Πως καταντήσαμε έτσι λοβοτομημενοι, αδιάφοροι και με μίσος για την πατρίδα, έχοντας τέτοιους προγόνους....
Ζητώ η Ελλάδα!!!!
Δεν νομίζω Αντώνη.
Υπάρχει ακόμα άσβεστη η αγάπη για την πατρίδα.
Φτανει αυτοι που πραγματικά την αγαπάνε και όχι οι πατριδοκαπηλοι να μεταλαμπαδεύουν αυτή την αγάπη και στους νεότερους .
Αυτό τουλάχιστον προσπαθώ να μεταδωσω εγώ στα παιδιά μού.
Ο συγχωρεμενος πατέρας μου ηταν αλεξιπτωτιστής το 74 ηταν στα noor atlas που δεν πέταξαν ποτέ για Κύπρο.
Ο αδελφός μου πεζοναύτης
Εγώ τίμησα και τα δυο .
Λίγο αλεξίπτωτα λίγο αμφίβιος.
Θυμάμαι να βλέπουμε σε μια αίθουσα βίντεο της εισβολής στην Κύπρο, και το κλάμα μέσα στην αίθουσα να θυμίζει κηδεία.
Βάζω στοίχημα οτι εκείνη την μέρα αν έβγαινε ο διοικητής και έλεγε < πάμε > κανείς δεν θα έκανε πίσω.
Κάποιους μήνες πριν στο Μ.πεύκο εκανα εκπαίδευση στην σχολή πλωτών μέσων.
Περνάει ενα πρωί απο κοντά μας ενα τεραστιο τούρκικο εμπορικό με τις σημαίες τους ψηλά και χωρίς να εχει τις διεθνείς και παίζοντας εμβατήρια δικά τούς.
Ο τοτε εκεί λοχαγός μού φωνάζει ρίχνουμε όλες τις λέμβους στην θάλασσα, συνδέουμε τιμονιέρες,βάζουμε καύσιμα και στήνουμε τα < βαριά > πήγαμε συνοδεία μέχρι το λιμάνι του Πειραιά ,όπου ήρθε και το λιμενικό.
Τελικά οι σημαίες κατέβηκαν...
* εντελώς τυχαία πριν λίγη ωρα είπα την ιστορία στον γιο μού