάτων της Παλλήνης και έτσι λίγες μέρες μετά την εγκατάσταση στην Αθήνα της κυβέρνησης Εθνικής Ένωσης του Γεωργίου Παπανδρέου ο πομπός αυτός μετέδιδε στα βραχέα κατά τις βραδινές ώρες το πρόγραμμα του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών.

Χάρις στην αυταπάρνηση του προσωπικού της η Ελληνική Ραδιοφωνία κατόρθωσε στις δύσκολες ώρες της Κατοχής ν' ανταποκριθεί πλήρως στις προσδοκίες του Ελληνικού λαού και να εμψυχώσει την Αντίσταση του ενάντια στους κατακτητές. Για το λόγω αυτό ο θρυλικός «τσοπανάκος» δεν είναι ένα ακόμη ραδιοφωνικό σήμα σαν τα τόσα άλλα που πλημμυρίζουν στις μέρες μας τα ερτζιανά κύματα, αλλά αποτελεί τη μουσική έκφραση σε ραδιοφωνική μετάδοση της απόφασης του Ελληνικού λαού να ζει Ελεύθερος.

“Μοιραία στιγμή για την Ελληνική ραδιοφωνία είναι όταν επιστρέφει από την Ελβετία όπου σπούδαζε ο Στέφανος Ελευθερίου... Σ’ αυτόν χρωστάει το ραδιόφωνο την εξέλιξη του στον τόπο μας...”

Το πέρασμα από την πειρατική στην ιδιωτική ραδιοφωνία
Δεν θα ήταν καθόλου υπερβολή να πούμε ότι οι ερασιτεχνικοί σταθμοί ήταν μια μορφή «ήρεμης επανάστασης» στην αισθητική, στον τρόπο επικοινωνίας και συμπεριφοράς. Στην ουσία άνοιξαν την πόρτα στην ξένη μουσική, δημιούργησαν σχέσεις, ανθρώπινη επικοινωνία και το σημαντικότερο, δημιούργησαν ένα δεδομένο που έκανε τους ανθρώπους να θέλουν «ελεύθερη ραδιοφωνία» Κι όλα αυτά χωρίς κόστος. Οικονομικό από τη μια, αφού οι ίδιοι χρηματοδοτούσαν μηχανήματα και δίσκους, χωρίς κανένα οικονομικό όφελος.

Μόνο η ευχαρίστηση του τηλεφώνου που χτυπάει, των μηνυμάτων που «φτερουγίζουν» στον αέρα για να βρουν τους αποδέκτες τους και της μουσικής που φανέρωναν τις γνώσεις του «πειρατή». Το φόβο και την αγωνία της εξουσίας, από την άλλη, που καραδοκούσε με τα ραδιογωνιόμετρα για να συλλάβει τους «πειρατές» και να κατασχέσει τα μηχανήματα. Αυτή η «ήρεμη επανάσταση» είχε στην πλάτη της πολλά χρόνια φυλακής και μεγάλη αντίδραση της εξουσίας, όπως όλες οι επαναστάσεις.

Οι σταθμοί μετακινούνταν συνέχεια, τα τηλέφωνα άλλαζαν, οι κεραίες έπαιρναν τη μορφή ενός τυχαίου καλωδίου, σιωπούσαν για ένα διάστημα και ξανάρχιζαν σε άλλη συχνότητα και οι «πιστοί» ακολουθούσαν.

Μια τεράστια συνωμοσία «πειρατών» κα ακροατών, εναντίον της εξουσίας, που παρά το λυσσαλέο κυνήγι δεν κατάφερε να την σταματήσει.

Για τους περισσότερους «πειρατές» το να στήσουν έναν σταθμό και να εκπέμπουν ήταν ένα σύντομο παιχνίδι που το εγκατέλειπαν μόλις οι υποχρεώσεις της ζωής (στρατιωτικό, δουλειά, οικογένεια) τους πίεζαν. Μερικοί όμως, το πήραν πιο σοβαρά, επέμεναν, είχαν κι αυτό το κάτι διαφορετικό στην παρουσίαση και προχώρησαν, βελτιώνοντας το σήμα και τα μηχανήματα τους, αλλά και παρακολουθώντας τη μουσική εξέλιξη δημιουργώντας πολλούς και μόνιμους fans.

Ο απόηχος των «πειρατών» ήταν αυτός που άνοιξε τον δρόμο στην «Ελεύθερη ραδιοφωνία», όπως ονομαζόταν στην αρχή μέχρι που διαπιστώθηκε ότι ο τίτλος δεν της ταίριαζε και μετατράπηκε σε «ιδιωτική ραδιοφωνία».

Στα πλαίσια τη γενικής εκσυγχρονιστικής προσπάθειας και προσαρμογής των δομών στις προδιαγραφές της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, εκσυγχρονίστηκε και ο θεσμός της ραδιοφωνίας.

Με το νόμο 1730/1987 ιδρύθηκε νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου για τη ραδιοφωνία και την τηλεόραση, που λειτουργεί με τη μορφή ανώνυμης εταιρίας με έδρα την Αθήνα. Με την Υπουργική απόφαση 14631/Ζ2/2691/29.5.87 καθορίστηκαν οι προϋποθέσεις και οι όροι ίδρυσης ραδιοσταθμών τοπικής ισχύος, από Δήμους και κοινότητες.

Τέλος με το προεδρικό διάταγμα 25/1988 έχουμε την "απελευθέρωση" της ιδιωτικής ραδιοφωνίας, καθώς τέθηκαν οι όροι ίδρυσης τοπικών ραδιοφωνικών σταθμών και από φυσικά ή νομικά πρόσωπα. Σήμερα η κατανομή των ραδιοφωνικών συχνοτήτων γίνεται από το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο (ΕΣΡ).

Τρομερά ενδιαφέρον άρθρο!
Τώρα βέβαια με το YouTube έχει αποκτήσει ακόμη έναν ανταγωνιστή. Θυμάστε που περιμέναμε με την κασέτα χρωμίου ή σιδήρου (για να κραταει η ποιότητα) έτοιμοι να πατήσουμε το πλήκτρο record για το αγαπημένο μας κομμάτι?
Ή όταν αγοράζαμε κασέτα ( γιατί δεν είχαμε λεφτά για δίσκο) πόσες φορές την ακούγαμε στη σειρά?
Τώρα κατεβάζει torrents με μουσική,έχεις to tube, ιντερνετικό ραδιο με ειδικότητα σένα υποείδος μουσικής κοκ...

Στάλθηκε από το MI MAX μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

 

[karad-geo]

Ραδιόφωνο.. Κουλτούρα!

 

[notakos600]

Υπέροχο thread
Κάποιοι συνεχίζουμε ευλαβικά την παράδοση εκπέμποντας ακόμη στα βραχέα.

 

[apache]

Kαποιοί μεγαλώσαμε με το ραδιοφωνάκι, μόνιμος σύντροφος δίπλα από το μαξιλάρι μας τα βράδια που μας έβαζαν οι μανάδες μας για ύπνο, τώρα έχουμε σε κάθε δωμάτιο και τηλεόραση...

 

[Pan-dvs]

Το πραγματικο ραδιοφωνο πεθανε απ οταν βγηκαν οι αδειες.Εγινε εξαρτωμενο και χαθηκε ο αυθορμητισμος.

Πολλα χρονια στα fm περασα ομορφες στιγμες.

 

[tzeronymo]

Σαν εραστής του ραδιοφώνου ΑΜ , και των πειρατικών εκπομπών, έχω ιδίαν άποψη να καταθέσω επί του θέματος, ειδικά όσον αφορά τη περίοδο αρχές της δεκαετίας του ’80’

Η κύρια συχνότητα του ερασιτέχνη, ήταν περίπου οι 1600 χιλιόκυκλους στα μεσαία κύματα , και δέν είχε καμία σχέση με τίς συχνοτητες των πύργων ελέγχου, που ήταν σε εντελώς διαφορετικές υπέρ υψηλές συχνότητες
Κι όταν μας έλεγαν οτι οι αρμονικές των συχνοτήτων μας, ήταν που τους έκαναν τη ζημιά.
δεν ευσταθούσε σάν βάση, γιατί οι αρμονικές που εξέπεμπαν οι σταθμοί μας,
Ειχαμε όμως εμείς μιά λατρεία σε αυτό που κάναμε, και ένα αλτρουισμό στο να θέμε να ψυχαγωγήσουμε τον κόσμο, που ούτε μας πτοούσε το ανελέητο κυνηγητό τους!
Οι περισσότεροι, τους σταθμούς μας τους είχαμε φτιάξει μόνοι μας, με δικά μας χρήματα.
Η λυχνία των μεσαίων κυμάτων, μας έβγαζε μια αόρατη ”γλύκα” και αυτό, λόγω της μαγεία της να ΄΄μεταμορφώνεται”, να γίνεται δηλαδή, η ίδια λυχνία, πότε ενισχύτρια λάμπα, στούς ενισχυτές σε διάταξη Α, και πότε η ίδια πάλι λάμπα, να γίνεται λάμπα εκπομπής σε διάταξη Γ’, και να δημιουργεί ηλεκτρομαγνητικά κύματα.
Οι σταθμοί στα μεσαία κύματα, μπορεί να μήν κόστιζαν μια περιουσία, όπως αργότερα στα FM, αλλά όσο και να πείς ο ραδιοφωνικός σταθμός, με τον εξοπλισμό του σύν τα έξοδα συντήρησης του, ερχόταν δεύτερος σε ακριβό χόμπυ της εποχής, μετα το χόμπυ τών αερομοντελιστών!
Αγωνία, λαχτάρα και πάθος, να κολάς κάθε αργά με το κολυτήρι σου τα εξαρτήματα στο σασί, αντιστάσεις πυκνωτές, διόδους, και να στερεώνεις πάνω μετασχηματιστες, ποινία και βάσεις λυχνιών, και να αναμένεις το τελικό αποτέλεσμα.
Εξαρτήματα αγοράζαμε απο το Μοναστηράκι καινούρια ή μεταχειρισμένα.
ή ανταλάσαμε μεταξύ μας οι ερασιτέχνες.
Καί άντε και το έφτιαξες το μηχάνημα, είναι σύγουρο οτι θα δουλέψει σωστά?
Και αφού το καταφέρεις να σου δουλέψει σωστά, άντε να βγείς στη ταράτσα να απλώσεις μιά σωστή κεραία!
Με ένα ειδικό χάλκινο σύρμα εμαγιε ανα χείρας, τυλιγμένο στη καλούμπα όπως του χαρταετού, θα χρειαστεί να την απλώσεις ψηλά και όσο μπορείς περισσότερα μέτρα!
Γιά το άπλωμα της κεραίας, ένας ήταν ο τρόπος, γνωστός τοις πάσοι στον κύκλο των ραδιοπειρατών!
Το σύστημα ”πατάτα”!
Εδενες την άκρη του σύρματος σε μιά πατάτα, και τη πέταγες μακρυά, ή σε ένα δέντρο ψηλό, ή σε μιά πιό ψηλή ταράτσα και αφού σκλαλωνε κάπου, μετά από μερικές προσπάθειες, την έδενες και σε ένα στύλο στη δικιά σου ταράτσα΄
Στή συνέχεια την τέντωνες, και μέσω ενός πορσελάνινου μονωτήρα, (που αν δεν είχες έβαζες μια κασσέτα), κατέβαζες την κάθοδο σου στην έξοδο του μηχανήματος.
Ολα στίς εκπομπές μας, διέπονταν απο ένα πέπλο αόριστου και αγνώστου!
Ψευδώνυμο είχε ο εκφωνητής, γενικόλογες και οι αφιερώσεις, πάντα με τα μικρά ονόματα!
” Ο Γιαννης στη Μαρία, Ο Κώστας στη Γιωργία” Και τρέχα γύρευε να τούς βρείς όλους αυτούς!
Οι περισσότεροι, απο μας, κάποια στιγμή είχαν πιαστεί απο τήν αστυνομία, αλλά συνήθως δέν υπήρχαν ποινές.
Μιά πρόχειρη δικαιολογία ότι σπουδάζαμες το αντικείμενο, και κάνουμε απλά πραχτική εξάσκηση στίς λυχνίες, και μας αφήνανε ελεύθερους!
Ομως τιμωρία υπήρχε, αφού σού είχαν κατασχέσει το μηχανήμα.
Καί όχι μόνο τον πομπό, αλλά και όλα τα ηλεκτρονικα μηχανίματα που υπήρχαν μέσα στό σπίτι!
Πρίν από τη κάθε εκπομπή, γινόταν απαραίτητα ένας συντονισμός, με τη βοήθεια άλλων ερασιτεχνών, για να ξέρει ο εκφωνητής οτι βγαίνει καλά.
Σαν σημείο αναφοράς είχαμε σάν μονάδα σύγκρισης συνήθως ένα κρατικό σταθμό, το Β΄πρόγραμα, ή τοπικούς ξένους σταθμούς, όπως ο Αμερικάνικος σταθμός Γλυφάδας, Νέας Μάκρης κ.α.
Αν ο εκφωνητής είχε το ταπεραμέντο να βάζει συναίσθημα στη φωνή του, να βάζει σωστούς δίσκους, και να κάνει καλό πρόγραμμα, τότε είχε μεγάλο και φανατικό κοινό, κυρίως γυναικείο!
Πολλά κορίτσια ερωτευόταν παράφορα τόν εκφωνητή, τον οποίο ήθελαν διακαώς να γνωρίσουν και από κοντά!
Αν δε είχες και τηλέφωνο στο σπίτι, ε΄τότε ήταν πού γινόταν πανδαιμόνιο!
Ηταν πραγματικά όλα μια αληθινή μαγεία, που δέν περιγράφεται με λόγια!
Καί κατασκευαστικά είχε μαγεία έναςπομπός, αλλά και η παρουσίαση της εκπομπή επίσης!
Για τον ερασιτέχνη που έκανε βόλτες στη περιοχή, και άκουγε σε σπίτια πολλά ραδιόφωνα να παίζουν το δικό του σταθμό, αυτό δεν ξεπληρωνοταν με τίποτα!
Εβλεπε παράδειγμα σε βόλτα στη γειτονιά το παιδί του σταθμού μια κοπελίτσα να κάθεται σε μιά πράσινη αυλόπορτα , να κρατά ένα ράδιο στο αυτί της, και να ακούει το σταθμό, μόλις πήγενε στο σπίτι, είχε έτοιμη την αφιέρωση!
<< Αφιερώνεται το παρακάτω τραγούδι, στην όμορφη μελαχροινή που κάθεται στή πράσινη αυλόπορτα, και έχει στο αυτι της το ραδιόφωνο και μας ακούει!>>
Και τέτειες πολλές όμορφες αναμνήσεις έχουν να θυμούνται οι παλιοί ερασιτέχνες!
Φυσικά, δέν έλειπαν και τα κορίτσια ερασιτέχνες!
Εκεί φυσικά ο ανδρικός πληθισμός επάθαινε τη πλάκα του, γιατι σάν γυναίκες είχαν πιό αισθησιακή φωνή, στίς εκπομπές τους, είχαν φοβερή απήχιση!
Καί αυτό διότι οτι βάζανε τσαχπινιά και γοητεία στη φωνή, που η φαντασία του ανδρικού πληθισμού την πολλαπλασίαζε ακόμα περισσότερο!
Κάθε αργα σχεδόν, γινόταν τα γνωστά πηγαδάκια, μεταξύ ερασιτεχνών.
Μιά έπερνε το μικρόγωνο ο ένας μιά ο άλλος, και ρωτούσαν πως ακούγεται ο σταθμός στήν περιοχή τους.
Επίσης κατέθετε κάθε ένας την εμπειρία του, απο τις πατέντες που ο ίδιος έκανε.
Πολλές φορές κάποοι, είχαν συνδεθεί και σε απ’ ευθείας ανοιχτή ακρόαση.
Οι περισσότεροι σταθμοί, ήταν μέτριας εμβέλειας, με δύο απλές λυχνίες 807, οι οποίες έστελναν σήμα μονάχα σε δυο τρείς συνοικίεςς.
Οσοι είχαν μεγαλύτερες λυχνίες στην έξοδο, τις 813, η μπέμπηδες όπως τις λέγαμε, είχαν σαφώς καλίτερα αποτελέσματα με μιά μεγάλη καιρέα.
Επειδή οι λυχνίες αυτές είχαν ένα κεφάλι σάν του μωρού, για αυτό ονομάστηκαν ”μπέμπηδες”!
Πολλές φορές τα μεσσάνυχτα πού ήταν ησυχία, πολλοι ”πειράζαν” το δέχτη του ραδιοφώνου, και ολίσθηνε στούς 1800 χιλιοκυκλους, ιδανική συχνότητα για συνομιλίες.
Αυτό λεγίταν ΄΄βραχίωση του δέχτη” του ραδιοφώνου, γιατι έτσι υπήρχε η δυνατότητα συνομιλίας με μακρυνούς σταθμούς, άλλων νομών της Ελλάδος.
Εδώ με τα μεσαία κύματα ίσχυε το εξής.
Για να βγεί κάποις χαμηλά, δηλαδη κάτω από 1000 χιλιόκυκλους, χρειαζόταν πολύ δυνατό μηχάνημα, και πολύ μακρυά κεραία, τουλάχιστον εκατό μέτρα!
Αλλά και πάλι δεν μπορούσες να βγείς εύκολα εκτός της περιοχής σου..
Οσο όμως πιό βραχαία συντόνιζες το μηχάνημα, δηλαδή στούς 1650 χιλιοκυκλους και πάνω, τότε πολλαπλασιαζόταν η εμβέλεια, και χωρίς μεγάλη κεραία.
Από Αθήνα στα βραχέα όπως λέγαμε τους 1850 χιλιόκυκλους, με επειρεασμό ποινίου κεραίας, μπορούσε κάποιος να συνομιλεί άνετα με Κρήτη, Πάτρα, ακόμα και Θεσ/νίκη και Ορεστιάδα!!
Οπως σε όλες τις δουλιές, και σε μάς, υπήρχε μεν και η ευγενής άμιλα, αλλά πολλές φορές και η ζήλεια, γιατί ο άλλος να έχει καλίτερο μηχάνημα από σένα?
Ετσι, δέν εξέλειπαν και οι διαπληκτισμοι, οι κόντρες, οι εγωισμοί, τα γνωστά ”ταπώματα”, όταν έπεφτε ο ένας πάνω στή συχνότητα του άλλου.
Κάποιοι παλαίμαχοι βγαίνουν ακόμα στα μεσαία, γιατί το αγάπησαν και το λάτρεψαν το αντικείμενό τους.
Κάνουν ακόμα προγράμματα, γεροντάκια πλέον, έστω και μέ πολύ ελάχστη ακροαματικότητα.
Ολοι πιστεύω κατα βάθος νοσταλγούμε αυτά τα χρόνια, αλλα όμως τίποτα δέν είναι σήμερα όπως τότε !!!! ΣΠΥΡΟΣ Τzeronymo !!!!!!!

 

[esel]

Σαν εραστής του ραδιοφώνου ΑΜ , και των πειρατικών εκπομπών, έχω ιδίαν άποψη να καταθέσω επί του θέματος, ειδικά όσον αφορά τη περίοδο αρχές της δεκαετίας του ’80’

Η κύρια συχνότητα του ερασιτέχνη, ήταν περίπου οι 1600 χιλιόκυκλους στα μεσαία κύματα , και δέν είχε καμία σχέση με τίς συχνοτητες των πύργων ελέγχου, που ήταν σε εντελώς διαφορετικές υπέρ υψηλές συχνότητες
Κι όταν μας έλεγαν οτι οι αρμονικές των συχνοτήτων μας, ήταν που τους έκαναν τη ζημιά.
δεν ευσταθούσε σάν βάση, γιατί οι αρμονικές που εξέπεμπαν οι σταθμοί μας,
Ειχαμε όμως εμείς μιά λατρεία σε αυτό που κάναμε, και ένα αλτρουισμό στο να θέμε να ψυχαγωγήσουμε τον κόσμο, που ούτε μας πτοούσε το ανελέητο κυνηγητό τους!
Οι περισσότεροι, τους σταθμούς μας τους είχαμε φτιάξει μόνοι μας, με δικά μας χρήματα.
Η λυχνία των μεσαίων κυμάτων, μας έβγαζε μια αόρατη ”γλύκα” και αυτό, λόγω της μαγεία της να ΄΄μεταμορφώνεται”, να γίνεται δηλαδή, η ίδια λυχνία, πότε ενισχύτρια λάμπα, στούς ενισχυτές σε διάταξη Α, και πότε η ίδια πάλι λάμπα, να γίνεται λάμπα εκπομπής σε διάταξη Γ’, και να δημιουργεί ηλεκτρομαγνητικά κύματα.
Οι σταθμοί στα μεσαία κύματα, μπορεί να μήν κόστιζαν μια περιουσία, όπως αργότερα στα FM, αλλά όσο και να πείς ο ραδιοφωνικός σταθμός, με τον εξοπλισμό του σύν τα έξοδα συντήρησης του, ερχόταν δεύτερος σε ακριβό χόμπυ της εποχής, μετα το χόμπυ τών αερομοντελιστών!
Αγωνία, λαχτάρα και πάθος, να κολάς κάθε αργά με το κολυτήρι σου τα εξαρτήματα στο σασί, αντιστάσεις πυκνωτές, διόδους, και να στερεώνεις πάνω μετασχηματιστες, ποινία και βάσεις λυχνιών, και να αναμένεις το τελικό αποτέλεσμα.
Εξαρτήματα αγοράζαμε απο το Μοναστηράκι καινούρια ή μεταχειρισμένα.
ή ανταλάσαμε μεταξύ μας οι ερασιτέχνες.
Καί άντε και το έφτιαξες το μηχάνημα, είναι σύγουρο οτι θα δουλέψει σωστά?
Και αφού το καταφέρεις να σου δουλέψει σωστά, άντε να βγείς στη ταράτσα να απλώσεις μιά σωστή κεραία!
Με ένα ειδικό χάλκινο σύρμα εμαγιε ανα χείρας, τυλιγμένο στη καλούμπα όπως του χαρταετού, θα χρειαστεί να την απλώσεις ψηλά και όσο μπορείς περισσότερα μέτρα!
Γιά το άπλωμα της κεραίας, ένας ήταν ο τρόπος, γνωστός τοις πάσοι στον κύκλο των ραδιοπειρατών!
Το σύστημα ”πατάτα”!
Εδενες την άκρη του σύρματος σε μιά πατάτα, και τη πέταγες μακρυά, ή σε ένα δέντρο ψηλό, ή σε μιά πιό ψηλή ταράτσα και αφού σκλαλωνε κάπου, μετά από μερικές προσπάθειες, την έδενες και σε ένα στύλο στη δικιά σου ταράτσα΄
Στή συνέχεια την τέντωνες, και μέσω ενός πορσελάνινου μονωτήρα, (που αν δεν είχες έβαζες μια κασσέτα), κατέβαζες την κάθοδο σου στην έξοδο του μηχανήματος.
Ολα στίς εκπομπές μας, διέπονταν απο ένα πέπλο αόριστου και αγνώστου!
Ψευδώνυμο είχε ο εκφωνητής, γενικόλογες και οι αφιερώσεις, πάντα με τα μικρά ονόματα!
” Ο Γιαννης στη Μαρία, Ο Κώστας στη Γιωργία” Και τρέχα γύρευε να τούς βρείς όλους αυτούς!
Οι περισσότεροι, απο μας, κάποια στιγμή είχαν πιαστεί απο τήν αστυνομία, αλλά συνήθως δέν υπήρχαν ποινές.
Μιά πρόχειρη δικαιολογία ότι σπουδάζαμες το αντικείμενο, και κάνουμε απλά πραχτική εξάσκηση στίς λυχνίες, και μας αφήνανε ελεύθερους!
Ομως τιμωρία υπήρχε, αφού σού είχαν κατασχέσει το μηχανήμα.
Καί όχι μόνο τον πομπό, αλλά και όλα τα ηλεκτρονικα μηχανίματα που υπήρχαν μέσα στό σπίτι!
Πρίν από τη κάθε εκπομπή, γινόταν απαραίτητα ένας συντονισμός, με τη βοήθεια άλλων ερασιτεχνών, για να ξέρει ο εκφωνητής οτι βγαίνει καλά.
Σαν σημείο αναφοράς είχαμε σάν μονάδα σύγκρισης συνήθως ένα κρατικό σταθμό, το Β΄πρόγραμα, ή τοπικούς ξένους σταθμούς, όπως ο Αμερικάνικος σταθμός Γλυφάδας, Νέας Μάκρης κ.α.
Αν ο εκφωνητής είχε το ταπεραμέντο να βάζει συναίσθημα στη φωνή του, να βάζει σωστούς δίσκους, και να κάνει καλό πρόγραμμα, τότε είχε μεγάλο και φανατικό κοινό, κυρίως γυναικείο!
Πολλά κορίτσια ερωτευόταν παράφορα τόν εκφωνητή, τον οποίο ήθελαν διακαώς να γνωρίσουν και από κοντά!
Αν δε είχες και τηλέφωνο στο σπίτι, ε΄τότε ήταν πού γινόταν πανδαιμόνιο!
Ηταν πραγματικά όλα μια αληθινή μαγεία, που δέν περιγράφεται με λόγια!
Καί κατασκευαστικά είχε μαγεία έναςπομπός, αλλά και η παρουσίαση της εκπομπή επίσης!
Για τον ερασιτέχνη που έκανε βόλτες στη περιοχή, και άκουγε σε σπίτια πολλά ραδιόφωνα να παίζουν το δικό του σταθμό, αυτό δεν ξεπληρωνοταν με τίποτα!
Εβλεπε παράδειγμα σε βόλτα στη γειτονιά το παιδί του σταθμού μια κοπελίτσα να κάθεται σε μιά πράσινη αυλόπορτα , να κρατά ένα ράδιο στο αυτί της, και να ακούει το σταθμό, μόλις πήγενε στο σπίτι, είχε έτοιμη την αφιέρωση!
<< Αφιερώνεται το παρακάτω τραγούδι, στην όμορφη μελαχροινή που κάθεται στή πράσινη αυλόπορτα, και έχει στο αυτι της το ραδιόφωνο και μας ακούει!>>
Και τέτειες πολλές όμορφες αναμνήσεις έχουν να θυμούνται οι παλιοί ερασιτέχνες!
Φυσικά, δέν έλειπαν και τα κορίτσια ερασιτέχνες!
Εκεί φυσικά ο ανδρικός πληθισμός επάθαινε τη πλάκα του, γιατι σάν γυναίκες είχαν πιό αισθησιακή φωνή, στίς εκπομπές τους, είχαν φοβερή απήχιση!
Καί αυτό διότι οτι βάζανε τσαχπινιά και γοητεία στη φωνή, που η φαντασία του ανδρικού πληθισμού την πολλαπλασίαζε ακόμα περισσότερο!
Κάθε αργα σχεδόν, γινόταν τα γνωστά πηγαδάκια, μεταξύ ερασιτεχνών.
Μιά έπερνε το μικρόγωνο ο ένας μιά ο άλλος, και ρωτούσαν πως ακούγεται ο σταθμός στήν περιοχή τους.
Επίσης κατέθετε κάθε ένας την εμπειρία του, απο τις πατέντες που ο ίδιος έκανε.
Πολλές φορές κάποοι, είχαν συνδεθεί και σε απ’ ευθείας ανοιχτή ακρόαση.
Οι περισσότεροι σταθμοί, ήταν μέτριας εμβέλειας, με δύο απλές λυχνίες 807, οι οποίες έστελναν σήμα μονάχα σε δυο τρείς συνοικίεςς.
Οσοι είχαν μεγαλύτερες λυχνίες στην έξοδο, τις 813, η μπέμπηδες όπως τις λέγαμε, είχαν σαφώς καλίτερα αποτελέσματα με μιά μεγάλη καιρέα.
Επειδή οι λυχνίες αυτές είχαν ένα κεφάλι σάν του μωρού, για αυτό ονομάστηκαν ”μπέμπηδες”!
Πολλές φορές τα μεσσάνυχτα πού ήταν ησυχία, πολλοι ”πειράζαν” το δέχτη του ραδιοφώνου, και ολίσθηνε στούς 1800 χιλιοκυκλους, ιδανική συχνότητα για συνομιλίες.
Αυτό λεγίταν ΄΄βραχίωση του δέχτη” του ραδιοφώνου, γιατι έτσι υπήρχε η δυνατότητα συνομιλίας με μακρυνούς σταθμούς, άλλων νομών της Ελλάδος.
Εδώ με τα μεσαία κύματα ίσχυε το εξής.
Για να βγεί κάποις χαμηλά, δηλαδη κάτω από 1000 χιλιόκυκλους, χρειαζόταν πολύ δυνατό μηχάνημα, και πολύ μακρυά κεραία, τουλάχιστον εκατό μέτρα!
Αλλά και πάλι δεν μπορούσες να βγείς εύκολα εκτός της περιοχής σου..
Οσο όμως πιό βραχαία συντόνιζες το μηχάνημα, δηλαδή στούς 1650 χιλιοκυκλους και πάνω, τότε πολλαπλασιαζόταν η εμβέλεια, και χωρίς μεγάλη κεραία.
Από Αθήνα στα βραχέα όπως λέγαμε τους 1850 χιλιόκυκλους, με επειρεασμό ποινίου κεραίας, μπορούσε κάποιος να συνομιλεί άνετα με Κρήτη, Πάτρα, ακόμα και Θεσ/νίκη και Ορεστιάδα!!
Οπως σε όλες τις δουλιές, και σε μάς, υπήρχε μεν και η ευγενής άμιλα, αλλά πολλές φορές και η ζήλεια, γιατί ο άλλος να έχει καλίτερο μηχάνημα από σένα?
Ετσι, δέν εξέλειπαν και οι διαπληκτισμοι, οι κόντρες, οι εγωισμοί, τα γνωστά ”ταπώματα”, όταν έπεφτε ο ένας πάνω στή συχνότητα του άλλου.
Κάποιοι παλαίμαχοι βγαίνουν ακόμα στα μεσαία, γιατί το αγάπησαν και το λάτρεψαν το αντικείμενό τους.
Κάνουν ακόμα προγράμματα, γεροντάκια πλέον, έστω και μέ πολύ ελάχστη ακροαματικότητα.
Ολοι πιστεύω κατα βάθος νοσταλγούμε αυτά τα χρόνια, αλλα όμως τίποτα δέν είναι σήμερα όπως τότε !!!! ΣΠΥΡΟΣ Τzeronymo !!!!!!!

Παρα πολυ καλη και πραγματική απεικόνηση της εποχής των ραδιοσταθμών ....
Ευγε Σπυρο

Στάλθηκε από το SM-N975F μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

 

[Pan-dvs]

Σαν εραστής του ραδιοφώνου ΑΜ , και των πειρατικών εκπομπών, έχω ιδίαν άποψη να καταθέσω επί του θέματος, ειδικά όσον αφορά τη περίοδο αρχές της δεκαετίας του ’80’

Η κύρια συχνότητα του ερασιτέχνη, ήταν περίπου οι 1600 χιλιόκυκλους στα μεσαία κύματα , και δέν είχε καμία σχέση με τίς συχνοτητες των πύργων ελέγχου, που ήταν σε εντελώς διαφορετικές υπέρ υψηλές συχνότητες
Κι όταν μας έλεγαν οτι οι αρμονικές των συχνοτήτων μας, ήταν που τους έκαναν τη ζημιά.
δεν ευσταθούσε σάν βάση, γιατί οι αρμονικές που εξέπεμπαν οι σταθμοί μας,
Ειχαμε όμως εμείς μιά λατρεία σε αυτό που κάναμε, και ένα αλτρουισμό στο να θέμε να ψυχαγωγήσουμε τον κόσμο, που ούτε μας πτοούσε το ανελέητο κυνηγητό τους!
Οι περισσότεροι, τους σταθμούς μας τους είχαμε φτιάξει μόνοι μας, με δικά μας χρήματα.
Η λυχνία των μεσαίων κυμάτων, μας έβγαζε μια αόρατη ”γλύκα” και αυτό, λόγω της μαγεία της να ΄΄μεταμορφώνεται”, να γίνεται δηλαδή, η ίδια λυχνία, πότε ενισχύτρια λάμπα, στούς ενισχυτές σε διάταξη Α, και πότε η ίδια πάλι λάμπα, να γίνεται λάμπα εκπομπής σε διάταξη Γ’, και να δημιουργεί ηλεκτρομαγνητικά κύματα.
Οι σταθμοί στα μεσαία κύματα, μπορεί να μήν κόστιζαν μια περιουσία, όπως αργότερα στα FM, αλλά όσο και να πείς ο ραδιοφωνικός σταθμός, με τον εξοπλισμό του σύν τα έξοδα συντήρησης του, ερχόταν δεύτερος σε ακριβό χόμπυ της εποχής, μετα το χόμπυ τών αερομοντελιστών!
Αγωνία, λαχτάρα και πάθος, να κολάς κάθε αργά με το κολυτήρι σου τα εξαρτήματα στο σασί, αντιστάσεις πυκνωτές, διόδους, και να στερεώνεις πάνω μετασχηματιστες, ποινία και βάσεις λυχνιών, και να αναμένεις το τελικό αποτέλεσμα.
Εξαρτήματα αγοράζαμε απο το Μοναστηράκι καινούρια ή μεταχειρισμένα.
ή ανταλάσαμε μεταξύ μας οι ερασιτέχνες.
Καί άντε και το έφτιαξες το μηχάνημα, είναι σύγουρο οτι θα δουλέψει σωστά?
Και αφού το καταφέρεις να σου δουλέψει σωστά, άντε να βγείς στη ταράτσα να απλώσεις μιά σωστή κεραία!
Με ένα ειδικό χάλκινο σύρμα εμαγιε ανα χείρας, τυλιγμένο στη καλούμπα όπως του χαρταετού, θα χρειαστεί να την απλώσεις ψηλά και όσο μπορείς περισσότερα μέτρα!
Γιά το άπλωμα της κεραίας, ένας ήταν ο τρόπος, γνωστός τοις πάσοι στον κύκλο των ραδιοπειρατών!
Το σύστημα ”πατάτα”!
Εδενες την άκρη του σύρματος σε μιά πατάτα, και τη πέταγες μακρυά, ή σε ένα δέντρο ψηλό, ή σε μιά πιό ψηλή ταράτσα και αφού σκλαλωνε κάπου, μετά από μερικές προσπάθειες, την έδενες και σε ένα στύλο στη δικιά σου ταράτσα΄
Στή συνέχεια την τέντωνες, και μέσω ενός πορσελάνινου μονωτήρα, (που αν δεν είχες έβαζες μια κασσέτα), κατέβαζες την κάθοδο σου στην έξοδο του μηχανήματος.
Ολα στίς εκπομπές μας, διέπονταν απο ένα πέπλο αόριστου και αγνώστου!
Ψευδώνυμο είχε ο εκφωνητής, γενικόλογες και οι αφιερώσεις, πάντα με τα μικρά ονόματα!
” Ο Γιαννης στη Μαρία, Ο Κώστας στη Γιωργία” Και τρέχα γύρευε να τούς βρείς όλους αυτούς!
Οι περισσότεροι, απο μας, κάποια στιγμή είχαν πιαστεί απο τήν αστυνομία, αλλά συνήθως δέν υπήρχαν ποινές.
Μιά πρόχειρη δικαιολογία ότι σπουδάζαμες το αντικείμενο, και κάνουμε απλά πραχτική εξάσκηση στίς λυχνίες, και μας αφήνανε ελεύθερους!
Ομως τιμωρία υπήρχε, αφού σού είχαν κατασχέσει το μηχανήμα.
Καί όχι μόνο τον πομπό, αλλά και όλα τα ηλεκτρονικα μηχανίματα που υπήρχαν μέσα στό σπίτι!
Πρίν από τη κάθε εκπομπή, γινόταν απαραίτητα ένας συντονισμός, με τη βοήθεια άλλων ερασιτεχνών, για να ξέρει ο εκφωνητής οτι βγαίνει καλά.
Σαν σημείο αναφοράς είχαμε σάν μονάδα σύγκρισης συνήθως ένα κρατικό σταθμό, το Β΄πρόγραμα, ή τοπικούς ξένους σταθμούς, όπως ο Αμερικάνικος σταθμός Γλυφάδας, Νέας Μάκρης κ.α.
Αν ο εκφωνητής είχε το ταπεραμέντο να βάζει συναίσθημα στη φωνή του, να βάζει σωστούς δίσκους, και να κάνει καλό πρόγραμμα, τότε είχε μεγάλο και φανατικό κοινό, κυρίως γυναικείο!
Πολλά κορίτσια ερωτευόταν παράφορα τόν εκφωνητή, τον οποίο ήθελαν διακαώς να γνωρίσουν και από κοντά!
Αν δε είχες και τηλέφωνο στο σπίτι, ε΄τότε ήταν πού γινόταν πανδαιμόνιο!
Ηταν πραγματικά όλα μια αληθινή μαγεία, που δέν περιγράφεται με λόγια!
Καί κατασκευαστικά είχε μαγεία έναςπομπός, αλλά και η παρουσίαση της εκπομπή επίσης!
Για τον ερασιτέχνη που έκανε βόλτες στη περιοχή, και άκουγε σε σπίτια πολλά ραδιόφωνα να παίζουν το δικό του σταθμό, αυτό δεν ξεπληρωνοταν με τίποτα!
Εβλεπε παράδειγμα σε βόλτα στη γειτονιά το παιδί του σταθμού μια κοπελίτσα να κάθεται σε μιά πράσινη αυλόπορτα , να κρατά ένα ράδιο στο αυτί της, και να ακούει το σταθμό, μόλις πήγενε στο σπίτι, είχε έτοιμη την αφιέρωση!
<< Αφιερώνεται το παρακάτω τραγούδι, στην όμορφη μελαχροινή που κάθεται στή πράσινη αυλόπορτα, και έχει στο αυτι της το ραδιόφωνο και μας ακούει!>>
Και τέτειες πολλές όμορφες αναμνήσεις έχουν να θυμούνται οι παλιοί ερασιτέχνες!
Φυσικά, δέν έλειπαν και τα κορίτσια ερασιτέχνες!
Εκεί φυσικά ο ανδρικός πληθισμός επάθαινε τη πλάκα του, γιατι σάν γυναίκες είχαν πιό αισθησιακή φωνή, στίς εκπομπές τους, είχαν φοβερή απήχιση!
Καί αυτό διότι οτι βάζανε τσαχπινιά και γοητεία στη φωνή, που η φαντασία του ανδρικού πληθισμού την πολλαπλασίαζε ακόμα περισσότερο!
Κάθε αργα σχεδόν, γινόταν τα γνωστά πηγαδάκια, μεταξύ ερασιτεχνών.
Μιά έπερνε το μικρόγωνο ο ένας μιά ο άλλος, και ρωτούσαν πως ακούγεται ο σταθμός στήν περιοχή τους.
Επίσης κατέθετε κάθε ένας την εμπειρία του, απο τις πατέντες που ο ίδιος έκανε.
Πολλές φορές κάποοι, είχαν συνδεθεί και σε απ’ ευθείας ανοιχτή ακρόαση.
Οι περισσότεροι σταθμοί, ήταν μέτριας εμβέλειας, με δύο απλές λυχνίες 807, οι οποίες έστελναν σήμα μονάχα σε δυο τρείς συνοικίεςς.
Οσοι είχαν μεγαλύτερες λυχνίες στην έξοδο, τις 813, η μπέμπηδες όπως τις λέγαμε, είχαν σαφώς καλίτερα αποτελέσματα με μιά μεγάλη καιρέα.
Επειδή οι λυχνίες αυτές είχαν ένα κεφάλι σάν του μωρού, για αυτό ονομάστηκαν ”μπέμπηδες”!
Πολλές φορές τα μεσσάνυχτα πού ήταν ησυχία, πολλοι ”πειράζαν” το δέχτη του ραδιοφώνου, και ολίσθηνε στούς 1800 χιλιοκυκλους, ιδανική συχνότητα για συνομιλίες.
Αυτό λεγίταν ΄΄βραχίωση του δέχτη” του ραδιοφώνου, γιατι έτσι υπήρχε η δυνατότητα συνομιλίας με μακρυνούς σταθμούς, άλλων νομών της Ελλάδος.
Εδώ με τα μεσαία κύματα ίσχυε το εξής.
Για να βγεί κάποις χαμηλά, δηλαδη κάτω από 1000 χιλιόκυκλους, χρειαζόταν πολύ δυνατό μηχάνημα, και πολύ μακρυά κεραία, τουλάχιστον εκατό μέτρα!
Αλλά και πάλι δεν μπορούσες να βγείς εύκολα εκτός της περιοχής σου..
Οσο όμως πιό βραχαία συντόνιζες το μηχάνημα, δηλαδή στούς 1650 χιλιοκυκλους και πάνω, τότε πολλαπλασιαζόταν η εμβέλεια, και χωρίς μεγάλη κεραία.
Από Αθήνα στα βραχέα όπως λέγαμε τους 1850 χιλιόκυκλους, με επειρεασμό ποινίου κεραίας, μπορούσε κάποιος να συνομιλεί άνετα με Κρήτη, Πάτρα, ακόμα και Θεσ/νίκη και Ορεστιάδα!!
Οπως σε όλες τις δουλιές, και σε μάς, υπήρχε μεν και η ευγενής άμιλα, αλλά πολλές φορές και η ζήλεια, γιατί ο άλλος να έχει καλίτερο μηχάνημα από σένα?
Ετσι, δέν εξέλειπαν και οι διαπληκτισμοι, οι κόντρες, οι εγωισμοί, τα γνωστά ”ταπώματα”, όταν έπεφτε ο ένας πάνω στή συχνότητα του άλλου.
Κάποιοι παλαίμαχοι βγαίνουν ακόμα στα μεσαία, γιατί το αγάπησαν και το λάτρεψαν το αντικείμενό τους.
Κάνουν ακόμα προγράμματα, γεροντάκια πλέον, έστω και μέ πολύ ελάχστη ακροαματικότητα.
Ολοι πιστεύω κατα βάθος νοσταλγούμε αυτά τα χρόνια, αλλα όμως τίποτα δέν είναι σήμερα όπως τότε !!!! ΣΠΥΡΟΣ Τzeronymo !!!!!!!

Σπυρο στην γειτονια μου οταν σηκωναν διακοπτες οι "μεσαιοι",τα μισα Γιαννενα βλεπαν εικονα στην τηλεοραση αλλα ακουγαν Βουλα Παλλα.

Κατα τα αλλα μεγαλυτερο το κοστος στα μεσαια στα μηχανηματα,αλλα μεγαλυτερο το κοστος σε πικαπ ενισχυτες κλπ στα fm.Oπως και να χει οσους πιαναν τους παιρναν μια μικρη περιουσια και πονουσε παρα πολυ.

Στην αρχη τα πρωτα μηχανηματα των fm ειχαν μια λαμπα και χαμηλο κοστος.Οσο ομως προχωρουσαμε και μαθαιναμε προσθεταμε λαμπες.Το κοστος των μηχανηματων αρχισε να ανεβαινει κατακορυφα οταν αρχισαμε να αντικαθιστουμε τις λυχνιες με τραντζιστορ.

 

[tzeronymo]

Eγω συνεχιζω μεχρι και σημερα στα am - mw απλα πλεον τιποτα συνομιλιες αλλωστε αυτο ειναι το χομπυ μου οι μηχανες ειναι για να καθαριζει το μυαλο να ξεφευγω και ξερεις οσο περνανε τα χρονια δεν τα βαριεμαι ασχολουμε οταν δεν καβαλαω μηχανη τωρα για λεφτα τι να πω αστο ΟΛΑ τα χομπυ πληρωνονται ακριβα !!!
Εκει Πανο εχει ακομα 3- 4 φανατικους ο ενας ξεχναει να κλεισει απλα ειναι πολυ εκτος μπαντας μονο με ραδιο ερασιτεχνικο η πειραγμενο τον ακους !

 

[thanosgp]

Σαν εραστής του ραδιοφώνου ΑΜ , και των πειρατικών εκπομπών, έχω ιδίαν άποψη να καταθέσω επί του θέματος, ειδικά όσον αφορά τη περίοδο αρχές της δεκαετίας του ’80’

Η κύρια συχνότητα του ερασιτέχνη, ήταν περίπου οι 1600 χιλιόκυκλους στα μεσαία κύματα , και δέν είχε καμία σχέση με τίς συχνοτητες των πύργων ελέγχου, που ήταν σε εντελώς διαφορετικές υπέρ υψηλές συχνότητες
Κι όταν μας έλεγαν οτι οι αρμονικές των συχνοτήτων μας, ήταν που τους έκαναν τη ζημιά.
δεν ευσταθούσε σάν βάση, γιατί οι αρμονικές που εξέπεμπαν οι σταθμοί μας,
Ειχαμε όμως εμείς μιά λατρεία σε αυτό που κάναμε, και ένα αλτρουισμό στο να θέμε να ψυχαγωγήσουμε τον κόσμο, που ούτε μας πτοούσε το ανελέητο κυνηγητό τους!
Οι περισσότεροι, τους σταθμούς μας τους είχαμε φτιάξει μόνοι μας, με δικά μας χρήματα.
Η λυχνία των μεσαίων κυμάτων, μας έβγαζε μια αόρατη ”γλύκα” και αυτό, λόγω της μαγεία της να ΄΄μεταμορφώνεται”, να γίνεται δηλαδή, η ίδια λυχνία, πότε ενισχύτρια λάμπα, στούς ενισχυτές σε διάταξη Α, και πότε η ίδια πάλι λάμπα, να γίνεται λάμπα εκπομπής σε διάταξη Γ’, και να δημιουργεί ηλεκτρομαγνητικά κύματα.
Οι σταθμοί στα μεσαία κύματα, μπορεί να μήν κόστιζαν μια περιουσία, όπως αργότερα στα FM, αλλά όσο και να πείς ο ραδιοφωνικός σταθμός, με τον εξοπλισμό του σύν τα έξοδα συντήρησης του, ερχόταν δεύτερος σε ακριβό χόμπυ της εποχής, μετα το χόμπυ τών αερομοντελιστών!
Αγωνία, λαχτάρα και πάθος, να κολάς κάθε αργά με το κολυτήρι σου τα εξαρτήματα στο σασί, αντιστάσεις πυκνωτές, διόδους, και να στερεώνεις πάνω μετασχηματιστες, ποινία και βάσεις λυχνιών, και να αναμένεις το τελικό αποτέλεσμα.
Εξαρτήματα αγοράζαμε απο το Μοναστηράκι καινούρια ή μεταχειρισμένα.
ή ανταλάσαμε μεταξύ μας οι ερασιτέχνες.
Καί άντε και το έφτιαξες το μηχάνημα, είναι σύγουρο οτι θα δουλέψει σωστά?
Και αφού το καταφέρεις να σου δουλέψει σωστά, άντε να βγείς στη ταράτσα να απλώσεις μιά σωστή κεραία!
Με ένα ειδικό χάλκινο σύρμα εμαγιε ανα χείρας, τυλιγμένο στη καλούμπα όπως του χαρταετού, θα χρειαστεί να την απλώσεις ψηλά και όσο μπορείς περισσότερα μέτρα!
Γιά το άπλωμα της κεραίας, ένας ήταν ο τρόπος, γνωστός τοις πάσοι στον κύκλο των ραδιοπειρατών!
Το σύστημα ”πατάτα”!
Εδενες την άκρη του σύρματος σε μιά πατάτα, και τη πέταγες μακρυά, ή σε ένα δέντρο ψηλό, ή σε μιά πιό ψηλή ταράτσα και αφού σκλαλωνε κάπου, μετά από μερικές προσπάθειες, την έδενες και σε ένα στύλο στη δικιά σου ταράτσα΄
Στή συνέχεια την τέντωνες, και μέσω ενός πορσελάνινου μονωτήρα, (που αν δεν είχες έβαζες μια κασσέτα), κατέβαζες την κάθοδο σου στην έξοδο του μηχανήματος.
Ολα στίς εκπομπές μας, διέπονταν απο ένα πέπλο αόριστου και αγνώστου!
Ψευδώνυμο είχε ο εκφωνητής, γενικόλογες και οι αφιερώσεις, πάντα με τα μικρά ονόματα!
” Ο Γιαννης στη Μαρία, Ο Κώστας στη Γιωργία” Και τρέχα γύρευε να τούς βρείς όλους αυτούς!
Οι περισσότεροι, απο μας, κάποια στιγμή είχαν πιαστεί απο τήν αστυνομία, αλλά συνήθως δέν υπήρχαν ποινές.
Μιά πρόχειρη δικαιολογία ότι σπουδάζαμες το αντικείμενο, και κάνουμε απλά πραχτική εξάσκηση στίς λυχνίες, και μας αφήνανε ελεύθερους!
Ομως τιμωρία υπήρχε, αφού σού είχαν κατασχέσει το μηχανήμα.
Καί όχι μόνο τον πομπό, αλλά και όλα τα ηλεκτρονικα μηχανίματα που υπήρχαν μέσα στό σπίτι!
Πρίν από τη κάθε εκπομπή, γινόταν απαραίτητα ένας συντονισμός, με τη βοήθεια άλλων ερασιτεχνών, για να ξέρει ο εκφωνητής οτι βγαίνει καλά.
Σαν σημείο αναφοράς είχαμε σάν μονάδα σύγκρισης συνήθως ένα κρατικό σταθμό, το Β΄πρόγραμα, ή τοπικούς ξένους σταθμούς, όπως ο Αμερικάνικος σταθμός Γλυφάδας, Νέας Μάκρης κ.α.
Αν ο εκφωνητής είχε το ταπεραμέντο να βάζει συναίσθημα στη φωνή του, να βάζει σωστούς δίσκους, και να κάνει καλό πρόγραμμα, τότε είχε μεγάλο και φανατικό κοινό, κυρίως γυναικείο!
Πολλά κορίτσια ερωτευόταν παράφορα τόν εκφωνητή, τον οποίο ήθελαν διακαώς να γνωρίσουν και από κοντά!
Αν δε είχες και τηλέφωνο στο σπίτι, ε΄τότε ήταν πού γινόταν πανδαιμόνιο!
Ηταν πραγματικά όλα μια αληθινή μαγεία, που δέν περιγράφεται με λόγια!
Καί κατασκευαστικά είχε μαγεία έναςπομπός, αλλά και η παρουσίαση της εκπομπή επίσης!
Για τον ερασιτέχνη που έκανε βόλτες στη περιοχή, και άκουγε σε σπίτια πολλά ραδιόφωνα να παίζουν το δικό του σταθμό, αυτό δεν ξεπληρωνοταν με τίποτα!
Εβλεπε παράδειγμα σε βόλτα στη γειτονιά το παιδί του σταθμού μια κοπελίτσα να κάθεται σε μιά πράσινη αυλόπορτα , να κρατά ένα ράδιο στο αυτί της, και να ακούει το σταθμό, μόλις πήγενε στο σπίτι, είχε έτοιμη την αφιέρωση!
<< Αφιερώνεται το παρακάτω τραγούδι, στην όμορφη μελαχροινή που κάθεται στή πράσινη αυλόπορτα, και έχει στο αυτι της το ραδιόφωνο και μας ακούει!>>
Και τέτειες πολλές όμορφες αναμνήσεις έχουν να θυμούνται οι παλιοί ερασιτέχνες!
Φυσικά, δέν έλειπαν και τα κορίτσια ερασιτέχνες!
Εκεί φυσικά ο ανδρικός πληθισμός επάθαινε τη πλάκα του, γιατι σάν γυναίκες είχαν πιό αισθησιακή φωνή, στίς εκπομπές τους, είχαν φοβερή απήχιση!
Καί αυτό διότι οτι βάζανε τσαχπινιά και γοητεία στη φωνή, που η φαντασία του ανδρικού πληθισμού την πολλαπλασίαζε ακόμα περισσότερο!
Κάθε αργα σχεδόν, γινόταν τα γνωστά πηγαδάκια, μεταξύ ερασιτεχνών.
Μιά έπερνε το μικρόγωνο ο ένας μιά ο άλλος, και ρωτούσαν πως ακούγεται ο σταθμός στήν περιοχή τους.
Επίσης κατέθετε κάθε ένας την εμπειρία του, απο τις πατέντες που ο ίδιος έκανε.
Πολλές φορές κάποοι, είχαν συνδεθεί και σε απ’ ευθείας ανοιχτή ακρόαση.
Οι περισσότεροι σταθμοί, ήταν μέτριας εμβέλειας, με δύο απλές λυχνίες 807, οι οποίες έστελναν σήμα μονάχα σε δυο τρείς συνοικίεςς.
Οσοι είχαν μεγαλύτερες λυχνίες στην έξοδο, τις 813, η μπέμπηδες όπως τις λέγαμε, είχαν σαφώς καλίτερα αποτελέσματα με μιά μεγάλη καιρέα.
Επειδή οι λυχνίες αυτές είχαν ένα κεφάλι σάν του μωρού, για αυτό ονομάστηκαν ”μπέμπηδες”!
Πολλές φορές τα μεσσάνυχτα πού ήταν ησυχία, πολλοι ”πειράζαν” το δέχτη του ραδιοφώνου, και ολίσθηνε στούς 1800 χιλιοκυκλους, ιδανική συχνότητα για συνομιλίες.
Αυτό λεγίταν ΄΄βραχίωση του δέχτη” του ραδιοφώνου, γιατι έτσι υπήρχε η δυνατότητα συνομιλίας με μακρυνούς σταθμούς, άλλων νομών της Ελλάδος.
Εδώ με τα μεσαία κύματα ίσχυε το εξής.
Για να βγεί κάποις χαμηλά, δηλαδη κάτω από 1000 χιλιόκυκλους, χρειαζόταν πολύ δυνατό μηχάνημα, και πολύ μακρυά κεραία, τουλάχιστον εκατό μέτρα!
Αλλά και πάλι δεν μπορούσες να βγείς εύκολα εκτός της περιοχής σου..
Οσο όμως πιό βραχαία συντόνιζες το μηχάνημα, δηλαδή στούς 1650 χιλιοκυκλους και πάνω, τότε πολλαπλασιαζόταν η εμβέλεια, και χωρίς μεγάλη κεραία.
Από Αθήνα στα βραχέα όπως λέγαμε τους 1850 χιλιόκυκλους, με επειρεασμό ποινίου κεραίας, μπορούσε κάποιος να συνομιλεί άνετα με Κρήτη, Πάτρα, ακόμα και Θεσ/νίκη και Ορεστιάδα!!
Οπως σε όλες τις δουλιές, και σε μάς, υπήρχε μεν και η ευγενής άμιλα, αλλά πολλές φορές και η ζήλεια, γιατί ο άλλος να έχει καλίτερο μηχάνημα από σένα?
Ετσι, δέν εξέλειπαν και οι διαπληκτισμοι, οι κόντρες, οι εγωισμοί, τα γνωστά ”ταπώματα”, όταν έπεφτε ο ένας πάνω στή συχνότητα του άλλου.
Κάποιοι παλαίμαχοι βγαίνουν ακόμα στα μεσαία, γιατί το αγάπησαν και το λάτρεψαν το αντικείμενό τους.
Κάνουν ακόμα προγράμματα, γεροντάκια πλέον, έστω και μέ πολύ ελάχστη ακροαματικότητα.
Ολοι πιστεύω κατα βάθος νοσταλγούμε αυτά τα χρόνια, αλλα όμως τίποτα δέν είναι σήμερα όπως τότε !!!! ΣΠΥΡΟΣ Τzeronymo !!!!!!!

Σπύρο μας γύρισες πολλά χρόνια πίσω,να'σαι πάντα καλα ρε φίλε για να καβαλάς μοτό και ραδιοκύματα!


Στάλθηκε από το MI MAX μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

 

[karad-geo]

Σαν εραστής του ραδιοφώνου ΑΜ , και των πειρατικών εκπομπών, έχω ιδίαν άποψη να καταθέσω επί του θέματος, ειδικά όσον αφορά τη περίοδο αρχές της δεκαετίας του ’80’

Η κύρια συχνότητα του ερασιτέχνη, ήταν περίπου οι 1600 χιλιόκυκλους στα μεσαία κύματα , και δέν είχε καμία σχέση με τίς συχνοτητες των πύργων ελέγχου, που ήταν σε εντελώς διαφορετικές υπέρ υψηλές συχνότητες
Κι όταν μας έλεγαν οτι οι αρμονικές των συχνοτήτων μας, ήταν που τους έκαναν τη ζημιά.
δεν ευσταθούσε σάν βάση, γιατί οι αρμονικές που εξέπεμπαν οι σταθμοί μας,
Ειχαμε όμως εμείς μιά λατρεία σε αυτό που κάναμε, και ένα αλτρουισμό στο να θέμε να ψυχαγωγήσουμε τον κόσμο, που ούτε μας πτοούσε το ανελέητο κυνηγητό τους!
Οι περισσότεροι, τους σταθμούς μας τους είχαμε φτιάξει μόνοι μας, με δικά μας χρήματα.
Η λυχνία των μεσαίων κυμάτων, μας έβγαζε μια αόρατη ”γλύκα” και αυτό, λόγω της μαγεία της να ΄΄μεταμορφώνεται”, να γίνεται δηλαδή, η ίδια λυχνία, πότε ενισχύτρια λάμπα, στούς ενισχυτές σε διάταξη Α, και πότε η ίδια πάλι λάμπα, να γίνεται λάμπα εκπομπής σε διάταξη Γ’, και να δημιουργεί ηλεκτρομαγνητικά κύματα.
Οι σταθμοί στα μεσαία κύματα, μπορεί να μήν κόστιζαν μια περιουσία, όπως αργότερα στα FM, αλλά όσο και να πείς ο ραδιοφωνικός σταθμός, με τον εξοπλισμό του σύν τα έξοδα συντήρησης του, ερχόταν δεύτερος σε ακριβό χόμπυ της εποχής, μετα το χόμπυ τών αερομοντελιστών!
Αγωνία, λαχτάρα και πάθος, να κολάς κάθε αργά με το κολυτήρι σου τα εξαρτήματα στο σασί, αντιστάσεις πυκνωτές, διόδους, και να στερεώνεις πάνω μετασχηματιστες, ποινία και βάσεις λυχνιών, και να αναμένεις το τελικό αποτέλεσμα.
Εξαρτήματα αγοράζαμε απο το Μοναστηράκι καινούρια ή μεταχειρισμένα.
ή ανταλάσαμε μεταξύ μας οι ερασιτέχνες.
Καί άντε και το έφτιαξες το μηχάνημα, είναι σύγουρο οτι θα δουλέψει σωστά?
Και αφού το καταφέρεις να σου δουλέψει σωστά, άντε να βγείς στη ταράτσα να απλώσεις μιά σωστή κεραία!
Με ένα ειδικό χάλκινο σύρμα εμαγιε ανα χείρας, τυλιγμένο στη καλούμπα όπως του χαρταετού, θα χρειαστεί να την απλώσεις ψηλά και όσο μπορείς περισσότερα μέτρα!
Γιά το άπλωμα της κεραίας, ένας ήταν ο τρόπος, γνωστός τοις πάσοι στον κύκλο των ραδιοπειρατών!
Το σύστημα ”πατάτα”!
Εδενες την άκρη του σύρματος σε μιά πατάτα, και τη πέταγες μακρυά, ή σε ένα δέντρο ψηλό, ή σε μιά πιό ψηλή ταράτσα και αφού σκλαλωνε κάπου, μετά από μερικές προσπάθειες, την έδενες και σε ένα στύλο στη δικιά σου ταράτσα΄
Στή συνέχεια την τέντωνες, και μέσω ενός πορσελάνινου μονωτήρα, (που αν δεν είχες έβαζες μια κασσέτα), κατέβαζες την κάθοδο σου στην έξοδο του μηχανήματος.
Ολα στίς εκπομπές μας, διέπονταν απο ένα πέπλο αόριστου και αγνώστου!
Ψευδώνυμο είχε ο εκφωνητής, γενικόλογες και οι αφιερώσεις, πάντα με τα μικρά ονόματα!
” Ο Γιαννης στη Μαρία, Ο Κώστας στη Γιωργία” Και τρέχα γύρευε να τούς βρείς όλους αυτούς!
Οι περισσότεροι, απο μας, κάποια στιγμή είχαν πιαστεί απο τήν αστυνομία, αλλά συνήθως δέν υπήρχαν ποινές.
Μιά πρόχειρη δικαιολογία ότι σπουδάζαμες το αντικείμενο, και κάνουμε απλά πραχτική εξάσκηση στίς λυχνίες, και μας αφήνανε ελεύθερους!
Ομως τιμωρία υπήρχε, αφού σού είχαν κατασχέσει το μηχανήμα.
Καί όχι μόνο τον πομπό, αλλά και όλα τα ηλεκτρονικα μηχανίματα που υπήρχαν μέσα στό σπίτι!
Πρίν από τη κάθε εκπομπή, γινόταν απαραίτητα ένας συντονισμός, με τη βοήθεια άλλων ερασιτεχνών, για να ξέρει ο εκφωνητής οτι βγαίνει καλά.
Σαν σημείο αναφοράς είχαμε σάν μονάδα σύγκρισης συνήθως ένα κρατικό σταθμό, το Β΄πρόγραμα, ή τοπικούς ξένους σταθμούς, όπως ο Αμερικάνικος σταθμός Γλυφάδας, Νέας Μάκρης κ.α.
Αν ο εκφωνητής είχε το ταπεραμέντο να βάζει συναίσθημα στη φωνή του, να βάζει σωστούς δίσκους, και να κάνει καλό πρόγραμμα, τότε είχε μεγάλο και φανατικό κοινό, κυρίως γυναικείο!
Πολλά κορίτσια ερωτευόταν παράφορα τόν εκφωνητή, τον οποίο ήθελαν διακαώς να γνωρίσουν και από κοντά!
Αν δε είχες και τηλέφωνο στο σπίτι, ε΄τότε ήταν πού γινόταν πανδαιμόνιο!
Ηταν πραγματικά όλα μια αληθινή μαγεία, που δέν περιγράφεται με λόγια!
Καί κατασκευαστικά είχε μαγεία έναςπομπός, αλλά και η παρουσίαση της εκπομπή επίσης!
Για τον ερασιτέχνη που έκανε βόλτες στη περιοχή, και άκουγε σε σπίτια πολλά ραδιόφωνα να παίζουν το δικό του σταθμό, αυτό δεν ξεπληρωνοταν με τίποτα!
Εβλεπε παράδειγμα σε βόλτα στη γειτονιά το παιδί του σταθμού μια κοπελίτσα να κάθεται σε μιά πράσινη αυλόπορτα , να κρατά ένα ράδιο στο αυτί της, και να ακούει το σταθμό, μόλις πήγενε στο σπίτι, είχε έτοιμη την αφιέρωση!
<< Αφιερώνεται το παρακάτω τραγούδι, στην όμορφη μελαχροινή που κάθεται στή πράσινη αυλόπορτα, και έχει στο αυτι της το ραδιόφωνο και μας ακούει!>>
Και τέτειες πολλές όμορφες αναμνήσεις έχουν να θυμούνται οι παλιοί ερασιτέχνες!
Φυσικά, δέν έλειπαν και τα κορίτσια ερασιτέχνες!
Εκεί φυσικά ο ανδρικός πληθισμός επάθαινε τη πλάκα του, γιατι σάν γυναίκες είχαν πιό αισθησιακή φωνή, στίς εκπομπές τους, είχαν φοβερή απήχιση!
Καί αυτό διότι οτι βάζανε τσαχπινιά και γοητεία στη φωνή, που η φαντασία του ανδρικού πληθισμού την πολλαπλασίαζε ακόμα περισσότερο!
Κάθε αργα σχεδόν, γινόταν τα γνωστά πηγαδάκια, μεταξύ ερασιτεχνών.
Μιά έπερνε το μικρόγωνο ο ένας μιά ο άλλος, και ρωτούσαν πως ακούγεται ο σταθμός στήν περιοχή τους.
Επίσης κατέθετε κάθε ένας την εμπειρία του, απο τις πατέντες που ο ίδιος έκανε.
Πολλές φορές κάποοι, είχαν συνδεθεί και σε απ’ ευθείας ανοιχτή ακρόαση.
Οι περισσότεροι σταθμοί, ήταν μέτριας εμβέλειας, με δύο απλές λυχνίες 807, οι οποίες έστελναν σήμα μονάχα σε δυο τρείς συνοικίεςς.
Οσοι είχαν μεγαλύτερες λυχνίες στην έξοδο, τις 813, η μπέμπηδες όπως τις λέγαμε, είχαν σαφώς καλίτερα αποτελέσματα με μιά μεγάλη καιρέα.
Επειδή οι λυχνίες αυτές είχαν ένα κεφάλι σάν του μωρού, για αυτό ονομάστηκαν ”μπέμπηδες”!
Πολλές φορές τα μεσσάνυχτα πού ήταν ησυχία, πολλοι ”πειράζαν” το δέχτη του ραδιοφώνου, και ολίσθηνε στούς 1800 χιλιοκυκλους, ιδανική συχνότητα για συνομιλίες.
Αυτό λεγίταν ΄΄βραχίωση του δέχτη” του ραδιοφώνου, γιατι έτσι υπήρχε η δυνατότητα συνομιλίας με μακρυνούς σταθμούς, άλλων νομών της Ελλάδος.
Εδώ με τα μεσαία κύματα ίσχυε το εξής.
Για να βγεί κάποις χαμηλά, δηλαδη κάτω από 1000 χιλιόκυκλους, χρειαζόταν πολύ δυνατό μηχάνημα, και πολύ μακρυά κεραία, τουλάχιστον εκατό μέτρα!
Αλλά και πάλι δεν μπορούσες να βγείς εύκολα εκτός της περιοχής σου..
Οσο όμως πιό βραχαία συντόνιζες το μηχάνημα, δηλαδή στούς 1650 χιλιοκυκλους και πάνω, τότε πολλαπλασιαζόταν η εμβέλεια, και χωρίς μεγάλη κεραία.
Από Αθήνα στα βραχέα όπως λέγαμε τους 1850 χιλιόκυκλους, με επειρεασμό ποινίου κεραίας, μπορούσε κάποιος να συνομιλεί άνετα με Κρήτη, Πάτρα, ακόμα και Θεσ/νίκη και Ορεστιάδα!!
Οπως σε όλες τις δουλιές, και σε μάς, υπήρχε μεν και η ευγενής άμιλα, αλλά πολλές φορές και η ζήλεια, γιατί ο άλλος να έχει καλίτερο μηχάνημα από σένα?
Ετσι, δέν εξέλειπαν και οι διαπληκτισμοι, οι κόντρες, οι εγωισμοί, τα γνωστά ”ταπώματα”, όταν έπεφτε ο ένας πάνω στή συχνότητα του άλλου.
Κάποιοι παλαίμαχοι βγαίνουν ακόμα στα μεσαία, γιατί το αγάπησαν και το λάτρεψαν το αντικείμενό τους.
Κάνουν ακόμα προγράμματα, γεροντάκια πλέον, έστω και μέ πολύ ελάχστη ακροαματικότητα.
Ολοι πιστεύω κατα βάθος νοσταλγούμε αυτά τα χρόνια, αλλα όμως τίποτα δέν είναι σήμερα όπως τότε !!!! ΣΠΥΡΟΣ Τzeronymo !!!!!!!

 

[karad-geo]

Σπύρο μας γύρισες πολλά χρόνια πίσω,να'σαι πάντα καλα ρε φίλε για να καβαλάς μοτό και ραδιοκύματα!


Στάλθηκε από το MI MAX μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

Χρόνια στα "μπετά"!!!

 

[karad-geo]

Σαν εραστής του ραδιοφώνου ΑΜ , και των πειρατικών εκπομπών, έχω ιδίαν άποψη να καταθέσω επί του θέματος, ειδικά όσον αφορά τη περίοδο αρχές της δεκαετίας του ’80’

Η κύρια συχνότητα του ερασιτέχνη, ήταν περίπου οι 1600 χιλιόκυκλους στα μεσαία κύματα , και δέν είχε καμία σχέση με τίς συχνοτητες των πύργων ελέγχου, που ήταν σε εντελώς διαφορετικές υπέρ υψηλές συχνότητες
Κι όταν μας έλεγαν οτι οι αρμονικές των συχνοτήτων μας, ήταν που τους έκαναν τη ζημιά.
δεν ευσταθούσε σάν βάση, γιατί οι αρμονικές που εξέπεμπαν οι σταθμοί μας,
Ειχαμε όμως εμείς μιά λατρεία σε αυτό που κάναμε, και ένα αλτρουισμό στο να θέμε να ψυχαγωγήσουμε τον κόσμο, που ούτε μας πτοούσε το ανελέητο κυνηγητό τους!
Οι περισσότεροι, τους σταθμούς μας τους είχαμε φτιάξει μόνοι μας, με δικά μας χρήματα.
Η λυχνία των μεσαίων κυμάτων, μας έβγαζε μια αόρατη ”γλύκα” και αυτό, λόγω της μαγεία της να ΄΄μεταμορφώνεται”, να γίνεται δηλαδή, η ίδια λυχνία, πότε ενισχύτρια λάμπα, στούς ενισχυτές σε διάταξη Α, και πότε η ίδια πάλι λάμπα, να γίνεται λάμπα εκπομπής σε διάταξη Γ’, και να δημιουργεί ηλεκτρομαγνητικά κύματα.
Οι σταθμοί στα μεσαία κύματα, μπορεί να μήν κόστιζαν μια περιουσία, όπως αργότερα στα FM, αλλά όσο και να πείς ο ραδιοφωνικός σταθμός, με τον εξοπλισμό του σύν τα έξοδα συντήρησης του, ερχόταν δεύτερος σε ακριβό χόμπυ της εποχής, μετα το χόμπυ τών αερομοντελιστών!
Αγωνία, λαχτάρα και πάθος, να κολάς κάθε αργά με το κολυτήρι σου τα εξαρτήματα στο σασί, αντιστάσεις πυκνωτές, διόδους, και να στερεώνεις πάνω μετασχηματιστες, ποινία και βάσεις λυχνιών, και να αναμένεις το τελικό αποτέλεσμα.
Εξαρτήματα αγοράζαμε απο το Μοναστηράκι καινούρια ή μεταχειρισμένα.
ή ανταλάσαμε μεταξύ μας οι ερασιτέχνες.
Καί άντε και το έφτιαξες το μηχάνημα, είναι σύγουρο οτι θα δουλέψει σωστά?
Και αφού το καταφέρεις να σου δουλέψει σωστά, άντε να βγείς στη ταράτσα να απλώσεις μιά σωστή κεραία!
Με ένα ειδικό χάλκινο σύρμα εμαγιε ανα χείρας, τυλιγμένο στη καλούμπα όπως του χαρταετού, θα χρειαστεί να την απλώσεις ψηλά και όσο μπορείς περισσότερα μέτρα!
Γιά το άπλωμα της κεραίας, ένας ήταν ο τρόπος, γνωστός τοις πάσοι στον κύκλο των ραδιοπειρατών!
Το σύστημα ”πατάτα”!
Εδενες την άκρη του σύρματος σε μιά πατάτα, και τη πέταγες μακρυά, ή σε ένα δέντρο ψηλό, ή σε μιά πιό ψηλή ταράτσα και αφού σκλαλωνε κάπου, μετά από μερικές προσπάθειες, την έδενες και σε ένα στύλο στη δικιά σου ταράτσα΄
Στή συνέχεια την τέντωνες, και μέσω ενός πορσελάνινου μονωτήρα, (που αν δεν είχες έβαζες μια κασσέτα), κατέβαζες την κάθοδο σου στην έξοδο του μηχανήματος.
Ολα στίς εκπομπές μας, διέπονταν απο ένα πέπλο αόριστου και αγνώστου!
Ψευδώνυμο είχε ο εκφωνητής, γενικόλογες και οι αφιερώσεις, πάντα με τα μικρά ονόματα!
” Ο Γιαννης στη Μαρία, Ο Κώστας στη Γιωργία” Και τρέχα γύρευε να τούς βρείς όλους αυτούς!
Οι περισσότεροι, απο μας, κάποια στιγμή είχαν πιαστεί απο τήν αστυνομία, αλλά συνήθως δέν υπήρχαν ποινές.
Μιά πρόχειρη δικαιολογία ότι σπουδάζαμες το αντικείμενο, και κάνουμε απλά πραχτική εξάσκηση στίς λυχνίες, και μας αφήνανε ελεύθερους!
Ομως τιμωρία υπήρχε, αφού σού είχαν κατασχέσει το μηχανήμα.
Καί όχι μόνο τον πομπό, αλλά και όλα τα ηλεκτρονικα μηχανίματα που υπήρχαν μέσα στό σπίτι!
Πρίν από τη κάθε εκπομπή, γινόταν απαραίτητα ένας συντονισμός, με τη βοήθεια άλλων ερασιτεχνών, για να ξέρει ο εκφωνητής οτι βγαίνει καλά.
Σαν σημείο αναφοράς είχαμε σάν μονάδα σύγκρισης συνήθως ένα κρατικό σταθμό, το Β΄πρόγραμα, ή τοπικούς ξένους σταθμούς, όπως ο Αμερικάνικος σταθμός Γλυφάδας, Νέας Μάκρης κ.α.
Αν ο εκφωνητής είχε το ταπεραμέντο να βάζει συναίσθημα στη φωνή του, να βάζει σωστούς δίσκους, και να κάνει καλό πρόγραμμα, τότε είχε μεγάλο και φανατικό κοινό, κυρίως γυναικείο!
Πολλά κορίτσια ερωτευόταν παράφορα τόν εκφωνητή, τον οποίο ήθελαν διακαώς να γνωρίσουν και από κοντά!
Αν δε είχες και τηλέφωνο στο σπίτι, ε΄τότε ήταν πού γινόταν πανδαιμόνιο!
Ηταν πραγματικά όλα μια αληθινή μαγεία, που δέν περιγράφεται με λόγια!
Καί κατασκευαστικά είχε μαγεία έναςπομπός, αλλά και η παρουσίαση της εκπομπή επίσης!
Για τον ερασιτέχνη που έκανε βόλτες στη περιοχή, και άκουγε σε σπίτια πολλά ραδιόφωνα να παίζουν το δικό του σταθμό, αυτό δεν ξεπληρωνοταν με τίποτα!
Εβλεπε παράδειγμα σε βόλτα στη γειτονιά το παιδί του σταθμού μια κοπελίτσα να κάθεται σε μιά πράσινη αυλόπορτα , να κρατά ένα ράδιο στο αυτί της, και να ακούει το σταθμό, μόλις πήγενε στο σπίτι, είχε έτοιμη την αφιέρωση!
<< Αφιερώνεται το παρακάτω τραγούδι, στην όμορφη μελαχροινή που κάθεται στή πράσινη αυλόπορτα, και έχει στο αυτι της το ραδιόφωνο και μας ακούει!>>
Και τέτειες πολλές όμορφες αναμνήσεις έχουν να θυμούνται οι παλιοί ερασιτέχνες!
Φυσικά, δέν έλειπαν και τα κορίτσια ερασιτέχνες!
Εκεί φυσικά ο ανδρικός πληθισμός επάθαινε τη πλάκα του, γιατι σάν γυναίκες είχαν πιό αισθησιακή φωνή, στίς εκπομπές τους, είχαν φοβερή απήχιση!
Καί αυτό διότι οτι βάζανε τσαχπινιά και γοητεία στη φωνή, που η φαντασία του ανδρικού πληθισμού την πολλαπλασίαζε ακόμα περισσότερο!
Κάθε αργα σχεδόν, γινόταν τα γνωστά πηγαδάκια, μεταξύ ερασιτεχνών.
Μιά έπερνε το μικρόγωνο ο ένας μιά ο άλλος, και ρωτούσαν πως ακούγεται ο σταθμός στήν περιοχή τους.
Επίσης κατέθετε κάθε ένας την εμπειρία του, απο τις πατέντες που ο ίδιος έκανε.
Πολλές φορές κάποοι, είχαν συνδεθεί και σε απ’ ευθείας ανοιχτή ακρόαση.
Οι περισσότεροι σταθμοί, ήταν μέτριας εμβέλειας, με δύο απλές λυχνίες 807, οι οποίες έστελναν σήμα μονάχα σε δυο τρείς συνοικίεςς.
Οσοι είχαν μεγαλύτερες λυχνίες στην έξοδο, τις 813, η μπέμπηδες όπως τις λέγαμε, είχαν σαφώς καλίτερα αποτελέσματα με μιά μεγάλη καιρέα.
Επειδή οι λυχνίες αυτές είχαν ένα κεφάλι σάν του μωρού, για αυτό ονομάστηκαν ”μπέμπηδες”!
Πολλές φορές τα μεσσάνυχτα πού ήταν ησυχία, πολλοι ”πειράζαν” το δέχτη του ραδιοφώνου, και ολίσθηνε στούς 1800 χιλιοκυκλους, ιδανική συχνότητα για συνομιλίες.
Αυτό λεγίταν ΄΄βραχίωση του δέχτη” του ραδιοφώνου, γιατι έτσι υπήρχε η δυνατότητα συνομιλίας με μακρυνούς σταθμούς, άλλων νομών της Ελλάδος.
Εδώ με τα μεσαία κύματα ίσχυε το εξής.
Για να βγεί κάποις χαμηλά, δηλαδη κάτω από 1000 χιλιόκυκλους, χρειαζόταν πολύ δυνατό μηχάνημα, και πολύ μακρυά κεραία, τουλάχιστον εκατό μέτρα!
Αλλά και πάλι δεν μπορούσες να βγείς εύκολα εκτός της περιοχής σου..
Οσο όμως πιό βραχαία συντόνιζες το μηχάνημα, δηλαδή στούς 1650 χιλιοκυκλους και πάνω, τότε πολλαπλασιαζόταν η εμβέλεια, και χωρίς μεγάλη κεραία.
Από Αθήνα στα βραχέα όπως λέγαμε τους 1850 χιλιόκυκλους, με επειρεασμό ποινίου κεραίας, μπορούσε κάποιος να συνομιλεί άνετα με Κρήτη, Πάτρα, ακόμα και Θεσ/νίκη και Ορεστιάδα!!
Οπως σε όλες τις δουλιές, και σε μάς, υπήρχε μεν και η ευγενής άμιλα, αλλά πολλές φορές και η ζήλεια, γιατί ο άλλος να έχει καλίτερο μηχάνημα από σένα?
Ετσι, δέν εξέλειπαν και οι διαπληκτισμοι, οι κόντρες, οι εγωισμοί, τα γνωστά ”ταπώματα”, όταν έπεφτε ο ένας πάνω στή συχνότητα του άλλου.
Κάποιοι παλαίμαχοι βγαίνουν ακόμα στα μεσαία, γιατί το αγάπησαν και το λάτρεψαν το αντικείμενό τους.
Κάνουν ακόμα προγράμματα, γεροντάκια πλέον, έστω και μέ πολύ ελάχστη ακροαματικότητα.
Ολοι πιστεύω κατα βάθος νοσταλγούμε αυτά τα χρόνια, αλλα όμως τίποτα δέν είναι σήμερα όπως τότε !!!! ΣΠΥΡΟΣ Τzeronymo !!!!!!!

Ασφαλώς Βαθύτατος Γνώστης της Ιστορίας και της κατάστασης του θέματος.

Διαχρονικός Εραστής του Αντικειμένου!

 

[User V]

Ο "Τσομπανάκος" σαν σκοπός και μετέπειτα σήμα του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών..

Πρώτη μετάδοση 25η Μαρτίου 1938.

 

[stelios62]

Ακομα και η ραδιοφωνικη της συσκευη .... εμπνεει ....!

 

[SHOOTER045]

Σπυρο στην γειτονια μου οταν σηκωναν διακοπτες οι "μεσαιοι",τα μισα Γιαννενα βλεπαν εικονα στην τηλεοραση αλλα ακουγαν Βουλα Παλλα.

Κατα τα αλλα μεγαλυτερο το κοστος στα μεσαια στα μηχανηματα,αλλα μεγαλυτερο το κοστος σε πικαπ ενισχυτες κλπ στα fm.Oπως και να χει οσους πιαναν τους παιρναν μια μικρη περιουσια και πονουσε παρα πολυ.

Στην αρχη τα πρωτα μηχανηματα των fm ειχαν μια λαμπα και χαμηλο κοστος.Οσο ομως προχωρουσαμε και μαθαιναμε προσθεταμε λαμπες.Το κοστος των μηχανηματων αρχισε να ανεβαινει κατακορυφα οταν αρχισαμε να αντικαθιστουμε τις λυχνιες με τραντζιστορ.

Ομοίως με γείτονά που είχε πομπό στα μεσαία, όταν τον άνοιγε τηλεόραση παπαλα.
Εγώ έπαιζα στα fm με λαμπατο L 504.
Και με κεραία δίπολο.
Απ τα κουφά ήταν οτι αν εβαζες το ντούι του ρέματος ανάποδα ,δηλαδή το δεξί αριστερά εφερενε ρεύμα στο σασί και σε τιναζε.
Αφού βρήκα την λύση με δοκιμαστικό και ψάχνοντας κατα τύχη γύρισα το ντουι και το πρόβλημα λύθηκε δια παντός μαρκαρωντας τα Φις θυληκο και αρσενικό.
Η επιλογή κατάλληλης συχνότητας.
Πολλά χιλιόμετρα με το glx και ενα chally να δούμε μέχρι που < χτυπάμε> .
Αλλαγή συχνότητας, η με το ποτενσιόμετρο η ανοιγοκλείνοντας ενα πηνίο η κόβοντας κομματι απο την κεραία ( δίπολο)
Μια καλη μόντα ηταν ο μικρός πυκνωτικος ( bd 137) που λειτουργούσε με μια μπαταρία 9v.
Με αυτό σπαγαμε πλάκα στις καφετέριες που επαιζαν βιντεοκασέτες εκείνη την εποχή.
Πειραζοντας το ποτενσιόμετρο, επιανες την συχνότητα της τηλεόρασης και άρχιζε το πανηγύρι...

 

[SHOOTER045]

Μετέπειτα βγήκαν οι πυκνωτικοι σε μέγεθος ίσο σχεδόν με πακέτο καπνού, (/είχα και τέτοιο στα τελευταία της ενασχόλησης)
Ηταν μόδα και πέρασε....