esel
Μαθουσάλας member
- Δημοσιεύσεις
- 17.129
- Περιοχή
- μαγευτική Μεσογειων (Αθήνα)
- Μοτοσυκλέτα
- BMW GS1200 ADV LC
- Όνομα
- Στελιος Τζιανετοπουλος
- Περιοχή
- μαγευτική Μεσογειων (Αθήνα)
Το Σάββατο το πρωΐ ξεκίνησα για βόλτα προς Ολυμπο μεριά με το έτερον ήμισυ.
Κούμπωσα τις βαλίτσες στο RT, φορέσαμε jacket και παντελόνια με επενδύσεις, μιας και στα 1.300 μ. έχει λίγο κρύο, και πήραμε τον δρόμο για Ελασσόνα.
Στο ύψος του Αισθητικού Αλσους βλέπω ότι η μηχανή «ψαρεύει» λίγο στο τιμόνι της. Κοιτάζω την ένδειξη πίεσης στην οθόνη και δείχνει 1.5 bar για το εμπρόσθιο λάστιχο. Σταματώ, κατεβαίνουμε, το ψάχνω και βλέπω μία βίδα καρφωμένη, όχι κάτι το θηριώδες αλλά η τρύπα ήταν γεγονός.
Ανοίγω την μπαγαζιέρα, βγάζω τα σχετικά (κορδόνι, αμπούλες κτλ) και σε δέκα λεπτά η ζημιά είχε αποκατασταθεί. Σημειωτέον ότι η τρύπα ήταν μικρή και την διεύρυνα με το εργαλειάκι για να μπορέσω να βάλω το κορδόνι.
Εκεί που πάλευα με το λάστιχο και η Τάνια μιλούσε στο τηλέφωνο σταματάει δίπλα μου ένα Hyundai του 2000 και ανοίγει το παράθυρο. Βλέπω μία γνωστή συμπατριώτισσά μου, γειτόνισσα, από την Σαμαρίνα. Εβδομηντάρα και πικροσταφίδα.
Κουνάει το κεφάλι επιτιμητικά.
«Α ρε πού κατάντησες έτσι….» με λέει.
Ούτε καλημέρα, ούτε τίποτε η ρουφιάνα!
«Γιατί ρε Τασία, πού κατάντησα;» της λέω εμφανώς ενοχλημένος.
«Α ρε τρέχ’ς με τα μοτοσακά και ταλαιπωράς και την γυναίκα σ’» συνεχίζει απτόητη. «Εγινες εξήντα χρονώ και κάν’ς και το τζόβενο»!
«Μα αφού μου αρέσει» λέω και κρατιέμαι με τα δόντια.
«Δώσε ρε κάνα φράγκο και πάρε κάνα αμάξι να σε δει ο Θεός» λέει ξανά η Τασία ενώ ο καημένος άντρας της, αν και ευνουχισμένος από την πρώτη αγωνιστική του συζυγικού πρωταθλήματος , προσπαθούσε να την μαζέψει ψελλίζοντας «μα αφού τους αρέσει το μοτοσακό»….
«Κι είσι κι επιστήμουνας….» ρίχνει το τελευταίο φαρμάκι η γειτόνισσα και γυρνάει στον ευνούχο της «Σήκω να φύγουμε, μι χάλασε η διάθεση». Ο ανθρωπάκος με κοίταξε με κατανόηση και απολογητικό βλέμμα , έβαλε ταχύτητα και απομακρύνθηκε με το Hyundai να αφήνει πίσω λευκό καπνό. Ξέρετε , ακόμη και τα Hyundai καίνε λάδια καμμιά φορά!
«Μπράβο αυτοκυριαρχία!» σχολιάζει φλεγματικά η γυναίκα μου.
Σκέφτομαι ότι δεν αξίζει να χαλάσω ούτε το κέφι μου αλλά ούτε και φαιά ουσία να εξηγήσω στην πικραγγουριά το όνειρο. Μαζεύω τα εργαλειάκια, ξεκινούμε και στο βενζινάδικο έξω από την Γιάννουλη συμπληρώνουμε αέρα και βάζουμε βενζίνη.
Ο γιος του ιδιοκτήτη, παλιός φοιτητής μου που τον απορρόφησε η οικογενειακή επιχείρηση, βγαίνει από το γραφείο και μας χαιρετά εγκάρδια.
«Δάσκαλε σε ζηλεύω» μου λέει γελαστά. «Χαίρεσαι τις μοτόρες σου και συνεχίζεις να απολαμβάνεις όλα όσα έκανες στην ηλικία μου. Μακάρι και εγώ να είμαι τόσο μάγκας στα χρόνια σου».
«Σίγουρα θέλεις να καταντήσεις σαν εμένα;» του λέω πειραχτικά.
«Μακάρι να με αξιώσει ο Θεός να κάνω ότι κάνεις εσύ» μου λέει το παλλικάρι. «Ο πατέρας μου που είναι συμμαθητής σου λέει ότι εσύ δεν θα γεράσεις ποτέ».
«Δημήτρη» του λέω, «το να μεγαλώνεις είναι αναπόφευκτο αλλά το να γερνάς είναι προαιρετικό».
Γελάει δυνατά. «Θα το σημειώσω δάσκαλε να το λέω κι εγώ» μου αποκρίνεται και μας αποχαιρετά εγκάρδια.
Συνεχίσαμε για Ολυμπο με την διάθεση ανεβασμένη. Η εκδρομή είχε στάση για καφέ στο μαγικό Λιβάδι, φαγητό στον Αγιο Δημήτριο και επιστροφή από τα παράλια της Πιερίας.
Συζητούσαμε για τους δύο διαφορετικούς κόσμους που ήλθαν σε αντιπαράθεση με διαφορά δέκα λεπτών.
Ο κόσμος της συντήρησης και ο κόσμος της ελπίδας και της προόδου.
Ευτυχώς ο κόσμος των νέων χαρακτηρίζεται από ελπίδα και αισιοδοξία και αλλοίμονο αν ήταν διαφορετικά!
Αυτοί θα καθορίσουν το μέλλον μας και προβλέπεται καλό!
Να είστε όλοι καλά!
Κούμπωσα τις βαλίτσες στο RT, φορέσαμε jacket και παντελόνια με επενδύσεις, μιας και στα 1.300 μ. έχει λίγο κρύο, και πήραμε τον δρόμο για Ελασσόνα.
Στο ύψος του Αισθητικού Αλσους βλέπω ότι η μηχανή «ψαρεύει» λίγο στο τιμόνι της. Κοιτάζω την ένδειξη πίεσης στην οθόνη και δείχνει 1.5 bar για το εμπρόσθιο λάστιχο. Σταματώ, κατεβαίνουμε, το ψάχνω και βλέπω μία βίδα καρφωμένη, όχι κάτι το θηριώδες αλλά η τρύπα ήταν γεγονός.
Ανοίγω την μπαγαζιέρα, βγάζω τα σχετικά (κορδόνι, αμπούλες κτλ) και σε δέκα λεπτά η ζημιά είχε αποκατασταθεί. Σημειωτέον ότι η τρύπα ήταν μικρή και την διεύρυνα με το εργαλειάκι για να μπορέσω να βάλω το κορδόνι.
Εκεί που πάλευα με το λάστιχο και η Τάνια μιλούσε στο τηλέφωνο σταματάει δίπλα μου ένα Hyundai του 2000 και ανοίγει το παράθυρο. Βλέπω μία γνωστή συμπατριώτισσά μου, γειτόνισσα, από την Σαμαρίνα. Εβδομηντάρα και πικροσταφίδα.
Κουνάει το κεφάλι επιτιμητικά.
«Α ρε πού κατάντησες έτσι….» με λέει.
Ούτε καλημέρα, ούτε τίποτε η ρουφιάνα!
«Γιατί ρε Τασία, πού κατάντησα;» της λέω εμφανώς ενοχλημένος.
«Α ρε τρέχ’ς με τα μοτοσακά και ταλαιπωράς και την γυναίκα σ’» συνεχίζει απτόητη. «Εγινες εξήντα χρονώ και κάν’ς και το τζόβενο»!
«Μα αφού μου αρέσει» λέω και κρατιέμαι με τα δόντια.
«Δώσε ρε κάνα φράγκο και πάρε κάνα αμάξι να σε δει ο Θεός» λέει ξανά η Τασία ενώ ο καημένος άντρας της, αν και ευνουχισμένος από την πρώτη αγωνιστική του συζυγικού πρωταθλήματος , προσπαθούσε να την μαζέψει ψελλίζοντας «μα αφού τους αρέσει το μοτοσακό»….
«Κι είσι κι επιστήμουνας….» ρίχνει το τελευταίο φαρμάκι η γειτόνισσα και γυρνάει στον ευνούχο της «Σήκω να φύγουμε, μι χάλασε η διάθεση». Ο ανθρωπάκος με κοίταξε με κατανόηση και απολογητικό βλέμμα , έβαλε ταχύτητα και απομακρύνθηκε με το Hyundai να αφήνει πίσω λευκό καπνό. Ξέρετε , ακόμη και τα Hyundai καίνε λάδια καμμιά φορά!
«Μπράβο αυτοκυριαρχία!» σχολιάζει φλεγματικά η γυναίκα μου.
Σκέφτομαι ότι δεν αξίζει να χαλάσω ούτε το κέφι μου αλλά ούτε και φαιά ουσία να εξηγήσω στην πικραγγουριά το όνειρο. Μαζεύω τα εργαλειάκια, ξεκινούμε και στο βενζινάδικο έξω από την Γιάννουλη συμπληρώνουμε αέρα και βάζουμε βενζίνη.
Ο γιος του ιδιοκτήτη, παλιός φοιτητής μου που τον απορρόφησε η οικογενειακή επιχείρηση, βγαίνει από το γραφείο και μας χαιρετά εγκάρδια.
«Δάσκαλε σε ζηλεύω» μου λέει γελαστά. «Χαίρεσαι τις μοτόρες σου και συνεχίζεις να απολαμβάνεις όλα όσα έκανες στην ηλικία μου. Μακάρι και εγώ να είμαι τόσο μάγκας στα χρόνια σου».
«Σίγουρα θέλεις να καταντήσεις σαν εμένα;» του λέω πειραχτικά.
«Μακάρι να με αξιώσει ο Θεός να κάνω ότι κάνεις εσύ» μου λέει το παλλικάρι. «Ο πατέρας μου που είναι συμμαθητής σου λέει ότι εσύ δεν θα γεράσεις ποτέ».
«Δημήτρη» του λέω, «το να μεγαλώνεις είναι αναπόφευκτο αλλά το να γερνάς είναι προαιρετικό».
Γελάει δυνατά. «Θα το σημειώσω δάσκαλε να το λέω κι εγώ» μου αποκρίνεται και μας αποχαιρετά εγκάρδια.
Συνεχίσαμε για Ολυμπο με την διάθεση ανεβασμένη. Η εκδρομή είχε στάση για καφέ στο μαγικό Λιβάδι, φαγητό στον Αγιο Δημήτριο και επιστροφή από τα παράλια της Πιερίας.
Συζητούσαμε για τους δύο διαφορετικούς κόσμους που ήλθαν σε αντιπαράθεση με διαφορά δέκα λεπτών.
Ο κόσμος της συντήρησης και ο κόσμος της ελπίδας και της προόδου.
Ευτυχώς ο κόσμος των νέων χαρακτηρίζεται από ελπίδα και αισιοδοξία και αλλοίμονο αν ήταν διαφορετικά!
Αυτοί θα καθορίσουν το μέλλον μας και προβλέπεται καλό!
Να είστε όλοι καλά!
