esel
Μαθουσάλας member
- Δημοσιεύσεις
- 17.129
- Περιοχή
- μαγευτική Μεσογειων (Αθήνα)
- Μοτοσυκλέτα
- BMW GS1200 ADV LC
- Όνομα
- Στελιος Τζιανετοπουλος
- Περιοχή
- μαγευτική Μεσογειων (Αθήνα)
ένα απόσπασμα από το βιβλίο “Η ιστορία του ελληνικού Μοτοσυκλετισμού”
Τον Ιανουάριο του 1925 με αστυνομική διάταξη απαγορεύτηκε η κυκλοφορία των οχημάτων που δεν διέθεταν αριθμό κυκλοφορίας και φώτα ενώ στα δίτροχα αρκούσε μόνο το εμπρός φανάρι. Την ίδια χρονιά καθορίστηκαν επίσης ποινές για τις παραβάσεις: για υπερβολική ταχύτητα αφαίρεση της άδειας οδήγησης επί ένα μήνα, για οδήγηση χωρίς άδεια κυκλοφορίας, αφαίρεση της άδειας κυκλοφορίας για δύο μήνες, για οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ, αφαίρεση της άδειας κυκλοφορίας επί έξι μήνες. Όσον αφορά την έκδοση άδειας οδήγησης, το υπουργείο Σιδηροδρόμων (Διεύθυνση Αυτοκινήτων) όρισε κατώτερη ηλικία αυτή των 20 ετών ενώ απαιτούνταν πιστοποιητικό ότι δεν είχες καταδικαστεί πάνω από δύο φορές σε ένα χρόνο για οδικό παράπτωμα. Τις πινακίδες κυκλοφορίας των μοτοσυκλετών έπρεπε να τις κατασκευάσει ο ιδιοκτήτης της μοτοσυκλέτας. “Οι ιδιοκτήται αυτοκινήτων δικύκλων (motocyclettes) δέον να εγγράφητε τους αριθμούς εις πινακίδαν χρώματος λευκού διά μελανών στοιχείων ύψους 10. εκ. και πάχους 1,5 εκ. Οι παραβάται διώκονται.” Το Δεκέμβριο του 1929, τέλος, καταρτίστηκε σχέδιο νόμου που προέβλεπε για πρώτη φορά το διαχωρισμό της άδειας οδήγησης “αυτοκινήτων ποδηλάτων” από τα υπόλοιπα είδη αδειών οδήγησης. Ως κατώτερο όριο ηλικίας για τους οδηγούς ορίστηκε το 19ο έτος ενώ για τα “αυτοκίνητα ποδήλατα” υπήρχε η σκέψη να καθοριστεί μικρότερο όριο ηλικίας. Τα απαραίτητα πιστοποιητικά για προσκόμιση ήταν τρία: το πιστοποιητικό γέννησης, το πιστοποιητικό ποινικού μητρώου “αμέμπτου διαγωγής” και δύο ιατρικά διαγνωστικά. Αυτό το νομοσχέδιιο επέτρεπε και την ίδρυση ιδωτικών σχολών εκπαίδευσης οδηγών, με φοίτηση από έξι μήνες έως ένα χρόνο για τους επαγγελματίες.
Στη διάδοση της αυτοκίνησης και επομένως του μοτοσυκλετισμού ήρθαν για πρώτη φορά στη δεκαετία του ’20 να συνδράμουν και οι εκδόσεις διαφόρων αθλητικών και τεχνικών εντύπων που ασχολούνταν αποκλειστικά ή κατά περίσταση με το αυτοκίνητο και τη μοτοσυκλέτα. Πρώτη απ΄ όλα βέβαια η “Εφημερίς των Αυτοκινήτων”, που ξεκινά το 1923 και πρώτη ίσως αποκαλύπτει το 1925 ένα από τα μεγαλύτερα και διαχρονικά σκάνδαλα στην ιστορία του ελληνικού μοτοσυκλετισμού και αυτοκινητισμού: “Υπεδείξαμεν εις τους αρμοδίους ότι ο τρόπος της διενεργείας των εξετάσεων και της παροχής διπλωμάτων ικανότητος οδηγού είναι τελείως ακατάλληλος και παραδίδει εις την ελευθέραν κίνησιν οδηγούς, πλειστάκις αποτελούντας πραγματικόν κίνδυνον διά την κοινωνίαν…”
Το 1927 πρωτοεκδόθηκε και το δεκαπενθήμερο περιοδικό “Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΥ” στο οποίο εμφανίστηκε το πρώτο είδος “τεστ μοτοσυκλέτας” στην Ελλάδα. Το 1934 το περιοδικό δημοσίευσε οδηγίες για την επισκευή των ελαστικών, τα οποία πριν το 1930 παράγονταν ακόμα από το φυσικό λατέξ της Βραζιλίας, του Περού, της Κεϋλάνης και των Ολλανδικών Ινδιών. Το συνθετικό καουτσούκ θα εφευρίσκετο λίγο μετά το 1930 στη Γερμανία: “Καθαρίζεις με γκαζολίνην το σκίσιμο εξωτερικά, αλείβεις με τσιμέντο (στόκο ελαστικών) εξωτερικά γύρω από το σκίσιμο. Το σκεπάζεις με κάτι βαρύ, να είναι καλυμμένο όλο το σκίσιμο. Αφού στεγνώση το πρώτο χέρι, περνάς το δεύτερο. Μόλις στεγνώση κι αυτό βγάζεις μία ποσότητα από το δοχείο δύο φορές περισσότερη απ’ όσο νομίζεις ότι θα φτάσει για να κλείση το σκίσιμο, το ζυμώνεις με τις παλάμες να γίνη ένας σβώλος. Σπρώχνεις δυνατά τον στόκο από την μέσα μεριά του σκισίματος και κοπανάς με το κατσαβίδι. Μόλις στεγνώση ο στόκος, μαζεύει μέσα στο σκίσιμο, έτσι πρέπει να αφήσης απ έξω άλλη τόση ποσότηταμ για να έρθη πρόσωπο με το πέλμα του ελαστικού. Το αφήνεις όλη την νύχτα να το πίεζη το βάρος (της μοτοσυκλέτας). "
αναδημοσίευση απο motoria.gr
Τον Ιανουάριο του 1925 με αστυνομική διάταξη απαγορεύτηκε η κυκλοφορία των οχημάτων που δεν διέθεταν αριθμό κυκλοφορίας και φώτα ενώ στα δίτροχα αρκούσε μόνο το εμπρός φανάρι. Την ίδια χρονιά καθορίστηκαν επίσης ποινές για τις παραβάσεις: για υπερβολική ταχύτητα αφαίρεση της άδειας οδήγησης επί ένα μήνα, για οδήγηση χωρίς άδεια κυκλοφορίας, αφαίρεση της άδειας κυκλοφορίας για δύο μήνες, για οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ, αφαίρεση της άδειας κυκλοφορίας επί έξι μήνες. Όσον αφορά την έκδοση άδειας οδήγησης, το υπουργείο Σιδηροδρόμων (Διεύθυνση Αυτοκινήτων) όρισε κατώτερη ηλικία αυτή των 20 ετών ενώ απαιτούνταν πιστοποιητικό ότι δεν είχες καταδικαστεί πάνω από δύο φορές σε ένα χρόνο για οδικό παράπτωμα. Τις πινακίδες κυκλοφορίας των μοτοσυκλετών έπρεπε να τις κατασκευάσει ο ιδιοκτήτης της μοτοσυκλέτας. “Οι ιδιοκτήται αυτοκινήτων δικύκλων (motocyclettes) δέον να εγγράφητε τους αριθμούς εις πινακίδαν χρώματος λευκού διά μελανών στοιχείων ύψους 10. εκ. και πάχους 1,5 εκ. Οι παραβάται διώκονται.” Το Δεκέμβριο του 1929, τέλος, καταρτίστηκε σχέδιο νόμου που προέβλεπε για πρώτη φορά το διαχωρισμό της άδειας οδήγησης “αυτοκινήτων ποδηλάτων” από τα υπόλοιπα είδη αδειών οδήγησης. Ως κατώτερο όριο ηλικίας για τους οδηγούς ορίστηκε το 19ο έτος ενώ για τα “αυτοκίνητα ποδήλατα” υπήρχε η σκέψη να καθοριστεί μικρότερο όριο ηλικίας. Τα απαραίτητα πιστοποιητικά για προσκόμιση ήταν τρία: το πιστοποιητικό γέννησης, το πιστοποιητικό ποινικού μητρώου “αμέμπτου διαγωγής” και δύο ιατρικά διαγνωστικά. Αυτό το νομοσχέδιιο επέτρεπε και την ίδρυση ιδωτικών σχολών εκπαίδευσης οδηγών, με φοίτηση από έξι μήνες έως ένα χρόνο για τους επαγγελματίες.
Στη διάδοση της αυτοκίνησης και επομένως του μοτοσυκλετισμού ήρθαν για πρώτη φορά στη δεκαετία του ’20 να συνδράμουν και οι εκδόσεις διαφόρων αθλητικών και τεχνικών εντύπων που ασχολούνταν αποκλειστικά ή κατά περίσταση με το αυτοκίνητο και τη μοτοσυκλέτα. Πρώτη απ΄ όλα βέβαια η “Εφημερίς των Αυτοκινήτων”, που ξεκινά το 1923 και πρώτη ίσως αποκαλύπτει το 1925 ένα από τα μεγαλύτερα και διαχρονικά σκάνδαλα στην ιστορία του ελληνικού μοτοσυκλετισμού και αυτοκινητισμού: “Υπεδείξαμεν εις τους αρμοδίους ότι ο τρόπος της διενεργείας των εξετάσεων και της παροχής διπλωμάτων ικανότητος οδηγού είναι τελείως ακατάλληλος και παραδίδει εις την ελευθέραν κίνησιν οδηγούς, πλειστάκις αποτελούντας πραγματικόν κίνδυνον διά την κοινωνίαν…”
Το 1927 πρωτοεκδόθηκε και το δεκαπενθήμερο περιοδικό “Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΥ” στο οποίο εμφανίστηκε το πρώτο είδος “τεστ μοτοσυκλέτας” στην Ελλάδα. Το 1934 το περιοδικό δημοσίευσε οδηγίες για την επισκευή των ελαστικών, τα οποία πριν το 1930 παράγονταν ακόμα από το φυσικό λατέξ της Βραζιλίας, του Περού, της Κεϋλάνης και των Ολλανδικών Ινδιών. Το συνθετικό καουτσούκ θα εφευρίσκετο λίγο μετά το 1930 στη Γερμανία: “Καθαρίζεις με γκαζολίνην το σκίσιμο εξωτερικά, αλείβεις με τσιμέντο (στόκο ελαστικών) εξωτερικά γύρω από το σκίσιμο. Το σκεπάζεις με κάτι βαρύ, να είναι καλυμμένο όλο το σκίσιμο. Αφού στεγνώση το πρώτο χέρι, περνάς το δεύτερο. Μόλις στεγνώση κι αυτό βγάζεις μία ποσότητα από το δοχείο δύο φορές περισσότερη απ’ όσο νομίζεις ότι θα φτάσει για να κλείση το σκίσιμο, το ζυμώνεις με τις παλάμες να γίνη ένας σβώλος. Σπρώχνεις δυνατά τον στόκο από την μέσα μεριά του σκισίματος και κοπανάς με το κατσαβίδι. Μόλις στεγνώση ο στόκος, μαζεύει μέσα στο σκίσιμο, έτσι πρέπει να αφήσης απ έξω άλλη τόση ποσότηταμ για να έρθη πρόσωπο με το πέλμα του ελαστικού. Το αφήνεις όλη την νύχτα να το πίεζη το βάρος (της μοτοσυκλέτας). "
αναδημοσίευση απο motoria.gr