Αφού ηρέμησα καπως απ αυτό,
και η άφραγκία στο κόκκινο, (που να τα βρει να στείλει κ ο πατέρας ?) αποφάσισα να δουλέψω με τη μηχανή "συγχρονη".
Σύγχρονη λέγανε τη δουλειά που κάποιος με (γρηγορη κατα κανονα ) μηχανή μετεφερε μια μια τις μπομπίνες στους κινηματογραφους που επαιζαν το ιδιο εργο.
Η πρώτη ερώτηση ήταν, "τι μηχανή έχεις" ,
ακολουθούσε το "θα τα καταφερεις?"
Η επόμενη μέρα με βρήκε να ακολουθώ αυτόν που δούλευε για να μάθω μια διαδρομή, όπως μου είπε το "αφεντικο" για να αρχίσω δουλειά.
Ψιλόβροχο, νύχτα, ο άλλος κ αυτός με δίχρονο να περνάει ανάμεσα απ τα αυτοκίνητα χωρίς αύριο,
να φτάνουμε στον κινηματογράφο και να ανεβαίνει τρέχοντας τα σκαλιά,
να δίνει μια κ να παίρνει την άλλη Μπόμπίνα και πάλι τρέχοντας, " ακολουθώ " πάλι,
γιατι αργείς μου λεει , εεεε του λεω μια δικαιολογια για τη μηχανη , του λεω αααα καταλαβα τη διαδρομη θα παω στ αφεντικο. Έφυγα γιατί δε μπορούσα να ακολουθήσω.
Εντάξει μείνε εδώ μου λέει το αφεντικό για σήμερα κ αύριο μήπως χαλάσει καμία μηχανή, να πας εσύ.
Άκουγα κάτι διαλόγους για τους χρόνους των ταινιών κλπ καταλαβαίνω ότι είναι μεροκάματο αυτοκτονίας και την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια.
Σιγά μη σε έβρισκε κάνεις τότε, για να βάλεις σταθερό έπρεπε να περιμένεις πενταετία κ να έχεις να πληρώνεις.
Δεν ξέρω αν γίνεται ακόμη έτσι, δε βλέπω μηχανές με καφέ τσάντα στο πλάι, ίσως τα βαλιτσάκι , αλλα όταν αργούσε να αρχίσει το
Β μέρος της ταινίας ή έπεφταν διαφημίσεις, ηταν γιατί τσακιστηκε αυτος που "συγχρονιζε " τις αίθουσες με το ίδιο έργο.
fgh
εκτος αφηγησης αλλα ίσως εχουν λαογραφικό ενδιαφέρον ;)
