Καππαδοκία- Αραράτ- Περσία -Κασπία Καυκασος και Πόντος Ιουνιος2019

[grigoris gs]

Αν μου έλεγε κανείς ότι κάποια στιγμή στην ζωή μου θα έκανα ένα ταξίδι με μοτοσυκλέτα από την Τουρκιά μέχρι τα μοναστήρια της Αρμενίας και το ξακουστό εναέριο τελεφερίκ του Tatev ή ότι θα πέρναγα τράνζιτ το Ιράν για να καταλήξω στην Κασπία, θαυμάζοντας τους Πύργους της φωτιάς στο Μπακου και να μαγευτώ από το μεγαλείο του Καυκάσου οδηγώντας τον military road της Γεωργία θα του έλεγα: το άλλο ανέκδοτο με τον Τοτό το ξέρεις? Και όμως το συγκεκριμένο ταξίδι πραγματοποιήθηκε από τις 31-5-2019 έως τις 20-06-2019 χάρη στην πρόσκληση που μου έγινε από τον φίλο και ταξιδευτή Θανάση Βαβαρούτα (Jefe). Πριν ξεκινήσω θα παραθέσω μερικές γενικές πληροφορίες : Τα σύνορα Τουρκίας-Αρμενίας είναι κλειστά γιαυτό και η είσοδος στην εν λόγω χώρα πραγματοποιείται μέσω της Γεωργίας. Κλειστά είναι και τα σύνορα Αρμενίας-Αζερμπαϊτζάν γιαυτό και η είσοδος στο Αζερμπαϊτζάν έγινε για εμάς έγινε από Ιράν αλλιώς θα χρειαστεί να κάνεις κύκλο και να περάσεις από Γεωργία. Δεν έχει ισχύ η Πράσινη κάρτα σε Γεωργία, Αρμενία και Ιράν όποτε απαιτείται η έκδοση ασφάλειας επιτόπου κατά την είσοδο στις χώρες αυτές. Για το Αζερμπαϊτζάν απαιτείται έκδοση ηλεκτρονικής βίζας με την διαδικασία να είναι απλή και γρήγορη και την βίζα να σου έρχεται ηλεκτρονικά στο email σου μετά από 2-3 μέρες το δε κόστος περίπου 60 USD. Επίσης και για το Ιράν απαιτείται βίζα με την διαφορά ότι η διαδικασία είναι δαιδαλώδης και χρονοβόρα. Χρειάζεται προεγκρισή από το Υπουργείο Εξωτερικών του Ιράν όπως και φυσική παρουσία στην πρεσβεία της εν λόγω χώρας για την λήψη δακτυλικών αποτυπωμάτων και παράδοση συγκεκριμένων ταξιδιωτικών εγγράφων εφόσον γίνει αποδεκτή η αίτηση σου. Διόδια δεν υπάρχουν σε Αρμενία και Γεωργία και στο Ιράν μας άφησαν να περάσουμε χωρίς να μας ζητήσουν χρήματα. Έχοντας αυτά υπόψιν ας παραθέσω την δική μου εκδοχή αυτού του όμορφου ταξιδιού:
Ήταν Ιανουάριος του 2019 όταν χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν ο Θανάσης (Jefe) ρωτώντας με αν έχω χρόνο να πιούμε έναν καφέ. Αφού βρεθήκαμε μου ανέλυσε ενδελεχώς το τι και πως για το ταξίδι που είχε σχεδιάσει με ρώτησε αν ήθελα να συμμετάσχω. Η αλήθεια είναι ότι ήμουν αρκετά διστακτικός στο να πω το ναι για δυο λόγους ο πρώτος ήταν ότι θεωρούσα το συγκεκριμένο ταξίδι αρκετά δύσκολο για τα δικά μου οδηγικά δεδομένα καθότι η ταξιδιωτική μου εμπειρία μέχρι τότε ήταν μόνο Ευρώπη και Βαλκάνια σε αντίθεση με τον Θανάση που έχει πατήσει τις ρόδες του σε Λατινική Αμερική (Γη του Πυρός), σχεδόν όλη την Ευρώπη αλλά και Αφρική. Το δεύτερο ήταν ότι ήδη είχα συμφωνήσει σε ταξίδι με παρέα φίλων για Τυνησία τον Οκτώβριο του 2019. Το τελευταίο και σημαντικότερο βέβαια που με απασχολούσε ήταν αν θα αντέξει η μέση μου (έχω ήδη 2 εγχειρήσεις) να βγούνε και τα 2 αυτά ταξίδια γιατί έχοντας δει και διαβάσει αντίστοιχα ταξιδιωτικά οι δρόμοι σε Γεωργία και Αρμενία ήταν σε γενικές γραμμές σε άθλια κατάσταση (τελικά πραγματοποιήθηκε και ένα τρίτο ταξίδι μετά της συζύγου καθότι δέχθηκα απειλή ότι αν δεν την πήγαινα ταξίδι με την μηχανή το καλοκαίρι γυρίζοντας θα κοιμόμουν στο σπιτάκι του σκύλου). Το θέμα αντοχή μέσης διευθετήθηκε τελικά με εντατικό πρόγραμμα ενδυνάμωσης που έκανα και συνεχίζω. Πρέπει να διευκρινίσω ότι την όλη οργάνωση, τον σχεδιασμό και τα διαδικαστικά του ταξιδιωτικού έπεσαν στις πλάτες του Θανάση και ομολογουμένως για άλλη μια φορά αποδείχθηκε άψογος. Όλες τις πληροφορίες για τα διαδικαστικά θέματα, τις αναλυτικές διαδρομές και τους δρόμους που ακολουθήσαμε ανά χώρα με αναλυτική παρουσίαση του ταξιδιού ανά ημέρα αλλά και πληροφορίες για το Ιράν για όποιον ενδιαφέρεται αναλύονται από τον Θανάσης πιο διεξοδικά και με μεγαλύτερη λεπτομέρεια από εμένα στο blog του, jefemotoadve.com Επίσης μπορείτε να δείτε και τα αντίστοιχα βίντεο που έχει αναρτήσει στο κανάλι του στο youtube ή εδώ στο φόρουμ.

Εγώ όπως προείπα το μόνο που θα προσπαθήσω είναι να αποτυπώσω με λέξεις, εικόνες και λίγες πληροφορίες ανά χώρα αυτό που εγώ βίωσα σε αυτό το πραγματικά όμορφο ταξίδι. Θα ευχαριστήσω για άλλη μια φορά τον φίλο Θανάση (Jefe ) για την πρόσκληση ευχόμενος του να πραγματοποιήσει και τα υπόλοιπα ταξιδιωτικά του όνειρα.

 

[grigoris gs]

Ημέρα 1η Πάτρα -Ξάνθη (31-5-2019)


Μια καθαρά διαδικαστική οδηγική ημέρα μεσώ Εγνατίας οδού χωρίς τίποτα το αξιόλογο απλώς για να μεσάσουμε τα χιλιόμετρα μέχρι την Κωνσταντινούπολη με αναχώρηση το μεσημέρι λόγω εργασίας κατά τις 15:30 και άφιξη στην Ξάνθη κατά τις 9 το βράδυ.Τακτοποίηση στο ξενοδοχείο μας, ( hotel Παρης) μπανακι, ντύσιμο και βολτούλα για μεζεδάκια με και μπύρα για μένα και τσίπουρο για τον Θανάση. Γραφική πόλη η Ξάνθη από το λίγο που την είδα νύχτα ελπίζω να την επισκεφθώ ξανά αφιερώνοντας της περισσότερο χρόνο.

 

[grigoris gs]

Ημέρα 2η Ξάνθη Κωνσταντινούπολη (01-06-2019)

Πρωινό ξύπνημα με μέτριο πρωινό,τακτοποίηση των σάκων στις βαλίτσες οπτικός έλεγχος των μηχανών,μίζα και φύγαμε πάλι μεσω Εγνατίας
με προορισμό την Κωνσταντινούπολη.



Περάσαμε γρήγορα όλες τις διαδικασίες στο συνοριακό σταθμό των Κήπων διασχίσαμε το ποτάμι και βρεθήκαμε σε Τουρκική επικράτεια ξεκινώντας την απαραίτητη διαδικασία για την είσοδο στην χώρα. Δεν μπορώ να πω ότι καθυστερήσαμε αρκετά σκάρτη ώρα αν θυμάμαι καλά λόγω ότι ήταν και Σαββάτο και είχε κίνηση. Εκείνο που μας έκανε εντύπωση ήταν οι ατελείωτες ουρές από το απέναντι ρεύμα προς Ελλάδα χιλιόμετρα ολόκληρα.Ο δρόμος προς την Κωνσταντινούπολη σωστός αεροδιαδρόμος με αρκετή αστυνόμευση και αρκετά αυτοκίνητα της αστυνομίας στο κενό διάζωμα ανάμεσα στα δυο ρεύματα κυκλοφορίας εφοδιασμένα με αυτόματα φωτογραφικά ραντάρ που πριν το καταλάβεις είχες ολόσωμη μπροστινή φωτογραφία σου... .τα όρια στα 120 χλμ αν θυμάμαι καλά οπότε μεγάλη προσοχή για δεν τα βλέπεις (τα ραντάρ) από μακριά λόγω του ανάγλυφου (συνεχόμενοι λόφοι). Πριν το καταλάβουμε συμπληρώσαμε τα περίπου 400 χλμ που είχαμε να διανύσουμε και βρεθήκαμε έξω από την Πόλη όπου άρχισε και το απίστευτο κυκλοφοριακό κομφουζιο που γνωρίζουν καλά όσοι την έχουν επισκεφθεί. Τακτοποίηση στο ξενοδοχείο (Rαymond hotel) καλό και βολικό στα 8 λεπτά περίπου από Αγιά Σοφιά και Τοπ Καπί. Εμένα ήταν η πρώτη μου φορά στην Κωνσταντινούπολη αλλά χάρη στον Θανάση που την έχει επισκεφθεί πολλές φορές ξέροντας τι να δούμε και που να πάμε είδα πάρα πολλά αξιοθέατα αφήνοντας και κάποια για τον γυρισμό μας αφού είχαμε πάλι διανυκτέρευση την τελευταία ήμερα πριν την επιστροφή μας στην Ελλάδα.
























Εντύπωση μου έκανε η πλατεία ταξίμ με ο μεγάλος πεζόδρομος που οδηγεί σε αυτήν όπου υπάρχει και κτήριο του Οικουμενικού πατριαρχείου, η γέφυρα του Γαλατά με τα εστιατόρια που κρύβει από κάτω της αλλά και ο Πύργος του Γαλατά παρόλο τον ανήφορο. Πήρα μια μικρή γεύση από το μεγάλο παζάρι και μικρή από το παζάρι των Μπαχαρικών και έκανα ξενάγηση στην Αγ.Σοφιά καταβάλλοντας 60 τούρκικες λίρες (10 ευρώ) ως εισιτήριο. Επίσης επειδή ήταν προεκλογική περίοδος Δημοτικών εκλογών το όλο πανηγύράκι με γύρισε δεκαετίες πίσω στα αντίστοιχα δικά μας χάλια (δεκαετία 80-90). Φάγαμε τοπική κουζίνα και γλυκά και αργά το βράδυ κατηφορίσαμε για ύπνο στο ξενοδοχείο μετά από μια γεμάτη σε χλμ και εικόνες μέρα. Για να δεις και να πάρεις γεύση πραγματικά από την Πόλη χρειάζεσαι τουλάχιστον 3 μέρες.

 

[grigoris gs]

Ημέρα 3η Κων/πολη -Αγκυρα -Γκόρεμε (02-06-2019)

Ημέρα με πολλά πολλά χλμ. άλλα και διανυκτέρευση σε έναν απίστευτο προορισμό το Goreme της Καππαδοκίας που σε αποζημιώνει και με το παραπάνω. Φάγαμε λοιπόν καλό πρωινό και όντως Κυριακή πουρνό πουρνό ξεχυθήκαμε στους δρόμους γιατί όπως είπαμε τα χλμ πολλά. Περάσαμε το υποθαλάσσιο τούνελ του Βοσπόρου που ενώνει την Ασιατική με την Ευρωπαϊκή πλευρά της πόλης και ξεκινήσαμε να ρολάρουμε. Εκείνο που δεν ξέραμε και δεν είχαμε υπολογίσει ήταν ότι εκτός του ότι ήταν Κυριακή ήταν και η τελευταία βδομάδα από το ραμαζάνι. Προσωπικά σε εθνική με τέσσερις λωρίδες ανά κατεύθυνση δεν έχω ξαναδεί πότε τόσα πολλά αυτοκίνητα μποτιλιαρισμένα να κινούνται με ρυθμό χελώνας για όσο φτάνει το μάτι μου. Τα δε παρκινκ από τα rest areas που περνάγαμε όχι απλώς γεμάτα άλλα ασφυκτικά γεμάτα πολλά βενζινάδικα είχαν ξεμείνει από βενζίνα και έτσι πήραμε την απόφαση να κάνουμε στάσεις σε rest areaς που είχαν ακόμα βενζίνη συνδυάζοντας το έτσι και με ολιγόλεπτη ξεκούραση. Απίστευτο σπάσιμο νεύρων και άγχος οδηγικό μέχρι και την διασταύρωση πριν την Άγκυρα. Μέσα στο κέντρο της Άγκυρας πέσαμε και σε τυπικό έλεγχο τροχαίας μόνο για μηχανάκια-μηχανές. Μου έκανε εντύπωση ότι σταματήσανε όση ώρα είμαστε εκεί ότι μηχανάκι περνούσε ασχέτως αν υπήρχε διαθέσιμος αστυνομικός για έλεγχο ή όχι. Μετά τον τυπικό έλεγχο παρκάραμε τις μηχανές μας έξω από ένα κεντρικό ξενοδοχείο λίγο πριν τον κεντρικό πεζόδρομο της πόλης κάναμε μια μικρή βόλτα φάγαμε καλά και ποιοτικά και φύγαμε για τον τελικό προορισμό μας το Goreme.






Το τοπίο πλησιαζοντας στην συγκεκριμένη περιοχή άπαιχτο...Αντιγράφω από την σελίσα του Θανάση την τέλεια σύνοψη που έχει κάνει :
''Η Καππαδοκία, αποκαλείται “το σεληνιακό τοπίο της Τουρκίας”... Καππαδοκία σημαίνει η χώρα των όμορφων αλόγων. Μια από τις ομορφότερες περιοχές της Μ. Ασίας. Υπάρχουν στην περιοχή εκατοντάδες υπόγειες πολιτείες, υπόσκαφες εκκλησίες και απίστευτοι σχηματισμοί από πορώδη πέτρα που συναρπάζουν τον κάθε ταξιδιώτη. Είχα κλείσει το κατάλυμμά μας στο Goreme το οποίο βρίσκεται στην ομώνυμη κοιλάδα και αποτελεί την καρδιά της τουριστικής βιομηχανίας στην περιοχή με τις 360 υπόσκαφες εκκλησίες και τις 30 διάσημες υπόγειες πολιτείες. Επιλέξαμε να μείνουμε στο Göreme διότι έχει ιδιαίτερη μορφολογία, όπως τους βράχους τύπου «καμινάδες των νεράιδων» αλλά διατηρεί ακόμη και το feeling του χωριού, σε αντίθεση με το Avanos για παράδειγμα που το βρήκαμε αρκετά τουριστικό. Η είσοδος στο Goreme πραγματικά σου κόβει την ανάσα, τοπίο μη γήινο, μόνο αν το δεις με τα ίδια σου τα μάτια μπορείς να αντιληφθείς τι έχει δημιουργήσει η φύση. Απλά νιώθεις ότι ζεις σε άλλο πλανήτη, σε άλλο σύμπαν. Δεν χόρταιναν τα μάτια μας να κοιτάζουν αυτό πού είχε δημιουργήσει η φύση! Κάθε λίγο σταματούσαμε γιά να βγάλουμε φωτό το τοπίο, την άλλη τις μοτό με το τοπίο και την επόμενη εμείς με τις μοτό και το τοπίο πίσω μας!''
























Το ξενοδοχείο μας τίποτα το ιδιαίτερο (UFUK HOTEL δεν θα το συνιστούσα), αλλά η πόλη (χωριουδάκι στην ουσία) είναι όμορφη και γραφική. Βρήκαμε και μια ταβέρνα με πολύ καλό φαγητό κατά την βόλτα μας στην πόλη και μετά ύπνος γιατί αύριο μας περίμεναν άλλα 700+ χλμ.
Δυστυχώς δεν είχαμε άλλη μέρα διαθέσιμη να κάνουμε το τουρ με τα αερόστατα που αξίζει τον κόπο κάποιος να κάνει παρόλο το τσουχτερό κόστος 150 με 200 ευρώ και το πρωινό ξύπνημα στις 3 τα ξημερώματα.

 

[grigoris gs]

Ημέρα 4η Γκόρεμε-Ερζικάν-Ερζερούμ. (03-06-2019)

Ξυπνάμε το πρωί και συνειδητοποιήσαμε ότι έπρεπε να κάνουμε συνάλλαγμα γιατί είχαμε αποφασίσει να μην χρησιμοποιήσουμε κάρτες ώστε να μην χρεωνόμαστε προμήθειες στις μετατροπές από την μια τράπεζα στην άλλη. Η δε ισοτιμία Ευρώ προς Τουρκική λιρα εξαιρετική στις 6,30 με 6,5 για κάθε ένα ευρώ. Ρωτώντας μας είπαν να πάμε στο ταχυδρομείο που άνοιγε στης 8:30. Μέχρι της 9:20 που αποφασίσαμε ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλο και φύγαμε δεν είχε ανοίξει αν και περίμενε αρκετός κόσμος απέξω.
Οι διαδρομές από Άγκυρα και μετά είχαν ξεκινήσει να κινούνται ανάμεσα σε υψίπεδα με καλοδιατηρημένους επαρχιακούς δρόμους σε καλή κατάστασή χωρίς να έχουμε πλέον την μονοτονία των εθνικών δρόμων. Σημερινός στόχος το Ερζερουμ.












Τρίτη μέρα πλέον που είμαστε στην Τουρκία και έχω πάρει για τα καλά το κολάι πως παίζει το σύστημα με τα μπλόκα και τα ραντάρ. Το ποιο ύπουλο και συχνό απ όλα στο επαρχιακό δίκτυο είναι μια μικρή κόκκινη άσπρη ταμπελίτσα όχι μεγαλύτερη από 30 πόντους ακουμπισμένη στην άκρη του οδοστρώματος με την λέξη RADAR. Στα επόμενα εκατό μέτρα υπάρχει συμβατικό λευκό αμάξι με εξοπλισμό καταγραφής και μετά από 500-600 μέτρα το περιπολικό για το μπλόκο. Τέλος υπάρχουν και τα σταθερά ραντάρ άλλα σε όλες τις χώρες που περάσαμε αυτά τράβαγαν φώτο από μπροστά. Εκεί που πηγαίνουμε και είμαι εγώ μπροστά βλέπω την ταμπελίτσα κάτω και δεξιά το δε όριο ήταν στα 110 χλμ οκ λέω δεν το έχω ξεπεράσει, να και το λευκό αμάξι οκ και μετά από 500 και κάτι μέτρα το μπλόκο αποτελούμενο από 3 αστυνομικούς νεαρούς 2 άνδρες 1 γυναίκα. Μας κάνουν σήμα να σταματήσουμε οκ λέω τυπικός έλεγχος για χαρτιά το έχουμε ξαναδεί το έργο αφού δεν τρέχαμε.
Σταματάμε και μας ζητάν τα χαρτιά μας τα εξετάζουνκαι μας λένε εσείς κύριε τρέχατε με 106 χλμ και ο κύριος (Θανάσης ) με 103 χλμ θα σας γράψουμε για υπέρβαση του ορίου. Μα το όριο είναι 110 λέμε. Ναι άλλα για τις μηχανές είναι πάντα στα 20 χλμ πιο κάτω. Εγκεφαλικό !!!Για να μην πολυλογούμε τελικά δεν μας γράψανε φάγαμε όμως κάνα 20 λεπτό εκεί.Καθάρισε ο Θανάσης με το μπλα μπλα του και την επιμονή του για την μη ύπαρξη σχετικής σήμανσης



Χωρίς άλλα απρόοπτα αργά το απόγευμα φτάσαμε στο Ερζερούμ πήγαμε σε ξενοδοχείο που είχαμε στα υπόψιν μας και το κλείσαμε επιτόπου γιατί για την σημερινή και την αυριανή ημέρα δεν είχαμε κλείσει ξενοδοχείο καθώς δεν ξέραμε αν θα έβγαιναν τα χλμ. να θυμίσω ότι η εφαρμογή της booking δεν δουλεύει στην Τουρκία τακτοποιηθήκαμε λοιπόν μπανάκι και έξω για φαγητό. Στην πόλη με το που έδυσε ο ήλιος έγινε πανικός μια πόλη 400.000 κατοίκων έξω στους δρόμους και στο υπαίθριο πανηγύρι για να γιορτάσουν την λήξη του Ραμαζανιού. Εντύπωση μεγάλη μας έκανε ότι οι μαγαζάτορες με τα εμπορικά καταστήματα ανά συνοικία ήταν όλοι μαζί έξω από τα μαγαζιά τους παρέες-παρέες τρώγοντας και γιορτάζοντας το τέλος του Ραμαζανιού. Εμείς φάγαμε τουρκικά κεμπάμπ σε αραβική πίτα χορταστικά, νόστιμότατα και καυτερά όπως μου αρέσουν.







Μέτα από αρκετή περιήγηση και ένα ξύρισμα για τον Θανάση σε ανάλογο μαγαζί έφτασε η ώρα για ύπνο.
Σαν πόλη το Ερζερούμ δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο να δεις. Αύριο 700 + χλμ για μια διανυκτέρευση όπου καταφέρουμε και φτάσουμε.

 

[grigoris gs]

Ημέρα 5η Ερζερούμ-Συνοριακός Σταθμός Ακτάς-Τιφλίδα. (04-06-2019)

Πρωινό ξύπνημα και σήμερα γιατί είχαμε πολλά χλμ μπροστά μας καθώς και πέρασμα συνόρων από Τουρκία σε Γεωργία με σχέδια για διανυκτέρευση μέχρι εκεί που αντέχουμε. Το κομμάτι μέχρι τα σύνορα επιβλητικό αφού πλέον κινούμασταν πάνω στα βουνά και είχαμε αφήσει εδώ και 2 μέρες την βαρετή άλλα συνάμα πολύ χρήσιμη εθνική (όταν βέβαια υπάρχει και θες να μαζέψεις χλμ). Φτάνοντας στον συνοριακό σταθμό (ΑΚTAS BOERDER STATION) πηγαίνεις για ένα κομμάτι παράλληλα με την λίμνη kartsakhi δίνοντας στην διαδρομή μια ακόμα όμορφη νότα.
Η πιο όμορφη διαδρομή από την ημέρα που ξεκίνησε το ταξίδι μας ήταν η σημερινή. Το πέρασμα στο συνοριακό σταθμό σχετικά γρήγορο με έλεγχο των αποσκευών χωρίς άνοιγμα αλλά περνώντας τες μέσα από μηχάνημα με ακτίνες Χ. Μπαίνοντας στα σύνορα πρώτα περνάς αστυνομικό check point μετά τελωνειακό έλεγχο όπου καταγράφουν εσένα και τα στοιχεία της μηχανής και σου σφραγίζουν το διαβατήριο δίνοντάς σου και ένα χαρτί εισόδου που το παραδίνεις στο τελωνείο εξόδου φεύγοντας από την χώρα. Επίσης μέσα στον ίδιο χώρο έχει τράπεζα για να αλλάξεις χρήμα σε Γεωργιανά Λαρι. Σημαντικό η πράσινη κάρτα ασφάλισης δεν ισχύει στην Γεωργία βγάζεις δική τους εκεί και έχει για διάφορα χρονικά διαστήματα αναλόγως με το χρονικό διάστημα που θα παραμείνεις στην χώρα εμάς μας κόστισε 30 λάρι δηλαδή 7 ευρώ.















Έχοντας ξεμπερδέψει με τα διαδικαστικά ξεκινάει η οδηγική μας περιπλάνηση σε αυτήν την όμορφη χώρα το οδικό δίκτυο μέτριο και ειδική μνεία στους Γεωργιανούς οδηγούς που πάνε χωρίς αύριο θέλει πολύ προσοχή και αμυντική οδήγηση. Σαν τοπίο πάρα πολύ πράσινο γραφική διαδρομή σε φαράγγι με ποτάμι να ακολουθεί τον δρόμο που περνάει από πολλά μικρά και φτωχικά χωριά. Η κατάσταση του δρόμου βελτιώνεται από το Borjomi και μετά. Μας έπιασε και μια μπόρα βάλαμε τα αδιάβροχα η ζέστη αποπνικτική.


















Με τα πολλά φτάσαμε Τιφλίδα κατά τις 7 το απόγευμα συναντώντας αρκετή κίνηση μέσα στην πόλη ξεκινήσαμε το ψάξιμο για ξενοδοχείο φάγαμε πόρτα σε αρκετά γιατί ήταν γεμάτα από γκρουπ και τελικά βρήκαμε ένα αξιοπρεπές κάνα 4-5 χλμ έξω από το κέντρο. Τακτοποιηθήκαμε μπανακι ταξί και τσουπ στην παλιά πόλη της Τιφλίδας για περπάτημα και φαγητό. Τοπική μπύρα για μένα μαζί με τοπικά εδέσματα και Γεωργιανό καλό κρασί για τον Θανάση δίπλα στο ποτάμι με θεά την φωτισμένη πόλη και τα μνημεία της.








Η εντυπωσιακή φωτιζόμενη γέφυρα της Ειρήνης στο χρώματα της Γεωργιανής σημαίας


Ταξί και ύπνο γιατί αύριο έχει πέρασμα Αρμενία. (Την Τιφλίδα θα την επισκεπτόμασταν και θα την γνωρίζαμε για τα καλά με 2 μέρες διανυκτέρευση στον γυρισμό του ταξιδιού όπου και θα περιγράψω περισσότερα για αυτήν την όμορφη πόλη.)

 

[grigoris gs]

Ημέρα 6η Τιφλίδα φαράγγι του Ντεμπεντ (Debed gorge) -Λιμνη Σεβάν- Ερεβάν. (05-06-2019)

Ξυπνήσαμε ευδιάθετοι φάγαμε το πρωινό που είχε το ξενοδοχείο και πήραμε το δρόμο προς τον Συνοριακό σταθμό του Σαντακλό (sadakhlo) στα σύνορα με την Αρμενία χωρίς η διαδρομή να έχει κάτι να μας πει 75 αδιάφορα χλμ θα τα χαρακτήριζα. Περάσαμε τον έλεγχο της Γεωργίας και μπήκαμε Αρμενία. Οι Αστυνομικές αρχές εξέτασαν τα χαρτιά μας και μας παρέπεμψαν για τελωνειακό έλεγχο. Κάναμε και συνάλλαγμα γιατί υπέρχε και τράπεζα και κατευθυνθήκαμε για την έξοδο. Εκεί μας έδωσαν να καταλάβουμε ότι δεν είχαμε προμηθευτεί το απαραίτητο χαρτί εισόδου στην χώρα οπότε πάλι πίσω στην Τελωνειακό Υπάλληλο να καταχωρήσει όλα τα απαραίτητα στοιχεία της μηχανής. Συνολικά ή όλη διαδικασία εισόδου μας πήρε μια ώρα και 20 λεπτά περίπου. Στην Αρμενία όπως και στην Γεωργία δεν ισχύει η πράσινη κάρτα βγάζεις νέα ασφάλεια εκεί για το χρονικό διάστημα που επιθυμείς. Κατευθυνθήκαμε στα κιόσκια και οι τιμές που ζητούσαν μας φάνηκαν εξωπραγματικές καθώς από το ταξιδιωτικό του Θέμη (Themis char) αλλά και από επικοινωνία που είχε μαζί του ο Θανάσης για πληροφορίες (Θέμη να είσαι καλά και πάντα όρθιος ευχαριστούμε για όλα) μιας και είχε κάνει αυτό το ταξίδι τον προηγούμενο χρόνο μας είπε ότι οι τιμές είναι 3000 Αρμενικά Dram όχι παραπάνω. Εμάς μας ζητούσαν 15000 Dram. Τα κιόσκια που έχουν τις τιμές των 3000 Dram για να εκδόσεις ασφάλεια βρίσκονται απέναντι από την έξοδο του Συνοριακού σταθμού. Πολύ προσοχή λοιπόν στο τι ζητάνε και που θα σας κατευθύνουν οι διάφοροι επιτήδειοι που είναι εκεί και σας πολιορκούν για να σας εξυπηρετήσουν.









Ο δρόμος στα πρώτα χιλιόμετρα υπό κατασκευή και σπασμένος και μετά αρκετά μέτριος ποιοτικά οδηγικά μία από τα ίδια σαν του Γεωργιανούς με προσπεράσεις σε τυφλά σημεία και γενικά θέλει πάρα μα πάρα πολύ προσοχή και εδώ. Πρώτη μας στάση για επίσκεψη σήμερα το Μεσαιωνικό μοναστήρι του HAGHPAT προστατευόμενο μνημείο της Unesco. Περιήγηση στους χώρους μέσα και έξω από το μοναστήρι και φωτογραφίες. Εντύπωση μου έκαναν οι τρύπες στο πάτωμα στο εσωτερικό του μοναστηριού που όπως μου είπε ο Θανάσης τις χρησιμοποιούσαν οι μοναχοί για να βάζουν κιούπια μέσα που περιείχαν περγαμηνές και γραπτά για να διατηρούνται αναλλοίωτα από τον χρόνο.









Η επόμενη διαδρομή ήταν προς το φαράγγι του Ντεμπεντ μια απίστευτη πανέμορφη διαδρομή σωστή πίστα με τέλεια ποιότητα ασφάλτου όπου πραγματικά ξεδώσαμε και πήραμε τα ίσα μας και μεις και οι μηχανές.











Επόμενη στάση η λίμνη Σεβάν όμορφη και γραφική στα 1900 μέτρα υψόμετρο με βουνά να την περικλείουν και με την ποιότητα ασφάλτου να εξακολουθεί να είναι σε καλή κατάσταση με μπαλώματα μεν αλλά όχι λακκούβες. Εντύπωση μας προξένησε το γεγονός ότι το στηθαίο σε αρκετά σημεία του δρόμου ήταν κομμένο και πολλά αμάξια έκαναν αναστροφή. Όπως είπαμε προσοχή και αμυντική οδήγηση.

 

[grigoris gs]

Με αυτά και αυτά φτάσαμε στην πανέμορφη Πρωτεύουσα της Αρμενίας το γοητευτικό Ερεβάν. Εδώ πήραμε ταξί να μας πάει στο ξενοδοχείο γιατί οι σπασμένοι χάρτες ΟΕΜ είναι οκ για κατεύθυνση άλλα όχι να σε πάνε με ακρίβεια στην δ/νση που θες. Το ξενοδοχείο που είχε κλείσει ο Θανάσης συστήνεται ανεπιφύλακτα καρακέντρο με κλειστό υπόγειο παρκιν. Republic boutique hotel πίσω από την ομώνυμη κεντρική πλατεία (Republic square.) Τακτοποίηση στο δωμάτιο μπάνακι και βουρ για βόλτα σε αυτήν την πανέμορφη πόλη.








Φωτογραφία του γλυπτού με την ονομασία Δέντρο της ζωής μπροστά από το επιχειρηματικό κτήριο kamar και σουλατσο χαζεύοντας τον κόσμο που πλημμύριζε την πόλη.



Κερασάκι στην τούρτα το show με τα χρωματιστά συντριβάνια που χορεύουν στον ρυθμό της μουσικής και αποτελούν ατραξιόν για εκατοντάδες τουρίστες και ντόπιους που συνωστίζονται κάθε βραδύ να παρακολουθήσουν αυτό το εξαιρετικό show μπροστά από το κτίριο της όπερας στην κεντρική πλατεία της πόλης την Republic square.







Καφές στον κεντρικό πεζόδρομο βόλτα στην Όπερα και στον υπόλοιπο πεζόδρομο με το
υπόγειο Εμπορικό κέντρο να εκτείνεται ακριβώς από κάτω του.











Tο αποκορύφωμα ήταν το παραδοσιακό εστιατόριο που φάγαμε..... δεν θα μιλήσω για το απίστευτο φαγητό τα μπυρόνια ή το πολύ καλό κρασί που έπινε ο Θανάσης αλλά για το ντεκόρ το οποίο ήταν απίστευτο όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες. Βaclachoff Tavern και θα μας θυμηθείτε την οποία ταβέρνα την βρήκαμε κατά τύχη σε απόσταση 2 γωνίες από το ξενοδοχείο μας. Μετά από μια όμορφη βραδιά ή οποία έκλεισε με πολύ κουβέντα και γέλιο στο δωμάτιό μας ο ύπνος ήταν ότι καλύτερο γιατί αύριο ξημέρωνε ακόμα μια γεμάτη με αξιοθέατα ημέρα.

 

[grigoris gs]

Ημέρα 7η Ερεβάν - Ναός Γκαρνι - Μοναστήρι Γκεγχαρντ- Ερεβάν. (06-06-2019)

Σήμερα το πρόγραμμα έλεγε επίσκεψη στον Ναό του Γκάρνι στα 21 χλμ από την πόλη του Ερεβάν και συνεχεία στο φαράγγι του ποταμού Αζάτ για να επισκεφθούμε το μοναστήρι του Γκεγχαρντ από εκεί επιστροφή στην πόλη για να δούμε και τα υπόλοιπα σημεία ενδιαφέροντος που είχε σημειώσει ο Θανάσης .Πήραμε πρωινό βάλαμε στο GPS τον προορισμό και ξεκινήσαμε. Εδώ να σημειώσω ότι τα αξιοθέατα αυτά επισκέπτεται πλήθος κόσμου όποτε έπρεπε να προβληματιστούμε όταν το Gps μας πέρασε δίπλα από τον κεντρικό σκουπιδότοπο της πόλης και στην συνεχεία οδηγήσαμε σε άθλιους επαρχιακούς δρόμους. Η αλήθεια είναι ότι βρήκαμε και ταμπέλα που έλεγε Γκάρνι και ρωτήσαμε και 2 περαστικούς και μας έδειξαν ευθεία όπως πηγαίναμε. Για να μην πολυλογώ οι OEM χάρτες μας είχαν πάει από παράδρομους σε άθλια κατάσταση με αρκετό πατημένο χώμα λακκούβες νεροφαγώματα και όλα τα συναφή ενώ υπήρχε κεντρικότατος δρόμος που χρησιμοποιούσαν τα πούλμαν και οι τουρίστες. Τελικά καταφέραμε να φτάσουμε σώοι και αβλαβείς στον Ναό του Γκάρνι.
Αυτός ο Ελληνιστικός Ναός αφιερωμένος στον θεό Ήλιο χτισμένος τον 1ο αιώνα μχ είναι ο μοναδικός που διασώζεται και γλύτωσε από την καταστροφή κατά τον εκχριστιανισμό της χώρας το 301 μχ αποτελεί μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco με εισιτήριο στα 3 ευρώ. H ζέστη αρκετή στους 30 βαθμούς κάναμε περιήγηση μαζί με τους αναρίθμητους τουρίστες, φωτογραφίες νεράκι να δροσιστούμε και αναχώρηση για το επόμενο μνημείο.




Το μοναστήρι του Γκεγχαρντ σε ελάχιστη απόσταση από το ναό του Γκάρνι μέσα από μια γραφική διαδρομή έστεκε επιβλητικό χτισμένο ανάμεσα σε τεράστιους βράχους. Και αυτό προστατευόμενο μνημείο της Unesco λέγεται δε ότι χτίστηκε τον 4ο αιώνα μχ από τον Αγ Γρηγόριο τον Φωτιστή και σημαίνει η μονή της λόγχης. Προέρχεται δηλαδή από την λόγχη που είχε τραυματίσει τον Ιησού κατά την σταύρωση του και μεταφέρθηκε στην Αρμενία μετέπειτα η οποία φυλάσσεται μαζί με άλλα κειμήλια στο Echmiadzin. Περιγηθήκαμε, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και αυτήν την φορά ακολουθόντας τον σωστό δρόμο φτάσαμε σούπερ γρήγορα το μεσημεράκι πίσω στο Ερεβάν χωρίς απρόοπτα.

 

[grigoris gs]

Αφού φρεσκαριστήκαμε και βγάλαμε τα ρούχα της μηχανής καθίσαμε να πιούμε και να τσιμπήσουμε κάτι ελαφρύ
πριν να ανηφορίσουμε για να θαυμάσουμε τον μεγαλύτερο καθεδρικό Ναό των Αρμενίων αυτόν του Αγ. Γρηγορίου του Διαφωτιστή.











Από εκεί πήγαμε στην μεγάλη υπαίθρια αγορά του Ερεβάν την Vernissage χαζέψαμε τους πολλούς υπαίθριους πάγκους πήραμε τα σουβενίρ μας και μετά πήραμε ταξί (αφού διαπραγματευτήκαμε την τιμή γιατί αλλιώς μπορείτε να βρεθείτε προ δυσάρεστης εκπλήξεως) να μας πάει στον λόφο Τσιτσερανακαμπρντ (σημαίνει ο λόφος των χελιδονιών) και φιλοξενεί το επιβλητικό μνημείο της Γενοκτονίας των Αρμενίων από τους Τούρκους όπου υπάρχει και το ομώνυμο μουσείο με τον τύμβο της άσβεστης φλόγας. Η λέξη Δέος είναι λίγο για να περιγράψει τα συναισθήματά μας. Μέσα στο χώρο υπάρχει πάρκο με δένδρα που έχουν φυτευτεί από όλους του επισήμους που έχουν επισκεφθεί την εν λόγο χώρα.










Φύγαμε με ανάμεικτα συναισθήματα και κατευθυνθήκαμε στο Κασκάντ. Εκεί υπάρχει ένα επιβλητικό συγκρότημα εξαιρετικής αισθητικής με πέτρινα σκαλοπάτια και καταρράχτες που στην κορυφή του σε ανταμείβει με μια απίστευτη θέα της πόλης και στεγάζει στα σωθικά του το μουσείο σύγχρονής τέχνης Cafesjian. Χορτασμένοι από αξιοθέατα και εικόνες βολτάραμε προς το κέντρο της πόλης και την αγαπημένη μας πλέον ταβέρνα για έναν καινούργιο γύρο γευστικών δοκιμών της τοπικής κουζίνας. Αύριο ξημέρωνε ίσως η μία από τις δύο καλύτερες οδηγικά ημέρες του ταξιδιού κάτι που θα το ανακαλύπταμε σύντομα.

 

[grigoris gs]

Ημέρα 8η Ερεβάν -Khor virap -Tatev - Meghri ( 07-06-2019)

Η σημερινή ημέρα ήταν και η τελευταία μας στην όμορφη χώρα της Αρμενίας. Για πρώτη στάση το πρόγραμμα μας έλεγε επίσκεψη στο Μοναστήρι του Khor virap με Θέα το όρος Αραράτ. Η διαδρομή σύντομη σκάρτα 45 χιλιόμετρα και έτσι σχετικά νωρίς βρεθήκαμε να χαζεύουμε το Όρος Αραράτ που έστεκε επιβλητικό και μεγαλόπρεπες απέναντί μας. Εντύπωση μου έκανε το πλήθος των Αρμενίων που ήσαν συγκινημένοι βλέποντας το. Αυτό εξηγείται από το γεγονός ότι μέχρι το 1921 ήταν Αρμένικο έδαφος από εκεί και έπειτα προσαρτίστηκε στην Τουρκική επικράτεια κάτι που είναι έκδηλο από τα συρματοπλέγματα και τα φυλάκια στο βάθος της πεδιάδας. Το εν λόγω μοναστήρι αποτέλεσε και τόπο φυλάκισης για 13 χρόνια του Αγ. Γρηγορίου του Διαφωτιστή πρωτεργάτη του εκχριστιανισμού της χώρας.

















Επόμενη στάση το μοναστήρι του Tatev σε μία απόσταση 210 χλμ όμορφη στριφτερή καταπράσινη διαδρομή με αρκετά κοπάδια αγελάδων να σουλατσάρουν πολλές φορές στην μέση του δρόμου δυσχεραίνοντας έτσι σε μεγάλο βαθμό την οδήγηση μας. Στο Tatev μπορείς να πας είτε όλο οδικώς ή να φτάσεις μέχρι το χωρίο Halidzor και από εκεί να απολαύσεις μια μαγευτική 10λεπτή διαδρομή με το μεγαλύτερο σε μήκος εναέριο τελεφερίκ στον κόσμο πάνω από την επιφάνεια στα 200 με 300 μέτρα. Αυτό πράξαμε και η εμπειρία μας έμεινε αλησμόνητη. Στο χώρο του Τελεφερίκ υπάρχει μεγάλο δωρεάν πάρκινκ όπου και αφήσαμε τις μηχανές. Το δε κόστος του εισιτηρίου για το τελεφερίκ ανέρχεται στα 7000 dram ( περίπου 14€) εκείνο που μου έκανε εντύπωση είναι ότι έκλεινες όχι μόνο την ώρα της μετάβασης αλλά και την ώρα της επιστροφής γλυτώνοντας έτσι ουρές και ταλαιπωρία ξέροντας πότε αναχωρείς με ακρίβεια από κάθε σημείο.Υπολογίστε ότι δεν θα χρειαστείτε παραπάνω από μια ώρα για την όλη περιήγηση στο μοναστήρι. Τα δε έσοδα από το τελεφερίκ δίνονται για την αναστήλωση του. Η θέα από το μοναστήρι το οποίο παρεμπίπτοντος αποτέλεσε και την τελευταία κατοικία του Αγ. Γρηγορίου του διαφωτιστή είναι πραγματικά μαγευτική.

 

[grigoris gs]

Πήραμε το τελεφερίκ για τον γυρισμό μας και θαυμάσαμε από ψηλά γι άλλη μια φορά την
υπέροχη θέα.









Καβαλήσαμε τις μηχανές μας και ξεκινήσαμε πάλι την πορεία μας για τον τελικό στόχο της ημέρας το Meghri το πλησιέστερο χωριό πριν τα σύνορα με το Ιράν. Η διαδρομή περνάει από τον δρόμο του μεταξιού της Αρμενίας όπως μας πληροφόρησε και η σχετική ταμπέλα. Μια διαδρομή απίστευτη που ξεκίνησε από καταπράσινα λιβάδια γεμάτα κίτρινα αγριολούλουδα και μετά το Goris μας οδήγησε σε μια απίστευτη καταπράσινη ορεινή διαδρομή σε υψόμετρο 2600 μέτρων με τα σύννεφα και τα χιόνια που βλέπαμε στις κορυφές να συνθέτουν ένα μαγευτικό οδηγικό σκηνικό που παρακάλαγες να μην τελειώσει. Δεν ξέρω και εγώ πόσες φορές σταματήσαμε για να βγάλουμε φωτογραφίες χαιρετώντας ξανά και ξανά καμιόνια του Αρμένικου στρατού που γύριζαν από άσκηση Ιρανικά παμπάλαια τριαξονικά βυτία που επέστρεφαν στην χώρα τους έχοντας παραδώσει το φορτίο τους τα οποία είχαμε προσπεράσει αρκετές φορές κατά την διαδρομή.

 

[grigoris gs]

Τα τελευταια χιλιομετρα της διαδρομης πραγματική μαγεια......
































Στο Meghri φτάσαμε λίγο πριν νυχτώσει είναι ένα χωρίο που δεν λέει πολλά το δε μέρος που κοιμηθήκαμε σκηνή βγαλμένη από ταινία της δεκαετίας του εξήντα με τα κρεβάτια άβολα και ο ύπνος να έρχεται δύσκολα και βασανιστικά. Υπάρχει πλέον νεόδμητο ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης το οποίο και θα σας συνιστούσα να μείνετε. Αύριο ξημέρωνε μια άλλη μέρα με το άγχος να υπάρχει για το αν θα μπούμε στην χώρα του Ιράν ή όχι γιατί κατά καιρούς ο Θανάσης μάθαινε μέσα από το horizons unlimited για μοτοσυκλετιστές που κατάφεραν να μπουν ή όχι ένα άγχος που μεγάλωσε όταν γνωρίσαμε το ίδιο βράδυ (στο ο θεός να τα κάνει ενοικιαζόμενα δωμάτια) και τον Martin από την Ελβετία με ένα Afrika 1000 που είχε φάει πόρτα πριν 2 βδομάδες και αύριο θα ξαναπροσπαθούσε να δοκιμάσει την τύχη του για άλλη μια φορά έχοντας κάνει όμως αυτήν τη φορά τα σωστά κονέ.

 

[grigoris gs]

Ημέρα 9η Nordooz- Jolfa -Urmia (08-06-2019)
ΙΡΑΝ

Αν και τα έχει γράψει ο Θανάσης αναλυτικά θα πω δυο πράγματα για την διαδικασία όσο αφορά το Ιράν. Για να μπεις στην χώρα οδικώς πρέπει να λάβεις πρώτα το λεγόμενο letter of invitation. Για την εκδοσή του υπάρχουν συγκεκριμένα άτομα (μεσολαβητές) που τo αναλαμβάνουν με το αζημίωτο (οι τιμές ποικίλουν αναλόγως με τις μέρες το είδος της διαμονής Tranzit ή Carnet de Passage κλπ λόγους) αυτοί εγγυούνται για εσένα όσο θα είσαι στην χώρα (υπογράφεις και ιδιωτικό συμφωνητικό μαζί τους) και κανονίζουν σε συνεργασία με δικούς τους ατζέντηδες στα σύνορα όλα τα διαδικαστικά, ασφάλειες κλπ που απαιτούνται. Επίσης αυτοί υποβάλλουν και όλα τα δικαιολογητικά που χρειάζονται για την εκδοσή του στο αρμόδιο Υπουργείο στην Τεχεράνη. Το letter of invitation αφού εξασφαλισθεί, θα προσκομισθεί μαζί με φώτο στην πρεσβεία για να ξεκινήσει η διαδικασία της έκδοσης της βίζας αφού καταβληθεί και το ανάλογο παράβολο που στην δική μας περίπτωση ήταν 50 ευρώ έκαστος. Η βίζα εισόδου αποστέλλεται με την ολοκλήρωση της διαδικασίας στο e-mail που έχεις δηλώσει και έχει διάρκεια ισχύς ακριβώς τις μέρες που έχεις δηλώσει ως διάρκεια ταξιδιού. Από κει και πέρα υπάρχει και ένας νόμος ο οποίος άλλοτε τηρείται και άλλοτε όχι αναλόγως τον υπάλληλο τον συνοριακό σταθμό και τον ατζέντη που θα σε έχει αναλάβει ο οποίος (νόμος) απαγορεύει την είσοδο στην χώρα μηχανών με κυβισμό πάνω από τα 250 κυβικά. Αρκετές πληροφορίες έχει και το σαιτ του Υπουργείου εξωτερικών του Ιράν αλλά και τα σάιτ των μεσολαβητών που οπωσδήποτε θα χρειαστείτε να χρησιμοποιήσετε. Σήμερα που γράφω θεωρητικά ο συγκεκριμένος νόμος δεν ισχύει.

Πρωινό ξύπνημα λοιπόν και αναχώρηση για τον συνοριακό σταθμό Αρμενίας - Ιράν που χωρίζεται από τον ποταμό Αράς. Φάγαμε λίγο χρόνο στα Αρμένικα σύνορα και αφού διασχίσαμε την γέφυρα του ποταμού βρεθήκαμε έξω από το πρώτο φυλάκιο του Συνοριακού σταθμού του Ιράν. Έπρεπε να είμαστε εκεί στις 9 το πρωί το αργότερο όπου θα μας συναντούσε ο ατζέντης του μεσολαβητή μας για τα διαδικαστικά. Εκεί περίμενε και άλλος κόσμος με μηχανές γιατί είχε λήξει πλέον το ραμαζάνι και ξανά ξεκινούσε η κίνηση. Συναντήσαμε και ένα νεαρό ζευγάρι Ιρανών με μοτοσυκλέτα 250 κυβικών που επέστρεφε από ταξίδι στην Αρμενία και ένα ηλικιωμένο ζευγάρι Γάλλων με μηχανή που πήγαινε όπως και ο Μάρτιν για Παμίρ. Αφησαμε τις μηχανές απέξω μπήκαμε μέσα σε έναν χώρο που θύμιζε αίθουσα αναμονής αεροδρομίου. Δώσαμε διαβατήρια βίζες χαρτιά μηχανής και όλα οκ για εμάς αλλά όχι για τους Γάλλους που είχε λήξει η διάρκεια της βίζας που τους είχαν εκδώσει για την διαμονή στο Ιράν και δυστυχώς δεν τους επιτράπηκε η είσοδος στην χώρα. Από εκεί μας παρέπεμψαν σε μια άλλη αίθουσα όπου ρωτώντας βρήκαμε τον ατζέντη πήρε τα χαρτιά μας και εξαφανίστηκε να διεκπεραιώσει τα γραφειοκρατικά και μας έστειλε να βάλουμε μέσα στον τελωνειακό περίβολο τις μηχανές μας. Χαιρετηθήκαμε και με το ζευγάρι των Ιρανών και περιμέναμε να ολοκληρωθεί η διαδικασία που μας πήρε λίγο πολύ 3.30 ώρες. Κάναμε και συνάλλαγμα σε καλή ισοτιμία και φύγαμε για Jolfa. Προσωπικά πάντα τσεκάρω τις ισοτιμίες πριν αλλά και κατά την διάρκεια του ταξιδιού. Ένας πολύ χρήσιμος μετατροπέας είναι το coinmill.com.








Η διαδρομή ενδιαφέρουσα λόγω του ορεινού αλλά ξερού ανάγλυφου καμία σχέση με το πράσινο που είχαμε συνηθίσει τις προηγούμενες ημέρες. Στάση στην Jolfa για να τσιμπήσουμε κάτι σε ένα συμπαθητικό μαγαζάκι που βρήκαμε αλλά και για ανεφοδιασμό καυσίμων. Εδώ πρέπει να αναφέρω ότι το λίτρο βενζίνας στο Ιράν είναι φθηνότερο από το μπουκαλάκι το νερό. Φανταστείτε την έκπληξή μας όταν γεμίσαμε τα ντεπόζιτά μας και συνειδητοποιήσαμε ότι το λίτρο ή βενζίνα κοστίζει 0,07 σεντς ενώ το νερό 0,10 σεντς άρα το ντεπόζιτο γέμισε με σκάρτα 2,50 ευρώ. Να σημειώσω ότι αλλού βρίσκαμε βενζίνη 89 οκτανίων και άλλου 91 ενός. Σε όλη την διαδρομή έξω από τις πόλεις υπάρχουν φυλάκια ελέγχου και σε ένα από αυτά μας σταματήσανε και έγινε τυπικώς έλεγχος των χαρτιών μας. Συνεχίσαμε προς Urmia χωρίς η διαδρομή να λέει κάτι αλλά με καλή ποιότητα ασφάλτου όπου τελικά φτάσαμε κατά της 5 το απόγευμα. Στο Ιράν για καμία από τις διανυκτερεύσεις μας δεν είχαμε κλείσει ξενοδοχεία με εξαίρεση την Urmia που είχαμε κανονίσει να μείνουμε στον ξενώνα του μεσολαβητή μας που τελικά ήταν το ίδιο το σπίτι του που έμενε και η οικογένειά του κάτι το οποίο δεν γνωρίζαμε αλλά θεωρούσαμε ότι όντως διατηρούσε πραγματικό ξενώνα. Βρήκαμε το σπίτι παρκάραμε τις μηχανές στην εσωτερική αυλή του σπιτιού και μας τρατάρανε τσάι και γλυκό. Τακτοποιηθήκαμε και βγήκαμε να δούμε την πόλη που δεν έλεγε πολλά πράγματα παρότι ζούσαν 750.000 άτομα.

























Μπήκαμε στο παζάρι φάγαμε και γυρίσαμε σπίτι. Εκεί έγινε και ένας έλεγχος των χαρτιών που μας φτιάξανε στο Τελωνείο όπου και διαπιστώσαμε ότι ασφάλεια για τις μηχανές δεν μας είχανε βγάλει. Με τα πολλά συνεννοηθήκαμε την επόμενη μέρα το πρωί να εκδώσουμε 2 ασφαλιστήρια. Στο Ιράν θεωρητικά το ιντερνέτ είναι περιορισμένο παρόλα αυτά όλοι έχουν απεριόριστο μέσω συστήματος VPN που εμφανίζει ότι η IP διεύθυνσή σου είναι σε άλλη χώρα.
Οδηγικά είναι το χάος ιδιαίτερα μέσα στις πόλεις και θέλει μεγάλη προσοχή καθότι υπάρχουν ελάχιστα φανάρια και άπειροι κυκλικοί κόμβοι. Ο κόσμος είναι πολύ φιλικός και δεν αισθανθήκαμε στιγμή ανασφάλεια πουθενά στο ταξίδι μας.

 

[grigoris gs]

Ημέρα 10η Urmia- kandovan village- Tabriz (09-06-2019)
Πρωί πρωί εκδόσαμε τα ασφαλιστήρια μας, (η όλη διαδικασία μας πήρε περίπου μία ώρα και κόστισαν 9 ευρώ το άτομο), πήραμε κατεύθυνση για την πρώτη στάση της ημέρας το χωριό kandovan. Στο δρόμο για το kandovan περάσαμε από την μεγάλη αλμυρή λίμνη της Urmia ή οποία την συγκεκριμένη εποχή λόγο όγκου νερού δεν είχε το χαρακτηριστικό ροζ ή κοκκινωπό χρώμα που είχαμε δει σε φωτογραφίες και περιμένανε να αντικρίσουμε. Κατά το πέρασμά μας από την λίμνη συναντήσαμε τον έναν από τους δύο σταθμούς διοδίων που βρήκαμε κατά την σύντομη περιήγησή μας στην χώρα του Ιράν και ήταν τοποθετημένα στο τέλος της γέφυρας στην λίμνη της Urmias. Δεν πληρώσαμε κάτι καθώς μας έκανα νόημα να περάσουμε δωρεάν. Η ποιότητα του δρόμου σε αντίθεση με την προηγούμενη μέρα μέτρια καθώς ανηφορίζαμε προς το Kandovan που βρίσκεται στα 2200 μέτρα υψόμετρο. Το συγκεκριμένο χωρίο έχει και αυτό στοιχεία σαν το Goreme δηλαδή κατοικίες τρωγλοδυτών που είναι σκαμμένες μέσα στην πλαγιά του βουνού με το κλασσικό τριγωνικό τους σχήμα άλλα από την άλλη δεν έχει την φυσική ομορφιά που διακρίνει το Goreme και αυτό οφείλεται στο πλήθος των υπέργειων καλωδίων που κατακλύζουν το χωρίο το οποίο δέχεται και αρκετούς επισκέπτες.




















Αφού βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες και ικανοποιήσαμε την περιέργεια των ντόπιων στην κλασσική ερώτηση από που είστε και πως φτάσατε μέχρι εδώ, πήραμε τον δρόμο για την πόλη της Ταυρίδας. Μπήκαμε μεσημεράκι στην πόλη και το κυκλοφοριακό χάος πάλι απερίγραπτο αν και υπήρχαν 4 λωρίδες ανά κατεύθυνση στους κεντρικούς της δρόμους αλλά ήμασταν τυχεροί καθότι το Gps είχε στα σημεία ενδιαφέροντος το ξενοδοχείο που ψάχναμε να βρούμε στο κέντρο της πόλης. Αφού κλείσαμε το δωμάτιο τοποθετήσαμε στο παρκινκ της μηχανές μας, κάναμε μπάνιο και βγήκαμε να εξερευνήσουμε την πόλη. Σημεία ενδιαφέροντος το μεγάλο παζάρι (το μεγαλύτερο και παλαιότερο της Μέση Ανατολής), το μπλε τζαμί ο πυροσβεστικός πύργος της πόλης και το ποιο μεγαλοπρεπές απ όλα το πάρκο Εlgoli ένα καταπράσινο πάρκο με τεχνητή λίμνη και πολλά μονοπάτια στα 15 λεπτά από το κέντρο της πόλης προσβάσιμο με νεόκτιστο υπόγειο μετρό.

 

[grigoris gs]

Συνεχίζουμε: ο Πυροσβεστικός σταθμός







Το μετρό





ΤΟ ΠΑΡΚΟ....

 

[grigoris gs]

Κατά την περιήγησή μας στην πόλη ψάχναμε για σουβενίρ έτσι ρωτώντας μπήκαμε στο μαγαζί ενός γραφίστα καμία 30 χρονών με το όνομα Ramin. Το παλικάρι να είναι καλά όχι μόνο έφτιαξε τα stickers που ήθελε ο Θανάσης αλλά και το δικό μου σουβενίρ αλλά έκλεισε το μαγαζί του και μας ξενάγησε σε όλα τα αξιοθέατα της πόλης που έπρεπε να δούμε. Με οδηγό τον Ramin δοκιμάσαμε και την ξακουστή στο Ιράν υποθέτω σούπα της Ταυρίδας όπως μας είπε αλλά και εξαιρετικά καλοψημένα κεμπάμπ σε τοπική ψησταριά. Η συνεννόηση γινόταν μέσω google translate και είχε πολύ γέλιο γιατί δεν μίλαγε γρι αγγλικά. Τελειώνοντας η ημέρα τον ευχαριστήσαμε θερμά για άλλη μια φορά και πήραμε τον δρόμο για το ξενοδοχείο μας (Sahand Hotel). Εντύπωση μας κάνανε δύο πράγματα εκτός από την φιλικότητα και την καλή διάθεση του κόσμου πρώτον η πληθώρα κινέζικών προϊόντων από κινητά μέχρι όλα τα κινέζικα αυτοκίνητα που μπορείτε να φανταστείτε η ύπαρξη υπερσύγχρονου μετρό με το τελευταίο βαγόνι να είναι αποκλειστικά για γυναίκες και δεύτερον κάτι μπλε κουτιά σαν γραμματοκιβώτια που ο Ramin μας είπε ότι είναι κουτιά συλλογής χρημάτων που τα διαχειρίζεται η εκκλησία για να φροντίζει τους άπορους κάτι που μάλλον ισχύει γιατί πραγματικά δεν συναντήσαμε πουθενά ζητιάνους στις πόλεις του Ιράν που επισκεφθήκαμε.

 

[grigoris gs]

Ημέρα 11η TABRIZ-ARDABIL (10-06-2019)



Η σημερινή μέρα θα μας έφερνε στην πόλη της Ardabil μετά από μια σύντομη διαδρομή των 220 χιλιομέτρων χωρίς κάτι το ιδιαίτερο με σταθμό διοδίων όπου και εδώ δεν μας ζήτησαν να πληρώσουμε. Νωρίς το μεσημέρι φτάσαμε στο κέντρο της πόλης όπου και κλείσαμε δωμάτιο στο Sabalan Hotel ένα από τα ξενοδοχεία που είχε τσεκάρει ο Θανάσης κατά την προετοιμασία του ταξιδιού.Και εδώ όπως και σε αρκετά άλλα ξενοδοχεία μουσουλμανικών χωρών οι τουαλέτες είναι τουρκικές κάτι που δεν μας χαροποιούσε και ιδιαίτερα άλλα σε πολλά μέρη δεν είχαμε και άλλη επιλογή. Απλώς στο συγκεκριμένο αν και το ξενοδοχείο ήταν πολύ προσεγμένο και ευρύχωρο και οικονομικό σαν τιμή το μειονέκτημα ήταν η μόνιμη μυρωδιά από την τουαλέτα. Παρκάραμε τις μηχανές σε φυλασσόμενο παρκινκ στα 30 μέτρα από το ξενοδοχείο φρεσκαριστήκαμε και βγήκαμε βόλτα στην πόλη όπου και καθίσαμε να τσιμπήσουμε κάτι ελαφρύ πριν ξεκινήσουμε την περιήγησή μας στο πολιτιστικό μνημείο της Unesco το μαυσωλείο του Σεΐχη Σάφι αντ- Ντιν (Sheikh Safi-Ad-Din).






























ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

 

[grigoris gs]

Το εσωτερικο του Μαυσωλείου



















Πραγματικά όμορφο το Μαυσωλείο και επιβλητικό με το όμορφο μπλε χρώμα του και ένα εξαιρετικό εσωτερικό από σκουρόχρωμο ξύλο φιλοτεχνημένο με χρυσό να δένουν αρμονικά δίνοντας μια νότα πολυτέλειας από μια άλλη εποχή συνειρμικά μεταφέροντας σε πίσω στον χρόνο. Βγάλαμε αρκετές φωτογραφίες και τελικά πήραμε τον δρόμο για το παζάρι της πόλης όπου ο Θανάσης ήθελε να πάρει δυο μικρά χαλιά συγκεκριμένων διαστάσεων όπως επέτρεπε ο νόμος για αγορά και εξαγωγή από την χώρα. Μετά από αρκετή περιήγηση η αγορά τους έγινε από ένα συμπαθέστατο και αξιοπρεπέστατο έμπορο με άψογη εξυπηρέτηση και συμπεριφορά μας άφησε τις καλύτερες των εντυπώσεων.





Τελευταία στάση της ημέρας ήταν ένα παραδοσιακό εστιατόριο για το οποίο ο Θανάσης είχε τις καλύτερες συστάσεις τόσο για των χώρο όσο και για το φαγητό του.Πραγματικά το μέρος σαν από άλλη εποχή και το φαγητό γευστικότατο ότι καλύτερο φάγαμε τις 3 ημέρες στο Ιράν. Πέσαμε και σε παρέα που γιόρταζε τα γενέθλια 2 μελών της στο συγκεκριμένο εστιατόριο και είχαν την ευγενή καλοσύνη να μας κεράσουν τούρτα.
















Γενικά οι ντόπιοι πολύ φιλικοί και όπως ξαναείπα πουθενά δεν αισθανθήκαμε άβολα ή ανασφάλεια. Αύριο το πρόγραμμα έλεγε έξοδος από Ιράν και οδήγηση παράλληλα με την Κασπία στο Αζερμπαϊτζάν.

 

[grigoris gs]

Ημέρα 12η Αrdabil - Συνοριακός σταθμός Astara- Bacu (11-06-2019)

( ή μια μέρα για γέλια και για κλάματα)

Λένε ότι η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί. Εμάς είχε ξεκινήσει ανάποδα από το προηγούμενο βράδυ καθότι για κάποιο λόγο παραδίπλα όλη την νύχτα ακουγόταν θόρυβος από βαριά μηχανήματα και το πρωί που ξυπνήσαμε διαπιστώσαμε ότι γίνονταν εργασίες κατεδάφισης παρακείμενου κτηρίου. Το γέλιο της υπόθεσης ήταν ότι πριν φύγουμε με τις μηχανές είχε έρθει και η αστυνομία να ελέγξει τα χαρτιά του συνεργείου αργήσατε κάτι ώρες παίδες. Ψιλό άυπνοι και ταλαιπωρημένοι πήραμε τον δρόμο για τα σύνορα στην πόλη Astara όπου είχαμε ραντεβού στις 9 το πρωί με τον ατζέντη που θα διεκπεραίωνε τα διαδικαστικά της εξόδου μας από την χώρα. Είναι η πρώτη φορά που δεν έχουμε δει να υπάρχει ταμπέλα που να λέει προς τα που είναι τα σύνορα με αποτέλεσμα για μίση τουλάχιστον ώρα να γυρίζουμε γύρω γύρω ψάχνοντας τον συνοριακό σταθμό. Με τα πολλά και με νοηματική τελικά βρήκαμε τον συνοριακό σταθμό που ήταν στο κέντρο της πόλης. Σταματήσαμε έξω από ένα κοντέινερ όπου μπήκε ο Θανάσης για πληροφορίες και μου είπε ότι ένας από τους υπαλλήλους θα μας οδηγούσε στο σωστό μέρος. Παράλληλα πλήθος λαού μας περιτριγυρίζει με περιέργεια για τις μηχανές μας ρωτώντας μας για συνάλλαγμα κλπ πράγματι σε λίγο ανεβαίνει ένας τύπος στην μηχανή του Θανάση και ξεκινάμε στα 50 μέτρα ο Θανάσης συνειδητοποιεί ότι το μηχανάκι που είναι δίπλα του και λίγο μπροστά του του είναι ο υπάλληλος του Τελωνείου θεωρώντας λοιπόν ότι αυτός που είναι πάνω στην μηχανή είναι συναδελφός του.Λίγο πιο κάτω όμως ο τύπος που είναι πάνω στην μηχανή του Θανάση του ΤΟΥ κάνει νόημα να σταματήσει για να κατέβει έξω από ένα καφέ που τον υποδέχονται με επευφημίες για την δωρεάν απρόσμενη βόλτα που έκανε......ο τύπος απλά είχε το θράσος και έκανε δωρεάν βόλτα. Μετά από 2 λεπτά φτάνουμε στο φυλάκιο που πρέπει.Μας κάνουν νόημα να βάλουμε τις μηχανές στην άκρη και μας ρωτούν αν θέλουμε τσάι λέγοντας μας ότι μπορούμε να αφήσουμε τα πράγματά μας μέσα στο γραφείο που έχει αιρκοντισιον και να καθίσουμε και εμείς εκεί αν θέλουμε. Παράλληλα ο Θανάσης έχει βρει τον ατζέντη που παίρνει τα χαρτιά μας και πάει να ξεκινήσει την διαδικασία. Επιστρέφει μετά από καμιά ώρα ανεβαίνουμε στις μηχανές περνάμε κανά δυο ελέγχους και στον τρίτο μας γυρίζουν πίσω. Προβληματισμένος ο ατζέντης μας λέει να περιμένουμε εκεί που πρώτο ξεκινήσαμε την διαδικασία και φεύγει πάλι με τα χαρτιά. Ρωτώντας τον μας είπε ότι υπάρχει πρόβλημα με τα barcodes στα χαρτιά και επίσης κάτι για το internet. Κατά τις 2 μας βλέπει ο υπεύθυνος του φυλακίου ότι ακόμα είμαστε εκεί που ξεκινήσαμε και μας λέει να του δώσουμε το τηλέφωνο του ατζέντη όπου και τον καλεί και τον ξεχέζει. Ο οποίος τελικά όταν έρχεται εκεί του την λένε πάλι χοντρά με αποτέλεσμα να μας πασάρει σε έναν άλλο ατζέντη ο οποίος τελικά αναλαμβάνει να λύσει το θέμα των λάθος χαρτιών. Με τα πολλά κατά τις 4 το μεσημέρι ξεκινάμε και φτάνουμε στην αίθουσα τράνζιτ. Εκεί μπαίνουμε μέσα και υπάρχουν μόνο 2 υπάλληλοι που βλέπουν μπάλα το Ιράν -Νότια Κορέα και μας λένε ότι η βάρδια του τράνζιτ έχει σχολάσει και θα ανοίξει πάλι στις 10 το βραδύ. Ο ατζέντης μας λέει ότι θα κάνει κάποια τηλέφωνα να έρθει κάποιος μπας και μας εξυπηρετήσει. Παράλληλα ο Θανάσης έχει πιάσει φίλιες και βλέπει το ποδόσφαιρο και τον κερνάνε τσάι.
Πράγματι μετά από καμιά ώρα έρχεται ένας τύπος οδηγώντας ένα μηχανάκι βλέπει τις μηχανές στραβώνει και μπαίνει στην αίθουσα τράνζιτ.Φεύγει μετά από κανα 5λεπτο και μαθαίνω ότι αρνήθηκε να κάνει την διαδικασία λέγοντας ότι υπάρχει θέμα με το ότι οι μηχανές είναι μεγάλου κυβισμού και να τις αφήσουμε στο χώρο του τελωνείου να βρούμε ξενοδοχείο να κοιμηθούμε για τι απόψε δεν φεύγουμε και αύριο βλέπουμε. Οι τύποι που βλέπουν μπάλα λένε στον ατζέντη να πάμε να βρούμε τον Δ/ντη του Τελωνείου για να μας δώσει λύση. όντως πάμε και εκεί του εξηγώ το θέμα. Του λέω ότι υπάρχει ζήτημα γιατί η βίζα του Θανάση λήγει σήμερα και εμένα αύριο και προς τιμήν του ο άνθρωπος ξεκινάει τα τηλέφωνα και μας λέει να πάμε πίσω στην αίθουσα τράνζιτ και να περιμένουμε εκεί. Ο ατζέντης μετά από τηλεφωνήματα που κάνει και δέχεται μας λέει ότι ο υπάλληλος που θα κάνει την διαδικασία πιάνει βάρδια στις 10 το βραδύ άλλα θα έρθει κατά τις 9 και θα του δώσουμε και 10 ευρώ αλλά νωρίτερα δεν μπορεί να έρθει. Δεν έχουμε και άλλη επιλογή οπότε μένουμε να περιμένουμε. Φεύγω εγώ με τον ατζέντη με τα πόδια να πάω στην πόλη να πάρω κάτι να φάμε και να πιούμε καθώς έχει πάει ήδη 6 το απόγευμα. Ο δε ατζέντης μου λέει ότι θα έρθει στις 9 το βράδυ. Με φαγητό νερό και coca-cola πάω πίσω όπου και τρώμε με τον Θανάση.




Κατά τις 8 παρά σκάει μύτη ο ατζέντης με έναν Τύπο και μας λέει ότι ο συγκεκριμένος είναι δεξί χέρι του Δ/ντη και ότι για 50 ευρώ θα μας κάνει τώρα όλη την διαδικασία. Του λέμε οκ να τελειώνουμε. Ανεβαίνουμε στις μηχανές προχωράμε και φτάνουμε στο τελικό φυλάκιο. Εκεί ο τύπος παίρνει τα χαρτιά μας μπαίνει μέσα στο τελωνειακό φυλάκιο βγαίνει και μας κάνει νόημα να πάμε στο επόμενο φυλάκιο το στρατιωτικό. Μας ελέγχουν χαρτιά βίζες διαβατήρια. και μας ανοίγουν την πύλη να φύγουμε. Τους ευχαριστούμε όλους δίνουμε τα 50 ευρώ στον ατζέντη και φεύγουμε περνώντας μια στενή γέφυρα που μας οδηγεί στα Αζέρικα σύνορα. Η ώρα είναι 8:30 το βράδυ και είμαστε εκεί από τις 9 το πρωί.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ