Παπιολεωνίδια - Μάιος 2019

[Vrasidas]

Λοιπόν … θα το ξαναπώ. Θα γράφω ότι κατεβάζει η κούτρα μου μέχρι να πάρετε όλοι παπιά ή μέχρι να με σιχαθείτε.

Τα πράγματα είναι τόσο απλά όσο και μια φτηνή, χαμηλής ποιότητας και μεγάλης αναξιοπιστίας Κινέζικης κατασκευοαπομίμησης. Οι κουστουμάτοι - αλλά φορώντες γραβάτα - θεωρητικοί επιστήμονες και καταστροφείς ανθρώπινης γνήσιας και αμόλυντης φαιάς ουσίας, το ονομάζουν bench marketing … δοκιμασία επιδόσεων ή συγκριτική αξιολόγηση στη γλώσσα μας.
Αυτό έχει ουσιαστικά πρακτική εφαρμογή σχεδόν παντού. Από το πώς θα φιλήσεις τα τρυφερά χειλάκια της Σουλίτσας της γειτόνισσας που χαλβαδιάζεις εδώ και μερικά χρόνια, μέχρι το πως θα στηθεί ένα μεγαθήριο πολυεθνικής με σκοπό να κάνει το ίδιο που σκέφτεσαι για τη Σουλίτσα, αλλά με διαφορετικό τρόπο σε εσένα …

Για να μη μπερδέψουμε μπούτια με πολυεθνικές το κάνω λιανά …
Τα ταξίδια είναι παρατήρηση. Παρατήρηση ΣΕ ΟΛΑ … από ό,τι υπάρχει μέσα στα εσώψυχά μας και αρνούμαστε να το δούμε, να το ακούσουμε, να το αγγίξουμε, μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια πάνω στη μηχανή μας όποια και εάν είναι αυτή … Η παρατήρηση κοινώς ξεβρακώνει … αλλά ό,τι μένει γυμνό, μπορείς να το ντύσεις πλέον από την αρχή, με ότι του ταιριάζει περισσότερο, με ότι σε ευχαριστεί καλύτερα, με επιλογές ΔΙΚΕΣ σου και όχι του «κουτιού» που υπάρχει σε κάθε δωμάτιο πλέον στα περισσότερα σπίτια.

Κάπως έτσι τα κοίταξα στα βαθιά μου κάποια στιγμή και είπα να αλλάξω ρότα. Για όλα φταίει αυτή η π********να η παρατήρηση … και η ανάγκη για ρίσκα. Ρίσκα που αποδείχτηκαν μύθοι …

Ο άλλος ήρθε από την down under πλευρά του πλανήτη με ένα χρέπι 3ταχυτο, η άλλη με ένα ακόμα χειρότερο, έφυγε από την Ιαπωνία με ένα αυτόματο 125 cc, ο άλλος με ένα 250άρι έφυγε και γύρισε μετά από 2μιση χρόνια … και τόσοι ακόμα που απλά δεν άκουσαν τη “λογική” και απλά βγήκαν κερδισμένοι. Αν συνάντησαν δυσκολίες? … εάν τρόμαξαν ? ... εάν πέρασαν κάποιες κακουχίες ? … φυσικά και πέρασαν και ευτυχώς …
Παρατηρώντας τους όμως (με σκοπό να βρεις αδυναμίες του συστήματος στο οποίο κινούνται ώστε να τα διορθώσεις για να κάνεις το δικό σου σύστημα αποδοτικότερο – καθαρό bench marketing δηλαδής) διαπιστώνεις πως σχεδόν τα πάντα αντιμετωπίζονται επί τόπου και σχεδόν πάντα ανέλπιστα εύκολα.
Θα μου πεις τι σχέση έχουν αυτά με τα Παπιολεωνίδια 2019 ?? …. Νομίζω απόλυτη σχέση σε μικρογραφία …

Συνεχίζεται ...

 

[Vrasidas]

Χαζεύοντας στη γειτονιά του fb, πετάχτηκε μπροστά μου μια ανακοίνωση για αναμέτρηση παπιών με ζετάκια …
Ώπα εδώ είμαστε, είναι το πρώτο που σκέφτηκα. Λίγες ημέρες πριν διάβαζα επίσης μια προσέγγιση βόλτας με παπιά, σε δυο διήμερα να οργώνουν Πελοπόννησο τη μια και Αιτωλοακαρνανία την άλλη. Φυσικά εμπνευσμένη, οργανωμένη ΚΑΙ αυτή έξω από τα δυσκοίλια τείχη της μάντρινης πρωτευούσης με τους δυσκοίλιους επίσης κατοίκους της. Η μισή Ελλάδα κατοικεί εκεί μέσα και το μόνο που σκέφτονται είναι πως θα κάνουν τη ζωή τους ακόμα πιο μίζερη και κενή … Έτσι συμβαίνει όταν η ματαιοδοξία έχει γίνει πλέον αυτοσκοπός … χωρίς καν να περνά από το μυαλό πως όποιος την έχει μεγαλύτερη δεν σημαίνει πως ξέρει και να την χρησιμοποιεί.
Διαβάζοντας λίγα περισσότερα δεν άργησε η φαντασία να οργιάζει. Έχοντας δε πρόσφατη εμπειρία από οδοιπορικό της περιοχής (1821), κατά κάποιο τρόπο είχα μια ιδέα για πρόσωπα και καταστάσεις , άρα και λόγο η φαντασία να οργιάσει περισσότερο …
Ένα μήνυμα και μια θετική απάντηση ήταν αρκετά για μια αλλαξιά ρούχα στο σακίδιο, ένα φουσκωτό στρώμα και έναν υπνόσακο δεμένα στη σχάρα. Στις 14:10 με γεμάτο το ντεπόζιτο το παπί ξεκίνησε μετά από πολύ καιρό ακινησίας για τα μέρη με τις φημισμένες Τσακώνικες μελιτζάνες και τους φιλόξενους κατοίκους της.

Στις 14:44 πιάνω δεξιά για μια αναμνηστική φωτο στα πρώτα διόδια Ελευσίνας … Σκέφτομαι πως σε εκείνο το σημείο δεν έχω καμία πόζα για να θυμάμαι τον ιδρώτα που εδώ και κάποιες 10ετίες αφήνω στα ταμεία τους. Χαλάλι τους όμως … λεφτά υπάρχουν όπως μας έχουν πείσει …
Στις 15:22 κάνω ακριβώς το ίδιο στα διόδια της Κορίνθου … Πώς να μη νοσταλγώ παλαιότερες εποχές που τα καλαμάκια (σουβλάκια για τους από Τέμπη και επάνω) λίγο πιο κάτω καταβροχθίζονταν το ένα μετά το άλλο σαν στραγάλια. Τώρα κυρ Παντελή μου με τους κλειστούς αυτοκινητόδρομους, έκλεισαν και πολλά ακόμα που όσο δεν μιλάς και δεν αντιδράς, θα κλείνουν ακόμα περισσότερα … Στο όνομα της «ασφάλειας» σουβλάκια μυρωδάτα και ζουμερά δεν πρόκειται να ξαναδημιουργήσουν οργασμούς γεύσεις και τσικνίλας κυρ Παντελή μου … Θα σταματάς ΜΟΝΟ εκεί που θέλουν, θα πίνεις ΜΟΝΟ αυτό που θέλουν, θα τρως ΜΟΝΟ αυτά που θέλουν, θα σε χρεώνουν ΜΟΝΟ αυτά που θέλουν και ΟΣΟ θέλουν… και δεν θα μιλάς κυρ Παντελή μου, γιατί σε απειλούν πως θα σε πετάξουν έξω από την «ασφάλεια» του μαντριού … κυρ Παντελή μου.

Πριν βγω στην έξοδο για Αρχαία Κόρινθο – για την οποία μου έχουν σφυρίξει πως τότενες οι αρχαίοι ΚΑΛΟΠΕΡΝΑΓΑΝ σε αυτή τη πόλη – ένα φορτηγάκι αγροτικού τύπου, έχει πιάσει τέρμα δεξιά πηγαίνοντας πολύ σιγά σαν να με περιμένει … Και να θέλεις να αγιάσεις δεν μπορείς σε αυτή τη χώρα … Ρε δε μπα να μεταμφιεστείς σε ότι πιο απλό υπάρχει – όπως ένα ταπεινό Κινέζικο παπί ορίζει – ο γνωστός θα πέσει επάνω σου ότι και να κάνεις … Τόσο δύσκολο έχει καταντήσει το νυχτοπερπάτημα πια … Ο λαστιχάς της καρδιάς μας ον δε σέιμ ρόουντ ουίθ μι … Ο Μητσάρας με τη μεγάλη καρδιά και τη μεγάλη μπέσα … ότι ακριβώς λείπει τον τελευταίο καιρό από τα αρσενικά που μολύνουν τα χώματα. Από παιδιά 15 ετών μέχρι σήμερα όταν βλεπόμαστε, παραμένουμε παιδιά όπου και εάν κάτσει αυτό, ακόμα και μέσα στην Εθνική … ευτυχώς ….

Χιλιομόδι – Δερβενάκια περνούν εύκολα και γρήγορα. Έχω αρχίσει και πεινώ αλλά ο δρόμος με έχει παρασύρει και δεν σταματώ μέχρι να φτάσει το στομάχι στην πλάτη. Πριν το Άργος η 4η ταχύτητα αρχίζει και πατινάρει … χμμμ πλάκα θα έχει να γίνουμε ρόμπα. Στους Μύλους οι ταμπέλες με τα σουγλάκια και τα εδέσματα που προκαλούν τους σιελογόνους αδένες να δουλεύουν υπερωρίες, με ανάγκασαν να τα βρω με το στομάχι μου κάνοντας ανακωχή με ολιγόλεπτη στάση … Δυό μπανανίτσες ήταν ότι έπρεπε και πλήρης ριζοσπαστική ενέργεια εν μέσω οίκων προσφοράς ζουμερών σουβλακίων. Δυό τρία τηλέφωνα με γνωστούς, φίλους και έρωτες μέχρι τα γαστρικά υγρά να διαλύσουν τις μασημένες μπανάνες και να βγει το απαραίτητο κάλιο που περιέχουν και έτοιμος πάλι για δράση … Γιατί χωρίς κάλιο κυρ Παντελή μου ταξίδι δεν γίνεται … τουλάχιστον όχι με παπί. Άσε που βοηθά στη καλή μνήμη και θυμάμαι τα περισσότερα που πέρασα και είδα … και όλα αυτά με δυό μπανάνες κυρά Λίζα μου … https://www.youtube.com/watch…

Η διαδρομή γνωστή εδώ και 10ετίες … και πάντα μα πάντα ευχάριστη. Αυτό το γαλάζιο της θάλασσας, οι γραφικοί κολπίσκοι, τα χωριά που κρέμονται στις πλαγιές, τα παλαιά πέτρινα σπίτια κατά μήκος του δρόμου, όσες φορές και εάν τα δω πάντα την ίδια ευχάριστη αίσθηση μου αφήνουν. Στις ανηφόρες το πατινάρισμα πλέον είναι πιο έντονο. Βρίσκω τη χρυσή τομή με το γκάζι και η 3η δουλεύεται καλύτερα. Για να δούμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον …

Κάπου κοντά στο Ξηροπήγαδο περίπου στις 16:30 μια παρέα από τρία μεγάλα μοτοσακά έχει σταματήσει σε κιόσκι με θέα προς τη θάλασσα. Οι πινακίδες Ιταλικές, οι δύο είναι αραχτοί ρεμβάζοντας τη θάλασσα και ο τρίτος ποτίζει κάτι θάμνους λίγο πιο εκεί αγναντεύοντας τη θέα επίσης. Ανταλλάσσω εγκάρδιες χειραψίες με τους δύο και αποφεύγω την εγκαρδιότητα δια χειραψίας με τον τρίτο που γύρισε από το πότισμα … Εδώ και 4 χρόνια κάθε χρόνο, γυρίζουν την Ελλάδα από άκρη σε άκρη, κάθε φορά και σε διαφορετικό γεωγραφικό διαμέρισμα, απολαμβάνοντας θάλασσα, ήλιο, πότισμα με θέα … Μου άφησαν την εντύπωση πως γνώριζαν πολύ περισσότερη Ελλάδα από πολλούς ντόπιους που ξέρω. Μου έκανε επίσης μεγάλη εντύπωση που δεν ήξεραν πως τα παπιά είναι ημιαυτόματα, έχουν από 3 έως 4 ταχύτητες και πως έχουν αυτονομία έως και 500 χλμ (ανάλογα με την πετριά που έφαγε στο κεφάλι ο ιδιοκτήτης μικρός και την τρέλα που κουβαλά ο κολλητός του μηχανικός). Το χειρότερο απ’ όλα … ΔΕΝ ήξεραν πως τα παπιά ταξιδεύουν το ίδιο και πολλές φορές κατά περίπτωση, καλύτερα και πιο ξεκούραστα από τα δικά τους μοτοσακά. Εμ βέβαια … δεν είναι τυχαίο που δεν υπάρχουν Ιταλικά παπιά. Εξάλλου σαν Ιταλοί δεν μπορούν να φανταστούν πως μπορεί να υπάρχει κατασκευή με δύο ρόδες που δεν βγάζει τόσες βλάβες ώστε να μην είσαι φειδωλός σε ταξιδιωτικές προσπάθειες …
Για πότε πέρασε το μισάωρο ούτε που το κατάλαβα. Ανταλλαγή εγκάρδιων χαιρετούρων δια χειραψίας με τους δύο και εγκάρδια χαιρετούρα εξ αποστάσεως ασφαλείας με τον τρίτο και ξανά ον δε ρόουντ αγκέν … https://www.youtube.com/watch?v=SW9oQdYHQ2I

Στις 18:10 η πάπια είναι στημένη έξω από το Λεωνίδιο και φωτογραφίζεται κορδωτή κορδωτή σαν παγώνι. Στη μέχρι τώρα μνήμη μου δεν υπάρχει καταχώρηση παγωνιού να φωτογραφίζεται κορδωτό σαν πάπια. Αυτό κάποια στιγμή θα πρέπει να το ψάξω καλύτερα … Διαπιστώνω με έκπληξη πως μαζί με τις στάσεις για Ιταλοκοτσομπολιό, ανεφοδιασμό καυσίμων στο Άστρος, βρώση και κατάποση μπανανών και μερικές χαζοφωτογραφίες, χρειάστηκα ακριβώς 4 ώρες μέχρι εκεί ... και ξεκούραστα ...

Συνεχίζεται ...

 

[Vrasidas]

Επικοινωνία με Μανώλη και ραντεβού σε 10 λεπτά στο πεντακάθαρο και φιλόξενο camping Semeli της Πλάκας.
Η σκηνή pop up στήθηκε σε 3 δεύτερα, τα πράγματα ξεφορτώθηκαν, το στρώμα φουσκώθηκε έτοιμο να φιλοξενήσει στην αγκαλιά του το ταλαιπωρημένο γέρικο κορμί μου και μέχρι το βραδινό ραντεβού υπάρχει αρκετός χρόνος για εξερεύνηση της περιοχής.

Λεωνίδιο, το έχω ξαναπεί … ένα μέρος που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο από τη ζωή μας. Ιδανικό μέρος για αποτοξίνωση του "Συνδρόμου της Μυκόνου", ιδανικό μέρος για να τα βρεις με τον εαυτό σου και ό,τι άλλο έχεις «χάσει» … Η Πλάκα γραφική, ήρεμη, όμορφη, ρομαντικά πλανεύτρα … Η κωμόπολη μέσα γεμάτη «γωνιές» με πολύ ιστορία αν και αναπτύχθηκε μόλις πριν 2 αιώνες. Μια βόλτα μέχρι τους επάνω μαχαλάδες, ένα σουβλάκι για να έρθει ο οργανισμός σε ισορροπία μετά τις δόσεις καλίου που πήρε πριν 2 -3 ώρες, ένα – δυό τηλέφωνα με φίλους που ακόμα να πιστέψουν και να πειστούν πως όταν ξεκινώ για έναν προορισμό με το παπί, εγώ φτάνω ζωντανός και το παπί χωρίς να χρειαστεί οδική βοήθεια. Αν τους έλεγα πως ήδη πατινάρει ποιός ξέρει τι σενάρια θα έβαζαν στο μυαλό τους, οπότε η σιωπή είναι χρυσός. Χάζεμα τους ντόπιους κατοίκους και συνεχώς αναρωτιέμαι για το εάν έχουν συνειδητοποιήσει σε βάθος πόσο τυχεροί και ευλογημένοι είναι που μεγαλώνουν οι ίδιοι και τα παιδιά τους σε ένα τόσο υγιές μέρος, μακριά από το σάπιο "μεγάλο μαντρί" ....

Συνεχίζεται ....

 

[Vrasidas]

Βράδιασε χωρίς να το καταλάβω, συναντήθηκα με μέχρι εχθές τελείως άγνωστους ανθρώπους, ήπιαμε ένα ποτήρι, ένιωσα σαν να τους ήξερα χρόνια … και αυτό ακριβώς κάνει τη διαφορά σε ένα μέρος. Η γωνιά που καθίσαμε ήταν η ίδια που βρέθηκα με καλή παρέα πριν δυό μήνες πίσω περίπου.
Και όπως λέει και το λαϊκό άσμα το μεγάλου βάρδου …. «και έχει ένα φεγγάρι απόψε» … Και εκεί ακριβώς την πάτησα. Κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματήσω να παρασύρομαι από φεγγάρια και άλλα τέτοια πεζά μικροαστικά πράγματα … αλλά όσο δεν έχει χτυπήσει ακόμα το αλτσχάιμερ η μνήμη θα λειτουργεί και θα ταλαιπωρεί …
Κοιτώντας το φεγγάρι στο δρόμο για τη σκηνή, αν και κρύωνα, το μπουφάν δεν το έβαλα … Αποτέλεσμα, πάρε ένα γερό κρύωμα με ρίγη και κρυάδες όλο το βράδυ για να έχεις να θυμάσαι το «φεγγάρι απόψε» … Από τις λίγες φορές που δεν πήρα μαζί μου έστω ένα ντεπόν. Μου έχουν πει όμως πως πρωινή βόλτα σε βουνά με παπί, λειτουργεί καταλυτικά σε περιπτώσεις κρυολογήματος … Θα δείξει …
Αυτό όμως δεν με πτόησε στο να μην πάρω μια γεύση από Plaka by Night ...
Προς τα παρόν καλό ξημέρωμα καλοπροαίρετε κόσμε …

Συνεχίζεται ...

 

[Vrasidas]

Αν ο κόσμος ήξερε πως τα τριζόνια λειτουργούν πολύ καλύτερα στον οργανισμό μας το βράδυ απ’ ότι τα ζάναξ, είναι πολύ πιθανό οι κυνηγοί του κέρδους (aka φαρμακοβιομηχανίες) να φρόντιζαν να εξαφανιστεί από τον πλανήτη το συμπαθές αυτό έντομο ώστε να πάψει να είναι γι’ αυτούς ένας εν δυνάμει οικονομικός κίνδυνος. Ακόμα πιο πιθανό, θα τα φορολογούσαν με δικαιολογία κάτι που θα εφεύρισκαν ούτως ή άλλως … κάτι που θα είχε να κάνει με το περιβάλλον, με πράσινη ανάπτυξη ... κτλ ... κτλ …

Ο ύπνος αν και ελάχιστος, ήταν βαθύς. Στις 06:00 το πρωί οι μπαταρίες είχαν γεμίσει και σιγά σιγά άρχισα να μαζεύω τα πράγματα. Το χθεσινοβραδινό κρύωμα κάνει σταθερά την παρουσία του με έντονους πόνους στους μύες και πονοκέφαλο αλλά εδώ είναι Λεωνίδιο … δεν είναι ότι και ότι.
Φτάνοντας στο λιμάνι της Πλάκας νιώθω πως εκτός από τον πονοκέφαλο κάτι λείπει από το κεφάλι μου. Η μνήμη μου παίρνει στροφές και θυμάμαι πως ήρθα έως εκεί με κράνος … το οποίο βόσκει ακόμα μέσα στη σκηνή. Ωραία αρχή σκέφτομαι …

Η Πλάκα το πρωί είναι ένα ακόμα απίθανο μέρος για να απολαύσει κανείς τον πρωινό του καφέ. Απίθανη ηρεμία, γαλήνη, ησυχία, ωραία νερά, εικόνες που σε ταξιδεύουν χωρίς να κουνηθείς από το κάθισμά σου, όποιο και εάν είναι αυτό … ακόμα και η πέτρινη μαντρούλα του μόλου.

Το φαρμακείο για να ντοπάρω το κορμί μου ανοίγει στις 08:00 … υπομονή και ευκαιρία για πρωινή περιπλάνηση και κολατσιό μέχρι τότε. Έχω έρθει πρώτος στο σημείο της εκκίνησης και σε λίγο η δεύτερη πάπια με τον αναβάτης της φτάνουν στο σημείο. Ο μπαγάσας ξεκίνησε 03:30 το πρωί από Αίγιο και ήρθε σερί μέχρι Λεωνίδιο για τη βόλτα και μόνο. Αυτά για όσους βρίσκουν 451 αδικαιολόγητες δικαιολογίες για να αράξουν τα μοτοσακά τους έξω από καφετέριες … 451 δικαιολογίες όπως και το χαρτί που καίγεται στους 451 βαθμούς Φαρενάιτ … Κοινώς καίνε το “χαρτί” που τους παρέχει η μοτ/τα τους άδικα, ανούσια και με μεγάλο ψυχικό κόστος με τι και το πως θα μπορούσαν να γεμίσουν μέρος της ζωή τους.

Σιγά σιγά αρχίζουν και εμφανίζονται πάπιες από όλες τις κατευθύνσεις … κανονική γιάφκα παπιοφωλιά. Παρατηρώ τι υπάρχει στη φτερωτή αγέλη και δεν μπορώ να μη χαμογελάσει και ευχαριστηθεί η ψυχή μου. Ο μπαξές έχει απ’ όλα … από 50άρι με άξονα (ναι σωστά καταλάβατε Town Mate 50) μέχρι σημερινά 125άρια Ιαπωνίας. Κάνα δυό σκούτερ που τιμής ένεκεν ήρθαν στη βόλτα δεν τα λαμβάνω υπ΄ όψη, ας κάνουν τη δική τους γιάφκα … αλλά ευπρόσδεκτα ήταν σε κάθε περίπτωση. Πλην εξαιρέσεων, τα περισσότερα δεν είναι σε καλή οπτική κατάσταση. Πολλές σκουριές (φαντάζομαι λόγω θάλασσας), αλάδωτες αλυσίδες, λάστιχα έτσι και έτσι … αλλά λειτουργικά. Παπιά με τελάρα μαναβικής στη σχάρα αντί για σούπερ ντούπερ βαλίτσες και τριβάλιτσα, αλλά με ουσιαστικό περιεχόμενο μέσα τους. Ότι ακριβώς θα χρειαζόταν κάποιος σε μια τέτοια βόλτα, όπως ακριβώς πρέπει να είναι ένα εργαλείο εργασίας ΚΑΙ αναψυχής που σκοπό έχει να δίνει χαρά στον ιδιοκτήτη και όχι στους γυρολόγους που ζουν από αυτό και αυτό να μαραζώνει παίζοντας τον ρόλο αποκλειστικά και μόνο του αγγαριομάχου. Τελάρο μαναβικής vs τριβάλιτσο = 1 - 0 …

Όσο πιο πολύ τα παρατηρώ μαζί με τα πρόσωπα των ιδιοκτητών τους, τόσο περισσότερο χαμογελώ με την ψυχή μου. Είναι απίστευτο πόση ενέργεια υπάρχει τριγύρω … Από 16 ετών μέχρι 70φεύγα, μια παρέα που δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει από οργανωμένες ομάδες που βολτάρουν ανά τη χώρα. Το ξανασκέφτομαι και το ορθό είναι πως οι οργανωμένες ομάδες είναι που έχουν πολλά να ζηλέψουν αλλά και να διδαχθούν από αυτή την τελείως ανόμοια αλλά δεμένη αρμονικά ομάδα. Σκέφτομαι πως η επαρχία για ακόμη μια φορά έγραψε ιστορία και έδειξε δρόμους … δρόμους απλούς, λειτουργικούς, που έχουν προφανώς να διδάξουν πολλά …

Συνεχίζεται ...

 

[Vrasidas]

Πριν δυό μήνες και λίγο πιο πριν που βρέθηκα σε αυτό το μέρος, αυτό που ήταν χαρακτηριστικό στη φυλή των παπιο-αναβατών, ήταν η απουσία κράνους … Σήμερα όμως τα πάντα ήταν στη θέση τους και έτσι ελπίζω να παραμείνουν. Οκ δεν υπήρχαν οι σούπερ ντούπερ εξοπλισμοί, οι κροκόδειλοι, οι επιγονατίδες, μπότες και γάντια με ενίσχυση καρμπόν … υπήρχε όμως ένα πλατύ, τεράστιο, αυθεντικό χαμόγελο. Υπήρχε μια άγρια χαρά που δεν μπορεί εύκολα να περιγραφεί ή να εξηγηθεί. Οι περισσότεροι πληροφορήθηκα δεν είχαν βγει από τα όρια της ευρύτερης κοινότητας με τα παπιά τους και μια αγωνία για τα πως και τι θα προκύψουν, υπήρχε … Χαμογελώ γνωρίζοντας ήδη πως δεν θα προκύψει τίποτα περισσότερο από γέλια, χαβαλέ, εικόνες και αναμνήσεις μιας ζωής. Αλλιώς δεν θα έκανα 500 χλμ πήγαινε έλα για να το ζήσω.

Η εκκίνηση δόθηκε περίπου στις 09:00. Ξεκίνησα σχεδόν τελευταίος, ακολουθώντας την ουρά του περίεργου αλλά γεμάτου ζωντάνια αυτού τρένου … Πίσω ακολουθεί η σκούπα με τα απαραίτητα μπετονάκια βενζίνης, καθώς δεν υπάρχει βενζινάδικο στην περιοχή που θα κινηθούμε. Είναι η πρώτη φορά που ουσιαστικά δεν ξέρω που θα πάω, που δεν έχω χάρτη να ξέρω που βρίσκομαι, που δεν με απασχολεί.

Η διασταύρωση προς Τσιτάλια σηματοδοτεί ουσιαστικά την έναρξη της βόλτας ... αλλά και το μαρτύριο των φαγωμένων δίσκων της πάπιας. Η διαδρομή είναι απλά πανέμορφη ! Ακολουθείς ένα φιδωτό πανέμορφο δρόμο με καταπληκτική θέα, ωραίο ανηφορικό στροφιλίκι. Φυσιολογικά θα την ανέβαινα με γεμάτη τρίτη, αλλά μόλις οι δίσκοι έβρισκαν αντίσταση αμέσως πατινάριζαν. Η ανηφόρα βγήκε με γεμάτη δευτέρα και στις φουρκέτες με πρώτη. Τι να πω όμως μπροστά στο 50άρι με τον άξονα … Ο οδηγός του με υπομονή και κατά περίπτωση με υποβοήθηση από το θρυλικό μπόμπο έβγαλε την ανηφόρα με αξιοπρέπεια αλλά και χαβαλέ μεγάλο. Το φαράγγι που διασχίζεις μέχρι ψηλά που ισιώνει ο δρόμος δεν χορταίνεις να το περνάς ξανά και ξανά … Μέχρι τώρα ο προορισμός ήταν ο Κοσμάς μέσω Ελώνης, αλλά κάτι μου λέει πως ο προορισμός θα αλλάξει ρότα στην επόμενη εξόρμηση σε αυτά τα μέρη.

Περνάμε κολλητά από τα Τσιτάλια αποφεύγοντας τη διάσχιση μέσα από το χωριό και συνεχίζουμε προς Πυργούδι. Η χαμηλή βλάστηση και ο καλοστρωμένος με μικρή κατωφέρεια δρόμος είναι ιδανικός για τα παπιά. Το τραινάκι έχει απλωθεί αρκετά και όπου η ορατότητα το επιτρέπει βλέπεις στο βάθος μακρυά λεπτές φιγούρες να κινούνται ομοιόμορφα στο πράσινο χαλί της Ανοιξιάτικης φύσης. Είναι βέβαιο πως οι πιτσιρικάδες θα έχουν λυσσάξει κάπου εκεί μπροστά … και καλά κάνουν εφόσον κρατούν ένα ασφαλές επίπεδο αναμεταξύ τους. Κάπου κάπου, εμφανίζεται μια εμπρός μια λίγο πιο πίσω, ένα Astra αν δεν κάνω λάθος που έχει αποφασίσει να κάψει όσο λάδι δεν έκαψε στη μέχρι τώρα ζωή του. Δεν έχω παράπονο, τα έχω όλα … μυρωδιές της φύσης και πόλης μαζί.

Μέχρι Πυργούδι διαδρομή βάλσαμο τόσο για τις ψυχές των αναβατών όσο και των πτηνών τους. Στη διασταύρωση στρίβουμε δεξιά προς Πελέτα. Τα ανηφορικά μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια έχουν φύγει εδώ και ώρα προς ανακούφιση του παπιού μου και απλά προσπαθώ να μη ζορίζω όσο μπορώ. Τα γραναζώματα έχουν βοηθήσει τα μέγιστα και για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται προς πρέπει να ασχοληθεί ο αναβάτης με το όχημά του όσο πιο νωρίς γίνεται, με απλές και φτηνές παρεμβάσεις που έχουν όμως ουσία.

Πρώτο σημείο ανασυγκρότησης η διασταύρωση προς Αμυγδαλιά. Οκ … είχε χαβαλέ να βλέπεις 47 μικρά δίτροχα σε παράταξη στη μέση του πουθενά. Δεν είδα ούτε ένα πρόσωπο που να μη λάμπει … Δίπλα μου προσάραξε ο μεγαλύτερος της παρέας … μυθική μορφή. Αμίλητος, μεθοδικός, κρυφή δύναμη. Παρά την ηλικία του γερό σκαρί, αθάνατο … το λέει άλλωστε και το nick name του για όσους το ξέρουν … Δεν κόλλησε πουθενά, δεν έκοψε πουθενά, δεν έμεινε πίσω ποτέ ... θα το έβλεπα άλλωστε καθώς έβγαλα όλη τη διαδρομή πίσω πίσω.

Συνεχίζεται ...

 

[Vrasidas]

Διασχίζουμε το χωριό Πελέτα από μέσα και χαζεύω τα σπίτια φτιαγμένα από πέτρα – γούστο και μεράκι. Αναρωτιέμαι πόσοι πρόσεξαν πως στα περισσότερα σπίτια οι νοικοκυρές στα παράθυρα δεν είχαν κρεμάσει φτηνοκουρτίνες εμπορίου αλλά κουρτίνες φτιαγμένες στο χέρι, στο βελονάκι με τα σχεδιάκια τους, καθαρές σιδερωμένες … Το ίδιο ίσχυε στα περισσότερα σπίτια από όλα τα χωριά που περάσαμε και μπόρεσα να δω. Πώς να προσέξεις τέτοιες λεπτομέρειες όταν ταξιδεύεις με σκοπό να σε προσέξουν και όχι να προσέξεις … πώς να συγκριθούν τα τριβάλιτσα με τις κουρτίνες …

Έξω από τα Πελέτα οδηγός της ομάδας μας δείχνει τη σωστή κατεύθυνση σε δύσκολο τρίστρατο. Ο δρόμος παραμένει χωρίς ανηφόρες εδώ και ώρα αλλά τι ήθελα και μίλησα … Πάρε μια ταλαιπωρία δίσκων για να μην ξεχνιόμαστε αλλά ευτυχώς μόνο για λίγο. Εξάλλου ότι ανεβαίνει κατεβαίνει … και μάλιστα σε στιγμές που δεν το περιμένεις … για να ανέβει ξανά … τους δίσκους μου τους γ@μοΚινέζικους μέσα …

Στο κατέβα προς τη διασταύρωση προς Λαμπόκαμπο πετυχαίνοντας μεγάλο κοπάδι από γίδια που έκλειναν όλο το δρόμο, ξαφνικά θυμήθηκα πως όπου να ‘ναι έχουμε εκλογές. Αλλά εδώ είναι ταξιδιωτικό με πτηνά και όχι με αιγοπρόβατα.
Λίγο πιο κάτω η επόμενη ανασυγκρότηση για την περίπτωση που κάποιος χαθεί στη διασταύρωση έδωσε πάλι ένα ιδιαίτερο χρώμα στη ησυχία του πουθενά. Αραιά και που όλο και κάποιο αμάξι θα βρισκόταν στο δρόμο μας με φάτσες οδηγών που έπρεπε να φωτογραφηθούν οι αντιδράσεις τους και το έκπληκτο χαμόγελό τους.

Και η ζωή τραβά την ανηφόρα … με σημαίες και με καμένους δίσκους … Ευτυχώς δεν είμαστε σε καμιά Πίνδο ή Ορεινή Ναυπακτία. Η κατηφόρα προς Λαμπόκαμπο είναι παρατεταμένη βοηθώντας να καλυφθούν αρκετά χιλιόμετρα γρήγορα και διασκεδαστικά. Στη διασταύρωση της Κοίμησης της Θεοτόκου ακόμα μια ανασυγκρότηση και μικροεπισκευή του μικρού General Lee εν μέσω γέλιων πειραγμάτων και φιλικού χαβαλέ. Το τσαντάκι του Sport Billy είχε τα πάντα μέσα εκτός από κυλινδρομπίστονα και τσιμούχες επισκευής …

Επόμενος στόχος κάτι σε προφήτη Ηλία πάνω σε βουνοκορφίδι σε συνδοιασμό με εντουροκατάσταση περιπέτειας για λίγους … κάτι τέτοιο έπιασε το αυτί μου, αλλά λέω Daxx θα περάσει και αυτό …
Το Λούνα Παρκ με τις στροφές συνεχίστηκε για πάνω από 10 χλμ. Παρά τη μεγάλη ανομοιογένεια της παρέας, το καραβάνι κινιόταν με μεγάλη αξιοπρέπεια χωρισμένο σε μικρές ομάδες χωρίς μεγάλη απόσταση η μία με την άλλη, σε ομάδες που το διασκέδαζαν επιδιδόμενες σε ταρζανιές χωρίς ακρότητες, σε ομάδες που εμφανώς κάποιοι πρόσεχαν κάποιους άλλους, σε ομάδες που πρόσεχαν αυτούς που πρόσεχαν τους άλλους και όλους μαζί συνολικά … ομάδες που ήταν στην κοσμάρα τους απολαμβάνοντας όσα οι αισθήσεις τους άντεχαν …

Την τιμητική τους είχαν οι κοπέλες της παρέας. Μέχρι στιγμής ακολουθούσαν στα πάντα και μέσα σε όλα. Δεν είπαν όχι σε τίποτα, δεν έφεραν σε δύσκολη θέση τη πομπή, δεν έβλεπες ουσιαστικές διαφορές, δεν ήταν δήθεν …. Μεγάλη υπόθεση η δηθενιά και δύσκολο να την κρύψεις.
Γυναικείος μοτοπληθυσμός Λεωνιδίου vs γυναικείου μοτοπληθυσμού μεγάλου μαντριού = 10 – 0 …. + 20 πόντοι επειδή ανέβηκαν χωρίς μυξοδικαιολογίες το χωμάτινο κομμάτι του προφ. Ηλία = 30 – 0 …

Η διαδρομή μέχρι τη διασταύρωση για προφήτη Ηλία ήταν λίγη μεν, αλλά πολύ ευχάριστη παρά το ανηφορικό ζόρισμα του πληγωμένου κινέζου. Φουρκέτα τη φουρκέτα φτάσαμε στη διασταύρωση για το εκκλησάκι στην κορυφή. Ανηφορικός χωματόδρομος με κοφτερή πέτρα, ακατάλληλος για μυξοπαρθένες … Κάθομαι όπως πάντα στη γωνιά μου και θαυμάζω τον πληθυσμό που βάζει το κεφάλι κάτω και χωρίς πολλά πολλά αρχίζει να ανεβαίνει … Δεν ξέρω εάν αυτό ονομάζεται άγνοια κινδύνου ή απλά είναι στάση ζωής, εάν είναι αποτέλεσμα της αίσθησης ασφάλειας που δίνει η ομαδικότητα και οι άνθρωποι δίπλα σου που εμπιστεύεσαι … αυτό που ξέρω όμως, είναι πως σίγουρα δεν είναι δείγματα δήθεν ανθρώπων. Από τους πρώτους που έβαλε το κεφάλι κάτω και τελείως αθόρυβα άρχισε να ανεβαίνει … και ο μεγαλύτερος της παρέας. Άλλοι ήδη νεότεροι παρατημένοι από τη ζωή και τα όνειρά τους φτάνουν μέχρι τα 5 – 10 σκαλοπάτια των ΚΑΠΗ και ο τύπος σιωπηλά και αθόρυβα άρχισε να σκαρφαλώνει με ένα τελείως κακομεταχειρισμένο παπί ακολουθώντας 20χρονα παιδιά … Σιγά το πράμα θα μου πείτε, εξάλλου μόνο καμιά 50αριά χρόνια τους χωρίζουν … Και εγώ παραπονιέμαι για ένα κρύωμα του κώλου με λίγο πονοκέφαλο … φφφσιτ ! μπόινγκ !!

Συνεχίζεται ...

 

[Vrasidas]

Η επιστροφή από τον προφ. Ηλία ήταν γρήγορη και ξεκούραστη. Μέχρι και τη διασταύρωση της Κοίμησης της Θεοτόκου ο δρόμος ήταν ο ίδιος αλλά και τόσος διαφορετικός συνάμα, όπως ακριβώς οι άνθρωποι όταν τους κοιτάς και από την άλλη … Πολλές φορές μπορεί να μη σου αρέσει αυτό που βλέπεις ή το αντίθετο … να εκπλαγείς από την ομορφιά που δεν είχες δει. Τίποτα δεν είναι σταθερό, τίποτα δεν κρατά για πάντα όμως, τα πάντα μεταλλάσσονται και εξελίσσονται. Ο στόχος είναι προς το καλύτερο, το δημιουργικότερο, το πιο Θείο …

Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πως μου είχε ξεφύγει αυτή η γωνιά της χώρας. Όσο περισσότερο τη διασχίζω τόσο πιο έκπληκτος μένω από τις κρυμμένες ομορφιές του ευλογημένου αυτού τόπου. Είμαι τόσο απορροφημένος που πολλές φορές ξεχνιέμαι ανοίγοντας περισσότερο το γκάζι από όσο πρέπει, για να με επαναφέρουν στη Γη οι γαμοκινεζόδισκοι …
Περνάμε αέρα τα Πιστάματα γιατί οι περισσότεροι επηρεασμένοι από την έλλειψη καφεΐνης έβλεπαν το δρόμο γκαζόν. Διασχίζουμε το Χάρακα και το μάτι μου πιάνει σε αριστερό σπίτι με εξωτερική βεράντα, δυο γιαγιάδες να έχουν βγει από μέσα – προφανώς λόγω της φασαρίας – κρατώντας με την κλασσική κίνηση τρόμου το κεφάλι τους με το ένα χέρι και με το άλλο να κρύβουν το στόμα τους … Φαντάζομαι τέτοια επιδρομή στο χωριό, είχαν να δουν από την Κατοχή με τους γερμανούς … Αναρωτιέμαι τι πέρασε από το μυαλό τους εκείνη τη στιγμή, πως η φαντασία τους μετέφρασε αυτές τις εικόνες … Μα θα μου πεις όταν η ξετάπωτη ζέμπρινγκ ακούγεται σαν MG.42, πώς να φταίει η ριμάδα η φαντασία κυρά Παγώνα μου …

Το πανηγύρι αρχίζει ξανά αμέσως με το που τελειώνουν τα όρια του χωριού …. Τι να πρωτοπεριγράψει κανείς, τι να πρωτοθυμηθεί … απλά ελάτε όλοι μαζί με τα μαντήλια σας να κλάψουμε παρέα γιατί μόνο ένας Θεός ξέρει πότε θα ξαναδούμε τέτοια ομορφιά … Σύνολο 4 νοματαίοι από το κοπάδι των πτηνών αποφασίζουμε να βγούμε λίγα μέτρα έξω από τη διαδρομή για να απολαύσουμε τη θέα προς το φαράγγι από την αυλή της Αγίας Παρασκευής. Αυτό που οι παπάδες διαλέγουν πάντα τα μέρη με την καλύτερη θέα δεν το κατάλαβα ποτέ μου. Θα μπορούσε να ήταν Θεία Φώτιση ?? … ποιος ξέρει, μπορεί …

Συνήθως στο σχεδόν καθαρό μυαλό μου, τα πράγματα και οι μνήμες είναι κρυστάλλινες … εκτός όταν το θολώνει η ομορφιά, το κάλλος κατά τα παλαιά Ελληνικά. Τώρα που προσπαθώ να περιγράψω το κομμάτι από Χάρακα μέχρι Κυπαρίσσι κάπου το χάνω, μια θολούρα μπερδεύει λέξεις και συναισθήματα … και μια επιθυμία αυτό το κομμάτι να το μοιραστώ με ένα ακόμη ζευγάρι μάτια που όχι απλά βλέπει αλλά αντιλαμβάνεται, να εκτιμά την ομορφιά του σκαλισμένου βράχου, τη χάραξη πάνω στις καμπύλες της άγριας πέτρας, τις γωνιές του πελάγους που αφήνουν τα αραιά κλαριά των δέντρων στην άκρη του γκρεμού να φανεί, τον ίλιγγο πάνω στη στροφή που νομίζεις θα πετάξεις και δεν θα φοβηθεί …

Από τους 4 νοματαίους οι δυό προχωρήσαμε μπροστά και σε κάποια απόσταση ακολουθούν ένας μπόμπος και ένα σχεδόν κανονικό παπί με το θρυλικό τελάρο από πίσω. Η απόστασή μας αρχίζει και μεγαλώνει περίεργα, κόβουμε … τίποτα. Ρε πστ μου τι έγινε πάλι ? Εκεί που αρχίζει να βαράει κόκκινο η ανησυχία και το τιμόνι στρίβει για αναστροφή, εμφανίζονται στο βάθος να κατεβαίνουν … Νόημα με τα χέρια, πίσω λάστιχο στο σχεδόν κανονικό παπί … το οποίο γ@μώ το φελέκι μου μέσα και μα τις χίλιες σπασμένες μπιέλες, μέχρι το Κυπαρίσσι κατέβηκε αέρα ντριφτάροντας σχεδόν σε κάθε μη ευθεία … και όλα αυτά, μα τα 1000 καμένα πηνία από GS 800 (πριν βελτιώσουν την εργοστασιακή *****ία στα επόμενα μοντέλα) τα έκανε τόσο, μα τόσο φυσιολογικά … σαν να μην είχε χάσει ούτε ένα μπαρ … Μλκ μου είναι τρελοί αυτοί οι Λεωνιδιώτες …

Παράταξη όπως ταιριάζει σε ένα τσούρμο από παπιά στην προβλήτα του λιμανιού, άλλαγμα σαμπρέλας σε δυό πτηνά, άραγμα σε παρακείμενο καφέ, αυθεντικά χαμόγελα μέχρι τα αυτιά χωρίς ανάγκη πλαστικής και λιποαναρρόφησης, φωτογραφίες γραφικών γωνιών, απόλαυση γνήσιου δημιουργικού χρόνου, μόνιμες χαράξεις στο σκληρό της μνήμης. Γιατί ταξίδι χωρίς χαρακιές στη μνήμη δεν είναι ταξίδι, είναι απλά μετακίνηση. Και τα παπιά σε κατάλληλα χέρια, σε κατάλληλες ψυχές, εκτός από αξιοπρεπής μετακινήσεις κάνουν και αξιοπρεπή ΤΑΞΙΔΙΑ …. και μάλιστα τις περισσότερες φορές ζηλευτά κυρ Παντελή μου. Γιατί όσο μικρότερη η ψυχή, τόσο μικρότερος και ο ορίζοντας κυρ Παντελή μου …

Συνεχίζεται ...

 

[SHOOTER045]

+ σε όλα

 

[πυξιδας990]

εχει και αλλο...

 

[SHOOTER045]

Μου θυμισες κάποτε που συζητουσαμε κάπου αλλού για μια μεγάλη παπιό-βόλτα.
Οπου φαίνεται οτι εκείνη έμεινε στα χαρτιά και στα σχέδια, ενω αυτή προχώρησε.

 

[Pan-dvs]

Βρασιδα παπακι δεν παιρνω και να σε σιχαθω με τοσο ομορφες φωτογραφιες που ανεβαζεις δυσκολο.


Δωσε και τριτη εναλλακτικη.:D

 

[πυξιδας990]

Βρασιδα παπακι δεν παιρνω και να σε σιχαθω με τοσο ομορφες φωτογραφιες που ανεβαζεις δυσκολο.


Δωσε και τριτη εναλλακτικη.:D

3 μηχανακια εχει

 

[SHOOTER045]

3 μηχανακια εχει

Μπορεί.και παραπάνω...

 

[Vrasidas]

Μου θυμισες κάποτε που συζητουσαμε κάπου αλλού για μια μεγάλη παπιό-βόλτα.
Οπου φαίνεται οτι εκείνη έμεινε στα χαρτιά και στα σχέδια, ενω αυτή προχώρησε.

Τίποτα δεν έχει μείνει στα χαρτιά ... απλά διάφοροι λόγοι υγείας με έφεραν πίσω προς το παρόν ... ;);)

 

[Vrasidas]

Μπορεί.και παραπάνω...

χαχαχααχα .. έτσι ...

 

[Vrasidas]

Ο μαλάκας ο Μέρφυ έχει χτυπήσει μέχρι τώρα τέσσερις φορές … ένας λεβιές ταχυτήτων στον General Lee, δυο λάστιχα από πρόκες, μια μικροπτώση του “αθάνατου” μικροσκοπικού γίγαντα χωρίς ευτυχώς συνέπειες (παρά την ηλικία του) … και φεύγοντας, επί της προβλήτας, πάρε και μια βίδα σε παπί κοπελιάς. Πέντε γκολάκια το τσογλάνι και το ηθικό μας ακόμα να το σπάσει. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από το ενώ να σου βάζουν γκολ, εσύ να το διασκεδάζεις περισσότερο από τον αντίπαλο … να του τρίβεις την “επιτυχία” του στη μούρη … Να γράφεις στα παπάρια σου τη θεωρητική τρικλοποδιά του κακιασμένου, ύμνος υπεροχής και ανωτερότητας … και τι ύμνος, γραμμένος στα “άγραφα” …

Απομακρυνόμαστε με μια γλυκιά αίσθηση μέσα μου πως αυτό το μονοπάτι ίσως το περπατήσω σύντομα ξανά. Ακολουθούμε πλέον πορεία προς Φωκιανό, πάνω σε έναν καινούργιο παραλιακό ασφαλτοστρωμένο δρόμο με χάραξη που ακολουθεί το ανάγλυφο των πλαγιών του βουνού που καταλήγει απότομα στη θάλασσα. Τι υπέροχο θέαμα να παρακολουθείς από τη γαλαρία όλο αυτό το τσούρμο από χαμογελαστούς ανθρώπους. Ένα χαμογελαστό τσούρμο γεμάτο τρέλα, ψιλοσούζες, χαβαλέ, ίσως κρυμμένα όνειρα … κρυμμένα όνειρα που άθελά τους ξεδιπλώνονται όπως η ροή που έχει πάρει το καραβάνι. Γιατί τα όνειρα δεν μπορείς να τα κρύψεις για πολύ κυρ Παντελή μου …

Πλησιάζοντας Φωκιανό είναι ξεκάθαρος ο λόγος που ότι έχω ακούσει για αυτό το μέρος είναι αποκλειστικά και μόνο θετικό. Και τα βάζω με τον εαυτό μου που δεν έχω έρθει μέχρι εδώ ενώ μπορούσα, ενώ μπορούσα και σκότωσα χρόνο σε άψυχες αμμουδιές και παγωμένες θάλασσες. Που να καεί η σπανακόπιτα της κυρα Παγώνας όμως, το κέφι μου δεν το χάνω με τίποτα. Εξάλλου τώρα θα επιστρέψω με καλύτερη παρέα. Ο απότομος ορεινός όγκος που βρίσκεται ακριβώς μπροστά μας και πρέπει να ανεβούμε, με προσγειώνει από τα σορόπια στην πραγματικότητα της σκληρής ανηφόρας και το μαρτύριο που θα υποβληθεί ο πληγωμένος μου σύντροφος. Παρ’ όλα αυτά η διάθεση δεν χάνεται, πως θα μπορούσε άλλωστε με τόσες εικόνες.
Η ανηφόρα στενή, με ωραία χάραξη και καλή άσφαλτο, σε κάποια σημεία μπορεί να με ταλαιπώρησε λίγο, αλλά και αυτό όπως τόσα και τόσα πέρασε αναίμακτο. Η θέα του Φωκιανού από ψηλά μαγική, όπως τα περισσότερα που κοιτούν τα μάτια τα ανθρώπινα.

Ο Μέρφυ το παλεύει ακόμα συνεχίζοντας τη μια *****ία μετά την άλλη … πάρε ακόμα ένα κλατάρισμα πίσω λάστιχου … και ένα μοτέρ μπόμπου !! Κλασσικά πήρε πάλι τα παπάρια μας. Τα μηχανάκια φορτώθηκαν στη σκούπα μαζί με το παπί από το Κυπαρίσσι, γλύτωσαν και τα καύσιμα, οι αναβάτες ήρθαν αραχτοί με αποκλειστικό οδηγό για πάρτυ τους, είχαν και παρέα για κοτσομπολιό … ζωάρα εξαιτίας του μαλάκα του Μέρφυ …

Σε λίγα λεπτά μπαίνουμε στο Πηγάδι και η ταβέρνα που είχε ήδη κανονιστεί για να φάμε όλοι μαζί βλέποντας Moto GP, τα είχε όλα έτοιμα. Η HONDA με τον Marquez φυσικά τους πήρε πάλι τα σώβρακα, το κέφι ήταν στα ύψη, τα ποτά περιορίστηκαν στα απολύτως απαραίτητα για τσούγκρισμα ποτηριών, το τζατζίκι ήταν όλα τα λεφτά, αλλά εδώ είναι ταξιδιωτικό με παπιά … και ο Marquez τους πίπωσε ράιτ θρου κυρ Παντελή μου.
Ο δρόμος της επιστροφής ήταν ανέλπιστα ευχάριστος και
κ α τ α π λ η κ τ ι κ ό ς !! Από Πηγάδι μέχρι Πυργούδι κινούμαστε σε ομαλό οροπέδιο … και μετά, σε κολασμένη κατηφόρα γεμάτη στροφές, φουρκέτες, με άσφαλτο που κρατά και απίστευτη θέα προς Πούλιθρα – Αργολικό Κόλπο – Σπέτσες. Τι καταπληκτικό μέρος, δεν χορταίνω να το λέω συνέχεια. Σε λίγα λεπτά τα παπιά φτάνουν το ένα μετά το άλλο στο σημείο εκκίνησης … τα παπιά, γιατί οι αναβάτες βρίσκονται κάπου εκεί πίσω ακόμα … και θα βρίσκονται αν κατάλαβα από το βλέμμα τους, για πολύ καιρό ακόμα …

Συνεχίζεται ...

 

[Vrasidas]

Δείγμα από τα μοντέλα που παρέλασαν ....

 

[Vrasidas]

Και το ηρωικό παπί με τα ντριφτ σε όλη την κατηφόρα προς Κυπαρίσσι ....

 

[Vrasidas]

Αυτή η ώρα της επιστροφής, μια ζωή μελαγχολία και μαχαιριά συνάμα. Όσο και να γνωρίζεις πως ο χρόνος δεν σταματά, πως ανοίγει πόρτες και ορίζοντες για επιστροφές και πως το επόμενο αντάμωμα είναι δυό σελίδες ημερολογίου μακρυά, η προσμονή καημός γεμάτος όνειρα σε διαδρομές γεμάτες ανθισμένους τόπους … και χαμόγελα και στροφές και καλή παρέα. Με αυτές τις κρυφές σκέψεις το αντίο έδωσε το σινιάλο της επιστροφής.

Μετά από πολύ πολύ καιρό, η επιστροφή δεν ήταν μοναχική. Ο Παναγιώτης με το χωμάτινο (παπί) Καβασάκι συνοδοιπόρος μέχρι Κόρινθο. Για κάποια χλμ επίσης, το παπιοδίδυμο “Τσάκωνες” παρέα μέχρι Άγιο Ανδρέα, σχημάτιζαν μαζί μας ένα ομολογουμένως περίεργο αλλά σβέλτο τραινάκι με εξαίρεση τις ανηφόρες που ο κινέζος παρέδιδε πνεύμα. Μια στάση για καύσιμα στα πτηνά πριν το Άργος και μια για υγρά στα στομάχια μας στο Κιβέρι ήταν όλη κι όλη η στάση για ανάσα … και ποιος τη χρειάζεται θα μου πεις άλλωστε.

Σκεφτομαι πως οι αγριόπαπιες ταξιδεύουν από τις νότιες χώρες χωρίς στάση και ανάσα έως και 500 – 600 χλμ σε μια νύχτα, χωρίς τζι πι ες, χωρίς χάρτη, χωρίς ραδιοβοηθήματα, χωρίς πυξίδα … Σε κάθε περίπτωση 300 χλμ μέσο όρο ημερήσιο ταξίδι. Και όσο το σκέφτομαι τόσο πιο ανόητος νιώθω που χρόνο με το χρόνο απομακρυνόμαστε από τη φύση. Οι έξυπνοι άνθρωποι παρατηρούν τη φύση, οι εξυπνότεροι τη μιμούνται κιόλας … και εδώ ακριβώς έχει ίσως νόημα και ουσία το bench marketing … ή δοκιμασία επιδόσεων ή συγκριτική αξιολόγηση στη γλώσσα μας. Ένα καλό ξεκίνημα θα ήταν βάζοντας “παπιά” στη ζωή μας … Ίσως έτσι βοηθηθούμε να ενεργοποιήσουμε τη φύση μέσα μας, στον προσανατολισμό, στην αντοχή, στην απλότητα, την ταπεινότητα … Γιατί η φύση εκεί που χρειάζεται είναι απίστευτα ταπεινή κυρ Παντελή μου … και λειτουργική.

Αυτή η βόλτα δίδαξε πολλά αρκεί κάποιος να θέλει να τα δει, να τα μετρήσει, να τα αξιολογήσει και να δει τι μπορεί να κερδίσει το σύνολο του κόσμου της μοτοσυκλέτας. Να παρατηρηθούν, να μετρηθούν ποσοτικά αλλά και ποιοτικά δεδομένα. Ηλικίες αναβατών από 16 έως 75 περίπου ετών και των δύο φύλων. Παπιά από τα μέσα του ’80 έως και σημερινά μοντέλα. Από έμπειρους μοτοσυκλετιστές έως και αναβάτες που δεν είχαν περάσει τα στενά όρια της πόλης. Από καλοσυντηρημένα έως απλά λειτουργικά παπιά. Μήκος ομαδικής διαδρομής περίπου 150 χλμ – σε μέσης δυσκολίας διαδρομή με ορεινό στροφιλίκι, σε από καλή έως μέτρια άσφαλτο, διαδρομή που ως επί το πλείστον διαλέγουν να κινηθούν όσοι κάνουν περιηγήσεις σε επαρχιακούς δρόμους. Κόστος συμμετοχής αμελητέο, τι να κάψει ένας ταπεινός παπιοκινητήρας … πόσο να κοστίζει ένας καφές ή ένα αναψυκτικό, πόσο πρόβλημα να δημιουργήσει μια ομαδική ταβερνοκατάσταση. Με μέσο όρο κατανάλωσης κάτω από 3 λίτρα στα 100 χλμ, κάνεις 300 διασκεδαστικά χιλιόμετρα με κόστος κάτω των 15 ευρώ.

Με βάση αυτά τα δεδομένα, δεν παρατηρήθηκε καθόλου κούραση, δεν παρατηρήθηκε καθόλου βαρεμάρα λόγω της υποτιθέμενης χαμηλής ταχύτητας, δεν παρατηρήθηκε επικινδυνότητα ούτε καν για τους λιγότερους έμπειρους, δεν παρατηρήθηκε καμία έκφραση με τον οποιοδήποτε τρόπο πως κάποιος το μετάνιωσε που έκανε αυτή τη βόλτα, με αυτά τα δεδομένα, με αυτό το μέσο. Τουλάχιστον δεν έπεσε κάτι τέτοιο στην αντίληψή μου.
Απεναντίας, ήταν εμφανή η προσμονή για τη συνέχεια. Φαντάσου δηλαδή πως θα είναι στο επόμενο το οποίο θεωρητικά (αλλά και πρακτικά) θα είναι πολύ καλύτερο από θέμα διάρκειας και επιλογής διαδρομής, οργάνωσης σε όλα τα επιμέρους ζητήματα όπως, συντήρηση παπιών εν γένει (καλή επιλογή ελαστικών, λαδωμένες και σωστά τεντωμένες αλυσίδες, ρυθμισμένες βαλβίδες … κτλ), ίσως κάποια διανυκτέρευση σε παραλία ή δασάκι δίπλα σε ταβερνάκι ή κλαμπάκι, με κολατσιό κανονισμένο ο καθένας από το σπίτι του ή όχι … και ένα σωρό ακόμα που θα μπορούσε να κατεβάσει το μυαλό των οργανωτών σε συνεννόηση με τους ντόπιους κυρίως συμμετέχοντες.
Μου άρεσε πολύ το γεγονός πως η βόλτα κατέληξε σε ταβέρνα χωριού, που δόθηκε υποστήριξη και ανάσα στη ντόπια αγορά, που το νοιάξιμο για τον τόπο ήταν εμφανές.

Όλα αυτά ίσως κάποια στιγμή να αρχίσουν να μας απασχολούν σε βάθος, με διαφορετική νοοτροπία και αντιμετώπιση. Ακολουθούν πίσω μας νεότερες γενιές, ας δείξει ο ένας στον άλλο πράγματα και θάματα, ο ένας με την ορμή της νιότης του, ο άλλος με την εμπειρία του και με τις μέχρι τώρα καταγραφές του.

Από την ώρα της τελευταίας χαιρετούρας με τον Παναγιώτη στη διασταύρωση που αριστερά πάει για Αίγιο και δεξιά για Κόρινθο, μέχρι και την ανηφόρα που πάει για το τσαρδί μου, η ώρα πέρασε χωρίς να το καταλάβω. Σχεδόν 3 ώρες συνολικά από Λεωνίδιο μέχρι Πόρτο Ράφτη δεν είναι άσχημα για ένα πληγωμένο κινέζικο παπί. Η τελευταία ανηφόρα δεν βγήκε. Οι δίσκοι παρέδωσαν το πνεύμα τους και με υποχρέωσαν να την ανέβω με τα πόδια σπρώχνοντας μέχρι το γκαράζ. Μπορώ να πω να πως το πιο ευχάριστο ανηφορικό σπρώξιμο της ζωής μου μέχρι τώρα.
Αυτή την ώρα δίσκοι και ελατήρια έχουν ήδη αγοραστεί, καθώς και ένα ζευγάρι καινούργια λάστιχα ίδια με τα πατούμενα που φορούσε μέχρι τώρα. Τα τελευταία άντεξαν περίπου 20.000 χλμ χωρίς να με κρεμάσουν πουθενά σε όλες τις συνθήκες. Μια ρύθμιση βαλβίδων, μια αλλαγή λαδιών και η επόμενη περιοχή της Ελλάδας, περιμένει υπομονετικά εδώ κάποια εκατομμύρια χρόνια τη σωστή εξερευνήτρια πάπια, για να της δείξει ό,τι λιγότερο ταπεινά, δεν μπορούν να δουν …

Άντε και του χρόνου να είμαστε ακόμα ζωντανοί και όρθιοι … καλούς και δημιουργικούς δρόμους σε όλους.

Τέλος.